[ใกล้กับสนามฝึก] อัฒจันทร์

Nymeria HEROES

12-07-2025 18.00 PM

I want to be your everything little darling

ลานฝึกซ้อมดินอัดแน่นถูกเนรมิตให้กลายเป็นสมรภูมิจำลองอีกครั้งในเย็นวันนี้ กองฟางที่ถูกจัดวางเป็นแนวกำบังและเสาไม้ที่ปักระเกะระกะสร้างเงาทอดยาวซับซ้อนภายใต้แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ที่ไม่ยอมลับฟ้า บรรยากาศอบอวลไปด้วยความเหนื่อยล้าสะสม แต่ก็แฝงไปด้วยความคาดหวังที่เข้มข้นยิ่งกว่าทุกวัน

วันนี้บุตรแห่งแอรีสผู้เป็นครูฝึกดูแปลกไป เขาไม่ได้เริ่มต้นด้วยการตะคอกสั่งวอร์มอัพสุดโหด แต่กลับปล่อยให้ทุกคนยืดเส้นยืดสายกันเองตามอัธยาศัย สายตาของเขาไม่ได้กวาดมองอย่างจับผิดเหมือนทุกที แต่กลับดูเหม่อลอยไปไกล ราวกับมีบางอย่างที่สำคัญกว่าการฝึกฝนกำลังครอบงำความคิดของเขาอยู่

“ดูท่าทางอารมณ์ดีผิดปกตินะ พ่อรูปหล่อน้ำแข็งเดินได้ของเธอ” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในหัวอย่างเย้ยหยัน “สงสัยเมื่อคืนคงฝันดีว่าได้ไปเผากรุงโรมล่ะมั้ง”

“หรือบางที เขาก็แค่วางแผนจะหาเรื่องปวดหัวใหม่ๆ ให้ฉันก็ได้” สตรีตาคมตอบกลับในใจ พลางสังเกตท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขาอย่างไม่วางใจ

“เอาล่ะ วันนี้เราจะฝึกในสถานการณ์จำลอง” เลเวอเรทท์กล่าวขึ้นในที่สุด น้ำเสียงของเขาดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย “เป้าหมายคือการตัดสินใจภายใต้แรงกดดันและการใช้สภาพแวดล้อมให้เป็นประโยชน์ จับคู่ประลอง กติกาเหมือนเดิม ห้ามใช้พลังสายเลือด”

เขาเริ่มขานชื่อจับคู่ให้เดมิก็อดคนอื่นๆ ก่อนที่สายตาจะมาหยุดลงที่ไนมีเรีย “เฮนลาดิส คู่ของเธอวันนี้คือ ไลซานเดอร์ เรธมอร์”

ร่างอรชรหันไปมองคู่ต่อสู้คนใหม่ของเธอ เด็กหนุ่มชาวอังกฤษร่างสูงโปร่ง เรือนผมสีจินเจอร์ดูเหมือนเปลวไฟอ่อนๆ และดวงตาสีฮาเซลที่ดูเป็นมิตรเกินกว่าจะเป็นนักรบ เขาดูไม่เหมือนคนที่ถึกทนไม้ทนมือ แต่ดูเหมือนตัวละครเอกจากนิทานแฟนตาซีมากกว่า

ไลซานเดอร์เดินตรงเข้ามาหาเธอด้วยท่วงท่าที่ดูโอ่อ่าเกินจริง เขาค้อมตัวลงอย่างสง่างามราวกับอัศวินในราชสำนัก

“ข้าคือเซอร์ไลซานเดอร์ ผู้พิทักษ์แห่งรัตติกาล!” เขาประกาศด้วยสำเนียงอังกฤษที่ชัดเจน แววตาของเขาเปล่งประกายอย่างจริงจัง “และข้าขอท้าประลองกับท่าน ราชินีนักรบผู้เลอโฉม!”

“เจ้าเด็กนี่มันหลุดออกมาจากนิทานก่อนนอนรึไง” วิญญาณแม่มดสาวแทบจะสำลักเสียงหัวเราะ

ไนมีเรียยิ้มมุมปาก เธอย่อตัวลงถอนสายบัวอย่างงดงามรับบทละครนั้นอย่างเต็มใจ “ถ้างั้นราชินีนักรบอย่างฉันก็คงต้องขอรับคำท้าจากอัศวินผู้กล้าแล้วล่ะ”

การประลองเริ่มต้นขึ้น และมันก็กลายเป็นมหรสพที่สร้างความบันเทิงให้กับทุกคนในสนามฝึกทันที

ไลซานเดอร์ไม่ได้แค่ต่อสู้ เขาทำการแสดง! ทุกครั้งที่เขาจะโจมตี เขาจะต้องประกาศชื่อท่าไม้ตายของตัวเองก่อน “จงรับไป! ท่าดาบเพลิงอสูรทลายสวรรค์!” เขาคำรามลั่นพร้อมกับฟาดดาบลงมาอย่างสุดแรง ท่าทางของเขาใหญ่โตและทรงพลัง แต่กลับเต็มไปด้วยช่องโหว่

ไนมีเรียเองก็เล่นตามน้ำ เธอไม่ได้สู้กลับอย่างจริงจัง แต่กลับใช้ความคล่องแคล่วทั้งหมดที่เรียนมาในการหลบหลีก เธอหมุนตัวไปรอบๆ ราวกับเงา ปล่อยให้ดาบของไลซานเดอร์ฟันลมครั้งแล้วครั้งเล่า

“แค่นี้เองหรือคะ พลังแห่งเพลิงทมิฬ?” เธอยั่วยุด้วยรอยยิ้มหวาน “ดูเหมือนมันจะทำได้แค่ทำให้ฝุ่นฟุ้งตลบนะคะ ท่านอัศวิน”

เสียงหัวเราะและเสียงเชียร์ดังขึ้นจากรอบสนาม ไลซานเดอร์ยิ่งหงุดหงิดและเร่งโจมตีหนักขึ้น เขาทนทานและมีพละกำลังมากกว่าที่เห็นภายนอก แต่เขาก็กำลังเผาผลาญพลังงานของตัวเองไปกับท่าทางที่ไม่จำเป็น

สตรีตาคมรู้ดีว่าเธอไม่มีทางชนะเขาได้ในเรื่องความอึด แต่ถ้าเป็นเรื่องสมองแล้วล่ะก็ไม่แน่ เธอจงใจดึงเกมให้ยาว ปล่อยให้เขาเหนื่อยหอบจากการโจมตีที่สูญเปล่า จนกระทั่งการเคลื่อนไหวของเขาเริ่มช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

ในจังหวะที่ไลซานเดอร์กำลังจะประกาศชื่อท่าไม้ตายอีกครั้ง ไนมีเรียก็ตัดสินใจว่าถึงเวลาจบการแสดงแล้ว เธอพุ่งสวนเข้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่ได้เล็งไปที่ตัวเขา แต่ใช้โล่กระแทกเข้าไปที่ข้อมือของเขาอย่างแรงจนดาบหลุดจากมือ ก่อนจะใช้เท้าเกี่ยวขาจนเขาล้มลงไปนั่งจุมปุ๊กกับพื้น ปลายดาบของเธอหยุดนิ่งอยู่ห่างจากลำคอของเขาเพียงคืบเดียว

“ดูเหมือนว่ารัตติกาลจะต้องพ่ายแพ้ให้กับกลอุบายของแม่มดเสียแล้วล่ะ” เธอกระซิบด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะ

ไลซานเดอร์นั่งอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างยอมรับ “สมแล้วที่เป็นราชินีนักรบ ข้าน้อยขอยอมแพ้!”

เลเวอเรทท์เดินเข้ามาหาทั้งคู่ เขาให้คำแนะนำกับไลซานเดอร์เรื่องการเคลื่อนไหวที่สิ้นเปลือง ก่อนจะหันมาทางไนมีเรีย “เธอไม่ได้สู้กับดาบของเขาแต่สู้กับความทะนงตัวของเขา นั่นคือกลยุทธ์ที่ดี”

เช่นเคย เมื่อการสนทนาจบลง ไนท์ก็ยื่นดอกกุหลาบสีน้ำเงินให้เขาอีกครั้ง “สำหรับชัยชนะครั้งที่สองของดิฉันค่ะ” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่แน่ว่ามันอาจจะมีครั้งที่สามนะคะ แล้วถ้าชนะครบสามครั้ง จะมีรางวัลพิเศษให้รึเปล่า?”

เลเวอเรทท์รับดอกไม้ไป เขามองมันในมือนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ รอยยิ้มที่มีเลศนัยอย่างหาได้ยากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ก็ต้องรอดู ว่าสวนของเธอจะเต็มไปด้วยดอกไม้แห่งชัยชนะ หรือความพ่ายแพ้กันแน่”

เขาไม่ตอบคำถาม แต่รอยยิ้มนั้นกลับทำให้ใจของเธอเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ทุกคนจะทันได้แยกย้าย จู่ๆ เลเวอเรทท์ก็ประกาศขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าปกติ

“ทุกคน!” เขาเรียกความสนใจจากเดมิก็อดทั้งแปดคน “วันนี้เลิกฝึกแค่นี้ ไปรวมตัวกันที่โรงอาหาร ฉันมีอะไรจะเลี้ยง”

ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างงุนงง

“วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน” บุตรแห่งแอรีสกล่าวต่อด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “และก็ของแอนนาเบ็ธ เชสด้วย ไปฉลองกันเถอะ”

คำประกาศนั้นทำให้ทั้งลานฝึกตกอยู่ในความเงียบงันไปชั่วขณะ ก่อนที่เสียงฮือฮาด้วยความประหลาดใจและดีใจจะดังขึ้นตามมา นั่นคือเหตุผลที่เขาดูแปลกไปทั้งวัน และมันก็เป็นจุดหักเหที่ไนมีเรียเองก็คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย

*****

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 6/10

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5 เนื้อหาเข้มขนาดนี้ถ้าไม่ให้จะจับทัดดอกไม้!!

กุหลาบน้ำเงินทอง : เมื่อสวมใส่จะทำให้การมีปฏิสัมพันธ์กับ NPC/TGC/Satyr/Lares+5

มอบกุหลาบสีน้ำเงิน ให้ [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 40*2 (จะให้ในการชนะจนครบสวน ฮึ ชนะสามแน่!)

กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

ตอบรับคำไปร่วมงานวันเกิดของรุ่นพี่

คู่ฝึกซ้อมประลอง ไลซานเดอร์ เรธมอร์ สายเลือดแห่ง มอร์เฟียส

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Axel HEROES

Can I join Your Team?all I want is to learn from you. ------------------------

12.07.2025 | 4:00 PM 

ข่าวสารในค่ายฮาล์ฟบลัดเดินทางเร็วกว่าเฮอร์มีสเอ็กซ์เพรสเสียอีก เขาได้ยินมันมาจากบทสนทนาของเดมิกอดสองคนที่คุยกันอย่างตื่นเต้นใกล้ๆ ลานสตรอว์เบอร์รี—เรื่องการฝึกพิเศษแบบกลุ่มย่อยที่ดูแลโดยรุ่นพี่ผู้มีประสบการณ์โชกโชน ‘การลงทุนที่ดีที่สุดคือการลงทุนในความรู้’ ความคิดนั้นผุดขึ้นในหัวของเขาทันที

 

การฝึกกับเซอร์แมนเมื่อเช้าช่วยปลุกศักยภาพภายใน การทำภารกิจเล็กน้อยๆ ก็พอจะช่วย แต่การจะเอาชนะในเกมระยะยาวได้นั้น เขาต้องการมากกว่าพลังที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน เขาต้องการกลยุทธ์ เขาต้องการความรู้ที่ผ่านการพิสูจน์ในสนามรบจริง และในค่ายแห่งนี้ ไม่มีใครที่จะเป็นแหล่งความรู้ชั้นยอดไปกว่าตำนานที่ยังมีชีวิตอยู่อย่าง แอนนาเบ็ธ เชส อีกแล้ว ธิดาแห่งเทพีแห่งปัญญา ได้ยินมาว่าเธอคือวีรสตรีแห่งโอลิมปัส สถาปนิกผู้บูรณะสวรรค์... การได้เรียนรู้จากเธอไม่ใช่แค่โอกาส แต่เป็นแต้มต่อที่ประเมินค่าไม่ได้ 

เป้าหมายถูกกำหนดอย่างรวดเร็ว ขั้นตอนต่อไปคือการเข้าหาอย่างมีชั้นเชิง เขาไม่ได้มุ่งหน้าไปหาเธอตัวเปล่า การเข้าพบผู้เล่นคนสำคัญโดยไม่มีอะไรติดมือคือความผิดพลาดของมือสมัครเล่น เขาแวะที่ร้านค้าของค่ายซึ่งมีของขายทุกอย่างตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ สายตาของเขากวาดมองหาสิ่งที่จะเป็น ‘กุญแจ’ เปิดประตูที่เหมาะสมที่สุด และเขาก็พบมัน—นิตยสารวิชาการ มันเป็นของเฉพาะกลุ่มและดูน่าเบื่อสำหรับคนส่วนใหญ่ แต่สำหรับธิดาแห่งอาธีน่า... 

มันคือการลงทุนที่คุ้มค่าที่จะลอง 

บุตรแห่งไทคีเดินมาถึงอัฒจันทร์หินโบราณในยามบ่ายคล้อยที่แสงแดดเริ่มอ่อนแรงลง ที่นี่เงียบสงบกว่าส่วนอื่นๆ ของค่าย มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านขั้นบันไดหินที่ว่างเปล่า และเขาก็เห็นเธอ—แอนนาเบ็ธ เชส นั่งอยู่ตามลำพังบนชั้นหินชั้นกลางๆ เรือนผมสีบลอนด์เข้มถูกถักทอเป็นเปียง่ายๆ เธอกำลังก้มหน้าก้มตาขีดเขียนบางอย่างลงในสมุดบันทึกเล่มหนาด้วยความตั้งใจจนไม่สังเกตเห็นการมาของเขา 

แอ็กเซลเดินลงไปตามขั้นบันไดอย่างเงียบเชียบ เสียงฝีเท้าของเขาสะท้อนเบาๆ บนพื้นหิน เขาหยุดยืนห่างจากเธอในระยะที่เหมาะสม รอให้เธอเงยหน้าขึ้นมาเอง ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นาน ดวงตาสีเทาคมกริบดุจพายุของเธอตวัดขึ้นมองเขา มันเต็มไปด้วยประกายแห่งความฉลาดเฉลียวและการประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว 

 "มีอะไรรึเปล่า?" เธอถาม น้ำเสียงเรียบแต่ชัดเจน "ขอโทษที่รบกวนครับ, รุ่นพี่" เขาโค้งศีรษะเล็กน้อย "ผม แอ็กเซล พึ่งมาค่ายเมื่อวาน ได้ยินมาว่าคุณเปิดการฝึกแบบกลุ่มย่อย ผมสนใจที่จะร่วมด้วย" 

แอนนาเบ็ธหรี่ตามองเขาอย่างพินิจพิจารณา "นายคือเด็กใหม่... บุตรแห่งไทคี" เธอกล่าว เป็นการยืนยันข้อมูลมากกว่าคำถาม ดาขิพยักหน้า "และผมทราบมาว่าวันนี้เป็นวันเกิดของรุ่นพี่" เขาพูดพร้อมกับยื่นนิตยสารที่ถือมาให้เธอ ดวงตาสีเทาของเธอฉายแววประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อรับมันไปคลี่ดู 

"มันอาจจะดูเป็นการเหมารวมไปหน่อย..." แอ็กเซลกล่าวต่อด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก "...แต่ผมเดาว่าธิดาแห่งอาธีน่าคงจะชอบของขวัญประเภทนี้มากกว่าดอกไม้หรือขนมเค้ก" เขาทิ้งท้ายประโยคนั้นไว้ให้ลอยอยู่ในอากาศ ปล่อยให้ของขวัญและความตั้งใจของเขาทำหน้าที่ของมันเอง เขาไม่ได้มาเพื่อร้องขอ แต่มาเพื่อเสนอ—เสนอตัวเป็นนักเรียนที่มีค่าพอให้เธอเสียเวลาสอน และตอนนี้....

ก็ถึงตาที่เธอจะเป็นคนตัดสินใจแล้ว 

------------------------------------------------------------------------------

กิจกรรมฝึกกับรุ่นพี่ : Team Annabeth

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์โรลเพลย์ลงท้าย 2,4,6,8 คู่สนทนาได้กลิ่นหอม + 2 โบนัส ให้ของขวัญวันเกิดเป็นสิ่งของ +30 ความสัมพันธ์ แอนนาเบ็ธ 

@God @Dean 

Nymeria HEROES

13-07-2025 18.00 PM

I want to be your everything little darling

เย็นวันสุดท้ายของการฝึกภาคบังคับสิ้นสุดลงด้วยบรรยากาศที่แปลกประหลาดกว่าทุกวัน ความเหนื่อยล้าสะสมจากการเดินทางข้ามรัฐและการเผชิญหน้ากับพายุฝนฟ้าคะนองของมหาเทพเมื่อคืนยังคงเกาะกินอยู่ในทุกอณูของร่างกายไนมีเรีย แต่เธอกลับรู้สึกถึงความสงบที่มาแทนที่ความตึงเครียดของสมรภูมิ

เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ในวันนี้ดูผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด บางทีอาจเป็นเพราะผลพวงจากงานเลี้ยงวันเกิดเมื่อวาน หรือบางทีอาจเป็นเพราะเขารู้สึกว่าการเคี่ยวกรำนักเรียนรุ่นใหม่ได้สิ้นสุดลงแล้ว เขายังคงเด็ดขาดในการออกคำสั่ง แต่แววตาที่เคยจับผิดอยู่ตลอดเวลากลับอ่อนลง และบ่อยครั้งที่ไนมีเรียรู้สึกได้ว่าสายตาคู่นั้นมองมาที่เธออย่างเงียบๆ โดยไม่มีคำพูดใดๆ

“เอาล่ะ วันสุดท้ายของการประลอง” บุตรแห่งแอรีสประกาศเสียงเรียบ “กติกาเหมือนเดิม ใช้อาวุธที่ถนัดที่สุด สู้แบบแฟร์ๆ และเรียนรู้จากคู่ต่อสู้ของพวกนาย”

เขามองไปรอบลานฝึกที่มีแต่ความว่างเปล่าจากการไม่มีสมรภูมิจำลอง ก่อนจะขานชื่อจับคู่ ไนท์แอบคาดหวังว่าจะได้คู่ที่เบาๆ หน่อยสำหรับวันสุดท้ายนี้ แต่ดูเหมือนเทพแห่งสงครามจะไม่เคยปราณีใคร

“เฮนลาดิส” เขาเรียกชื่อเธอ “คู่ของเธอ ร็อกซาน่า ออตาเวีย”

ชื่อนั้นทำให้ไนมีเรียชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวร่างบางในชุดสีดำสนิทที่ยืนอยู่อีกฟากของลานฝึก ธิดาแห่งฮาเดสคนนั้นยังคงมีใบหน้าที่เรียบเฉยและดวงตาที่ดูเหนื่อยหน่ายกับทุกสิ่งบนโลกเช่นเคย แต่เมื่อสายตาของทั้งสองสบกัน มันกลับมีความเข้าใจบางอย่างที่สื่อถึงกันโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูด คนคุยกับผีด้วยกันย่อมมองตากันแล้วเข้าใจ

“เลือกคู่ได้สมกับเป็นวันสุดท้ายจริงๆ” คลาริสซ่าพึมพำในหัว “แม่มดปะทะเจ้าหญิงแห่งยมโลก น่าดูชมชะมัด”

ทั้งสองเดินมาประจันหน้ากันกลางลาน ร็อกซาน่าชักดาบสีดำสนิทที่ทำจากเหล็กสไตเจี้ยนออกมาจากฝัก มันดูดกลืนแสงรอบข้างจนน่าขนลุก ในขณะที่ไนมีเรียยังคงใช้ดาบซิฟอสและโล่อัลพิสคู่ใจของเธอ ไม่มีการแนะนำตัว มีเพียงการพยักหน้ารับอย่างเงียบๆ เป็นสัญญาณของการยอมรับในตัวตนของกันและกัน

แล้วการประลองก็เริ่มต้นขึ้น ไม่มีการออมมือ ไม่มีการลองเชิง

มันคือการต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อที่สุดเท่าที่ไนท์เคยเจอมา ร็อกซาน่าไม่ได้ดุดันเหมือนรูบี้ หรือเปี่ยมด้วยจินตนาการเหมือนไลซานเดอร์ แต่ทุกการเคลื่อนไหวของเธอนั้นเฉียบคมและแม่นยำอย่างน่ากลัว ดาบสไตเจี้ยนในมือของเธอดูราวกับอสรพิษที่พร้อมจะฉกเข้าที่จุดตายได้ทุกเมื่อ เป็นครั้งแรกที่ไนมีเรียสามารถปะทะตรงๆ ได้โดยไม่ต้องกังวลเรื่องพละกำลังที่ต่างกันเกินไป มันคือการดวลกันด้วยทักษะ ความเร็ว และการอ่านใจล้วนๆ

เคร้ง! ฉึ่ก! ปั่ก!

เสียงโลหะปะทะกันสลับกับเสียงโล่ที่ถูกกระแทกดังขึ้นเป็นจังหวะ ทุกการโจมตีของร็อกซาน่าตรงเป้าและมีประสิทธิภาพ แต่ทุกการป้องกันของไนมีเรียก็ทำได้อย่างสมบูรณ์แบบเช่นกัน ผู้ชมที่เหลืออีกหกคนต่างยืนมองอย่างเงียบกริบ ไม่มีเสียงเชียร์ มีเพียงสายตาที่เต็มไปด้วยความนับถือในการต่อสู้ที่ไหลลื่นราวกับการเต้นรำแห่งความตาย

แต่แล้วโชคก็ดูเหมือนจะไม่ได้เข้าข้างธิดาแห่งฮาเดสเสมอไป ในจังหวะที่ร็อกซาน่าก้าวถอยหลังเพื่อตั้งหลัก ส้นเท้าของเธอกลับไปเหยียบก้อนหินเล็กๆ ที่มองไม่เห็นเข้าพอดี ร่างของเธอเสียหลักไปเพียงเสี้ยววินาที

และนั่นคือโอกาสทั้งหมดที่ไนมีเรียต้องการ

ร่างอรชรพุ่งสวนเข้าไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้โจมตี แต่ใช้โล่กระแทกเข้าไปที่ดาบของร็อกซาน่าจนหลุดมือ ก่อนที่ปลายดาบซิฟอสของเธอจะหยุดนิ่งอยู่ที่ลำคอของอีกฝ่าย

ร็อกซาน่ามองปลายดาบนั้นด้วยสายตาที่เรียบเฉย ก่อนที่มุมปากของเธอจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ “เธอชนะ”

ไนมีเรียลดดาบลงแล้วยื่นมือไปให้ “เธอแข็งแกร่งมาก ถ้าไม่ใช่เพราะก้อนหินก้อนนั้น ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

ธิดาแห่งยมโลกจับมือนั้นไว้ “โชคก็เป็นส่วนหนึ่งของฝีมือเหมือนกันนั่นแหละ”

ทั้งสองจับมือกันด้วยรอยยิ้มแห่งมิตรภาพ ก่อนจะเดินกลับไปยังกลุ่ม

หลังจากการประลองจบลง ไนมีเรียเดินตรงเข้าไปหาเลเวอเรทท์ ในมือของเธอคือดอกกุหลาบสีน้ำเงินดอกสุดท้าย

“นี่.. รุ่นพี่... ฉันชนะรวดสามครั้งแล้วนะคะ” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “รับดอกไม้นี่ไว้เป็นที่ระลึกถึงบททดสอบของคุณด้วยเถอะค่ะ”

เธอยื่นมันให้เขา ดวงตาของเธอเป็นประกายถามโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูด ไม่มีคำชมพิเศษให้หน่อยหรือคะ?

บุตรแห่งแอรีสผู้เคยปรามาสและกดดันเธอมาตลอดสัปดาห์มองดอกกุหลาบในมือของเธอสลับกับใบหน้าของเธอ ก่อนที่รอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่งและจริงใจที่สุดจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาไม่พูดอะไร แต่รับดอกกุหลาบนั้นไปถือไว้

การกระทำนั้นมีความหมายมากกว่าคำชมใดๆ สตรีตาคมเห็นดังนั้นก็อดยิ้มกว้างไม่ได้ ก่อนจะแกล้งทำเสียงขึงขัง “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ฉันได้ยินวีรกรรมของรุ่นพี่มาเยอะเหมือนกันนะคะ ตอนที่ออกไปทำภารกิจปราบไฮดร้าคนเดียวบ้างล่ะ ไปช่วยลูกของเทพีไอริสจากไซเรนบ้างล่ะ สมแล้วที่เป็นวีรบุรุษในตำนานของค่ายเรา!”

คำยกยอปอปั้นที่ดูเกินจริงนั้นทำให้เลเวอเรทท์หัวเราะออกมาในที่สุด เป็นเสียงหัวเราะที่ดังและจริงใจ ไม่ใช่แค่การยิ้มมุมปาก “พอได้แล้วน่าเฮนลาดิส...” เขาโบกมือไล่เธออย่างขบขัน

“ถ้ายังไม่หยุดพูดเดี๋ยวจับโยนลงทะเลสาบซะเลย”

ขณะที่ไนท์กำลังจะหมุนตัวเดินออกจากลานฝึก เธอก็หันกลับมาหาเขาอีกครั้ง คราวนี้แววตาของเธอกลับมาจริงจัง

“ฉันจะไม่อยู่ที่ค่ายสักพักนะคะ ต้องไปทำภารกิจ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เรียบลง “ถึงคุณจะไม่ชอบขี้หน้าฉันที่เป็นลูกเทพใต้พิภพก็เถอะ แต่อย่าแช่งกันนักเลย กระท่อม 20 เราถือเรื่องโชคลางมากทีเดียว”

พูดจบ ร่างบางก็หันหลังวิ่งจากไปทันที ทิ้งให้ครูฝึกหนุ่มยืนนิ่งอยู่กับดอกกุหลาบสีน้ำเงินในมือและคำพูดที่ค้างคาใจของเธอ

เขามองตามหลังเธอไปจนลับสายตา ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ ด้วยรอยยิ้มจางๆ

“ฉันพูดตอนไหนว่าไม่ชอบขี้หน้าเธอ ยัยเด็กนี่”

********

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 7/10

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5 ทั้งชนะ 3 ตารวด ทั้งอวย คุณจะเอาอะไรกับผม!
กุหลาบน้ำเงินทอง : เมื่อสวมใส่จะทำให้การมีปฏิสัมพันธ์กับ NPC/TGC/Satyr/Lares+5
มอบกุหลาบสีน้ำเงิน ให้ [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 40*2 (ชนะครั้งที่สาม กุหลาบครบสามดอก พี่จะเลิกหน้าตึงใส่ผมได้ยังอ่ะคับๆ)
กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ
อวยรุ่นพี่ใช้ค่า 1000 เกียรติยศ
การใช้ค่าเกียรติยศ: ทุก ๆ การใช้ค่าเกียรติยศ 1000 เกียรติยศ จะได้รับความสนิทสนมโบนัส +50

คู่ประลอง ยัยหนู ร็อกซาน่า ออตาเวีย

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Laura HEROES

 อัฒจันทร์

เมื่อถึงเวลาฝึก วันนี้อีกวันทำไมตาขวามันกระตุกแปลกๆ ลอร์ร่าเดินเจ้ามาที่ลาน เจอหลายๆคนกำลังจับคู่กัน ซ้อมอย่างจริง...จัง ไม่นั้นไม่จริงจัง เหมือนจะฆ่ากัน

เด็กสาวสังคมที่ไม่ชอบอะไรพวกนี้ แบบมาถึง " นั้นไง คู่มาพอดีเอาคู่กันเลย " เสียงของเลเวอร์ที่ดังขึ้นทำเอาลอร์ร่าอ้าปาก นี้อะไรมาถึงให้ตบตีเลย

แล้วนั้นใคร ไลซานเดอร์ เรธมอร์ บุตรมอร์เฟียส ให้ได้แบบนี้สิ

หนีได้มั้ย ลอร์ร่าต้องทำใจใช่มั้ย " อย่าหันหลัง " เสียงดังสั่นจากผู้ฝึกสอนทำเอาเด็กน้อยต่างๆขนหัวลุกไปหมดแล้ว ตานี้ไม่มีความอ่อนโยนเลย 

ลอร์ร่าหน้ายู้วแล้วตอนนี้ตัวแทบจะหดเล็กลงเหลือ 10 เซนเท่านั้น

" ฝากตัวด้วยครับ " ไลซานเดอร์ กล่าวก่อนจะฟาดลงมาเต็มแรง ี้ฝากตัวหรอ ลอร์ร่าที่หักตัวหลบ ให้ตายสิ มันเอาจริง จะฆ่ากันหรือไง เด็กสาวผมบอร์นทองหันไปแล้วตีกลับ แต่นั้นหละ แรงชะนีแบบเธอเอาอะไรไปสูง แรงช้าของเขากัน ร่างก็ใหญ่โตตัวก็หนา

" ..... " ไม่รู้สึกม่เท่าไร จังหวะสวนกลับมาที เล่นลอร์ร่าแทบร่างแตก ตีมาได้ ข้อมือน้อยๆที่วันๆ ยกแต่แก้วไวน์อะนะ สังสรรค์กันทั้งวัน 

นี้สิของจริงใช้อะไรได้ เด็กสาวเริ่มหลบๆ เเต่ก็เหมือนจะโดนดักทางได้ทันเสมอๆ

" โอ๊ยยย " เธอร้องออกมา เมื่อปลายมีดกรีดลงที่เเขน เด็กสาวหันไปมองหน้าแบบ เอาเรื่องเอาราวมาก นี้ฝึกต้องจริงจังขนาดนี้ถ้ามีแผลเป็นขึ้นมาจะทำยังไง เลือกขึ้นหน้าจนพูดไม่ออก ไล่ตบไล่ตีอีกฝ่ายยกใหญ่

แต่ก็ได้พักเดียวเท่าั้นหละ เพราะทำอะไรไม่ได้เลย เขารับไว้ได้หมด พร้อมกับยิ้มอีกต่างหาก ตาบ้านี้มันน่ากลัวชะมัดเลย

ไหนว่าบ้านนี้นอนเก่งไงไม่น่านะ ใครนอนกัน ตีแรงขนาดนี้ เด็กสาวที่แบบหัวจะปวด ในขณะที่ตีๆกันอยู่เขาก็สวนท่าทางจะเอาเรื่องมาก เหมือนจะโมโหแล้วหละ 

" นี้ผมออมมือแล้วนะ " เเน่นอนคำพูดนี้มันชั่ง กวนประสาทเสียจริง

เขาไล่ตีกับลอร์ร่าจนเด็กสาวล้มลงไปนั่งกองกับพื้น เสียงหนึ่งทำเขาหยุดก่อนจะเอาปลายมีดจิ้มลงอีกรอบ ตอนนี้แผลรอบตัวไปหมด

" พอแล้วๆ " เขาตะโกนขึ้น ทุกคนหันไปมองร่างขนาดใหญ่เดินเข้ามาพร้อมพูดขึ้น " คิดจะสู้ มันต้องดูตัวเองหน่อย ให้ฝึกไม่ได้ให้มาทรมานตัวเอง " หางตาหันมามอง ก่อนจะเดินจากไป อีกฝ่ายหยุดมือแล้วยิ้มๆ โบกมือให้ลอร์ร่าเบาๆ

" ตานี้จะทุบให้ตายเลยหรือไง " เธอหัวเสียสุดๆ ก่อนจะเดินไปอีกหน่อย

" วันนี้กลับไปพักซะ " เวเลอร์บอกกับลอร์ร่า ก่อนเขาจะเดินไปดูเด็กๆ คนอื่นๆ เด็กสาวถอนหายใจออกมา

" ขอบคุณค่ะ " เธอพูดเบาๆ จากนั้นเอาของออกมาวางไว้ " ขอโทษค่ะ " เธอพูดแล้วหันหลังเดินกลับไป มองดูแผลตามตัว สภาพให้ตายสิ รีบกลับไปใส่ยาดีกว่า!!

" อันนั้นหนูให้ พี่ไม่ต้องคืน " เธอพูดยกมือแบบหันหลังม่ได้สนใจเขาอะไรมากมาย เพราะกำลังโฟกัสแผลตัวเองอยู่ แบบก็นะ วันก่อนเห็นว่าเสื้อตัวนั้นขาดแล้วเลยเอาให้ใหม่แต่แบบ มันน่ามั้ยก่อน น่าให้มั้ย!!!

---

ประลองกับ - ไลซานเดอร์ เรธมอร์ - จิ้มๆ

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 5/10

มอบแจ๊กเก็ตหนัง 1 ตัว - ให้  [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ เมื่อนำไปมอบให้ NPC/TGC เป็นของขวัญ จะได้ความสนิทสนม x2 กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 (ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

14 · กรกฎาคม · 2025 · 15.00 น.

          วันนี้เป็นวันพฤหัสบดีที่ 14 กรกฎาคม 2025 เวลาบ่ายสามโมงตรง เดม่อนเดินไปยังอัฒจันทร์ของค่ายฮาล์ฟบลัดเพื่อเข้าเรียนวิชา จิตวิญญาณเพอร์ซีอุส ซึ่งสอนโดยเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ บุตรแห่งแอรีส

          แสงแดดยามบ่ายยังคงสาดส่องอย่างเจิดจ้าตามปรากฏการณ์ 'Eternal Sunshine' ที่ปกคลุมโลกอยู่ แต่อัฒจันทร์แห่งนี้กลับร่มรื่นด้วยเงาไม้ใหญ่ ทำให้บรรยากาศการเรียนการสอนไม่ร้อนอบอ้าวเกินไป นักเรียนคนอื่นๆ ในคลาสต่างยืนรวมกลุ่มกันอย่างเงียบสงบ ไม่มีเสียงพูดคุยจอแจอย่างที่เคยเป็นในโรงอาหารเมื่อคืนก่อน ทุกคนดูตั้งใจและเคารพครูฝึกตรงหน้า

          เลเวอเรทท์ยืนอยู่กลางอัฒจันทร์ในชุดฝึกสีเข้ม รูปร่างสูงโปร่งกำยำของเขาดูน่าเกรงขาม ดวงตาสีฟ้าคมกริบกวาดมองนักเรียนแต่ละคนอย่างพินิจ ก่อนจะหยุดอยู่ที่เดม่อนชั่วครู่ 'คงเป็นเรื่องเมื่อคืนสินะ' เดม่อนเดาในใจ

          "วันนี้ เราจะมาเรียนรู้ที่จะชนะ เยี่ยงเพอร์ซีอุส" เลเวอเรทท์กล่าวเสียงนิ่งขรึมและเยือกเย็น น้ำเสียงของเขาชัดเจนและทรงพลัง แม้จะไม่ได้ตะคอก แต่ก็ทำให้ทุกคนเงียบกริบและตั้งใจฟัง

เขาเริ่มอธิบาย "พวกเจ้าทุกคนรู้จักเพอร์ซีอุส วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ บุตรแห่งซุส" เลเวอเรทท์เว้นจังหวะ ก่อนจะถามคำถามที่ฟังดูเรียบง่าย แต่แฝงด้วยปรัชญา "ใครบอกได้บ้างว่า เพอร์ซีอุสเอาชนะเมดูซ่าได้อย่างไร?"

          มีนักเรียนคนหนึ่งยกมือขึ้นตอบอย่างรวดเร็ว "ด้วยดาบโค้งของเขาครับ!"

          เลเวอเรทท์ส่ายหน้าช้าๆ "ผิด" เขาพูดเสียงหนักแน่น "ดาบเป็นเพียงเครื่องมือ แต่สิ่งที่ทำให้เขาชนะคือสติปัญญา... เขาใช้โล่ขัดเงาเป็นกระจก เขาไม่ได้สู้กับอสุรกายตรงๆ เขาสู้กับเงาของมัน นี่คือบทเรียนแรกที่พวกเจ้าต้องจำไว้ให้ขึ้นใจ: การต่อสู้ไม่ได้มีแค่พละกำลัง แต่ต้องมีไหวพริบ"

          เดม่อนพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเงียบๆ พรที่ได้รับจากเลปพราคอนเมื่อเช้านี้เรื่องความอดทนและไม่ย่อท้อ ทำให้เขารู้สึกว่าบทเรียนนี้เข้ากับเขาอย่างน่าประหลาด

          "โล่ของพวกเจ้า" เลเวอเรทท์พูดต่อ พลางชูโล่เกราะคำรามของตัวเองขึ้นมา "ไม่ได้มีไว้แค่รับการโจมตี แต่มันคือเครื่องมือทางยุทธวิธีชั้นยอด มันสามารถเป็นอุปกรณ์สอดแนมสะท้อนภาพศัตรูที่อยู่ด้านหลัง หรือซ่อนตัวอยู่รอบมุม เป็นอุปกรณ์ส่งสัญญาณให้เพื่อนร่วมทีม หรือแม้กระทั่งเป็นอาวุธสำหรับขุดดินหรือค้ำยันทางเมื่อจำเป็น พวกเจ้าต้องคิดนอกกรอบ!"

          บรรยากาศในคลาสดูจริงจังขึ้น ทุกคนหยิบโล่ของตัวเองขึ้นมาเตรียมพร้อม

        "เอาล่ะ ถึงเวลากิจกรรมภาคปฏิบัติ" เลเวอเรทท์กล่าว สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่ว "การทดสอบนี้คือ การทดสอบเงาสะท้อน"

        เขาอธิบายกติกา "พวกเจ้าจะได้รับโล่ขัดเงา ทุกคนมีแล้วใช่ไหม" ทุกคนพยักหน้าตอบรับ "หน้าที่ของพวกเจ้าคือต้องฝึกเคลื่อนที่โดยห้ามมองไปข้างหน้าโดยตรงเด็ดขาด แต่ต้องใช้ภาพสะท้อนจากโล่เพื่อหลบหลีกสิ่งกีดขวางที่ข้าจะจัดวางไว้รอบๆ อัฒจันทร์นี้ ใครชนสิ่งกีดขวาง...ซิทอัพร้อยครั้ง!"

        เสียงอุทานเบาๆ ดังขึ้นจากนักเรียนบางคน ซิทอัพร้อยครั้งไม่ใช่เรื่องเล่นๆ โดยเฉพาะหลังการฝึกทั้งวัน

        "เริ่มได้!" เลเวอเรทท์สั่ง

   เดม่อนยกโล่อัสพิสของเขาขึ้นมา โล่ขนาดใหญ่ที่ปกติใช้ป้องกัน บัดนี้ต้องกลายเป็น "สายตา" ให้เขาแทน เขามองไปที่ภาพสะท้อนของตัวเองและสิ่งแวดล้อมบนพื้นผิวโล่ พลางเริ่มก้าวเดินอย่างระมัดระวัง พยายามบังคับร่างกายให้เคลื่อนที่ไปตามทิศทางที่ภาพสะท้อนในโล่บอก

   การทดสอบนี้ยากกว่าที่คิด เขาต้องใช้สมาธิอย่างมากเพื่อปรับการรับรู้ ไม่ให้ดวงตาเหลือบมองไปข้างหน้าตรงๆ ยิ่งสำหรับเขาที่เป็นโรคดิสเล็กเซียอยู่แล้ว การอ่านและตีความภาพสะท้อนที่บิดเบี้ยวเล็กน้อยยิ่งเป็นความท้าทาย 'อดทนไว้เดม่อน...ไม่ย่อท้อ' พรของเลปพราคอนดังก้องในหัว เขาสูดหายใจลึกๆ พยายามปรับตัวให้เข้ากับวิธีการมองโลกแบบใหม่นี้... การมองผ่านเงาสะท้อน

       เลเวอเรทท์เดินตรวจตราไปรอบๆ สายตาคมกริบของเขาจับจ้องไปยังนักเรียนแต่ละคน ประเมินการเคลื่อนไหวและการใช้โล่ นักเรียนหลายคนสะดุดหรือชนเข้ากับเสาไม้ที่ถูกวางไว้เป็นสิ่งกีดขวางเสียงดัง "ปัก!" เป็นระยะๆ สร้างเสียงหัวเราะเล็กๆ จากเพื่อนร่วมชั้นที่ยังไม่โดน หรือไม่ก็เสียงหอบหายใจของคนที่กำลังซิทอัพชดใช้ความผิด

   เดม่อนเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น มีบางครั้งที่เขาเกือบจะชนเข้ากับเสาไม้ แต่พรที่ได้รับมาก็ทำให้เขามีสมาธิมากขึ้น เดม่อนกัดฟันแน่น พยายามโฟกัสมากขึ้น เขาเรียนรู้ที่จะอ่านการเคลื่อนไหวของเงาบนโล่ ปรับมุมมองเล็กน้อยเพื่อชดเชยการบิดเบี้ยวของภาพ เขาเริ่มใช้ทักษะดาบและโล่ที่เรียนรู้มาผสมผสานกับการเคลื่อนไหว ทำให้เขาสามารถใช้โล่เป็นเหมือนส่วนหนึ่งของร่างกายได้จริงๆ

   เลเวอเรทท์เดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ เดม่อน เขายืนกอดอกมองการเคลื่อนไหวของเดม่อนผ่านโล่

       "ดี! เดม่อน!" เสียงของเลเวอเรทท์ดังขึ้นในที่สุด เป็นครั้งแรกที่บุตรแห่งแอรีสเอ่ยชมใครระหว่างการทดสอบนี้ "นั่นแหละ...ใช้สมอง ไม่ใช่แค่กล้ามเนื้อ! มองให้ขาด! โล่คือดวงตาคู่ที่สองของเจ้า!"

       คำชมจากครูฝึกทำให้เดม่อนรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาก เขายิ่งจดจ่อกับการทดสอบ การเคลื่อนไหวของเขาลื่นไหลขึ้นเรื่อยๆ จนดูคล้ายกับการเต้นรำไปรอบๆ สิ่งกีดขวาง เขาสามารถหลบหลีกได้เกือบทั้งหมด มีเพียงไม่กี่ครั้งที่เผลอไปสัมผัสสิ่งกีดขวางเบาๆ จนต้องไปวิดพื้นหรือซิทอัพตามที่เลเวอเรทท์กำหนดไว้ก่อนหน้านั้น

        เมื่อเวลา 16:00 น. ตรงตามเวลาเป๊ะๆ เลเวอเรทท์ก็ประกาศจบการฝึก "พอแค่นี้ก่อน" เลเวอเรทท์กล่าว เสียงของเขากลับมานิ่งขรึมเหมือนเดิม ใบหน้าคมคายของเขาจริงจังขึ้นเล็กน้อยขณะกวาดสายตามองนักเรียนที่ยืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็ฉายแววความพึงพอใจในผลการฝึก

  "จำไว้ให้ดี... โล่ไม่ได้มีไว้แค่ป้องกัน แต่มันคือเครื่องมือที่สามารถใช้พลิกแพลงสถานการณ์ได้ทุกรูปแบบ ขึ้นอยู่กับไหวพริบของพวกเจ้า" เขาจ้องมองไปที่เดม่อนเป็นพิเศษ ดวงตาของเลเวอเรทท์ดูเหมือนจะพยักหน้าเล็กน้อยให้กับพัฒนาการของเดม่อนในวันนี้ "และพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ใช่พละกำลัง แต่เป็นสติปัญญาและความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้"

          นักเรียนคนอื่นๆ เริ่มแยกย้ายกันไป บ้างก็เดินไปดื่มน้ำ บ้างก็ไปพูดคุยกันถึงความยากของการทดสอบ เดม่อนรู้สึกเหนื่อยล้าแต่ก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ เขาจัดการกับการทดสอบที่ยากกว่าที่คิดไว้ได้ด้วยดี และได้รับคำชมจากรุ่นพี่เลเวอเรทท์อีกด้วย

          เดม่อนถอดโล่อัสพิสออกมา พลางหอบหายใจเบาๆ เหงื่อซึมไปทั่วแผ่นหลัง แต่ในใจกลับรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาก วันนี้เขาได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญอีกอย่างหนึ่ง และความรู้สึกที่ได้ใช้สติปัญญาเอาชนะอุปสรรคก็เป็นความรู้สึกที่ดีอย่างประหลาด ราวกับความสามารถในการมองผ่านเงาสะท้อนบนโล่ ได้ช่วยให้เขามองเห็นบางสิ่งบางอย่างในตัวเองชัดเจนขึ้นด้วย

          เขาก้าวเข้าไปหารุ่นพี่เลเวอเรทท์ที่กำลังเก็บอุปกรณ์อยู่ "รุ่นพี่ครับ"

          เลเวอเรทท์หันมามอง ดวงตาคมกริบของเขายังคงนิ่งเรียบ

          "นี่ครับ" เดม่อนพูด พลางยื่นถุงกระดาษที่เตรียมไว้ให้ รุ่นพี่แอรีสเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อรับไปเปิดดู ข้างในเป็นไส้กรอกย่างร้อนๆ ที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่น "ผมเห็นว่ารุ่นพี่ชอบไส้กรอกย่างครับ... เป็นของขวัญวันเกิดย้อนหลังครับ"

          เลเวอเรทท์มองไส้กรอกในถุง ก่อนจะมองกลับมาที่เดม่อน สีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก แต่ดวงตาดูอ่อนลงเล็กน้อย "ขอบใจ" เขาพูดสั้นๆ

          เดม่อนยิ้มตอบ "ไม่มีอะไรแล้วครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ" เขากล่าวพลางโค้งศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้รุ่นพี่แอรีสยืนอยู่คนเดียวกับไส้กรอกย่างในมือ

วิชาจิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส คลาสที่ 1

รางวัลเข้าฝึก (แนบโรล): +2 Point

ทุกๆ การฝึกจะได้รับค่าความสนิท +5 (ไม่จำกัดไบต์) 

โบนัส: ทุกๆ 10,000 ไบต์ ได้รับค่าความสนิทเพิ่มอีก +5 (สูงสุด 100,000 ไบต์ รวม 50)

มอบ ไส้กรอกย่าง ให้ [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ +20

- พูดคุยประจำวัน +5

- หอมเย้ายวน : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +10 ความสนิทสนม

- เสน่ห์อันเลิศล้ำ : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +5 ความสนิทสนม

รวม: 40 แต้ม

NC

Laura HEROES

อัฒจันทร์

ในทุกๆ ตอนเย็น ลอร์ร่าจะมีนัดมาฝึกกับรุ่นพี่ วันนี้ก็อีกวัน ต่อเนืองกันมาประมาณ 6 วันเห็นจะได้แล้ว

างบางดูเกร็งๆ มือเล็กยังแตะแขนตัวเองตรงแผลเก่าที่พันผ้าไว้เรียบร้อยแล้วจากเมื่อวาน แม้จะดีขึ้นแล้ว แต่เวลาขยับก็ยังรู้สึกตึงอยู่บ้าง เธอสูดหายใจนิดๆ นั่งลงบนม้านั่งไม้ข้างลานรอเวลา

เสียงเด็กคนอื่นเริ่มดังขึ้นเมื่อคนทยอยกันมา ลอร์ร่านั่งเรียบร้อย มือจับชายกระโปรงแน่น เพราะจะเป็นการจับฉลากเลือกคู่ประลอง และเเน่นอนได้คิวของเธอจับแล้ว 

สลากถูกผสมๆ มืคนๆ แล้วหยิบไปส่งให้เลเวอร์

“เฟลิทซ์ ไฟร์เยอร์”

เด็กหนุ่มผมแดงเพลิงสดใส เดินก้าวเข้ามาในลานอย่างมั่นใจ สวมชุดฝึกสีเข้มแต่มีแถบแดงตรงเสื้อ เขายกมือโบกแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว พร้อมรอยยิ้มที่ดูซุกซนแต่ก็แฝงความกล้า ลอร์ร่าละสายตาไปแวบหนึ่ง สูดหายใจลึกๆ แล้วลุกขึ้นยืนรับมีดสั้นมาเตรียมฝึกคู่กับเด็กสาว ใช่เลยมันคือเรื่องถนัดของเขาคือเหล่าอาวุธสั้น

ท่าทางของลอร์ร่าตอนนี้เธอดูจะหนักใจเบาๆ แบบคู่นี้ยากแน่ๆ เมื่อวานเธอก็เจ็บมาก วันนี้คงหนักแน่นอน

“ สาวผมบอร์น " เขาล้อสีผมลอร์ร่าเล็กๆ หัวเราะชอบใจ หน้าตากวนๆของเขายิ่งผมแดงๆนั้นดูขัดใจสุดๆ

เฟลิทซ์ยิ้มกว้างขึ้น แล้วกระชับมีดในมือ เขาส่งสัญญาณให้เริ่มก่อน จากนั้นทั้งคู๋ก็เริ่มปะทะทันที เขาก็พุ่งเข้ามาด้วยจังหวะรวดเร็วตามสไตล์พ่อหนุ่มเลือดร้อน

ลอร์ร่าเบี่ยงตัวหลบจังหวะแรกทันที ร่างบางหมุนเท้าออกข้าง สะบัดมีดขึ้นมารับแรงของเขา แขนเจ็บจนชาไปเล็กน้อยเพราะแรงพุ่งของเฟลิทซ์

การฝึกรอบนี้ดูจะสมน้ำสมเนื้อหรือเปล่านะ เสียงมีดสั้นกระทบกันดังระรัว เฟลิทซ์ยังคงบุกหนักตามฉบับหนุ่มเลือดร้อนสีแดงตามสีโปรดเขา จังหวะเท้าของเขาเร็วและแรงพอให้ลอร์ร่าถอยกรูดมาจนติดขอบลาน ร่างบางก้มตัวหลบเฉียดๆ มือเล็กกำมีดไว้แน่นแต่แรงเริ่มตก เธอเงยหน้ามองเขา ดวงตากลมโตกะพริบหนึ่งทีแล้ว…ยิ้มบางๆ

" เขาไม่ได้บอกห้ามหรือเปล่านะ " เธอร้องออกมา แบบมองหน้าเขาแล้วกวนๆ

เถาวัลย์องุ่นเล็กๆ ก็ผุดขึ้นจากพื้น เพราะโรยไว้ก่อนหน้านี้แล้วหนะสิ มันเกี่ยวข้อเท้าของเขาไว้อย่างรวดเร็ว เฟลิทซ์ผงะนิดหนึ่ง ก้มลงมองอย่างงุนงง ก่อนที่อีกเถาหนึ่งจะโผล่จากด้านข้างขึ้นมาโอบแขนเขาเอาไว้เบาๆ จนการเคลื่อนไหวชะงักไป

" เฮ้ย ยัยผมบอร์น โกงหรอ "

เธอฉวยจังหวะนั้นที่เขากำลังตกใจกับลอร์ร่าอยู่ เธอก็หมุนตัวเข้าหาเขา มืออีกข้างยื่นไปคว้าป้ายชื่อบนหน้าอกเสื้อเขาออกมาแล้วก้าวถอยออกมา

" อะไร ใครโกงนายยะ เขาเรียกว่าฉลาดเถอะ " เมื่อพูดจบเถาวัลย์มันก็ค่อยๆ กลับลงไป กลายเป็นต้นจิ๋ว เหมือนเดิม

" เธอนี้!! " ลอร์ร่ายิ้มๆ ขยิบตาหนึ่งทีเบาๆ แบบกวนประสานเขาสุดๆ

" วันนี้หนูชนะ " เธอเดินไปที่หน้าของเลเวอร์ ยิ้มยกดีใจกับตัวเองเบาๆ แต่เขาก็ไม่ได้อะไร

" ..... งันหรอ " เขาตอบเสียงเรียบ นั้นไม่ใช้คำชมใดๆ เเล้วเดินไปหาน้องในบ้านตัวเอง

" กลับไปพัก " รอบนี้เขาไม่ได้บอกลอร์ร่า แต่บอกทางหนุ่มผมแดงต่างหาก ลอร์ร่าหันมองเเล้วยิ้มให้อีกฝ่าย แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรทั้งนั้น

" อ่อ อันนี้ของฝากนะคะ " เธอเอาไดเอทโค้ก วางให้ทางผู้ฝึกสอน " แช่เย็นมา อร่อยอยู่นะ ยังไงก็อากาศมันร้อนเติมความสดชื่นสักหน่อยนะคะ " เธอพูดพลางเก็บของ แล้วเดินออกไป เงียบๆ ท่าทางโครตจะภูมิใจเพราะชนะได้เสียที

---

  ประลองกับ - เฟลิทซ์ ไฟร์เยอร์ - ชนะหละ

ฝึกกับเลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ 6/10

มอบไดเอทโค้ก 1 กระป๋อง - ให้  [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ เมื่อนำไปมอบให้ NPC/TGC เป็นของขวัญ จะได้ความสนิทสนม x2 กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : ในการฝึกแต่ละครั้งความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 เฉพาะการมอบของ

ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น +10 (ผ้าคลุม)

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม)

เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

17 · กรกฎาคม · 2025 · 13.00 - 15.00 น.

         เดม่อนตื่นเช้าตรู่ตามปกติ เขาวิ่งออกกำลังกายรอบค่ายจนเหงื่อซึมไปทั่วทั้งตัว แม้จะเหนื่อยล้าจากการปะทะกับมิโนทอร์เมื่อคืน แต่เขาก็ยังคงรักษาวินัยการฝึกฝนอย่างเคร่งครัด หลังจากพักผ่อนครู่หนึ่ง เขาก็หยิบโล่อัสพิสขึ้นมาพาดไหล่บวกกับใช้พลังหอมเย้ายวนเพื่อชำระล้างร่างกายให้สดชื่นราวกับอาบน้ำใหม่ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังอัฒจันทร์ ซึ่งเป็นสถานที่จัดคลาสวิชาจิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส

       ขณะที่เดินไป เดม่อนก็ครุ่นคิดถึงคำพูดของรุ่นพี่แคลรีสเมื่อวาน 'พรุ่งนี้เจอกันที่สนามฝึกตอนเช้านะ' ตอนนั้นเขายังไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร แต่เมื่อได้ยินข่าวลือจากชาวค่ายคนอื่นๆ ว่าวันนี้แคลรีสจะมาสอนวิชานี้แทนรุ่นพี่เลเวอเรทท์ที่ยังไม่กลับมาค่าย เดม่อนก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง 'แค่คนเดียวก็น่ากลัวจะแย่แล้ว นี่เพิ่มพี่แคลรีสที่มีชื่อเสียงอีกคน' เขานึกในใจ ใบหน้าของธิดาแห่งแอรีสที่บึ้งตึงและแววตาที่ดูไม่ยินดีรับการปฏิเสธยังคงติดตาเขาอยู่

       เมื่อเวลา 13:00 น. ตรงเป๊ะ เดม่อนก็มาถึงอัฒจันทร์ มีชาวค่ายจำนวนหนึ่งมารวมตัวกันแล้ว ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนรุ่นน้องที่เพิ่งเข้าค่ายได้ไม่นาน แคลรีส ลา รู ยืนอยู่กลางลานฝึกในชุดเสื้อกล้ามสีดำและกางเกงทหาร ดูทะมัดทะแมงและน่าเกรงขามเช่นเคย เธอถือไมเมอร์ หอกไฟฟ้าคู่ใจของเธอไว้ในมือ

     "เอาล่ะทุกคน!" แคลรีสตะโกนเสียงห้าว ดวงตาของเธอกวาดมองไปทั่ว "ยินดีต้อนรับสู่คาบที่สองของวิชาจิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส! วันนี้ฉันจะมาสอนแทนเจ้าเลเวอเรทท์ที่ยังไม่กลับมา" เธอหยุดเล็กน้อย แล้วจ้องมองมาที่เดม่อนเป็นพิเศษ "หวังว่าทุกคนจะพร้อมสำหรับบทเรียนที่แท้จริงนะ!"

     เธอก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย "วันนี้เราจะมาเรียนรู้เรื่อง 'ทุกอย่างคืออาวุธ'!" แคลรีสพูดพลางใช้ปลายหอกชี้ไปที่พื้น "พวกเจ้าคิดว่าชัยชนะคือจุดสิ้นสุดงั้นเหรอ? ผิดถนัด! จำเรื่องเพอร์ซีอุสได้ไหม? หลังจากที่เขาตัดหัวเมดูซ่าได้แล้ว เขาไม่ได้โยนมันทิ้งไป! เขาเปลี่ยนมันให้เป็นอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของเขา! นั่นแหละคือจิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส! มันคือการมองเห็นโอกาสในทุกสิ่ง! ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของรอบตัว หรือแม้แต่สิ่งที่ได้มาจากการต่อสู้!"

     แคลรีสเดินไปรอบๆ พลางอธิบายต่อ "เมื่อพวกนายเอาชนะอสุรกายได้แล้ว อย่าเพิ่งคิดว่าจบ! พวกนายจะต้องรู้จักพลิกแพลง นำทุกสิ่งที่เหลืออยู่มาใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด! เศษซากของอสุรกาย อาวุธที่มันทิ้งไว้ หรือแม้แต่สภาพแวดล้อมรอบตัว...ทุกอย่างสามารถเป็นอาวุธได้หมด!"

     จากนั้น แคลรีสก็เดินไปยังโต๊ะที่วางของใช้ต่างๆ ไว้ เธอหยิบของบางอย่างขึ้นมา "เอาล่ะ ถึงเวลากิจกรรมภาคปฏิบัติแล้ว! ฉันจะให้ปริศนาสถานการณ์กับพวกนาย!"

     เธอชี้ไปที่ชาวค่ายคนหนึ่ง "สมมติว่า...พวกเธอเพิ่งเอาชนะไซคลอปส์ได้แล้ว แต่ตอนนี้มีเฮลล์ฮาวนด์อีกฝูงกำลังมุ่งหน้ามาหาพวกเธออย่างรวดเร็ว! ในกระเป๋าของไซคลอปส์ที่ตายไป มีแค่ค้อนยักษ์, เชือกยาวๆ, และเศษโลหะขนาดใหญ่... พวกเธอจะใช้อะไรสร้างความได้เปรียบในสถานการณ์นี้!?"

     ชาวค่ายหลายคนเริ่มกระซิบกระซาบกัน บางคนก็ทำหน้าครุ่นคิด เดม่อนเองก็เริ่มประมวลผลสถานการณ์ในหัวทันที

     แคลรีสมองมาที่เดม่อน "เจ้าเด็กบ้านอะโฟรไดต์! นายก่อนเลย! นายจะทำยังไง!?"

     เดม่อนรู้สึกกดดันเล็กน้อย แต่เขาก็พยายามตั้งสติ 'ค้อนยักษ์...เชือก...เศษโลหะ...เฮลล์ฮาวนด์...' เขานึกถึงสิ่งที่โกรเวอร์สอนเมื่อวานเรื่องการประเมินภัยคุกคาม และสิ่งที่แคลรีสเพิ่งสอนไปเรื่องการใช้ทุกอย่างเป็นอาวุธ

     "ผม...ผมจะใช้เชือกครับรุ่นพี่!" เดม่อนตอบเสียงดังฟังชัด "ผมจะผูกปลายเชือกเข้ากับค้อนยักษ์ แล้วเหวี่ยงมันเหมือนลูกตุ้ม!" เขานึกภาพในหัว 'ถ้าเหวี่ยงได้แรงพอ มันจะสร้างแรงกระแทกมหาศาล' "จากนั้น ผมจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่สูงที่สุดแถวนั้น แล้วใช้ค้อนยักษ์ที่ผูกเชือกไว้เหวี่ยงใส่พวกเฮลล์ฮาวนด์จากด้านบนครับ! หรือถ้ามันเข้ามาใกล้ ผมก็จะใช้เศษโลหะขว้างใส่เพื่อถ่วงเวลา หรือใช้เป็นโล่ชั่วคราวครับ"

     แคลรีสเงียบไปครู่หนึ่ง เธอจ้องมองเดม่อนด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ก่อนที่มุมปากของเธอจะยกขึ้นเล็กน้อย "ไม่เลว!" เธอพูดเสียงห้าว "เป็นการคิดที่ใช้ได้! อย่างน้อยก็ไม่ได้คิดแต่จะวิ่งหนี!" เธอหันไปทางชาวค่ายคนอื่นๆ "จำไว้! การคิดนอกกรอบคือสิ่งสำคัญ! อย่าจำกัดตัวเองอยู่แค่สิ่งที่เห็น! ทุกอย่างคืออาวุธ ถ้าพวกเจ้ารู้จักใช้มัน!"

     แคลรีสยังคงให้สถานการณ์สมมติต่างๆ แก่ชาวค่ายคนอื่นๆ แต่ละสถานการณ์มีความซับซ้อนและท้าทายมากขึ้นเรื่อยๆ เธอคอยให้คำแนะนำที่ตรงไปตรงมาและดุดัน แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้และประสบการณ์ที่ล้ำค่า

     เดม่อนยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขารับฟังคำถามและสถานการณ์สมมติจากแคลรีสอย่างตั้งใจ แม้จะไม่ได้ถูกเรียกให้ตอบทุกครั้ง แต่เขาก็คิดหาคำตอบในใจไปด้วยทุกครั้ง

   "สถานการณ์ต่อไป!" แคลรีสประกาศเสียงห้าว "พวกนายอยู่ในป่าลึก พบกับกลุ่มสัตว์ประหลาดที่กำลังหลับใหลอยู่ใกล้ลำธารเล็กๆ คุณไม่มีอาวุธคมๆ เหลืออยู่แล้ว มีเพียงก้อนหินมากมายรอบตัว, เปลือกไม้ที่หลุดร่อนจากต้นไม้, และน้ำในลำธาร... พวกนายจะทำยังไงให้ผ่านสถานการณ์นี้ไปได้ โดยไม่ให้พวกมันตื่น!?"

       ชาวค่ายหลายคนเริ่มกระซิบกระซาบกัน บางคนก็ทำหน้าครุ่นคิด พวกเขามักจะถูกฝึกให้โจมตี ไม่ใช่หลบเลี่ยงหรือใช้สภาพแวดล้อมแบบนี้

       เดม่อนนึกถึงพรจากเลปพราคอนที่ทำให้เขามีความอดทนและไม่ย่อท้อ รวมถึงสิ่งที่โกรเวอร์สอนเรื่องการสังเกตกลิ่นและเสียง และสิ่งที่เลเวอเรทท์สอนเรื่องโล่คือเครื่องมือ

       'น้ำ...หิน...เปลือกไม้...' เดม่อนประมวลผล 'ถ้าไม่ให้ตื่น ก็ต้องไม่เสียงดัง และต้องไม่ให้มันรู้ตัว'

       "ผมจะใช้น้ำครับรุ่นพี่!" เดม่อนตอบ "ผมจะค่อยๆ เทน้ำลงไปบนทางที่พวกมันจะเดินผ่านมา เพื่อทำให้พื้นลื่น แล้วก็วางเปลือกไม้หรือก้อนหินที่แหลมคมไว้ใต้ผิวน้ำ เพื่อให้พวกมันสะดุดหรือบาดเจ็บโดยไม่รู้ตัวครับ" 

       เขาหยุดคิด "หรือถ้าพวกมันกำลังหลับอยู่ ผมก็จะค่อยๆ ใช้เปลือกไม้ หรือก้อนหินขนาดเล็ก ขว้างไปในทิศทางตรงกันข้าม เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ หรือสร้างเสียงปลอมๆ ให้พวกมันเข้าใจผิดว่ามีอะไรอยู่ตรงนั้นครับ"

       แคลรีสพยักหน้าช้าๆ ใบหน้าของเธอเริ่มมีแววพอใจมากขึ้นเรื่อยๆ "ใช้ได้! การล่อหลอกและสร้างสถานการณ์ให้ได้เปรียบโดยไม่ต้องปะทะโดยตรง...นั่นแหละสติปัญญา! ไม่ใช่แค่ใช้กำลังทื่อๆ ไปวันๆ!" เธอหันไปมองชาวค่ายคนอื่นๆ "จำไว้! พวกนายไม่จำเป็นต้องสู้ทุกครั้งที่เจอ! บางครั้ง การหลบเลี่ยงหรือใช้สภาพแวดล้อมให้เป็นประโยชน์คือวิธีที่ดีที่สุดในการเอาตัวรอด!"

       แคลรีสยังคงให้สถานการณ์สมมติต่างๆ แก่ชาวค่ายคนอื่นๆ ตลอดช่วงเวลาการฝึก แต่ละสถานการณ์มีความซับซ้อนและท้าทายมากขึ้นเรื่อยๆ เธอคอยให้คำแนะนำที่ตรงไปตรงมาและดุดัน ไม่มีการประนีประนอม แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้และประสบการณ์ที่ล้ำค่า ซึ่งเป็นสิ่งที่เดม่อนและคนอื่นๆ ซึมซับเข้าไปอย่างเต็มที่

         เมื่อเวลา 15:00 น. ตรงเป๊ะ แคลรีสก็ประกาศจบการฝึก "พอแค่นี้สำหรับวันนี้" เธอพูดเสียงห้าว ใบหน้าของเธอดูจริงจัง แต่ก็มีร่องรอยความพึงพอใจในสายตา "จำไว้ให้ดี... ทุกอย่างคืออาวุธ ถ้าพวกนายรู้จักคิด จิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส ไม่ใช่แค่เรื่องของการต่อสู้ แต่คือเรื่องของการใช้สติปัญญาเพื่อพลิกผันสถานการณ์ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ให้กลายเป็นชัยชนะ!" เธอจ้องมองไปที่เดม่อนเป็นพิเศษอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย "ส่วนนาย วันนี้ทำได้ดีนะ... เจ้าเด็กบ้านอะโฟรไดต์"

         ชาวค่ายคนอื่นๆ เริ่มแยกย้ายกันไป บ้างก็เดินไปดื่มน้ำ บ้างก็ไปพูดคุยกันถึงความยากของสถานการณ์สมมติที่ได้รับ เดม่อนรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมา เขาจัดการกับสถานการณ์ที่ยากกว่าที่คิดไว้ได้ด้วยดี และได้รับคำชมจากรุ่นพี่แคลรีสอีกด้วย

         เดม่อนถอดโล่อัสพิสออกมา พลางหอบหายใจเบาๆ เหงื่อซึมไปทั่วแผ่นหลัง แต่ในใจกลับรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาก วันนี้เขาได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญอีกอย่างหนึ่ง และความรู้สึกที่ได้ใช้สติปัญญาเอาชนะอุปสรรคก็เป็นความรู้สึกที่ดีอย่างประหลาด ราวกับความสามารถในการมองผ่านเงาสะท้อนบนโล่ ได้ช่วยให้เขามองเห็นบางสิ่งบางอย่างในตัวเองชัดเจนขึ้นด้วย บางทีถ้าเขา

         หลังจากการฝึกอันเข้มข้นภายใต้การดูแลของธิดาแห่งแอรีสอย่างแคลรีส เดม่อนรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว แต่ก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ เขาตัดสินใจหาที่พักสักครู่ ก่อนที่จะกลับกระท่อมไปชำระล้างร่างกายและพักผ่อน

         เขาเดินไปนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาอยู่ไม่ไกลจากลานฝึก ลมเย็นๆ พัดผ่านมาเป็นระยะๆ ช่วยคลายความร้อนจากเหงื่อที่ซึมอยู่บนแผ่นหลัง เดม่อนหลับตาลง สูดหายใจลึกๆ พยายามปล่อยวางความปวดเมื่อยทั้งหมด

         ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยก็ดังเข้ามาใกล้ พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายดอกไม้แรกแย้มที่ลอยมาตามลม เดม่อนลืมตาขึ้น และเห็นอลิเซีย เคอร์เนอตี้ พี่สาวร่วมบ้านอะโฟรไดต์ที่เขาเจอเป็นคนแรกในวันแรกที่มาถึงค่าย เธอยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยผิวสีน้ำผึ้งและเส้นผมสีเข้มหยิกลอนตามธรรมชาติที่งดงาม ใบหน้าของเธอยังคงเปื้อนรอยยิ้มที่ใจเย็นและอัธยาศัยดี

         "เดม่อน...เป็นยังไงบ้างจ๊ะ" อลิเซียเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เธอเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ อย่างเป็นกันเอง "พี่เห็นนายฝึกหนักมาทั้งวันเลยนี่นา"

         เดม่อนพยักหน้า "ก็...เหนื่อยครับพี่อลิเซีย แต่ก็สนุกดีครับ" เขาพยายามยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นก็ยังดูฝืนเล็กน้อย

         อลิเซียมองมาที่เขาอย่างอ่อนโยน เธอรับรู้ได้ถึงความเศร้าที่ซ่อนอยู่ในแววตาของน้องชายร่วมบ้าน แม้เดม่อนจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เธอก็รู้ว่าเขากำลังคิดถึงเรื่องของลิเลียน่า

         "เรื่องลิเลียน่าใช่ไหมจ๊ะ" อลิเซียพูดเบาๆ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเข้าใจ "พี่ก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าอาการแบบนี้ของลิเลียน่าจะหายไปได้หรือเปล่า" เธอถอนหายใจเล็กน้อย "แต่พี่เชื่อนะว่าลึกๆ แล้วลิเลียน่าก็ยังคงมีความรู้สึกดีๆ และมิตรภาพที่เคยมีให้นายเหมือนเดิม... เพียงแต่บางที นี่อาจจะเป็นเรื่องของเวลาน่ะจ้ะ"

         เธอหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นเล็กน้อย "พี่คิดว่าในภารกิจที่เธอกลับมาจากเฮติตอนนั้น... เธอคงเจออะไรบางอย่างที่หนักหนาสาหัสเกินกว่าที่ใครคนหนึ่งจะแบกรับทุกอย่างไว้เพียงลำพัง" อลิเซียมองไปยังท้องฟ้าที่ยังคงสว่างจ้า เธอเองก็จำเหตุการณ์ในภารกิจเฮติบางช่วงได้ไม่แน่ชัดนัก ราวกับว่าถูกอะไรบางอย่างบดบัง "บางทีเธออาจจะต้องใช้เวลาในการเยียวยาจิตใจของตัวเองนะ...แล้ววันหนึ่ง ทุกอย่างอาจจะกลับมาเป็นปกติได้"

         คำพูดของอลิเซียราวกับสายลมเย็นที่พัดผ่านเข้ามาในใจของเดม่อน มันช่วยปลอบประโลมความรู้สึกหนักอึ้งให้เบาบางลงได้บ้าง เขารู้สึกขอบคุณพี่สาวร่วมบ้านคนนี้ที่เข้าใจความรู้สึกของเขาโดยที่ไม่ต้องอธิบายอะไรมากมายเลย

         เดม่อนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง คำพูดของอลิเซียทำให้ความคิดของเขาวนเวียนอยู่ในหัว 'บางทีเขาไม่ควรถอดใจเร็วเกินไป' แววตาของเขาฉายแววครุ่นคิดตามสิ่งที่พี่สาวร่วมบ้านพูด

         'ถ้าเป็นตัวฉัน...ลิเลียน่าจะพยายามช่วยฉันไหมนะ?' คำถามนี้ผุดขึ้นมาในใจของเดม่อน เขาหวนนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในซีแอตเทิล วันที่เขาถูกลักพาตัวไปโดยองค์กรลึกลับปริศนา วันนั้นลิเลียน่าเชื่อเสียงของแม่เขา และมาตามหาเขาจนเจอ ช่วยเขาออกมาจากสถานการณ์อันตรายนั้นได้

         ความทรงจำนั้นชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน มันเป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่าลิเลียน่าจะไม่ทอดทิ้งเขา นั่นบ่งชี้ว่าลึกๆ แล้ว เธอยังคงเป็นเพื่อนที่ห่วงใยเขาเสมอ

         'บางที...ลิเลียน่าอาจจะมีความลำบากใจบางอย่าง' เดม่อนครุ่นคิด เขาเริ่มเข้าใจว่าการที่เธอจำเขาไม่ได้ อาจไม่ใช่เพราะเธอไม่ต้องการจดจำ แต่เป็นเพราะบางสิ่งบางอย่างที่อยู่เหนือการควบคุมของเธอเอง มันจะต้องเป็นแบบนี้แน่....

         ความรู้สึกหนักอึ้งในใจของเดม่อนเริ่มคลี่คลายลงช้าๆ ความหวังเล็กๆ ก่อตัวขึ้นในใจอีกครั้ง เขามองไปที่อลิเซียด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

         "ขอบคุณครับพี่อลิเซีย" เดม่อนเอ่ยเสียงแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ "ผม...ผมจะลองดูอีกครั้งครับ"

         อลิเซียยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน เธอรู้ว่าคำพูดของเธอได้ช่วยปลอบประโลมจิตใจของน้องชายคนนี้ได้มากแค่ไหน

         "ดีแล้วจ้ะ พี่เชื่อว่านายทำได้" อลิเซียพูด ก่อนจะลุกขึ้นยืน "พี่ไปก่อนนะจ๊ะ นายก็พักผ่อนเยอะๆ ล่ะ"

         เดม่อนพยักหน้า เขามองตามหลังอลิเซียที่เดินจากไปจนลับตา ความรู้สึกเหนื่อยล้าจากการฝึกและจากเรื่องราวของลิเลียน่ายังคงอยู่ แต่ตอนนี้มันถูกแทนที่ด้วยความหวังและความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้

         'ฉันจะรอ...รอจนกว่าเธอจะกลับมา' เดม่อนคิดในใจ 'แล้วฉันจะลองพยายามเข้าหาลิเลียน่าอีกครั้ง' เขาเชื่อว่าความผูกพันที่พวกเขามีต่อกันนั้นไม่ได้หายไปไหน เพียงแค่มันถูกซ่อนอยู่ภายใต้บางสิ่งบางอย่างที่เขายังไม่เข้าใจ และเขาจะต้องพยายามทำความเข้าใจมันให้ได้

     เดม่อนคิดแล้วค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงใต้ต้นไม้ เพื่อพักผ่อนอย่างสงบสักครู่ ท่ามกลางสายลมยามเย็นพัดเย็นสบาย

        

วิชาจิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส คลาสที่ 2/4

รางวัลเข้าฝึก (แนบโรล): +2 Point

ทุกๆ การฝึกจะได้รับค่าความสนิท +5 (ไม่จำกัดไบต์) 

โบนัส: ทุกๆ 10,000 ไบต์ ได้รับค่าความสนิทเพิ่มอีก +5 (สูงสุด 100,000 ไบต์ รวม 50)

รวม 50,000 ไบต์: 30 แต้ม

มอบ กุหลาบสีน้ำเงิน ให้ [NPC-65] แคลรีส ลา รู +40

- พูดคุยประจำวัน +5

- หอมเย้ายวน : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +10 ความสนิทสนม

- เสน่ห์อันเลิศล้ำ : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +5 ความสนิทสนม

รวม: 60 แต้ม

NC

Nymeria HEROES

18-07-2025 08.00 AM

I want to be your everything little darling

ค่ำคืนที่ผ่านมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ไนมีเรียได้หลับใหลอย่างแท้จริง การหลับใหลที่ปราศจากความฝันอันน่าสะพรึงกลัวหรือเสียงกระซิบของคำพยากรณ์ มันคือการพักผ่อนที่ร่างกายและจิตวิญญาณของเธอโหยหามานาน แสงแดดยามเช้าที่ส่องลอดผ่านหน้าต่างของเคบิน 20 ไม่ได้ปลุกเธอให้ตื่น แต่กลับเป็นความเงียบสงบที่แปลกปลอมเกินไปต่างหาก

ห้วงคำนึงของสตรีตาคมเต็มไปด้วยเศษเสี้ยวของเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา ภาพของไฮดร้าที่งอกออกมาสิบหัว, ความเย็นเยียบของพลังที่ไหลบ่าเข้าสู่ร่าง, และถ้อยคำแห่งวันสิ้นโลกที่ออกจากปากของเทพพยากรณ์ ทุกอย่างหมุนวนอยู่ในหัวราวกับเศษซากของพายุที่เพิ่งสงบลง

“ธิดาแห่งม่านหมอกปลุกเงาที่หลับใหล”

คำพยากรณ์นั้นไม่ใช่แค่ลางบอกเหตุอีกต่อไป แต่มันคือตราประทับที่ถูกตีลงบนโชคชะตาของเธอเรียบร้อยแล้ว การตัดสินใจจึงเกิดขึ้นอย่างเงียบงันในใจ เธอต้องไปพบไครอน เพื่อปรึกษา เพื่อหาคำตอบ และเพื่อเตรียมตัวสำหรับสงครามครั้งใหม่ที่กำลังจะมาถึง

ขณะที่กำลังจะลุกจากเตียงนั้นเอง เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของเด็กสาวคนหนึ่งจากบ้านไอริส “พี่ไนมีเรียคะ! มีข้อความสายรุ้งถึงพี่ค่ะ!” เด็กสาวกล่าวพลางยื่นแผ่นกระดาษที่ยังคงมีละอองน้ำสีรุ้งเกาะอยู่จางๆ ให้ “รุ่นพี่ไฮด์ฝากมาบอกว่า ให้ไปพบรุ่นพี่คริสโตเฟอร์ที่คาเฟ่พรุ่งนี้ตอนหกโมงค่ะ น่าจะเรื่องสอบคลาสยิงปืนนะคะ”

เจ้าของรอยยิ้มงามรับข้อความมาด้วยรอยยิ้มขอบคุณ ก่อนจะปิดประตูลง ช่างเป็นการเริ่มต้นวันที่วุ่นวายเสียจริง

มื้อเช้าของวันคือหนวดคราเค่นทอดกรอบที่ได้รับเป็นของฝากมาจากเพื่อนร่วมค่าย มันคือหนึ่งในข้อดีของการสร้างมิตรภาพเอาไว้ทั่วสารทิศ รสชาติเค็มๆ มันๆ และความกรุบกรอบของมันอร่อยกว่าที่คิดไว้มาก ช่วยปลุกให้สมองที่ยังคงเฉื่อยชาอยู่ตื่นตัวขึ้นมาได้บ้าง

หลังมื้อเช้า ร่างอรชรในชุดฝึกซ้อมที่ทะมัดทะแมงก็ออกจากเคบิน 20 แต่จุดหมายของเธอไม่ใช่บ้านหลังใหญ่ในทันที สองเท้าพาร่างบางไปยังลานฝึกซ้อมที่คุ้นเคย ที่ที่กลิ่นเหงื่อ, ฝุ่นดิน, และโลหะผสมปนเปกันจนเป็นกลิ่นเฉพาะตัว ที่นั่น เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ กำลังฝึกซ้อมดาบอยู่ตามลำพัง การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็ว, หนักหน่วง, และเต็มไปด้วยประสิทธิภาพที่น่ากลัว

เธอผู้นั้นยืนรออย่างเงียบๆ จนกระทั่งเขาฝึกจบและหันมาเห็นเธอ

“มาแต่เช้าเลยนะ” เขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ตามปกติ แต่ในแววตานั้นมีความอ่อนลงเล็กน้อย

“ก็แค่มาบอกลาน่ะค่ะ” สตรีรอยยิ้มเรียบตอบ “ในฐานะที่การติวเข้มแบบตัวต่อตัวของรุ่นพี่จบลงแล้ว”

บุตรแห่งแอรีสเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าด้วยหลังมือ เขามองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากวันแรกที่เจอกันอย่างสิ้นเชิง “เธอไม่ใช่แค่ฉลาด” เขาเอ่ยขึ้นมาตรงๆ “แต่ยังอึดกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ จากนี้ไปก็ลองไปทำภารกิจจริงๆ ดูซะ จะได้รู้ว่าสิ่งที่ฉันสอนไปมันใช้ได้ผลแค่ไหน”

นั่นคือคำชมครั้งแรกที่เธอเคยได้รับจากเขา มันไม่ใช่คำชมที่หวานหู แต่กลับหนักแน่นและจริงใจที่สุด

“พูดถึงภารกิจเดินทาง” เจ้าของนัยน์ตาลึกลับกล่าว “พอดีว่าฉันเพิ่งได้รับมาสดๆ ร้อนๆ เลยค่ะ เมื่อคืนนี้เอง”

เธอเล่าเรื่องคำพยากรณ์แห่งวันสิ้นโลกที่ได้รับจากเรเชลให้เขาฟังทั้งหมด ไม่มีการปิดบัง ไม่มีการอ้อมค้อม เธอเล่าในฐานะที่เขาไม่ใช่แค่ครูฝึกอีกต่อไป แต่เป็นคนที่ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน

ยิ่งฟัง ใบหน้าของเลเวอเรทท์ก็ยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ ในฐานะบุตรแห่งเทพแห่งสงคราม เขาย่อมเข้าใจความหมายของคำว่า ‘โรคระบาด, สงคราม, ความอดอยาก, และความตาย’ ได้ดีกว่าใครทั้งหมด

“คำพยากรณ์ระดับนี้” เขากล่าวเสียงเข้มหลังจากที่เธอเล่าจบ “มันคือภารกิจระดับวีรบุรุษที่ไม่ใช้สนามเด็กเล่นของมือใหม่” หยุดไปชั่วครู่ ดวงตาสีฟ้าคมกริบคู่นั้นจ้องมองเธออย่างจริงจัง “รออยู่ที่นี่แป๊บหนึ่ง ฉันมีบางอย่างจะให้ มันน่าจะช่วยให้เธอรอดกลับมาได้”

เขากำลังจะหันหลังเดินไปยังเคบินของเขา แต่ไนท์กลับเอ่ยขัดขึ้น

“ขอบคุณสำหรับความหวังดีค่ะรุ่นพี่” เธอกล่าวพลางยิ้มบางๆ “แต่ฉันไม่ชอบรับของใครฟรีๆ”

มือที่วาดเฮนน่าจนเต็มล้วงเข้าไปในแหวนลูกบากษ์มิติของเธอแล้วหยิบไส้กรอกย่างร้อนๆ ที่ยังส่งกลิ่นหอมฉุยออกมาสองสามชิ้นแล้วยื่นให้เขา “ถือซะว่านี่เป็นการแลกเปลี่ยนก็แล้วกันค่ะ”

เลเวอเรทท์มองไส้กรอกย่างของโปรดของเขาในมือของเธอ สลับกับมองใบหน้าที่ยิ้มอย่างรู้ทันนั้นแล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขารับมันมาถือไว้

“เอาเป็นว่า” ร่างอรชรกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่เจือความขี้เล่นเป็นครั้งแรกของวัน “ถ้ารุ่นพี่รับปากว่า เมื่อฉันกลับมาถึงค่ายอีกครั้ง จะปฏิบัติต่อฉันให้ดีขึ้นอีกหน่อย ไม่ใช่ในฐานะเด็กบ้านเฮคาทีรึแม่มดที่น่าระแวง แต่ในฐานะรุ่นน้องคนโปรดของคุณน่ะ ฉันจะยอมรับของชิ้นนี้โดยไม่มีข้อโต้แย้งเลย”

คำท้านั้นทำให้บุตรแห่งแอรีสหลุดยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก เขาส่ายหน้าเบาๆ ให้กับความเจ้าเล่ห์ที่ไม่เคยลดละของเธอ ก่อนจะกัดไส้กรอกย่างเข้าไปคำโตโดยไม่ตอบอะไร แต่ในความเงียบนั้น มันคือคำตอบรับที่ชัดเจนที่สุดแล้ว

******

กินหนวดคราเค่นทอดกรอบ : ผู้กินอาหารจานนี้ผ่านโรลเพลย์และส่งมาไอดี GOD ได้รับ +3 VIT

กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : แจ้งรุ่นพี่ว่ากำลังจะไปทำภารกิจคำพยากรณ์ รัตติกาลที่สาบสูญ (หัวใจ 10 ดวง)

[NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5 พี่เลิกตึงใส่ผมได้ละ ผมไม่ได้จีบพี่เชิงนั้นคับ

มอบ ใส้กรอกย่าง + 20

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

24-07-2025 13.15 PM

I want to be your everything little darling

สมองที่ถูกใช้งานอย่างหนักหน่วงตลอดช่วงเช้าต้องการเชื้อเพลิงมาเติมเต็ม และไม่มีอะไรจะตอบสนองความต้องการนั้นได้ดีไปกว่าโปรตีนจากใต้ทะเลลึก สองเท้าพาร่างที่เริ่มโหยหาพลังงานมายังศาลาอาหารที่คึกคักไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงกระทบกันของภาชนะ กลิ่นอาหารหลากหลายชนิดที่ลอยมาปะทะจมูกนั้นน่าจะทำให้ใครหลายคนน้ำลายสอ แต่สำหรับเป้าหมายของไนท์ในวันนี้แล้ว มันอาจจะทำให้บางคนอยากจะเบือนหน้าหนี

หนวดคราเค่นทอดกรอบที่เหลือจากมื้อเย็นเมื่อวานถูกตักใส่จานจนพูน มันคือเมนูพิเศษที่ไม่ค่อยมีใครกล้าลองนัก แต่สำหรับคนที่ต้องการพลังงานเพื่อใช้ในการฝึกฝนอันต่อเนื่องแล้ว รูปลักษณ์ที่น่าสยดสยองของมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

“นี่เธอกำลังจะกินอสุรกายจากขุมนรกเป็นมื้อกลางวันจริงๆ เหรอ” เสียงของวิญญาณสาวดังขึ้นในหัวด้วยความขยะแขยงอย่างไม่ปิดบัง “เห็นแล้วมันพะอืดพะอมจนพลังเวทของฉันแทบจะตีกลับ ให้ตายเถอะ สมัยของฉันอย่างน้อยเราก็ยังย่างมันให้สุกก่อนจะกินนะ ไม่ใช่เอามาทอดจนกรอบเป็นขนมขบเคี้ยวแบบนี้”

“มันคือโปรตีนขั้นสูง และฉันที่ตอนนี้วิ่งฝึกไปทั่วเพื่อเตรียมรับมือหายนะครั้งใหญ่ ต้องการมัน!!” เจ้าของรอยยิ้มเรียบตอบกลับพลางจัดการกับอาหารจานยักษ์ตรงหน้าอย่างไม่สนใจไยดี

หลังจากเติมพลังให้ตัวเองจนเต็มที่แล้ว ก่อนที่จะเดินออกจากศาลาอาหาร ร่างอรชรก็แวะไปที่เคาน์เตอร์อีกครั้ง คว้าแฮมเบอร์เกอร์เนื้อชิ้นโตที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ มาหนึ่งชิ้น มันไม่ใช่สำหรับเธอ แต่เป็นเครื่องบรรณาการสำหรับครูฝึกคนต่อไป

อากาศยามบ่ายที่ลานประลองนั้นร้อนระอุราวกับลมหายใจของมังกร พื้นดินที่แห้งผากคลุ้งไปด้วยฝุ่นทุกครั้งที่มีการก้าวเท้า และเสียงดาบที่กระทบกับโล่ก็ดังก้องไปทั่วราวกับเป็นบทเพลงแห่งสงครามที่ไม่เคยมีวันจบสิ้น

เอมีเลีย แอร์ฮาร์ต ยืนอยู่กลางลานประลองด้วยท่าทีที่สงบนิ่งและน่าเกรงขาม ร่างสูงโปร่งในชุดเกราะฝึกซ้อมที่ทะมัดทะแมงนั้นดูราวกับรูปปั้นของเทพีแห่งสงคราม ดวงตาสีฟ้าของหล่อนคมกริบและจดจ่ออยู่กับการฝึกสอน ไม่ได้วอกแวกไปกับสิ่งรอบข้าง

“สำหรับนักบินผู้ยิ่งใหญ่ที่สละเวลามาสอนนักรบฝึกหัดค่ะ” สตรีตาคมเอ่ยขึ้นพลางยื่นห่อแฮมเบอร์เกอร์ให้

เอมีเลียเหลือบมองของในมือด้วยหางตา ก่อนจะหันมารับมันไปอย่างเงียบเชียบ รอยยิ้มที่แทบจะมองไม่เห็นปรากฏขึ้นที่มุมปากของหล่อนเพียงชั่วครู่ก่อนจะเลือนหายไป “ขอบใจ” คือคำพูดสั้นๆ ที่หลุดออกมา นั่นคือการยอมรับในแบบฉบับของเธอ

“วันนี้” ครูฝึกผู้เป็นตำนานกล่าวเปิดบทเรียนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เราจะมาเรียนรู้เกี่ยวกับการสวนกลับ การโจมตีที่แท้จริงไม่ได้เริ่มขึ้นเมื่อเธอเป็นฝ่ายรุก แต่เริ่มขึ้นในเสี้ยววินาทีที่เธอป้องกันการโจมตีของศัตรูได้สำเร็จ”

บทเรียนเริ่มต้นด้วยพื้นฐานการโจมตีด้วยดาบ ทั้งการฟัน (Slash) ที่เน้นความรุนแรงและวงกว้าง และการแทง (Thrust) ที่เน้นความแม่นยำและจู่โจมในจุดตาย การเคลื่อนไหวของธิดาแห่งเฮคาทีนั้นแตกต่างจากคนอื่นๆ มันไม่ได้เปี่ยมไปด้วยพละกำลัง แต่กลับเต็มไปด้วยความแม่นยำและประสิทธิภาพที่น่าขนลุก ทุกการเคลื่อนไหวถูกคำนวณมาอย่างดี ราวกับกำลังร่ายรำเวทมนตร์แห่งความตาย

จากนั้นก็เป็นการใช้โล่เพื่อการรุก การกระแทกด้วยโล่ ไม่ใช่แค่การผลัก แต่คือการใช้แรงปะทะเพื่อทำลายจังหวะและเปิดช่องว่างของศัตรู

และสุดท้ายก็มาถึงหัวใจของบทเรียนในวันนี้ หลักการ “ป้องกันและสวนกลับ” (Block and Counter)

“บล็อก แล้วแทง! บล็อก แล้วฟัน! ทำให้มันเป็นสัญชาตญาณ!” เสียงของเอมีเลียก้องไปทั่วลานประลอง

ร่างบางฝึกซ้อมคอมโบนั้นกับหุ่นฟางซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว เสียงโลหะที่กระทบกับฟางแห้งดังขึ้นเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอ มันคือท่วงทำนองแห่งการป้องกันและการตอบโต้ที่เริ่มจะหลอมรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียวกับการเคลื่อนไหวของร่างกาย

“ยังช้าไป!” เอมีเลียเดินเข้ามาติวเข้ม “จังหวะระหว่างการบล็อกกับการสวนกลับของเธอห่างกันเกินไป อสูรตัวจริงมันไม่รอยืนรอให้เธอตั้งท่าสวยๆ หรอกนะ”

ว่าแล้วครูฝึกในตำนานก็หยิบดาบและโล่ฝึกซ้อมขึ้นมาเอง “มานี่ มาซ้อมกับฉัน”

การซ้อมแบบเบาๆ กับเอมีเลียนั้นให้ความรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ต่อหน้าพายุเฮอริเคน ทุกการโจมตีของหล่อนรวดเร็ว, หนักหน่วง, และไร้ซึ่งความปรานี แต่ในขณะเดียวกัน มันก็คือบทเรียนที่ดีที่สุด ไนท์ถูกบีบให้ต้องใช้สัญชาตญาณทั้งหมดที่มีเพื่อป้องกันและหาจังหวะสวนกลับ นางต้องเรียนรู้ที่จะอ่านการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อ, ทิศทางของสายตา, และจังหวะการหายใจของคู่ต่อสู้

“ดีขึ้น” เอมีเลียกล่าวหลังจากที่การซ้อมจบลง เหงื่อของหล่อนยังไม่ซึมออกมาแม้แต่หยดเดียว “แต่ยังต้องฝึกอีกเยอะ จำไว้เสมอว่า ดาบและโล่ไม่ใช่แค่เหล็กสองชิ้น แต่มันคือส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ”

ถึงแม่บทเรียนในวันนี้จบลง แต่มันได้ทิ้งร่องรอยแห่งความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นไว้ในใจของว่าที่แม่มดสาว การต่อสู้ไม่ใช่แค่การใช้พลัง แต่คือการอ่านเกม คือการหาจังหวะ และคือการเปลี่ยนการป้องกันให้กลายเป็นการโจมตีที่อันตรายที่สุด

******

เข้าเรียนวิชาดาบและโล่ 3/4 รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

กินหนวดคราเค่นทอดกรอบ : ผู้กินอาหารจานนี้ผ่านโรลเพลย์และส่งมาไอดี GOD ได้รับ +3 VIT

[NPC-06] เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต

ให้ แฮมเบอร์เกอร์ ของโปรด +20

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

การพูดคุย: +5 ความสนิทสนม คือผมเรียนกับคุณคับ ถามเก่งด้วยนะ

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

28-07-2025 15.10 AM

I want to be your everything little darling

 ก้อนหินแห่งปัญญาที่เพิ่งได้รับจากเทพีอะธีน่ายังคงให้ความรู้สึกอุ่นซ่านและกระจ่างชัดอยู่ในความคิด แต่ท้องที่เริ่มส่งเสียงประท้วงก็เรียกร้องพลังงานที่เป็นรูปธรรมมากกว่าพลังแห่งความรู้ สองเท้าจึงพาร่างที่สวมชุดฝึกซ้อมอันคุ้นเคยมายังศาลาอาหารที่เริ่มคึกคักขึ้นในยามบ่าย

วันนี้เมนูที่เลือกไม่ใช่ของว่างเบาๆ แต่เป็นสเต็กเนื้อสันในของมิโนทอร์ที่ถูกย่างมาอย่างดีจนส่งกลิ่นหอมเย้ายวนไปทั่ว มันคือมื้ออาหารที่ไม่ได้กินเพื่อความอร่อย แต่กินเพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งชัยชนะ เพื่อตอกย้ำความทรงจำถึงภารกิจเดี่ยวครั้งแรกที่สำเร็จลุล่วงด้วยไหวพริบและคมดาบของตนเอง

“แหม กล้าหาญชาญชัยเสียจริงนะ” เสียงของสตรีในชุดร่างโปร่งใสดังขึ้นในห้วงคำนึงขณะที่เจ้าของรอยยิ้มเรียบกำลังจัดการกับสเต็กชิ้นโต “กินญาติห่างๆ ของอสูรที่เธอเพิ่งจะสังหารไปเนี่ย ไม่กลัวว่ามันจะลุกขึ้นมาวิ่งไล่ขวิดในท้องรึไง”

“วัยกำลังโตต้องเสริมโปรตีนบ้างสิแคลร์ และนี่เป็นการให้เกียรติคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งต่างหาก” ร่างอรชรตอบกลับในใจ ก่อนจะจัดการกับมื้ออาหารตรงหน้าจนหมดเกลี้ยง และเช่นเคย ก่อนจะจากไปก็ไม่ลืมที่จะหยิบแฮมเบอร์เกอร์เนื้อชิ้นโตสองชั้นห่อกลับไปด้วยหนึ่งชิ้น

ลานประลองในช่วงบ่ายยังคงร้อนระอุและอบอวลไปด้วยกลิ่นของหยาดเหงื่อ, โลหะ, และผืนดินที่แห้งผากเช่นเคย เอมีเลีย แอร์ฮาร์ต ยืนรออยู่แล้วด้วยท่าทีที่เคร่งขรึมและจริงจังยิ่งกว่าทุกครั้ง ดวงตาของหล่อนจับจ้องมาที่ไนท์ราวกับจะประเมินทุกอณูของความพร้อมก่อนการทดสอบครั้งสุดท้าย

“เชื้อเพลิงสำหรับเครื่องบินรบค่ะ” ว่าที่แม่มดสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นห่อเบอร์เกอร์ให้

นักบินในตำนานรับไปโดยไม่ได้เอ่ยคำขอบคุณใดๆ แต่สายตาที่อ่อนลงเล็กน้อยนั้นก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว “วันนี้คือบทสรุปของทุกสิ่งที่เราเรียนกันมา” หล่อนกล่าวเสียงเรียบ “ตั้งใจให้ดีล่ะ เพราะพรุ่งนี้จะไม่มีโอกาสให้แก้ตัวอีกแล้ว”

น้ำเสียงนั้นหนักแน่นและเปี่ยมด้วยความหมาย มันคือคำพูดของครูที่รู้ดีว่าลูกศิษย์กำลังจะก้าวเข้าสู่สมรภูมิที่แท้จริง

“ก่อนที่เราจะเริ่มภาคปฏิบัติ” เอมีเลียกล่าวต่อ “เรามาทบทวนทฤษฎีกันอีกครั้ง” ภาพฉายเวทมนตร์ปรากฏขึ้นกลางอากาศเป็นรูปของอสุรกายสามชนิดที่คุ้นเคย

“เฮลล์ฮาวนด์ จงใช้ความเร็วและความคล่องตัวให้เป็นประโยชน์ อย่าปะทะตรงๆ แดรคีเน ล่อให้พวกมันเข้ารุมในที่แคบแล้วใช้โล่กระแทกเพื่อทำลายการประสานงาน ยักษ์ไลสโตรโกเนียน ให้ใช้สมอง อย่าใช้กำลัง หาสิ่งกีดขวาง ทำให้พวกมันเสียหลักล้มด้วยตัวเอง”

ทฤษฎีถูกสรุปจบลงอย่างรวดเร็วและกระชับ จากนั้นก็เป็นการฝึกการเคลื่อนที่บนพื้นที่จำลองที่ไม่เรียบและเต็มไปด้วยสิ่งกีดขวาง ธิดาแห่งเฮคาทีต้องเรียนรู้ที่จะตระหนักถึงรอบทิศทาง ระวังหลังอยู่เสมอ และใช้ทุกย่างก้าวให้เกิดประโยชน์สูงสุด

และแล้วก็มาถึงช่วงเวลาสำคัญที่สุด การทดสอบขั้นสุดท้ายในฉากการต่อสู้จำลอง

เอมีเลียชี้นิ้วไปยังกลางลานประลอง หุ่นยนต์อสูรที่ทำเลียนแบบจากสัมฤทธิ์สามตัวอยู่ตรงนั้นมาพักใหญ่แล้ว ดุท่ารุ่นพี่จะขอความช่วยเหลือจากกระท่อมเฮเฟตัสมาไม่น้อยในการฝึกพวกเธอ พวกมันคำรามลั่นด้วยเสียงของกลไกที่น่าขนลุก เฮลล์ฮาวนด์ที่เคลื่อนไหวได้เร็วดั่งเงา, แดรคีเนที่แกว่งดาบและแส้ไปมาอย่างน่ากลัว, และยักษ์ไลสโตรโกเนียนขนาดจำลองที่ยังคงดูน่าเกรงขาม

“เป้าหมายของเธอคือเอาชีวิตรอดและทำลายพวกมันให้ได้ทั้งหมด” เอมีเลียสั่งการ “ฉันจะประเมินผลจากท่าทาง การตัดสินใจ และการใช้ทักษะของเธอ เริ่มได้!”

สิ้นเสียงคำรามของครูฝึก เฮลล์ฮาวนด์จักรกลก็พุ่งเข้าใส่เป็นตัวแรก!

ไนท์ไม่ได้พุ่งเข้าปะทะ แต่กลับวิ่งหลบไปทางด้านข้าง ใช้เสาหินจำลองเป็นที่กำบัง ดวงตาที่คมกริบกวาดมองการเคลื่อนไหวของศัตรูทั้งหมดอย่างรวดเร็ว แดรคีเนกำลังขยับปีกเข้ามาจากทางซ้าย ในขณะที่ยักษ์กำลังเงื้อกระบองเตรียมทุบ

“แผน แผนอยู่ไหน!” เสียงของวิญญาณสาวดังขึ้นอย่างร้อนรน

ธิดาแห่งเฮคาทีใช้ความคิดในเสี้ยววินาที นางกระแทกโล่เข้ากับเสาหินอย่างแรงจนเกิดเสียงดังสนั่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเฮลล์ฮาวนด์ ก่อนจะพุ่งตัวออกจากที่กำบังแล้วสไลด์ตัวลอดใต้แขนของยักษ์ที่กำลังเหวี่ยงกระบองลงมาอย่างสุดแรง

โครม! กระบองทองสัมฤทธิ์ฟาดเข้ากับพื้นดินจนสะเทือนเลื่อนลั่น

จังหวะนั้นเอง ไนท์ก็ดีดตัวขึ้นมาอยู่ด้านหลังของยักษ์แล้วใช้ดาบแทงเข้าไปที่ข้อพับเข่าที่เป็นจุดเชื่อมต่อกลไกอย่างแม่นยำ ยักษ์จักรกลเสียหลักล้มคุกเข่าลง แดรคีเนที่กำลังพุ่งเข้ามาต้องชะงักกะทันหัน

นั่นคือโอกาสที่รอคอย! ร่างอรชรไม่รอช้า พุ่งตัวเข้าใส่แดรคีเนทันที เสียงดาบปะทะกับดาบดังขึ้นเป็นประกายไฟ โล่ถูกใช้เพื่อปัดป้องแส้ที่ฟาดเข้ามา ก่อนที่เจ้าของรอยยิ้มงามจะใช้ท่า “ป้องกันและสวนกลับ” ที่เพิ่งเรียนมาสดๆ ร้อนๆ

เคร้ง! โล่รับการฟันของแดรคีเนไว้ได้ ก่อนที่คมดาบของไนท์จะแทงสวนกลับเข้าไปที่ช่องว่างใต้แขนของหุ่นยนต์อย่างรวดเร็ว แดรคีเนจักรกลชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่แสงไฟในดวงตาของมันจะดับวูบลง

เหลือเพียงตัวสุดท้าย เฮลล์ฮาวนด์ที่กำลังวิ่งวนรอบตัวอย่างสับสน

“จบมันซะ!”

สตรีผู้สวมแหวนผีสิงไม่ได้รอให้ศัตรูตั้งตัวได้ นางใช้ความได้เปรียบจากพื้นที่ที่ไม่เรียบกระโดดขึ้นไปบนซากของยักษ์จักรกล แล้วพุ่งตัวลงมาหาเฮลล์ฮาวนด์จากมุมสูงราวกับเป็นนักล่าแห่งรัตติกาล คมดาบฟาดเฉือนลงไปที่ลำคอของมันอย่างแม่นยำและไร้ซึ่งความปรานี ศีรษะของหุ่นยนต์สุนัขกลิ้งหลุนๆ ไปกับพื้น

ทุกอย่างกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงหอบหายใจของหญิงสาวและเสียงกลไกที่กำลังจะหยุดทำงาน

เอมีเลียเดินเข้ามาเงียบๆ ใบหน้าของหล่อนยังคงเรียบเฉย แต่ในแววตานั้นมีความพึงพอใจฉายชัดออกมา

“การตัดสินใจดี การเคลื่อนไหวใช้ได้” หล่อนกล่าวสรุป “แต่ยังลังเลเกินไปในจังหวะสุดท้าย”

ครูฝึกผู้เป็นตำนานหยุดยืนตรงหน้าลูกศิษย์ ก่อนจะวางมือลงบนบ่าของไนท์เบาๆ “แต่สำหรับภารกิจที่เธอกำลังจะไปเจอ แค่นี้ก็ถือว่าสอบผ่านแล้วล่ะ”

มันคือคำชมที่สูงที่สุดเท่าที่จะได้รับจากเอมีเลีย แอร์ฮาร์ต และคือตราประทับสุดท้ายที่ยืนยันว่า ธิดาแห่งเฮคาทีคนนี้ พร้อมแล้วสำหรับทุกสิ่งที่จะมาถึงในภารกิจ.. เอ๊ะ หรือเหมือนเธอลืมอะไรไปบางอย่าง

*****

เข้าเรียนวิชาดาบและโล่ 4/4 ครบ!

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

กินสเต็กมิโนทอร์ย่าง : ผู้กินอาหารจานนี้ผ่านโรลเพลย์และส่งมาไอดี GOD ได้รับ +3 Point

[NPC-06] เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต

ให้ แฮมเบอร์เกอร์ ของโปรด +20

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

การพูดคุย: +5 ความสนิทสนม คือผมเรียนกับคุณคับ

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes