[กระท่อมที่ 20] ห้องนั่งเล่นส่วนกลาง

ห้องนั่งเล่นส่วนกลาง
บ้านพักหมายเลข 20 ❈ เฮคาที

ห้องส่วนกลางของเหล่าบุตรและธิดาแห่งเทพีเฮคาที

อยู่ส่วนหน้าภายในบ้านพักหมายเลข 20

ภายในห้องตกแต่งแบบดาร์ควินเทจ

เป็นที่พบปะพูดคุยและนั่งเล่นของเหล่าเด็ก ๆ

Laura BELIEVER

บ้านหมายเลข 20 - บ้านเฮคาที (ด้านนอก)

ย้อนเวลา 23 / 12 / 2024 เวลาประมาณ 19.00 น.

---

และบ้านหลังสุดท้าย เธอเดินมาที่บ้านหลังสุดท้ายก่อนจะพบว่าบ้านนี้กำลังซ่อมแซมตัวเองอยู่

ท่าทางดูมีเวทมนตร์  มันดูน่าประหลาดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อตัวบ้านมันสามารถขยับเองได้

ภาพตรงหน้าที่เธอเห็นคือบ้านนั้นกำลังซ่อมแซมตัวเองอยู่  แต่ก็เป็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

นั่นอาจจะเป็นภาพลวงตาที่ทำให้เธอคิดไปเอง  แต่จากเท่าที่เห็นเธอว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง

หรือเธอฝันไปแต่เธอจำได้ว่าเธอยังไม่ได้เข้านอนเลยเป็นไปได้ยังไงที่เธอจะฝัน 

เธอลองยกมือหยิกตัวเองดูเบาๆ “ ก็เจ็บนิ ..... ไม่ได้ฝันนะ ” เพราะงั้นเป็นคำตอบว่าเธอไม่ได้ฝัน เพราะเธอยังรู้สึกเจ็บ

ตอนนี้เด็กสาวเริ่มรู้สึกขนลุกแล้วบ้านนี้มันมีอะไรแปลกแปลกด้วย 

แต่ก็อาจจะไม่แปลกมากถ้ารู้ว่าบ้านนี้เป็น สายเลือดอะไร 

ป้ายตั้งอยู่หน้าบ้านบ่งบอกได้เลยว่าไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไรของบ้านนี้  น่าจะเป็นเรื่องปกติของเค้าที่เธออาจจะไม่ชินเองก็เป็นได้

เธอพ่นลมหายใจเข้าออกสูดลมแล้วก็ทำใจสู้เสือ ลองดูนะ!!

เด็กสาวลองขยับตัวเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้าน  ตัวคงบ้านที่ตอนแรกกำลังขยับอยู่มันก็หยุดนิ่ง เหมือนรู้ว่ากำลังโดนเธอจ้องแล้วเธอก็ขยับเข้าไปใกล้เรื่อยๆ

ทุกอย่างดูนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  “ สงสัยเมื่อกี้จะตาฝาดหรือเปล่า ” เธอถามตัวเองแล้วก็คิดว่าไม่นะเพราะเธอยืนจ้องนานถ้ามันฝาดมันไม่น่าจะใช่

เธอหยิบกระป๋องสีด้านข้างขึ้นมาก่อนจะเริ่มทาสีบริเวณเสา ให้ใหม่ 

เนื่องมาจากที่บ้านหลังนี้สีมันค่อนข้างจะไม่สดเท่าไหร่แล้วเธอก็เลยทาสีกลับคืนไป 

มันอาจจะไม่ได้เสียหายมาจากการต่อสู้ แต่เสียหายมาจากแดดที่แรงขนาดนี้ และดูท่าทางว่าจะไม่มีทีท่าว่าแดดนั้นจะลดลงเลยด้วย

ร้อนทั้งวี่ทั้งวันร้อนมาทั้งวันทั้งคืน  คงไม่แปลกที่บ้านทุกหลังจะเริ่มสีซีดแล้ว 

เธอเอาแปรงทาสีบริเวณเสาของตัวบ้านทีละนิด  ไล่ไปแต่เธอก็ไม่สามารถทาได้สูงมาก เพราะว่าขนาดตัวของเธอนั้นไม่ได้สูงขนาดที่จะปีนขึ้นไปบนหลังคาได้

คงทำได้เพียงพอประมาณ  ทำให้ไม่ลืมที่จะตกแต่งลวดลายด้วยเพราะว่ายังมีสีเดิมอยู่

มันก็เลยยังพอที่จะเดาได้ว่าสีบริเวณดังกล่าวนั้นคือสีอะไร 

เธอเอากระป๋องสีมาตั้งเรียงเปลี่ยนกันให้เป็นขนาดเล็กลงเพื่อจะได้ทาได้พอดี 

แต่มันก็แอบกดดันอยู่ว่าเธอจะทาแล้วมันพังหรือเปล่า  เพราะทักษะศิลปะของเธอนั้นก็ดีเลิศเหลือเกิน ด้วยสิ

เธอทาได้สักพักก่อนจะรู้สึกมึนๆ เพราะกลิ่นสีก็ค่อนข้างรุนแรงเลย

เอาเป็นว่าเธอจะพอแค่นี้ก่อนแล้ววันหลังค่อยมาทำต่อก็ไม่สาย

เด็กสาวลุกขึ้นยืนสักพักนึงให้ตัวเองไม่รู้สึกมึนเธอตั้งตัวยืนตรง 

แล้วก็หันหลังเดินออกไปได้สักพักนึง แต่ด้วยความสงสัยในระหว่างที่เธอเดินออกไปไกลสักหน่อย สายตาของเธอก็หันกลับมามองตัวบ้านอย่างรวดเร็วรวด

ใช่แล้วเธอไม่ได้ตาฝาดเพราะกระป๋องสีที่เธอตั้งไว้เมื่อกี้มันขยับ 

เธอคงไม่ได้วางไว้ตรงนั้นหรอกเธอจำได้ว่าเธอวางกล่องไว้ด้านหน้าแต่ตอนนี้ถังสีมันขยับไปไว้ด้านข้างแล้ว 

เธอรู้ว่าเธอไม่ได้ความจำสั้นขนาดที่เธอจำตำแหน่งไม่ได้  ใช่แล้วบ้านนี้มันมีพลังงานบางอย่าง

ทันทีที่เด็กสาวเห็นดังนั้นเธอก็รีบวิ่งเต้นหนีไปทันที เพราะเธอรู้สึกว่าอยู่ไม่ได้แล้ว ยังไงหละ

