เซบานเตียนหายใจถี่เมื่อประตูบ้านปิดลงด้วยเสียงดังกึก เสียงคล้ายเสียงจอแจจากโรงเรียนยังวนเวียนอยู่ในหัว หลังจากวันนั้นทุกอย่างเปลี่ยนไป สายตาของคนรอบข้างที่เคยเป็นมิตรเริ่มแปลกไป จากการมองผ่าน ๆ กลายเป็นจ้องจับผิดราวกับเขาเป็นศัตรูที่ต้องกำจัด สภาพร่างกายเองก็แปลก ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเร็วและแข็งแรงขึ้นมาก แต่กลับแลกมาด้วยความเหนื่อยล้าและหวาดระแวงที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เซบานเตียนรู้สึกเหมือนถูกบีบให้ระวังตัวอยู่ตลอด จนในที่สุดเขาก็ไม่สามารถทนอยู่ที่โรงเรียนได้อีก เขาจึงกลับบ้าน หวังจะหาที่สงบ ๆ คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก่อนจะทันได้ตั้งสติ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามด้วยเสียงเรียกชื่อเขา เสียงนั้นฟังดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ราวกับเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง
“ เซบานเตียน ! เปิดประตู มันถึงเวลาแล้ว ! ”
หัวใจของเซบานเตียนเต้นรัว เขารีบมองผ่านช่องตาแมวอย่างระแวดระวัง ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มคนหนึ่งในเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ม หน้าตาแสดงถึงความเร่งรีบ เขาจำชายคนนี้ได้ มันคือชายหนุ่มที่เคยเล่าเรื่องราวแปลก ๆ เกี่ยวกับเทพเจ้า ค่ายฮาฟ์บลัด และพ่อที่เขาไม่เคยรู้จัก เซบานเตียนสูดหายใจลึก พยายามกดความกลัวและเปิดประตูออก เมื่อประตูเปิด ชายหนุ่มปริศนาคนนั้นก็พูดทันที
“ ไม่มีเวลามาคุยมาก ฉันชื่อไทสัน เราเคยเจอกันแล้วใช่ และตอนนี้เราต้องไปแล้ว ”
“ เดี๋ยวสิ ไปไหน แล้วทำไมต้องรีบขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทำไมช่วงนี้เหมือนมีใครจะเอาชีวิตฉันเลย ” เซบานเตียนยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ขมวดคิ้วถามกลับไป
“ ไว้จะเล่าให้ระหว่างทาง รีบเก็บของที่จำเป็นที่สุดแล้วตามมาเร็ว ” ไทสันถอนหายใจและมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง
“ แล้วแม่ฉันล่ะ ฉันยังไม่ได้บอกแม่เลย… ” เซบานเตียนลังเล
“ ฉันบอกแม่ของนายแล้ว ไม่ต้องห่วง ”
“ นี่นายรู้จักแม่ฉันด้วยเหรอ ? ” เซบานเตียนยิ่งสับสนมากขึ้น
“ เอาหละ ไม่ต้องพูดมาก เวลาไม่มากแล้ว ฉันให้เวลาแค่นาทีเดียว เก็บของแล้วรีบออกมา ” ไทสันแสดงท่าทางรำคาญเล็กน้อย
เซบานเตียนขยับเท้าก้าวถอยหลังกลับเข้าไปในห้องอย่างลนลาน เขาเปิดกระเป๋าและเก็บของที่จำเป็นเท่าที่คิดว่าจะใช้ได้ เริ่มจากสมุดบันทึก เครื่องเล่นเพลงที่เป็นที่พึ่งทางจิตใจให้เขาผ่อนคลาย เครื่องเล่นเกม และหนังสืออ่านเล่นเล่มโปรด ทุกอย่างจัดเก็บลงในกระเป๋าโดยไม่คิดอะไรให้มากนัก แต่เมื่อเขาหันกลับไปมอง ไทสันยืนพิงกรอบประตูด้วยท่าทางใจร้อนพร้อมจ้องเขม็ง
“ พอหรือยัง ? เวลาไม่รอแล้วนะ ”
เซบานเตียนพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วคว้ากระเป๋าขึ้น ไทสันไม่รอให้เซบานเตียนก้าวตาม เขาคว้าข้อมือของเซบานเตียนและดึงออกจากห้อง ทันทีที่ออกจากอพาร์ตเมนต์ ไทสันพาเขาไปยังถนนด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ราวกับเขาเคยชินกับทางเดินและอพาร์ตเมนต์นี้เป็นอย่างดี
#98fb98 - เซบาสเตียน เซบ แลงฟอร์ด
#c0c0c0 - NPC " ไทสัน "
หมายเหตุ : เดินทางออกจากบ้าน
โพสต์ 2024-11-7 18:01:01
โพสต์ 2024-11-11 13:03:35
