Temple of Jupiter Optimus Maximus ⋘ วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส ⋙

Moneka HONOR

วันที่ 24 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ช่วงสาย เวลา 11.00 น. เป็นต้นไป ณ วิหารจูปิเตอร์

ท้องฟ้าสีฟ้าอ่อนของยามสายไหลคลอเหนือวิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส สง่างามราวกับจักรพรรดิแห่งสวรรค์ประทับอยู่เบื้องบน แสงแดดยามเช้าสะท้อนม่านสีม่วงที่ประดับทั่วลานวิหารจนเกิดประกายระยิบระยับ โมนีก้าเดินขึ้นบันไดหินอ่อนทีละขั้นอย่างเงียบงาม เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังแผ่วเบาราวกับจังหวะหัวใจที่กำลังเต้นหนักขึ้นเพราะพลังบางอย่างอัดแน่นอยู่ในอก

กลิ่นไลแลคและเบอร์รี่หวานประจำตัวเธอลอยอ่อน ๆ ไปตามลม จนกระทั่งเธอก้าวเข้าสู่ใต้เงาเสาสีขาวสูงตระหง่านเหมือนเรดวูดที่ยืนนิ่งคุมวิหารไว้ ช้อนสายตามองรูปปั้นเทพผู้ยิ่งใหญ่ที่ประดิษฐานอยู่เบื้องหน้า เทพจูปิเตอร์ผู้ทรงอำนาจสูงสุดแห่งโรมัน โมนีก้ากลืนน้ำลายเบา ๆ ตั้งสติ แล้วยื่นมือขึ้นแตะแท่นบูชาที่เย็นเฉียบ เธอสูดลมหายใจยาว ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำภาวนาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเคารพและความจำเป็นในคราเดียวกัน

“ข้าแต่ราชันย์แห่งเทพทั้งปวง จูปิเตอร์ ผู้ทรงอำนาจและทรงเมตตา ข้าขออัญเชิญพลังแห่งท้องฟ้าและสายฟ้าของท่านมาประทับในดวงจิตและร่างกายข้า โปรดปลดล็อกพลังที่ซ่อนเร้น ให้ข้าได้แข็งแกร่งขึ้น เพื่อปกป้องโรมและทุกชีวิตในฐานะของผู้ถือคำสัตย์ของท่าน” เมื่อคำกล่าวสุดท้ายสิ้นสุดลง โมนีก้าหลับตาตั้งจิตอธิฐานให้มั่น เสียงลมกรีดผ่านช่องเปิดของเพดานโดมสูงกว่า 60 ฟุตแทรกเข้ามาเหมือนเสียงตอบรับจากเบื้องบน อากาศรอบตัวเริ่มสั่นไหวบางเบา เสื้อคลุมของเธอพลิ้วไหวโดยไร้ลม สายฟ้าระยิบระยับเล็ก ๆ แตกประกายรอบปลายนิ้วเหมือนเกสรแสงสีทอง

ความหนักอึ้งที่อัดแน่นอยู่ในร่างกายค่อย ๆ คลายตัวออกทีละน้อย ราวกับมือที่มองไม่เห็นกำลังปลดผนึกบางอย่างภายใน เสียงสะท้อนในอกเธอแผ่วเบาลง พลังเริ่มไหลเป็นระเบียบเหมือนกระแสน้ำกลับสู่ลำธาร โมนีก้าลืมตาช้า ๆ หายใจสะดวกขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากงดงามคลี่ยิ้มเล็ก ๆ ก่อนเธอจะหยิบกล่องกำมะหยี่เล็ก ๆ ออกมาจากในโค้ท เปิดฝาแล้วหยิบหินแห่งกำลังสีแดงเพลิงออกมา วางลงบนแท่นบูชาเบื้องหน้า “ขอบคุณที่ช่วยนะคะ ขอถวายแก่ท่านค่ะ” เธอกล่าวเสียงเบาแต่จริงใจ พร้อมโน้มศีรษะแสดงความเคารพ ตั้งใจจะหันหลังเดินออกไป แต่เพียงไม่กี่ก้าวเธอก็หยุด พลิกตัวกลับมามองรอบวิหารพลางพึมพำเบา ๆ ราวกับบ่นกับตัวเอง 

“ไหน ๆ ก็มาแล้ว ไปเคารพอีกสององค์เลยก็ได้… จะได้ครบสามเทพตามแบบที่เลสเตอร์ชอบพูดนั่นแหละ” เธอส่ายหน้าให้กับความเอาแต่ใจแบบตลก ๆ ของแฟนหนุ่ม แต่ริมฝีปากกลับยิ้มอย่างขบขัน แล้วจึงเดินลงบันไดหินอ่อนประดับลวดลายโมเสกอย่างสง่างาม มุ่งหน้าต่อไปยังวิหารของเทพพลูโต ผมสีน้ำตาลเข้มไฮไลท์ฟ้าอิเล็กทริกสะบัดเบา ๆ ตามจังหวะก้าวเดิน ตาสีเทาเงินสะท้อนแสงแดดอ่อนที่ลอดลงมาตามต้นไซเปรสสองข้างทาง ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลลดลงอย่างรวดเร็ว พลังในร่างกลับสมดุลอีกครั้ง และหัวใจเธอก็เบาขึ้นอย่างน่าประหลาด

เลื่อนระดับ LV.MAX

ได้รับ 2 Point

[GOD-01-2] จูปิเตอร์

ถวาย หินแห่งกำลัง - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +50

ภาวนาต่อ [GOD-01-2] จูปิเตอร์ ได้รับความโปรดปราน +10

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

เผาค่าความศรัทธาแก่เทพ

ข้า โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ขอมอบศรัทธาต่อเหล่าเทพแก่ เทพจูปิเตอร์ จำนวนศรัทธาที่มอบให้: 3000 แต้ม

(ทุก ๆ 1000 ศรัทธา = 50 ความโปรดปรานต่อเทพองค์นั้น) = ได้รับความโปรดปราน +150

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส

Date and Time

วันที่ 3 ธันวาคม 2025 • 10.24 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

ยิ่งใหญ่ โอ่อ่า ตระการตา — นั่นน่าจะเป็นสามศัพท์แรกที่ผุดขึ้นมาในความคิดเมื่อสองเท้าเล็กในผ้าใบคู่เก่งก้าวมาถึงตรงหน้าวิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส

แค่ชื่อก็เวอร์กว่าใครเขาแล้ว ดังนั้นความอลังการของอาคารคงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจสักเท่าไหร่ คลีเมนทิสรู้สึกราวกับว่าทุกรายละเอียดสามารถก่อร่างรวมกันเป็นคำว่า ‘ราชาแห่งทวยเทพ’ ตัวใหญ่ ๆ แปะป้ายเอาไว้ที่ทางเข้า

“แล้วทำไมเลือกดอกคาร์เนชันให้ท่านเทพจูปิเตอร์ ?”

รุ่นพี่ถามออกมาด้วยความสงสัยหลังจากที่เด็กสาวยืนทำความเคารพและวางช่อดอกไม้ลงบนแท่นบูชา การถวายดอกไม้ไม่ใช่เรื่องแปลกแม้สำหรับชาวอิตาเลียนอย่างวินเซนโซเอง ทว่าเขากลับนึกสงสัยในการตัดสินใจของฝ่ายราทิแกน ส่วนหนึ่งเพราะเรียนรู้ว่าเธอมีเหตุผลเบื้องหลังการเลือกดอกไม้บูชาเสมอ

เป็นการกระทำที่ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าคลีเมนทิสเป็นพวกพิถีพิถันน่าดูในตอนที่ต้องเลือกของขวัญให้ใครสักคน

“ในยุคโรมันโบราณคาร์เนชันได้รับการขนานนามว่าดอกไม้ของโจฟค่ะ ทีนี้รุ่นพี่ลองทายดูสิว่าโจฟหมายถึงอะไร”

“โจฟ.. จูปิเตอร์เหรอ ? ดอกไม้ของจูปิเตอร์ ?”

“ปิ๊งป่อง~ รุ่นพี่นี่ก็หัวไวเหมือนกันนี่คะ”

รอยยิ้มเล็ก ๆ แต้มที่มุมปากของบุตรีแห่งจัสติเทียในตอนที่เบอร์กาม็อตโตคาดเดาคำตอบได้ถูกต้อง ทว่าสิ่งที่พูดออกมาทำให้เขาต้องเกาหัวอย่างไม่มั่นใจ

“ไม่เห็นรู้สึกเหมือนโดนชมเลยแฮะ”

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ค่าความสัมพันธ์กับ วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต +5

ถวายของบูชาให้แก่เทพเทพี

• ค่าความโปรดปรานจากเทพจูปิเตอร์ (ช่อดอกคาร์เนชัน) +15 • โอนไอเทมให้ God เรียบร้อย

รางวัลภารกิจ

• EXP +15

ผลประโยชน์จากชื่อเสียง • คนมีเกียรติ (Honor)

• โบนัสความโปรดปรานทวยเทพ +25 • จูปิเตอร์
• โบนัสความสัมพันธ์ต่อ TGC +5 • วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน ธันวาคม ปี 2025

ช่วงบ่าย เวลา 15.00 น. เป็นต้นไป ณ วิหารจูปิเตอร์

แสงอาทิตย์บ่ายสะท้อนลงบนวิหารจูปิเตอร์ที่ตั้งตระหง่านเหนือเนินเทมเพิล ผืนธงสีม่วงทองของโรมโบกพลิ้วไปตามแรงลม กลิ่นธูปหอมจากแท่นบูชาอบอวลไปทั่วบริเวณ พร้อมเสียงสวดภาษาละตินของนักบวชประจำวิหารที่ดังคลอเบา ๆ จนเกิดบรรยากาศขลังสงบ โมนีก้าและเลสเตอร์เดินเคียงกันผ่านลานหินอ่อนที่เรียงรายด้วยรูปปั้นทองสัมฤทธิ์ของเหล่าเทพและวีรบุรุษแห่งโรม หญิงสาวหยุดอยู่หน้าบันไดหินขั้นสุดท้ายก่อนขึ้นสู่แท่นบูชา เธอยกมือแนบอกแล้วก้มศีรษะให้รูปปั้นมหาเทพเบื้องบนอย่างเคารพ ก่อนจะเดินเข้าไปวางช่อดอกไม้ในแจกันหินอ่อนตรงฐานแท่นบูชา ดอกกุหลาบขาวบริสุทธิ์กลีบบางถูกจัดเรียงอย่างประณีตจนดูราวกับช่อแห่งความศรัทธา เธอหลับตา สูดลมหายใจลึก แล้วเอ่ยเสียงอ่อนนุ่มแต่มั่นคง

“ข้าแต่ราชันย์แห่งเทพทั้งปวง จูปิเตอร์ ผู้ทรงอำนาจและทรงเมตตา ข้าขออัญเชิญพลังแห่งท้องฟ้าและสายฟ้าของท่านมาประทับในดวงจิตและร่างกายข้า โปรดปลดล็อกพลังที่ซ่อนเร้น ให้ข้าได้แข็งแกร่งขึ้น เพื่อปกป้องโรมและทุกชีวิตในฐานะของผู้ถือคำสัตย์ของท่าน”

เมื่อคำภาวนาสุดท้ายจบลง ลมเย็นพัดวูบเข้ามาจากโดมเปิดด้านบน พัดเส้นผมของเธอให้สะบัดเบา ๆ แสงจากช่องแสงเหนือรูปปั้นเทพสาดลงมาบนตัวโมนีก้าอย่างพอดิบพอดี ราวกับมีใครกำลังตอบรับคำอธิษฐานนั้น ความหนักอึ้งในใจที่เกาะติดเธอมาหลายวันในช่วงพักผ่อนร่างกายที่สถานพยาบาลเหมือนจะเบาบางลงไป จนโมนีก้าถอนหายใจแผ่ว ๆ ก่อนจะยกมือแตะอกเบา ๆ “ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย...” เธอพึมพำ แต่สีหน้าเธอยังแฝงความกังวลบางอย่าง

เลสเตอร์ที่ยืนอยู่ข้างหลังโมนีก้าก็เลยเดินเข้ามาใกล้ เขาไม่พูดอะไรในตอนแรก เพียงแต่อยู่ข้าง ๆ อย่างเข้าใจ ก่อนจะล้วงบางสิ่งออกจากกระเป๋าเสื้อคลุม กล่องของขวัญเล็กขนาดฝ่ามือ ห่อด้วยกระดาษทองประกายอ่อนและผูกโบว์สีฟ้าอ่อน “ผมให้เฮอร์มีสกับเมอร์คิวรี่ส่งของพวกนี้ให้คนอื่นหมดแล้ว” เขาพูดพลางยื่นกล่องให้เธอ “แต่ของคุณ ผมมาส่งเองกับมือ” โมนีก้ากะพริบตาช้า ๆ มองกล่องนั้นอย่างระแวงนิด ๆ แค่เห็นรูปพิมพ์บนกล่อง เป็นรูปของเลสเตอร์ในร่างอะพอลโลที่กำลังอยู่ในท่วงท่าเก๊กหล่อเปล่งรัศมีอยู่ข้างหลังพระอาทิตย์ ก็แทบจะถอนหายใจออกมาพร้อมจะเขกหัวแฟนตัวเองอยู่แล้ว “เลสเตอร์...”

“เถอะน่า เปิดดูสิ” เสียงของเขาอบอุ่นติดจะขี้เล่นแบบเทพอารมณ์ดีของโอลิมปัส แต่ดวงตาเจือแววเจ้าเล่ห์จนเดาได้ว่ากำลังภาคภูมิใจกับของขวัญชิ้นนี้

เธอรับมาอย่างเสียไม่ได้ กล่องเล็กในมือเธอเบาและอุ่น พอแกะออกก็พบว่าในนั้นมี เหรียญทองคำสลักตราอพอลโล่ เครื่องหมายของเทพแห่งแสงสว่างและดนตรี ประณีตงดงามจนดูมีพลังงานบางอย่างแผ่ออกมา โมนีก้ามองของขวัญนั้นนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ทั้งเหนื่อยทั้งเอ็นดู “ของดีเลยนี่...” เธอเงยหน้าขึ้น “ขอบคุณนะคะ”

เลสเตอร์ยิ้มอย่างผู้ชนะทันทีที่ได้เห็นรอยยิ้มของโมนีก้า “เห็นไหมล่ะ ผมบอกแล้วว่าไม่ใช่ของธรรมดา เหรียญพิเศษจากเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในจักรวา—”

“—ที่หลงตัวเองที่สุดด้วย” โมนีก้าพูดตัดประโยคเขาไปดื้อ ๆ พร้อมรอยยิ้มมุมปาก

ชายหนุ่มหัวเราะออกมาดัง ๆ “ก็แน่ล่ะ! ถ้าคุณมีแฟนเป็นคนที่หล่อที่สุดของโอลิมปัส ผมมีดีให้หลงนะเพราะมันคือความจริงทั้งนั้น คุณก็ต้องชินกับรังสีออร่าหน่อยสิ”

โมนีก้าส่ายหัวพลางยิ้มกว้างกว่าเดิมกับท่าทางนั้น “บางทีฉันก็ไม่แน่ใจนะ ว่าฉันมาขอพรเทพจูปิเตอร์ หรือมาอดทนกับความหลงตัวเองของคุณกันแน่”

“สองอย่างเลยครับมิวส์ของผม” เลสเตอร์ตอบเสียงนุ่มอารมณ์ดี ก่อนจะโน้มตัวเล็กน้อยจนปลายจมูกแทบแตะกลีบดอกกุหลาบขาวบนแท่นบูชา “แต่ขอให้รู้ไว้ ว่าผมภาวนาให้เทพเจ้าทุกองค์คอยปกป้องคุณ เหมือนที่ผมทำอยู่ตอนนี้” คำพูดนั้นทำให้โมนีก้าเงียบไปชั่วครู่ เธอมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน แล้วเอ่ยเบา ๆ “ขอบคุณ...คุณชายพระอาทิตย์”

“ด้วยความยินดี แม่สาวไลแลคของผม” น้ำเสียงของเลสเตอร์ตอนนี้เหมือนจะดูดีขึ้นหน่อยหนึ่งแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์อย่างประหลาด

แดดยามบ่ายแก่ ๆ ที่ทอดตัวเหนือวิหารจูปิเตอร์ค่อย ๆ อ่อนแรงลงจนแสงกลายเป็นสีทองส้มอุ่น ลมพัดผ่านลานกว้างเบื้องหน้า ทำให้ม่านสีม่วงทองเหนือเสาหินสูงไหวคล้ายคลื่น แม้บรรยากาศยังสงบ แต่กลับมีบางสิ่งในอากาศที่เปลี่ยนไปโดยไม่มีใครทันรู้ตัว เสียงรองเท้าหนังแตะกับพื้นหินอ่อนเป็นจังหวะมั่นคง ก่อนที่ร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งจะก้าวออกมาจากเงาเสาโรมัน เขาสวมเสื้อคลุมโทนเข้มประดับตราอาทิตย์เล็ก ๆ บริเวณปกเสื้อ ใบหน้าเรียบขรึมและแววตานิ่งสงบแต่ลึกซึ้ง ดวงตาสีน้ำตาลของเขาสะท้อนแสงทองจากโดมวิหารจนดูราวกับมีเปลวอาทิตย์อยู่ในนั้น นั้นคือ บรูตัส แวนเดอร์บิลท์

เลสเตอร์ชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ร่างกายแข็งแน่นเหมือนใครสักคนสะกิดบาดแผลเก่าที่เขาเก็บไว้ในหัวใจ เขาจำร่างนั้นได้ดี แม้เวลาจะผ่านไป บุตรแห่งตนเองในฐานะอะพอลโล่ แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่เทพ ไม่อาจเอ่ยคำใดได้ได้แค่ทักทาย "สวัสดีครับ" น้ำเสียงราบเรียบแต่ออกมีติดความห่วงใยในความเป็นพ่ออยู่ลึก ๆ ที่ไม่อาจแสดงออกไปได้

“สวัสดีครับคุณ...เลสเตอร์สินะ แล้วก็คุณโมนีก้า” เสียงทุ้มต่ำของบรูตัสเรียกขึ้นเรียบ ๆ แต่แฝงน้ำเสียงคุ้นเคยของผู้มีวินัย “หายแล้วหรือ ได้ข่าวว่าคุณเข้าโรงพยาบาล” โมนีก้าหันไปตามเสียงเรียกนั้นก่อนที่ดวงตาเทาเงินจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะยิ้มอ่อน “สวัสดีค่ะคุณบรูตัส หายแล้วค่ะ แค่พักแป๊บเดียวเอง ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว”

บรูตัสพยักหน้าช้า ๆ สีหน้าเขาเหมือนมีอะไรบางอย่างที่อยากพูด แต่กลับกลืนมันลงไปอย่างยากลำบาก “ดีแล้ว...” เขาหยุดเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “แต่วันนี้ที่พบกัน ไม่ใช่ความบังเอิญสินะ…” โมนีก้าขมวดคิ้วเล็กน้อย พอเห็นสายตาของเขาเธอก็เหมือนจะเข้าใจบางอย่างในทันที หญิงสาวพ่นลมหายใจเบา ๆ “ฉันเข้าใจแล้ว... หมายความว่ามีอะไรบางอย่างให้ฉันมาที่นี่สินะคะ”

เลสเตอร์ที่ยืนอยู่ข้างหลังฟังทุกคำ ดวงตาสีฟ้าสว่างแต่กลับนิ่งสนิท เขารู้ดีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ การเรียกคำพยากรณ์ที่เกี่ยวพันกับโชคชะตา และในฐานะเทพเจ้าผู้ให้คำพยากรณ์ เขาย่อมรู้ดีว่าการแทรกแซงคือสิ่งต้องห้าม แต่ถึงอย่างนั้น สายตาเขาก็เผลออ่อนลงเมื่อมองไปยังบุตรของตนเองที่ไม่รู้ความจริงนั้นเลย

บรูตัสก้าวเข้ามาอีกหนึ่งก้าว ใบหน้าเคร่งครัดดังเดิมแต่มีแววลังเลแผ่วบาง “งั้น...ตามเข้ามาข้างในเถอะ” เขาพูดด้วยเสียงต่ำ “ผมจะทำพิธี เรียกดูคำพยากรณ์ เพื่อดูว่าเราจะพบกับอะไรกัน” โมนีก้าพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเหลือบมองเลสเตอร์นิดหนึ่ง เขาเพียงยิ้มบาง ๆ กลับให้ รอยยิ้มที่เธอมองออกว่าเต็มไปด้วยความเข้าใจ แม้ในใจเขาจะกำลังต่อสู้กับตัวเองก็ตาม ทั้งสามจึงก้าวผ่านประตูหินใหญ่เข้าสู่ภายในวิหารจูปิเตอร์อีกครั้ง แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดผ่านช่องโดมจนเสาแต่ละต้นสะท้อนประกายทอง

ภายในวิหารจูปิเตอร์ที่เงียบสงัด เสาแกะสลักสีอ่อนสะท้อนแสงจากคบเพลิงจนเกิดเงาสีทองอ่อนโยนบนพื้นหินอ่อน เสียงรองเท้าของบรูตัสดังชัดในทุกก้าวที่เดินไปยังแท่นบูชากลางห้อง เมื่อเขาหยิบเสื้อคลุมแบบนักบวชขึ้นมาสวม สีหน้าของชายหนุ่มที่ปกติเรียบนิ่งเริ่มเปลี่ยนไป ดวงตานั้นมีประกายของสมาธิและพลังที่ร้อนแรงกว่าเดิม ร่างของเขาค่อย ๆ แผ่แสงอบอุ่นสีทองออกมาอ่อน ๆ ก่อนกลายเป็นเงาออเกอร์แห่งพลังแห่งเทพอาทิตย์อย่างชัดเจน

โมนีก้าที่เดินอยู่ไม่ห่างพึมพำกับเลสเตอร์เบา ๆ “ฉันไม่เคยเห็นบรูตัสจริงจังขนาดนี้มาก่อนเลย... กระทั่งตอนทำพิธีให้ฉันรอบก่อนก็ยังดูสบาย ๆ กว่านี้อีก” เลสเตอร์ซึ่งยืนพิงเสาก้มลงกระซิบตอบเสียงเบาอย่างภาคภูมิใจ “นาน ๆ ทีผมจะมีลูกขรึม ๆ แบบนี้ไง” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความอวดแฝงความภูมิใจในตัวลูกชาย แม้เขาจะต้องเก็บทุกอย่างไว้ใต้ชื่อเลสเตอร์ที่ไม่มีใครล่วงรู้ว่าแท้จริงคือเทพอพอลโล่ก็ตาม บรูตัสไม่รู้เรื่องการกระซิบของทั้งคู่ เขาหยิบมีดสั้นด้ามทองที่วางอยู่บนแท่นบูชาขึ้นมา แล้วนำตุ๊กตารูปสัตว์จำลองซึ่งใช้แทนสัตว์บูชายัญวางไว้ตรงกลาง แสงไฟจากคบเพลิงสี่มุมห้องสะท้อนคมมีดจนวาบเป็นเส้นแสง ก่อนเขาจะเอ่ยเสียงหนักแน่นแต่สงบ

“ถวายแก่อะพอลโล จงบอกหนทางแก่คนผู้นี้เถิด”

เมื่อสิ้นคำประกาศ เสียงสายลมพัดลอดเข้ามาทางโดมสูง แสงอาทิตย์ที่เคยอ่อนลงกลับเข้มขึ้นราวกับตอบรับคำสั่งจากเบื้องบน โมนีก้าเหลียวมามองเลสเตอร์พร้อมทำหน้าเหนื่อยใจนิด ๆ “นี้ต้องทำแบบนี้ตลอดเลยเหรอ” น้ำเสียงเธอแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความสงสัยผสมความตลก เลสเตอร์ยักคิ้ว ยืดอกขึ้นราวกับจะบอกว่า เห็นไหมล่ะ เท่ปะ? สีหน้าเขาแทบเขียนคำว่า ดูสิแฟนเธอสุดยอดแค่ไหน อยู่ชัด ๆ จนโมนีก้าแทบกลั้นหัวเราะ

บรูตัสไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เขาเริ่มควักเครื่องในของตุ๊กตาออกมา (ซึ่งแท้จริงคือนุ่นสีขาวนุ่ม) และท่ามกลางนุ่นนั้นมีม้วนกระดาษสีทองปรากฏขึ้นราวกับถูกเรียกจากพลังศักดิ์สิทธิ์ เขายื่นมือออกมารับม้วนกระดาษนั้นอย่างสงบแล้วค่อย ๆ คลี่ออก เสียงขยับกระดาษดังเบา ๆ ก่อนเขาจะเริ่มอ่านด้วยเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง

[คำพยากรณ์]

เมื่อรอยแยกแห่งเวลาเปิดกว้าง พลันปรากฏและพลันลับหาย

โลกถูกบิดเบือน พันธนาการแห่งสมดุลแตกสลาย

รอยรั่วโหมกระหน่ำไม่หยุดหย่อน ภัยเงียบจากห้วงบาดาล

ราชาแห่งบาดาลผู้หลับใหล บัดนี้คืนชีพ จงพึงระวัง!

ธิดาแห่งห้วงน้ำลึกผู้สาบสูญ ถูกกลืนในความโกลาหล

บุตรแห่งผู้ส่งสาร ติดอยู่ในยุคแห่งสามอาณาจักร

และบุตรแห่งคุณไสย ติดกับดักในเพลิงแห่งความหวาดระแวง

มุ่งหน้าสู่นครแห่งแรงลม ที่ซึ่งเหล็กกล้าและกระจกเงาสูงเสียดฟ้า

เจ้าจักพบบุตรแห่งจ้าวอัสนี

กรีกและโรม จักต้องร่วมมือ

เพื่อปลดปล่อยพันธนาการแห่งกาล คืนสมดุลแก่เวลา

ก่อนราชาไทรทันจักกลืนกินแม้ลมหายใจแห่งกาลเวลา

จงเดินทางสู่ใจกลางแห่งความรู้โบราณ ณ ที่ซึ่งมนุษย์เริ่มนับกาล

ที่ซึ่งกลไกแห่งจักรวาลบิดเบี้ยว

ณ แหล่งกำเนิดแห่งพลังงานกาลอวกาศ บัดนี้กำลังร้าวรานและเสียหาย

จงผนึกกำลัง หยุดยั้งภัยที่กำลังยึดครอง

และเยียวยากลไกแห่งกาลที่แตกหัก

ตามสัญชาตญาณแห่งโชคชะตา เจ้าจักพบสิ่งที่ตามหา…

เสียงอ่านนั้นสะท้อนก้องในห้องหินอ่อนทุกมุมจนแทบไม่มีที่ว่างให้ลมหายใจ โมนีก้ายืนนิ่งไปชั่วครู่ ดวงตาเทาเงินสะท้อนแสงคบเพลิงเล็กน้อย ขณะที่เลสเตอร์เบิกตากว้าง ความตกใจปนความรู้สึกบางอย่างผสมกันในแววตาเขา ทั้งความคุ้นเคยและความกลัวที่ไม่อาจอธิบายได้ ชายหนุ่มผู้เคยเย้ยฟ้ากลับนิ่งสนิท ราวกับในใจมีบางสิ่งถูกกระตุ้นจากก้นบึ้งของอดีตกาล เขาไม่พูดอะไร แต่โมนีก้าสัมผัสได้ถึงความไม่ปกติของเขา หญิงสาวจึงยื่นมือออกไปจับมือเขาแน่น ๆ เหมือนจะบอกโดยไม่ต้องใช้คำว่า ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้

บรูตัสค่อย ๆ ม้วนกระดาษกลับอย่างระมัดระวัง แววตาเขาฉายชัดถึงความกังวล “คุณโมนีก้า” เสียงเรียบแต่นุ่ม “คำพยากรณ์นี้...สำคัญมาก ให้นำไปปรึกษากับแม่ทัพทั้งสองที่ค่ายพรินซิเปียทันที อย่าปล่อยให้เรื่องนี้ล่วงเลยไป” โมนีก้าพยักหน้าช้า ๆ “ค่ะ ฉันจะทำตามนั้น” เธอเอ่ยอย่างมั่นคง แม้ในใจจะยังสั่นไปด้วยความรู้สึกบางอย่างอยู่ก็ตาม ในขณะที่เลสเตอร์ยังคงเงียบ มีเพียงรอยยิ้มจาง ๆ ที่ดูไม่มั่นคงนัก โมนีก้ามองเขาอีกครั้งแล้วหันกลับไปกล่าวกับบรูตัส “ขอบคุณนะคะ คุณบรูตัส” เขาเพียงโค้งศีรษะรับเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งคู่จะค่อย ๆ เดินออกจากภายในวิหาร

เมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากภายในวิหารจูปิเตอร์ เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนดังแผ่วไปตามทางลาดชันที่ทอดลงสู่ลานหน้าวิหาร แสงอาทิตย์เย็นจัดสีทองอมส้มของยามใกล้พลบฉาบทาบผิวโลก จนเสาหินสูงใหญ่ทอประกายราวทองคำ ลมเย็นพัดกลีบดอกไม้ที่โปรยจากแท่นบูชาลอยละลิ่วอยู่รอบตัวพวกเขา โมนีก้าเดินเคียงข้างเลสเตอร์ มือเรียวของเธอสอดเข้ากับมือเขาแล้วค่อย ๆ ดึงให้หยุดอยู่ตรงหน้าวิหาร เลสเตอร์มองใบหน้าเธอที่สะท้อนแสงอาทิตย์ยามเย็น ดวงตาสีฟ้าของเขานิ่งนานกว่าปกติ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงต่ำแผ่วแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ “ไม่อยากให้คุณไปเลย… ไม่อยากให้ไปสักนิด แต่…” เขาเหมือนจะพูดต่อ แต่กลับกลืนคำลงคอ เหลือเพียงความเงียบและลมหายใจอุ่นที่คละเคล้ากันอยู่ระหว่างพวกเขา

โมนีก้ายิ้มบาง ๆ อย่างเข้าใจ สีหน้าของเธอนุ่มนวลและมั่นคงในเวลาเดียวกัน ทว่าทันใดนั้น เลสเตอร์กลับถอนหายใจพลางบ่นเสียงต่ำอย่างคนกำลังพ่ายแพ้ให้โชคชะตา “ไหนบอกว่าเราจะไปฮาวายกันไง ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะ”

หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ เอื้อมมืออีกข้างแตะหลังมือเขา “ไม่เป็นอะไรนะคะ”

“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง” เลสเตอร์ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินแบบนั้นก่อนพูดเสียงเข้มขึ้น “คุณเพิ่งเข้าโรงพยาบาลมาแท้ ๆ ยังจะพูดเหมือนไม่มีอะไรอีก”

“ยังไงมันก็ช่วยไม่ได้หรอกค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ถ้าฉันไม่ไปทำ ใครจะไปทำล่ะคะ อย่างน้อยตอนนี้กองร้อยที่ 2 ก็มีสมาชิกใหม่เข้ามา ท่าทางไว้ใจได้ ไหนจะมีลูคัสอยู่ด้วย… รอบนี้ฉันคงไม่ไปนานหรอกค่ะ” เลสเตอร์ที่ได้ยินก็ยังคงทำหน้าดื้อเงียบ ๆ แบบคนที่ยอมรับไม่ได้ง่าย ๆ จนโมนีก้าต้องยิ้มแล้วเปลี่ยนน้ำเสียงให้แผ่วลงจนแทบเป็นกระซิบ “เดี๋ยวรอบนี้ฉันจะกลับมาค่ะ… แล้วฉันจะเพิ่มจาก 3 วัน เป็น 1 สัปดาห์เลยดีไหมคะ?”

เธอพูดพลางเอนหัวเล็กน้อย ยกมือไกวปลายนิ้วเขาเล่น “ถ้าฮาวายมันซ้ำแล้ว… เราไปหาดเอลาโฟนิสซีในกรีซดีไหมคะ หรือจะไปเกาะสักแห่งในประเทศไทยที่มีทะเลสวย ๆ ก็ได้ ฉันสัญญากับคุณเลยนะคะ” เสียงของเธออ่อนหวานจนแม้แต่พระอาทิตย์ยังดูเหมือนหยุดหมุนไปชั่วขณะ เลสเตอร์ยังคงตีสีหน้าเหมือนคนพยายามกลั้นรอยยิ้ม แต่หางตาเริ่มอ่อนลงเหมือนกำลังแพ้คำอ้อนเต็มประดา เขากำลังจะพูดปฏิเสธ แต่โมนีก้ากลับขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นอีกนิด ก่อนโน้มตัวกระซิบบางอย่างข้างหู

…

เลสเตอร์ชะงักกึกทันที ใบหน้าที่มักมั่นใจกลายเป็นแดงซ่าน ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างเล็กน้อยก่อนจะหลุบต่ำอย่างคนโดนเล่นเข้าให้เต็ม ๆ “...สัญญานะ? จริงหรอ?” เสียงเขาแทบแผ่วไม่ออก “จริงใช่ไหม?” โมนีก้าพยักหน้ารัว ๆ ดวงตาเป็นประกายทั้งขี้เล่นและอบอุ่น “จริงค่ะ” จนเขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนยอมยิ้มออกมาช้า ๆ “ยอมก็ได้…แค่ครั้งนี้นะ” ลมยามเย็นพัดผ่าน ทำให้ชายเสื้อคลุมของเลสเตอร์พลิ้วไหวไปพร้อมกับกลิ่นหอมของไลแลคที่ลอยติดอากาศ รอบข้างสว่างวาบด้วยแสงสุดท้ายของวัน ก่อนที่กล้อง (?????) จะค่อย ๆ แพนขึ้นเหนือทั้งคู่ ผ่านยอดวิหารสีทองไปยังโคมไฟหินอ่อนที่เพิ่งถูกจุดขึ้นในยามพลบ

เลื่อนระดับ LV.MAX

ได้รับ 2 Point

รับเหรียญอะพอลโล 1 เหรียญ

รับคำพยากรณ์ (ส่งตุ๊กตา)

[GOD-01-2] จูปิเตอร์

ถวาย ช่อดอกไม้ - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

ภาวนาต่อ [GOD-01-2] จูปิเตอร์ ได้รับความโปรดปราน +10

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5

[NPC-15] บรูตัส แวนเดอร์บิลท์

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

Moneka ตอบกลับเมื่อ 2025-12-11 09:20 วันที่ 10 เดือน ธันวาคม ปี 2025ช่วงบ่าย เวลา 15.00 น. เป็นต้ ...

คำพยากรณ์ของคุณได้รับการเปิดเผยแล้ว!

ชาวค่ายจูปิเตอร์ผู้กล้าหาญ! คำพยากรณ์ได้ปรากฏขึ้นเพื่อนำทางคุณแล้ว เส้นทางข้างหน้าอาจเต็มไปด้วยความท้าทาย แต่เราเชื่อมั่นในความสามารถของคุณที่จะฝ่าฟันไปได้

นี่คือคำพยากรณ์สำหรับคุณ:

คลิกเพื่อเปิดเผยคำพยากรณ์ ▼

เมื่อรอยแยกแห่งเวลาเปิดกว้าง พลันปรากฏและพลันลับหาย
โลกถูกบิดเบือน พันธนาการแห่งสมดุลแตกสลาย
รอยรั่วโหมกระหน่ำไม่หยุดหย่อน ภัยเงียบจากห้วงบาดาล
ราชาแห่งบาดาลผู้หลับใหล บัดนี้คืนชีพ จงพึงระวัง!
ธิดาแห่งห้วงน้ำลึกผู้สาบสูญ ถูกกลืนในความโกลาหล
บุตรแห่งผู้ส่งสาร ติดอยู่ในยุคแห่งสามอาณาจักร
และบุตรแห่งคุณไสย ติดกับดักในเพลิงแห่งความหวาดระแวง
มุ่งหน้าสู่นครแห่งแรงลม ที่ซึ่งเหล็กกล้าและกระจกเงาสูงเสียดฟ้า
เจ้าจักพบบุตรแห่งจ้าวอัสนี
กรีกและโรม จักต้องร่วมมือ
เพื่อปลดปล่อยพันธนาการแห่งกาล คืนสมดุลแก่เวลา
ก่อนราชาไทรทันจักกลืนกินแม้ลมหายใจแห่งกาลเวลา
จงเดินทางสู่ใจกลางแห่งความรู้โบราณ ณ ที่ซึ่งมนุษย์เริ่มนับกาล
ที่ซึ่งกลไกแห่งจักรวาลบิดเบี้ยว
ณ แหล่งกำเนิดแห่งพลังงานกาลอวกาศ บัดนี้กำลังร้าวรานและเสียหาย
จงผนึกกำลัง หยุดยั้งภัยที่กำลังยึดครอง
และเยียวยากลไกแห่งกาลที่แตกหัก
ตามสัญชาตญาณแห่งโชคชะตา เจ้าจักพบสิ่งที่ตามหา…

รายละเอียดภารกิจเพื่อไขคำพยากรณ์

เพื่อเปิดเผยความหมายและบรรลุคำพยากรณ์นี้ คุณจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ต่อไปนี้:

1) นิมิต:

คุณจะประสบกับฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกี่ยวกับยุคสามก๊ก ยุคล่าแม่มด และ โครนอสถือเคียวฟาดฟันคุณและทีมจนย่อยยับ

2) ปรึกษาบรูตัส:

หลังจากความฝันอันน่าสยดสยอง คุณจะไปปรึกษา บรูตัส เพื่อขอให้เขาช่วยทำนายดวงชะตาให้คุณ ในระหว่างที่บรูตัสกำลังจะทำนายดวงให้คุณนั้น เขาจะพบกระดาษคำพยากรณ์ที่ซ่อนอยู่ภายในตุ๊กตาที่คุณถือมา นั่นคือช่วงเวลาที่คุณจะตระหนักว่าความฝันเหล่านั้นคือคำพยากรณ์ที่แท้จริง

3) รวมทีมออกเดินทาง:

เพื่อไขปริศนาแห่งคำพยากรณ์นี้ คุณสามารถ ขอเปิดภารกิจนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว และชวน สมาชิกค่ายคนอื่นอีก 1 คน

พร้อมที่จะเริ่มภารกิจ!

Kai -

09:45 น. โถงกลางวิหารจูปิเตอร์ (13/12/2025)

ลมแรงพัดวูบลงมาจากช่องเปิดบนยอดโดมสูงหกสิบฟุต พัดพาเอาชายเสื้อสูทของไคให้สะบัดไหวทันทีที่พวกเขาก้าวเท้าเข้าสู่พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของค่ายจูปิเตอร์ หากวิหารอื่นให้ความรู้สึกอึดอัดและกดดัน ที่นี่กลับให้ความรู้สึกเปิดกว้างและสูงส่ง ราวกับยืนอยู่บนยอดเขาโอลิมปัส

ไคเงยหน้ามองเสาสีขาวขนาดมหึมาที่ตั้งตระหง่านค้ำยันโดมสีทองอร่าม แสงแดดส่องกระทบพื้นหินอ่อนสลับสีจนเกิดลวดลายงดงามวิจิตร เบื้องหน้าคือรูปปั้นของจูปิเตอร์ ในอิริยาบถทรงอำนาจ พระหัตถ์กำสายฟ้าที่ดูเหมือนพร้อมจะฟาดฟันลงมาได้ทุกเมื่อ

ความรู้สึกขนลุกซู่แล่นพล่านไปทั่วร่างของไค มันไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นความยำเกรงและความผูกพันทางสายเลือด เขาสัมผัสได้ถึงกระแสไฟฟ้าจาง ๆ ในอากาศที่ทำให้อุณหภูมิร่างกายอุ่นขึ้น

“กลับบ้านแล้วสินะ” โนอาห์เอ่ยเสียงเบา ให้เกียรติสถานที่อย่างเต็มที่ “จูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส... จูปิเตอร์ผู้ดีที่สุดและยิ่งใหญ่ที่สุด”

ไคเดินเข้าไปใกล้แท่นบูชาหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ แต่สายตาเจ้ากรรมดันไปสะดุดเข้ากับกองตุ๊กตาสัตว์นุ่มนิ่มที่วางอยู่มุมหนึ่ง มีร่องรอยของการถูกผ่าท้องจนนุ่นทะลักออกมา

“นั่นมัน...” ไคชี้ไปที่กองตุ๊กตา คิ้วขมวดมุ่นด้วยความงุนงง “อย่าบอกนะว่า...”

“อ้อ เครื่องมือพยากรณ์ยุคใหม่” โนอาห์กลั้นขำเมื่อเห็นสีหน้าของไค “สมัยก่อนเราใช้เครื่องในสัตว์จริง แต่เดี๋ยวนี้เรารักษ์โลกและรักสัตว์ เลยเปลี่ยนมาอ่านคำทำนายจากไส้นุ่นตุ๊กตาแทน... แม่นยำเหมือนเดิม แต่เลือดสาดน้อยลง และทำความสะอาดง่ายกว่าเยอะ”

“พยากรณ์จาก... ไส้นุ่น” ไคทวนคำ พยายามประมวลผลข้อมูลนั้น “ในแง่สุขอนามัย ผมเห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ การละเลงเลือดสด ๆ บนแท่นบูชาสีขาวบริสุทธิ์เป็นเรื่องที่จัดการยาก... แต่ในแง่ความขลัง... มันดูตลกไปหน่อยไหมครับท่านพ่อ” ประโยคหลังเขาหันไปบ่นพึมพำกับรูปปั้นบิดา

“ท่านคงไม่ว่าหรอก ตราบใดที่ผลลัพธ์มันถูกต้อง” โนอาห์เดินมายืนเคียงข้าง แหงนหน้ามองรูปปั้นจูปิเตอร์เช่นกัน “ท่านดูภูมิใจนะ ที่มีลูกชายมายืนอยู่ตรงนี้”

ไคสูดหายใจลึก ยืดตัวตรงจัดระเบียบร่างกายให้สง่าผ่าเผยที่สุดต่อหน้าบิดา “ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังครับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการรบ หรือการปกครอง... เชมเบอร์เลนจะทำให้ชื่อของจูปิเตอร์เจิดจรัสที่สุดในนิวโรม”

สายลมบนยอดโดมพัดแรงขึ้นวูบหนึ่งราวกับตอบรับคำสัตย์ปฏิญาณนั้น ไคยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก รู้สึกเหมือนได้รับคำอวยพรที่มองไม่เห็น

“ไปกันเถอะครับพี่โนอาห์” ไคหันกลับมาหาคนข้างกาย แววตาเปี่ยมด้วยพลัง

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• ทัวร์วิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส EXP +15

Moneka HONOR

วันที่ 15 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 13.30 น. เป็นต้นไป ณ วิหารจูปิเตอร์

แสงแดดยามบ่ายสาดกระทบยอดโดมสีทองของวิหารจูปิเตอร์จนระยิบระยับราวกับเปลวฟ้าไฟที่แผ่ขยายบนท้องฟ้า เสาแกะสลักหินอ่อนสีฟ้าขาวเรียงรายรายล้อมเป็นแนวตรงตระหง่าน ปกคลุมด้วยผ้าสีม่วงเข้มลายสายฟ้า สีแห่งอำนาจของราชันย์แห่งเทพ ขณะเอสต้าในร่างโมนีก้าเดินขึ้นบันไดหินอ่อนทีละขั้น เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังก้องเบา ๆ ท่ามกลางสายลมเย็นจากยอดเนิน ในมือถือช่อดอกไม้สีฟ้าอมเทาที่เธอซื้อจากตลาดเช้านั้น กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของมันลอยแตะจมูกคล้ายจะกลบกลิ่นกำยานที่โชยอยู่ทั่ววิหาร เธอมองไปรอบ ๆ เห็นเหล่านักบวชในชุดขาวกำลังทำพิธีสวดเบา ๆ ที่แท่นบูชา ข้างหน้าคือรูปปั้นจูปิเตอร์สูงตระหง่าน พระหัตถ์ทรงสายฟ้า ดวงตาหินสลักมองลงมาด้วยอำนาจและเมตตาในคราวเดียวกัน

