[ส่วนลึกในป่าต้องห้าม] ถ้ำเหมืองสัมฤทธิ์วิเศษ

Eloise HEROES

แค้นนี้ต้องชำระ

เขาว่ากันว่าความพยาบาทคือของหวาน และวันนี้เอโลอิสเองก็มาเพื่อที่จะล้างแค้น เธอยังคงจำวันนั้นได้ดี วันที่เจ้าโทรลล์ตัวร้ายเข้ามาขัดขวางการขุดเหมือง แล้วทำให้วันนั้นเธอต้องกลับบ้านมือเปล่า เธอบอกมันว่าสักวันเธอจะต้องกลับมาล้างแค้นมันให้ได้ และแล้ววันที่เธอรอคอยก็มาถึงเสียที!

“คุณเอโลอิสจะมาขุดแร่เหรอขอรับ?” เคอร์ติสถามขึ้นหลังจากที่มันตามเธอมาต้อย ๆ จนถึงหน้าถ้ำ

“เปล่า”

“แล้วเราจะมาถ้ำกันทำไมล่ะขอรับ?”

“มาล้างแค้น…” เอโลอิสพูดน้ำด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ล้างแค้น? ล้างแค้นอะไรกันขอรับ? คนเราไม่ควรเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่ใช่เหรอขอรับ ไม่อย่างงั้นล่ะเครียดตายเลย ทางที่ดีต้องปล่อยวางนะขอรับ!”

“นายไม่รู้เหรอว่าความพยาบาทคือของหวานน่ะ” 

“กระผมไม่ยักรู้ว่าความพยาบาทมันกินได้ด้วย”

“ช่างเถอะ คอยดูนะ ถ้าฉันเจอมันเมื่อไหร่ล่ะก็ เสร็จฉันแน่!”

“คุณเอโลอิส พูดมันแบบนั้นมันน่ากลัวน่ะขอรับ!” เคอร์ติสตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าลูกพี่ตัวเองดูเอาจริงเอาจังกับการกลับมาแก้แค้นบางสิ่งบางอย่างเสียเหลือเกิน

“เดี๋ยวนายก็จะชินเอง”

“กระผมจะขัดเกลาคุณเอโลอิสเองขอรับ!”

“เงียบไปเถอะน่าพูดมากจริง” เอโลอิสบ่นอุบอิบ

“ว่าแต่ใครกันขอรับ ที่คุณเอโลอิสอยากมาแก้แค้น”

“โทรลล์เฝ้าถ้ำน่ะ”

“อ๋อ เจ้าตัวโตนั่นเอง”

“นายก็หาที่หลบดี ๆ ล่ะเดี๋ยวโดนกระบองโทรลล์จะหาว่าฉันไม่เตือน” นกกระทาตัวเล็กนิดเดียวโดนกระบองฟาดที่เดียวก็คงแบนเป็นแพนเค้กแล้ว เอโลอิสจึงต้องบอกเคอร์ติสให้ระวังเอาไว้เสียหน่อย

“กระผมรวดเร็วมากขอรับ จะไม่ยอมให้โดนกระบองแน่นอน!”

เคอร์ติสพูดจบไม่ทันไรเสียงตึงตังก็เกิดขึ้นภายในถ้ำ เอโลอิสสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนเสียจนเศษผงต่าง ๆ บนผนังเหมืองร่วงลงมาโดนหัวของเธอจนต้องปัดออก เธอรู้ทันทีว่าเจ้าตัวร้ายที่เธอรอคอยได้เดินมาถึงจุดที่เธอและเคอร์ติสอยู่แล้ว

“มันมาแล้ว…” 

เอโลอิสพูดให้เคอร์ติสเตรียมระวังตัว สายตาเธอจ้องไปยังทางทอดยาวที่พาลึกเข้าไปในถ้ำ เงาตะคุ่มของสิ่งมีชีวิตร่างใหญ่ค่อย ๆ ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนปรากฏตัวออกมาจากทางนั้น เจ้าโทรลล์ตัวร้ายตัวนั้นที่เคยทำให้เธอถึงกับต้องรีบหนีร่นออกจากถ้ำ วันนี้เธอจะไม่กลัวมันอีกแล้ว เธอฝึกฝนมาอย่างยาวนานก็เพื่อวันนี้ วันที่จะได้กำจัดมันทิ้ง และกู้ศักดิ์ศรีของตัวเองคืน

“ตัวใหญ่มากเลยขอรับ” เคอร์ติสวิ่งไปหลบด้านหลังของเอโลอิส

“เข้ามาเลยเจ้าโทรลล์ตัวเหม็น!”

