[บ้านพักหมายเลข 20] ห้องนอนส่วนตัวของ 𝐌𝐚𝐜𝐤𝐞𝐧𝐳𝐢𝐞

ห้องนอนส่วนตัวของ 𝐌𝐚𝐜𝐤𝐞𝐧𝐳𝐢𝐞 บ้านพักหมายเลข 20 ❈ เฮคาที ห้องนอนที่อยู่สุดทางเดินทางด้านขวาของโซนห้องนอน ตกแต่งด้วยโทนสีมืด แต่ถึงกระนั้นก็มีผ้าห่มแสนอบอุ่น รวมถึงเตียงขนาดใหญ่และหมอนที่หนานุ่มนอนสบาย

Mackenzie HEROES

08/1. Evidence

M

…วันนี้เป็นวันที่แมคเคนซีตื่นสายกว่าทุกวัน…


หลังจากที่เมื่อคืนเขาออกไปนั่งฟังเจ้าหมาตัวโตปรับทุกข์แล้วดูดาวด้วยกันที่ทะเลสาบกลางค่ายจนดึกดื่น วันนี้อีกฝ่ายคงออกไปทำภารกิจตามที่ได้บอกเขาไว้แล้ว ส่วนแมคเคนซีเองก็มีเรื่องที่ต้องทำเช่นกัน

หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ ชายหนุ่มก็ออกมาจากห้องนอน วันนี้เขาตั้งใจว่าจะไปที่บ้านใหญ่เพื่อไปดูบอร์ดต่าง ๆ และแวะไปร้านคอนวีเนี่ยนเพื่อซื้อกระเป๋าใส่สัมภาระที่ตอนนี้เริ่มจะเต็มจนใส่ของไม่ได้แล้วเพิ่มเสียหน่อย

“………..?”

แต่เมื่อเปิดประตูบ้าน เขาก็พบเข้ากับเด็กชาย…ไม่สิ หากดูจากรูปลักษณ์ภายนอกซึ่งเป็นครึ่งคนครึ่งแพะแล้วเรียกว่าแซเทอร์น่าจะถูกกว่า แซเทอร์ที่รูปร่างภายนอกอายุราวสิบปีต้น ๆ กำลังยืนอยู่หน้าประตู หากเมื่อครู่เขามองไม่ผิด เหมือนว่าแซเทอร์ตนนั้นจะสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อเห็นเขาเสียด้วย

“อะ…เอ่อ…คะ..คะ…คุณคือแมคเคนซี…ใช่ไหม”

เสียงที่แซเทอร์ตนนั้นพูดออกมาช่างเบาหวิว ซ้ำยังดูจะติดอ่างขาดความมั่นใจจนแมคเคนซีต้องตั้งใจฟัง

“อา…ใช่ นายมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่า”

แทนที่จะได้รับคำตอบ แซเทอร์น้อยกลับยื่นบางอย่างในมือมาให้เขาแทน แมคเคนซีรับของสิ่งนั้นมาดูก่อนที่ดวงตาสีฮาเซลจะเบิกกว้างขึ้นมา

“นี่มัน……”

“คะ..คะ….คุณดีนบอกผมว่า มะ..มะ..มันจะมีประโยชน์…กับคุณ….มะ..มากกว่า…ยะ…ยะ…อยู่กับเขา ผะ…ผะ…ผมขอตัว”

“เดี๋ยวก่อน”

พอได้ยินชื่อว่าใครเป็นคนฝากมาให้ ชายหนุ่มก็รีบคว้าไหล่แซเทอร์น้อยทรงผมแอฟโฟรที่ผลุนผลันจะเดินออกจากหน้าบ้านไปจนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง

“ดีนฝากมาให้ฉันเหรอ อย่าบอกนะว่านี่คือหนังของราชสีห์นีเมียน”

ไร้คำพูดใดออกมาจากปากคู่สนทนาตรงหน้าเหมือนเดิม แซเทอร์ตนนั้นเพียงแค่ผงกศีรษะรับรัว ๆ เพียงเท่านั้น ป่วยการที่จะถาม ดูท่าอีกฝ่ายคงไม่สันทัดเรื่องการปฏิสัมพันธ์กับผู้คนเท่าไหร่

“ขอบใจนะ…”

แมคเคนซีผละมือออกจากไหล่ผอมบางนั่น เมื่อได้รับอิสระ แซเทอร์น้อยก็รีบจ้ำอ้าวออกจากบริเวณนั้นไปราวกับกลัวว่าขืนอยู่ต่อจะถูกเขารั้งตัวเอาไว้อีก

“เป็นแซเทอร์ที่แปลกจริง ๆ”


แมคเคนซีกลับเข้ามาในห้องนอนของตนอีกครั้ง เขาวางหนังของราชสีห์นีเมียนพาดไว้ตรงเก้าอี้ภายในห้องพลางคิดไม่ตกว่าจะจัดการกับมันอย่างไรดี ดวงตาสีฮาเซลปรายมองแผ่นหนังสัตว์แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจบาง ๆ

ชายหนุ่มคิดว่าเขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมดีนถึงนำของสิ่งนี้มามอบให้ แม้ว่าการสอบเลื่อนคลาสจะเป็นการกำจัดศัตรูที่เป็นระบบก็ตาม แต่สิ่งที่ได้รับมามันคือหลักฐานว่าทุกสิ่งอย่างนั้นเคยเกิดขึ้นจริง

…คงจะเจ็บปวดสินะเวลาที่เห็นมัน…

ไม่รู้หรอกว่าสิ่งนี้จะมีประโยชน์อะไรกับเขาในภายภาคหน้า แต่สิ่งที่เขาควรทำตอนนี้ก็เพียงแค่เก็บมันไว้ให้พ้นจากสายตาดีนใช่ไหม คิดได้เช่นนั้น แมคเคนซีก็หยิบหนังราชสีห์นีเมียนขึ้นมา บรรจงม้วนแล้วเก็บเข้าไว้ในลิ้นชักชั้นหนึ่งของตู้เสื้อผ้าซึ่งยังไม่ได้ใช้ เพียงเท่านี้ก็เรียบร้อย ฝ่ามือใหญ่ดันลิ้นชักปิดลงแล้วยืนขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอีกครั้งเพื่อไปทำสิ่งที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม