[บันทึกการเดินทาง] โรมิโอ & จูเลียต 2024

ยามเช้าของวันเอโลอิสนัดเพื่อนร่วมภารกิจทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าค่าย เธอได้บทเรียนจากการเดินทางในคราวก่อนมามากพอสมควร แค่ไปเซ็นทรัลพาร์กใช้เวลาตั้ง 5 วันในการเดินทางรอบนี้บอสตันเชียวนะ ไกลกว่ากันตั้งเยอะ! ครั้งนี้จะไม่มีการผิดพลาดซ้ำเดิมการโบกรถคนมั่วซั่วแบบนั้นจะไม่ทำแล้ว(?) 

“เอาล่ะ ก่อนอื่นพวกเรามาวางแผนการเดินทางกันก่อน” 

เอโลอิสผู้เป็นตัวตั้งตัวตีของการเดินทางในครั้งนี้เริ่มเกริ่นเรื่องแผนที่จะใช้เดินทาง ดูแล้วเหมือนเธอเตรียมตัวมาอย่างดี แต่จริง ๆ แล้วไม่! เธอแค่ทำเหมือนว่าเตรียมตัวเพื่อไม่ให้สมาชิกร่วมภารกิจตื่นตระหนกถ้ารู้ว่าปกติเธอเป็นพวกชอบไปตายเอาดาบหน้า

“เราจะต้องเดินทางไปที่บอสตันกันเพื่อตามหาหญิงสาวคนหนึ่ง”

“ชื่ออะไรงั้นเหรอ” การ์เซียหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาเพื่อเตรียมจดรายละเอียดที่จำเป็น อีกทั้งยังพกกล้องถ่ายรูปมาด้วย

“แมคเคย์ล่า แอนเดอร์สัน”

“หน้าตาเป็นยังไง มีรูปไหม?” อีธานถามเสริม

“ไม่มี เทพไม่ได้ให้มา”

“แล้วที่อยู่ล่ะ?” การ์เซียถามเพิ่ม

“ไม่รู้ แต่เขาบอกว่าอยู่ที่คฤหาสน์นายพลในกองทัพอเมริกา” เอโลอิสตอบตามข้อมูลอันน้อยนิดที่ได้รับมาจากเทพีอะโฟร์ไดท์

“พวกเราดูมืดแปดด้านมากเลยนะ บอสตันตั้งกว้างใหญ่รู้แค่ชื่อคนแล้วจะไปเจอได้ยังไงกัน แถมชื่อซ้ำนามสกุลซ้ำก็มีตั้งเยอะแยะไป คนที่พวกเราไปเจออาจไม่ใช่คนที่พวกเราตามหาก็ได้” 

“แต่อย่างน้อยเราก็รู้นี่ว่าเธอมาจากตระกูลนายพล ฉันคิดว่าแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สันคงไม่ใช่ลูกนายพลทุกคนหรอก…มั้ง” เอโลอิสเองก็ไม่แน่ใจนักแต่ก็ช่วยไม่ได้เธอรับภารกิจนี้มาแล้วจะไม่ทำก็ไม่ได้

“กระผมว่าก่อนที่จะมากังวลเรื่องตามหาคน ไปให้ถึงบอสตันให้ได้ก่อนดีไหมขอรับ?” เคอร์ติสที่เงียบมานานในที่สุดก็หาจังหวะพูดแทรกได้เสียที นกกระทาผู้แสนเฉลียวฉลาดตัวนี้คันปากอยากพูดมานานมันหวังว่าตนเองจะมีประโยชน์บ้าง

“งั้นเราไปขึ้นรถไฟดฮเฟตัสของพ่อฉันได้ไหม?” เอโลอิสถามขึ้น

“ไม่ได้ขอรับ รถไฟจะจอดแค่เมืองหลวงของประเทศต่าง ๆ เท่านั้นไม่จอดเมืองอื่น ฉะนั้นบอสตันก็ไม่จอดขอรับ”

“น่าเบื่อชะมัด คราวหน้าฉันต้องไปคุยกับพ่อหน้าเตาเสียแล้วให้หัดสร้างสถานีไว้ให้ครอบคลุมหน่อย คนเดินทางมันเหนื่อย!”

“เอาไปแบบนี้ไหมในฐานะที่ฉันเป็นนัมเบอร์วันเรื่องข่าวกรองของค่ายฮาล์ฟบลัด ฉันเคยได้ยินมาว่าทีมที่เคยไปตามหาตรีศูลเคยใช้บริการแท็กซี่สามพี่น้องสีเทา เห็นว่ามันเร็วแล้วก็ประหยัดเวลาไปได้เยอะเลย ทุกคนมีความเห็นว่าไง?” 

การ์เซียผู้ที่เป็นประหนึ่งใต้เตียงของค่ายฮาล์ฟบลัดไม่มีเรื่องใดในค่ายที่เธอไม่รู้ได้เสนอแนวทางการเดินทางให้เพื่อนร่วมภารกิจทราบ สีหน้าทุกคนดูมีความหวังขึ้นมาทันที ยกเว้นเคอร์ติสที่ทำหน้าผงะอย่างเห็นได้ชัดแถมตัวสั่นอีกต่างหากราวกับว่ามันรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับบริการนี้

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

“ทะ…แท็กซี่สามพี่น้องสีเทาเหรอขอรับ…” เคอร์ติสถามเสียงสั่น

“มันทำไมเหรอ?” อีธานเลิกคิ้วถาม

“แบบว่า..มัน—” เคอร์ติสยังไม่ทันได้พูดต่อเอโลอิสก็แทรกเสียงขึ้นมาแบบไม่รับความเห็นต่าง

“ได้ครับพี่ ดีครับนาย สบายครับผม เหมาะสมครับท่าน! เอาตามที่การ์เซียว่าเลย…เคอร์ติส! เรียกรถมาด่วน ๆ เราจะไปลงที่ไชน่าทาวน์นิวยอร์กเพื่อต่อรถบัสไปที่บอสตันกัน รถทัวร์จีนน่ะถูกที่สุดแล้วประหยัดค่าเดินทาง เร็ว! โก โก โก เรียกรถ!” 

ใจหนึ่งเคอร์ติสก็ไม่ได้อยากเรียกรถแท็กซี่บ้านี่เลยแต่ก็ไม่อยากขัดใจเอโลอิสผู้เป็นลูกพี่ของตนเอง จึงจำใจต้องเป็นคนเรียกรถแท็กซี่คันนั้นให้ ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับบุญกรรมที่เหล่าเดมิก็อดกลุ่มนี้เคยทำไว้แล้วล่ะ ส่วนตัวมันเองคงต้องเตรียมถุงอ้วกให้พร้อม…ทั้งสี่รอเพียงไม่ทันก็มีแท็กซี่ไม่ทราบที่มาพุ่งมาจอดที่ด้านหน้าค่ายอย่างรวดเร็ว

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!!

“จะไปไหนเด็ก ๆ?”

บานกระจกรถเลื่อนลงอย่างช้า ๆ สภาพแท็กซี่ที่อยู่เบื้องหน้าของเดมิก็อดทั้งสามไม่ค่อยน่าดูสักเท่าไหร่ เรียกได้ว่าวิ่งได้ก็บุญแล้ว รถบุโรทั่งขนาดนี้ได้รับใบอนุญาตให้วิ่งในนิวยอร์กได้อย่างไรกัน? ดูจากลักษณะแล้วควรปลดระวางเอาไว้ใช้เพาะเห็ดขายเสียมากกว่า ตกใจกับสภาพรถนั้นไม่เท่าไหร่สิ่งที่ทุกคนตกใจยิ่งกว่าคือหญฺิงชราสามคนที่อยู่ฝั่งคนขับและเบาะข้าง…พวกเขาไม่มีลูกตา! จะมีเพียงแค่คนเดียวที่มีตา 1 ข้าง

“ปะ…ไปที่จอดรถบัสตรงไชน่าทาวน์ค่ะ” เอโลอิสพูดแบบตะกุกตะกัก

“แม่หนูอย่าเสียเวลาอยู่เลยรีบขึ้นมาได้เลยปกติใช้เวลาชั่วโมงนึง แต่ฉันจะทำให้พวกเธอถึงใน 30 นาที”

“30 นาทีเหรอคะ ดีเลยพวกเราไปกัน!” 

เอโลอิสใจชื้นขึ้นมาทันทีเมื่อรถแท็กซี่คันนี้สามารถประหยัดเวลาไปได้ตั้งครึ่งชั่วโมง เธอขึ้นนำคนอื่นเข้าไปก่อนแม้รถจะเก่าเรียกได้ว่าเก๋าเกมอย่างมากเลยล่ะ เคอร์ติสยังคงสั่นกลัวแต่ด้วยความที่มันเกาะไหล่ของเอโลอิสอยู่เลยเหมือนโดนบังคับให้เข้าไปในรถด้วยกลาย ๆ คนอื่น ๆ เมื่อเห็นว่าหัวหน้าภารกิจเข้าไปแล้วก็ตามเข้าไปด้านใน กลิ่นของรถอับมากเสียจนการ์เซียต้องล้วงเอากระปุกน้ำหอมในกระเป๋ามาฉีดสองสามทีเพื่อลดกลิ่น

“เราตายแน่…” คำพูดสั้น ๆ ของเคอร์ติสทำให้เอโลอิสต้องหันมาตำหนิ

“นี่เคอร์ติสหยุดพูดจาไม่เข้าหูได้แล้ว แค่รถแท็กซี่มันเก่าไม่ได้หมายความว่านายจะตายหรอกนะ—”

บรื้นนนนนนนนนนนนน~

แท็กซี่ออกตัวแล้วความเร็วสูงจนหลังของเดมิก็อดทั้งสามติดเบาะ ความเร็วขนาดนี้ทำเอาหายใจไม่ทั่วท้องเท่าไหร่ เอโลอิสเหลือบไปมองเพื่อนร่วมเดินทางอีกสองคนพบว่าสีหน้าของพวกเขาไม่สู้ดีสักเท่าไหร่ ก่อนจะหลับมาหันมองที่เคอร์ติสมันมองเธอด้วยสายตาเชิงตำหนิที่เธอตัดสินใจให้ทุกคนขึ้นรถนรกแตกนี่มา 

“เจ้าเอาลูกตามาให้ข้าเดี๋ยวนี้นะ!” 

“ไม่สิ! ต้องเอามาให้ข้า ข้าเป็นคนจับพวงมาลัย”

“อย่ามาแย่งข้านะ!”

เสียงทะเลาะกันของสามพี่น้องที่ไม่มีลูกตาเอะอะโวยวายดังลั่นรถเพื่อแย่งลูกตาที่มีอยู่เพียงดวงเดียว จังหวะที่พวกเขาแก่งแย่งทำให้รถเสียการควบคุมชั่วขณะโย้ไปเย้มาตลอด เหล่าเดมิก็อดทำได้เพียงปิดปากของตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้สิ่งใดพุ่งออกมา 

“ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์บนโอลิมปัสทั้งหลาย ข้าน้อยยังไม่อยากตาย ข้าน้อยยังใช้ชีวิตนกกระทาไม่คุ้มเลย…ฮือ…” เคอร์ติสโอดครวญอ้อนวอนขอทวยเทพเพราะคิดว่าตนคงไม่รอดแล้ว

“อย่าพูดให้เป็นลางได้ไหมเคอร์ติส!” เอโลอิสหันไปเอ็ดนกกระทาของเธอ

“ดูนั่น!” 

อีธานชี้ไปที่ทางข้างหน้ารถบรรทุกกำลังขับสวนมา สามพี่น้องยังไม่หยุดทะเลาะกันรถเคลื่อนตัวไปอยู่ในเลนเดียวกับรถบรรทุกใกล้จะประสานงาเต็มทน เดมิก็อดทั้งหลายกรีดร้องประสานเสียงกันโดยมิได้นัดหมายเป็นจังหวะเดียวกับที่ยัยป้าคนบังคับพวงมาลัยแย่งลูกตามาใส่ในเบ้าตาของตนได้สำเร็จ เธอบังคับพวงมาลัยกลับมาที่เลนเดิมได้อย่างทันท่วงที เรียกได้ว่าหัวใจจะวายตาย รถขับด้วยความเร็วที่อีกนิดจะไวกว่าเสียงอยู่แล้ว

“แยกหน้าก็ถึงแล้วเด็ก ๆ”

สามพี่น้องเลี้ยงหักศอกจนร่างเดมิก็อดเทไปกองกันฝั่งเดียวก่อนจะเบรกอย่างรุนแรงจนหน้าของเอโลอิสกระเด็นไปจูบกับเบาะหน้า โชคดีที่เธอไม่ได้แต่งหน้าอะไรมากมายไม่งั้นคงได้ติดเป็นจิตรกรรมฝาผนังติดหลังเบาะให้ลูกหลานได้ชมสืบไปแน่

“ถึงแล้วทำเวลาได้ดีจริง ๆ” ป้าที่นั่งเบาะข้างคนขับกดหยุดนาฬิกาจับเวลาราวกับกำลังเก็บสถิติความเร็วในการถึงจุดหมาย 

หลังจากที่เอโลอิสแกะหน้าตัวเองออกมาจากเบาะหน้าได้สำเร็จก็รีบเอาเงินยัดมือโชเฟอร์แล้วพากันลงรถอย่างรวดเร็วแต่รถแท็กซี่คันนี้นั้นไวกว่า ทันทีที่ลูกค้าลงหมดมันก็พุ่งออกไปแบบไม่เหลือร่องรอยทิ้งเหล่าเดมิก็อดที่กำลังเข้าอ่อนไว้เบื้องหลัง สาวน้อยผมสีเพลิงทรุดลงกับพื้นมือสัมผัสผืนดินแทบจะก้มลงไปจูบ

“นะ…นี่มันพื้นดิน…พื้นดินจริง ๆ” สีหน้าของเธอดีใจมากที่ได้เห็นพื้นดิน ทำเอาคนแถวไชน่าทาวน์ต่างก็ยืนมองพวกเขาเหมือนคนเห็นคนสติไม่ดีสามคนที่ดีอกดีใจกับการเห็นถนนเป็นครั้งแรก

เมื่อทุกคนตั้งสติได้ก็พากันไปซื้อตั๋วรถบัสเพื่อออกเดินทางไปยังบอสตันแน่นอนว่าคนออกค่าใช้จ่ายต้องเป็นเอโลอิส เนื่องจากทุกคนลงความเห็นว่าตัวการที่ทำให้ทุกคนต้องมาลำบากออกเดินทางทำภารกิจก็ต้องเป็นคนออกตังค์ ส่วนเคอร์ติสเองก็ต้องอยู่ในตำแหน่งเดิมคือซ่อนตัวในกระเป๋าเป้เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของคนอื่น

“รถออกเวลาเที่ยง นี่ก็ได้เวลาแล้วฉันว่าพวกเราต้องขึ้นรถแล้วล่ะ”

การเดินทางใช้เวลา 4 ชั่วโมงโดยประมาณก็มาถึงเมืองบอสตันในที่สุด ด้วยความที่เป็นรถทัวร์จีนจึงมาจอดปลายทางที่ไชน่าทาวน์ของบอสตัน เดมิก็อดทั้งสามเดินทางมาถึงจุดหมายอย่างปลอดภัยไร้อสุรกายรบกวน เวลานี้ถึงแม้จะยังไม่ใช่ช่วงเย็นของวันแต่ก็คงต้องรีบหาที่พักให้เรียบร้อยก่อนตะวันจะตกดิน

“ถึงบอสตันแล้วพวกเราคงต้องหาที่พักกันก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยออกตามหาแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สัน—”

ระหว่างที่เอโลอิสและเพื่อน ๆ กำลังคุยกันเรื่องหาที่พักเสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังขึ้นในตรอกเล็ก ๆ ในย่านไชน่าทาวน์แห่งนี้ เสียงเหมือนกับว่าคนกำลังมีเรื่องกัน ทั้งสามคนเดินตามเสียงไปเพราะมีลางสังหรณ์ไม่ดีนัก เลือดผู้ผดุงความยุติธรรมมันพุ่งพล่าน เมื่อเดินตามเสียงมาก็พบทหารอเมริกันกำลังรุมหาเรื่องหนุ่มจีนคนหนึ่งอยู่

“เลิกยุ่งกับคุณหนูซะ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน” หนึ่งในทหารพูดข่มขู่หนุ่มจีนผู้นั้น

“ผมรับปากกับพวกคุณไม่ได้หรอก เรารักกันทำไมคนรักกันถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้ล่ะ?”

“ช่างไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเอาเสียเลย ดูสภาพแกสิพ่อค้าหาบเร่จน ๆ แบบนี้จะไปคู่ควรกับคุณหนูสูงศักดิ์ได้ยังไง!”

“พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินกัน!”

“ปากดีนักนะ งั้นก็อย่าหาว่ารังแกเลย!!!” 

หมัดพุ่งตรงด้วยพละกำลังมหาศาลเฉกเช่นผู้ที่ได้รับการฝึกในกองทัพมาอย่างดีหมายจะต่อยสั่งสอนชายหนุ่มผู้ดื้อด้าน เขาหลับตาปี๋ทำใจเอาไว้แล้วว่าอย่างไรเสียวันนี้ก็คงไม่รอดวาสนาของเขาคงมาถึงได้เพียงเท่านี้จริง ๆ แต่แล้ว…

พลั่ก!!!

 ของแข็งกระทบเขาที่หัวของทหารอเมริกันคนนั้นอย่างจัง และฝีมือก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเอโลอิสที่ไปคว้าเอากระทะจีนแถวนั้นมาทุ่มใส่หัวของเขาเต็มแรง ยังดีที่มันไม่แรงพอที่จะทำให้ใครถึงแก่ชีวิตได้ ทั้งสามคนปรากฏตัวในคราบไอ้โม่ง การมีเรื่องในที่ชุมชนนี่มันเสี่ยงโดนจับมากเกินไปจึงต้องทำการพรางตัวเล็กน้อย

“เจ้าเด็กเปรตพวกนี้มันเป็นใคร!!! จับมัน!!!”

“ซวยแล้วไง!” การ์เซียอุทานขึ้นมา

“แล้วจะยอมให้มันจับเราไปทำปุ๋ยเหรอ สู้กลับสิ!” 

สิ้นเสียงของอีธานการตะลุมบอนก็เริ่มขึ้นศึกระหว่างทหารอเมริกันที่ได้รับการฝึกจากกองทัพปะทะเด็กเดมิก็อดที่ฝึกจากค่ายฮาล์ฟบลัด พลังคนธรรมดากับครึ่งเทพใครมันจะเจ๋งกว่ากัน! แต่ก็อย่างว่าสามคนที่มาทำภารกิจรอบนี้ไม่มีใครเป็นลูกเทพแห่งการต่อสู้หรืออะไรทำนองนั้นเลยสักคนการต่อกรจึงเต็มไปด้วยความทุลักทุเลเอาเรื่อง 

“นายน่ะ หยิบนั่นมาให้หน่อย” เอโลอิสหันไปพูดกับหนุ่มจีนพร้อมชี้ไปที่ไม้หน้าสามที่วางอยู่แถวนั้น

“ดะ..ได้…” เขาหยิบไม้หน้าสามยื่นให้เธอ 

สาวน้อยผมสีเพลิงเอาไม้ไล่ฟาดทหารอเมริกันอย่างดุเดือด กองทัพรัสเซียก็เจอมาแล้วกองทัพอเมริกันจะไปเหลืออะไร หลังจากการต่อสู้อันแสนยาวนานทหารทั้งหมดก็สลบกองอยู่เต็มพื้น แน่นอนว่าทั้งสามคงไม่กะเอาใครถึงชีวิตไม่งั้นมีหวังภารกิจนี้คงต้องไปจบที่การนอนคุกเป็นแน่

“นายเป็นอะไรไหม?” เอโลอิสหันไปถามหนุ่มจีนผู้นั้น

“ผมไม่เป็นอะไร พวกคุณยังโอเคไหม เมื่อครู่ผมเห็นโดนกันคนละหลายดอกอยู่”

“แค่ฟกช้ำนิดหน่อยน่ะ แผลแค่นี้ไกลหัวใจไม่กี่วันก็หายแล้ว” 

“ผมต้องขอขอบคุณพวกคุณจริง ๆ ที่ช่วยผมไว้อย่างน้อยก็ขอให้ผมได้ตอบแทนสักหน่อย ไปทำแผลกันที่บ้านผมก่อนเถอะ”

ด้วยความที่ยากจะปฏิเสธน้ำใจสุดท้ายทุกคนก็มาลงเอยในบ้านเช่าเก่า ๆ ซ่อมซ่อของหนุ่มจีน เขาหยิบอุปกรณ์ทำแผลราคาถูกมาวางบนโต๊ะตัวเดียวในบ้าน เมื่อเห็นว่าโดยรอบน่าจะปลอดภัยแล้วทั้งสามจึงได้ถอดไอ้โม่งออกเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงเพื่อให้เจ้าบ้านได้ทำแผลให้เสร็จเรียบร้อย

“ต้องขอโทษด้วยที่สภาพบ้านไม่น่าดูนัก”

“ไม่เป็นไรหรอกแค่นายมีน้ำใจพาพวกเรามาทำแผลก็ดีมากแล้ว”

“จริงสิ ผมชื่อวินสตัน สวี พวกคุณล่ะ?”

พอได้ยินชื่อเดมิก็อดทุกคนก็หันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก ชื่อนี้มัน…ชื่อเดียวกับในจดหมายของเทพีอะโฟร์ไดท์เลยนี่นา!

“ชะ…ชื่ออะไรนะอีกทีซิ?”

“วินสตัน สวี ทำไมเหรอ?”

“อ๋อ ปะ…เปล่า…ฉันชื่อเอโลอิส เพจ คนหัวทองชื่ออีธาน ซาง ส่วนสาวน้อยน่ารักตรงนั้นชื่อการ์เซีย อาร์เมลลินี แล้วก็นี่เคอร์ติสผู้ติดตาม…เอ่อ…สัตว์เลี้ยงน่ะ สัตว์เลี้ยงของฉัน”

“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนเลย ไม่คิดว่าจะมีคนเลี้ยงนกกระทาเป็นสัตว์เลี้ยงด้วย มันออกไข่ได้ไหม?”

“เอ่อ…มันตัวผู้น่ะ” สาบานได้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนคิดว่าเคอร์ติสออกไข่ได้ อย่างน้อยก็มีเจ้ารอฟีอัสลูกเทพซุสนั่นแหละที่คิดแบบนี้คนนึง

“ว่าแต่พวกคุณมาเที่ยวกันเหรอสำเนียงดูไม่ใช่คนที่นี่เลย” แหงล่ะ ไม่มีใครเป็นคนอเมริกันสักคน

“พอดีพวกเรากำลังตามหาคนน่ะ” การ์เซียเอ่ยขึ้นพร้อมยกกล้องถ่ายรูปถ่ายบรรยากาศพื้นที่อันซ่อมซ่อในเมืองบอสตันไปพลางในใจของเธอคงคิดว่าอยากตีแผ่ออกหนังสือให้คนทั้งโลกได้ทราบตามสไตล์ที่ถนัด

“ให้ผมช่วยไหม เห็นแบบนี้ผมก็พอจะกว้างขวางอยู่ เคยทำงานส่งหนังสือพิมพ์มาก่อนรู้จักแทบทุกบ้านในบอสตันเลยล่ะ”

“แมคเคย์ล่า แอนเดอร์สัน ที่เป็นตระกูลนายพลน่ะนายรู้จักไหม?” อีธานชิงถามทันที

“!?!” สีหน้าของวินสตันดูตกใจอย่างเห็นได้ชัดที่ได้ยินชื่อนี้

“นายรู้จักเหรอ?” เอโลอิสหลอกถามทั้งที่เธอก็รู้ว่าสองคนนี้เป็นคนรักกันเพราะข้อมูลในจดหมายภารกิจว่าไว้แบบนั้น

“ระ…รู้สิ รู้จักดีเลยล่ะ” 

“ทำไมพูดแล้วต้องหน้าแดงด้วย แฟนล่ะสิใช่ไหม?” การ์เซียแซวขึ้นมาทันที

“กะ…ก็ประมาณนั้น…แต่ครอบครัวของเธอไม่ค่อยชอบผมสักเท่าไหร่ เพราะฐานะผมไม่ค่อยดีดูไม่ค่อยมีอนาคต พวกทหารที่คุณจัดการไปวันนี้พ่อเธอก็ส่งมาข่มขู่บอกให้ผมเลิกยุ่งกับเธอไม่อย่างนั้นผมจะเดือดร้อน”

“แล้วนายจะยอมเหรอ?”

“ไม่อยู่แล้ว! เราสองคนไม่ได้ทำอะไรผิด” น้ำเสียงของวินสตันนั้นเต็มไปด้วยความแน่วแน่ตั้งใจ

“ถ้าอย่างนั้นนายพอจะพาพวกเราไปหาแมคเคย์ล่าได้ไหม เรื่องนี้ให้พวกเราช่วยนายเอง!” 

“แต่ก่อนที่จะช่วยเขา ฉันว่าพวกเราหาที่พักกันก่อนไหม นี่ก็เย็นแล้วนะ”

อีธานเอ่ยขึ้นมาทำให้ทุกคนนึกขึ้นได้ทันทีว่าตอนแรกตั้งใจว่าจะมาหาที่พักค้างคืนก่อนจะออกทำภารกิจในวันถัดไป แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเป้าหมายที่สองก่อนเป้าหมายแรกเช่นนี้ วินสตันมองหน้าทุกคนสลับกันไปมาก่อนที่จะเสนอไอเดียหนึ่งเพื่อแก้ปัญหาให้กับทุกคน

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้พวกคุณก็พักที่นี่เถอะ เป็นการตอบแทนที่พวกคุณช่วยผมไว้ อาจไม่สะดวกสบายเท่าไหร่ แต่ช่วงนี้โรงแรมหายากเพราะใกล้เทศกาล กลัวพวกคุณจะได้นอนหนาวข้างนอกแทน”

“ทุกคนว่ายังไง?” เอโลอิสหันไปถามความเห็นคนอื่น ๆ 

“ก็ดีนะ ประหยัดค่าโรงแรม”

“ฉันก็ไม่มีปัญหา” 

“ถ้าอย่างงั้นก็ตกลงตามนี้ พรุ่งนี้ผมจะพาพวกคุณไปหาแมคเคย์ล่า”

“ได้ตามนั้น!”

เมื่อทุกคนตกลงกันได้แล้วในคืนนี้จึงได้พักแรมที่ห้องของวินสตันภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวที่ต้องแก่งแย่งกันทั้งคืนนอนเรียงบนพื้นกันราวกับผู้ลี้ภัย แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่มีที่ให้ซุกหัวนอน อีกอย่างอยู่กับเป้าหมายน่าจะช่วยให้ภารกิจนี้สำเร็จลุล่วงได้ในเร็ววัน…

ภารกิจล่วงเลยเข้าสู่วันที่สองทุกคนยังคงอยู่ ณ ที่พักของวินสตัน สวีพ่อหนุ่มหน้ามนคนอพยพแห่งย่านไชน่าทาวน์บอสตัน เหมือนว่าเดมิก็อดทั้งสามและวินสตันจะเข้ากันได้ดีไม่น้อย เขาได้เล่าเรื่องราวความรักระหว่างเขาและคุณหนูแมคเคย์ล่าให้ฟังหลายเรื่อง ต้องบอกเลยว่าทั้งคู่เป็นคู่รักที่น่าชื่นชมอย่างที่เทพีอะโฟร์ไดท์กล่าวไว้ไม่มีผิด ถึงตอนนี้จะเริ่มปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ได้แล้วแต่วินสตันก็ยังมีความคลางแคลงใจเล็กน้อยเกี่ยวกับการตามหาแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สันของทั้งสามเพราะมันก็ดูไม่ชอบมาพากลพอสมควรถ้าพูดกันตามจริง

“ว่าแต่ทำไมพวกคุณถึงได้ออกตามหาแมคเคย์ล่าล่ะ หรือว่า…พ่อเธอก็ส่งพวกคุณมา!”

“ถ้าพ่อแมคเคย์ล่าส่งพวกฉันมาป่านนี้นายได้หมกอยู่ในส้วมแล้วย่ะ” การ์เซียพูดขึ้นเมื่อวินสตันตั้งทฤษฎีสมคบคิดแปลก ๆ มาจับผิดพวกเธอ

“ก็จริง…แล้วทำไมถึงอยากตามหาเธอล่ะ?”

ทั้งสามคนมองหน้ากันไปมาเพราะไม่ได้เตรียมตัวมาเจอกับคำถามนี้ ถ้าจะบอกว่าเทพีอะโฟร์ไดท์สั่งให้มาช่วย พูดไปใครจะเชื่อ เรื่องเทพกรีกมันหมดยุคสมัยไปพอ ๆ กับตอนศาสนาเผยแพร่นั่นแหละ เอโลอิสใช้ความคิดอยู่สักพักก่อนจะเอาน้ำตาเทียมมาหยอดตาแล้วเริ่มตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จที่มาจากความมโนล้วน ๆ

“ชีวิตของฉันน่ะมันช่างรันทดนัก เกิดมาพ่อก็ทิ้งไปตั้งแต่ยังเล็ก ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ฉันทนชีวิตบัดซบนี้ไม่ไหวเลยไปหาหมอดู หมอดูบอกว่าห้าร้อยปีก่อนฉันก่อกรรมทำเข็ญไว้มากมายต้องผ่านด่านเคราะห์ให้ครบ โดนอสนีบาตไปแล้วเก้าหน เกิดเป็นเดรัจฉานอีกเจ็ดชาติ เหลือแค่เพียงด่านเคราะห์สุดท้ายคือการทำให้คนรักกันสมหวังเพื่อแก้กรรม ชีวิตฉันก็จะกลับมาดีขึ้นในเร็ววัน ส่วนทำไมต้องแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สันนั้น…อะไรดีวะ…อ้อ!...เจ้ากรรมนายเวรมาเข้าฝันบอกว่าต้องคนนี้เท่านั้นชีวิตฉันถึงจะได้รับการปลดปล่อย มิเช่นนั้นจะต้องจมดิ่งกับความทุกข์ตลอดไป…กระซิก…กระซิก…”

“...” การ์เซียถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ฟังสิ่งที่เอโลอิสเล่า

“ดูหนังจีนมากเกินไปหรือเปล่า…ถามจริงมุกปัญญาอ่อนขนาดนี้ใครเขาจะไปเชื่อ ถ้าเชื่อก็คงเป็นคนที่ซื่อบื้อเต็มทน” อีธานลากคอเอโลอิสและการ์เซียมาสุมหัวกระซิบกระซาบพูดคุยให้เข้าใจ สิ่งที่พูดไปน่ะเด็ก สามขวบยังรู้เลยเถอะว่าเรื่องแต่ง

“เป็นแบบนั้นเองสินะ ผมเข้าใจแล้วล่ะ! ชีวิตคุณนี่น่าสงสารจริง ๆ ผมจะช่วยให้คุณได้พบเธอเอง”

เชื่อจริงด้วยเรอะ!!!

สีหน้าของวินสตันบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขาเชื่อเรื่องที่เอโลอิสแต่งขึ้นมาแบบสนิทใจไม่มีข้อสงสัยใด ๆ ทั้งสิ้น คนซื่อขนาดนี้คงมีไม่กี่คนบนโลก เหล่าเดมิก็อดเมื่อได้เห็นว่าเขาเชื่อเสียขนาดนั้นก็เลยตามเลยเออออห่อหมกไปกับเอโลอิสด้วย 

“ชะ…ใช่แล้วล่ะ บังเอิญมากเลยที่คนรักของแมคเคย์ล่าคือนาย ฉะนั้นเรื่องความรักของพวกนายพวกเราจะช่วยเองเพื่อ…แก้กรรม…” แม้จะกระดากปากที่จะพูดเพียงใดแต่อีธานก็เลือกที่จะเล่นไปตามน้ำ

“ขอบคุณทุกคนมากเลย ผมซึ้งใจจริง ๆ ผมเองก็จะช่วยให้พวกคุณแก้กรรมให้สำเร็จนะ” น้ำเสียงที่แสนสดใสและสุดจะเชื่อใจของวินสตัทำให้เหล่าเดมิก็อดแอบรู้สึกผิดเล็ก ๆ ที่โกหกเขาแต่ทุกอย่างนั่นก็เพื่อให้ความรักของเขาสมหวังนั่นแหละ

“เชื่อเขาเลย…นายนี่มันคนซื่อจริง ๆ” การ์เซียพูดกับตัวเองเบาพอที่วินสตันจะไม่ได้ยินเธอยังคงประหลาดใจไม่น้อยที่บนโลกนี้มีพวกเชื่อคนง่ายขนาดวินสตัน บอกเลยว่าถ้ามีเขาเพียงลำพังความรักครั้งนี้คงไม่มีทางสมหวังแน่ นั่นเป็นเหตุผลที่ตัวประกอบสี่คนอย่างเอโลอิส การ์เซีย อีธานและเคอร์ติสต้องยื่นมือเข้าช่วย ประหนึ่งทีมเพื่อนพี่มากพระขโนง

“ว่าแต่…ที่นายบอกจะทำให้พวกเราได้พบกับแมคเคย์ล่าน่ะ จะทำยังไงเหรอ ได้ข่าวว่าครอบครัวฝ่ายหญิงไม่ชอบนายแล้วจะเจอกันได้ยังไงล่ะ?” 

“คืนนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนแมคเคย์ล่า ผมได้งานพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟในแผนกจัดเลี้ยง ฉะนั้นผมจะลองไปขอหัวหน้างานให้พวกคุณไปรับจ็อบที่นั่นเพื่อให้ได้เข้างานแล้วอาศัยจังหวะคนเยอะในงานลักลอบพบเธอ”

“ว้าว…นายวางแผนมาอย่างดีเลยสินะ แถมยังขยันอีกต่างหากทำงานกี่จ็อบเนี่ย” 

“ผมอยากเก็บเงินซื้อแหวนขอเธอแต่งงานก็เลยต้องขยันหน่อย”

“แต่งงานเหรอ นั่นเยี่ยมไปเลย!” 

“แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก เอาเป็นว่าพวกคุณเตรียมตัวเถอะเดี๋ยวผมต้องไปเร็วหน่อยต้องไปช่วยทีมปูโต๊ะ”

“ได้เลย”

…ณ สถานที่จัดงานเลี้ยงวันเกิด…

เดมิก็อดทั้งสามพร้อมด้วยเคอร์ติสที่แอบอยู่ในกระเป๋าเป้ของเอโลอิสเดินทางติดตามวินสตันมาที่สถานที่จัดงานวันเกิดซึ่งเป็นคฤหาสน์หรูหรา เจ้าของงานเป็นเพื่อนของแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สัน ฉะนั้นเรื่องคนของพ่อแมคเคย์ล่าก็หมดห่วงได้หนึ่งเปลาะ เมื่อมาถึงวินสตันก็ขอปลีกตัวไปคุยกับหัวหน้าของเขาเพื่อให้ทั้งสามคนมีโอกาสได้ลอบเข้างานเลี้ยงอย่างถูกระเบียบและไม่โดนการ์ดรวบ รออยู่พักหนึ่งเขาเดินคอตกกลับมา

“ฉันพยายามคุยกับหัวหน้ามาแล้ว เขาบอกคนเต็มแล้วยังไงก็ไม่รับเพิ่มขอโทษทุกคนด้วยนะ”

“ไม่ต้องห่วงฉันมีวิธี หึหึ” เอโลอิหัวเราะในลำคอด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ เธอมีแผนการบางอย่างในหัวแล้วล่ะ!

“หัวหน้าครับ! แย่แล้วพนักงานของเราท้องเสียเข้าห้องน้ำไม่หยุดเลยไม่รู้ไม่กินอะไรผิดสำแดงมา แบบนี้ต้องแย่แน่คนงานขาดไปสามคนแล้วเราจะทำยังไงกันดีครับ?” พนักงานคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมาหาผู้รับผิดชอบฝ่ายจัดเลี้ยง

“ว่าไงนะนี่งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว หาคนตอนนี้จะไปทันได้ยังไง ถ้าจำนวนคนไม่ครบตามที่แจ้งเจ้าภาพไปโดนปรับบานแน่” หัวหน้าทีมรับผิดชอบเรื่องการจัดเลี้ยงถึงกับเอามือกุมขมับ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนตระเตรียมมาเป็นอย่างดีเพื่องานในวันนี้ แต่กลับจะมาล่มเพียงเพราะพนักงานท้องเสียไม่ได้

ขณะที่ผู้รับผิดชอบงานกำลังมืดแปดด้านเหล่าเดมิก็อดทั้งสามก็ทีเหมือนกำลังสนทนากันเนื้อความประมาณว่าเสียดายที่ไม่ได้งานในวันนี้ทั้งที่โปรไฟล์(เก๊)ก็ออกจะเลิศเลอเพอร์เฟ็คแต่ก็ต้องจำใจกลับบ้าน เมื่อได้ยินการสนทนานั้นเขาก็รีบกวักมือเรียกวินสตันไปคุยเพื่อที่จะแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี้ให้รอดพ้นวิกฤต

“นี่!วินสตัน นายบอกว่านายมีเพื่อนสามคนที่อยากได้งานนี้ใช่ไหม ไปตามพวกเขามาไม่ว่ายังไงก็ต้องตามมาให้ได้ ก่อนที่ฉันจะถูกปรับยับเยิน!”

ท้ายที่สุดเหล่าเดมิก็อดก็ได้รับชุดยูนิฟอร์มเด็กเสิร์ฟมาสวมใส่พร้อมบัตรผ่านพนักงานทำให้สามารถเข้างานได้อย่างง่ายดาย ทุกคนเนียนทำงานเตรียมของ ปูโต๊ะ วางจาน จนถึงช่วงเวลาค่ำของคืนนั้นงานเลี้ยงอันหรูหราโออ่าก็ได้เริ่มขึ้น ธีมงานหลักคืองานเต้นรำหน้ากากแขกเหรื่อจึงสวมใส่ชุดราตรีและสวมหน้ากากจนดูไม่ออกว่าใครเป็นใคร

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าแผนของเธอจะได้ผล”

“แน่นอนสิฉันอุตส่าห์ให้เคอร์ติสแอบเอายาถ่ายไปใส่ในอาหารเที่ยงของพวกเขา แต่ไม่ต้องห่วงหรอกปริมาณไม่มากไม่นานก็น่าจะหาย”

“มาทำภารกิจรอบนี้พวกเราจะได้บุญหรือได้บาปกันนะ” อีธานได้แต่ส่ายหัวให้กับความพิเรนทร์ของเอโลอิสในแต่ละมื้อแต่ละเดย์ แต่ก็ต้องยอมให้มันเกิดขึ้นเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน

“ทีนี้ก็ได้เวลาตามหาแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สันกันแล้ว ปัญหาในตอนนี้คือพวกเราไม่รู้ว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง ก็ต้องหวังพึ่งวินสตันแล้วล่ะ”

“นั่นไง! เธอมาแล้ว”

วินสตันชี้ไปทางเข้างานหญิงสาวในชุดราตรีสีชมพูอ่อนดูสง่างาม ใบหน้าของเธอถูกปิดไว้ด้วยหน้ากากตามธีมของงาน แม้จะมีหน้ากากสวมอยู่แต่วินสตันก็สามารถจดจำเธอได้อย่างแม่นยำ นี่อาจเป็นเพราะพลังแห่งความรักก็เป็นได้

“โอเคคนนั้นสินะเดี๋ยวฉันไปเอง” เอโลอิสทำการล็อคเป้าหมายแล้วเดินตรงดิ่งถือถาดเครื่องดื่มไปเดินเทียบเคียงข้างหญิงสาวที่คาดว่าน่าจะเป็นแมคเคย์ล่า

“รับเครื่องดื่มอะไรไหมคะ?” เธอถามอีกฝ่าย

“ไม่ค่ะขอบคุณ” หญิงสาวไม่สนใจเอโลอิสเลยด้วยซ้ำ กลับกันเธอกลับชะเง้อมองหาใครสักคนอยู่

“หาวินสตันอยู่เหรอ” เอโลอิสแอบกระซิบถามหญิงสาวที่ข้างหู

“คะ…คุณรู้จักเขาด้วยเหรอ!”

“แน่นอนสิ ฉันเป็นเพื่อนของเขา(มั้ง)” 

“จริงเหรอคะ! แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน?”

“ตามมาเดี๋ยวฉันจะพาไปเจอเขาที่สวนหย่อม”

ขณะที่เอโลอิสกำลังนำทางแมคเคย์ล่าไปที่สวนซึ่ง ณ สถานที่นั้นวินสตันและเดมิก็อดคนอื่นกำลังซุ่มรออยู่ที่แห่งนั้นไร้ผู้คนเหมาะแก่การแอบพบกันเป็นอย่างยิ่ง ทั้งสองคนกำลังจะเดินออกจากตัวคฤหาสน์ได้อยู่แล้วเชียว จู่ ๆ ก็มีแขกในงานคนนึงทักเอโลอิสขึ้นมา

“บ๋อย…ขอแชมเปญแก้วนึง”

“หมด” เอโลอิสตอบแบบส่ง ๆ ก่อนทำท่าจะเดินต่อ

“มันจะหมดได้ยังไงก็ถาดที่เธอถือมีแชมเปญเต็มไปหมด” เขาพูดพร้อมชี้ไปที่ถาดที่เธอถืออยู่

ได้ยินดังนั้นเอโลอิสก็หยิบแก้วแชมเปญเทรดต้นไม้ประดับในงานจนหมดทุกแก้วก่อนจะหันไปบอกกับแขกในงานว่า

“ตอนนี้แชมเปญหมดแล้วค่ะ ขอตัวไปเติมก่อนนะคะ” 

พูดจบเธอก็จับแขนแมคเคย์ล่าเผ่นออกจากงานในตัวคฤหาสน์อย่างไว ปล่อยให้แขกคนนั้นยืนงงตาปริบ ๆ อยู่คนเดียวเหมือนยังปะติดปะต่อเรื่องทุกอย่างไม่ได้ ทั้งสองพากันวิ่งมายังสวนหย่อมในมุมอับไร้ผู้คน เมื่อเดมิก็อดคนอื่นเห็นเอโลอิสก็รีบโบกไม้โบกมือเป็นสัญญาณว่าพวกเขาอยู่ตรงนั้น

“เอาล่ะวินสตันฉันพาคนมาส่งแล้ว”

“ขอบคุณมากนะเอโลอิส” 

“นี่สรุปแล้วเธอเป็นเพื่อนของวินสตันจริง ๆ สินะ” 

แมคเคย์ล่าเอ่ยก่อนที่จะถอดหน้ากากของเธอออกมา บอกได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้จัดได้ว่าสวยเอาเรื่องเป็นนางเอกหนังได้เลย ตัดไปที่วินสตัน สวีหมอนี่ดูหน้าจืดมากประหนึ่งตัวประกอบในหนังมากกว่าจะเป็นพระเอก อย่างว่าแหละ…ความรักมันไม่เกี่ยวกับรูปลักษณ์หรือหน้าตา

“ใช่แล้ว พวกเขาบอกว่าจะช่วยเราสองคนให้สมหวัง เพื่อแก้กรรมของเขาเอง”

“แก้กรรม?”

“ฉันอยากจะบ้า…ไม่คิดเลยว่าเจ้าวินสตันจะพูดเรื่องแก้กรรมนั่นให้แมคเคย์ล่าฟัง ใครเขาจะไปเชื่อ แบบนี้จบเห่แน่ ๆ” การ์เซียหันไปกระซิบกันเอโลอิสซึ่งเรื่องนี้เอโลอิสเองก็เห็นด้วยว่าเจ้าวินสตันนี่กำลังจะทำให้เสียเรื่อง นอกจากหมอนี่แล้วใครเขาจะมาเชื่อเรื่องพรรค์นี้กัน!

“จริงเหรอ น่าสงสารจังถ้าพวกเขาช่วยเรา พวกเขาจะถูกปลดปล่อยจากบ่วงกรรมใช่ไหม”

แมคเคย์ล่าก็เชื่อเรอะ!!!

เอโลอิสถึงกับเอามือลูบหน้าแล้วหันไปมองเพื่อนร่วมภารกิจทั้งสองของเธอ สีหน้าของสาวน้อยไร้เดียงสาอย่างแมคเคย์ล่า อะไรที่วินสตันพูดมาเธอล้วนเชื่อหมด สองคนนี้นี่มันกิ่งทองใบรับรองแพทย์กันชัด ๆ! สาวน้อยผมสีเพลิงยังไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักเท่าไหร่ว่าคุณหนูที่ได้รับการศึกษาเพียบพร้อมอย่างแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สันจะมาเชื่อเรื่องบ้องตื้นเช่นนี้ เลยแอบทดสอบเล็กน้อย

“นี่แมคเคย์ล่า เธอรู้ไหมที่จริงแล้ววินสตันเป็นสไปเดอร์แมน”

“จริงเหรอ วินสตัน!!! เธอเป็นสไปเดอร์แมนจริง ๆ เหรอ!” เธอหันไปถามวินสตันด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“โอเคฉันเชื่อแล้วว่ายัยนี่ซื่อบื้อจริง…” เอโลอิสมองทั้งสองด้วยสีหน้าที่หลากหลายไม่ต่างกับอีธานและการ์เซีย ทั้งสามยืนเป็นตัวประกอบอยู่ห่าง ๆ คู่รักที่กำลังกะหนุงกะหนิงกัน

“พวกเธอสองคนคุยกันตามสบายนะไหน ๆ ก็ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่แล้วเดี๋ยวพวกฉันจะไปดูต้นทางให้” 

เพื่อตัดปัญหาการ์เซียจึงได้เสนอตัวไปเป็นต้นทาง อย่างน้อยก็ไม่ต้องอยู่เป็นก้างขวางคอดูคนพลอดรักกัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้อยากฟังนักหรอกว่าสองคนนี้พูดจาหวานแหววกันเพียงใด เดี๋ยวจะอิจฉาตาร้อนไปเสียเปล่า ๆ เหล่าเดมิก็อดปลีกตัวเดินออกมาจากคู่รักทั้งสองให้ไกลพอที่จะไม่รบกวนเวลาของพวกเขา ระหว่างนั้นก็สอดส่องสายตาคอยตรวจเช็คว่ามีคนผ่านมาแถวนี้ไหม ระหว่างที่กำลังดูต้นทางเอโลอิสก็รู้สึกเหมือนเห็นพุ่มกุหลาบเคลื่อนไหวราวกับว่ามีอะไรแอบซ่อนอยู่ในนั้น เพื่อความแน่ใจว่าจะไม่ใช่สายสืบที่ครอบครัวของแมคเคย์ล่าส่งมาจึงได้เดินไปดูใกล้ ๆ จึงพบกับสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่มีหนามแหลม

“มีเม่นอยู่ในสวน!” เธออุทานออกมา

“นั่นไม่ใช่เม่นขอรับนั่นมันคือพัควัดจิ! มันมีธนูพิษต้องระวังนะขอรับ!” เคอร์ติสที่หลบอยู่ในกระเป๋าของเอโลอิสอยู่นานพุ่งพรวดออกมาเพื่อเตือนภัยเธอ

“แย่ล่ะ…”

เมื่อเดมิก็อดทุกคนภพว่ามีอสุรกายแฝงตัวอยู่ในส่วนก็รีบวิ่งไปหยิบอาวุธของตนเองที่ซ่อนไว้ใต้โต๊ะเก็บจานใช้แล้ว ก่อนจะรีบวิ่งกลับมาเพื่อไล่ล่าพัควัดจิตัวนั้น ธนูของเอโลอิสถูกเล็งยิงครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยความที่เจ้านี่ตัวเล็กประกอบกับไฟสลัวในงานทำให้ยากต่อการจับการเคลื่อนไหวของมันไม่น้อย นอกจากการที่ต้องวิ่งไล่ล่าไปทั่วสวนแล้ว ยังต้องคอยหลบลูกธนูพิษที่เจ้าตัวร้ายยิงใส่ทุกครั้งที่มีโอกาสเล่นเอาเอโลอิสถึงกับเหนื่อยหอบ 

“อย่าคิดว่าจะหนีรอดนะเจ้าตัวจ้อย” 

ดูเหมือนเอโลอิสจะจับจังหวะการเคลื่อนไหวของมันได้แล้วจึงดึงสายธนูให้ตึงแล้วปล่อยลูกธนูพุ่งไปปักที่จุดตายของพัควัดจิได้สำเร็จ ร่างของมันสลายเป็นละอองเหลือไว้เพียงขวดพิษให้ดูต่างหน้า

“ตายสักที” เธอถอนหายใจด้วยความโล่ง

ความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรกเมื่อทั้งสามได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากบริเวณที่คู่รักสองคนนั้นกำลังพลอดรักกันอยู่ ทุกคนไม่รอช้าวิ่งกลับไปเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็ได้พบว่ามีชายในชุดทหารอเมริกันสองคนกำลังจะพาตัวแมคเคย์ล่าไป ทีแรกเอโลอิสและเพื่อน ๆ คิดว่าคืนนี้คงได้เจอกับทหารอเมริกันสักฝุ่นแต่ก็โดนแมคเคย์ล่าห้ามไว้

“อย่ามีเรื่องกันเลยเขาเป็นคนของพ่อฉัน แค่ฉันยอมกลับไปกับพวกเขา เขาสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายพวกเธอ ฉะนั้นฉันจะกลับ”

เอโลอิสหันไปมองวินสตันที่กำลังเข่าทรุดอยู่พื้นเพื่อจะถามความเห็น แต่ก็ดูเหมือนว่าพ่อหนุ่มคนนี้ไม่คิดจะสู้เลยด้วยซ้ำ เขายอมทำตามที่คนรักบอกแต่โดยดี มีแต่พวกเดมิก็อดที่ยืนกำหมัดกันฟันกรอดคันไม้คันมืออยากแจกให้สักหมัดแต่ก็ต้องข่มใจเอาไว้มองดูคุณหนูตระกูลแอนเดอร์สันถูกพาตัวออกจากงานไปแบบไม่เหลือแม้แต่เงา

“ไม่ต้องห่วงพวกเราจะหาทางช่วยเธอออกมาแน่” อีธานตบไหล่วินสตันเบา ๆ เพื่อปลอบใจ

“เจ้าพวกนี้มานั่งทำดราม่าอะไรอยู่ตรงนี้ ฉันจ้างพวกเธอมาเสิร์ฟอาหารนะไม่ได้มาเดินเล่นชมสวน!”

เสียงหัวหน้างานดังไล่หลังมา ทำเอาเหล่าเดมิก็อดและวินสตันต้องวิ่งหน้าตั้งกลับไปทำงานให้ไว หลังจากคืนนี้ผ่านพ้นไปคงจะต้องคิดหาวิธีช่วยวินสตันให้มากกว่าเดิม เอโลอิสคิดว่าเธอประเมินสถานการณ์ต่ำเกินไปอุปสรรคความรักของทั้งสองนั้นช่างยากเย็นกว่าที่เธอคิดไว้ อย่างไรเสียก็จะลองหาทางอื่นไม่อย่างนั้นคงจะไม่ได้กลับค่ายสักที มิหนำซ้ำเทพีอะโฟร์ไดท์คงได้พิโรธเป็นแน่

(ครั้งแรก) +2 ตื่นรู้

ปัง ปัง ปัง!

เสียงเคาะประตูห้องดังลั่นตั้งแต่เช้าตรู่ของวัน เมื่อคืนวินสตันและเดมิก็อดทั้งสามทำงานกันจนดึกดื่นกว่างานเลี้ยงจะจบ แขกบางคนจนงานเลิกแล้วก็ยังเมาไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง หาวไปสองสามรอบก็ยังไม่ไปจึงทำให้สุดท้ายแล้วกว่าจะได้เลิกงานก็ล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็นไปถึงสองชั่วโมงแถมไม่ได้โอทีอีกต่างหาก น่าไปฟ้องกรมแรงงานเสียจริง ได้ข่าวว่ามาทำภารกิจเทพไม่ได้มาเป็นเด็กเสิร์ฟ!

“ใครเนี่ยมาเคาะประตูแต่เช้าเลยคนจะนอน” เอโลอิสพูดเสียงงัวเงียก่อนจะเอาหัวซุกลงไปใต้หมอนเพื่อลดเสียงที่น่ารำคาญนี้

“วินสตันนายไปเปิดประตูสิ” อีธานใช้เท้าเขี่ย ๆ ร่างของวินสตันที่นอนอยู่ข้าง ๆ ให้ลุกไปดูที่หน้าประตัว อย่างไรเสียเขาก็เป็นเจ้าของห้อง แขกที่มาหาจะเป็นใครไปได้อีกนอกจากแขกของเขาเอง

“ก็ได้ ๆ”

วินสตันที่งัวเงียไม่แพ้กันผมของเขาชี้เป็นนกกระตั้วเดินกึ่งหลับกึ่งตื่นไปเปิดประตูเพื่อดูว่าใครกันที่มาเคาะประตูดังลั่นในยามเช้าเช่นนี้ บานประตูค่อย ๆ แง้มออกก่อนที่วินสตันจะตาเบิกโพลงสร่างในทันใดเมื่อพบว่ากลุ่มคนที่มายืนรอที่หน้าบ้านคือท่านนายพลแอนเดอร์สันพ่อของแมคเคย์ล่าพร้อมด้วยลูกสมุนจำนวนหนึ่งที่คาดว่าเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของเขา

“คุณ…” วินสตันยังตกใจกับบุคคลหน้าประตู นายพลผู้นั้นมองดูสภาพของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่เหยียดหยามก่อนจะพูดขึ้น

“ขอคุยด้วยหน่อย ไม่ทราบว่าเข้าไปได้ไหม?”

“สะ…สักครู่ครับ”

วินสตันวิ่งกลับเข้าไปในห้องรีบปลุกเดมิก็อดที่นอนเรียงกันบนพื้นให้ตื่นเพราะมีแขกคนสำคัญมาเยี่ยมถึงที่ ทุกคนแตกตื่นกระเด้งตัวออกจากที่นอนอย่างเร่งรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนที่จะเชิญให้แขกเข้ามาด้านใน 

นายพลแอนเดอร์สันนั่งลงบนโซฟาเก่า ๆ ภายในบ้าน บรรยากาศโดยรอบเงียบงันเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่ห่อหุ้มทุกสิ่งไว้ แม้แสงแดดอ่อน ๆ จากหน้าต่างจะสาดส่องเข้ามา แต่ความอึมครึมภายในห้องกลับทำให้ทุกมุมดูมืดมนราวกับมีเงามืดล้อมรอบ ดวงตาอันแข็งกร้าวจ้องมองไปที่วินสตัน ด้านหลังมีทหารในบังคับบัญชาสี่คนยืนเป็นแบ็คกราวน์ เอาแต่จ้องไม่พูดอะไร แต่ท่าทางที่เขาพวกเขายืนอยู่ก็เหมือนจะจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวในห้องนี้อย่างเข้มงวด

“อะ…เอ่อ…มาถึงที่นี่มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?” วินสตันทำใจดีสู้เสือแท้จริงความเย็นยะเยือกโดยรอบแทรกซึมเข้าสู่กระดูกไปเรียบร้อย เขาพยายามจะรักษาท่าทีที่ดูสุขุมไว้แต่บรรยากาศโดยรอบก็ทำให้รู้สึกหายใจติดขัดอย่างบอกไม่ถูก

“งั้นฉันก็จะไม่อ้อมค้อม อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเมื่อคืนนี้นายแฝงตัวเข้าไปในงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อแอบพบกับลูกสาวของฉัน” เขาพูดด้วยเสียงราบเรียบ ความไม่พอใจปรากฏบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด

“ว้า…ความแตกแล้วแย่จัง—โอ๊ย!” 

เอโลอิสพึมพำออกมาก่อนที่จะโดนศอกของการ์เซียกระทุ้งใส่สีข้าง บรรยากาศในห้องยังตึงเครียด ทหารในบังคับบัญชาของนายพลและเดมิก็อดทั้งสามคนรู้ดีว่าการขัดบทสนทนาในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำสักเท่าไหร่ เพราะอาจโดนกินหัวได้

“นายก็รู้ใช่ไหมว่าฉันต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกสาว และนายเองก็ไม่ใกล้เคียงกับสิ่งที่ฉันต้องการเลยสักนิด” คำพูดที่ท่านนายพลพูดออกมาคือความจริงที่ไม่อาจโต้แย้งได้

“ผมรู้ครับ”

วินสตันทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับความจริง ถึงกระนั้นเขาเองก็ไม่อยากที่ยอมแพ้ให้กับความรักครั้งนี้ความจริงใจของเขาที่มีต่อแมคเคย์ล่ามันเกินกว่าเรื่องฐานะทางสังคม เขาคิดว่าเขาสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเป็นชายที่เหมาะสมกับเธอได้

“นายต้องการเท่าไหร่” 

ท่านนายพลแบมือก่อนที่ลูกน้องคนหนึ่งจะล้วงเอาสมุดเช็คจากในเสื้อสูทออกมาให้เจ้านายพร้อมปากการาคาแพงหูฉี่ด้ามหนึ่ง มือของท่านนายพลยุกยิกเล็กน้อยเหมือนกำลังเขียนอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาก็วางกระดาษเช็คลงบนโต๊ะในนั้นถูกกรอกรายละเอียดต่าง ๆ และเซ็นเรียบร้อยแล้วมีเพียงจุดเดียวที่ยังไม่เขียนคือจำนวนเงิน

“หมายความว่ายังไงครับ?” วินสตันมองดูเช็คสลับกับมองหน้าท่านนายพลแม้เขาจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่านี่คือการจ่ายเงินเพื่อจ้างเขาให้ออกห่างจากแมคเคย์ล่าแต่ก็ยังอยากถามเพื่อให้แน่ใจ

“นายสามารถใส่จำนวนที่ต้องการได้เลย ฉันรู้ว่านายน่ะร้อนเงิน มันสามารถทำให้นายสบายขึ้นได้เลยนะ…นายน่ะ…ต้องการข้าวกินมากกว่าความรักเชื่อฉันสิ”

“ที่คุณหมายถึงก็คือ?...”

“รับเงินก้อนนี้ไป แล้วหายไปจากชีวิตของลูกสาวฉันซะ!” 

ท่านนายพลพูดเสียงต่ำแฝงไปด้วยความหนักแน่น คำพูดนั้นมันเหมือนกับการตัดสินชะตาชีวิตของวินสตัน แต่ในใจของเขากลับยังคงมีคำถามหนึ่ง…เขาจะยอมรับเงินก้อนนั้นเพื่อแลกกับการสูญเสียคนที่เขารักจริงหรือ?

“นี่การ์เซียไม่คิดเหรอว่าฉากนี้มันคุ้น ๆ ยังกะกำลังดูเรื่อง F4 แหนะ ถ้าตามในเนื้อเรื่องนะฉากต่อไปต้องมีสาดเกลือใส่พ่อแมคเคย์ล่าแล้ว”

เอโลอิสแอบกระซิบข้างหูการ์เซีย บางทีเธอควรจะเดินไปดูในตู้เสียหน่อยว่าเกลือสำหรับทำผักดองยังเหลือไหมจะได้เตรียมไว้เผื่อได้มีเหตุการณ์สาดเกลือเกิดขึ้นจริง ๆ 

“พูดบ้าอะไรน่ะ เธออ่านนี่ติดซีรีส์มากเกินไปแล้วนะ” การ์เซียกระซิบกลับ

ขณะที่ความตึงเครียดกำลังทวีคูณภายในห้อง จู่ ๆ เคอร์ติสก็พุ่งออกมาจากไหนไม่รู้ บินวนไปมาอย่างไม่รู้ทิศทาง มันตรงมาที่โต๊ะตัวนั้นแล้วทำการ ‘อึ’ ลงบนแผ่นเช็คที่นายพลวางไว้ ก่อนที่มันหายเข้ากลีบเมฆไปอย่างรวดเร็ว แผ่นเช็คที่เต็มไปด้วยรอยอึทำให้ทุกคนในห้องเงียบไปชั่วขณะ

“...”

ท่านนายพลถึงกับพูดไม่ออกเขาขยี้ตาราวกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะหยิบแผ่นเช็คขึ้นมา ดวงตาของเขามองไปที่รอยอึอย่างพินิจพิเคราะห์ ข้อมูลในกระดาษเลือนลางไปหมด

“มะ…เมื่อกี๊มันอะไรกัน นกนั่นมาจากไหนกัน นายเลี้ยงนกงั้นเหรอ?”

“ผมเปล่าครับ” วินสตันปฏิเสธ

ตัดภาพไปที่เอโลอิสที่ยืนกลั้นขำแทบตายกับภาพที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ในใจก็อดที่จะชื่นชมเคอร์ติสไม่ได้ที่โผล่มาได้ถูกที่ถูกเวลา เห็นทีจะต้องให้รางวัลเสียแล้ว ตัวเอโลอิสเองก็ไม่ได้ยอมรับออกไปว่านกกระทาที่โผล่มาเมื่อครู่เป็นนกของเธอ ได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้มองเพดานไปเรื่อย

“บ้านนี้สกปรกเสียจริง แม้แต่นกพิราบข้างนอกก็เข้ามาเพ่นพ่านได้”

“เอ่อ…ท่านครับเมื่อกี๊นกกระทาครับ” ลูกน้องที่ยืนเป็นแบ็คกราวน์ด้านหลังช่วยแก้ความเข้าใจผิดให้ท่านนายพล

“นกกระทาบ้าอะไรมาโผล่ในเมืองแบบนี้!”

“แถบนี้เป็นไชน่าทาวน์บางทีมันอาจจะหลุดมาจากร้านอาหารจีนสักที่แถวนี้ก็ได้มั้งครับท่าน”

“เฮ้อ…ช่างเถอะ งั้นฉันจะเขียนแผ่นใหม่—” นายพลเริ่มจรดปากกาลงบนเช็คแผ่นใหม่ แต่แล้ว…

แหมะ!

อึอีกก้อนร่วงหล่นลงมาใส่กระดาษเช็ค พอท่านนายผลเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าคราวนี้มันคือนกพิราบจริง ๆ ที่เพิ่งบินเข้ามาจากหน้าต่างของห้องที่เปิดทิ้งไว้อึใส่เช็คไม่พอ ยังแจกให้บนหัวท่านนายพลอีกหนึ่งแหมะ ทำเอาลูกน้องทั้งสี่คนที่ติดตามมาด้วยถึงกับจ้าละหวั่นในการหาผ้ามาเช็ดให้ท่านนายพลไม่เป็นอันทำอย่างอื่น ส่วนเดมิก็อดทั้งสามคนยืนตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่งเพราะนกพิราบที่ทุกคนเห็นนั้นในสายตาของเดมิก็อดรู้แจ้งเห็นจริงว่านี่มันคือฮาร์ปี้ต่างหาก!

“แย่ล่ะ…เอาไงดี” อีธานหันไปถามสองสาว

“คงต้องรีบกำจัดแล้วล่ะ” การ์เซียพูดเสริม เธอเหลือบไปมองทางฝั่งของนายพลที่ยังคงโวยวายและวุ่นอยู่กับการเช็ดอึนก วินสตันเองก็ไปช่วยทางฝั่งนั้นเลยตั้งใจว่าจะอาศัยจังหวะชุลมุนรีบกำจัดฮาร์ปี้โดยเร็วก่อนที่คนพวกนี้จะทันสังเกต

ฮาร์ปี้ส่งเสียงกรีดร้องแหวกอากาศพร้อมกระพือปีกกว้างของมัน เหล่าเดมิก็อดรีบไปคว้าอาวุธของตนที่เก็บไว้ออกมาเพื่อเตรียมตัวที่จะต่อกรกับมัน อีธานหยิบมีดสั้นออกมาพร้อมปะทะ เจ้าฮาร์ปี้คำรามก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เขาด้วยกรงเล็บมี่แหลมคม เขาหลบหลีกการโจมตีครั้งแรกได้อย่างฉิวเฉียด ก่อนจะกระโจนแทงมีดไปที่ปีกของมัน ฮาร์ปี้คำรามออกมาอย่างเจ็บปวดปีกของมันเริ่มสูญเสียสมดุล ทว่ามันกลับยังไม่ยอมแพ้มัน พุ่งกลับมาอีกครั้งพร้อมกับปีกที่ขยายออกเต็มที่กระพือพัดอย่างแรงจนกระแสลมตีหน้าทุกคน

การ์เซียกระโดดหลบด้วยความเร็วสูง เธอพยายามฟันดาบไปที่ฮาร์ปี้แต่พลาดไปนิดเดียว เธอพยายามฟันดาบอีกครั้งคราวนี้ไปที่ปีกอีกข้างของมัน ความคมของดาบดตัดผ่านขนของมันจนบางส่วนหลุดลอยไปในอากาศ ตอนนี้เจ้าฮาร์ปี้ไม่สามารถบินได้อีกต่อไปกลายเป็นเป้านิ่งทำให้เอโลอิสที่กำลังยืนเล็งธนูอยู่ทำการปล่อยธนูดอกแรกและดอกสุดท้ายปักเข้ากลางอกปลิดชีพมันได้ในที่สุด

การต่อสู้ของเดมิก็อดและฮาร์ปี้นั้นดุเดือดแต่ท่านนายพล วินสตัน และทหารคนอื่นที่เพิ่งเสร็จจากเรื่องการเช็ดอึนกพิราบกลับหันมาได้จังหวะตอนที่เอโลอิสกำลังสังหารฮาร์ปี้ ภาพตรงหน้าของพวกเขาคือเอโลอิสที่กำลังยิงหนังสติ๊กใส่นกพิราบจนร่วงลงมาตายในที่สุด ก่อนที่ตัวเธอจะรู้ตัวว่าถูกเห็นเข้าให้แล้ว

“ถึงกับต้องใช้หนังสติ๊กยิงนกเลยเหรอ” ท่านนายพลหันไปถามเธอ

“อะ…เอ่อ…ก็…มันอึใส่หัวท่านไงคะ หนูเลยล้างแค้นให้ ฮ่า ๆ” เธอหัวเราะกลบเกลื่อน

“ขอบคุณ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมให้ลูกสาวของฉันมาคลุกคลีกับพวกเธอหรอกนะ เรามาเข้าเรื่องเดิมของเรากันต่อ” ท่านในพลจัดเองชุดตัวเองให้เรียบร้อยดังเดิมแล้วทำท่าจะหยิบเช็คมาเขียนเป็นใบที่สาม

“ขะ…ขอโทษนะครับ”

เสียงของวินสตันทำให้ปากกาในมือของท่านนายพลหยุดชะงักลง ดวงตาที่แข็งกร้าวจ้องมองไปที่หนุ่มเอเชียหน้าจืดพร้อมหรี่ตา รอฟังว่าเขากำลังจะพูดอะไรออกมา

“ผมคงไม่อาจรับเงินของท่านไว้ได้ ผมรักแมคเคย์ล่าจากใจจริง เงินพวกนี้ไม่สามารถซื้อผมได้หรอกครับ”

“คางคกอยากกินเนื้อหงส์!!!” ท่านนายพลทุบโต๊ะ ทำเอาทุกคนในห้องถึงกับสะดุ้ง

“เอ่อ…ใจเย็น ๆ นะคะท่านนายพล ท่านไม่คิดเหรอคะว่าลูกสาวท่านโชคดีนะคะที่มีผู้ชายดี ๆ แบบนี้ในชีวิต วินสตันก็เป็นคนดีไม่เลวเลยแถมยังขยันอีกต่างหาก” เอโลอิสพยายามพูดด้วยท่าทีสงบนิ่ง แม้ในใจจะแอบกังวลว่าคำพูดของเธอจะสามารถเปลี่ยนใจท่านในพลได้ไหม…แต่ก็คิดแล้วล่ะว่าคงไม่

“แต่มันจนไง! คนจน ๆ แบบนี้จะเลี้ยงลูกสาวฉันให้สุขสบายได้ยังไง”

“บางทีอนาคตเขาอาจจะ…ถูกหวยก็ได้นะคะ…” ประโยคหลังเอโลอิสพูดเสียงอ่อย

“ไม่รู้ล่ะยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมรับไอ้เจ๊กนี่เป็นลูกเขยแน่!”

คำพูดของนายพลประโยคนี้ทำเอาลูกของเทพเฮอร์มาโฟร์ไดตัสอย่างการ์เซียถึงกับขึ้น คำพูดที่ดูเหยียดเชื้อชาติเช่นนั้นเธอไม่มีทางรับได้เกือบจะไปต่อยหน้านายพลแล้วถ้าไม่มีเอโลอิสกับอีธานรั้งแขนเอาไว้แล้วบอกให้ใจเย็นลงก่อน

“ในเมื่อแกไม่ยอมรับข้อเสนอของฉันก็เตรียมตัวรับมือกับความฉิบหายที่จะตามมาได้เลย!!!...กลับ!!!” ท่านนายพลลุกขึ้นจากโซฟาเดินขึงขังออกไปจาห้องของวินสตันไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาหัวร้อนแค่ไหน 

“ไม่ส่งนะคะ” เอโลอิสตะโกนไล่หลังไป

ในเมื่อตอนนี้ได้ถูกประกาศสงครามเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันอีกต่อไป ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรในอนาคตเหล่าเดมิก็อดก็จะต้องหาทางช่วยวินสตันให้รอดพ้นวิกฤตพ่อตาไปให้ได้ ที่แน่ ๆ คงต้องเตรียมตัวรับมือกับสิ่งที่ท่านนายพลกำลังจะทำกับชีวิตวินสตันต่อจากนี้ แน่นอนว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย พลังเทพที่มีคงต้องถูกงัดมาใช้ในเร็ววันแน่นอน

วันแรกหลังจากการประกาศสงครามของท่านนายพลเมื่อวานนี้ ทุกคนยังคงสุมหัวเพื่อปรึกษาถึงวิธีการรับมือ อย่างไรเสียเขาก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนนึงถึงแม้จะมีอำนาจมากมายแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยกพลรถถังมาถล่มบ้านใครต่อใครได้ง่ายดายขนาดนั้น จึงน่าจะยังพอมีเวลาในการเตรียมตัวป้องกันแผนสกปรกของเขา

“ฉันต้องชื่นชมในความกล้าหาญของนายนะวินสตันหากนายพลนั่นคิดจะเล่นสกปรกอะไรพวกฉันจะคอยอยู่ช่วยนายเองไม่ต้องห่วง”

“ขอบคุณทุกคนมากนะ แต่ผมเกรงใจหากทุกคนต้องมาเดือดร้อนเรื่องของผม”

“เกรงจงเกรงใจอะไรกัน นายลืมไปแล้วเหรอเรื่องของนายก็คือเรื่องของฉันเหมือนกันเพราะฉันต้อง...แก้กรรม” เอโลอิสยกเรื่องที่เธอโกหกเมื่อวันก่อนมาเป็นข้ออ้างที่จะคอยติดตามวินสตันและคนรักของเขาต่อ อย่างไรเสียตอนนี้จะปล่อยให้วินสตันตัดพวกเธอออกจากสมการไปไม่ได้เพื่อไม่ให้ภารกิจล้มเหลว

“จริงด้วย ผมลืมเรื่องนั้นไปสนิทเลย”

“เวลานี้ฉันว่าแมคเคย์ล่าคงจะกระวนกระวายใจน่าดู เราควรส่งข่าวไปบอกเธอสักหน่อยนะว่าทุกคนยังสบายดีไม่ต้องห่วง” การ์เซียพูดขึ้น เดาได้เลยว่าหลังจากที่แมคเคย์ล่าถูกพาตัวกลับไปที่คฤหาสน์จะต้องถูกกักบริเวณอยู่ที่ใดที่หนึ่งในนั้นแน่นอนถึงได้เงียบหายเช่นนี้ การปล่อยให้เธออยู่เผชิญสถานการณ์นั้นเพียงลำพังคงทำให้เธอร้อนใจไม่หยุดแน่

“ผมเข้าไปในเขตบ้านเธอไม่ได้หรอก คนของท่านนายพลทุกคนล้วนรู้จักผม จะเรียกว่าเป็นบุคคลต้องห้ามของคฤหาสน์เลยก็ได้”

วินสตันถอนหายใจยาว ทุกครั้งที่เขาพยายามแวะเวียนไปหาแมคเคย์ล่า มักจะถูกเหล่าทหารหยุดยั้งราวกับว่าเป็นอาชญากร แม้แต่การเดินเข้าใกล้กำแพงรั้วบ้านก็ทำให้เขาถูกจับตามองราวกับเป็นผู้บุกรุกไปแล้วทั้งที่ยังไม่ก้าวขาเข้าไปเลยด้วยซ้ำ เขารู้ดีว่าการเฝ้ามองเธอจากที่ไกล ๆ เป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้

“ทหารพวกนั้นห้ามนายเข้า แต่ไม่ได้ห้ามพวกเราเข้านี่” น้ำเสียงของเอโลอิสเต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่แววตาส่องประกายความซุกซนราวกับเด็กที่เพิ่งคิดแผนการบางอย่างได้

“เธอคิดอะไรพิเรนทร์ได้อีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย” การ์เซียหรี่ตามองเอโลอิสอย่างไม่ไว้ใจ

“อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันก็แค่หาทางส่งสารให้วินสตันเท่านั้นเอง…นี่! นายเขียนจดหมายสักฉบับสิ เดี๋ยวฉันจะหาทางเอาไปส่งให้แมคเคย์ล่าเอง” 

“แน่ใจเหรอว่าจะส่งได้ คฤหาสน์ท่านนายพลมีการคุ้มกันความปลอดภัยอย่างดีไม่ใช่จะเดินดุ่ม ๆ เข้าไปได้นะ” วินสตันไม่ค่อยแน่ใจในความคิดของเอโลอิสสักเท่าไหร่

“วางใจเถอะฉันจะไม่ทำให้นายผิดหวัง”

แม้จะยังไม่รู้ว่าเอโลอิสจะเข้าไปที่คฤหาสน์นั่นได้อย่างไรแต่ด้วยความเป็นห่วงแมคเคย์ล่า วินสตันจึงเดินไปหยิบกระดาษกับปากกาเขียนจดหมายเพื่อส่งไปหาหญิงสาวที่เขารัก เมื่อเสร็จก็ยื่นให้กับเอโลอิส

“รับภารกิจ! อีธานนายไปกับฉัน” เอโลอิสรับเอาจดหมายฉบับนั้นมาไว้กับตัวเก็บไว้อย่างดีในกระเป๋าของเธอ ก่อนจะหันไปพูดกับอีธาน

“แล้วทำไมเป็นฉันล่ะ?” อีธานยังไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าเหตุใดคนที่ต้องไปคฤหาสน์นายพลต้องเป็นเขา

“ทีมของเราต้องการตีนแมว” 

“หมายความว่า?” 

“ใช่ นายเป็นคนเดียวในกลุ่มที่มีทักษะโจรอย่างหาตัวจับยาก ฉะนั้นนายต้องไปกับฉัน” นี่เป็นหนึ่งเหตุผลเลยที่เอโลอิสเลือกลูกของเทพเฮอร์มีสเข้ามาอยู่ในทีมทำภารกิจของเธอ ในเวลาคับขันเช่นนี้สายเลือดโจรมักใช้ได้เสมอ

“แล้วฉันล่ะ?” การ์เซียชี้ที่ตัวเอง

“เธออยู่กับวินสตัน ฉันไม่ไว้ใจที่จะให้เขาอยู่คนเดียว อย่างน้อยต้องมีใครสักคนคอยคุ้มครองเขา”

“ได้” การ์เซียรับคำ อย่างน้อยมันก็น่าจะสบายกว่าการลักลอบเข้าคฤหาสน์ที่มีความคุ้มกันแน่นหนาเป็นไหน ๆ 

“ตกลงตามนี้ เคอร์ติส! เข้ามาในกระเป๋า”

 เอโลอิสกางกระเป๋าออกให้นกกระทาของเธอเดินเข้าไปด้านใน วินสตันรู้สึกทึ่งในความแสนรู้ของมัน บางทีก็คิดในใจว่าเอโลอิสฝึกนกตัวนี้ได้ยังไงกัน แถมวันก่อนเขารู้สึกเหมือนว่านกตัวนี้พูดได้แต่นั่นก็อาจเป็นความเข้าใจผิดของเขาเอง นกกระทาจะไปพูดได้ได้ยังไง มันไม่ใช่นกแก้วนกขุนทองเสียหน่อย

“พวกคุณดูแลตัวเองด้วยนะ”

“ไม่ต้องห่วงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเถอะ ว่าแต่…” เอโลอิสเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“อะไรเหรอ?” วินสตันเลิกคิ้วถาม

“คฤหาสน์นายพลอยู่ที่ไหนเหรอ?”

ทุกคนในห้องถึงกับเหม่อเมื่อเจอคำถามของเอโลอิสเข้าไป การ์เซียถึงกับต้องลากคอเอโลอิสไปเทศนาหนึ่งชุดในความคิดอะไรไม่รอบคอบของยัยเด็กผมแดงคนนี้ แต่สุดท้ายแล้ววินสตันก็ได้ทำการวาดแผนที่ให้ไปหนึ่งแผ่น และเปลี่ยนแผนปฏิบัติการเป็นช่วงกลางคืนแทนเพื่อที่จะลอบเร้นเข้าไปได้ง่ายขึ้น

ความเงียบสงัดของค่ำคืนปกคลุมทั่วทั้งบริเวณคฤหาสน์ท่านนายพล ท้องฟ้าที่ยามนี้ปกคลุมด้วยหมอกบาง ๆ ราวกับเป็นฉากที่คอยปกป้องความลับที่ซ่อนอยู่ในรั้วสูงใหญ่ของคฤหาสน์ การเดินทางครั้งนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับอีธานผู้ที่มีทักษะในการอ่านแผนที่แม้ว่าวินสตันจะวาดมาเสียจนเอโลอิสยังดูไม่เข้าใจ แต่กับลูกเทพเฮอร์มีสเขากลับแกะรายละเอียดของแผนที่ได้อย่างง่ายดายจนทุกคนสามารถเดินทางมาถึงที่นี่ได้สำเร็จ

เอโลอิส อีธานและเคอร์ติสซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิดห่างจากคฤหาสน์พอสมควร ดวงตาของพวกเขาจับจ้องไปยังประตูทางเข้าหลักที่ปิดสนิท เห็นเงาของทหารที่ยืนเฝ้าประตูรอบ ๆ ระยะทางสั้น ๆ ระหว่างพวกเขากับทางเข้าเต็มไปด้วยความเสี่ยงเพราะที่แห่งนี้ได้รับการคุ้มกันแทบทุกจุด

“มีทหารเฝ้าเต็มหน้าบ้านเลยแฮะ” อีธานพูดพลางใช้กล้องส่องทางไกลสังเกตการณ์ประตูหน้า

“มันต้องมีสักช่องทางที่เป็นจุดบอดแหละ” 

ขณะที่กำลังใช้ความคิดสายตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับรถหรูที่จอดอยู่ข้างในรั้วคฤหาสน์โชคดีที่ประตูรั้วของบ้านไม่ได้ทึบจึงทำให้เธอสามารถมองเห็นรถทุกคันในจอดเรียงรายในนั้นได้อย่างชัดเจน บ้านตระกูลแอนเดอร์สันนี่รวยสมคำร่ำลือ เอโลอิสรวบรวมสมาธิสายตาจับจ้องไปที่รถที่จอดอยู่ใกล้ ๆ รั้ว เธอใช้พลังควบคุมโลหะ กระแสจิตของเธอถูกส่งไปยังรถเพื่อทำให้รถที่จอดอยู่เริ่มขยับ 

ทันใดนั้นรถที่จอดอยู่ก็เริ่มขยับด้วยพลังที่ควบคุมไม่ได้ มันหมุนตัวอย่างรุนแรงก่อนที่จะพุ่งชนรั้วของคฤหาสน์อย่างแรง ทำให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวดึงดูดความสนใจของทหารโดยรอบ หน่วยที่อยู่ประจำรั้วแต่ละจุดต่างกรูกันไปบริเวณหน้าประตูเพื่อตรวจสอบเหตุประหลาดนี้ จังหวะนั้นเองที่เดมิก็อดทั้งสองรีบใช้ช่วงชุลมุนลอบไปด้านหลังคฤหาสน์ พวกเขาทำตัวเงียบเชียบเหมือนกับเงาก่อนจะปีนข้ามกำแพงสูงโดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้ ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลยในคฤหาสน์แห่งนี้

“เอาล่ะเข้าเขตคฤหาสน์ได้แล้วที่เหลือก็แค่หาห้องของแมคเคย์ล่าให้เจอ”

“ถามหน่อย ทำไมเธอต้องสวมไฟฉายส่องกบบนหัวด้วยเนี่ย?” อีธานที่อดสงสัยมาได้สักพักแล้วตัดสินใจถามออกไป

“นายไม่เป็นโรคตาบอดกลางคืน นายไม่เข้าใจหรอกว่าสายตาฉันตอนกลางคืนมันแย่” 

“แต่ทำแบบนี้คนก็จะจับได้น่ะสิ” อีธานเริ่มเป็นกังวลในข้อจำกัดทางร่างกายของเอโลอิสที่อาจจะทำให้พวกเขาเสียแผนได้

“ขอแค่เข้าไปด้านในคฤหาสน์ได้แสงก็น่าจะเพียงพอแล้วล่ะ” เอโลอิสตอบเพราะเธอก็ไม่คิดว่าจะเปิดไฟฉายนี่ตลอดเวลาอยู่แล้ว

เอโลอิสและทีมหลบซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้หนาบริเวณสวนหย่อมของคฤหาสน์ หน้าต่างชั้นล่างแง้มเปิดไว้บานหนึ่ง พวกเขายังคงนิ่งเงียบดูสถานการณ์อย่างใจเย็นฟังเสียงทหารลาดตระเวนที่เดินย่ำไปมาอย่างสม่ำเสมอดูเหมือนว่าพวกเขาก็กำลังจะไปบริเวณหน้าประตูใหญ่ที่เอโลอิสได้ก่อเรื่องไว้

“ทางสะดวกแล้วไปกันเถอะ”

พวกเขาคลานต่ำไปที่ขอบหน้าต่างอย่างรวดเร็ว พยายามแง้มบานหน้าต่างให้เปิดกว้างพอที่จะเข้าไปได้และปีนหน้าต่างเข้าไปพยายามที่จะไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้ ต้องยอมรับว่าฝีเท้าของอีธานเบากว่าเอโลอิสมากเสียจนเธอเองกลัวจะเป็นตัวทำเสียแผนเลยล่ะ ทั้งสองค่อย ๆ ย่องขึ้นไปที่ชั้นสองของคฤหาสน์เพื่อเช็คทีละห้องว่าห้องใดที่เป็นห้องของแมคเคย์ล่า 

เหล่าเดมิก็อดเดินไปตามทางที่ปูด้วยพรมสุดหรู ทางเดินชั้นสองดูเหมือนจะยาวออกไปไม่มีที่สิ้นสุด มีประตูไม้ที่สลักลวดลายสวยงามเรียงรายอยู่ทั้งสองฝั่งจนตาลายไปหมด ทั้งสองเดินมาหยุดที่ประตูบานแรกเมื่อจับลูกบิดหมุนดูเหมือนจะไม่ได้ถูกล็อกไว้ พวกเขารอบคอบพอที่จะสวมถุงมือและปิดไฟฉายส่องกบบนหัวของเอโลอิส เพื่อให้ผิดสังเกตน้อยที่สุด อีธานโผล่หัวชะเง้อเข้าไปมองด้านในเพราะเขาทำทุกอย่างได้เงียบเชียบกว่าเอโลอิส ภายในห้องแรกกลับเป็นเพียงห้องเก็บของเก่าฝุ่นหนาเตอะ พวกเขาหันไปสบตากันแล้วส่ายหน้า ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเบามือแล้วเคลื่อนไหวต่อไปที่ห้องถัดไป

เมื่อมาถึงประตูถัดไป อีธานก็จัดการเปิดประตูออกเบาราวกับกลัวมันจะบอบช้ำ คราวนี้ด้านในเป็นห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่างหรูหรา แน่นอนว่าห้องนี้ก็ไม่ใช่อีกทีแรกทั้งสองกำลังจะเดินออกจากห้องแต่ก็ดันได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกำลังจะเดินเข้ามาด้านในห้องจึงได้พากันเดินไปหลบที่นอกระเบียง ฟังจากเสียงของบุคคลที่เดินคุยโทรศัพท์เข้ามาน่าจะเป็นท่านนายพลคนดีคนเดิม

“พวกแกป้องกันยังไงถึงได้มีคนลอบเข้ามา แล้วหน้าประตูนั่นอีกจัดการให้เรียบร้อย!” ท่านนายพลพูดเสียงเข้มคุยโทรศัพท์ ร่างสูงใหญ่ของเขายืนหันหลังให้กับระเบียงที่เดมิก็อดทั้งสองกำลังหลบอยู่

“ดูท่าน่าจะคุยโทรศัพท์นานเลย เราปีนระเบียงไปห้องข้าง ๆ ดีกว่าไหม?” เอโลอิสหันไปถามความเห็นกับอีธาน

“ก็ดีเหมือนกัน”

ทั้งคู่ตัดสินใจขยับตัวอย่างระมัดระวัง ค่อย ๆ ปีนข้ามระเบียงไปยังห้องข้างเคียง เมื่อเท้าของพวกเขาสัมผัสกับพื้นระเบียงของอีกห้อง ก็พบว่ามีเงาตะคุ่มอยู่ตรงมุมมืดสุดของระเบียง พอเดินเข้าไปใกล้จึงพบว่าเป็นชายหนุ่มที่สวมเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ทำเอาเดมิก็อดทั้งสองถึงกับสะดุ้งตกใจ

“เฮ้ย!---” เอโลอิสถึงกับหลุดอุทานแต่โดนมือของอีธานปิดปากไว้เสียก่อน

“ชู่ววววว ~” ชายปริศนาคนนั้นเอานิ้วชี้แตะปากตัวเองเป็นเชิงให้ทั้งสองคนนี้เบาเสียง ก่อนที่เขาจะเงี่ยหูฟังด้านในห้องอย่างระแวดระวังว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร

“คุณเป็นใครเนี่ย?” เอโลอิสพยายามถามให้เสียงเบาที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อไม่ให้คนที่อยู่ด้านในห้องได้ยิน

“ผมแค่มาหาคุณหญิงของบ้าน”

“คุณหญิง?...หมายถึงเมียท่านนายพลน่ะเหรอ?” เอโลอิสถามเพื่อความแน่ใจ

“กะ…ก็ใช่…แต่ท่านนายพลคุยโทรศัพท์ผ่านห้องนี้มาพอดี คุณหญิงเลยให้ผมมาหลบที่ระเบียงนี้ก่อน”

เอโลอิสและอีธานหันมามองหน้ากัน นี่ไม่ใช่แค่ปฏิบัติการส่งสารให้วินสตันแต่ดูเหมือนทั้งสองได้พบกับความลับที่ไม่ควรรู้เข้าให้แล้ว แต่งกายแบบนี้ หลบที่ระเบียงแบบนี้ และเป็นแขกของคุณหญิงแบบนี้ ตรงตามสูตรเป๊ะ…ชัดเลย…นี่มันชู้ของเมียนายพล!

“สรุปก็คือ…คุณเป็นชู้—-”

“ชู่ววววว~ เบา ๆ สิแม่สาวน้อย…เดี๋ยวคนข้างในก็ได้ยินหรอก ใช่ ฉันยอมรับ แต่พวกเธอก็สถานะไม่ต่างกันไม่ใช่หรือไง แอบลอบเข้าทางระเบียงแบบนี้หัวขโมยใช่ไหมล่ะ?”

ก็…ถ้าดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้วก็เหมือนจะใช่…

“ยังไงก็ตามตอนนี้พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ฉะนั้นช่วยเงียบหน่อยจนกว่าท่านนายพลจะไปจากแถวนี้ เราค่อยแยกย้ายไปทางใครทางมัน ถ้าพวกเธอไม่แฉฉัน ฉันก็จะไม่แฉพวกเธอ จะยกเค้าอะไรก็ยกไปห้องแรกของมีค่าเยอะเลยล่ะ” 

ชายชู้ยังคงพูดต่อ ห้องแรกที่ว่านั่นน่าจะหมายถึงห้องที่พวกเอโลอิสเพิ่งเปิดเข้าไปดูเป็นที่แรกนั่นแหละ  งั้นแสดงว่าระเบียงห้องที่ทุกคนกำลังยืนอยู่ตอนนี้ก็น่าจะเป็น…ห้องนอนท่านนายพล! 

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของชายดังขึ้นจากด้านหน้าห้องก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออกอย่างแรง เอโลอิสและอีธานยืนนิ่งราวกับรูปปั้น ชายชู้ที่พวกเขาเพิ่งเจอรีบยกนิ้วแตะริมฝีปากของเขาเองเป็นสัญญาณให้ทุกคนเงียบปากให้สนิท 

ท่านนายพลก้าวเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ภรรยาที่นั่งอยู่บนเตียง ร่างของเธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาเข้ามาโดยไม่มีการเคาะประตู

“ฉันได้รับรายงานว่าเห็นคนแปลกหน้าแอบลอบเข้ามาในคฤหาสน์ เธอรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”

คุณหญิงถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ 

“ฉะ…ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น คุณคงระแวงเกินหรือเปล่า” เธอตอบเสียงสั่นเล็กน้อย

ท่านนายพลเดินตรวจสอบทุกมุมราวกับกำลังค้นหาเงื่อนงำอะไรบางอย่าง เขาเปิดตู้เสื้อผ้าก็ไม่พบอะไรอยู่ด้านใน ตอนนั้นเองที่เขานึกถึงจุดหนึ่งที่ยังไม่ได้ค้นหา สายตาของเขาจับจ้องไปทางประตูกระจกที่เชื่อมกับระเบียง

“มันหลบอยู่ที่ระเบียงใช่ไหม!”

“มะ…ไม่…อย่าเปิดดูตรงนั้น…มะ…มันไม่มีอะไรจริง ๆ” 

เสียงของคุณหญิงสุดจะล่ก…บอกตามตรงว่าสกิลการโกหกของเมียท่านนายพลนี่โคตรจะไม่เนียนเลยสักนิดแถมยังนำพาความซวยมาให้ทุกคนที่กำลังหลบตรงระเบียงนี้อีก เสียงฝีเท้าของท่านนายพลที่เดินเข้ามาใกล้ระเบียงทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด เอโลอิสเห็นท่าจะไม่ดี อีกสักแป๊บนายพลต้องเปิดประตูมาสำรวจระเบียงถึงตอนนั้นมีหวังได้ตายหมู่แน่!

“ขอโทษนะพี่ชาย!” 

โครม!!!

เอโลอิสตัดสินใจทำการบูชายัญถีบชายชู้ไปที่ปากประตูระเบียงเพื่อดึงดูดความสนใจของนายพลแล้วใช้จังหวะนี้เผ่นกระโดดไปที่ระเบียงถัดไป เพียงอีธานงัดแงะไม่กี่ทีประตูห้องตรงระเบียงก็เปิดออก ทั้งสองจึงรับเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า

“นี่มันอะไรกัน! เธอแอบเอาชู้มานอนในของฉันแบบนี้ได้ยังไง!”

เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นดูเหมือนจะเป็นคราวซวยของชายชู้คนนี้เสียแล้ว แม้ว่าตอนนี้เขาจะบอกว่ามีคนลอบเข้ามาเหมือนกับเขาก็ฟังไม่ขึ้นอีกต่อไป ทุกคนกำลังวุ่นวายอยู่กับสถานการณ์อื้อฉาวที่ห้องของนายพลและด่วนสรุปทันทีว่าคนที่แอบลักลอบเข้ามาในคฤหาสน์และคนที่สร้างเหตุการณ์ประตูรั้วพังทุกอย่างล้วนเป็นฝีมือของชายชู้!

ตัดภาพมาที่ห้องข้าง ๆ ที่เหล่าเดมิก็อดเพิ่งจะงัดเข้ามาได้ปรากฏว่าในห้องสว่างโร่ เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้อ่อน ๆ และบรรยากาศที่อบอุ่นแตกต่างจากความตึงเครียดภายนอก มิหนำซ้ำยังมีคนอยู่อีกต่างหาก

“นี่พวกเธอ…”

เสียงคุ้น ๆ ทำให้ทั้งสองต้องหันไปมองและก็พบว่าคือ แมคเคย์ล่า แอนเดอร์สัน คนรักของวินสตันนั่นเอง

“พวกเธอเป็นเพื่อนของวินสตันนี่”

“ชู่ววววว~ อย่าส่งเสียงดังตอนนี้ห้องข้าง ๆ ท่านนายพลกำลังหัวร้อนอยู่”

แมคเคย์ล่าพยักหน้า ก่อนที่เอโลอิสจะรีบล้วงกระเป๋าเป้และหยิบจดหมายฉบับหนึ่งที่ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อยออกมา เคอร์ติสที่หลบอยู่ในนั้นก็ออกมาด้วย

“วินสตันฝากนี่มาให้เธอ”

แมคเคย์ล่ารับจดหมายด้วยมือที่สั่นเทาราวกับมันเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในโลก เธอรีบฉีกซองออกอย่างร้อนรน ก่อนจะกางกระดาษขึ้นอ่าน ใบหน้าของเธอค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไปตามข้อความที่เธอได้เห็น น้ำตาไหลรินลงมาเป็นสายแต่กลับมีรอยยิ้มแห่งความหวังปรากฏขึ้น

“เขายังปลอดภัยดีสินะ”

“อย่าห่วงเลยเขายังปลอดภัยดี พวกเราจะช่วยคุ้มครองเขาเอง”

“เพื่อแก้กรรมพวกเธอลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ” แมคเคย์ล่ารู้สึกประทับใจเป็นอย่างยิ่ง

เอโลอิสได้แต่ยิ้มแห้ง ก่อนที่จะรู้สึกถึงเสียงสั่นบริเวณกางเกง มือถือของเธอ! เมื่อดูที่หน้าจอก็พบว่าเป็นเบอร์ของการ์เซียที่เธอได้เมมไว้ก่อนออกเดินทาง เธอไม่แน่ใจว่าเกิดเหตุร้ายอะไรทำไมการ์เซียถึงยอมเสี่ยงใช้มือถือทั้งที่รู้ว่าสัญญาณโทรศัพท์อาจล่ออสุรกายเข้าหาเดมิก็อด

“ฮัลโหลการ์เซียเกิดอะไรขึ้น?”

[แย่แล้วล่ะเอโลอิส! ท่านนายพลสร้างเรื่องแล้ว วันนี้เจ้าของห้องเช่าไล่วินสตันออกจากห้องยกเลิกสัญญาเช่า แถมยังไล่ที่ไม่ให้เขาขายของที่เดิมอีก ใจร้ายชะมัด!]

“ว่าไงนะ!”

[ตอนนี้ฉันพาวินสตันโตเต๋อยู่แถวสวนสาธารณาคาดว่าเย็นนี้อาจจะลองหาเช่าที่พักสักที่ ตอนนี้ทางนั้นเป็นไงบ้าง?]

“ตอนนี้ฉันเข้ามาในห้องแมคเคย์ล่าแล้ว ทุกคนปลอดภัยดี—”

แกร๊ก ๆ ๆ

เสียงกุกกักตรงบริเวณประตูระเบียงอาจเป็นเพราะทั้งสองปิดประตูไม่แน่น สายตาของเอโลอิสเบิกโพลงเมื่อเห็นว่าก็อบลินฝูงหนึ่งกำลังพยายามเข้ามาด้านใน พวกมันน่าจะตามสัญญาณมือถือของเธอมา

“ดูเหมือนตอนนี้จะงานเข้าแล้วการ์เซีย สัญญาณโทรศัพท์เรียกอสุรกายมา ถ้าคืนนี้พวกฉันไม่ได้กลับไปฝากดูวินสตันด้วย พวกฉันต้องจัดการทางนี้ก่อน”

[ได้ ดูแลตัวเองด้วย]

เอโลอิสรีบตัดสาย ส่วนอีธานรีบเอาตัวไปขวางประตูระเบียงไว้เพราะไม่รู้ว่าแมคเคย์ล่าจะมองเห็นเจ้าก็อบลินพวกนี้เป็นอะไร บางทีอาจจะเห็นเป็นฝูงหนูท่อน่าเกลียดก็ได้ เพื่อกันสาวน้อยผู้ใสซื่อขวัญเสียเอโลอิสจึงคิดว่าควรให้หล่อนหลบอยู่ที่ไหนสักที่จนกว่าพวกเขาจะควบคุมสถานการณ์ได้จึงต้องออกอุบายหลอกเด็กเพื่อล่อแมคเคย์ล่าคนซื่ออีกครั้ง

“นี่แมคเคย์ล่ารู้ไหมว่าในดูเสื้อผ้าถ้าเธอซ่อนตัวในนั้นได้นานพอมันจะพาเธอไปโลกแห่งนาร์เนียได้”

“จริงเหรอ!” ดวงตาของแมคเคย์ล่าเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้นที่แสนไร้เดียวสา

“ใช่! แต่ต้องรีบเข้าไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่เวทมนตร์จะหมดนะ อย่าลืมว่าต้องปิดหูไว้ด้วย”

“ได้” แมคเคย์ล่าไม่รอช้า เธอรีบเปิดตู้เสื้อผ้าและมุดเข้าไปข้างใน ก่อนจะปิดประตูตามหลังอย่างเชื่อฟัง

“โอเค ปล่อยให้พวกมันเข้ามาได้เลยอีธาน!” 

อีธานเปิดประตูทันใดนั้นฝูงก็อบลินก็กรูกันเข้ามา ดวงตาของพวกมันส่องประกายอำมหิต ปากอ้ากว้างเผยเขี้ยวแหลมคมส่งเสียงขู่คำราม เอโลอิสรีบคว้าธนูอย่างรวดเร็ว ก่อนจะดึงลูกธนูออกมาเสียบสายแล้วยิงออกไปทันที ลูกธนูพุ่งตรงไปยังหัวของก็อบลินตัวแรกทะลุเข้ากลางหน้าผาก มันล้มลงกับพื้นทันทีโดยไม่มีโอกาสได้ร้องสักแอะ ฝั่งอีธานก็ไม่แพ้กันเขารีบกวัดแกว่งมีดสั้นอย่างคล่องแคล่วเสียบเข้าไปที่คอหอยของหนึ่งในนั้น เขาเตะตัดขาก็อบลินอีกตัวจนมันล้มลงก่อนจะปักมีดลงไปที่หัวของมัน เอโลอิสยังคงยิงลูกธนูอย่างต่อเนื่องแม้จะอยู่ในระยะประชิด ลูกธนูพุ่งเสียบคอและอกของพวกมัน ร่างของก็อบลินล้มระเนระนาดบนพื้น ไม่นานก็อบลินทุกตัวก็ถูกสังหารเรียบและสลายหายเป็นฝุ่นละอองสีทอง

“จบสักที เฮ้อ”

“หวังว่าแมคเคย์ล่าจะไม่โกรธพวกเรานะที่หลอกเธอไปนาร์เนีย”

“จริงด้วย เกือบลืมไปเลย”

ทั้งสองรีบไปเปิดตู้เสื้อผ้าแมคเคย์ล่ายังคงนั่งหลับตาปิดหูอยู่ในตู้เสื้อผ้า เมื่อเอโลอิสสะกิดเธอก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและพบว่ายังอยู่ที่ห้องนอนเธอเหมือนเดิม แววตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

“ทำไมฉันยังอยู่ที่เดิมล่ะ?”

“สงสัยว่าเวทมนตร์จะหมดก่อนเธอจะปิดประตูตู้เสื้อผ้าได้ทันนะ” เอโลอิสหาข้ออ้างมาเสริมเหตุผลที่แมคเคย์ล่าไปนาร์เนียไม่ได้

“แบบนี้นี่เอง” แมคเคย์ล่ายังคงเชื่อสนิทใจ

“ในเมื่อภารกิจส่งจดหมายเสร็จสิ้นแล้ว ก็คงต้องกลับแล้วล่ะ”

“เดี๋ยวก่อน” แมคเคย์ล่าพูดแทรกขึ้นมา “อยู่พักที่นี่สักคืนเถอะ วันนี้เกิดเรื่องวุ่นวายมากมายในคฤหาสน์ ลูกน้องของพ่อฉันจึงมาเยอะเป็นพิเศษกว่าจะกลับก็น่าจะรุ่งเช้า พอพวกเขาไปแล้วพวกเธอค่อยไปจะปลอดภัยกว่า”

“อีธานเอาไงดี?” เอโลอิสหันไปถามอีธาน

“ยังไงก็ได้”

“ถ้างั้นฉันจะอยู่เฝ้าที่นี่สักคืนเพื่อให้แน่ใจว่าพ่อของเธอจะไม่ทำโทษเธอ หลังจากนั้นรุ่งเช้าพวกเราจะออกไปจากที่นี่”

เมื่อตกลงกันได้แล้วทั้งสองและเคอร์ติส (ที่ไม่มีบทในตอนนี้) ก็ตัดสินใจพักที่ห้องนอนของแมคเคย์ล่าเพื่อรอจังหวะออกไปในตอนเช้า แม้จะอยู่ในถ้ำเสือแต่เมื่อก้าวเท้าเข้ามาแล้วก็คงถอยไม่ได้ ไม่ว่าจะอย่างไรภารกิจช่วยให้ความรักของทั้งสองคนนี้สำเร็จลุล่วงก็ยังต้องดำเนินต่อไป….

โบนัสพิชิตฝูง: +10 EXP 

สินสงคราม: หมวกก็อบลิน x10

ยามเช้าของคฤหาสน์แอนเดอร์สันเต็มไปด้วยความเงียบสงบ แสงแดดยามรุ่งอรุณส่องลอดผ่านประตูระเบียงบานใหญ่ในของห้องนอนแมคเคย์ล่า เดมิก็อดทั้งสองตื่นจากการพักผ่อนที่ไม่เต็มอิ่มนักเพราะเป็นกังวลเรื่องวินสตันและการ์เซีย ไม่รู้ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนและใช้ชีวิตอย่างไรหลังจากที่ท่านนายพลใช้อำนาจมืดบีบบังคับพวกเขาให้จนตรอก แต่แล้วความเงียบก็ถูกทำลายด้วยเสียงพูดคุยแว่วมาเบา ๆ จากห้องข้าง ๆ ทำให้ทั้งสองคน พ่วงด้วยเคอร์ติสต้องเอาหูแนบกับกำแพงแอบฟังบทสนทนาดูเสียหน่อย

“ใฝ่ต่ำพอกันทั้งแม่ทั้งลูก ฉันไม่แปลกใจเลยว่าแมคเคย์ล่าได้เชื้อของใครมา” เสียงผู้ชายที่ฟังดูทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นฟังดูก็รู้ว่าเสียงท่านนายพล

“คุณเอาเขาไปไว้ที่ไหน?” เสียงคุณหญิงถามด้วยความเป็นกังวล

“ที่ที่เธอจะไม่สามารถพบเขาได้อีกต่อไป”

“คุณทำอะไรน่ะ!”

“เธอควรสำนึกได้แล้ว ฉันไม่จัดการเธอไปด้วยอีกคนก็บุญหัวแล้ว วัน ๆ คนบ้านนี้มีแต่พวกสร้างเรื่องสร้างราวให้ฉัน ไหนจะเมีย ไหนจะลูก ปวดหัว”

“แล้วคุณจะขังแมคเคย์ล่าไปอีกนานเท่าไหร่ ลูกไม่ยอมกินข้าวกินปลาฉันกลัวว่าจะเป็นอะไรไปเสียก่อน” น้ำเสียงคุณหญิงแฝงไปด้วยความกังวล

เสียงถอนหายใจหนัก ๆ ดังขึ้น ตามมาด้วยคำตอบจากท่านนายพล “มันทนอดได้ไม่นานหรอก” ท่านนายพลกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและไร้แววลังเล

ใบหน้าของเอโลอิสที่แอบฟังอยู่ห้องข้าง ๆ เผยความไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย พ่อบ้าอะไรไม่สนใจความรู้สึกของลูกสาวเลยสักนิดใจร้ายมาก แม้จะฟังแล้วขัดใจแต่ความอยากเผือกก็ยังคงมีเต็มเปี่ยมเธอจึงยังคงแนบหูกับกำแพงฟังต่อไป

“ไหน ๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วฉันก็มีเรื่องนึงที่จะมาบอก…ฉันได้คุยกับตระกูลคาร์ลตันไว้แล้วว่าจะให้แมคเคย์ล่าแต่งกับลูกชายของเขา”

“ตระกูลคาร์ลตัน?” เสียงคุณหญิงถามด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่ถึงกับปฏิเสธเสียทีเดียว

“ใช่ ตระกูลนั้นมีหน้ามีตาทางสังคมและร่ำรวยไม่แพ้ตระกูลของเรา” น้ำเสียงของท่านนายพลเน้นย้ำอย่างภาคภูมิใจ “การเชื่อมสัมพันธ์นี้จะทำให้เรามีอำนาจทั้งในแง่การเงินและสถานะทางสังคม”

อีธานถึงกับขมวดคิ้วดูเหมือนว่าแมคเคย์ล่ากำลังจะถูกลดค่าเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งในเกมของท่านนายพลไปเสียแล้ว

“นี่เขาคิดจะให้แมคเคย์ล่าแต่งงานกับตระกูลอื่นเพื่อผลประโยชน์งั้นเหรอ?” เอโลอิสหันมาคุยกับอีธานและเคอร์ติส

“ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างงั้นนะขอรับ” เคอร์ติสเห็นด้วย

“สรุปแล้วบ้านนี้เขาเลี้ยงลูกไว้เป็นเครื่องมือในการต่อรองผลประโยชน์หรือไงเนี่ย?” อีธานเสริม

“พวกเธอคุยอะไรกันเหรอ?”

เสียงของแมคเคย์ล่าดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เหล่าเดมิก็อดถึงกับสะดุ้ง พวกเขาหันกลับไปพร้อมกัน เห็นแมคเคย์ล่ายืนอยู่ไม่ตื่นมาตอนไหน ดวงตาของสาวเจ้าฉายแววสงสัย คาดว่าน่าจะยังไม่ทันได้ยินบทสนาในห้องข้าง ๆ เป็นแน่

“ตะ…ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?” เอโลอิสถามขึ้นพลางทำตัวให้ดูปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เพิ่งตื่นน่ะ แล้วก็เห็นพวกเธอทำอะไรก็ไม่รู้ จ่อหูกับกำแพงแบบนั้นก็เลยสงสัยขึ้นมา”

“อะ…อ๋อ…พอดีว่าเห็นกำแพงมันมีรอยน่ะก็เลยมาช่วยเช็ด แหะ ๆ” เอโลอิสยิ้มแหย ๆ พยายามทำตัวให้ดูไม่ผิดสังเกต

“ใช่ ๆ” อีธานพูดเสริมทันทีพร้อมพยักหน้ารับอย่างเอาเป็นเอาตาย “มันดู...เอ่อ...สกปรกนิดหน่อยน่ะ”

ทั้งสองคนแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ พลางควักผ้าเช็ดหน้ามาทำทีเหมือนช่วยกันเช็ดกำแพง และดูเหมือนแมคเคย์ล่าก็เชื่อเช่นนั้น จึงเดินกลับไปที่เตียงแต่ยังไม่ทันถึง เสียงบทสนทนาจากห้องข้าง ๆ ก็ดังชัดเจนขึ้นในจังหวะที่เธอกำลังจะก้าวเท้าไปถึง

“ฉันไม่รับความเห็นต่าง ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะให้แมคเคย์ล่าแต่งกับลูกชายตระกูลคาร์ลตัน!”

แมคเคย์ล่าชะงักกึกราวกับเวลาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เธอหันขวับกลับมามองเดมิก็อดทั้งสองที่ยืนอยู่ใกล้กำแพง นัยน์ตาของเธอเบิกกว้างแทบไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

“อะไรนะ?...” เสียงของเธอเบาแต่แฝงด้วยความตกใจอย่างยิ่ง

เอโลอิส อีธานและเคอร์ติสหันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก เห็นทีคราวนี้คงปิดแมคเคย์ล่าไม่ได้แล้ว

“จะเย็นก่อนนะแมคเคย์ล่าบางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิดก็ได้” เอโลอิสพยายามพูดให้สถานการณ์ดีขึ้นก่อนเสียงข้างห้องนั่นจะดั่งขึ้นมาอีกรอบ

“...เป็นอย่างที่เธอคิดนั่นแหละ ลูกชายตระกูลคาร์ลตัน ฉันจะรีบเตรียมงานให้เร็วที่สุด” เสียงข้างห้องสวนกลับมาราวกับจังหวะซิทคอม แค่คู่สนทนาของท่านนายพลคือคุณหญิงไม่ใช่พวกของเอโลอิสที่แอบฟังอยู่ข้างกำแพง

“ไม่จริง…ฉันไม่ยอมแต่งงานกับเขาแน่ ริชาร์ด คาร์ลตันเขาเป็นคนน่ารังเกียจที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จัก”

ลูกชายของตระกูลคาร์ลตันคือ ริชาร์ด คาร์ลตัน ชายหนุ่มผู้มีชื่อเสียงในหมู่สังคมชั้นสูง นิสัยของเขาทั้งหลงตัวเองและหยิ่งยโส ภายนอกเหมือนจะดูสมบูรณ์แบบ ตัวสูง รูปร่างดี มีรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ ฐานะร่ำรวย แต่ในความเป็นจริงกลับตรงกันข้าม ริชาร์ดนั้นเต็มไปด้วยข้อบกพร่องที่ซ่อนอยู่ภายใน เขามักจะใช้เวลาหมดไปกับการดื่มเหล้าจัด เล่นพนันและติดหญิง หากแมคเคย์ล่าแต่งงานกับเขาจะต้องเหมือนกับตกนรกทั้งเป็นแน่

“ไม่ต้องห่วงทุกอย่างต้องมีทางแก้แน่” 

สถานการณ์ในตอนนี้มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว ในตอนแรกที่เอโลอิสยอมรับภารกิจนี้ก็เพราะคิดว่าแค่เป็นแม่สื่อให้คนที่มีใจให้กันอยู่แล้วจะไปยากเย็นอะไรนักหนา พอได้มาเจอเข้าจริงทุกอย่างมันซับซ้อนและยุ่งยากกว่าที่เธอคาดคิดไว้มาก หากปล่อยให้แมคเคย์ล่าเข้าพิธีแต่งงานกับผู้ชายไม่เอาอ่าวแบบนั้น ภารกิจคงได้ล่มพอดี แน่นอนว่าเธอจะไม่มีวันให้เรื่องนี้เกิดขึ้น

“ตอนนี้ทุกอย่างมันเริ่มบีบคั้นแล้ว” น้ำเสียงของเอโลอิสเต็มไปด้วยความกดดัน เธอครุ่นคิดบางอย่างอยู่ในใจ

“เธอมีแผนอะไรอีกไหม?” อีธานถามขึ้น

เอโลอิสเหลือบมองอีธานและแมคเคย์ล่าสลับกัน ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แมคเคย์ล่าเก็บกระเป๋า”

“อะไรนะ?” อีธานแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่เพื่อนร่วมภารกิจพูด

“เราต้องพาแมคเคย์ล่าหนีออกไปก่อนที่ท่านนายพลจะรู้ตัว” ดวงตาของเอโลอิสในตอนนี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“นี่เธอคิดจะท้าทายอำนาจของทั้งสองตระกูลนี้เลยหรือไงกัน?” อีธานยังคงไม่แน่ใจว่าความคิดนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“ฉันเอาด้วย!” 

เสียงของแมคเคย์ล่าดังขึ้นอย่างหนักแน่น ทำให้เดมิก็อดทั้งสองหันขวับไปมองเธอพร้อมกัน ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นแสดงให้เห็นว่าเธอนั้นได้ตัดสินใจแล้ว กระเป๋าเสื้อผ้าถูกหยิบออกมาใส่ของที่จำเป็นและเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุดที่เธอพอจะแบกไหว ในจังหวะที่เธอหยิบของอยู่นั้น สายตาก็พลันมองเห็นกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียง ภาพของครอบครัวที่ครั้งหนึ่งเคยดูเหมือนสมบูรณ์แบบ…เธอเม้มปากแน่น ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามันมาแล้ววางลงในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง

“เก็บกระเป๋าเสร็จแล้ว”

“เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม?” อีธานถามซ้ำอีกที แมคเคย์ล่าไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้า

“ตอนนี้คิดว่าน่าจะใกล้ช่วงสับเปลี่ยนเวรยามแล้วฉันคิดว่าเราควรอาศัยจังหวะตอนนี้รีบหนีออกจากคฤหาสน์”

“ห้องนี้ถูกล็อกจากด้านนอกเราคงหนีออกทางประตูไม่ได้” แมคเคย์ล่ามองไปยังประตูที่ถูกใส่กลอนจากด้านนอกอย่างแน่นหนา

เอโลอิสสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนสายตาของเธอจะหยุดที่ประตูระเบียงด้านหลังที่เคยงัดเข้าห้องนี้มา เธอเดินไปมองออกนอกหน้าต่าง ความสูงจากชั้นบนของคฤหาสน์ทำให้เธอรู้สึกใจหายไม่น้อย

“สูงแฮะ…” 

“โรยตัวลงไปดีไหม” อีธานเสนอ

“แต่เราไม่มีเชือกนี่” ความคิดเรื่องโรยตัวนั่นพอจะมีความเป็นไปได้อยู่ ขาดองค์ประกอบเพียงอย่างเดียวก็คือเชือกนี่ล่ะ

“ถ้าเอาผ้าปูที่นอนกับผ้าห่มพอจะเป็นไปได้ไหม ห้องฉันมีเยอะเลย” แมคเคย์ล่าพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น และทันทีที่เธอพูดจบก็ชี้ไปที่เตียงของเธอที่ยังคงมีผ้าห่มและผ้าปูที่นอนอยู่เต็มเตียง

“จะใช้ได้ไหมเนี่ย?” อีธานมองไปที่ผ้าปูที่นอนที่อยู่บนเตียงแล้วหันมามองหน้าคนอื่น ๆ

“เอาวะ! ลองดู!” 

ทุกคนรีบวิ่งไปที่เตียง แล้วเริ่มดึงผ้าปูที่นอนออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เริ่มผูกมันเข้าด้วยกันเป็นสายยาว เมื่อเสร็จแล้วก็ลองทดสอบความแข็งแรงด้วยการดึง เมื่อมั่นใจว่ามันแข็งแรงพอที่จะรับน้ำหนักของคนได้ก็ค่อย ๆ แง้มเปิดประตูระเบียงออกสำรวจด้านนอกว่ามีคนหรือไม่ พอทางสะดวกก็จัดการผูกเชือกที่เพิ่งทำเสร็จไว้ที่ซี่ระเบียง เคอร์ติสแม้จะไม่ได้รับอนุญาตให้พูดต่อหน้ามนุษย์ทั่วไปแต่มันก็คอยดูต้นทางให้ลูกพี่ตัวเองอย่างแข็งขันโชคดีที่แมคเคย์ล่าซื่อพอที่จะไม่จับสังเกตเรื่องนี้ 

อีธานโรยตัวลงไปเป็นคนแรกเพื่อรอรับแมคเคย์ล่าที่โรยตัวเป็นคนที่สอง เธอค่อนข้างเก้กังกว่าคนอื่นเพราะเป็นเพียงคุณหนูที่บอบบางแต่สุดท้ายก็ลงด้านล่างได้อย่างปลอดภัย ปิดท้ายด้วยเอโลอิสที่โรยตัวลงมาเป็นคนสุดท้าย พวกเขารีบหาทางเดินออกไปจากบริเวณคฤหาสน์เพื่อเตรียมจะลัดไปทางส่วนหย่อมแต่ก็ได้ยินฝีเท้าของทหารยาม จึงต้องไปหลบอยู่หลังเสาต้นหนึ่งหารู้ไม่ว่ามีคนหนึ่งกำลังยืนมองท่าทีด้อม ๆ มอง ๆ ของพวกเขาอยู่จากทางด้านหลัง

“พวกเธอคิดว่ากำลังทำอะไรกันอยู่”

โอเลอิสและคนอื่น ๆ หันไปพบกับหญิงวัยกลางคนแต่งกายสวยสง่ายืนอยู่ด้านหลังพวกเขา ทำท่าทีเคร่งขรึม สายตาเยือกเย็น ใบหน้าไม่พอใจนักที่เห็นว่าลูกสาวแอบหนีออกมาจากห้องของตนเอง

“คุณแม่…” แมคเคย์ล่าอุทานออกมาอย่างประหลาดใจ

“คะ..คุณหญิงเหรอ?…ที่เมื่อวาน…คนตรงระเบียง…ชู้…” ทุกสิ่งที่อย่างแล่นเข้ามาตีกันในหัวของเอโลอิส เธอพยายามปะติดปะต่อทุกอย่างเข้าด้วยกันจนลิ้นรวนไปหมด แม้จะไม่เคยเห็นหน้าคุณหญิงแต่เธอก็มั่นใจว่าเสียงที่ได้ยินจากข้างห้องคือเสียงนี้แหละ

“พวกเธอรู้!” คุณหญิงมีท่าทีตกใจในทันทีเมื่อได้รู้ว่าพวกเอโลอิสรู้เรื่องชายชู้ของเธอ

“โลกมันกลมน่ะค่ะ แหะ…” เอโลอิสไม่กล้าพูดด้วยซ้ำว่าคนที่ถีบเขาออกไปเผชิญชะตากรรมนั้นคือเธอเอง

“คุณแม่ปล่อยหนูไปเถอะ หนูไม่อยากแต่งงานกับเขา คุณแม่ก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นแย่แค่ไหน”

แมคเคย์ล่าพยามยามขอร้องคุณหญิง แม้ว่าจะเป็นคำขอที่ฟังดูเหมือนคนที่กำลังหวังให้ผู้เป็นแม่เข้าใจ แต่การจะทำให้คุณหญิงยอมรับสิ่งนี้ไม่ได้ง่ายดายเลย ไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้ลูกสาวลงเอยด้วยความยากลำบากกัดก้อนเกลือกับชายจน ๆ หรอก

คุณหญิงเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง มันไม่ใช่แค่ความเย็นชา แต่ยังมีความรู้สึกที่แฝงอยู่ลึก ๆ ที่ไม่สามารถแสดงออกได้เต็มที่ แท้จริงแล้วคุณหญิงเองก็เข้าใจความรู้สึกนี้ดีการที่ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักและแบกรับชีวิตที่ไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต จนต้องแอบลักลอบพาชายชู้เข้ามาเยียวยาจิตใจ ไม่ใช่ชีวิตที่ดีเลยสักนิด

“ไปเถอะ…”

ทุกคนแทบจะไม่เชื่อหูตัวเองว่าสิ่งที่คุณหญิงพูดคือการยอมปล่อยให้พวกเขาหนีไป บางทีคุณหญิงเองอาจไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอย่างที่คิด แต่เป็นเพียงแค่หญิงวัยกลางคนขี้เหงาก็เท่านั้น

“วางใจเถอะค่ะ พวกเราจะพาเธอไปในที่ปลอดภัย เธอจะต้องมีความสุข” เอโลอิสพูดเพื่อสร้างความมั่นใจให้คุณหญิง

“ก่อนจะไป…” คุณหญิงเหมือนจะต้องการพูดอะไรบางอย่าง

“?” 

“ช่วยสืบข่าวของนิคให้ด้วย”

“เอ่อ…นิคไหนคะ?” ชื่อไม่คุ้นเลยสักนิด

“ผู้ชายที่เธอเรียกว่าชู้คนนั้นไง ฉันไม่รู้ว่าสามีของฉันทำอะไรกับเขา ฉันคิดว่าตอนนี้เขาอาจยังไม่ตายพวกเธอหาทางช่วยเขาหน่อยได้ไหม แลกกับการที่ฉันจะปล่อยพวกเธอไปจากที่นี่โดยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น”

คุณหญิงพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง แม้จะไม่ได้พูดออกมาชัดเจนแต่ทุกคำที่หลุดออกจากปากของคุณหญิงแสดงถึงความกังวลและความหวังในเวลาเดียวกัน เอโลอิสเองก็ลำบากใจที่จะรับปาก แค่เรื่องทำให้คู่รักสมหวังก็ยากพออยู่แล้ว ยังต้องไปตามหาชู้คนนั้นที่ไม่รู้ตอนนี้โดนนั่งยางไปแล้วหรือยังดูท่าจะยากยิ่งกว่า แต่เพื่อให้รอดออกไปจากที่นี่ได้จึงต้องรับปากไปก่อน

“ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่… ฉันจะช่วยเขาค่ะ” 

“ขอบคุณพวกเธอมาก…เอาล่ะ ตอนนี้ไปเถอะก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า ดูแลตัวเองด้วย”

คุณหญิงเร่งให้ทุกคนรีบออกไป แมคเคย์ล่าสวมกอดแม่ของเธอก่อนที่จะตามเหล่าเดมิก็อดไปที่กำแพงแล้วให้แมคเคย์ล่าขี่คออีธานปีนออกไปก่อน ตามด้วยคนอื่น ๆ จนครบจากนั้นก็วิ่งออกจากอาณาเขตนั้นไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“พวกเราทำได้!”

เมื่อหนีมาได้ไกลมากพอแล้วทุกคนก็มีสีหน้าดีใจปนโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายการเป็นแม่สื่อในครั้งนี้จะลงเอยด้วยการพาฝ่ายหญิงหนีออกมา ตอนนี้เส้นทางอาจขรุขระไปบ้างแต่เอโลอิสก็ยังเชื่อว่าตอนจบจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ เธอตัดสินใจเสี่ยงใช้โทรศัพท์อีกครั้งเพื่อติดต่อกับการ์เซียทางข้อความเพื่อให้อีกฝ่ายส่งที่อยู่ปัจจุบันมาเมื่อได้แล้วก็รีบเดินทางไปที่นั่นทันที หารู้ไม่ว่าสัญญาณโทรศัพท์นั่นมันได้นำมาบางสิ่งตามพวกเขามาด้วยตลอดทางจนถึงที่พัก

“วินสตัน!”

“แมคเคย์ล่า!”

ทั้งสองวิ่งเข้ามาหากันและสวมกอดกันอย่างอบอุ่น ราวกับทั้งโลกหยุดหมุนและทุกสิ่งรอบตัวก็หายไป ตอนนี้เดมิก็อดทั้งสามได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้งและคิดว่าตัวเองโคตรจะเป็นส่วนเกินของบรรยากาศอันหวานแหววนี้ เลยเลือกปลีกแยกออกมาปล่อยให้เขาอยู่ในห้องด้วยกันสองคน โดยอ้างว่าจะออกไปหาอะไรกินเสียหน่อย

ทันใดนั้นเมื่อลงมาด้านล่างที่ไร้ผู้คน เสียงบางอย่างก็เริ่มดังขึ้น แขกไม่ได้รับเชิญที่พวกเขาไม่คาดคิด ทั้งสามคนถึงกับหยุดชะงัก ฝูงพัควัดจิประมาณ 10 ตัวกำลังกรูกันเข้ามาหาเหล่าเดมิก็อด ทุกคนดึงอาวุธออกมาพร้อมสู้

พัควัดจิตัวหนึ่งพุ่งเข้าหาอีธานด้วยความรวดเร็ว เขากระโดดหลบและใช้มีดฟันไปที่ลำคอของมันจนมันล้มลงไป เอโลอิสเองก็ยิงลูกธนูไปที่เจ้าอสุรกายที่พยายามโจมตีจากระยะไกล ลูกธนูของเธอพุ่งไปตรงเป้าอย่างแม่นยำเรียกว่าฝีมือพัฒนาขึ้นมาก การ์เซียผลักดาบไปข้างหน้าและฟันใส่พัควัดจิที่พุ่งเข้ามา ตัดมันออกเป็นสองส่วน ดาบของเธอเคลื่อนไหวอย่างเร็วและแม่นยำราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายไม่นานทุกตัวก็ถูกกำจัดอย่างราบคาบ

แปะ แปะ แปะ

“น่าประทับใจจริง ๆ”

เสียงปรบมือเบา ๆ ดังขึ้นจากทางด้านหลังพร้อมน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน ทุกคนหันไปทันทีก่อนจะพบร่างของชายคนหนึ่งที่แสนคุ้นหน้า ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาใกล้กลุ่มของเหล่าเดมิก็อด ชายคนนี้ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย 

“คะ…คุณ…คือ…” 

เอโลอิสและอีธานมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกัน

“ชายชู้คนนั้น!” / “ชายชู้คนนั้น!”

"พวกเจ้ารู้ไหมว่าพวกเจ้าทำให้ทุกอย่างพังไปหมด!" ชายคนนั้นพูดอย่างอารมณ์เสีย คำพูดของเขาก็ชัดเจนว่ากำลังพูดถึงเหตุการณ์ที่เอโลอิสถีบเขาที่ระเบียงเมื่อวานนี้ ซึ่งทำให้ความลับที่เขาเป็นชู้กับคุณหญิงแตกต่อหน้านายพล แถมเกือบถูกอุ้มไปนั่งยาง

“คุณรอดมาได้งั้นเหรอ งั้นก็ดีแล้วคุณหญิงเป็นห่วงคุณแทบแย่” เอโลอิสพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อให้เขาลืม ๆ เรื่องที่เธอทำไปเมื่อวันก่อน

“มนุษย์พวกนั้นจะทำอะไรข้าได้ ข้าก็แค่เพียงเล่นไปตามบทแล้วค่อยหนีออกมา ง่ายเหมือนปอกกล้วย”

“มนุษย์งั้นเหรอ…คำพูดคำจาฟังดูแปลกจัง” เอโลอิสชักจะเริ่มสงสัย

“คุณชื่อนิคหรือเปล่า?” อีธานถาม เพราะนั่นเป็นชื่อที่คุณหญิงบอกเขา

“นิค ฟิวรีน่ะเหรอ…นั่นมันชื่อที่ข้าตั้งขึ้นมาแบบด้นสดต่างหากล่ะ…”

เคอร์ติสที่อุดอู้อยู่ในกระเป๋าอยู่นานตัดสินใจกระโดดออกมาจากกระเป๋าเพราะเสียงชายคนนี้มันช่างคุ้นเสียจริง คุ้นมาตั้งแต่เมื่อวานเลยจะขอดูหน้าเสียหน่อย ทันทีที่มันโผล่หัวออกมาก็ถึงกับตกใจ ที่บุคคลเบื้องหน้าไม่ใช่เพียงมนุษย์ธรรมดา แต่เป็น…

“เฮือกกกกก…ท่านเทพ! กระผมเคอร์ติสคาราวะท่านเทพโดลอสขอรับ!” มันพูดพร้อมทำท่าทางนอบน้อม

“เทพโดลอส!”

เดมิก็อดทุกคนตกใจมากเมื่อได้ยินว่าชายชู้คนนั้นคือเทพโดลอส ท่านเทพหัวเราะเบา ๆ แสดงถึงอำนาจ ความคิดในหัวของทุกคนประดังเข้ามาพร้อมกัน…ซวยแล้ว… หลังจากนี้พวกเขาคงต้องเผชิญหน้ากับความท้าทายที่ยากกว่าเดิมเกินกว่าระดับมนุษย์จะรับไหว การทำให้เทพกริ้วนี่จะส่งผลอะไรกับชีวิตบ้างก็ไม่รู้ อย่างน้อยก็หวังว่าจะยังมีชีวิตรอดไปจนถึงจบภารกิจนะ…

สินสงคราม : พิษกัดกร่อน x10

“คุณนิคเมื่อยตรงไหนบ้างคะ เดี๋ยวหนูนวดให้” เอโลอิสพูดขึ้น “นะ…น้ำ…น้ำมาแล้วครับ!” อีธานวิ่งตาลีตาเหลือกมาพร้อมกับแก้วน้ำเปล่า “นี่…มันอะไรกันเนี่ย?” ภาพที่การ์เซียเห็นคือสองเดมิก็อดเพื่อนร่วมภารกิจกำลังปรนนิบัติเทพโดลอสที่เอนกายอย่างสบายอารมณ์บนบัลลังก์ท่าทางราวกับเขาเพิ่งได้รับเกียรติให้นั่งบนราชบัลลังก์ทองคำจากโอลิมปัส บัลลังก์ที่ว่านี้ประกอบขึ้นจากเก้าอี้พลาสติกสีซีดที่ถูกเอโลอิสลากมาจากกองขยะรีไซเคิล โครงเหล็กดัดเก่าที่ดัดจนกลายเป็นที่วางแขน ส่วนพนักพิงถูกตกแต่งด้วยเศษม่านลายดอกไม้สีจางจนแทบมองไม่ออก ด้านข้างมีโคมไฟตั้งโต๊ะที่เสียแล้ววางเป็นพร็อพ ทุกสิ่งคือของที่พอจะหาได้และประดิษฐ์ขึ้นเพื่อเอาอกเอาใจท่านเทพที่ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวป่วนระดับตำนาน! เอโลอิสบีบนวดขาข้างหนึ่งของท่านเทพด้วยความพยายามอย่างถึงที่สุด แม้ใบหน้าของเธอจะยิ้มกว้างอยู่แต่มันก็คือยิ้มแบบธุรกิจนั่นแหละ เธอใช้ความอดทนอย่างมากตั้งอกตั้งใจนวดต่อไปทั้งที่รู้ว่ากำลังโดนเทพโดลอสเอาคืนอยู่ ก่อนจะกดนิ้วลงบนกล้ามเนื้ออย่างแรงพยายามรีดเส้น “มือหนักไปนะปกติเคยแต่จับค้อนตีเหล็กหรือไงเบาลงหน่อย” เทพโดลอสบอกกับเอโลอิสก่อนจะหันไปมองอีธานที่เพิ่งยกแก้วน้ำมา สายตาของเขามองแก้วน้ำราวกับมันเป็นสิ่งแปลกปลอมจากโลกอื่น “นี่อะไร?” “น้ำครับ” “ขอโทษนะ แต่ข้าดื่มเฉพาะน้ำแร่บริสุทธิ์ช่วยไปเปลี่ยนมาให้ด้วย” อีธานยิ้มธุรกิจให้เทพโดลอสไปหนึ่งทีก่อนจะยกน้ำเปล่ากลับไปอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอกเพื่อไปหาซื้อน้ำแร่มาเสิร์ฟให้ท่านเทพ ตอนนี้ทุกคนต้องอพยพย้ายมาเช่าโมเต็ลถูก ๆ อยู่ชั่วคราวเพราะไม่มีที่ไป มิหนำซ้ำยังได้สมาชิกใหม่มาเพิ่มอีกคนคือเทพโดลอสที่ปรากฎตัวต่อหน้าวินสตันและแมคเคย์ล่าในนามของชายที่ชื่อว่า นิค ฟิวรี เพื่อนเก่าของคุณหญิง (aka ชู้) ที่มาอยู่ด้วยชั่วคราว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชื่อนี้คิดสดตอนเดินผ่านโปสเตอร์อเวนเจอร์สแน่เลย "นวดต่ำกว่านี้อีกหน่อย สะบักสะบอมไปหมดเลยเนี่ย…ตั้งแต่วันที่ข้าโดนใครบางคนถีบที่ระเบียงวันนั้น” น้ำเสียงนั้นไม่พลาดที่จะใส่จังหวะเน้นหนักที่คำว่า ‘ถีบ’ แล้วส่งสายตามองไปที่เอโลอิสหนึ่งทีให้รู้ตัว ท่าทางแกล้งสำออยของเทพโดลอสดูน่าหมั่นไส้สุด ๆ สองคู่รักนั่นก็ดันเชื่ออีกว่าเขาเจ็บตัวจริง ๆ “ดูเหมือนว่าสองคนนี้กำลังชดใช้กรรมที่ก่อไว้กับท่านเทพเลยนะขอรับ” เคอร์ติสที่เกาะไหล่การ์เซียอยู่แอบกระซิบกระซาบกันสองคนแล้วมองดูสองคนนั้นที่กำลังโดนเทพโดลอสปั่นหัวอยู่ห่าง ๆ “ฉันก็ว่างั้น” การ์เซียเห็นด้วย “ที่นีช่างน่าเบื่อเสียจริง ทีวีก็เสียเปิดให้เช่าได้ยังไงกัน มิน่าล่ะค่าเช่าถึงได้ถูกนัก” “ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณนิคผมก็ไม่ได้มีเงินมากมายที่จะหาที่อยู่ดีกว่านี้ ที่ส่วนใหญ่ก็โดนท่านนายพลส่งคนมาข่มขู่จนไม่ยอมให้ผมเช่า จะมีก็แต่ที่นี่อยู่ห่างไกลจนคนของท่านนายพลไม่อาจหาพบ” “เจ้านายพลนั่นก็บ้าอำนาจเสียจริง…พวกมารความสุข!...ว่าแต่พวกเจ้าสองคนเป็นคู่รักกันหรือ?” คำถามนั้นทำให้บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปทันที วินสตันชะงักเล็กน้อย ขณะที่มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบต้นคอด้วยท่าทีเก้อเขิน ราวกับเขาเพิ่งโดนจับผิดในสิ่งที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง แมคเคย์ล่าเองก็ออกอาการอย่างเห็นได้ชัดใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เทพโดลอสยกมือขึ้นลูบคางเบา ๆ สายตาแฝงแววเจ้าเล่ห์จับจ้องไปที่แมคเคย์ล่าที่นั่งอยู่ห่างออกไป “จะว่าไป สวยเหมือนแม่เลยนะ” “อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะคะ!” เอโลอิสรีบพูดขัดขึ้นมาทันทีเพราะไม่ไว้ใจความคิดของเทพหัวงูพวกนี้ “เกลียดจริงเจ้าพวกเด็กรู้ทัน” เทพโดลอสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก แอ๊ดดดดด ประตูห้องโมเต็ลถูกเปิดออกเบา ๆ อีธานเดินกลับเข้ามาพร้อมกับถุงพลาสติกใบใหญ่ในมือ เสียงถุงกระทบกันแกรก ๆ ดึงความสนใจจากทุกคนในห้อง เขาจัดการรินน้ำใส่แก้วใบที่ดีที่สุดจากนั้นก็นำมาเสิร์ฟให้กับเทพโดลอส “น้ำแร่มาแล้วครับ” เทพโดลอสยิ้มอย่างพอใจหยิบแก้วน้ำนั้นขึ้นมาจิบ เขาทำเสียงดัง แจ่บ ๆ เหมือนกำลังพยายามรับรสของน้ำแร่นี้ พลางหรี่ตามองแก้วน้ำแล้วหันไปมองอีธาน “เอเวียงเหรอ?” อีธานยิ้มบาง ๆ สบาย ๆ ขณะพยักหน้าเบา ๆ "ใช่ครับ" "แต่ปกติข้ากินเปอริเอ้" เทพโดลอสตอบด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติแต่แท้จริงก็คือตั้งใจแกล้งนั่นล่ะ อีธานไม่ได้แสดงสีหน้าแปลกไปราวกับว่าเขาได้เตรียมการรับมือกับเรื่องนี้ไว้แล้ว เขาหยิบถุงพลาสติกใบใหญ่ขึ้นมาวางบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง แล้วเริ่มหยิบขวดน้ำแร่ออกมาวางเรียงกัน ทีละขวด ทีละยี่ห้อ “เปอริเอ้…เฟรนช์เมาน์เทน… อควาฟีน่า… ฟิจิ…วอสส์…โซแลนเดอคาบราส์…อยากกินยี่ห้อไหนเลือกได้เลยครับ” น้ำแร่แทบทุกยี่ห้อที่หาได้ในบริเวณนี้ถูกตั้งเรียงอยู่ตรงหน้าท่านเทพโดลอส เรียกได้ว่าอยากกินยี่ห้อไหนก็มีหมด เทพโดลอสมองไปที่ขวดน้ำแร่ที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยสายตาเบื่อหน่ายที่แกล้งไม่สำเร็จ ก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ ห้อง “เจ้าเด็กพวกนี้นี่สิ้นเปลืองจริง ๆ ไม่มีปัญญาเช่าที่พักที่ดีกว่านี้ แต่มีเงินมากว้านซื้อน้ำแร่ทุกยี่ห้อเนี่ยนะ” “นั่นมันเงินคนละส่วนนี่คะ เงินของวินสตันกับเงินของอีธานใช่กระเป๋าเดียวกันซะที่ไหน” เอโลอิสพูดขัดขึ้นมา “ยัง…ยังไม่สำนึกอีก คืนก่อนเจ้าทำอะไรข้าไว้จำไม่ได้หรือไง” สิ้นเสียงเทพโดลอสเอโลอิสก็ก้มหน้าหงอยเหมือนลูกหมาน้อยที่โดนเจ้านายดุและเลิกเถียงต่อ “มีเงินเช่าแค่โมเต็ลถูก ๆ แบบนี้แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปแต่งเมียกันล่ะ?” คำพูดนั้นสุดจะแทงใจดำวินสตัน แท้จริงแล้วท่านเทพไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำว่าคำพูดของเขาจะจี้ใจดำของใคร ก็แค่พูดไปตามที่คิด แต่เดมิก็อดทั้งสามส่งสายตาจ้องมองไปที่เทพโดลอสเป็นตาเดียวในเชิงตำหนิที่ทำให้บรรยากาศการสนทนานี้แย่ลง วินสตันนั่งเหม่อมองไปที่พื้น เขาพูดออกมาเสียงเบาเหมือนกำลังปลอบใจตัวเอง “ตอนนี้ท่านนายพลพยายามตัดทางทำกินของผม ก็คงต้องทนอยู่แบบนี้ไปก่อน…แต่ผมจะรีบหางาน หาเงินมาซื้อแหวนแล้วก็—” “อย่าไปพูดถึงแหวนเลยหนุ่มน้อย ริงป๊อบยังยากเลย” แหวนงั้นเหรอ… จริงด้วย! ดวงตาของเอโลอิสก็เปล่งประกายขึ้นอย่างฉับพลัน ราวกับมีหลอดไฟที่สว่างวาบขึ้นมาเหนือหัว ความคิดบางอย่างพุ่งผ่านสมองของเธอจนแทบจะกลายเป็นแผนงานในเสี้ยววินาที ทำไมจะต้องเสียเงินซื้อแหวนแพง ๆ ด้วย ในเมื่อเธอสามารถสร้างมันขึ้นมาเองได้! เอโลอิสเอามือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบคางอย่างพิจารณา เธอเป็นลูกเทพเฮเฟตัสย่อมมีพรสวรรค์ในเรื่องความคิดสร้างสรรค์และการประดิษฐ์มันขึ้นมา แค่แหวนสองวงน่ะสบายมาก “ถ้าไม่มีเงินซื้อก็สร้างมันขึ้นมาสิ” สายตาของทุกคนรวมถึงเทพโดลอสหันมาจ้องมองที่เธอเป็นตาเดียว ถ้าเป็นพวกเดมิก็อดหรือเทพโดลอสเองพวกเขาน่าจะรู้ดีว่าเรื่องแค่นี้เอโลอิสทำได้สบาย จะมีก็แต่สองคู่รักที่มีสีหน้าไม่แน่ใจปนเกรงใจเผยให้เห็นออกมา “คุณไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้นะ” วินสตันพูดขึ้น เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเกรงใจ “ใช่ ๆ ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ แค่ไม่มีแหวนยังไงพวกเราก็แต่งงานกันได้—” แมคเคย์ล่าเห็นด้วย แต่ก่อนที่คำพูดของทั้งคู่จะจบลง เทพโดลอสที่นั่งฟังอยู่อย่างเงียบ ๆ ก็ยกมือขึ้นขัดจังหวะ ท่าทางของเขาเหมือนกำลังรำคาญเล็กน้อยที่คนอื่นคิดจะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่าย ๆ “ไม่ได้สิ แต่งงานจะไม่มีแหวนได้ยังไงเหมือนกินสลัดที่ไม่มีผักเลยนะ” “ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า ฉันทำได้พวกเธอไม่เชื่อฝีมือของฉันหรือไงกัน” เอโลอิสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความมั่นใจ เธอมองไปที่วินสตันและแมคเคย์ล่าด้วยสายตาแน่วแน่ อยากให้ทั้งสองเชื่อใจเธอ แต่ก่อนที่ใครจะพูดอะไรต่อ เสียงของเทพโดลอสก็ดังขึ้นขัดจังหวะ “ถ้าอย่างงั้นไม่ต้องฟังพวกเขา ข้าขอสั่งเจ้า...” เขาชี้นิ้วไปที่เอโลอิส “ทำแหวนให้พวกเขาสองคนเดี๋ยวนี้!” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นราวกับเด็กที่เพิ่งคิดได้ว่าจะมีอะไรสนุก ๆ เกิดขึ้น

“อย่างไรเสียเจ้าก็ยังติดหนี้เรื่องที่ทำให้ข้าอารมณ์เสียอยู่…ข้าอยากเห็นงานแต่งงาน อยากเห็นสีหน้าเจ้านายพลนั่นตอนรู้ว่าลูกสาวตัวเองได้แต่งงานกับคนที่เขาไม่ได้จัดไว้” เทพโดลอสหยุดพูดไปชั่วครู่ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แต่แฝงความชั่วร้ายไว้เต็มเปี่ยม “แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว!” แมคเคย์ล่าและวินสตันสบตากันอย่างลำบากใจ เพราะทั้งคู่ไม่ได้อยากรบกวนเอโลอิส แต่เมื่อคุณนิค ฟิวรีผู้นั้นพูดมาขนาดนี้แล้วพวกเขาก็ไม่กล้าต่อปากต่อคำอีก แม้ว่าท่านนายพลจะเป็นพ่อของแมคเคย์ล่าก็ตาม ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกก็ไม่ได้ดีอะไรอยู่แล้ว “รับบัญชาค่ะ พวกเธอรอเดี๋ยวนะฉันจะรีบไปรีบกลับ” ณ จุดนี้การทำให้เทพโดลอสพึงพอใจเป็นสิ่งที่อยู่อันดับต้น ๆ ของเอโลอิสเพราะเกรงว่าถ้าขัดใจหรือทำให้เขาอารมณ์เสียขึ้นมาอีกจะทำให้ภารกิจครั้งนี้ยุ่งยากกว่าเดิม เธอทำการสะพายกระเป๋าแล้วมุ่งหน้าไปยังที่สถานที่ที่เธอคิดไว้ เคอร์ติสเองพอเห็นลูกพี่ตัวเองกำลังจะไปก็กระโดดขึ้นไหล่ติดตามเอโลอิสไปด้วย ...ณ กองขยะรีไซเคิล... เอโลอิสเดินสำรวจอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเธอมองหาสิ่งของที่พอจะนำไปใช้ได้ ทั้งเศษลวด หินสีเล็ก ๆ ขนาดต่าง ๆ บางมุมเธอก็พบชิ้นส่วนจากเครื่องประดับเก่าที่ถูกทิ้งไป เธอรวบรวมสิ่งเหล่านี้ด้วยความชำนาญพลางคิดในหัวไปด้วยว่าควรจะเอาไปทำส่วนไหนของแหวน “ลวดนี่น่าจะแข็งแรงพอถ้าเอามาพันกัน ส่วนหินพวกนี้เอามาขัดขึ้นรูปหน่อยก็น่าจะเงาสวยทีเดียว” ขณะที่กำลังเลือกของในกองขยะ เอโลอิสก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ปกติ เสียงลมหายใจหนักหน่วงดังขึ้นจากด้านหลัง มันเป็นเสียงที่ชัดเจนเกินกว่าจะมองข้ามได้ เธอชะงักหยุดนิ่งไปชั่วครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองช้า ๆ เหมือนได้เห็นเพื่อนเก่า…วัวโคลคีสตัวใหญ่กำลังพ่นลมหายใจออกมาเป็นเปลวเพลิง บางทีเอโลอิสก็อยากรู้ว่าเจ้าวัวบ้านี้พ่อเธอสร้างไว้กี่ตัวกันไปที่ไหนก็เป็นอันต้องเจอมันทุกที “แกอีกแล้วเหรอเนี่ย” “คุณเอโลอิสสู้ ๆ นะขอรับ กระผมขอหาที่หลบก่อนจะเป็นนกกระทาย่าง” เคอร์ติสรีบลงจากไหล่เอโลอิสอย่างไวเพื่อหาที่หลบ ไม่มีใครอยากโดนย่างสดด้วยลมหายใจของมันแน่ “อ้าว…เคอร์ติส!” จะเรียกตอนนี้ก็คงไม่ทันเธอต้องรีบจัดการเจ้าวัวตรงหน้าก่อน เอโลอิสรีบถอยหลัง มือควานหาคันธนูที่เธอมักพกติดตัวไว้ เจ้าวัวโคลคีสพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเหมือนพร้อมจะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า เธอรีบกระโดดหลบไปทางขวา พร้อมปล่อยลูกธนูออกไปแต่ก็โดนที่ตัวของมันซึ่งไม่ทำให้มันสะทกสะท้านใด ๆ ปึ้ง! ลูกธนูที่กระทบกับตัวมันดังสนั่นร่วงลงพื้นราวกับยิงใส่กำแพงเหล็ก ยิ่งยั่วโมโหทำให้มันพ่นลมหายใจออกมาเป็นเปลวเพลิง โชคดีที่เธอทนทานไฟมากพอที่จะไม่ได้รับผลกระทบมีเพียงชายเสื้อที่ไหม้ไปเล็กน้อย “เล็งไม่โดนแฮะ” แน่นอนว่าสิ่งที่เอโลอิสเล็งย่อมเป็นช่องรอยต่อที่เป็นจุดอ่อนของมัน เธอรวบรวมสมาธิอีกครั้ง จากนั้นก็ปีนขึ้นไปบนกองเศษวัสดุเพื่อหาที่มั่น เธอใส่ลูกธนูอีกดอกคราวนี้เล็งอย่างระมัดระวังมากกว่าเดิม เธอรอจังหวะที่วัวโคลคีสเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ และเมื่อมันพุ่งตรงเข้ามาเธอก็ปล่อยลูกธนูด้วยพลังทั้งหมด ลูกธนูพุ่งตรงปักเข้าช่องรอยต่อพอดิบพอดี วัวโคลคีสคำรามลั่น มันพยายามขยับตัวแต่ท่าทางเริ่มช้าลง มันทรุดลงกับพื้น ก่อนที่ดวงตาสีแดงจะดับลงและสลายเป็นละอองสีทอง เอโลอิสถอนหายใจอย่างโล่งอก ทันทีที่วัวตายเคอร์ติสก็เสนอหน้ากลับมาทันที มันน่านัก! เธอเก็บลูกธนูของตนเองและเดินกลับไปยังที่พักพร้อมวัสดุที่หามาได้เพื่อจะกลับไปทำการสร้างแหวนให้เสร็จ เมื่อกลับถึงที่พัก เอโลอิสก็จับจองโต๊ะและเริ่มลงมือทำแหวนทันที แมคเคย์ล่ากับวินสตันยืนดูอยู่ห่าง ๆ ด้วยความทึ่ง ส่วนเทพโดลอสจ้องมองกระบวนการจากบัลลังก์เก้าอี้พลาสติกที่เอโลอิสสร้างให้ แววตาของเขาดูพอใจไม่น้อย ใช้เวลาอยู่หลายชั่วโมงในที่สุดแหวนนั้นก็เสร็จสิ้น “เรียบร้อย!” เธอหยิบแหวนคู่สองวงที่ประดิษฐ์อย่างประณีตขึ้นมาโชว์ด้วยความภูมิใจ

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

“ว้าว!” แมคเคย์ล่าตาเป็นประกายเมื่อได้เห็นแหวนนั้น

“คุณมีฝีมือในการประดิษฐ์มากจริง ๆ เอโลอิส” วินสตันปรบมือชื่นชม

“ไหน ๆ แหวนสองวงนี้ก็เสร็จแล้ว คุณนิคช่วยให้เกียรติตั้งชื่อผลงานด้วยค่ะ” เอโลอิสใช้ทุกโอกาสเพื่อเลียแข้งเลียขาเทพโดลอสโดยหวังว่าเขาจะหายโกรธในเร็ววัน

“ของรักของข้า” เทพโดลอสตอบทันทีแบบไม่ใช้ความคิดอะไรให้มากมาย

“ท่านเห็นสองคนนี้เป็นกอลลั่มหรือไงคะ! ทำไมชื่อนี้” “ก็ข้าชอบชื่อนี้ ความหมายดีออก พวกเจ้าไม่คิดงั้นหรือ?” เทพโดลอสยักไหล่และตอบอย่างสบาย ๆ

“เอาน่า...ชื่อไหนก็ได้ทั้งนั้นชื่อดีก็มีความหมายดีอย่างที่คุณนิคว่านะ” แมคเคย์ล่ายังคงเป็นคนที่วิ่งวนอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์โดยแท้ เหมือนเธอจะชอบแหวนที่เอโลอิสทำให้เอามาก ๆ

“เอาล่ะ ตอนนี้มีแหวนแล้ว พรุ่งนี้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม เราจะไปร่วมพิธีแต่งงานกัน!”

เทพโดลอสลุกขึ้นจากบัลลังก์พลาสติกและยิ้มกว้าง ทุกคนในห้องตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินคำพูดนั้น พวกเขามองหน้ากันอย่างงุนงง

“แต่งงาน?” แมคเคย์ล่าทวนซ้ำใจนึงก็แอบดีใจเล็ก ๆ และหวังมาตลอดว่าจะได้แต่งงานกับวินสตันแต่ทุกอย่างตอนนี้มาไม่ทันได้ตั้งตัวและเตรียมใจมาก่อน

“พรุ่งนี้เหรอ! ไวขนาดนั้นเชียว?” เอโลอิสยังแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

“แต่ศาลากลางบอสตันต้องรอยื่นเรื่องขอใบอนุญาตแต่งงานตั้ง 3 วันนะครับ เราแต่งพรุ่งนี้ไม่ได้หรอก” วินสตันพูดขึ้น อันที่จริงเขาเองก็ศึกษาเรื่องนี้มาบ้างเพราะวางแผนที่จะแต่งงานมานานแล้ว

"ไม่ต้องกังวล ข้าจัดการให้ได้ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้พร้อมกันที่ศาลากลางเมืองบอสตันข้าจะเตรียมการทุกอย่างไว้ให้พร้อม แล้วเจอกัน!”

เมื่อพูดจบเทพโดลอสก็หันหลังและออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเพื่อจัดการเรื่องของเขาให้เรียบร้อย ทิ้งให้คนอื่นติดสตั๊นอยู่แบบนั้น ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากจนตั้งตัวไม่ทัน เสื้อผ้าก็ยังไม่ทันได้หา ฤกษ์ยามก็ไม่มี แล้วแบบนี้การแต่งงานในวันพรุ่งนี้จะไปรอดหรือเปล่านะ?...

สินสงคราม: 

- ฟันเฟือง 2 หน่วย (เลขไบต์คู่)

- แปลนเฮเฟตัส (เลขไบต์ 1) 

- ลมหายใจเพลิง (เลขไบต์คี่ยกเว้น 1) 

แสงแดดยามสายทอแสงเหนือยอดศาลากลางเมืองบอสตัน ชาวเมืองเดินผ่านสวนกันไปมาต่างมุ่งสู่จุดหมายปลายทางของตนเช่นเดียวกับเดมิก็อดทั้งสามที่เพิ่งลงจากรถประจำทาง พวกเขาแต่งกายด้วยชุดสุภาพที่สุดเท่าที่จะพอหาได้ ไม่มีใครคาดคิดหรอกว่าภารกิจในครั้งนี้จะรวมถึงการร่วมงานแต่งงานเลยไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าพกมาด้วยขนาดนั้น ครั้นจะไปหาซื้อก็คงไม่ทัน ท่านเทพโดลอสเล่นวางกำหนดการมาแบบไม่ให้มีใครทันได้ตั้งตัวแบบนี้ มันทั้งน่าหงุดหงิดและน่ายินดีไปพร้อม ๆ กัน ถ้าวันนี้พิธีดำเนินไปอย่างราบรื่นก็คงจะต้องยกเครดิตให้ท่านเทพเสียหน่อย ถึงลึก ๆ จะรู้ว่ามันคือส่วนหนึ่งในการแก้เผ็ดเรื่องที่นายพลคิดจะอุ้มเขาไปนั่งยางก็เถอะ

พิธีในวันนี้เป็นพิธีแต่งงานแบบเรียบง่ายในศาลากลางเมือง เพื่อหลีกเลี่ยงค่าใช้จ่ายอันแสนแพงของพิธีในโบสถ์หรือการจัดงานเลี้ยงใหญ่โต พวกเขาเห็นตรงกันว่าแบบนี้ไม่เพียงเงียบสงบและอบอุ่นด้วยการมีพยานแค่คนสนิทเท่านั้น แต่ยังมีผลทางกฎหมายอย่างถูกต้องด้วย เหล่าเดมิก็อดในฐานะพ่อสื่อแม่สื่อและคนที่ต้องแก้กรรม (ในความคิดของคู่บ่าวสาว) จึงต้องมาร่วมเป็นสักขีพยานในวันสำคัญของแมคเคย์ล่าและวินสตัน

“หวังว่าพวกเราคงจะไม่ไปสายหรอกนะ”

“ไม่ต้องห่วงยังมีเวลาเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงแหนะ”

“นั่นสิ แมคเคย์ล่ากับวินสตันก็ล่วงหน้าไปจัดการเอกสารและเตรียมตัวรอที่นั่นแล้ว เราแค่ต้องไปให้ถึงทันเวลาพิธีก็พอ”

เสียงรองเท้าของทั้งสามคนดังสะท้อนเบา ๆ บนพื้นของโถงทางเดินที่ทอดยาวสู่ห้องพิธี อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะเดินไปถึงประตูห้องซึ่งเป็นปลายทางของพิธีสำคัญที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันนี้ แต่ก่อนที่พวกเขาจะก้าวถึงปลายทาง บางสิ่งบางอย่างกลับปรากฏขึ้นขวางทางอย่างกะทันหัน 

“นี่…มัน…” สายตาของอีธานจ้องมองสิ่งมีชีวิตที่อยู่เบื้องหน้าตาไม่กะพริบ

เบื้องหน้าของทุกคนเป็นสฟิงซ์ร่างสูงใหญ่สง่างามที่โผล่มาจากไหนก็ไม่ทราบได้ มันนอนลงด้วยท่าทางเหมือนไม่ยี่หระต่อสิ่งใด ไม่สนใจว่าจะมีใครต้องการผ่านทางหรือเปล่า 

“เอ่อ ขอโทษนะคะแต่ช่วยหลีกทางหน่อยได้ไหม?” เอโลอิสพยายามที่จะเจรจากับมันอย่างสันติ

เจ้าสฟิงซ์เหลือบตามองเอโลอิสเล็กน้อยก่อนจะเอียงหัวอย่างเกียจคร้าน มันอ้าปากและเปล่งเสียงออกมาราวกับกำลังบ่น

“เจ้าเดมิก็อดพวกนี้ช่างขัดจังหวะเวลานอนข้าเสียจริง ข้าอุตส่าห์เพิ่งหาที่เหมาะ ๆ ได้ก็จะมาให้ข้าถอยให้อีก ข้าไม่ถอย!”

“พูดงี้ก็สักฝุ่นไหมล่ะ!” เอโลอิสถกแขนเสื้อเตรียมพร้อมจะลุยเต็มที่

ไม่ทันที่เอโลอิสจะได้ชักธนูออกมาเคอร์ติสก็รีบตาลีตาเหลือกออกมาจากกระเป๋าเป้เพื่อขวางไว้เสียก่อน

“ดะ…เดี๋ยวขอรับคุณเอโลอิสทำแบบนั้นไม่ได้นะขอรับ เจ้าสฟิงซ์พวกนี้ไม่คุ้มที่จะใช้กำลังด้วย เราต้องวัดกันที่กำลังสมองขอรับ”

“หมายความว่าไง?” เอโลอิสเลิกคิ้วอย่างงุนงง

“เราจะต้องทำตามเงื่อนไขของมันแล้วมันก็จะปล่อยเราผ่านไปอย่างปลอดภัยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน”

เอโลอิสเงียบหยุดคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจยอมเชื่อฟังเคอร์ติสดูสักครั้ง

“แล้วเงื่อนไขของแกคืออะไรเจ้าสฟิงซ์”

“เจ้าอยากให้ข้าหลีกทางหรือ? งั้นจงตอบคำถามของข้าให้ถูก 2 ใน 3 ข้อ แล้วข้าจะถอยให้” สฟิงซ์แสยะยิ้มมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาดและคิดว่าไม่มีทางที่เดมิก็อดพวกนี้จะทายคำถามมันได้ถูก

“ตกลงถามมาเลยจะยากแค่ไหนกันเชียว” เอโลอิสตอบเสียงดังฟังชัด เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่เจ้าสฟิงซ์อย่างไม่เกรงกลัว ผิดกับการ์เซียและอีธานที่หันมองหน้ากันด้วยความกังวลเล็กน้อย เพราะเอโลอิสเองก็ไม่ได้ดูหน้าตาฉลาดอะไรขนาดนั้นบางที่อาจกลายเป็นพวกเขามากกว่าที่ต้องมาช่วยตอบคำถาม

“ถ้าเช่นนั้นนี่คือคำถามแรกของพวกเจ้า…ไม่มีจุดเริ่มต้น ไม่มีจุดสิ้นสุด โอบล้อมทุกความหมายของคำว่า "รัก" ไว้ในวงกลมเล็ก ๆ?”

“อะไรวะ…” เอโลอิสกะพริบตาปริบ ๆ ถึงกับไปไม่เป็น เธอเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนหัวดี แต่คำถามนี้ทำเอาเธอชะงักเหมือนสมองถูกสั่งให้หยุดทำงานชั่วขณะ

ขณะที่ความเงียบครอบงำทั้งสามคน จู่ ๆ การ์เซียซึ่งยืนอยู่ด้านข้างกลับเบิกตากว้างเหมือนคิดอะไรออกบางอย่างสีหน้าของเธอดูมั่นอกมั่นใจมากทีเดียว

"แหวน ไง! ใช่ไหม? คำตอบคือ แหวน!" การ์เซียเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

“แน่ใจเหรอ?” อีธานหันไปถาม

“ฉันคิดว่าฉันแน่ใจ” การ์เซียยืนยัน

“งั้นก็ตามนั้น เจ้าสฟิงซ์คำตอบคือ แหวน!” เอโลอิสทสนคำตอบของการ์เซียให้สฟิงซ์ฟังอีกครั้ง

เจ้าสฟิงซ์เผยยิ้มออกมาแต่มันไม่ได้เฉลยคำตอบในทันที มันจ้องมองเหล่าเดมิก็อดราวกับกำลังชั่งน้ำหนักคำตอบนั้น…

"และคำตอบ…" เจ้าสฟิงซ์เอ่ยเสียงต่ำ ลากคำยาวราวกับจงใจเพิ่มความตื่นเต้นให้กับทั้งสามคน (กับอีก 1 ตัว)

ความเงียบที่ตามมาทำให้หัวใจของทั้งสามเต้นแรง ทุกคนจับจ้องไปที่เจ้าสฟิงซ์อย่างไม่ละสายตา ประหนึ่งว่าพวกเขาเป็นผู้เข้าแข่งขันรายการแฟนพันธุ์แท้ที่กำลังลุ้นเฉลยคำถามสุดท้ายเพื่อคว้ารางวัลใหญ่

“ถูกต้องนะคร้าบบบบบ!!!” เจ้าสฟิงซ์ประกาศลั่นประหนึ่งว่าเป็นคุณปัญญา

“เยส! เก่งมากการ์เซีย” เอโลอิสดีใจมากจนลืมตัวพึ่งเข้าไปกอดการ์เซียหนึ่งที เหมือนกับว่าเธอลืมไปแล้วว่านี่เป็นเพียงแค่คำถามข้อแรกเท่านั้นเอง

"อย่าเพิ่งดีใจไปนี่ยังแค่คำถามข้อแรก เจ้ามีอีกคำถามที่ต้องตอบ ถ้าถูกก็ผ่านเข้าไปได้ หากผิดต้องตอบข้อวัดชะตาในข้อที่ 3 ให้ถูก" เจ้าสฟิงซ์ออกมาด้วยความเย็นชา มันยังคงมีความสุขกับการนอนเกลือกกลิ้งขวางทางเดมิก็อดทั้งสามอยู่และไม่อยากให้เกมนี้จบเร็วเกินไปนัก

“เจ้านี่มารความสุขจริง คำถามข้อต่อไปคืออะไรว่ามา!” เอโลอิสเบะปาก เธอไม่อยากจะเสียเวลาอยู่ตรงนี้มากมายเลยเร่งให้เจ้าสฟิงซ์รีบถามคำถามข้อที่สอง

“นี่คือคำถามข้อที่สองของพวกเจ้า…สัญลักษณ์แห่งปริศนาและปัญญา ยืนอยู่ท่ามกลางทรายและลมพายุ พร้อมทดสอบผู้ที่กล้าพิสูจน์ความรู้?” เสียงของเจ้าสฟิงซ์ก้องกังวาลไปทั่วโถงทางเดิน ท่าทางของมันเหมือนจะถ่วงเวลาให้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างช้า ๆ 

“ถามง่ายเกินไปไหมนี่มันดูถูกกันชัด ๆ สัญลักษณ์แห่งปัญญาจะเป็นอะไรไปได้อีก ขอตอบว่านกฮูก!” เอโลอิสพูดออกไปด้วยรอยยิ้มกวน ๆ ราวกับว่าเธอมั่นใจในคำตอบนี้สุด ๆ

“นี่เธอโง่หรือแกล้งโง่น่ะ มันคือสฟิงซ์ต่างหาก!” อีธานที่มองไปที่เอโลอิสอย่างผิดหวัง ก่อนจะพูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดในคำตอบที่แสนทึ่มของเธอ

“นั่นสิคำถามง่ายขนาดนี้ตอบผิดได้ยังไงกัน” การ์เซียเสริมเหมือนจะซ้ำเติมเพื่อนร่วมภารกิจ

“นี่! ขอเปลี่ยนคำตอบได้ไหม ตอบ สฟิงซ์” อีธานพูดออกไปอย่างรวดเร็ว หวังว่าเจ้าสฟิงซ์จะอนุโลมให้เปลี่ยนคำตอบ

“ไม่ได้ เดมิก็อดผมแดงคนนั้นตอบไปแล้วจะเปลี่ยนคำตอบไม่ได้…และแน่นอนว่าผิด” เจ้าสฟิงซ์ยิ้มอย่างชั่วร้าย มันรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากที่มีคนตอบคำถามของมันผิด

“เอาน่า ๆ ยังเหลืออีกข้อ คราวนี้ฉันจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังแน่” เอโลอิสยังไม่อยากให้ทุกคนถอดใจ สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร อย่างน้อยก็เธอคนนึงที่จะไม่ยอมเป็นศพ ฉะนั้นคำถามข้อสุดท้ายนี้เธอจึงอยากจะตอบให้ได้ด้วยตัวเอง!

