[ทางเข้าเขตป่าทิศเหนือ] ถ้ำเทพพยากรณ์

Eloise HEROES

วันที่ 6 ธันวาคม 2024

เวลา 11.00 น.

บอกตามตรงว่าตอนแรกเอโลอิสไม่คิดจะแวะเวียนมาที่อีกอย่างน้อยก็หลายเดือนแต่ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เธอเลือกมาที่นี่ แน่นอนว่าเวลามาขอคำพยากรณ์จากคุณเรเชลจะต้องเจอแต่เรื่องวายป่วงทุกทีจนเธอก็แอบหวั่นใจ เมื่อก้าวท้าวเข้ามาในถ้ำเทพพยากรณ์ก็พบกับหญิงสาวผมสีเดียวกับเธอ

“เอ่อ…สวัสดีค่ะ” เธอกล่าวทักทายเรเชล

“อ้าว สวัสดีไม่เจอกันเสียนานเลยนะ” ดูเหมือนว่าเรเชลจะจำเอโลอิสได้ ก็แหงล่ะคนผมแดงไม่น่าจะจำได้ยากนัก แม้หน้าตาจะไม่โดดเด่นแต่สีผมน่ะเด่นมาก

“ใช่ค่ะ ก็…สักพักเลย” 

“ได้ยินว่าเพิ่งกลับมาจากบอสตันนี่ แล้ววันนี้มีธุระอะไรล่ะ?” เรเชลเริ่มเข้าเรื่อง 

“ก็มา…ขอคำพยากรณ์น่ะค่ะ” เอโลอิสตอบไปตามจริง

เรเชลยังคงยิ้มและนั่งนิ่งเหมือนว่าเธอไม่ตอบสนองกับสิ่งที่เอโลอิสพูดสักเท่าไหร่ จนเอโลอิสนึกได้ว่ามันต้องมีค่าตอบแทนสักเล็กน้อยเลยควักเงิน 8 ดรักม่ายืนไปให้อีกฝ่าย

“อ้อ! เกือบลืมไปเลยนี่ค่ะค่าพยากรณ์”

“ขอบคุณมาก เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม?” เรเชลถามซ้ำอีกครั้ง

“ค่ะ” เอโลอิสยืนยัน

จากนั้นทุกสิ่งก็เงียบลงไปครู่หนึ่งเรเชลค่อย ๆ หลับตาลง ก่อนจะลืมตาโพลงจนทำเอโลอิสและเคอร์ติสถึงกับสะดุ้งเพราะไม่ทันตั้งตัว ควันสีเขียนค่อย ๆ ลอยออกมาจากตาทั้งสองข้างและปากของเธอ ฟุ้งไปทั่วถ้ำเหมือนมีคนมาตั๊งวงปุ๊นกัญชากันในนี้ นัยน์ตาของเธอเรืองแสงและเริ่มเปล่งคำพยากรณ์ออกมา ถ้าจะให้พูดตามจริงบรรยายกาศแบบนี้ต่อให้เจออีกเป็นร้อยทีก็คงไม่ชิน…

ม่านเหมันต์ ศิลาเยือกแข็ง จักอุบัติ ณ แดนไกลโพ้น

โยธันไฮม์ แดนเหมันต์ ซ่อนเร้นประตู ณ ดินแดนแห่งวีรชนโบราณ

คู่อริ ยักษ์แห่งอดีตกาล รอคอยท้าทาย

ช่วงชิงศิลาเยือกแข็ง ไขปริศนา ลิขิตฟ้า

คำพยากรณ์ถูกโพล่งออกมาจากปากของเรเชลทีละประโยคเสียงฟังดูแล้วก็สยองไม่น้อย ขนาดเคอร์ติสยังวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังเธอ เมื่อเรเชลพูดคำพยากรณ์จนจบบรรยากาศโดยรอบก็เหมือนจะกลับเข้าสู่ภาวะปกติ เอโลอิสรีบพยุงตัวของอีกฝ่ายไปนั่งเก้าอี้เพราะดูท่าว่าคงจะอ่อนแรงไม่น้อยจากการใช้พลัง

"ดูเหมือนจะต้องออกเดินทางไปไกลแสนไกลอีกแล้วสินะ" เอโลอิสเริ่มรู้ถึงชะตากรรมของตนเอง

"ก็คงจะเป็นเช่นนั้น" เรเชลก็คิดเช่นเดียวกับเธอ

"ขอบคุณนะคะ ไว้ฉันจะลองไปปรึกษาคุณไครอนเรื่องนี้ดู"

"เดินทางปลอดภัยนะ" เรเชลอวยพรก่อนโบกมือลา

เมื่อเสร็จธุระแล้วเอโลอิสก็เดินทางออกจากถ้ำ ดูจากคำพยากรณ์แล้วเร็ว ๆ นี้เธอคงต้องรีบแพ็คกระเป๋าเตรียมตัวออกไปที่ไหนสักที่ แต่ปัญหาของเธอในตอนนี้คือจะต้องไปไหนนี่น่ะสิ?...

รับคำพยากรณ์: พลังเหมันต์อ่อนแรง

ชื่อเต็ม: เอโลอิส เพจ

โหมดจำนวนคน: 1

โหมดความยากภารกิจ: Hard

Mackenzie HEROES

54. the winter solstice war I

-21.12.24  /  12:15PM.-

หลังจากผ่านช่วงเวลาอันน่าว้าวุ่นใจอย่างเรื่องเมื่อวันก่อนที่อยู่ ๆ ดีนก็โดนมวลน้ำแปลก ๆ ดูดจนหายตัวไป และเขาได้ข้อสรุปจากไทสันบุตรแห่งมหาเทพโพไซดอนว่าเป็นวิธีการเรียกตัวผู้เป็นลูกไปพบแล้วนั้น ผ่านไปเพียงหนึ่งวันดีนก็กลับมาที่ค่ายอย่างปลอดภัย แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่พลาดที่จะเล่าเรื่องต่าง ๆ ที่ไปพบเจอมาให้เขาฟัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบ้านพักตากอากาศใต้มหาสมุทรอินเดียของมหาเทพโพไซดอน อาวุธสารพัดประโยชน์ที่ต่อไปนี้คนรักของเขาจะไม่ต้องถือหอกสัมฤทธิ์ที่ผู้คนธรรมดามองเห็นว่าเป็นแป๊บน้ำพีวีซีสีฟ้าสว่างมาแต่ไกล แต่สิ่งที่ทำให้ดีนมีความสุขที่สุดดูจะเป็นการได้ใช้เวลาร่วมกันของสองพ่อลูก ที่แมคเคนซีฟังแล้วก็ออกจะเหนือคาดนิดหน่อย ด้วยไม่คิดว่ามหาเทพโพไซดอนจะมีมุมที่อบอุ่นอย่างนั้น

แต่ถึงดีนจะกลับมาแล้วก็ยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่อีก ช่วงนี้พวกเขาจึงไม่ได้ตัวติดกันเหมือนแต่ก่อน แมคเคนซีเองก็ใช้ช่วงเวลาที่อยู่คนเดียวส่วนใหญ่ค้นคว้าหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับกริมาลคินที่ห้องสมุดภายในบ้าน รวมถึงวันนี้ที่ทางค่ายฮาล์ฟบลัดจัดกิจกรรมทัศนศึกษาให้เหล่าเดมิก็อดได้ไปทัวร์ที่โอลิมปัสเองก็เช่นกัน เขาได้ยินพวกเดมิก็อดจากบ้านอื่นคุยกันว่านอกจากจะมีงานเลี้ยงสังสรรค์แล้วก็ถือเป็นงานที่เหล่าเดมิก็อดจะไปพบกับเทพและเทพีผู้เป็นพ่อแม่ของตนเอง แต่เทพีเฮคาทีผู้เป็นมารดาของเขาอยู่ในโลกใต้พิภพ ดังนั้น หากไม่ได้อยากไปสำรวจโอลิมปัสก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่แมคเคนซีและพี่น้องในบ้านของเขาจะต้องเข้าร่วมกิจกรรมทัศนศึกษาในครั้งนี้

“เฮ้ ! เจ้าเด็ก ! เจ้าโลกิเวรตะไลนั่นขนฝูงอสุรกายมาล้อมค่ายเต็มไปหมด พวกเราต้องไปช่วยแล้ว !”

