[ข้างบ้านอะธีน่า] คลังศัตราวุธ #อัปเดทรุ่นพี่เปย์

ARMORY

⋘ คลังศัตราวุธ ⋙

“ข้างในนั้นไม่ใช่เครื่องมือทำสวน เว้นแต่คุณต้องการทำสงครามกับต้นมะเขือเทศ”

----ไพเพอร์ แม็กลีน กล่าวถึงคลังศัตราวุธ

คลังอาวุธประจำค่ายฮาล์ฟบลัด ตั้งอยู่ใกล้กับกระท่อมหมายเลข 6

โดยได้รับการดูแลจากเหล่าสายเลือดแห่งเทพีอะธีน่า
ชาวค่ายสามารถมารับอาวุธและชุดเกราะสัมฤทธิ์ได้ที่นี่

ยกเว้นสายเลือดแห่งเฮเฟตัสที่มักนิยมสร้างอาวุธและชุดเกราะด้วยตัวเอง

ชาวค่ายสามารถ “บริจาค” หรือ “หยิบยืม” อาวุธและอุปกรณ์ล้ำค่าอื่น ๆ
ที่เป็นรางวัลจากภารกิจได้ที่นี่

แบบฟอร์มขอเบิกอุปกรณ์ค่าย

ชื่อตัวละคร: 

สังกัดบ้านพัก:

อุปกรณ์ที่ต้องการยืม: [ดูในลิสต์รายชื่ออุปกรณ์ด้านล่าง]

เครคิตค้ำประกัน: เลือกรูปแบบเครคิต

วิธีการหยิบยืมอุปกรณ์ส่วนกลาง

1) ในการหยิบยืมอุปกรณ์จากส่วนกลาง ท่านจะต้องมีเครคิตตัวเองในระดับหนึ่ง

2) หากเป็นอุปกรณ์ระดับม่วงขึ้นไป จะต้องมีเครคิตตัวเองก่อน ซึ่งการใช้เครคิตตัวเองจะเลือกได้ดังนี้

รูปแบบเกียรติยศ : ใช้ค่าเกียรติยศ 2000 ต่อการหยิบยืม 1 อุปกรณ์

รูปแบบจิตอาสาของค่าย : ใช้ 30 ป้ายเกียรติยศ(HB)

4) หากเป็นอุปกรณ์เกรดน้ำเงินจะใช้เครคิตเพียง 200 เกียรติยศ หรือ 5 ป้ายเกียรติยศ(HB)

การบริจาคอุปกรณ์แก่ค่าย

การบริจาคอุปกรณ์ที่คุณไม่ได้ใช้แล้ว มอบให้แก่ค่าย เพื่อให้คนรุ่นหลังสามารถหยิบยืมไปใช้ได้

โดยไม่ต้องเสียเงินซื้อจากร้านค้า โดยอุปกรณ์ที่บริจาคจะมีรูปแบบรางวัลแตกต่างกัน

อุปกรณ์เกรดน้ำเงิน (ซื้อจากร้าน/ดรอป) อัปเกรดไม่ตัน - ไม่มีรางวัล

อุปกรณ์เกรดน้ำเงิน (ซื้อจากร้าน/ดรอป) อัปเกรดถึงขั้นสูงสุด 20 - 50 พลังใจ , 5 ป้ายเกียรติยศ(HB) , 50 เกียรติยศ

อุปกรณ์เกรดม่วง - 100 พลังใจ , 10 ป้ายเกียรติยศ(HB) , 100 เกียรติยศ

อุปกรณ์เกรดทอง - 300 พลังใจ , 20 ป้ายเกียรติยศ(HB) , 300 เกียรติยศ

อุปกรณ์เกรดแดง - 600 พลังใจ , 30 ป้ายเกียรติยศ(HB) , 600 เกียรติยศ

อุปกรณ์เกรดเงิน (อาวุธประดิษฐ์) - 2100 พลังใจ , 40 ป้ายเกียรติยศ(HB) , 900 เกียรติยศ

ต่อรอบ (ได้เท่ากันสามคนหากเป็นของจากภารกิจ): +35 EXP (สำหรับ Lv Max ได้รับ +2 Point แทน)

หากเป็นอุปกรณ์จากการไปทำภารกิจคำพยากรณ์ให้แจ้งชื่อผู้เดินทางด้วย

ต่อให้เป็น NPC ก็ต้องแจ้ง รางวัลจะถูกหาร 3 แบ่งเท่ากันทุกคน รวม NPC

⋘ รายการอุปกรณ์ที่มี ณ ตอนนี้ ⋙

หมวกบุตรคำลวง

คุณสมบัติผู้เหมาะสมที่จะใช้งาน: ต้องมี INT 60 ขึ้นไป ต้องมี POW 60 ขึ้นไป ต้องมีเลเวล 75 ขึ้นไป

คุณภาพระดับทอง

(ไม่มีการตีบวก) (ไม่มีการอัปเกรด)