“จะไว้ใจได้ไหมเนี่ย?” การ์เซียเหลือบมองไปที่เอโลอิสด้วยความกังวล 

“นั่นสิ” อีธานพยักหน้าเห็นด้วย

“มาถึงคำถามวัดชะตาหากตอบข้อนี้ถูกข้าจะหลีกทางให้เจ้าเข้าห้องนั่นไป แต่หากผิดพวกเจ้าคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เจ้าสฟิงซ์พูดอย่างยิ้มแย้ม แต่ในคำพูดนั้นกลับแฝงไปด้วยคำข่มขู่ราวกับมันจะไม่ปล่อยให้พวกเขาผ่านไปง่าย ๆ

“นี่คือคำถามตัดสินชะตาของพวกเจ้า…ไร้เสียง ไร้ร่าง ไร้กลิ่น แต่สามารถสร้างรอยยิ้มและน้ำตาให้คนทั้งโลก”

เหล่าเดมิก็อดต่างมองหน้ากันไปมา ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเพราะกลัวจะตอบผิด สมองของพวกเขากำลังทำงานอย่างหนักเพื่อหาคำตอบของคำถามนี้ ทุกอย่างจะต้องเป็นไปด้วยความรอบคอบหากตอบข้อนี้ผิดแน่นอนว่าเจ้าสฟิงซ์จะไม่ปล่อยให้พวกเขารอดไปแน่ ทุกคนรีบสุมหัวกันคุยเสียงเบาเพื่อไม่ให้สฟิงซ์ได้ยิน

“สร้างรอยยิ้มและน้ำตานี่มันอะไรกัน บ้องกัญชาเรอะ!” เอโลอิสกระซิบกับเพื่อนร่วมภารกิจเบา ๆ เธอรู้แหละว่านี่ไม่น่าใช่คำตอบแต่กำลังวิเคราะห์ถึงความเป็นไปได้อยู่

“แต่กัญชามันมีกลิ่นจะเป็นคำตอบนั้นได้ยังไงเล่า” การ์เซียแย้ง

“เบา ๆ หน่อยนะขอรับเดี๋ยวสฟิงซ์จะคิดว่าพวกเรายืนยันคำตอบแล้ว” เคอร์ติสพูดเสียงเบา ตอนนี้พวกเขาต้องระมัดระวังทุกคำตอบที่จะเปล่งเสียงออกไป ต้องไม่ทำให้เจ้าสฟิงซ์จับได้ว่าพวกเขากำลังคิดคำตอบกันอยู่

“แก๊สน้ำตานี่มีกลิ่นไหมอะ?” อีธานถามขึ้นบ้างโดยที่ยังคงพูดเสียงต่ำเพราะไม่แน่ใจว่าคำตอบนี้จะถูกหรือไม่

“คิดว่านั่นคือคำตอบเหรอ เจ้าสฟิงซ์มันรู้จักแก๊สน้ำตาด้วยเหรอ?” เอโลอิสแย้งขึ้นมาบ้าง

ไร้เสียง ไร้ร่าง ไร้กลิ่น แต่สามารถสร้างรอยยิ้มและน้ำตาให้คนทั้งโลก…คำถามนี้กลับมาหลอกหลอนความคิดของทุกคน การแสวงหาคำตอบทำให้พวกเขาหวนคิดถึงสิ่งที่พวกเขาเคยประสบพบเจอในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ จู่ ๆ ก็หวนนึกถึงเรื่องของแมคเคย์ล่าและวินสตันขึ้นมาทั้งคู่มีความรักที่เต็มไปด้วยอุปสรรคมากมายทั้งเรื่องครอบครัว ฐานะ ทำให้น้ำตาตกในได้ แต่ในเวลาเดียวกันการที่พวกเขายังมีกันและกันก็ทำให้พวกเขามีความสุขและยิ้มได้ แม้มันไม่มองเห็นด้วยตา แต่พวกเขาก็สัมผัสได้ด้วยหัวใจของพวกเขา

จริงด้วย!…

สิ่งนั้น…

มันคือ…

“ความรัก…” เอโลอิสพูดเบา ๆ คำตอบที่เธอเชื่อว่าเป็นคำตอบที่ถูกต้อง เธอนึกถึงความรักของแมคเคย์ล่าและวินสตันในช่วงเวลายากลำบากที่ต้องเผชิญ มันมีพลังที่จะสร้างทั้งรอยยิ้มและน้ำตาได้ อีกทั้งยังไร้เสียง ไร้ร่าง ไร้กลิ่น ตรงเป๊ะ โป๊ะเช๊ะ!

“ใช่แล้ว…ความรัก!” การ์เซียเห็นด้วยกับคำตอบนี้

“งั้นพวกเรายืนยันตามคำตอบนี้เลยมั้ย?” อีธานถามทุกคน

“เอาล่ะ! เจ้าสฟิงซ์พวกเราได้คำตอบแล้ว มันก็คือ…ความรักยังไงล่ะ!” เอโลอิสพูดออกมาเสียงดังด้วยความมั่นใจ บทพิสูจน์จากช่วงเวลาที่ผ่านมาของพวกเขาทุกคนได้เชื่อมโยงมาถึงคำตอบนั้นแล้ว

“แน่ใจหรือว่าพวกเจ้าต้องการตอบเช่นนี้” เจ้าสฟิงซ์ถามซ้ำเหมือนต้องการให้ทุกคนไขว้เขวในคำตอบ

“แน่นอน อย่าเสียเวลาใกล้เริ่มพิธีแล้วอย่ามาลีลาให้มาก เฉลยมา!” เอโลอิสตอบอย่างมั่นใจพร้อมทั้งยักไหล่เหมือนไม่ยี่หระกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“และคำตอบ…ถะ…ถะ…ถะ…” 

“ถูกแน่นอน..ถูก” เอโลอิสลุ้นตัวโก่ง

“ถ้ามีเวลาอีกสองสามนาที ข้าจะขอนำเสนอสิ่งดี ๆ” เจ้าสฟิงซ์เล่นกับคำพูดของมันอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

“นี่มันไม่ใช่เวลามาขายตรงเฟร้ยยยยย คำตอบล่ะ?” เอโลอิสเริ่มทนไม่ไหว ตะโกนใส่มันเสียงดังด้วยความรำคาญ

“ก็ได้ ๆ คำตอบ…ถะ…ถะ…ถะ…” 

“ถูกสิถูก…” การ์เซียพูดเบา ๆ แต่ในใจลุ้นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

“ถูก…สาธุ…” อีธานพูดขณะหลับตาลงภาวนา

ในขณะที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด เจ้าสฟิงซ์ก็ประกาศด้วยเสียงที่ชัดเจนและหนักแน่น

“ถูกต้องนะคร้าบบบบบ!!!” สิ้นเสียงของเจ้าสฟิงซ์ความกดดันทั้งหมดก็เหมือนถูกปลดปล่อยออกไปอย่างสิ้นเชิง

“กรี๊ดดดดด ถ้วยสุดยอดแฟนพันธุ์แท้อยู่ไหน!” เอโลอิสดีใจสุด ๆ หันไปแท็กมือกับเพื่อนทุกคน

“ในเมื่อพวกเจ้าตอบถูกข้าก็จะทำตามสัญญา พวกเจ้าผ่านไปได้” เจ้าสฟิงซ์พูดขึ้นก่อนที่มันจะย้ายร่างแสนขี้เกียจของตนเองเพื่อหลีกทางให้ทุกคนไปยังห้องประกอบพิธีแต่งงาน

“เยี่ยม!”

เอโลอิสยิ้มกว้างด้วยความโล่งใจที่ได้คำตอบที่ถูกต้อง ทุกคนพร้อมใจกันเดินไปยังจุดหมายปลายทาง หลังจากแง้มประตูเปิดเข้าไปในห้องก็พบว่าเป็นห้องที่เรียบง่ายและอบอุ่น ไม่ใช่ห้องหรูหราอลังการอะไร แต่กลับเต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์ของพิธีสมรส วินสตันยืนอยู่กลางห้องในชุดสูทเก่า ๆ ที่พอหาได้ เห็นได้ชัดว่ามันดูเหมือนพวกชุดสูทที่ใช้ในการสมัครงานอะไรทำนองนั้น ข้าง ๆ เขาคือแมคเคย์ล่าในชุดเดรสสีขาวที่ดูเรียบง่ายแต่สวยงาม แม้จะเป็นเดรสแสนเรียบง่ายแต่ดูก็รู้ว่าเป็นแบรนด์เนมแพงหูฉี่เพราะเธอเกิดในตระกูลคนรวย แม้แต่ชุดที่แสนธรรมดาก็ย่อมมีราคา ใบหน้าของทั้งสองคนดูมีความสุขมากที่กำลังจะได้เป็นคู่ชีวิตกัน

ตัดภาพมาที่อีกด้านก็มีท่านเทพโดลอสในชุดสูทเต็มยศเล่นใหญ่ตามสไตล์ แถมยังยืนในตำแหน่งของพ่อเจ้าสาว…อะไรวะ? ดูเหมือนว่าเจ้าหน้าที่ผู้ทำพิธีก็คิดว่าเขาเป็นพ่อเจ้าสาวจริง ๆ เสียด้วยสิ

เดมิก็อดทั้งสามยิ้มให้กันก่อนจะมองไปที่วินสตันและแมคเคย์ล่า พวกเขารู้สึกได้ทันทีว่าพิธีนี้ถึงแม้จะไม่อลังการ แต่ทุกสิ่งในห้องนี้กลับมีความหมายลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความรักที่แท้จริง

พิธีเริ่มต้นขึ้นโดยเจ้าหน้าที่พิธีการเริ่มกล่าวคำแนะนำเบื้องต้นเกี่ยวกับพิธีสมรสที่กำลังจะเกิดขึ้น ทุกคำพูดนั้นเต็มไปด้วยความเป็นทางการและความอบอุ่นในเวลาเดียวกัน

"วันนี้เราอยู่ที่นี่เพื่อเฉลิมฉลองการผูกพันระหว่างสองจิตใจ ที่จะก้าวเดินร่วมกันในเส้นทางชีวิต…"

ฉากตรงหน้าทำเอาการ์เซียถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ จนเอโลอิสต้องยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น บางทีเอโลอิสก็แอบคิดว่าเทพโดลอสใช้วิธีเล่นแร่แปรธาตุอะไรทำไมถึงสามารถลัดคิวคนอื่นมาจัดพิธีในวันนี้ได้อย่างง่ายดายนัก แต่พอมาคิดอีกเขาเป็นเทพฉะนั้นอะไรก็สามารถบันดาลได้หมดนั่นแหละ พิธีดำเนินต่อไปตามขั้นตอนจนในที่สุดก็ถึงเวลาสำคัญ…

"ด้วยคำสาบานที่เต็มไปด้วยความรักและความเชื่อมั่นนี้ ข้าพเจ้าขอประกาศให้ทั้งสองท่านเป็นสามีภรรยากัน"

เสียงปรบมือดังทั่วห้อง วินสตันและแมคเคย์ล่าจุมพิตกัน ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นและสวยงาม ไม่มีอะไรขัดขวาง สีหน้าของเทพโดลอสเต็มไปด้วยความพอใจที่พิธีทุกอย่างดำเนินการเรียบร้อยเป็นไปอย่างที่เขาต้องการ แต่ไม่รู้ว่าภายในใจของเทพองค์นี้กำลังคิดอะไรแผลง ๆ อยู่หรือไม่…เดมิก็อดทุกคนก็ได้แต่คาดเดาไปต่าง ๆ นานา หวังเพียงอย่างเดียวว่าจะไม่ก่อเรื่องราวอะไรที่ไม่เข้าท่าขึ้นอีกหลังจากวันนี้…

(ครั้งแรก) +2 ตื่นรู้

สินสงคราม: หินแห่งปัญญา

Trigger Warning : มีเนื้อเกี่ยวกับการใช้ความรุนแรง เลือด และการเสียชีวิตของผู้บริสุทธิ์ 

งานแต่งงานระหว่างแมคเคย์ล่าและวินสตันดำเนินไปอย่างงดงามในบรรยากาศที่เปี่ยมด้วยความสุข แขกทุกคน (ที่มีแต่เดมิก็อด เทพโดลอส และนกกระทาหนึ่งตัว) ต่างกำลังจัดท่าทางเพื่อเตรียมสำหรับการถ่ายรูปรวมเป็นที่ระลึก

“เอาล่ะทุกคนมาถ่ายรูปรวมกันค่ะ” ในที่สุดชุดกล้องที่การ์เซียได้พกมาก็ถึงเวลาได้ออกมาใช้เสียที เธอก้าวถอยหลังปรับเลนส์ เช็กแสงในเฟรมอย่างพิถีพิถัน

"โอเค เข้าใกล้ ๆ กันอีกหน่อยค่ะ นี่เอโลอิสยิ้มให้มันธรรมชาติหน่อยหน้าเธอยิ้มเกร็งไปแล้วนะ”

เอโลอิสที่ยืนอยู่ด้านขวาของเฟรม ยกมือขึ้นแตะหน้าตัวเองอย่างงุนงงนี่หน้าเธอเกร็งไปงั้นเหรอ?...เธอพยายามยิ้มกว้างกว่าเดิม แต่กลับดูเหมือนจะฝืนหนักกว่าเดิมอีก

“นี่มันแย่กว่าเดิมอีก! เอาเถอะ! จะทำหน้ายังไงก็เรื่องของเธอแล้วกัน ขอแค่ไม่ทำหน้าเหมือนคนกลัวกล้องก็พอแล้ว” สายตาการ์เซียเหลือบไปเห็นอีธานที่ยืนข้างเจ้าบ่าวตัวแทบจะบังวินสตันไปครึ่งตัว

“อีธานอย่ายืนบังเจ้าบ่าวเขยิบไปอีก”

อีธานถอนหายใจยาวเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวไปทางด้านข้างอีกหน่อย 

"แบบนี้พอไหม?" 

“โอเค สวยมากฉันจะนับถึงสามนะ ยิ้มให้สวย ๆ…หนึ่ง…สอง…สา—”

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงรัวกระสุนดังสนั่นทำลายบรรยากาศแห่งความสุขในชั่วพริบตาทะลุกำแพงเข้ามาด้านในห้องทำพิธี

“ทุกคนหมอบลง!” อีธานตะโกนสั่งเสียงดัง พยายามรักษาสติท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวาย

“นี่มันบ้านป่าเมืองเถื่อนหรือยังไงนี่…ศาลากลางเมืองบอสตันนะบุกยิงได้ด้วยเหรอ!” เอโลอิสที่ตอนนี้หลบอยู่ได้โต๊ะพูดบ่นออกมาเสียงดัง

ทันใดนั้นเสียงหอนของโทรโข่งก็ดังลอดเข้ามาจากด้านนอกพร้อมกับเสียงพูดขาด ๆ หาย ๆ

“ฮัลโหล ๆ เทส ๆ อะแฮ่ม ๆ”  

ทุกคนหยุดนิ่งไปชั่วครู่ทำหน้าอิหยังวะกับคุณภาพเสียงระดับไมค์อบต.ของโทรโข่งอันนี้ ก่อนที่จะได้ยินเสียงบ่นเบา ๆ แต่ชัดเจนจากโทรโข่งเหมือนกับว่าคนข้างนอกกำลังคุยกันอยู่

“โทรโข่งนี่หอนชะมัด! เอาอันใหม่มาเปลี่ยนซิ”

เสียงหอนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีเสียงดังจากโทรโข่งลอดเข้ามาอีกครั้งคราวนี้ชัดแจ๋วกว่าเดิมราวกับว่าทุกอย่างได้ถูกสับเปลี่ยนเป็นโทรโข่งอันใหม่เรียบร้อยแล้ว จากนั้นเสียงจริงจังจากชายวัยกลางคนที่แสนคุ้นก็ดังขึ้นมา

“อะแฮ่ม ๆ หนึ่ง…สอง…สาม…สี่…เทส…นี่คือเสียงของนายพลแอนเดอร์สัน ฉันทำได้ทำการล้อมพวกแกไว้หมดแล้วจงยอมแพ้ซะ! แล้วส่งแมคเคย์ล่า แอนเดอร์สันมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

ขวัญเอ้ยขวัญมา…เอโลอิสตบที่อกเบา ๆ สองสามทีเพื่อเรียกขวัญจากเหตุการณ์กระหน่ำยิงอันน่าสะพรึงนี้ สถานการณ์แบบนี้มันเกินคาดเดาลำพังเด็กวัยรุ่นแค่ไม่กี่คนจะควบคุมสถานการณ์นี้ได้ยังไง อย่างน้อยก็ควรจะมีคนเก่ง ๆ ผู้ใหญ่เทพ ๆ สักคนมาช่วยสิ…ใช่! เทพ…เทพ…เทพ…มีเทพโดลอสอยู่ในงานด้วยนี่นา!

“จริงสิ! เรามีคุณนิค ฟิวรีอยู่ด้วยนี่ ไม่ต้องกลัวหรอก…ใช่ไหมคุณนิ—-”

เธอหยุดพูดกะทันหัน มองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาแตกตื่น…เอ๋?…

หายไปแล้ว!!! หายไปเฉยเลย!!!

เทพโดลอสในคราบของ คุณนิค ฟิวรี หายไปในพริบตาเหมือนไม่เคยมีตัวตนอยู่ที่นั่น สายตาของทุกคนที่หมอบอยู่ตามมุมต่าง ๆ ของห้องยังคงมองไปที่จุดที่เทพโดลอสยืนอยู่เมื่อครู่ แม้แต่เงาของเขาก็ยังไม่หลงเหลืออยู่เลย สมกับเป็นเทพแห่งคำลวง ปลิ้นปล้อนไม่มีใครเกินจริง ๆ พอเกิดเรื่องก็เผ่นแน่บก่อนเพื่อนเลยให้ตายเถอะ!

เดมิก็อดทั้งสามคนยืนขึ้นจากที่ซ่อนตัวในเมื่อไม่มีเทพอยู่คุ้มกะลาหัวก็มีเพียงต้องปกป้องกันเองและปกป้องผู้บริสุทธิ์อีกสามคนในห้องคือ แมคเคย์ล่า วินสตัน และเจ้าพนักงานผู้ดำเนินพิธีแต่งงานอีกหนึ่งคน พวกเขารู้ดีว่าการเผชิญหน้ากับนายพลแอนเดอร์สัน ผู้ที่มีอำนาจทางการทหารล้นมือนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายแต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าต้องปกป้องชีวิตของทุกคนในห้องนี้พวกเขาก็ต้องยืนหยัดและพร้อมสู้!

เอโลอิสตั้งสมาธิเต็มที่ร่างเธอยืนนิ่งอยู่กลางห้อง เธอยกมือขึ้นอย่างแน่วแน่พยายามที่จะควบคุมสถานการณ์ตรงหน้าไว้ให้ได้ เธอเป็นคนเดียวในห้องนี้ที่มีพลังของเทพเฮเฟตัสที่สามารถควบคุมโลหะได้ ฉะนั้นเธอต้องพยายามที่จะหยุดลูกตะกั่วพวกนั้นให้ได้มากที่สุด เอโลอิสเริ่มใช้พลังที่เธอมีเพื่อต้านโลหะทุกอย่างที่ทะลุกำแพงเข้ามา กระสุนที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วถูกหยุดกลางคันก่อนจะร่วงลงพื้นอย่างไร้พลัง เสียงกระสุนกระทบพื้นดังเป็นจังหวะต่อเนื่องเหมือนเสียงฝนกระทบหลังคา โชคดีทุกมนุษย์ธรรมดาในห้องทุกคนต่างกำลังตกอยู่ในสภาวะหวาดกลัวก้มหน้าหมอบหลับตาปี๋ จึงไม่เห็นสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ มิฉะนั้นเธอคงจะต้องหาข้ออ้างสารพัดมาแก้ตัวให้เรื่องเหนือธรรมชาตินี้

เอโลอิสเริ่มกัดฟันแน่น ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อยจากการใช้พลังอย่างหนัก คิดว่าอีกไม่นานก็คงจะต้านทานกระสุนพวกนี้ไม่ไหวแล้ว ทันใดนั้นเองเสียงกระสุนที่รัวเข้ามาก็หยุดลงกะทันหัน ความเงียบเข้ามาแทนที่ ทุกคนในห้องต่างเหลียวมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงง ก่อนที่เสียงโทรโข่งจะดังขึ้นจากข้างนอกอีกครั้ง

“กระสุนครั้งนี้เป็นการเตือน เวฟต่อไปจะจัดชุดใหญ่ไฟกะพริบกว่านี้ หากอยากให้ทุกคนปลอดภัยจงส่งแมคเคย์ล่ามาให้ฉัน!” น้ำเสียงอันแข็งกร้าวของท่านนายพลทำให้ความเงียบในห้องเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดอีกครั้ง

“เอโลอิสเธอโอเคไหม?” การ์เซียรีบวิ่งเข้ามาหาเอโลอิสที่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเพราะความเหนื่อยล้าจากการใช้พลังงานจำนวนมากในการควบคุมลูกตะกั่วให้หยุดกลางอากาศ

“เธอพักเถอะ ฉันจะออกไปลุยกับพวกเขาเอง!” อีธานเข้ามาช่วยอีกแรง เขาพยุงแขนของเอโลอิสอีกข้างเพื่อช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้นมา

“ฉันก็จะไปด้วย” การ์เซียพูดเสริม

“พูดบ้าอะไรน่ะ ฉันยังไหวถ้าพวกเธอไปยังไงฉันก็จะไปด้วย” เอโลอิสตอบกลับอย่างดื้อรั้น เธอเป็นคนชวนพวกเขามาทำภารกิจนี้ จะปล่อยให้พวกเขาแบบรับสถานการณ์เพียงสองคนได้อย่างไรกัน

“เธอดูสภาพตัวเองตอนนี้สิ เธอต้องพัก…แรงของเธอตอนนี้จะไปสู้กับคนพวกนั้นได้ยังไงกัน!” การ์เซียพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังยังไงเอโลอิสก็ไม่ควรใช้พลังไปมากกว่านี้ หากเกินขีดจำกัดมากเกินไปอาจอันตรายกับตัวเธอได้ 

“ทุกคนพอเถอะ!...” เสียงตะโกนของแมคเคย์ล่าดังขึ้นขัดจังหวะการโต้เถียงของเดมิก็อดทั้งสาม เธอลุกขึ้นจากจุดที่หลบกระสุนก่อนจะก้าวมาข้างหน้า “พอแล้วล่ะ…ฉันจะเป็นคนไปเอง…” 

“อะไรนะแมคเคย์ล่าเธอจะมอบตัวกับพ่อของเธอเหรอ!” เอโลอิสหันขวับไปถามแมคเคย์ล่าอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

แมคเคย์ล่าพยักหน้า ใบหน้าของเธอเหมือนจะร้องไห้ออกมาแต่กลั้นเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยเหตุพลที่ต้องการออกไปเผชิญหน้ากับพ่อของตน

“ฉันไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะฉันอีกแล้ว ในเมื่อฉันเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ฉันก็จะออกไปเพื่อคุยกับพ่อของฉันเอง!”

แมคเคย์ล่าสูดหายใจเข้าลึก โดยปกติแล้วคุณหนูที่แสนบอบบางอย่างเธอนั้นขี้กลัวเป็นที่สุด โดยเฉพาะหากเป็นบุคคลอย่างท่านนายพลแล้วหัวใจของเธอก็เต้นรัวด้วยความกลัวเป็นอย่างยิ่ง เสียงฝีเท้าของเธอที่กำลังเดินไปที่ประตูดังก้องไปทั่วห้องพิธี มือที่กำลังจะจับลูกบิดออกไปกลับถูกรั้งเอาไว้ด้วยมือของวินสตัน

“เดี๋ยว!...” น้ำเสียงของวินสตันเต็มไปด้วยความแน่วแน่ “ฉันจะไปด้วย”

“แต่ว่า—”

“ตอนนี้พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้วไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ควรเผชิญหน้าไปด้วยกัน” วินสตันไม่ยอมให้แมคเคย์ล่าพูดจบเขาจับมือของเธอแน่น ในเมื่อเขามีส่วนร่วมในความผิดครั้งนี้ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้คนรักของตนเผชิญเรื่องนี้เพียงลำพังแน่นอน 

“ทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี” วินสตันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น

แมคเคย์ล่าเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าดวงตาของเธอฉายแววความมุ่งมั่นขึ้นมาทันที ความกลัวในตอนแรกบัดนี้พลันหายไปหมดสิ้น พวกเขาสบตากันราวกับโลกทั้งใบเหลือเพียงเขาสองคน…ส่วนเดมิก็อตทั้งสามและเจ้าพนักงานก็ไม่มีอะไรจะพูดเพราะทุกอย่างล้วนเป็นความประสงค์ของทั้งแมคเคย์ล่าและวินสตัน

ทั้งสองจับมือกันแน่นก่อนจะก้าวออกไปพร้อมกัน ขณะที่เดมิก็อดทั้งสามคนตามหลังมาติด ๆ โดยที่เอโลอิสไม่ลืมจะหันไปพูดกับเจ้าพนักงานทำพิธีก่อนเดินออกจากห้องว่า…

“หมดบทของคุณแล้วค่ะ รีบออกไปตอนนี้แล้วหาวิธีโทรแจ้ง 911 ซะ!”

“คะ..ครับ!” เจ้าพนักงานรีบตอบก่อนจะรีบเผ่นหนีออกจากห้องในช่วงที่เวฟกระสุนหมดไปนี้

นายพลยืนอยู่ท่ามกลางกองกำลังของเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ เมื่อเห็นร่างของแมคเคย์ล่าลูกสาวของเขาก้าวออกมาจากศาลากลางเมืองบอสตัน แต่รอยยิ้มนั้นกลับหายวับไปในทันทีเมื่อสายตาเขาเหลือบไปเห็นวินสตันที่เดินเคียงข้างและจับมือแมคเคย์ล่าไว้แน่น สายตาของเขาจ้องมองไปที่วินสตันอย่างไม่พอใจ แมคเคย์ล่าเดินมาหยุดตรงหน้าของท่านนายพลก่อนจะเริ่มพูดกับพ่อของเธอ

“พ่อคะ ได้โปรดหยุดทุกอย่างไว้เท่านี้เถอะค่ะ หนูจะยอมกลับไปกับพ่อขอเพียงแค่พ่อปล่อยวินสตันกับทุกคนไป จะลงโทษหนูอย่างไรก็ได้”

ท่านนายพลมองลูกสาวด้วยสายตาที่เย็นชา เขายืนนิ่งคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างคิดหนัก แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ตอบอะไรวินสตันก็ขัดขึ้นมาก่อน

“ไม่ครับท่านนายพล นี่ไม่ใช่ความผิดของแมคเคย์ล่าอย่าลงโทษเธอ ผมน้อมรับทุกอย่างขอแค่ปล่อยทุกคนไปผมยินดีรับผิดชอบทุกสิ่งที่เกิดขึ้น” วินสตันพูดด้วยเสียงหนักแน่น

“รับผิดชอบ…คนอย่างนายน่ะเหรอ? กล้าดีนี่” น้ำเสียงของท่านนายพลเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เขาหัวเราะในลำคอ สายตาที่เขามองไปที่วินสตันนั้นแข็งกร้าวและดูหมิ่น

“ไม่นะ วินสตันฉันเป็นคนหนีมาเองนี่ไม่ใช่ความผิดเธอ” แมคเคย์ล่าแย้งขึ้นมา

“ลูกรัก…เอาอย่างนี้หลีกไปก่อน ขอพ่อคุยกับพ่อหนุ่มคนนี้อย่างลูกผู้ชาย พ่อรับรองว่าทุกอย่างจะดีขึ้น…”

ท่านนายพลหันไปพูดกับแมคเคย์ล่าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แมคเคย์ล่ามองพ่อของเธอด้วยความลังเล ก่อนจะยอมถอยออกไป แต่ทันทีที่เธอทำเช่นนั้นลูกน้องของนายพลก็พุ่งเข้ามาล็อกแขนเธอทั้งสองข้างไว้จนไม่สามารถขยับตัวได้ วินสตันหันไปมองด้วยความตกใจและพยายามจะพูดอะไรกับท่านนายพล แต่ก่อนที่เขาจะได้รับโอกาสนั้น นายพลก็พูดขึ้นเสียงดุดัน

“ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง…ถ้าไม่มีแกสักคน!”

สิ้นเสียง นายพลก็กระชากเอาอาวุธปืนจากมือของลูกน้องที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วกดไกปืนรัว ๆ เสียงปืนดังลั่นไปทั่วบริเวณหน้าศาลากลางเมืองบอสตัน กระสุนพุ่งตรงไปยังร่างของวินสตันอย่างไม่ยั้งมือ ท่านนายพลหัวเราะด้วยความสะใจอย่างบ้าคลั่ง แมคเคย์ล่ากรีดร้องด้วยความตกใจ

“วินสตัน!!!”

เหล่าเดมิก็อดที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดช็อกจนพูดไม่ออก เอโลอิสพยายามใช้พลังควบคุมโลหะเพื่อหยุดกระสุนนั้นไว้ แต่เมื่อเธอลองใช้พลังดูกลับรู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าในร่างกาย พลังงานที่เหลืออยู่ไม่เพียงพอที่จะหยุดกระสุนที่พุ่งเข้าใส่วินสตันได้ ภาพตรงหน้าจึงเป็นภาพของกระสุนที่พุ่งใส่วินสตัน เธอมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวดที่ไม่สามารถช่วยเขาไว้ได้ ทุกอย่างมันเกินการควบคุมไปแล้ว 

ในขณะที่ทุกคนยังคงตกตะลึงกับการกระทำอันอุกอาจของนายพลคลั่งผู้นั่น จู่ ๆ ลูกน้องที่ยึดแขนของแมคเคย์ล่าไว้ก็ถูกพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นทำให้พวกเขาร่วงลงไปด้วยแรงมหาศาลทำให้แมคเคย์ล่าหลุดออกจากการจับกุม เธอพุ่งไปข้างหน้าและกอดร่างของวินสตันไว้ใช้ร่างของตนเองบังกระสุนที่พุ่งเข้ามาหาคนรักของเธอ กระสุนที่พุ่งเข้ามากระทบทั้งแมคเคย์ล่าและวินสตันจนพวกเขาทั้งสองล้มลงไปหลังจากได้รับแผลจากลูกตะกั่วหลายจุด

นายพลมองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ เขาหยุดยิงมือไม้อ่อนจนทำปืนร่วงลงพื้น มองร่างลูกสาวที่เขายิงด้วยน้ำมือของตนและเริ่มสติแตกขึ้นมา เขาทรุดลงกับพื้นเบื้องหน้าคือสองร่างที่เลือดไหลออกมามากมาย

“ไม่…ไม่…ฉันไม่ได้ทำ” เสียงของนายพลสั่นเครือ มือของเขาเริ่มทึ้งหัวของตัวเอง ทุกอย่างดูเหมือนฝันร้ายที่กำลังหลอกหลอนเขาอยู่

อีธานที่สังเกตเห็นความตกใจของนายพลเขารีบพุ่งตัวเข้าไปใช้จังหวะนี้เตะปืนที่หลุดจากมือของนายพลออกไปให้ไกลจากตัวเขา เดมิก็อดทั้งสองคนที่เหลือรีบเข้ามาดูอาการของแมคเคย์ล่าและวินสตันในทันที พวกเขาพยายามหยุดเลือดและทำการปฐมพยาบาลอย่างเร่งด่วน การ์เซียรีบบอกให้คนแถวนั้นเรียกรถพยาบาลโดยด่วน

ท่านนายพลที่เห็นทุกคนพยายามที่จะช่วยเหลือลูกของเขา ก็เริ่มพึมพำกับตัวเองเหมือนว่าเขาจะเริ่มคิดได้และรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“พ่อขอโทษ...ขอโทษ...” เขาพูดซ้ำไปซ้ำมา น้ำตาเริ่มไหลออกจากดวงตาของเขา 

เอโลอิสและอีธานพยายามกดบาดแผลของทั้งสองคนเพื่อหยุดเลือดที่ไหลไม่หยุด เธอหันไปทางการ์เซียเพื่อดูว่าอีกฝ่ายได้หาทางติดต่อรถพยาบาลแล้วหรือยัง เมื่อการ์เซียทำสัญญาณมือว่าเรียบร้อยก็รีบหันกลับมาดูอาการทั้งสองพยายามชวนคุยไม่ให้ทั้งสองหลับ

“อดทนไว้นะทั้งสองคนอีกไม่นานรถพยาบาลก็จะมาแล้ว พวกเธอจะต้องไม่เป็นไร” เอโลอิสเอ่ยเสียงดังพยายามดึงสติทั้งคู่

“ขอบคุณพวกคุณมาก แต่ผมคิดว่าผมคงรอไม่ไหว” วินสตันเอ่ยเสียงสั่นเล็กน้อย เสียงของเขาแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยินหากไม่ตั้งใจฟังดี ๆ

“ไม่ได้พวกเธอห้ามหลับนะเข้าใจไหม” เอโลอิสพยายามตบแก้มวินสตันเบา ๆ เพื่อเรียกสติ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความร้อนรนที่รถพยาบาลมาไม่ถึงสักที

“ในที่สุดพวกเราก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป” แมคเคย์ล่าที่นอนอยู่ข้างวินสตันยกมือขึ้นมากุมมือชายคนรักแน่น ลมหายใจเธอโรยรินแต่ใบหน้ายังเปี่ยมด้วยความรัก

“แน่นอน พวกเธอจะได้อยู่ด้วยกันหลังจากที่หมอรักษาพวกเธอจนหาย” อีธานพูดออกมาบ้าง ในใจของเขาก็เริ่มกลัวไม่แพ้คนอื่น

“ไม่ต้องพูดปลอบใจหรอกพวกฉันรู้ดีกว่าเหลือเวลาอีกไม่มาก ขอบคุณพวกเธอมาก พวกเธอช่วยเหลือฉันกับวินสตันไว้มาก และขอโทษที่ชาตินี้ไม่ทันได้ตอบแทน”

“ไม่นะพวกเธออย่าเพิ่งด่วนสรุปสิ ฉันขอโทษที่ช่วยพวกเธอไม่ได้ไม่มากพอจนทำให้พวกเธอบาดเจ็บ” เอโลอิสเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ห้ามโทษตัวเองเด็ดขาดเข้าใจไหม พวกคุณช่วยมามากแล้ว และไม่ต้องเสียใจไป” วินสตันพูดขัดขึ้น “จำเอาไว้ว่า…แค่ก ๆ ๆ ๆ…ว่า…” เหมือนวินสตันอยากจะพูดอะไรบ้างอย่างเอโลอิสจึงโน้มตัวเข้ามาใกล้เพื่อฟัง

“ว่าอะไรวินสตันนายอยากจะพูดอะไร…ฉันรอฟังและฉันจะทำตามคำขอทุกอย่าง”

“ว่า…คุณนิค ฟิวรี…ชอบดื่มน้ำแร่ยี่ห้อ…เปอริเอ้” วินสตันพูดด้วยเสียงแผ่วเบา 

“เวลาแบบนี้เธอยังจะคิดถึงเขาอีกเหรอ? เขาหายไปก่อนเพื่อนเลยนะ!...แต่ได้!…ฉันจะจำไว้” เอโลอิสรับปากเขา แม้จะไม่ได้อยากจำเรื่องนี้ก็เถอะ เทพบ้าอะไรเวลาสำคัญหายตัวไปทุกที!

“และขอให้ฝังฉันไว้ข้างวินสตัน” แมคเคย์ล่าพูดเสริมเสียงแผ่ว

“ได้…ฉันรับปาก…”

“เพียงเท่านี้พวกเราก็หมดห่วงแล้ว…”

เสียงของแมคเคย์ล่าดังแผ่วเบา เธอส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ขณะที่มือของเธอยังกุมมือวินสตันแน่น วินสตันหันมาสบตากับเธอในสายตาคู่นั้นยังคงเปี่ยมไปด้วยคำสัญญาโดยไม่ต้องเอ่ยคำใดออกมา ทั้งสองค่อย ๆ หลับตาลงพร้อมกันเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนสงบตลอดกาล มือของพวกเขากุมกันไว้แน่นจวบจนถึงวินาทีสุดท้าย ไม่มีสิ่งใดสามารถพรากพวกเขาออกจากกันได้อีกต่อไป

บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เอโลอิสเงยหน้าขึ้นสายตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความเสียใจและความรู้สึกผิดที่ไม่อาจปกป้องพวกเขาไว้ได้ เธอหันมองไปรอบ ๆ รู้สึกแปลกประหลาดราวกับว่ามีใครกำลังแอบจ้องมองอยู่ เมื่อเธอหันไปมองยังจุดที่ความรู้สึกนั้นนำพา สายตาของเธอพลันสบเข้ากับร่างของชายคนหนึ่งยืนอยู่ไกล ๆ…

เทพโดลอส…

เขายืนมองมาที่เธอ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ยากจะตีความ ก่อนที่รถตำรวจซึ่งแล่นเข้ามาพร้อมเสียงไซเรนจะขับผ่าน เอโลอิสกระพริบตาอีกครั้ง ร่างของเขาก็เลือนหายไปเหมือนกับภาพลวงตา

ไม่ช้ารถตำรวจหลายคันก็มาถึงที่เกิดเหตุตามสูตรละครไทยที่ตำรวจจะต้องมาตอนจบและช้าสุดเสมอ และคนเรียก 911 ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากผู้ดำเนินพิธีแต่งงานในตอนต้นนั่นแหละ นายพลที่ยังคงนั่งทรุดอยู่กลางลานพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิดถูกเจ้าหน้าที่เข้ามาควบคุมตัวโดยไม่ขัดขืน เขาเอาแต่พร่ำพูดคำว่าขอโทษไม่รู้กี่หนราวกับคนที่กำลังสติแตก เหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นที่สถานที่ราชการท่ามกลางสายตาประชาชนมากมายทำให้มีพยานในที่เกิดเหตุเยอะเสียจนเขาคงไม่สามารถหลุดจากคดีนี้ได้แน่นอน และคงจะกลายเป็นข่าวดังของเมืองไปอีกหลายวัน…

ท้องฟ้าในยามบ่ายคล้อยดูอึมครึม เมฆหนาปกคลุมเหนือสุสานกว้างอันเงียบสงัด หลังจากการเสียชีวิตของแมคเคย์ล่าและวินสตันเพียงไม่กี่วัน ตอนนี้เดมิก็อดทั้งสามก็ได้ยืนอยู่เบื้องหน้าหลุมศพของสองคู่รัก หลุมศพทั้งสองถูกจัดวางเคียงคู่กันอย่างสงบ ภายใต้การจัดการของคุณหญิงแอนเดอร์สัน ผู้ที่ใส่ใจในรายละเอียดเพื่อให้ทั้งคู่ได้อยู่ร่วมกันแม้ในวาระสุดท้าย ช่อดอกไม้สดหลากสีถูกวางประดับประดารอบหลุมศพ

เอโลอิสจัดการวางช่อดอกลิลลี่สีขาวสองช่อลงกลางหลุมศพทีละหลุม ตามด้วยอีธานและการ์เซียที่ทยอยวางช่อดอกไม้ของตนเช่นกัน ขณะที่พวกเขากำลังยืนสงบนิ่งเพื่อไว้อาลัย จู่ ๆ ก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง

“พวกเธอรู้สึกเหมือนฉันไหม?” การ์เซียถามเสียงเบามือของเธอจับด้ามดาบไว้เตรียมพร้อมจะชักออกมาทุกเมื่อ

“เหมือนมีใครกำลังจ้องมองเราอยู่” เอโลอิสก็รู้สึกไม่ต่างจากการ์เซีย

ไม่ไกลจากพวกเขาคือสัปเหร่อที่ยืนดูแลหลุมศพ เขาจ้องมองมาที่เดมิก็อดทั้งสามก่อนจะแสยะยิ้มเล็กน้อย  ทันใดนั้นร่างของเขาก็เริ่มบิดเบี้ยว เสื้อผ้าขาดวิ่น จนเผยโฉมแท้จริงว่านี่คือแม่มดดำที่แปลงกายมา

"กลิ่นเดมิก็อดช่างหอมหวนชวนรับประทานเสียเหลือเกิน..." 

แม่มดดำกล่าวพร้อมหัวเราะเสียงแหลม มันพุ่งเข้าหาเดมิก็อดทั้งสามด้วยความรวดเร็ว เอโลอิสถอยหลังอย่างรวดเร็วเพื่อตั้งหลักก่อนคว้าคันธนูของตนเองขึ้นมา ง้างมันออกไปหมายจะให้พุ่งใส่แม่มดดำ ทว่าพลาดเป้า อีธานเริ่มบุกโจมตีด้วยมีดของเขาบ้างแต่แม่มดดำกลับหลบได้ทุกดอก 

"ระวังข้างหลัง!" 

การ์เซียร้องเตือน แต่ไม่ทันเสียแล้วมือของแม่มดดำที่โผล่ขึ้นจากพื้นคว้าข้อเท้าของอีธานไว้ ก่อนที่เธอจะพยายามลากอีธานลงไปใต้ดิน เอโลอิสตัดสินใจใช้ทักษะที่เธอมีง้างลูกศรขึ้นและพุ่งไปปักเข้าที่มือของแม่มดดำได้สำเร็จ มันกรีดร้องอย่างโกรธเกรี้ยวและปล่อยอีธานในทันที การ์เซียไม่รอช้าฟาดดาบลงไปเต็มแรงไปที่บางส่วนของร่างกายแม่มดจนทำให้มันบาดเจ็บหนัก

"ดีมากการ์เซีย! ฉันจะจบเรื่องนี้เอง!" 

เอโลอิสตะโกนพร้อมหยิบลูกศรสุดท้ายขึ้นมา ดึงคันธนูจนสุดก่อนจะปล่อยออกไป มันพุ่งเข้ากลางอกแม่มดดำพร้อมพลังที่ทำให้ร่างของมันแหลกสลายเป็นละอองสีทอง

“ยอดเยี่ยม ทุกคนเก่งมาก!”

เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมการปรากฏกายของเทพโดลอส ท่าทางของเขาดูสบาย ๆ ราวกับไม่มีอะไรต้องกังวล

“ทำไมไม่โผล่มาตอนกลับค่ายฮาล์ฟบลัดเลยล่ะคะ? หายไปตั้งแต่เกิดการระดมยิงวันนั้นแล้วก็ไม่โผล่มาเลย” เอโลอิสเอ่ยพร้อมสีหน้าหงุดหงิด

“ถ้าข้าไม่หายไปจะได้เห็นละครฉากใหญ่เช่นนี้หรือ? อีกอย่างใครว่าข้าไม่โผล่หัว ข้าก็อยู่ที่นั่นตลอด…รับรู้ทุกเหตุการณ์…” เทพโดลอสเน้นคำพูดตอนท้ายราวกับตั้งใจให้ทุกคนจับสังเกต

“หมายความว่ายังไงคะ?” การ์เซียถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“หมายความว่าแบบนั้นแหละ” โดลอสตอบพลางยักไหล่

“อย่าบอกนะว่าเหตุการณ์ทั้งหมดในวันนั้นเป็นฝีมือของท่าน?” เอโลอิสหรี่ตาอย่างจับผิด

“จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะสาวน้อย ข้าก็แค่ยื่นมือเข้าไปเล็กน้อยเห็นว่าเจ้าสาวกำลังจะแต่งงานก็เลยส่งการ์ดเชิญไปให้พ่อเจ้าสาวเสียหน่อย ทำไม่ถูกตรงไหน?” สีหน้าของเทพโดลอสดูยียวนกวนประสาทมาก เขาไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำเลยแม้แต่น้อย

“แต่นี่มันทำคนตายทั้งคนเลยนะคะ” เอโลอิสกัดฟันพูด

“ฆ่า? ใครว่าข้าเป็นคนฆ่า? พะยูนไม่ได้ฆ่า…” โดลอสตอบพลางยักไหล่อีกครั้ง “พวกมนุษย์น่ะฆ่าแกงกันเอง พอโดนปั่นหัวนิดหน่อยก็ใส่กันยับ ข้าเองก็มีหน้าที่แค่ถือป๊อบคอร์นกับโค้กแก้วใหญ่แล้วนั่งดูละครฉากใหญ่นี้เท่านั้น”

“ท่านทำทั้งหมดนี้ไปเพื่ออะไรกัน?” เอโลอิสถามอย่างต้องการคำตอบ

“ไม่รู้สิ…” โดลอสลากเสียงยาวอย่างจงใจ “แก้เผ็ดมั้ง?”

“เรื่องที่หนูถีบน่ะเหรอ? ขอโทษก็แล้ว เอาอกเอาใจก็แล้ว ทำไมยังไม่หายโกรธอีกคะ? แล้วก็พวกเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วยทำไมถึงไปลงกับพวกเขา” เอโลอิสยังคงไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงต้องไปลงกับผู้ที่ไม่รู้เรื่องด้วย ทั้งที่คนที่ถีบเขาก็มีแต่เธอคนเดียวแท้ ๆ

“เกี่ยวสิ” โดลอสตอบพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “จะไม่เกี่ยวได้ไงในเมื่อพวกเขาคือสาเหตุที่พวกเจ้าบุกไปคฤหาสน์ในวันนั้น พอพวกเจ้าบุกไปก็เจอกับข้า พอเจอข้าเจ้าก็ถีบข้า…เห็นมั้ย? มันเกี่ยวกับพวกเขาเห็น ๆ อีกอย่างเจ้านายพลบ้านั่นคิดจะจับข้าไปนั่งยาง ตอนนี้ก็เตรียมไปกินข้าวแดงในคุกแล้ว…ยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งหลายตัว ปิ้ว ๆ ๆ” เทพโดลอสพูดจบก็ทำท่ายิงปืนประกอบอย่างอารมณ์ดี

“ถ้าเช่นนั้นหากเจ้าจะโทษต้นเหตุที่แท้จริงก็คงโทษข้าด้วยใช่หรือไม่?” 

เสียงที่นุ่มนวลอันทรงสเน่ห์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบชั่วขณะ ก่อนที่ร่างของเทพีอะโฟร์ไดท์จะปรากฏขึ้น ร่างของนางงดงามจนทุกสายตาไม่อาจละไปได้

“อุ๊ปส์! ดูเหมือนจะมีแขกมาเพิ่มนะ” โดลอสพูดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

“ข้าเป็นผู้มอบภารกิจให้เหล่าเดมิก็อดกลุ่มนี้เอง เหตุใดแค่เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้จึงทำให้เจ้ายุยงให้มนุษย์ฆ่าแกงกันเอง” เทพีอะโฟร์ไดท์ปรายตามองเทพโดลอสด้วยสายตาเชิงตำหนิ

“ทำมาเป็นพูด…ทีเจ้าล่ะ แค่แย่งแอปเปิ้ลลูกเดียวเจ้ายังทำให้เกิดสงครามกรุงทรอย หนักกว่าข้าตั้งเยอะ” พอได้ทีเทพโดลอสก็ขุดเรื่องราวในอดีตขึ้นมาแซะ คำพูดนั้นทำให้เทพีอะโฟร์ไดท์นิ่งไปชั่วขณะ

“เจ้านี่นะ!” 

“หมดเวลาสนุกแล้วสิ หมดเวลาสนุกแล้วสิ” เทพโดลอสหัวเราะร่าพร้อมทำท่าราวกับกำลังจะโค้งคำนับ ก่อนที่ร่างของเขาจะเลือนหายไปในพริบตา ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะสะท้อนเบา ๆ ในอากาศ

“เทพติงต๊อง…” เทพีอะโฟร์ไดท์พึมพำเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจพร้อมกับมองไปที่จุดที่เทพโดลอสหายตัวไป

“อันที่จริงมันก็เป็นความผิดของหนูเองค่ะที่ทำให้เทพโดลอสไม่พอใจจนทำให้เกิดความสูญเสียเช่นนี้” เอโลอิสเอ่ยขึ้นเสียงอ่อน

“ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอก เมื่อไม่รู้ย่อมไม่ผิด อีกอย่างต่อให้เจ้าไม่ถีบเขา เขาก็หาข้ออ้างมาปั่นหัวพวกมนุษย์อยู่ดี โลกใบนี้ก็เหมือนกับสนามเด็กเล่นของเขา”

“ทั้งที่ท่านมอบภารกิจนี้มาให้หนูแท้ ๆ” เอโลอิสพูดพร้อมก้มหน้ามองพื้น

“เจ้าอย่าได้ห่วง ที่ข้ามาในวันนี้ก็เพื่อมารับดวงวิญญาณของพวกเขาไปสู่ดินแดนแห่งความรัก พวกเจ้าทำให้คู่รักได้มีช่วงเวลาดี ๆ ที่มีความสุขก่อนจะถึงวาระสุดท้าย นั่นคือสิ่งที่สำคัญกว่า ข้าขอขอบคุณพวกเจ้า”

ดวงวิญญาณสองดวงลอยขึ้นจากบริเวณหลุมศพของแมคเคย์ล่าและวินสตัน ท่ามกลางความเงียบสงัดในสุสาน แสงสองดวงค่อย ๆ รวมตัวกันเป็นร่างของทั้งสองคนที่ยืนเคียงข้างกัน แม้จะเป็นแค่ภาพร่างของวิญญาณ แต่ท่าทีของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความรักและสันติสุข

“ฉันขอบคุณทุกคนจากใจจริง พวกเราจะไปที่นั่นไม่ได้เลยถ้าไม่มีพวกเธอช่วยไว้” แมคเคย์ล่ายิ้มบาง ๆ พร้อมกล่าวขอบคุณ

“ขอบคุณพวกคุณจริง พวกคุณช่วยเราไว้มากเลย” วินสตันกล่าวเสริม เสียงของเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและยินดียิ่ง

ทั้งคู่กุมมือกันแล้วหันไปมองเทพีอะโฟร์ไดท์ที่ยืนรออยู่ไม่ไกล ใบหน้าของทั้งคู่ดูมีความสุข พวกเขาค่อย ๆ เดินไปยังจุดที่เทพีอะโฟร์ไดท์รออยู่

“ถึงเวลาแล้วล่ะ” 

เทพีอะโฟร์ไดท์กล่าวด้วยน้ำเสียงอันแสนอ่อนโยน ดวงวิญญาณของแมคเคย์ล่าและวินสตันจับมือกันแน่น และเดินตามเทพีอะโฟรไดท์ไปอย่างสงบ ก่อนที่ทั้งสามจะหายไปในแสงสว่างที่เจิดจ้า ดวงวิญญาณของพวกเขาลอยขึ้นไปในท้องฟ้าสู่ดินแดนแห่งความรักที่แสนอบอุ่นและสงบสุข

“แมคเคย์ล่า วินสตัน โชคดีน้าาาาา!!!” เอโลอิสป้องปากตะโกนออกไป เธอโบกมือให้คดวงวิญญาณของคู่รักทั้งสอง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความทรงจำที่ยังคงอยู่ในใจ แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว ทั้งสามคนยืนโบกมือส่งดวงวิญญาณของทั้งสองจนหายลับไป

“คงถึงเวลาที่พวกเราต้องกลับแล้วล่ะ” การ์เซียเอ่ยขึ้น

“ขอบคุณพวกเธอมากที่มาช่วยฉันทำภารกิจนี้” เอโลอิสหันไปขอบคุณเพื่อนร่วมภารกิจของเธอ

“ขอบคุณเช่นกันเป็นประสบการณ์ที่ดีนะแม้ตอนสุดท้ายจะเศร้าไปหน่อยแต่พอรู้ว่าพวกเขาได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในท้ายที่สุด ก็สบายใจขึ้นเยอะ” อีธานกล่าว

ทั้งสามคนเดินเคียงข้างกันออกจากสุสานเพื่อเตรียมตัวกลับไปยังค่ายฮาล์ฟบลัด ประสบการณ์การเดินทางในครั้งนี้ไม่ใช่เป็นเพียงแค่บทเรียนของชีวิต แต่ยังเป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาเข้าใจความหมายของความรักและความเสียสละมากขึ้นกว่าเดิม เรื่องราวความรักของแมคเคย์ล่าและวินสตันคงจะอยู่ในความทรงจำของเหล่าเดมิก็อดไปอีกนานแสนนาน แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดก็ตาม….  

(ครั้งแรก) +2 ตื่นรู้

สินสงคราม: น้ำยาเวทมนต์

รางวัล: 

+2 level up ,+40 ดรักม่า และ กุหลาบทอง 3 ดอก

และ 150 เกียรติยศ และ ศรัทธา , 50 ความกล้า

ได้รับความโปรดปรานจากเทพีอะโฟร์ไดต์ +35 แต้ม

HEROES [วีรบุรุษผู้โปรดปราน] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

ทำภารกิจเดินทางทวยเทพสำเร็จ ได้โบนัสความโปรดปรานหัวใจ 1 ดวง - +5 Point