Caldecott Tunnel ⋘ อุโมงค์คัลลีคอตต์ ⋙

Caldecott Tunnel

⋘ อุโมงค์คัลลีคอตต์ ⋙

อุโมงค์คัลลีคอตต์ คือเส้นทางหลวงสี่เลนที่ตัดผ่านเนินเบิร์กลีย์อันเขียวขจี เชื่อมต่อสองเมืองใหญ่ของแคลิฟอร์เนีย คือโอ๊กแลนด์และโอรินดา แต่เบื้องหลังความยิ่งใหญ่ของอุโมงค์แห่งนี้ กลับซ่อนทางเข้าลับที่จะมุ่งหน้าสู่ค่ายจูปิเตอร์ โดยทางเข้านั้นคืออุโมงค์บริการบำรุงรักษาที่ปลายด้านหนึ่งของอุโมงค์คัลลีคอตต์ ซึ่งอยู่ที่ขอบด้านตะวันตกของค่าย อุโมงค์บริการบำรุงรักษาซึ่งเป็นทางเข้าค่ายจูปิเตอร์ ถูกค้นพบว่าอยู่ที่พิกัด 37.854919, -122.216522 ณ ที่แห่งนี้มักจะมีทหารในชุดเกราะโรมันผลัดเปลี่ยนกันมายืนประจำการ บ้างก็ทำหน้าที่ต้อนรับเดมี่ก็อด ผู้ที่เพิ่งเดินทางมาถึงครั้งแรก ด้วยท่าทีภาคภูมิใจราวกับผู้พิชิต เหล่าทหารจะคอยช่วยเหลือปฐมพยาบาลและนำทางเดมี่ก็อดเหล่านั้น เข้าสู่อุโมงค์ลับนี้เพื่อนำไปยังค่ายจูปิเตอร์ เพื่อจะพาไปรายงานตัวเข้าร่วมเป็นทหารใหม่ในสังกัดกองพันที่สิบสอง แต่ทางเข้าค่ายไม่ได้มีเพียงทางเดียว ยังมีอีกเส้นทางนั่นคือ ถนนลูกรังที่ซ่อนไว้เป็นอย่างดีซึ่งทอดยาวจากหุบเขาผ่านเนินเขาและสิ้นสุดที่ถนนของย่านที่อยู่อาศัยในอีสต์โอ๊กแลนด์ เส้นทางนี้กว้างขวางพอที่รถเชฟโรเลตสี่ล้อจะเข้าและออกจากค่ายได้

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

Lovers of Pleasure From Wolf House

ตลอดวันอันทรหด เดนิสต้ายกสมาร์ทโฟนขึ้นมาตรวจสอบเวลา เธอพึ่งตระหนักว่าตอนนี้ก้าวเข้าสู่วันที่ 24 แล้ว ..คริสต์มาสอีฟ ช่วงเวลาการเตรียมตัวของผู้คนที่หลงใหลในธรรมเนียมและกิจกรรมครอบครัว ทั้งที่อากาศไม่ได้เย็นจนเกินขีดจำกัดของร่างกาย แต่ตัวของเธอกลับสั่นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงความอบอุ่นของเตาพิงและเสียงสนทนาภายในครอบครัว

ครอบครัวอะไรล่ะ เธอมีมันที่ไหน

ร่างเล็กเดินเกาะไปตามแนวรั้วขอบถนน ไม่สนใจสายตาเป็นห่วงเป็นใยของเหล่ามนุษย์ทั่วไปที่ขับรถผ่าน สภาพของเธอเรียกได้ว่าเป็นกึ่งกลางระหว่างความมุ่งมั่นผสมกับเหม่อลอย สัญชาตญาณบอกให้เธอเดินไปข้างหน้าเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายแต่ทุกครั้งที่ก้าว ร่างกายกลับกรีดร้องประท้วงอย่างรุนแรงว่าจำเป็นต้องพัก ความอ่อนล้าเกาะอยู่บนตัวของเธอเสมือนเสื้อผ้า ความลังเลที่ตามมาถือเป็นเครื่องประดับเสริม ทำให้การยกเท้าเริ่มเป็นเรื่องยากลำบาก ‘ อีกนิดเดียว.. ’ ด้วยเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายในที่สุดร่างเพรียวของสาวครึ่งเทพก็มาทรุดใต้เงาของอุโมงค์คัลลีคอตต์ได้สำเร็จ

