[ห้องพักหมายเลข 17] โถงนั่งเล่น

LΦVΦΠG HΔLL

โถงหลักของบ้านหมายเลขที่ 17

เป็นความมหัศจรรย์ของสถานที่แห่งนี้ ที่ถึงแม้จะมองจากภายนอกอาจจะดูเหมือนเป็นบ้านไม้หลังหนึ่งไม่ใหญ่เกินไป พอจะสามารถเป็นที่พักให้สำหรับคนประมาณสิบคนอย่างมากสุดได้พักผ่อน แต่กลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเมื่อได้ลองเข้ามาภายใน..

ความใหญ่โตโอ่โถงของห้องนั่งเล่นที่เป็นเหมือนจุดรวมตัวของสายเลือดแห่งชัยชนะ มีความกว้างขวางมากพอที่จะสามารถให้คนนับสิบเข้ามาอยู่ในโถงนี้ได้ โดยที่ไม่เบียดเสียดกัน อีกทั้งยังมีมุมกิจกรรมจัดเอาไว้ให้อย่างพร้อมสรรพ สำหรับเอาไว้ให้สายเลือดแห่งเทพีผู้กำชัยได้พักกายพักใจในโถงนั่งเล่นแห่งนี้..

[สตรีปริศนา]

[ข้อมูลเทพ]

- โรลเพลย์เจอแม่ ณ วันที่ 12/4/2024

- โดยเนื้อหาโรลเพลย์เกี่ยวกับคุณเดินขึ้นมาห้องนั่งเล่น ก่อนคุณเจอสตรีผมสีทองใบหน้างดงามนั่งมองคุณจากบนโซฟา

ก่อนหญิงสาวยิ้ม เรียกคุณไปนั่งใกล้ ๆ ก่อนเธอจะพูดขึ้น "ลูกเติบโตขึ้นมากเลยนะ"

- แม่มองหน้าลูกชายก่อนจะแจ้งบางอย่าง พี่น้องของลูกกำลังเผชิญหน้ากับอันตราย เขาเพิ่งอายุ 12 ตอนนี้เธอรับรู้โลกใบนี้แล้ว

กำลังจะเจออสุรกายที่ตามกลิ่นของเธอ ลูกเร่งไปช่วยเธอได้ไหม เธอจะเดินทางผ่านบริเวณ ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด Wendy's ในนิวยอร์ก

ลูกรีบเร่งไป ก่อนเธอจะโดนอสุรกายตามล่าและอาจตายได้

- ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด Wendy's คุณจะเจอกับ เด็กสาววัย 12 ที่กำลังเผชิญหน้ากับ โทรลล์-23

หากไปช่วยไม่ทันภายในวันที่ 18/4/2024 เด็กจะเสียชีวิต หากไปหลังวันดังกล่าวคุณจะเจอโทรลล์กำลังลากศพเด็กไป

.

- เมื่อจบภารกิจจะได้รับความโปรดปรานจากเทพีไนกี้+35 -

และ +5 ดรักม่า รางวัลจากแม่

รางวัลระบบ: 20 ความกล้าหาญ

Johnathan BELIEVER

ΨΞS, MΨ MΩM

บอกเลยว่า งานนี้ เหมือนตัวเองกำลังกลับเข้าสู่สนามรบอีกครั้ง หลังจากที่เขานั้นห่างจากภารกิจมานาน ภารกิจสุดท้ายที่เขาลืมไม่ลงนั้น ไม่ต่างอะไรกับส่งทีมของเขาไปตาย เขากลับมาเตรียมตัวที่บ้านพักให้พร้อมเพื่อที่จะออกไปทำภารกิจ โดยหารู้ไม่ว่า ภารกิจที่เขากำลังจะไปทำนั้น มันได้สิ้นสุดไปแล้วในช่วงแรก ซึ่งเข้าตัวนั้นก็ยังไม่รู้และกำลังจะเปิดประออกไป ทันทีที่เสียงประตูเปิดออก ก็มีเาียงนึง ดังมาจากห้องทานอาหารว่างข้างๆห้องนั่งเล่น..

"มีคนเข้ามาบ้านเหรอ ลูกสาวหรือลูกชายล่ะนี่.." เสียงของหญิงสาวปริศนาปรากฎตัวจากอีกฝั่งนึงของกำแพง

เมื่อเจ้าเสียงนั้นปรากฎตัวออกมา ก็พาทำให้ชายหนุ่มแอบตกใจเล็กน้อยกับคนที่เขาได้เจอ

"แม่..เหรอ?" 

ชายหนุ่มคิ้วขมวดสงสัย เพราะเขานั้นก็พยายามนึกอยู่ว่า เคยเจอคนๆนี้ที่ไหนมาก่อน.. 

ใช่.. นางเป็นเทพธิดาแห่งชัยชนะ ผู้เป็นถึงเทพีผู้กำชัยมาให้แก่ฝ่ายเทพฯในศึกไททันโนมาตี

แม่นางจะเกิดจากสายเลือดแห่งไททัน นางก็ยังถือว่าเป็นเทพี นางคือเทพีไนกี้ ผู้เป็นเหมือนผู้กำชัยชนะทั้งปวง..

"หึม จำแม่คนสวยคนนี้ไม่ได้แล้วเหรอ? ฮิๆ" 

นางเอ่ยถามหลังจากที่กลืนกินพิซซ่าจนหมดปากก่อนที่จะยกแก้วไวน์จิบแล้วเดินไปที่โซฟาก่อนเปิดดิจิตอลทีวีดู

ชายหนุ่มที่เขานั้นไม่ค่อยคุ้นกับสภาพของบุพการีที่ตนเองรู้จัก แต่ก็หาได้สนใจ ก่อนที่จะเดินไปนั่งใกล้ๆกับแม่ ชายหนุ่มหยิบสปาร์คกิ้งวอเตอร์มาสองขวด แล้วนำมันมาวางไว้ตรงหน้าของแม่ขวดนึง กับอีกขวดนึงถือเอาไว้ดื่มเอง.. เทพีสาวหันมามองขณะที่ชายหนุ่มเดินไปนั่งที่เก้าอี้เลาจ์ที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อได้สนทนาคุยกัน..

"ทักษะ มารยาทพวกนี้นี่.. เหมือนพ่อของเธอไม่มีผิดเลยนะฮึ"

เทพีสาวเอ่ยปากชม ก่อนที่วางแก้วไวน์ที่หมดแล้วเปิดฝาน้ำดื่มอัดแก๊สดื่มเพิ่มความสดชื่น

"ก็ใช่ หลังจากที่ผมอยู่กับพ่อ อะไรที่พ่อได้เรียนรู้มา เขาก็สอนผมจนหมดล่ะครับ อีกทั้งลุงข้างบ้าน ก็ยังคอยช่วยสอนอะไรหลายๆอย่างให้ด้วยเหมือนกัน.."

ชายหนุ่มได้อธิบายเหตุการณ์ที่เขาได้รับรู้มาตลอด หลังจากที่เขาเห็นแม่ของตัวเอง เกิดวิกลจริตขึ้น ซึ่งส่วนตัวแล้ว ชายหนุ่มคิดว่า มันคือการแสดง ซึ่งก็แสดงได้ดีจนพ่อต้องพาแม่ไปส่งที่โรงพยาบาลจิตตเวช ก่อนที่แม่จะหายตัวไปจากที่นั่นแล้วก็ไม่มีใครเห็นเธออีกเลย จนกระทั่งตอนนี้ แม่ของเขาได้เข้ามาในบ้านประจำของนาง.. ในสภาพที่ดูเป็นคนปกติ ที่สำคัญ เท่าที่จำความได้ เธอยังดูเปล่งปลั่ง ไม่เปลี่ยนแปลง ตั้งแต่เด็กที่เขาจำได้ จนตอนนี้เขานั้นอายุ.. เขาไม่บอกแล้วกัน แต่ก็อาจจะด้วยพลังจากสายเลือดที่ได้มา มันจึงทำให้เขานั้นไม่ได้มีความแตกต่างจากแม่ของเขาเท่าไหร่นัก เรียกได้เลยว่า สายเลือดแม่กับพ่อของเขาทำให้กลายเป็นสิ่งที่พิเศษที่มีเพียงสองพ่อแม่นั้นที่เข้าใจ..

"แล้ว แม่มีธุระอะไรรึเปล่า? ถึงได้ลงมาจากตึก.."

"หืม.. ลูกถามแบบนี้ ทำไม?"

"ก็.. ไม่มีอะไรหรอก.. แค่ปกติแล้ว พวกคุณแม่คุณพ่อของคนในค่ายมักจะอยู่บนเพียงชั้นที่ 600 ของเอ็มไพร์สเตท การที่คุณพ่อคุณแม่ของใครสักคนลงมาจากที่นั่น มันหมายความว่ายังไง แม่น่าจะรู้.." 

"หมายถึงความไม่ปกติ.." 

"ใช่.. มันเลยทำให้ผมรู้สึกอดสงสัยไม่ได้ไงว่า แม่มาทำอะไรที่นี่.."

"ดูลูกรีบนะ กำลังจะไปไหนงั้นเหรอ?" 

"แม่.."

"ก็ได้ เข้าประเด็น.. ลูกน่าจะรู้ว่ามีพี่น้องของลูกแม่อยู่ในที่ที่มนุษย์อาศัยอยู่ ใช่.. และแม่อยากจะให้ลูกไปช่วยน้องเขา"

"อ่าห์ฮะ.. นั่นสินะ คงมามุกนี้อีกแล้ว"

"จริงจังหน่อย นี่เป็นเรื่องความเป็นความตายเลยนะ และลูกก็น่าจะรู้ ว่าแม่พึ่งพาใครอื่นไม่ได้แล้วนอกจาก.."

"ตัวผม ใช่ๆ แม่บอกคำนี้กับผมทุกครั้งที่แม่ต้องการให้ผมไปช่วย แทบทุกครั้ง ตั้งแต่ผมเข้าประจำการจนตอนนี้กินบำนาญสบายๆ ก็ยังไม่วายให้ผมมีกิจกรรมให้ทำตลอด"

"ช่วยจริงจังกว่านี้หน่อยได้มั้ย ถ้าน้องเขาตายไป แม่จะยกความผืดนี้ให้กับลูกนะ.."  

"...แม่ช่วยบอกรูปพรรณสันฐานของน้องให้ผมทราบทีอย่างน้อย มันอาจจะช่วยให้ผมไปถึงตัวของน้องเขาได้ ไวขึ้น"

"เด็กผู้หญิงอายุ12... เดี๋ยวแม่จะส่งพิกัดและรูปร่างของน้องเขาให้อีกทีแล้วกันนะ"

"ภัยที่เจอล่ะ? มนุษย์หรือ อสูรกาย?"

"อสุรกาย มีคนแจ้งว่าพบอสุรกายกำลังตามกลิ่นของน้องไป ลูกช่วยแม่ไปรับน้องมาที่นี่ก่อนที่พวกอสุรกายนั่นจะทำอันตรายกับน้องได้มั้ย?" 

"ไม่มีอะไรที่ผมทำให้แม่ผิดหวังหรอก ตลอดที่ผ่านมานี่ ผมเคยทำให้แม่ผิดหวังด้วยงั้นเหรอ.. ถ้าไม่นับเรื่องที่แม่แกล้งบ้าน่ะ"

"...อย่าเอาเรื่องนั้นมาพูดสิ แม้จะเป็นเทพก็อายเป็นเหมือนกันนะ ไปได้แล้ว" 

"ได้ๆ หวังว่าน้องจะปลอดภัย.. แต่.. แม่จะให้เรียกเด็กคนนั้นว่าน้องสาวเหรอ ผมรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีคนกำลังมองผมเป็นพวกภัยสังคมยังไงไม่รู้สิ.." 

"รีบ.. ไป.. ได้.. แล้ว.." 

เทพีไนกี้ปาหมอนที่โซฟาใส่ ก่อนที่ชายชราผู้นี้กำลังจะกลับขึ้นไปเตรียมตัวเพื่ออกไปข้างน้องอีกครั้ง.. ซึ่งจริงจังกว่าแน่นอน

MΨ MΩM, ΔGΔΦΠ

หลังจากที่เสร็จกิจฯของตนเองที่เป็นเรืยบร้อยแล้ว เขาได้กลับมายังบ้านใหญ่ของสายเลือด ไนกี้ ก่อนหน้านี่ที่เขาเดินออกไป หางตาของเขานั้นเหมือนมีคนกำลังนั่งอยู่ ไม่รู้ว่าใคร แต่ก็หาได้สนใจไม่ ตแนนี้เขากลับมา พบว่า ทั้งสองแม่ลูกกำลังนั่งเล่นกันอย่างสนุกสนานและอบอุ่น ขายชราร่างใหญ่ในตอนนี้ หากเข้าไป มีหวังทำเด็กน้อยกรี้อแตกแน่ เขาจึงค่อยเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ซึ่งก็คือห้องของตนเอง เพื่ออาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าหน้าผมให้ดูเรียบร้อย ใส่สูทผูกไทคให้เรียบร้อย กระดุมติดข้อมือแยกสี่เม็ด เสื้อเชิ้ตรัดพอดีตัวกับกั็กสีดำเข้ากับเน็คไทค และคุลมด้วยสูทยาวครึ่งข้า กับเครื่อประดับจุกจิกตามชุดสูท ก่อนที่จะ แล้วเดินออกไปที่ห้องโถง เพื่อเข้าไปนั่งร่วมวงสนทนา 

สิ่งที่แรกที่เทพีหรือมารดาของเขาเห็นนั่นก็คือ ความอลังการของชุกที่เนี้ยบเสียจนคิดว่า จะใส่เพื่อเตริยมตัวไปไหน แต่เปล่า มันเป็นเหพียงชุดที่เขามักจะชอบใส่ไปก็เท่านั้น มันรู้สึกได้ถึงความเรียบร้อยหรือดูทะมัดทะแมงมากขึ้นเป็นกอง ปกปิดร่างกายที่ใหญ่โตของเขาไปด้วยในคราวเดียวกัน..

"ขอบใจที่ช่วยน้องกลับมาที่นี่นะ แม่ไม่รู้จะบอกกับลูกยังไงดี" 

เทพีแห่งชัยชนะกล่าวขอบคุณ

"มันเป็นสิ่งที่ผมทำให้แม่ตลอดอยู่แล้วนี่ครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ ตอนแรก คิดว่าแม่น่าจะกลับไปแล้วเสียอีก"

ชายชราร่างใหญ่เอ่ยกับผู้เป็นแม่ของเขาเอง

"แม่คงทำใจไม่ได้หรอก ถ้าเป็นสายลเือดของแม่ต้องจากไปโดยที่แม่ไม่ได้ช่วยอะไรพวกเขาเลย แม่คงทำใจไม่ได้หรอกนะ" 

เทพีแห่งชัยชนะเอ่ย ก่อนที่ชายชราร่างใหญ่ค่อยๆเลื่อนมานั่งข้างๆแม่ของเขาและกอดไหล่ปลอบแม่ของตนด้วยความอบอุ่น

"แม่ก็มีผมไง ผมอาจจะเป็นคนแรกที่เกิดจากแม่ และผมก็ยังอยู่มีได้จนถึงปัจจุบันนี้ไง ผมเชื่อว่ายังไงสะ แม่จะคอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ ผมเชื่อในตัวแม่นะ แม่ไม่ต้องห่วงอะไรนะ" 

ชายชร่างใหญ่เอ่ยจบ ก็ค่อยกอดแม่ของตนอย่างอบอุ่น ในขณะที่เด็กหญิงตัวน้อยก็เข้ามากอดผู้เป็นแม่ของตนเองตามผู้เป็นพี่ชายด้วยก่อนที่จะปล่อยมือออก หยาดน้ำตาของผู้เป็นมารดายังคลออยู่ภายในดวงตาของนางจนต้องหาอะไรมาซับ

"โอ้ จริงสิ ลืมไปเลย นี่เป็นน้องสาวของลูกนะ.."

"อ่าห์ แม่บอกผมไปแล้ว.. แม่ควรจะบอกเจ้าหนูนี่มากกว่านะแม่.." 

ชายชราปรามพูดดักแม่ของตนเองเอาไว้ เพราะไม่รู้ว่า หลังจากที่น้องสาวของชายชราคนนี้ได้รับรู้ความจริงแล้ว เธอจะรู้สึกยังไง.. มันก็คงลำบากใจกันทั้งคู่ แต่ก็เอาไว้คิดกันทีหลังเพราะยังไม่ได้เอ่ยอะไรกันสักนิด โดนดักไว้ก่อน..

"แล้วก็.. ทางนี้คือ.. พี่ชายของลูกนะจ้ะ.."

เด็กหญิงมองจอห์นด้วยสีหน้าที่สงสัยใคร่รู้ จึงหันกลับไปถาม..

"แม่คะ ทำไมพี่เขาตัวใหญ่จัง สีผมก็ไม่เหมือนกันด้วย เขายังทำหนูกลัวด้วย.." 

คราวนี้ล่ะงานเข้าจอห์นเข้าให้ เทพีสาวยิงตามาทางจอห์นลูกของตนเอง ในขณะที่กอดเด็กหยิงตัวน้อยไว้

"เจ้าทำอะไรน้อง บอกแม่มา เดี๋ยวนี้"

สายตาของนางที่จอห์นรู้สึกได้ว่า ท่าไม่ดีแล้วซึ่งเขานั้นก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรและบอกไปตามตรง..

"ก.. ก็พอดีตอนไปช่วยน้องฯ แม่อาจจะจะไม่รู้ว่าตัวอะไรที่ตามน้องมา แถมเจ้าตัวที่ตามน้องมาน่ะ มันทำผมแทบตาย ผมก็พยายามพาน้องหนี แล้วจังหวะที่สกัดมันได้ วิญญาณนักฆ่ามันเข้าสิง.. หน้ามืดตามัวไป เลยยัดลูกปืนสัมฤทธิ์ไปหลายแม็กฯ พรุนไปหมดทั้งตัว ลืมไปว่าน้องอยู่ใกล้ๆนั้น ไม่ได้ลังเลเลยเป่าหัวมันเละไปหมด"

"นี่แกบ้าไปแล้วเหรอ? ฆ่าไอ้ตัวที่ตามน้องนั้นตัวหน้าน้องน่ะนะ.. ตัวอะไรทำน้องช็อคได้ขนาดนี้น่ะ ฮะ?"

"ก็.. โทรลตัวใหญ่ ไซส์พิเศษ.." 

"..."

เทพีไนกี้ผู้เป็นแม่ หาได้พูดอะไรไม่ นอกจากลูบหลังเด็กหญิงที่ยังคงเสียขวัญจากเรื่องก่อนหน้าก่อนจะถอนหายใจและตักเตือนลูกชายของตนเอง..

"พยายามอย่าทำให้คนอื่นหรือตัวเองเสียขวัญอีกล่ะ เจ้าน่าจะรู้ดีกว่าใคร เพราะข้านั้นเห็นเจ้าอยู่ในทุกสงครามที่เจ้าร่วมด้วย ตั้งแต่ที่เจ้าสามารถจับอาวุธได้ ดีขนาดไหนแล้วที่เอรีสไม่เอาเรื่องเจ้า ที่เข้าไปมั่วกับสงครามของมนุษย์ ถ้าลุงข้างบ้านที่เป็นพี่น้องกับข้าไม่คอยช่วยเจ้า ข้าก็ไม่อยากจะนึก ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น และข้าเองก้ไม่สามารถช่วยอะไรเจ้าในเรื่องนี้ได้ด้วย เพราะเจ้าหาเรื่องใส่ตัวเอง"

".. เดี๋ยวนะ ลุงข้างบ้าน เป็นพี่น้องของแม่ พึ่งรู้นะเนี่ย.. จริงป่ะ เขาไปใครในสามพี่น้องของท่านล่ะ พี่ชาย น้องชาย?"

"ข้าเป็นน้องสาว ถ้าเจ้าเรียกเขาว่าลุงก็ไม่แปลกหรอก เพราะตามศักดิ์แล้วก็คือลุงของเจ้านั่นล่ะ และดูเขาจะเอ็นดูเจ้าเป็นพิเศษไม่น้อย"

ชายชราร่างใหญ่พยักหน้าก่อนที่จะบอก

"ก็จริง ผมเองก็เจอเขาทุกวันที่ยิม แล้วก็ลูกของเขา.. ชอบมาออกกำลังกายกันเป็นประจำ บ้านก็อยู่ไม่ห่างกันมาก ถ้าให้เดานะ ผมว่าเขาน่าจะเบื่อกับบทบาทของเทพแล้วล่ะมั้ง.. อันนี้ผมแค่เดานะ ไม่รู้จริงๆ เพิ่งมารู้ก็ตอนที่แม่บอกนี่ล่ะ ลุงคนนั้น.. ผมจำชื่อเขาไม่ได้ แต่ข่างเถอะ เขาก็อยู่มานานกว่าผม แถมยังช่วยอะไรผมตั้งหลายๆอย่างแน่ะ เจอช่วงที่พ่อกับผมเพิ่งย้ายมาที่นอร์เวย์ใหม่ๆนี่ล่ะ"

"คราทอสน่ะเหรอ? แม่เองก็ไม่ได้เห็นเขามานานเหมือนกัน ก็หวังว่าเขาคงจะอยู่ดี ไม่มีใครเห็นเขาตั้งแต่ไม่มีสงคราม ถ้าเจอล่ะก็ฝากทักทายเขาแทนแม่ทีนะ"

"อืม ได้ครับ ถ้าได้กลับไปที่นอร์เวย์อีกล่ะนะ" 

"แม่ก็หวังว่าเขาจะมีความสุขเหมือนๆกัน แล้วก็นี่.." 

เทพีไนกี้ แม่ของเขานำกล่องที่อยู่ข้างๆนางมาตลอด ยกขึ้นมาแล้วยื่นให้จอห์น ที่ก็รับมาโดยที่ไม่รู้ว่ามีอะไร จะโดนอะไรมั้ย

"สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะ ไอ้ลูกชาย.. แม่จำเจ้าได้เพียงคนเดียว กับลูกสาวคนใหม่ของแม่นี่ล่ะ ดูแลกันให้ดีๆนะ ขอให้เทพองค์ใดในโอลิมปัสโปรดปรานเจ้า ขอให้เทพเจ้าองค์นั้นประทานพรให้กับเจ้าด้วยเทอญ"

"..ได้ครับ.."

"เอาล่ะ..งั้น" 

ไนกี้เทพีแห่งชัยชนะค่อยคลายมือของเด็กหญิงออกก่อนค่อยๆจุมพิตกลางหน้าผากเธอเบาๆ

"แม่ไปก่อนนะ ถ้าคิดถึงแม่ รู้นะว่าแม่อยู่ที่ไหน ให้พี่เขาพาไปส่งก็ได้นะ ฮิๆ"

เทพีผู้เป็นมารดาของทั้งสองค่อยเดินจากไป ก่อนที่จะหันหน้ามาแล้วโบกมือลาทั้งสอง ก่อนจะมีแสงสีทองส่องประกายลงมา แล้ว..

*วิ้งงงง!!*

ร่างของนางก็ค่อยๆหายวับไป ทั้งสองหันหน้ามาสบตากัน ก่อนที่ชายร่างใหญ่จะค่อยๆคุกเข่าลงมา ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มและอ่อนโยน เพื่อทำความรู้จักซึ่งกันและกัน

"พี่ชื่อจอห์น ยินดีที่ได้รู้จักนะ หนูชื่ออะไรล่ะ?"

ชายร่างใหญ่ถาม

"ทีฟา หนูชื่อทีฟาค่ะ"

เด็กน้อยเอ่ยตอบ ก่อนที่จะจับมือกันทั้งสอง ก่อนจะกลับไปนั่งเพื่อคุยกันอย่างสนุกสนานในคืนนั้นต่อไป..

Johnathan BELIEVER

ΩRΔCLΞ II

หลังจากที่ตัวของชายร่างใหญ่นั้นออกไประบายอารมณ์กับความพ่ายแพ้ที่เขานั้นไม่มีทางยอม เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น สิ่งที่เขานั้นต้องการในตอนนี้ หลังจากออกจากสถานพยาบาลนั้นก็คงไม่พ้นกลับไปพักที่บ้านพัก เมื่อไปรับรถและนำมาจอดที่ลานจอดเรียบร้อย และกลับมาที่ค่าย นั่งพักที่โถงนั่งเล่น เปิดทีวีดูข่าว หลังๆมานี้ เขาเองก็ไม่ได้ออกจากค่ายเลย หลังจากที่รู้ว่าตัวเองนั้นมีความคล้ายกับตัวละครในเกม มีเลเวล มีทักษะ.. มีไอเท็ม บลาๆๆ แต่ยังไงก็ช่าง.. ในตอนนี้ชีวิตของเขานั้นเปลี่ยนไปแล้ว

"คุณจอห์น"

เสียงของหญิงสาวดังมาจากด้านหลัง

"ทีฟาเหรอ?" 

ชายร่างใหญ่เอ่ยถาม

 "ใช่ค่ะ ไปไหนมาคะ?" 

หญิงสาวเอ่ยถาม ก่อนที่จะยื่นแก้วเครื่องดื่มให้ชายร่างใหญ่

".. มีแอลกอฮอลล์รึเปล่า?"

จอห์นเอ่ยถาม

"ขอโทษที่ต้องถามแบบนี้ แต่ฉันดื่มแอลกอออลล์ไม่ได้น่ะ"

ชายร่างใหญ่ ก่อนที่จะรับมา โดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตอบ แล้วค่อยๆดม ก่อนที่จะจิบดับกระหาย

"หนูไม่ได้ใส่แอลกอฮอลล์ลงไปน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าอัธยาศัยของคุณเป็นยังไง"

หญิงสาวเอ่ย

"ตอนนี้เธอรู้แล้ว ฉันไม่ดื่มของมึนเมา มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีน่ะนะ"

คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวที่นั่งด้วยถึงกับงง ก่อนที่จะถามต่อ

"อ๋อ อย่างนี้เอง คราวหน้าถ้าคุณต้องการเครื่องดื่มอีกล่ะก็ บอกฉันได้เลยนะ"

เด็กหญิงในร่างหญิงสาวเอ่ย ก่อนที่ชายร่างใหญ่นั้นจะลูบหัวอีกฝ่ายอย่างทะนุถนอม

ในขณะที่เขานั้นดื่มเครื่องดื่มอยู่หน้าทีวีนั้นเอง เสียงปริศนาไร้ที่มาจากในห้อง หรือหูแว่วไป แต่พอจับใจความได้ประมาณว่า..

โทสะแห่งท้องทะเลเกรี้ยวกราด ศูนย์กลางถูกช่วงชิง ก่อเกิดความโกลาหลแก่เจ็ดคาบสมุทร ฝนฟ้าคะนองมิต้องตามฤดูกาล มหานครที่มิเคยหลับใหล จักเป็นดั่งแอตแลนติส โลกจะถูกกลืนกินด้วยคลื่นแห่งความเรี้ยวกราด หากศาสตราสมุทรเทพมิคืนสู่แอตแลนติส ก่อนครีษมายัน... พึงมุ่งหน้าสู่ตะวันตก นครแห่งคนบาปและสีสัน พึงระวังการถูกล่อลวงจากบุตรแห่งเทพจอมโป้ปด เจ้าจักได้พบเจอสตรีผู้หลงยุค พึงระวังการสิงสู่ เจ้าจักถูกล่อลวงโดยซาตาน แต่จักได้ของที่หายไป.... จงมุ่งหน้าสู่นครแห่งวัยรุ่นและความหวัง พุ่งหาหมอกยามรุ่งอรุณ หยุดยั้งบุตรแห่งเทพโป้ปด พึงเลือกโชคชะตา โทสะแห่งสมุทรเทพหรืออสุรกายห้วงทะเลลึก ภารกิจเจ้าจักสำเร็จ และ ล้มเหลวในเวลาเดียวกัน

ถ้ามันเป็นเพียงหูแว่วสำหรับชายร่างใหญ่แล้ว มันก็คงจะไม่น่าใช่แล้วล่ะ.. และจากที่จับใจความได้นั้น ไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน..

เขานั่งคิดอยู่สักพัก ก่อนที่จะดื่มเครื่องดื่มนั้นให้หมด ก่อนที่จะเดินไปที่เคานเตร์ในเลาจ์ แล้วเดินผ่านระเบียงก่อนที่จะลงบันไดไปด้านล่างสุดของบ้านซึ่งเป็นชั้นสามหากนับจากบนพื้นดิน และห้องนอนของเขานั้นอยู่ชั้นล่างสุด ก่อนที่จะเข้าห้องพักเพื่อหลับพักผ่อนลงหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาแสนยาวนาน..