[บ้านพักหมายเลข 3] สระว่ายน้ำระบบเกลือ

CAMP HALF-BLOOD
POSEIDON CABIN 3

สระว่ายน้ำ

บ้านหมายเลข 3 : โพไซดอน

สระว่ายน้ำสไตล์กรีกที่อยู่หลังกระท่อมหมายเลขสาม

มีทั้งส่วน Indoor และ Outdoor 

ซึ่งสามารถจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ริมสระว่ายน้ำได้
ระบบควบคุมความสะอาดด้วยเกลือธรรมชาติ

ทำให้ได้กลิ่นอายของท้องทะเลแม้อยู่ท่ามกลางป่าเขาล้อมรอบ

หมายเหตุ

ไม่สามารถใช้สกิล น้ำเยียวยา ได้ในสระว่ายน้ำแห่งนี้

เพราะไม่ใช่แหล่งน้ำธรรมชาติ

Dean HEROES

125

ฝึกการสร้างฟองอากาศ

             “หนูสอบคลาสหอกผ่านแล้วค่ะ!”

             “หือ?”

             เป็นเรื่องน่ายินดีที่น้องสาวของเขาสอบวัดระดับคลาสเรียนหอกและโล่ผ่าน แต่ไหงดีนกลับรู้สึกตะหงิด ๆ อย่างไรก็ไม่รู้ว่าเด็กหญิงโกหก เพราะจากบอร์ดรายชื่อผู้มีสิทธิ์สอบวัดระดับเมื่อไม่กี่วันก่อนไม่มีชื่อของรีชา และตอนนี้ก็อยู่ในช่วงของการพักการเรียนคลาสอาวุธเสียด้วย

             “รีช เธอโกหกพี่หรือเปล่า?” ชายหนุ่มหรี่ตาถาม

             “เอะ.. มะ มะ มะ.. ไม่ได้โกหกนะคะ” เด็กสาวผมเปียพูดติดอ่าง คนโกหกเสสายตาไปทางอื่นไม่กล้าสบตาพี่ชาย ทั้งที่คิดว่าดีนจะต้องเชื้อแท้ ๆ เพราะว่าเขามักจะแสดงความยินดีกับความสำเร็จน้อย ๆ ของเธอเสมอ เมื่อหันกลับไปสบหน้าก็ยังเห็นว่าพี่ชายต่างมารดาหรี่ตาจ้องมองเธออยู่ไม่เลิก จึงส่งเสียงเล็ก ๆ ถาม “พี่รู้ได้ไง”

             “ก็ช่วงนี้ไม่มีคลาสไหนเปิดสอนนี่นา แล้วในบอร์ดผู้ที่มีสิทธิ์สอบก็ไม่มีชื่อเธอด้วย”

             “เฮ้อ..” เด็กหญิงตัวน้อยถอนหายใจทำคอตก ดูเหมือนว่าเธอจะทำภารกิจของเทพโดลอสไม่สำเร็จซะแล้ว

             “แล้วไหงถึงมาอำพี่ล่ะ นี่ไม่ใช่วันเอพริลฟูลนี่นา”

             “ก็แบบว่า.. ภารกิจใหม่ของเทพโดลอสน่ะค่ะ ให้โกหกใครก็ได้ในค่าย แล้วห้าวันต่อมาค่อยไปเฉลย” นิ้วชี้ทั้งสองข้างของเด็กหญิงจิ้มกัน “แต่ดูเหมือนว่าหนูต้องไปหาคนใหม่ให้โกหก”

             “เทพโดลอสเหรอ?”

             ดวงตาสีเปลือกไม้หรี่ลงอย่างใช้ความคิด ทำไมหนึ่งในผู้ต้องหาคดีขโมยตรีศูลถึงได้แจ้งภารกิจให้เหล่าเดมิก็อดในค่ายทำ นี่คือการเย้ยหยั่นหรือไม่รู้เรื่องราววุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้นกันแน่ เทพแห่งโอลิมปัสไม่เปิดประชุมเรื่องนี้กันเหรอ หรือว่ายศศักดิ์ของโดลอสต่ำเกินไปที่จะเข้าร่วมการประชุม แต่จะเพราะอะไรก็ช่าง เขาจะลองดูเชิงกลับบ้างดีไหม?

             “พี่ว่าเธอต้องโกหกในเรื่องที่ดูเป็นธรรมชาติมากกว่านี้ เช่น.. ‘หนูกินผักได้แล้วนะ’” ท้ายประโยคดีนทำเสียงเล็กล้อเลียนน้องสาว ซึ่งมันฟังดูตลกมากจนเขาหัวเราะออกมา

             “อี๊ ไม่เอา!” เด็กหญิงเบ้หน้า เหมือนได้ยินว่าเขาสั่งให้เธอกินผักเสียมากกว่า

            

             “แค่โกหกเฉย ๆ น่า ไม่ได้ต้องกินผักให้ได้จริง ๆ ซะหน่อย” มือแกร่งวางลงบนศีรษะยัยตัวเล็กแล้วยีอย่างมันเขี้ยว “เอ้อ จะว่าไปเธอว่างไหม? พอดีว่าพี่อยากจะทดสอบอะไรหน่อย ถ้าให้ดีพี่ก็อยากให้รีชช่วย”

             “ทดสอบอะไรเหรอคะ?” ดวงตาสีมรกตกลมโตเป็นประกายขึ้นมาระริกด้วยความอยากรู้อยากเห็น

             “พี่จะทดสอบการสร้างฟองอากาศ กับการควบคุมน้ำน่ะ ถ้ามีคนช่วยจับเวลาแล้วลงบันทึกให้คงดี”

             “ได้ค่ะ หนูว่าง” รีชารีบตอบเร็วจี๋

             “โอเค งั้นเดี๋ยวขอพี่ไปเตรียมตัว ส่วนรีชไปรอพี่ที่สระว่ายน้ำหลังบ้านนะ”

             จากนั้นก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัว ดีนเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงว่ายน้ำ ถอดคอนแทกเลนส์ออกแล้วใส่แว่นตาว่ายน้ำค่าสายตาแปดร้อยเข้าไปแทน จากนั้นก็หยิบเอานาฬิกาจับเวลา สมุดและปากกาติดไปด้วย พอไปถึงสระน้ำก็เห็นน้องสาวคนเล็กกำลังนั่งอยู่ริมขอบสระจุ่มขาทั้งสองข้างจุ่มลงไปในน้ำแล้วแกว่งไปมาจนน้ำในสระกระเพื่อม บนตักมีตุ๊กตารูปม้าน้ำที่ดีนซื้อของฝากจากอควาเรียมเมืองปารีสให้เธอ นับเป็นตุ๊กตาตัวพิเศษที่หน้าตาแตกต่างจากมาสคอตหอไอเฟลที่ซื้อมายกโหล

             ดีนลากเอาโต๊ะเล็กที่อยู่ข้างเก้าอี้อาบแดดมาวางไว้ข้าง ๆ น้องสาวจากนั้นก็อธิบายงานแก่รีชา

             “คืองี้รีช ที่พี่อยากให้ช่วยจดน่ะคือจับเวลาว่าพี่เสกฟองน้ำได้นานแค่ไหน การใช้นาฬิกาจับเวลาก็กดปุ่มนี้ จะหยุดก็กดอีกทีนึง รีเซ็ตก็กดค้าง อ่ะลองทำดู”

             ดีนยื่นนาฬิกาให้เด็กหญิงลองเล่น อธิบายเพิ่มอีกนิดหน่อยเธอก็เป็นงาน

             “โอเคแล้ว ส่วนในสมุดหน้านี้เขียนว่าจับเวลาฟองอากาศ แล้วก็ลงเวลาที่พี่ทำได้ลงในช่อง”

              “ได้ค่ะ หนูเข้าใจแล้ว”

             “งั้นมาลองกัน พี่ขอยืมแมนนี่หน่อย” แมนนี่ก็คือตุ๊กตาม้าน้ำตัวนั้นแหล่ะ รีชตั้งชื่อให้มันในตอนที่เห็นหน้าครั้งแรกเพียงแค่สามวินาที

            

             แล้วการทดลองก็เริ่มต้นขึ้น ดีนเสกฟองอากาศจำนวนสามฟอง หนึ่งคลุมหัวตัวเอง สองคลุมหัวรีช และสุดท้ายคลุมให้แมนนี่

             “รีชเธอได้ยินที่พี่พูดไหม?”

             “ได้ยินค่ะ”

             เสียงตอบกลับอู้เล็กน้อยเหมือนตอนที่หูอื้อ อาจต้องพูดเสียงดังขึ้นมาหน่อยเสียงถึงได้ผ่านฟองอากาศเหล่านี้ไปได้

             “นาฬิกา กดด้วย”

             “อุ๊ย หนูลืม”

             เด็กหญิงกดบันทึกเวลาทันทีที่รู้ตัว อาจจะต้องบวกเวลาเพิ่มไปอีกหน่อยประมาณสิบวินาที ซึ่งจากการทดสอบครั้งแรกเขาทำเวลาได้เพียงแค่ห้านาทีก่อนที่ฟองจะแตกออก

             “สามนาทีเองเหรอ จะไปทำอะไรทันเนี่ย” ดีนพึมพำออกมา หรือว่าเขาจะให้ไบร์ทช่วยดีนะ คงต้องลองขอดู

             แต่จะว่าไป เขายังไม่รู้เลยว่าฟองอากาศนี่จะกันกลิ่นของดอกบัวได้จริง

             “น่าจะต้องลองใช้เทียนหอม เดี๋ยวพี่ไปเอามาแป๊บนึงนะ”

             ดีนเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้วหยิบเอาเทียนหอมแท่งหนึ่งออกมา ถามว่ามีได้ไงเหรอ ซื้อมาสร้างบรรยากาศการนอนที่ปารีสแล้วมันเหลือ… ชายหนุ่มเสกฟองอากาศคลุมหัวทั้งสามเหมือนเดิมไว้ก่อนแล้วจึงจุดเทียนอะโรม่าดังกล่าว

             “อืม.. กลิ่นไม่เข้ามาจริง ๆ ด้วยแฮะ” แต่พอดีนครุ่นคิดถึงอย่างอื่นไม่ได้โฟกัสกับการสร้างฟองมันก็แตกดังโพละ “เวรเอ๊ย! จะต้องโฟกัสกับไอ้ฟองงี่เง่านี่ตลอดเวลาเลยหรือไง!”

             เขาสบถ สภาพตอนมีฟองครอบหัวเอาไว้ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์อวกาศที่ไม่ได้สวมชุดนักบินอวกาศ หรือไม่ก็คนบ้าที่เอาโหลปลาทองครอบหัว แล้วคนธรรมดาที่ไม่ใช่เดมิก็อดจะเห็นสภาพพวกเขาตอนทำภารกิจเป็นอะไร คงไม่แคล้วกับสองสิ่งนี้หรอก!

             “งื่อ พี่ดีน ใจเย็นสิคะ” รีชาหยิบเอาแมนนี่มากอดทำไหล่ห่อ น้องคงตกใจที่เขาสบถคำไม่สุภาพออกมาเมื่อกี้นี้ ดีนะที่พูดแค่ ‘เวรเอ๊ย!’ ไม่ใช่ ‘-วยเอ๊ย!’

             “ขอโทษรีช  ลืม ๆ ที่พี่พูดเมื่อกี้ไปซะนะ”

             อยากจะใช้ไฟฉายของแมนอินแบล็คลบความทรงจำน้องสาว ผ้าขาวยังไม่ควรที่จะแปดเปื้อน ถึงเขาจะรู้ว่าอีกหน่อยเดี๋ยวรีชาก็จะต้องเจอคำพวกนี้ เผลอ ๆ จะอุทานคล่องปากกว่าเขาอีก แต่ว่าน้องเพิ่งเป็นเด็กสิบสองขวบไง ถ้าอายุสิบห้าแล้วค่อยว่าไปอย่าง

             “ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็รู้ว่ามันกันกลิ่นได้ ฝึกแค่ให้อึดให้นาน มาลองดูอีกที..”

             ชายหนุ่มสร้างฟองอีกครั้ง แต่คราวนี้กลิ่นหอมลาเวนเดอร์ของเทียนลอยเข้าจมูกเต็ม ๆ

             “หืม?” แล้วฟองที่สร้างก็สลายไปเมื่อเขาวิเคราะห์ “ผิดพลาดตรงไหน ก็เหมือนเมื่อกี้ทุกอย่างเลยนี่หว่า”

             ดีนครุ่นคิด แล้วก็มาเอ๊ะใจได้ว่าตอนนี้อากาศของสระว่ายน้ำเต็มไปด้วยกลิ่นของเทียนหอมลอยอบอวนไปหมด

             “อ๋อ เข้าใจแล้ว”

             ดีนเดินเข้าบ้านไปใหม่ จากนั้นก็สร้างฟองคลุมหัวตัวเองแล้วเดินออกมาที่สระว่ายน้ำ พยายามตั้งจิตให้มั่นโฟกัสกับฟองที่ครอบหัวอยู่ จนผ่านไปราว ๆ แปดนาทีฟองถึงได้แตกออก

             “เจ็ดนาทีสี่สิบห้าวินาทีค่ะ”

             “น่าจะต้องบวกเพิ่มไปอีกสิบวิฯ ตอนที่พี่ออกมาจากบ้าน”

             “อื้อ ๆ” รีชาพยักหน้าเขียนแก้เลขใหม่ เป็นเจ็ดนาทีห้าสิบห้าวินาทีแทน

             “นานสุดได้แค่นี้เองเหรอ?”

             ดีนพึมพำ กอดอก สั่นขายุกยิก ถ้าจำเป็นต้องเข้าไปที่คาสิโนโลตัสแล้วหาตัวซาตานให้เจอภายในแปดนาทีใครจะไปทำได้กันล่ะ แต่ขณะที่คิดเขาก็พบกับเออเร่อหนึ่งจุด

             “เอ๊ะ เมื่อกี้นี้พี่ไม่ได้เสกฟองให้รีชกับแมนนี่นี่นา”

             “ใช่ค่ะ ไม่ได้เสก”

             “โอ้ ให้ตายเถอะ งั้นเอาใหม่ เรื่องทดสอบว่ากลิ่นจะเข้ามาได้ไหมคงไม่ต้องซ้ำแล้ว วัดระยะเวลาอย่างเดียวเลยแล้วกัน”

             ดีนตั้งจิตอีกครั้ง สร้างฟองครอบหัวตัวเอง น้องสาว และตุ๊กตาม้าน้ำ พอต้องใช้สมาธิมากขึ้นเวลาที่ทำได้ก็ลดลงเหลือเพียงแค่สี่นาทีกว่า ๆ เพียงเท่านั้น

             “สี่นาที แย่กว่าเดิมอีก..”

             ชายหนุ่มมองสถิติที่จดได้ ลองมาหลายครั้งก็อยู่ที่สามนาทีบ้าง สี่นาทีบ้างแต่ไม่เคยเกินห้านาทีเลย คงต้องฝึกสมาธิให้ดีกว่านี้ ต้องทำยังไงล่ะ เล่นโยคะเหรอ? ก็ได้อยู่นะ เดี๋ยวเอาไปไปที่บ้านเฮอร์มีสแล้วไปโหลดคลิปโยคะง่าย ๆ แล้วมาทำตามเอา

             “แล้วความแข็งแกร่งของฟองนี่ล่ะ?”

             จู่ ๆ ก็นึกสงสัยขึ้นมา ฟองมักจะแตกตอนสมาธิหลุด หรือไม่ก็อึดอัดจากการเพ่งจนทนไม่ไหว การทดสอบความคงทนของฟองอากาศก็สำคัญ เผื่อมีใครมาชนเข้าจะได้รู้ว่าต้องเลี่ยงหรือไม่จำเป็น ดีนสร้างฟองขึ้นมาอีกครั้งครอบไปที่หัวของรีชา จากนั้นก็ลองใช้นิ้วจิ้มดู ตัวฟองยวบยาบเล็กน้อยแต่ก็แตกโพละไม่ได้คงทนถาวรแต่อย่างใด

             “เหมือนจะแข็งกว่าฟองปกติแต่ก็ไม่มากอยู่ดีงั้นเหรอ? งั้นต่อไปก็ระยะห่าง”

             อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าอยู่ห่างจากเพื่อนแล้วฟองจะยังอยู่ไหม ดีนเสกฟองคลุมหัวรีชาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็เดินออกห่างจากน้องสาวเรื่อย ๆ จนกระทั่งเข้ามาในบ้าน เหมือนว่าพออยู่ในจุดที่ลับสายตาฟองจะแตกออกทันที แปลว่าพวกเขากับเพื่อน ๆ ต้องอยู่ในระยะที่มองเห็น ถ้าไปเข้าห้องน้ำหรือคลาดกันนิดเดียวก็จบ…

             ‘ที่ฝึกไปจะสูญเปล่าหรือเปล่านะ หรือยอม ๆ สูดละอองดอกบัวไปดี?’

             ดีนตาลอย กับเวลาแค่สี่นาทีในการตามหาซาตานในคาสิโนที่มีคนเยอะแยะแถมยังต้องคอยระวังฟองไม่ให้แตกและห้ามละสายตาจากเพื่อนอีก มันยากเกินไปจริง ๆ ที่จะควบคุมพลังให้คงที่อยู่ตลอดเวลา

             ‘จะมีวิธีการใดที่ทำให้ไม่หลงลืมตัวตนได้บ้างนะ?’

             เขาครุ่นคิด สรุปวันนั้นเขาก็คิดหาวิธีรับมือกับความทรงจำของตัวเองจนถึงเย็นโดยไม่ได้แม้แต่จุ่มตัวลงไปในสระว่ายน้ำเลย…

Dean HEROES

220

ปาร์ตี้ริมสระ

               22/10/2024 — 14.00 น. ~

               ปาร์ตี้ริมสระน้ำบ้านโพไซดอนถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ที่มันแสนเรียบง่ายเพราะเกิดขึ้นอย่างกระทันหันเมื่อชั่วโมงก่อน ของกินที่ถูกจัดเลี้ยงจึงไม่มีอะไรมากมายไปกว่าน้ำอัดลมและขนมขบเคี้ยวที่ไม่มีคุณประโยชน์ทางด้านโภชณาการจากร้านสะดวกซื้อ เพลงชิล ๆ สไตล์ฮาวายถูกเปิดขึ้นด้วยเสียงที่ไม่ดังเกินไปจนรบกวนบ้านข้าง ๆ แทนที่จะเป็นเพลงจังหวะตื๊ดให้แดนซ์กันมัน ๆ แต่ปาร์ตี้ของครอบครัวมันก็แบบนี้แหล่ะน่า จะให้มีอะไรหวือหวามากมายไปกว่านี้กันเล่า น่าเสียดายที่ปาร์ตี้นี้ขาดไบร์ท เจโรม และน้องสาวอีกหนึ่งคน

               ก่อนหน้าจะลงสระดีนได้มอบของฝากจากไทยแลนด์ให้แก่พ่อ แน่นอนว่าไม่ใช้ปลาร้าที่พ่อเคยบอก แต่เป็นแผ่นเสียงเก่าที่คนขายบอกว่าเคยดังในยุคสี่ศูนย์

               “โอ้ นี่เพลงใหม่เมื่อไม่กี่ปีที่แล้วเองนี่นา”

               “เมื่อไม่กี่ปีที่แล้วแน่นะพ่อ…”

               สำหรับเทพที่อายุยืนยาวเป็นอมตะ ร้อยปีที่แล้วแค่เมื่อวานคงเป็นเรื่องจริง…

               .

               .

               .

               รีชาลอยตัวอยู่บนห่วงยางเป่าลมรูปนกฟลามิงโก้สีชมพูแป๋นแหลน ตีขาเล็ก ๆ ไปมาวนเวียนรอบสระ ฝั่งซันซ์ก็ว่ายน้ำอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับซ้อมแข่งโอลิมปิกโลกแข่งกับออมเล็ต ลูกสิงโตนีเมียนที่ดีนเลี้ยงไว้ พนันได้เลยว่าถ้าเจ้าหน้าที่รับสมัครรู้ว่าสายเลือดที่แท้จริงเป็นใคร ถ้าไม่ถูกหัวเราะเยาะหาว่าบ้าก็ต้องถูกปรับแพ้ฟาลว์เป็นแน่ ส่วนดีนว่ายน้ำมาเกาะแพยางที่มหาเทพโพไซดอนกำลังนอนอาบแดดอยู่ 

               “ดื่มหน่อยไหมครับพ่อ” ชายหนุ่มไม่ได้มาเปล่า ในมือเขาถือกระป๋องโคล่าเย็นเจี๊ยบมาด้วย

               “ขอบใจเอลวิน กำลังอยากหาอะไรดื่มอยู่พอดี” โพไซดอนยิ้มรับก่อนจะหยิบกระป๋องอลูมิเนียมในมือลูกชายมาถือไว้ก่อนจะดึงสลักเปิดออกจนฟองฟู่ไหลทะลัก “แล้วคนรักของลูกล่ะ ไม่มาด้วยรึ”

               “ไม่ยักรู้ว่าพ่ออยากเจอแมคซี่” ดีนกลั้วหัวเราะ “ถ้าผมโทรหากรี๊งเดียวเดี๋ยวเขาก็มา แต่ช่วงนี้น้องชายหมอนั่นไม่ค่อยสบาย ฤดูร้อนยาวนานเกินไปเลยเป็นไข้ฤดูร้อนน่ะครับ แมคซี่เขาเลยต้องอยู่ดูแล แฟนผมเขาน่าจะพยาบาลเก่งจนเป็นคุณหมอได้แล้วมั้ง”

               “ก็แค่อยากรู้จักนิดหน่อย แต่ถ้าไม่มาก็ไม่เป็นไร”

               คนเป็นพ่อทำเสียงเข้ม ซึ่งไม่รู้ว่าจะทำเข้มไปทำไมในเมื่อดีนไม่ใช่ลูกสาวที่ต้องคอยหวงแหน บางทีมหาเทพอาจจะอยากมีโมเมนต์หวงลูกสาวอยู่บ้างกระมัง สำหรับสาวแกร่งอย่างไบร์ทไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง ส่วนรีชาก็ยังเด็กเกินไปที่จะมีผู้ชายมาเกาะแกะ

               “งั้นผมไม่เรียกดีกว่า เดี๋ยวคุณพ่อจะกินหัวแฟนผม” ดีนกล่าวขำ ๆ ก่อนจะเงยมองดวงอาทิตย์ยามบ่ายสองที่เขาว่าร้อนแรงมากที่สุดของวัน “จะว่าไป… พ่อรู้ไหมว่าทำไมช่วงนี้โลกกลายเป็นยุโรปเหนือกันหมดครับ”

               “ลูกหมายถึง?”

               “ที่กลางคืนหายไป มีแต่กลางวันกับพระอาทิตย์ร้อนฉ่ายี่สิบสี่ชั่วโมง”

               “ไม่รู้สิ” เทพสมุทรไหวไหล่ด้วยท่าทางไม่ยี่หระ “บางทีอะพอลโล่คงเล่นสนุก เทพวัยรุ่นก็แบบนี้”

               “หืม เทพอะพอลโล่เล่นสนุกอ่ะนะ?” ดีนยกคิ้วขึ้นสูงกับท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อนของพ่อตัวเอง “เขาทำแบบนี้บ่อยเหรอ?”

               “ก็เคยทำ เดี๋ยวเบื่อก็เอาพระอาทิตย์กลับไปนั่นแหล่ะ”

               เมื่อได้ยินคำตอบจากบิดาดีนก็พยักหน้าแล้วพยายามทำความเข้าใจกับความซุกซนของเทพวัยรุ่นอายุล้านปี

               ‘ถึงจะอยู่มานานแต่ก็ยังซนตามอายุเทพสินะ’

               บางทีสิ่งที่ควรกังวลอาจไม่ต้องกังวลมากมายขนาดนั้น นี่สินะคนในค่ายถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนแรกเขาก็คิดว่าโลกถูกจู่โจมจากเทพชั่วร้ายอย่างโลกิเสียอีก พวกเขาเคยเผชิญหน้ากับเทพจอมเจ้าเล่ห์แห่งนอร์สมาแล้วครั้งหนึ่ง แถมถูกยักษ์น้ำแข็งพยายามล้างแค้นโดยการล้อมค่าย เสกให้ฤดูร้อนกลายเป็นฤดูหนาว จึงไม่แปลกที่คราวนี้ดีนจะคิดว่าเป็นฝีมือของพวกเหล่าโลกิอีก 

               “ก็หวังว่าเทพอะพอลโล่จะเบื่อไว ๆ นะครับ ปีนี้อากาศเปลี่ยนหลายรอบเกินไข้จะกินเอา”

               ถ้าฤดูร้อนยาวนานจนถึงฤดูหนาวปีนี้คงไม่มีไวท์คริสต์มาสให้เชยชม งานปีใหม่ก็คงแปลก ๆ แต่เขาคงเข้าใจชาวออสเตรเลียมากขึ้นว่าคริสต์มาสฤดูร้อนเป็นอย่างไร ตอนนี้มนุษย์ปรับตัวกันพอได้แล้ว แต่สัตว์โลกอย่างอื่นเนี่ยสิ.. ปะการังจะฟอกขาวเพิ่มขึ้นด้วยไหมนะ

               “ว่าไปผมก็มีเรื่องที่อยากจะถามตั้งนานแล้ว พวกเทพเนี่ยมีตั้งหลายกลุ่ม ตำนานการกำเนิดก็แตกต่างกัน อย่าบอกนะครับว่า…” ชายหนุ่มหรี่ตาลงอย่างสงสัย “พ่อเป็นมนุษย์ต่างดาว”

               เพียงได้ยินคำถามเจ้าสมุทรก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น

               “เอลวิน เจ้าดูหนังมากไป! เอามาจากเรื่อง 'ธอร์ เทพเจ้าสายฟ้า' ใช่ไหม พ่อก็เคยดูนะ”

               อ้อใช่ เจ้าสมุทรน่าจะชอบดูหนัง ไม่งั้นคงไม่ตั้งชื่อให้เขาเหมือนเอลฟ์จากมิดการ์ดหรอก

               “ก็ใช่ แต่ว่าพ่อหัวเราะแบบนี้แปลว่าผิดสินะ ถ้างั้นทำไมถึง…”

               “ทำไมถึงมีเทพจากหลายตำนานสินะ คืออย่างนี้… เราเป็นเทพที่ถือกำเนิดบนโลกอย่างแท้จริง โดยเคออสและนิกซ์ ส่วนเทพตำนานอื่น ๆ นั่นล่ะใช่ พวกเขามีโลกอีกมิติ” โพไซดอนเว้นช่วงไปแป๊บนึงก่อนจะกล่าวต่อราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ “ยกเว้นแผ่นดินทางตะวันออกส่วนนึงที่มีการคุ้มครองจากเทพพวกเขามานับแต่โบราณ เดิมทีแผ่นดินตรงนั้นไม่เคยมีอยู่ แต่ผานกู่ได้ถือกำเนิดและแยกฟ้าที่ปิดผนึกแผ่นดินส่วนนั้นออก”

               “เห.. แปลกชะมัด ถ้างั้นพ่อจะบอกว่าเทพบนโลกที่แท้จริงมีแค่สองฝั่งคือเทพกรีก กับเทพตะวันออกงั้นเหรอครับ?”

               “ถูกต้อง ฮินดู นอร์ส มายา อียิปต์ บาบิโลน และยะโฮวา พวกเขาล้วนมาจากดาวดวงอื่น บ้างก็แค่มาที่นี่ไม่ได้มาพำนักถิ่นฐานถาวรอย่างนอร์ส”

               “มีเทพที่เป็นมนุษย์ต่างดาวจริงด้วยแฮะ.. อย่าบอกนะว่าสแตน ลี, แลร์รี่ ลีเบอร์, แจ็ค เคอร์บี้ หนึ่งในสามคนนี้มีใครสักคนที่เป็นเดมิก็อดที่รู้ความลับของจักรวาลน่ะ”

               “ชื่อคุ้น ๆ นะ เหมือนจะมีสักคนที่เป็นบุตรเทพีไอริส”

               คำตอบจากพ่อทำเอาดีนอ้าปากเหวอ

               “แล้วเขาเอาความลับของเทพมาตีแผ่แบบนี้จะไม่มีปัญหาอะไรเหรอครับ?”

               “เอลวินลูกเคยได้ยินสำนวนว่า ‘ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด’ ไหม? เรื่องราวเหนือจินตนาการถูกเขียนในรูปแบบของการ์ตูน ไม่มีมนุษย์คนไหนที่เอะใจคิดว่าเป็นเรื่องจริงหรอก” โพไซดอนกลั้วหัวเราะด้วยท่าทางสบายอารมณ์

               “บ้าน่า.. งี้ เจ. เค. โรว์ลิ่งก็มีสิทธิ์..”

               เจ้าสมุทรไม่ได้ตอบคำถามเพียงแต่ยิ้มกรุ้มกริ่มที่มุมปากซึ่งไม่ว่าจะมองยังไงก็ต้องใช่แน่ ๆ แล้วถ้ามาผูกโยงแบบนี้เทพเจ้าต้องมีเอี่ยวกับสมาคมลับฟรีเมสันชัวร์ ๆ

               .

               .

               .

               ปาร์ตี้ริมสระแบบชิล ๆ ดำเนินไปจนถึงช่วงเย็น ดูเหมือนว่าเพียงแค่ขนมกรุบกรอบจะเอาไม่อยู่จนท้องเริ่มร้องจ๊อก ๆ ดีนจึงออกไปซื้ออาหารเวฟจากร้านสะดวกซื้อมาเป็นมื้อเย็น น่าประหลาดมากที่เจ้าสมุทรไม่ว่าอะไร (คงเพราะแอตแลนติสไม่มีตู้เย็นและไมโครเวฟแน่ ๆ) ระหว่างทางเขาก็เอ่ยชวนคนในค่ายที่เดินผ่านให้มาปาร์ตี้กันที่สระว่ายน้ำบ้านโพไซดอน แน่นอนว่าไม่ลืมจะส่งข้อความหาคุณแฟนต่อให้พ่อจะหยุมหัวแมคเคนซีก็ตามที.. ว่าแต่อีกฝ่ายจะว่างหรือเปล่าเนี่ยสิ

ถวาย [แผ่นเสียง] แก่ [โพไซดอน]

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

Dean HEROES

266

งานคริสต์มาสแบบเอ็กซ์คลูซีฟ!

               

               25/12/2024
ดด

               เมอร์รี่คริสต์มาส!!

               วันนี้ยังไม่ได้ทำงานสร้างห้องต่อเพราะว่าปูนยังไม่แห้งสนิท วันนี้เลยมีเวลาว่างที่จะเตรียมจัดงานปาร์ตี้เล็ก ๆ กันที่สระว่ายน้ำบ้านโพไซดอน ที่ริปลี่ย์ สวอนสัน น้องสาวคนโตลงทุนทำความสะอาดให้เมื่อวานตอนที่พวกเขากำลังง่วนอยู่กับงานก่อสร้างอยู่ วันนี้สระน้ำจึงเปิดใช้บริการเปิดน้ำเต็มสระ แต่คงไม่มีใครลงไปว่ายอยู่ดีเพราะว่าอากาศวันนี้อยู่ที่ห้าสิบเจ็ดองศาฟาเรนไฮ เว้นแต่ใครอยากจำลองบทแจ็คกับโรสในฉากสุดประทับใจในอุณหภูมิน้ำที่สูงกว่านิดหน่อย

               ตัวบ้านไม่ได้ตกแต่งเข้ากับเทศกาล มีเพียงแค่เตาย่างบาร์บีคิวที่ถูกนำออกมาใช้งาน ดีนแจกหมวกซานต้าให้แก้สมาชิกในบ้านและแขกผู้มาร่วมงานกันคนละใบ

               ตามคาด… เลนน็อคไม่ได้มาปาร์ตี้แม้จะร้องขอ ส่วนแขกที่มางานเลี้ยงเห็นมีเอมีเลีย ธิดาแห่งซุส เชมัส และไอมิสายเลือดจากแอมฟิไทรต์ ทางฝั่งเฮคาทีมากันทั้งบ้าน ส่วนที่น่าประหลาดใจที่สุดเห็นจะเป็นเดม่อน แคนเนลท์ที่จู่ ๆ ก็หายตัวไปอย่างปริศนาอีกแล้ว น่าเสียดายที่ลิเลียน่ากับชาร์ล็อตออกไปทำภารเดินทางด้วยกันทั้งคู่ หากมีสองสาวมาร่วมงานน่าจะได้บรรยากาศคึกคักกว่านี้อีกแน่ ๆ

               “ไม่รู้ว่ามีใครจัดงานเลี้ยงหรือยัง แต่ขอฉลองให้กับคุณเอลี่กับงานใหม่ครับ!”

               ดีนยกแก้วโคล่าขึ้นมาชนกับหญิงสาวรุ่นแม่ แต่ยังคงงามสะพรั่งในแบบของเธอ.. ความงามอันแข็งแกร่งและทรงพลัง

               “ขอบคุณนะดีน ยังไม่มีใครจัดงานเลี้ยงฉลองให้เลย แต่ได้ฉลองพร้อมกับปาร์ตี้คริสต์มาสก็ไม่เลว ถ้าจัดแยกฉันคงเขินแย่” เอมิเลียยิ้มก่อนจะยกแก้วโคล่าขึ้นจิบตามธรรมเนียม ชนแล้วก็ต้องดื่ม

               “แล้วเป็นไงบ้างครับกับงานใหม่ เมื่อไรคุณจะผ่านโปรฝึกงานนะ?”

               “ก็ดีนะ เป็นบทบาทใหม่ที่ไม่ชินเลย ปกติฉันจะอยู่คนเดียวในห้องนักบิน มากหน่อยก็มีผู้ช่วย แต่ตอนนี้.. เด็ก ๆ มาล้อมตอนที่ฉันสอนเต็มไปหมด” หญิงสาวหัวเราะ “แต่มาอยู่ฮาล์ฟบลัดก็ต้องปรับตัวแหล่ะ ฉันไม่มีบ้านอื่นให้กลับไปอีกแล้ว ส่วนเรื่องผ่านโปรคงแล้วแต่คุณไครอนประเมินผลงานนั่นแหล่ะจ้ะ”

               “ก็หวังว่าที่นี่จะเป็นบ้านที่ดีสำหรับคุณนะครับ เอ้าทุกคน ขอกำลังใจให้คุณเอลี่สำหรับการฝึกงานหน่อย!!”

               จากนั้นเสียงเฮก็ดังขึ้น..

               .

               .

               .

               เจโรม ไทสัน ซันซ์ จับกลุ่มกันร้องคาราโอเกะที่ในตัวบ้าน ดูเหมือนว่าการช่วยกันซ่อมบ้านสองวันที่ผ่านมาจะทำให้ทั้งสามกลายเป็นพี่น้องฝ่ายชายที่ซี้กันปึ้ก

               แขกอย่างไอมิไปประจำอยู่ที่หน้าเตาย่างบาร์บีคิว แล้วแจกจ่ายอาหารแก่ทุกคน ซึ่งฝีมือการปิ้งย่างของเธอบอกได้เลยว่าเพอร์เฟ็ค เนื้อยังคงความชุ่มฉ่ำที่ด้านใน ทว่าสุกพอดีไม่มีไหม้ พอบอกให้เธอไปพักแต่หญิงสาวยืนกรานว่าจะทำต่อ เพราะการทำอาหารคืองานอดิเรกและความสุขของเธอ

               ทางฝั่งเด็กน้อย จูลี่ รีชา และเชมัส จับกลุ่มกันวาดภาพระบายสี โดยมีเอมีเลียเป็นพี่เลี้ยงเด็ก

               ตอนนี้ดีนหาตัวซิลเวอร์ไม่เจอ บางทีชายคนนี้ก็มีความลับซุกซ่อนไว้มากมายทั้งที่ภายนอกดูเป็นชายที่เปิดเผย แต่ไม่เป็นไร ยังไงทุกคนล้วนมีความลับกันบ้างไม่หนึ่งก็สองอย่าง แต่สุดท้ายพี่ชายคนโตของบ้านเฮคาทีก็กลับมาทันในช่วงที่มอบของขวัญ

               ดีนมองภาพบรรยากาศของกลุ่มคนเล็ก ๆ อย่างอุ่นใจ ทุกคนมีความสุข สนุกสนาน กินอิ่ม นอนหลับ พูดคุยสนทนาอย่างสนิทสนม ร้องเพลงเต้นรำ มอบของขวัญสุดพิเศษให้แก่กัน เขาอยากให้ทุกวันสงบสุขเหมือนอย่างเช่นวันนี้ โดยลืมเลือนทุกความโศกเศร้าที่ผ่านมา…

               .

               .

               .

               ในขณะที่ทุกคนกำลังมีความสุขอยู่นั้นเอง ดีนได้ปลีกตัวออกมาจากครอบครัว จูงมือแมคเคนซีเข้าไปในห้องสัตว์เลี้ยงที่ยังไม่ได้ทาสีทว่าปูนแห้งสนิทดีแล้ว ทว่าแสงสว่างในห้องมืดสลัวเพราะยังไม่ได้จัดการกับระบบไฟฟ้า มีเพียงแสงอาทิตย์ไม่รู้จบสาดส่องเข้ามาที่บานหน้าต่างที่แปะหนังสือพิมพ์กันไว้ไม่ให้เลอะเมื่อตอนทาสี

               “ดีน นายมีอะไรเหรอ?”แมคเคนซียังคงงงที่ถูกชายหนุ่มเจ้าของบ้านพาเข้ามาในห้องสัตว์เลี้ยงที่สร้างเสร็จไปเพียงแค่แปดสิบเปอร์เซ็น

               “ฉันก็พานายมาดูห้องสัตว์ตามที่นายขอไงที่รัก” ดีนหัวเราะหยอก จากนั้นเขาก็โดนสันมือของแมคเคนซีตีเข้าที่ต้นแขนไปทีนึง

               “ถ้ามันยังไม่เสร็จฉันก็เห็นตั้งแต่เมื่อวานแล้วไหม?”

               “ฉันไม่รู้นี่ ก็แค่...” ดีนเดินผละออก เขาหยิบสมาร์ทโฟนออกมาเปิดเพลงรักในเพลย์ลิสต์ที่เซฟไว้เมื่อชาติเศษ ๆ อ้าแขนทั้งสองข้างออกมา “อยากเต้นรำจังหวะช้ากับแฟนในตอนที่ไม่เมา”

[เพลงประกอบ กด ► ฟังเพื่อเพิ่มอรรถรส]

               แมคเคนซียิ้มเขิน หวนนึกถึงงานปาร์ตี้ฉลองตอนที่กันค่ายจากยักษ์น้ำแข็งได้สำเร็จ ตอนนั้นดีนก็ขอให้พวกเขาเต้นรำกันแบบนี้ เพียงแต่ว่าวันนั้นดีนดื่มสาเกจากญี่ปุ่นไปเยอะจนทำให้เมาแอ๋แทบไม่ได้สติ

               คู่รักสวมกอดแนบแน่น วางมือไว้บนบ่าและโอวเอวของกันและกันไว้ จากนั้นก็เคลื่อนไหวไปตามบทเพลงจังหวะช้า

               “แมคซี่ ฉันรักนาย ฉันขอให้เราได้ฉลองคริสต์มาสแบบนี้ด้วยกันทุกปีได้ไหม?”

               “แน่นอนที่รัก ฉันก็รักนายดีน ไม่ว่าตอนนั้นนายอยู่ที่ไหน ฉันจะรีบบึ่งไปหานายในทันที”

               “ฉันรู้ว่านายต้องมาแน่”

               ไม่ว่าวันคืนจะผ่านไปอีกยาวนานแค่ไหน แต่ฉันสัญญา...

แจกของขวัญคริสต์มาสแก่ครอบครัวและแขกที่มาร่วมงาน
มอบ [ขนมขิงนำโชค] ให้ [ไทสัน] [เจโรม ปาร์ค ซึงยอน] และ [เอมีเลีย แอร์ฮาร์ต] (ความสัมพันธ์ +25)
โบนัสความสนิท +5 จากน้ำหอมยูนิเซ็กส์ (เป็นได้คนละ 30 ความสนิท)
มอบ [หมวกคาวบอย] ให้ [ซันซ์ มาเดิล เคานต์]
มอบ [ตุ๊กตายัดนุ่น] ให้ [รีชา แคมพ์เบลล์]
มอบ [ชุดเครื่องเขียน] ให้ [เชมัส แคตต์]
มอบ [ครีมบำรุงผิว] ให้ [ชิมะบุคุโระ ไอมิ]
มอบ [อุปกรณ์ยกน้ำหนัก] ให้ [ซิลเวอร์ ควินน์]
มอบ [อาหารเสริม] ให้ [จูลี่ เดรค]

มอบ [คทาลวงใจจำลอง] ให้ [แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น] (@Mackenzie โอนของแล้ว)

ถึง @Ripley ถ้ามาร่วมงานเขียนโรลเพลย์เข้าร่วมได้เลยครับ มีของขวัญให้

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
24th June 2025 3 PM

   ว่ากันว่าการไม่หาเรื่องเข้าตัวที่ดีที่สุดคือการอยู่เฉย ๆ ซึ่งเธอน่าจะทำแบบนั้นซะริปลีย์

   บัดนี้ ณ สระว่ายน้ำแสนคุ้นเคยสุด ๆ เพราะว่ามันคือสระว่ายน้ำบ้านของเธอเอง เพื่อนร่วมค่ายที่ขอเรียนกับรุ่นพี่เจโรมนับดูแล้วก็มีทั้งหมดห้าคน รวมเธอเข้าไปเป็นคนที่หกพอดี ซึ่งจำนวนนั้นประกอบไปด้วย เลย์ลา เอลฟาวลีย์ เลย์ลินน์ เอลฟาวลีย์ สองพี่น้องบ้านเฮอร์มีส ชิดชนก (บูม) บ้านไดโอนีซุส คาเลบ อิเอียสัน บ้านอะพอลโล่ และ เชมัส แคตต์ บ้านแอมฟริไทรต์

   “ในวันนี้เราจะมาเรียนการว่ายน้ำพื้นฐานกัน”

   “ขั้นแรกเลยอย่างที่ได้อธิบายตอนก่อนจะตกลงเข้าเรียนกับฉันกันแล้วว่าเราต้องว่ายน้ำ เพราะฉะนั้นคงไม่มีใครกลัวน้ำหรอกใช่ไหม ? เรื่องการคุ้นเคยกับการเล่นน้ำวัยรุ่นอย่างเรา ๆ ก็คงจะโดดลาระว่ายน้ำกันมานักต่อนักแล้ว แต่ตอนนี้เราไม่ได้มาเล่นว่ายน้ำป๋อมแป๋ม คิดซะว่ามาเริ่มต้นการเป็นนักว่ายน้ำโอลิมปิดก็แล้วกัน”

   ในระหว่างที่กำลังยืนฟังเจโรมอธิบายนี้ ริปลีย์ก็ค่อย ๆ มัดผมขึ้นเป็นมวยเพื่อไม่ให้มันสยายไปกับสายน้ำเสียก่อน เธอตั้งใจฟังไหม…ก็ไม่ได้ตั้งใจมาก แต่อย่างน้อยมันก็พอเข้าหูอยู่ไม่มากก็น้อย เรื่องพวกนี้เธอคิดว่าค่อยใช้ร่างกายจดจำเอาก็คงจะรอดไปได้แน่

   “อย่างแรกคือการวอร์มอัพร่างกายหน่อย เตะขา 200 ครั้งปฏิบัติ!”

   ตู้ม!

   ได้ยินแค่คำว่าปฏิบัติก็มีคงกระโดดลงไปก่อนหน้าแล้ว ทำเอาธิดาโพไซดอนอย่างเธอตกใจอยู่พอควรเชียว ร่างเล็กค่อย ๆ นั่งลงกับขอบสระแล้วโยนตัวเองลงช้า ๆ แทนที่จะกระโดดตู้มต้ามเสี่ยงน้ำเข้าจมูกก็เถอะ

   ไม่สิ ไอเธอมันก็หายใจใต้น้ำได้อยู่แล้ว

   ในเมื่อคำสั่งของเมนเทอร์คือสิ่งที่ต้องทำตาม จะกังขาอิดออดไม่เตะเท้าแล้วจะมาเรียนด้วยไปทำไมใช่ไหมล่ะ ? ริปลีย์ที่พอจะเป็นงานเป็นการอยู่บ้างก็เกาะขอบสระยืดแขนสุดเริ่มเตะเท้าตามที่เขาสั่ง

   “ 195 196 197 198 199 200—!”

   การวอร์มอัพนี้ผ่านไปราว ๆ สามสิบนาทีได้ก็ได้ฤกษ์เริ่มการฝึกต่อไปแล้วมันคือการฝึกพื้นฐานอย่างท่ากรรเชียงค่ำ หรือ ท่าว่ายน้ำฟรีสไตล์ คราวนี้เจโรมเดินลงไปในสระเพื่อเริ่มสอนด้วยการสาธิตให้ดูประกอบการอธิบายเพิ่มเติม

   “อย่างแรก แขนต้องหมุนอย่างสง่างาม แขนของพวกเธอจะต้องยกขึ้นทีละข้าง เหยียดตรงไปข้างหน้า จากนั้นจ้วงน้ำผ่านใต้ตัว แล้วลากไปถึงต้นขา — แล้วหมุนขึ้นมาทำใหม่ สลับแขนซ้าย-ขวา เหมือนเจ้าเป็นใบพัดเรือเทพเจ้าซัน!” เขาเอ่ยพร้อมกับทำท่าประกอบ

   “ต่อไป เตะเท้า อย่ากระแทกน้ำแรงจนเหมือนจะสาดใส่ไซคลอปส์ —แค่เตะขาถี่ ๆ จากสะโพก ขาตรง ปลายเท้าชี้ เหมือนกำลังพุ่งตัวในกระแสน้ำ”

   “ตอนที่แขนข้างหนึ่งหมุนขึ้น — พวกเธอต้องหันหน้าไปด้านนั้น สูดหายใจเร็ว ๆ แล้วหันกลับ อย่าหายใจนานเกินไป มิเช่นนั้นน้ำจะเข้าปาก... หรือปลาเล็กจะเข้าปากแทน”

   “พอทำรวมกันจะได้แบบนี้”

   เอ่ยจบเจโรมก็ว่ายน้ำท่าที่ต้องการสอนจากริมสระไปอีกริมสระแล้วว่ายกลับมาอย่างสวยงาม ทุกคนปรบมือให้กับท่าว่ายน้ำที่สวยงามนี้ ทว่าต่อไปชะตากรรมของพวกเธอคือการลงไปเป็นปลาเกยตื้นในนั้นแทน

   “โอ้ ริปลีย์ อย่าโกงหายใจใต้น้ำเชียว”

   บ้าจริง เธอโดนดักทางจนได้

   “จำไว้ให้ดี —ถ้าพวกเธอว่ายด้วยจังหวะดี แขนกล้า ขากระชับ หายใจมั่น...ไม่ว่าจะอยู่ในมหาสมุทรแอตแลนติส หรือกำลังหนีจากอสุรกายเงือกสามหัว...พวกเธอจะรอด!”

   ราวกับพูดปลุกใจทหารทาญ แต่นี่มันก็แค่ฝึกว่ายน้ำไง ครั้นเมื่อสัญญาจากเจโรมได้ส่งออกมาทั้งหมดก็ค่อย ๆ ว่ายน้ำตามที่ได้ร่ำเรียนมา

   ริปลีย์ สวอนสันในวันนี้สุดท้ายก็แอบหายใจใต้น้ำอยู่ดี มันช่วยไม่ได้นี่นา ให้ตายสิ

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean
25th June 2025 15 - 16 AM

   ไม่ได้ออกกำลังมาแรมปียอมรับเลยว่าแข้งขาอ่อนปวกเปียกอย่างกับอะไรดี

   ตามที่ได้ให้สัญญากับเจโรมไปว่าเธอจะเข้าเรียนทุกคาบนั่นหมายความว่าเมื่อวานนี้ที่ต้องไปกูลีกูจอนควานหาตารางคลาสของชาวค่ายก็พบว่าวันนี้มีแต่วิชาที่…เข้าไม่ได้สักอัน ดังนั้นแล้วเธอก็ได้ใช้เวลาไปกับการนอนแผ่ให้แขนขาคลายเมื่อยไปบ้างสักหน่อยก่อนจะคลานลากสังขารตัวเองมาที่สระว่ายน้ำของบ้านพักตัวเอง

   นี่ถือว่าเป็นสิ่งที่ได้เปรียบอย่างหนึ่งของโควต้าเด็กบ้านเดียวกันสินะ

   “ทักทายกันหน่อย นี่คลาสที่สองแล้วสินะ วันนี้เราจะให้ทุกคนฝึกว่ายน้ำจนร่างกายชิน แล้วก็เรามาเรียนท่ากรรเชียงที่ว่ายหงายหลัง”

   “แต่ก่อนอื่นต้องวอร์มร่างกายกันก่อน ไปตีขา 200 ครั้ง ปฏิบัติ !”

   ตู้ม !

   ภาพเดิมฉายซ้ำเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณจากเจโรม เสียงกระโดดน้ำตูมตามก็ตามมา การวอร์มอัพร่างกายอย่างการเตะขา 200 ครั้งก็เริ่มต้นขึ้นเพื่อฝึกการเตะขาโดยใช้แรงจากสะโพก ไม่ใช่เข่า การเตะต้องเหยียดขาให้ตึง ทำเอานึกถึงการยืนของนักบัลเลต์ไปกลาย ๆ เรียกได้ว่าทักษะบัลเลต์ที่ร่ำเรียนมาตลอดหลายปีในอคาเดมีและการออกทัวร์ทั่วโลกทำให้การฝึกเรียนว่ายน้ำของเธอไม่จบลงที่ใต้สระน้ำแทน

   ต่อจากการวอร์มอัพทั้งเตะเท้าจนครบ การฝึกลอยตัวทั้งหงายและคว่ำ ก็มาสู่การเรียนท่าใหม่อย่างท่ากรรเชียง

   “เริ่มต้นด้วยการ นอนหงาย บนผิวน้ำ — อย่าเกร็งศีรษะต้องแช่น้ำจนหูเปียก แต่หน้าเงยขึ้นมองฟ้า อย่ากลัวว่าน้ำจะพาพวกเธอลอยหายไปไหน มันไม่ได้จมง่าย ๆ หรอก… ถ้าไม่กินข้าวเที่ยงมาจนแน่นน่ะนะ”

   “ขาจะต้อง เตะจากสะโพก ไม่ใช่เข่า เตะเบา ๆ ถี่ ๆ เหมือนหางของฮิปโปแคมป์ที่กำลังซอกแซกในคลื่น ต่อให้เราฟาดแรง ๆ มันก็แค่เสียงดัง แขนซ้าย-แขนขวา ต้อง หมุนสลับกันแบบต่อเนื่อง มือหนึ่งพุ่งขึ้นเหนือหัว — กวาดน้ำลง — ผลักไปจนถึงต้นขา อีกมือเตรียมหมุนขึ้นต่อ แบบสลับกันไปอย่ากระแทกน้ำแรงเกิน!”

   “และแน่นอนว่า ข่าวดีคือ ‘หน้าของพวกเธอโผล่น้ำตลอด’! อยากหายใจเมื่อไหร่ก็หายใจได้ — แต่อย่าหอบแรงจนลมพัดเพื่อนข้าง ๆ กระเด็นล่ะ”

   การฝึกว่ายน้ำท่ากรรเชียงก็ดำเนินขึ้นโดยที่เจโรมให้แต่ละคนลงว่ายน้ำต่อหน้าเขาคนละสิบนาทีได้ เมื่อถึงคิวของริปลีย์ก็ลงสระอีกครั้งเพื่อเริ่มลอยตัวเหนือน้ำก่อน ถ้าแม้ว่าจะรู้ว่าหายใจใต้น้ำได้ก็เถอะ แต่พอมานอนให้น้ำปริ่ม ๆ หูแบบนี้ก็แอบเกร็งไม่ใช่เล่น ๆ

   “ไม่ต้องเกร็งริปลีย์”

   หญิงสาวเจ้าของชื่อค่อย ๆ ปล่อยตัวไปตามสบาย เริ่มตีขาตวัดแขนโดยมีแขนของเจโรมรองที่แผ่นหลังบางตลอดจนมั่นใจว่าลอยตัวได้ก็ค่อย ๆ เนียนปล่อยออกมา

   “เก่งมากริปลีย์ ขึ้นไปพักก่อน คนต่อไปได้ !”

   คลาสเรียนวันนี้ดำเนินไปเรื่อย ๆ จนจบคลาส ในช่วงเวลาที่ควรจะมีแสงสนธยาสาดทอสีส้มไปทั่วตัวกลับเป็นแค่แสงอาทิตย์เที่ยงวันโง่ ๆ จนแอบร้อนใช่เล่น ริปลีย์นั่งเตะขาอยู่ริมสระยังคงไม่ลุกขึ้นไปไหนเพราะยังไงนี่ก็บ้านพักของเธออยู่แล้ว เจโรมที่เห็นแบบนี้ก็เดินมานั่งด้วยข้าง ๆ

   “สักหน่อยไหม ?”

   เขาไม่ทันจะเอ่ยอะไรออกมาก็มีเสียงของคนที่นั่งเตะเท้าพูดขึ้นพร้อมยื่นซูฟลากีหนึ่งไม้ให้แก่รุ่นพี่ของเธอ

   “รู้ได้ไงว่าเป็นฉัน ?”

   “น้ำในสระกระซิบมั้ง”

   “ภาพสะท้อนสินะ สระนี่มันเค็มทิพย์ ไม่ได้เป็นน้ำทะเลธรรมชาติหรอก”

   “รู้น่า”

   เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับเตะเท้าต่อไป ในมือเล็กมีซูฟลากีอีกไม้ถืออยู่ก็เล็มกินทีละน้อย หากถามเธอว่าเธออยากเห็นอะไรที่สุดในตอนนี้ก็คงจะเป็นแสงอาทิตย์อัสดงล่ะมั้ง ? เธอมาจากโลกที่มีกลางวัน กลางคืน ทุกคนล้วนคิดถึงกลางคืน การที่เธอตื่นมาเจอแสงแดดแยงตาจนแทบบอดเนี่ยไม่ใช่อะไรที่ดีเท่าไหร่นัก สภาพร่างกายรวนไปหมด เมลาโทนินที่คอยหลั่งในเวลากลางคืนกำลังร่ำร้องและดิ้นพล่าน ถ้าซูมใบหน้าดูดี ๆ อาจจะเห็นว่าใบหน้าของริปลีย์เริ่มทีแพนด้าใต้ตาเพราะอดหลับอดนอนก็เป็นได้

   “ไม่ค่อยได้ยินเสียงเขาเลยแฮะ”

   “เสียงใครหรอ”

   “เสียงคนที่กระซิบมาตามคลื่นทะเล”

   แน่นอนว่าจะเป็นเสียงของใครได้นอกจากเสียงของโพไซดอน ตอนนี้สำหรับเธอที่หลับเป้นตายมานานตื่นมาก็ไม่ได้ยิน ไม่รู้สึกของคนที่ได้ชื่อว่าเธอพ่อของเธออีกต่อไปแล้ว

   “นี่เรียกว่าไข่แล้วทิ้งได้ไหม ?”

   “นี่เธอกำลังพูดเหมือนเทพเป็นชายแท้คนหนึ่งเลยนะ”

   “ก็ชายแท้นี่ ดูสิ พ่อทำให้ฉันมีพี่ชายน้องสาวตั้งหลายคนแหนะ ว้าว อบอุ่นสุด ๆ”

   การกล่าวถึงอย่างประชดประชันของริปลีย์ทำเอาเจโรมหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี เรื่องแบบนี้เด็ก ๆ ที่เป็นสายเลือกครึ่งเทพคงจะคิดแบบนี้กันหมดนั่นแหละมั้ง รู้ตัวอีกทีก็มีพ่อหรือแม่เป็นเทพ แล้วก็ได้มีพี่น้องต่างพ่อหรือแม่อีกมากมายกองอยู่รวมกันในนี้

   มือเล็กวางไม้ซูฟลากีอันว่างเปล่าลงกับพื้นข้างตัวก่อนจะเอื้อมมือลงไปแตะน้ำ ต่อให้รู้ตัวดีว่ามันคงจะทำอะไรไม่ได้ แต่เธอก็แค่อยากทำก็เท่านั้น

   “ถึงจะบอกว่าชายแท้ก็เถอะ พ่อก็คือพ่อ แม้ว่าตลอดชีวิตไม่เคยจะมีพ่อกับเขาหรอก แต่พอได้มีแล้ว— มันก็รู้สึกอยากคิดถึงเขาในฐานะลูกคนนึงล่ะมั้ง”

   ทั้งสองนั่งระลึกถึงเทพแห่งมหาสมุทรอยู่สักพักก่อนที่จะแยกย้ายไปพักผ่อนเสียที

ส่ง ซูฟลากี ให้ เจโรม

@God