“ เก่งมาก ”

เสียงของใครบางคนดังขึ้นเหนือศีรษะ ผลักให้เดนิสต้าเงยขึ้นมอง .. เจ้าของเสียงนั้นคือชายสูงใหญ่ในชุดทหารโรมันโบราณสองมือมีอาวุธครบคันกำลังชะโงกหน้ามองเธอด้วยแววตาสงสาร “ เจออะไรมาล่ะ ” เขาก้มลงช่วยประคองตัวของเธอขึ้นพลางถามอย่างใจเย็น

“ เอาอันไหนดี ” เดนิสต้างึมงัมเสียงเบา ดวงตาของเธอลอยขึ้นมองท้องฟ้า

“ เอ็มพูซา เฮลฮาวน์ ไซคลอปส์หรือไคเมร่าดีล่ะ.. ฉันมีเป็นบันทึกเลยนะ อยากอ่านไหม? ”

ทหารเฝ้าประตูค่ายทั้งสองคนหันมองหน้ากัน หนึ่งในนั้นถอนหายใจ

“ คราวหลังอย่าพูดมั่วซั่วล่ะ ถ้ามนุษย์ได้ยินเข้—- ”

“ ก็จะบอกว่าฉันบ้า ” สาวครึ่งเทพตอบด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ เปลือกตาของเธอค่อย ๆ ปิดลงในระหว่างที่ปล่อยให้พวกเขาลากร่างของเธอเข้าไปด้านในประตูอย่างง่ายดาย “ ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า สุดท้ายมนุษย์ก็ไม่ได้เชื่ออะไรง่าย ๆ กันอยู่แล้ว ”

-

Timeline at [ 06:00 | 24/12/2024 ]

Euphemia BRAVE

𝕰𝖚𝖕𝖍𝖊𝖒𝖎𝖆 𝕸. 𝕷𝖊𝖓𝖓𝖔𝖝

- 03 มกราคม 2025 † 00:30 น. -
อุโมงค์คัลลีคอตต์ ค่ายจูปิเตอร์

- สิ้นสุดการเดินทางสู่ค่ายจูปิเตอร์ -

‘จิ๊’ เสียงแหลมของอสูรกายเทลไคน์แววมาจากด้านหลัง “ ไม่เชื่อฟังกันเลยนี่หว่า… ”

ยูเฟเมียหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับริวเมย์ที่เผยรอยยิ้มดูไม่ได้ อดวิจารณ์ยากชะมัด— นั่นมันอัปลักษณ์สุดๆ ริมฝีปากแดงฉาน (ปากแตก) จากอากาศที่หนาวยะเยือกจากเวทมนตร์ของเทลไคน์เหยียดออกเล็กน้อย พอให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงการแสดงออกว่า ‘ฉันชนะแล้ว’

มันคือการเดิมพัน–

เดิมพันว่าค่ายจูปิเตอร์จะไม่ใช้นายทหารกระจอกเฝ้าหน้าค่าย

ขอบคุณที่คราวนี้เทพธิดาแห่งโชคดีเข้าข้างเธอ หอกโรมัน ‘ไพรัม’ ขนาดสองเมตรครึ่งพุ่งเฉียดด้านข้างของยูเฟเมียทะลุทะลวงทุกสิ่งไม่เว้นแม้แต่เวทมนตร์ของเทลไคน์ พร้อมลูกธนูอีกหลายดอกที่พุ่งเฉียดผ่านขับไล่อสูรกายตรงหน้าให้ถอยห่างไปอีกหลายฟุต

“ แหม… รู้ตัวด้วยสินะ— ยูฟี่ ”

“ เห็นแบบนี้ฉันก็อ่านมาเยอะพอตัวนะ ” ยูเฟเมียยิ้มเวทนา ใจจริงก็อยากพูดถ้อยคำเจ็บแสบออกไปสักหลายคำ แต่ร่างกายไม่ค่อยเอื้ออำนวยซะเท่าไหร่ “ ก็คิดอยู่ว่าจะมีเหตุผลอะไรทำให้คุณช่วยฉันไว้หลายต่อหลายครั้ง…แล้วเตรียมมาฆ่าเอาตอนนี้ ถ้าไม่ใช่คิดจัดฉากสร้างเวทีชุดใหญ่ไว้ฝังศพฉัน....จะเป็นอะไรไปได้... ”

“ สายเลือดเทพจากบ้านหมาป่าตายอยู่หน้าทางเข้าค่ายจูปิเตอร์ ”

“ มีอารมณ์ขันจังเลยนะคะ ”

“ นั่นเป็นข้อดีของผมน่ะ ” เทลไคน์ไหวไหล่รับคำชมแกมประชดอย่างไม่ใส่ใจ หลังมองประเมินนายทหารที่เฝ้าอยู่หน้าค่ายแล้วก็ถอนหายใจหนักๆ ความรู้สึกยุ่งยากแฝงปนอยู่ในนั้น “ ผมชอบคุณมากเลยนะ ถ้ารู้แบบนี้ไม่ปล่อยคุณมาที่นี่เสียก็ดี… เอาไว้คราวหลังเราค่อยไปเที่ยวรอบโลกด้วยกันดีไหมครับ? ผมจะเตรียมกล่องแพนโดร่าสำหรับบรรจุ ‘ศีรษะ’ ของคุณไว้โดยเฉพาะเลย ”

ยูเฟเมียหัวเราะไม่ออกกับคำชวน “ ฉันเองก็ชอบคุณมากนะ แต่—อย่าได้เจอกันอีกเลย ”

เทลไคน์สวมฮู้ดก่อนจะพรางตัวเข้าไปในความมืด เสียงนุ่มนวลแฝงมาตามสายลม “ เป็นผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจสินะครับ แต่ยังไงสำหรับครั้งนี้น่ะ คงต้องขอลาก่อน แย่ชะมัดที่ต้องบอกลากันแล้ว…บ๊ายบายนะครับ ยูฟี่ ”

น่าเสียดายที่นายทหารสองนายมาช้าเกินจะลากเทลไคน์ลงนรก ยูเฟเมียอ่อนแรงลงอย่างฉับพลัน เรี่ยวแรงสุดท้ายที่มีก็เป็นแค่การพองลมให้ดูตัวใหญ่เพื่อแสดงความกล้าหาญให้เทลไคน์ล่าถอย เมื่อสัญชาตญาณรับรู้ถึงความปลอดภัยความอ่อนแอทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมา

“ ช่วยด้วยค่ะ ” เธอปลดแผนที่โบราณพร้อมหน้าปกจดหมายรับรอง จดหมายที่แม่เคยให้พกติดตัวมานานมาก ยัดใส่มือพวกเขาด้วยท่าทางร้อนรน “ ฉันมาจากบ้านหมาป่าเพื่อเข้าร่วมกองพันที่สิบสอง อึ่ก- ” ยูเฟเมียเกาะนายทหารคนหนึ่งเอาไว้… แผลที่หลังเป็นทางยาวค่อนข้างร้ายแรงรวมถึงบริเวณน่องที่เต็มไปด้วยรอยเฉือน

พวกเขามองกันสักพักก็ได้ข้อตกลง “ พาเธอไปทำแผลก่อน ”

𝔎𝔲𝔡𝔞𝔪 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔑𝔞𝔩 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔥𝔶𝔲𝔫𝔤

Anita Codes

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

ภารกิจปลดปล่อยดวงวิญญาณ 30 ดวงสู่ยมโลก : 02 - ออกจากค่าย

เส้นทางก็ได้มาแล้ว คำแนะนำก็ได้มาแล้ว

ข้าวของ? เตรียมตัว?? —- เดนิสต้าแทบจะไม่เคยเอาของออกจากกระเป๋าด้วยซ้ำ แม้ว่าเธอจะอยู่ที่ค่ายมาเกือบเดือนแล้วก็ตาม ธิดาวีนัสแสนสวยเดินแบกกระเป๋ามาจากด้านในค่ายและมาโผล่ยังอุโมงค์คัลลีคอตต์ที่พลุกพล่านไปด้วยรถสัญจรไปมา เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เดนิสต้าละสายตาจากหนังสือแนะนำเส้นทางเพื่อเหลือบขึ้นตรวจสอบตำแหน่งที่เธอเลือกเดินออกจากอาณาเขตค่าย

ก็ยังดีที่โผล่มาปลายอุโมงค์ส่วนเข้าเมือง

“ นี่เธอ ”

เสียงแหลม ๆ ของทหารหญิงผู้อารักขาทางเข้าค่ายดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ธิดาวีนัสหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองและแทนที่การมุ่งไปข้างหน้าด้วยการหันกลับไปมองอีกฝ่าย “ อืม? ” เสียงรับในลำคอเบา ๆ ของเดนิสต้าทำให้ทหารหญิงคนนั้นเลิกคิ้ว ดวงตากลมของอีกฝ่ายกวาดมองเธอหัวจรดเท้า

“ ไปทำภารกิจเหรอ? ” ทหารอารักขาประตูปักปลายดาบในมือลงกับพื้นพร้อมโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อวางแขนเท้ากับด้ามจับดาบพลางเหยียดยิ้มกว้างจนบรรยากาศสว่างสดใส ตามความเคยชินของผู้อารักขาที่ช่วยเหลือเหล่าครึ่งเทพมามากมาย สำหรับผู้ที่ออกมาทำภารกิจ วิกฤตแรกที่ต้องรับมือให้ได้คือเรียกของการเดินทาง ซึ่งสิ่งนี้เหล่าทหารอารักขาก็พอจะช่วยได้.. นิดหน่อย “ แถวไหนล่ะ? ให้เรียกบัสเข้าเมืองให้ไหม? ”

ดวงตาของเดนิสต้าเหลือบมองไปทางถนนอีกครั้ง ‘ จะหารถที่จอดให้ตอนนี้ก็ดูลำบากแต่ถ้าเข้าเมืองก็ต้องขึ้นรถสาธารณะต่อไปยาว ๆ ’ เธอไม่มีความคิดจะนั่งรถสาธารณะนานกว่า 11 ชั่วโมงเพื่อไปให้ถึงเมืองที่จริง ๆ แล้วสามารถถึงได้ภายใน 5 ชั่วโมงถ้านั่งรถส่วนตัว ‘ แต่เดี๋ยวก่อน ’ ดวงตาของเดนิสต้าเบิกกว้างขึ้นเมื่อมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาท่ามกลางหมอกของความสับสนและไม่แน่ใจ ‘ ถ้าเป็นวิธีนี้ล่ะก็.. ’ ธิดาวีนัสอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ ใบหน้าหวานเปี่ยมเลศนัยหันกลับไปมองทางทหารอารักขาหน้าประตู “ ไม่เป็นไร ฉันเจอวิธีแล้วล่ะ ”

‘ ไหน ๆ ก็ไม่เคยใช้ความสามารถนี้มาก่อน.. ’ เดนิสต้าเดินทอดน่องหลบไปอีกทาง สองตาเหลือบขึ้นมองฟ้าและพบกับฝูงพิราบบินผ่านกันขวักไขว่ เสี้ยววินาทีที่ริมฝีปากของเธอยกขึ้นพร้อมร่างบางที่เอี้ยวหมุนกายอย่างชดช้อยก็แปรสภาพจากมนุษย์กลายเป็นพิราบขาวทะยานบินขึ้นสู่ฟ้าแฝงกายไปพร้อมกับฝูงพิราบมุมหน้าไปยังเมืองที่อยู่ถัดลงไปจากเขตป่าและอุโมงค์คัลลีคอตต์ซึ่งมีนามว่า ‘ เมืองโอ๊คแลนด์ ’

-

Timeline at [ 12:00 | 29/01/2025 ]

Euphemia BRAVE

𝙴𝚄𝙿𝙷𝙴𝙼𝙸𝙰 𝙼. 𝙻𝙴𝙽𝙽𝙾𝚇
𝙼𝚊𝚍𝚗𝚎𝚜𝚜 𝚒𝚗 𝙻𝚘𝚟𝚎-𝚋𝚎𝚕𝚘𝚗𝚐 𝚒𝚗 𝙵𝚒𝚏𝚝𝚑 𝙲𝚘𝚑𝚘𝚛𝚝

✎10:00 † 14 กุมภาพันธ์ 2025
อุโมงค์คัลลีคอตต์ในวันวาเลนไทน์✰

V a l e n t i n e  E v e n t

Blind Date  สุ่มหัวใจ ใครจะใช่เธอ

ซันซ์ มาเดิล เคานต์ ผู้ชายจากค่ายฮาล์ฟบลัดซึ่งตั้งอยู่ที่ลองไอส์แลนด์จัดกิจกรรมไบล์นเดตในช่วงวันวาเลนไทน์ สิ่งมีชีวิตสายวรรณกรรมอย่างยูเฟเมียเอือมกับเทศกาลความรักที่ชวนให้ตาร้อนผ่าวๆ อยู่ทุกวัน เลยเป็นหนึ่งในพวกที่ค่อนขอดเหล่าหนุ่มสาวที่ออกเดตในวันที่เซนต์วาเลนตินัสถูกตัดสินประหารชีวิต [แม้เธอจะเป็นส่วนหนึ่งในกิจกรรมนั้นด้วยก็เถอะนะ😉]

ยูเฟเมียม้วนปลายผมลอนที่เซ็ตมาอย่างตั้งใจ เธอสวมชุดกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีขาว ซึ่งแขนทั้งสองข้างเป็นลายลูกไม้โปร่งเปลือยตามเดรสโค้ดที่ได้รับมา คู่กับรองเท้าส้นตึกสีอ่อนหวานเปลือยข้อเท้า อวดเรียวขาพรางส่วนสูงที่ต่ำกว่าไซส์ยุโรปของตัวเอง

เธอกำลังหยิบกลีบดอกอัลมอนด์สีชมพูออกจากผมตอนที่เหลือบเห็นชายคนหนึ่งที่ปลายอุโมงค์

“ เอ๊ะ? ” นั่นมัน— ยูเฟเมียช้อนสายตาสบกับอีกฝ่าย ความเลิ่กลั่กผ่านแววตาครู่หนึ่ง ก่อนจะฉีกยิ้มเปลี่ยนใบหน้าประหลาดใจให้เป็นมิตร “สวัสดีค่ะ …คงจะเป็นเจ้าของเดรสโค้ด—ชุดลายลูกไม้จาก Valentine Event ใช่ไหมคะ? ”

ปลายเสียงกดต่ำลงเล็กน้อย

“อืม! ใช่ครับ” เขาเอ่ยเสียงสดใส ดวงตาใต้เส้นผมสีทองหยีลงจนคล้ายพระจันทร์ยิ้ม “ทางนี้… ชเว มินจุน เดมิกอดสายเลือดวีนัสครับ ตื่นเต้นมากที่ได้พบคุณ”

ผิดกับเธอที่ทั้งตัวประดับด้วยลูกไม้…อีกฝ่ายซ่อนคำใบ้นั้นไว้ใต้สูทลำลองที่เข้าคู่กันดี—ใช่…ธีมขาวดำสีคอนทราสต์อย่างกับนัดกันมา

อันที่จริงตอนเห็นหน้าเขายูเฟเมียก็พอจะนึกออกว่าเป็นใครแล้วล่ะ แต่เพื่อความเท่าเทียมท่องไว้ว่า…ไม่รู้จัก ไม่รู้จัก ไม่รู้จัก! 🙉🙉🙉 ว่าแต่…อะไรนะ สายเลือดวีนัส!? ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ค่ายจูปิเตอร์มาจากร้อยพ่อพันแม่ ดวงเธอทำด้วยอะไรถึงโคจรมาเจอพี่น้องตัวเองในวันแบบนี้กันนะ!

แต่เบื้องหน้าเรายังต้องคีพลุค แม้จะสะอึกปนตกตะลึงอยู่ในใจยูเฟเมียก็ยังฉีกยิ้มรับวิธีพูดจาของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ โอเค— เธออาจมีภูมิคุ้มกับจากการถูกดาราหนุ่มที่ชื่อ XXX ตกมาก่อน แต่รอบนี้ที่ไมโดนตกไม่ใช่เพราะเสน่ห์ของเขาบกพร่องแน่นอน

“ยูเฟเมียค่ะ ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์ รุกกี้จากกองร้อยที่ห้า…”

“เดมิก็อดสายเลือดวีนัสเหมือนกันค่ะ”

“....” เสียงเดดแอร์ระหว่างเรา

ก่อนชเวมินจุนจะระเบิดหัวเราะออกมา “โธ่เอ๊ย นึกว่าวันนี้จะได้เดตวาเลนไทน์กลายเป็นต้องเลี้ยงฉลองงานวันเกิดกับพี่น้องสินะ”

ยูเฟเมียแล็กไปอีกรอบ “...วันเกิด?”

เขาลูบคาง “...อืม ใครจะทันนึกว่าจะได้ของขวัญเป็นการเดตกับพี่น้องในวันเกิดกันล่ะ? ” มินจุนอมยิ้มพลางเหล่มอง “ไหนๆ แล้ววันพิเศษคูณสองแบบนี้มาเล่นใหญ่กันสักหน่อย”

พรึ่บ!

นกพิราบฝูงใหญ่สะบัดปีกเป็นฉากหลัง โปรยปรายปีกสีขาวราวกับเกล็ดหิมะบริสุทธิ์ กระจายแซมไปกับดอกอัลมอนด์สีชมพู เขาคุกเข่าลงตรงหน้ายูเฟเมียแล้วยื่นช่อกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ให้แก่เธอ ดวงตาอำพันที่มองผ่านกุหลาบช่อนั้นเป็นประกายระยับ

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ย “ โปรดรับดอกไม้ช่อนี้ไว้ด้วยนะ น้องสาวพี่ ”

เซอร์วิสระดับไฮเอนด์…

ประเด็นก็คือ…คนในค่ายเขามองกันอยู่ค่ะ T-T ถึงการกระทำของชเวมินจุนจะชวนอึ้งไปหน่อยแต่ดอกไม้สีแดงสดช่อใหญ่ในวันวาเลนไทน์เป็นสิ่งที่ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะได้ง่ายที่สุด ไม่ว่าจะได้รับจากใครผลกระทบในหัวใจก็ไม่แปรผัน หรืออาจเพราะที่รวมกิจกรรมนี้ก็เพราะคาดหวังเรื่องแบบนี้อยู่กันนะ?

“ อะ— ขอบคุณค่ะ ”

ยูเฟเมียประคองช่อดอกไม้ไว้แนบอกพลางสูดกลิ่นชื้นปนหอมอ่อนๆ จากกุหลาบ “ สวยมากเลยค่ะ ” เธอเอ่ยปนยิ้ม และยื่นกล่องของขวัญขนาดเท่ากำปั้มให้เขา “ อ๋อ— ทางนี้เองก็มีของขวัญวาเลนไทน์ควบของขวัญวันเกิดจะมอบให้ด้วย… ฉันไม่แน่ใจว่าคู่เดทจะเป็นคนแบบไหนเลยเลือกของมาตามรสนิยมของตัวเอง อาจจะดูเหมือนฉันไปหน่อย ก็คิดซะว่าเป็นของที่ระลึกที่ชวนให้นึกถึงน้องสาวคนนี้นะคะ ”

มินจุนเลิกคิ้ว “ ชักสงสัยแล้วสิว่าเป็นอะไร ”

“ กฎคือห้ามเปิดจนกว่าจะจบวัน ”

“ ทำไมกันล่ะ? ยังไงของข้างในก็ต้องเป็นของพี่อยู่แล้ว ”

“ ฉันแค่กังวลว่าคุณจะไม่ชอบ ” ยูเฟเมียนึกหาเหตุผล “ แล้วกลัวจะเผลอจับสังเกตได้จากท่าทางของคุณ ฉันเป็นพวกเปิดเผยพอสมควร เพราะงั้นบรรยากาศระหว่างเราคงจะไม่ดีแน่ ”

มินจุนพยักหน้าตาใส ขณะโยนกล่องในมือเบาๆ… “ ก็ได้ๆ ถ้าเธอชอบใจแบบนั้นไว้พี่ค่อยเปิดจนหมดวัน แต่ก่อนอื่นคำว่า ‘คุณ’ ฟังดูห่างเหินจังเลยนะ ถ้ารับปากจะเรียก ‘พี่ชาย’ แทนล่ะก็ กฎของเธอพี่จะเป็นกฎของพี่ด้วย ”

“ โอเค พี่ชาย แต่ก่อนอื่นพี่คงไม่มีพวกซาแซงป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ใช่ไหม? ”

@@@@Dean 

โพสต์ที่ 1 รางวัล : 
➊ดอกกุหลาบสีน้ำเงิน 1 ดอก
➋อาหารเทพ หรือ น้ำทิพย์ 1 ขวด
➌เงิน 20 ดอลลาร์
➍ช่อดอกไม้ 1 ช่อ (จาก NPC ชาย)
+35 ความสัมพันธ์ชเวมันจุนจากการมอบสร้อยไข่มุกตาฮิตีให้ในวันเกิดและวันวาเลนไทน์
+10 ความสัมพันธ์ชเวมันจุนสกิลหอมเย้ายวน

▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄

Anita Codes

Daemon HEROES

Daemon Kannel

18 · สิงหาคม · 2025 · 17.40 - 18.10  น.

        หลังจากออกจากมหาวิทยาลัยนิวโรมแล้ว เดม่อน แคนเนล ก็เก็บทุกอย่างลงในแหวนห้วงมิติของเขาอย่างเป็นระเบียบ เขามองไปที่ท้องฟ้าที่เริ่มเป็นสีส้มทองและตัดสินใจว่าต้องรีบออกจากกรุงโรมใหม่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่ความมืด (แม้จะไม่มีอยู่จริง) จะมาเยือน

        เขาใช้เวลาเดินไปตามถนนวีอาพรินซิพาลิสและทางเดินเล็กๆ อีกหลายสายเพื่อออกจากเขตเมือง ระหว่างทางเขามองไปที่ชาวค่ายจูปิเตอร์ที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆ กันอย่างสนุกสนาน บางคนกำลังฝึกดาบ บางคนกำลังแข่งรถม้า และบางคนก็แค่นั่งคุยกันอย่างเป็นกันเอง มันเป็นภาพที่ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ... ค่ายจูปิเตอร์ไม่ได้ดูโหดร้ายอย่างที่เขาเคยได้ยินมาเลย

        แต่แล้วความสงบก็ถูกทำลายลงในพริบตา เมื่อเขาได้ยินเสียงรถยนต์ดังขึ้นจากด้านหลังและมีรถบรรทุกขับเข้ามาขวางทางของเขา ผมจำได้ว่าคุณนายอิฟิจิเนีย ซิมป์สันเคยบอกกับผมว่า “ถ้าอยากได้ความสงบ ก็ต้องเดินไปตามเส้นทางที่มนุษย์ไม่สามารถเข้าถึงได้”

        คำพูดของคุณนายซิมป์สันทำให้ผมรู้ว่าผมต้องใช้เส้นทางที่ไม่ใช่เส้นทางปกติ ผมมองไปรอบๆ และเห็นป้ายบอกทางที่ชี้ไปยังอุโมงค์คัลลีคอตต์ ผมรู้ทันทีว่านั่นคือทางเข้าลับสู่ค่ายจูปิเตอร์ที่ผมต้องการ!

        ผมรีบวิ่งตรงไปที่อุโมงค์ทันที อุโมงค์แห่งนี้เป็นทางหลวงสี่เลนที่ตัดผ่านเนินเบิร์กลีย์อันเขียวขจีเชื่อมต่อระหว่างโอ๊กแลนด์และโอรินดา แต่ที่ปลายด้านหนึ่งของอุโมงค์กลับมีทางเข้าลับอีกแห่งซ่อนอยู่ ซึ่งเป็นอุโมงค์บริการบำรุงรักษาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

        เมื่อเข้าไปในอุโมงค์ ผมก็พบกับทหารโรมันที่ยืนประจำการอยู่ พวกเขาสวมชุดเกราะที่ดูน่าเกรงขามและมีอาวุธอยู่ในมือกันทุกคน "หยุด!" เสียงหนึ่งดังขึ้น "เจ้าเป็นใคร? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?"

        เดม่อนยิ้มให้พวกเขาอย่างเป็นมิตร "สวัสดีครับ" ผมพูด "ผมเดม่อนครับ ผมได้รับคำแนะนำจากคุณนายซิมป์สันให้มาที่นี่"

     ทหารโรมันคนนั้นมองมาที่ผมอย่างไม่แน่ใจ "คุณนายซิมป์สัน? เธอเป็นแค่บรรณารักษ์ธรรมดาๆ ไม่ใช่เหรอ?"

        

        "ก็เป็นเรื่องปกติ" ผมตอบ "แต่มันก็มีเรื่องที่ไม่ปกติเกิดขึ้นเหมือนกัน...ถ้าไม่เชื่อลองดูสิ" ผมพูดพลางชี้ไปที่ทางเข้าอุโมงค์ที่ปิดอยู่ ซึ่งตอนนี้น้ำแข็งเริ่มเกาะอยู่รอบๆ

        ทหารโรมันคนนั้นดูตกใจเล็กน้อย "นี่มัน...อะไรกัน!" เขาพูด

        ผมพยักหน้าให้เขา "ใช่...มันมีบางอย่างที่ไม่ปกติเกิดขึ้นที่นี่... และผมคิดว่าผมรู้ว่ามันคืออะไร"

        หลังจากที่ทหารโรมันคนนั้นยอมให้ผมผ่านไปแล้ว ผมก็เดินเข้าไปในอุโมงค์บริการบำรุงรักษาทันที ภายในอุโมงค์นั้นมืดและเงียบสงบกว่าที่คิดไว้เยอะเลย มีเพียงแสงจากหลอดไฟนีออนที่ส่องสว่างอยู่เป็นระยะๆ ผมเดินไปตามทางเดินแคบๆ จนมาถึงจุดที่ดูเหมือนจะเป็นปลายทางของอุโมงค์

        เมื่อผมก้าวออกมาจากอุโมงค์ ผมก็พบกับถนนลูกรังที่ซ่อนไว้เป็นอย่างดีซึ่งทอดยาวจากหุบเขาผ่านเนินเขาและสิ้นสุดที่ถนนของย่านที่อยู่อาศัยในอีสต์โอ๊กแลนด์ ผมรู้สึกโล่งใจที่ผมออกมาจากที่นั่นได้แล้ว... แต่ก็ยังคงต้องหาทางไปเมืองฟีนิกซ์ต่อ หากเขาจะทำกางเกงจะต้องไปตามหาตัวฟีนิกซ์ 

NC