[บ้านพักหมายเลข 11] Hall of Hermes

Hall of Hermes

Hall of Hermes หรือห้องโถงแห่งเฮอร์มีส ถูกตกแต่งให้มีบรรยากาศที่คล่องแคล่วและเปี่ยมไปด้วยการเคลื่อนไหว สะท้อนถึงจิตวิญญาณนักเดินทางและผู้ส่งสารผู้ว่องไวของเทพองค์นี้ จุดเด่นกลางห้องคือรูปปั้นของเทพเจ้าเฮอร์มีสที่แกะสลักจากหินอ่อนสีขาวนวลและงดงาม สวมหมวกปีกที่สัญลักษณ์แห่งการสื่อสารและรองเท้าติดปีกคู่หนึ่งในท่ายืนที่สง่างาม เฮอร์มีสในรูปปั้นนี้อยู่ในท่าทางก้าวไปข้างหน้า มือหนึ่งถือคทาคาดูเซียสที่ประดับด้วยงูสองตัวพันรอบแท่งทองคำ ใบหน้าของเฮอร์มีสดูมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อันนุ่มนวล สายตาดูเฉลียวฉลาดราวกับกำลังเตรียมพร้อมสำหรับภารกิจครั้งใหม่ เส้นสายของร่างกายแสดงถึงความแข็งแกร่งและความคล่องตัว

Sebastian BRAVE

SEBASTIAN

In every whispered secret and every untold truth, Hermes listens.

เมื่อเซบาสเตียนนั่งพักผ่อนจนจิตใจสงบและอิ่มเอม เขาลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปยังโถงแห่งเฮอร์มีส โถงขนาดใหญ่ที่ประดับด้วยลวดลายและรูปสลักมากมายที่บอกเล่าถึงวีรกรรมและความสามารถอันหลากหลายของเทพแห่งการสื่อสารและการเดินทาง หน้ากลางโถงคือรูปปั้นเทพเฮอร์มีสในท่ายืนสง่างาม ใบหน้าเต็มไปด้วยความกล้าหาญและความเมตตา ในมือเทพถืองูคู่พันกันเป็นรูปคฑาคาดูเซียส สัญลักษณ์แห่งการปกป้องคุ้มครอง เหนือรูปปั้นมีแสงสลัว ๆ จากเทียนที่จุดวางไว้ตามขอบเพดาน ซึ่งทำให้โถงนี้มีบรรยากาศลึกลับและศักดิ์สิทธิ์

เซบาสเตียนก้าวเข้าไปใกล้ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว รู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่แผ่กระจายออกมาจากรูปปั้น ราวกับเทพบิดากำลังมองดูเขาอยู่ ความรู้สึกทั้งเคารพและตื่นเต้นผสมผสานกัน เด็กหนุ่มยืนอยู่เบื้องหน้ารูปปั้นนั้นครู่หนึ่ง สูดหายใจลึกเพื่อเตรียมใจ แล้วค่อย ๆ ย่อตัวลงคารวะคำนับเทพบิดาของตนเอง พลางกระซิบเสียงแผ่วเบา

“ ท่านพ่อ…ท่านเฮอร์มีส ผมไม่รู้ว่าท่านจะได้ยินผมหรือเปล่า ” เซบาสเตียนพูดอย่างลังเล “ การที่ผมมาที่นี้คงไม่ใช่เพราะความบังเอิญ แต่คงเป็นชะตาที่กำหนดผมมาแต่ต้น ทำให้ผมได้รู้ว่าในตัวผมมีพลังซ่อนเร้นอยู่ และทำให้ผมได้รู้ว่าพ่อของตนเองเป็นใคร ถึงแม้ตลอดหลายปีมานี้ผมจะไม่เคยใส่ใจเรื่องนี้ ”

เขามองภาพใบหน้าเงียบขรึมของรูปปั้นเทพเฮอร์มีสอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความกล้าหาญในตัวของเทพบิดาที่เขาเพิ่งได้รู้ว่าเป็นพ่อของตน จากนั้นก็วางฝ่ามือตนเองลงบนมือของรูปปั้นที่ยื่นออกมาราวกับจะทักทาย

