Little Tiber River ⋘ แม่น้ำไทเบอร์น้อย ⋙

Little Tiber River

⋘ แม่น้ำไทเบอร์น้อย ⋙

แม่น้ำไทเบอร์น้อยเป็นแม่น้ำที่ไหลในค่ายจูปิเตอร์ แม่น้ำสายนี้ไม่ได้ใหญ่เท่ากับแม่น้ำไทเบอร์สายเดิมในกรุงโรม ซึ่งเป็นสาเหตุที่ชาวค่ายจูปิเตอร์เรียกแม่น้ำสายนี้ว่า "แม่น้ำไทเบอร์น้อย" แม่น้ำสายนี้ไหลด้วยพลังของแม่น้ำไทเบอร์สายเดิม และสามารถชะล้างพรแห่งกรีกได้ และเป็นแม่น้ำหลายหลักของกรุงโรมใหม่ที่โอบล้อมทั้งกรุงโรมและค่าย เป็นแนวปราการป้องกันทางธรรมชาติชั้นดีในการรับมือข้าศึกที่สามารถรุกรานมาถึงแนวหลังต้องเผชิญหน้ากับโทสะแห่งแม่น้ำไทเบอร์และสายเลือดเนปจูนร่วมมือกัน

Dean HEROES

Resha Campbell
The youngest sister of Poseidon's lineage.

20.06.2025 --- 10:00 AM
- - - - - - - - - - - - - - - - - -

เมื่อดวงอาทิตย์อยู่กลางฟ้า แสงทองส่องต้องผืนน้ำจนเป็นประกายระยิบระยับคล้ายเกล็ดแก้ว บัดนี้ริมสองฝั่งของแม่น้ำไทเบอร์น้อยถูกตกแต่งด้วยธงผ้าลูกไม้ ลวดลายดวงตาแห่งโชคชะตา ขึงโยงจากท่าเรือถึงสะพานโค้งหินกลางเมือง

เหล่าผู้คนทั้งสองฝั่งขวักไขว่และยิ่งแน่นขนัดมากขึ้นขึ้นเมื่อใกล้ถึงฝั่งน้ำซึ่งเป็นจุดชมขบวนพาเหรดล่องเรือ ดูเหมือนว่าพวกเด็ก ๆ เดมิก็อดจะมาช้าเกินไปสำหรับการจับจองที่นั่งชั้นยอด แต่นาทีนี้ต่อให้ต้องเขย่งปลายเท้าดูก็มองไม่เห็น ได้ยินมาว่าหากใครอยากได้ที่นั่งดี ๆ ต้องมาจับจองกันตั้งแต่เช้าตรู่ ทว่าไม่คิดว่าจะคนเยอะได้ขนาดนี้

"หวา แย่จัง แบบนี้จะมองเห็นไหมเนี่ย"

รีชาพยายามเขย่งตัวเพื่อมองวิว

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

"รีชา นิโคไล เชมัส ทางนี้ มาตรงนี้สิ" เสียงเรียกมาจากผู้ชมแถวหน้า เป็นบุตรแห่งอะพอลโล่สองคนที่โบกมือมาทางเด็ก ๆ 

"อ๊ะ พี่คาเลปกับพี่ทิฟฟี่นี่นา"

รีชาโบกมือกลับไป ทำเลที่ทั้งสองจองไว้อยู่ริมแม่น้ำไทเบอร์น้อย แม้ไม่ใช่จุดที่ดีที่สุด แต่ก็สามารถมองเห็นขบวนพาเหรดได้โดยง่าย

แต่ว่าคนเยอะแบบนี้จะไปหา 2 คนนั้นยังไงล่ะ?

"นิคกี้ เช พวกเราต้องจับมือกันไว้แน่น ๆ นะ แล้วเดินลุยไปหาพวกพี่ ๆ กัน"

เชมัสมองเหล่าฝูงชนที่แออัดกันแถวหน้าพลางขมวดคิ้วแต่ก็ยังคงตอบ "ผมยังไงก็ได้"

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

"เอาล่ะพวกเราไปกัน! ขอทางหน่อยค่า~"

มือซ้ายจับมือนิโคไล มือขวาจับมือเชมัส จากนั้นเด็กหญิงตัวเล็กก็เดินนำเด็กชายที่ตัวใหญ่กว่าเธอนิดหน่อยแหวกฝูงชนไปยังแถวหน้า ใช้ความได้เปรียบที่ตัวเล็กกว่าค่อย ๆ มุดไปตามทาง

จนแล้วจนรอดทั้งสามก็มายืนอยู่ในตำแหน่งเดียวกันกับเด็ก ๆ บ้านอะพอลโล่กันจนได้ จากมุมนี้มองเห็นวิวแม่น้ำไทเบอร์น้อยได้ชัดเจนขึ้นเยอะเลย

[เพลงประกอบ กด ► ฟังเพื่อเพิ่มอรรถรส]

เสียงแตรดนตรีกระหึ่มก้องไปทั่วแม่น้ำไทเบอร์น้อยเมื่อการแสดงพาเหรดเริ่มต้นขึ้น ขบวนเรือเริ่มล่องจากต้นน้ำด้วยจังหวะช้า ๆ ท่ามกลางเสียงแตรสังข์และเครื่องสายประสานเสียง เสียงนั้นไม่เพียงประกาศเริ่มขบวน แต่ยังถือเป็นการสวดอ้อนวอนต่อโชคชะตาให้กรุณาต่อมนุษย์ตลอดทั้งปี

เรือพิธีลำแรก ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราด้วยลายปูนปั้นทองคำจำลองวังของเทพีฟอร์ทูน่า ด้านหน้ามีรูปปั้นไม้เคลือบทองของเทพี มือข้างหนึ่งถือกงล้อแห่งโชค อีกข้างประคองเขาสัตว์ ที่หลั่งของผลผลิตจำลองไม่ขาดสาย ทั้งข้าวสาลี องุ่น ลูกมะเดื่อ และเหรียญทองจำลอง เด็กหญิงแต่งกายเป็นเทพธิดาน้อยยืนเรียงเป็นวงกลมรอบฐานประติมากรรม สวมพวงดอกไม้สดและโปรยกลีบดอกไม้ลงน้ำไม่ขาดตอน

ตามมาด้วย เรือของช่างฝีมือและสมาคมต่าง ๆ ของเมือง ช่างทำขนมปัง ช่างทอง จิตรกร และนักดนตรี ต่างตกแต่งเรือของตนให้สะท้อนโชคดีตามสายอาชีพ เรือของช่างขนมปังโปรยแป้งสาลีให้เป็นหมอกสีขาวบาง ๆ เหนือน้ำ ขณะที่บนเรือของนักดนตรีบรรเลงบทเพลงสดใสจากเครื่องดนตรีแบบโรมัน มีนักร้องเสียงสูงขับบทสดุดีเทพีฟอร์ทูน่าด้วยสำเนียงแบบเก่า ร่วมกับเสียงปรบมือของประชาชนบนฝั่งที่ยืนเรียงแน่นริมตลิ่ง

ขบวนกลางคือ เรือของสภาเมือง ประดับด้วยม่านแพรไหมปักตราสัญลักษณ์ SPQR โดยหัวเรือเป็นเวทีขนาดเล็กสำหรับ ละครใบ้ที่แสดงเรื่อง 'การกำเนิดขึ้นองโชคชะตา' นักแสดงใช้หน้ากากครึ่งหน้าจัดวางท่าทางอันอ่อนช้อย บอกเล่าการต่อสู้ระหว่างชะตากรรมอันบิดเบี้ยวและสติปัญญาของมนุษย์ ก่อนที่ฟอร์ทูน่าจะมอบกงล้อให้ผู้ที่ยอมรับทั้งโชคร้ายและโชคดีอย่างสงบ

ท้ายขบวนคือ เรือของประชาชน ที่เปิดให้ผู้คนสวมชุดขาวผูกผ้าพาดไหล่สีทองขึ้นเรือได้ เรือเหล่านี้ตกแต่งเรียบง่ายแต่สดใส ใช้ไม้ดอกพื้นถิ่น เช่น ดอกไอริส ดอกลิลลี่ และมะลิร้อยพวง สตรีสูงวัยจะร้อยด้ายแดงผูกข้อมือให้เด็ก ๆ บนเรือเพื่ออวยพรเรื่องโชคดีในชีวิต

เมื่อขบวนเรือทั้งหมดล่องผ่านสะพานหินหลักของเมือง จะมีพิธีโปรยดีนาเรียสจนแม่น้ำไทเบอร์น้อยกลายเป็นสีทองระยับจากเหรียญตราที่ถูกโยนลงมาเพื่อขอพรให้โชคดี

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

ไม่พลาดที่จะทำตามธรรมเนียม รีชาโปรยเหรียญดีนาเรียสที่เธอพอจะมีติดตัวอยู่บ้าง จากนั้นประสานมืออธิษฐาน หลับตาอ้อนวอนต่อเทพีแห่งโชคชะตา

'ไม่ว่าตอนนี้จูลี่จะอยู่ที่ไหน ก็ขอให้เขาปลอดภัยด้วยค่ะ'

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

หลังเสร็จพิธีกรรมเหล่าผู้คนก็หลั่งไหลออกจากริมฝั่งแม่น้ำไทเบอร์น้อยจนผู้คนเริ่มบางตา แล้วสาวน้อยรีชาก็เพิ่งนึกขึ้นได้

"แย่ล่ะ เราว่าจะถ่ายคลิปให้พี่ ๆ ดูด้วยนี่นา!"

เธอโพลงขึ้นมา แต่อย่างน้อยก็มีอีกหนึ่งสิ่งที่พอจะแก้ไขตัวเองได้ทัน

"เราเพิ่งนึกได้ พี่ดีนฝากเราแลกเงินล่ะ เดี๋ยวเราขอตัวไปที่ธนาคารหน่อยได้ไหม นิคกี้กับเชมัสไปหาร้านอาหารรอเราก่อนก็ได้นะ"

"ผมยังไงก็ได้" เชมัสพูด... ที่หมายถึงให้ไปด้วยก็ยังได้

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

"โอเค ถ้างั้นก็ไปด้วยกัน แต่ว่ารอเราด้วยนะ จะรีบแลกเงินให้เสร็จเลย"

เธอพูด จากนั้นยกมือบ๊ายบายสองพี่น้องอะพอลโล่ ก่อนจะกลับเข้าเมืองอีกครั้งเพื่อไปธนาคารแห่งนิวโรม

[เทศกาลฟอร์ทูน่า]
โยนเหรียญขอพรแม่น้ำไทเบอร์น้อย
5 ดีนาเรียส
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เข้าร่วมขบวนพาเหรดเรือและโปรยเหรียญลงแม่น้ำไทเบอร์น้อยเพื่อ “เสี่ยงโชค” และขอพร
+2 POINT

bettyleg

Mackenzie BELIEVER

Dean ตอบกลับเมื่อ 2025-6-26 00:10 Resha CampbellThe youngest sister of Poseidon's lineage.20.06.2025 --- 10:00 AM - - - - - - - - - ...

Nikolai Croft
Son of Hecate's lineage.

-2025.06.20 / 10:00AM.- 

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

สถานที่ต่อไปที่กลุ่มเดมิก็อดทั้งสามคนมาถึงก็คือแม่น้ำไทเบอร์น้อย จากกำหนดการที่ฟังรีชาบอกเล่ามา ดูเหมือนว่าอีกไม่นานจะมีขบวนพาเหรดเรือเพื่อสรรเสริญสดุดีเทพีฟอร์ทูนาที่จุดนี้ แต่พวกเขาคงมาช้าไปหน่อย แม้พิธีการจะเริ่มในช่วงกลางวัน แต่ผู้คนมากมายกลับมาจองที่นั่งสำหรับเฝ้าชมขบวนแห่เรือตั้งแต่เช้าจนตอนนี้แทบไม่เหลือที่ว่าง ครั้นจะดูจากด้านหลังก็อาจถูกเบียดบังจนมองอะไรไม่เห็น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับธิดาตัวน้อยแห่งมหาเทพโพไซดอน

"หวา แย่จัง แบบนี้จะมองเห็นไหมเนี่ย"

เท้าเล็ก ๆ ของเธอพยายามเขย่งขึ้นจนสุด แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล กลุ่มฝูงชนตรงหน้าพวกเขาหนาแน่นเกินไป จนนึกออกได้เพียงแค่วิธีเดียวที่รีชาจะมองเห็นได้อย่างชัดเจนก็คือขี่คอนิโคไลไม่ก็เชมัส แต่แบบนั้นคงไม่เหมาะสม

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

"รีชา นิโคไล เชมัส ทางนี้ มาตรงนี้สิ"

เหมือนได้ยินเสียงใครสักคนเรียกชื่อตนเองกับเพื่อนอีกสองคน พอมองไปยังต้นเสียงก็เห็นเหล่าบุตรแห่งอพอลโลกำลังโบกมือมาให้จากริมแม่น้ำตรงจุดที่น่าจะเห็นขบวนพาเหรดชัดกว่าตรงที่พวกเขาอยู่ กับทิปตา นิโคไลเคยพบอีกฝ่ายบ้างที่แถวชายหาดของค่าย ส่วนคนที่ชื่อคาเลปเขาไม่ค่อยคุ้นหน้าเท่าไหร่ แต่ดูจากรีชาที่โบกไม้โบกมือตอบแล้วน่าจะสนิทสนมกับทั้งคู่เหมือนคนอื่นในค่ายอย่างไม่ต้องสงสัย

"นิคกี้ เช พวกเราต้องจับมือกันไว้แน่น ๆ นะ แล้วเดินลุยไปหาพวกพี่ ๆ กัน"

รีชาหันมาบอกด้วยใบหน้าจริงจังจนนิโคไลถึงกับผงะ จะให้ฝ่าฝูงชนเข้าไปน่ะเหรอ เธอต้องพูดเล่นแน่ ๆ เขายอมดูอยู่ตรงนี้ยังดีกว่า

“ผมยังไงก็ได้”

คำตอบของเชมัสเหมือนดับฝันนิโคไล ถึงเด็กชายจากบ้านแอมฟิไทรต์จะหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่ประโยคติดปากของเจ้าตัวก็ดูเหมือนเป็นการตกลงไปในตัว แล้วแบบนี้เขาจะทำยังไงได้นอกจาก…

"อ..โอเค"

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

เมื่อได้รับคำตอบอันเป็นเอกฉันท์ (?) เช่นเคย ธิดาแห่งโพไซดอนก็ไม่รอช้า จับมือเพื่อนทั้งสองคนละข้างเดินแหวกผู้คนตรงหน้าเข้าไปทันทีจนนิโคไลต้องก้มหน้า เขารู้สึกได้ชัดเจนว่าหัวใจตนเองกำลังเต้นรัวแรงจนแทบกระดอนออกมาจากอกด้วยอาการแพนิค เหงื่อเริ่มไหลซึมตามไรผมและฝ่ามือจนไม่แน่ใจว่ารีชาจะรู้สึกไหมว่ามันเย็นเฉียบไปจากเดิม บุตรแห่งเฮคาทีจำต้องขบริมฝีปากไว้เพื่อต่อสู้กับความกลัวในจิตใจ 

จนสุดท้ายแล้วพวกเขาทั้งสามคนก็มารวมกลุ่มกับทิปตาและคาเลปได้สำเร็จ

หลังจากนั้นไม่นานขบวนแห่เรือประจำเทศกาลฟอร์ทูนาก็เริ่มต้นขึ้น จากมุมที่พวกเขาอยู่ทำให้เห็นเรือแต่ละลำได้อย่างชัดเจน วิถีชีวิต ความเชื่อ ความงดงามอันเป็นเอกลักษณ์ของคนพื้นเมือง ดนตรีที่ไพเราะ และความแข็งแกร่งเกรียงไกรของกองทัพชาวนิวโรมันสะท้อนออกมาให้เห็นจนแทบละสายตาไม่ได้ จิตใจอันหวาดกลัวของนิโคไลค่อย ๆ สงบลงยามมองขบวนเรือค่อย ๆ ล่องไปตามสายน้ำ 

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

เมื่อเรือทุกลำลอดผ่านสะพานหินหลักของเมืองไปแล้ว ผู้ชมในที่นั้นต่างโปรยเหรียญดีนาเรียสลงในแม่น้ำไทเบอร์น้อยแล้วพากันขอพรกับเทพฟอร์ทูนา แม้แต่รีชาเองก็ด้วย เด็กหญิงโปรยเหรียญทองจำนวนหนึ่งลงไปแล้วหลับตาพร้อมกับประสานมือไว้ตรงอก จากท่าทางนิ่งสงบเช่นนั้น เธอคงจะอธิษฐานเรื่องสำคัญอยู่

“ขอบคุณนะ”

เชมัสสะกิดไหล่เขาเบา ๆ แล้วยื่นเหรียญดีนาเรียสจำนวนหนึ่งมาให้ นิโคไลกล่าวขอบคุณเบา ๆ ด้วยไม่อยากรบกวนการขอพรของรีชาก่อนจะรับไว้แล้วโปรยลงไปในแม่น้ำ

‘ขอให้จูลี่ พี่ ๆ ที่บ้าน พี่ดีนรวมถึงทุกคนในค่ายฮาล์ฟบลัดที่ออกไปทำภารกิจกลับมาถึงค่ายอย่างปลอดภัยด้วยเถอะครับ’

มือทั้งสองข้างประสานกัน ดวงตาทั้งคู่หลับตาลงแล้วอธิษฐานต่อเทพีแห่งโชคชะตาด้วยความตั้งใจจริง แม้ไม่เคยออกไปทำภารกิจ แต่ในฐานะเหยื่อและผู้ได้รับการช่วยชีวิต นิโคไลรู้ดีว่าการทำภารกิจของเหล่าเดมิก็อดนั้นอันตรายและยากลำบากเพียงไหน เขาไม่อยากให้เกิดความสูญเสียใด ๆ อีก ไม่ว่ากับใครก็ตาม

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

"แย่ล่ะ เราว่าจะถ่ายคลิปให้พี่ ๆ ดูด้วยนี่นา !"

รีชาบอกขึ้นมาขณะที่ผู้คนเริ่มทยอยไปเที่ยวส่วนอื่นของงานเทศกาลต่อภายหลังจากขบวนพาเหรดเรือจบลง ดูเหมือนว่าเธอจะลืมเรื่องสำคัญอย่างการอัดคลิปไปเสียสนิท แต่แล้วเด็กหญิงก็นึกอีกเรื่องที่ต้องทำขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วเมื่อพูดถึงพี่ชายที่ไปทำภารกิจอยู่

"เราเพิ่งนึกได้ พี่ดีนฝากเราแลกเงินล่ะ เดี๋ยวเราขอตัวไปที่ธนาคารหน่อยได้ไหม นิคกี้กับเชมัสไปหาร้านอาหารรอเราก่อนก็ได้นะ"

ซึ่งก็แทบไม่ต้องเดาคำตอบของเชมัสเลยแม้แต่น้อย

“ผมยังไงก็ได้”

“ฉันว่าเราไปด้วยกันดีกว่า วันนี้คนเยอะ เดี๋ยวหากันไม่เจอ”

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

เมื่อตกลงกันได้แล้ว ทั้งสามคนก็บอกลารุ่นพี่จากบ้านอพอลโลทั้งสองคน ก่อนจะขอแยกตัวเข้าไปในเมืองเพื่อไปทานมื้อเที่ยงและไปที่ธนาคารนิวโรม

“อะไรเหรอเชมัส…”

นิโคไลหันมาถามเชมัสที่สะกิดเขาอีกครั้งระหว่างที่ทั้งคู่เดินตามรีชาไป บุตรแห่งแอมฟิไทรต์ไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยื่นสมาร์ทโฟนมาให้เท่านั้น

“นี่มัน…”

คลิปภาพของขบวนแห่เรือเทศกาลฟอร์ทูนาตั้งแต่ต้นจนจบปรากฏสู่สายตา ดูท่าว่าเชมัสคงถ่ายเก็บไว้ตอนที่ทั้งรีชาและเขามัวแต่ดูกันจนเพลินแน่ ๆ

“ส่งให้รีชาสิ เธอต้องดีใจแน่”

นิโคไลส่งสมาร์ทโฟนคืนให้เชมัสก่อนที่ทั้งสองจะรีบเดินเมื่อเด็กหญิงคนเดียวในกลุ่มที่เดินนำหน้าไปไกลแล้วหันมาเร่ง

เทศกาลฟอร์ทูนา

โยนเหรียญขอพรแม่น้ำไทเบอร์น้อย

  4 ดีนาเรียส

เข้าร่วมขบวนพาเหรดเรือและโปรยเหรียญลงแม่น้ำไทเบอร์น้อยเพื่อ “เสี่ยงโชค” และขอพร

+2 POINT

@God 

bettyleg

The Hunter's Respite (ค่ำคืนแห่งการพักผ่อน)

ป้ายยาสิ่งที่คุณชอบมาเสียดี ๆ

             เมื่อแสงสีทองสุดท้ายของวันได้ลาลับไปจากขอบฟ้าแต่ยังคงเห็นได้ไกล ๆ จากการที่ช่วงกลางคืนตอนนี้คือช่วงเวลาพลบค่ำ ความมืดก็ไม่ได้นำพาความอ้างว้างมาสู่กรุงนิวโรมในค่ำคืนนี้ ณ บริเวณริมแม่น้ำไทเบอร์น้อยยังคงมีบรรยากาศอบอุ่นกำลังก่อตัวขึ้นอย่างนุ่มนวล

             แม่น้ำสายนี้ ซึ่งเป็นแนวปราการป้องกันทางธรรมชาติที่สำคัญที่สุดของค่ายจูปิเตอร์และโอบล้อมนครไว้ แม้จะไม่ยิ่งใหญ่เท่าแม่น้ำไทเบอร์สายเดิม แต่ก็ไหลเอื่อย ๆ ด้วยพลังอันศักดิ์สิทธิ์ เสียงน้ำไหลเบา ๆ เป็นเหมือนเสียงกระซิบของเทพไทเบรินัส คอยชำระล้างความเหนื่อยล้าและพลังที่ไม่พึงประสงค์ (แม้กระทั่งพรแห่งกรีก) ออกไปจากเหล่าเดมิกอตที่ยืนอยู่ริมฝั่ง

             งาน The Hunter's Respite ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายแต่เป็นกันเอง พื้นดินถูกปูด้วยเสื่อขนาดใหญ่หลายผืน มีกองไฟกองใหญ่จุดอยู่ตรงกลางเปล่งแสงสีส้มแดงอ่อนโยน และมีสายไฟประดับดวงเล็ก ๆ ห้อยระย้าตามต้นไม้ สร้างความรู้สึกเหมือนอยู่ในการตั้งแคมป์พักผ่อนสุดโรแมนติก กลิ่นหอมฉุนของบาร์บีคิวเนื้อหมู เนื้อวัว หรือเนื้อไก่ และผักที่กำลังถูกย่างบนเตาผสมกับกลิ่นควันฟืนและกลิ่นน้ำค้างยามค่ำคืน เป็นสัญญาณของการปล่อยวางจากวินัยอันเคร่งครัด

             ภาพยนตร์กลางแจ้งถูกฉายขึ้นบนจอผ้าสีขาวขนาดใหญ่ที่ขึงอยู่ระหว่างต้นไม้ แม้เสียงจะถูกเปิดในระดับที่ไม่ดังเกินไป แต่ก็เพียงพอให้ผู้คนได้เอนกายลงพักผ่อนและรับชมอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่อีกกลุ่มหนึ่งนั่งล้อมวงอยู่รอบกองไฟ บรรดาเดมิกอตและพลเมืองต่างผลัดกันหยิบยืมกีตาร์และอูคูเลเล่มาบรรเลงเพลงสบาย ๆ ทุกคนร่วมกันร้องเพลงเบา ๆ ส่งเสียงหัวเราะ และที่สำคัญที่สุดคือการแลกเปลี่ยนความชื่นชอบของกันและกัน บางคนพูดถึงความคลั่งไคล้ในซีรีส์จีนโบราณ, บางคนเปิดเผยว่าชอบอาหารไทยมากกว่าพิซซ่า, และบางคนก็เล่าเรื่องความฝันอันแสนประหลาดที่พวกเขาซ่อนไว้

             ค่ำคืนนี้คือช่วงเวลาที่พวกเขาได้ทิ้งดาบและโล่ห์ไว้ชั่วคราว ปล่อยตัวและใจออกห่างจากการรบและอสุรกาย ให้ตัวเองได้ปลดปล่อยความเป็นตัวเองอย่างแท้จริง และได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ริมสายน้ำที่คอยปกป้องพวกเขาอยู่เสมอ เป็นค่ำคืนแห่งความสงบสุขที่กินเวลายาวนานไปจนเกือบถึงเช้า (03:00 น.) เป็นรางวัลสำหรับเหล่านักรบที่สมควรได้รับการดูแลอย่างดีที่สุดก่อนจะกลับไปทำหน้าที่อันยิ่งใหญ่อีกครั้ง

วิธีเข้าร่วม (ง่ายมาก):
➡️โรลเพลย์เข้าร่วม: เดินทางมายังริมแม่น้ำไทเบอร์น้อยในช่วงกลางคืน (RP Time 18:00 - 03:00 น.)
➡️แชร์ของดี: โพส เพลง (จาก YouTube) ที่อยากแนะนำให้เพื่อนไปฟัง 1 เพลง หรือ แชร์ภาพยนตร์/ซีรี่ย์ที่อยากให้เพื่อนดู (พร้อมแปะภาพโปสเตอร์ด้วยนะ!) ครีเอจโรลเพลย์ตามสะดวก ป้ายยาเพลงและหนังมาให้ซะดี ๆ !!!

รางวัลกิจกรรมทุกคนจะได้รับ :  เนื้อมิโนทอร์ 3 ชิ้น, 10 คนแรกที่โพส จะได้รับ: +1 Point, คนที่โพสหลังจาก 10 คนแรก: ได้รับ หินอัปเกรด 2 ก้อน แทน

Vives annos [ลิงค์กิจกรรมหลัก]

Eloise HEROES

วันที่ 1 ธันวาคม 2025
เวลา 18:00 น.

ในช่วงพลบค่ำที่นิวโรมซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เอโลอิสไม่ได้สัมผัสมานานหลายเดือนนับตั้งแต่เหตุการณ์กลางวัน 24 ชั่วโมงที่ค่ายฮาล์ฟบลัด แสงสีทองสุดท้ายของวัน ได้ลาลับไปจากขอบฟ้าอย่างอ่อนโยน แต่ยังคงทิ้งริ้วสีส้มแดงไว้บนขอบฟ้าที่ไกลออกไป

แม่น้ำสายนี้เป็นแนวป้องกันสำคัญของค่ายจูปิเตอร์และโอบล้อมเมืองไว้ ไหลเอื่อย ๆ ด้วยพลังอันศักดิ์สิทธิ์ เสียงสายน้ำที่ไหลเบา ๆ เป็นเหมือนทำนองเพลงที่ช่วยชำระล้างความเหนื่อยล้า และสร้างความผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เอโลอิสรู้สึกได้ว่าสถานที่แห่งนี้เหมาะสำหรับการพักผ่อนมากทีเดียว

งานเฉลิมฉลองค่ำคืนนี้มีชื่อว่า The Hunter's Respite ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายและเป็นกันเอง พื้นดินถูกปูด้วย เสื่อหลายผืนสำหรับการพักผ่อน มีกองไฟขนาดใหญ่จุดอยู่ตรงกลาง ส่องแสงสีส้มแดงที่อ่อนโยน พร้อมกับ สายไฟประดับดวงเล็กๆ ที่ห้อยระย้าจากกิ่งไม้เหนือศีรษะ แถมมีการจัดเลี้ยงด้วยบาร์บีคิวด้วย

เอโลอิสซึ่งไม่ถนัดเข้าสังคมมากนัก แต่ก็ไม่ต้องการที่จะพลาดโอกาสนี้ เธอเห็นพื้นที่ว่างบนเสื่อผืนหนึ่งใกล้กับกองไฟ จึงเดินเข้าไปนั่งร่วมวงอย่างเงียบ ๆ แล้วเริ่มหยิบบาร์บีคิวเนื้อย่างที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นมารับประทานอย่างเอร็ดอร่อย

ผู้คนเริ่มสนทนาและแลกเปลี่ยนความรู้สึกกันอย่างเป็นกันเอง กลุ่มหนึ่งกำลังเอนกายดูภาพยนตร์ที่ฉายบนจอผ้าขาวขนาดใหญ่ที่ขึงอยู่ระหว่างต้นไม้ ขณะที่อีกกลุ่มหนึ่งนั่งล้อมวงรอบกองไฟพร้อมเครื่องดนตรีสาย เสียงหัวเราะและการร้องเพลงเบา ๆ สร้างความรู้สึกของความสามัคคี เอโลอิสอยากจะเข้าร่วมบทสนทนาบ้างแต่ยังไม่รู้จะเริ่มกับใครอย่างไรดี

ในขณะที่สายตาของเธอกำลังสำรวจผู้คน ก็หันไปพบกับบุคคลที่เธอรู้สึกคุ้นตา ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งคุยกับเพื่อน ๆ อย่างสบายอารมณ์ เขามีใบหน้าของทหารโรมันที่เธอเคยเห็นในสนามรบ

เอโลอิสตัดสินใจรวบรวมความกล้า เดินเข้าไปหาเขา

“เอ่อ...นายใช่ควินตัส แอนเดอร์สันหรือเปล่า?” เอโลอิสเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจ

ควินตัสหันมาเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่หนักแน่น 

“ใช่ครับ ผมเอง”

เอโลอิสโล่งอกที่ทักถูกคน

“ใช่จริง ๆ ด้วยสินะ! นายอาจจะจำฉันไม่ได้ แต่ว่านายเคยไปช่วยพวกเราสู้กับอสุรกายที่ค่ายฮาล์ฟบลัด” เธอแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ “ครั้งนั้นต้องขอขอบคุณพวกนายมาก ๆ เลยที่มาเป็นกำลังเสริม ถ้าไม่ได้พวกนายพวกเราต้องแย่แน่”

ควินตัสใช้เวลาครู่หนึ่งเพื่อระลึกถึงเหตุการณ์นั้น

“อืม...ผมเหมือนจะคุ้น ๆ หน้าอยู่นะ คลับคล้ายคลับคลาว่ามีคนผมแดง ๆ สู้อยู่แถวนั้นด้วย” เขาตอบพลางยิ้มเล็กน้อย “จริงสิ ขอแสดงความเสียใจเรื่องการเสียชีวิตของคนในค่ายในศึกครั้งนั้นด้วยนะ”

เอโลอิสพยักหน้ารับทันที เธอรู้ว่าเขาหมายถึงเอลลิส

“แล้วเอ่อ…คุณชื่ออะไรนะครับ?” ควินตัสถาม

“ฉันชื่อเอโลอิส เพจค่ะ เป็นธิดาแห่งเฮเฟตัส”

ควินตัสพยักหน้า ก่อนจะหันกลับไปสนทนากับเพื่อน ๆ หัวข้อสนทนาของพวกเขาในตอนนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับหนังและซีรีส์ แต่ละคนแสดงความคิดเห็นอย่างออกรส จนกระทั่งมีคนหันมาถามเอโลอิส

“แล้วคุณเอโลอิสล่ะ? ช่วงนี้ดูเรื่องไหนบ้างไหม? มีแนะนำบ้างหรือเปล่า?”

 

เอโลอิสคิดถึงช่วงเวลาที่ได้นั่งดูซีรีส์ถอดสมองที่กระท่อมเฮอร์มีส

“ถ้าที่ฉันชอบไปนั่งดูที่บ้านเฮอร์มีสช่วงนี้ก็เป็นซีรีส์ BL ของไทยน่ะค่ะ” เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา

ทุกคนมองมาที่เธอด้วยความสนใจปนแปลกใจ

“แต่มันค่อนข้างเบียว ๆ หน่อยนะคะ ชื่อเรื่องว่า ‘มีสติหน่อยคุณธีร์’ ไม่รู้พวกนายรู้จักไหม แต่ฉันว่ามันค่อนข้างโดนเส้นน่ะ” เอโลอิสกล่าวต่อด้วยรอยยิ้มกึ่งขำ “ดูแล้วเสียสติดี”

เธอหลุดหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงเนื้อเรื่องที่เต็มไปด้วยความปั่นและบทพูดสุดเบียว ความรู้สึกของการได้ปลดปล่อยความเป็นตัวเอง อย่างอิสระท่ามกลางเหล่านักรบโรมันทำให้เธอรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ทุกคนในวงสนทนาหัวเราะกับการยอมรับที่ตรงไปตรงมาของเธอ บทสนทนาก็ดำเนินต่อไปอย่างสนุกสนานและเบาสมอง

ค่ำคืนนี้ถือเป็นวันดี ๆ ที่ช่วยให้จิตใจคลายเครียดได้มาก ก่อนที่เอโลอิสจะต้องไปเผชิญหน้ากับ ข้อสอบ DSTOMP ที่กำลังจะมาถึงในไม่กี่วันข้างหน้า แค่คิดน้ำตาก็จะไหลแล้ว…

แปะโปสเตอร์

ปกติไม่ค่อยได้ดู BL เลยแต่ชีวิตมันเครียด หาอะไรเบาสมองดู 

กรุณาถอดสมองก่อนดูเพราะบทพูดมันเบียวมาก 55555

กิจกรรมที่ 4 The Hunter's Respite (ค่ำคืนแห่งการพักผ่อน)

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วม : เนื้อมิโนทอร์ 3 ชิ้น

โบนัสพิเศษ! 10 คนแรกที่โพส : +1 Point

@God 

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

แม่น้ำไทเบอร์น้อย

Date and Time

วันที่ 3 ธันวาคม 2025 • 12.06 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

“แม่น้ำไทเบอร์น้อยจะไหลภายในค่ายจูปิเตอร์ ถึงจะไม่ได้ใหญ่เท่าสายเดิมที่อยู่ในกรุงโรมเก่า แต่ก็มีพลังที่สามารถชพล้างพรแห่งกรีกได้เหมือนกัน อันที่จริงมันไม่ได้อยู่แค่ในค่ายแต่ล้อมทั้งกรุงโรมใหม่ด้วย เชื่อว่าคงไม่ต้องอธิบายเยอะใช่ไหม”

ดูเหมือนการรับรู้ว่าเธอเป็นประชากรชาวนิวโรมจะช่วยประหยัดคำพูดให้กับวินเซนโซได้ไม่น้อย คลีเมนทิสพยักหน้าด้วยเพราะเธอทราบข้อมูลพวกนี้อยู่แต่เดิมแล้ว ต่อให้ไม่ค่อยออกไปไหน แต่จะไม่รู้จักแม่น้ำสายที่ไหลอยู่รอบเมืองเกิดเลยก็กระไรอยู่

“คิดว่ายังไง จะเดินสำรวจแถวนี้อีกสักหน่อยมั้ย”

คำถามที่ตามมาพาลพาให้หญิงสาวก้มมองหน้าปัดนาฬิกา เธอเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อพิจารณาคำตอบ ก่อนจะได้ข้อสรุปกับตัวเองเป็นการส่ายหัวเบา ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ เที่ยงแล้วรีบทัวร์แล้วรีบไปหาอะไรทานกันดีกว่า เอาไว้ฉันค่อยแวะกลับมาสำรวจตอนว่าง ๆ ก็ได้”

ดูเหมือนจะเป็นการตัดสินใจที่น่าพึงพอใจไม่น้อยในความคิดของฝ่ายเบอร์กาม็อตโต เขาจึงมุ่งหน้านำทางเธอไปยังอาคารกองร้อยที่หนึ่งซึ่งอยู่ภายในตัวค่าย

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC/TGC

• ค่าความสัมพันธ์กับ วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต +5

รางวัลภารกิจ

• EXP +15

ผลประโยชน์จากชื่อเสียง • คนมีเกียรติ (Honor)

• โบนัสความสัมพันธ์ต่อ TGC +5 • วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

Xolotl HONOR

วันที่ 02 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 18.00 น. เป็นต้นไป ณ แม่น้ำไทเบอร์น้อย

◀️┃▶️

แสงอาทิตย์ยามเย็นทอดตัวต่ำลงเหนือโดมหินอ่อนของกรุงนิวโรม เสียงระฆังบรูมาเลียดังแว่วจากใจกลางเมืองเรียกให้เหล่าลูกครึ่งเทพมารวมตัวกันในงานค่ำคืนที่กำลังจะเริ่มขึ้น คีอาร์ยืนอยู่ใต้ซุ้มไม้เลื้อยของฟอรัม ดวงตาเทาอมเขียวมองเส้นแสงทองที่กำลังกลืนไปกับสีครามของฟ้าอย่างเงียบงัน “รุ่นพี่” เธอเอ่ยเสียงเรียบ “หนูต้องไปทำกิจกรรมในงานบรูมาเลียตอนเย็นแล้วค่ะ”

เอมีเลียที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หันมาพร้อมรอยยิ้ม “งั้นพี่ไปด้วยสิ”

คีอาร์ชะงักไปเล็กน้อยกับคำตอบนั้น ดวงตาเธอสะท้อนภาพของหญิงผู้มีรอยยิ้มอบอุ่นและท่าทีชวนปวดหัวในแว่นที่เธอสวม “รุ่นพี่ไม่กลับไปที่ค่ายเหรอคะ?”
“เดี๋ยวทำกับเธอเสร็จก่อนค่อยกลับ” เอมีเลียตอบง่าย ๆ พลางยืดแขนขึ้นคลายกล้ามเนื้อ “พี่ขับรถกลับเองได้ ไม่ต้องรอรถไฟหรอก สบายมาก” 

สิ้นคำตอบคีอาร์ถอนหายใจเบา ๆ ไม่ได้ตอบโต้ เธอรู้ดีว่าการเถียงกับคนที่ดื้อดึงในลักษณะนี้คือการสิ้นเปลืองพลังงานโดยไม่จำเป็น สุดท้ายก็เพียงพยักหน้าแล้วลุกขึ้น เดินนำออกจากฟอรัมโดยไม่พูดอะไรอีก ทั้งคู่เดินผ่านตรอกหินที่ทอดยาวออกนอกเมือง แสงจากโคมเวทมนตร์สองข้างทางเริ่มส่องสว่างท่ามกลางบรรยากาศเย็นสบาย กลิ่นดินชื้นจากแม่น้ำไทเบอร์น้อยลอยเข้ามาแตะปลายจมูก

“ว่าแต่กิจกรรมอะไรเหรอ คีอาร์?” เอมีเลียถามขึ้นขณะก้าวตามหลัง มือหนึ่งล้วงกระเป๋า อีกมือถือเสื้อคลุมพาดบ่า

“ชื่อ The Hunter’s Respite ค่ะ” คีอาร์ตอบสั้น ๆ ไม่หันกลับมามองคนด้านหลังตัวเองเลยด้วยซ้ำ

“แล้วทำอะไรบ้างล่ะ?” เอมีเลียก็ชวนถามอีก

“เป็นแคมป์พักผ่อนค่ะ” เธอพูดเสียงเรียบ ความหมายของคำว่า พักผ่อน ในความคิดของคีอาร์ไม่ใช่การสังสรรค์ หากแต่เป็นการได้อยู่เงียบ ๆ กับตรรกะในหัวโดยไม่ต้องถูกเสียงใครแทรกแซง แต่ดูเหมือนว่าแคมป์ครั้งนี้จะไม่ใช่การพักผ่อนเสียแล้ว เอมีเลียหัวเราะในลำคอเมื่อคิดถึงการพักผ่อนตรงแคมป์ไฟ “พักผ่อนงั้นเหรอ ฟังดูเหมือนจะมีแต่กิจกรรมใช้แรงแน่เลย พวกสายลมเหนือแบบเธอนี่ต้องชอบแน่ ๆ”

คีอาร์ยังคงไม่ตอบ เธอเดินนิ่ง ๆ ไปตามทางดินริมแม่น้ำ ให้ลมพัดผมสีบลอนด์ทองแดงให้ปลิวเล็กน้อย คำว่าชอบแน่ ๆ เหมือนคำประชดเพราะเธอไม่มีทางใช้แรงในการทำงานหรืออะไรมากมายนัก แรงที่เธออยากจะใช้คือแรงสมองไม่ใช่แรงอย่างอื่น พลางที่ร่างบางเคลื่อนไหวด้วยความเงียบสงบเยือกเย็นราวอากาศยามฤดูหนาว ส่วนเอมีเลียเดินตามอยู่ข้างหลังอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะขยับขึ้นมาเดินเคียงข้างโดยไม่พูดอะไร เธอเหลือบมองเด็กสาวที่อยู่ข้างตัว ใบหน้าสงบ ดวงตาเรียบเฉยจนเหมือนจะไม่รู้จักคำว่ารู้สึก แต่ก็มีบางสิ่งในนั้นที่น่าดึงดูดเกินกว่าจะละสายตา

คีอาร์รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวนั้น เธอหันไปมองเล็กน้อย เห็นอีกฝ่ายเดินข้างกันอยู่โดยไม่พูดหรือขออนุญาต เธอไม่แสดงสีหน้าใด ๆ เพียงพูดขึ้นเบา ๆ “รุ่นพี่ เดินข้าง ๆ ทำไมคะ?”

“ก็ไม่อยากเดินตามต้อย ๆ เหมือนลูกหมาน่ะสิ” เอมีเลียหัวเราะ “เดินข้าง ๆ กันแบบนี้ดูดีกว่าเยอะเลยไม่ใช่เหรอ?”
“ก็แล้วแต่รุ่นพี่ค่ะ” คีอาร์ตอบราบเรียบ แต่แววตาเธอแฝงประกายประเมินเล็กน้อย คนคนนี้พูดอะไรดูไม่จริงจัง แต่กลับรู้วิธีรักษาระยะห่างได้อย่างพอดี เอมีเลียไม่ได้บุกรุก แต่ก็ไม่ปล่อยให้ไกลเกินไป เหมือนนักบินที่รู้ตำแหน่งของลมทุกกระแสในอากาศอย่างแม่นยำเกินไปจนหนีไม่ได้และไล่ไม่ทัน 

รับมือยาก…

เสียงน้ำไหลของแม่น้ำไทเบอร์ดังข้างทาง สายลมหนาวพัดรอบตัวพวกเธออีกครั้ง เอมีเลียมองเส้นผมของคีอาร์ที่สะท้อนแสงเย็นในยามค่ำ พลางยิ้มมุมปาก “รู้ไหมคุณหนูลมหนาว พี่ว่าพวกเราคงได้อยู่ด้วยกันอีกนานแน่ ๆ เลยล่ะ” คีอาร์เหลือบตามองเอมีเลียนิดเดียวแต่เธอกลับไม่ตอบอะไร เธอเพียงคิดในใจอย่างสงบเงียบ ๆ ระหว่างเดินเข้าพื้นที่ มนุษย์มักพูดประโยคแบบนี้เวลาต้องการสร้างสายสัมพันธ์ แต่สุดท้ายแล้วสายสัมพันธ์คือภาระ ทุกสิ่งมีค่าเท่ากับประโยชน์ที่มันให้ และตอนนี้… รุ่นพี่คนนี้ยังคงมีประโยชน์อยู่

เมื่อมาถึงสถานที่จัดกิจกรรม The Hunter’s Respite อากาศเย็นยามค่ำเริ่มคลี่คลุมทั่วบริเวณ ท้องฟ้าสีม่วงน้ำเงินแต้มแสงไฟดวงเล็กจากสายหลอดที่ห้อยระย้าตามต้นไม้รอบลาน เสียงแม่น้ำไทเบอร์น้อยไหลเบาอยู่ใกล้ ๆ ผสมกลิ่นฟืนไหม้และเนื้อบาร์บีคิวที่ลอยแตะจมูกให้ความรู้สึกสงบและอบอุ่นอย่างน่าประหลาด คีอาร์มองรอบบริเวณอย่างสำรวจ สถานที่ดูเรียบง่ายกว่าที่คิดไว้ แต่กลับมีระเบียบในแบบของมันเสื่อผืนใหญ่ถูกปูไว้รายรอบกองไฟหลายจุด ด้านข้างมีเตาย่างและโต๊ะไม้เรียงเป็นแถว ภาพยนตร์กลางแจ้งถูกฉายอยู่ตรงมุมหนึ่งของลานให้คนกลุ่มเล็ก ๆ เอนกายชมกันอย่างสบาย เธอถอนหายใจเบา ๆ ความตึงเครียดในไหล่เหมือนลดลงเล็กน้อยจากจำนวนคนและเสียงที่ไม่ได้ดังนัก

“ดูไม่เลวเลยนี่นา” เอมีเลียเอ่ยพลางยิ้ม เหลือบมองไฟสีส้มแดงที่สะท้อนในดวงตาเธอ “พี่ชอบกลิ่นฟืนแบบนี้จัง” คีอาร์พยักหน้าเบา ๆ ตอบรับแต่ไม่ตอบคำพูดนั้น พลางกวาดสายตามองหามุมที่มีคนน้อยที่สุดจนพบกองไฟหนึ่งใกล้ริมทางน้ำ เธอเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ แล้วนั่งลงในตำแหน่งที่พอดีกับลมเย็นจากฝั่งแม่น้ำที่พัดมา แต่ก่อนจะทันได้เอนหลัง เอมีเลียก็มานั่งลงข้าง ๆ พร้อมยกมือไบอกขอโทษเล็กน้อย “ขอนั่งด้วยได้ไหม? ที่เหลือมันเต็มหมดเลย” คำนั้นทำให้คีอาร์มองซ้ายขวา ที่จริงมันยังมีที่นั่งอีกนิด แต่ไม่อยากเถียงกับคนดื้อจึงเพียงพยักหน้า “เชิญค่ะ รุ่นพี่”

“ขอบใจจ้ะ คุณหนูลมเหนือ” เสียงของเอมีเลียมีแววล้อเบา ๆ ก่อนจะเอนตัวนั่งข้างกันในระยะที่ไม่ถึงกับแตะตัวแต่ใกล้พอให้ความร้อนจากกองไฟส่งมาถึงผิว คนรอบกองไฟเริ่มทยอยเข้ามาเพิ่ม กลุ่มหนึ่งส่งเสียงหัวเราะ อีกกลุ่มกำลังร้องเพลงคลอด้วยกีตาร์ เสียงเพลงผสมกลิ่นควันไม้ทำให้ค่ำคืนนี้ดูไม่เร่งรีบและเป็นมิตรอย่างประหลาด ชายหนุ่มคนหนึ่งในกองไฟของคีอาร์และเอมีเลียเลยยกมือขึ้นพูด “งั้นแนะนำตัวกันหน่อยดีกว่า เผื่อใครยังไม่รู้จักกันนะ”

เอมีเลียยิ้มรับ “พี่ชื่อเอมีเลีย แอร์ฮาร์ต จากค่ายฮาล์ฟบลัด ธิดาซุส”

เสียงรอบกองไฟเงียบไปหนึ่งจังหวะ ก่อนจะมีเสียงอุทานเบา ๆ ตามมา “เอมีเลีย แอร์ฮาร์ตเหรอ!? นักบินหญิงคนนั้นน่ะเหรอ?” อีกคนก็เหมือนพึดต่อ “เดี๋ยว…บุตรของซุสอีกคนเหรอ ทำไมช่วงนี้ลูกของมหาเทพถึงโผล่เยอะจัง…” เอมีเลียหัวเราะเบา ๆ ยกมือขึ้นอย่างคนไม่ถือสา “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน สายลมเหนือคงพัดพามาเองล่ะมั้ง” ไม่นานเสียงหัวเราะรอบกองไฟดังขึ้นอีกครั้ง บรรยากาศกลับมาผ่อนคลาย ขณะที่คีอาร์นั่งนิ่งเงียบอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้มีส่วนร่วมกับวงสนทนา เธอเพียงเขี่ยเศษไม้ในกองไฟเบา ๆ มองเปลวที่แตกตัวออกจากกันด้วยสมาธิ เธอไม่เกลียดเสียงหัวเราะเหล่านั้น แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนถึงต้องเปลืองพลังไปกับสิ่งที่ไม่ให้ผลลัพธ์ใด

เมื่อถึงคิวเธอ คีอาร์จึงพูดเพียงสั้น ๆ “คีอาร์ โซล็อตล์…สายเลือดบอเรอัสค่ะ” เสียงเธอเรียบและสุภาพพอจะจบประโยคโดยไม่เปิดช่องให้ซักถามต่อ แต่ก็ไม่วายมีบางคนเหลือบตามองอย่างสนใจ “บอเรอัส…เทพแห่งลมเหนือเหรอ? ไม่ค่อยได้ยินลูกหลานของท่านเลยนะ” คีอาร์ยิ้มบาง ๆ เหมือนว่าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอคิดยังไง “คงเพราะลมเหนือไม่ชอบให้ใครสังเกตค่ะ”

เอมีเลียที่นั่งข้าง ๆ หัวเราะเบา ๆ พลางเอียงหน้ามาทางคีอาร์ “พูดได้เฉียบขาดเหมือนเดิมเลยนะคุณหนูลมหนาว พี่ชอบจัง” 

คีอาร์ไม่ตอบ เธอก้มหน้าลงมองเปลวไฟอีกครั้งในความเงียบ มือบางเขี่ยฟืนไปเรื่อย ๆ ราวกับต้องการใช้จังหวะนั้นกลบเสียงรบกวนทั้งหมดในหัว รอบตัวของเธอเต็มไปด้วยบทสนทนาของเหล่าลูกครึ่งเทพ บางคนคุยเรื่องเกม บางคนโต้แย้งเรื่องอาหาร บางคนพูดถึงซีรีส์ที่ชอบ ทุกเสียงล้วนมีน้ำหนักของชีวิตปกติที่พวกเขาไขว่คว้ากลับมาให้ได้หลังผ่านศึก แต่คีอาร์กลับรู้สึกว่าทุกคำพูดเป็นแค่สัญญาณรบกวนที่เธอจำเป็นต้องปรับสมดุลในหัวให้เรียบ ข้างกายของเธอ เอมีเลียยังคงคุยกับกลุ่มคนอื่นได้อย่างคล่องแคล่ว เสียงหัวเราะของเธอเบาแต่เต็มไปด้วยพลังบางอย่างที่ทำให้คนรอบข้างยิ้มตามได้โดยไม่รู้ตัว เธอรู้วิธีจะเป็นศูนย์กลางโดยไม่ต้องแย่งซีนใคร

คีอาร์เหลือบมองการคุยนั้นเพียงแวบเดียว ก่อนจะก้มกลับไปมองไฟอีกครั้ง เธอคิดในใจอย่างนิ่งเรียบเช่นเดิม มนุษย์มักมีความสามารถพิเศษในการทำให้ตัวเองดูอบอุ่นโดยไม่จำเป็น ทั้งที่ภายในล้วนแสวงหาการยอมรับเพื่อให้รู้ว่าตนยังมีอยู่… แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงกลไกทางเคมีในสมองเพื่อรักษาเผ่าพันธุ์เท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย

ไม่นานเสียงหัวเราะรอบกองไฟค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงดนตรีอันอ่อนโยนของอูคูเลเล่และกีตาร์ที่ส่งต่อกันไปเรื่อย ๆ ทีละคน บางคนร้องเพี้ยน บางคนเสียงดีเกินคาด แต่ทุกคนต่างเต็มไปด้วยรอยยิ้มและแววตาที่อบอุ่นท่ามกลางเปลวไฟที่เต้นระบำตามแรงลมเหนืออันอ่อนแรง คีอาร์นั่งนิ่ง มือเล็กเขี่ยเศษถ่านช้า ๆ อย่างไม่สนใจนัก จนเมื่อเพลงสิ้นสุดลงพร้อมเสียงปรบมือ ก็มีใครบางคนเอ่ยขึ้นจากฝั่งตรงข้าม “ทีนี้ถึงตาคีอาร์แล้ว!”

ทำเรียกนั้นทำให้เธอเงยหน้าขึ้นอย่างสงบ ดวงตาเทาอมเขียวมองไปรอบวงราวกับกำลังคำนวณเส้นทางหลบหนี “หนู…ไม่กล้าร้องค่ะ ร้องไม่เก่งเลยจริง ๆ” น้ำเสียงเธอนุ่มละมุนจนไม่มีใครสงสัยในคำปฏิเสธนั้น ใบหน้าขาวซีดมีสีเลือดจางขึ้นเล็กน้อย เหมือนคนที่กำลังอายจริง ๆ ทว่าในใจกลับเงียบสนิท การพูดปฏิเสธด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจะลดแรงกดดันจากฝูงชนได้ร้อยละเก้าสิบ ถ้ายังยืนยันอีกสิบ ฉันจะต้องจำยอมเพื่อรักษาภาพลักษณ์สุภาพเรียบร้อยไว้...

“โธ่ คุณคีอาร์ ร้องหน่อยเถอะน่า~” เสียงจากอีกฟากดังขึ้นพร้อมเสียงสนับสนุนจากคนอื่น ๆ ที่เริ่มตะโกนแซวอย่างสนุกสนาน แล้วเสียงเอมีเลียก็ตามมาอย่างที่เธอคาดไว้ “พี่ว่าให้คุณหนูลมเหนือร้องหน่อยสิ เสียงแบบเธอเหมาะกับเพลงช้าแน่เลย” คำพูดนั้นของเอมีเลียเหมือนกำลังต้อนหมาป่าที่แสร้งทำตัวเป็นลูกแมวให้จนมุมโดยสมบูรณ์เพราะอีกฝ่ายใช้สายตานั้นด้วย

คีอาร์เงียบไปหนึ่งจังหวะ ดวงตาไหวเพียงเสี้ยว ก่อนที่ริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้มเล็ก ๆ แบบที่ทำให้ใครต่อใครละลาย “ถ้าทุกคนอยากฟัง…ก็ได้ค่ะ” เธอรับอูคูเลเล่มาจากมือใครบางคนอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ทั้งที่ในความจริงมือของเธอวางนิ้วถูกคอร์ดตั้งแต่สัมผัสแรก เมื่อได้รับและทำใจได้ร่างบางสูดลมหายใจเบา ๆ เสียงรอบกองไฟเงียบลงทันทีเมื่อเธอเอ่ยเสียงแรกออกมา

เสียงของคีอาร์เบา ราวกับสายลมเย็นที่พัดผ่านยอดสน เป็นเสียง Head Voice ที่นุ่มละมุนจนแทบไม่กล้าแทรกแซง บางเบาแต่ชัดเจน ดนตรีรอบข้างหายไป เหลือเพียงเสียงเธอและเปลวไฟที่ไหวไหวราวจะเต้นตามจังหวะนั้น “Just close your eyes…~” น้ำเสียงนั้นหวานละมุน ราวกับคำปลอบโยน แต่ในใจของเธอเย็นชาจนแทบไร้ชีพจร หลับตาซะ… ถ้าพวกเธอหลับหมด ฉันก็จะได้ความสงบคืนมาเสียที

“Don’t you dare look out your window Everything’s on fire~…”

ผู้คนรอบกองไฟมองหน้ากัน ดวงตาหลายคู่มีน้ำใส ๆ เอ่อขึ้นเล็กน้อยเพราะคิดว่าเด็กสาวคงหมายถึงคำเตือนอันแสนอ่อนโยนต่อโลกที่โหดร้าย ทว่าในใจของคีอาร์ กลับไม่ใช่ความสงสารเลยแม้แต่น้อย อย่าสาระแนมองออกไปข้างนอก ความจริงมันโหดร้ายจนพวกเธอจะสติแตก แล้วฉันจะรำคาญเสียงกรีดร้องของพวกเธอ หลับตาซะ เชื่อในโลกปลอม ๆ นี้ไปเถอะ

เธอร้องต่อเรื่อย ๆ ด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบแต่งดงามเกินจะมองข้าม ทำนองเพลงลอยในอากาศเหมือนหมอกหนาในเช้าวันหิมะตก “You’ll be alright…” คำโกหกที่เธอร้องด้วยเสียงที่อ่อนโยนที่สุด เพราะเธอรู้ดีว่าไม่มีใครในที่นี้จะไม่เป็นไรจริง ๆ ในโลกของเดมิก็อดนี้ ไม่มีที่ใดปลอดภัยจากความตายและโชคชะตาที่พร้อมจะกลืนกินพวกเขาทุกเมื่อ เมื่อเสียงสุดท้ายจางหาย ความเงียบเข้าครอบงำชั่วขณะ ก่อนจะมีเสียงปรบมือและเสียงชมดังขึ้นราวกับระเบิดกลางความนิ่ง 

“โอ้ พระเจ้า เสียงเธอสวยมาก!” 

“เหมือนเพลงกล่อมเด็กเลย!” 

“ร้องอีกได้ไหม!?”

