[ประเทศไทย] The Temple of the Emerald Buddha ⋘ วัดพระศรีรัตนศาสดาราม (วัดพระแก้ว) กรุงเทพมหานคร ⋙

The Temple of the Emerald Buddha

⋘ วัดพระศรีรัตนศาสดาราม (วัดพระแก้ว) กรุงเทพมหานคร ⋙

วัดพระแก้ว หรือชื่อเต็มว่า วัดพระศรีรัตนศาสดาราม ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางกรุงเทพมหานคร ไม่ได้เป็นเพียงวัด แต่เป็น อัญมณีแห่งสยาม และเป็นที่ประดิษฐานของ พระแก้วมรกต พระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมืองที่ทำจากหยกอันศักดิ์สิทธิ์ วัดแห่งนี้ก่อตั้งขึ้นพร้อมกับการสถาปนากรุงเทพฯ ในปี พ.ศ. 2325 โดยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช (รัชกาลที่ 1) และเป็นส่วนหนึ่งของพระบรมมหาราชวัง โดยที่ไม่มีพระสงฆ์จำพรรษา (ยกเว้นในส่วนของเขตสังฆาวาส) เนื่องจากเป็นวัดหลวงที่ใช้ในการประกอบพระราชพิธีสำคัญเท่านั้น

สถาปัตยกรรมของวัดพระแก้วนั้นคือการหลอมรวมความยิ่งใหญ่และศิลปะชั้นสูงของไทยอย่างสมบูรณ์แบบ:

• พระอุโบสถ: เป็นที่ประดิษฐานพระแก้วมรกต มีความสง่างามและโดดเด่นด้วยเสาที่ประดับด้วยโมเสกสีทองและหลังคาที่ลดหลั่นกันอย่างวิจิตรบรรจง

• ปราสาทและเจดีย์: รอบบริเวณวัดเต็มไปด้วยปราสาทและเจดีย์ที่ประดับด้วยกระเบื้องเคลือบสีสันสดใส และรูปปั้นต่าง ๆ ที่แสดงถึงความเชื่อและเทพนิยายในพุทธศาสนา

• จิตรกรรมฝาผนัง: ภายในระเบียงคด (Galleries) มีภาพจิตรกรรมฝาผนังที่บอกเล่าเรื่องราวของ รามเกียรติ์ อย่างครบถ้วนและละเอียดอ่อนที่สุดในประเทศไทย ซึ่งเป็นงานศิลปะที่เปี่ยมด้วยคุณค่าทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ประตูที่ซ่อนเร้นของนิวโรม

ภายใต้ความสงบและศักดิ์สิทธิ์ของวัดพระแก้ว ความลับที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นกลับถูกซ่อนไว้อย่างแนบเนียน ภายในบริเวณระเบียงคดของวัดพระแก้ว ประตูไม้โบราณคล้องโซ่บานหนึ่งเชื่อมต่อกับอุโมงค์ประตูวิเศษแห่งกรุงโรมใหม่ (The New Rome Arcana-Gate Tunnel) ประตูมิติลับนี้จะถูกปิดล็อกอยู่เสมอ ดูเผิน ๆ คือประตูไม้ที่ถูกปิดไว้เพื่อกั้นโซนไม่ให้นักท่องเที่ยวผ่าน มีเพียงผู้ที่มีกุญแจสำคัญ ที่ผ่านการรับรองเท่านั้นจึงจะสามารถไขและก้าวผ่านขีดจำกัดของโลกใบนี้ได้ เบื้องหลังประตูบานนี้คือเส้นทางที่พาคุณหลุดพ้นจากอารามหลวงของไทย ไปสู่ใจกลาง กรุงโรมใหม่ นครที่ความยิ่งใหญ่ของจักรวรรดิโรมันได้ถูกรื้อฟื้นด้วยวิทยาการและเวทมนตร์ล้ำยุค วัดพระแก้วจึงทำหน้าที่เป็นมากกว่าแค่แหล่งท่องเที่ยว แต่เป็น สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งความลับ และ จุดพักสุดท้าย ก่อนจะเข้าสู่โลกแห่งพันธมิตรของเทพเจ้าและเหล่าบุตรธิดา

