[ใกล้กับสนามฝึก] อัฒจันทร์

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

17 · กรกฎาคม · 2025 · 13.00 - 15.00 น.

         เดม่อนตื่นเช้าตรู่ตามปกติ เขาวิ่งออกกำลังกายรอบค่ายจนเหงื่อซึมไปทั่วทั้งตัว แม้จะเหนื่อยล้าจากการปะทะกับมิโนทอร์เมื่อคืน แต่เขาก็ยังคงรักษาวินัยการฝึกฝนอย่างเคร่งครัด หลังจากพักผ่อนครู่หนึ่ง เขาก็หยิบโล่อัสพิสขึ้นมาพาดไหล่บวกกับใช้พลังหอมเย้ายวนเพื่อชำระล้างร่างกายให้สดชื่นราวกับอาบน้ำใหม่ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังอัฒจันทร์ ซึ่งเป็นสถานที่จัดคลาสวิชาจิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส

       ขณะที่เดินไป เดม่อนก็ครุ่นคิดถึงคำพูดของรุ่นพี่แคลรีสเมื่อวาน 'พรุ่งนี้เจอกันที่สนามฝึกตอนเช้านะ' ตอนนั้นเขายังไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร แต่เมื่อได้ยินข่าวลือจากชาวค่ายคนอื่นๆ ว่าวันนี้แคลรีสจะมาสอนวิชานี้แทนรุ่นพี่เลเวอเรทท์ที่ยังไม่กลับมาค่าย เดม่อนก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง 'แค่คนเดียวก็น่ากลัวจะแย่แล้ว นี่เพิ่มพี่แคลรีสที่มีชื่อเสียงอีกคน' เขานึกในใจ ใบหน้าของธิดาแห่งแอรีสที่บึ้งตึงและแววตาที่ดูไม่ยินดีรับการปฏิเสธยังคงติดตาเขาอยู่

       เมื่อเวลา 13:00 น. ตรงเป๊ะ เดม่อนก็มาถึงอัฒจันทร์ มีชาวค่ายจำนวนหนึ่งมารวมตัวกันแล้ว ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนรุ่นน้องที่เพิ่งเข้าค่ายได้ไม่นาน แคลรีส ลา รู ยืนอยู่กลางลานฝึกในชุดเสื้อกล้ามสีดำและกางเกงทหาร ดูทะมัดทะแมงและน่าเกรงขามเช่นเคย เธอถือไมเมอร์ หอกไฟฟ้าคู่ใจของเธอไว้ในมือ

     "เอาล่ะทุกคน!" แคลรีสตะโกนเสียงห้าว ดวงตาของเธอกวาดมองไปทั่ว "ยินดีต้อนรับสู่คาบที่สองของวิชาจิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส! วันนี้ฉันจะมาสอนแทนเจ้าเลเวอเรทท์ที่ยังไม่กลับมา" เธอหยุดเล็กน้อย แล้วจ้องมองมาที่เดม่อนเป็นพิเศษ "หวังว่าทุกคนจะพร้อมสำหรับบทเรียนที่แท้จริงนะ!"

     เธอก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย "วันนี้เราจะมาเรียนรู้เรื่อง 'ทุกอย่างคืออาวุธ'!" แคลรีสพูดพลางใช้ปลายหอกชี้ไปที่พื้น "พวกเจ้าคิดว่าชัยชนะคือจุดสิ้นสุดงั้นเหรอ? ผิดถนัด! จำเรื่องเพอร์ซีอุสได้ไหม? หลังจากที่เขาตัดหัวเมดูซ่าได้แล้ว เขาไม่ได้โยนมันทิ้งไป! เขาเปลี่ยนมันให้เป็นอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของเขา! นั่นแหละคือจิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส! มันคือการมองเห็นโอกาสในทุกสิ่ง! ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของรอบตัว หรือแม้แต่สิ่งที่ได้มาจากการต่อสู้!"

     แคลรีสเดินไปรอบๆ พลางอธิบายต่อ "เมื่อพวกนายเอาชนะอสุรกายได้แล้ว อย่าเพิ่งคิดว่าจบ! พวกนายจะต้องรู้จักพลิกแพลง นำทุกสิ่งที่เหลืออยู่มาใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด! เศษซากของอสุรกาย อาวุธที่มันทิ้งไว้ หรือแม้แต่สภาพแวดล้อมรอบตัว...ทุกอย่างสามารถเป็นอาวุธได้หมด!"

     จากนั้น แคลรีสก็เดินไปยังโต๊ะที่วางของใช้ต่างๆ ไว้ เธอหยิบของบางอย่างขึ้นมา "เอาล่ะ ถึงเวลากิจกรรมภาคปฏิบัติแล้ว! ฉันจะให้ปริศนาสถานการณ์กับพวกนาย!"

     เธอชี้ไปที่ชาวค่ายคนหนึ่ง "สมมติว่า...พวกเธอเพิ่งเอาชนะไซคลอปส์ได้แล้ว แต่ตอนนี้มีเฮลล์ฮาวนด์อีกฝูงกำลังมุ่งหน้ามาหาพวกเธออย่างรวดเร็ว! ในกระเป๋าของไซคลอปส์ที่ตายไป มีแค่ค้อนยักษ์, เชือกยาวๆ, และเศษโลหะขนาดใหญ่... พวกเธอจะใช้อะไรสร้างความได้เปรียบในสถานการณ์นี้!?"

     ชาวค่ายหลายคนเริ่มกระซิบกระซาบกัน บางคนก็ทำหน้าครุ่นคิด เดม่อนเองก็เริ่มประมวลผลสถานการณ์ในหัวทันที

     แคลรีสมองมาที่เดม่อน "เจ้าเด็กบ้านอะโฟรไดต์! นายก่อนเลย! นายจะทำยังไง!?"

     เดม่อนรู้สึกกดดันเล็กน้อย แต่เขาก็พยายามตั้งสติ 'ค้อนยักษ์...เชือก...เศษโลหะ...เฮลล์ฮาวนด์...' เขานึกถึงสิ่งที่โกรเวอร์สอนเมื่อวานเรื่องการประเมินภัยคุกคาม และสิ่งที่แคลรีสเพิ่งสอนไปเรื่องการใช้ทุกอย่างเป็นอาวุธ

     "ผม...ผมจะใช้เชือกครับรุ่นพี่!" เดม่อนตอบเสียงดังฟังชัด "ผมจะผูกปลายเชือกเข้ากับค้อนยักษ์ แล้วเหวี่ยงมันเหมือนลูกตุ้ม!" เขานึกภาพในหัว 'ถ้าเหวี่ยงได้แรงพอ มันจะสร้างแรงกระแทกมหาศาล' "จากนั้น ผมจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่สูงที่สุดแถวนั้น แล้วใช้ค้อนยักษ์ที่ผูกเชือกไว้เหวี่ยงใส่พวกเฮลล์ฮาวนด์จากด้านบนครับ! หรือถ้ามันเข้ามาใกล้ ผมก็จะใช้เศษโลหะขว้างใส่เพื่อถ่วงเวลา หรือใช้เป็นโล่ชั่วคราวครับ"

     แคลรีสเงียบไปครู่หนึ่ง เธอจ้องมองเดม่อนด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ก่อนที่มุมปากของเธอจะยกขึ้นเล็กน้อย "ไม่เลว!" เธอพูดเสียงห้าว "เป็นการคิดที่ใช้ได้! อย่างน้อยก็ไม่ได้คิดแต่จะวิ่งหนี!" เธอหันไปทางชาวค่ายคนอื่นๆ "จำไว้! การคิดนอกกรอบคือสิ่งสำคัญ! อย่าจำกัดตัวเองอยู่แค่สิ่งที่เห็น! ทุกอย่างคืออาวุธ ถ้าพวกเจ้ารู้จักใช้มัน!"

     แคลรีสยังคงให้สถานการณ์สมมติต่างๆ แก่ชาวค่ายคนอื่นๆ แต่ละสถานการณ์มีความซับซ้อนและท้าทายมากขึ้นเรื่อยๆ เธอคอยให้คำแนะนำที่ตรงไปตรงมาและดุดัน แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้และประสบการณ์ที่ล้ำค่า

     เดม่อนยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขารับฟังคำถามและสถานการณ์สมมติจากแคลรีสอย่างตั้งใจ แม้จะไม่ได้ถูกเรียกให้ตอบทุกครั้ง แต่เขาก็คิดหาคำตอบในใจไปด้วยทุกครั้ง

   "สถานการณ์ต่อไป!" แคลรีสประกาศเสียงห้าว "พวกนายอยู่ในป่าลึก พบกับกลุ่มสัตว์ประหลาดที่กำลังหลับใหลอยู่ใกล้ลำธารเล็กๆ คุณไม่มีอาวุธคมๆ เหลืออยู่แล้ว มีเพียงก้อนหินมากมายรอบตัว, เปลือกไม้ที่หลุดร่อนจากต้นไม้, และน้ำในลำธาร... พวกนายจะทำยังไงให้ผ่านสถานการณ์นี้ไปได้ โดยไม่ให้พวกมันตื่น!?"

       ชาวค่ายหลายคนเริ่มกระซิบกระซาบกัน บางคนก็ทำหน้าครุ่นคิด พวกเขามักจะถูกฝึกให้โจมตี ไม่ใช่หลบเลี่ยงหรือใช้สภาพแวดล้อมแบบนี้

       เดม่อนนึกถึงพรจากเลปพราคอนที่ทำให้เขามีความอดทนและไม่ย่อท้อ รวมถึงสิ่งที่โกรเวอร์สอนเรื่องการสังเกตกลิ่นและเสียง และสิ่งที่เลเวอเรทท์สอนเรื่องโล่คือเครื่องมือ

       'น้ำ...หิน...เปลือกไม้...' เดม่อนประมวลผล 'ถ้าไม่ให้ตื่น ก็ต้องไม่เสียงดัง และต้องไม่ให้มันรู้ตัว'

       "ผมจะใช้น้ำครับรุ่นพี่!" เดม่อนตอบ "ผมจะค่อยๆ เทน้ำลงไปบนทางที่พวกมันจะเดินผ่านมา เพื่อทำให้พื้นลื่น แล้วก็วางเปลือกไม้หรือก้อนหินที่แหลมคมไว้ใต้ผิวน้ำ เพื่อให้พวกมันสะดุดหรือบาดเจ็บโดยไม่รู้ตัวครับ" 

       เขาหยุดคิด "หรือถ้าพวกมันกำลังหลับอยู่ ผมก็จะค่อยๆ ใช้เปลือกไม้ หรือก้อนหินขนาดเล็ก ขว้างไปในทิศทางตรงกันข้าม เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ หรือสร้างเสียงปลอมๆ ให้พวกมันเข้าใจผิดว่ามีอะไรอยู่ตรงนั้นครับ"

       แคลรีสพยักหน้าช้าๆ ใบหน้าของเธอเริ่มมีแววพอใจมากขึ้นเรื่อยๆ "ใช้ได้! การล่อหลอกและสร้างสถานการณ์ให้ได้เปรียบโดยไม่ต้องปะทะโดยตรง...นั่นแหละสติปัญญา! ไม่ใช่แค่ใช้กำลังทื่อๆ ไปวันๆ!" เธอหันไปมองชาวค่ายคนอื่นๆ "จำไว้! พวกนายไม่จำเป็นต้องสู้ทุกครั้งที่เจอ! บางครั้ง การหลบเลี่ยงหรือใช้สภาพแวดล้อมให้เป็นประโยชน์คือวิธีที่ดีที่สุดในการเอาตัวรอด!"

       แคลรีสยังคงให้สถานการณ์สมมติต่างๆ แก่ชาวค่ายคนอื่นๆ ตลอดช่วงเวลาการฝึก แต่ละสถานการณ์มีความซับซ้อนและท้าทายมากขึ้นเรื่อยๆ เธอคอยให้คำแนะนำที่ตรงไปตรงมาและดุดัน ไม่มีการประนีประนอม แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้และประสบการณ์ที่ล้ำค่า ซึ่งเป็นสิ่งที่เดม่อนและคนอื่นๆ ซึมซับเข้าไปอย่างเต็มที่

         เมื่อเวลา 15:00 น. ตรงเป๊ะ แคลรีสก็ประกาศจบการฝึก "พอแค่นี้สำหรับวันนี้" เธอพูดเสียงห้าว ใบหน้าของเธอดูจริงจัง แต่ก็มีร่องรอยความพึงพอใจในสายตา "จำไว้ให้ดี... ทุกอย่างคืออาวุธ ถ้าพวกนายรู้จักคิด จิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส ไม่ใช่แค่เรื่องของการต่อสู้ แต่คือเรื่องของการใช้สติปัญญาเพื่อพลิกผันสถานการณ์ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ให้กลายเป็นชัยชนะ!" เธอจ้องมองไปที่เดม่อนเป็นพิเศษอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย "ส่วนนาย วันนี้ทำได้ดีนะ... เจ้าเด็กบ้านอะโฟรไดต์"

         ชาวค่ายคนอื่นๆ เริ่มแยกย้ายกันไป บ้างก็เดินไปดื่มน้ำ บ้างก็ไปพูดคุยกันถึงความยากของสถานการณ์สมมติที่ได้รับ เดม่อนรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมา เขาจัดการกับสถานการณ์ที่ยากกว่าที่คิดไว้ได้ด้วยดี และได้รับคำชมจากรุ่นพี่แคลรีสอีกด้วย

         เดม่อนถอดโล่อัสพิสออกมา พลางหอบหายใจเบาๆ เหงื่อซึมไปทั่วแผ่นหลัง แต่ในใจกลับรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาก วันนี้เขาได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญอีกอย่างหนึ่ง และความรู้สึกที่ได้ใช้สติปัญญาเอาชนะอุปสรรคก็เป็นความรู้สึกที่ดีอย่างประหลาด ราวกับความสามารถในการมองผ่านเงาสะท้อนบนโล่ ได้ช่วยให้เขามองเห็นบางสิ่งบางอย่างในตัวเองชัดเจนขึ้นด้วย บางทีถ้าเขา

         หลังจากการฝึกอันเข้มข้นภายใต้การดูแลของธิดาแห่งแอรีสอย่างแคลรีส เดม่อนรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว แต่ก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ เขาตัดสินใจหาที่พักสักครู่ ก่อนที่จะกลับกระท่อมไปชำระล้างร่างกายและพักผ่อน

         เขาเดินไปนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาอยู่ไม่ไกลจากลานฝึก ลมเย็นๆ พัดผ่านมาเป็นระยะๆ ช่วยคลายความร้อนจากเหงื่อที่ซึมอยู่บนแผ่นหลัง เดม่อนหลับตาลง สูดหายใจลึกๆ พยายามปล่อยวางความปวดเมื่อยทั้งหมด

         ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยก็ดังเข้ามาใกล้ พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายดอกไม้แรกแย้มที่ลอยมาตามลม เดม่อนลืมตาขึ้น และเห็นอลิเซีย เคอร์เนอตี้ พี่สาวร่วมบ้านอะโฟรไดต์ที่เขาเจอเป็นคนแรกในวันแรกที่มาถึงค่าย เธอยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยผิวสีน้ำผึ้งและเส้นผมสีเข้มหยิกลอนตามธรรมชาติที่งดงาม ใบหน้าของเธอยังคงเปื้อนรอยยิ้มที่ใจเย็นและอัธยาศัยดี

         "เดม่อน...เป็นยังไงบ้างจ๊ะ" อลิเซียเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เธอเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ อย่างเป็นกันเอง "พี่เห็นนายฝึกหนักมาทั้งวันเลยนี่นา"

         เดม่อนพยักหน้า "ก็...เหนื่อยครับพี่อลิเซีย แต่ก็สนุกดีครับ" เขาพยายามยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นก็ยังดูฝืนเล็กน้อย

         อลิเซียมองมาที่เขาอย่างอ่อนโยน เธอรับรู้ได้ถึงความเศร้าที่ซ่อนอยู่ในแววตาของน้องชายร่วมบ้าน แม้เดม่อนจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เธอก็รู้ว่าเขากำลังคิดถึงเรื่องของลิเลียน่า

