[กรุงปารีส, ประเทศฝรั่งเศส] Henladys Manor

หลังขับรถจากใจกลางมหานครปารีสไปไม่ถึงชั่วอึดใจย่านชานเมืองที่ดินราคาสูง
มองหาละแวกต้นไซเปรสกิ่งขาวและทะเลสาบ Lac Daumesnil เป็นที่ตั้งของคฤหาสน์เก่า
สไตล์วิคตอเรียน รู้จักกันดีในชื่อต้นสายของตระกูลเฮนลาดิส ตระกูลนักธุรกิจอสังหา
และนายทุนใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยรุ่งโรจน์ ว่ากันว่าพวกเขาเคยครอบครองที่ดินกว่าครึ่งในปารีส

แต่ในปัจจุบันเกียรติยศและความมั่งคั่งเป็นเพียงประวัติศาสตร์ให้กล่าวขวัญ

หลังการแก่งแย่งมรดกของทายาทนับครั้งไม่ถ้วน คนส่วนใหญ่รับเอาทรัพย์สินของมีค่า

คงเหลือเพียงแมนชั่นที่ถูกลืมหลังนี้ถูกใช้เป้นฐานที่มั่นเดียวของสองทายาทสายตรง
และลูกๆ ของพวกเขาที่ไม่คิดจะชิงดีชิงเด่นกับใคร 

Nereza BELIEVER

FLASHBACK

เธอยังจำวันแรกที่ก้าวขาเข้ามาภายในคฤหาสน์เก่านี้ได้เป็นอย่างดี ─ ในตอนนั้นเนเรซ่าอายุสิบเจ็ด เธอแบกกระเป๋าขาด ๆ ใบใหญ่เข้ามาภายในบ้านใหม่ด้วยการแสร้งทำเป็นว่าซาบซึ้งสุดคณาที่ได้พบหน้าพ่อบังเกิดเกล้า (一-一) , เธอไม่ปฏิเสธว่าเจ้าของข้อตกลงอันแสนวุ่นวายนั้นทำหน้าที่พ่อได้ดี เนเรซ่าได้สารพัดสิ่ง จากการเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเฮนลาดิส เธอได้บรรยากาศที่เรียกว่าครอบครัวคืน ได้ความรู้จากการสอนสั่งของนักธุรกิจหัวหมอ ได้น้องสาวแสนสวยที่มากไปด้วยความรู้ความสามารถ ทว่าสิ่งที่เนเรซ่าไม่อาจได้รับจากการเป็นเฮนลาดิสนั้นกลับเป็นแค่สิ่งง่าย ๆ ที่ไม่ว่าใครก็ควรจะได้

ความโล่งใจ

เมื่อคุณเลือกที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์ด้วยคำลวงและเงื่อนไขมากมายที่โอบรัดจนหายใจลำบาก สิ่งเดียวที่ทำได้เพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองกลายมาเป็นคนผิดคำพูด ย่อมไม่พ้นการเล่นตามบทบาทที่ตัวเองได้รับอย่างสุดความสามารถ เนเรซ่าไม่ปฏิเสธว่าตัวเองเริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย เมื่อก้าวขาเข้ามาอยู่ในครอบครัวที่ดูเหมือนจะเพียบพร้อมในทุกด้าน เธอใจเย็นขึ้น ทำเป็นว่ายิ้มมากขึ้น และเคยชินต่อการรับมือกับคลื่นอารมณ์ด้วยตัวคนเดียว

ทว่า.. เฮนลาดิสไม่ใช่ครอบครัวทั่วไปแบบที่คนอื่นคิดกันซะทีเดียว

“ .. คุณไม่ได้เจอเขาจริง ๆ เหรอ ”

คำถามที่วนเวียนไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า กับเสียงการเคลื่อนไหวเดิม ๆ จากด้านข้างที่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ทั้งหมดนี้เป็นหนึ่งในความเคยชินที่เธอได้เห็นและสัมผัสมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน โดยที่ไม่จำเป็นต้องหันไปมอง เนเรซ่าก็ยังทราบได้ดีว่าผู้เป็นพ่อบุญธรรมยามนี้กำลังวางแว่นขยายที่ใช้ตรวจสอบมูลค่าของโบราณวัตถุที่ต้องได้รับการตรวจสอบ ก่อนจะลุกขึ้นก้าวเดินมาหาเธอ

“ การตั้งคำถามเป็นสิ่งที่ดี เนเรซ่า แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องดีถ้าเธอมัวแต่ตั้งคำถามในสิ่งที่ถามมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ”

ฝ่ามือหนาทาบลงกับไหล่มน เนเรซ่าปรายหางตามองทางต้นสัมผัสก่อนจะผ่อนลมหายใจออกผ่านริมฝีปาก เธอละสายตาจากหน้าต่างบานใหญ่ของห้องทำงานสไตล์วิคตอเรียสุดคลาสสิค และหันตัวเข้าหาพ่อบุญธรรมตลอดหลายปีมานี้อย่าง ‘ เอเดรียน เฮนลาดิส ’ พลางยกสองแขนขึ้นกอดอก

“ ตราบเท่าที่ฉันยังไม่ได้คำตอบที่ดีพอ ฉันขอตั้งคำถามแบบนี้ต่อไปดีกว่าค่ะเอเดรียน ”

ผู้อุปถัมย์ชั่วคราวหัวเราะเบา ๆ เขาถอยหลังหนึ่งก้าว ทิ้งสะโพกลงพิงกับโต๊ะทำงานชั้นดีโดยที่สายตายังมองตรงมาที่เธอ “ ไม่รู้จักยอมแพ้สมกับที่เป็นลูกของเขาจริง ๆ ” เขาที่ถูกกล่าวอ้างนี้แน่นอนว่าคงไม่พ้นพ่อแท้ ๆ ที่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับเด็กสาวตรงหน้า สายตาของเอเดรียนมองผ่านไหล่ของเนเรซ่าไปยังหน้าต่างที่ตั้งอยู่ ทิวทัศน์ภายนอกนั้นชวนให้มอง เมื่อนอกจากสวนไม้งามขนาดย่อมแล้วยังมีเงาร่างของบุตรสาวอย่าง ‘ ไนมีเรีย ’ เดินผ่านไปพอให้เห็นได้แค่หลังไว ๆ ก่อนจะหายไป

“ การมีเธอมาอยู่ในเฮนลาดิสทำให้ฉันนึกสงสัยไม่น้อย ว่านิกซ์จะเหมือนฉัน เหมือนกับที่เธอเหมือนเขาบ้างไหม ” ช่วงเวลาถามไถ่ตามประสาคุณพ่อทำให้เจ้าของดวงใบหน้างามอย่างเนเรซ่าจำต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ — เธอไม่ได้ประหลาดใจในหัวข้อที่อีกฝ่ายพูดขึ้น แต่อย่างน้อยก็ประหลาดใจในฐานะที่หัวข้อถูกเปลี่ยนได้อย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ได้ดูติดขัดแม้แต่น้อย

“ เคยมีใครบอกไหมว่าคุณเป็นคนที่น่ากลัวมาก ”

น้ำเสียงเรียบใสแสนกังวานเอ่ยขัดช่วงเวลาแสนฟุ้งซ่านของผู้ปกครองที่ยืนอยู่ตรงหน้า เอเดรียนเบิกตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตวัดสายตาคมกริบนั้นมองมาที่เธอด้วยความฉงนใจ “ เกรงว่าคุณจะเป็นคนแรกที่พูดแบบนี้ คุณนอร์ธาร่า ”

“ ผิดแล้ว ”

“ คุณเฮนลาดิสต่างหาก ”

เนเรซ่าขยิบตาอย่างซุกซน ก่อนจะเป็นฝ่ายก้าวเดินออกไปจากห้องทำงานเมื่อไร้เหตุผลที่จะต้องคงอยู่ , ถูกต้องแล้ว ชีวิตของเธอภายในที่แห่งนี้ก็ไม่ได้แย่นัก ตลกร้ายอยู่บ้างที่คนเหล่านี้ฉลาดเป็นกรด และรู้ซึ้งในบทบาทที่ตัวเองมีกันอยู่แล้ว แต่ก็ไม่มีสักรายที่ปริปากพูดอย่างตรงไปตรงมา ไม่เว้นแม้แต่หญิงสาวอีกหนึ่งคนที่อยู่ร่วมชายคาในฐานะน้องสาวที่รักของเธอ

ไม่เอาน่า ไนมีเรียไม่ใช่คนขลาดเขลาเลยสักนิด

นัยน์ตาสีผืนสมุทรทอดมองไปยังสวนหย่อมซึ่งถูกตัดแต่งไว้อย่างสวยงาม เธอเฝ้ามองเงาร่างบางของน้องสาวผ่านหน้าต่างด้านนอกห้องทำงาน เนเรซ่าซื่อตรงกับไนมีเรียเสมอ อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อน ที่จำเป็นต้องเรียกกันว่าพี่น้อง เพราะฉะนั้นการอาศัยอยู่ที่นี่สำหรับเธอก็ไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องที่แย่ไปทั้งหมดซะทีเดียว

…

“ คุณเนเรซ่าคะ ”

“ คุณเนเรซ่า ! ”

สิ้นเสียงเพรียกร้องที่ดังสะนั่นจากคนรับจ้างทำความสะอาดที่เข้ามาทำงานที่นี้บ้างเป็นระยะ เนเรซ่าสะดุ้งเฮือก หญิงสาวที่ทอดกายอยู่บนโซฟาเดี่ยวหอบหายใจเห็นหน่อยจากการตื่นขึ้นกระทันหัน

“ ด ดิฉันขออภัยที่ต้องรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณ ” คงเป็นเพราะนัยน์ตาสีฟ้าครามอันแสนคมกริบที่ตวัดมองผู้รบกวนดูจะแฝงความไม่พอใจไว้บ้าง อีกฝ่ายที่ล่วงเกินถึงได้รีบก้มหน้าก้มตาขอโทษเป็นอย่างดีจนเนเรซ่านึกหน่ายใจในความเคยชินที่ค่อนข้างแข็งกร้าวของตัวเธอเอง

“ ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษที พอดีว่าฉันเพลียไปหน่อย คงเกะกะคุณแย่ ” เนเรซ่าพูดขึ้นพร้อมกับการขยับตัว เธอหลุบตาลงมองหนังสือบนอกที่อ่านค้างไว้ และแน่นอน .. อาการของโรคประหลาดทางสายตาทำให้เธอเห็นตัวอักษรมากมายกลายไปเป็นตัวอักษรกรีกโบราณที่พอจะอ่านจับใจความได้แค่ไม่กี่คำ

น่าเบื่อจริง

“ ไม่เป็นไรเลยค่ะ ! ไม่เป็นไรเลย ” แม่บ้านสาวรีบร้อนปฏิเสธความจริงที่ว่าเนเรซ่าอาจจะอยู่เกะกะพื้นที่การทำงาน และทำให้เธอต้องระมัดระวังในการใช้เสียงมากกว่าเก่า เพราะอย่างไรเสียการมีหญิงสาวที่รูปลักษณ์โดดเด่นราวกับรูปปั้นมาหลับพักผ่อนอยู่ในพื้นที่ใกล้หูใกล้ตาย่อมเป็นสิ่งที่ช่วยทำให้เธอมีแรงใจในการทำงานมากขึ้นไม่น้อย “ คือ คุณเอเดรียนให้ฉันมาตามว่ารถจะออกแล้ว ถ้าคุณสนใจอยากไปพิพิธภัณฑ์ก็—-- ”

“ ฉันรู้แล้ว ขอบคุณค่ะ ” หญิงสาวกล่าวตัดบทโดยทันที เนเรซ่าตวัดขาลงจากโซฟาอย่างว่องไว เธอหันหลังกลับไปยิ้มให้แม่บ้านสาวเป็นการขอบคุณเล็กน้อย ก่อนจะสาวเท้าก้าวเดินออกไปนอกตัวคฤหาสน์

ให้ตาย นี่เธอลืมไปได้ยังไงกันว่าวันนี้เป็นวันเข้าเมือง

Nymeria BELIEVER

ONCE UPON A TIME

FLASHBACK

              จารหยาดหมึกแรกในหน้าบันทึกของ ‘ไนมีเรีย เฮนลาดิส’ หรือ ‘นิกซ์’ หญิงสาวนัยน์ตาคมดุจเหยี่ยวและมีเรียวนิ้ววาดเฮนน่าอย่างปราณีตเธอกำลังเอนหลังพลิกหน้าหนังสือสบายๆ บนโซฟาตัวโปรด ในคฤหาสน์หลังใหญ่ติดทะเลสาบขึ้นชื่อของปารีสที่เธอแข่งฝีพายชนะติดๆ กันสี่ปีรวด รับเอาถ้วยรางวัลไปรวมกับโล่เกียรติคุณกิจกรรมและวิชาการแน่นขนัดในห้องจัดแสดงของพ่อ สำหรับเด็กที่มีเพียงบิดาคอยอุ้มชูโดยไร้แม้เงาของมารดา อิงจากรางวัลเหล่านี้เธอก็นับว่าเติบโตมาได้เป็นอย่างดีทีเดียว

              นับแต่จำความได้ชีวิตของนิกซ์มีแค่เธอและผู้เป็นพ่อ จะไม่นับเหล่าญาติที่เหมือนปลิงสูบเลือดจ้องแต่จะฮุบทรัพย์สมบัติพวกนั้นให้เปลืองเวลา แมนชั่นที่อบอุ่นและเงียบสงบถึงจะต่างจากชีวิตหรูหรากลางกรุงปารีสทว่านอกจากความฟู่ฟ่าก็ไม่มีสิ่งใดขาดเหลือ

              สิบปีสำหรับการเดินทางข้ามทวีปไปมาร่วมกับบิดาทำให้เด็กสาวสามารถพูดจาได้คล่องหลากหลายภาษา อาการสมาธิสั้นทำให้สร้างเรื่องราววีรกรรมไว้มีทั้งคนรักและชังแต่เจ้าตัวดูจะไม่แคร์เรื่องที่ว่าใครจะคิดกับเธออย่างไร แน่ล่ะ สำหรับนิกซ์แล้วเธอสนว่าคนที่เข้ามาในชีวิตตนผู้นั้นนั้น จะมาดีรึมาร้าย.. พร้อมแลกคนละหมัดอยู่แล้ว

              สถานการณ์ทางบ้านเฮนลาดิสในปัจจุบันดูเหมือนไม่ดีขึ้นหรือแย่ลงเท่าไร นั่นเป้นสิง่ีท่คนนอกมองเห็น.. ไนมีเรียลงเดิมพันว่าเหล่าสมบัติ งานศิลป์หายากในห้องใต้ดินนั่น สุ่มๆ หลับตาจิ้มออกมาสักหนึ่งคอลเลคชั่นก็เพียงพอที่จะทำให้นักสะสมของล้ำค่าตาลุกวาวได้ง่ายๆ ส่วนเรื่องมูลค่า อาจพอซื้อโฉนดที่ดินใจกลางเมืองสักสามสี่ใบรวมบ้านพร้อมอยู่กันเลยทีเดียว

              พูดถึงของล้ำค่า จะไม่เอ่ยถึงชิ้นโปรดของเธอไปได้อย่างไร ?

              สร้อยคอที่มักสวมติดตัวเสมอเป็นสีของรัตติกาลอันเด่นชัดควบแน่นอยู่ในอัญมณี ความดำเงาประกายตัดกันกับผิวสีขาวดุจหิมะ ใครกันเล่าจะทันคิดว่า ‘หยาดอนธกาล’ เครื่องประดับอันล้ำค่าเป็นที่แย่งชิงจนนำภัยสู่ชีวิตผู้ครอบครองตลอดศตวรรษจะตกมาอยุ่ในมือของเด็กสาววัย 19 ปี คนนี้ 

              แน่นอน ตอนแรกนิกซ์ก็คิดแค่ว่ามันเป็นสร้อยธรรมดาที่ดูดึงดูดสายตา จนกระทั่งอายุ 10 ขวบเจออุบัติเหตุพรายน้ำลากไปทักทายในทะเลสาบหนแรกค่อยพบว่าเจ้าของเก่า อย่างวิญญาณ ‘คลาริสซา’ สตรีลึกลับสวมชุดยุควิคตอเรียนยังคงมีห่วงไม่ยอมไปโลกหลังความตายแต่โดยดี หลังทดสอบอยุ่หลายหนเธอมั่นใจว่าคลาริสเป็นวิญญาณที่ไม่มีพิษมีภัยกับตน ถึงได้ยอมสร้างมิตรภาพระหว่างสองภพภูมิขึ้นมา ยกตัวอย่างเช่นในเวลานี้เพื่อนคุยของเธอก็ยังเป็นอีกฝ่าย 

              “ …แม้แต่เครือข่ายเพื่อนผีก็ไม่รู้จริงๆ หรอว่าพี่สาวคนดีของฉันหายไปไหน ? “

              “ ถามแล้ว.. พวกเขาบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าวิญญาณใช่จะเข้าได้ทุกที่ยังคงอีกตามเบาะแสล่าสุดจะดีกว่า “

              “ อาร์ตแกลเลอรี่ ? คงต้องลองไปที่นั่นอีกรอบเผื่อจะมีความคืบหน้าที่มากกว่าเดิม “ ร่างบางเอ่ยตอบเพื่อนผี เธอลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความคล่องตัวก่อนจะพิมพ์ข้อความส่งไปหาบิดาว่าตนจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย ไว้จะรีบกลับมา

              แม้ในช่วงกลางวันคลาริสจะไม่ชอบออกมาปรากฎกายถึงอย่างก็ยังสามารถส่งเสียงให้คำปรึกษา พูดคุยเล็กๆ น้อยๆ ได้ หลายครั้งที่ทั้งสองแชร์ไอเดียและข้อเสนอแนะส่วนใหญ่ด่วยวิธีนี้เอง

              “ จะลงทุนไปถึงที่นั่นด้วยตัวเองเชียว ? มิตรภาพพี่น้องน่าซาบซึ้งนัก.. “ คลาริสเอ่ยหยอก โดยที่รุ้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนขี้รำคาญขนาดไหน

              “ ช่วยไม่ได้ นานๆ ทีพ่อจะขออะไรฉันสักเรื่อง “

              เรนนี่หายตัวไปเกือบอาทิตย์แล้ว จริงอยุ่ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่สาวต่างสายเลือดของเธอหายตัวไป อีกฝ่ายเองก็รักอิสระพอกับเธอ หากไม่ติดที่ว่าคราวนี้เล่นหายตัวไปแบบติดต่อไม่ได้ ข้อความสักบับเบิ้ลก็ไม่มี ศาสตราจารย์เอเดียนผู้เป็นพ่อก็ดูจะมีลับลมคมในถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ บอกแค่ว่ามันจำเป็น..

              ซื้อคำว่าจำเป็นรอบที่ล้าน เอาแบบเหมาทั้งหมดต้องการเท่าไรกันนะ ?

              เธอไม่เคยคิดง้างข้อกับบิดาแต่สำหรับสวัสดิภาพของพี่สาวที่หายตัวไป คงต้องไปเห็นกับตาถึงจะยอมรับได้ คิดได้ดังนั้นก็เขียนจดหมายอีกฉบับวางไว้บนโต๊ะทานอาหาร ก่อนจะเดินทางไปยังจุดที่เบาะแสล่าสุดของพี่สาวคนดีหายตัวไป