“เอาว่ะ ไหน ๆ ก็พูดไว้ว่าจะมาแก้บนแล้วนี่นะ” เอสต้าพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนจะค้อมศีรษะเล็กน้อย วางช่อดอกไม้ไว้ตรงแท่นหินอ่อนที่เงาวับสะท้อนแสงแดด ดวงตาเทาเงินของเธอสบกับรูปปั้นนั้นครู่หนึ่ง หัวใจเต้นแรงอย่างประหลาดราวกับมีพลังบางอย่างตอบรับในอากาศ เสียงสายลมพัดผ่านเข้ามาในโดม พร้อมแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ จากพื้นหิน เธอหลับตาแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเอ่ยเสียงเรียบแต่มั่นคง

“ข้าแต่ราชันย์แห่งเทพทั้งปวง จูปิเตอร์ ผู้ทรงอำนาจและทรงเมตตา ข้าขออัญเชิญพลังแห่งท้องฟ้าและสายฟ้าของท่านมาประทับในดวงจิตและร่างกายข้า โปรดปลดล็อกพลังที่ซ่อนเร้น ให้ข้าได้แข็งแกร่งขึ้น เพื่อปกป้องโรมและทุกชีวิตในฐานะของผู้ถือคำสัตย์ของท่าน”

คำพูดสุดท้ายจบลงพร้อมกับแรงลมที่หมุนวนรอบตัวเล็กน้อย เส้นผมสีแดงเชอร์รี่เบอร์กันดี้ปลิวไหวอยู่ในแสงสว่างที่ลอดลงมาจากช่องโดมด้านบน เหมือนแสงฟ้าผ่าที่ถูกกลั่นให้ละมุน เธอรู้สึกถึงบางสิ่งแทรกผ่านเข้ามาในร่าง คล้ายประกายไฟอ่อน ๆ แล่นตามกระดูกสันหลังจนทั่วร่าง ก่อนทุกอย่างจะสงบลงเหลือเพียงความรู้สึกอบอุ่นและโล่งเบาในอก

“อื้อ... ดีขึ้นจริงด้วยแฮะ” เธอพึมพำเบา ๆ พร้อมยกยิ้มมุมปาก แสงอ่อนสะท้อนบนแก้มขาวซีด เธอเงยหน้ามองเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่เบื้องหน้าอีกครั้งก่อนจะเอ่ยเบา ๆ “ขอบคุณนะคะท่าน... แล้วไว้หนูจะพยายามไม่ก่อเรื่องในเมืองมากนักแล้วกันค่ะ” น้ำเสียงติดแซวเล็ก ๆ ตามนิสัยแก่นแก้วของเธอเอง

เธอค้อมศีรษะอีกครั้งแล้วหันหลังเดินออกจากวิหาร เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินดังก้องไล่ตามจังหวะหัวใจที่เริ่มกลับสู่ความสงบ ขณะที่เธอก้าวผ่านบานประตูใหญ่ของวิหารจูปิเตอร์ออกไป แสงอาทิตย์ช่วงบ่ายก็กระทบเข้าที่ดวงตา สีเงินของมันสะท้อนระยับราวกับมีประกายฟ้าแฝงอยู่ ริมฝีปากเอสต้าคลี่ยิ้มอีกครั้ง พลางยกมือบังแดด “โอเค ต่อไปก็... วิหารเทพพลูโตสินะ” เธอพูดกับตัวเองเสียงเบา ก่อนก้าวต่อไปตามถนนศักดิ์สิทธิ์ที่ทอดลงจากเนินเทมเพิล มุ่งหน้าไปยังเงาเย็นของวิหารถัดไปที่รออยู่ในระยะไกล

เลื่อนระดับ LV.MAX

ได้รับ 2 Point

[GOD-01-2] จูปิเตอร์

ถวาย ช่อดอกไม้ - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

ภาวนาต่อ [GOD-01-2] จูปิเตอร์ ได้รับความโปรดปราน +10

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

Moneka HONOR

วันที่ 16 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเช้า เวลา 08.30 น. เป็นต้นไป ณ วิหารจูปิเตอร์

แสงแดดยามสายทาบลงบนขั้นบันไดหินอ่อนของวิหารจูปิเตอร์จนระยิบระยับ เอสต้าในร่างโมนีก้าเดินก้าวเข้ามาอย่างอารมณ์ดีตามแบบของเธอ แต่เพียงแค่ย่างเข้าสู่ลานกว้างที่มีรูปปั้นทองคำของเทพจูปิเตอร์ยืนสง่าอยู่เบื้องหน้า ความรู้สึกแน่นในอกกลับพุ่งเข้ามาอย่างฉับพลัน ราวกับพลังที่ได้รับจากเทพีเซเรสเมื่อวานกำลังแผ่ซ่านจนร่างมนุษย์ของเธอแทบจะรับไม่ไหว

มือเรียวแตะที่หน้าอกเบา ๆ ราวกับจะประคองหัวใจที่เต้นแรงเกินควบคุม “โธ่... นี่แม่ให้มาเกินขนาดแล้วแน่ ๆ เลย...” เธอบ่นพลางยิ้ม แต่เมื่อเงยหน้ามองขึ้นไปยังรูปปั้นเทพราชันย์ผู้ถือสายฟ้าเหนือแท่นบูชา ความรู้สึกปั่นป่วนในอกกลับเปลี่ยนเป็นแรงศรัทธาอย่างประหลาด เธอก้าวเข้าไปช้า ๆ จนถึงแท่นหินอ่อนกลางวิหาร แสงอาทิตย์ลอดผ่านโดมทองด้านบนสะท้อนบนพื้นหินราวกับสายฟ้าจากสวรรค์กำลังส่องลงมาที่เธอโดยตรง เอสต้าหยุดหายใจครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยด้วยเสียงที่ต่างจากเดิม

“ข้าแต่ราชันย์แห่งเทพทั้งปวง จูปิเตอร์ ผู้ทรงอำนาจและทรงเมตตา...”

เสียงสะท้อนก้องกังวานไปทั่วโถง เสาหินสูงใหญ่รับแรงสั่นสะเทือนของถ้อยคำราวกับยอมรับคำขอของเธอ “ข้าขออัญเชิญพลังแห่งท้องฟ้าและสายฟ้าของท่านมาประทับในดวงจิตและร่างกายข้า โปรดปลดล็อกพลังที่ซ่อนเร้น ให้ข้าได้แข็งแกร่งขึ้น เพื่อปกป้องโรมและทุกชีวิต... ในฐานะของผู้ถือคำสัตย์ของท่าน”

วินาทีนั้น ลมแรงพัดกรรโชกเข้ามาในวิหารอย่างไร้สาเหตุ ผ้าคลุมม่วงที่ประดับอยู่เหนือเสาโบกสะบัดราวกับมีชีวิต สายฟ้าแวบขึ้นชั่วขณะเหนือโดมทอง ทำให้ร่างของเอสต้าถูกอาบด้วยประกายแสงเงินแวววาวจากปลายนิ้วจรดปลายผม ร่างเธอสั่นวูบหนึ่ง ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลงเหมือนเดิม

เอสต้าหลับตาหายใจลึกแล้วหัวเราะเบา ๆ “หืม... ค่อยยังชั่วหน่อย แบบนี้สิถึงจะบาลานซ์ดี” เธอก้มศีรษะเล็กน้อยต่อหน้าแท่นบูชา “ขอบคุณค่ะ เทพจูปิเตอร์... ไม่รู้ว่าได้พลังหรือได้ไฟฟ้าช็อตกันแน่ แต่หนูรับไว้แล้วนะคะ” จากนั้นเธอก็หยิบกระถางเล็กที่มีต้นเยอร์บีร่าน้อย ๆ ออกมาจากถุงผ้า วางลงตรงแท่นบูชาอย่างระมัดระวัง “ของถวายค่ะ เป็นเยอร์บีร่าไม่ใช่สายฟ้า แต่ก็สดใสเหมือนท่านเลยนะคะ” เธอพูดขำ ๆ แล้วส่งยิ้ม ก่อนหันหลังเดินออกจากวิหาร

ลมยังพัดอ่อน ๆ ตามเธอออกมา เหมือนเสียงตอบรับบางอย่างจากท้องฟ้า เอสต้าหยุดหันไปมองอีกครั้ง ดวงตาสีเงินสะท้อนแสงทองของวิหารด้วยความภาคภูมิใจ “งั้นไปหาท่านแม่ต่อดีกว่า แต่เป็นแม่อีกคนนะ เทพีจูโน่ คงจะดีใจที่เห็นฉันยังไม่ตายเพราะไฟดูด” พูดพลางหัวเราะคิก เธอเดินตัวปลิวออกจากวิหาร เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนจังหวะเบา ๆ ละลายไปกับสายลมยามเช้าที่อบอุ่นเหนือเนินเทมเพิล

เลื่อนระดับ LV.MAX

ได้รับ 2 Point

[GOD-01-2] จูปิเตอร์

ถวาย กระถางต้นไม้น้อย (เยอร์บีร่า) - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

ภาวนาต่อ [GOD-01-2] จูปิเตอร์ ได้รับความโปรดปราน +10

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

Moneka HONOR

วันที่ 17 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเช้า เวลา 08.00 น. เป็นต้นไป ณ วิหารจูปิเตอร์

ยามเช้าแสงทองอ่อนของวันใหม่ทาบลงบนยอดโดมสีทองของวิหารจูปิเตอร์ ออพติมัส แม็กซิมัส แสงอาทิตย์ส่องผ่านม่านธงสีม่วงที่พลิ้วไหวเหนือเสาสูง สะท้อนความยิ่งใหญ่ดั่งเทพเจ้าที่ทอดพระเนตรลงมายังเมืองเบื้องล่าง เสียงระฆังพิธีดังแผ่วเบาเป็นสัญญาณแห่งการเริ่มต้นอีกวันบนเนินเทมเพิล เอสต้าในร่างของโมนีก้าก้าวลงจากรถมินิบัสประจำทางของค่ายจูปิเตอร์ด้วยท่าทีเริงร่า ผมสีแดงเชอร์รี่สะท้อนแสงแดดเป็นประกายขณะเธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ “โอ้โห... วิหารของเทพแห่งสายฟ้านี่มันอลังการทุกครั้งจริง ๆ เหมือนจะโดนฟาดด้วยความศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่หน้าประตูเลย” เธอบ่นกับตัวเองแต่ก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

ลานหน้าวิหารมีผู้คนบางส่วนกำลังถวายดอกไม้และเทียน เอสต้าเดินผ่านหมู่มวลผู้ศรัทธาอย่างระมัดระวัง ก่อนจะหยุดตรงแท่นบูชาหินอ่อนสีขาวซึ่งตั้งอยู่กลางวิหารอันโอ่อ่า กลิ่นหอมอ่อนของเครื่องหอมลอยคลุ้งในอากาศผสมกับกลิ่นเทียนอบอุ่น เธอวางเทียนหอมกลิ่นอากาศสดชื่นลงตรงแท่นนั้น เทียนที่เธอเลือกเองเพราะคิดว่าเทพจูปิเตอร์น่าจะชอบอะไรที่สมกับสายลมและท้องฟ้า

เธอหลับตาแล้วพนมมือ พูดด้วยเสียงชัดถ้อยชัดคำ แต่ยังคงมีน้ำเสียงแบบคนพูดกับเพื่อนมากกว่าเทพเจ้า “ข้าแต่ราชันย์แห่งเทพทั้งปวง จูปิเตอร์ ผู้ทรงอำนาจและทรงเมตตา... ข้าขออัญเชิญพลังแห่งท้องฟ้าและสายฟ้าของท่านมาประทับในดวงจิตและร่างกายข้า โปรดปลดล็อกพลังที่ซ่อนเร้น ให้ข้าได้แข็งแกร่งขึ้น เพื่อปกป้องโรมและทุกชีวิตในฐานะของผู้ถือคำสัตย์ของท่าน” ขณะเธอกล่าวจบ ลมเย็นเบา ๆ พัดผ่านในวิหาร ทั้งที่ประตูปิดอยู่ ผ้าม่านผืนใหญ่ไหวช้า ๆ ดั่งมีใครแตะต้อง แสงจากโดมทองส่องกระทบเทียนหอมของเธอให้ลุกวาบขึ้นเล็กน้อย เธอลืมตาขึ้นพลางพ่นลมหายใจออกยาว ราวกับความหนักอึ้งที่แบกไว้ในอกถูกปลดปล่อยออกไป

“เฮ้อ… โล่งขึ้นเยอะเลยค่ะท่านจูปิเตอร์ ขอบคุณนะคะ ถ้าท่านอยู่จริงก็อย่าฟาดหนูละกัน หนูตั้งใจดีค่ะ แค่อาจจะปากไวไปนิดเดียวเอง” เธอพูดเสียงเบาแล้วหัวเราะนิด ๆ ก่อนจะโค้งตัวคารวะให้รูปปั้นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่เป็นครั้งสุดท้าย

แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลอดผ่านซอกเสาโดริกตกกระทบใบหน้าของเธอ ทำให้ดวงตาสีเงินสะท้อนเป็นประกายดุจโลหะละลาย เธอยกมือปัดผมที่ปลิวเข้าหน้า แล้วพูดกับตัวเองเสียงสดใส “งั้นไปหาเทพีจูโน่ต่อดีกว่า เผื่อท่านจะช่วยเรื่องอารมณ์แปรปรวนของหนูได้บ้าง” เอสต้าก้าวออกจากวิหารไปอย่างร่าเริง ท่ามกลางเสียงเครื่องสายโรมันที่บรรเลงเบา ๆ จากลานข้างนอก พร้อมแสงทองที่เริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ

เลื่อนระดับ LV.MAX

ได้รับ 2 Point

[GOD-01-2] จูปิเตอร์

ถวาย เทียนหอม (กลิ่นอากาศ) - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

ภาวนาต่อ [GOD-01-2] จูปิเตอร์ ได้รับความโปรดปราน +10

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15