แสงแดดยามเช้าของค่ายฮาล์ฟบลัดอบอุ่นกำลังดี ลมเย็นปะทะใบหน้าเบาๆ กลิ่นดินจากสนามซ้อมจางๆ ลอยเข้าจมูก สร้างบรรยากาศของ “เช้าวันเรียนวิชาใหม่”
บริเวณอัฒจันทร์กลางสนาม มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งนั่งรอการสอนวิชา “จิตวิญญาณเพอร์ซีอุส” ซึ่งเป็นวิชาขั้นสูงเฉพาะลูกครึ่งเทพที่ผ่านการฝึกระดับกลางมาแล้วเท่านั้น
ระดับนี้แล้ว แน่นอน ลอร์ร่าไม่ได้มีชื่อในคลาสนั้นอยู่แล้ว เอาอะไรไปมีเล่าเรียนไม่จบสักเทอมโถ่
แต่ไม่มีชื่อแล้วใครสนล่ะ...สนามมันทางผ่านไง! ใครๆ ก็เดินผ่านได้
ใดๆ บอกเลยว่าเช็คมาแล้ว คาบนี้คนสอนคือใคร มาไม่มีพลาดหรอกนะ
เด็กสาวร่างบางในเสื้อยืดลายตัวใหญ่กับกางเกงผ้ายืดขายาวสีเทา รองเท้าผ้าใบสบายๆ ผ่านสนามแบบ ไม่ได้แอบดูนะ แค่มองข้างๆ เฉยๆ มองเท่านั้น จริงๆ ไม่ได้จะสร้างเรื่องอะไรเลยนะ
“ ไหนดูซิ เขาเรียนกันยังไง " เธอพูดกับตัวเองเบาๆ
แต่สิ่งที่ปรากฏตรงกลางสนามคือ…
ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดฝึกดาบและโล่ เสื้อแขนยาวผ้าบางพับแขนขึ้นถึงข้อศอก เปียกเหงื่อบางๆ แนบแผ่นหลัง กางเกงลำลองที่เป็นแบบขาสั้น
มันทำห้เห็นหุ่นฟิตพอดีไปหมด แบบมันดี ท่วงท่าการยืนถือดาบดูสงบแต่ทรงพลัง และผมสีดำขลับรวบเอาไว้แบบหลวมๆ ตัดกับแสงแดดยามเช้า ดูเล่นหูเล่นตาสุดๆ
“ โอ๊ยยย ตายๆ หุ่นดีเป็นบ้า ” ลอร์ร่าร้องในใจ กรีดร้องเต็มเสียงไปเลย แต่อะไร พูดไม่ได้เก็บอาการไว้นะ!!
อีกฝ่ายถูกล้อจากเหล่านักเรียนที่เข้าเรียน เขาหยิบดาบไม้ขึ้นมาตีท่าทางช้าๆ ทำท่าทางให้ดู เเละพูดแต่เเน่นอนว่าตรงที่ลอร์ร่ายืนไม่ได้ยินหรอกนะ
ส่วนตอนนี้ลอร์ร่าเหม่อมองอยู่นานจริงๆ มองคนสอนจนใจลอยไปไหนต่อไปแล้วไม่รู้ ดวงตาไม่กะพริบ สติไม่อยู่ที่เท้าแล้ว…
แต่อยู่ๆ เรื่องราวไม่คาดคิดก็เกิด มันก็นะ ต้องเกิดกับเเต่นังร่าอะหละ นักเรียนชายคนหนึ่งเงื้อหอกไม้ ขว้างไปผิดจังหวะ!
ทิศทางของหอก…พุ่งตรงมาทางลอร์ร่า มันก็นะ เเต่กับร่าไง!!
" เห้ย!!! " เสียงของผู้คนนักเรียนเเถวนั้นโหวกเวกกันสนั่น จนเรียกสติ
เธอที่ได้สติทันที แต่ก็ไม่ทันทำอะไร
ก็มีมือใครบางคนคว้าไหล่เธอไว้แล้วดึงเธอเข้าหาตัว
ตัวเธอหมุนไปชนกับแผงอกแข็งแรง กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นสบู่จางๆ ทำให้สมองเธอหยุดประมวลผล
ส่วนหอกไม้พุ่งผ่านไปแบบเฉียดวิกนิดเดียว... ไม่รอดก็เจ็บตัวอะบอกเลย
" เธอมาทำอะไรเเถวนี้ " เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู
ลอร์ร่าเงยหน้าช้าๆ เห็นเป็นดวงตาสีฟ้าคมกริบคู่นั้น...กำลังมองมาที่เธอ ระยะประชิดมาก มากจนเห็นลมหายใจ
“อะ...อะ...เอ่อ...ขอโทษค่ะ...คือ...ไม่ได้ตั้งใจ—คือไม่ได้ดูอะค่ะ… โอ๊ย คือไม่ ผ่าน ผ่านมา ใช่ค่ะ ผ่านเฉยๆ ”
เธอพูดติดๆ ขัดๆ ทั้งตัวแข็ง แก้มร้อนขึ้นมาเฉยๆ แล้วใจเต้นแรงมาก ขอร้องเขาจะได้ยินไหมก่อน
เขานั้นขยับตัวเเละปล่อยมือจากตัวลอร์ร่าเล็กน้อย
" ต่อไปก็ระวังหน่อย เดินเร็วๆ อย่าเหม่อลอยอีก ”
เขาที่แอบดุงเล็กน้อย จรงๆก็ห่วงหละดูออก ใบหน้านิ่งเหมือนเดิม แต่แววตานั้น... เหมือนสังเกตว่าเธอเขินอยู่แน่นอน!!
ลอร์ร่าพยักหน้าเร็วๆ “ ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ! จะไม่เดินอีกค่ะ! ไม่เดินเลยค่ะ! เดี๋ยวบินกลับก็ได้ค่ะ!”
เธอพูดพลางโค้งนิดๆ แบบไม่รู้จะทำยังไง เเล้วอะไรนะ เมื่อกี้พูดอะไร บินกลับ เดี๋ยวราร่า เธอบิน โอ๊ย อยากจะเอามือทุบหัวพูดอะไรออกไปเล่า
เสียงหัวเราะเบาๆ จากกลุ่มนักเรียนด้านหลังดังขึ้นทันที พร้อมเสียงซุบซิบ
" แล้วไม่เป็นอะไรใชมั้ย " เขานั้นถามกับเด็กสาว
" ไม่ค่ะ โอเค ปกติค่ะ "
" ดีเเล้ว งันเดินกลับเองได้นะ เดินดีๆหละ ไม่ต้องบิน "
และเเน่นอนเขาล้อแล้ว ไม่น่าเลยยัยร่าเธอพลาดเขาก็ขยี้เสียด้วย บินอะไรของเธอ
" กลับ ค่ะ กลับเองได้ เดี๋ยวเดินกลับเลยค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ " เธอโค้งหัวให้พร้อมิ่งเเจ้นออกไปทันที หน้าตาเเดงไปหมดเเล้ว
" เอ้า แล้วมองอะไร ฝึกต่อสิ " หลังเดินออกมา เสียงของร่างสูงที่ดังอยู่ห่างๆ เธอเองก็แบบว่านะ หนีก่อนเธอหอบหายใจ ยกมือกุมหน้า ใบหน้าแดงก่ำ
เจ้าของ: God
โพสต์ 2025-4-15 17:37:18
