[บ้านพักหมายเลข 10] หน้าบ้าน

ENTRANCE

[ บริเวณด้านนอกเคบิน ]

【 หน้าบ้านพักที่สิบ 】
『 อาณาเขตแห่งความรัก ความงามและความปรารถนา 』

บริเวณหน้าบ้านพักลำดับที่สิบ หอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นดอกไม้นานาชนิด สถานที่อันอุดมสมบูรณ์ราวกับสวนดอกไม้ของบ้านดีมีเธอร์ แต่ประเดี๋ยวก่อน!? นี่ไม่ใช่เขตของบ้านแห่งเทพีการเกษตรแต่เป็นที่พักของเหล่าสายเลือดแห่งความรักและความงามต่างหาก

[ ผู้มาเยือนเชิญนั่งที่โซฟาข้างประตู / หน้าประตู
หรือโต๊ะน้ำชาหน้าบ้านได้ตามที่ต้องการ ]

Denista BELIEVER

Aphrodite

Lovers of Pleasure

i am not perfect. i say stupid things sometimes. i have scars left by people who did me wrong. i'm a little crazy, and probably won't change. —- NEREZA HENLADYS

ถ้าคิดว่าการรีบส่งการบ้านแล้วกลับมาที่เคบินจะได้เป็นการพัก.. นั่นคือความคิดที่ผิดมหันต์สุด ๆ เนเรซ่าไม่เคยอยากปรับเปลี่ยนอะไรเกี่ยวกับบ้านพักของสายเลือดอะโฟรไดท์ มันสวยในแบบของมัน แม้ว่าทีแรกนี่จะไม่ใช่สไตล์ที่เธอถนัดหรือคุ้นตาก็ตาม ทว่าเจโนวีฟที่อยู่มานานกว่าเริ่มจะเบื่อกับองค์ประกอบหวานแหวนแบบเดิม ๆ เนเรซ่าเห็นความพยายามและมุ่งมั่นของสาวผมแพลตตินั่มบลอนด์ที่คอยเดินวนหน้าวนหลังเพื่อให้เธอเห็นด้วยกับการตกแต่ง

หลังจากที่ผลัดวันมานาน .. และไว้วานให้คนจากบ้านเฮเฟตัสมาช่วยดัดแปลงโครงสร้างภายนอก

“ เจโนวีฟ เอาของออกก่อน เราต้องทาสีใหม่ กับติดผ้าม่าน ”

“ Ew.. ไม่เอา เคบินของเราจะตัวโล้นนะ !! ”

เนเรซ่ายกมือขึ้นนวดขมับ ด้านข้างของเธอถือเมเรซที่ถือแถบผ้ายาวเหยียดที่ผู้คนเรียกกันว่าผ้าม่าน ส่วนตรงหน้าของพวกเขาคือเจโนวีฟที่อุ้มแจกันตกแต่งขนาดใหญ่ เหมือนกับผู้ปกครองที่พยายามตกแต่งบ้านในวันคริสต์มาสแต่กลับมีเด็กหญิงตัวน้อยคอยยื่นข้าวของมาเติมให้เรื่อย ๆ เสมือนว่าไม่พอใจกับสิ่งที่เห็น

มันคงจะง่ายกว่านี้ถ้าอลิเซียอยู่เพื่อคอยคุมประพฤติเจโนวีฟแต่น่าเสียดายที่ครั้งนี้เธอไม่อยู่ เมเรซก็ไม่แคร์อะไร ส่วนวิโอน่าก็เรียบร้อยเกินกว่าจะกล้าออกปากห้ามปราม แถมยังติดพันกับหน้าที่คอยดูแลกระโจมต้องประสงค์ในช่วงที่กิจกรรมของบ้านอะโฟรไดท์กำลังดำเนินการ

“ มันเป็นบ้าน ไม่มีชีวิต ต่อให้เปลือยก็ไม่เดือดร้อนหรอก ”

เธอไม่เก่งกับการรับมือเด็ก โดยเฉพาะเด็กที่สดใสมากมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เนเรซ่าหันไปมองเมเรซ สองพี่น้องสื่อสารกันด้วยสายตา และในวินาทีต่อมากองผ้าม่านเหล่านั้นก็ถูกวางไว้บนโซฟาเดี่ยวที่ถูกเตรียมไว้ตกแต่งด้านหน้า ส่วนตัวของเมเรซก็เคลื่อนไปอุ้มเจโนวีฟออกมาให้ห่างจากตัวบ้าน

“ เฮ้ !! นี่ขี้โกง ไม่แฟร์เลย เมซ ปล่อยฉันนะ ! ” ร่างเล็ก ๆ ของเจโนวีฟดีดดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายผมสีสายไหมที่หรี่ตาลงมองเธอด้วยความขบขันสลับกับการมองที่ปรึกษาประจำบ้านที่ทำท่าทำทางเหมือนคนเข้าทรงองค์เจ้าเพียงแค่เพราะต้องการจะทาสีหรือไม่ก็ตกแต่งเคบินใหม่

“อยู่เงียบ ๆ แล้วปล่อยให้เนเรซ่าจัดการเถอะน่า รสนิยมเธอก็ไม่ได้เลวร้าย ” เสียงของเขาเอื่อยเฉื่อยไม่สนใจ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากไหล่ของเจโนวีฟที่พยายามยืดกายเลียนแบบสิ่งมีชีวิตจำพวกแมว เผื่อว่าจะหลุดรอดจากเงื้อมมือที่เหมือนกับคีมแต่ก็ไม่สำเร็จ

และแล้วในที่สุด.. บ้านอะโฟรไดท์ก็ได้รับการตกแต่งใหม่จากสมาชิกในบ้าน(ฝีมือเนเรซ่าล้วน ๆ) เหมือนกับบ้านอื่นเขาเสียที

แบบฟอร์มส่งอัปเดทรูปหน้าบ้าน
หมายเลขและชื่อบ้านที่ขออัปเดท: 10 - อะโฟรไดท์
รูปภาพป้ายหน้าบ้าน: กด < เชิญค่ะ
อัปเดทป้ายหน้าบ้าน +50 คะแนนบ้าน

Nareza Henladys all star and me!

CABIN10

@Hye Ri

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

16 · กรกฎาคม · 2025 · 17.10 น.

          เดม่อนเดินกลับมายังกระท่อมหมายเลข 10 ของเขา หลังจากที่ไปดูภารกิจสำรวจพื้นที่อันตรายที่กระดานงานค่ายมา เขารู้สึกว่านี่คือสิ่งที่เขาต้องการ — การผจญภัยที่ท้าทายและเป็นโอกาสให้ได้ใช้ทักษะที่เพิ่งฝึกฝนมา

          เขาเดินเข้าไปในกระท่อม พลางกวาดสายตาตรวจเช็คของใช้ส่วนตัว 'เสื้อผ้าสำรอง...อาหารแห้ง...น้ำดื่ม...' เดม่อนพึมพำกับตัวเอง รายการสิ่งของที่ต้องเตรียมผุดขึ้นมาในหัว เขายื่นมือไปหยิบโล่อัสพิสที่วางพิงผนังขึ้นมาสะพายหลังอย่างคุ้นเคย โล่คู่ใจที่เพิ่งช่วยให้เขาผ่านพ้นการฝึกอันซับซ้อนของรุ่นพี่เลเวอเรทท์มาได้

          ขณะที่กำลังเดินออกมาจากกระท่อม เขาก็สวนทางกับไพเพอร์ แม็กลีน รุ่นพี่จากกระท่อมอะโฟรไดต์คนเดียวกับเขาพอดี ไพเพอร์มีผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตตัดสั้นดูเซอร์ๆ แต่ก็ยังคงความสวยงามตามแบบฉบับธิดาแห่งเทพีแห่งความรัก ดวงตาของเธอดูลึกซึ้งและเปลี่ยนสีได้เหมือนลานตา

          "อ้าว เดม่อน" ไพเพอร์เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร แต่ก็แฝงความห่วงใย "กำลังจะไปไหนเหรอ?"

          "สวัสดีครับรุ่นพี่" เดม่อนตอบ "ผมกำลังจะไปเตรียมตัวสำหรับภารกิจบางอย่างน่ะครับ"

          ไพเพอร์พยักหน้าช้าๆ สายตาของเธอจับจ้องมาที่เขาอย่างพิจารณา "ดูท่าทางไม่ค่อยสบายเลยนะ" เธอเว้นจังหวะ ก่อนจะถามในสิ่งที่เดม่อนพยายามหลีกเลี่ยง "เรื่องลิเลียน่าใช่ไหม?"

          เดม่อนเงียบไปทันที เขาไม่ได้ตอบอะไร ทำได้เพียงก้มหน้าเล็กน้อย ความเงียบของเขาเป็นคำตอบที่ดีที่สุด ไพเพอร์ถอนหายใจเบาๆ สีหน้าของเธอดูเข้าใจอย่างลึกซึ้ง

       "พี่รู้ว่านายรู้สึกยังไงนะ" ไพเพอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "การที่คนที่เราสนิทด้วย... จำเราไม่ได้... มันเจ็บปวดมากจริงๆ" เธอหยุดไปครู่หนึ่ง ราวกับนึกถึงประสบการณ์ส่วนตัวบางอย่าง "พี่เองก็เคยผ่านเรื่องแบบนั้นมา"

          เดม่อนเงยหน้าขึ้นมองไพเพอร์อย่างประหลาดใจ

          "แต่นายรู้ไหม..." ไพเพอร์พูดต่อ "บางครั้ง สิ่งที่เราต้องทำคือยอมรับมัน" เธอวางมือลงบนไหล่ของเดม่อนเบาๆ "ชีวิตของเดมิกอดมันก็เป็นแบบนี้แหละ เต็มไปด้วยเรื่องที่ควบคุมไม่ได้... แต่สิ่งที่ควบคุมได้คือวิธีที่เราจะรับมือกับมัน"

          เธอสบตาเดม่อน "ลิเลียน่าอาจจะลืมนายไปแล้ว... แต่ความทรงจำดีๆ ที่นายมีกับเธอ มันยังอยู่กับนายเสมอ นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด" ไพเพอร์ยิ้มบางๆ "เข้มแข็งไว้นะเดม่อน อย่าให้เรื่องนี้มาฉุดรั้งนายไว้"

          เดม่อนรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาดกับคำแนะนำของไพเพอร์ มันเป็นคำพูดที่ตรงไปตรงมา แต่ก็เต็มไปด้วยความเข้าใจและเอาใจใส่

          "ขอบคุณครับรุ่นพี่ไพเพอร์" เดม่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ "ผมจะจำไว้ครับ"

          ไพเพอร์พยักหน้า "ดีมาก" เธอยิ้มให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้เดม่อนยืนอยู่คนเดียวหน้ากระท่อม ความคิดของเขาสับสนน้อยลง และความมุ่งมั่นที่จะเดินหน้าต่อไปก็กลับมาอีกครั้ง

          เดม่อนยืนอยู่หน้ากระท่อมหมายเลข 10 คำแนะนำของไพเพอร์ยังคงดังก้องอยู่ในหัว "ชีวิตของเดมิกอดมันก็เป็นแบบนี้แหละ เต็มไปด้วยเรื่องที่ควบคุมไม่ได้...แต่สิ่งที่ควบคุมได้คือวิธีที่เราจะรับมือกับมัน" เขามองไปยังเส้นทางที่ทอดไปสู่ส่วนลึกของค่าย และไกลออกไปคือแนวป่าที่ดูมืดครึ้ม

          'หรือว่าฉันควรจะก้าวต่อไปจริงๆ' เดม่อนครุ่นคิด เรื่องของลิเลียน่ายังคงเป็นเหมือนเงาตามติด แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าเธอคงจำเขาไม่ได้แล้ว และพวกเขาคงไม่อาจเป็นเพื่อนกันได้อีก แต่ความทรงจำเกี่ยวกับมิตรภาพครั้งหนึ่งยังคงชัดเจนในใจ 'บางทีเราอาจจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกแล้ว...แต่ฉันจะจดจำช่วงเวลานั้นไว้เสมอ'

          เขาหวนนึกถึงภารกิจสำรวจพื้นที่อันตรายที่กระดานข่าวสาร 'สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ๆ...ประเมินภัยคุกคาม...' มันคือโอกาสที่จะเบี่ยงเบนความสนใจจากเรื่องในใจ คือโอกาสที่จะได้พิสูจน์ตัวเอง และอาจจะค้นพบอะไรบางอย่าง

          เดม่อนยังคงคิดไม่ตกกับความรู้สึกภายในใจ แต่ร่างกายของเขากลับตัดสินใจไปแล้ว เขาพยักหน้าให้ตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไปจากกระท่อม มุ่งหน้าตรงไปยังแนวป่าด้านตะวันออกของค่าย ที่ซึ่งถูกเรียกว่าเป็นป่าต้องห้าม และเป็นพื้นที่ที่ภารกิจระบุไว้

มอบ กระเช้าผลไม้ ให้ [NPC-01] ไพเพอร์ แม็กลีน (ของชอบ +20)

- พูดคุยประจำวัน +5

- หอมเย้ายวน : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +10 ความสนิทสนม

- เสน่ห์อันเลิศล้ำ : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +5 ความสนิทสนม

รวม: 40 แต้ม

NC

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 4 กันยายน 2025 

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 47

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากเดินชมบ้านเลขที่ 9 เฮเฟตัสจนทั่ว คุณทีน่า แซนโดวาลก็พาริดาไปยังจุดหมายต่อไป นั่นคือบ้านเลขที่ 10 อะโฟรไดท์ ซึ่งอบอวลไปด้วยความหรูหรา อ่อนหวาน และความงาม

​.   พี่ทีน่าพาภริดาเดินไปตามทางที่มีดอกไม้สีสันสดใสเรียงรายอยู่สองข้างทาง กลีบดอกไม้เป็นประกายราวกับเพชรยามต้องแสงแดดอ่อน ๆ กลิ่นหอมละมุนของดอกไม้นานาชนิดโชยมาแตะจมูกจนริดาต้องสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อดื่มด่ำกับความหอมหวานนั้น

    ​เมื่อมาถึงหน้ากระท่อม พี่ทีน่าหยุดยืนพร้อมกวาดสายตาไปทั่ว ก่อนจะหันมาส่งยิ้มบาง ๆ ให้ริดาแล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความชื่นชมว่า "ที่นี่คือกกระท่อมของลูก ๆ แห่งอะโฟรไดท์ เทพีแห่งความรักและความงามนะจ๊ะ แม้จะเข้าไปด้านในไม่ได้ แต่จากตรงนี้เธอก็สัมผัสได้ถึงความพิเศษของบ้านหลังนี้แล้ว"

    ​ริดาหันมองรอบตัวด้วยความตื่นตาตื่นใจ กระท่อมหลังนี้แตกต่างจากที่อื่นอย่างเห็นได้ชัด มันดูราวกับสรวงสวรรค์แห่งดอกไม้ ภายนอกตกแต่งด้วยโทนสีชมพูอ่อนหวาน ประตูและหน้าต่างประดับด้วยไม้เลื้อยและดอกไม้ที่ถูกจัดเรียงอย่างประณีต จนให้ความรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ในสวนขนาดย่อม

    ​"กลิ่นหอม... หอมมากเลยค่ะพี่ทีน่า" ริดาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง และหันไปมองแปลงดอกไม้รอบ ๆ ด้วยความหลงใหล

    ​พี่ทีน่าหัวเราะเบา ๆ "ใช่แล้วจ้ะ กลิ่นที่เธอได้กลิ่นอยู่นั้นไม่ได้มาจากแค่ดอกไม้หรอกนะ แต่มันคือเสน่ห์ของบ้านอะโฟรไดท์แห่งนี้ด้วย ที่นี่เป็นเหมือนหัวใจของความรักและความงามเลยทีเดียว... แต่เธอรู้ไหมริดา? แม้ที่นี่จะเต็มไปด้วยกลิ่นหอมและความสวยงาม แต่ลูก ๆ ของเทพีอะโฟรไดท์ไม่ได้มีดีแค่หน้าตานะ พวกเขายังมีความสามารถอีกมากมาย โดยเฉพาะพลังแห่งการชักจูงและความเข้าใจในจิตใจคนอื่นอย่างลึกซึ้ง"

​ริดาตั้งใจฟัง ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังกระท่อมตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา ๆ ว่า "ดูสะอาดสะอ้านมากเลยนะคะ เหมือนจะไม่มีฝุ่นหรือเศษดินติดอยู่เลย..."

​"ก็แน่นอนอยู่แล้ว" พี่ทีน่าพยักหน้าพร้อมยิ้ม "ลูก ๆ ของอะโฟรไดท์รักความสะอาดมาก พวกเขาจะช่วยกันดูแลกระท่อมนี้ไม่ให้มีแม้แต่คราบเปื้อนเล็ก ๆ น้อย ๆ มันเป็นสิ่งที่พวกเขารักและภาคภูมิใจอย่างมากเลยล่ะ"

​ขณะที่ริดากำลังมองสำรวจเพลิน ๆ เธอก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากกระท่อม เธอมีเสน่ห์ดึงดูดใจอย่างประหลาด แม้จะไม่ได้แต่งหน้าเลยแม้แต่น้อย แต่ก็สามารถสะกดทุกสายตาได้ทันที

     ​"นั่นไง... พูดถึงก็มาเลย" พี่ทีน่ากระซิบพร้อมโบกมือทักทาย "เธอคือไพเพอร์ แม็กลีน รุ่นพี่ที่นี่ และเป็นหนึ่งในลูกสาวของเทพีอะโฟรไดท์ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในค่าย"

​ริดาเบิกตากว้างมองไพเพอร์ เธอมีผมสีน้ำตาล

     ช็อกโกแลตที่ตัดแบบไม่เรียบร้อย และมีผมเปียเล็ก ๆ ถักอยู่ด้านข้าง ดวงตาของเธอโดดเด่นที่สุด เพราะมันเปลี่ยนสีได้ตลอดเวลา บางครั้งเป็นสีน้ำตาล บางครั้งก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้าหรือเขียว เธอสวมเสื้อแจ็กเก็ตสโนว์บอร์ดผ้าฟลีซ กางเกงยีนส์สีซีด และรองเท้าเดินป่าที่ดูทะมัดทะแมง

    ​แม้จะมีตำหนิเล็กน้อยบนใบหน้าอย่างสิวเม็ดหนึ่งตรงโคนจมูกที่เธอตั้งชื่อว่า "บ๊อบ" แต่สิ่งเหล่านี้กลับยิ่งทำให้เธอดูเป็นธรรมชาติและมีเสน่ห์อย่างน่าค้นหา

    ​"สวัสดีค่ะ พี่ทีน่า" ไพเพอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและอบอุ่น ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ริดา "และนี่ก็คือผู้มาเยือนคนใหม่ใช่ไหมคะ?"

    ​พี่ทีน่ายิ้มรับ "ใช่แล้วจ้ะไพเพอร์ นี่คือริดา เธอเพิ่งมาถึงค่ายไม่นาน พี่ก็เลยพาเธอมาทัวร์รอบ ๆ"

     ​ริดารีบโค้งศีรษะเล็กน้อย "สวัสดีค่ะ รุ่นพี่ไพเพอร์"

​"ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ เรียกฉันว่าพี่ไพเพอร์ก็พอ" ไพเพอร์ยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร "ถ้าอยากนั่งพักสักครู่ เชิญเลยนะ เรามีมุมพักเล็ก ๆ อยู่ข้างประตู แล้วก็มีโต๊ะน้ำชาด้านหน้าด้วย ใคร ๆ ก็มานั่งพักได้"

    ​พี่ทีน่าหันมาพยักหน้าให้ริดาเป็นเชิงบอกว่าสามารถเลือกที่นั่งได้ตามสบาย

    ​ริดามองไปรอบ ๆ เห็นโซฟาสีครีมอ่อนที่ตั้งอยู่ข้างประตู มีหมอนอิงลายดอกไม้จัดวางไว้อย่างเรียบร้อย ข้าง ๆ กันคือโต๊ะน้ำชาที่จัดเตรียมถ้วยชาและขนมหวานเล็ก ๆ ดูน่ารับประทาน เธอเลือกนั่งที่โซฟาอย่างเกรงใจ ขณะนั้นไพเพอร์ก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม พร้อมส่งยิ้มอบอุ่นให้

     ​"หวังว่าเธอจะชอบบรรยากาศแถวนี้นะริดา" ไพเพอร์กล่าว "แม้ที่นี่จะขึ้นชื่อเรื่องความสวยงามและกลิ่นหอม แต่ฉันอยากให้เธอจำไว้ว่าพวกเรามีอะไรมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก เราเรียนรู้ที่จะรักและเข้าใจตัวเอง รวมถึงช่วยเหลือผู้อื่นด้วยความจริงใจ"

    ​คำพูดของไพเพอร์ทำให้ริดารู้สึกอบอุ่นในใจ เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า "ค่ะ... หนูชอบที่นี่มากเลย มันให้ความรู้สึกเหมือน... ความรักที่บริสุทธิ์"

    ​พี่ทีน่ากับไพเพอร์สบตากันแล้วหัวเราะเบา ๆ กับคำพูดนั้น ก่อนที่พี่ทีน่าจะลุกขึ้นยืนและโบกมือชวนให้ริดาเตรียมตัวเดินทางต่อ "เอาล่ะ ได้เวลาไปต่อกันแล้วริดา... แต่จำไว้เลยนะ ที่แห่งนี้จะคอยต้อนรับเธอเสมอ หากวันหนึ่งเธออยากกลับมานั่งจิบชากลางสวนดอกไม้แห่งนี้อีกครั้ง"

​.   ริดาพยักหน้าด้วยความซาบซึ้ง ก่อนจะยกมือไหว้ลาไพเพอร์แล้วเดินตามพี่ทีน่าไปยังจุดหมายต่อไปของการผจญภัยในค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างตื่นเต้นและเปี่ยมด้วยความหวัง

รับรางวัล +15 EXP

​.    

​    

​

    ​

     ​

  

​.    

     ​

​

   

 

    ​

  

    

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: หน้าบ้าน กระท่อมหมายเลขที่ 10 อะโฟร์ไดท์  |  หัวข้อ: พลังแห่งเสน่ห์: จากบุตรธิดาแห่งอะโฟรไดท์ (