อยู่ ๆ ซิลเวอร์พี่คนโตของบ้านก็เปิดประตูห้องสมุดดังปัง ทำลายความสงบสุขของแมคเคนซีที่กำลังอ่านหนังสือและจูลี่ที่กำลังปรุงยาสมุนไพร ทั้งคู่หันไปมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนบังกรอบประตูอยู่ ดูจากท่าทางร้อนรนเร่งรีบนั้นแล้วคงไม่ได้พูดเล่น แมคเคนซีปิดหนังสือแล้วรีบหยิบกระบอกใส่แบบแปลนหรือที่พวกสถาปนิกรู้จักกันในนาม ‘กระบอกซูม’ ที่เขาดัดแปลงมาเป็นกระบอกใส่คฑาเวทย์แล้วหยิบดาบสัมฤทธิ์มาคาดเอวไว้เป็นอาวุธอีกชิ้นเพื่อจะได้ไม่ลืมตัวเอาคฑาเวทย์ไปแพ่นหัวพวกอสุรกายเหมือนคราวก่อนอีก

“ผมไปด้วยฮะ !”

จูลี่รีบวิ่งมาหาพี่ชายทั้งสองด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่ได้ นายยังไม่แข็งแรง อยู่บ้านนี่แหละ”

ซิลเวอร์รีบหันมาบอกจนจูลี่หน้าหงอย แต่เด็กชายก็ยังคงไม่ยอมแพ้

“แต่ว่าผมไม่อยากคอยอยู่เฉย ๆ นี่ฮะ ผมอยากช่วยทุกคนบ้าง”

“โอเคจูลี่ งั้นเราไปด้วยกัน แต่ถ้านายรู้สึกเหนื่อยต้องบอกฉันทันทีนะเข้าใจไหม”

แมคเคนซีรีบพูดขัดซิลเวอร์ที่ทำยังจะแย้งขึ้นมาอีกรอบ ดวงตาสีฮาเซลมองผู้เป็นพี่ที่ตอนนี้สีหน้าไม่สบอารมณ์

“ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วง แต่ถ้ามัวมาเถียงกันแบบนี้มันจะยิ่งชักช้าไปกันใหญ่ พวกเราจะช่วยกันดูแลจูลี่ โอเคไหม”

ซิลเวอร์กอดอกหรี่ตามองน้องชายทั้งคู่ของตัวเองก่อนจะถอนหายใจ

“…….แหงสิ จูลี่ก็น้องฉันเหมือนกัน งั้นพวกเรารีบไปเตะก้นฝูงอสุรกายพวกนั้นกัน”

ว่าแล้วบุตรชายทั้งสามของเทพีเฮคาทีก็พากันออกจากบ้านไป

.

.

.

ทันทีที่ออกจากบ้านพวกแมคเคนซีก็พบกับสถานการณ์โกลาหลวุ่นวาย ทั้งฝูงฮาร์บี้ที่พากันแตกตื่น พวกแซเทอร์ที่พากันวิ่งหนีจากถ้ำกลางป่ามาหาที่หลบภัยภายในค่าย รวมถึงเดมิก็อดบางส่วนที่ไม่มีทักษะการต่อสู้หรือยังเด็กเกินไปต่างก็กรูกันไปหลบในบ้านของตนเอง

“ดูนั่น !”

แซเทอร์ตนหนึ่งชี้ไปทางเนินเขา เมื่อแมคเคนซีมองไปตามทิศทางนั้นก็ต้องตื่นตะลึง ภาพตรงหน้าเขาคือรูปปั้นอะธีนา พาร์เธนอนที่ตั้งอยู่ใกล้ประตูค่ายตรงเนินฮาล์ฟบลัดกำลังต่อสู้กับร่างของใครบางคนอยู่

“เจ้าเวรตะไลโลกิ หมอนั่นมันฉวยโอกาสนี้บุกค่าย เดี๋ยวก็จะได้รู้ว่าใครจะเละเป็นโจ๊กก่อนกัน !”

ไม่ต้องเสียเวลาสงสัยว่าร่างนั้นเป็นใคร ซิลเวอร์ก็ตะโกนด่าลั่นจนเขารู้จักชื่อเสียงเรียงนามตัวการที่พาพวกอสุรกายมาล้อมค่ายในครั้งนี้

“งั้นพวกเราไปตรงหน้าประตูค่ายเลยไหม”

“ไม่ พวกเราจะไปที่ป่าต้องห้ามก่อน ตรงหน้าค่ายมีกำลังคนเยอะแล้ว ฉันได้ข่าวมาว่าตอนนี้พวกอสุรกายล้อมค่ายไว้หมดทุกด้าน เราต้องไปสกัดทางที่ใกล้ที่สุดไว้ก่อนไม่ให้พวกมันเข้ามาถึงในค่ายได้ ตามฉันมา”

อาจเป็นเพราะรับภารกิจและเผชิญหน้ากับอสุรกายมาหลายรูปแบบ ซิลเวอร์จึงสามารถตัดสินใจและลงมือเคลื่อนไหวได้รวดเร็ว พวกเขาวิ่งมายังเส้นทางไปป่าต้องห้าม ระหว่างทางก็ได้ยินเสียงคนร้องเข้าเสียก่อน

“เสียงมาจากตรงถ้ำเทพพยากรณ์นี่ฮะ…คุณราเชล !”

เป็นจูลี่ที่โพล่งขึ้นมา เด็กชายรีบวิ่งนำพวกเขาไปที่ถ้ำเทพพยากรณ์ เมื่อไปถึงแมคเคนซีก็เห็นหญิงสาวผมสีแดงเพลิงคนหนึ่งกำลังล้มอยู่ที่พื้น และสุนัขป่าหิมะตัวหนึ่งกำลังรื้อค้นข้าวของภายในถ้ำอยู่

“พวกนาย…ซิลเวอร์ ช่วยด้วย ! เจ้าปิศาจหมามันจะพังบ้านฉันแล้ว !”

เรเชลที่เห็นพวกแมคเคนซีรีบลุกขึ้นมาหลบอยู่หลังซิลเวอร์ ดูท่าสองคนนี้จะรู้จักกันดี

“โอเคเรเชล ใจเย็นก่อน เธอออกไปอยู่ห่าง ๆ เดี๋ยวพวกฉันจัดการเอง”

ซิลเวอร์ยกมือขึ้นปรามไม่ให้หญิงสาวตระหนกไปมากกว่านี้ ซึ่งเรเชลก็ยอมทำตามไปหาที่หลบอยู่ห่าง ๆ แต่โดยดี ส่วนเจ้าสุนัขป่าหิมะเมื่อได้กลิ่นเดมิก็อดก็ทำจมูกฟุดฟิดแล้วตามกลิ่นออกมา เมื่อมันเห็นพวกแมคเคนซีก็แลบลิ้นเลียปากราวกับเห็นอาหารอันโอชะทันที

“จูลี่หลบ !”

แน่นอนว่าผู้ที่อ่อนแอที่สุดย่อมถูกมองเป็นเหยื่อ สุนัขป่าหิมะตัวนั้นกระโจนเข้าใส่จูลี่ที่ไม่ทันตั้งตัวจนเด็กชายล้มลงไป แมคเคนซีรีบดึงดาบออกมาแล้ววิ่งเข้าไปขวางหน้าหน้ามันไว้

“แก…มาสู้กับฉัน”

ดวงตาสีฮาเซลจ้องอสุรกายตรงหน้าไม่วางตา ซิลเวอร์รีบอาศัยจังหวะนั้นพาตัวจูลี่ที่ตกใจจนอาการหอบกำเริบออกมา

“กรรรร…แฮ่ !”

เมื่อถูกขัดขวาง สุนัขป่าหิมะจึงฉุนเฉียวอย่างเห็นได้ชัด มันกระโจนพุ่งเข้าใส่แมคเคนซีพร้อมทั้งอ้าปากที่มีเขี้ยวฟันแหลมหมายจะฉีกกระชากเดมิก็อดหนุ่มให้เป็นชิ้น เขารีบกระโดดหลบไปอีกทางแต่เจ้าอสุรกายก็ไวพอที่จะสลัดขนที่เป็นผลึกน้ำแข็งโจมตีใส่ซ้ำอีกระลอก

“อินคันทาเร มูรุส โปรเทโก !”

สิ้นเสียงของซิลเวอร์ก็เหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นปรากฏขึ้นตรงหน้าแมคเคนซี กำแพงนั้นช่วยสกัดขนผลึกน้ำแข็งที่เกือบจะพุ่งมาถึงตัวเขาได้ทันเวลาในเสี้ยววิ

“ขอบใจซิลเวอร์ ส่วนแก…ตายซะ !”

แมคเคนซีวิ่งเข้าหาใช้คมดาบฟันร่างของสุนัขป่าหิมะจนมันร้องลั่นเสียงหลงแล้วร่างก็สลายเป็นผงปลิวไปตามอากาศ

“ข..ขอบคุณที่ช่วยผม…นะฮะ ผม...ทำให้พวกพี่ลำบาก...อีกแล้ว”

จูลี่บอกทั้งที่ยังหายใจหอบ เรเชลที่หลบอยู่พอเห็นว่าเหตุการณ์สงบแล้วจึงวิ่งมาช่วยดูอาการ

“ไม่ลำบากอะไรหรอกน่า อย่าเพิ่งพูดเยอะจูลี่ นายต้องพักแล้ว”

ซิลเวอร์ลูบหลังน้องเล็กของบ้านเบา ๆ

“แบบนี้ไปสู้ต่อไม่ไหวหรอก พวกนายต้องพาเขากลับค่ายนะ”

เรเชลพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวลเมื่อเห็นว่าใบหน้าของจูลี่เริ่มซีดลง

“ซิลเวอร์ ผมฝากพี่พาจูลี่กับคุณเรเชลกลับไปค่ายก่อนได้ไหม แล้วผมจะไปช่วยพวกที่อยู่ตรงป่าต้องห้าม”

แมคเคนซีที่เดินมาดูอาการของจูลี่พูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หากประเมินสถานการณ์แล้ว ซิลเวอร์น่าจะทำหน้าที่คุ้มกันทั้งสองคนได้ดีกว่า ส่วนเขาจะไปเป็นกำลังเสริมเอง

“เฮ้ ! ไม่ได้ดิ มันอันตราย นายจะไปคนเดียวได้ไง”

“แต่การดูแลจูลี่กับพาคุณเรเชลไปให้ถึงค่ายก็สำคัญ และผมรู้ว่าพี่ทำได้”

“เอ่อ…ที่จริงฉันอยู่ที่นี่ก็ได้นะ คงไม่มีพวกอสุรกายมาแล้วแหละ”

เรเชลยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกว่าขอขัดจังหวะหน่อยนะ แต่ก็โดนสองพี่น้องสองหนุ่มบ้านเฮคาทีหันมามุ่นคิ้วใส่จนเธอยิ้มฝืดแล้วยอมอยู่เงียบ ๆ ไป

“ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่น่าไว้ใจ ไม่มีใครบอกได้หรอกครับว่าจะมีมอนสเตอร์…อสุรกายบุกรุกมาถึงตรงนี้อีกหรือเปล่า คุณไปอยู่ที่ค่ายก่อนเถอะ ผมฝากด้วยนะพี่”

บอกทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแมคเคนซีก็วิ่งกลับไปยังทางเข้าป่าต้องห้ามต่อ

“เดี๋ยวสิ ! เจ้าเด็ก…เวรเอ๊ย ! แม่ง เอาแต่ใจชะมัด เอาล่ะจูลี่ เกาะหลังฉันให้แน่น ๆ นะ”

ซิลเวอร์เตะใบไม้แห้งบนพื้นแถวนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะแบกร่างจูลี่ขึ้นขี่หลังพร้อมกับพาเรเชลกลับไปที่ค่าย

สรุปสถานการณ์  :  - แมคเคนซีกับสมาชิกบ้านเฮคาทีช่วยเรเชลออกมาจากถ้ำ

                               เทพพยากรณ์

                            - ซิลเวอร์พาจูลี่ที่บาดเจ็บกับเรเชลกลับค่ายเพื่อไปหลบในที่ปลอดภัย

                            - แมคเคนซีไปที่ป่าต้องห้ามต่อ

รางวัลประสบการณ์เปิดอีเว้นท์ Winter is Coming :  +15 EXP  +2 Point

สินสงคราม  :  ผนึกคริสตัล 4 ชิ้น

@God 

Mackenzie HEROES

70. Consult rachel

-05.01.25  /  02:37PM.-

หลังจากปรึกษากับคนในบ้านแล้ว แมคเคนซีก็ออกจากบ้านหมายเลข 20 มาทางที่ไปยังป่าต้องห้าม เพียงแต่จุดมุ่งหมายของเขาในตอนนี้คือ ‘ถ้ำเทพพยากรณ์’ เท่านั้น

.

.

.

เดมิก็อดหนุ่มยืนมองอยู่หน้าถ้ำ…อันที่จริงก็ไม่ค่อยเหมือนถ้ำสักเท่าไหร่ สิ่งปลูกสร้างตรงหน้าเขาเหมือนบ้านที่ทำจากหินเสียมากกว่า ดู ๆ ไปแล้วก็นึกถึงการ์ตูนสมัยเก่าที่เกี่ยวกับมนุษย์หิน แต่อาจต้องย้อนวันวานไปนานสักหน่อยในช่วงที่พ่อของเขายังเป็นเด็ก บริเวณถ้ำพยากรณ์เวลานี้เงียบสงบต่างจากครั้งแรกที่เขามาเยือน ไม่มีข้าวของกระจัดกระจาย ทุกสิ่งถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ดุท่าว่าหลังจากเหตุสงครามในวันนั้น ที่นี้คงได้รับการซ่อมแซมและตกแต่งอย่างดีจนกลับมาอยู่ในสภาพเดิม 

“คุณเรเชล อยู่ไหมครับ”

แมคเคนซีส่งเสียงเรียกเจ้าของสถานที่ผู้อยู่ด้านในพลางมองผ่านบานหน้าต่างเข้าไป

“ใครน่ะ…รอแป๊บนะ”

ส่งตะโกนจากภายในบ้านดังกลับมา คงเพราะเป็นบ้านที่มีลักษณะเป็นถ้ำ เสียงของคนข้างในจึงกังวานกว่าปกติ รอเพียงไม่นาน หญิงสาวผมสีแดงเพลิงก็เดินออกมาที่หน้าบ้าน

“อ้อ…นายเอง แมคเคนซี…ใช่ไหม สวัสดีนะ”

หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะนึกออกในแทบจะทันที ไม่นึกว่าพบกันเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แค่ครั้งเดียวเธอจะจำชื่อเขาได้

“ใช่ครับ ผมแมคเคนซี สวัสดีครับคุณเรเชล เอ่อ…ผมมารบกวนเวลาอาหารของคุณหรือเปล่า”

เมื่อเห็นเธอทำหน้าเหรอหราสงสัยอย่างหนัก แมคเคนซีจึงแตะนิ้วเข้าที่แก้มข้างนึงของตนเอง พอเรเชลแตะแก้มตนเองตามก็พบแตงกวาแว่นหนึ่งติดอยู่ที่แก้มของเธอ ใบหน้างดงามขึ้นสีแดงเรื่อส่งเสียงกรี๊ดเบา ๆ ก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านสักพักแล้ววิ่งกลับออกมาด้วยใบหน้าเกลี้ยงเกลา

“ขอโทษที นึกว่าเอาออกหมดแล้วซะอีก ฉันบำรุงหน้าอยู่ต่างหาก ใครมันจะกินอาหารเลอะเทอะขนาดนั้นกัน ไอ้ปรากฏการณ์รัตติกาลสาบสูญนี่ก็อยู่ทนอยู่นานซะจริง มีกลางวันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้ผิวฉันโดนแดดเสียหมดพอดี เมื่อไหร่จะมีคนมารับคำพยากรณ์นี่ไปสักทีนะ”

พอได้โวยวายเรื่องนึงก็บ่นไปถึงอีกเรื่องนึง เธอกอดอกมองท้องฟ้าด้วยสีหน้าง้ำงอจนแมคเคนซียิ้มออกมาเล็กน้อย

“ถ้าไม่รังเกียจ เอาครีมกันแดดไปใช้ไหมครับ ขวดนี้ผมเพิ่งใช้ไปไม่กี่หนเอง”

เดมิก็อดหนุ่มหยิบครีมกันแดดสภาพใหม่เอี่ยมจากกระเป๋ากางเกงส่งให้อย่างเข้าอกเข้าใจ ไม่เพียงแต่ผู้หญิงที่กังวลเรื่องนี้ ขนาดเขาเองเป็นผู้ชายก็ยังห่วงเรื่องผิวพรรณไม่แพ้กัน

“อุ๊ย ให้ฉันเหรอ…ไม่สิ ถ้าให้ฉันแล้วนายจะเอาอะไรใช้ล่ะ”

เหมือนจะสังเกตประกายวาบวับในดวงตาเรเชลได้เพียงชั่วครู่เมื่อเธอเห็นหลอดครีมกันแดดตรงหน้า แต่ก็ยังไม่รับไปในทันที

“ผมซื้อตุนไว้เยอะเลยครับ ยี่ห้อนี้ใช้ดีนะ ซึมเข้าผิวเร็ว ไม่ทำให้หน้ามันเหนียวเหนอหนะ เอสพีเอฟห้าสิบบวก พีเอบวกบวกบวกบวก ป้องกันได้ทั้งรังสียูวีเอและยูวีบีถึงเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์เลยครับ”

“โอเค ฉันซื้อ ! นายนี่น่าจะไปรับจ๊อบขายของนะ ดีจัง ครีมกันแดดกำลังจะหมดพอดี ว่าแต่ใช้ดีจริงเหรอ ทำไมหน้านายถึงหมองแบบนี้”

เรเชลคว้าครีมกันแดดในมือแมคเคนซีไปทันทีหลังจากที่เขาสาธยายสรรพคุณยาวเหยียดจนแทบจะกลายเป็นเซลขายของ เธอมองครีมกันแดดในมืออย่างพอใจก่อนจะนึกขึ้นได้เลยรีบหันมาสนใจคู่สนทนาต่อแล้วก็ถึงกับผงะไปเล็กน้อยเมื่อได้พิจารณาใบหน้าของเดมิก็อดหนุ่มอีกครั้ง

“ใช้ดีจริง ๆ ครับ ส่วนหน้าผม…คือว่าช่วงนี้ผมนอนไม่ค่อยหลับ พอเล่าให้ซิลเวอร์กับจูลี่ฟังแล้ว พวกเขาแนะนำว่าคุณอาจช่วยได้ ผมก็เลยมาปรึกษาคุณ…”

ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเจื่อนของตนเองก่อนจะเริ่มเข้าเรื่อง

“ปรึกษา ? เรื่องอะไรน่ะ…เข้ามาข้างในก่อนสิ”

เรียวคิ้วเลิกขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนที่เรเชลจะเชื้อเชิญแมคเคนซีเข้าไปในบ้าน

.

.

.

หลังจากเดินนำเขามานั่งที่โซฟาแล้วเรเชลก็เข้าครัวไป ทำให้แมคเคนซีได้มีเวลามองสำรวจโดยรอบ โครงสร้างของบ้านสร้างจากหินทำให้ภายในตัวบ้านโปร่งและอุณหภูมิเย็นกว่าด้านนอก เฟอรนิเจอร์ที่ใช้ประดับตกแต่งก็ดูดีมีระดับบ่งบอกถึงรสนิยมของผู้อยู่อาศัย นับว่าเป็นบ้านที่น่าอยู่หลังนึงเลยทีเดียว

 “เอาล่ะ ลองเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังหน่อย”

เรเชลกลับมาพร้อมน้ำดื่มสองแก้ว เธอนั่งลงตรงโซฟาตัวด้านข้างกับที่แมคเคนซีนั่งอยู่ สีหน้าจริงจังกว่าก่อนหน้านี้เล็กน้อย

“ขอบคุณครับ งั้นผมเริ่มเล่าเลยนะ…เรื่องมันเริ่มขึ้นตั้งแต่คืนวันปีใหม่ ผมฝันร้ายน่ะครับ ในฝันผมเห็น……”

หลังจากดื่มน้ำแล้วแมคเคนซีก็เริ่มต้นเล่าเรื่องความฝันของตนเองให้เรเชลผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นเทพพยากรณ์แห่งเดลฟีฟัง ทั้งเรื่องเด็กผู้ชายที่ถูกโซ่พันธนาการอยู่กลางแท่นบูชา กลุ่มคนแต่งกายประหลาดราวลัทธิอะไรสักอย่างที่กำลังท่องบทสวดไม่คุ้นหู เกล็ดงูและแสงที่ปรากฏออกมาจากร่างของเด็กคนนั้นที่กรีดร้องขอความช่วยเหลือจากเขา รวมถึงสถานที่ที่คล้ายกับภูเขาน้ำแข็ง…

สรุปสถานการณ์  :  ปรึกษาเรื่องความฝันกับเรเชล

มอบสิ่งของให้ NPC  :  มอบ ครีมกันแดด ให้ เรเชล

@God 

Mackenzie ตอบกลับเมื่อ 2025-1-9 15:52 แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Mackenzie เมื่อ 2025-1-9 16:11 70. Consult rachel- ...

【คำพยากรณ์】

@Mackenzie 

บุตรแห่งราตรี ผู้ถือกำเนิดจากเงา

บัดนี้ ถูกพันธนาการ ด้วยอุบายมืด

ณ เมืองเหนือสุด ดินแดนแห่งหิมะและแสงเหนือ

ในรังแห่งอสรพิษ ที่ไร้ซึ่งเงา

เลือดแห่งเทพี จักถูกแปลงเปลี่ยน

ร่างมนุษย์สูญสิ้น เหลือเพียงปีศาจร้าย

วีรบุรุษแห่งโอลิมปัส จงเร่งฝีเท้า

ยามราตรีไร้จันทร์ ใกล้ย่างเข้าสู่วสันต์

เมื่อนั้น ความมืดจักครอบงำทั่วแดน

[เป้าหมายภารกิจ]

- หากปรึกษาคุณไครอนจะได้ความน่าจะเป็นจากการวิเคราะห์คำพยากรณ์คุณไครอน

1) เมืองเหนือสุด ดินแดนแห่งหิมะและแสงเหนือ อาจจะเป็นเมืองเยลโลไนฟ์

2) ไครอนเคยได้ยินข่าวลือในแวดวงเซนทอร์ว่า มีกลุ่มองค์กรปริศนาที่ดูเหมือนจะเป็นกลุ่มมนุษย์ แต่มีอิทธิพลในตลาดมืดพอสมควรกำลังตามจับเด็กเดมิกอตสายเลือดเฮคาที เพื่อไปเปลี่ยนสภาพเป็นลาเมียอะไรสักอย่าง

3) ยามราตรีไร้จันทร์ ใกล้ย่างเข้าสู่วสันต์ คาดว่าอาจเป็นคืนเดือนมืดแม้ในโลกตอนนี้จะไม่มี แต่ถ้าอิงตามหลักเดิม มันยังมีอยู่แค่เราไม่เห็น ย่างวสันต์ อาจจะเป็น 29 มีนาคมคืนเดือนมืดของเดือนนั้น แต่ถ้าอิงจากท่อน  ใกล้ย่างเข้าสู่วสันต์ อาจจะเป็นต้นเดือนมกราคม

