[เมืองเคมบริดจ์] Massachusetts Institute of Technology (MIT)

Massachusetts Institute of Technology (MIT)

สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนที่ตั้งอยู่ในเมืองเคมบริดจ์ รัฐแมสซาชูเซตส์ MIT ก่อตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 1861 ครอบคลุมพื้นที่กว่า 166 เอเคอร์ในเมือง Massachusetts Avenue แบ่งวิทยาเขตออกเป็นโซนตะวันตกและตะวันออก แม้ว่าหอพักส่วนใหญ่จะตั้งอยู่ทางทิศตะวันตก แต่อาคารเรียนส่วนใหญ่จะอยู่ทางด้านตะวันออก

มหาวิทยาลัยมีที่พักในมหาวิทยาลัยและนอกมหาวิทยาลัย ปัจจุบันเป็นที่ตั้งของนักศึกษาระดับปริญญาตรีและสูงกว่าปริญญาตรีมากกว่า 11,900 คน เกือบ 30% ของประชากรนักศึกษาประกอบด้วยชาวต่างชาติ นักศึกษาต่างชาติส่วนใหญ่เรียนหลักสูตร STEM ในระดับปริญญาโท

MIT มีชื่อเสียงในด้านหลักสูตรวิศวกรรมศาสตร์และสาขาวิทยาศาสตร์กายภาพ นอกจากนี้ยังมีชื่อเสียงในด้านเศรษฐศาสตร์ ภาษาศาสตร์ ปรัชญา รัฐศาสตร์

Bright BELIEVER

◇◆ 1 ◇◆

"ไฟล์งานที่ต้องแก้อยู่ในไดร์ฟทั้งหมดนะ มีอันที่ต้องหาข้อมูลเพิ่มเติมกับสร้างโพลออนไลน์ เอาไว้บันทึกสถิติ"

"ขอบคุณมากครับ"

"เออ เรื่องจิ๊บ ๆ"

"โห้ ถ้าไม่ได้พี่ช่วยผมแม่งตกโภชนศาสตร์สัตว์น้ำไปแล้ว" รุ่นน้องชายตอบกลับ

"เอาน่าคิดจะเรียนสายนี้ก็ต้องทำใจ ทั้งทำเปเปอร์ ทำวิจัย ไหนจะต้องเข้าแล็บบ่อย" 

เรียวนิ้วมือยาวเรียงสวยตบบ่าโอทิส สำหรับในปีนี้เธอพึ่งผ่านพ้นช่วงโปรฝึกงานที่สถาบัน การทำงานที่สถาบันชั้นนำทางเทคโนโลยีไม่ใช่เรื่องง่าย กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้สูญเสียสิ่งที่เรียกว่า เวลา ไปมากพอสมควร สอบแข่งขันช่วงชิงโควตานักศึกษาต่างประเทศที่รับต่อปีไม่เกิน 200 คน

ช่วงเวลานั้นแทบกินหนังสือเรียนแทนข้าว ก่อนอื่นต้องยังไงนะ ? แนะนำตัวก่อนป่ะวะ ฉันมีชื่อ…..

"ไอ้ไบร์ทเสร็จยัง"

เสียงตะโกนเรียกชื่อจากเพื่อนสนิทดัง โอเคตามนั้น 'ไบร์ท เอมส์' นั่นคือชื่อของฉัน ไบร์ทในที่นี้หมายถึงสว่าง โชติช่วง มีชื่อเสียงโด่งดัง ส่วนเอมส์น่ะหรอ นั่นเป็นนามสกุลแม่ ถึงแม้เธอจะแต่งงานมีครอบครัวใหม่ก็ยังคงใช้นามสกุลเดิม

"เสร็จแล้วฮ้าบฟู่ว"

"หยุดดิ๊ สรรพวัยรุ่นFiveM บอกตรง ๆ โคตรเกลียด"

"แล้วรู้ได้ไง"

"ก็เคยเล่น"

"เอ้า" คนที่กำลังคุยกับฉันอยู่ ไอ้เจ้านี่ก็เป็นหนึ่งในคนที่สอบผ่านรอบโควตานักศึกษาต่างประเทศเช่นเดียวกัน อาร์มี่ อัมบัส พวกเขาทั้งคู่รู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนปีหนึ่ง จนขยับความสัมพันธ์เป็นรูมเมตแล้วมาจบลงด้วยการเป็นเพื่อนสนิทซี๊ปึ๊ก

"โปรเจกต์จบพวกเราผ่านแล้วเว้ย Dr.พึ่งส่งเมล์มาบอก ทีนี้ซัมเมอร์จะได้เที่ยวเป็นสุขสักที พะวกหน้าพะวงหลังกับไอ้โปรเจกต์นี้มาเกือบครึ่งเทอม ยาไมเกรนหมดไปหลายกระปุก" อาร์มี่เดินนำผ่านห้องแล็บ

"แกหมดค่ายาไมเกรน ส่วนฉันหมดค่าน้ำยาฟรีเบส"

ฟรีเบสมันเป็นสรรพเรียกน้ำยาบุหรี่ไฟฟ้า ใช้นิโคตินบริสุทธิ์เป็นส่วนผสม สามารถผสมน้ำยาได้เลยเนื่องจากไม่มีสารเติมแต่งในน้ำยา ไบร์ทชอบมากกว่าน้ำยาซอลนิค อืม วงการนี้เข้าแล้วออกยาก ยิ่งโตความเครียดแรงกดดันในชีวิตถาโถม สูบเพื่อคลายเครียด

เหตุการณ์ที่เจอในปลายสัปดาห์ที่แล้ว หากฉันสูบบุหรี่ปกติควันคงเต็มปอด เรื่องเหนือธรรมชาติการที่ไบร์ทโดนอสุรกายประหลาดจู่โจม ถึงจะได้คนช่วยเหลือไว้มันก็ยังคงฝังลึกอยู่ในใจ นักศึกษาสาวฝึกงานคนนั้นกลายร่างคล้ายฮาร์ปี้สิ่งมีชีวิตตามตำนานกรีก - โรมัน ซึ่งมีรูปกายเป็นมนุษย์ผู้หญิงมีท่อนล่างเป็นนกและมีปีก

ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ ถ้าแขนข้างขวาไม่ได้รับบาดเจ็บ รอยแผลเป็นทางยาว

เมื่อลองตามสืบเช็กประวัตินักศึกษาคนนั้นข้อมูลทุกอย่างไร้ร่องรอย ราวกับอีกฝ่ายไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้มาก่อน ถามใครต่อใครก็ไม่มีใครรู้จัก เหตุการณ์ในลักษณะนี้เคยเกิดขึ้นมาตั้งแต่ฉันยังเด็ก แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่รุนแรงที่สุด แล้วทำให้ฉันมีแนวโน้มเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ภาพหลอนหรืออาการทางจิต

"ซัมเมอร์นี้แกจะบินกลับไปหาครอบครัวเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า"

"ไม่วะ"

"แปลกนะเนี่ยปกติเห็นบินทุกปี"

ฉันหันหน้ามองอาร์มี่ ความสูงทั้งสองไม่ได้ไล่เลี่ยกันเลยสักนิด ไบร์ทเป็นผู้หญิงตัวสูงผมสีดำยาว ส่วนสูงที่เกินมาตรฐานผู้หญิงไปไกล (186 cm.) แม่เธอก็ไม่ได้มีส่วนสูงมาก บางทีนี่อาจจะได้มาจากพ่อแท้ละมั้ง "ฉันไปลงแคมเปญลดวิกฤติมลภาวะขยะพลาสติกในมหาสมุทร กิจกรรมจัดในลองไอส์แลนด์ เห็นว่ามันดูน่าสนใจดีก็เลยลงชื่อเข้าร่วมไปแล้ว"

แคมเปญอะไรนั่นไม่มีจริงหรอก อุปโลกน์ขึ้นมาล้วน ๆ จุดประสงค์ที่ฉันอยากไปเพื่อไขปริศนาถึงเหตุผลทำไมฉันถึงถูกอสุรกายเล่นงาน แล้วทำไมถึงเห็นในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น 'ค่ายฮาล์ฟบลัด' ไม่รู้ว่าใครนั่นจะมีอยู่จริงหรือเปล่า สิ่งที่จะยืนยันได้มีเพียงอย่างเดียวคือต้องไปตามโลเคชั่น ไบร์ทเป็นถึงนักชีววิทยาทางทะเลของ MIT ชีวิตรอบตัวหมุนเวียนด้วยวิทยาศาสตร์ การค้นคว้า วิจัย คนรอบตัวไม่มีทางเชื่อหรอกถ้าไม่มีหลักฐาน แล้วจะให้เอาหลักฐานมาได้ยังไงในเมื่อฉันเห็นเองคนเดียว 

"อ้าวหรอ ฟังแล้วมันก็ดูน่าสนใจดีเหมือนกัน เสียดายแฮะ ซัมเมอร์ปีนี้ฉันมีทริปไปเที่ยวบ้านแฟน" อาร์มี่แลบลิ้น

"งั้นก่อนจะไปเที่ยวบ้าน Mr.คอลลิน ก็ลากเจ้าหมอนั่นมาด้วย"

"หมายความว่าไง"

อ่อจริงสิเพื่อนฉันน่ะเป็นเกย์มีแฟนหนุ่มเป็นนักบาส ไบร์ทวางแขนล็อกคออาร์มี่ "ก็ไปส่งฉันที่เกาะก่อนไง ไปคนเดียวมันเหงามีเพื่อนไปด้วยอุ่นใจกว่า ห้ามปฏิเสธ"

"เอาแต่ใจฉิบหาย" อาร์มี่หน้ามุ่ย "แล้วปฏิเสธได้ไหม ก็ไม่ไง" เขาปัดเสื้อกาวน์สีขาวแขนยาว

Bright BELIEVER

◇◆ 85 ◇◆

ภายในห้องพักนักศึกษาปรากฏร่างของไบร์ทและกลุ่มเพื่อนกำลังนั่งเล่นบอร์ดเกมล่าแม่มดกัน

โดยเรื่องราวของเกมย้อนกลับไปในปี 1692 ในเมือง ซาเลม แมสซาซูเซตต์ ประเทศสหรัฐอเมริกา ซึ่งเกิดความชั่วร้ายขึ้นทุกหนแห่ง และคนในหมู่บ้านเชื่อกันว่า มีชาวบ้านบางคนในหมู่พวกเขานั้นเป็น.....แม่มด !! 

ฉันมองการ์ดในมือ "หลีกไปข่อยสิแปลงร่าง ได้เวลาฮีโร่ !!!"

"เฮ้ย ๆ ฮีโร่หรือแม่มดเอาดี ๆ"

"ไอ้ไบร์ทเอ็งเป็นแม่มดมาสามตาติด" หนึ่งในกลุ่มเพื่อนโวย "ไม่รู้อ่ะ รอบนี้โหวตแกก่อนเลยละกัน"

"เอ้า ใครมันจะเป็นแม่มดสี่ตาติดวะ" ฉันตอบกลับเสียงแข็ง

"เอ็งไงมายเฟรน" อาร์มี่ตะโกน

"แม่ง" ใช่แล้ว Salem 1692 ไบร์ทได้บทบาทเดิมมาสี่ตาติดต่อกัน ดวงอย่างซวย ตอนแรก ๆ เพื่อนก็เชื่อแหละ พอหลายรอบติดมันหันมากำจัดฉันออกจากเกม

พวกเขาหาความสุขใส่ตัวก่อนแยกย้ายไปเตรียมเข้าห้องแล็บ ไบร์ทเพิ่งกลับจากค่ายฮาล์ฟบลัด กะเรียนยาว ๆ ขอใช้ความรู้ทางด้านวิทยาศาสตร์หน่อยเหอะอยู่ที่นั่นแล้วไม่ได้ใช้ความรู้อะไรเลยเดี๋ยวมันจะฝ่อหมด

ฉันเกล้าผมมวยต่ำออกจากลิฟต์ หอใน MIT มีนักศึกษา 350 คนเท่านั้น ยังมีโซนโรงภาพยนตร์ขนาด 125 ที่นั่ง มีคาเฟ่ และร้านอาหาร ครบจบในที่เดียว 

'เจ้าหญิงน้อย' นอนหลับปุ๋ยที่ห้อง ไบร์ทไม่ได้ปลุกเรียกฮาร์ปี้ เพราะตั้งใจไปเรียนคนเดียว ในสายตาคนนอกมองมันเป็นนก แล้วคงไม่มีใครบ้าเอานกเข้าห้องแล็บเชื่อเหอะ

"วันมะรืนนี้เราจะออกนอกสถานที่ ออกภาคสนาม"

ไบร์ทนั่งฟังพลางลูบแขนเสื้อกาวน์แขนยาวสีขาว อุณหภูมิในห้องเย็นเฉีย คลาสเรียนของดร.เวโดมาถึงก็ให้ออกภาคสนามเลยเหรอ 

"พวกคุณที่นี่คงเคยไปมหาสมุทรแปซิฟิกกันแล้ว ในคลาสสมุทรศาสตร์ชีววิทยา ป.โท และฉันหวังว่าจะใช้เครื่อง CTD กันเป็นทุกคน"

ดร.เวโดพูดจบราวกับทิ้งระเบิดลูกใหญ่ ดำเนินการสอนต่อส่วนใหญ่ต้องวิจัย

ฉันส่องกล้องจุลทรรศน์ เผยให้เห็นรายละเอียดของสิ่งที่ปกติมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าหยดนํ้าแต่ละหยดคลาคลํ่าไปด้วย สิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก นับล้าน ๆ และส่วนใหญ่เล็กเกินกว่าจะเห็นด้วยตาเปล่า 

"ส่องเจอแบคทีเรีย กับแพลงก์ตอน"

อาร์มี่หันมากระซิบ ฉันตอบกลับ "เออของฉันเจออ่อนกุ้งตัว" พลางเขียนจดลงกระดาษสีขาวบันทึก "นั่งรถบัสมหาลัยสินะ จะได้ไม่ต้องจองตั๋วเครื่องบิน" 

"ฉันไปคุยกับพวกเพื่อน ๆ มาแล้ว มันก็บอกงี้เหมือนกัน นั่งรถบัสมหาลัย ….ดร.คิดไงให้ลงภาคสนามเร็ว ท่าทางมีทำวิจัยอีกเป็นโขยง เห็นสายอื่นได้ไปลงตรวจมหาสมุทรแปซิฟิกเดือนหน้า" 

ถึงจะยากแต่มันเป็นระดับสูงสุดของการศึกษา ที่เน้นฝึกฝนทักษะการทำวิจัยเป็นสำคัญ ผู้เรียนอย่างฉันจำเป็นต้องค้นคว้าและสร้างสรรค์องค์ความรู้ใหม่ ๆ ได้ด้วยตนเอง

"น่าจะใช้ทางเดิมเหมือนปีที่แล้ว"

"คิดงั้นเหมือนกัน" ฉันพยักหน้า ไปท่าเรือทางตอนใต้ของเมืองแซนดิเอโก ซึ่งเป็นฐานทัพของ US Navy 

หลังจบคลาวที่เกือบปาไป 5 ชั่วโมง ฉันเดินออกจากห้องแล็บเปลี่ยนเสื้อคลุม เปิดล็อกเกอร์หยิบโทรศัพท์กดแป้นยิบ ๆ พิมพ์ข้อความส่งหาน้องชาย ไวเปอร์และเฮคเตอร์

สองแฝดนั้นพึ่งต่อมหาลัยสด ๆ ใหม่ ๆ ปีนี้ พวกเด็กเฟรชชี่ [ รออยู่ที่ล็อบบี้ ]

ไวเปอร์ยกกำปั้นชนกับพี่สาว 

"เฮคเตอร์ล่ะ"

"มันยังหลับไม่ตื่นเลย ขี้เกียจปลุก" ไวเปอร์ตอบ "กลับค่ายแคมเปญ อะไรนั่นแล้วหรอ"

"ถ้ายังไม่กลับ แกจะเห็นฉันยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ไหม" ไบร์ทไม่ได้เล่าความจริงออกไปทุกเรื่อง ปล่อยให้คนรอบตัวคิดว่าฉันร่วมแคมเปญลดวิกฤติมลภาวะขยะพลาสติกในมหาสมุทร "พ่อกับแม่ให้เงินมาพอใช้ป่าว"

"ถ้าไม่พอใช้ พี่จะให้เงินเพิ่ม ?"

"เออสิวะ เห็นฉันเป็นคนขี้งกหรือไง เอาเถอะ ไปซื้อของกินข้างนอกดีกว่า จะได้ซื้อโดมิโน่พิซซ่ามาฝากเฮคเตอร์ด้วย"