ธนูดอกแรกถูกยิงออกไปอย่างแรง พุ่งเข้าไปปักแขนของโทรลล์จนมันร้องโวยวาย แต่มันก็ไม่ได้ระคายผิวของมันสักเท่าไหร่ มันยังมีแรงมากพอที่จะหวดกระบองเหวี่ยงไปที่เอโลอิส เธอกระโดดหลบกระบองได้ทันแบบหวุดหวิด เจ้าโทรลล์พวกนี้แรงมหาศาลก็จริงแต่ก็แลกมาด้วยความเชื่องช้าของมัน แล้วก็ความโง่…

“คุณเอโลอิสระวังนะขอรับ” เคอร์ติสยังคงเกาะติดสถานการณ์อยู่ด้านหลังของเอโลอิส มันช่วยอะไรมากไม่ได้นอกจากจ้อไปเรื่อย ๆ และคอยเป็นหูเป็นตาให้ลูกพี่ของมัน

“ระวังอยู่!” 

ถึงจะพูดกับเคอร์ติส แต่ทว่าสายตาของเอโลอิสไม่ได้ละไปจากเจ้าโทรลล์ถ้ำนั่นแม้แต่น้อย เธอพยายามรักษาระยะห่างและยิงธนูออกไปเป็นระยะ จนธนูปักเต็มตัวเจ้าโทรลล์ราวกับขนเม่นเลยทีเดียว

“ทำไมถึงได้อึดขนาดนี้นะ!”

“คุณเอโลอิสระวังกระบองขอรับ!” 

เจ้าโทรลล์เหวี่ยงกระบองอีกครั้งเป็นจังหวะเดียวกับที่เอโลอิสยิงธนูไปโดนข้อมือของมันพอดี ทำให้กระบองร่วงจากมือของมัน เอโลอิสสบโอกาสก็รีบวิ่งไปคว้ากระบองของโทรลล์เอามาไว้ในมือ จะปล่อยให้มันถืออาวุธไม่ได้กระบองนี่หากได้โดนหัวของเธอเต็ม ๆ มีหวังหัวแบะ

“หนักชะมัด” น้ำหนักของกระบองนั้นสมน้ำสมเนื้อกับโทรลล์ผู้เป็นเจ้าของไม่มีผิด

เมื่อเจ้าโทรลล์ขาดอาวุธมันก็เริ่มเหวี่ยงแขนเหวี่ยงมือไปมาหวังจะทุบเอโลอิสให้จม แน่นอนว่าธนูของเธอจะไม่ค่อยระคายผิวของมันเท่าไหร่ เห็นทีหนามยอกก็คงต้องเอาหนามบ่งเสียแล้ว เอโลอิสรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีหวดกระบองไปที่เจ้าโทรลล์จนมันล้มลง พอสบโอกาสก็รีบวิ่งปีนขึ้นหัวของมันแล้วใช้กระบองทุบหัวรัว ๆ 

“เจ้าโทรลล์บ้า! ยอมแพ้ไปสักที แกรู้ไหมว่าฉันเหนื่อยมากเลย” ปั่ก ปั่ก ปั่ก!

“คุณเอโลอิสขอรับ…”

“ฉันฝึกหนักมาเพื่อโค่นแกโดยเฉพาะแต่ทำไมแกกลับไม่ระคายผิว!” ปั่ก ปั่ก ปั่ก!

“คุณเอโลอิสขอรับ…”

“นี่มันหยามศักดิ์ศรีเดมิก็อดมากเลยรู้ไหม!” ปั่ก ปั่ก ปั่ก!

“คุณเอโลอิสขอรับ…”

“อะไร!” เอโลอิสหันไปหาเคอร์ติสที่เรียกเธอไม่หยุด

“มันตายนานแล้วขอรับ…”

“ตายตอนไหนกัน!”

“ตั้งแต่หวดสามทีแรกแล้วขอรับ…”

เอโลอิสหันไปมองร่างโทรลล์อีกรอบ…

“อุ๊ยตาย!...”

เธออารมณ์ขึ้นมากเกินไปเสียจนไม่ทันได้สั่งเกตเลยว่าร่างเจ้าโทรลล์นั่นแน่นิ่งไปตั้งนานแล้ว มันค่อย ๆ สลายกลายเป็นผุยผงเหลือแต่สินสงครามให้ดูต่างหน้า

“งั้นก็แสดงว่า…”

“คุณเอโลอิสแก้แค้นสำเร็จแล้วไงขอรับ”

“ในที่สุดดดดดดดดดด!” เธอหวีดร้องด้วยความดีใจก่อนทรุดลงกับพื้นแล้วกรี๊ดสุดเสียง เธอทำสำเร็จแล้วในที่สุดก็โค่นเจ้าโทรลล์ที่มาหยามเธอได้แล้ว ที่เขาว่าแค้นนี้สิบปีก็ยังไม่สายนั่นเป็นความจริง ตอนนี้เธอรู้สึกปลดล็อกในใจได้อีกเรื่องนึงแล้ว เท่านี้เธอก็น่าจะไปทำอย่างอื่นได้อย่างหมดความค้างคาเสียที

หลักฐานการต่อสู้

โทรลล์เฝ้าถ้ำ

Arty BELIEVER

Arty
Diary Queen Bee

ผมกลิ้งไปตามพื้นบริเวณใกล้ปากทางเข้าถ้ำ เสียงการต่อสู้ดังอื้ออึงไปทั่วบริเวณ เราสามพี่น้องเฮอร์มาโฟร์ไดตัสกำราบราชสีห์นีเมียน นับจริงมีแค่ลูพิต้ากับผมนั่นแหละที่ช่วยกันสู้ การ์เซียยืนส่งกำลังใจให้อย่างเดียว ก่อนออกจากป่าต้องห้ามการ์เซียพาผมหามุมถ่ายรูป

          โพสท่ากันเต็มระบบ แล้วอสุรกายไซคลอปส์แขกผู้ไม่ได้รับเชิญเข้ามาร่วมแจม 

          บังเกิดการปะทะกัน ผมพยายามหลบลูกหลงเพราะลูพิต้าเข้าขวางไว้ ไม่ให้เจ้ายักษ์ตาเดียวเข้าถึงตัวผมได้

          มีเงาบางอย่างกระโจนเข้ามาหาผมจากด้านหลัง กลิ่นสาบของมันแรงมาก 

          เสียงของมีดคมกรีดแทงเข้ากับเนื้อ พร้อมกับเสียงคำรามดังกึกก้อง ผมเห็นกลับไปเห็นการ์เซียใช้ดาบแทงโทรลล์อยู่ มันพยายามดิ้นรน

          สถานการณ์ย่ำแย่เจออสุรกายถึงสองตัวในคราวเดียว "อาร์ตี้หลบไปค่ะซิส" เธอบอก เป็นครั้งแรกที่เห็นการ์เซียยอมวางกล้องชักดาบออกมาสู้

"ปังปุริเย่มากหล่อน สามผ่านไปเลยจ้า"

          ไม่ทันได้ชื่นชมหญิงสาวข้ามเพศนาน โทรลล์สมองน้อยระเบิดพลัง เหวี่ยงร่างทิ้งร่างการ์เซียอย่างแรงจนกระเด็นออกไปไกล อสุรกายตัวเหม็นเขียวคว้าร่างเล็กขึ้นกระชับวงแขนรัดคอแน่น อาร์ตี้หายใจไม่ออก ดิ้นเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ไม่เป็นผล เพราะขนาดร่างกายแตกต่าง

          "ช…ช่วยด้วย" 

          ลูพิต้าที่กำลังซัดนัวไซคลอปส์ ขว้างหอกทิ่มแขนโทรลล์จนมันคลายแขนที่ล็อกคอชายหนุ่มหน้าหวานออก อาร์ตี้สำลักอย่างหนักรีบหายใจเอาอากาศเข้า โทรล์ลตัวใหญ่ดึงหอกที่พุ่งทะลุแขนของมันออก และกำลังก้มลงมาคว้าคออาร์ตี้อีกครั้ง 

          "สไปเดอร์เกิร์ล"

          "อย่าล้อเล่นกับระบบพวกดิฉัน" แทงมีดสั้นทิ่มอกซ้าย ร่างระหงอีกหนึ่งคนตวัดดาบขึ้นผ่ากลางลำตัวโทรล์ล 

          ก่อนการ์เซียทิ้งดาบลงพื้น "สาว สาว สาว"

          ทางฝั่งน้องเล็กของบ้านใกล้ปิดบัญชีอสุรกายอีกหนึ่งตน เจ้าของเรือนผมแพลตินั่มบลอนด์ พร้อมปะฉะดะหัวใจเต้นเร็วส่งเสียงโวยวายแสบแก้วหู 

          "ตายยากตายเย็นจังนะแก"

หญิงสาวผิวดำบ่นพลิกตัวกดหอกแทงเข้าไปที่กระดูกสันหลังไซคลอปส์ ลูพิต้ามีร่องรอยบาดแผลที่โดนกัดจากราชสีห์นีเมียน ลึกมาก ๆ มีเลือดไหลออกมาพอสมควร 

          ทุกคนสะบักสะบอม

          "น้องสาวเธอเจ็บมากไหม" การ์เซียทำหน้าตาฟูมฟายร้องไห้ซะใหญ่โต 

          "แผลแค่นี้รักษาก็หาย" 

          "ดูเสื้อผ้าเดี๊ยนสิเศษดินเศษหญ้าเปรอะเปื้อน" ร่างเล็กเปิดแป้งพัหส่องกระจก หน้ามันเยิ้มเครื่องสำอางละลาย 

          เป็นลมล้มพับตึ้ง รับสภาพนี้ไม่ลง อสุรกายฉันจะสาปหล่อน หล่อนทำให้ฉันดีกรีความสวยลดลง 

Eloise HEROES

วันที่ 28 พฤศจิกายน 2024

เวลา 13.00 น.

เอโลอิสเดินนับลูกธนูที่เหลืออยู่ในซองธนูไปพลางขณะที่เธอและเคอร์ติสยังคงเดินทางภายในป่าเพื่อตามหาถ้ำ ในที่สุดพวกเขาก็เดินทางมาถึงถ้ำเหมืองสัมฤทธิ์ได้สำเร็จสมความตั้งใจ เมื่อมาถึงปากถ้ำเอโลอิสหยิบไฟฉายส่องกบออกมาสวม ถึงแม้ว่าในช่วงนี้ดวงอาทิตย์จะไม่มีวันตกดินแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าในถ้ำจะไม่มืดมิด

แสงไฟตัดความมืดเป็นวงกลมเล็ก ๆ เบื้องหน้า เผยให้เห็นทางเดินแคบที่ปกคลุมด้วยหินแร่ที่เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ขุดที่นี่เพราะถูกสงวนไว้ให้เพียงคนบางกลุ่มเท่านั้น

“ที่นี่เงียบมากเลยนะขอรับ ต้องระวังตัวหน่อยแล้ว” เคอร์ติสเกาะไหล่เอโลอิสสายตาของมันเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นหินดังก้องอยู่ในถ้ำที่มืดมิด ความอับชื้นในอากาศทำให้รู้สึกเหมือนลมหายใจติดขัด ทุกย่างก้าวดูเหมือนจะนำพวกเขาลึกเข้าไปในความลึกลับของถ้ำ จนกระทั่งเสียงคำรามต่ำ ๆ ดังขึ้นจากด้านใน แสงไฟส่องกบของเอโลอิสสะท้อนเข้ากับผนังถ้ำ เงาดำทะมึนขนาดใหญ่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ลมหายใจที่หนักหน่วงของมันดังก้องไปทั่วถ้ำ เอโลอิสเริ่มรู้แล้วว่าเธอกำลังจะพบกับอะไร สาวน้อยผมสีเพลิงค่อย ๆ หันกลับไปดูช้า ๆ โทรลล์เฝ้าถ้ำจ้องเธอตาเขียวปั๊ดเตรียมจะเล่นเธอแล้ว

เอโลอิสไม่รอช้ารีบก้าวถอยหลังไปยังตำแหน่งที่เหมาะสมสำหรับยิงธนู ขณะที่เคอร์ติสนกที่รักตัวกลัวตายที่สุดรีบกระโดดออกจากไหล่ของเธอไปหาที่ปลอดภัย

“สู้ ๆ นะขอรับ!”

“ดะ…เดี๋ยวสิเคอร์ติส!”

เธอส่ายหัวให้กับความไม่เอาไหนของเจ้านกกระทาขี้ขลาดก่อนที่จะดึงลูกธนูออกจากกระบอก เล็งเป้าหมายไปที่หัวเข่าของโทรลล์ตั้งใจที่จะทำให้มันเสียหลัก ลูกธนูพุ่งอย่างรวดเร็วไปปักเข้าที่หัวเข่าข้างขวาของโทรลล์อย่างแม่นยำ

“เป็นไงล่ะเจ้าโทรลล์! ทีนี้แกก็ไปเป็น NPC ใน Skyrim ได้แล้ว”

เจ้าโทรลล์คำรามด้วยความเจ็บปวด ขาของมันกระตุกเล็กน้อยแต่ยังยืนหยัดอยู่อยู่ได้นับว่าหนังหนาพอดดู มันคว้าก้อนหินใหญ่จากพื้นแล้วโยนไปยังจุดที่เอโลอิสยืน

“ระวังนะขอรับ!” เคอร์ติสตะโกนเตือน

เอโลอิสได้ยินดังนั้นก็รีบเบี่ยงตัวหลบ ก้อนหินจึงกระแทกพื้นอย่างแรงจนฝุ่นตลบ เธอขยับหาที่กำบังแล้วหาจังหวะอีกครั้งเพื่อยิงลูกธนูอีกดอก คราวนี้เล็งที่มือของโทรลล์ที่กำลังจะคว้าหินอีกก้อน ลูกธนูพุ่งตรงไปปักเข้ากลางฝ่ามือของมันจนทำให้ก้อนหินหลุดมือ

“จังหวะนี้แหละขอรับ!”

เอโลอิสพยักหน้ารับ ลูกธนูดอกสุดท้ายพุ่งตรงทะลุอากาศเข้าเป้าหมายอย่างแม่นยำ เสียงคำรามครั้งสุดท้ายของโทรลล์ดังสะท้อนถ้ำ ก่อนที่ร่างยักษ์ของมันจะทรุดฮวบลงกระแทกพื้นฝุ่นและเศษหินฟุ้งกระจายร่างสลายเป็นละออง

“เรียบร้อยกลับกันเถอะ”

สาบานได้เลยว่าเธอตั้งใจมาเพื่อเรื่องแค่นี้จริง ๆ เคอร์ติสกลับไปกระโดดขึ้นไหล่ของลูกพี่ตัวเอง จากนั้นก็พากันเดินทางออกจากถ้ำ เพื่อกลับไปยังค่าย

หลักฐานการต่อสู้

โทรลล์เฝ้าถ้ำ

สินสงคราม: กระบองโทรลล์ 

Eloise HEROES

วันที่ 6 ธันวาคม 2024

เวลา 06:30 น.

เอโลอิสเดินลัดเลาะป่ามาจนถึงหน้าถ้ำขนาดใหญ่ เธอและเคอร์ติสเดินเข้าไปในถ้ำอย่างไม่รอช้า เธอดึงไฟฉายส่องกบขึ้นมาคาดศีรษะ ก่อนจะกดเปิดแสงไฟพุ่งส่องเข้าไปในความมืด จากนั้นก็เริ่มเดินลุยเข้าไปในถ้ำเพื่อสำรวจหาจุดที่มีแร่ฝังอยู่

“เย็นชะมัด!” เอโลอิสพึมพำพลางกอดแขนตัวเอง

“ก็มันเริ่มเข้าหน้าหนาวแล้วนี่ขอรับ แต่โชคดีที่ดวงอาทิตย์สว่างตลอด 24 ชั่วโมงนะขอรับ อากาศเลยไม่เย็นมาก”

“เอาล่ะช่วยกันสำรวจว่าในนี้มีแร่อยู่ตรงไหนบ้าง”

ทั้งคู่เดินลึกเข้าไปในถ้ำ ไฟฉายของเอโลอิสส่องกระทบกับผนังที่มีร่องรอยแร่ส่องประกายเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันจะได้พบกับสิ่งที่ตามหา เสียงหนัก ๆ ของบางสิ่งบางอย่างที่ลากไปกับพื้นก็ดังขึ้น

“คะ…คุณเอโลอิสขอรับ…สะ…เสียงนั่น…” เคอร์ติสกระซิบเสียงสั่น

เอโลอิสหยุดเดิน เธอขยับไฟฉายส่องไปยังต้นเสียง แล้วก็พบกับเงาร่างมหึมาปรากฏขึ้นในระยะสายตา มันคือ เจ้าโทรลล์หน้าโง่ตัวหนึ่งที่ผิวดูหยาบกร้าน มันหันมาสบตากับเอโลอิสและส่งเสียงคำรามลั่น ก่อนจะยกกระบองหินขนาดใหญ่ขึ้นเตรียมฟาด

“แย่ล่ะ!” เอโลอิสอุทาน แล้วรีบง้างธนูเล็งไปที่มัน

“สู้ ๆ นะขอรับกระผมขอหาที่หลบก่อน!” เคอร์ติสรีบใส่เกียร์วิ่งหาที่หลบอย่างไว

เจ้าโทรลล์ฟาดกระบองลงพื้นจนหินกระจาย เอโลอิสรีบกระโดดหลบไปด้านข้างอย่างฉิวเฉียด เธอยิงลูกศรดอกแรกพุ่งเข้าเป้าที่สีข้างของมัน ศรแทงเข้าเนื้อ เจ้าโทรลล์ตัวนั้นคำรามลั่นด้วยความเจ็บปวด

“ยังไม่ตายอีกหนังหนาชะมัด!” เอโลอิสพูดพลางดึงลูกศรอีกดอกออกมา เจ้าโทรลล์พุ่งเข้าหาเธอ มันแกว่งกระบองใส่จนเธอต้องถอยหลังอีกครั้ง

“เคอร์ติส! ช่วยทำอะไรหน่อยสิ!” เธอรีบตะโกนหาเจ้านกกระทาขี้ขลาด

“กระผม…ให้กำลังใจอยู่นะขอรับ!”

เอโลอิสกรอกตามองบนก่อนที่เธอรีบหลบอีกครั้ง แล้วอาศัยจังหวะนี้ยิงศรไปที่ดวงตาของมัน ศรพุ่งตรงเข้าเป้าอย่างแม่นยำราวกับจับวาง เจ้าโทรลล์ส่งเสียงคำรามโหยหวนจนปล่อยกระบองหลุดจากมือ มันทรุดลงกับพื้นก่อนที่ร่างใหญ่โตจะสลายกลายเป็นละอองสีทอง

“เก่งมากเลยขอรับ!” เคอร์ติสพูดพร้อมกระพือปีกดีใจ

“นายนี่มันไม่มีประโยชน์เลยจริง ๆ วันหลังฉันต้องฝึกนายต่อสู้บ้างแล้ว” เอโลอิสหันมามองเคอร์ติสด้วยสายตาเหนื่อยใจ

“กระผมตัวแค่นี้เองนะขอรับ” เคอร์ติสแย้งเสียงอ่อย

“นายเป็นถึงนกกระทาแห่งเฮเฟตัสทำไมกากแบบนี้นะ ไม่รู้นกกระทาของพี่น้องฉันเป็นแบบนายบ้างไหม” เอโลอิสพูดพลางถอนหายใจ

ทั้งสองเดินต่อไปจนถึงบริเวณที่มีแร่ระยิบระยับเต็มผนังถ้ำ เธอเผยยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาเคอร์ติส

“เอาล่ะ! เราจะขุดกันตรงนี้ เคอร์ติสอย่ายืนเฉย โทษฐานที่ทำตัวขี้ขลาดนายต้องช่วยฉันขุด!”

“อะไรนะขอรับ?” เคอร์ติสถามเสียงหลงพลางกระพือปีกอย่างตกใจ

“อย่ากินแรง!” เอโลอิสพูดพลางหยิบอีเต้อของเธอขึ้นมาเตรียมขุด

“ตะ...แต่อีเต้ออันใหญ่ขนาดนี้ กระผมถือไม่ไหวหรอกนะขอรับ!” เคอร์ติสรีบบ่ายเบี่ยง หาข้ออ้างด้วยน้ำเสียงสั่น

เอโลอิสซึ่งคาดไว้แล้วว่าเคอร์ติสต้องมาไม้นี้ เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าคาดเอว

“นึกแล้วเชียวว่านายต้องพูดแบบนี้ ฉันเลยเตรียมไว้ให้แล้ว” เธอยื่นอีเต้อฉบับมินิ ซึ่งมีขนาดพอเหมาะกับนกกระทาให้ดู “นี่ไง! ทีนี้ก็ไปขุดได้แล้ว อย่าอู้ล่ะ!”

เคอร์ติสมองอีเต้อมินิในมือเอโลอิสด้วยสายตาละห้อย

“คุณเอโลอิสจะใช้แรงงานกระผมจริงเหรอขอรับ กระผมตัวเล็กแรงน้อย—” 

“อย่ามาแกล้งทำเป็นอ่อนแอ! เริ่มขุดเดี๋ยวนี้ ปฏิบัติ!” เอโลอิสพูดพลางยื่นอีเต้อให้

“ขอรับ!” เคอร์ติสสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงเข้มของเอโลอิสมันยกปีกขึ้นตะเบ๊ะก่อนจะคาบอีเต้อไปช่วยขุดอย่างขันแข็ง

เสียงอีเต้อกระทบกับผนังถ้ำดังก้องไปทั่ว เอโลอิสขุดอย่างตั้งอกตั้งใจ ขณะที่เคอร์ติสใช้ปากคาบอีเต้อมินิขุดไปด้วย แม้จะดูทุลักทุเลแต่มันก็พยายามเต็มที่ แม้บางครั้งจะเผลอปล่อยอีเต้อหล่นเพราะปากช หลังจากเวลาผ่านไปพักใหญ่ ทั้งคู่ก็ขุดแร่ได้จำนวนที่พอใจ เอโลอิสเก็บแร่ลงในกระเป๋าคาดเอวอย่างระมัดระวัง เธอหันไปมองเคอร์ติสที่นั่งหมดแรงพร้อมกับอีเต้อมินิในปาก

“ทำดีมากเคอร์ติส!”

เธออุ้มเคอร์ติสขึ้นมาไว้ในมือพลางลูบขนมันเล็กน้อยจากนั้นก็เดินไปตามทางเพื่อออกจากถ้ำ และพากันกลับไปยังบริเวณค่ายจะได้พักผ่อนกันเสียหน่อย ก่อนที่เจ้าเคอร์ติสจะงอแงไปมากกว่านี้

หลักฐานการต่อสู้

โทรลล์เฝ้าถ้ำ

((STR + LUK) x เลขไบต์หลักสุดท้าย หากได้เลข 0 จะดูตัวต่อไปแทน) / 100 

= จำนวนแร่สัมฤทธิ์เซเลสเชียลที่ขุดได้