Temple of Jupiter Optimus Maximus ⋘ วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส ⋙

Temple of Jupiter Optimus Maximus

⋘ วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส ⋙

วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส

ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเทมเพิล ใกล้กับกรุงโรมใหม่ เป็นดั่งสัญลักษณ์แห่งศรัทธาและความยิ่งใหญ่ของเหล่าเทพ

วิหารแห่งนี้ คือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ที่นักพยากรณ์ใช้ในการสื่อสารกับเหล่าทวยเทพ เพื่อรับคำพยากรณ์อันล้ำค่า ในอดีต พิธีกรรมการทำนายจะทำโดยการอ่านไส้ของสัตว์ที่ถูกบูชายัญ แต่ในปัจจุบัน ด้วยความเมตตาและเคารพต่อชีวิตสัตว์ จึงได้เปลี่ยนมาใช้ตุ๊กตารูปสัตว์แทน โดยการควักไส้ (นุ่นตุ๊กตา) ออกมาอ่านคำพยากรณ์ ก้าวเข้าสู่วิหารอันโอ่อ่า คุณจะพบกับความงดงามตระการตาที่ยากจะลืมเลือน

ศาลาทรงกลมกว้างใหญ่ รายล้อมด้วยเสาสีขาวสูงเสียดฟ้า ขนาดเท่าต้นเรดวูด ค้ำยันเพดานโดมสีทองอร่าม พื้นหินอ่อนสลับสี ประดับประดาด้วยลวดลายโมเสกที่วิจิตรบรรจง และจารึกภาษาละตินมากมาย บันทึกทั้งคำพยากรณ์ อนุสรณ์สถาน และคำเตือนอันน่าสะพรึงกลัว

เพดานโดมสูงกว่า 60 ฟุต เปิดโล่งให้ลมพัดผ่านเข้าออกได้อย่างอิสระ ตรงกลางวิหาร มีแท่นบูชาหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ ตั้งเด่นเป็นสง่า เบื้องบนประดิษฐานรูปปั้นเทพจูปิเตอร์ ในท่วงท่าสง่างาม พระหัตถ์ทรงสายฟ้าอันทรงพลัง

วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส ไม่เพียงเป็นศูนย์กลางแห่งศรัทธา แต่ยังเป็นสถานที่ที่สะท้อนถึงความเชื่อ ประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรมอันรุ่งเรืองของชาวโรมันอีกด้วย

การขอคำพยากรณ์ ระดับ Easy - Hard

1) ทำแบบฟอร์มขอคำพยากรณ์จากออเกอร์ (คลิก)

1) สร้างสตอรี่มายัง [วิหารเทพจูปิเตอร์ ออฟติมัส แม็กซิมัส]

สนทนากับผู้พยากรณ์แห่งโรมตามอัธยาศัย โดยเขาจะอยู่ในชุดโทก้าสีขาวเหมือนนักบวช

2) สร้างสตอรี่แจ้งผู้พยากรณ์ถึงความฝันของคุณหรือขอคำพยากรณ์จากเขา

โดยการขอคำพยากรณ์ คุณจะต้องนำตุ๊กตายัดนุ่นติดมือมา 1 ตัว (ส่งให้ไอดี GOD)

และออเกอร์จะเริ่มทำพิธีก่อนจะตีความคำพยากรณ์จากนิมิตที่พวกเขาเห็นให้คุณ

ทุกครั้งที่ขอคำพยากรณ์ อย่าลืมให้เงินผู้พยากรณ์ อย่างน้อย 5-6 ดีนาเรียสด้วยเพื่อเป็นการทำบุญกุศลพัฒนาวิหาร

ผู้พยากรณ์จะเริ่มรวบรวมสมาธิและพลัง ก่อนเขาหยิบด้ามมีดขึ้นมาและนำตุ๊กตาไปวางบนแท่นบูชาหน้าวิหาร

ก่อนเขาพูดขึ้น [ถวายแก่อะพอลโล จงบอกหนทางแก่คนผู้นี้เถิด] ไม่นานเขาก็ลงมีดควักเครื่องใน (นุ่น) ตุ๊กตาออกมา

และมีม้วนกระดาษสีทองติดออกมาด้วย ก่อนผู้พยากรณ์เปิดคลี่ออกอ่านคำพยากรณ์ให้คุณฟังด้วยเสียงอันหนักแน่น

3) หลังลงโรลเพลย์รับคำพยากรณ์ รอแอดมินตรวจสอบความถูกต้องเพื่อมอบการตีความฉบับเต็มให้เพิ่มเติม

การขอคำพยากรณ์ ระดับ Heroes - ภารกิจคำพยากรณ์หลัก

1) ท่านเจอเอลล่าอีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนมีบางอย่างให้เอลล่าสะกิตใจจนเผลอท่อนบทหนึ่งออกมาเมื่อเจอหน้าท่าน

ดูเหมือนมันจะเกี่ยวข้องกับท่านมาตลอด จึงมาที่วิหารจูปิเตอร์เพื่อขอคำปรึกษาจากออเกอร์

2) ออเกอร์ช่วยวิเคราะห์และตีความให้

3) โรลเพลย์ฟังออเกอร์ตีความและวิเคราะห์คำพยากรณ์จากบันทึกซีบีลลีนที่ท่านได้มาให้

3) หลังลงโรลเพลย์รับคำพยากรณ์ รอแอดมินตรวจสอบความถูกต้องเพื่อมอบการตีความฉบับเต็มให้เพิ่มเติม

--[วิธีการออกเดินทาง ดูได้ใน คู่มือการเขียนบันทึกการเดินทาง]--

++++++++++++++++++++++

ระดับโหมดความยากของภารกิจ

(* Level สูงกว่า 10 ระดับ ไม่สามารถเลือกโหมดนั้นได้ *)

- โหมด Easy แนะนำ Level 10+ : ภารกิจง่าย ๆ ส่วนใหญ่จะอยู่บริเวณรัฐแคลิฟอร์เนียซะมากกว่า

พบเจออสุรกายไม่โหดมากนัก Level 10-20 (เลือดอสุรกาย 10-20 VIT)

- โหมด Normal แนะนำ Level 21+ : ภารกิจระดับกลาง ๆ  ไม่ยากหรือง่ายเกินไป อาจจะต้องเดินทางไปหลาย ๆ ที่เพื่อหาเบาะแส

พบเจออสุรกายระดับกลาง ๆ Level 21-40 (เลือดอสุรกาย 30-40 VIT)

- โหมด Hard แนะนำ Level 41+ : ภารกิจระดับยาก แต่ก็มีโอกาสได้อาวุธล้ำค่าและของตอบแทนสูง และ ค่าประสบการณ์ที่สูง

พบเจออสุรกายระดับ 41-70 (เลือดอสุรกาย 45-90 VIT)

- โหมด Heroes แนะนำ Level 90+ : ภารกิจระดับวีรบุรุษ ภารกิจเหล่านี้จะส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงของโลกได้อย่างง่าย

คุณจะได้ขึ้นชื่อว่า วีรบุรุษ เมื่อทำภารกิจนี้สำเร็จ และผลพวงลูกโซ่บางอย่าง พบเจออสุรกายระดับ 90-100 (เลือดอสุรกาย 100-200 โบนัสระดับยาก 50 VIT)

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

Lovers of Pleasure From First Cohort

หลังจากหายไปหลายวันเพื่อทำใจกับการอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ธิดาวีนัสที่เศร้าซึมติดอาคารพักของกองร้อยไปหลายวัน จวบจนถึงช่วงสิ้นเดือนแรกของปีที่เธอถูกบังคับและกดดันจากตัวแม่ขี้วีนอย่างอิซิเลียให้ออกไปเผชิญเคราะห์ผจญโชคด้วยการเปิดประเดิมภารกิจในกระดานทวยเทพ ดังนั้นเดนิสต้าเลยต้องออกมายืนที่นี่ — วิหารจูปิเตอร์… และตามต่อด้วยอะไรสักอย่างที่ยาวมาก

เนตรสิงคาลเรียวเฉี่ยวหรี่ลงมองตัวอักษรโรมันยาวเหยียดที่สลักไว้บนเนื้อหินอ่อนเหนือประตูทางเข้าอันโอ่อ่า เดนิสต้ายังคงย่ำแย่กับวิชาภาษาโรมัน และสิ่งนี้ก็เด่นชัดขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเธอใช้ชีวิตอยู่ภายในค่ายจูปิเตอร์ที่ผู้คนล้วนใช้ภาษาโรมันเป็นภาษาที่สอง — แน่นอนว่าคนที่แตกต่างย่อมเป็นที่ครหา เมื่อไม่นานมานี้เดนิสต้าพึ่งจะถูกเรียกว่าแกะดำหรือไม่ก็ห่าน บางครั้งที่มีรสนิยมหน่อยก็จะเรียกเธอว่าหงส์ดำนอกคอก

ซึ่งเดนิสต้าพอใจกับการเป็นหงส์มากกว่าสัตว์อื่น ถึงแม้ว่าจะพ่วงมากับคำว่า ‘ดำ’ และ ‘นอกคอก’ ก็ตาม

‘ ฉันเป็นอะไรในสายตาคนอื่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ ’ ดวงหน้าที่ได้รับการปั้นแต่งอย่างดีในฐานะธิดาของเทพีแห่งความรักสะบัดไปมาหลายครั้งเพื่อขับไล่ความฟุ้งซ่าน โฉมงามหมางเมินความคิดร้าย ๆ ในหัวและสนใจอยู่กับการมองหาป้ายกระดานหินหน้าวิหารซึ่งเป็นศูนย์รวมสมาชิกใจกล้าบ้าบิ่นทั้งหลายที่อยากจะออกไปเติบโตทำภารกิจ

สองขาพาร่างบางของหญิงสาวมาหยุดยืนตรงหน้ากระดานหินขนาดใหญ่ที่ปรากฏอักษรสีทองมากมายเรียงรายกันเป็นนามภารกิจรวมไปถึงรายละเอียด ดวงตาของเดนิสต้ากวาดทองทุกตัวอักษร เฝ้าอ่านเนื้อหาที่ซับซ้อนเหล่านั้นก่อนจะขมวดคิ้วสลับกับคลายออก เป็นจังหวะช้า ๆ แต่สม่ำเสมอที่หากมีใครแวะผ่านมาเห็นก็คงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เดนิสต้าไม่ได้ดูอัปลักษณ์— ธิดาของเทพีแห่งความรักไม่มีทางอัปลักษณ์ ถึงแม้ว่าเธอจะทำหน้าตาพิลึกพิลั่นมากแค่ไหนก็ตาม ทว่าสีหน้าที่เดนิสต้ากำลังทำในยามนี้ดูเผิน ๆ แล้วเปรียบเสมือนเด็กที่กำลังอ่านบทเรียนยาก ๆ แล้วรู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะเข้าใจ.. แต่คิดดูอีกทีขออ่านใหม่อีกรอบดีกว่าอะไรแบบนั้น

ก่อนหน้านี้เธอคิดเอาไว้แล้วว่าภารกิจของเทพคงไม่อยู่ในคำจำกัดความว่า ‘ธรรมดา’ แต่เธอก็ไม่คิดว่าบางครั้งสิ่งที่พวกเขาต้องการจะฟังดูเหมือนการขว้างความเชื่อทั้งชีวิตไปทิ้ง , นี่ยังไม่รวมกับความจริงที่ว่าโดยปกติแล้วสมาชิกส่วนมากของค่ายคือเด็กอายุตั้งแต่ 12 ปีเป็นต้นไป ส่วนมากมีอายุเฉลี่ยอยู่ที่ 15 - 16 ปี

‘ กระโดดร่ม? ลาดตระเวน?? ’ ฟังดูไม่เหมือนอะไรที่ปล่อยให้เด็กอายุ 15 ถึง 16 ปีทำเลยสักนิด

‘ ปีกหักเหนือคาซัคสถาน.. ’ ภารกิจสุดหินที่ต้องการให้มีผู้กล้าไปตรวจหาข้อเท็จจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังการตกของเครื่องบินโดยสารที่ระบุข้อควรระมัดระวังยาวเหยียดจนเดนิสต้าคร้านที่จะอ่าน ‘ ตัดออก— ยาวเกินไป ใกล้หมดเวลาแล้วด้วย ’

‘ ปฏิบัติการกู้ภัยที่เกาะเชจู ’ อีกหนึ่งภารกิจที่มีความเกี่ยวพันกับเครื่องบิน แต่คราวนี้เน้นไปที่ท่าอากาศยาน เดนิสต้าขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะกาชื่อภารกิจนี้ทิ้งภายในใจอย่างรวดเร็ว ‘ ฉันบินไม่ได้ ต่อให้แปลงร่างได้แต่ก็ไม่ขอลองดีกว่า ’

‘ ปลดปล่อยดวงวิญญาณ 30 ดวงสู่ยมโลก ’

คิ้วของเดนิสต้าเลิกขึ้นสูงเป็นพิเศษเมื่ออ่านนามภารกิจที่เขียนไว้อยู่บริเวณล่าง ๆ ของกระดานราวกับไม่ต้องการให้มีผู้พบเห็นเยอะ — ‘ พลูโตกำลังประสบปัญหาเมื่อเขาได้รับแจ้งจากแครอนว่ามีดวงวิญญาณหลงยุคจำนวนมากจากออคโตมันมาเข้าแถวรอเข้ายมโลกที่ DOA แต่ปัญหาใหญ่อยู่ตรงที่ว่าพวกเขาทั้งหมดต่างก็เป็นวิญญาณเร่ร่อนที่ไม่เคยเผาพร้อมเหรียญ แถมไม่ใช่คนจากยุคนี้จึงไม่ได้ทำบิลค่าเคเบิลทีวีงวดสุดท้ายก่อนตาย ฉะนั้นจึงมีอุปสรรคมากมายให้ต้องจัดการถึงขนาดที่พลูโตเองก็ยังกุมขมับเมื่อเหล่าดวงวิญญาณหลงยุคพวกนี้กำลังเริ่มสร้างความวุ่นวายในชีวิตอันเงียบสงบและสันโดษของเขา ’

ดูน่าสงสารแต่ก็พิลึกอย่างประหลาด .. อะไรคือเผาเหรียญหรือบิลค่าเคเบิลทีวี?

ด้วยความไม่เข้าใจ เดนิสต้าจึงตัดสินใจที่จะมองข้ามภารกิจนี้ไปก่อนในทีแรกแต่เมื่อหางตาของเธอเห็นกำหนดการยาวเหยียดของอีกภารกิจข้าง ๆ ที่เหลืออยู่ ดวงตาคู่สวยก็พลิกกลับมาจ้องที่ภารกิจของพลูโตอีกครั้งโดยทันที “ ฉันจะไม่ขอไปทำเรื่องง่ายให้กลายเป็นเรื่องยากเด็ดขาด ” หญิงสาวพึมพัมพลางยกมือขึ้นแตะตัวอักษรสีทองบนกระดานภารกิจทวยเทพที่เรืองแสงรับการสัมผัสนั้น

“ ยมโลก.. น่าสนใจดีนี่ ” มุมปากของเธอยกขึ้นอย่างซุกซน เนตรสิงคาลคู่งามเคลื่อนลงมองเงื่อนไขที่กำกับไว้เพื่อตรวจทานว่าตัวเองอยู่ในขอบเขตนั้นหรือไม่เป็นหนสุดท้ายก่อนจะพึมพัม “ หวังว่ามันจะไม่ใช่ทริปที่มีแต่ตั๋วขาไปแต่ไร้ขากลับนะ ”

รับภารกิจ ‘ ปลดปล่อยดวงวิญญาณ 30 ดวงสู่ยมโลก ’
และรับรู้ข้อมูลภารกิจอื่น ๆ ในกระดาน (แต่ยังไม่มีแพลนไปทำ)

Timeline at [ 10:41 | 29/01/2025 ]

Vincenzo Bergamotto

NPC Son of Vulcan | SPQR IV Cohort

31st May, 2025 --- 11:00

"คุณบรูตัสผมสัมผัสได้ถึงคราวซวย คราวนี้ต้องแย่แน่ ๆ"

บุตรแห่งวัลแคนผู้ได้รับฉายาอดีตเพลย์บอยประจำค่ายหน้าตาตื่นมารอพบผู้พยากรณ์แห่งค่ายจูปิเตอร์ตั้งแต่เช้าสภาพเหมือนกับคนที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาทั้งคืน เมื่อบรูตัส แวนเดอร์บิลท์ มาถึงวิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส หลังจากจัดการภารกิจยามเช้าที่สภาเซเนทเสร็จ เขาก็เห็นว่าหนุ่มผิวน้ำผึ้งคนนี้ มานั่งจุ้มปุ๊อยู่บนขั้นบันไดหน้าวิหาร มือทั้งสองข้างกุมหัวเหมือนกับคนจะเป็นจะตาย ที่ข้างกายมีตุ๊กตาหมีนุ่มนิ่มอยู่ด้วยหนึ่งตัว

นักพยากรณ์ในชุดโทก้าสีขาวพิสุทธิ์กลอกตาเสมองไปทางอื่นก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุขุม

"มีปัญหาอะไรหรือครับ คุณเบอร์กาม็อตโต"

ก่อนหน้านี้หนุ่มวัลแคนยอดอัจฉริยะผู้เลื่องชื่อในงานประดิษฐ์แต่ดันขี้เกียจคิดค้นนวัตกรรม ไม่เคยเหยียบย่างมายังวิหารจูปิเตอร์ฯ มาก่อน ใช่ว่าวินเซนโซไม่เคยไปภารกิจเดินทาง พูดให้ถูกก็คือหมอนี่มีผลงานแต่ไม่เคยมารับคำพยากรณ์ด้วยตนเอง ตำแหน่งวิศวกรประจำทีมมีประโยชน์ในหลาย ๆ ภารกิจ ถึงไม่ได้ทำอะไรมากมายแต่พกติดทีมไว้ก็ไม่เสียหาย เรียกง่าย ๆ ว่าชายคนนี้ไปทำภารกิจเดินทางในฐานะคนดูดเลเวลเพื่อนเสียมากกว่า

ยังไงซะอาชีพพ่อค้าหรือนักประดิษฐ์จากเกมไหน ๆ ก็เป็นสายดูดเลเวลเหมือนกันหมดแหล่ะน่า...

"เรื่องมันมีอยู่ว่า..."

ยังไม่ทันที่บุตรแห่งเทพวิศวกรรมจะออกปากเล่า ผู้พยากรณ์ก็ชี้นิ้วเข้าไปด้านในของวิหารเสียก่อน จะมาตากแดดยืนคุยกันตรงนี้ทำไมให้ร้อนหัว พวกเขาจึงได้โยกย้ายกันไปคุยธุระสำคัญด้านในวิหาร ต่อหน้ารูปปั้นเทพจูปิเตอร์ผู้ศักดิ์สิทธิ์

"ช่วงนี้ผมฝันไม่ค่อยดี ฝันเห็นความมืดที่มืดกว่าเทพน็อกซ์ สายตานั้นมองมาทำเอาผมขนลุกซู่จนสะดุ้งตื่นทุกรอบ ตอนแรกก็คิดว่าผมอาจจะหลอนไปเอง เพราะความคิดถึงช่วงเวลากลางคืนที่หายไปมากเกินไปก็ได้ แต่พอฝันเหมือนเดิมติดต่อกันหลายคืนเข้าก็รู้สึกว่า... หรือมันอาจไม่ใช่แค่ความฝัน แต่คือนิมิตแบบที่พวกไปรับคำพยากรณ์เจอกัน"

บรูตัสหลุบสายตาลงขณะรับฟังเรื่องฝัน เอาเข้าจริงถึงแม้จะไม่ได้สนิทสนมกับวินเซนโซ ทว่าตนก็ไม่เคยเห็นชายที่ทำท่าไม่ทุกไม่ร้อนมีท่าทีประสาทแดกแบบนี้มาก่อน

"ใจเย็นก่อนคุณเบอร์กาม็อตโต ท่าทีแบบนี้ไม่สมกับเป็นคุณ"

ผู้พยากรณ์วางมือบนไหล่กว้างของอีกฝ่ายก่อนจะตบลงเบา ๆ

"ไหน ๆ คุณก็พกตุ๊กตามาด้วย คงเตรียมใจไว้แล้วสินะครับ ผมไม่ใช่หมอจึงไม่อาจวินิจฉัยอาการของคุณถูก แต่คำพยากรณ์แห่งอะพอลโล่ช่วยไขความจริงให้กระจ่างได้"

หลังได้รับคำปลอบใจวินเซนโซก็หายใจเข้าออกช้า ๆ ลึก ๆ คืนความสุขุมกลับมาได้สัก 20%

"ใช่ ผมมาเพื่อหาคำตอบนี่แหล่ะ บอกตามตรง... ความรู้สึกของการถูกเลือกให้แบกรับภารกิจ เป็นอะไรที่หนักหนามากเมื่อได้มาเจอกับตัวเองจัง ๆ แบบนี้"

กล่าวจบหนุ่มสัญชาติอิตาเลียนก็ส่งตุ๊กตาหมีให้แก่นักพยากรณ์ พลางนั่งรอด้วยอาการใจจดใจจ่อ

"ถ้าคุณเป็นผู้ที่ถูกเลือกก็จงภูมิใจ"

บรูตัสรับตุ๊กตาหมีมาพร้อมกับยกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก เขานำมันไปวางไว้บนแท่นบูชากลางวิหาร จากนั้นรวบรวมสมาธิเพื่อสื่อสารต่อเทพเจ้า

"ถวายแก่อะพอลโล จงบอกหนทางแก่คนผู้นี้เถิด..."

หลังบริกรรมคาถาเสร็จนักบวชก็ลงมีดไปยังตุ๊กตายัดนุ่น เครื่องสังเวยถูกชำแหละออกอย่างสยดสยองจนนุ่นสีขาวปลิวฟุ้งไปตามกระแสลมที่พัดโบก

"ทวยเทพโปรดเมตตา..."

บรูตัสกล่าวหลังจากที่เขาพบว่ามีม้วนกระดาษสีทองอยู่ด้านใน...

[แบบฟอร์มขอคำพยากรณ์]
Awakening the God of Night
ชื่อเต็ม: วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต (NPC)
โหมดจำนวนคน: 3 คน
โหมดความยากภารกิจ: Heroes

หินตีบวกตามเลขไบต์สุดท้าย

bettyleg

Dean ตอบกลับเมื่อ 2025-5-31 13:36

คำพยากรณ์ของคุณได้รับการเปิดเผยแล้ว!

ชาวค่ายจูปิเตอร์ผู้กล้าหาญ! คำพยากรณ์ได้ปรากฏขึ้นเพื่อนำทางคุณแล้ว เส้นทางข้างหน้าอาจเต็มไปด้วยความท้าทาย แต่เราเชื่อมั่นในความสามารถของคุณที่จะฝ่าฟันไปได้

นี่คือคำพยากรณ์สำหรับคุณ:

คลิกเพื่อเปิดเผยคำพยากรณ์ ▼

เมื่อราตรีดับสูญ แสงสุริยาครองพิภพโลกไร้สมดุล มืดมนไร้ซึ่งเงาจงมุ่งหน้าสู่สุดขอบฟ้า แดนต้องห้ามปลุกเทพแห่งความมืด ผู้หลับใหลทว่าเส้นทางนี้ เต็มไปด้วยขวากหนามสี่อัศวินแห่งความโกลาหล ขวางกั้นจงพิสูจน์ตน ด้วยความกล้าและสติปัญญาฝ่าฟันบททดสอบแห่งอีเรบัสเพื่อกอบกู้ราตรี คืนสู่โลกแม้เพียงชั่วคราว แต่ก็อาจพลิกชะตา

รายละเอียดภารกิจเพื่อไขคำพยากรณ์

เพื่อเปิดเผยความหมายและบรรลุคำพยากรณ์นี้ คุณจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ต่อไปนี้:

1) นิมิตแห่งความมืดมิด:

คุณจะประสบกับฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกี่ยวกับความมืดโบราณที่เก่าแก่ยิ่งกว่าน็อกซ์ ความมืดไร้ชื่อเรียกขานนี้จะจ้องมองมาที่คุณในฝัน ก่อนที่คุณจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสับสนและหวาดกลัว

2) ปรึกษาบรูตัส:

หลังจากความฝันอันน่าสยดสยอง คุณจะไปปรึกษา บรูตัส เพื่อขอให้เขาช่วยทำนายดวงชะตาให้คุณ ในระหว่างที่บรูตัสกำลังจะทำนายดวงให้คุณนั้น เขาจะพบกระดาษคำพยากรณ์ที่ซ่อนอยู่ภายในตุ๊กตาที่คุณถือมา นั่นคือช่วงเวลาที่คุณจะตระหนักว่าความฝันเหล่านั้นคือคำพยากรณ์ที่แท้จริง

3) รวมทีมออกเดินทาง:

เพื่อไขปริศนาแห่งคำพยากรณ์นี้ คุณสามารถ ขอเปิดภารกิจนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว และชวน สมาชิกค่ายคนอื่นอีก 3 คน รวมถึง NPC อีก 1 คน เข้าร่วมทีมของคุณ (คุณสามารถเปลี่ยน NPC เป็นสมาชิกค่ายคนอื่นได้หากต้องการ)

พร้อมที่จะเริ่มภารกิจ!

Moneka HONOR

วันที่ 12 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 18.00 - 22.00 น. ณ วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส เนินเทมเพิล ค่ายจูปิเตอร์ (เข้าเวร)

หลังจากอาบน้ำจนร่างกายหอมสะอาดและท้องอิ่มจากอาหารเย็น โมนีก้าก้าวลงจากรถมินิบัสด้วยท่วงท่าที่แอบขี้เกียจเล็กน้อย ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดวันทำให้ดวงตาเทาเงินของเธอหม่นล้ากว่าปกติ ลมพัดกรุ่นกลิ่นหญ้าผสมกลิ่นหินเก่าลอยมากับอากาศ เมื่อเธอเงยหน้ามอง วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส ก็ปรากฏตรงหน้าในความโอ่อ่าที่แทบกลืนร่างเล็กของเธอไปทั้งคน

เสาสีขาวสูงตระหง่านเทียบเท่าต้นเรดวูดเรียงรายรอบศาลากลม เพดานโดมสีทองอร่ามสะท้อนแสงจันทร์จนเกิดประกายราวสายน้ำดาว ตรงกลางมีแท่นบูชาหินอ่อนขาวที่ประดิษฐานรูปปั้นเทพจูปิเตอร์ผู้ทรงสายฟ้า ใบหน้าหินของพระองค์เฉียบขาดสง่างามจนทำให้คนมองเผลอสะท้านในใจ โมเสกพื้นหินอ่อนบันทึกตำนานละตินดูราวกับเล่าขานเรื่องราวให้คนรุ่นหลังฟังไม่รู้จบ

โมนีก้าเดินเข้าไปอย่างเงียบงัน เส้นผมสีม่วงครามไหวตามลมที่ลอดเข้ามาจากช่องโดม เธอมองรอบตัวอย่างตื่นตา แต่ความตื่นตานั้นก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าอึน ๆ เมื่อคิดขึ้นได้ว่าหน้าที่ของเธอคืนนี้คือเฝ้าเวรยามสี่ชั่วโมงเต็ม …ไม่มีอะไรให้ทำมากไปกว่าการนั่งดูประตูหินและฟังเสียงลมพัดผ่าน

หญิงสาวลากเก้าอี้หินเล็ก ๆ มาตั้งใกล้เสากลาง โยนสายตาไปรอบโถงกว้างที่เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง เธอหยิบหินก้อนเล็กมาเขี่ยบนพื้นเป็นวงกลมเล่นแก้เบื่อ บางครั้งก็เอนหลังพิงเสา แหงนมองโดมทองที่เปิดรับแสงดาวพลางพ่นลมหายใจเบา ๆ “เฝ้ายามนี่…โคตรไม่มีอะไรทำเลย” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเป็นภาษาละตินคำสองคำสลับกับภาษาอังกฤษอย่างขำ ๆ

เวลาค่อย ๆ เคลื่อนผ่าน เสียงฝีเท้าของนักบวชเวรยามอื่นดังแผ่วไกล ๆ เป็นสัญญาณเดียวที่บอกว่าโลกภายนอกยังมีชีวิตอยู่ โมนีก้าปรับท่านั่ง เปลี่ยนจากเขี่ยดินเป็นนับลวดลายบนเสาไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งไฟคบเพลิงรอบโถงเริ่มมอดลง แสดงว่า สี่ชั่วโมง ผ่านไปเสียที 

หญิงสาวลุกขึ้นยืดแขนไล่ความเมื่อย หันไปมองรูปปั้นเทพจูปิเตอร์อีกครั้งแล้วค้อมศีรษะเบา ๆ เหมือนกล่าวคำลาตามมารยาท จากนั้นจึงก้าวออกจากวิหารสู่ลานกว้างที่ลมกลางคืนพัดเย็นสบาย เตรียมตัวกลับค่ายจูปิเตอร์เพื่อพักผ่อนและรอให้วันอันยาวนานนี้สิ้นสุดลงอย่างสมบูรณ์

ก่อนจะก้าวลงบันไดหินออกจากลานวิหาร โมนีก้าหยุดชะงัก หัวใจเหมือนมีแรงบางอย่างดึงกลับ เธอหันไปมองศาลากลมที่ส่องประกายทองจากโดมสูงอีกครั้ง แสงคบเพลิงที่เหลือเพียงริบหรี่ทำให้วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส ดูขรึมขลังยิ่งกว่าเดิม หญิงสาวกัดริมฝีปากเบา ๆ ก่อนตัดสินใจหมุนตัวกลับ เดินฝ่าลมค่ำที่พัดพาเสียงใบไม้กรอบแกรบกลับเข้าไปด้านใน

ก้าวเท้าผ่านเสาสีขาวสูงตระหง่าน โมเสกพื้นหินอ่อนสะท้อนประกายจากคบเพลิงจนเหมือนพื้นดาวระยิบ เธอสูดลมหายใจลึก รวบผมสีม่วงครามที่ปรกแก้มเล็กน้อยแล้วก้าวไปยังแท่นบูชาหินอ่อนตรงกลาง ดวงตาเทาเงินมองขึ้นสู่รูปปั้นมหาเทพที่ทรงสายฟ้าอย่างสงบ น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแต่หนักแน่นเมื่อเอ่ยออกไป “สวัสดีค่ะ…ชื่อโมนีก้าค่ะ พึ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ วันนี้มาไหว้เจ้าที่(?)ค่ะ” เธอค่อย ๆ วางช่อดอกไม้สดที่เตรียมมา กลีบดอกไลแลคผสมกับใบไซเปรัสที่หอมเย็นลงบนแท่นบูชา ลมหายใจอุ่นของหญิงสาวผสมกับกลิ่นดอกไม้และกลิ่นหินเย็น กลายเป็นบรรยากาศศักดิ์สิทธิ์ที่ทำให้หัวใจเต้นช้าลง

เมื่อถวายเสร็จ เธอถอยหลังหนึ่งก้าว ก้มศีรษะให้รูปปั้นจูปิเตอร์อย่างเคารพ ก่อนจะหันหลังกลับ เส้นผมสีม่วงครามไหวตามลมที่พัดลอดจากโดมสูง เสียงรองเท้าหนังเบา ๆ ก้องสะท้อนในโถงกว้างขณะเธอเดินออกจากวิหาร กลับลมเย็นของเนินเทมเพิล มุ่งหน้ากลับค่ายจูปิเตอร์เพื่อพักผ่อนหลังวันที่ยาวนานอย่างสงบ

รางวัล : +20 EXP / +30 เกียรติยศ และ +20 ความกล้าหาญ / +8 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

[GOD-01-2] จูปิเตอร์

ถวาย ช่อดอกไม้ ของจิปาถะ เกรดเขียว - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

Moneka HONOR

วันที่ 16 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 19.00 - 23.00 น. ณ วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส เนินเทมเพิล ค่ายจูปิเตอร์ (เข้าเวร) (พบ หยาน)

ยามเย็นที่กรุงโรมใหม่ยังคงสว่างไสวเหมือนยามบ่าย แสงทองระยิบระยับจากท้องฟ้าที่ไร้ราตรีสะท้อนลงบนยอดเสาหินอ่อนสูงของวิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส สถาปัตยกรรมอันโอ่อ่าสง่างามตัดกับเงาของเนินเทมเพิลที่ทอดยาว เบื้องหน้ามีลานกว้างปูด้วยหินอ่อนสลับลายโมเสกละลานตา กลิ่นกำยานหอมอ่อนลอยแผ่วคลอไปกับเสียงสายลมราวกับเป็นการต้อนรับผู้มาเยือน

โมนีก้าก้าวเท้าเข้ามาอย่างเงียบงันตอนนี้เธอสวมชุดเฝ้ายามของเธอสะท้อนประกายแสงดุจเงิน ตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ฉายประกายเยือกเย็นทว่าละมุนละไม เส้นผมสีม่วงครามไหวพลิ้วตามลม เธอถือกล่องเทียนหอมที่มีกลิ่นดอกไม้เปรี้ยวหวานไว้ในมือ เมื่อเข้าถึงแท่นบูชาหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ที่ตั้งอยู่กลางวิหาร หญิงสาวค้อมกายลงเล็กน้อยก่อนวางเทียนหอมลงบนผืนผ้าบูชาอย่างประณีต แสงเทียนสว่างอุ่นเมื่อจุดติด ส่งกลิ่นหอมสดชื่นตัดกับอากาศเย็นภายในวิหาร

“สวัสดีค่ะเทพจูปิเตอร์ วันนี้โมนีก้ามาเฝ้ายามอีกแล้วนะคะ” เธอกล่าวเสียงนุ่ม แฝงด้วยความเคารพ “รอบนี้หนูจะพยายามปกป้องวิหารของท่านให้เต็มกำลังถ้ามีอะไรเกิดขึ้นนะคะ แต่คิดว่าคงไม่มีหรอกค่ะ” เธอไหว้แท่นบูชาอย่างสงบ ดวงตาที่สะท้อนแสงเทียนสั่นระริกเล็กน้อยราวกับรับรู้ถึงพลังของเทพสายฟ้าที่ทอดมองอยู่เหนือฟากฟ้า

เมื่อออกจากภายในวิหารลมเย็นยามค่ำพัดผ่านลานกว้าง โมนีก้าเดินไปยืนประจำจุดเฝ้ายามด้านหน้า เพียงไม่นานเสียงก้าวเท้าหนักแน่นก็ดังใกล้เข้ามา เธอเงยหน้ามองแล้วระบายยิ้มหวานทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดเรียบง่าย หยานนั้นเอง คนที่เธอเคยพบหลายครั้งจนคุ้นตา

“พี่หยาน สวัสดีค่ะ” โมนีก้าทักเสียงใส รอยยิ้มของเธออ่อนโยนแต่เจือความขี้เล่นเล็ก ๆ 

“วันนี้มาเฝ้าเวรอีกแล้วเหรอ” เขาเอ่ยถามเธอแบบนั้นก่อนหยานหยุดยืนใกล้ ๆ ดวงตาคมเข้มที่มักดูเงียบสงบเหลือบมองรอบวิหารก่อนจะสบตาเธอ “เฝ้าทุกวันเลยหรอ” น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่แฝงความอบอุ่นทำให้บรรยากาศรอบตัวดูอ่อนลง

โมนีก้าพยักหน้า “ค่ะ เฝ้าทุกวันเลย” เธอหัวเราะเบา ๆ พลางกอดแขนตัวเอง “แล้วพี่หยานล่ะคะ มาทำอะไรที่นี่” หยานเหลือบมองเสาโมเสกของวิหารแล้วตอบเรียบ ๆ “ผมเพิ่งไปเคารพเทวสถานของเทพอะพอลโล่มา”

หญิงสาวเลิกคิ้วตาโตขึ้นมาทันที “พี่หยานเป็นบุตรของเทพอะพอลโล่หรอคะ” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจและชื่นชม หยานนิ่งไปชั่วครู่ก่อนพยักหน้าช้า ๆ แววตาเรียบสงบ “ใช่ครับ อะพอลโล่คือพ่อของผม”

โมนีก้ายิ้มกว้างขึ้น แววตาเทาเงินทอประกายสว่างราวกับแสงดาว “ว้าว…สมแล้วค่ะที่ดูใจเย็นและมีพลังแบบนี้แล้วก็ดูหล่อด้วย” เธอหัวเราะเบา ๆ “ไม่นึกเลยว่าจะได้คุยกับบุตรของเทพแห่งดนตรีและการรักษา” หยานเพียงยกมุมปากนิดเดียวเป็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่หาได้ยาก “ก็แค่ลูกครึ่งคนหนึ่งเท่านั้น” น้ำเสียงเขาฟังดูถ่อมตัว แต่แฝงความหนักแน่นที่ทำให้หัวใจของโมนีก้าสั่นไหวเล็กน้อย 

ความรู้สึกของการได้พบใครสักคนที่ดึงดูดให้หัวใจเต้นแรงโดยไม่ต้องมีเหตุผลค่อนข้างชัดเจน จนสายลมเย็นจากเนินเทมเพิลพัดเอื่อย ๆ พาเอากลิ่นดอกไม้จากเทียนหอมในวิหารลอยมาแตะปลายจมูก โมนีก้าเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาสีเทาเงินใสวาวสะท้อนประกายแสงราตรีที่ยังสว่างราวกับเก็บเศษดาวไว้ได้ทั้งผืนฟ้า เส้นผมสีม่วงครามพลิ้วระริกในยามลมเฉียด เธอยกคิ้วเล็กน้อยแล้วเอ่ยเสียงใสแต่แฝงความท้าทาย 

“พี่หยาน…หนูเองก็เป็นเดมิก็อดเหมือนกันนะคะ” น้ำเสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจน ทำเอาบรรยากาศรอบ ๆ ชะงักไปครู่หนึ่ง “พี่ลองทายดูสิว่าหนูเป็นลูกสาวของเทพองค์ไหน ถ้าพี่ทายถูก…มีรางวัลด้วยนะ” เธอยิ้มบาง ๆ ดวงตาเทาเงินเป็นประกายระยับราวกับมีเสี้ยวพระจันทร์ซ่อนอยู่ในนั้น กลิ่นหอมละมุนของไลแลคและเบอร์รี่หวานลอยคลอรอบกาย ทำให้ชายหนุ่มต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อรับรู้กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์

หยานยืนนิ่งเล็กน้อย แววตาสีเข้มทอดมองเธอราวกับกำลังอ่านปริศนาที่สลักอยู่ในลมหายใจ สายตานั้นเต็มไปด้วยความสุขุมแต่แฝงประกายอยากรู้อยากเห็น “สีตาของเธอ…” เขาเอ่ยเบา ๆ “เทาเงินแบบนี้…เหมือนตำนานของเทพีผู้ครองปัญญา”

เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกเพียงก้าว เสียงรองเท้าสัมผัสกับหินอ่อนก้องกังวานในความเงียบ “กลิ่นไลแลคกับเบอร์รี่หวานแบบนี้ ก็คือความละมุนที่ปิดบังคมดาบของเหตุผล” ริมฝีปากเขาโค้งยิ้มบาง แววตาแพรวพราวเล็กน้อย “ถ้าให้เดา…คงทายว่าเป็นบุตรีแห่ง อาธีน่าเทพีแห่งปัญญาและยุทธศาสตร์ ถ้าเธออยู่ค่ายจูปิเตอร์ก็น่าจะเป็นมิเนอร์ว่า”

ลมยามค่ำยังคงพัดเอื่อยรอบวิหารจูปิเตอร์ เสียงกระทบกันของใบไม้บนยอดเสาสูงดังแผ่วเบา โมนีก้าหลุดหัวเราะคิก รอยยิ้มเปล่งประกายอย่างมีเสน่ห์ “ไม่ใช่ค่ะ” เธอส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากขั้นหินอ่อน เส้นผมสีม่วงครามสะบัดเบา ๆ ตามแรงลม หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้เธอก้าวเท้าอย่างมั่นคงก่อนจะโน้มตัวลงเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นสบตากับหยานให้มองเห็นดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ฉายประกายระยับในแสงเทียน 

“โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม…บุตรีเทพีเซเรส และสืบเชื้อสายเทพเจนัสค่ะ” เสียงหวานของเธอชัดเจนราวกับกำลังประกาศเกียรติภูมิแห่งสายเลือดให้ก้องกังวานไปทั่ววิหาร

หยานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ความประหลาดใจฉายชัดในแววตาสีนิลที่ปกติสงบเยือกเย็น “เซเรส…กับเจนัส?” เขาทวนเบา ๆ ริมฝีปากขยับราวกับกำลังประมวลผล “นั่น…คงทำให้เธอมีพลังที่น่าสนใจไม่น้อย” น้ำเสียงของเขาไม่ได้เพียงแค่ชื่นชม แต่ยังแฝงความทึ่งในความซับซ้อนของสายเลือดที่ไม่ค่อยพบเจอ

โมนีก้าหัวเราะในลำคออย่างเบิกบาน เธอขยับมือไปหยิบของบางอย่างจากกระเป๋าผ้าสีอ่อน ก่อนจะยื่นออกมาตรงหน้าเขา เป็นขวดน้ำใสเย็นฉ่ำสะท้อนแสงไฟเทียน “งั้นน่าจะมีของขวัญปลอบใจสักหน่อย เอาน้ำไหมคะ พอดีหนูพกติดตัวมา” รอยยิ้มของเธออ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความใส่ใจ “ไม่รู้ว่าพี่หยานจะชอบหรือเปล่า แต่เป็นน้ำแร่ธรรมชาตินะคะ ดื่มแล้วสดชื่นมาก”

หยานกะพริบตาน้อย ๆ ริมฝีปากคลายออกเป็นรอยยิ้มบางที่แทบไม่ค่อยมีใครได้เห็น “น้ำแร่…” เขาพึมพำเบา ๆ รับขวดจากมือเธออย่างระมัดระวัง “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบน้ำแร่”

“หนูไม่รู้ค่ะ แค่รู้สึกว่าคนเราก็ต้องดื่มน้ำกันอยู่แล้วล่ะค่ะจริงไหม? พี่ก็ต้องดื่มเหมือนกัน” โมนีก้าตอบพร้อมยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ เส้นผมสีม่วงครามสะท้อนประกายแสงเทียนราวกับคริสตัลในรัตติกาล หยานหัวเราะเบา ๆ เสียงทุ้มลึกที่ฟังดูอบอุ่นอย่างประหลาด “เธอ…กวนกว่าที่คิด” เขาเอ่ยพลางบิดฝาขวดน้ำ ดื่มอย่างช้า ๆ แววตาคมยังคงจับจ้องเธอไม่วาง โมนีก้าเพียงยิ้มรับและยืนพิงเสาวิหารอย่างสบาย ๆ ดวงตาเทาเงินทอประกายราวกับจะบอกว่า เธอเองก็ไม่ได้มีแต่ความร่าเริงสดใสหากยังซ่อนความลึกซึ้งที่หยานกำลังค่อย ๆ เปิดอ่านอยู่ทีละหน้า

รางวัล : +20 EXP / +30 เกียรติยศ และ +20 ความกล้าหาญ / +8 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

[GOD-01-2] จูปิเตอร์

ถวาย เทียนหอม ของจิปาถะ เกรดเขียว - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

[TGC-09] หยาน

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

มอบ น้ำแร่ สิ่งที่ชอบที่สุดของ TGC - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 06 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 19.00 - 23.00 น. ณ อุโมงค์คัลลีคอตต์ ค่ายจูปิเตอร์ รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (เฝ้าเวร) (พบ บรูตัส)

ลานหินหน้าวิหาร จูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส สว่างด้วยคบเพลิงตามเสาและกระถางไฟทองแดงที่เผาถ่านหอมกลิ่นสน ธงสีม่วงเข้มปักตราสายฟ้าพลิ้วเหนือศีรษะ เสาโครินเธียนเรียงเป็นแนวเฝ้ามองลงมาคล้ายทหารยามนิ่งงัน โมนีก้าวางช่อดอกไม้ลงบนแท่นบูชาชั้นนอก รวงข้าวผูกกับดอกลอเรล แล้วแตะสันกำไลรูปสุริยุปราคาเบา ๆ “คืนนี้หนูขอขึ้นเวรสี่ชั่วโมงนะคะ จะดูแลหน้าบันไดนี้ให้เรียบร้อยค่ะ” เธอเอ่ยกับองค์เทพอย่างสุภาพ ก่อนถอยออกมาที่ขั้นบันไดกว้าง สูดลมหายใจ รีดความคิดให้สงบเรียบตามแบบครูฝึกสอนไว้ ยามค่ำของโลกที่ไม่มืดสนิทมีเพียงเงารำไรของกิ่งไซเปรสพาดบนพื้นหิน

เสียงรองเท้าหนังแตะพื้นหินเป็นจังหวะสม่ำเสมอแว่วเข้ามา “คืนนี้อากาศดีนะ” เสียงทุ้มเรียบคุ้นหูดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะเข้าวงแสงคบเพลิง บรูตัส แวนเดอร์บิลท์ ชุดคลุมสั้นสีงาช้างพาดบ่า ดาบสั้นผูกยามเรียบร้อย ดวงตาสีฟ้ามีแววล้าจาง ๆ แต่คมไม่หาย

โมนีก้ายกมือแตะหน้าผากแบบทหาร “สวัสดีค่ะคุณบรูตัส ไม่พักบ้างหรือคะ”

มุมปากเขายกนิดเดียว “พักครับ แต่ก่อนพักก็ตรวจแนวเวร วัดเสียงคบเพลิง ดูลม ดูคนเวรใหม่…ข่าวว่าคนเวรใหม่เป็นเซนจูเรี่ยนคนล่าสุดของกองร้อยสอง” สายตาเขาเหลือบไปยังหมวกหนังม้าที่วางข้างเสา “ยินดีด้วย”

โมนีก้าตอนที่ได้ยินเธอเกาหลังคอจากคำนั้นเธอยังเขินกับตำแหน่งที่ได้สด ๆ ร้อน ๆ “ขอบคุณค่ะ ยังทำอะไรเปิ่น ๆ อยู่บ้าง…แต่จะพยายามให้ไม่เป็นภาระใครดูนะคะ”

“อย่ากลัวผิดพลาดจนไม่ทำอะไรเลย” เขาว่าเรียบ ๆ “จงกลัวอย่างเดียวคือการทำผิดซ้ำโดยไม่เรียนรู้” โมนีก้าที่ได้ยินเธอหัวเราะร่าก่อนค่อย ๆ เอ่ย “รับทราบค่ะ เซนเซย์” แล้วเงียบไปครู่หนึ่งก่อนถามอย่างเป็นห่วง “ตาคุณบรูตัสแดงนิดนะคะ อ่านคำพยากรณ์ดึกไปหรือเปล่าหรือช่วงนี้ติดซีรี่ย์จีนไหมคะ?”

“งานวุฒิสภากับตำแหน่งพยากรณ์ไม่ค่อยรู้จักคำว่านอนเร็ว” เขากระตุกไหล่เบา ๆ “เมื่อกี้เลยแวะดูดาวตรงลานตะวัน เทียบคัมภีร์เก่า ๆ นิดหน่อย”

“ได้เห็นอะไร…ไม่ดีไหมคะ” เธอถามเงียบ ๆ กลัวคำตอบแต่ก็อยากรู้ บรูตัสช้อนตาขึ้นมองยอดวิหารตอนที่เขาคิดถึงสิ่งที่ตัวเองรับรู้จ้องมองรูปปั้นสายฟ้าส่องประกาย “เห็นแค่เศษประโยค” เขาเอียงหน้าเล็กน้อยเหมือนฟังอะไรที่ไกลมาก ก่อนเขาหัวเราะเล็ก ๆ “สงสัยชักเลอะเลือน ปลายนิ้วด้านไปหมดจากเขียนรายงาน” เขาชี้คางไปยังกระถางไฟด้านซ้าย “ไฟกระถางนั้นไส้ไฟต่ำไปหน่อย เติมไม้สนได้อีกท่อนหนึ่ง แล้วขยับโล่ทองนั้นเข้ารับลมหน่อยเปลวจะนิ่งขึ้น”

“รับคำสั่งค่ะ” โมนีก้าวไปทำตามคำบอกของเขาใช้เหล็กคีบเติมท่อนไม้ ขยับแผ่นโล่ประดับให้บังลม เงาไฟนิ่งขึ้นจริง เธอหันกลับมาเพื่อให้เขาตรวจความเรียบร้อย “ขอบคุณค่ะ คุณบรูตัสไม่กลับไปพักจริง ๆ เหรอคะ ถ้าเป็นล้มหน้าหนังสือขึ้นมา หนูไม่รับผิดชอบนะ”

“ผมล้มไม่ง่าย ๆ หรอก” เขายิ้มให้กับโมนีก้าครั้งนี้มีประกายขำจริง “แต่จะไม่ท้าทายโชคชะตา ขอตัวก่อนละกัน เซนจูเรี่ยน” เขาหันตัวจะไป แล้วหยุดเสี้ยววินาที “ถ้าใจสั่นกับภาระมากไป ให้ยืนกลางบันไดสามขั้น มองขึ้นไปที่สายฟ้าหน้าบัน แล้วหายใจสามครั้ง ง่าย ๆ แต่ช่วยได้”

“ค่ะ ฝันดีนะคะคุณบรูตัส” โมนีก้าตอบเขายิ้ม ๆ 

“ฝันดี…หรือถ้าไม่มืดพอจะฝัน ก็พักให้พอแทน” เขาทิ้งท้ายแบบคนจริงจังปนตลกร้าย แล้วเดินลับออกนอกลานไป เสียงรองเท้าค่อย ๆ จางในทางเดินหิน ในขณะที่โมนีก้ากลับสู่ตำแหน่งยาม มองคบเพลิงสี่มุมที่ลุกเสถียรขึ้นหลังปรับลม เธอลูบปีกหมวกเซนจูเรี่ยนเบา ๆ ให้คำมั่นกับตัวเองอีกครั้งว่ารายละเอียดเล็ก ๆ จะไม่หลุดมือคืนนี้ เธอยืนตรงกลางบันไดสามขั้น หายใจสามครั้งตามที่เขาแนะนำ แล้วปล่อยใจนิ่งรับฟังเสียงลมและก้าวเท้าที่ผ่านเข้าออกวิหาร สี่ชั่วโมงข้างหน้าดูยาวนานแต่เธอยืนได้มั่นคงกว่าที่เคย

รางวัล : +20 EXP / +30 เกียรติยศ และ +20 ความกล้าหาญ / +8 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

[GOD-01-2] จูปิเตอร์

ถวาย ช่อดอกไม้ ของจิปาถะ เกรดเขียว - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

[NPC-15] บรูตัส แวนเดอร์บิลท์

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 17 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 08.00 น. ณ วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส เนินเทมเพิล ค่ายจูปิเตอร์ (พบ บรูตัส)

รุ่งอรุณแห่งค่ายจูปิเตอร์ในวันนี้เต็มไปด้วยเสียงสวดเบา ๆ ของนักบวช ลมหอมของกำยานสีทองลอยตัดกับกลิ่นดอกไม้สดที่โปรยอยู่ทั่วลานหินอ่อนด้านหน้าวิหารจูปิเตอร์ ผืนธงสีม่วงของโรมโบกสะบัดเหนือเสาหินสูงที่สลักเรื่องราววีรกรรมของเทพเจ้าสายฟ้า แสงแดดยามเช้าส่องกระทบลงบนรูปปั้นทองคำของอินทรีแห่งจูปิเตอร์ที่กางปีกเหนือหัวบันได เหมือนพร้อมจะทะยานขึ้นฟ้าทุกเมื่อ

โมนีก้าในชุดเรียบง่ายกองร้อยที่สองเดินเข้ามาอย่างสงบนิ่งแต่สง่างาม กระเป๋าที่สะพายแนบตัวแน่นมีไข่ฟีนิกซ์อยู่ภายใน เธออุ้มมันอย่างระมัดระวังเพราะไม่อยากให้สิ่งมีชีวิตที่กำลังจะถือกำเนิดต้องหวาดกลัวต่อสถานที่ใหม่ แสงเรืองอ่อน ๆ ของมันลอดผ่านผ้าใบออกมาแต่งแต้มปลายนิ้วของเธอให้กลายเป็นสีทองเรืองรองยามเธอก้าวเข้าสู่บันไดหินอ่อนหน้าวิหาร ตรงกลางลานนั้น มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ในชุดนักบวชสีขาวปักขอบทอง คาดสายรัดอกสีม่วงซึ่งมีตราสัญลักษณ์รูปอินทรีกางปีก เขาหันกลับมาพอดี ดวงตาสีฟ้าลึกและท่าทางมั่นคงนั้นทำให้หัวใจของโมนีก้าเต้นแปลกไปครู่หนึ่ง “คุณบรูตัส…”

“อรุณสวัสดิ์” เสียงของเขาทุ้มนุ่มแต่ทรงพลัง บรูตัสก้าวเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้มอ่อนที่ไม่ได้เห็นบ่อยนักในชายที่ขึ้นชื่อว่าเคร่งระเบียบ “วันนี้ฉันจะเป็นผู้ทำพิธีให้เธอเอง ถือว่าเป็นเกียรติของฉัน”

โมนีก้าหลุดหัวเราะเบา ๆ “โชคดีจังเลยค่ะ ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้คุณบรูตัสมาทำพิธีให้แบบนี้”

“ฉันแค่ทำหน้าที่เท่านั้น” เขาตอบเรียบ แต่ในแววตาแอบมีประกายขันจาง ๆ ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง “ก่อนเริ่มพิธี เธอควรขอพรจากท่านจูปิเตอร์เสียก่อน ฉันสัมผัสได้ว่าพลังในตัวเธอยังไม่สมดุล เหมือนมันพยายามจะทะลักออกมาแต่ยังมีบางอย่างขวางอยู่”

โมนีก้าเงยหน้ามองรูปปั้นมหาเทพจูปิเตอร์ที่ตั้งอยู่กลางวิหาร องค์เทพถือสายฟ้าในมือซ้ายและอินทรีเหล็กในมือขวา สีทองของรูปปั้นสะท้อนแสงแดดยามเช้าแสบตาแต่กลับอบอุ่นในใจ เธอก้าวเข้าไปข้างหน้า ชันเข่าลงเบื้องหน้าแท่นบูชา แล้ววางห่อผ้าที่มีไข่ฟีนิกซ์ไว้ด้านข้าง จากนั้นพนมมือแนบอก หลับตาลงแล้วเอ่ยเสียงเรียบแต่เปี่ยมศรัทธา “ข้าแต่ราชันย์แห่งเทพทั้งปวง จูปิเตอร์ ผู้ทรงอำนาจและทรงเมตตา ข้าขออัญเชิญพลังแห่งท้องฟ้าและสายฟ้าของท่านมาประทับในดวงจิตและร่างกายข้า โปรดปลดล็อกพลังที่ซ่อนเร้น ให้ข้าได้แข็งแกร่งขึ้น เพื่อปกป้องโรมและทุกชีวิตในฐานะของผู้ถือคำสัตย์ของท่าน”

เมื่อถ้อยคำสุดท้ายจบลง ลมหายใจรอบตัวเธอหยุดชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที แล้วเสียง ครืน เบา ๆ ก็ดังขึ้นจากยอดโดมเหนือศีรษะ เสาใหญ่สั่นสะเทือนเพียงน้อย แสงสีขาวอมทองร่วงหล่นลงมาจากยอดวิหารเหมือนฝนแห่งพลัง และเมื่อแสงนั้นแตะผิวเธอ ความรู้สึกคล้ายสายฟ้าแล่นผ่านเส้นเลือด สายลมเย็นหมุนรอบกาย เส้นผมปลิวเบา ๆ พลังของจูปิเตอร์หลั่งไหลเข้าสู่ร่างเธออย่างอ่อนโยนแต่แน่นหนา ราวกับมือของเทพกำลังแตะไหล่เธอเพื่อให้ก้าวไปอีกขั้น

โมนีก้าพยักหน้า เธอหยิบกระถางต้นแคกตัสเล็ก ๆ ที่ห่อด้วยผ้าขาวออกจากกระเป๋า แล้ววางลงบนแท่นบูชา เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดจากริมฝีปากเธอ “ต้นไม้เล็ก ๆ จากลูกของเทพีแห่งพืชผลค่ะ ขอให้มันเติบโตแข็งแรงใต้สายฟ้าของท่าน” เธอพูดพลางระบายยิ้มเล็ก ๆ 

บรูตัสหัวเราะในลำคอเบา ๆ “เธอนี่มัน…ไม่เหมือนใครจริง ๆ” 

โมนีก้าหันไปมองเขา ขณะถือไข่ฟีนิกซ์กลับเข้ากระเป๋า “ดีแล้วนี่คะ ถ้าทุกคนเหมือนกัน โลกคงน่าเบื่อแย่เลย”

“จริงของเธอ” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มบางแต่ชัดเจนในแววตา

เมื่อพูดจบบรูตัสก็ก้าวเข้ามาใกล้ในเงาแสงอาทิตย์ที่สาดผ่านเสาใหญ่ทั้งสิบของวิหาร เขามองเธอด้วยสายตาที่นิ่งสงบแต่จริงจังจนทุกเสียงรอบข้างเหมือนหยุดลง “งั้นเราจะเริ่มพิธีกันเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงของเขาทุ้มชัดและมั่นคง มือที่ถือคทาทองของออเกอร์ชูขึ้นสูงเล็กน้อย แสงบนหัวคทาส่องวาบด้วยสัญลักษณ์อินทรีทองคำก่อนจะค่อย ๆ แตกเป็นเส้นแสงแผ่วที่โอบร่างของโมนีก้าไว้ในวงกลมแห่งคำสัตย์ เธอก้มศีรษะ รับรู้ถึงแรงกดรอบตัวที่หนาแน่นราวกับอากาศกำลังถูกรีดให้แน่นขึ้นทุกขณะ เสียงสายฟ้าลั่นเบา ๆ ดังขึ้นเหนือศีรษะ รอยสักรูปแถบสีเข้มที่ต้นแขนเริ่มร้อนขึ้นจนสัมผัสได้จากด้านในผิว

บรูตัสเอ่ยเสียงเรียบแต่ชัดเจน “ณ นามแห่งจูปิเตอร์ผู้ทรงอำนาจ และภายใต้กฎหมายแห่งโรม ขอประกาศว่า โมนีก้า มารันเธียร์ บลอสซัม ได้ก้าวข้ามจาก Probatio สู่ Legionary แห่งค่ายจูปิเตอร์อย่างสมบูรณ์” เสียงทองเหลืองกระทบกันเบา ๆ ดังขึ้นจากอุปกรณ์พิธีบนแท่น จากนั้นแสงที่โอบร่างเธอเริ่มเข้มขึ้นจนคล้ายเปลวเพลิงทองสาดผ่านแขนทั้งสองข้าง เธอเผลอกัดฟันแน่นเมื่อความแสบร้อนพุ่งวาบขึ้นตรงรอยสักบริเวณต้นแขน รู้สึกเหมือนมีไฟลุกอยู่ใต้ผิว

“อ๊ะ… เจ็บจังเลยค่ะ เหมือนถูกลวก…” เธอเผลอพูดพลางขยุ้มแขนขวาไว้แน่น ดวงตาสั่นไหวแต่ยังฝืนยืนนิ่ง

บรูตัสขยับเข้ามาอย่างรวดเร็ว มือใหญ่ของเขาคว้าแขนขวาเธอไว้แน่นพอให้รู้สึกถึงความมั่นคง “ไม่เป็นไร มันจะเป็นแบบนี้แหละ” เขาพูดช้าแต่มั่นคง ดวงตาสีฟ้าของเขาจับอยู่ที่รอยสักที่กำลังส่องแสงบนผิวของเธอ “ทุกคนต้องผ่านมันเมื่อกลายเป็น Legionary ถือเป็นการยอมรับของโรมต่อเลือดใหม่ของเธอ” เปลวไฟสีทองค่อย ๆ ลดลง รอยแถบสัญลักษณ์บนแขนของโมนีก้าคล้ายมีเส้นทองเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเส้น พาดเฉียงอยู่เหนือรอยเดิม ดั่งรอยฟ้าแลบที่ค้างอยู่บนผิว จากความแสบร้อนเริ่มกลายเป็นความอุ่นที่แทรกเข้าจนถึงหัวใจ เธอหายใจแรงสองสามครั้ง ก่อนจะรู้ตัวว่าความเจ็บปวดนั้นค่อย ๆ มลายหายไป

เธอถอนหายใจเบา ๆ “หายจริง ๆ ด้วยค่ะ… เหมือนแค่ฝันไปเลย”

บรูตัสปล่อยมือออกจากแขนเธอ แต่สายตายังไม่ละไปไหน “จะชินในไม่ช้า เชื่อฉันเถอะ… ตอนฉันผ่านพิธีนี้ครั้งแรก ฉันก็คิดว่ามือจะไหม้ทั้งข้างเหมือนกัน” โมนีก้ายิ้มทั้งที่ยังหอบเล็กน้อย “ขอบคุณนะคะ คุณบรูตัส… คุณคอยช่วยฉันตลอดเลยจริง ๆ”

เขาเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนตอบเรียบ ๆ “หน้าที่ของฉันคือช่วยคนที่สมควรได้รับมัน… และเธอเป็นหนึ่งในนั้น” เสียงเขานุ่มลงนิดหนึ่งในตอนท้าย “จำไว้นะ ตอนนี้เธอเป็น Legionary เต็มตัวแล้ว แต่ตำแหน่ง Centurion ที่เธอได้รับนั้นมันเป็นทั้งเกียรติและบททดสอบ ต้องพิสูจน์ว่าเธอคู่ควรกับมัน”

โมนีก้าพยักหน้า “ค่ะ ฉันจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน” บรูตัสยิ้มบาง ๆ เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่หลังความนิ่งนั้น อาจจะเป็นความภูมิใจหรือบางทีอาจเป็นความอ่อนโยนที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว “ดี... พิธีเสร็จสมบูรณ์แล้ว เซ็นจูเรี่ยนบลอสซัม”

โมนีก้าก้มศีรษะให้เล็กน้อย ก่อนจะอุ้มกระเป๋าที่บรรจุไข่ฟีนิกซ์แนบอก “งั้นขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยค่ะ”

“ได้สิ” เขาพยักหน้า “แล้วพบกันอีก…”

“แน่นอนค่ะ” เธอยิ้มกว้างเล็กน้อย รอยยิ้มที่ทำให้แสงแดดบนวิหารดูอบอุ่นขึ้นอีกนิด แล้วหมุนตัวก้าวออกจากวิหาร ผืนธงสีม่วงของโรมปลิวสะบัดอยู่เหนือศีรษะ ขณะที่เธอก้าวลงบันไดหินอ่อนช้า ๆ มุ่งหน้าไปยังถนนนิวโรมที่ทอดยาวอยู่ไม่ไกล เสียงระฆังพิธีดังตามหลังเธอไปสามครั้งตามธรรมเนียมของผู้ผ่านการยอมรับจากทวยเทพและโรมัน สายลมพัดแผ่วผ่านรอยสักที่เพิ่งเกิดใหม่บนแขนอุ่นนุ่มและนิ่งสงบ เหมือนเป็นสัญญาใหม่ระหว่างเธอกับฟ้าเหนือหัว

ได้รับแถบสักแรก: จาก Probatio สู่ Legionary

สถานะเปลี่ยนจาก Probatio เป็น Legionary (พลทหารเต็มตัว)

เลื่อนระดับ LV.MAX

ได้รับ 2 Point

[GOD-01-2] จูปิเตอร์

ถวาย กระถางต้นไม้น้อย ของจิปาถะ เกรดเขียว - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

ภาวนาต่อ [GOD-01-2] จูปิเตอร์ ได้รับความโปรดปราน +10

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

[NPC-15] บรูตัส แวนเดอร์บิลท์

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)