[บ้านพักหมายเลข 3] ห้องนอนรวมชาย

CAMP HALF-BLOOD
POSEIDON CABIN 3

ห้องนอนรวมชาย

บ้านหมายเลข 3 : โพไซดอน

ห้องนอนรวมของเหล่าบุตรชายของมหาเทพโพไซดอน

ภายในห้องนอนไม่ได้กว้างขวางแต่อบอุ่น

ราวกับว่าบิดาอยากให้เด็ก ๆ ในบ้านสนิทสนมกลมเกลียว

เป็นพี่น้องที่รักใคร่กัน ภายในห้องตกแต่งด้วยโทนสีขาวน้ำเงินและเฟอร์นิเจอร์สไตล์เมดิเตอเรเนียน

Dean HEROES

041

กินขนมในห้องนอนระวังมดขึ้น

          มาถึงบ้านพักจะวันก็ลับฟ้าไปนานแล้ว ดีนเปิดประตูเข้าไปในบ้านเห็นร่องรอยของคนอยู่อาศัยและได้ยินเสียงมาจากห้องนอน เจโรมคงกลับมาแล้วและยังไม่นอนหลับ ดีนเลยถือกล่องโดนัทไปยังห้องนอนรวมชายที่เขาเปลี่ยนมานอนที่นี่แล้วตั้งแต่ที่เจโรมกลับมาค่ายวันที่สอง

          “เจโรมฉันกลับมาแล้ว กินโดนัทไหม?”

          คนพี่ยื่นกล่องโดนัทไปทางน้องชายทำเอาอีกฝ่ายตาโต แม้ของหวานมีรูจะหายไปแล้วสามชิ้น แต่ที่เหลืออยู่ก็นับว่าเยอะมากอยู่ดี แถมเวลานี้มันใช่เวลามากินของหวานเสียที่ไหน เจโรมมองหน้าดีนที่ยิ้มแป้นสลับกับกล่องโดนัทที่ยื่นมาให้ตรงหน้า ด้วยความจำใจเขาจึงต้องหยิบชิ้นที่ดูหวานน้อยที่สุดขึ้นมา

          “ขอบคุณครับ”

          แล้วดีนก็หยิบโดนัทรสสตรอว์เบอร์รี่ขึ้นมากินต่อหลังจากที่กินไปคุยไปกับพ่อเสร็จ อย่างว่าแหล่ะวันนี้ออกแรงมาตั้งเยอะแล้วเขาก็เป็นผู้ชายตัวโตที่สูงตั้งหกฟุต โดนัทเพียงแค่สองชิ้นที่กินไปเมื่อก่อนหน้าจึงไม่พอยาไส้

          “การเรียนวันนี้เป็นไงบ้างครับ?”

          เจโรมเอ่ยถาม ส่วนดีนก็เพียงแค่ยักไหล่ ท่าทางนั้นทำให้น้องชายโล่งใจและคิดว่าทุกอย่างคงผ่านไปได้ด้วยดี จนกระทั่งชายหนุ่มผู้มีโครงหน้าแบบชาวละตินเอ่ยปากตอบ รอยยิ้มนั้นก็เจื่อนลง

          “แย่สุด ๆ มาถึงก็ถูกวัดพลังเลย ฉันเลือดกำเดาไหล ใช้เวลาตั้งครึ่งชั่วโมงกว่ามันจะหยุด” ดีนเบ้หน้าทั้งที่ยังเคี้ยวโดนัทตุ้ย ๆ “แล้วนายล่ะ? เวทีเป็นไง”

          “ก็ดีครับ แต่ต้องทำเองเลยยังมีส่วนที่ยังไม่เสร็จอีกเยอะ ดูจากเวลาก็น่าจะทันแหล่ะ”

          “เหรอ.. งั้นเอาไว้ถ้าวันไหนที่ไม่มีคลาสแล้วจะไปช่วยนะ แต่บอกไว้ก่อนว่าฝีมือทางศิลปะของฉันเข้าขั้นเลวร้ายสุด ๆ” พูดจบก็ส่งโดนัทชิ้นที่สี่เข้าปาก

          “แล้วพี่คิดว่าฝีมือผมดีนักเหรอ” เจโรมหัวเราะ ในขณะที่ดีนกินหมดไปสองชิ้นเขาเพิ่งกินหมดไปแค่ ⅓ ของวงโดนัททั้งหมด

          “ไม่รู้สิ แต่เราสองพี่น้องคงไม่ทำให้งานปาร์ตี้พังหรอกมั้ง ไม่งั้นล่ะก็ได้ถูกเอาไปเม้าท์แน่ ๆ นายพร้อมเป็นคนดังหรือยังล่ะ?”

          เจโรมส่ายหัวดิ๊ก ๆ

          “ไม่ล่ะ เป็นคนดังแบบนั้นไม่เอาดีกว่า”

          “ไม่เอาเหรอ ฉันว่าน่าสนุกดีออก” ดีนหัวเราะ ทำอะไรเพอร์เฟ็คไปหมดทุกอย่างชีวิตจะมีสีสันได้ยังไงล่ะจริงไหม?

          เพียงไม่นานโดนัทก็หมดไปหนึ่งกล่องครึ่ง โดยคนทานเป็นหนุ่มผิวน้ำผึ้งทั้งหมด แม้แต่คนเป็นน้องก็ยังต้องอึ้งที่พี่ชายกินโดนัทหลังเที่ยงคืนไปตั้งมากมายขนาดนั้น ไหนจะน้ำอัดลมรสหวานนั่นอีก ในฐานะที่เป็นไอดอลทำเอารับไม่ได้ แต่กระนั้นเจโรมก็ไม่ได้ติติง

          “เฮ้อ.. อิ่มละ เหลืออีกครึ่งกล่องเอาไว้กินพรุ่งนี้ นายก็ไม่ต้องเกรงใจนะ ถ้าอยากกินก็หยิบได้เลย เดี๋ยวฉันเอาไปไว้ที่ห้องรับแขก”

          “ได้ครับ” เจโรมตอบเสียงแผ่ว แล้วมองดีนเดินออกจากห้องนอนเอาโดนัทไปเก็บ

          เขาเข้าออกห้องนอนอีกหลายครั้งตอนเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนอาบน้ำ แล้วกลับมาอีกทีในลุคหนุ่มแว่นหนวดเริ่มเฟิ้ม

          “เฮ้อ วันนี้เหนื่อยเป็นบ้า พวกเรานอนกันเถอะ” หนุ่มผิวน้ำผึ้งปีนขึ้นเตียงนอนของตัวเองในขณะที่ทุบไหล่แข็ง ๆ ของตัวเองไปด้วย “ฝันดีเจโรม” เขาบอกน้องชาย พอหัวถึงหมอนชายหนุ่มก็ม่อยหลับไปในทันที เป็นหน้าที่ของน้องอีกที่ต้องปิดไฟปิดบ้านให้

มอบ [โดนัท] ให้ [เจโรม ปาร์ค ซึงยอน]

Dean HEROES

048

วิถีชีวิตที่ออกหากจาก ‘คนปกติ’

             แกรก แกรก..

             กระเป๋าเดินทางสีดำใบโตถูกลากขึ้นไปเก็บบนชั้นสองของห้องนอนชายบ้านโพไซดอน เมื่อมาถึงดีนก็จัดการเปิดกระเป๋าของตัวเองในทันที เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายถูกยัดใส่กระเป๋ามาประมาณสิบชุด รวมถึงขวดน้ำหอมและครีมที่ใช้เป็นประจำก็ถูกส่งมาให้ด้วย ไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อ คุณแม่ หรือว่าลุงไมค์ที่เป็นคนจัดกระเป๋าให้ต้องขอขอบคุณเป็นพิเศษ ตรวจเช็คแล้วเห็นว่าทุกอย่างมาในสภาพสมบูรณ์ครบถ้วน โอ้ ถ้างี้ก็ต้องขอบคุณขนส่งเฮอร์มีสด้วยอีกราย

             นอกจากข้าวของเครื่องใช้แล้วยังมีเอกสารสำคัญที่แนบติดมา ในนั้นมีพาสปอร์ตกับสมุดธนาคาร และสิ่งที่ว้าวที่สุดก็คือ เอกสารปริญญาบัตร ในช่วงเวลาที่อยู่ค่ายฮาล์ฟบลัด ดีนแทบจะลืมไปเลยว่าช่วงเวลาดังกล่าวซ้อนทับกับฤดูรับปริญญาของทางมหาวิทยาลัย xxx นิวยอร์ก นอกจากม้วนปริญญาในกระบอกเก็บยังมีรูปถ่ายรวมรุ่นอัดใส่กรอบหลุยส์ ที่ขาดบัณฑิตเพียงหนึ่งคนที่ชื่อว่า ‘ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล’ แต่ที่น่าขำก็คือ ดันมีคนใจดีที่ทำสแตนดี้ครึ่งตัวเป็นรูปหน้าเขาตัดต่อใส่ครุยแล้วเอามาร่วมเฟรมกับเพื่อน ๆ และคณาจารย์

             “รักพวกนายว่ะ”

             หนุ่มผิวน้ำผึ้งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อมองรูปถ่ายที่อัดกรอบ เสียดายจริง ๆ ที่ไม่ได้ไปรับปริญญาด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นการร่ำลาเพื่อน ๆ คงเป็นไปอย่างปกติ ตอนนี้ทุกคนคงแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเอง หากว่าเขามาที่ค่ายฮาล์ฟบลัดช้ากว่านี้ ตนเองจะยังมีชีวิตอยู่จนถึงพิธีรับปริญญาหรือเปล่านะ… พอมาคิดดูแล้ววิถีชีวิตของตัวเขา ณ ขณะนี้ช่างดูห่างใกล้จากชีวิตอันปกติสุขของคนทั่วไปมากเหลือเกิน ต้องมาฝึกซ้อมการต่อสู้ บูชาเทพเจ้า และเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ในโลกที่ไม่คุ้นเคย หากเขานำการใช้ชีวิตในค่ายไปใช้ข้างนอกคงไม่แคล้วถูกจับยัดเข้าโรงพยาบาลจิตเวช หรือไม่ก็กลายเป็นคนเพี้ยน ๆ บูชาลัทธิเทพโอลิมปัสที่ถูกใคร ๆ หัวเราะเยาะ

             แล้วแบบนี้กลุ่มลัทธิบูชาเทพที่เขาเคยมองว่าปลอมจะมีของจริงปะปนอยู่หรือเปล่านะ เป็นเรื่องที่น่าคิด… หรือตอนนี้เขาถูกลัทธิบูชาเทพปั่นหัวสำเร็จแล้วก็เป็นเรื่องที่น่าคิดด้วยเช่นเดียวกัน

             นอกจากสิ่งของดังกล่าวก็ยังมีสำเนาเอกสารสำคัญที่จำเป็น อย่างพวกสำเนาทะเบียนบ้าน ที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ใช้ไหม แต่มีติดแฟ้มไว้ก่อนก็ถือว่ากันไว้ดีกว่าแก้ ไหน ๆ วันนี้ก็ค่อนข้างว่าง ถ้าอย่างนั้นก็ใช้เวลาของวันนี้ทั้งวันในการจัดเสื้อผ้าเข้าตู้เสียเลยแล้วกัน