- - - - -
การเดินทางของอเดลเลดและลุงแบ็คธอร์นกินเวลาหลายชั่วโมงทีเดียวกว่าถึงลอนดอน เธอยังคงนั่งสัปหงกอยู่เบาะข้างคนขับแม้จะหลับมาแล้วตลอดทาง ลุงแบ็คธอร์นส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอขณะกำลังฝืนถ่างตาขับรถจนกระทั่งถึงจุดหมาย
"ถึงสักที ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว" ลุงแบ็คธอร์นโห่ร้องลั่นด้วยความดีใจ
อเดลเลดที่กำลังสะลึมสะลือเงยหน้าขึ้นมองจุดหมายที่ว่า แต่กลับพบว่าตัวเองอยู่ที่ลานจอดรถในคอนโดหรูแห่งหนึ่งใจกลางลอนดอน
"ที่นี่คือค่ายฮาล์ฟบลัดหรอ" ไม่ยักรู้ว่าสมัยนี้ค่ายสำหรับเด็กมัธยมเช่นเธอจะจัดในคอนโดหรูหราขนาดนี้ ลุงแบ็คธอร์นที่ลงไปยืดเส้นยืดสายหันมาส่งสายตาเหนื่อยหน่าย
"แวะพักที่นี่ก่อนยังไม่ถึงครึ่งทางเลย ค่ายตั้งอยู่นิวยอร์กต่างหาก!"
"แต่หนูไม่มีเงินไปถึงที่นั่นหรอกนะ" ตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่แปรงสีฟันด้วยซ้ำ
"เดี๋ยวออเดรย์จะจัดการทุกอย่างให้เอง.. ตอนที่เธอหลับน้าของเธอโทรมาหาฉัน หล่อนปลอดภัยดีแต่เจ้าอสุรกายนั่นหายไปแล้ว แต่อีกไม่นานคงตามกลิ่นเธอเจออีกแน่"
"เราควรจะรีบไปภายในสองวัน ออเดรย์จะมาถึงที่นี่พรุ่งนี้เช้า แต่ตอนนี้เราควรพักผ่อน" ลุงแบ็คธอร์นป้องปากหาวก่อนจะเดินนำเข้าไปในคอนโด
"เราจะพักกันที่นี่หรอ"
"ที่นี่คือคอนโดของแม่เธอ ที่สุดท้ายที่หล่อนอยู่ก่อนจะหายตัวไป เธอเองก็เคยอยู่ที่นี่เหมือนกัน" คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของอเดลเลดเต็มไปหมด เธอไม่เข้าใจอะไรเลยทั้งสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้หรือแม้กระทั่งสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต ถ้าเธอเคยอยู่ที่นี่จริง ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลย
ออเดรย์มาถึงคอนโดในวันรุ่งขึ้นเพื่อจัดการเอกสารต่างๆ รวมถึงขนข้าวของเครื่องใช้ของอเดลเลดมาส่งให้ถึงที่ เมื่อคืนหลังจากที่ขึ้นมาบนห้องสาวเจ้าก็ล้มตัวนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าโดยที่ยังไม่ทันได้สำรวจห้องเช่นเดียวกับลุงแบ็คธอร์นที่ส่งเสียงกรนทันทีที่หลังแตะโซฟา จนกระทั่งช่วงเย็นของวัดถัดไป อเดลเลดตื่นขึ้นเพราะทนฟังเสียงบีบตัวของกระเพาะไม่ไหวจำต้องลุกออกจากเตียงเพื่อหาอะไรรองท้องจึงพบกับออเดรย์ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
"นึกว่าจะตื่นไม่ทันบินไฟลท์เช้าพรุ่งนี้แล้ว"
"ออเดรย์.." หญิงสาววิ่งเข้าไปสวมกอดคนตรงหน้าทันทีด้วยความเป็นห่วง
หลังจากได้พูดคุยกันอเดลเลดจึงได้เข้าใจว่าทุกอย่างทุกเตรียมการไว้จนหมดแล้ว เมื่อ 12 ปีก่อนออเดรย์จำต้องพาเธอไปซ่อนในที่ๆ ห่างไกลเพื่อให้รอดชีวิตจากอสุรกายตามคำที่แม่เคยขอเอาไว้ก่อนที่จะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหรือแม้กระทั่งเหตุการณ์เมื่อวาน ออเดรย์รู้อยู่แล้วว่าต้องเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นเพราะหล่อนไม่สามารถซ่อนตัวหลานสาวจากโลกภายนอกได้ตลอดไป วันหนึ่งพวกมันก็จะหาตัวอเดลเลดจนเจอ
"หลานเป็นคนพิเศษ"
"ว่าแต่อสุรกายเมื่อวานมันคือตัวอะไรคะ"
"ฉันไม่รู้หรอก ฉันเห็นมันเป็นแค่โดเบอร์แมนตัวใหญ่แต่ดูจากที่หลานกรี๊ดไม่หยุดขนาดนั้นเลยคิดไว้ว่าต้องใช่แน่ๆ" สองน้าหลานหัวเราะออกมาเล็กน้อย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเหลือเชื่อเกินกว่าจะเข้าใจได้จริงๆ
"แล้วลุงแบ็คธอร์นล่ะ น้ารู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าเขาเป็นแพะ"
"ว่าไงนะ?" ดูจากสีหน้าตกใจแล้วคงจะสันนิษฐานได้ว่าออเดรย์ไม่รู้ความจริงข้อนี้มาก่อนและเข้าใจเพียงแบ็คธอร์นเป็นผู้ดูแลเด็กพิเศษเช่นอเดลเลด ทั้งสองหันไปมองคุณลุงขาแพะที่ยังคงนอนกรนดังสนั่นอยู่ที่โซฟาตรงมุมห้อง
15 August 2024 06:45 AM
ปัง ปัง ปัง !!
เสียงทุบประตูดังขึ้นขณะที่อเดลเลดกำลังเตรียมตัวไปสนามบิน ลุงแบ็คธอร์นที่หลับไปเกือบสองวันสะดุ้งตื่นอย่างแรงด้วยความตกใจจนกลิ้งตกลงมาจากโซฟาก่อนจะหันมาสบตาออเดรย์พร้อมกับพูดขึ้นเบาๆ "ใครแอบสั่งรูมเซอร์วิสรึเปล่า"
"นี่มันคอนโดนะไม่ใช่โรงแรม!" ออเดรย์ตอบ เสียงทุบประตูยังคงดังอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งเงียบไปในที่สุด ทั้งสามหันมามองหน้ากันก่อนที่ออเดรย์สบตาแบ็คธอร์นและบุ้ยปากไปที่ประตู อเดลเลดมองเหตุกาณ์ตรงหน้าด้วยใจระทึกพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้อย่างเงียบเชียบเพื่อเตรียมพร้อมที่จะวิ่งสุดฝีเท้าหากเกิดเหตุการณ์เหมือนเมื่อวานขึ้นอีก
โครม!!
ประตูระบบ door lock ที่ว่าแน่นหนาและปลอดภัยยังไม่สามารถกันอสุรกายตัวใหญ่ยักษ์ที่เพิ่งพังประตูเข้ามาได้ มันคำรามเสียงดังก่อนจะค่อยๆ หดร่างกลับคืนเป็นคุณเจนน่าและเดินผ่านกรอบประตูที่ว่างเปล่าเข้ามาภายในห้อง
"เธอขาดเรียนวิชาภูมิศาสตร์ของฉันนะสาวน้อย" เจนน่ากระตุกมุมปากยิ้มเยาะเมื่อเห็นว่าทั้งสามคนในห้องต่างยืนนิ่งไม่ไหวติงเพราะจนมุม แบ็คธอร์นคว้าแจกันประดับภายในห้องที่อยู่ใกล้มือที่สุดขว้างใส่เจนน่าเต็มแรง ออเดรย์ดันอเดลเลดไปหลบอยู่หลังตัวเองเมื่อการต่อสู้ระหว่างเจนน่ากับแบ็คธอร์นกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
"แพะแก่จอมจุ้นจ้านอย่างแก่ต้องตายก่อน" เจนน่าคำรามก่อนจะเปลี่ยนร่างกลับไปเป็นอสุรกาย หางที่มีส่วนปลายเหมือนหางแมงป่องไล่ฉกแบ็คธอร์นไปทั่วห้อง ออเดรย์ขว้างปาข้าวของต่างๆ ใส่อสุรกายขณะที่อเดลเลดวิ่งไปในส่วนของห้องครัวเพื่อค้นหาอาวุธที่จะสามารถใช้ในการต่อสู้ได้ เพราะดูเหมือนสิ่งของต่างๆ ที่ออเดรย์และแบ็คธอร์นช่วยกันปาใส่เจ้าอสุรกายมีแต่จะทำให้มันรำคาญมากขึ้นเท่านั้น
ครั้งนี้เธอจะไม่วิ่งหนีไปก่อนอีกแล้ว..
มือเล็กเปิดลิ้นชักในครัวอย่างรีบร้อน ควานหาของที่พอจะใช้ได้แต่ก็เจอเพียงมีดปอดผลไม้อันเล็กกับเทียนวันเกิดหนึ่งกล่องเท่านั้น ท่าทางแม่เธอคงไม่ใช่พวกที่ชอบทำอาหารสักเท่าไหร่ถึงไม่มีอุปกรณ์ทำครัวใดๆ ติดห้องไว้เลย การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปและสร้างความเสียหายมากขึ้น แชนเดอร์เลียที่แขวนอยู่กลางห้องร่วงลงมาแตกกระจายอยู่ที่พื้น หลังจากที่เจ้าอสุกายปัดป่ายอุ้งมือของมันไปทั่วห้องเพราะออเดรย์ฉีดสเปรย์ปรับอากาศใส่หน้าของมัน
ใช่แล้ว.. สเปรย์
อเดลเลดพยายามค้นทุกซอกทุกมุมจนพบเข้ากับไฟแช็กในตู้เก็บของ หญิงสาววิ่งกลับไปหาออเดรย์และคว้าขวดสเปรย์บนพื้นขึ้นมาถือโดยมีไฟแช็กจ่ออยู่ที่ปากขวด
ขอให้ได้ผลทีเถอะ เธอภาวนาต่อเทพองค์ไหนก็ได้ที่จะสามารถช่วยเธอและคนอื่นๆ ออกไปจากเหตุการณ์เลวร้ายนี้ ทันทีที่กดฉีดสเปรย์ไฟลูกใหญ่ก็พุ่งไปทางเจ้าสัตว์ร้ายจนมันร้องลั่น เธอไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ผิวหนังของมันอาจจะกันไฟได้หรือไม่แน่ไฟอาจจะช่วยให้มันมีพละกำลังมากขึ้นแต่นี่คงจะเป็นทางเลือกสุดท้ายซึ่งดีกว่าการไม่ทำอะไรเลย
"วิ่งไปที่ลิฟท์" อเดลเลดตะโกนบอกออเดรย์และแบ็คธอร์นเพื่อให้ทั้งสองล่วงหน้าไปก่อนเมื่อสิ่งที่เธอกำลังทำดูเหมือนจะได้ผล แผงคอของคุณเจนน่ากำลังติดไฟซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่ยังสามารถถ่วงเวลาหล่อนไว้ได้บ้าง หญิงสาวฉีดสเปรย์ลูกไฟใส่อสุกายซ้ำอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งตามไปสมทบที่ลิฟท์โดยมีอสุรกายยักษ์วิ่งตามไล่หลังมาติดๆ
ออเดรย์และแบ็คธอร์นยืนรออยู่ในลิฟท์แล้ว โชคดีที่อเดลเลดวิ่งเข้าไปในตัวลิฟท์ได้ทันก่อนที่ประตูจะปิดลงเมื่ออสุรกายวิ่งมาจนถึงหน้าประตูลิฟท์พอดี
เรื่องแบบนี้ก็คงถือว่าเป็นวันยุ่งๆ ของพวกกึ่งเทพแบบที่แบ็คธอร์นว่าสินะ..
- - - - -
โพสต์ 2024-4-14 12:03:35
โพสต์ 2024-4-23 11:23:22