จำนวน: 1 ชิ้น

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

หมวกที่แร็กนาร์ เมสัน เป็นผู้สร้างขึ้น ภายใต้การแนะนำจากคนแคระชั่วร้ายที่เป็นบริวาลของโลกิ พ่อของเขา แร็กนาร์ทุ่มเทวิจัยมาหลายปีเพื่อจะสร้างสิ่งที่เขาจะใช้ปลอมแปลงใบหน้า แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์เท่าไหร่ เพราะมันไม่สามารถกลบหมวกที่ครอบหัวและใบหน้าได้ มีเพียงหน้าตาที่เปลี่ยนไป แต่ถ้าถอดหมวกออกก็จะกลับคืนดังเดิม แม้เขาจะใช้พลังลวงตาทำให้ผู้คนเห็นเขาเป็นในแบบที่เขาต้องการก็ได้ แต่หลายครั้งที่เขาต้องรับมือกับการกลบเกลื่อนพลังเวท จึงได้คิดถึงสิ่งประดิษฐ์นี้ โดยหมวกนี้มีสองชิ้น อีกชิ้นเขากำลังวิจัยพัฒนาต่อไป ส่วนชิ้นนี้เขานำมาสวมใส่พลาง ๆ และ สำหรับบุตรแห่งโลกิผู้สวมหมวกนี้ยังทำให้เขาไม่ถูกพลังจิตจากเดมี่ก็อตด้วยกันเองรบกวนหร่ือสอดแทรกมาก่อกวนเขาได้เมื่อผนวกกับพลังของเขาในตัว แต่หากเป็นคนอื่นสวมใส่ จะทำได้เพียงปลอมแปลงใบหน้าตัวเองเป็นใบหน้าอื่น ๆ ที่เคยเห็นได้ 10-30 นาที โดยใบหน้าที่ปลอมแปลงจะปลอมแค่ใบหน้าแต่ไม่ได้ปิดซ่อนหมวก รวมไปถึงรูปร่างยังเป็นรูปร่างของเรา คุณจะได้รับหมวกใบนี้ในการต่อสู้บนเกาะสายหมอกกับบุตรแห่งโลกิ แม้เขาจะชนะ แต่ในการต่อสู้ก็แลกมากับการที่เขาทำหมวกตก

เพลิงกรีก

คุณภาพระดับทอง

จำนวน: 10 ชิ้น

ดาบน้ำแข็งบอรีอัส

คุณภาพระดับแดง (Lv 150)

จำนวน: 1 ชิ้น

Dean HEROES

149

บริจาคสิ่งของที่ไม่ต้องการแก่คลังแสง

             รู้สึกว่าจะเอาอุปกรณ์ที่ไม่ต้องการมาบริจาคที่คลังค่ายได้นะ

             คณะเดินทางตามหาตรีศูลที่หายไปเคยหารือกันในรถบ้านระหว่างเดินทาง นั่นก็เพราะในทีมมีแต่คนเกี่ยงที่จะรับ ‘หมวกบุตรแห่งคำลวง’ เอาไว้ หมวกประดับเขาโง้งสีทองอร่ามจัดว่าเป็นดีไซน์สุดเห่ยที่มีแต่พวกอยากเป็นจุดสนใจสวมใส่กัน ส่วนคุณสมบัติอันแสนพิเศษของมันคือเมื่อสวมใส่แล้วจะทำให้ผู้สวมมีใบหน้าและน้ำเสียงเช่นเดียวกับผู้ที่ต้องการปลอมแปลงตัวตน แต่ขอเสียอันโดดเด่นไม่แพ้กันก็คือมันยังคงรูปร่างของหมวกมีเขาเอาไว้

             สำหรับสายเลือดโพไซดอนทั้งสองคิดเหมือนกัน พวกเราไม่ต้องการของจากศัตรูมาให้บั่นทอนจิตใจเล่น ๆ ส่วนเดม่อนก็มีพลังที่เหนือยิ่งกว่าการเปลี่ยนแปลงเฉพาะใบหน้าเสียอีก ทางสองสาวเอมีเลียและอารีแอนน์ก็ไม่ประสงค์ที่จะรับดูแลหมวกใบนี้ต่อหน้าที่นั้นจึงตกทอดมาที่ดีน อันที่จริงเขาก็คิดว่าตอนนั้นเก็บหมวกทรงเห่ยนี่มาทำไม คงเพราะสัญชาตญาณและความจนของตัวเองกระมังถึงได้หยิบอะไรสีทอง ๆ ติดมือมาก่อน

             นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล มาหยุดยืนจด ๆ จ้อง ๆ อยู่ที่หน้ากระท่อมอะธีน่า ศูนย์รวมของเดมิก็อดที่มักจะเหม็นขี้หน้าสายเลือดโพไซดอนอย่างเขาเหลือคณานับ (ยกเว้นลิเลียน่าไว้คนนึง)

             “ไง คนโรคจิต แวะมาส่องอะไรหน้ากระท่อมฉัน”

             น้ำเสียงคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง ต่อให้ไม่หันไปมองดีนก็รู้ได้ว่าเป็น โซเฟีย คลาร์ก อาจารย์สอนคลาสหอกที่น่าหมั่นไส้คนนั้น แต่ก็จำเป็นต้องหันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอยู่ดี รุ่นพี่สาวอยู่ในชุดออกกำลังกาย แจ๊กเก็ตสีส้มสวมทับสปอร์ตบาร์และกางเกงที่เข้าชุดกัน เผยให้เห็นเนื้อหนังร่องสิบเอ็ดที่เรียกว่าสุขภาพดีมากกว่าโป๊เปลือย จะว่ายังไงดี เรียกว่าเป็นรูปร่างไร้ที่ติได้ไหม? ส่วนเรื่องการแต่งกายพวกเราชาวค่ายไม่จำเป็นต้องสวมเสื้อค่ายทุกวัน บางทีมันก็ต้องเวียนซักกันบ้าง

             “โรคจิตอะไรพูดให้มันดี ๆ หน่อย ยัยผู้หญิงร่องสิบเอ็ด” ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาจิกกัด ดีนไม่ชอบที่จะบูลลี่คนอื่นแต่สำหรับโซเฟียแล้วน่าจะเป็นคำชมเสียมากกว่า

             “ก็ยังเยอะไม่เท่านายหรอกพ่อหนุ่มฟิตเนส” โซเฟียยักคิ้วให้ คิดไว้แล้วเชียวว่าเธอต้องไปสะทกสะท้านกับคำดังกล่าว “แล้วมีธุระอะไร มาหาลิเลียน่า?”

             “เปล่า” เขาปฏิเสธ ไหน ๆ แล้วเข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน “คือว่า ฉันเอาไอเท็มที่ได้จากภารกิจแต่ไม่มีใครเอามาบริจาค เห็นว่าเอามาไว้ที่คลังค่ายได้” ดีนชูหมวกบุตรแห่งคำลวงให้ดู

             “ดีไซน์เห่ยมาก เป็นฉันก็ไม่ใส่หรอก” หญิงสาวจะบ้านอะธีน่าเบะปาก “โอเค จะมาบริจาคของสินะ เดี๋ยวฉันไปเอากุญแจมาเปิดก่อน”

             จากนั้นโซเฟียก็หายเข้าไปในกระท่อมหมายเลขหกก่อนที่เธอจะกลับมาอีกครั้งพร้อมกุญแจโกดังแล้วพาผมไปยังคลังศัสตราวุธที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อก้าวขาเข้ามาที่คลังศัตราวุธก็รู้สึกได้ถึงความเคร่งขลังจากการตกแต่งด้วยศิลปะของยุคกลาง ไม่ได้รีโนเวทให้รูปลักษณ์ทันสมัยเหมือนสถานที่อื่น ๆ ภายในค่าย ซึ่งก็รู้สึกได้ถึงพลังงานที่ชวนให้จิตใจฮึกเหิมดี

             “ดีจังแฮะ บ้านเธอมีคลังเก็บของส่วนตัวด้วย ฉันมีของตั้งเยอะแต่ไม่มีที่เก็บ” เขาหมายถึงหัวไฮดร้าเอย ลูกตาไซคลอปส์เอย เลือดชูปาคาบราเอย แต่ละสิ่งอย่างกับของสยองขวัญ

             “ที่นี่ไม่ใช่คลังส่วนตัวของบ้านอะธีน่าสักหน่อย คลังแสงของค่ายต่างหากย่ะ แค่เด็กบ้านนี้เป็นคนดูแลเฉย ๆ แบบว่าเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูง” โซเฟียยักไหล่ก่อนจะยิ้มภูมิใจซึ่งชวนให้น่าหมั่นไส้ขึ้นมาอีกครั้ง “แต่ถ้าของเยอะนายไปขอให้พ่อสร้างห้องเก็บของได้”

             “ยังไงนะ? ขอให้พ่อสร้างห้องเก็บของให้ พูดเล่นป่ะเนี่ย” ได้ยินแบบนี้ก็แทบหลุดขำออกมา จะกลายเป็น ‘โพไซดอนการช่าง’ ไปแล้วเหรอ เขารู้ว่าเทพเสกอะไรออกมาก็ได้กระนั้นก็แอบนึกภาพพ่อใส่ชุดช่างไม่ได้อยู่ดี “จะว่าไปกระท่อมที่พวกเราอยู่นี่สร้างด้วยเวทมนตร์งั้นเหรอ? ฉันเคยไปกระท่อมเฮคาที ข้างในอย่างหรูมีห้องปรุงยา ห้องหนังสือ แถมห้องนอนยังเป็นห้องเดี่ยวอีกต่างหาก หรูหราหมาเห่ากว่ากระท่อมโพไซดอนเยอะเลย”

             “ทีพูดจริงล่ะไม่เชื่อ พวกนายนี่มันสมองสาหร่ายเหมือนกันไม่มีผิด”

             “ห๊ะ สมองสาหร่ายเหมือนกับใคร?” ดีนขมวดคิ้ว ไม่ได้ติดใจกับคำต่อว่าแต่สงสัยมากกว่า

             “พี่ชายนายไง พี-อี-อาร์-ซี-วาย”

             “อ้อ นั่นฉายาเขาเหรอ” ดีนหัวเราะ เกือบลืมไปเลยว่าโซเฟียกับเพอร์ซีย์เป็นเด็กค่ายรุ่นเดียวกัน “แหม่ เป็นเกียรติมะ ฉายาเดียวกันกับเจ็ดวีรบุรุษที่ยังมีลมหายใจอะไรนั่นซะด้วย”

             “อือฮึ ส่วนเรื่องกระท่อมสร้างด้วยเวทมนตร์ก็ใช่ เมื่อก่อนกระท่อมแต่ละหลังไม่ได้ดีแบบนี้หรอก ฉันเคยเข้าไปในกระท่อมโพไซดอนครั้งนึง ข้างในเหมือนกับโรงเก็บเรือ ประดับไปด้วยแหอะไรก็ไม่รู้รกรุงรังไปหมด ตรงกลางเป็นบ่อน้ำแล้วก็เตียง ใช่ ที่ฉันกำลังพูดอยู่ก็คือเมื่อก่อนทุกบ้านมีห้องอยู่ห้องเดียว และอะไรรก ๆ ทุกอย่างในนั้นก็สุมรวมกันในนั้นหมดเหมือนกับนอนอยู่ในห้องเก็บของ”

             “เอ่อ.. เท่าที่เธอเล่าฟังดูแย่จังแฮะ”

             “ใช่ แย่มาก ไม่ต้องคิดเลยว่าเด็กบ้านเฮอร์มีสต้องอยู่กันยังไง อย่างกับห้องนอนทาสสมัยปีพันแปดร้อย ก็ต้องยกความดีความชอบให้เพอร์ซีย์ที่เสนอการปรับปรุงค่ายครั้งใหญ่ รวมถึงยอมรับเหล่ามินิก็อดด้วย อ้อ.. สมัยนั้นไม่ได้มียี่สิบกว่ากระท่อมเหมือนตอนนี้หรอกนะ”

             “โอ้โห ความรู้ใหม่ ฉันรู้แค่ว่าพี่เพอร์ซีย์เขาออกไอเดียปรับปรุงค่าย ไม่งั้นกระท่อมคงมีแค่สิบสอง.. ไม่สิ สิบสามสินะ”

             ดีนคิดตาม ถ้าเกิดว่าเด็ก ๆ สายเลือดมินิก็อดไม่ได้รับการรับรองจะเป็นยังไงกันนะ นอกค่ายสุดแสนอันตราย เด็ก ๆ ไม่สามารถต่อกรกับอสุรกายได้แม้จะเป็นตัวสุดอ่อนอย่างฮาร์ปี้หรือก็อบลิน พลังของเทพเหล่านั้นน่าจะไม่เพียงพอที่จะคุ้มครองลูก ๆ ของพวกเขาด้วย

             “ที่บ้านเฮคาทีมีห้องเยอะก็ตรงตามสำนวน ‘ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ ผูกอู่ตามใจผู้นอน’ ส่วนที่กระท่อมของนายเป็นห้องนอนรวม.. ก็ไม่รู้สิ บางทีเทพโพไซดอนอาจประสงค์เช่นนั้น หรือไม่ก็เด็กรุ่นที่ต่อจากเพอร์ซีย์อยากได้ห้องนอนรวมก็ได้ใครจะไปรู้” โซเฟียยักไหล่

             “ฉันก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะที่จะได้ห้องนอนรวม ตอนเจรี่กลับมาก็จะมีเพื่อนด้วย ไหน ๆ มีพี่น้องทั้งทีก็ต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์มีพี่น้องให้เต็มที่นั่นแหล่ะ”

             “งั้นถ้านายอยากจะสร้างโกดังเพิ่มก็ลองนำสินสงครามจากอสุรกายเจ็ดตน พร้อมถวายความศรัทธาหรือไม่ก็ดรักมาไปบูชาพ่อของนายที่กองไฟเฮสเทียตรงกลางสวนหย่อมดู ยังไงนายก็เป็นที่ปรึกษาของบ้านอยู่แล้วนี่ใช่ไหมล่ะ” โซเฟียแนะนำวิธีการ แต่นั่นทำให้ดีนฉงน

             “ที่กองไฟกลางสวนนั่นเผาของส่งให้พ่อได้ด้วยเหรอ งี้ไม่ต้องไปที่เตาไฟบูชาเทพก็ได้สิ”

             “ไม่ได้ มันคนละส่วนกัน ที่เตาไฟบูชาเทพเป็นส่วนงานของเทพเฮอร์มีส แต่กองไฟเฮสเทียคือไฟที่เทพีเฮสเทียครอบครองโดยตรง จะว่าไงดีล่ะ รู้แค่ว่าใช้งานต่างกันก็พอ” โซเฟียตัดบทส่วนหนึ่งคงเพราะว่าเธอขี้เกียจอธิบาย และอีกหนึ่งก็เพราะ… หญิงสาวผุดรอยยิ้ม “ฉันคิดว่านายคงต้องเข้าห้องสมุดไปหาความรู้สักหน่อย พอดีกับว่าฉันมีการบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เด็กในค่ายได้ทำ ‘สมุดบันทึกอสุรกายที่พบเจอ’ ส่วนรายละเอียดอื่น ๆ อยู่ในบอร์ดประจำค่าย เผื่ออยากไปดู”

             “สมุดบันทึกอสุรกาย? หมายถึงว่าให้เขียนบันทึกอสุรกายที่เคยสู้มาน่ะเหรอ” โซเฟียพยักหน้าแทนคำตอบ “เอาไว้ถ้าว่างจะลองคิดดู”

             “ต้องคิดจะทำเฉพาะตอนที่ว่างเหรอ คิดตอนนี้เลยก็ได้มั้งว่าจะทำหรือไม่ทำ ส่วนตอนที่ว่างคือช่วงเวลาของการลงมือ ได้ค้นคว้าหาความรู้แล้วก็ทบทวนตัวเองซะบ้างเผื่อจะตื่นรู้อะไรบางอย่างได้ดียิ่งขึ้น”

             “ดูพูดเข้า.. เออ ๆ ฉันตกลงก็ได้ว่าจะทำในเวลาที่ว่าง ถ้าไม่ขี้เกียจแล้วก็ไม่ลืม”

             “ดูพูดเข้า” หญิงสาวกล่าวทวนพลางหัวเราะ “นั่นมันก็แล้วแต่นาย ฉันแค่เสนอทางเลือกกับรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเอง” จากนั้นเธอก็ฉกหมวกในมือของดีนไป “ว่าแต่ลองหรือยังว่าหมวกนี่มันทำอะไรได้”

             “มีคนเคยลองแล้ว มันเป็นหมวกที่สามารถปลอมใบหน้าของคนที่เพ่งสมาธิถึงได้ แต่ก็ปลอมได้แค่หน้ากับเสียง หมวกพิลึก ๆ นั่นยังคงอยู่บนหัว เธออยากลองไหมล่ะ?”

             รุ่นพี่สาวส่ายหน้าดิ๊กก่อนจะวางมันไว้บนตู้โชว์ที่ว่างเปล่า จากนั้นก็หันมาชี้นิ้วไปทางสมุดบันทึกที่วางอยู่ใกล้ ๆ

             “ลงชื่อผู้บริจาคไว้ด้วย หมวกใบนี้ได้มาจากภารกิจใช่ไหม ใส่ชื่อเพื่อนของนายลงไปด้วยล่ะ อ้อ.. เฉพาะคนที่ลงชื่อไปทำ คนที่เพิ่งมาใหม่เมื่อวานไม่นับ”

             “ลงชื่อผู้บริจาค… สมุดเล่มนั้นสินะ” ดีนเปิดสมุดบันทึกเล่มเก่าคร่ำครึออก ดูเหมือนว่ารายการส่วนมากมักจะหยิบยืมอุปกรณ์สวมใส่ธรรมดา ๆ ไม่ค่อยมีไอเท็มวิเศษเท่าไร เขาหยิบปากกามาเขียนชื่อตัวเองและเพื่อนอีกสองคนลงไป “งั้น.. ธุระวันนี้ก็เสร็จแล้วสิ?”

             “ถ้าแค่บริจาคของก็ประมาณนั้น”  โซเฟียปัดมือ

             “ถ้างั้น.. อ่ะนี่ ฉันให้ ค่าแรงสำหรับการไปหยิบกุญแจและช่วยอธิบายอะไรตั้งเยอะแยะ” ดีนยื่นอมยิ้มโลลิป็อบให้แก่หญิงสาว เดิมทีเขาตั้งใจจะเอามาให้เป็นสินน้ำใจแก่เด็กบ้านอะธีน่าที่มาช่วยเหลืออยู่แล้ว เผื่อว่าเด็กบ้านนี้จะได้มองเขาดีขึ้น

             “มีสินน้ำใจซะด้วย งั้นก็ขอบใจแล้วกัน” โซเฟียปั้นยิ้มให้ เขาไม่รู้ว่าเธอยิ้มออกมาจากใจหรือว่าการแสดง เพราะอีกฝ่ายเคยบีบน้ำตาหลอกเขาสำเร็จมาแล้วครั้งหนึ่ง “งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะได้ปิดคลัง”

             “อ้อ ได้ ถ้างั้นแยกย้ายเลยแล้วกัน แล้วถ้าว่าง ๆ จะเอาสมุดบันทึกอสุรกายอะไรนั่นไปส่ง”

             ดีนโบกมือเบา ๆ ก่อนจะเดินออกมาจากคลังศัตราวุธแล้วปล่อยให้ผู้ดูแลจัดการงานของเธอไป

บริจาคอุปกรณ์ให้แก่คลังค่าย
ชื่ออุปกรณ์: หมวกบุตรคำลวง
ระดับอุปกรณ์: อุปกรณ์เกรดทอง
(300 พลังใจ , 90 คะแนนบ้าน , 300 เกียรติยศ)

ผู้บริจาค:
1. ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล
2. เดม่อน แคนเนลท์
3. ไบร์ท เอมส์
-----------------------------------------------

มอบ [อมยิ้ม] แก่ [โซเฟีย คลาร์ก]
+5 โบนัส จากน้ำหอม
รับเควส (จากโซเฟียโดยตรง) : ศึกษาเกี่ยวกับอสุรกายในเทวตำนาน

Cooper HEROES

09/07/2025 9.30 น.- 10.00น.

บทที่ 60

เป็นอีกหนที่เวรดูแลความสะอาดและตรวจตราคลังศาสตราวุธเวียนมาถึงคูเปอร์ ร่างสูงโปร่งคนนั้นสาวเท้าเข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาดเต็มสองมือ แปรงขัดพื้นผูกเชือกยาวคล้องไว้กับถังน้ำสบู่ที่สั่นกรอกแกรกเป็นจังหวะราวกับมันเองก็ไม่พอใจโชคชะตา คูเปอร์เหลือบตามองมันแล้วพึมพำกับตัวเองแบบติดจะประชดนิด ๆ

“ทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อยนะเจ้าถัง อย่าทำเป็นงอแงตอนฉันขัดพื้นล่ะ”

เขาวางของลงบนพื้นหินเย็นเฉียบอย่างเบามือเพราะไม่อยากให้เสียงกระทบดังจนเงาอาวุธตรงชั้นวางสะท้อนเหมือนจะมองมาอย่างตำหนิ ชายหนุ่มกวาดสายตาไปทั่วเพดานต่ำและกำแพงเรียงชั้นอาวุธราวกับชั้นหนังสือแห่งการฆาตกรรม ใบดาบแวววาวหากสะท้อนแสงโคมไฟกระพริบเหมือนขยิบตาเชื้อเชิญ

ไม้กวาดด้ามสั้นที่พยายามทำตัวเป็นมิตรส่งเสียงเสียดสีเบาๆ เมื่อปลายฟางลากไถไปตามพื้นคอนกรีตที่เต็มไปด้วยคราบฝุ่น คูเปอร์ใช้ฝ่ามือผลักมันอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ริมฝีปากก็ขยับพึมพำคล้ายคนเจรจาต่อรองกับเจ้าไม้กวาดว่าถ้าเชื่อฟังดีๆ จะเลื่อนตำแหน่งเป็นไม้กวาดหัวหน้าฝ่ายรักษาความสะอาด คราวนี้เหมือนมันเริ่มเชื่อฟัง เขาจึงถือโอกาสลูบที่ด้ามมันเบา ๆ อย่างคนเอาใจ

“ใจเย็นหน่อย ฉันแค่มาปัดฝุ่น ไม่ได้จะพาพวกนายไปฆ่าไซคลอปส์เล่น”

น้ำเสียงของเขาขึ้นลงอย่างคนที่คุยเล่นกับสิ่งไม่มีชีวิตเป็นประจำ ในขณะมือก็จุ่มแปรงลงไปในถังสบู่ให้ฟองฟอดแล้วเริ่มขัดบริเวณทางเดินแคบระหว่างชั้นวางอาวุธอย่างตั้งใจ ทุกจังหวะขยับร่างกายเป็นไปด้วยความเป็นระบบแต่ไม่ไร้ชีวิตชีวา 

ค่ายนี้มีสิ่งมีอะไรแปลก ๆ เยอะก็จริง แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงที่สุดคือการที่มีอาวุธเป็นร้อยเล่มรอให้คนคนเดียวมาปัดฝุ่นจนแสบจมูก พอเขาจามที เศษผงก็ฟุ้งกระจายไปทั่วจนเกือบโดนชุดเกราะสัมฤทธิ์ที่จัดเรียงกันเรียบร้อย เคราะห์ดีที่มือไว คูเปอร์เบี่ยงตัวรับแรงสั่นสะเทือนที่เกิดจากการกระทบเบาๆ แล้วถอนหายใจยาวราวคนกำลังสวดมนต์ในใจขอให้เหล่าเทพใจดีอย่าเพิ่งประทานบททดสอบอะไรเพิ่ม

ชายหนุ่มใช้ผ้าเช็ดตรงด้ามดาบยาวที่มีคราบนิ้วมือใครสักคนทิ้งเอาไว้ด้วยความตั้งใจชัดเจนเกินไป มุมปากเขายกขึ้น ราวกับจะขำคนที่แกล้งทำให้สกปรก คงคิดว่าตัวเองตลกมากล่ะสิ แต่ลืมไปว่าคนเช็ดคือเขา ผู้มีความสามารถบ่นได้สามวันสามคืนโดยไม่ซ้ำประโยค

"โอ้ คราบนี่น่ะ ฉันจะเรียกว่า ‘ศิลปะมือไขมัน’ ละกัน" เจ้าตัวพึมพำติดตลกในลำคอ แล้วลงแรงเช็ดจนขึ้นเงา ก่อนจะยื่นหน้าไปดูผลงานตัวเองอย่างภาคภูมิ

พอเช็ดอาวุธชุดแรกเสร็จ เขาก็หันไปทางชั้นวางโล่แล้วไล่ตามเช็ดทีละอัน คูเปอร์ลากสายตาไปยังปลายสุดของแถว รู้สึกคันยุบยิบแถวท้ายเพราะฝุ่นเกาะหนาเกินเหตุจนอยากใส่ชุดกันสารเคมีเข้าไปจัดการ

ชายหนุ่มเลือกหยิบขวดยาสเปรย์ทำความสะอาดขึ้นมาฉีดแบบไม่ไว้หน้าใคร ฟองไหลเยิ้มตามรอยเชื่อมของโล่ เขาจ้องฟองเหล่านั้นอย่างคนกำลังถอดรหัสลับ แล้วใช้เศษผ้าขัดวนเป็นวงกลมช้า ๆ ด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“นายรู้ไหม โล่เนี่ยเป็นเหมือนเพื่อนรักที่ชอบบังหน้าเวลาเราจะตาย” เจ้าตัวพูดคุยกับมันอย่างเป็นงานเป็นการ ก่อนจะพยักหน้าเหมือนฟังคำตอบกลับมา “ใช่ๆ ฉันก็คิดงั้นแหละ อย่าดื้อสิ ล้างง่าย ๆ หน่อยเถอะ”

พอขัดเสร็จ คูเปอร์ยืนเท้าสะเอวมองดูแถวโล่เป็นระเบียบขึ้นมานิดหน่อย ใบหน้าเขาฉายแววพอใจราวกับศิลปินเพิ่งเซ็นชื่อบนภาพวาด จากนั้นชายหนุ่มลากอุปกรณ์ต่อไปยังมุมดาบสั้นซึ่งอัดแน่นราวพยายามจะอัดโรงงานอาวุธทั้งโรงเข้ามาไว้ในห้อง

เขาลอบถอนลมหายใจพรางยกไม้กวาดขึ้นพาดไหล่ ราวกับเป็นนักรบยามสงบที่ขี้เกียจสวมเกราะ “วันนี้นายทำดีมากนะ ไม้กวาด” พูดจบก็ยักคิ้วให้มันราวกับผู้มีมนุษยสัมพันธ์ดีเลิศ จนเกือบเชื่อว่ามันเข้าใจ

ฝุ่นผงที่เหลือก็ยังดื้อด้านอยู่ คูเปอร์ชะเง้อมองตามพื้นแล้วพูดขึ้น “แกจะเกาะพื้นแน่นยิ่งกว่าชีวิตรักวัยรุ่นก็ไม่ว่า แต่อย่างน้อยช่วยปล่อย ๆ บ้างเถอะ ฉันเมื่อยแล้วนะ”

เขาก้มลงเช็ดคราบน้ำมันที่หยดจากชุดเกราะตัวใหญ่ หัวคิ้วขมวดนิดๆ แต่แววตาเป็นประกายเหมือนเด็กที่เพิ่งเจอปริศนา “ใครมันใช้แล้วไม่เช็ดเลย แกล้งกันชัด ๆ” บ่นพลางใช้ปลายผ้าเช็ดแรง ๆ

พอทุกอย่างเริ่มสะอาดขึ้น คูเปอร์ก้าวถอยออกมาช้าๆ เพื่อประเมินผลงานในภาพรวม แววตาสำรวจคล้ายแม่บ้านผู้จริงจังที่สุดในโลก มืออีกข้างเท้าขอบโต๊ะไม้ใหญ่ ราวกับพร้อมจะจดบันทึกความผิดพลาดของตัวเอง

“พอใช้ได้ละมั้ง คราวหน้าใครทำเลอะอีกจะเก็บค่าปรับเป็นการฟังฉันเล่าเรื่องสามชั่วโมงต่อเนื่อง” เขาเปรยเสียงราบเรียบ แต่หางเสียงคล้ายกำลังขำในใจ

เมื่อทุกอย่างเป็นระเบียบพอให้สบายใจ คูเปอร์วางไม้กวาดลงมุมห้องแล้วหยิบผ้าเช็ดมืออย่างใจเย็น ปัดฝุ่นตามแขนเสื้อแล้วเดินตรวจความเรียบร้อยอีกรอบด้วยก้าวยาว ๆ แต่ไม่เร่งรีบ

สายตาเขากวาดดูดาบ โล่ ชุดเกราะ หอก ลูกธนู ทั้งหมดเรียงเป็นระเบียบ ไม่มีร่องรอยวุ่นวาย บางจุดอาจสะอาดจนสะท้อนหน้าได้ แต่เจ้าตัวไม่พูดอะไร แค่ยกมือเคาะเบา ๆ ราวกับเป็นการให้รางวัล

ชายหนุ่มเงี่ยหูฟังเสียงรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง เห็นว่าเงียบดี ไม่มีคนบุกมาขโมยอาวุธ ไม่มีเสียงเกราะร่วง หรือดาบกระเด็นมาเฉียดหัวเหมือนบางวัน จึงคลี่ยิ้มแบบที่ใครเห็นก็คงรู้ว่าโล่งใจ

“ขอบใจที่ไม่สร้างปัญหานะวันนี้” เขาพูดลอยๆ กับห้องทั้งห้อง ยกมือทำท่าคล้ายตะเบ๊ะแบบปวกเปียกให้ชั้นวางดาบแล้วหมุนตัวออกมาอย่างสบาย ๆ

ขาเดินลากกับพื้นเป็นจังหวะ เหมือนตั้งใจเล่นจังหวะกลองทหาร พอพ้นประตูคลังอาวุธก็โยนผ้าเช็ดมือขึ้นหมุนในอากาศรับกลับมาด้วยท่าทีของนักเล่นกล 

น้ำเสียงติดโอ้อวดแต่ฟังแล้วกลับเหมือนพี่ชายขี้เล่นที่กำลังโม้หลอกเด็กๆ เขาก้าวออกจากคลังอาวุธพร้อมท่าทีคล่องแคล่วแต่ก็แอบมีลักษณะระวังไม่ให้ของในมือโครมคราม

เมื่อเท้าแตะพื้นด้านนอก คูเปอร์ก้มมองถังน้ำที่ตอนนี้เหลือแต่ความว่างเปล่า สีหน้าของเขาผ่อนคลายอย่างคนที่ยอมรับในสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

“ถึงเวลาคืนชีวิตอิสระให้เจ้าถังน้ำ กลับสู่ที่เดิมของนายเถอะ”

พูดจบก็เหวี่ยงถังเบาๆ ไปข้างตัวแล้วเดินอ้อมไปหลังโรงเก็บตรงที่ต้องล้างให้สะอาดก่อนเอาเก็บเข้า 

ในใจเจ้าตัวกำลังคิดว่าถ้าพวกเด็กค่ายจะมาหยิบอาวุธพรุ่งนี้คงต้องพูดเชิงโฆษณาแบบพนักงานขายหน่อย “โปรโมชันวันนี้ เช่าอาวุธแล้วได้ฟังเรื่องเล่าดีๆ ฟรีหนึ่งตอน” แค่คิดก็นึกสนุกขึ้นมา

เมื่อเดินห่างออกมา คูเปอร์เหลียวหลังกลับไปชำเลืองมองประตูคลังอีกที สายตาหยุดอยู่ที่บานประตูไม้หนาๆ ที่ปิดสนิท เขายักคิ้วข้างเดียวราวกับท้าให้มันลองเปิดเองถ้าแน่จริง ก่อนจะเดินต่อไปอย่างอารมณ์ดี มือหนึ่งซุกกระเป๋ากางเกง อีกมือหมุนพวงกุญแจคลังอาวุธเล่นวน ๆ

เสียงรองเท้ากระทบดินดังเป็นจังหวะ เขาเงยหน้ามองฟ้าข้างนอกที่ยังคงส่องแสงแรงกล้า แล้วพึมพำเหมือนกำหนดแผนการในหัว “วันนี้จะไปนั่งเล่นที่กระท่อมหรือจะไปหาอะไรกินดี”

ปลายนิ้วลูบคางคิดจริงจังอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ยักไหล่เหมือนไม่คิดมากนัก ชายหนุ่มเดินหายไปในยามสายของค่าย เสียงฝีเท้าเบาลงเรื่อย ๆ ทิ้งไว้เพียงความสงบที่เริ่มกลับคืนสู่คลังอาวุธที่สะอาดเอี่ยมเหมือนเพิ่งผ่านการปลุกเสกจากเทพีแห่งระเบียบเรียบร้อยโดยตรง

รางวัล: +25 EXP , +3 ดรักม่า  (จากคุณไครอน) และ +1 ป้ายเกียรติยศ

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 3 กันยายน 2025 

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 43

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากที่ทีน่าพาชม “โถงแห่งปัญญา” ของบ้านอะธีน่าจนทั่วแล้ว เสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาของทั้งสองสาวก็ดังขึ้นบนทางเดินที่ปกคลุมด้วยหมอกยามเช้า กลิ่นสนและดินชื้นอบอวลอยู่รอบกาย พวกเธอกำลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่พิเศษที่มีเพียงไม่กี่คนในค่ายที่รู้จักอย่างแท้จริง

​ทีน่าเดินนำอยู่ข้างหน้า ใบหน้าสวยคมของเธอมีรอยยิ้มบางๆ ขณะหันมามองริดาด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความภาคภูมิใจ “ริดาจ๊ะ…” เธอกล่าวเสียงนุ่มแต่หนักแน่น “ต่อไปนี้พี่จะพาเราไปที่ สถานที่ลึกลับที่สุดของบ้านอะธีน่า… ที่นี่ไม่ใช่ใครก็เข้ามาได้ง่ายๆ นะ”

    ​ริดาเบิกตากว้างด้วยความอยากรู้อยากเห็น หัวใจเธอเต้นแรงราวกับกำลังจะได้พบโลกใหม่ “ที่นั่น…มันเป็นที่แบบไหนเหรอคะพี่ทีน่า?”

​ทีน่ายิ้มบางๆ แล้วส่ายหน้าเล็กน้อย “เดี๋ยวก็จะได้เห็นเองจ้ะ… แต่มันคือ หัวใจสำคัญของค่ายเรา เลยก็ว่าได้ และมีเพียงเหล่าสายเลือดแห่งเทพีอะธีน่าเท่านั้นที่ได้รับหน้าที่ดูแล”

    ​เมื่อเดินต่อไปไม่นาน ร่างของริดาก็เผยให้เห็นอาคารหินเก่าแก่ขนาดใหญ่ สร้างด้วยหินอ่อนสีเทาเข้มสลับลวดลายทองแดงที่ส่องประกายเมื่อกระทบกับแสงแดด เหนือบานประตูสูงใหญ่สลักสัญลักษณ์ของ เทพีอะธีน่า ไว้อย่างงดงาม รายล้อมด้วยเถาวัลย์สีเขียวเข้มที่เลื้อยพันราวกับเป็นเกราะคุ้มครอง

    ​ทีน่าหยุดยืนตรงหน้าอาคารก่อนจะกล่าวเสียงสงบ “ที่นี่คือ Armory  คลังอาวุธประจำค่ายฮาล์ฟบลัด สถานที่แห่งนี้ตั้งอยู่ใกล้กับบ้านหมายเลข 6 และเป็นที่ที่เหล่าเดมิก็อดจะมารับอาวุธและชุดเกราะสัมฤทธิ์เพื่อใช้ในการฝึกซ้อมหรือออกภารกิจ”

​.   เธอหันมามองริดาด้วยแววตาอ่อนโยน “ยกเว้นพวกสายเลือดแห่งเฮเฟตัส พวกนั้นจะชอบสร้างอาวุธและชุดเกราะด้วยฝีมือตัวเองมากกว่า”

​.   ริดากวาดตามองรอบๆ ด้วยความตื่นตาตื่นใจ “ที่นี่…ดูยิ่งใหญ่มากเลยค่ะ เหมือนพิพิธภัณฑ์ แต่ก็ดูขลังและทรงพลังไปพร้อมกัน”

​ทีน่าหัวเราะเบาๆ “พูดได้ดีเลยจ้ะริดา… แต่ที่นี่ไม่ใช่แค่คลังเก็บของ ชาวค่ายทุกคนสามารถ บริจาค อาวุธหรือของล้ำค่าที่พวกเขาได้จากภารกิจเพื่อเป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น และแน่นอน…ก็สามารถ หยิบยืม ได้เช่นกันถ้ามีความจำเป็น”

​.   เมื่อบานประตูใหญ่ถูกผลักออก เสียงโลหะเสียดสีกันเบาๆ ดังสะท้อนในอากาศ ภายใน Armory คือห้องโถงขนาดมหึมาที่ส่องประกายด้วยแสงสีทองจากตะเกียงน้ำมันที่ห้อยอยู่ เพดานสูงโค้งคล้ายวิหาร ทุกผนังเรียงรายไปด้วยอาวุธนานาชนิด ทั้ง ดาบ หอก โล่ ธนู และเกราะสัมฤทธิ์ ที่ขัดเงาวับ

    ​เสียงฝีเท้าอีกคู่หนึ่งดังขึ้นจากด้านใน ริดาเงยหน้าขึ้นอย่างประหม่า ไม่นานร่างของหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มที่รวบเรียบร้อยก็ก้าวออกมาจากเงามืด ดวงตาของเธอคมกริบราวเหยี่ยว เสื้อเกราะที่สวมอยู่แนบกับรูปร่างอันสง่างาม เธอดูมั่นใจและเปี่ยมด้วยอำนาจ

​.   “นั่นคือ พี่คลาร่า ชูลซ์” ทีน่าแนะนำด้วยน้ำเสียงชื่นชม “เธอเป็นรุ่นพี่ของบ้านอะธีน่า และเป็นหนึ่งในคนที่ดูแลคลังอาวุธแห่งนี้”

    ​คลาร่าหยุดยืนตรงหน้า ทั้งสง่าผ่าเผยและทรงพลัง เธอกวาดสายตามองริดาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อย “อืม…เด็กใหม่สินะ ดูท่าทางยังไม่เคยจับดาบจริงๆ เลยล่ะมั้ง” เสียงของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจและแฝงการหยอกเย้า

​.   ริดาหน้าแดงเล็กน้อย รีบโค้งศีรษะ “ค-ค่ะ…ริดาเพิ่งเข้าค่ายวันนี้วันแรกเลยค่ะ”

​.   ทีน่าอมยิ้มกับท่าทางของน้อง ก่อนจะเอ่ยแทรก “พี่คลาร่าเป็นคนฉลาดมากนะ ทั้งเรื่องการต่อสู้ การวางกลยุทธ์ และยังเป็นหนึ่งในผู้นำของบ้านเราเลยล่ะ แต่ก็…” เธอหันมายักคิ้วให้ริดา “…ชอบแกล้งน้องๆ อยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะลิเลียน่า น้องสาวอีกคนในบ้าน”

​.   คลาร่าหัวเราะในลำคอเล็กน้อย “หึๆ ก็เด็กคนนั้นช่างทำตัวให้น่าแกล้งเองนี่นา” จากนั้นเธอจึงหันมามองริดาด้วยสายตาจริงจังขึ้น “จำไว้นะริดา…อาวุธทุกชิ้นในที่นี้ไม่ใช่ของเล่น มันคือสิ่งที่ปกป้องชีวิตของเรา หรือพรากชีวิตของศัตรูไปได้ พี่จะสอนวิธีเลือกอาวุธที่เหมาะสมกับตัวเราในวันหลัง”

​    ริดาพยักหน้ารับอย่างตั้งใจ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความตื่นเต้น

​.   ทีน่าเอ่ยปิดท้ายด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “วันนี้เราแค่มาทำความรู้จักกับสถานที่ก่อนนะจ๊ะ ไว้พอริดาพร้อม พี่คลาร่าจะพาหนูไปเลือกอาวุธของตัวเอง…”

​.   ริดาหันมองรอบๆ ห้องอีกครั้ง แสงสีทองสะท้อนกับดาบและโล่ที่วางเรียงราย ราวกับพวกมันกำลังจ้องกลับมาที่เธอ ความรู้สึกตื่นเต้นและหวาดเกรงผสมปนกันเป็นประกายในดวงตา เธอรู้ทันทีว่า…ที่นี่คือจุดเริ่มต้นของเส้นทางนักรบลูกครึ่งเทพของเธออย่างแท้จริง

รับรางวัล : +15 EXP

​

​

​

​

​

    

    ​

​

     ​

  

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: Armory คลังศัตราวุธ บ้านหมายเลขที่ 6 อะธีน่า  |  หัวข้อ: คลังอาวุธ: หัวใจนักรบแห่งค่ายฮาล์ฟบลัด