---

  โรลเพลย์ซ่อมแซมจะได้รับโบนัสจากโรลเพลย์ +15 EXP 

Mackenzie BELIEVER

72. Representative

-07.01.25  /  01:30PM.-

หลังจากไปปรึกษาเรเชลที่ถ้ำเทพพยากรณ์มาแล้วแมคเคนซีก็ไม่ฝันร้ายอีก การนอนหลับอันสงบสุขกลับคืนมาอีกครั้งแลกกับภารกิจการเดินทางไกลที่รออยู่ข้างหน้า

“อ้าว หน้าตาดีขึ้นแล้วนี่ วิญญาณหมีแพนด้าออกจากร่างแล้วเรอะ”

แล้วก็เป็นซิลเวอร์อีกแล้วที่บังเอิญเจอเข้าพอดีหลังแมคเคนซีกลับมาจากทานมื้อกลางวัน หนุ่มเยอรมันร่างสูงโปร่งตรงปรี่เข้ามากอดคอแล้วตบไหล่เขาป้าบ ๆ เหมือนเกือบทุกครั้ง

“ถือว่าดีล่ะมั้ง…หายฝันร้ายแต่ได้ภารกิจมาเฉยเลย”

“วิ้ว~ ภารกิจกิจเดินทางงั้นสิ มีอะไรก็มาปรึกษาฉันได้นะเจ้าเด็ก เอ้อ…แต่ตอนนี้มีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย”

พี่คนโตผิวปากเมื่อได้ยินคำว่า ‘ภารกิจ’ ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันไปแล้ว ก่อนที่เหมือนว่าเจ้าตัวจะนึกอะไรขึ้นได้จึงลดเสียงลงในประโยคหลัง

“หืม…มีเรื่องอะไร”

แมคเคนซีเลิกคิ้วสงสัย ก่อนจะมองตามเรียวนิ้วของซิลเวอร์ที่ชี้ไปยังโซนห้องนอน

“นายช่วยไปเรียกเจ้าเด็กที่อยู่ห้องตรงข้ามนายให้หน่อย วันนี้เราจะจัดประชุมสมาชิกบ้านกัน”

“อืมฮึ ได้สิ เมื่อไหร่ล่ะ”

“ตอนนี้เลย”

“ฮะ ตอนนี้ ? แล้วทำไมพี่ไม่ไปเรียกเองเล่า”

จากที่พยักหน้าก็กลายเป็นหันขวับมามุ่นคิ้วมองอีกฝ่ายที่หันมายิ้มเผล่ให้

“เอาน่า ฉันไม่ถนัดบุกห้องผู้หญิง เอาเป็นว่าฉันกับจูลี่รออยู่ที่ห้องนั่งเล่นนะ นายรีบตามมาล่ะ”

จบด้วยการตบไหล่แมคเคนซีไปอีกป้าบแล้วซิลเวอร์ก็เดินหนีเข้าห้องนั่งเล่นไป

“ให้ตายสิ…แปลกคนชะมัด”

แมคเคนซีลูบไหล่ที่เพิ่งถูกตีป้อย ๆ พลางส่ายหน้า ทั้งที่ซิลเวอร์ไปทำภารกิจออกบ่อย เจอเรื่องอันตรายเฉียดตายมานับไม่ถ้วนแท้ ๆ กลับดันมาตกม้าตายเรื่องผู้หญิงซะได้ แต่ตอนนี้พักเรื่องพี่คนโตไว้ก่อน ที่น่าสนใจกว่าคือเรื่องประชุมสมาชิกบ้านต่างหาก ตั้งแต่เขามาที่ค่ายยังไม่เคยมีอะไรแบบนี้มาก่อน 

‘หรือว่าจะมีเรื่องอะไรกันนะ…’

คิดไปเรื่อยเปื่อยพลางเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องนอนฝั่งตรงข้ามของตน เหมือนเช่นทุกครั้งที่บานประตูซึ่งมีตุ๊กตาวูดูแขวนอยู่หน้าห้องปิดสนิทราวกับไม่มีคนอยู่

“มีใครอยู่ไหม…”

แมคเคนซีเคาะประตู 2-3 ครั้งพร้อมส่งเสียงเรียกคนในห้องแล้วยืนรอ เพียงไม่นานบานประตูก็เปิดออก

@Nymeria

“เอ่อ…สวัสดี ฉันแมคเคนซี อยู่ห้องตรงข้ามกับเธอ”

เขามองหญิงสาวตรงหน้าตาปริบ ๆ ก่อนจะแนะนำตัวเพียงสั้น ๆ แล้วชี้นิ้วหัวแม่มือไปยังห้องตนเอง

@Nymeria

“ยินดีที่ได้รู้จักไนมีเรีย เห็นจูลี่เรียกเธอว่าพี่สาว แต่น่าจะอายุน้อยกว่าฉัน…หรือเปล่านะ ฉันอายุยี่สิบเอ็ด เธอจะเรียกพี่หรือเรียกชื่อเฉย ๆ ก็ได้”

แมคเคนซียิ้มให้เล็กน้อย เขาคาดเดาอายุของหญิงสาวตรงหน้าไม่ถูก แต่ใบหน้าของเธอค่อนข้างอ่อนเยาว์ดูรุ่นราวคราวเดียวกับชาร์ล็อตน้องสาวอีกคนในบ้าน

@Nymeria

“โอเค ขอโทษถ้ารบกวนเวลานะ พอดีซิลเวอร์ให้ฉันมาตามเธอ เห็นว่าจะจัดประชุมสมาชิกบ้าน ฉันก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เอาเป็นว่าเราไปที่ห้องนั่งเล่นกันก่อนเถอะ”

ว่าแล้วแมคเคนซีก็เดินนำอีกฝ่ายไปยังห้องนั่งเล่นที่มีสมาชิกในบ้านอีกสองคนกำลังรออยู่

.

.

.

ภายในห้องนั่งเล่นโทนสีมืดที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีดำส่วนใหญ่ ซิลเวอร์ผู้เป็นพี่คนโตและจูลี่น้องคนเล็กของบ้านนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“โอ๊ะ มากันแล้ว พี่สาวมานั่งกับผมสิฮะ”

 ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้อง จูลี่ก็ยิ้มกว้าง เด็กชายโบกไม้โบกมือเรียกหญิงสาวที่ไม่ค่อยได้พบหน้าแล้วชักชวนมานั่งด้วยกัน

@Nymeria

แมคเคนซีนั่งลงด้านข้างซิลเวอร์ เมื่อสมาชิกที่อยู่บ้านในเวลานี้มาพร้อมหน้ากันแล้วการประชุมก็เริ่มขึ้น

“ขาดชาร์ล็อตไปคนสินะ…เอาล่ะ ในเมื่อมากันครบแล้ว ฉันจะเริ่มประชุมเลยแล้วกัน ที่ฉันเรียกประชุมวันนี้เนื่องมาจากปีนี้บ้านของเราติดอันดับบ้านดีเด่นประจำปี ตามธรรมเนียมแล้วที่ปรึกษาของบ้านจะต้องเป็นคนไปรับรางวัลจากคุณดี แต่ตอนนี้บ้านของเรายังไม่มีที่ปรึกษาเลยต้องส่งตัวแทนไปก่อน…ใครพอจะอาสาไปได้บ้าง“

เมื่อพูดถึงหัวข้อการประชุมวันนี้แล้ว ซิลเวอร์ก็กวาดสายตามองสมาชิกในบ้านทีละคน

“โทษทีนะ ผมขอถามนิดนึง ทำไมพี่ไม่ไปเองล่ะ พี่เป็นพี่คนโตของบ้าน น่าจะเหมาะสุดนะ”

แมคเคนซียกมือเสนอความคิดเห็น แต่ซิลเวอร์ปฏิเสธแทบจะทันที

“ไม่ล่ะ ฉันไปห้องเจ้าเทพขี้เมานั่นทีไรโดนชวนดื่มทุกที ดื่มตั้งแต่หัววันยันค่ำ แล้วไม่เมาสักทีด้วยนะ ฉันล่ะนับถือจริง ๆ”

“เอ่อ…งั้น…ไนมีเรียล่ะ สนใจจะเป็นตัวแทนไหม”

เมื่อพี่คนโตของบ้านบ่ายเบี่ยง แมคเคนซีจึงหันมาถามหญิงสาวซึ่งถือเป็นน้องคนกลางของบ้านต่อ

@Nymeria

“อืม…เหตุผลเข้าใจได้ งั้นนายแหละเจ้าเด็ก ไปเป็นตัวแทนบ้านรับรางวัลกับเทพขี้เมาซะ”

ซิลเวอร์พยักหน้าช้า ๆ เมื่อฟังเหตุผลของไนมีเรีย แล้วหันมาบอกแมคเคนซีที่นั่งอยู่ด้านข้าง

“ผมเหรอ…แล้วจูลี่—-”

“ผมแค่มาร่วมเข้าประชุมเฉย ๆ ฮะ”

จูลี่รีบยกมือแล้วพูดขึ้นมา ทีนี้ก็ไม่เหลือตัวเลือกแล้วสินะ

”โอเค ผมไปเองก็ได้ แค่ไปรับรางวัลที่ห้องทำงานคุณดีใช่ไหม“

พอนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่ต้องปรึกษาคุณไครอนเกี่ยวกับภารกิจการเดินทางซึ่งต้องไปที่บ้านใหญ่อยู่แล้ว แมคเคนซีจึงรับหน้าที่นี้มาอย่างเสียไม่ได้

”เยี่ยม ทีนี้บ้านเราก็มีตัวแทนแล้ว ส่วนเรื่องที่ปรึกษาบ้านไว้ทางบ้านใหญ่เปิดให้เสนอชื่อค่อยว่ากันอีกที เอาล่ะ งั้นก็จบการประชุมได้ ขอบคุณทุกคนมากเจ้าพวกเด็ก“

ซิลเวอร์ปรบมือสามครั้งจนดังก้องไปทั่วห้องแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะเดินออกจากห้องไป

”ผมขอตัวไปปรุงยาต่อนะฮะ“

จูลี่ส่งยิ้มให้แล้วก็ลุกออกจากห้องตามไปอีกคน

”งั้นฉันไปห้องคุณดีก่อน ไว้ถ้ามีโอกาสคงได้พบกันอีกนะไนมีเรีย“

แมคเคนซีบอกลาน้องสาวคนกลางของบ้าน หลังจากที่เธอบอกลาเขาแล้ว พวกเขาก็แยกย้ายกันไปทำธุระของตนเองต่อ

@Nymeria

สรุปสถานการณ์

บ้านเฮคาทีส่งแมคเคนซีไปเป็นตัวแทนรับรางวัลบ้านดีเด่นประจำปี

@God 

Dean HEROES

324

นิมิตแห่งลางร้าย

               (TUE) 13/05/2025 เวลา 9.00 น.

               ‘ไม่มีอีเมลตอบกลับมาเลยแฮะ…’

               บุตรแห่งโพไซดอนนั่งหน้ามุ่ยจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือ ถือในถาดอีเมลที่ยังคงไม่มีจดหหมายฉบับใหม่ส่งมาทั้งที่ก่อนหน้านี้ตนส่งอีเมลสมัครงานไปยังศูนย์วิจัยและศูนย์สุขภาพหลายแห่งในนิวยอร์ก หลังจากที่รัฐบาลสั่งลดบดบาทรวมทั้งลดขนาดและงบประมาณของยูเอสเอไอดี (สำนักงานเพื่อการพัฒนาระหว่างประเทศของสหรัฐอเมริกา) ลง บุคลากรทางด้านวิชาการก็ได้รับผลกระทบเต็ม ๆ นักวิทยาศาสตร์รวมทั้งบุคลากรทางการแพทย์หลายคนตกงาน ฉะนั้นอย่าไปคิดถึงคนที่จะสมัครงานเข้าไปใหม่เลย ไม่มีหวัง!

               ‘ให้ตายสิ! อีกนิดสหรัฐฯ ต้องย้อนกลับไปสู่ยุคเรเนซองส์แน่ ๆ !’

               แต่ต่อให้ถอนหายใจอีกพันครั้งและรออีเมลนัดสัมภาษณ์เฉย ๆ โดยเปล่าประโยชน์ก็คงไม่ดีเท่าไร หนุ่มดีนจึงได้เคลื่อนก้นออกมาหาอะไรบางอย่างทำ

               หลังจากกลับมาจากช่วยโพไซดอนหาเสียงที่นีออม (แต่แพ้) บุตรแห่งโพไซดอนผู้ซึ่งควบตำแหน่งที่ปรึกษาบ้านคนปัจจุบันก็พักผ่อนในค่ายฮาล์ฟบลัดยาว ๆ โดยไม่ได้ออกไปไหนนานร่วมเดือน เข้าร่วมสนุกเล่นเกมจากบ้านต่าง ๆ จากแคมเปญ ‘ช่วยเหลือเพื่อการนอน’ (ตั้งชื่อเอง) ที่ผู้อำนวยการอย่างไครอนให้เด็ก ๆ สายเลือดเทพต่าง ๆ เสนอกิจกรรมเพื่อการนอนหลับที่ดีในช่วงของรัตติกาลที่สาปสูญ หรือที่คนทั่วไปเรียกกันว่า ‘อีเทอนัลซันไชน์’

               นอกนั้นก็ไปรับไปส่งเหล่าน้อง ๆ ที่สนิทสนมไปโรงเรียน พอกลับมาก็เขียนรีซูเม่ ส่งอีเมลหางาน เข้าเว็บไซต์หางานวนไป

              แต่ก็อย่างที่ว่า… ไม่มีงานทำ นอกนั้นก็ไม่ได้มีเหตุการณ์พิเศษใดอื่นให้พูดถึง

               ทว่าช่วงสองสามวันนี้มีเรื่องกวนใจบางอย่างเกิดขึ้นกับดีน เขามักจะฝันถึงเหตุการณ์ประหลาดแว้บไปแว้บมาปะปนอยู่กับฝันเรื่องต่าง ๆ แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือความฝันนั้นกลับเป็นสิ่งเดียวที่ดีนจำได้ชัดเมื่อยามตื่น

               .

               .

               .

               กรุ๊งกริ๊ง…

               เสียงกระดิ่งที่ผูกไว้กับประตูคาเฟ่ส่งเสียงดังเมื่อบานประตูกระจกถูกผลักเปิดออก

               “ยิน...ดี...ต้อน...รั---..... เหวอ!?!”

               บาริสต้าที่ประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์กาแฟจากที่อยู่ในอาการเหม่อลอยผวาเฮือก อีกฝ่ายร้องลั่นออกมาเมื่อเห็นเขาเดินเข้าไปหา ซึ่งภาพนั้นสร้างความฉุนเฉียวแก่ดีนในแบบที่เขาไม่เคยเป็น

               “ตกใจอะไรนักหนา รีบทำงานของแกได้แล้ว!”

               เขาตะคอกใส่พนักงานคนนั้นอย่างก้าวร้าวจนแม้แต่ตัวเองยังประหลาดใจ คนเคยทำงานบริการมาก่อนอย่างดีนเข้าใจหัวอกของคนที่ทำงานหน้าแคชเชียร์ด้วยกัน ดังนั้นแม้จะหงุดหงิดมาจากไหนเขาก็จะไม่มีทางเอาความโกรธไปโยนทุ่มใส่คนอื่นแบบนี้หรอก

               “คะ..ครับ ขอโทษคุณลูกค้า ดะ..ด้วย.. ระ.. รับอะไรดีครับ” บาริสต้าเอ่ยด้วยเสียงสั่น ไม่ใช่แค่เสียงแต่ตอนนี้คนตรงหน้าสั่นไปทั้งตัว

               “ดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์เหมือนเดิม เรื่องแค่นี้ทำไมถึงจำไม่ได้หา!?”

               เขากระชากคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้นมาตะโกนใส่หน้าจนน้ำลายกระเด็น แต่ก็จำใจต้องปล่อยอีกฝ่ายให้ไปทำงาน เพราะละแวกนี้น่าจะไม่เหลือชีสเบอร์เกอร์จากไหนให้กินอีก

               แต่มาซื้อชีสเบอร์เกอร์ที่คาเฟ่เนี่ยนะ? ประหลาดชะมัด…

               เมื่อได้ของมาชายหนุ่มก็เดินออกจากร้านคาเฟ่โดยไม่จ่ายเงิน สายตาที่มองตรงไปตามถนนคอนกรีตที่ขนาบข้างสองฝั่งไปด้วยบ้านคน หากเป็นเขาในยามปกติคงโบกมือทักทายเพื่อนบ้าน ทว่าเพื่อนบ้านในตอนนี้ต่างเก็บตัว บ้างก็แอบมองชายหนุ่มจากหน้าต่างที่รูดม่านปิด

               จนกระทั่งเขาเดินผ่านชายอีกคนที่สูงใหญ่ไม่แพ้กัน

               “ไงเควิน ออกมาหาอาหารเหรอ?” เขาเอ่ยทัก

               “ใช่ เสบียงที่ตุนไว้ใกล้จะหมด บางตัวก็ผอมแห้งแทบไม่มีเนื้อให้แทะ วันนี้เลยว่าจะเลือกตัวที่อ้วน ๆ หน่อย” คนที่ชื่อเควินตอบกลับ

               “งั้นลองไปดูที่บ้านหกห้าศูนย์สิ มีตัวนึงที่เนื้อเยอะดี แต่อย่าไปทำอะไรร้านคาเฟ่ล่ะ เดี๋ยวไม่มีคนทำชีสเบอร์เกอร์ให้กิน”

               “ได้ เดี๋ยวลองไปดู”

               ดีนไม่รู้ว่าเขากำลังคุยอะไรกับเจ้าคนที่ชื่อเควิน แต่เมื่อเหลียวหลังกลับไปมองเขาก็เห็นว่าเควินเดินดุ่ม ๆ ไปที่บ้านหมายเลขหกห้าศูนย์แล้ว เขาหันกลับมามองถนนราวกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้อีกไม่กี่นาทีคือเรื่องธรรมดา ๆ จากนั้นเสียงกรี๊ดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นมาจากข้างด้านในบ้าน ก่อนจะหยุดลงราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตใดขยับเคลื่อนไหวได้อีก

               จนมาถึงบ้านเลขที่ ‘หกห้าเจ็ด ถนนบูเลอวาร์ด’ เขาถึงได้เลี้ยวแล้วเข้าไปข้างใน ภายในบ้านทั้งมืดและรกราวกับเป็นบ้านร้าง กลิ่นเหม็นอันน่าสะอิดสะเอียนลอยคลุ้งไปทั่วแต่ตัวเขาในฝันกลับคิดว่านี่ช่างเป็นกลิ่นของอาหารที่ช่างหอมหวานเสียเหลือเกิน แตกต่างโดยสิ้นเชิงกับ ‘ขยะ’ ที่เขาเพิ่งไปรีดไถมาจากคาเฟ่หน้าปากซอย

               ประตูลงสู่ชั้นใต้ดินถูกซ่อนด้วยกลไกลับ ใต้นั้นราวกับคุกในเกมสยองขวัญ ความมืด ชื้น อับ และลูกกรงขึ้นสนิม เสียงร้องไห้ด้วยความสั่นกลัวของ ‘อาหาร’ ดังระงมภายในกรงขัง บ้างก็เกิดอาการบ้าคลั่งเอาหัวโขกกับกำแพงโดยหวังว่าความตายจะมอบอิสระภาพให้ แต่ว่าใครสนใจกันล่ะ ในเมื่ออาหารก็ต้องกลายมาเป็นอาหารหลังจากที่พวกมันตายอยู่ดี

               ภายในกรงขังที่อยู่ในสุดของคุกใต้ดิน หญิงสาวคนหนึ่งในชุดเจ้าสาวที่มอมแมมถูกโซ่ล่ามอย่างแน่นหนาภายในกรงขัง ผิวพรรณของเธอนวลผ่องจนแทบจะเรืองแสงในความมืดได้เมื่อแสงไฟจากคบเพลิงส่องกระทบผิว เรือนผมสองสีแผ่สยายถึงกลางหลัง บริเวณโคนผมขึ้นสีผมธรรมชาติแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้ย้อมผมมาเป็นเวลานาน

               “อาหารของเจ้ามาแล้วฮักเนธีส” (ฮักเนธีส = สาวบริสุทธิ์ผู้ถูกเลือกบูชายัญด้วยเพลิง)

               มืออันใหญ่โตจับปลายคางของเธอขึ้นมาเชยหน้า หญิงสาวคนนั้นมีใบหน้าจิ้มลิ้ม ดวงตาสีไลท์บลูวาวโรจน์ไปด้วยความรังเกียจ แม้จะไม่ใช่สีเดียวกับที่ดีนเห็นบ่อย ๆ แต่ว่าเขาก็จำได้ว่าเธอคือ ‘ชาร์ล็อต ลิเลี่ยน’ ธิดาแห่งเฮคาที น้องสาวของแมคเคนซีนั่นเอง

               ชาร์ล็อตสะบัดใบหน้าของเธอออกจากการจับกุม

               “เอามือสกปรกของแกออกไปไอ้ไซคลอปส์น่ารังเกียจ!”

               .

               .

               .

               ซึ่งหากนำเหตุการณ์มาปะติดปะต่อกันก็น่าจะเรียงออกมาได้ประมาณนี้…

               ความฝันก็ควรจะเป็นแค่ความฝันที่สารในสมองสร้างขึ้นจากความทรงจำหรือประสบการณ์ที่ฝังอยู่ในสมองส่วนอะมิกดาลา ด้วยความเป็นนักวิทยาศาสตร์ทำให้ชายหนุ่มไม่ควรจะใส่ใจ ทว่ากลับมีกรณีตัวอย่างที่ฝันคือลางบอกเหตุและกลายเป็นจริงได้เกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวอย่างแมคเคนซี ยิ่งฝันนั้นเกี่ยวข้องกับผู้ใช้มนตราแล้วก็ไม่ควรจะละเลย

               ไหนก่อนหน้านี้ดีนคลับคล้ายคลับคลาว่าจะฝันถึงชาร์ล็อตหรือไม่ก็หลอนถึงเธอมาหลายหน เพียงแต่ตอนนั้นมันเป็นฝันที่ดูไร้สาระเกินไปหน่อยจึงไม่ได้จดจำ แต่นั่นทำให้เดมิก็อดหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจ เขาเลยกลับไปที่กระท่อมหมายเลขยี่สิบแล้วคิดอยากจะทำความสะอาดห้องให้เธอเสียหน่อย

               .

               .

               .

               “ให้ผมช่วยร่ายเวทให้ไหมฮะ พี่จะได้ไม่เหนื่อย”

               จูลี่เอ่ยถาม ในบรรดาเด็กน้อยบ้านเฮคาทีดูเหมือนว่าหนุ่มน้อยจากออสเตรเลียคนนี้จะช่ำชองด้านเวทมนตร์มากที่สุดเพราะอยู่มาก่อนใครเพื่อน ส่วนหนึ่งเพราะว่าเขาเป็นหอบหืดด้วยจึงไม่ควรปัดกวาดบ้านเองให้ฝุ่นฟุ้ง สู้ร่ายเวทใส่ไม้กวาดแล้วรอมันจัดการจากที่ไกล ๆ จะดีต่อสุขภาพมากกว่า

               “ไม่เป็นไรจูลี่ค่อย ๆ วันนี้นายหยุดเรียนเพราะไม่สบายนี่นา เดี๋ยวฉันค่อย ๆ ทำไปก็ได้ นายไปพักผ่อนเถอะ” ดีนตอบ

               “ได้ฮะ งั้นมีอะไรให้ผมช่วยก็เรียกนะฮะ” จูลี่พูดด้วยเสียงเหนื่อย ๆ จากนั้นเด็กชายก็เดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป

               “งั้นให้ผมช่วยด้วยได้ไหมฮะ? อยากจะลองใช้เวทมนตร์ทำความสะอาดดู ผมยังไม่ค่อยคล่องเท่าไร น่าจะไม่ได้แย่งงานพี่ดีนทำมากนักฮะ” นิโคไลเสนอตัว

               ‘นิโคไล ครอฟต์’ เป็นน้องชายคนใหม่ของแมคเคนซี และอาจจะเป็นลูกเทพคนล่าสุดที่ได้เข้ามาในค่ายฮาล์ฟบลัด

               แรก ๆ เด็กน้อยเกาะติดแฟนหนุ่มของเขาแจและค่อนข้างจะหวาดกลัวคนอื่น ๆ ภายในค่ายโดยเฉพาะพวกแซเทอร์คนงานหรือทหารยามเซนทอร์จากประสบการณ์ถูกลักพาตัวอันเลวร้ายที่ผ่านมา แต่สักพักก็เริ่มชินแล้วก็สนิทกับคนอื่น ๆ ได้ไม่ยากด้วยพื้นฐานที่เคยเป็นนักกีฬาและบ้านเป็นร้านกาแฟมาก่อน

               “งั้นเหรอ.. เอางั้นก็ได้ นายต้องค่อย ๆ ทำความสะอาดนะนิคกี้ ไม่งั้นพี่ทำตามนายไม่ทันแน่ ๆ”

               “ได้เลยฮะ!”

               นิโคไลรับปากอย่างหนักแน่น จากนั้นเขาก็ร่ายคาถา “อินคันทาเร่ อะนิมา วิตา” ใส่ไม้ปัดขนไก่ให้มีชีวิต มันออกเดินได้สามก้าวจากนั้นก็ล้มแปะ ๆ เรียกเสียงหัวเราะจากคนที่ดูอยู่ได้ไม่ยาก

               “เอ้า สู้เขาเจ้าไม้ขนไก่!”

               ดีนให้กำลังใจเครื่องมือที่เพิ่งล้มไปรอบที่สามพร้อมกับยีหัวนิโคไลที่กำลังฝึกควบคุมเวทด้วยความเอ็นดู จากนั้นเขาก็หยิบไม้กวาดแล้วเริ่มทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูซอกมุมต่าง ๆ ภายในห้องนอนของชาร์ล็อต แม้ว่าภายในห้องของสาวน้อยวัยรุ่นจะตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีดำไม่ต่างจากห้องของแมคเคนซี แต่ก็ประดับตกแต่งด้วยของน่ารัก ๆ อย่างผ้าม่านสีพาสเทล หรือตุ๊กตายัดนุ่นนุ่มนิ่มกินที่ไปครึ่งเตียง

               ‘เจ้าพวกนี้คงรอเจ้าของกลับมานอนกอดแย่แล้ว…’

               เพล้ง!!

               เสียงของแตกทำเอาคนที่กำลังจมอยู่กับความคิดสะดุ้งเฮือก เมื่อมองกลับไปเขาก็เห็นนิโคไลหน้าเจื่อนทำท่าขอโทษขอโพยให้ยกใหญ่

               “ขะ.. ขอโทษฮะ ผมทำรูปของพี่สาวแตกซะแล้ว”

               กรอบรูปของชาร์ล็อตที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งหล่นลงมาแตกโดยมีเจ้าไม้ขนไก่ตัวต้นเหตุนอนตายอยู่ข้าง ๆ อย่างไม่ไหวติง

               “ไม่เป็นไรนิคกี้ นายไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม? ค่อย ๆ เดินออกมานะเดี๋ยวพี่ไปเก็บให้”

               เสียงของแตกนั้นดังมากพอที่จะเรียกให้จูลี่และซิลเวอร์ที่กำลังพักผ่อนออกมาดูพร้อมหน้า มีแค่คนเดียวที่ไม่ออกมาคือแมคเคนซี สงสัยเมื่อคืนจะหนักไปหน่อย…

               “มีอะไรกันเจ้าเด็ก?”

               ซิลเวอร์เอ่ยถาม ยังไม่ทันได้รับคำตอบออกจากปากเรียวคิ้วสีเดียวกับเส้นผมสีเงินก็มุ่นเขาหากัน จากนั้นชายหนุ่มก็พึมพำอะไรบางอย่างพร้อมกับวาดนิ้วเป็นสัญลักษณ์เวทจากนั้นเศษกระจกก็ถูกเก็บกวาดออกจากรูปภาพและกรอบไม้จนหมด

               “รูปแตกเหรอฮะ อย่างกับลางร้ายเลย…” จูลี่พูดเสียงเบาอยู่ข้างหลังพี่ชายตัวโต

               “ลางร้ายเหรอ…?”

               ดีนขมวดคิ้วคิดตาม ทั้งความฝันเอย ทั้งรูปแตกเออ เป็นสัญญาณของลางร้ายที่ทุกคนต่างรู้กันซึ่งแล้วแต่ใครจะเชื่อไม่เชื่อ หากเป็นปกติคนอย่างดีนไม่มีทางคิดว่าเป็นลางอยู่แล้วในเมื่อมีเหตุมีผลชัดเจน นิโคไลควบคุมเวทมนตร์ได้ไม่ดีพอจึงทำกรอบรูปตกลงมาแตก ทุกอย่างล้วนอธิบายได้ด้วยหลักวิทยาศาสตร์ ทว่าสังหรณ์ในช่วงนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

               “อุหวา.. ผะ..ผมขอโทษจริง ๆ ฮะ” นิโคไลพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดยิ่งกว่าเก่า

               “ไม่เป็นไรน่าเจ้าเด็กอย่าไปคิดมาก แรก ๆ ที่ฉันฝึกใช้พลังทำของพังไปตั้งเยอะ” ซิลเวอร์เข้าไปปลอบน้องใหม่ แสดงมุมพี่ชายที่อ่อนโยนกับเขาก็เป็นเหมือนกัน

               “ลูกพี่คิดว่านี่คือลางร้ายไหม?” ดีนเอ่ยถามทำเอาชายหนุ่มร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย

               “ฮื่ม... ถ้าพูดตามตรงก็ใช่ ยัยน้องสาวออกไปทำภารกิจเกือบปียังไม่กลับมาเลย แถมช่วงนี้นายก็ฝันถึงเธอบ่อย ๆ ด้วยใช่ไหม ถ้าถามสายเลือดอย่างพวกเราก็ต้องพูดว่าลางร้ายน่ะมีจริง”

               “โอ๊ย แย่ชะมัดเลย! นอกจากรู้ว่าไปนิวเจอร์ซีย์กันแล้วก็ไม่รู้เลยว่าพวกชาร์ล็อตไปไหนกันต่อ!” ดีนหยุมหัวตัวเอง เขาไม่ชอบความกังวลของตัวเองในตอนนี้เลยให้ตายสิ!

               “พี่เรเชล.. จะช่วยทำนายให้ได้ไหมฮะ?” จู่ ๆ จูลี่ก็เสนอไอเดียขึ้นมา ถ้าพึ่งข่าวสารไม่ได้ก็ต้องพึ่งพาหมอดูล่ะทีนี้

               “ตัวแทนของเทพพยากรณ์ดูดวงแม่นอยู่แล้ว แต่ก็แปลกนะ แทนที่คนในบ้านเราจะฝันถึงชาร์ล็อตแต่กลับเป็นนายที่ฝันถึงเธอซะได้ หรือบางทีนายอาจเกี่ยวข้องกับภารกิจที่เธอกำลังทำอยู่ก็ได้นะเจ้าเด็ก” ซิลเวอร์ออกความคิดเห็น

               “ง่ะ… ภารกิจอีกแล้วเหรอ” บุตรแห่งโพไซดอนเบ้หน้า คำว่าภารกิจช่างเป็นอะไรที่แสลงหูสุด ๆ เขาขอเป็นเดมิก็อดที่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไม่มีเทพองค์ไหนจิ้มงานลงมาได้ไหม?

               แต่เมื่อคิดว่าชีวิตของคน ๆ หนึ่งแล้วยิ่งเป็นน้องสาวคนสำคัญกำลังถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย ติดต่อไม่ได้ ชะตากรรมเป็นอย่างไรไม่อาจทราบ ก็ทำให้เขาตัดใจที่จะทิ้งความสุขสบายไว้เบื้องหลัง

               “เอาก็เอาวะ จะเป็นคำพยากรณ์หรืออะไรก็ช่าง มันต้องลองดูกันหน่อย!”

               จากนั้นดีนก็ออกจากกระท่อมหมายเลขยี่สิบตรงไปทางทิศเหนือของค่ายหรือก็คือถ้ำของเทพพยากรณ์ ส่วนงานทำความสะอาดที่เหลือปล่อยให้นางฟ้าแม่ทูนหัวของบ้านอย่างซิลเวอร์จัดการต่อ

                           

ฝันถึงลางบอกเหตุที่เกี่ยวกับชาร์ล็อตครั้งสุดท้าย

Nymeria HEROES

29-07-2025 07.05 AM

I want to be your everything little darling

 สิบสองชั่วโมงเต็มที่สติสัมปชัญญะจมดิ่งสู่ความมืดมิดอันไร้ก้นบึ้ง มันไม่ใช่การหลับใหลที่ผ่อนคลาย แต่คือสภาวะแห่งการเปลี่ยนผ่านที่ร่างกายและวิญญาณถูกรื้อสร้างขึ้นใหม่จากรากฐาน พลังเวทมนตร์อันเกรี้ยวกราดที่เคยฉีกกระชากทุกอณูเซลล์เมื่อคืนนี้ได้สงบลงแล้ว และสิ่งที่หลงเหลืออยู่คือความรู้สึกสดชื่นอันน่าประหลาด ราวกับได้หลับใหลไปนับศตวรรษในครรภ์แห่งรัตติกาล

เปลือกตาที่เคยหนักอึ้งค่อยๆ เปิดขึ้นรับแสงอรุณที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา สุภาพสตรีลึกลับพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องส่วนตัว มีผ้าห่มนุ่มๆ คลุมอยู่ถึงอก และหมอนใบโปรดก็ยังคงหนุนอยู่ที่ใต้ศีรษะ นิโคไลคงจะเป็นคนแบกร่างที่ไร้สติของเธอเข้ามาที่นี่เอง

“ตื่นแล้วเหรอยัยตัวดี” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากแหวนบนนิ้ว เป็นน้ำเสียงที่เจือความโล่งใจอยู่ลึกๆ “เมื่อคืนทำเอาฉันใจหายใจคว่ำหมด นึกว่าเธอจะกลายเป็นปุ๋ยเวทมนตร์ไปซะแล้ว”

“แม่คงอยากให้ฉันได้พักผ่อนเต็มอิ่มก่อนออกเดินทางล่ะมั้ง” ร่างบางเอ่ยตอบเสียงเบา ขณะค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ความเจ็บปวดจากการถูกกระแสพลังอัดกระแทกได้เลือนหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่ในกายอย่างสงบนิ่งและเชื่องเชื่อกว่าที่เคยเป็นมา

การเดินทางไกลรออยู่เบื้องหน้า และการเตรียมสัมภาระคือสิ่งแรกที่ต้องทำ แต่สำหรับธิดาแห่งเฮคาทีแล้ว มันไม่ใช่เรื่องที่ยุ่งยากอะไรเลย เสื้อผ้าสำรองไม่กี่ชุดถูกพับเก็บลงในเป้สะพายหลังใบเล็กกะทัดรัดอย่างเป็นระเบียบ ส่วนของที่สำคัญอย่างแท้จริง ทั้งยา, แอมโบรเซีย, เนคทาร์, และอาวุธลับทุกชิ้น ถูกส่งเข้าไปเก็บไว้ในห้วงมิติของแหวนดาราจรัสอย่างเงียบเชียบ บนหลังของเฟสตัสที่ต้องโต้ลมแรงอยู่ตลอดเวลา การแบกของรุงรังคือความเสี่ยงที่ไม่จำเป็น

ขณะที่ปลายนิ้วกำลังจัดของอยู่นั้นเอง ความรู้สึกเสียดายก็แล่นเข้ามาในหัวใจอย่างเงียบเชียบ ยังไม่ได้ไปบอกลาแอ็กเซล เพื่อนสนิทจากบ้านไทคีเลย และยังมีริปป์ลี่ย์ น้องสาวคนสนิทจากบ้านโพไซดอนอีกคนหนึ่งที่คงจะตกใจน่าดูถ้ารู้ว่าเธอหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

“แหม ทำมาเป็นมีเยื่อใยกับคนอื่นเขาด้วย” แม่มดจอมวีนเอ่ยแซว “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ถ้าเธอกลับมาแบบวีรสตรี พวกเขาก็ต้องมาต้อนรับเธออยู่แล้ว แต่ถ้าเธอกลับมาในโลงศพ พวกเขาก็คงจะร้องไห้ให้ซักสองสามวันนั่นแหละ”

“เธอเงียบบ้างก็ได้นะแคลร์ไม่มีคนหาว่าเป็นใบ้”

คำอำลาที่ไม่ได้เอ่ยถูกเก็บเอาไว้ในใจ ร่างทรงเสน่ห์เดินออกจากห้องนอนของตัวเองอย่างเงียบเชียบที่สุดเพื่อไม่ให้เป็นการปลุกนิโคไลที่คงจะนอนหลับอย่างเหนื่อยอ่อนอยู่ในห้องของเขา ก่อนจะแวะเข้าไปในครัว คว้าขนมปังสองแผ่นมาทำเป็นแซนวิชง่ายๆ แล้วจัดการกับมันอย่างรวดเร็ว

เมื่อท้องอิ่มและสัมภาระพร้อมแล้ว สุภาพสตรีลึกลับก็ก้าวออกจากเคบิน 20 ไปสู่แสงแรกของวันแห่งโชคชะตา ไม่มีการหันกลับไปมอง ไม่มีคำพูดอำลาใดๆ อีก ทุกย่างก้าวที่มุ่งหน้าไปยังเนินฮาล์ฟบลัดนั้นเต็มไปด้วยความแน่วแน่และเด็ดเดี่ยว

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Parida BELIEVER

ค่ายฮาล์ฟบลัด

วันที่: 5 กันยายน 2025 

บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 54

เนื้อหาโรลเพลย์: 

    หลังจากที่ทีน่า แซนโดวาล พา ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือริดา เดินชมบริเวณหน้ากระท่อมบ้านหมายเลข 19 ไทคีเสร็จเรียบร้อย สถานีต่อไปของพวกเธอคือบ้านหมายเลข 20 เฮคาที บ้านที่มีชื่อเสียงด้านมนตรา เวทคาถา และกลิ่นอายลึกลับที่แผ่วพรายราวกับหมอกยามราตรี

    ​ขณะก้าวเข้าใกล้ ริดารู้สึกถึงพลังลึกลับที่แผ่ซ่านจากตัวบ้านทันที ความรู้สึกคุ้นเคยแล่นวาบผ่านใจ — บ้านหลังนี้ไม่ใช่แค่กระท่อมธรรมดา แต่เป็นสถานที่ที่ผูกพันกับสายเลือดของเธออย่างลึกซึ้ง ในฐานะบุตรีแห่งเทพีเฮคาที ผู้ทรงอำนาจเหนือเวทมนตร์ ความฝัน และทางแยกแห่งการตัดสินใจ

     ​ทีน่าเหลือบมองริดา ก่อนจะยิ้มบางๆ อย่างเข้าใจ “ที่นี่…คือบ้านของพวกเจ้าจริงๆ นะ ริดา แม้วันนี้เราจะไม่ได้เข้าไปข้างใน แต่พี่จะบรรยายให้ฟังอย่างละเอียด เผื่อวันหนึ่งเจ้าจะได้กลับมาอยู่ที่นี่”

​.   ริดาพยักหน้าช้าๆ สายตาของเธอทอดมองไปยังตัวบ้าน ดวงตาสีดำสนิทฉายแววทั้งเศร้าและคิดถึงผสมกัน

​ภายในบ้านหมายเลข 20 เฮคาที

    ​ทีน่าเริ่มบรรยายด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเหมือนกำลังร่ายมนตร์ “เมื่อก้าวเข้าไป สิ่งแรกที่จะเจอคือ ห้องนั่งเล่นส่วนกลาง ที่อยู่ส่วนหน้าของบ้าน เป็นสถานที่ที่เหล่าบุตรและธิดาของเฮคาทีใช้พบปะ พูดคุย หรือแม้กระทั่งฝึกเวทเล็กๆ น้อยๆ ด้วยกัน การตกแต่งเป็นสไตล์ ดาร์ควินเทจ ที่เคร่งขรึมและให้ความรู้สึกคลาสสิกขลัง มีโซฟากำมะหยี่สีเข้มล้อมรอบเตาผิงหินดำ บนชั้นวางเหนือเตาผิงมีเทียนไขเรียงรายซึ่งลุกโชนไม่มีวันดับ”

    ​ริดาเงยหน้ามองช่องหน้าต่างของบ้าน ดวงตาเป็นประกาย ราวกับเห็นภาพเหล่านั้นชัดเจนตรงหน้า

    ​ทีน่ากล่าวต่อ “จากห้องนั่งเล่นจะมีโถงใหญ่ที่เราเรียกว่า โถงบูชาเทพี ซึ่งเปรียบเหมือนหัวใจของบ้าน โถงนี้กว้างขวางและเงียบสงบมาก เชื่อมต่อไปยังห้องอื่นๆ อย่างห้องสมุด ห้องปรุงยา และโรงเรือนปลูกสมุนไพร ส่วนห้องนอนจะอยู่ชั้นสอง”

​บรรยากาศในโถงบูชา

     ​เธอพยายามเล่ารายละเอียดให้สมจริงที่สุด “ภายในห้องค่อนข้าง มืดสลัว แสงสว่างมีเพียงจากโคมคบเพลิงที่ให้แสงสีส้มนวลตา และบางครั้งก็มีลำแสงจากพระอาทิตย์หรือพระจันทร์ส่องผ่านกระจกสีเข้ามา พื้นห้องเป็นหินสีหม่น สลักลายโมเสกซับซ้อน ล้อมรอบด้วยกำแพงที่ประดับด้วยภาพวาดแนวเฮลเลนิสติก ซึ่งเล่าเรื่องราวของเทพีเฮคาทีและเวทโบราณ”

    ​ริดาหลับตาลงชั่วขณะ เพื่อสัมผัสกลิ่นอายที่รับรู้ได้ แม้เพียงยืนอยู่นอกบ้าน ความเย็นเยือกคละคลุ้งในอากาศราวกับโลกอีกมิติหนึ่ง

     ​ทีน่าเอ่ยเสียงหนักแน่น “และตรงกลางโถง จะมี รูปปั้นเทพีเฮคาที ตั้งตระหง่าน เป็นประติมากรรมที่แผ่รัศมีแห่งอำนาจจนผู้พบเห็นต้องก้มศีรษะโดยไม่รู้ตัว เหล่าเดมิก็อดที่เป็นบุตรธิดาของเทพี สามารถติดต่อกับมารดาได้ผ่านรูปปั้นนี้”

​ทีน่าเหลือบมองริดาที่กำมือแน่น ราวกับมีบางสิ่งสั่นสะเทือนในหัวใจของเธอ

     ​“รูปปั้นสร้างจากโลหะพิเศษที่ไม่อาจผุกร่อน มือหนึ่งถือคบเพลิง อีกมือหนึ่งถือกริช ที่เอวมี กุญแจ ห้อยอยู่ และที่คอมี อสรพิษ พันอยู่ ข้างกายมี สุนัขสามตัว นั่งขนาบซ้ายขวา สัญลักษณ์ทั้งหมดนี้คือเครื่องหมายแห่งพระองค์”

​ห้องพิเศษ: ห้องพิธีกรรม

​.     “นอกจากนี้ยังมีห้องลับที่ใครก็เข้าถึงไม่ได้ นั่นคือ ห้องพิธีกรรม ซึ่งอยู่ชั้นใต้ดิน ประตูลับของห้องนี้ซ่อนอยู่ในห้องสมุด” เสียงของทีน่าเบาลงเป็นกระซิบ “ที่นี่ใช้ประกอบพิธีกรรมโบราณ เช่น พิธีอัญเชิญสัตว์วิญญาณ เป็นสถานที่ต้องห้าม ไม่อนุญาตให้ผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาตเข้าไปเด็ดขาด ภายในตัดขาดจากแสงอาทิตย์และแสงจันทร์ มีเพียงแสงเทียนวูบไหวให้ความสว่าง”

​.     เธอเสริมด้วยรอยยิ้ม “บุตรธิดาของเทพีเฮคาทีจะเข้าใช้ห้องนี้ได้เมื่อถึง เลเวล 80 ขึ้นไป เป็นดั่งการพิสูจน์ตัวเองในสายเลือดของพระองค์”

    ​ริดาฟังแล้วหัวใจเต้นแรง ความปรารถนาที่จะก้าวเข้าสู่ห้องนั้นสักวันส่องประกายในดวงตาของเธอ

​การพบเจอกับนิโคไล ครอฟต์

     ​ขณะที่ริดากำลังจมอยู่กับความคิด เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากด้านข้าง “โอ้! มีแขกใหม่เหรอ?” เด็กชายวัยรุ่นคนหนึ่งเดินออกมาจากร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ผมสีน้ำตาลเข้มยุ่งเหยิงเล็กน้อย ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสดใส แววตาซุกซนเหมือนแมวป่า

​ทีน่ายิ้มต้อนรับ “นี่คือ นิโคไล ครอฟต์ หนึ่งในบุตรแห่งเฮคาที”

    ​นิโคไลโบกมืออย่างเป็นกันเอง “สวัสดี! เธอคงเป็นริดาที่พี่ทีน่าพูดถึงสินะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ”

​ริดายิ้มตอบเล็กน้อย แม้จะยังไม่คุ้นเคย แต่ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ

​.    นิโคไลมองริดาด้วยแววตาอบอุ่น แม้จะซ่อนความมืดหม่นไว้ลึกๆ “หากมีอะไรให้ช่วย ก็บอกฉันได้เลยนะ ริดา พวกเราที่นี่…คือครอบครัวเดียวกัน”

    ​ริดาก้มศีรษะตอบรับ ความรู้สึกอบอุ่นไหลเวียนในใจของเธอ แม้เพิ่งมาถึงไม่นาน แต่บ้านหลังนี้…คือสถานที่ที่เธอรู้สึกว่าตนเป็นส่วนหนึ่งอย่างแท้จริง

รับรางวัล +15 EXP

​

​

​

    ​

     ​

  

​.    

     ​

​

   

 

    ​

  

    

"ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"

สถานที่: ห้องนั่งเล่นส่วนกลาง กระท่อมหมายเลขที่ 20 เฮคาที|  หัวข้อ: ​เงาหมอกแห่งเฮคาที: ประตูสู่บ้านแห่งมนตรา