ซึ่ง 6 มีนาคมจะเป็นคืนที่ดวงจันทร์มืดกินไปครึ่งดวง หากมีพลังงานบางอย่างแทรกแซงก็สามารถทำให้อีกครึ่งเต็มดวงได้ด้วยเช่นเดียวกัน

ศัตรูหลัก

- ทหารองค์กรลึกลับ (เกือบ)ตลอดเส้นทาง เมื่อเข้าเขตแคนาดา

และในตึกอาคารฐานที่ใช้ทำพิธีแถบนั้น

- ลาเมีย Level 69 (เด็กที่โดนเปลี่ยนไปแล้วช่วยไม่ได้นอกจากปลดปล่อยวิญญาณ) 

โดยรวม 8 ตัว 

- กลุ่มเซนทอร์ F4 (นักล่าค่าหัวที่จักรพรรดิโรมันขององค์กรลกลับล่วงรู้ว่ามีคนจ้องมาขัดขวางพิธีเด็กคนล่าสุด) (จะพบเจอในเขตแคนาดาเป็นต้นไป 1 กลุ่ม

- แม่มดดำ และ เอ็มพูชา อย่างละ 1-3 ตัว ที่ทรยศเฮคาที รับใช้จักรพรรดิโรมัน

- ไม่มี Boss แต่ถ้าไปถึงหลัง 29 มีนาคมจะเจอ Boss ลาเมีย Level 70

[จัดตั้งทีม 3 คน]

- สามารถขอคำปรึกษาไครอนเกี่ยวกับคำพยากรณ์ได้ ไครอนจะช่วยแนะนำเล็กน้อยได้

- รวบรวมทีม 3 คนเพื่อทำภารกิจเดินทาง (NPC หรือ แซเทอร์ก็ได้)

- ไปขออนุมัติไครอนที่บ้านใหญ่

- หลังได้รับอนุมัติจากไครอน ก็เริ่มผจญภัยบันทึกการเดินทางได้เลย [Link]

Mackenzie HEROES

God ตอบกลับเมื่อ 2025-1-9 16:38 Mackenzie ตอบกลับเมื่อ 2025-1-9 15:52 แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Mackenzie ...

71. Get the prophecy

-05.01.25  /  03:10PM.-

หลังจากแมคเคนซีเล่าเรื่องความฝันที่พบเจอมาจบ เรเชลก็นิ่งเงียบไป…นานเสียจนน่าสงสัย

“คุณเรเชล…!?”

ขณะที่จะเอื้อมมือไปแตะไหล่ของเธอ ละอองควันสีเขียวก็ค่อย ๆ พวยพุ่งออกมาจากริมฝีปากของเรเชลพร้อมกับถ้อยคำไม่คุ้นหูต่างไปจากการพูดแบบปกติของเธอ

"บุตรแห่งราตรี ผู้ถือกำเนิดจากเงา

บัดนี้ ถูกพันธนาการ ด้วยอุบายมืด

ณ เมืองเหนือสุด ดินแดนแห่งหิมะและแสงเหนือ

ในรังแห่งอสรพิษ ที่ไร้ซึ่งเงา

เลือดแห่งเทพี จักถูกแปลงเปลี่ยน

ร่างมนุษย์สูญสิ้น เหลือเพียงปีศาจร้าย

วีรบุรุษแห่งโอลิมปัส จงเร่งฝีเท้า

ยามราตรีไร้จันทร์ ใกล้ย่างเข้าสู่วสันต์

เมื่อนั้น ความมืดจักครอบงำทั่วแดน"

เมื่อควันจางหายเรเชลก็รู้สึกตัว เธอยกมือข้างนึงขึ้นกุมศีรษะด้วยความมึน แมคเคนซีจึงรีบลุกไปหาอะไรบางอย่างมาช่วยพัดวีให้จนหญิงสาวเริ่มอาการดีขึ้น

“ขอบคุณนะแมคเคนซี”

เธอยิ้มให้บาง ๆ ก่อนจะสำลักควันสีเขียวที่ยังติดค้างอยู่ออกมานิดน่อยแล้วหยิบแก้วน้ำยกขึ้นดื่ม

“เมื่อกี้มันอะไรน่ะครับ ควันเขียวนั่น แล้วก็คำพูดแปลก ๆ ของคุณด้วย”

เดมิก็อดหนุ่มรอให้เรเชลกลับมาเป็นปกติดีแล้วจึงเริ่มถามสิ่งที่สงสัย

“อ้อ…เธอได้รับแล้วสิเนอะ คำพยากรณ์น่ะ”

หญิงสาวผมสีเพลิงยิ้มให้ราวกับเป็นเรื่องปกติก่อนจะอธิบายต่อ

“ความฝันที่นายเจอเป็นฝันบอกเหตุ มันเกี่ยวข้องกับคำพยากรณ์เมื่อกี้ สรุปก็คือนายต้องออกเดินทางไปทำภารกิจยังไงล่ะ”

“ฮะ ? เดี๋ยวก่อนนะ แล้วเมื่อกี้คุณพูดอะไรไปบ้าง จำได้ไหม”

แมคเคนซีถึงกับตาโตเมื่อได้ยินว่าความฝันของเขาเกี่ยวข้องกับภารกิจ เมื่อครู่ก็มัวแต่ตกใจกับท่าทางอีกฝ่ายและควันเขียวอื๋อนั่นจนไม่ได้ใส่ใจเท่าที่ควร

“เมื้อกี้ฉันโดนเทพพยากรณ์เดลฟีสิงร่าง…เลยไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง”

เรเชลทำได้แค่ยิ้มเจื่อนให้เพียงเท่านั้น

“โอ้ พระเจ้า…” 

แมคเคนซียกมือลูบหน้า เข้าใจดีว่าไม่ใช่ความผิดของเรเชล เธอเป็นตัวแทนแห่งเทพพยากรณ์เดลฟี และในตอนนี้เธอก็ทำหน้าที่ของตนเองเสร็จสมบูรณ์แล้ว แต่ใครมันจะไปรู้ได้ล่ะว่าความฝันของเขามันหมายถึงการต้องออกเดินทาง ไม่อย่างนั้นเขาคงเตรียมสมุดปากกา หรือไม่ก็ใช้มือถืออัดเสียงไปแล้ว

“จริงด้วย…สมุด คุณเรเชล คุณมีสมุดกับปากกา หรืออะไรก็ได้ที่ใช้จดข้อความได้ไหมครับ”

พอนึกขึ้นได้แมคเคนซีก็รีบขอตัวช่วยจากเจ้าของถ้ำเทพพยากรณ์ทันที

“สมุดงั้นเหรอ มีสิ รอเดี๋ยวนะ”

เรเชลรีบกุลีกุจอลุกไปหาสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการให้ ก่อนจะกลับมาพร้อมกับสมุดและปากกา

“ขอบคุณครับ ผมขอนึกก่อน…”

แมคเคนซีเคาะก้นปากกากับปลายคางเบา ๆ พลางนึกถึงข้อความเมื่อครู่ แล้วเขียนสิ่งที่พอจำได้ลงไปในกระดาษก่อนจะฉีกมันออกมา

“เสร็จแล้วเหรอ ขอฉันดูหน่อย”

เมื่อเรเชลยื่นหน้าเข้ามา แมคเคนซีจึงส่งกระดาษในมือให้ หญิงสาวจึงอ่านออกเสียงทีละคำ

“บุตรแห่งกลางคืน…เกิดจากเงา…พันธนาการจากความมืด…เมืองเหนือสุดที่มีหิมะกับแสงเหนือ…รังอสรพิษมืด ๆ…เลือดเทพีแปลงร่างเป็นปีศาจร้าย…รีบไป…คืนเดือนมืดใกล้เข้าฤดูใบไม้ผลิ…ความมืดครอบงำ…อะไรเนี่ย ฉันพูดแบบนี้ออกไปเหรอ”

เรียวคิ้วขมวดมุ่นเมื่ออ่านข้อความจบก่อนจะคืนกระดาษแผ่นนั้นให้

“ไม่ใช่หรอก คำพูดสละสลวยกว่านี้มาก เหมือนบทกวี แต่ผมจำพวกคำยาก ๆ ทั้งหมดไม่ได้เลยสรุปออกมาเป็นอย่างที่เห็น”

เป็นแมคเคนซีบ้างที่เป็นฝ่ายยิ้มเจื่อน เขาไม่ได้เรียนทางด้านภาษาแต่เรียนทางด้านบริหาร สิ่งที่เขียนได้ก็คือจดหมายและเอกสารทางธุรกิจที่ใช้คำเป็นทางการ ไม่ใช่ภาษาสวย ๆ แบบบทกวีที่ต้องเล่นคำ

“แล้วพอได้คำพยากรณ์นี่มาแล้วผมต้องทำยังไงต่อ”

ถามพลางพับกระดาษเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ

“นายต้องไปขอคำอนุมัติจากคุณไครอนก่อนถึงจะเริ่มทำภารกิจได้ แล้วก็ไปถอดรหัสคำพยากรณ์ให้เรียบร้อยล่ะ ไปแบบไม่รู้สี่รู้แปดไปเป็นชาติก็ไม่ได้กลับมาหรอกนะ”

“เข้าใจแล้วครับ…แล้วถอดรหัสคำพยากรณ์นี่คุณพอช่วยได้ไหม”

แมคเคนซีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะตีหน้ายุ่งเมื่อได้ยินคำว่า ‘ถอดรหัส’ ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาไม่ถนัดเอาซะเลย

“ฉันมีหน้าที่แค่บอกคำพยากรณ์อย่างเดียวนะ…”

เมื่อได้รับคำตอบแบบนี้ก็เป็นอันเข้าใจกัน แมคเคนซีถอนหายใจเล็กน้อย เขาคงต้องหาใครสักคนมาช่วยซะแล้ว

“โอเค ไม่เป็นไรครับ อย่างน้อยผมก็รู้ว่าฝันร้ายนี่เกี่ยวกับอะไร ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน ถ้ามีโอกาสจะแวะมาอีกนะครับ”

เดมิก็อดหนุ่มลุกขึ้นแล้วเตรียมเดินออกจากบ้าน แต่อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนถูกดึงชายเสื้อไว้จึงหันกลับมามองเรเชลอีกครั้ง

“ค่าพยากรณ์…ต้องมีค่าพยากรณ์ด้วย”

สาวผมสีเพลิงแบมือให้แล้วยิ้มแฉ่ง แม้จะสงสัยว่าตนต้องจ่ายด้วยเหรอ เพราะไม่ได้ตั้งใจมาของคำพยากรณ์ แต่เป็นคำพยากรณ์ที่วิ่งเข้าใส่เขาต่างหาก ถึงอย่างนั้นแมคเคนซีก็ไม่อยากถามให้มากความ ชายหนุ่มวางเงินดรักม่าจำนวนนึงลงบนฝ่ามือเรเชลก่อนบอกลาเธออีกครั้งแล้วออกจากถ้ำเทพพยากรณ์ไป

จ่ายค่าคำพยากรณ์ให้เรเชล 7 ดรักม่า

​

@God 

Cooper HEROES

13/01/2025 11.40 น. - 12.24 น.

บทที่ 31

ความจริงถ้ำแห่งนี้เป็นที่ที่เขาตั้งใจมาหลายวันแล้ว แต่เพราะติดพันกับเรื่องบางอย่างจนไม่อาจปลีกตัวได้ ทำให้ทุกครั้งที่คิดจะมา เขาก็ต้องเบี่ยงเบนไปทำสิ่งอื่นอยู่เสมอ วันนี้ไม่เหมือนวันก่อนๆ คูเปอร์ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องได้คำพยากรณ์กลับไป ส่วนเรื่องคนที่จะไปด้วยก็.. ค่อยคิดแล้วกัน! 

“มีใครอยู่ไหมครับ!” เสียงของเขาก้องสะท้อนไปตามผนังหินหยาบกร้านที่ทอดยาวลึกเข้าไปในเงามืด บรรยากาศในถ้ำเย็นชื้นพอให้รู้สึกถึงความลึกลับ ทว่าสายลมที่พัดผ่านเข้ามายังมีความอบอุ่นพอประมาณ

ไม่นาน เสียงฝีเท้าแผ่วเบาแต่มั่นคงก็ดังขึ้น และผู้ปรากฏตัวเบื้องหน้าคือหญิงสาวผมสีแดงหยิกดั่งเปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้ ท่าทางของเธอดูเรียบง่าย แต่ก็แฝงไปด้วยความมั่นใจที่ยากจะอธิบาย 

“สวัสดีครับ คุณใช่คุณเรเชลใช่ไหม” คูเปอร์เอ่ยถาม ท่าทีของเขาดูสุภาพ แต่ดวงตาสีน้ำตาลอบอุ่นของเขาแฝงแววขี้เล่นเล็กน้อย 

“ขึ้นอยู่กับว่าคุณถามหาเรเชลคนไหน” หญิงสาวตอบกลับ ดวงตาสีเขียวจับจ้องมาที่เขาราวกับกำลังประเมินอะไรบางอย่าง 

“เรเชล อลิซาเบธ แดร์ ผู้พยากรณ์ที่ว่ากันว่าชอบหลบอยู่ในถ้ำ ไม่ใช่เรเชลจากร้านกาแฟตรงหัวมุมถนนนะครับ” เขายิ้มติดตลก 

เธอเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ดูเหมือนจะไม่หลุดขำ “ถ้าอย่างนั้น ฉันก็คงใช่ แต่คุณล่ะเป็นใครกัน คุณไม่ใช่คนที่ฉันเห็นมาขอคำพยากรณ์บ่อยๆ”

“คูเปอร์ครับ” เขาแนะนำตัวพร้อมยื่นมือออกไป ก่อนจะลดมือลงเมื่อเห็นว่าเธอไม่มีทีท่าว่าจะจับ “คูเปอร์ครับ เดมิก็อดธรรมดาคนหนึ่งที่มักจะโดนดุเพราะชอบพูดเกินไปนิด ”

“คำตอบดูดีจนน่าสงสัย” เธอยิ้มมุมปาก “คุณทำงานขายอะไรอยู่หรือเปล่า ดูเหมือนคนที่พูดจนใครก็เชื่อ”

“จริงๆ ก็ไม่ขายอะไรนะครับ แต่ถ้าคุณสนใจ ผมช่วยแนะนำสูตรน้ำผึ้งมะนาวที่ทำให้คนรอบข้างฟังผมพูดมากขึ้นได้” คูเปอร์ตอบอย่างหน้าตาย 

เรเชลส่ายหัวเบาๆ “คุณมีเสน่ห์ในแบบที่น่าหงุดหงิด”

“ผมจะถือว่านั่นเป็นคำชมนะครับ” 

คูเปอร์หยิบถุงเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกง หยิบดรักม่าออกมาราวสิบเหรียญ แล้วยื่นให้เธอ “ก่อนอื่น ผมคิดว่าการจ่ายค่าบริการน่าจะช่วยได้”

“ดูเหมือนคุณจะเตรียมตัวมาดีนะ” เธอยิ้มบางๆ ก่อนชี้ไปที่กล่องโลหะเก่าๆ ใกล้กำแพงหิน “หยอดลงไปสิ ฉันไม่รับเงินมือเปล่า”

ชายหนุ่มพยักหน้าและทำตาม หยอดเหรียญลงไปทีละเหรียญ เสียงเหรียญกระทบกันในกล่องดังสะท้อนอยู่พักหนึ่ง ก่อนเงียบลง

“งั้นคุณมาที่นี่ทำไม คุณอยากรู้อนาคต อยากได้คำตอบสำหรับปัญหาในชีวิต หรือแค่เบื่อแล้วอยากลองอะไรแปลกใหม่” 

“จริงๆ แล้ว ผมมาที่นี่ก็เพราะอยากขอคำพยากรณ์จากคุณน่ะครับ” คูเปอร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทั้งจริงจังและผ่อนคลายไปพร้อมกัน “ไม่ได้มีปัญหาใหญ่โตอะไรหรอก แค่อยากออกไปข้างนอกสักหน่อย เปลี่ยนบรรยากาศอะไรแบบนั้น คุณก็รู้ คนเราติดอยู่ในที่เดิมๆ นานเกินไปมันก็...อืม เบื่อ”

เรเชลเลิกคิ้วเล็กน้อย สายตาเธอมองเขาราวกับจะอ่านอะไรบางอย่างในตัวเขา “คุณเบื่อชีวิตในค่ายเหรอ”

“ก็ไม่เชิง” ชายหนุ่มยักไหล่ “แค่รู้สึกว่ามีโลกใบใหญ่รออยู่นอกนั้น แล้วผมก็อยากรู้ว่าผมจะทำอะไรได้บ้างถ้าออกไปเจอมันจริงๆ น่ะครับ”

“แล้วคุณแน่ใจเหรอว่าการขอคำพยากรณ์จากฉันจะทำให้คุณได้คำตอบ” เธอถาม น้ำเสียงนิ่งสงบ แต่แฝงด้วยความท้าทายเล็กน้อย 

“ผมไม่รู้หรอก” คูเปอร์หัวเราะเบาๆ “แต่ถ้าคุณบอกว่าผมควรจะอยู่เฉยๆ ผมก็อาจลองคิดดูใหม่ แต่ถ้าคุณเห็นอะไรที่บอกว่าผมควรไป ผมก็คงรู้สึกดีขึ้นที่ได้ฟังจากคุณ”

เรเชลจ้องหน้าเขานิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดขำๆ “ฉันจะช่วยคุณดีไหมนะ”

“แต่คุณก็ยังช่วยอยู่ดี ใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มยิ้ม มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย 

เธอถอนหายใจเหมือนคนที่ยอมรับชะตากรรม “โอเค งั้นมาดูกันว่าคุณจะได้คำตอบอะไรไป”

เรเชลยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มือข้างหนึ่งกอดอก ส่วนอีกข้างหย่อนลงข้างตัว บรรยากาศในถ้ำเริ่มเปลี่ยนไป อากาศที่เคยนิ่งสงบกลับรู้สึกเหมือนถูกดูดกลืนไปจนรอบตัวเย็นวูบ 

เธอหลับตาลง ก่อนที่ร่างกายจะเริ่มมีควันสีเขียวลอยออกมาจากปากและดวงตาของเธอ มันอบอวลฟุ้งกระจายไปทั่วถ้ำอย่างรวดเร็ว ทั่วทั้งบริเวณถูกปกคลุมด้วยหมอกสีเขียวหนาทึบ ในความมืดสลัวนั้น นัยน์ตาของเรเชลกลับเรืองแสงสว่างวาบ ส่องประกายแปลกประหลาดและน่าขนลุก 

[แบบฟอร์มขอคำพยากรณ์]

ชื่อเต็ม: คูเปอร์ โจนส์

โหมดจำนวนคน: 1

โหมดความยากภารกิจ: Easy

----

หลักฐานหยอดตู้

Cooper ตอบกลับเมื่อ 2025-1-13 14:45 แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Cooper เมื่อ 2025-1-13 14:51 13/01/2025 11.40 น. - 1 ...

【คำพยากรณ์】

ณ ใจกลางมหานครแห่งแสงสี ยามเมื่อเหมันต์เยือกเย็นแผ่ปกคลุม

ภัยร้ายแฝงเร้นในเสียงหัวเราะ อากาศที่ควรเย็น กลับนำพาหมอกหนา

บดบังทัศนวิสัยแม้แต่ดวงตาแห่งท้องฟ้า

สิ่งไร้ชีวิต กลับกลายเป็นเครื่องมือแห่งความโกลาหล 

เด็กน้อย คือภาพสะท้อนแห่งจุดจบ

จงระวัง เผ่าพันธุ์ตัวจ้อย ผู้กุมความลับแห่งหายนะ

หัวหน้าผู้โหดเหี้ยม หมายปลดปล่อยความวุ่นวาย

บุตรแห่งปัญญา เจ้าคือผู้กอบกู้ 

จงใช้สติและไหวพริบ มองทะลุผ่านม่านหมอก

มิตรสหายจักมา พร้อมแสงสว่าง ร่วมกันต่อกรกับความมืดมิด

ชะตาแห่งมหานคร อยู่ในกำมือเจ้า

จงเลือกเส้นทาง ด้วยความกล้าหาญและปัญญา

[เป้าหมายภารกิจ]

- หากปรึกษาคุณไครอนจะได้ความน่าจะเป็นจากการ

วิเคราะห์คำพยากรณ์คุณไครอนบางส่วน

ดูเหมือน ใจกลางมหานครแสงสี น่าจะหมายถึงไทม์สแควร์ 

และเมื่อเช้าวันนี้มีรายงานข่าว (ดูในเทเลแกรม)

ศัตรูหลัก

- ก็อบลิน Level 17 - ตลอดทั้งภารกิจ

- ก่อนเจอ Boss ก็อบลิน Level 17 : 6 ตัว

- BOSS หัวหน้าก็อบลิน: เชน Level 25

[จัดตั้งทีม 3 คน]

- สามารถขอคำปรึกษาไครอนเกี่ยวกับคำพยากรณ์ได้ ไครอนจะช่วยแนะนำเล็กน้อยได้

- รวบรวมทีม 3 คนเพื่อทำภารกิจเดินทาง (NPC หรือ แซเทอร์ก็ได้)

- ไปขออนุมัติไครอนที่บ้านใหญ่

- หลังได้รับอนุมัติจากไครอน ก็เริ่มผจญภัยบันทึกการเดินทางได้เลย [Link]

Cooper HEROES

บทที่ 32

คูเปอร์ยืนนิ่งอยู่ในความเงียบ หลังเสียงคำพยากรณ์ที่เปล่งออกมาจากเรเชลจบลง ควันสีเขียวเริ่มจางหายไปทีละน้อย ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศอึมครึมและกลิ่นลึกลับบางอย่างที่ยังคงหลงเหลือ ชายหนุ่มหายใจเข้าออกช้าๆ ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง 

“ใจกลางมหานครแห่งแสงสี...นิวยอร์กเหรอ?” เขาขมวดคิ้วเบาๆ หยิบประโยคที่ฟังดูคลุมเครือนั้นมาขบคิดในหัว ขณะที่สมองของเขาเริ่มพยายามไขปริศนา 

ก่อนหน้านี้ เขาคาดหวังว่าภารกิจที่จะได้รับอาจเกี่ยวข้องกับการออกล่าสัตว์ประหลาดในป่าใหญ่หรือไม่ก็ออกเรือไปยังเกาะลึกลับแบบในเรื่องเล่าของพวกเดมิก็อดรุ่นก่อนๆ แต่สิ่งที่เขาได้กลับมาดูจะเป็นอะไรที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง “ใจกลาง” คงจะหมายถึงย่านมิดทาวน์หรืออะไรแบบนั้น...แล้วเผ่าพันธุ์ตัวจ้อยนี่มันคงไม่ใช่เจ้าตัวนั้นหรอกใช่ไหม?

ความคิดของเขาหยุดชะงักเมื่อเรเชลเอ่ยขึ้น “คุณดูจะคิดหนักนะ” น้ำเสียงของเธอฟังดูปกติอีกครั้งหลังจากผ่านช่วงเวลาที่เธอดูไม่เหมือนมนุษย์ 

“อืม” เขาตอบกลับพร้อมพยักหน้าเบาๆ “ผมพยายามถอดรหัสคำพยากรณ์อยู่ แต่มันฟังดูเหมือนปริศนามากกว่าที่จะเป็นคำแนะนำ”

เรเชลยิ้มบางๆ “คำพยากรณ์ก็มักจะเป็นแบบนั้นเสมอ คุณอาจจะยังไม่เห็นภาพชัดตอนนี้ แต่เมื่อคุณอยู่ในสถานการณ์จริง มันจะชัดเจนขึ้นเอง”

“หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะครับ” เขาพูดพลางเกาศีรษะเล็กน้อย “แต่ผมว่ามันคงช่วยได้ ถ้าผมรู้ว่าควรเริ่มต้นจากตรงไหน” 

หญิงสาวผมแดงพยักหน้า “งั้นฉันแนะนำให้คุณไปหาคุณไครอนที่บ้านใหญ่ เขาน่าจะช่วยแนะนำเพิ่มเติมได้ เขาเก่งเรื่องวิเคราะห์คำพยากรณ์ และบางทีอาจรู้ว่าคุณควรเริ่มจากจุดไหน”

คูเปอร์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มออกมา “ก็ฟังดูเป็นความคิดที่ดีนะครับ” 

“แน่นอน มันดีกว่าการที่คุณยืนอยู่ที่นี่แล้วจ้องกำแพงถ้ำอย่างหมดหวังล่ะ” เรเชลพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

ชายหนุ่มหัวเราะตาม “ผมจะถือว่านั่นเป็นคำให้กำลังใจละกันนะครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ”

“ไม่ต้องขอบคุณ ฉันแค่ทำหน้าที่ของตัวเอง” เธอตอบเรียบๆ ก่อนจะโบกมือเบาๆ “แล้วโชคดีนะคูเปอร์”

“ขอบคุณครับ” เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากถ้ำพยากรณ์ 

แสงแดดที่ลอดผ่านต้นไม้ในป่าภายนอกทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย แม้ในหัวจะยังคงเต็มไปด้วยคำถามเกี่ยวกับคำพยากรณ์ แต่เขาก็รู้ว่าการไปหาคุณไครอนที่บ้านใหญ่เป็นก้าวแรกที่เขาต้องทำ 

“บางที เรื่องทั้งหมดนี้อาจจะเริ่มมีความหมายเมื่อถึงเวลา” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังจุดหมายต่อไป

ตอบรับคำพยากรณ์

Feria HEROES

ดูแลไข่ 1

13 มกรา 68 16:30 น.

หลังจากเผาของถวายขอขมาเทพีเฮคาทีเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟเรียก็พึ่งมาสำรวจกระเป๋าของตนแล้วพบว่ามีไข่โทรลล์อยู่ข้างในด้วย ถึงมันจะมีกลิ่นเหม็นไปนิดก็เถอะนะ แต่ว่าไหน ๆ ก็ได้ไข่มาแล้วก็ต้องเอามาฟักที่ถ้ำพยากรณ์สิ เธอไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดว่าเอาไข่ฟองน้อย ๆ ฟองนี้ไปขายเอาเงินหรอกนะ แถมเธอก็ไม่ได้ขัดสนขนาดนั้นด้วยสิ เลยมาเอาไข่มาฟักดีกว่า

“สวัสดีค่าเรเซล”

“อ้าว! สวัสดีค่ะเฟเรีย วันนี้มาทั้งชุดนักเรียนเลยเหรอคะนี่“

“แฮะ ๆ เราได้กลับไปเรียนม.ปลายแล้วน่ะ แล้วพอดีเรามีธุระที่นี่พอดีเลยด้วยค่ะ”

“ธุระเหรอคะ วันนี้จะมารับคำพยากรณ์หรือมาฟักไข่กันคะนี่”

“วันนี้เรามาฟักไข่ค่ะ พอดีเราค้นกระเป๋าเจอไข่โทรลล์น่ะเลยจะเอามาฟักสักหน่อย“

เธอเอาไข่ใบเขื่อง เปลือกแข็งราวกับหิน มีมอสและตะไคร่เกาะ ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งออกมาจากกระเป๋าถึงมันจะเหม็นไปหน่อยแต่เธอก็พยายามจะอดทนเพื่อที่จะฟักมันออกมาให้ได้

“งั้นตามมาเลยค่ะ”

เหมือนเช่นทุกทีเรเซลพาเธอเข้าไปในส่วนลึกข้างในสุดของถ้ำเทพพยากรณ์แห่งนี้เพื่อไปถึงยังแท่นวางไข่ ก่อนที่เธอจะวางไข่โทรลล์ไว้ตรงนั้นด้วยความรู้งาน

“เด็กน้อย อยู่ที่นี่ก็เป็นเด็กดีด้วยนะ แล้วแม่จะมาเยี่ยมบ่อย ๆ เข้าใจนะ”

เธอลูบไข่ฟองนี้มอบความอบอุ่นแก่มันอย่างไม่มีการรังเกียจเลยสักนิดถึงจะยังไม่มีชื่อให้น้องเลยก็เถอะนะ ก่อนจะหันมาหาเรเซลแล้วหยิบยาดมให้อีกฝ่ายไป

“เราให้ยาดมนะคะเรเซล เผื่อจะช่วยให้หายมึนหัวได้บ้างน่ะ เราจะรีบฟักให้เร็วที่สุดเท่าที่เราทำได้เลยค่ะเรเซล”

“ขอบคุณนะคะเฟเรีย ทางนั้นก็ตั้งใจเรียนด้วยนะคะ”

“ค่ะ”

ฟักไข่โทรลล์วันที่ 1
มอบ ยาดม ให้ เรเซล
ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ +5 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

Feria HEROES

Care egg 2

5:00 น.

วันนี้ด้วยความที่เฟเรียนั่นอนไม่หลับ เลยพาตัวเองมายังถ้ำเทพพยากรณ์ที่เรเซลอยู่ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะหลับไปแล้วมั้งนะ เธอเลยตัดสินใจเดินเข้าไปข้างในถ้ำแบบเงียบ ๆ เพื่อเข้าไปยังห้องที่อบอุ่นที่สุดในถ้ำ ที่ที่เธอตั้งไข่โทรลล์ไว้อยู่ แต่ให้ตายสิ เธอนี่มันอะไรกันนี่ดันลืมเอาของไปบริจาคซะได้ ของจะเต็มกระเป๋าอยู่แล้วสิ เดี๋ยวคงต้องหาเวลาไปบริจาคสักหน่อยแล้ว แต่คงต้องตอนเย็น ๆ ล่ะนะ เพราะพรุ่งนี้เธอมีเรียนด้วยนี่สิ ต้องหลังสี่โมงเย็นนั่นแหละถึงจะไปบริจาคของได้น่ะ เธอคิดพลางถอนหายใจให้กับความเฉื่อยของตัวเองที่พอเป็นช่วงเปิดเทอมมันเลยเฉื่อยนั่นแหละก็มันออกไปลุยภารกิจนอกค่ายไม่ได้ด้วยนี่สิ ทั้ง ๆ ที่ปีที่แล้วเกือบทั้งปีเธอเอาแต่ออกไปทำภารกิจข้างนอกค่าย ไม่ว่าจะภารกิจบนกระดานหรือแม้แต่คำพยากรณ์ที่ได้รับมาจากเหล่าเทพผ่านทางเรเซลเป็นบางครั้งบางคราวด้วย พอเป็นแบบนี้แล้วคงเป็นแบบพอเธอมาเรียนมันเลยมีอารมณ์แบบก่อนจะหยุดพี่สุดมาก่อนด้วยล่ะมั้งนะ เธอคิดกับตัวเองพลางขำกับชีวิตตัวเอง ก่อนที่จะมาถึงที่แท่นวางไข่โทรลล์อยู่

“เด็กน้อยแม่มาแล้วนะ“

เธอเอ่ยกระซิบเบา ๆ กับไข่โทรล์ลอย่างแผ่วเบาก่อนจะก้มลงกอดไข่มอบไออุ่นจากตัวเธอให้กับไข่เพื่อให้ไข่ได้รับความอบอุ่นสำหรับในการฟักไข่ถึงมันจะเหม็นไปนิดก็เถอะนะ ก่อนที่จะถึงเวลาที่ใกล้ได้เวลาเตรียมตัวไปเรียนแล้วเธอจึงตัดสินใจออกจากถ้ำเพื่อที่จะไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียนทันทีเลย