Top Gear Gas Station

TOP GEAR GAS STATION

แสงสีส้มอ่อนจากป้ายนีออนกะพริบริบหรี่ท่ามกลางความมืดบนทางหลวง 40 ห่างจากเมือง Tucumcari ราวสิบไมล์ไปทางตะวันตก ปั้มน้ำมันเก่าสองหัวจ่ายตั้งอยู่โดดเดี่ยวใต้หลังคาสังกะสีที่สนิมกัดกร่อน ด้านหลังเป็นร้านสะดวกซื้อขนาดเล็กผนังอิฐสีซีด หน้าต่างกระจกสกปรกมัวหมองสะท้อนแสงไฟสลัว

ลานจอดรถกว้างโล่งปูด้วยคอนกรีตแตกร้าว มีวัชพืชโผล่ตามรอยแยก เสาไฟสูงเพียงต้นเดียวส่องแสงเหลืองซีดลงมา ไกลออกไปคือเงาตะคุ่มของเทือกเขา Sangre de Cristo ทอดตัวเป็นแนวยาวใต้ผืนฟ้าดาวพร่างพราว ความเงียบงันถูกทำลายเป็นครั้งคราวด้วยเสียงรถบรรทุกที่แล่นผ่านบนทางหลวง

ป้ายไฟสีแดงตัวเล็กที่หน้าต่างร้านบอกว่า "เปิด 24 ชั่วโมง" แต่ภายในร้านมีเพียงแสงสลัวจากตู้แช่เครื่องดื่มและเสียงพัดลมเก่าหมุนอืดอาด

Cooper HEROES

บทที่2

แสงไฟจากไฟหน้ารถบุโรทั่งสาดส่องถนนทางหลวงที่ทอดยาวสู่ความมืด เสียงเครื่องยนต์ดังก้องในความเงียบของรัตติกาล คูเปอร์ที่เปลี่ยนกะมาขับแทนเจคกำลังขับรถด้วยมือที่สั่นเทา สายตาจับจ้องไปยังกระจกมองหลังเป็นระยะ แม้จะไม่เห็นร่องรอยของสิงโตนีเมียนที่ไล่ล่าพวกเขามาแล้ว แต่ความหวาดผวายังคงเกาะกุมหัวใจของเขาไว้ เหงื่อเย็นๆ ไหลซึมตามขมับ ขณะที่ความทรงจำเกี่ยวกับการต่อสู้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังคงแจ่มชัด

"นายโอเคมั้ย?" เจคถามพลางหันมามอง ใบหน้าของเขาฉายแววกังวล เขาถอดหมวกปีกกว้างออก เผยให้เห็นเขาแพะสองอันที่ซ่อนอยู่ใต้นั้น

"ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องใหญ่มากที่ต้องรับมือในคืนเดียว ทั้งการรู้ว่าตัวเองเป็นเดมิก็อด แถมยังโดนสัตว์ประหลาดไล่ล่า... แต่นายทำได้ดีมากนะ ฉันไม่ค่อยเห็นใครหลบหลีกการโจมตีของสิงโตนีเมียนได้เร็วขนาดนั้นเท่าไหร่หรอกนะ"

"ฉัน... ฉันคิดว่าฉันยังต้องการเวลาประมวลผลทั้งหมดนี้" คูเปอร์ตอบเสียงแผ่ว มือข้างหนึ่งปัดผมที่ตกลงมาปรกหน้าผาก ดวงตาสีเทาของเขาสะท้อนแสงไฟจากถนน


"แต่ตอนนี้เราต้องเติมน้ำมันก่อน ถังใกล้จะหมดแล้ว และฉันไม่อยากติดอยู่กลางทางตอนที่มีสัตว์ประหลาดไล่ล่าอยู่"


"ฉันเห็นป้ายบอกทางข้างหน้านะ" เจคพูดพลางชี้ไปข้างหน้า "มีปั๊มน้ำมันอีกแห่งห่างไปประมาณสิบไมล์ หวังว่าน้ำมันที่เหลือจะพอ”

ป้ายไฟนีออนของปั๊มน้ำมันกะพริบอยู่ไกลๆ เป็นจุดสว่างเพียงแห่งเดียวในความมืดของที่รกร้าง แสงสีส้มอมเหลืองสาดส่องลานจอดรถที่ว่างเปล่า คูเปอร์ค่อยๆ บังคับรถเข้าจอด เสียงเครื่องยนต์ที่ดังครืดคราดบ่งบอกว่ารถคันนี้ต้องการการพักผ่อนพอๆ กับคนขับ

"ฉันจะไปจ่ายเงินค่าน้ำมัน" เจคพูดพลางลุกขึ้น พยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

"นายรออยู่ในรถนี่แหละ ปลอดภัยกว่า อย่าลืมสิ่งที่ฉันสอน  อย่าไว้ใจคนแปลกหน้า และถ้าเห็นอะไรผิดปกติ..."

"รีบวิ่งหนีทันที" คูเปอร์ต่อประโยคอย่างเบื่อหน่าย "ฉันรู้ นายบอกฉันมาสิบรอบแล้ว"

แต่ทันทีที่เจคเปิดประตูร้านสะดวกซื้อ เสียงกรีดร้องแหลมสูงก็ดังลั่นออกมา คูเปอร์สะดุ้งโหยง หัวใจเต้นระรัว เขาเห็นร่างของหญิงสาวผมแดงในชุดพนักงานวิ่งออกมาจากร้าน ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว ตามด้วยเงาดำของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ เพียงคูเปอร์พริบตา เงานั้นก็ขยายขนาดขึ้น เผยให้เห็นร่างของสิ่งมีชีวิตที่มีศีรษะเป็นหญิงสาว ลำตัวเป็นสิงโต และมีปีกของนกอินทรี

"นั่นมัน... มันคือ..." คูเปอร์พึมพำ สมองพยายามนึกถึงเรื่องราวเทพปกรณัมที่เคยอ่านผ่านตา

"สฟิงซ์!" เจคตะโกน ใบหน้าซีดเผือด "คูเปอร์! หนี!"

แต่ก่อนที่คูเปอร์จะทันได้สตาร์ทรถ สฟิงซ์ก็กระพือปีกบินมาเกาะบนหลังคารถ เสียงกรงเล็บขูดโลหะดังสยองขวัญ ดวงตาสีทองเรืองแสงของมันจ้องมองลงมาผ่านกระจกหน้ารถ ริมฝีปากของมันยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน

"ข้าได้กลิ่นเลือดของเทพ" เสียงของสฟิงซ์ดังก้องราวกับมาจากทุกทิศทาง

"กลิ่นหอมหวานที่ทำให้ข้าหิวโหย... แต่ข้าเป็นผู้มีเกียรติ ถ้าเจ้าต้องการมีชีวิตรอด จงตอบปริศนาของข้า... หากตอบผิด เจ้าจะกลายเป็นอาหารของข้า"

คูเปอร์กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก สมองของเขาหมุนติ้ว นี่คือคืนแรกที่เขารู้ว่าตัวเองเป็นลูกครึ่งเทพ และตอนนี้เขาต้องเผชิญหน้ากับสฟิงซ์?  "คูเปอร์แอบมองผ่านกระจกมองข้าง เห็นเจคกำลังค่อยๆ ย่องออกมาจากหลังตู้น้ำมันที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ในขณะที่สฟิงซ์กำลังจดจ่ออยู่กับการมองผ่านกระจกหน้ารถลงมาที่คูเปอร์ สมองของเขาทำงานอย่างรวดเร็ว วิเคราะห์สถานการณ์และสิ่งแวดล้อมรอบตัว

"ตกลง" คูเปอร์พยายามทำเสียงให้มั่นคง แม้หัวใจจะเต้นระรัว

"ว่ามา"

"จงฟังให้ดี เด็กน้อย" สฟิงซ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ดวงตาสีทองฉายแววดุร้าย

"ข้าจะถามเจ้าสามปริศนา แต่ละข้อยากกว่าข้อก่อนหน้า ตอบผิดแม้แต่ข้อเดียว ชีวิตเจ้าจะสิ้นสุดลง"

เหงื่อเย็นๆ ไหลซึมตามแผ่นหลังของคูเปอร์ แต่เขาพยักหน้ารับ สมองยังคงประมวลผลหาทางออก

"ปริศนาข้อแรก" สฟิงซ์ประกาศ

"สิ่งใดเดินด้วยสี่ขาในยามเช้า สองขาในยามเที่ยง และสามขาในยามเย็น?"

คูเปอร์ยิ้มบางๆ ความมั่นใจเริ่มกลับมา ปริศนานี้... เขาเคยอ่านเจอในหนังสือสักเล่มที่ร้านกาแฟ แม้จะไม่เคยคิดว่าจะได้ใช้มันในสถานการณ์เป็นความตายเช่นนี้

"คำตอบคือมนุษย์" คูเปอร์ตอบอย่างมั่นใจ

"ตอนเป็นทารกคลานสี่ขา โตขึ้นเดินสองขา และยามแก่ชราต้องใช้ไม้เท้าช่วยพยุง"

สฟิงซ์หรี่ตาลง "ถูกต้อง... แต่นั่นเป็นเพียงการอุ่นเครื่อง ปริศนาข้อที่สอง  ข้าไม่มีเสียง แต่ก้องกังวาน ไม่มีปาก แต่ตอบคำถาม ไม่มีชีวิต แต่เล่าเรื่องราว ข้าคืออะไร?"

คูเปอร์นิ่งคิด สมองหมุนติ้ว ขณะที่เจคค่อยๆ เคลื่อนที่เข้าใกล้ขึ้นทีละน้อย มือถือท่อนไม้แน่น เขาต้องถ่วงเวลา...

"เอ่อ..." คูเปอร์แกล้งทำเป็นครุ่นคิด แต่สายตากวาดมองรอบปั๊มน้ำมัน สำรวจทุกอย่างที่อาจเป็นประโยชน์  ตู้น้ำแข็ง ชั้นวางสินค้า ถังน้ำยาล้างกระจก และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ระบบฉีดน้ำล้างรถอัตโนมัติที่อยู่ด้านข้าง สมองของเขาเริ่มวางแผน

"คำตอบคือ... หนังสือ" เขาตอบในที่สุด

ดวงตาสฟิงซ์วาบขึ้นด้วยความประหลาดใจ "ถูกต้อง... แต่ปริศนาสุดท้ายจะไม่ง่ายเช่นนี้ ฟังให้ดี  ข้าคือผู้พิพากษาที่ไม่มีความยุติธรรม เป็นราชาที่ไม่มีอาณาจักร เป็นเทพที่ไม่มีความเมตตา ทุกคนต้องพบข้า แต่ไม่มีใครปรารถนา ข้าคืออะไร?"

คูเปอร์เหงื่อตก นี่เป็นปริศนาที่ยากกว่าสองข้อแรกมาก แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะตอบมันอยู่แล้ว เขามองไปทางเจคที่อยู่ในตำแหน่งพร้อมโจมตี แล้วตัดสินใจเดิมพันทั้งหมด

"ก่อนที่ฉันจะตอบ" คูเปอร์เอ่ยขึ้น มือเลื่อนไปจับเกียร์อย่างแนบเนียน

"ข้าขอถามปริศนากลับ หากท่านตอบได้ ข้าจะยอมเป็นอาหารของท่านโดยไม่ขัดขืน"

สฟิงซ์หัวเราะเสียงดัง เสียงหัวเราะของมันฟังดูเหมือนเสียงกรงเล็บขูดกระจก

"เจ้าคิดว่าจะมีปริศนาใดที่ยากเกินปัญญาของข้า? ข้าผู้เฝ้าประตูแห่งความรู้มานับพันปี? ว่ามา!"

"จงฟัง..." คูเปอร์เริ่มช้าๆ มือเลื่อนไปที่คันเร่ง ขณะที่สายตาจับจ้องไปที่ช่องล้างรถ "ข้าคือสิ่งที่มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้ ยิ่งพยายามจับยิ่งหลุดมือ ยิ่งแข็งแกร่งยิ่งเปราะบาง ยิ่งอ่อนโยนยิ่งทำลายล้าง คืออะไร?"

สฟิงซ์ขมวดคิ้ว ใบหน้าสวยงามของมันฉายแววครุ่นคิด "มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้... ยิ่งพยายามจับยิ่งหลุดมือ..." มันพึมพำ

คูเปอร์เหยียบคันเร่งสุดแรง พร้อมกับหักพวงมาลัยกะทันหัน รถพุ่งเข้าช่องล้างรถอัตโนมัติพร้อมกับเบี่ยงตัวอย่างรุนแรง สฟิงซ์ที่ไม่ทันตั้งตัวเสียหลักหลุดจากหลังคารถ มันกระพือปีกทรงตัวกลางอากาศ  ขณะที่เจคที่รออยู่แล้วกระโดดหลบในวินาทีสุดท้าย วิ่งไปที่แผงควบคุม

"น้ำแข็ง!" สฟิงซ์ตะโกนคำตอบ พลางกระพือปีกไล่ตามรถ ดวงตาลุกวาวด้วยความโกรธ

"ผิด!" คูเปอร์ตะโกนกลับ ขณะที่เจคกดปุ่มเปิดระบบฉีดน้ำแรงดันสูง น้ำแรงดันสูงพุ่งออกมาจากหัวฉีดรอบด้าน กระแทกใส่สฟิงซ์ที่กำลังบินต่ำตามรถในระดับเดียวกับความสูงของหัวฉีดพอดี "คำตอบคือ น้ำ!"

สฟิงซ์พยายามบินหนี แต่ขนที่เปียกโชกทำให้มันบินไม่ขึ้น ปีกหนักอึ้งด้วยน้ำหนักของน้ำ มันลื่นไถลบนพื้นเปียก


สฟิงซ์เสียหลักร่วงลงพื้น ขนเปียกโชกจนบินไม่ขึ้น
เจครีบกดปุ่มปิดระบบน้ำ วิ่งไปที่รถขณะที่สฟิงซ์กำลังพยายามลุกขึ้น คูเปอร์เปิดประตูให้เจคกระโดดเข้ามา แล้วเหยียบคันเร่งพุ่งตรงไปที่ตู้น้ำแข็งริมปั๊ม ใช้กระจกท้ายรถดันมันล้ม


น้ำแข็งกองใหญ่กระจายเกลื่อนพื้นที่เปียกน้ำอยู่แล้ว ยิ่งทำให้พื้นลื่นมากขึ้นไปอีก สฟิงซ์ที่ขนเปียกชุ่มพยายามวิ่งไล่ตาม แต่ลื่นล้มลงอย่างน่าอนาถา


"เห็นไหมล่ะ" คูเปอร์ตะโกนขณะเร่งเครื่องออกจากปั๊ม รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า "น้ำ  มองไม่เห็นเมื่อบริสุทธิ์ จับไม่ได้ในสภาพของเหลว แข็งแกร่งเมื่อเป็นน้ำแข็ง เปราะบางเมื่อเป็นไอ และทำลายล้างได้ด้วยแรงดัน นี่คือปริศนาที่แท้จริง  คำตอบที่เปลี่ยนรูปร่างได้!"

เสียงคำรามด้วยความโกรธของสฟิงซ์ดังไล่หลังมา แต่มันไม่อาจตามทัน ด้วยสภาพขนเปียกโชกและพื้นที่ลื่น มันได้แต่มองรถบุโรทั่งหายลับไปในความมืด

"นายนี่มันยอดจริงๆ" เจคพูดพลางหัวเราะ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความชื่นชม "ใช้ทั้งระบบล้างรถ น้ำแข็ง และปริศนาหลอกล่อ... แถมยังรู้ว่าสฟิงซ์จะหลงกับดักด้วยความหยิ่งของมันเอง นายคิดได้ยังไงเนี่ย?"

คูเปอร์ยักไหล่ พยายามทำท่าเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ แม้หัวใจจะยังเต้นรัวด้วยอะดรีนาลิน "มันแค่... ผุดขึ้นมาในหัวน่ะ เหมือนตัวต่อที่เรียงตัวเข้าที่เอง" เขาตอบพลางมองกระจกหลัง "ฉันเห็นทุกอย่างเป็นภาพรวม เห็นว่าแต่ละส่วนเชื่อมโยงกันยังไง... มันแปลกดีนะ เหมือนจู่ๆฉันก็นึกได้เองซะอย่างนั้น แต่ว่าถ้าให้ทำอีกรอบฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทำได้ไหม"

"ไม่แปลกเลย" เจคพึมพำ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า ดวงตาฉายแววรู้ทัน "นั่นอาจจะเป็นทักษะติดตัวของนายก็ได้ และถ้าเป็นอย่างที่เดา ฉันว่าฉันอาจจะเริ่มเดาออกแล้วว่าใครเป็นพ่อแม่เทพของนาย"

คูเปอร์เหลือบมองเพื่อนด้วยความสงสัย แต่เจคเพียงยิ้มและไม่พูดอะไรต่อ เขารู้ว่าทุกอย่างจะเผยในเวลาอันเหมาะสม

เดี๋ยวก่อน! พอหนีสฟิงซ์มาได้ คูเปอร์ก็นึกขึ้นได้ "เฮ้ย! เราลืมเติมน้ำมัน!"
เจคถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ไม่ต้องห่วง" เขาหยิบแกลลอนน้ำมันเล็กๆ ขึ้นมาจากที่นั่งหลัง "ฉันคว้ามาได้กับพวกของที่อาจจะจำเป็นตอนวิ่งหนี น้ำมันน่าจะพอประทังไปถึงปั๊มถัดไป"

คูเปอร์หัวเราะ "นายนี่มันเทพจริงๆ"
"แค่เคยเป็นขโมยมาก่อนน่ะ" เจคตอบพลางยักไหล่

รถแล่นทะยานไปบนถนนทางหลวง ท่ามกลางความมืดมิดของรัตติกาล มุ่งหน้าสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด ที่ซึ่งคำตอบทั้งหมดรอคูเปอร์อยู่