ร้านขายสมุนไพรและอุปกรณ์เวทมนตร์ ♅ 𝕃𝕒 𝔹𝕠𝕥𝕒𝕟𝕚𝕔𝕒 ℍ𝕖𝕩𝕒𝕣𝕚𝕒

La Botanica Hexaria

ลา โบตานิก้า เฮ็กซาเรีย
ร้านขายสมุนไพรและอุปกรณ์เวทมนตร์

ท่ามกลางร้านขายสมุนไพรมากมายในย่านดาวน์ทาวน์ เมืองซานอันโตนิโอ

ยังมีร้านอุปกรณ์เวทมนตร์ขนานแท้ดั้งเดิมตั้งอยู่
เปิดให้บริการสินค้าคุณไสยชั้นยอดแก่เหล่าผู้ใช้ศาสตร์เวทสายดาร์ก

หรือแม้กระทั่งสมุนไพรหายากก็มีขาย

สายเลือดแห่งเฮคาทีสามารถสัมผัสร่องรอยของเทพมารดาจากสถานที่แห่งนี้ได้

[เจ้าของร้าน]

อาบูเอลล่า เฮ็กซาเรีย
แม่มดดำผู้ศรัทธาเทพีเฮคาที

แม่มดดำผู้ชั่วร้าย แต่กลับเป็นที่รักใคร่ของบรรดาลูกค้าไสยเวทเสียอย่างนั้น

ใคร ๆ ก็เรียกนางว่า "คุณยายเฮ็กซาเรีย"

เดียบลิโต้
แมวดำพูดได้สัตว์เลี้ยงแสนรักของคุณยายเฮ็กซาเรีย

แมวดำเพศผู้ธรรมดาที่ถูกเสกเวทมนตร์ให้พูดได้

ทว่ามันกลับพูดได้แค่ไม่กี่คำตามประสาแมว

"หิว" "นก แง่ก ๆๆๆๆ" "นุดมา หลบ"

นัยน์ตาสีเหลืองทองที่จ้องมองมาจากซอกหลืบของร้านดูน่ากลัว

ทว่ามันก็เป็นแค่แมวดำธรรมด๊าธรรมดาที่แค่พูดได้เฉย ๆ

【ร้านค้าเวทมนต์】

ร้านค้าให้จำหน่ายสินค้า ไอเท็ม วัสดุทางเวทมนต์ที่มีของดีต่าง ๆ มากมาย

คุณหนูทุกท่านสามารถแวะมาเดินดูสต๊อกของร้านเพื่อจับจ่ายใช้สอยได้

อย่าลืมบวกภาษีก่อนชำระเงินให้เจ้าของร้านทุกครั้งนะ 

ถ้าไม่อยากเจอความพิโรธของเทพีเฮคาที

ผงแป้ง

มูลค่า: 5 ดรักม่า

แคทนิป

มูลค่า: 15 ดรักม่า 

มูนสโตน

มูลค่า: 50 ดรักม่า 

เกลือศักดิ์สิทธิ์

มูลค่า: 60 ดรักม่า 

ผงดารา

มูลค่า: 50 ดรักม่า 

Mackenzie HEROES

45. At La Botanica Hexaria

M

-05.11.24  /  02:00PM.-

และแล้วก็มาถึงวันที่ชาวอเมริกันรอคอยเสียที รวมถึงคนรักของแมคเคนซีที่ถือว่าเป็นคนหนึ่งซึ่งคอยติดตามสถานการณ์ทางการเมืองของสหรัฐมาโดยตลอดด้วย วันนี้ครอบครัวของดีนพากันมาใช้สิทธิ์เลือกตั้งประธานาธิบดีที่โบสถ์ซานอันโตนิโอซึ่งผู้ชอบไปเยี่ยมชมตามโบสถ์แต่ไม่ได้เคร่งเรื่องการเข้าร่วมพิธีทางศาสนาอย่างแมคเคนซีก็อยากจะไปเห็นด้วยตาตนเองสักครั้ง แต่ช่างน่าเสียดายที่งานนี้คนเชื้อสายอังกฤษอย่างเขาคงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปยังสถานที่ที่ถูกใช้เป็นคูหาเลือกตั้ง แต่ก็ไม่เป็นไร พวกเขายังต้องอยู่ที่นี่กันอีกหลายวันกว่าจะกลับค่ายฮาล์ฟบลัด ไว้เขาค่อยบอกให้ดีนพามาอีกครั้งก็ยังได้

“อีกสองชั่วโมงเจอกันตรงนี้นะที่รัก นายอย่าเถลไถลไปไหนไกลล่ะ”

“รับทราบ แต่ถ้าฉันหลงทางนายก็ออกตามหาด้วยล่ะ”

นี่คือประโยคสุดท้ายที่พวกเขาคุยกันก่อนที่คุณไมค์จะส่งเขาลงตรงย่านดาวน์ทาวน์แล้วบึ่งรถไปยังคูหาเลือกตั้งต่อ หากจำไม่ผิดคุณไมค์เคยบอกไว้ว่ากว่าจะรอคิวยื่นเรื่องเลือกตั้งได้ก็ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง นั่นแปลว่าตอนนี้เขามีเวลาเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้ราวสองชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ เมื่อขาดไกด์ท้องถิ่นอย่างดีนพาเที่ยวแล้ว เวลานี้แมคเคนซีก็ไม่ต่างจากนักท่องเที่ยวที่อยู่ต่างบ้านต่างเมือง ชายหนุ่มหันมองซ้ายมองขวามองร้านนั้นร้านนี้อย่างตื่นตา เขาควรเริ่มต้นจากร้านไหนดี

“ดาร์คช็อกโกแลตหวานน้อยหนึ่งแก้ว แล้วก็….เพรชเซลกับแอปเปิ้ลพายอย่างละชิ้นครับ”

ร้านแรกที่แมคเคนซีเลือกคือคาเฟ่เล็ก ๆ ที่ตกแต่งสไตล์รัสติก ภายในร้านคุมโทนด้วยสีขาวแมทช์กับสีน้ำตาลจากเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งที่ทำจากไม้ประกอบกับไฟสีส้มนวลตาทำให้รู้สึกอบอุ่นราวกับอยู่บ้านจนรู้ตัวอีกทีเขาใช้เวลาอยู่ที่นี่ไปแล้วเกือบหนึ่งชั่วโมง

น่าจะเป็นเวลานานแล้วที่แมคเคนซีไม่ได้อัพเดทหนังสือออกใหม่ สถานที่ต่อมาถัดจากคาเฟ่จึงเป็นร้านหนังสือที่อยู่ถัดออกไปไม่ไกลนัก หลังจากเดินวนตรงหมวดหนังสือที่ชอบอ่าน หยิบเล่มที่สนใจมาลองอ่านโปรยปกหลังอยู่หลายเล่ม ในที่สุดก็ได้หนังสือที่ถูกใจมา

“ไปไหนต่อดีนะ…”

พึมพำพลางลูบคางคิดอยู่หน้าร้านหนังสือ เมื่อดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือแล้ว เขาเพิ่งใช้เวลาไปเพียงหนึ่งชั่วโมงครึ่งเท่านั้น

“ให้ตายสิ…มีเวลาอีกเหลือแหล่”

พึมพำพลางมองร้านค้าบริเวณนั้นไปด้วย สุดท้ายก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้ซื้อของฝากให้พ่อและน้อง ๆ ที่ค่ายกับขนมขบเคี้ยวเอาไว้ทานบนรถไฟตอนขากลับกับเอาไปตุนไว้ที่ค่ายเลยนี่นา  คิดแล้วก็ชวนสงสัยว่าที่แถบเท็กซัสมีขนมอะไรขึ้นชื่อบ้าง น่าเสียดายที่แมคเคนซีทำการบ้านมาน้อยไปหน่อย ก่อนจะเดินทางมาที่นี่เขาแทบไม่ได้หาข้อมูลอะไรมาเลยเนื่องด้วยชะล่าใจที่เห็นว่าดีนอยู่ด้วยตลอดเวลา และเวลานี้เขาก็ใช้อินเทอร์เน็ตไม่ได้ ดูท่าว่าคงจะต้องให้พนักงานตามร้านช่วยแนะนำสินค้าไปก่อน

เดินผ่านมาได้สองบล็อคตอนนี้แมคเคนซีก็เข้ามาอยู่ท่ามกลางร้านขายเครื่องเทศและสมุนไพรซะแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าย่านดาวน์ทาวน์ที่ดูทันสมัยจะมีร้านเหล่านี้อยู่ด้วย แต่ก็อาจไม่แปลกก็ได้ คนรักของเขาและครอบครัวชอบทานอาหารรสจัด ซึ่งอาหารเหล่านั้นก็มักใช้เครื่องเทศเป็นส่วนประกอบหลักเพื่อเพิ่มความจัดจ้านให้อาหารอยู่แล้ว

‘แต่สมุนไพรนี่สิ…’

“โอ๊ะ….”

อยู่ ๆ ก็มีสายลมวูบหนึ่งพัดผ่านปะทะเข้ามาจนแมคเคนซีต้องบ่ายหน้าหันไปอีกทาง แล้วสายตาสีฮาเซลก็สังเกตเห็นร้านค้าร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ในตรอกเข้าพอดี และราวกับมีมนต์ดลใจอย่างไรก็ไม่ทราบได้ที่ทำให้เขาก้าวเท้าเดินตรงไปยังร้านนั้น

“ลา…โบตานิก้า เฮ็กซาเรีย ?”

ใบหน้าได้รูปเงยขึ้นอ่านป้ายหน้าร้านก่อนจะมุ่นคิ้วเล็กน้อยด้วยสงสัยว่าตนอ่านถูกหรือเปล่า เบื้องหน้าของแมคเคนซีตอนนี้คือร้านที่ตกแต่งสไตล์วินเทจผสมผสานกับสไตล์ทรอปิคอล ไม้ประดับใบเขียวรวมถึงไม้ดอกหลากหลายสายพันธุ์ที่เขาไม่รู้จักถูกวางตกแต่งอยู่หน้าร้านเข้ากับสีเขียวเข้มของตัวอาคารให้บรรยากาศลึกลับน่าค้นหา หลังจากยืนชั่งใจว่าจะเข้าไปหรือว่าควรจะไปร้านอื่นดี สุดท้ายความสงสัยก็ชนะอีกจนได้ ฝ่ามือใหญ่ผลักบานประตูไม้แล้วเดินเข้าไป

ทันทีที่ย่างก้าวแรกสัมผัสกับพื้นไม้ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าภายในร้านนั้นให้บรรยากาศคล้ายคลึงกับบ้านพักของเขาที่ค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างไรอย่างนั้น บนชั้นวางมีขวดแก้วขนาดเล็กใหญ่เรียงรายอยู่มากมาย อีกทั้งยังมีสมุนไพรทั้งที่เป็นแบบสด ๆ และแบบอบแห้งบ้างก็บรรจุอยู่ในขวดโหล บ้างก็ใส่ถุงหรือตะกร้าหวายสานวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ซึ่งสมุนไพรชนิดต่าง ๆ รวมถึงสินค้าทุกอย่างภายในร้านล้วนแต่มีชื่อเขียนกำกับเอาไว้อย่างเรียบร้อย และแน่นอนว่าแมคเคนซีไม่รู้จักมากกว่าครึ่ง

“เมี้ยว…”

เสียงร้องแหลมเล็กที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำเอาแมคเคนซีที่กำลังเดินไล่ดูตามชั้นวางภายในร้านสะดุ้ง เมื่อมองตามไปยังต้นเสียงก็เห็นดวงตาสีเหลืองอำพันของแมวดำตัวหนึ่งกำลังมองจ้องมาที่เขาจากตรงเคาน์เตอร์คิดเงินที่อยู่ตรงมุมหนึ่งของร้าน

“นุดมา หลบ”

“หา…?”

ถึงกับอ้าปากค้างเมื่ออยู่ ๆ แมวดำตัวนั้นก็พูดภาษามนุษย์ขึ้นมา เดี๋ยวก่อน…เมื่อกี้เขาไม่ได้หูฝาดใช่ไหม พอมองไปรอบร้านก็ไม่เห็นใครแม้สักคนนอกจากตัวเขาเองกับเจ้าแมวดำนั่น ดูเหมือนว่ามันจะโดดผลุงลงจากเคาน์เตอร์แล้วเดินไปที่หลังร้าน แมคเคนซีจึงเดินตามมันไป แต่ไม่ทันไรก็ถูกร่างของใครคนหนึ่งมายืนขวางเอาไว้เสียก่อน

“ม…มอนสเตอร์ !”

เผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ แมคเคนซีรีบชักดาบสัมฤทธิ์ที่เหน็บอยู่กับเอวออกมาป้องกันตัวตามสัญชาตญาณ เบื้องหน้าของเขาตอนนี้คือร่างของหญิงชราหลังค่อมที่สวมชุดคลุมและหมวกทรงสูงปลายยอดแหลมสีดำซอมซ่อ อีกทั้งผิวพรรณของเธอยังเป็นสีเขียวแตกต่างกับมนุษย์ทั่วไป…ราวกับเป็นแม่มดตามเรื่องเล่าที่เห็นได้ทั่วไปตามหนังสือนิทานภาพ

“โอ้…พวกเดมิก็อดสมัยนี้ทักทายกันด้วยวิธีนี้งั้นรึ ช่างไร้มารยาทเสียจริง”

หญิงชรามองแมคเคนซีอย่างไม่เกรงกลัวแม้ว่าจะมีดาบจ่ออยู่ตรงหน้า ที่สำคัญเธอไม่มีทีท่าว่าจะทำร้ายเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นเดมิก็อดหนุ่มก็ยังไม่วางใจ ซึ่งเธอเองก็คงจะรู้เช่นกัน

“ข้าคืออาบูเอลล่า เฮ็กซาเรีย เป็นเจ้าของร้านสมุนไพรและอุปกรณ์เวทมนตร์แห่งนี้”

เสียงแหลมติดจะแหบพร่าเล็กน้อยเอ่ยแนะนำตัว แมคเคนซีจ้องร่างตรงหน้ากลับตาแทบไม่กระพริบ ในหัวก็คิดวิเคราะห์ไปด้วย หากที่นี่เป็นร้านขายสมุนไพรและอุปกรณ์เวทมนตร์จริงก็ไม่แปลกที่เจ้าของร้านจะเป็นแม่มด แปลว่าคงจะมีเดมิก็อดและกลุ่มผู้ใช้เวทมนตร์คาถามากหน้าหลายตามาซื้อของที่นี่ หากเป็นเช่นนั้นเขาคงวางใจได้ระดับนึง

“ขอโทษที่เสียมารยาท ผมแมคเคนซี ผมแค่แวะเข้ามาดูสมุนไพร ว่าจะซื้อไปฝากน้องชาย คุณอาบูเอลล่ามีสมุนไพรที่ช่วยบำรุงร่างกายให้แข็งแรงแนะนำไหม”

แนะนำตัวกลับพอเป็นมารยาทพร้อมกับเก็บดาบเข้าฝัก ไหน ๆ ที่นี่ก็มีสมุนไพรมากมายขาย อาจจะมีสมุนไพรที่มีสรรพคุณช่วยให้จูลี่น้องชายของเขาหายจากอาการป่วยออด ๆ แอด ๆ ก็เป็นได้ หญิงชราเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะไปหยิบสมุนไพรห่อนึงมาจากตะกร้า

“สมุนไพรนี่เอาไปต้มครั้งละสองช้อนชาต่อน้ำครึ่งลิตรดื่มก่อนนอน จะช่วยให้เลือดลมเดินดี และช่วยฟื้นฟูระบบต่าง ๆ ภายในร่างกาย รับไปสิ”

“ขอบคุณครับ ราคาเท่าไหร่…!?”

เมื่อยื่นมือไปรับห่อสมุนไพร อยู่ ๆ เฮ็กซาเรียก็ชะงักไป มือที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกคว้าข้อมือของแมคเคนซีกำไว้แน่นจนเขาแทบจะสะบัดมือนั้นทิ้งหากไม่ถูกคำพูดของเธอหยุดเอาไว้ก่อน

“เจ้า…ข้าสัมผัสได้ถึงพลังของเทพีเฮคาทีที่ไหลเวียนอยู่ในร่างเจ้า ! เดมิก็อด…หรือว่าเจ้าจะเป็น…”

“ผม…เอ่อ…ผมเป็นลูกเทพีเฮคาที”

รู้ตัวเลยว่าเสียงของเขาค่อย ๆ แผ่วลงเรื่อย ๆ ในประโยคหลัง ปกติเวลาแนะนำตัวก็จะพูดชื่อและนามสกุลเต็มยศจนติดปาก นี่อาจถือเป็นครั้งแรกเลยก็ได้สำหรับการบอกคนอื่นว่าตนเป็นลูกของเทพโอลิมปัสองค์ไหน ซึ่งเมื่อหญิงชราตรงหน้ารู้เข้า จากที่กำข้อมือของแมคเคนซีจนแน่นก็กลับมาเป็นใช้สองมืออันเหี่ยวย่นประคองมือเขาไว้แล้วแตะหน้าผากลงไป

“โอ้…บุตรแห่งเทพีเฮคาที เป็นเวลานานที่ท่านและสายเลือดของท่านไม่ได้มาเยี่ยมเยือนร้านเล็ก ๆ ของข้าเช่นนี้ ช่างเป็นเรื่องน่ายินดีเหลือเกิน"

เคยได้ยินมาว่าเทพีเฮคาทีผู้เป็นมารดาของตนนั้นเป็นเทพีแห่งเวทมนตร์คาถาอีกทั้งยังเป็นแม่มดคนแรก ดังนั้นการที่เฮ็กซาเรียซึ่งเป็นแม่มด (หากเธอไม่ได้คอสเพลย์) จะดูเคารพยำเกรงก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก

“น่าแปลกที่พลังของเทพีในกายเจ้าช่างบางเบา เจ้าเคยได้พบหรือสื่อสารกับเทพีบ้างหรือเปล่า”

“ก็…เคยครับ ครั้งเดียว ตอนผมเพิ่งเข้าบ้านที่ค่ายฮาล์ฟบลัด”

เมื่อถูกถามเช่นนั้นก็ถึงกับต้องหลบตาหญิงชราที่มองหน้าตนอยู่ ความสัมพันธ์ของแมคเคนซีกับเทพีเฮคาทีจัดได้ว่าอยู่ในระดับ ‘ห่างเหิน’ เขาเคยสื่อสารกับผู้เป็นมารดาเพียงครั้งเดียวอย่างที่บอกจริง ๆ นั่นคือการแตะรูปปั้นของเทพีเฮคาทีที่ตั้งอยู่ตรงหน้าบ้านพักหมายเลข 20 แม้ว่าดีนผู้เป็นคนรักของเขาจะเคยแนะนำว่าให้ลองติดต่อกับเธอบ้างด้วยวิธีแตะรูปปั้นหรือไม่ก็เผาจดหมายหรือสิ่งของไปให้ที่กองไฟเฮสเทีย แต่แมคเคนซีก็ยังรู้สึกเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เขายังคงเคลือบแคลงสงสัยมาโดยตลอดว่าการทำเช่นนั้นจะสามารถติดต่อกับมารดาของตนได้จริงไหม กระทั่งเขาไปทำภารกิจตามสถานที่ต่าง ๆ แล้วซื้อของฝากมาให้ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังเก็บข้าวของพวกนั้นเอาไว้ในห้องนอนของตนเอง ไม่เคยเผาส่งไปให้เทพีเฮคาทีเลยสักครั้ง เทียบกับดีนหรือเดมิก็อดคนอื่น ๆ ที่คอยติดต่อสื่อสารกับเทพหรือเทพีผู้เป็นพ่อแม่ของตนเองเป็นประจำแล้ว เขาคงถือได้ว่าเป็นลูกที่แย่มากเลยทีเดียว

“ครั้งเดียว…งั้นรึ ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเทพีจะมีลูกที่ไม่กระตือรือร้นเช่นเจ้า มานี่ ตามข้ามาทางนี้”

รู้สึกเหมือนโดนตำหนิยังไงไม่รู้ แต่แมคเคนซีก็เดินตามแม่มดเฒ่าไปยังด้านหลังร้านทางเดียวกับที่เจ้าแมวดำที่เจอก่อนหน้านี้เดินหายเข้าไป ดูเหมือนว่าด้านหลังร้านจะมีห้องแยกย่อยอยู่ เมื่อมองเข้าไปก็เห็นว่ามีอุปกรณ์เวทมนตร์หลากหลายรูปแบบวางเรียงตามหมวดหมู่การใช้สอย ทั้งยังมีสมุนไพรมากมายที่ไม่อาจพบเห็นได้ทั่วไปตามโลกมนุษย์ โดยรวมแล้วน่าจะเป็นส่วนที่เอาไว้ขายสินค้าให้พวกเดมิก็อดและกลุ่มที่ใช้เวทมนตร์คาถาอย่างแท้จริง ส่วนด้านหน้าร้านก็เปิดเป็นร้านขายสมุนไพรและเครื่องเทศให้แก่มนุษย์ทั่วไป เพียงเท่านี้ก็คลายความสงสัยให้เขาได้แล้วว่าทำไมร้านนี้จึงตั้งอยู่ในย่านดาวน์ทาวน์ได้โดยไม่มีผู้ใดผิดสังเกต

“นี่คือรูปปั้นของเทพีเฮคาที หากผู้เป็นบุตรแห่งเทพีได้แตะรูปปั้นนี้แล้วจะสามารถสื่อสารกับท่านได้ ข้ารู้ว่าเจ้าคงยังไม่สนิทใจมากพอที่จะทำเช่นนั้น แต่เชื่อข้าเถอะ ไม่มีพ่อหรือแม่คนไหนที่ไม่อยากพูดคุยกับลูกที่ตนให้กำเนิด ไม่เว้นแม้แต่เทพหรือเทพีก็ตาม”

หลังจากเดินผ่านห้องเก็บสินค้าสำหรับเดมิก็อดมาแล้ว แม่มดเฮ็กซาเรียก็พาเขามายังห้องที่อยู่ด้านในสุดทางเดินของร้าน ภายในห้องมืดสลัว มีเพียงแสงจากคบไฟที่ส่องสว่าง เบื้องหน้าของแมคเคนซีคือรูปปั้นเทพีเฮคาทีขนาดเท่าความสูงจริงของคน แม้จะมองเห็นไม่ชัดแต่ก็บอกได้ว่าเป็นงานประติมากรรมที่ทำออกมาได้อย่างละเอียดและประณีตบรรจง เมื่อหญิงชราให้คำแนะนำเสร็จแล้วก็ออกไปด้านนอกปล่อยให้เดมิก็อดหนุ่มยืนเผชิญหน้ากับรูปปั้นผู้เป็นมารดาเพียงลำพัง

Mackenzie HEROES

46. Our First Meeting

M

-05.11.24  /  ??:??PM.-

“เดี๋ยวสิครับ อา….”

ถึงจะหันไปเรียกเพื่อรั้งแม่มดเฒ่าเฮ็กซาเรียไว้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว หนุ่มอังกฤษถอนหายใจหนัก ดวงตาสีฮาเซลกลับมาโฟกัสยังรูปปั้นตรงหน้า หลังจากที่หลบเลี่ยงมาเนิ่นนาน นี่อาจถึงเวลาแล้วก็ได้ที่เขาควรสื่อสารกับผู้เป็นมารดาอีกครั้ง ร่างสูงโค้งคำนับแล้วกลับมายืนเต็มความสูงเหมือนเมื่อครั้งแรกที่เขาปฏิบัติต่อรูปปั้นเทพีเฮคาทีตรงหน้าบ้านพักที่ค่ายฮาล์ฟบลัด จากนั้นก็ค่อย ๆ ยื่นมือไปแตะส่วนมืออันเย็นเยียบของพื้นผิวรูปปั้น

“…..!!!”

ความรู้สึกอันน่าสะพรึงที่ไม่เคยลืมเลือนเกิดขึ้นอีกครั้ง ราวกับมีกระแสพลังที่มองไม่เห็นแล่นจากฝ่ามือที่สัมผัสรูปปั้นอยู่ผ่านเข้าสู่ร่าง เพียงแต่ครั้งนี้กระแสพลังนั้นรุนแรงกว่าครั้งแรกเป็นหลายเท่าตัวจนแมคเคนซีรับไว้แทบไม่ไหว ร่างทั้งร่างทรุดลงคุกเข่าอยู่เบื้องหน้ารูปปั้น แต่กระนั้นมือของเขาก็ยังวางค้างอยู่บนฝ่ามือของเทพีผู้เป็นมารดา ดวงตาสีฮาเซลเลื่อนลอยคล้ายใกล้ครองสติไม่อยู่เต็มที

.

.

.

“ไม่พบกันนาน…แมคเคนซี”

สุรเสียงอันนุ่มนวลแต่ทรงพลังปลุกให้แมคเคนซีตื่นขึ้นมา เมื่อหันมองรอบ ๆ ก็พบเพียงความมืดอันไร้ที่สิ้นสุดที่มีเพียงหมอกจาง ๆ กระจายตัวอยู่ทั่วบริเวณเท่านั้น เขาสะบัดศีรษะไล่ความมึนงงและต้องใช้เวลาพักหนึ่งกว่าที่คนตาแพ้แสงอย่างเขาจะปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืดได้

“คุณ…เอ่อ…ไม่สิ ท่าน…ท่านคือ…เทพีเฮคาที ?”

เบื้องหน้าของเขาในตอนนี้คือหญิงนางหนึ่งซึ่งมีเส้นผมสีดำขลับ รวมไปถึงเสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ยังเป็นสีดำทั้งชุดจนแทบจะกลมกลืนไปกับความมืดมิดโดยรอบ ใบหน้างดงามโดดเด่นรับกับดวงตาคมเข้ม ไม่ว่าจะเป็นเครื่องหน้าอย่างคิ้ว จมูก และริมฝีปาก ทุกส่วนล้วนได้รูปสมส่วนไปหมด แม้จะไม่ได้มีรูปโฉมอ่อนหวานดั่งเทพีองค์อื่น ๆ ทว่าความสวยอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวเช่นนี้กลับดูมีเสน่ห์เร้นลึกจนแมคเคนซีเผลอมองดวงหน้านั้นตาไม่กระพริบราวกับต้องมนตร์สะกด

เขาเพิ่งเข้าใจคำพูดของพ่อที่ว่า “แม่ของลูกเป็นคนที่วิเศษมาก” ก็วันนี้นี่เอง

“ใช่ ข้าเอง…แม่ของเจ้า”

ฝ่ามือเล็กที่แมคเคนซีจำได้ว่าใช้ถือศาสตราวุธบัดนี้วางทาบอยู่บนใบหน้าของเขา นิ้วหัวแม่มือของผู้เป็นแม่เกลี่ยไล้ไปตามแก้มอย่างเนิบช้า ไม่รู้ว่าเขาตาฝาดหรือเปล่าที่เห็นริมฝีปากของเธอเหมือนมีรอยยิ้มประดับอยู่เล็กน้อย

“โตขึ้นขนาดนี้แล้ว คล้ายแมคคอยไม่มีผิด”

ดวงตาวูบไหวสั่นระริก ริมฝีปากสีสดขบเม้มแน่นทันทีที่ได้ยินชื่อผู้เป็นพ่อ แม่ของเขายังจำพ่อผู้เป็นชาวอังกฤษที่เมืองกลอสเตอร์ได้เช่นเดียวกันกับที่พ่อไม่เคยลืมเธอไปจากใจอย่างนั้นหรือ

“เลี้ยงลูกได้เก่ง คงต้องแวะไปทักทายสักหน่อย”

เมื่อรำพึงกับตนเองจบเธอก็เงียบไปเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นต่อ

“มาอยู่ที่ค่ายได้หลายเดือนแล้วใช่ไหม เป็นยังไงบ้างล่ะ”

“ก็…ดีครับ เริ่มปรับตัวได้แล้ว น้อง ๆ ของผมพวกเขาเป็นเด็กดี คนที่ค่ายก็ดีกับผม บางครั้งผมก็ออกไปรับภารกิจบ้าง แต่ว่าตอนนี้ผมมาเที่ยวบ้าน——”

“ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล…บุตรแห่งมหาเทพโพไซดอน ใช่ไหม”

ยังไม่ทันพูดชื่อก็โดนผู้เป็นแม่ขัดขึ้นมาเสียก่อน จนแมคเคนซีแสดงสีหน้าแปลกใจอย่างไม่ปิดบังว่าเธอรู้จักคนรักของตนได้อย่างไร หรือว่าที่โอลิมปัสจะมีระบบลิงค์ข้อมูลของเดมิก็อดทุกคนให้เหล่าเทพดูได้กันนะ

“ครับ ใช่ ผมมาเที่ยวบ้านเขา”

“พวกเจ้ากำลังคบหากันอยู่ ? ข้าสงสัยเสียเหลือเกิน หากวันหนึ่งเจ้าต้องเลือก…ระหว่างข้ากับบุตรแห่งมหาเทพโพไซดอนผู้นั้น…”

เหมือนต้องการสื่อบางสิ่งบางอย่างแต่เทพีเฮคาทีกลับเลือกที่จะเงียบไปเสียอย่างนั้น และเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปเสียดื้อ ๆ

“เจ้ารู้เรื่องการปลดพลังแล้วใช่ไหม”

“ครับ ก็พอรู้มาบ้าง”

“เช่นนั้นก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องอธิบายให้มากความ”

ฝ่ามืออบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวในพื้นที่แห่งนี้ผละออกจากใบหน้าของแมคเคนซี เทพีเฮคาทีวาดมือข้างนั้นค้างไว้กลางอากาศ ริมฝีปากพึมพำบางอย่างคล้ายกำลังบริกรรมคาถา จากนั้นก็มีวัตถุที่มีรูปร่างคล้ายคบเพลิงปรากฏขึ้นมา

“ความสามารถของบุตรแห่งข้าคือการใช้เวทมนตร์คาถา ตอนนี้เจ้าแข็งแกร่งพอที่จะใช้ทักษะการปรุงยารวมไปถึงการใช้คาถาชั้นต้นได้แล้ว แมคเคนซี…เจ้าจงใช้ความสามารถเฉพาะตัวนี้ให้เป็นประโยชน์ คฑานี่เปรียบดั่งอาวุธที่เจ้าต้องใช้เวลาร่ายคาถา จงเก็บไว้อย่าให้ห่างกาย และจงใช้ศาสตร์แห่งเวทมนตร์และการปรุงยาปกป้องตัวเจ้า พี่น้องร่วมสายเลือด ผู้ที่เจ้ารัก และค่ายฮาล์ฟบลัดจากภัยอันตรายทั้งปวง…แทนข้า”

แมคเคนซีมองใบหน้ามารดาก่อนจะรับคฑาในมือของเธอมาถือไว้ อาวุธเวทย์เรืองแสงวาบเล็กน้อยราวกับตอบรับผู้เป็นเจ้าของแล้วแสงนั้นก็ดับลง

“ขอบคุณครับ ผมจะดูแลอย่างดี แล้วก็จะตั้งใจฝึกฝนเวทมนตร์ด้วย”

“ก็ดี…ยังมีอะไรที่ต้องเรียนรู้อีกมากนัก เจ้ายังสามารถแข็งแกร่งได้มากกว่านี้ ยังไงเสียเจ้าควรมาปลดพลังขั้นที่สูงขึ้นเมื่อถึงเวลา หากปล่อยไว้นานเหมือนครั้งนี้ ร่างกายของเจ้าจะรับไม่ไหว ไปเถอะ…ครั้งนี้ข้ามีเรื่องสนทนากับเจ้าเพียงเท่านี้”

“เดี๋ยวครับ คือว่าผม…อยากจะมอบความศรัทธาให้ท่าน แล้วถ้าผมต้องการสื่อสารกับท่านอีก แบบที่ไม่ใช่การปลดพลัง แต่เป็นการคุยกันของคนในครอบครัว ผมสามารถทำแบบนั้นได้ไหม”

ใบหน้าเรียบเฉยของเทพีเฮคาทีมองแมคเคนซีด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาอารมณ์ ชายหนุ่มไม่ได้ต้องการสื่อสารกับผู้เป็นมารดาเพียงแค่ช่วงเวลาที่ต้องการปลดพลัง แต่เขาอยากพูดคุย เล่าสิ่งที่ตนเองพบเจอมาไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดีหรือไม่ดีให้เธอฟังเหมือนดังเช่นที่เคยเล่าให้พ่อฟังตลอดมา อาจเรียกได้ว่าเป็นการเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปตลอดช่วงเวลายี่สิบเอ็ดปีที่ผ่านมาก็ได้

“ตามที่เจ้าปรารถนา…”

สิ้นคำร่างของเทพีเฮคาทีก็เริ่มจางหายกลายเป็นเพียงหมอกควันล่องลอยไปตามอากาศ ช่างเป็นการสนทนาที่แสนสั้นเสียเหลือเกินในความรู้สึกของแมคเคนซี

หมอกรอบตัวเริ่มก่อตัวหนาขึ้นจนแทบมองไม่เห็นอะไร สายตาของเดมิก็อดหนุ่มชาวอังกฤษพร่ามัวจนต้องหลับตาลง

“ข้า แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น ขอถวายศรัทธาแก่เหล่าเทพ แก่เทพีเฮคาที เทพีแห่งเวทมนตร์คาถา”

จำนวนศรัทธาที่มอบให้  :  1,000

ปลดล็อกสกิล :  1. ศาสตร์การปรุงยา

                        2. คฑาเวทย์คบเพลิง

                3. เวทมนตร์ [I]

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)  :  โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

@God

Mackenzie HEROES

47. That Black Cat

M

-05.11.24  /  04:10PM.-

เมื่อลืมตาอีกครั้ง แมคเคนซีก็พบว่าตนเองกลับมาอยู่ที่ห้องเดิมแล้ว ความเย็นของหินอ่อนจากรูปปั้นเทพีเฮคาทียังติดตรงฝ่ามือที่เขาสัมผัสอยู่ก่อนจะหมดสติไป (ซึ่งเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเรียกแบบนี้ได้ไหม) เกือบคิดว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นเป็นเพียงแค่ความฝันหากไม่ติดว่าที่มืออีกข้างยังกำคฑาเวทย์ที่ได้รับจากผู้เป็นมารดาไว้แน่น แมคเคนซีค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นยืน รอจนตนเองหายมึนงงจึงเดินออกมาจากห้อง และเขาก็เห็นว่าแม่มดเฮ็กซาเรียยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“เรียบร้อยแล้วอย่างนั้นรึ นั่น…คฑาเวทย์จากเทพี เจ้ามาถึงขั้นใช้เวทมนตร์ได้แล้วล่ะสิ”

ยังไม่ทันจะเล่าอะไร ความหูตาไวของแม่มดเฒ่าก็ทำงานเสียก่อน เพียงแค่เห็นอาวุธเวทย์ก็สามารถปะติดปะต่อเรื่องได้แทบทั้งหมด หญิงชราพาเดมิก็อดหนุ่มกลับมายังส่วนหน้าร้าน เขาเห็นเจ้าแมวดำตัวเดิมกลับขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์แล้ว

“หิว…หิวแล้ว แง่ก ๆๆๆ”

เมื่อเห็นเฮ็กซาเรีย เจ้าแมวก็ร้อง (ควรบอกว่าพูดน่าจะถูกต้องกว่า) คราวนี้ชัดเลยว่าเจ้าแมวนี่พูดภาษาคนได้ ซึ่งแมคเคนซีเองก็แปลกใจนิดหน่อย ขนาดเจ้าออมเล็ตสิงโตนีเมียนที่ดีนเลี้ยงไว้วัน ๆ ยังร้องแค่ “อ๊าววววว” เลยนี่นา

“หิวแล้วรึเดียบลิโต้ รออยู่นี่ก่อน ข้าจะไปเอาอาหารมาให้ เจ้าเองก็รอข้าสักประเดี๋ยว เดี๋ยวข้าจะมาคิดค่าสมุนไพร”

ว่าแล้วแม่มดเฒ่าก็กลับเข้าไปที่หลังร้าน ชายหนุ่มจึงเดินเข้ามามองเจ้าแมวดำที่กำลังเลียอุ้งเท้าคอยอย่างว่าง่าย

“ไง เดียบลิโต้ แกชื่อเดียบลิโต้ใช่ไหม”

ไม่ถามเปล่า ฝ่ามือใหญ่ยังลูบหัวเดียบลิโต้อย่างเอ็นดู พอได้สัมผัสขนนุ่ม ๆ นี่แล้วเขาก็มักจะนึกถึงสุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดสองตัวที่เลี้ยงไว้ที่บ้านทุกที

“นุด…ไม่ใช่นุด แง่ก ๆๆๆ”

เมื่อรู้ว่าไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา เดียบลิโต้จึงไม่คิดจะหลบหนีอีกต่อไป เจ้าแมวดำคลอเคลียหัวเล็ก ๆ ของมันกับฝ่ามือแมคเคนซีอย่างออดอ้อนจนทำให้เขารู้สึกเอ็นดูขึ้นมา

“เจ้าชอบแมวอย่างนั้นรึ”

เสียงของแม่มดเฮ็กซาเรียดังขึ้นอีกครั้ง เธอวางอาหารแมวไว้ตรงพื้นหลังเคาน์เตอร์ แน่นอนว่าเดียบลิโต้ที่กำลังหิวโหยรีบโดดผลุงลงไปกินทันที

“ไม่เชิงครับ ผมชอบหมามากกว่า บ้านที่อังกฤษผมเลี้ยงไว้สองตัว แต่ว่าแมวก็น่ารักดี”

“เจ้า…อยากลองเลี้ยงแมวไหม”

“หืม…หมายถึงคุณจะยกเดียบลิโต้ให้ผมเหรอ”

หลังจบคำถาม เจ้าแมวดำที่กำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารก็รีบหันขวับมามองทั้งคู่ตาโตทันที

“ไม่ใช่ ข้าหมายถึงแมวที่เป็นสัตว์วิเศษ…เจ้ารู้จักกริมาลคินไหม”

เมื่อรู้ว่าหัวข้อสนทนาไม่ใช่ตนเอง เดียบลิโต้จึงหันไปกินอาหารต่อ ส่วนแมคเคนซีที่ได้ยินชื่อไม่คุ้นหูก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ

“ไม่ครับ ผมไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน”

“ฟังข้านะ กริมาลคินเป็นแมวที่เป็นสัตว์รับใช้ของพวกเราเหล่าแม่มด นิสัยเหมือนแมวทั่วไปแต่สามารถร่ายเวทย์และช่วยเจ้าของต่อสู้ได้ หากผู้ใดได้เป็นเจ้าของก็เหมือนมีข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ที่จะคอยติดตามไปทุกที่“

”……แล้วถ้าผมอยากจะเลี้ยงกริมาลคิน ผมต้องทำยังไง“

อันที่จริงแมคเคนซียังไม่คิดเรื่องเลี้ยงสัตว์มาก่อน โดยเฉพาะสัตว์วิเศษ แล้วยิ่งเป็นแมวด้วยเขายิ่งไม่รู้ว่าต้องเลี้ยงอย่างไร ที่แน่ ๆ น่าจะไม่เหมือนเลี้ยงสุนัข แต่เมื่อได้ยินว่าสัตว์วิเศษนามว่ากริมาลคินจะคอยติดตามผู้เป็นเจ้าของไปทุกที่แล้วก็เริ่มสนใจขึ้นมา…จะเป็นไปได้หรือไม่หากเขาจะเลี้ยงกริมาลคินไว้เป็นเพื่อนข้างกายผู้ซื่อสัตย์แทนที่จะเป็นข้ารับใช้

“ข้าได้ยินข่าวจากพวกแม่มดมาว่าระยะนี้พวกนางเห็นกริมาลคินอยู่แถวเมืองอิธาก้า หากเจ้าอยากได้กริมาลคินมาครอบครอง จงไปที่นั่น…”

เฮ็กซาเรียหรี่ตาลงมองแมคเคนซีก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วยกมือข้างหนึ่งป้องปากพร้อมกับลดเสียงลงมาเป็นกระซิบทั้งที่ในร้านนี้มีเพียงพวกเขาแค่สองคนและเจ้าแมวดำเดียบลิโต้อีกหนึ่งตัว จากนั้นแม่มดเฒ่าก็ผละออกมาแล้วเดินเข้าไปที่หลังร้านอีกครั้งแล้วกลับมาออกพร้อมวางบางสิ่งลงบนเคาน์เตอร์

“แคทนิปกับอัญมณีบลูสโตนคือสิ่งที่กริมาลคินโปรดปราน หากเจ้าผูกสัมพันธ์กับกริมาลคินจนมันไว้วางใจ เมื่อนั้นเจ้าก็จะได้ผูกพันธะเวทมนตร์และได้เป็นเจ้าของสัตว์วิเศษตนนั้น ส่วนวิธีอื่น ๆ เจ้าจงไปค้นหาเอาเอง…ที่ข้ายอมบอกเรื่องนี้กับเจ้าเพราะเจ้าเป็นบุตรเทพีเฮคาทีหรอกนะ“

.

.

.

สุดท้ายแมคเคนซีก็ออกจากร้านขายสมุนไพรและอุปกรณ์เวทมนตร์มาพร้อมกับถุงกระดาษหนึ่งใบที่ภายในบรรจุทั้งสมุนไพรที่ซื้อไปฝากจูลี่ แคทนิปและมูนสโตนสำหรับไปผูกมิตรกับแมวกริมาลคิน นอกจากนี้ยังมีผงแป้ง เกลือศักดิ์สิทธิ์ และผงดาราซึ่งเป็นส่วนผสมในการปรุงยาอีกอย่างละนิดหน่อย ในตอนแรกเฮ็กซาเรียจะไม่คิดค่าสินค้ากับเขา แต่แมคเคนซีก็ยืนกรานว่าจะจ่ายค่าสินค้าทั้งหมดจนเธอต้องยอมรับดรักม่าจากเขาไปในที่สุด ซึ่งนั้นก็ทำให้กระเป๋าเงินส่วนดรักม่าของเขาแทบจะเบาหวิว

”ตายล่ะ…สี่โมงกว่าแล้ว“

เมื่อดูนาฬิกาแล้วก็ถึงกับตกใจ ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกดีนเลือกตั้งกันเสร็จแล้วหรือยัง เขาต้องรีบกลับไปตรงจุดที่นัดกับอีกฝ่ายไว้แล้ว

“อุบ…เหม็นชะมัด”

ขณะเดินออกมาจากตรอกก็ได้กลิ่นอันไม่สู้ดีนักจนแมคเคนซีต้องยกแขนขึ้นมาปิดจมูกไว้ เขามั่นใจมากว่าตอนขามาไม่มีกลิ่นอะไรแบบนี้เลยแม้แต่น้อย

พั่บ ! พั่บ !

เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างบินผ่านไป แมคเคนซีเงยหน้าขึ้นมองเงาดำนั่นแล้วก็ต้องเบิกตาโพลงด้วยความตื่นตระหนกเมื่อเห็นอสุรกายรูปร่างคล้ายมนุษย์แต่มีปีกเหมือนค้างคาวตัวใหญ่ราวเกือบสามเมตรทาบทับผ่านร่างของตนและบริเวณนั้น เมื่อมันก้มลงมองมาที่เขาก็มีลำแสงจ้าราวกับแสงไฟที่ประภาคารสาดส่องออกมาจากหน้าผากของมันกระทบเข้ากับตาของแมคเคนซีพอดีจนชายหนุ่มที่มีภาวะตาแพ้แสงถึงกับตาพร่ามัวไปชั่วขณะ

“แมคเคนซี หยิบคฑาเวทย์ขึ้นมา ตั้งสมาธิแล้วว่าตามข้า”

เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว เขาจำได้ดีว่าเป็นเสียงของหญิงผู้ที่เพิ่งสนทนากันไปก่อนหน้านี้ไม่นาน

…เทพีเฮคาที…

ไม่ปล่อยให้เสียเวลา แมคเคนซีรีบหยิบอาวุธเวทย์ประจำตัวออกมาจากถุงกระดาษที่ใส่รวมกับสินค้าของร้านสมุนไพรไว้เพื่อไม่ให้ผิดสังเกต ฝ่ามือใหญ่กำคฑาเวทย์แน่นชี้ไปยังอสุรกายตนนั้นแล้วตั้งสมาธิรอฟังคำพูดถัดไป

“อินคันทาเร…”

“อินคันทาเร…"

”เฟลมมา มาจิกา“

”เฟลมมา มาจิกา !“

ทันทีที่กล่าวจบลูกไฟก็พุ่งออกจากปลายคฑาเวทย์ไปยังร่างที่บินอยู่บนฟากฟ้า แต่เป็นเพราะภาพตรงหน้ายังพร่าเลือน การโจมตีจึงพลาดเป้าไปอย่างน่าเสียดาย เจ้าอสุรกายที่ได้กลิ่นเดมิก็อดก็บินพุ่งลงมาหมายจะจับเขาเป็นอาหาร พอดีกับที่แมคเคนซีหายจากอาการตาแพ้แสง เขาจึงใช้โอกาสนี้ชี้คฑาเวทย์ไปยังสัตว์ประหลาดตนนั้นอีกครั้ง

”อินคันทาเร เฟลมมา มาจิกา !“

ลูกไฟอีกลูกพุ่งออกไปซึ่งคราวนี้โดนเข้ากับร่างของอสรุกายตนนั้นเต็มเปา เสียงกรีดร้องแหลมหูดังขึ้นพร้อมกับเปลวเพลิงที่ลุกโชนแผดเผากลางท้องฟ้าจนกระทั่งร่างของมันกลายเป็นธุลีสลายหายไป

”……ขอบคุณครับแม่“

เดมิก็อดหนุ่มพึมพำเสียงเบาแล้วเก็บคฑาเวทย์ไว้ในถุงกระดาษตามเดิมก่อนจะรีบสาวเท้าออกไปจากจุดนั้น

.

.

.

-05.11.24  /  05:00PM.-

”แมคซี่ ! ที่รัก นายกลับมาแล้ว ฉันนึกว่านายหลงทางจนกลับมาไม่ถูกแล้วซะอีก“

เมื่อกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนมาถึงจุดที่นัดกันไว้ แมคเคนซีก็เห็นดีนยืนทำหน้ากังวลใจอยู่ แน่นอนว่าเมื่ออีกฝ่ายเห็นเขา ท่าทางหงอย ๆ นั่นก็เปลี่ยนไปทันควัน ร่างสูงรีบตรงรี่เข้ามากอดพร้อมกับลูบหลังปลอบขวัญแล้วพาเขาขึ้นรถที่คุณโดนัลด์กับคุณไมค์นั่งรออยู่ จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวไปยังร้านตัดผมของทั้งคู่ทันที

”ไหนดูซิซื้ออะไรมา หืม…นั่นอะไร ขนมปังฝรั่งเศสงั้นเหรอ“

เหมือนว่าดีนจะสังเกตเห็นคฑาเวทย์แวบ ๆ ในถุงกระดาษเลยยื่นมือมาเพื่อจะหยิบ แมคเคนซีจึงรีบคว้ามือคนรักไว้

”ไม่ใช่ ไว้ถึงบ้านฉันจะเล่าให้นายฟัง“

เขาขยับมากระซิบให้ได้ยินกันเพียงสองคน ซึ่งดีนเองก็เหมือนจะรู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรเล่าตรงนี้จึงทำทีเปลี่ยนเป็นเรื่องคุยเรื่องอื่น แน่นอนว่าคืนนี้เขาจะต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านขายสมุนไพรและอุปกรณ์เวทมนตร์ให้อีกฝ่ายได้ฟัง

.

.

.

”อยากทำผมบ้างไหมแมคเคนซี“

คุณไมค์ที่ถอดผ้าคลุมกันเศษผมออกมาจากร่างดีนถามขึ้นหลังจากที่ตัดผมให้คนรักของเขาเสร็จแล้ว

”เอ่อ…ผมยังไม่ได้คิดไว้เลย ว่าจะทำทรงอะไรดี“

ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นวางบนเส้นผมสีน้ำตาลของตนเองซึ่งตอนนี้เหมือนว่าจะยาวขึ้นจากเดิมนิดหน่อย

”ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกฉันออกแบบให้เอง มานั่งนี่สิ“

คุณโดนัลด์ผายมือมายังเก้าอี้ว่างด้านข้างดีน แมคเคนซีจึงลุกไปนั่งตามคำเชื้อเชิญนั้น

”เอาให้ออกมาหล่อเหมือนผมเลยนะ“

ดีนที่ตอนนี้ผมสั้นขึ้นจากเดิมหันมาบอกช่างทำผมทั้งคู่

”ได้เลยไอ้เสือ นายว่าไงโดนัลด์ เอาทรงไหนดี“

คุณไมค์หัวเราะลั่นก่อนจะหันมาถามความเห็นคุณโดนัลด์ที่ยืนเอามือกุมคางมองผมและรูปหน้าของแมคเคนซีผ่านบานกระจก

”ฉันว่า…เรามาเนรมิตแมคเคนซีให้เป็นหนุ่มอังกฤษผมบรอนซ์กันดีกว่า ว่าไงแมคเคนซี โอเคไหม“

คุณโดนัลด์ดีดนิ้วดังเป๊าะก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของเขาทั้งสองข้าง

“ได้ครับ ลองดูก็ได้”

แมคเคนซีพยักหน้ารับ นึกภาพตนเองผมบรอนซ์แล้วก็คงจะดูดีไม่น้อย

”โอ้…เป็นความคิดที่ดี งั้นเรามาเริ่มกันเลย“

เมื่อตกลงกันได้แล้วคุณไมค์ก็ไปเข็นรถอุปกรณ์ทำผมมาไว้ข้างเก้าอี้ แล้วการแปลงโฉมให้หนุ่มอังกฤษก็เริ่มขึ้น

ซื้อของที่ร้านขายสมุนไพรและอุปกรณ์เวทมนตร์

1. แคทนิป  :  2  (ราคา 15x2)

  2. มูนสโตน  :  2  (ราคา 50x2)

3. ผงแป้ง  :  4  (ราคา 5x4)

     4. เกลือศักดิ์สิทธิ์  :  1  (ราคา 60)

       5. ผงดารา  :  1  (ราคา 50)

จ่ายค่าสินค้า 260 ดรักม่า (รวมภาษี 274 ดรักม่า)

ตื่นรู้ +2 จากการพิชิตแวน มีเทอร์ครั้งแรก

สินสงคราม : เยื่อบุปีก

@God