เมื่อฝ่ามือของเขาทาบสัมผัสกับมือของรูปปั้น เซบาสเตียนรู้สึกถึงกระแสพลังที่ไหลผ่านมือเขาไปอย่างนุ่มนวลและอบอุ่น แสงสว่างบางเบาเริ่มแผ่กระจายรอบ ๆ ตัวเขาเหมือนหมอกสีทองที่ล่องลอยในอากาศ เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงบางอย่างที่มากกว่าคำพูด ราวกับได้ยินเสียงกระซิบอันอ่อนโยนในใจ

“ พ่อครับ… ” เขาพึมพำออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ ตอนนี้ผมรู้สึกใกล้ชิดพ่อมากขึ้น..เป็นไปได้ไหมถ้าผมอยากจะคุยกับพ่อสักครั้ง ”

ทันใดนั้นเอง แสงสว่างสีทองก็เริ่มแผ่กระจายมากขึ้นเป็นประกาย เขารู้สึกถึงพลังที่อัดแน่นอยู่ภายในตัวของตนเอง ราวกับถูกปลดปล่อยออกมาทีละนิด ความสามารถที่หลับไหลในตัวเขากำลังเริ่มตื่นขึ้น เซบาสเตียนหลับตาและสูดหายใจลึกซึ้ง รู้สึกถึงการตื่นรู้บางอย่างที่ลึกลับแต่ชัดเจน และในความเงียบนั้น เขาเริ่มได้ยินเสียงนุ่มลึก แฝงความเยือกเย็นแต่แสนอบอุ่น ดังก้องอยู่ในหัว เสียงที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

“ สวัสดี… เซบาสเตียน ลูกของข้า ” เสียงนั้นเอ่ยขึ้นช้า ๆ และชัดเจน ทำให้เซบาสเตียนเปิดตาและมองไปรอบ ๆ อย่างตกใจ

“ ท…ท่านพ่อ ” เซบาสเตียนถามเสียงเบา น้ำเสียงของเขาสั่นไหวเล็กน้อยจากความตื่นเต้นและประหลาดใจ

“ ใช่แล้ว ” เสียงนั้นหัวเราะเบา ๆ อย่างอ่อนโยน “ ข้าคือเฮอร์มีส เทพผู้เป็นบิดาของเจ้า ข้าดีใจที่ในที่สุดลูกได้มาที่นี่ ได้สัมผัสพลังในตัวเจ้าและรู้จักตัวเอง ”

เมื่อเซบาสเตียนรู้สึกถึงการติดต่อกับบิดาผู้ไม่เคยพบหน้า ความสงสัยและความอัดอั้นที่สะสมมานานก็ค่อย ๆ ผุดขึ้นมาในใจ เขาจึงรวบรวมความกล้าและเอ่ยถามออกไปด้วยเสียงเบา ๆ

“ ท่านพ่อ… ก่อนจะคุยถึงเรื่องอื่น ผมมีคำถามหนึ่งที่ค้างคาใจมาโดยตลอดหลายปี ” เสียงของเฮอร์มีสเงียบลงชั่วขณะ เหมือนรอฟังอย่างตั้งใจ “ ทำไม…ทำไมท่านถึงไม่เคยมา…ไม่เคยมาหาพวกเราเลย ไม่เคยมาหาผม…และแม่ ” คำถามของเซบาสเตียนแฝงไปด้วยความคาดหวังและความเจ็บปวดที่เก็บเอาไว้มานาน

“ เซบาสเตียน…ข้ารู้ดีว่าข้าหายไปจากชีวิตเจ้าและแม่มาเป็นเวลานาน ข้าเสียใจในสิ่งนั้น…แต่โลกของพวกเราแตกต่างจากมนุษย์ พวกเราไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับพวกเจ้าได้อย่างที่หวัง ” เสียงของเฮอร์มีสที่ตอบกลับมาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความเศร้าใจ

“ เพราะพ่อเป็นเทพ…จึงไม่สามารถอยู่กับพวกเราได้งั้นเหรอครับ ” เซบาสเตียนรับฟังด้วยความเข้าใจที่มากขึ้น แต่ยังมีความค้างคาใจอยู่เล็กน้อย

“ ใช่…ความเป็นเทพทำให้ข้ามีหน้าที่และพันธะที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ การที่ข้าต้องทำหน้าที่ของข้า ทำให้ข้าต้องอยู่ห่างจากพวกเจ้า เพื่อรักษาความสงบและปกป้องโลกนี้ ข้าไม่สามารถใช้ชีวิตเป็นมนุษย์ธรรมดาได้ แม้จะเป็นสิ่งที่ข้าปรารถนาสำหรับเจ้าและแม่มากแค่ไหนก็ตาม ” เฮอร์มีสถอนหายใจแผ่ว ๆ

“ ผมเข้าใจครับ พ่อ…ผมขอโทษที่ถามเรื่องนี้ ” เซบาสเตียนพยักหน้าเข้าใจมากขึ้น แม้จะยังมีเศษเสี้ยวของความรู้สึกที่ยังเจ็บปวดอยู่ในใจ

“ อย่าขอโทษเลย เจ้าถามได้เสมอ ข้าดีใจที่ได้มีโอกาสอธิบาย และแม้ข้าจะไม่อาจอยู่เคียงข้างเจ้าเหมือนพ่อคนอื่น ๆ ได้ แต่ข้าจะคอยปกป้องและมองดูเจ้าจากที่ไกล ๆ และข้าภูมิใจในตัวเจ้าเสมอ เซบาสเตียน…ลูกของข้า ” เสียงของเฮอร์มีสกลับแฝงไปด้วยความรักและอ่อนโยนอีกครั้ง

“ ขอบคุณครับ ท่านพ่อ…ผมจะทำให้ดีที่สุด - ว่าด้วยเรื่องความสามารถ มไม่รู้ว่าตัวเองมีความสามารถอะไรหรือจะทำอะไรได้บ้าง… ” เซบาสเตียนรับรู้ได้ถึงความจริงใจในคำพูดนั้น เขายิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“ แน่นอน ลูกเอ๋ย ข้าจะคอยช่วยเหลือเจ้าในวิถีทางของข้า แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือเจ้าต้องเรียนรู้ที่จะเชื่อมั่นในตัวเอง พลังของเจ้าไม่ใช่สิ่งที่ได้มาเพียงเพราะข้าเป็นเทพบิดาของเจ้า…แต่เป็นเพราะเจ้าเองก็มีความกล้าและมุ่งมั่นเช่นกัน ” เสียงของเฮอร์มีสแฝงความอบอุ่นในคำตอบ

“ ขอบคุณครับ ท่านพ่อ ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด…และจะใช้พลังนี้ให้เป็นประโยชน์ ” เซบาสเตียนพยักหน้าช้า ๆ พลางรับฟังคำพูดของพ่อเทพบิดา

“ จงระลึกไว้เสมอว่าความสามารถของเจ้าจะต้องมาพร้อมกับความรับผิดชอบ หากเจ้ายึดมั่นในคุณธรรมและความเมตตา เจ้าจะกลายเป็นผู้ปกป้องและคอยช่วยเหลือผู้อื่นได้อย่างแท้จริง ” เสียงนั้นเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบาแต่หนักแน่น

“ ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง…และจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด ท่านพ่อ ” เซบาสเตียนยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ รู้สึกถึงความอุ่นใจที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน

“ ดีแล้วลูกรัก…ข้าจะอยู่ในหัวใจของเจ้าเสมอ…แม้เมื่อเจ้าไม่เห็นก็ตาม ” เสียงนั้นแผ่วเบาลง เหมือนเป็นสายลมที่โอบล้อม

แสงสว่างอ่อน ๆ ค่อย ๆ จางลงพร้อมกับเสียงของเฮอร์มีสที่ค่อย ๆ เลือนหายไป เซบาสเตียนยืนอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง รู้สึกถึงการยอมรับของพ่อและพลังที่ตื่นขึ้นในตัวของเขา ก่อนที่จะหันหลังกลับจากโถงแห่งเฮอร์มีสด้วยความตั้งใจใหม่ในใจ

เมื่อแสงจางหายไป เขาเปิดตาขึ้นช้า ๆ รู้สึกถึงความมั่นใจและแรงบันดาลใจใหม่ที่ได้จากพิธีคำนับเทพในครั้งนี้ เซบาสเตียนยกยิ้มเล็กน้อยด้วยความภาคภูมิใจและขอบคุณในใจ ราวกับว่าเขาได้รับคำตอบจากเทพเฮอร์มีสแล้ว เขายืนขึ้นเต็มความสูง หันหลังออกจากโถงนั้นด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป คล้ายกับว่าเขาได้เริ่มต้นการเดินทางใหม่ที่แท้จริง

#008000 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด
#ffd700 - เทพเฮอร์มีส

---

หมายเหตุ: ปลดล็อคสกิล " มือเบา "

Jayvik BRAVE

05.12.2024

เวลา 21.40 น.

เจวิคเดินตามไครอนมายังบ้านหมายเลข 11 - บ้านเฮร์มีส ไครอนเปิดประตูแล้วเดินนำเขาเข้าไปภายในบ้าน เขาทั้งสองมาหยุดที่ห้องโถงแห่งเฮอร์มีส

“เอาหล่ะ เดี๋ยวนายจะต้องไปแนะนำตัว และคุยกับพ่อนายสักหน่อยนะ นายอยู่บ้านนี้อยู่แล้วไม่ต้องย้ายไปไหนละ ฉันขอตัว” ไครอนแนะนำเจวิคก่อนจะเดินจากไป

เจวิคเดินเข้าไปใกล้กับรูปปั้น ภายในใจก็นึกบางอย่างอยู่ ‘นี้หรอพ่อที่ทิ้งเราไปตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเห็นหน้าเห็นตาเลย แล้วตอนนี้ก็มารับรองเราเป็นลูกอีก’ ชายหนุ่มคิดไปเรื่อย ๆ จนสะดุดคิดขึ้นมาได้ ‘หรือว่าคนที่ช่วยเราไว้ในตอนนั้นจะเป็นพ่อจริง ๆ ถ้าใช้ผมก็ต้องขอโทษที่มีข้อครหา และขอบคุณที่ช่วยให้ผมมีชีวิตรอดจากคืนนั้นมาได้’ ชายหนุ่มค่อยค่อย ๆ ยื่นมือไปทาบที่ฝ่ามือของรูปปั้น

“ผมเจวิค แม็คชอลเด ถ้าหากคืนนั้นเป็นพ่อที่ช่วยผมไว้จริง ๆ ผมก็ขอบคุณด้วยครับ ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรยังไง ช่วยชี้แนะด้วยผมด้วย ขอบคุณครับ” เจวิคพูดต่อหน้ารูปปั้นก่อนจะปล่อยมือออกมา ชายหนุ่มเดินออกจากห้องโถง

ปลดล็อคสกิล มือเบา

Jayvik Mchonde

Robin HEROES

VIII

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

# Date : 2024 Jun 01

เสียงสัญญาณเรียกรวมตัวทานมื้อเย็นปลุกโรบินให้ตื่นหลังการหลับไหลที่ยาวนาน 

เธอใช้นิ้วมือปาดน้ำลายริมมุมปากด้วยอาการสะลึมสะลือพร้อมดันตัวลุกขึ้นจากเตียง นาฬิกาข้อมือบอกเวลาหกโมงเย็น แต่มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นท้องฟ้าช่วงหน้าร้อนยังสดใสอยู่

โรบินพาตัวเองไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำแล้วกลับมาเปลี่ยนชุดในห้องนอนเพื่อเตรียมตัวออกไปโรงอาหาร 

เป็นเวลาเกือบสามชั่วโมงที่เธอหลับไปโดยไม่ฝันร้ายอะไร นี่ถือเป็นข่าวดีหรือเปล่านะ?

ครุ่นคิดกับตัวเองขณะเดินอยู่ในโถงทางเดินหน้าห้องนอน โรบินแอบได้ยินเสียงเอะอะมาจากห้องพักบางห้อง ใครสักคนคงกลับมาแล้วเหมือนกัน

รูปปั้นหินอ่อนของเทพเจ้าที่ตั้งอย่างองอาจกลางห้องโถงสีขาวนวลกลางบ้านพักค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นตามความสั้นลงของระยะทาง เงาจากคบเพลิงติดผนังที่ไหววูบไปมาแม้ไม่มีลมพัดตกกระทบบนใบหน้าของรูปปั้นทำให้โรบินรู้สึกเหมือนกำลังถูกสายตาปริศนาจ้องมองตลอดเวลาที่เข้าไปใกล้

“บรรยากาศน่าขนลุกชะมัด” เธอพึมพัมเบาๆ กับตัวเอง ขณะหยุดยืนหันซ้ายหันขวาหน้ารูปปั้นขนาดหกฟุต ด้วยจิตสำนึกอะไรบางอย่างเธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่มาที่นี่ก็ยังไม่ได้ทักทายเจ้าบ้านอย่างเป็นทางการเลยสักครั้ง 

ขณะกำลังใช้สมองเพื่อคิดคำทักทายดีๆ ที่ดูเป็นกันเองและกลบทุกความรู้สึกแย่ทั้งหมดให้จมลงไปที่ก้นบึ้งของจิตใจ เธอก็เพิ่งสังเกตว่าใบหน้าของรูปปั้นเทพเจ้าถูกแกะสลักขึ้นมาอย่างประณีตมากๆ จะว่ายังไงดี มันเหมือนกับใบหน้าของคนจริงๆ จนเธอแอบคิดว่าใครก็ตามที่ปั้นเจ้าสิ่งนี้ขึ้นมาต้องเคยเห็นใบหน้าของเฮอร์มีสตัวจริงมาแล้วอย่างแน่นอน เธอค่อนข้างมั่นใจว่านี่คือเขา แต่หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้ มันเหมือนกำลังดูหนังเพลินๆ จนถึงจุดไคลแมกซ์แล้วจู่ๆ ก็ไฟตก โรบินไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย

เธอสะบัดหัวไล่ความคิดวุ่นวายออกไปแล้วหันไปสนใจอย่างอื่นแทน 

นอกจากโดมกระจกเหนือรูปปั้น ภายในโถงแห่งนี้ยังบอกเล่าเรื่องราวมากมายของเทพเจ้าแห่งการเดินทางตลอดระยะเวลาหลายพันปีผ่านการตกแต่งที่ดู.. ผ่านการคิดมาแล้ว? ใช่ คำนี้แหละ และเป็นพื้นที่แห่งเดียวของบ้านที่สะอาดเรียบร้อยที่สุดขัดกับนิสัยของผู้อยู่อาศัยทุกคนอย่างสิ้นเชิง

เจ้านี่เหมาะจะใช้เป็นราวแขวนสุดๆ ไปเลยไม่ใช่หรือไง

โรบินคิดในใจขณะสายตาจับจ้องไปยังมือข้างที่ถือคฑาคะดูเซียสของรูปปั้น ไหนจะปีกสองข้างที่สยายออกมาจากหมวกเพตาซัสนั่นอีก 

ชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ แสนคุ้นเคยลอยมากับสายลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างสุดโถงทางเดิน โรบินหันขวับไปด้านหลัง

เธอไม่เจอใคร.. 

และนั่นก็ทำให้หัวใจกระตุกวูบในทันทีเมื่อสังเกตเห็นจากที่ไกลๆ ว่าหน้าต่างบานนั้นปิดอยู่

คงเป็นเสียงใครสักคนในบ้านนั่นแหละ เธอปลอบใจตัวเอง

โรบินหันกลับมาสบกับใบหน้าของรูปปั้น มันยังคงเฉยชาอยู่เหมือนเดิม แต่หัวใจของเธอกลับเต้นระรัวพอๆ กับกลองศึก มือข้างขวาค่อยๆ ยื่นออกไปข้างหน้าราวกับถูกดึงดูดด้วยอะไรบางอย่าง จนวินาทีที่ปลายนิ้วของเธอสัมผัสกับฝ่ามือเย็นเฉียบของรูปปั้น ภาพต่างๆ ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนก็ไหลทะลักเข้ามาในหัวอย่างหยุดไม่ได้ มันเหมือนภาพนับล้านจากม้วนฟิล์มเก่าๆ ที่ถูกร้อยเรียงจนกลายเป็นเหตุการณ์หลายเหตุการณ์ต่อเนื่องกันโดยมีตัวละครหลักเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกับหญิงสาวในความฝันเมื่อเช้า กาบรีลลา แม่ของเธอเอง ทั้งคู่สวมชุดที่ดูเก่า แต่เป็นความเก่าในแบบที่คนสมัยนี้ไม่ใส่กัน เด็กผู้หญิงยิ้มแย้มอย่างมีความสุข เหตุการณ์ต่างๆ ทำให้เธอค่อยๆ โตขึ้น โรบินเห็นเครื่องบินรบ เห็นสงคราม เห็นกาบรีลลาในชุดทหาร บางครั้งก็ร้องไห้ บางครั้งก็หัวเราะ ภาพตัดมาที่เด็กผู้หญิงถูกใครบางคนจูงมือเข้าไปในเรียวกังขนาดใหญ่ใจกลางย่านโรงน้ำชา ที่เต็มไปด้วยคนใส่ชุดกิโมโนกับชุดทหารสีเขียวมะกอก เธอเห็นเพียงแค่แผ่นหลังแต่มั่นใจว่าเขาเป็นผู้ชายจากชุดที่สวม 

แล้วภาพฟิล์มก็ขาดไป โรบินเบิกตาโพลง เธอพบว่าตัวเองกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ข้างรูปปั้น น้ำตาไหลอาบทั้งสองแก้ม มือขวากำฝ่ามือของรูปปั้นแน่นจนซีดเป็นสีขาว

“โรบิน!” เสียงชายวัยกลางคนตะโกนมาจากด้านหลัง เมื่อหันกลับไปก็พบว่ามีใครบางคนกำลังวิ่งเข้ามาหาด้วยความลนลาน

แต่โรบินรู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะตอบกลับไป ตอนนี้สมองของเธอโล่งราวกับหมอกที่ปกคลุมมาตลอดหลายปีถูกแทนที่ด้วยแสงสีขาวจ้าของดวงอาทิตย์

ก่อนที่เธอจะสลบไปรอบที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่รู้ เธอเห็นใบหน้าของชายคนหนึ่งโผล่เข้ามาแทนที่ท้องฟ้าสีสดใสของโดมกระจก ใบหน้าของคนที่ไม่รู้จักแต่ดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

“พ่อขอโทษ”

..ใบหน้าที่เหมือนกับรูปปั้นเทพเจ้าเฮอร์มีสกำลังพูดกับเธอ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ปลดล็อกสกิล : มือเบา

Robin HEROES

X

date : 26 dec 2024

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

บทสนทนาเป็นวรรคเป็นเวรที่เธอแลกเปลี่ยนกับคุณดี. ที่บ้านใหญ่ยังคงวนเวียนซ้ำๆ ในหัว อะไรใหม่ๆ ที่ได้รับมาในวันนี้มันมากมายเกินกว่าที่สมองตื้อๆ ในตอนนี้จะย่อยหมด เรื่องที่เทพเจ้ามีหลายร่างมันน่าเหลือเชื่อพอๆ กับความจริงที่ว่าเธอเกือบจะถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นโลมา ไม่รู้ว่าคุณดี. พูดจริงหรือพูดเล่น แต่โรบินมั่นใจว่าเธอได้เฉียดเข้าไปใกล้กับสิ่งที่เรียกว่าโทสะแห่งเทพเจ้าของจริงแล้ว

ซ้ำร้าย ถ้อยคำปรามาสของไดโอนีซุสที่ทำราวกับว่าเธอโง่เสียเหลือเกินทำให้โรบินตัดสินใจว่าเธอคงต้องลงเรียนอะไรต่อมิอะไรที่ค่ายฤดูร้อนแห่งนี้ต้องการประเคนให้จริงๆ จังๆ เสียที อันดับแรกเธอต้องไปหาไครอนตามคำแนะนำของคนอื่นๆ แต่ก่อนหน้านั้น ...เธอควรจะนอนพักให้เต็มที่เสียก่อน

โรบินเดินผ่านห้องนั่งเล่นแสนวุ่นวายเข้ามาในห้องโถงแห่งเฮอร์มีส รูปปั้นเทพเจ้าแห่งการเดินทางยังคงยืนตระหง่านอยู่กลางโถง เธอชะงักฝีเท้าที่กำลังจะเดินไปฝั่งห้องนอนและหักเลี้ยวเข้าไปใกล้ๆ รูปปั้นแทน นึกสงสัยว่าเมอร์คิวรี่ อีกร่างหนึ่งของเฮอร์มีสจะเป็นอย่างไร เขาจะใส่ใจลูกๆ มากกว่านี้ไหม หรือจะเทพเจ้าทุกภาคก็เหมือนๆ กันหมด

