หลังจากเดินทางมาถึงเมืองดุสเซลดอร์ฟ ลิเลียน่าและอลิเซียก็เริ่มต้นภารกิจทันที พวกเธอเริ่มจากการสำรวจพื้นที่ที่ได้รับรายงานว่ามีการระเบิดเกิดขึ้น ซึ่งกลับกลายเป็นเพียงเศษซากของอาคารเก่าที่ถูกไฟไหม้ แต่กลับไม่มีร่องรอยของการระเบิดรุนแรงอย่างที่คิด
"มันแปลกนะอลิเซีย" ลิเลียน่าพึมพำ พลางพลิกหน้านิตยสารวิชาการที่อ้างถึงลักษณะการระเบิดที่แตกต่างจากที่เห็น "นี่ไม่ใช่การระเบิดปกติ แต่มันเหมือน..."
"เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทรงพลังมากระทบกระเทือนมากกว่า" อลิเซียเสริม สายตาของเธอจับจ้องไปที่รอยไหม้แปลกๆ บนพื้นดิน "มันดูเหมือนโดนโจมตีด้วยพลังงานบางอย่างมากกว่าจะเป็นแค่ระเบิดจากวัตถุนะ"
พวกเธอใช้เวลาสองสามวันในการแกะรอยตามเบาะแสเล็กๆ น้อยๆ และเริ่มรู้สึกได้ถึงพลังงานมืดมิดที่แฝงตัวอยู่ในเมือง บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งคืนหนึ่ง ขณะที่พวกเธอกำลังสอดแนมอยู่ในป่าชานเมือง ที่ซึ่งมีรายงานการพบเห็นสัตว์ประหลาด ดวงจันทร์เต็มดวงส่องแสงสลัวๆ ผ่านก้อนเมฆ พวกเธอก็ได้ยินเสียงคำรามต่ำๆ จากพุ่มไม้หนาทึบ
"แคร๊ก!"
ร่างสูงใหญ่ขนสีเทาพุ่งออกมาจากเงามืด มันคือมนุษย์หมาป่า ดวงตาสีอำพันของมันเรืองรองในความมืด และตามมาด้วยฝูงมนุษย์หมาป่าอีกหลายตัว ท่ามกลางนั้น ลูคัสผู้นำฝูงปรากฏตัวขึ้น ร่างของมันใหญ่กว่าตัวอื่น มีแผลเป็นพาดผ่านใบหน้าและดวงตาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย
"มาแล้วสินะ เจ้าพวกเทพครึ่งคน!" ลูคัสคำราม เสียงของมันหยาบกระด้าง "พวกแกมาทำอะไรในถิ่นของข้า!"
"เรามาเพื่อหยุดพวกแก!" ลิเลียน่าตอบโต้ เธอหยิบหอกเพเลียนออกมาจากกระเป๋าผ้าพร้อมตั้งท่า อลิเซียเองก็เตรียมมีดสั้นสัมฤทธิ์ในมือ ใบหน้าสวยหวานของเธอบัดนี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
การต่อสู้เริ่มขึ้นทันที!
ลิเลียน่าใช้หอกเพเลียนแทงเข้าใส่ แต่ร่างของมนุษย์หมาป่านั้นว่องไวและแข็งแกร่งกว่าที่คิด เธอใช้ภูมิปัญญาแห่งวูดูหลบหลีกการโจมตีอันดุเดือด พลางมองหาจุดอ่อน อลิเซียเองก็ใช้ความคล่องตัวของบุตรีอะโฟรไดท์ พลิ้วไหวราวกับนักเต้น ร่ายลิปบาล์มสะกดใจออกไปเพื่อทำให้มนุษย์หมาป่าบางตัวชะงักงันชั่วขณะ ก่อนจะใช้มีดสั้นสัมฤทธิ์แทงเข้าที่ข้างลำตัว
แต่ฝูงมนุษย์หมาป่ามีจำนวนมากกว่ามาก และลูคัสเองก็แข็งแกร่งจนน่ากลัว มันพุ่งเข้ามาโจมตีลิเลียน่าอย่างต่อเนื่อง ทำให้เธอต้องตั้งรับอย่างยากลำบาก
"ลิเลียน่า! ระวังข้างหลัง!" อลิเซียตะโกนเตือน ขณะที่เธอใช้พรบุปผาแห่งการปกป้องสร้างบาเรียแสงสีชมพูบางๆ ป้องกันลิเลียน่าจากกรงเล็บของมนุษย์หมาป่าอีกตัวที่พุ่งเข้าใส่
ลิเลียน่าหอบหายใจหนัก เธอรู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าที่เริ่มเกาะกิน "เราต้องคิดกลยุทธ์ใหม่!" เธอคิดอย่างรวดเร็ว
"อลิเซีย! ล่อพวกมันไปทางซ้าย!" ลิเลียน่าตะโกนบอก พลางแทงหอกเข้าใส่ลูคัส แต่ลูคัสก็สามารถปัดป้องได้อย่างง่ายดาย แผลบนร่างของมันเริ่มสมานอย่างรวดเร็ว
อลิเซียพยักหน้า เธอรู้ใจลิเลียน่าดี เธอใช้ความงามและลิปบาล์มสะกดใจที่เหลืออยู่ดึงดูดความสนใจของมนุษย์หมาป่าหลายตัวให้ไล่ตามเธอไปทางพุ่มไม้หนาทึบ
เมื่อลูคัสเหลือเพียงตัวเดียวที่เผชิญหน้ากับลิเลียน่า เธอก็ฉวยโอกาสนี้!
"ได้เวลาแล้ว!" ลิเลียน่าคว้าลูกธนูสีเงินบริสุทธิ์ออกมา มันเรืองแสงจางๆ ในมือของเธอ เธอมองลูคัสที่กำลังพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วเต็มที่
แต่ด้วยความฉลาดของลูกอะธีน่า เธอรู้ว่าไม่สามารถยิงตรงๆ ได้ ลูกธนูวิเศษนี้มีพลังมหาศาล แต่ต้องใช้ด้วย "สติและปัญญา"
ลิเลียน่าทิ้งหอกลง เธอกระโดดหลบการโจมตีของลูคัสอย่างหวุดหวิด จากนั้นเธอก็ใช้ พรรักแท้สู่ปัญญา สร้างภาพลวงตาเล็กๆ ให้ลูคัสไขว้เขวชั่วเสี้ยววินาที
"ตอนนี้แหละ!"
เธอเล็งลูกธนูไปที่จุดอ่อนที่เธอสังเกตเห็นจากการต่อสู้ทั้งหมด: รอยแผลเป็นเก่าที่จางๆ บริเวณหัวใจของลูคัส
"ฟิ้ววววว!"
ลูกธนูสีเงินพุ่งแหวกอากาศเข้าไปปักที่กลางอกของลูคัสอย่างแม่นยำ แสงสีเงินเรืองรองแผ่ออกมาจากบาดแผล ร่างใหญ่ของมนุษย์หมาป่าผู้นำสั่นสะท้าน มันคำรามอย่างเจ็บปวดก่อนจะล้มลงแน่นิ่งไปในที่สุด ร่างของมันค่อยๆ สลายกลายเป็นผงธุลีในพริบตา เหลือเพียงความว่างเปล่า
ฝูงมนุษย์หมาป่าที่ตามอลิเซียไป เมื่อไร้ผู้นำ ก็เริ่มสับสนและส่งเสียงหอนโหยหวน ก่อนจะล่าถอยกลับเข้าไปในป่าด้วยความหวาดกลัว
ลิเลียน่าทรุดตัวลงหอบหายใจ เธอเหนื่อยล้าแทบหมดแรง แต่ความรู้สึกโล่งใจก็เอ่อท้นขึ้นมา
"ลิเลียน่า! เธอเป็นอะไรไหม?!" อลิเซียวิ่งกลับมาหาเธอด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าของเธอยังคงมีรอยเปื้อนดินและใบไม้จากการต่อสู้
ลิเลียน่ายิ้มกว้าง "สบายมาก! แค่เหนื่อยไปหน่อย! เราทำได้แล้วอลิเซีย!" เธอยกมือขึ้นแตะไหล่เพื่อนสนิทอย่างดีใจ "เราจัดการมันได้แล้ว!"
....เช้าวันรุ่งขึ้น, เมืองดุสเซลดอร์ฟ
หลังจากคืนที่ยาวนาน ลิเลียน่าและอลิเซียก็เดินไปตามถนนของเมืองดุสเซลดอร์ฟที่กลับมาสงบสุขอีกครั้ง ร่องรอยของมนุษย์หมาป่าได้เลือนหายไปราวกับเป็นเพียงฝันร้าย
"ฉันว่า 'การระเบิด' ที่ว่านั่นคงเป็นแค่เรื่องที่ถูกบิดเบือนไป" ลิเลียน่าพึมพำ "น่าจะเป็นพลังงานมืดที่พวกมนุษย์หมาป่าแผ่ออกมาต่างหาก"
"ใช่" อลิเซียพยักหน้าเห็นด้วย "และมันก็เชื่อมโยงกับลูคัสจริง ๆ ด้วย"
ทั้งสองคนต่างก็เหนื่อยล้า แต่ในดวงตาของพวกเธอก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในภารกิจที่สำเร็จลุล่วง พวกเธอเดินเคียงข้างกัน กลับไปยังค่ายฮาล์ฟบลัด เพื่อรายงานความสำเร็จต่อเทพีอาร์เทมีส และพร้อมสำหรับภารกิจต่อไป... โดยไม่รู้เลยว่า เบาะแสของการระเบิดที่แท้จริงนั้นยังคงเป็นปริศนาที่รอการคลี่คลายอยู่ในเงามืดของเมืองดุสเซลดอร์ฟ
| 
โพสต์ 2025-12-20 00:07:09
