[บ้านพักหมายเลข 9] ห้องนั่งเล่น

Eloise HEROES

วันที่  5 มกราคม 2024

เวลา 10.00 น.

หลังจากวันอันยาวนานที่เต็มไปด้วยซ่อมและซ่อมและซ่อม ในที่สุดไมอา เจ๊ใหญ่แห่งบ้านเฮเฟตัสก็ปล่อยเสียงถอนหายใจออกมาแรง ๆ ขณะล้มตัวลงนั่งบนโซฟาของบ้าน ท่าทางของเธอแสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักตลอดทั้งวัน

“เฮ้อ ซ่อมบ้านเสร็จสักทีเหนื่อยสายตัวแทบขาด” เธอพูดพร้อมกับยืดตัวขึ้นแล้วบิดขี้เกียจสองสามที เพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ

“ขอโทษด้วยนะคะพี่ไมอาที่ฉันไม่ได้อยู่ช่วยพี่ซ่อมบ้านเลย” เอโลอิสพูดเสียงอ่อน น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่คราวนี้ไม่ได้ช่วยทุกคนซ่อมบ้านเลยเพราะเพิ่งฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ เรียกได้ว่าตอนนี้ก็แทบจะหายดีเต็มร้อยแล้ว

“ไม่เห็นจำเป็นต้องขอโทษเลย เธอไปพักรักษาตัวน่ะถูกแล้ว พวกฉันเองก็ไปเที่ยวกันสนุกสนานหารู้ไม่ว่าเธอกับสุมิตรกำลังลำบากต่อสู้อยู่ที่ค่ายนี่” ไมอาพูดอย่างเข้าใจและไม่ถือสา เธอหัวเราะเสียงดังพร้อมยกมือขึ้นตบไหล่เอโลอิสสองสามทีดังป้าบ ป้าบ ป้าบ!

“โอ๊ย!!!” เอโลอิสถึงกับสะดุ้งเมื่อโดนฝ่ามืออรหันต์ของพี่สาวฟาดเข้าให้ แขนที่เพิ่งหายดีบัดนี้เหมือนจะกลับมามีรอยช้ำเล็กน้อยเสียแล้วล่ะ

“อะไรกันเนี่ย เธอบอบบางขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันแตะนิดแตะหน่อยทำเป็นโอดโอย” ดูเหมือนว่าไมอาจะไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเองมือหนักเพียงใด ก่อนที่เธอจะเปลี่ยนเรื่อง “เอ้อ! จริงสิวันก่อนฉันเจอเจ้าหน้าจืด”

“หน้าจืด? ใครอะ?” เอโลอิสขมวดคิ้วสงสัยแล้วถามออกไป

“ก็คนที่มาหาเธอที่บ้านคราวก่อนไง” 

“อ๋อ…คนชื่อดีนอะเหรอ” เอโลอิสเริ่มนึกถึงชายหนุ่มที่เคยมาที่บ้าน แต่แบบนั้นไม่น่าจะเรียกว่าหน้าจืดได้เลยด้วยซ้ำ ออกจะฟีลหนุ่มละตินเข้ม ๆ มากกว่า

“ใช่ เขาให้กาวร้อนอะไรมาก็ไม่รู้บอกว่าติดทนให้เอามาใช้ซ่อมบ้าน ฉันอยากจะรู้จริงหมอนั่นจบสถาบันไหนมาถึงใช้กาวซ่อมบ้านได้”

“แล้วพี่ได้ใช้ไหม?” เอโลอิสถามต่อด้วยความอยากรู้

“ใช้ก็บ้าแล้วน่ะสิ อย่ามาดูถูกสกิลการสร้างชาวเฮเฟตัสเชียว คราวก่อนตอนเห็นสภาพที่ลูกคุณดีมาช่วยซ่อมเข่าฉันแทบทรุด ยังดีที่ซ่อมกลับมาจนเหมือนเดิมได้ เอาเป็นว่ากาวนั่นฉันไม่ใช้เธอก็เอาไปแล้วกันเผื่อจะมีประโยชน์สักวัน” ไมอาพูดไปพร้อมส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ เหมือนกำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

“ฉันจะเอากาวนี่ไปทำอะไรกัน?”

“ไม่รู้สิ เผื่อเผลอทำอะไรซุ่มซ่ามของตกแตกก็คงใช้ได้มั้ง อย่าถามมากเลยรับ ๆ ไป”

“ก็ได้” เอโลอิสถอนหายใจแล้วยอมรับกาวมาไว้ในมืออย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

ก่อนที่เอโลอิสจะได้พูดอะไรมากกว่านี้จู่ ๆ เสียงเคาะประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น เธอขอตัวจากไมอาก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเคอร์ติสเพื่อดูว่าใครมาเคาะประตู เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบเข้ากับชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหน้า ท่าทางก็ดูภูมิฐานดีแต่เธอไม่รู้จัก จะว่าไปหน้าตาเขาก็เหมือนกับอีธาน ฮันต์ ยังไงก็ไม่รู้ ด้วยความสงสัยเธอจึงเอ่ยถามผู้มาเยือนออกไป

“สวัสดีค่ะ คุณลุงมาหาใครหรือเปล่าคะ?”

“เย้ยยยยย! คุณเอโลอิสเรียกแบบนั้นไม่ได้นะขอรับ…เคอร์ติส คาราวะท่านเทพซุสขอรับ!” เคอร์ติสถึงกับสะดุ้งเฮือกกับคำพูดของเอโลอิส ก่อนจะรีบถวายความเคารพมหาเทพอย่างลุกลี้ลุกลน

“ทะ…เทพซุส!” เอโลอิสตาเบิกกว้างตัวแข็งทื่อดูเหมือนเธอจะเผลอพูดอะไรที่เสียมารยาทออกไปเสียแล้ว

“ใช่…ข้าเอง” ซุสตอบเสียงราบเรียบ

“ตะกี๊ไม่ได้ตั้งใจ เอโลอิสขออภัยท่านเทพซุสค่ะ”  ใบหน้าของเอโลอิสเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย เธอก้มหน้างุดเหมือนพยายามหลบสายตาของมหาเทพ ใจหนึ่งก็รู้สึกกลัวว่าจะโดนเทพสาปเข้าให้

“ท่านเทพมาเยือนถึงที่นี่เชิญเข้ามาด้านในก่อนขอรับ” เคอร์ติสกล่าวเชื้อเชิญเทพซุสให้เข้าไปในบ้าน น้ำเสียงของมันฟังยังไงก็คือกำลังประจบอยู่ชัด ๆ

“ไม่ต้องหรอกข้ามีธุระเล็กน้อย เสร็จแล้วก็จะไป” เทพซุสปฏิเสธที่จะเข้าไปด้านในเหมือนตั้งใจว่าจะรีบไปรีบกลับ

“ธุระอะไรเหรอขอรับ?” เคอร์ติสเอียงคอเล็กน้อย

“ที่ข้ามาในวันนี้ก็เพื่อที่จะแสดงความยินดีแก่พวกเจ้าที่เป็นหนึ่งในผู้ชนะการประกวดสัตว์เลี้ยงจากผลการประเมินของเหล่าเทพโอลิมเปียนทั้งสิบสององค์ และข้า…ในนามมติสภาโอลิมปัส ขอมอบรางวัลนี้แก่เจ้าในฐานะสัตว์อสูรจอมเท่” คำพูดของเทพซุสทำให้บรรยากาศรอบตัวของเอโลอิสกับเคอร์ติสรู้สึกเหมือนกับอยู่ในงานประกาศรางวัลอันทรงเกียรติอะไรสักอย่าง จนกระทั่งประโยคสุดท้ายที่หลุดออกจากปากเทพซุสนั้นทำให้เอโลอิสได้แต่คิดแล้วก็สงสัย…

“ห้ะ?...” เอโลอิสติดสตั๊นพร้อมกระพริบตาปริบ ๆ 

“เจ้าฟังไม่ชัดเหรอ งั้นข้าจะประกาศอีกรอบ” 

“มะ…ไม่ใช่ค่ะ เพียงแต่…จอมเท่งั้นเหรอคะ?” เอโลอิสแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง

“คุณเอโลอิสไม่คิดว่ากระผมเท่เหรอขอรับ” คำถามของเคอร์ติสทำให้เอโลอิสรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

“จริง ๆ มันก็…” เอโลอิสพยายามคิดหาคำตอบเลี่ยง ๆ ที่จะไม่ทำให้เจ้านกกระทารู้สึกเสียใจ แต่คำตอบก็ยังไม่ออกมาง่ายๆ

“ไม่คิดเคยสักนิดเหรอขอรับ” เคอร์ติสยังคงถามเพื่อความแน่ใจ ถ้านกร้องไห้ได้ป่านนี้เคอร์ติสคงน้ำตาคลอแล้ว

“เอาน่าช่างมันเถอะไปรับรางวัลซะ” เอโลอิสเปลี่ยนเรื่องในใจของเธอไม่ได้คิดว่าเคอร์ติสนั้นเป็นมีความเท่เลยสักนิด ตอนแรกเธอคิดว่าเทพซุสจะพูดถึงเคอร์ติสว่าเป็นอสูรเอาฮามากกว่า

“จงรับรางวัลของเจ้าไปเสีย”

คำสั่งของเทพซุสทำให้เอโลอิสต้องก้าวไปข้างหน้าและรับกล่องรางวัลจากเขา ใบหน้าของเคอร์ติสที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ดูเหมือนจะมีรอยยิ้มแฝงไปด้วยความภูมิใจอย่างเห็นได้ชัด รางวัลนี้มันดูเหมือนจะมีความหมายมากสำหรับมัน เห็นแบบนั้นแล้วเอโลอิสก็ไม่คิดจะพูดอะไรมากมายให้เสียเรื่อง

“ขอบคุณค่ะ” เอโลอิสพูดออกไปพร้อมกับรับกล่องจากเทพซุสอย่างระมัดระวัง แม้ว่าในใจจะยังเต็มไปด้วยคำถามว่ามันเท่ตรงไหนวะ? แต่เธอก็พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด

“หมดธุระของข้าแล้ว ข้าขอตัวก่อน คราวหน้าคราวหลังก่อนจะเรียกใครว่าลุงช่วยเช็คก่อนว่าเขาคือใคร”

“คะ…ค่ะ”  เอโลอิสถึงกับปาดเหงื่อ

หลังจากนั้นเทพซุสก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาไม่เคยมาที่นี่มาก่อนเลย ทันทีที่เขาหายไปจากสายตาของทั้งสอง บรรยากาศโดยรอบก็กลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง เอโลอิสยังคงยืนมองไปที่จุดที่เทพซุสหายตัวไป พวกเทพนี่มาเร็วไปเร็วจริง ๆ เลยนะ…

รับขวดกาววิเศษ มาจาก NPC ไมอา งาตา

รางวัลสัตว์อสูรจอมเท่: 20 ดรักม่า, +1 ตื่นรู้ , +15 คะแนนบ้าน และ หินแห่งปัญญา

รางวัลเข้าร่วมกิจกรรม: 200 พลังใจ , 15 ดรักม่า , 2,000 ดอลลาร์ 

+1 ตื่นรู้ และ +30 คะแนนบ้าน

และเสบียง ช็อกโกแลต 20 ชิ้น และ น้ำทิพย์ 2 ขวด

คณะบ้านแอรีส

วันที่: 19 ธันวาคม 2025

เวลา: 14.00 - 16.00 น.

สถานที่: ประตูค่าย

       ลมหนาวพัดผ่านลานส่วนกลางของค่ายฮาล์ฟบลัด แต่สำหรับชาวกระท่อมหมายเลข 5 อุณหภูมิรอบกายกลับร้อนระอุด้วยความตื่นตัวจากการเตรียมรบ รูบี้ ซู เดินนำสมาชิกทั้งสี่มุ่งหน้าไปยังกลุ่มอาคารที่เต็มไปด้วยเสียงค้อนทุบทั่งและกลิ่นเขม่าควัน—กระท่อมเฮเฟตัส

       "ทำไมเราต้องมาขอยืมของพวกบ้านเลขเก้าด้วยนะ?" เฟลิทซ์ บ่นพึมพำ พลางปรับปกแจ็คเก็ตสีแดงให้เข้าที่ "เรามีรถม้าศึกของบ้านเราอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?"

       "ม้าพวกนั้นดุร้ายเกินไปสำหรับภารกิจสอดแนม" เชลิค ตอบเสียงเรียบ แขนที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นกอดอกแน่น "และมันก็นั่งได้ไม่ครบห้าคนถ้าต้องขนเสบียงไปด้วย เราต้องการพาหนะที่ 'ทนทาน' และไม่สะดุดตาจนเกินไป"

       เมื่อมาถึงหน้าโรงงานหลัก พวกเขาพบกับร่างสูงใหญ่กำยำที่ดูราวกับภูเขาขนาดย่อม วายา เชโนอา ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่หน้าเครื่องจักรขนาดใหญ่ เสื้อกล้ามสีซีดของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเผยให้เห็นกล้ามเนื้อไหล่ที่กว้างกว่าคนปกติเกือบเท่าตัว บนไหล่ของเขามีนกกระทาสีน้ำตาลตัวอ้วนที่ชื่อ โคโค เกาะอยู่ มันจิกกินเมล็ดธัญพืชจากมือของนายช่างอย่างสงบ

       "วายา" รูบี้เอ่ยเรียก น้ำเสียงของเธอนิ่งและทรงพลัง

       วายาชะงัก มือที่ถือประแจขนาดยักษ์หยุดนิ่ง เขาค่อยๆ หันกลับมามองกลุ่มผู้มาเยือนด้วยสายตาว่างเปล่าดุจผิวน้ำนิ่ง เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่จิบเวย์โปรตีนจากแกลลอนพลาสติกข้างตัวพลางมองดูพวกบ้านแอรีสด้วยท่าทางที่เป็นอินโทรเวิร์ดอย่างเห็นได้ชัด

       "เราต้องการพาหนะ..." รูบี้เริ่มเข้าประเด็น "ที่นั่งได้ห้าคน เกราะหนา และต้องไปถึงอิธากาได้โดยไม่พังกลางทาง"

       วายายังคงเงียบ เขาเหลือบมองแจสเปอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ รูบี้ เจ้าของฉายาซามอยแห่งบ้านแอรีสส่งยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว "เฮ้ วายา! วันนี้กล้ามเนื้อนายดูคมชัดขึ้นนะเนี่ย ใช้สูตรไหนน่ะ? ฉันมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสเผ็ดนะ สนใจแลกกับรถสักคันไหม?"

       นกกระทาโคโคกระพือปีกส่งเสียง กุกๆ ราวกับจะประท้วงข้อเสนอของแจสเปอร์ วายาขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่อยากยุ่งกับพวกที่พกกลิ่นสงครามมาด้วยเลย โดยเฉพาะพวกที่พูดมากเกินจำเป็น เขาเตรียมจะอ้าปากปฏิเสธ...

       "วายาขา..." พริมูล่า ก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจแบบที่เธอเคยใช้ในกล้อง "พวกเราได้รับภารกิจสำคัญจากพี่แคลรีสนะคะ ถ้าเราเดินไปถึงอิทาคา ผิวสวยๆ ของฉันคงเสียหมดแน่ๆ นายคงไม่อยากเห็นกุลสตรีต้องตกระกำลำบากใช่ไหมคะ?"

       พริมูล่าพยายามใช้จิตวิทยาการแสดงระดับดาราเด็ก แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลกับนายช่างผู้ซื่อตรง วายามองเธอเหมือนมองเห็นเศษเหล็กชิ้นหนึ่งที่ใช้การไม่ได้ เขาถอนหายใจยาวจนอกกว้างนั้นสะท้อนขึ้นลง

       "งาน... เยอะ..." วายาพึมพำเสียงต่ำ "ไม่มี... รถ..."

       "อย่าเพิ่งตัดรอนสิเพื่อน" เชลิคก้าวเข้ามาใกล้ ความสูง 187 ซม. ของเขายังดูเล็กไปถนัดตาเมื่อยืนต่อหน้าวายา "เราไม่ได้มาขอฟรีๆ ถ้าภารกิจนี้สำเร็จ เราจะนำ 'สินสงคราม' กลับมาให้เป็นการตอบแทน นายอยากได้แร่แปลกๆ หรือแกนพลังงานเก่าๆ บ้างไหมล่ะ? หรือถ้าอยากได้คนช่วยงัดข้อประลองกำลัง ฉันว่างเสมอนะ"

       คำว่า 'แร่' และ 'แกนพลังงาน' ดูจะไปกระตุกความสนใจของวายาเข้าเล็กน้อย เขาปฏิเสธคนไม่เก่งมาแต่ไหนแต่ไร และยิ่งถูกบุตรแห่งแอรีสทั้งห้ารุมล้อมกดดัน (บ้างก็ยิ้มสู้ บ้างก็จ้องจะเผาโรงงาน) เขาก็เริ่มใจอ่อน

       วายาวางแกลลอนเวย์โปรตีนลง เขาพยักหน้าช้าๆ เป็นสัญญาณให้เดินตามเขาไป "คุยข้างใน... ที่นั่ง... ดีกว่า"

       เขาเดินนำกลุ่มเดมิก็อดบ้านแอรีสเข้าไปยังโซนห้องนั่งเล่นส่วนตัวที่ตั้งอยู่ลึกเข้าไปในโรงงาน มันเป็นห้องที่เต็มไปด้วยโซฟาขนาดโอเวอร์ไซส์ที่สร้างขึ้นมาเพื่อรับน้ำหนักคนตัวใหญ่อย่างเขา ผนังห้องประดับด้วยดรีมแคชเชอร์และสายเคเบิลระโยงระยางที่ดูขัดกันอย่างประหลาด

       "นั่ง..." วายาพูดสั้นๆ พลางหยิบบัตรเติมเงินราคา 50 ดอลลาร์ที่แจสเปอร์เคยให้ไว้ (หรืออาจจะจิ๊กมา) ขึ้นมาหมุนเล่นด้วยมาดนิ่งๆ ขณะที่รอให้พวกบ้านแอรีสเริ่มยื่นข้อเสนอที่ยากจะปฏิเสธจริงๆ สำหรับพาหนะที่จะพาพวกเขาไปสู่ความตายหรือเกียรติยศ

       ภายในห้องนั่งเล่นที่ดูเหมือนพิพิธภัณฑ์เครื่องกลผสมบ้านพักชนเผ่าพื้นเมือง วายา นั่งนิ่งราวกับรูปสลักหิน เขาหยิบบัตรเติมเงินราคา 50 ดอลลาร์ที่แจสเปอร์เคยให้ไว้ขึ้นมาหมุนเล่นด้วยนิ้วมือหนาใหญ่ ดวงตาจับจ้องไปที่ รูบี้ ที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างกดดัน

       "อิธากา... หนาว" วายาเปิดบทสนทนาด้วยเสียงทุ้มต่ำที่สั่นสะเทือนไปถึงพื้นห้อง "รถทั่วไป... ไปไม่ถึง พลังเหมันต์จะแช่แข็งเครื่องยนต์ในสิบนาที"

       "นั่นคือเหตุผลที่เรามาหานาย" รูบี้ตอบพลางกอดอก "นายต้องการอะไรเป็นค่าตอบแทน? อาวุธจากคลังของแอรีส? หรือสิทธิ์ในการใช้ลานฝึกซ้อม?"

       วายาส่ายหน้าช้าๆ "หนึ่ง... ห้ามทำเบาะเลอะเวย์โปรตีน สอง... ถ้านำ 'หินเพลิงเทพ' หรือ 'แร่สัมฤทธิ์วิเศษ' กลับมาได้จากที่นั่น... ฉันต้องการแบ่งครึ่ง สาม..." เขาหันไปมองแจสเปอร์ที่กำลังนั่งยิ้มบื้ออยู่บนพรม "...สอนวิธีทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสเผ็ดนั่นให้ด้วย"

       "เฮ้! ดีลเลยเพื่อน!" แจสเปอร์ตบเข่าฉาด "สูตรลับใส่ไข่ลวกกับชีสของฉันน่ะระดับเทพเจ้าเลยนะ!"

       ในขณะที่การเจรจากำลังเป็นไปได้ด้วยดี เฟลิทซ์ ที่เริ่มเบื่อกับการนั่งนิ่งๆ ก็เริ่มอยู่ไม่สุข เขาเดินสำรวจไปรอบห้องจนไปหยุดอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งที่มีอุปกรณ์หน้าตาคล้ายเครื่องพ่นไฟขนาดจิ๋ววางอยู่ ด้วยความมือบอนและนิสัยชอบอะไรที่เกี่ยวกับไฟ เขาจึงหยิบมันขึ้นมาลองหมุนวาล์วดู

       "เฮ้ย เฟลิทซ์! อย่าวางมือบน..." เชลิค ตะโกนเตือน แต่ไม่ทันเสียแล้ว

       ฟิ้วววว—โครม!

       เปลวสีเขียวมรกตพุ่งออกมาจากอุปกรณ์ชิ้นนั้น มันไม่ใช่ไฟธรรมดาแต่เป็น เพลิงกรีก รุ่นทดลองที่วายากำลังวิจัยอยู่ เปลวไฟพุ่งไปเผาพรมขนสัตว์และดรีมแคชเชอร์โบราณบนผนังจนลุกพรึบในพริบตา!

       "เฮ้ย! ไฟไหม้!" แจสเปอร์ตะโกนลั่นพลางพยายามจะเอาเวย์โปรตีนในแก้วสาดใส่ แต่รูบี้คว้าแขนเขาไว้ทัน

       วายาลุกพรวดขึ้น ร่างยักษ์ของเขาทะยานข้ามโต๊ะเพียงก้าวเดียว เขาคว้าถังดับเพลิงเคมีพิเศษที่สร้างขึ้นมาเพื่อดับเพลิงกรีกโดยเฉพาะแล้วฉีดเข้าใส่จุดกำเนิดไฟอย่างแม่นยำ ควันสีขาวอบอวลไปทั่วห้องนั่งเล่นที่เคยสงบสุข

       บรรยากาศในห้องตึงเครียดขึ้นมาทันที วายายืนหอบหายใจหนัก ดวงตาที่เคยว่างเปล่าเริ่มวาวโรจน์ด้วยความโกรธ นกกระทาโคโคบินหนีไปเกาะบนชั้นวางของพลางส่งเสียงร้องประท้วงอย่างบ้าคลั่ง

     "ออกไป..." วายาคำรามในลำคอ "พวกบ้านแอรีส... มีแต่ทำลาย..."

       "เดี๋ยวก่อน วายา!" รูบี้ก้าวเข้ามาขวางหน้าเฟลิทซ์ที่กำลังหน้าถอดสี "นั่นเป็นอุบัติเหตุ ฉันจะให้เฟลิทซ์ซ่อมมัน... ไม่ใช่สิ ฉันจะให้เขารับใช้ในโรงงานนายหลังจากจบภารกิจนี้เป็นเวลาหนึ่งเดือน และฉันจะเพิ่มส่วนแบ่งแร่ให้เป็น 70%"

       วายานิ่งไป มือยังคงกำถังดับเพลิงแน่น เขาเป็นคนใจอ่อนและปฏิเสธคนไม่เก่งก็จริง แต่การเผาบ้านคือสิ่งที่เขารับไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อมองเห็นความจริงจังในดวงตาของรูบี้ และเห็นท่าทางสำนึกผิด (แบบกวนๆ) ของเฟลิทซ์ เขาก็ถอนหายใจยาว

       "เดือนครึ่ง..." วายาต่อรองเสียงต่ำ "และต้องขัดเกราะให้ฉันด้วย"

       "ตกลง" รูบี้ตอบรับทันทีโดยไม่หันไปถามความสมัครใจของเฟลิทซ์แม้แต่น้อย

       วายาเดินไปที่ผนังห้องด้านหลัง เขาเอื้อมมือไปกดกลไกที่ซ่อนอยู่ใต้ชั้นวางของ พื้นห้องนั่งเล่นส่วนหนึ่งค่อยๆ เลื่อนออก เผยให้เห็นลิฟต์ไฮดรอลิกที่ยกพาหนะคันหนึ่งขึ้นมา มันคือรถตู้ทรงบุกเบิกที่ถูกหุ้มด้วยแผ่นสัมฤทธิ์วิเศษหนาเตอะ ล้อยางถูกเสริมด้วยหนามเหล็กแหลมคม และมีตราสัญลักษณ์รูปหัวหมูป่าสีเลือดประทับอยู่ที่ฝากระโปรง

       "Ares-Cargo V.1" วายาเอ่ยชื่อพาหนะด้วยเสียงเรียบ "ระบบทำความร้อนนิวเคลียร์... เกราะป้องกันอาคมเหมันต์... และถ้าพวกนายทำพังแม้แต่รอยขีดเดียว..."

       "ฉันจะส่งเฟลิทซ์มาให้นายถลกหนังทำพรมผืนใหม่แทนผืนที่ไหม้ไปเลย" รูบี้สรุปจบพลางรับกุญแจที่ทำจากทองเหลืองมาถือไว้

       การเจรจาจบลงด้วยความระทึกขวัญ แต่ในที่สุดบ้านแอรีสทั้ง 5 ก็มีพาหนะที่จะพาพวกเขาไปท้าทายพายุหิมะที่อิธากาได้เสียที

รอโรลเพลย์ซ่อมโซนนั่งเล่นครั้งใหญ่ เนื่องจากเกิดอุบัติไฟไหม้ห้องนี้ด้วยเพลิงกรีกรุ่นมินิ โชคดีวายาจัดการดับทัน

ความเสียหายจึงไม่ลาม ลงโรลเพลย์ที่ลานหน้ากระท่อม เพื่อปลดล็อกห้องนั่งเล่น

@Eloise