Moneka HONOR

วันที่ 11 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเช้ามืด เวลา 03.10 น. เป็นต้นไป ณ วัดพระแก้ว (ตามเวลาไทย)

ในยามรัตติกาล (ที่มีแสงอาทิตย์รำไร) ที่กรุงเทพฯ สงบนิ่งราวกับหยุดหายใจ แสงจันทร์สีเงินทอดผ่านหลังคาทองของวัดพระแก้ว เงาของยอดปรางค์และเจดีย์สูงเสียดฟ้าถูกกลืนด้วยความมืด เอสต้าโผล่ออกมาจากประตูไม้โบราณใต้ระเบียงคด พระแก้วมรกตที่อยู่ในโบสถ์ใหญ่ไกลออกไปดูเงียบงามราวกับไม่มีชีวิต มีเพียงเสียงลมหวิวผ่านยอดมณฑปและเสียงแมวที่ร้องอยู่แถวระเบียง

เธอก้าวออกมาช้า ๆ มือยกขึ้นปัดฝุ่นจากกระโปรงสั้นตัวเอง “โอ้ย พระเจ้าช่วย กลิ่นธูปนี่คือยังไม่จางตั้งแต่สมัยรัชกาลหนึ่งแน่ ๆ” เสียงกระซิบเบาแต่แฝงความซุกซน ทำเอาความศักดิ์สิทธิ์ของสถานที่ดูมีสีสันขึ้นในทันที เอสต้าเหลียวมองรอบ ๆ เห็นกำแพงวัดสูงสีขาวสะอาดตา เสาศิลปะไทยโบราณเรียงตัวงามระยับภายใต้แสงจันทร์ เธอทำท่าก้มหัวให้พระแก้วแบบส่ง ๆ แล้วพูดกับอากาศว่า “ขอโทษนะคะท่านพระแก้ว ฉันแค่ผ่านทางเฉย ๆ ไม่ได้ตั้งใจมาทำบาปอะไรตรงนี้หรอก”

เอสต้าย่องออกจากประตูด้านหลังอย่างเบาเท่าที่รองเท้าส้นเตี้ยจะทำได้ พอหลุดพ้นกำแพงวัด ความโล่งใจก็เข้ามาแทน “โอเค...มิชชันหลบหนีจากพระราชวังสำเร็จโดยไม่โดนจับ ดีจริง ๆ” เธอหัวเราะเบา ๆ กับตัวเองก่อนจะหยิบแท็บเล็ตเดดาลัสออกมาจากกระเป๋า แสงสีฟ้าเรืองจากหน้าจอสะท้อนใบหน้าเธอที่ยังยิ้มแหย ๆ “แผนที่ ๆ...อ่าฮะ เจ้าพระยาอยู่แค่ไม่กี่ซอยเอง เดินนิดเดียวคงถึง” ลมยามดึกพัดแรงจนผมสีน้ำตาลเข้มของเธอปลิวขึ้นเล็กน้อย เธอหันไปมองยอดพระบรมมหาราชวังที่ส่องแสงทองอยู่ในเงาจันทร์แล้วพูดขึ้นเบา ๆ “จะว่าไป...ฉันมาที่นี่ครั้งแรกในชีวิตเลยนะ ประเทศแม่พระโพสพของฉันเองแท้ ๆ”

มือเล็กเอื้อมแตะแหวนดาราจรัสพลางกระซิบเหมือนคุยกับเพื่อนสนิท “อยู่ดีไหมเจ้าคีการ์ดทองของฉัน…” แล้วก็ยิ้มเมื่อมันเปล่งแสงตอบกลับมาอ่อน ๆ “ดีมาก! ฉันไม่อยากต้องวิ่งกลับโรมใหม่ด้วยเรือหางยาวแน่ ๆ”

เสียงหัวเราะคิกของเธอก้องในตรอกแคบ ๆ ที่ทอดยาวออกจากเขตพระราชวังจนถึงริมแม่น้ำ กลิ่นน้ำเจ้าพระยาในยามค่ำคืนอบอวลปนกลิ่นควันและดินเปียกฝน เธอโยนแท็บเล็ตไปมาระหว่างมือพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่ตอนนี้เป็นตีสามกว่าในกรุงเทพฯ ช่วงเวลาที่มีเพียงแมว คนกวาดถนน และหญิงสาวครึ่งเทพสุดป่วนคนหนึ่งที่เดินลั้ลลาอยู่กลางเมืองหลวงราวกับกำลังออกมาทัศนศึกษา “ตีสาม...ไม่มีใคร ไม่มีรถ...เยี่ยมเลย” เอสต้าพึมพำพลางหมุนตัวเบา ๆ “คืนนี้กรุงเทพฯ เป็นของฉันคนเดียว!” แสงไฟสะท้อนจากแม่น้ำทำให้เธอหยุดยืนมองอย่างเงียบ ๆ เพียงชั่วขณะเดียวก่อนที่รอยยิ้มซุกซนจะกลับมาอีกครั้ง “เอาล่ะ...ได้เวลาลุยภารกิจต่อไป ตามล่าแก้วมณีนาคา!”

[ถึงประเทศไทย]

Moneka HONOR

วันที่ 11 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเช้า เวลา 08.30 น. เป็นต้นไป ณ วันพระแก้ว (ตามเวลาไทย)

แสงแดดยามสายสาดลงมากระทบผิวทองของกำแพงแก้วที่ล้อมวัดพระแก้ว จนเกิดประกายระยิบระยับราวกับผืนผ้าไหมมีชีวิต เสียงรองเท้านักท่องเที่ยวต่างชาติปะปนกับเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กนักเรียนไทยที่มากับคุณครู กลิ่นธูปและดอกมะลิจากศาลพระแก้วลอยคละเคล้าอยู่ในอากาศ ขณะที่หญิงสาวคนหนึ่งในเสื้อครอปสีขาว กางเกงขาสั้นเหนือเข่า กำลังยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าทางเข้า ท่ามกลางสายตาตกใจของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไทย

“ขอโทษนะครับ...ต้องใส่ผ้าซิ่นด้วยครับคุณผู้หญิง” เสียงเจ้าหน้าที่หนุ่มเอ่ยอย่างสุภาพแต่เข้มงวด

เอสต้ากระพริบตาปริบ ๆ “ฮะ? ผ้าซิ่น? …มันคืออะไรอ่ะ? ผ้าแบบที่พันคนตายเหรอ?” เจ้าหน้าที่ทำหน้าช็อกไปชั่ววินาที ก่อนรีบชี้ไปยังโต๊ะเช่าผ้าถุงที่อยู่ถัดไป เอสต้ามองตามแล้วถอนหายใจยาวเหยียด “เฮ้อออ...โอเค ๆ ก็ได้ ๆ ใส่ก็ใส่”

ห้านาทีต่อมา เธอยืนอยู่ตรงนั้นอีกครั้งในสภาพสวมผ้าซิ่นลายดอกไม้สีชมพูสดพันรอบเอวอย่างลวก ๆ จนมันบิดเบี้ยวไปคนละทิศ บางช่วงเผยให้เห็นชายกางเกงขาสั้นข้างในอย่างไม่แคร์โลก “นี่มันไม่ใช่แฟชั่นนะ มันคือการทรมาน… ร้อนก็ร้อนยังจะต้องมาใส่อะไรแบบนี้อีก โอ้ย…” เธอบ่นพึมพำพลางจ่ายค่าเข้าชมที่เคาน์เตอร์ ทันทีที่เห็นป้ายเขียนว่า 500 บาทสำหรับนักท่องเที่ยว เป็นภาษาอังกฤษ เธอก็เบิกตากว้าง “บาท?! ใครมันจะไปมีเงินบาทไทยกันนะ?”

เจ้าหน้าที่เลยตอบกลับด้วยรอยยิ้มสุภาพพร้อมคำว่า “จ่ายเป็นดอลลาร์ก็ได้ครับ” เธอก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มมุมปาก “อ้อ ถ้างั้นไม่มีปัญหาเลยค่ะ…” แล้วควักแบงก์ดอลลาร์ออกมาจ่ายแบบคนช็อปปิ้งออกมาเคาะโต๊ะเบา ๆ

เมื่อผ่านประตูเข้ามาได้ เอสต้าก็ลั้ลล้าเต็มที่อีกครั้ง เธอเดินชมพระอุโบสถที่ประดับโมเสกสีทองตระการตา แล้วเอียงคอพึมพำกับตัวเอง “โอ้โห...โมเสกทองทั้งหลัง ฉันเข้าใจละว่าทำไมคนที่นี่ถึงชอบใส่ทอง แหม่ ทำงานมาตั้งนานทำไมยังไม่มีทองสักเส้นล่ะลูกกกก” เอสต้าทำเสียงเหมือนประชดประชันเป็นอีแก่ข้างบ้านไปเสียได้ ก่อนที่เธอจะเธอเดินไปตามระเบียงคด มองภาพจิตรกรรมฝาผนังรามเกียรติ์ที่ทอดยาวสุดสายตา พลางพูดกับตัวเองเสียงเบา “ถ้ามีเวลา ฉันจะต้องเห็นภาพวาดฉากพวกนี้ใหม่ด้วยกลิตเตอร์แน่เลย…”

จนกระทั่งเธอเดินมาถึงโซนที่นักท่องเที่ยวแทบไม่เหยียบย่าง มุมเงียบด้านในของระเบียงคดที่มีประตูไม้บานหนึ่งถูกโซ่คล้องแน่น ป้ายเก่าจารึกคำว่า ห้ามเข้า ภาษาอังกฤษด้วยหมึกสีขาวจาง ๆ เอสต้ากระตุกยิ้มจาง ๆ 

“ห้ามเข้า? …โอ้ ที่รัก คำนี้มันเหมือนคำเชิญมากกว่านะ” เอสต้าก้มมองรอบตัว ตรวจสอบว่ามีใครสังเกตอยู่ไหม ก่อนจะยกมือแตะที่แหวนดาราจรัส แสงสีฟ้าอ่อนส่องประกายออกมา คีการ์ดใสขนาดเท่าฝ่ามือเลื่อนออกมาจากช่องว่างของมิติอย่างนุ่มนวล

เธอเดินไปหน้าประตู เอียงหัวมองรอยล็อกที่คล้องอยู่ “กุญแจโซ่หนาอย่างกับจะกันปีศาจออก แต่ดันกันปีศาจไม่ได้หรอกนะ” เอสต้ากระซิบพลางแตะคีการ์ดเข้ากับร่องกุญแจ เสียง ติ๊ก! เบา ๆ ดังขึ้น ก่อนแสงสีทองพุ่งวาบออกจากช่อง บานประตูไม้เก่า ๆ สั่นสะเทือนเบา ๆ แล้วค่อย ๆ เปิดออกอย่างเชื่องช้า ทันทีที่ช่องแสงเปิดออก แรงลมเย็นจากอีกฟากหนึ่งก็พัดสวนออกมาปะทะกับใบหน้าของเอสต้า กลิ่นของหินอ่อนและกลิ่นอากาศจากอีกฝากหนึ่งของโลกแทรกซึมเข้ามา เธอยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

“ขอโทษนะ กรุงเทพฯ…เธอสวยมาก แต่ฉันต้องไปแล้ว”

เธอก้าวผ่านประตูบานนั้นเข้าไปพร้อมรอยยิ้ม เงาร่างของเธอค่อย ๆ จางหายไปในแสงสีทอง และในวินาทีนั้นเอง เสียงกุญแจเหล็กที่หล่นปึงเบา ๆ บ่งบอกว่าประตูลับระหว่างโลกเพิ่งปิดลง อีกครั้งหนึ่งในความลับอันศักดิ์สิทธิ์ของวัดพระแก้ว ที่ไม่มีใครเคยรู้ว่ามีหญิงสาวผมไฮไลต์สีฟ้าคนหนึ่งเพิ่งเดินทะลุมันไปอย่างหน้าตาเฉย…

[กลับนิวโรม]