ณ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคิโบวา สถานที่อันแสนสงบเหล่าเด็กๆ จำนวนมากผู้ไร้ที่พึ่งมาพักอาศัยรวมกัน และแล้ววันนึงก็มาถึงร่างเด็กสาวถูกส่งมาถึงยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มาริน่าที่หลับไหลจากอาการบาดเจ็บสาหัสนั้นค่อยๆฟื้นตัวขึ้นจวบเวลาผ่านไปสามเดือน มาริน่าได้ตื่นขึ้นร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลจำนวนมากค่อยๆลุกขึ้นมาก่อนมาริน่าจะได้พบเข้า กับมือของเธอนั้นที่ขาดหายไป แต่ถึงอย่างนั้นไม่มีแม้แต่น้ำตาที่จะไหลออกมาจากความเสียใจ ไม่นานนักผู้ดูแลสถานที่ได้เข้ามาพบก่อนจะพูดทักทาย
"ตื่นขึ้นแล้วหรอสาวน้อย"
เด็กสาวพยักหน้าเพียงเล็กน้อยก่อนจะนั่งเงียบเป็นเวลานาน และพูดขึ้นเล็กน้อย
"ที่นี่ที่ไหนหรอ"
"ที่นี้สถานเลี้ยงเด็กคิโบวา ยินดีต้อนรับหวังว่าจะเข้ากับคนอื่นได้"
เมื่อสิ้นสุดการสนทนาชายคนดังกล่าวก็ได้เดินจากก่อนปิดประตู มาริน่าเห็นดวงตาจำนวนมากจ้องมองมาที่เธอ แต่เมื่อมองให้ชัดๆเป็นเหล่าเด็กน้อยที่อยู่สถานที่แห่งนี้เหมือนกับตัวเธอ มารินาค่อยๆลุกออกจากเตียงไปยังประตูและแล้วเหตุการไม่คาดฝันก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง ขาที่กำลังเดินกลับอ่อนแรงก่อนเธอจะล้มลงแล้วสลบไปอีกครั้งไม่นานนักเธอก็ฝืนขึ้น เวลาล่วงเลยผ่านไป มาริน่ากลับมาหายเป็นปกติและช่วยงานต่างๆภายในค่ายจนเวลานั้นได้ล่วงเลย และแล้วทุกสิ่งได้หายไปจากเธออีกครั้งเกิดเหตุเพลิงไหม้แบบไม่ทราบสาเหตุการเกิดทำให้ตัวเธอนั้นสามารถหนีเอาตัวรอดออกมาได้เพียงคนเดียวก่อนจะเริ่มเร่ร่อนไปตามสถานที่ต่างๆ
มาริน่าได้มาถึงยังเมืองเคปทาวน์ มาริน่าใช้ชีวิตอย่างสุดแสนยากลำบากไม่น้อยตัวเธอนั้นดิ้นรนเพียงบางสิ่งที่เธอนั้นก็ไม่รู้เป้าหมายว่าเธอต้องการสิ่งใด จวบจนวันหนึ่งมีชายแปลกหน้าเขามาทักทายเธอธอพร้อมกับพูดออกมาเพียงสั้นๆ
"เธอมันพิเศษ"
ก่อนจะชักชวนเธอไปที่บางแห่ง ชายคนดังกล่าว ได้บอกเล่าเรื่องต่างๆให้กับเด็กสาวนั้นฟัง ก่อนชายคนนั้นจะพูดว่า
"สาวน้อยผมก็พิเศษเหมือนคุณ ไปค่ายฮาล์ฟบลัดไหมที่นั้นอาจจะมีเหตุผลในการมีชีวิตของเธอ ครั้งหนึ่งผมก็เคยอยู่ที่นั้นเมื่อนานมาแล้ว"
เด็กสาวได้แต่ทำหน้าสงสัยพร้อมกับพูดตอบไปว่า
" ทำไมต้องหาเหตุผลการมีชีวิต "
ชายคนนั้นก็ทำได้แต่ถอนหายใจแล้วพูดกลับไป
"ลองไปดูสักครั้งถ้าคิดว่ามันไม่ต่างจากทีนี้ก็ให้ทุกอย่างมันจบลงที่นั้น"
เด็กสาวก็ได้ตอบเพียงแค่
"ที่คุณพูดมาก็น่าสนุกดี"
เด็กสาวตอบตกลง กับชายคนดังกล่าวไปก่อนชายคนนั้นจะทิ้งท้ายคำพูดของเขาว่า
"เหมือนได้เจอตัวเราในอดีตเลยแฮะ หลังจากนี้เธอก็เรียกฉันว่ารุ่นพี่ซะ"
มาริน่าเดินทางไปกับชายที่ให้เธอเรียกว่ารุ่นพี่ก่อนรุ่นพี่คนดีงกล่าว
"เป้าหมายแรกที่เราต้องไปคือท่าเรือวิคตอเรียแอนด์ อัลเฟรด ยังไงละ แล้วฉันนะชื่อว่าบีรัค"
มาริน่าพยักหน้าพร้อมกับเดินตามบีรัคแต่ทว่าบีรัคได้แวะที่แห่งนึงเพื่อเตรียมสัมภาระจำนวนมากพร้อมกำทำเอกสารบางอย่าง เมื่อมาถึงท่าเรือบีรัคได้ไปยืนเอกสารให้กับทางท่าเรือก่อนตัวเขานั้นจะได้พาตัวมาริน่ารีบวิ่งไปอีกที่เขาได้พูดขึ้น
"ปะเราก็เตรียมตัวกันเถอะ ไปลงเรือกัน"
มาริน่าเดินตรงไปยังท่าเรืออีกครั้งก่อนบีรัคจะรีบแบกเธอไปยังกล่องขนาดใหญ่ที่สามารถบรรจุดสิ่งของได้จำนวนมาก พร้อมกับมาเอกสารใบกำกับส่งกล่องใบดังกล่าวมุ่งตรงสู่นิวยอร์ก เด็กสาวและชายหนุ่มได้อาศัยอยู่ภายในกล่องใบนั้นจนกระทั้งเสียงทุกอย่างได้เงียบลง พร้อมมีเสียงการเคลื่อนย้ายสิ่งของใกล้ๆกล่องของพวกเธอ ก่อนจะได่ยินเสียงบางคนพูดขึ้น
"ถึงที่หมายสักที่นิวยอร์กที่รัก"
เมื่อได้ยินเสียงทั้งสองก็ได้รีบกระแทกตัวเพื่อเปิดปากกล่องนั้นออกด้วยกำลังสุดแรงจนกล่องใบนั้นได้เปิดปากออกและทั้งสองได้รีบหนีเจ้าหน้าที่ของเรืออย่างทันที บีรัคหันมาหัวมารีน่าพร้อมกับชูกนิ้วโป้งว่ายอดเยี่ยม บีรัคนั้นจะโบกรถตามทางเพื่อมุ่งสู่เป้าหมายต่อไป
โพสต์ 2024-4-22 15:13:34
โพสต์ 2024-4-22 20:39:14