ก็ขนาดเผาหมวกก็อบลินส่งไป เขายังไม่ออกมาปรากฏตัวให้เห็นตรงๆ เลยนี่

เธอจ้องมองไปยังรูปปั้นที่ประดับประดาไปด้วยรายละเอียดและท่าทางที่ดูคล่องแคล่ว ราวกับว่าเทพเจ้าผู้ส่งสารกำลังเตรียมพร้อมที่จะเริ่มต้นการเดินทางไปยังจุดหมายใหม่ แต่กลับกัน...ตัวเธอยังอยู่ที่เดิม แถมเมื่อไม่กี่วันก่อน อิวานได้วิดีโอคอนเฟอร์เรนซ์มาหาพร้อมข่าวดีว่าเขาสมัครโรงเรียนใหม่ให้เธอแล้ว

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้เธอปวดหัวเหมือนกัน หลังจบช่วงฤดูร้อนของปีที่แล้วโรบินได้รับอนุญาตให้กลับไปเรียนต่อเหมือนชาวค่ายคนอื่นๆ แน่นอนว่าเธอไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียวว่าต้องเลือกเส้นทางไหน

แต่อะไรๆ ก็ดูจะไม่เรียบง่ายอีกต่อไป หลังจากที่ได้รู้เรื่องสายเลือดของตัวเองกลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนเดินเข้าไปเหยียบกับระเบิด ชีวิตในโลกภายนอกที่เคยดูสงบสุขกลับเต็มไปด้วยอันตราย พวกอมนุษย์เริ่มคุกคามชีวิตส่วนตัวของเธอหนักขึ้น จนเรียกได้ว่ากว่าจะจบหนึ่งเทอมก็แทบกระอักเลือดซ้ำยังถูกบังคับให้ออกทันทีที่สอบเสร็จ 

อีกไม่นานเธอจะต้องกลับไปเผชิญกับมันอีกครั้ง

ความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังยืนอยู่บนสะพานแขวนที่เดินมาได้ครึ่งทางแล้วจู่ๆ ก็ลังเลว่าควรถอยหลังกลับไปตามทางที่เคยรู้จัก หรือจะก้าวออกจากทุกสิ่งที่คุ้นเคยไปสู่ความไม่รู้ที่เปิดกว้างที่ก็ยังไม่แน่ใจว่าพร้อมที่จะรับมันหรือยังผุดขึ้นมาเสียดื้อๆ การยืนอยู่ในจุดนี้ทำให้โรบินรู้สึกเหมือนถูกบีบให้เลือก แต่ไม่รู้ว่าทางไหนที่จะนำไปสู่ความสงบสุขและความมั่นคงที่เธอต้องการ

ชีวิตของเธอไม่เคยซับซ้อนขนาดนี้มาก่อน

“คุณมีตัวตนอยู่จริงๆ หรือเปล่าคะ?” เสียงเบาหวิวของเธอสะท้อนไปทั่วห้องโถงที่เงียบสงัด “หนูดู How I Met Your Mother ครบทั้งเก้าซีซั่นแล้วแต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าคุณต้องการอะไร อย่างน้อยก็ออกมาคุยกันให้รู้ว่าต่อจากนี้หนูต้องทำยังไงต่อก็ดีค่ะ”

โรบินยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ก่อนจะเอื้อมมือไปประทับกับฝ่ามือของรูปปั้น ราวกับต้องการการปลอบโยนเหมือนที่พ่อและแม่มักจะทำให้ทุกครั้งที่เธอรู้สึกเหนื่อยล้า ลึกๆ ก็หวังว่าจะเกิดปาฏิหารย์เหมือนกับครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกับรูปปั้น

สายลมวูบหนึ่งพัดเข้ามาทางหน้าต่างสุดโถงทางเดิน ความรู้สึกประหลาดเหมือนที่เคยเกิดขึ้นในวันวิปโยคแล่นผ่านฝ่ามือเข้ามาไหลเวียนไปทั่วร่างกาย โรบินรู้สึกตัวเบาหวิว สมองที่เคยหนักเพราะนอนไม่พอเปิดโล่งเหมือนมีคนเปิดสวิตช์ เธอเบิกตาโพลง สัญชาตญาณบอกให้ชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ปลดล็อกสกิล : วิ่งเร็ว