คีอาร์ก้มศีรษะเล็กน้อย ริมฝีปากแตะแนวรอยยิ้มบาง ๆ “ขอบคุณค่ะ แต่พอแค่นี้ดีกว่า เดี๋ยวคนอื่นจะไม่ได้ร้อง” เธอพูดอย่างถ่อมตนตามแบบฉบับนั้น ในขณะที่คนรอบข้างยังคงชื่นชมไม่ขาดปาก เอมีเลียกลับเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงนุ่ม “พี่ไม่คิดเลยนะ ว่าคุณหนูลมเหนือจะมีเสียงแบบนี้” คีอาร์มองกลับไปที่เอมีเลียเพียงนิดเดียว แววตาเทาอมเขียวสะท้อนแสงไฟที่ไหววูบ เหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่หลังม่านน้ำแข็ง “บางอย่าง…ก็ไม่ได้มีไว้ให้รู้ตั้งแต่แรกค่ะ รุ่นพี่”

“งั้นพี่จะจำไว้” เอมีเลียบอกแบบนั้นพลางหัวเราะเบา ๆ 

เปลวไฟเริ่มลามสูงขึ้นเล็กน้อยเมื่อเข้าสู่ช่วงดึก ดวงไฟประดับเหนือศีรษะทอแสงนวลอบอุ่น แต่กลับยิ่งทำให้คีอาร์รู้สึกอึดอัดเมื่อคนเริ่มหลั่งไหลเข้ามาเรื่อย ๆ เสียงหัวเราะ เสียงเพลง เสียงพูดคุยดังระงมเหมือนคลื่นที่ซัดเข้าหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเสียงในหัวเธอเริ่มเบลอและความเย็นในร่างกายเริ่มกระจายตัวเป็นสัญญาณเตือน ในขณะที่เอมีเลียหัวเราะกับใครสักคนอยู่ตรงข้าม คีอาร์นั่งตัวแข็ง มือเล็กวางบนเข่าอย่างเงียบเชียบ เธอมองไปรอบ ๆ เหมือนจะหาทางหลบ แต่ยังต้องรักษาภาพให้เป็นคุณหนูผู้สุภาพอยู่ดี

กระทั่งชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้กองไฟ เขามีรอยยิ้มกว้างและถือแก้วเป๊ปซี่ในมือ เดินมาทางพวกเธอโดยไม่มีทีท่าจะหยุด เขาพูดอะไรบางอย่างกับกลุ่มข้างหลัง แต่กลับย่อตัวลงนั่งตรงช่องว่างระหว่างคีอาร์กับเอมีเลียที่แทบไม่มีเหลือ และก่อนที่คีอาร์จะขยับหนีมือของชายคนนั้นก็วางลงบนไหล่เธออย่างเป็นกันเอง สัมผัสนั้นเหมือนเหล็กร้อนวางลงบนผิวน้ำแข็ง ภายในร่างคีอาร์มีเสียงบางอย่างดัง ติ๊ก เหมือนกลไกเริ่มทำงาน ลมหายใจเธอสั่นระริก ความเย็นจัดพุ่งขึ้นตามแนวสันหลัง นิ้วมือเริ่มชา อากาศรอบตัวลดอุณหภูมิอย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกถึงพลังของลมกรดที่เตรียมจะปะทุออกมาโดยไม่ผ่านตรรกะใด ๆ

แต่ก่อนที่สติจะขาด เอมีเลียขยับตัวทันที มือของเธอวางลงบนไหล่คีอาร์ไวกว่าใคร เสียงหัวเราะเธอยังคงเป็นปกติอย่างแนบเนียน “ขอโทษนะจ๊ะ ฉันขอยืมตัวคีอาร์หน่อยนะ พาไปพักนิดนึง เธอดูจะร้อน ๆ ไปหน่อย” เอมีเลียพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นดึงมือคีอาร์ให้ตามมาทันที “อะ— อะไรเหรอ? เดี๋ยวสิ!” ชายหนุ่มคนนั้นขยับตัวเล็กน้อย 

แต่เอมีเลียเพียงยิ้ม “อย่าห่วงเลยค่ะ ฉันดูแลคุณหนูลมหนาวของฉันเอง” น้ำเสียงนั้นยังคงเป็นมิตร ทว่ามีแรงกดดันบางอย่างแผ่จากรัศมีของลูกสาวแห่งซุสจนเขาต้องยิ้มแห้ง ๆ แล้วถอยออกไปโดยไม่กล้าพูดอะไรอีก เมื่อเดินออกมาจากแสงไฟจนเหลือเพียงเงาจากแม่น้ำไทเบอร์ที่สะท้อนจันทร์ คีอาร์สูดลมหายใจยาว เสียงฟู่ของไอเย็นค่อย ๆ หายไปจากอากาศ “เราเกือบจะทำร้ายเขาแล้วใช่ไหม?” เสียงเอมีเลียดังขึ้นเรียบ ๆ แต่มีรอยยิ้มซ่อนอยู่ในน้ำเสียงนั้น 

ตอนที่ได้ยินคำนั้นคีอาร์กลับหันมามองเล็ก ๆ “หนูไม่ได้—”

“เกือบแล้วน่ะสิ” เอมีเลียขัดขึ้นทันที เธอเอนตัวเล็กน้อยมองเด็กสาวที่ยืนแข็งเป็นแท่งน้ำแข็งตรงหน้า “พี่เห็นสายตาเธอนะ คีอาร์ ลมรอบตัวแทบหยุดหายใจแล้ว”

คีอาร์หลบตา “ขอโทษค่ะ… รุ่นพี่ ขอบคุณที่ช่วยไว้”

“แค่ขอบคุณ? พี่บินข้ามมหาสมุทรมาก็ยังได้ขอบคุณที่ดีกว่านี้นะ” เอมีเลียยกคิ้ว มือเท้าเอวมองคีอาร์

คีอาร์ชะงักเล็กน้อยกับสายตานั้น ใบหน้าขาวอมชมพูขึ้นสีบาง ๆ แบบไม่รู้ตัว “แล้ว…พี่อยากได้อะไรคะ?”

“คำขอบคุณที่มีชีวิตหน่อยสิ” เอมีเลียก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาสีทองเข้มมองนิ่ง “พี่ไม่ใช่ครูในคลาสดาบนะตอนนี้ ไม่ต้องยืนตัวตรงเหมือนนักเรียนที่โดนตำหนิ ขอบคุณให้มันจริงใจหน่อยไม่ได้หรอ หืม?...” จากคำนั้นคีอาร์นิ่งไปครู่ ก่อนจะยกสายตามองตรง ริมฝีปากขยับช้า ๆ “ขอบคุณนะคะ รุ่นพี่… ถ้าไม่ได้พี่ หนูคงได้แช่แข็งใครสักคนจริง ๆ”

เมื่อได้คำที่พอใจเอมีเลียก็หัวเราะในลำคอ “แบบนี้สิ ถึงจะฟังขึ้นหน่อย” เธอว่าพร้อมเอื้อมมือมาวางบนศีรษะคีอาร์แล้วลูบเบา ๆ เหมือนปลอบเด็กน้อยแม้ว่านี้จะเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้สัมผัสกันก็ตามที “ดีแล้วที่บอกตรง ๆ อย่างน้อยพี่จะได้รู้ว่าต้องกันใครอีกบ้าง” คีอาร์นิ่งรับสัมผัสนั้นไว้ เธอไม่ชอบการถูกแตะตัวแต่ครั้งนี้กลับไม่ได้ขยับหนี เหมือนร่างกายรับรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ตั้งใจรุกราน แค่…อบอุ่นเกินกว่าที่ควร

“หนูจะจำไว้ค่ะ” เธอพูดเบา เสียงเหมือนลมหายใจเหนือผิวน้ำ “แต่ครั้งหน้า รุ่นพี่ไม่ต้องช่วยก็ได้”

“โธ่ ไม่เอาน่า” เอมีเลียหัวเราะอีกครั้ง “พี่ไม่ช่วยได้ยังไง ไม่งั้นคุณหนูลมหนาวของพี่จะไปแช่แข็งคนทั้งค่ายแล้วมั้ง?” 

คีอาร์ถอนหายใจเบา ๆ “ถ้ามันทำให้หนูได้อยู่เงียบ ๆ… ก็ไม่เลวเท่าไร”

“เพราะเราพูดแบบนี้แหละ พี่ถึงได้อยากแกล้งเรานัก” เอมีเลียหัวเราะลั่นในคราวนี้

เพลงที่แนะนำ

(หนังที่แนะนำ ดรุณพเนจรท่องยุทธภพ ข้าไม่มี ข้าก็... ไม่มีเงิน อย่าลืมไปดูกันนะจ๊ะ เจ้าเผิงหล่อมา)

รางวัลกิจกรรม :  เนื้อมิโนทอร์ 3 ชิ้น, 10 คนแรกที่โพส จะได้รับ: +1 Point

[NPC-06] เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

โบนัสจากเข้าร่วมกิจกรรมกับ NPC - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ NPC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Sanz Mádl Count

Son of Poseidon

   EVENT

The Brumalia Commencement
The Hunter's Respite
3.12.2025 --- 7.45 pm

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ดูเหมือนว่านี่คือช่วงเวลาพักจากการบูชาเทพและเทพี เหล่าชาวโรมถึงได้มานั่งปิกนิกในยามพลบค่ำริมแม่น้ำไทเบอร์น้อย ก่อกองไฟปิ้งบาร์บีคิว ขึงผ้าใบแชร์หนังกลางแปลง บ้างก็ร้องเพลงเต้นระบำราวกับว่าที่นี่ไม่ใช่ค่ายทหารสุดเคร่งครัดอย่างค่ายจูปิเตอร์แห่งนิวโรม

                                                                       

ในมุมนี้นิวโรมเหมือนฮาล์ฟบลัดมากกว่าที่คิด

                                                                       

อาจเป็นอย่างนั้นเพราะความจริงแล้วพวกเราไม่ได้ต่างกันเลย หากถอดหัวโขนที่ได้รับออกไปทุกคนในนี้ก็เป็นเพียงแค่วัยรุ่นธรรมดา ๆ คนหนึ่งมีความฝัน มีความสดใส และมีความร่าเริง

                                                                       

"แล้วนายล่ะซันซ์ มีเพลงกับหนังที่ชอบเรื่องไหนบ้าง?" เพื่อนใหม่จากค่ายจูปิเตอร์เอ่ยถาม เขาคือหนุ่มผมทองสายเลือดจูปิเตอร์ที่ชื่อว่า อาเธอร์ แมฟเวอริค ที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

                                                                       

"ฉันเหรอ?" ผมชี้หน้าตัวเอง "ไม่มีเป็นพิเศษ"

                                                                       

คิดไว้แล้วว่าอาจถูกถามด้วยคำถามนี้ เพราะทุกคนในวงสนทนาต่างแนะนำหนังและเพลงที่ชอบกันหมดแล้ว

                                                                       

"โธ่ อย่าตอบอะไรที่น่าเบื่อแบบนั้นสิ"

                                                                       

หญิงสาวที่มีเส้นผมสีเพลิงหัวเราะคิกคักขณะเอ่ยถาม ใช่ เธอมีผมไฟลุกจริง ๆ เพราะว่าเธอคือ เอ็มพูซาสุดสวยที่ชื่อว่า อารีเอล เมื่อได้พบเธอครั้งแรกทำเอาผมติดสตั๊น ไม่รู้ว่าควรชักอาวุธออกมาหรือเข้าไปทักทายทำความรู้จักดี แต่ที่นี่คือนิวโรม นครที่รวบรวมทั้งสายเลือดแห่งเทพ ลูกหลานมรดกเทพ และอสุรกายฝ่ายดีเอาไว้ด้วยกัน ผมจึงเลือกอย่างหลังที่จะจับมือนุ่ม ๆ ของเธอแทน

                                                                       

"ไม่มีที่ชอบเลยเหรอครับพี่ การ์ตูนในความทรงจำก็ได้นะฮะ" คราวนี้คนที่พูดคือ ลักซ์ สกายไรเดอร์ หนุ่มน้อยบุตรแห่งโซล เทพแห่งท้องฟ้าที่ผมไม่รู้จะเทียบกับเทพองค์ไหนของกรีกดี เขาเพิ่งแนะนำหนังเรื่องสตาร์เทรคไป จนนึกสงสัยว่าเกิดทันด้วยเหรอ

                                                                       

"ฉันชอบเล่นเกมมากกว่า ถ้าถามถึงเกม ออฟ เดอะ เยียร์ อาจจะตอบง่ายกว่านี้" ผมตอบออกไปด้วยท่าทางเท่ ๆ กลบเกลื่อนความรู้เรื่องหนังและเพลงอันน้อยนิดของตัวเอง แต่คนอื่นทำหน้าเซ็ง

                                                                       

ทว่าอยู่ ๆ ก็นึกถึงพี่ชายต่างมารดาขึ้นมา หมอนั่นน่ะเป็นแฟนหนังตัวยง พูดอะไรก็วกเข้าเรื่องหนังตลอดจนบางทีผมก็ไม่ค่อยเข้าใจ

                                                                       

"แล้วถ้าถามพี่น้องที่บ้านให้ล่ะ? เจ้าพวกนั้นต้องมีเรื่องให้ป้ายยาเป็นสิบเรื่องแน่ ๆ" ผมเสนอความคิด

                                                                       

"แล้วแบบนั้นจะถือว่านายแนะนำหนังกับเพลงที่ชอบได้ยังไงล่ะ" อารีเอลยู่หน้า แต่เหมือนว่าอาเธอร์จะไม่ได้มีความคิดแบบนั้น

                                                                       

"ฉันว่าก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนะ บางทีพวกเราอาจมีความชอบตรงกับพี่น้องคนใดคนหนึ่งของพวกนายแล้วได้มาเป็นเพื่อนกันในอนาคตผ่านงานอดิเรกก็ได้นี่นา"

                                                                       

"ความจริงผมก็ไม่ติดนะฮะ คิดแบบพี่อาเธอร์อยู่เหมือนกัน" ลักซ์ตอบ

                                                                       

"โอเค งั้นเดี๋ยวลองถามให้"

                                                                       

ผมหยิบสมาร์ทโฟนเดดาลัสขึ้นมา เข้ากลุ่มแชท Poseidon Cabin 3 แล้วเลื่อนอ่านข้อความที่เหล่าพี่น้องแชทค้างไว้ประปราย ซึ่งไม่ได้มีสาระอะไรเหมือนเดิม ซึ่งดีแล้ว พอคุยเรื่องมีสาระทีไรไม่พ้นถูกใช่งานสักที

                                                                       

Sanz: เฮ้! ขอถามอะไรหน่อยสิ 

D.E.A.N.: ว่างายซันซ์นี่

D.E.A.N.: 

                                                                       

ดีนตอบแชทกลับมาทันทีราวกับในมือของหมอนี่ติดกาวไว้กับโทรศัพท์มือถือ

                                                                       

Sanz: ฉันกำลังคุยกับเพื่อนใหม่เรื่องหนังและเพลงอยู่น่ะ

Sanz: แต่ไม่มีอะไรไปแนะนำเขาได้เลยน่ะสิ

D.E.A.N.: ถ้างั้นนายถามถูกคนแล้วน้องรัก

D.E.A.N.: เพราะว่าฉันน่ะเป็นเจ้าแห่งหนัง

D.E.A.N.: 

                                                                       

หมอนี่ดูจะภูมิใจในเรื่องนี้น่าดู (แต่อาจจะน้อยกว่าตอนที่ดีนอวดแฟน) ทีนี้ก็สบายล่ะ

                                                                       

Sanz: อะ ว่ามา

                                                                       

ผมเห็นดีนกำลังพิมพ์ข้อความยุกยิก ทว่าโพสต์ที่เด้งขึ้นมาคือข้อความของรีชา น้องน้อยที่น่ารักของเรา

                                                                       

Resha: กำลังถามถึงหนังอยู่เหรอคะ หนูขอแนะนำด้วยคนได้มั้ย

Resha: 

                                                                       

ตอนนี้เหมือนกลายเป็นการประชันสติ๊กเกอร์เซ็ตใหม่ของสองพี่น้องโพไซดอน แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ ผมเดาว่ารีชน่าจะเสนอเรื่องเจ้าหญิงเจ้าชายแบบที่เธอชอบแน่ ๆ

                                                                       

Sanz: ได้สิรีช แนะนำมาเลย

D.E.A.N.: อย่าบอกนะว่า...

Resha: งู้ยยยย ขอบคุณนะคะพี่ซันซ์ งั้นหนูแนะนำเรื่องโปรดของหนูเลย เป็นหนังรักที่มาจากนิยายค่ะ หาดูได้ใน Amazon Prime

                                                                       

หนังใน Amazon Prime? นึกไม่ออกเลยแฮะว่าจะเป็นเรื่องไหน แต่อย่างรีชคงไม่แนะนำหนังเลือดสาดอย่าง The Boys อะไรนั่นหรอกนะ ผมเคยคิดจะดู แต่โดนเกมตัดใหม่หน้าไปก่อนเลยไม่เคยได้ดูสักที

Resha: นี่เลยค่ะเรื่องนี้

Resha: Red White & Royal Blue ค่ะ

D.E.A.N.: ชื่อคุ้น ๆ แฮะ

Sanz: ชื่อคุ้น ๆ แฮะ

ผมกับดีนพิมพ์พร้อมกันซะงั้น แล้วรีชก็เฉลยด้วยการโพสต์คลิปวีดีโอของหนังเรื่องนั้นให้ดู

Resha: 

D.E.A.N.: เฮ้ย! นี่มันหนังจากนิยายเกย์เล่มนั้นนี่หว่า 😱😱😱

Resha: พี่ดีนใจร้าย!

Resha: ไม่ใช่หนังเกย์สักหน่อย

Resha: เขาเรียกว่า Boy's Love ค่ะ

Resha: 

D.E.A.N.: หนังเรื่องนี้มันจำกัดอายุไม่ใช่เหรอ แล้วเธอเข้าไปดูได้ยังไง

Resha: ก็...

Resha: หนูดูจากแล๊ปท็อปพี่ดีนที่ล็อกอินค้างไว้น่ะค่ะ 😶

D.E.A.N.: 

ผมรู้เลยว่าที่ดีนตกใจไม่ใช่เพราะน้องสาวเอาไอดีตัวเองไปดูหนังเกินอายุ แต่ตกใจเพราะความลับอื่น ๆ ที่หมอนี่ซ่อนเอาไว้ในคอมพิวเตอร์แน่ ๆ

D.E.A.N.: ซันซ์นี่ นายห้ามน้องเข้าคอมฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!

Sanz: จะห้ามได้ยังไง ฉันกับรีชอยู่คนละที่กัน

D.E.A.N.: งั้นเจรี่ เจรี่ช่วยด้วยยยยยย

แต่ไร้สัญญาณตอบรับจากเจโรมที่กำลังอินเลิฟกับสาวบ้านไดโอนีซุสราวกับว่าหมอนั่นหลุดไปอยู่ในมิติแห่งความรักแล้วหายตัวไปตลอดกาล ส่วนรีชก็จ้อถึงความชอบของเธอไม่หยุด

Resha: นิดหน่อยเองค่าพี่ดีน ไม่เป็นไรหรอกเนอะ ยังไงพี่ก็ไม่ว่างดู หนูดูให้ไง จะได้ไม่ขาดทุน 

Resha: อิอิ

Resha: อีกอย่างพระเอกของเรื่องเหมือนพี่กับพี่แมคจะตายไป

ก็เหมือนจริงแหล่ะ เหมือนอย่างกับแกะ เหมือนอย่างกับสองคนนั้นไปแสดงมาเอง ถ้าผมไม่รู้จักดีนกับแมคเคนซี คงคิดว่าสองคนนี้เป็นดาราแน่ ๆ

Sanz: เอาน่า ๆ นายก็รับบทเรียนนี้ไว้แล้วกัน

Sanz: ว่าแต่ที่จะเสนอหนังกับเพลงน่ะ ไม่เสนอแล้วหรือไง

D.E.A.N.: แน่นอนสิ ฉันมีที่อยากเสนอ

D.E.A.N.: เป็นหนังที่เหมือนโลกในฝันของฉันเลย

D.E.A.N.: เพลงของหนังเรื่องนี้เพราะด้วย 

D.E.A.N.: เดี๋ยวฉันส่งเป็นเพลงประกอบหนังให้เลยแล้วกัน

Sanz: จัดมา

D.E.A.N.: 

D.E.A.N.: แถมตอนนี้กำลังฉายภาค 2 อยู่ในโรงด้วยนะพวกนาย!

ดีนหายไปแป๊บนึงก่อนที่เขาจะส่งคลิปมา ทำเอาผมรู้สึกประหลาดใจกับเรื่องที่เขาแนะนำ... ไม่ใช่ว่าคาดไม่ถึงหรอกนะ แต่... 

'หมอนี่ยังอยากเป็นหมาอยู่อีกอย่างนั้นเหรอ!!!' 

ไม่ ๆๆ ผมควรจะตกใจที่หนังเรื่องโปรดของดีนคืออนิเมชั่นสัตว์มุ้งมิ้ง แต่รีชกับชอบหนังเก-- เอ้ย! บอยส์เลิฟเรทผู้ใหญ่เนี่ยสิ

"ซันซ์นายคุยกับที่บ้านเสียเพลินเลยนะ คืนนี้พวกเราจะได้รู้รสนิยมของพี่น้องนายไหมเนี่ย" เอ็มพูซาสาวเท้าคางพลางแซว

"ได้แล้ว ๆ คือว่างี้.. พี่ชายฉันแนะนำหนังการ์ตูนเรื่อง Zootopia น่ะ เขาบอกว่ามีภาคสองด้วย ว่าแต่เคยดูภาคหนึ่งกันหรือยัง"

"ไม่น่ะ" อาเธอร์ส่ายหน้าตอบ "แต่น่าสนใจดีนะ เป็นอนิเมชั่นที่ภาพสวยดี แล้วนี่... กวางตัวนี้คือชากีร่างั้นเหรอ"

"ผมเคยดูฮะ ชอบภาคหนึ่งมาก ๆ เลย เอาไว้ผมหาเวลาแว้บจากค่ายไปดูภาคสองสักทีดีกว่า" ลักซ์ตอบด้วยรอยยิ้มใสซื่อแบบเด็ก ๆ ที่น่าจะชอบหนังประเภทนี้รองจากการ์ตูนซูเปอร์ฮีโร่

"ว้ายย น้องกระต่ายน่ารักจัง แต่ว่าโลกนี้มีแต่สัตว์เหรอ" อารีเอลหันไปถามลักซ์

"ใช่ครับพี่อารีเอล โลกของซูโทเปียมีแต่สัตว์ เป็นโลกที่ไม่มีมนุษย์อยู่ในสมการตั้งแต่แรก" เด็กชายอธิบาย กลายเป็นว่าลักซ์แย่งผมแนะนำหนังไปแล้ว

"เป็นเหมือนยูโทเปียสินะ สัตว์ทุกตัวอยู่ร่วมกันได้โดยไม่ถูกแบ่งแยก ราวกับโลกในฝันจริง ๆ..." ปีศาจสาวเกศาเพลิงยิ้มด้วยรอยยิ้มเศร้า ๆ ก่อนจะปรับอารมณ์ไม่ให้บรรยากาศดูหม่นหมอง

จนผมแอบคิดเหมือนกัน หรือว่าสิ่งที่ดีนบอกว่า 'เป็นหนังที่เหมือนโลกในฝันของฉันเลย' จะมีความหมายเหมือนที่อารีเอลสื่อ แต่ไม่รู้ทำไม ผมก็ยังคิดว่าหมอนี่ยังอยากเป็นแค่หมาของคนรวยอยู่ดี

"แต่ว่าคุยกับที่บ้านตั้งนานได้หนังมาแค่เรื่องเดียวเองเหรอจ๊ะ ฉันนึกว่าจะได้มาเยอะกว่านี้เสียอีก" 

"เอ่อ... ความจริงก็มีแหล่ะ แต่ว่าเป็นหนังเ--... บอยส์เลิฟที่น้องสาวฉันเสนอ ลังเลอยู่เหมือนกันว่าจะแนะนำต่อดีไหม น้องสาวฉันชอบเพราะว่านักแสดงสองคนหน้าคล้ายกับญาติพวกเราน่ะ"

"แนะนำได้สิ ยุคสมัยเปลี่ยนไปหมดแล้ว ทุกคนชินกับเรื่องความรักของเพศเดียวกันหมดแล้วล่ะ" อาเธอร์ตอบอย่างเปิดกว้าง

"หนังบีแอลฉันก็ไม่รังเกียจนะ ชอบอยู่แล้วเลิฟคอเมดี้น่ะ อิอิ" 

"บีแอลคืออะไรเหรอครับ?" ลักซ์ถามสีหน้าฉงน

"เอ่อ.. ที่เรียกว่า... หนังวาย ใช่ไหม?" อาเธอร์เสริมอย่างไม่ค่อยแน่ใจ "เป็นหนังรักที่แสดงนำโดยนักแสดงชายสองคนน่ะ"

เมื่อได้คำตอบเด็กชายก็ทำปากเป็นคำว่า 'อ๋อ' แล้วไม่ได้เสนอความเห็นใดต่ออีก

"นี่ เรื่องนี้น่ะ" ผมเอาคลิปที่รีชส่งให้เพื่อนใหม่ดู คนที่ร้องกรี๊ดคืออารีเอล ส่วนอาเธอร์อมยิ้มบาง ๆ เอามือปิดตาลักซ์ตอนเข้าฉากวาบหวามในพรีวิว

"พระเอกหล่อจังซันซ์! พี่ชายนายหน้าตาคล้าย ๆ นักแสดงเหรอ คนไหนน่ะ ผิวขาวหรือว่าผิวแทน แต่ไม่ว่าคนไหนก็หล่อทั้งคู่เลย ไว้ชวนเขามานิวโรมสิ แล้วแนะนำให้ฉันได้รู้จักบ้าง"

"อ้อ..." คำขอนี้ชวนเอาผมพูดไม่ออก แต่บอกความจริงไปน่าจะดีกว่า เอ็มพูซาสาวจะได้เลิกฝันกลางวันลม ๆ แล้ง ๆ "ดีนหน้าตาคล้ายคนผิวแทนน่ะ แต่แฟนพี่ชายฉันก็หน้าตาเหมือนกับพระเอกอีกคน... คือ หมอนั่นเป็นเกย์"

"โอ้..." อสูรสาวอุทานออกมาได้แค่นั้น อ่านไม่ออกว่านั่นคือความรู้สึกเสียดายหรือว่าอะไร ทว่าเธอเปลี่ยนเรื่องคุยทันที "นี่ ๆ ข้าวโพดปิ้งอร่อยดีเนอะ ฉันว่าไปเอามาเพิ่มอีกไม้ดีกว่า"

สงสัยจะช็อคจริง ๆ แหล่ะ แต่ตรงนี้ยังมีคนที่หล่อไม่แพ้กันอยู่นะคร้าบคุณอารีเอล

                                                                                                                                              

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

แนะนำหนัง 2 เรื่องนี้ (แถม)

รางวัลเข้าร่วมกิจกรรม:
เนื้อมิโนทอร์ 3 ชิ้น (วัวสวรรค์?),
10 คนแรกที่โพส จะได้รับ: +1 Point

NPC - CABIN 3

NC

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

แม่น้ำไทเบอร์น้อย

Date and Time

วันที่ 4 ธันวาคม 2025 • 20.12 น.

Purpose

The Hunter's Respite

ความเหนื่อยล้าของเมื่อวานทำให้ลืมกิจกรรมในเทศกาลบรูมาเลียไปเสียสนิท โชคดีนักที่พื้นที่สำหรับการพักผ่อนจะถูกจัดเตรียมจนถึงเกือบช่วงเช้ามืดของวันที่หก นับว่ายังมีเวลาอยู่เหลือเฟือ จึงไม่น่าแปลกใจเลยแม้แต่น้อยที่จะพบกับบริเวณสังสรรค์หย่อนใจเมื่อมาถึงริมแม่น้ำไทเบอร์น้อย

เธอมาคนเดียว บริเวณโดยรอบไม่มีใบหน้าคุ้นตาอยู่เลยแม้แต่น้อย เมื่อเป็นอย่างนั้นแผนที่จะอยู่ตัวติดกับรุ่นพี่สักคนที่รู้จักก็ถูกพับเก็บไป เด็กสาวเรียนรู้ว่าค่ำคืนนี้คงจะต้องฉายเดี่ยวเสียแล้ว

ดวงตาคู่สวยมองสำรวจไปรอบ ๆ บริเวณที่มีการฉายภาพยนตร์กลางแจ้งน่าสนใจไม่น้อย ทว่าถูกตัดออกไปจากตัวเลือกเมื่อพบว่าตอนนี้มันกำลังเล่นหนังแนวโรแมนซ์อยู่ ซึ่งเธอไม่ถูกกับอะไรแบบนั้นสักเท่าไหร่ หากเลือกได้หนังที่ถูกดัดแปลงจากวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนอาจจะเข้ากับคลีเมนทิสมากกว่า

ดังนั้นร่างบางจึงเคลื่อนตัวไปทิ้งตัวลงบนเสื่อลายตารางสีขาวแดงผืนหนึ่งซึ่งล้อมกองไฟอยู่ เสียงกีตาร์โปร่งดังคลอในสายลมชวนให้เผลอโยกกายตามโดยไม่ทันรู้ตัว กำลังคิดอยู่เลยว่าจะทำอะไรดีในตอนที่บาร์บีคิวไม้หนึ่งถูกยื่นมาให้โดยคนที่ทราบจากรอยสักว่าเป็นรุ่นพี่ แต่ชื่อเสียงเรียงนามของอีกฝ่ายกลับไม่อยู่ในความทรงจำ ทว่านั่นไม่ได้สลักสำคัญแต่อย่างไร

“ไม้เดียวก็พอ ขอบคุณค่ะ”

คนไม่ค่อยขยันทานอาหารนักบอกแบบนั้น น้ำเสียงนอบน้อมในตอนรับมันมา ลูกแก้วที่น้ำตาลเทาส่องประกายเล็กน้อยเมื่อได้ลิ้มรส อร่อยกว่าที่คาดเดาเอาไว้หลายส่วน รู้ตัวอีกทีก็เหลือเพียงชิ้นสับปะรดและพริกหยวกที่อยู่เกือบก้นไม้ หากย้อนเวลากลับไปได้ขอเพิ่มอีกสักไม้คงดี

ทว่าริมฝีปากที่เผยอออกหมายจะถามถึงบาร์บีคิวไม้ใหม่ก็ต้องกลืนประโยคที่อยู่ในความคิดไปเมื่อเพลงก่อนหน้าจบลง บุคคลที่มีกีต้าร์อยู่ในมือถามความเห็นจากคนอื่นว่าควรดีดเพลงไหนต่อ ก่อนคนที่นั่งอยู่ใกล้เคียงจะถามต่อเป็นทอด ๆ จนบรรจบยังรุ่นน้องหน้าใหม่

“อา.. เพลงที่ชอบเหรอคะ”

เธอมีเพลงที่ชอบหลายบท นั่นรวมถึงเพลงที่ชอบที่สุดด้วย การตอบคำถามนี้ด้วยเพลย์ลิสต์น่าจะง่ายกว่าการเลือกเพลงใดเพลงหนึ่ง แต่หากมีเงื่อนไขกำกับเพิ่มเติมก็พอจะวางนิ้วจิ้มได้อยู่

“ถ้าที่เหมาะกับบรรยากาศตอนนี้.. เพลง False God ของ Taylor Swift ก็แล้วกันค่ะ”

บอกเพียงนั้นเสียงดนตรีก็ดังขึ้นจากสายกีต้าร์ที่ถูกดีด ทำนองคุ้นหูจึงถูกรับเข้าสู่โสตประสาทขณะบุตรีแห่งจัสติเทียทอดสายตาจับจ้องฝูงหิ่งห้อยบินรอบไม้ต้นใหญ่ คลอบรรเลงไปพร้อมกับเสียงไม้ฟืนดีดตัวในกองไฟและบทสนทนารอบตัว

รางวัลภารกิจ (โพสต์ 10 คนแรก)

• เนื้อมิโนทอร์ +3
• แต้มสถานะ (Point) +1

Kai -

13:00 น.ริมฝั่งแม่น้ำไทเบอร์น้อย (13/12/2025)

สายน้ำที่ไหลเอื่อยและใสสะอาดของ ‘แม่น้ำไทเบอร์น้อย’ เปรียบเสมือนเครื่องชำระล้างจิตวิญญาณหลังจากต้องเผชิญกับความร้อนระอุและฝุ่นผงของสนามรบมาหมาด ๆ ไคคุกเข่าลงริมตลิ่งอย่างระมัดระวังไม่ให้กางเกงเปื้อนโคลน ควักน้ำเย็นเฉียบขึ้นมาล้างหน้าล้างตา ความสดชื่นแล่นพล่านไปทั่วใบหน้า ช่วยเรียกสติที่เริ่มล้าให้กลับมาตื่นตัวเต็มร้อย

“แม่น้ำสายนี้เชื่อมโยงกับไทเบอร์สายเดิมที่โรม...” โนอาห์ยืนกอดอกมองดูสายน้ำที่ไหลวน “มันมีพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ปฏิเสธสิ่งแปลกปลอม... โดยเฉพาะพวกคำอวยพรจากฝั่งกรีก ถ้าใครมีติดตัวมา ลงน้ำนี้ทีเดียวหายเกลี้ยง”

“ของพรรค์นั้นผมไม่มีหรอกครับ” ไคสะบัดน้ำออกจากมือ เช็ดหน้าด้วยผ้าเช็ดหน้าพกพาที่รีดมาเรียบกริบ “ผมโรมันร้อยเปอร์เซ็นต์... แต่ในมุมมองยุทธวิธี นี่คือคูเมืองธรรมชาติที่สมบูรณ์แบบ ศัตรูที่บุกมาถึงตรงนี้ต้องเจอกับกระแสน้ำที่กราดเกี้ยวและโทสะของเนปจูน... เป็นปราการด่านสุดท้ายที่แข็งแกร่ง”

“และเป็นเส้นชัยของภารกิจทัวร์มาราธอนของเราด้วย” โนอาห์ยื่นมือมาดึงไคให้ลุกขึ้นยืน “นายทำได้ดีมาก ไค... เดินทั่วค่ายภายในหนึ่งวันโดยไม่บ่นสักคำ แถมยังวิเคราะห์ทุกอย่างเป็นฉาก ๆ ฉันยอมรับเลยว่านายอึดกว่าที่คิด”

ไคปัดฝุ่นที่กางเกง ยืดตัวตรงสบตาโนอาห์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและความเคารพที่เพิ่มพูนขึ้น

“เพราะผมมีรุ่นพี่ที่ดีคอยนำทางครับ” ไคตอบเสียงจริงจัง “ขอบคุณที่เสียเวลาพาผมเดินดูทุกซอกทุกมุม... มันทำให้ผมเห็นภาพชัดเจนแล้วว่าผมต้องทำอะไรต่อที่นี่”

“ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวอย่างเป็นทางการ คุณชาย” โนอาห์ยิ้มกว้าง ตบไหล่ไคหนัก ๆ หนึ่งที “เอาล่ะ กลับไปที่พรินซิเปียกัน หมดเวลาสนุกแล้ว ได้เวลารายงานตัวและรับของขวัญต้อนรับ... หวังว่านายจะชอบนะ”

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• ทัวร์แม่น้ำไทเบอร์น้อย EXP +15