ดีทรอยต์

Detroit, The U.S. State of Michigan

ดีทรอยต์, รัฐมิชิแกน

ดีทรอยต์ แหล่งกำเนิดของอุตสาหกรรมยานยนต์ แห่งรัฐมิชิแกน ประเทศสหรัฐอเมริกา

จนได้รับสมญานามว่า "Motor City" หรือ "เมืองรถยนต์"

เนื่องจากเป็นที่ตั้งของบริษัทผลิตรถยนต์ยักษ์ใหญ่มากมาย

เมืองนี้ยังเป็นแหล่งกำเนิดของดนตรีโมทาวน์ (Motown) ที่โด่งดังไปทั่วโลกในยุค 1960

ในช่วงทศวรรษ 1950 ดีทรอยต์เคยเป็นเมืองที่มีประชากรมากที่สุดอันดับ 4 ของสหรัฐฯ

แต่หลังจากเกิดวิกฤตเศรษฐกิจในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ทำให้ประชากรลดลงอย่างมาก

และพื้นที่จำนวนมากอย่าง โรงงาน บ้านเรือน และพื้นที่สำนักงานบางส่วนถูกทิ้งร้าง

จนทำให้ดีทรอยต์มีภาพลักษณ์เป็นเมืองที่มีบ้านร้างและพื้นที่เสื่อมโทรมอยู่หลายจุด

อย่างไรก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีมานี้ ดีทรอยต์ได้พยายามฟื้นฟูและปรับปรุงเมืองใหม่

โดยมีโครงการพัฒนาพื้นที่และนำอาคารเก่ามาบูรณะให้เป็นสถานที่ศิลปะ ร้านกาแฟ และพื้นที่สร้างสรรค์อื่น ๆ

ทำให้ดีทรอยต์กลายเป็นเมืองที่มีทั้งภาพลักษณ์แบบดั้งเดิมและสมัยใหม่ผสมกัน

Daemon HEROES

เสียงกระซิบจากเงามืด

นี่คงเป็นช่วงเวลาที่โหดร้ายที่สุดของผม คุณคงไม่อยากรู้หรอกเพราะมันน่าสยดสยองสิ้นดี ผมโดนบางอย่างกระซิบเพรียกหาให้มายัวงดีทรอยต์ เสียงที่คุ้นเคยแต่ก็นึกไม่ออก จนผมก็ได้มุ่งหน้ามาถึงดีทรอยต์ในที่สุด ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่ากำลังเผชิญหน้ากับอะไร แต่สัญชาตญาณบอกผมว่า นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ผมเดินตระเวนในดีทรอยต์จนมาหยุดชะงักหน้าทางเข้าซากโบราณสถานใต้ดินในป่าลึกของเมือง

ท่ามกลางซากปรักหักพังเก่า เดม่อนรู้สึกถึงความเย็นยะเยือก ราวกับมีเงาแห่งอดีตปกคลุมอยู่ เขาก้าวเข้าไปในโบราณสถานใต้ดิน ตามเสียงกระซิบที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ

ทันใดนั้น พื้นดินก็ยุบตัวลง เดม่อนร่วงลงสู่ความมืดมิด สติของเขาเลือนราง ก่อนจะดับวูบไป

...

เดม่อนพยายามลืมตา แต่เปลือกตาหนักอึ้ง ราวกับถูกตรึงไว้ เขารู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บ และกลิ่นอับชื้นของดิน เสียงสวดมนต์โบราณดังแว่วมา พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"จักรพรรดิเกลาดิอุส กอทิกุส ต้องการเครื่องบูชา..." เสียงแหบพร่ากระซิบคุยกัน "เลือดของบุตรแห่งวีนัสจะลบล้างคำสาป และนำมาซึ่งชัยชนะ..."

เดม่อนใจหายวาบ เขาไม่รู้ว่าจักรพรรดิเกลาดิอุส กอทิกุส คือใคร หรือทำไมถึงต้องการบูชายัญเขา แต่เขารู้สึกได้ถึงอันตราย ถ้าเขาจำไม่ผิดวีนัสน่าจะเป็นชื่อภาคโรมันของแม่เขา ในทางนัยยะแม้ทั้งสองจะเหมือนคนละคนกัน แต่ก็มีร่างกายเดียวกัน ดังนั้นไม่ว่าจะเรียกอย่างไหนทั้งสองก็คือแม่ของผม 

...

ลิเลียน่าสะดุ้งตื่น เหงื่อกาฬท่วมตัว เธอฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เห็นภาพเดม่อนถูกมัดไว้ ท่ามกลางกลุ่มคนชุดดำ ใบหน้าของเดม่อนซีดเซียว เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"เดม่อน..." ลิเลียน่าพึมพำ หัวใจเต้นรัว เธอรู้ว่าต้องทำอะไรสักอย่าง

ลิเลียน่ารีบเก็บข้าวของก่อนจะลอบออกจากค่าย  แล้วมุ่งหน้าสู่ดีทรอยต์ทันที เธอไม่รู้ว่าจะไปช่วยเดม่อนได้อย่างไร แต่เธอจะไม่ยอมเสียเขาไป

ระหว่างทาง ลิเลียน่าสังเกตเห็นพิราบสีขาว บินวนเวียนอยู่เหนือหัว ราวกับนำทาง ด้วยสัญชาตญาณของเธอ เธอคิดว่าคงจะเป็นพิราบของเทพีอะโฟร์ไดต์ บางทีเทพีเป็นห่วงเดม่อนเช่นกันจึงได้ส่งมันมาช่วยเธอ ลิเลียน่าเลือกตามพิราบขาวตัวนั้นไปอย่างไว้วางใจ

...

ลิเลียน่าตามรอยพิราบ จนมาถึงโบราณสถานใต้ดิน เธอรู้สึกได้ถึงพลังงานชั่วร้าย แผ่ออกมาจากภายใน

"เดม่อน..." ลิเลียน่ากระซิบ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปในเงามืด

...

ลิเลียน่าพุ่งเข้าไปในห้องโถงใต้ดิน แสงจากหลอดไฟนีออนส่องสว่างผิดกับสถาปัตยกรรมโดยรวมที่ดูยังไงก็ถอดแบบมาจากยุคโรมันไม่มีผิดเพี้ยน ในฐานะธิดาแห่งอะธีน่าเรื่องดูงานสถาปัตยกรรมเหล่านี้ก็เป็นหนึ่งในพรสวรรค์ที่แม่ของเธอให้มา  เผยให้เห็นร่างของเดม่อนถูกมัดตรึงไว้กับแท่นบูชา ใบหน้าซีดเซียว ไร้สติ

"เดม่อน!" ลิเลียน่าร้องเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

กลุ่มคนชุดดำหันมามอง ใบหน้าถมึงทึง "เจ้าเป็นใคร? กล้าดียังไงมาขัดขวางพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์!"

"ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!" ลิเลียน่าตวาด

"เจ้าไม่มีสิทธิ์มาสั่งพวกเรา!" ชายชุดดำคนหนึ่งคำราม "จักรพรรดิเกลาดิอุส กอทิกุส ต้องการเครื่องบูชา เพื่อล้างแค้นเทพีวีนัส!"

"เทพีวีนัส?" ลิเลียน่าขมวดคิ้ว "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?"

"เทพีวีนัส นางคือต้นเหตุแห่งความพินาศของจักรวรรดิโรมัน!" ชายชุดดำตะโกน "นางสาปแช่งพวกเรา ให้ตกอยู่ในความมืดมิดและมิอาจไปผุดไปเกิดได้!" ชายชุดดำคนหนึ่งพูดขึ้นก่อนจะกระชากผ้าคลุมออกเผยให้เห็นเกราะที่บ่งบอกฐานะ กองทหารรักษาพระองค์แห่งโรมัน

ลิเลียน่าไม่เข้าใจ แต่เธอมั่นใจว่า นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด เธอต้องช่วยเดม่อน และหยุดยั้งพิธีกรรมบ้า ๆ นี่ให้ได้ ส่วนเรื่องทหารโรมันหรือค่ายจูปิเตอร์นั้นไว้ค่อยโทรไปปรึกษาพี่แอนนาเบ็ธอีกที

"ฉันไม่รู้ว่าพวกเจ้าเข้าใจอะไรผิด แต่ฉันจะไม่ยอมให้พวกเจ้าทำร้ายเดม่อน!" ลิเลียน่าประกาศ

"งั้นก็จงตายไปพร้อมกันซะ!" ชายชุดดำพุ่งเข้าใส่ พร้อมกับดาบในมือ

ลิเลียน่าหลบคมดาบ แล้วใช้หอกดอรี่ ฟาดเข้าใส่ ชายชุดดำร้องลั่น ก่อนจะล้มลง

"ยัยฉลาด! ระวังหลัง!" เดม่อนที่ได้สติจากเสียงเรียกหญิงสาว ก่อนเขาจะตะโกนเตือน ขณะที่พยายามดิ้นให้หลุดจากเชือก

ลิเลียน่าหันกลับมา ใช้หอกแทงสวน ชายชุดดำอีกคน ล้มลงร้องโหยหวน

เดม่อน ในที่สุดก็สะบัดหลุดจากพันธนาการ เขารีบคว้าดาบเธซีอุสที่ลิเลียน่าแย่งมาจากคนชุดดำอีกคนก่อนจะโยนให้เขา  แล้วพุ่งเข้าร่วมวงต่อสู้

ดาบเธซีอุส เปล่งประกายสีฟ้า คมดาบ ฟาดฟันกลุ่มคนชุดดำ ราวกับสายฟ้าฟาด

ลิเลียน่าและเดม่อนร่วมมือกันต่อสู้อย่างแข็งขันพวกเขาเคลื่อนไหวประสานกันราวกับนักรบที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างยาวนาน

"ตาทึ่ม! จัดการทางซ้าย!" ลิเลียน่าตะโกนบอก พร้อมกับใช้หอกปัดป้องการโจมตีจากด้านหน้า

"ทางขวา ฝากเธอด้วย!" เดม่อนตอบกลับ ขณะที่ใช้ดาบฟันชายชุดดำที่พุ่งเข้ามาจากด้านข้าง

เสียงดาบกระทบกับโล่ดังสนั่นหวั่นไหว ประกายไฟกระจาย แสงจากหลอดไฟนีออนส่องกระทบใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของทั้งคู่

_กลิ่นคาวเลือดและเหงื่อคละคลุ้งไปทั่วโบราณสถานใต้ดิน บรรยากาศชวนอึดอัด กดดันราวกับกำลังต่อสู้ใน กรงขังแห่งความตาย สำหรับเราตอนนี้กำลังต่อสู้ฝ่าออกมาจากซากโบราณ พวกมันมีกำลังพลมากเหลือเกิน 

Daemon HEROES

อยู่ดี ๆ ก็ต้องมาหนีตำรวจทั้งดีทรอยต์

เดม่อนและลิเลียน่าวิ่งฝ่ากลุ่มคนที่แต่งกายราวกับกองทหารองครักษ์จักรพรรดิโรมัน ออกมาจนถึงตรอกซอยในเมืองดีทรอยต์

"ทางนี้! ตาทึ่ม!" ลิเลียน่าตะโกน พร้อมกับกระโดดขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์คันใหญ่ที่จอดอยู่ข้างกำแพง

เดม่อนไม่รอช้ารีบกระโดดขึ้นซ้อนท้าย อีกฝ่ายมีไหวพริบที่ดีกว่าตนมาก หากเธอคิดอะไรผมเองก็ไม่ควรจะขัดยิ่งสถานการณ์แบบนี้  "ยัยฉลาด! จะไปไหนเนี่ย?"

"หนีสิ! ถามได้!" ลิเลียน่าสตาร์ทรถก่อนบิดคันเร่งพุ่งออกไปยังถนนใหญ่

เสียงเครื่องยนต์คำราม ดังกึกก้อง ตัดกับเสียงไซเรนของรถตำรวจที่ดังไล่หลังมา อย่าบอกนะว่าตำรวจดีทรอยต์ที่ไล่ตามมาก็เป็นกลุ่มเดียวกับคนพวกนั้น เดม่อนลอบกลืนน้ำลายอย่างรู้สึกไม่ดีเลย แล้วกลุ่มตำรวจนี้จะมีกี่คนที่เป็นคนธรรมดาและพวกลัทธิแปลก ๆ นั่น

"พวกตำรวจตามมาแล้ว!" เดม่อนตะโกนบอก พร้อมกับยกโล่อัสพิส ขึ้นมาบังกระสุนที่พุ่งเข้าใส่

เสียงปืนดังสนั่น กระสุนเฉียดหัวเดม่อนไปนิดเดียว เขาหันไปมองเห็นรถตำรวจทั้งแบบมอเตอร์ไซค์และรถยนต์ ตามมาเป็นขบวน ไฟไซเรนสีแดงและสีน้ำเงินส่องแสงวูบวาบ ตัดกับแสงไฟจากตึกสูงระฟ้าในยามค่ำคืน

"พวกตำรวจคงเป็นพวกเดียวกับไอ้พวกบ้านั่นแหละ!" ลิเลียน่าตะโกนบอก เธอแทบไม่ต้องคิดเลยก็พอจะเดาสถานการณ์ออก ดูเหมือนนี่อาจจะเป็นจักรพรรดิโรมันอีกองค์ที่มีชีวิตรอดมาจนถึงยุคปัจจุบันนอกจากพวกเนโรที่รุ่นพี่เคยจัดการไปก่อนหน้านี้ 

"แล้วเราจะหนีไปไหนกันดีล่ะ?" เดม่อนถาม

"ไม่รู้สิ! แต่ตอนนี้เราต้องเอาตัวรอดกันก่อนเถอะ!" ลิเลียน่าตอบกลับอีกฝ่าย

"ระวัง!" เดม่อนร้องลั่น เมื่อเห็นรถตำรวจคันหนึ่งพุ่งเข้ามาขวางหน้า

ลิเลียน่าหักหลบอย่างรวดเร็ว รถบิ๊กไบค์เฉียดรถตำรวจไปเพียงนิดเดียว เดม่อนเกือบตกจากรถ

"โอ้ย! ใจหายหมด!" เดม่อนร้อง

"เกาะแน่น ๆ สิ! ตาทึ่ม!" ลิเลียน่าตะโกนบอกพร้อมกับเร่งความเร็วขึ้นอีก ในเวลาแบบนี้ผมคงไม่มีเวลาคิดถึงความเหมาะสมแล้วสินะ เอาน่า นั่งรถหนีตายกัน ก่อนจะสวมกอดหญิงสาวแน่น

"นี่มันหนังแอ็คชั่น ชัด ๆ!" เดม่อนพูดพร้อมกับหัวเราะ **แต่ในใจเขากลับหวาดกลัวอย่างที่สุด

ลิเลียน่าแม้จะอายุวัยรุ่นไม่ต่างกับเขา แต่เธอก็มีความสามารถในการขับขี่ที่เหนือชั้นจริง ๆ เธอบังคับรถหลบหลีกรถยนต์และสิ่งกีดขวางต่าง ๆ บนท้องถนนอย่างคล่องแคล่ว

เสียงล้อบดกับพื้นถนนดังสนั่นหวั่นไหว เสียงไซเรนและเสียงปืนดังไล่หลังมาติด ๆ บรรยากาศชวนตึงเครียดและยังน่าตื่นเต้น ราวกับพวกเรากำลังอยู่ในฉากไล่ล่าของภาพยนตร์มิชชั่นอิมพอสซิเบิ้ลเลยยังไงอย่างนั้นแหละ เอาเป็นว่าหวังว่าผมกับลิเลียน่าจะรอดจากเหตุการณ์นี้และกลับไปถึงค่ายได้อย่างปลอดภัยนะ

Daemon HEROES

ชนบทที่ห่างไกลก็ไม่พ้นมีอสุรกาย

เสียงเครื่องยนต์คำรามค่อย ๆ เงียบลง ขณะที่รถบิ๊กไบค์คู่ใจแล่นผ่านเขตชานเมือง ทิ้งความวุ่นวายของดีทรอยต์ไว้เบื้องหลัง ทุ่งหญ้าสีเขียวขจีทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ตัดกับท้องฟ้าสีครามสดใส ไร้ซึ่งตึกสูงระฟ้า มีเพียงความเงียบสงบและอิสระที่โอบล้อมพวกเขาไว้

"ในที่สุด... เราก็หลุดพ้นแล้ว" เดม่อนพึมพำ เสียงของเขาสั่นเครือด้วยความเหนื่อยล้า แต่แฝงไว้ด้วยความโล่งใจ

"ใช่ ต้องขอบคุณฝีมือของฉันเลยนะ" ลิเลียน่ายิ้มกว้าง ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายพราวระยับด้วยความภาคภูมิใจ

"ยัยฉลาดนี่สุดยอดไปเลย" เดม่อนเอ่ยชม

"แน่นอนอยู่แล้ว" ลิเลียน่าหัวเราะ

ทั้งคู่จอดรถใต้ร่มเงาของต้นโอ๊กใหญ่ริมถนนลูกรัง แล้วทิ้งตัวลงนั่งพิงลำต้น ปล่อยใจให้ผ่อนคลายไปกับความงามของธรรมชาติ

"เราควรจะพักสักหน่อย ก่อนเดินทางต่อ" เดม่อนพูด เสียงของเขาแผ่วเบาราวกับสายลมที่พัดผ่าน

"เห็นด้วย" ลิเลียน่าพยักหน้าเห็นด้วย

ทว่า... ความสงบสุขก็ถูกทำลายลงในพริบตา

เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังขึ้น เสียดแทงโสตประสาทราวกับเล็บขูดกระดาน 😱

"เสียงอะไรน่ะ?" เดม่อนผุดลุกขึ้นยืน หัวใจเต้นระรัว

"ไม่รู้สิ ไปดูกัน" ลิเลียน่าคว้าหอกคู่ใจ แล้ววิ่งนำไปก่อน

ทั้งคู่มุ่งหน้าไปยังต้นกำเนิดของเสียง จนกระทั่งพบกับสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัว ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้

พัควัดจิสองตนปรากฏกายขึ้น ราวกับปีศาจแห่งรัตติกาล ตัวเล็กแคระแกร็นสูงไม่เกิน 3 ฟุต แต่รูปร่างกลับน่าเกลียดน่ากลัว ผิวหนังสีเขียวคล้ำมีหนามแหลมคมปกคลุมทั่วทั้งตัว ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองพวกเขาด้วยความเคียดแค้น 

"พัควัดจิ!" เดม่อนอุทาน เสียงสั่นเครือ

"ไม่คิดว่า แถวนี้จะมีพวกมันด้วย" ลิเลียน่าขมวดคิ้ว

อสุรกายร้ายคำรามข่มขู่ พร้อมกับยกธนูอาบยาพิษขึ้นเล็งมาที่พวกเขา

"เราต้องแยกกันจัดการมัน" เดม่อนกำดาบแน่น

สงครามเล็ก ๆ ในชนบทจึงเริ่มต้นขึ้น เดม่อนกระชับดาบเธซีอุสในมือแน่น ดวงตาสีฟ้าจ้องเขม็งไปที่พัควิดจิตนนั้น อสุรกายตัวจ้อยสูงเพียงเข่า แต่กลับแผ่รังสีอำมหิตน่าขนลุก หนามแหลมคมสีดำสนิทปกคลุมทั่วร่าง ราวกับเม่น ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองเดม่อนด้วยความกระหายเลือด

"เจ้าพวกมนุษย์ บังอาจบุกรุกดินแดนของข้า!" พัควิดจิคำราม เสียงแหบพร่าราวกับเสียงขูดของโลหะ "เจ้าต้องชดใช้!"

สิ้นคำ พัควิดจิก็พุ่งเข้าใส่เดม่อนด้วยความเร็วฟ้าผ่า พร้อมกับธนูในมือที่เล็งมาที่หัวใจของเดม่อน

เดม่อนหลบลูกธนูอาบยาพิษอย่างหวุดหวิด แล้วใช้ดาบเธซีอุสฟาดฟันสวนกลับไป แต่คมดาบกลับเฉือนผ่านร่างของพัควิดจิราวกับฟันอากาศ

"ฮ่าๆๆ อาวุธของเจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก!" พัควิดจิหัวเราะอย่างสะใจ "ข้าเป็นอมตะ!"

เดม่อนไม่ย่อท้อ เขาร่ายมนต์มหาเสน่ห์ใส่พัควิดจิ ทำให้มันชะงักไปชั่วขณะ

"นี่แหละโอกาส!" เดม่อนคิด

เขาพุ่งเข้าใส่พัควิดจิอีกครั้ง คราวนี้เขาใช้พลังแห่งเทพในตัวเสริมพลังให้กับดาบเธซีอุส คมดาบฟาดเข้าที่ร่างของพัควิดจิอย่างจัง เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

ร่างของพัควิดจิสลายกลายเป็นฝุ่นละอองสีทองลอยไปในอากาศ 

เดม่อนยืนนิ่งมองฝุ่นละอองสีทองค่อย ๆ จางหายไป เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ในที่สุดก็จบสักที" เดม่อนพึมพำ

หลังจากจัดการกับพัควัดจิ เดม่อนและลิเลียน่าก็ขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์คู่ใจอีกครั้ง มุ่งหน้าสู่ตะวันออก ปลายทางคือ นิวยอร์ก

ลิเลียน่าบิดคันเร่ง เสียงเครื่องยนต์คำรามดังกึกก้อง ตัดกับเสียงนกร้องและเสียงลมพัดเบา ๆ

ทิวทัศน์สองข้างทางค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงจากทุ่งหญ้าเขียวขจี กลายเป็นป่าไม้เขียวชอุ่ม แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ่านใบไม้ลงมาต้องพื้นเบื้องล่าง เกิดเป็นแสงและเงาที่งดงาม

รถวิ่งผ่านเมืองเล็ก ๆ น่ารัก บ้านเรือนสีสันสดใสเรียงรายอยู่สองข้างทาง ผู้คนยิ้มแย้มทักทายอย่างเป็นมิตร บางครั้งพวกเขาก็หยุดพักริมทะเลสาบใส น้ำสีฟ้าระยิบระยับสะท้อนแสงอาทิตย์

ลิเลียน่าชอบที่จะเหยียดขาแช่น้ำ ให้คลายความเมื่อยล้า ส่วนเดม่อนชอบที่จะนอนอาบแดดบนโขดหิน เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ แต่กลับยังคงมีแสงอาทิตย์สว่างไสว พวกเขาก็ตั้งเต็นท์พักผ่อน ต้องขอบคุณอุปกรณ์เต็นท์ที่ติดมากับรถบิ๊กไบค์คันนี้ ก่อนพวกเขาจะปรุงอาหารง่าย ๆ กินกัน 

แสงอาทิตย์ส่องกระทบใบหน้าของทั้งคู่ บรรยากาศอบอุ่นและโรแมนติก

"ฉันชอบการเดินทางแบบนี้จัง" ลิเลียน่าพูด

"ฉันก็เหมือนกัน" เดม่อนตอบ แม้เขาจะเป็นสายเลือดอะโฟร์ไดต์แต่เขาชอบการผจญภัยอาจเพราะพ่อของเขามีนิสัยเช่นนี้ทำให้เขาได้มาจากพ่อเต็ม ๆ 

ทั้งคู่สบตากัน ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

การเดินทางครั้งนี้ ไม่ใช่แค่การผจญภัย แต่ยังเป็นการเดินทางของมิตรภาพอีกด้วย พวกเขารีบเข้านอน โดยพวกเขาพยายามข่มตาหลับในเต็นท์ทั้งที่ดวงอาทิตย์ฉายแสงขนาดนี้ 

พิชิตพัควัดจิ ครั้งแรก +2 ตื่นรู้

สินสงคราม : พิษกัดกร่อน