         "เรื่องลิเลียน่าใช่ไหมจ๊ะ" อลิเซียพูดเบาๆ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเข้าใจ "พี่ก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าอาการแบบนี้ของลิเลียน่าจะหายไปได้หรือเปล่า" เธอถอนหายใจเล็กน้อย "แต่พี่เชื่อนะว่าลึกๆ แล้วลิเลียน่าก็ยังคงมีความรู้สึกดีๆ และมิตรภาพที่เคยมีให้นายเหมือนเดิม... เพียงแต่บางที นี่อาจจะเป็นเรื่องของเวลาน่ะจ้ะ"

         เธอหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นเล็กน้อย "พี่คิดว่าในภารกิจที่เธอกลับมาจากเฮติตอนนั้น... เธอคงเจออะไรบางอย่างที่หนักหนาสาหัสเกินกว่าที่ใครคนหนึ่งจะแบกรับทุกอย่างไว้เพียงลำพัง" อลิเซียมองไปยังท้องฟ้าที่ยังคงสว่างจ้า เธอเองก็จำเหตุการณ์ในภารกิจเฮติบางช่วงได้ไม่แน่ชัดนัก ราวกับว่าถูกอะไรบางอย่างบดบัง "บางทีเธออาจจะต้องใช้เวลาในการเยียวยาจิตใจของตัวเองนะ...แล้ววันหนึ่ง ทุกอย่างอาจจะกลับมาเป็นปกติได้"

         คำพูดของอลิเซียราวกับสายลมเย็นที่พัดผ่านเข้ามาในใจของเดม่อน มันช่วยปลอบประโลมความรู้สึกหนักอึ้งให้เบาบางลงได้บ้าง เขารู้สึกขอบคุณพี่สาวร่วมบ้านคนนี้ที่เข้าใจความรู้สึกของเขาโดยที่ไม่ต้องอธิบายอะไรมากมายเลย

         เดม่อนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง คำพูดของอลิเซียทำให้ความคิดของเขาวนเวียนอยู่ในหัว 'บางทีเขาไม่ควรถอดใจเร็วเกินไป' แววตาของเขาฉายแววครุ่นคิดตามสิ่งที่พี่สาวร่วมบ้านพูด

         'ถ้าเป็นตัวฉัน...ลิเลียน่าจะพยายามช่วยฉันไหมนะ?' คำถามนี้ผุดขึ้นมาในใจของเดม่อน เขาหวนนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในซีแอตเทิล วันที่เขาถูกลักพาตัวไปโดยองค์กรลึกลับปริศนา วันนั้นลิเลียน่าเชื่อเสียงของแม่เขา และมาตามหาเขาจนเจอ ช่วยเขาออกมาจากสถานการณ์อันตรายนั้นได้

         ความทรงจำนั้นชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน มันเป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่าลิเลียน่าจะไม่ทอดทิ้งเขา นั่นบ่งชี้ว่าลึกๆ แล้ว เธอยังคงเป็นเพื่อนที่ห่วงใยเขาเสมอ

         'บางที...ลิเลียน่าอาจจะมีความลำบากใจบางอย่าง' เดม่อนครุ่นคิด เขาเริ่มเข้าใจว่าการที่เธอจำเขาไม่ได้ อาจไม่ใช่เพราะเธอไม่ต้องการจดจำ แต่เป็นเพราะบางสิ่งบางอย่างที่อยู่เหนือการควบคุมของเธอเอง มันจะต้องเป็นแบบนี้แน่....

         ความรู้สึกหนักอึ้งในใจของเดม่อนเริ่มคลี่คลายลงช้าๆ ความหวังเล็กๆ ก่อตัวขึ้นในใจอีกครั้ง เขามองไปที่อลิเซียด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

         "ขอบคุณครับพี่อลิเซีย" เดม่อนเอ่ยเสียงแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ "ผม...ผมจะลองดูอีกครั้งครับ"

         อลิเซียยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน เธอรู้ว่าคำพูดของเธอได้ช่วยปลอบประโลมจิตใจของน้องชายคนนี้ได้มากแค่ไหน

         "ดีแล้วจ้ะ พี่เชื่อว่านายทำได้" อลิเซียพูด ก่อนจะลุกขึ้นยืน "พี่ไปก่อนนะจ๊ะ นายก็พักผ่อนเยอะๆ ล่ะ"

         เดม่อนพยักหน้า เขามองตามหลังอลิเซียที่เดินจากไปจนลับตา ความรู้สึกเหนื่อยล้าจากการฝึกและจากเรื่องราวของลิเลียน่ายังคงอยู่ แต่ตอนนี้มันถูกแทนที่ด้วยความหวังและความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้

         'ฉันจะรอ...รอจนกว่าเธอจะกลับมา' เดม่อนคิดในใจ 'แล้วฉันจะลองพยายามเข้าหาลิเลียน่าอีกครั้ง' เขาเชื่อว่าความผูกพันที่พวกเขามีต่อกันนั้นไม่ได้หายไปไหน เพียงแค่มันถูกซ่อนอยู่ภายใต้บางสิ่งบางอย่างที่เขายังไม่เข้าใจ และเขาจะต้องพยายามทำความเข้าใจมันให้ได้

     เดม่อนคิดแล้วค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงใต้ต้นไม้ เพื่อพักผ่อนอย่างสงบสักครู่ ท่ามกลางสายลมยามเย็นพัดเย็นสบาย

        

วิชาจิตวิญญาณแห่งเพอร์ซีอุส คลาสที่ 2/4

รางวัลเข้าฝึก (แนบโรล): +2 Point

ทุกๆ การฝึกจะได้รับค่าความสนิท +5 (ไม่จำกัดไบต์) 

โบนัส: ทุกๆ 10,000 ไบต์ ได้รับค่าความสนิทเพิ่มอีก +5 (สูงสุด 100,000 ไบต์ รวม 50)

รวม 50,000 ไบต์: 30 แต้ม

มอบ กุหลาบสีน้ำเงิน ให้ [NPC-65] แคลรีส ลา รู +40

- พูดคุยประจำวัน +5

- หอมเย้ายวน : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +10 ความสนิทสนม

- เสน่ห์อันเลิศล้ำ : NPC รุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายจะได้รับโบนัส +5 ความสนิทสนม

รวม: 60 แต้ม

NC

Nymeria HEROES

18-07-2025 08.00 AM

I want to be your everything little darling

ค่ำคืนที่ผ่านมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ไนมีเรียได้หลับใหลอย่างแท้จริง การหลับใหลที่ปราศจากความฝันอันน่าสะพรึงกลัวหรือเสียงกระซิบของคำพยากรณ์ มันคือการพักผ่อนที่ร่างกายและจิตวิญญาณของเธอโหยหามานาน แสงแดดยามเช้าที่ส่องลอดผ่านหน้าต่างของเคบิน 20 ไม่ได้ปลุกเธอให้ตื่น แต่กลับเป็นความเงียบสงบที่แปลกปลอมเกินไปต่างหาก

ห้วงคำนึงของสตรีตาคมเต็มไปด้วยเศษเสี้ยวของเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา ภาพของไฮดร้าที่งอกออกมาสิบหัว, ความเย็นเยียบของพลังที่ไหลบ่าเข้าสู่ร่าง, และถ้อยคำแห่งวันสิ้นโลกที่ออกจากปากของเทพพยากรณ์ ทุกอย่างหมุนวนอยู่ในหัวราวกับเศษซากของพายุที่เพิ่งสงบลง

“ธิดาแห่งม่านหมอกปลุกเงาที่หลับใหล”

คำพยากรณ์นั้นไม่ใช่แค่ลางบอกเหตุอีกต่อไป แต่มันคือตราประทับที่ถูกตีลงบนโชคชะตาของเธอเรียบร้อยแล้ว การตัดสินใจจึงเกิดขึ้นอย่างเงียบงันในใจ เธอต้องไปพบไครอน เพื่อปรึกษา เพื่อหาคำตอบ และเพื่อเตรียมตัวสำหรับสงครามครั้งใหม่ที่กำลังจะมาถึง

ขณะที่กำลังจะลุกจากเตียงนั้นเอง เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของเด็กสาวคนหนึ่งจากบ้านไอริส “พี่ไนมีเรียคะ! มีข้อความสายรุ้งถึงพี่ค่ะ!” เด็กสาวกล่าวพลางยื่นแผ่นกระดาษที่ยังคงมีละอองน้ำสีรุ้งเกาะอยู่จางๆ ให้ “รุ่นพี่ไฮด์ฝากมาบอกว่า ให้ไปพบรุ่นพี่คริสโตเฟอร์ที่คาเฟ่พรุ่งนี้ตอนหกโมงค่ะ น่าจะเรื่องสอบคลาสยิงปืนนะคะ”

เจ้าของรอยยิ้มงามรับข้อความมาด้วยรอยยิ้มขอบคุณ ก่อนจะปิดประตูลง ช่างเป็นการเริ่มต้นวันที่วุ่นวายเสียจริง

มื้อเช้าของวันคือหนวดคราเค่นทอดกรอบที่ได้รับเป็นของฝากมาจากเพื่อนร่วมค่าย มันคือหนึ่งในข้อดีของการสร้างมิตรภาพเอาไว้ทั่วสารทิศ รสชาติเค็มๆ มันๆ และความกรุบกรอบของมันอร่อยกว่าที่คิดไว้มาก ช่วยปลุกให้สมองที่ยังคงเฉื่อยชาอยู่ตื่นตัวขึ้นมาได้บ้าง

หลังมื้อเช้า ร่างอรชรในชุดฝึกซ้อมที่ทะมัดทะแมงก็ออกจากเคบิน 20 แต่จุดหมายของเธอไม่ใช่บ้านหลังใหญ่ในทันที สองเท้าพาร่างบางไปยังลานฝึกซ้อมที่คุ้นเคย ที่ที่กลิ่นเหงื่อ, ฝุ่นดิน, และโลหะผสมปนเปกันจนเป็นกลิ่นเฉพาะตัว ที่นั่น เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ กำลังฝึกซ้อมดาบอยู่ตามลำพัง การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็ว, หนักหน่วง, และเต็มไปด้วยประสิทธิภาพที่น่ากลัว

เธอผู้นั้นยืนรออย่างเงียบๆ จนกระทั่งเขาฝึกจบและหันมาเห็นเธอ

“มาแต่เช้าเลยนะ” เขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ตามปกติ แต่ในแววตานั้นมีความอ่อนลงเล็กน้อย

“ก็แค่มาบอกลาน่ะค่ะ” สตรีรอยยิ้มเรียบตอบ “ในฐานะที่การติวเข้มแบบตัวต่อตัวของรุ่นพี่จบลงแล้ว”

บุตรแห่งแอรีสเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าด้วยหลังมือ เขามองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากวันแรกที่เจอกันอย่างสิ้นเชิง “เธอไม่ใช่แค่ฉลาด” เขาเอ่ยขึ้นมาตรงๆ “แต่ยังอึดกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ จากนี้ไปก็ลองไปทำภารกิจจริงๆ ดูซะ จะได้รู้ว่าสิ่งที่ฉันสอนไปมันใช้ได้ผลแค่ไหน”

นั่นคือคำชมครั้งแรกที่เธอเคยได้รับจากเขา มันไม่ใช่คำชมที่หวานหู แต่กลับหนักแน่นและจริงใจที่สุด

“พูดถึงภารกิจเดินทาง” เจ้าของนัยน์ตาลึกลับกล่าว “พอดีว่าฉันเพิ่งได้รับมาสดๆ ร้อนๆ เลยค่ะ เมื่อคืนนี้เอง”

เธอเล่าเรื่องคำพยากรณ์แห่งวันสิ้นโลกที่ได้รับจากเรเชลให้เขาฟังทั้งหมด ไม่มีการปิดบัง ไม่มีการอ้อมค้อม เธอเล่าในฐานะที่เขาไม่ใช่แค่ครูฝึกอีกต่อไป แต่เป็นคนที่ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน

ยิ่งฟัง ใบหน้าของเลเวอเรทท์ก็ยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ ในฐานะบุตรแห่งเทพแห่งสงคราม เขาย่อมเข้าใจความหมายของคำว่า ‘โรคระบาด, สงคราม, ความอดอยาก, และความตาย’ ได้ดีกว่าใครทั้งหมด

“คำพยากรณ์ระดับนี้” เขากล่าวเสียงเข้มหลังจากที่เธอเล่าจบ “มันคือภารกิจระดับวีรบุรุษที่ไม่ใช้สนามเด็กเล่นของมือใหม่” หยุดไปชั่วครู่ ดวงตาสีฟ้าคมกริบคู่นั้นจ้องมองเธออย่างจริงจัง “รออยู่ที่นี่แป๊บหนึ่ง ฉันมีบางอย่างจะให้ มันน่าจะช่วยให้เธอรอดกลับมาได้”

เขากำลังจะหันหลังเดินไปยังเคบินของเขา แต่ไนท์กลับเอ่ยขัดขึ้น

“ขอบคุณสำหรับความหวังดีค่ะรุ่นพี่” เธอกล่าวพลางยิ้มบางๆ “แต่ฉันไม่ชอบรับของใครฟรีๆ”

มือที่วาดเฮนน่าจนเต็มล้วงเข้าไปในแหวนลูกบากษ์มิติของเธอแล้วหยิบไส้กรอกย่างร้อนๆ ที่ยังส่งกลิ่นหอมฉุยออกมาสองสามชิ้นแล้วยื่นให้เขา “ถือซะว่านี่เป็นการแลกเปลี่ยนก็แล้วกันค่ะ”

เลเวอเรทท์มองไส้กรอกย่างของโปรดของเขาในมือของเธอ สลับกับมองใบหน้าที่ยิ้มอย่างรู้ทันนั้นแล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขารับมันมาถือไว้

“เอาเป็นว่า” ร่างอรชรกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่เจือความขี้เล่นเป็นครั้งแรกของวัน “ถ้ารุ่นพี่รับปากว่า เมื่อฉันกลับมาถึงค่ายอีกครั้ง จะปฏิบัติต่อฉันให้ดีขึ้นอีกหน่อย ไม่ใช่ในฐานะเด็กบ้านเฮคาทีรึแม่มดที่น่าระแวง แต่ในฐานะรุ่นน้องคนโปรดของคุณน่ะ ฉันจะยอมรับของชิ้นนี้โดยไม่มีข้อโต้แย้งเลย”

คำท้านั้นทำให้บุตรแห่งแอรีสหลุดยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก เขาส่ายหน้าเบาๆ ให้กับความเจ้าเล่ห์ที่ไม่เคยลดละของเธอ ก่อนจะกัดไส้กรอกย่างเข้าไปคำโตโดยไม่ตอบอะไร แต่ในความเงียบนั้น มันคือคำตอบรับที่ชัดเจนที่สุดแล้ว

******

กินหนวดคราเค่นทอดกรอบ : ผู้กินอาหารจานนี้ผ่านโรลเพลย์และส่งมาไอดี GOD ได้รับ +3 VIT

กิจกรรมฝึกฝนกับรุ่นพี่ : แจ้งรุ่นพี่ว่ากำลังจะไปทำภารกิจคำพยากรณ์ รัตติกาลที่สาบสูญ (หัวใจ 10 ดวง)

[NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์

โบนัสความสัมพันธ์จากการพูดคุย +5 พี่เลิกตึงใส่ผมได้ละ ผมไม่ได้จีบพี่เชิงนั้นคับ

มอบ ใส้กรอกย่าง + 20

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

24-07-2025 13.15 PM

I want to be your everything little darling

สมองที่ถูกใช้งานอย่างหนักหน่วงตลอดช่วงเช้าต้องการเชื้อเพลิงมาเติมเต็ม และไม่มีอะไรจะตอบสนองความต้องการนั้นได้ดีไปกว่าโปรตีนจากใต้ทะเลลึก สองเท้าพาร่างที่เริ่มโหยหาพลังงานมายังศาลาอาหารที่คึกคักไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงกระทบกันของภาชนะ กลิ่นอาหารหลากหลายชนิดที่ลอยมาปะทะจมูกนั้นน่าจะทำให้ใครหลายคนน้ำลายสอ แต่สำหรับเป้าหมายของไนท์ในวันนี้แล้ว มันอาจจะทำให้บางคนอยากจะเบือนหน้าหนี

หนวดคราเค่นทอดกรอบที่เหลือจากมื้อเย็นเมื่อวานถูกตักใส่จานจนพูน มันคือเมนูพิเศษที่ไม่ค่อยมีใครกล้าลองนัก แต่สำหรับคนที่ต้องการพลังงานเพื่อใช้ในการฝึกฝนอันต่อเนื่องแล้ว รูปลักษณ์ที่น่าสยดสยองของมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

“นี่เธอกำลังจะกินอสุรกายจากขุมนรกเป็นมื้อกลางวันจริงๆ เหรอ” เสียงของวิญญาณสาวดังขึ้นในหัวด้วยความขยะแขยงอย่างไม่ปิดบัง “เห็นแล้วมันพะอืดพะอมจนพลังเวทของฉันแทบจะตีกลับ ให้ตายเถอะ สมัยของฉันอย่างน้อยเราก็ยังย่างมันให้สุกก่อนจะกินนะ ไม่ใช่เอามาทอดจนกรอบเป็นขนมขบเคี้ยวแบบนี้”

“มันคือโปรตีนขั้นสูง และฉันที่ตอนนี้วิ่งฝึกไปทั่วเพื่อเตรียมรับมือหายนะครั้งใหญ่ ต้องการมัน!!” เจ้าของรอยยิ้มเรียบตอบกลับพลางจัดการกับอาหารจานยักษ์ตรงหน้าอย่างไม่สนใจไยดี

หลังจากเติมพลังให้ตัวเองจนเต็มที่แล้ว ก่อนที่จะเดินออกจากศาลาอาหาร ร่างอรชรก็แวะไปที่เคาน์เตอร์อีกครั้ง คว้าแฮมเบอร์เกอร์เนื้อชิ้นโตที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ มาหนึ่งชิ้น มันไม่ใช่สำหรับเธอ แต่เป็นเครื่องบรรณาการสำหรับครูฝึกคนต่อไป

อากาศยามบ่ายที่ลานประลองนั้นร้อนระอุราวกับลมหายใจของมังกร พื้นดินที่แห้งผากคลุ้งไปด้วยฝุ่นทุกครั้งที่มีการก้าวเท้า และเสียงดาบที่กระทบกับโล่ก็ดังก้องไปทั่วราวกับเป็นบทเพลงแห่งสงครามที่ไม่เคยมีวันจบสิ้น

เอมีเลีย แอร์ฮาร์ต ยืนอยู่กลางลานประลองด้วยท่าทีที่สงบนิ่งและน่าเกรงขาม ร่างสูงโปร่งในชุดเกราะฝึกซ้อมที่ทะมัดทะแมงนั้นดูราวกับรูปปั้นของเทพีแห่งสงคราม ดวงตาสีฟ้าของหล่อนคมกริบและจดจ่ออยู่กับการฝึกสอน ไม่ได้วอกแวกไปกับสิ่งรอบข้าง

“สำหรับนักบินผู้ยิ่งใหญ่ที่สละเวลามาสอนนักรบฝึกหัดค่ะ” สตรีตาคมเอ่ยขึ้นพลางยื่นห่อแฮมเบอร์เกอร์ให้

เอมีเลียเหลือบมองของในมือด้วยหางตา ก่อนจะหันมารับมันไปอย่างเงียบเชียบ รอยยิ้มที่แทบจะมองไม่เห็นปรากฏขึ้นที่มุมปากของหล่อนเพียงชั่วครู่ก่อนจะเลือนหายไป “ขอบใจ” คือคำพูดสั้นๆ ที่หลุดออกมา นั่นคือการยอมรับในแบบฉบับของเธอ

“วันนี้” ครูฝึกผู้เป็นตำนานกล่าวเปิดบทเรียนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เราจะมาเรียนรู้เกี่ยวกับการสวนกลับ การโจมตีที่แท้จริงไม่ได้เริ่มขึ้นเมื่อเธอเป็นฝ่ายรุก แต่เริ่มขึ้นในเสี้ยววินาทีที่เธอป้องกันการโจมตีของศัตรูได้สำเร็จ”

บทเรียนเริ่มต้นด้วยพื้นฐานการโจมตีด้วยดาบ ทั้งการฟัน (Slash) ที่เน้นความรุนแรงและวงกว้าง และการแทง (Thrust) ที่เน้นความแม่นยำและจู่โจมในจุดตาย การเคลื่อนไหวของธิดาแห่งเฮคาทีนั้นแตกต่างจากคนอื่นๆ มันไม่ได้เปี่ยมไปด้วยพละกำลัง แต่กลับเต็มไปด้วยความแม่นยำและประสิทธิภาพที่น่าขนลุก ทุกการเคลื่อนไหวถูกคำนวณมาอย่างดี ราวกับกำลังร่ายรำเวทมนตร์แห่งความตาย

จากนั้นก็เป็นการใช้โล่เพื่อการรุก การกระแทกด้วยโล่ ไม่ใช่แค่การผลัก แต่คือการใช้แรงปะทะเพื่อทำลายจังหวะและเปิดช่องว่างของศัตรู

และสุดท้ายก็มาถึงหัวใจของบทเรียนในวันนี้ หลักการ “ป้องกันและสวนกลับ” (Block and Counter)

“บล็อก แล้วแทง! บล็อก แล้วฟัน! ทำให้มันเป็นสัญชาตญาณ!” เสียงของเอมีเลียก้องไปทั่วลานประลอง

ร่างบางฝึกซ้อมคอมโบนั้นกับหุ่นฟางซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว เสียงโลหะที่กระทบกับฟางแห้งดังขึ้นเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอ มันคือท่วงทำนองแห่งการป้องกันและการตอบโต้ที่เริ่มจะหลอมรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียวกับการเคลื่อนไหวของร่างกาย

“ยังช้าไป!” เอมีเลียเดินเข้ามาติวเข้ม “จังหวะระหว่างการบล็อกกับการสวนกลับของเธอห่างกันเกินไป อสูรตัวจริงมันไม่รอยืนรอให้เธอตั้งท่าสวยๆ หรอกนะ”

ว่าแล้วครูฝึกในตำนานก็หยิบดาบและโล่ฝึกซ้อมขึ้นมาเอง “มานี่ มาซ้อมกับฉัน”

การซ้อมแบบเบาๆ กับเอมีเลียนั้นให้ความรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ต่อหน้าพายุเฮอริเคน ทุกการโจมตีของหล่อนรวดเร็ว, หนักหน่วง, และไร้ซึ่งความปรานี แต่ในขณะเดียวกัน มันก็คือบทเรียนที่ดีที่สุด ไนท์ถูกบีบให้ต้องใช้สัญชาตญาณทั้งหมดที่มีเพื่อป้องกันและหาจังหวะสวนกลับ นางต้องเรียนรู้ที่จะอ่านการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อ, ทิศทางของสายตา, และจังหวะการหายใจของคู่ต่อสู้

“ดีขึ้น” เอมีเลียกล่าวหลังจากที่การซ้อมจบลง เหงื่อของหล่อนยังไม่ซึมออกมาแม้แต่หยดเดียว “แต่ยังต้องฝึกอีกเยอะ จำไว้เสมอว่า ดาบและโล่ไม่ใช่แค่เหล็กสองชิ้น แต่มันคือส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ”

ถึงแม่บทเรียนในวันนี้จบลง แต่มันได้ทิ้งร่องรอยแห่งความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นไว้ในใจของว่าที่แม่มดสาว การต่อสู้ไม่ใช่แค่การใช้พลัง แต่คือการอ่านเกม คือการหาจังหวะ และคือการเปลี่ยนการป้องกันให้กลายเป็นการโจมตีที่อันตรายที่สุด

******

เข้าเรียนวิชาดาบและโล่ 3/4 รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

กินหนวดคราเค่นทอดกรอบ : ผู้กินอาหารจานนี้ผ่านโรลเพลย์และส่งมาไอดี GOD ได้รับ +3 VIT

[NPC-06] เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต

ให้ แฮมเบอร์เกอร์ ของโปรด +20

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

การพูดคุย: +5 ความสนิทสนม คือผมเรียนกับคุณคับ ถามเก่งด้วยนะ

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria HEROES

28-07-2025 15.10 AM

I want to be your everything little darling

 ก้อนหินแห่งปัญญาที่เพิ่งได้รับจากเทพีอะธีน่ายังคงให้ความรู้สึกอุ่นซ่านและกระจ่างชัดอยู่ในความคิด แต่ท้องที่เริ่มส่งเสียงประท้วงก็เรียกร้องพลังงานที่เป็นรูปธรรมมากกว่าพลังแห่งความรู้ สองเท้าจึงพาร่างที่สวมชุดฝึกซ้อมอันคุ้นเคยมายังศาลาอาหารที่เริ่มคึกคักขึ้นในยามบ่าย

วันนี้เมนูที่เลือกไม่ใช่ของว่างเบาๆ แต่เป็นสเต็กเนื้อสันในของมิโนทอร์ที่ถูกย่างมาอย่างดีจนส่งกลิ่นหอมเย้ายวนไปทั่ว มันคือมื้ออาหารที่ไม่ได้กินเพื่อความอร่อย แต่กินเพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งชัยชนะ เพื่อตอกย้ำความทรงจำถึงภารกิจเดี่ยวครั้งแรกที่สำเร็จลุล่วงด้วยไหวพริบและคมดาบของตนเอง

“แหม กล้าหาญชาญชัยเสียจริงนะ” เสียงของสตรีในชุดร่างโปร่งใสดังขึ้นในห้วงคำนึงขณะที่เจ้าของรอยยิ้มเรียบกำลังจัดการกับสเต็กชิ้นโต “กินญาติห่างๆ ของอสูรที่เธอเพิ่งจะสังหารไปเนี่ย ไม่กลัวว่ามันจะลุกขึ้นมาวิ่งไล่ขวิดในท้องรึไง”

“วัยกำลังโตต้องเสริมโปรตีนบ้างสิแคลร์ และนี่เป็นการให้เกียรติคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งต่างหาก” ร่างอรชรตอบกลับในใจ ก่อนจะจัดการกับมื้ออาหารตรงหน้าจนหมดเกลี้ยง และเช่นเคย ก่อนจะจากไปก็ไม่ลืมที่จะหยิบแฮมเบอร์เกอร์เนื้อชิ้นโตสองชั้นห่อกลับไปด้วยหนึ่งชิ้น

ลานประลองในช่วงบ่ายยังคงร้อนระอุและอบอวลไปด้วยกลิ่นของหยาดเหงื่อ, โลหะ, และผืนดินที่แห้งผากเช่นเคย เอมีเลีย แอร์ฮาร์ต ยืนรออยู่แล้วด้วยท่าทีที่เคร่งขรึมและจริงจังยิ่งกว่าทุกครั้ง ดวงตาของหล่อนจับจ้องมาที่ไนท์ราวกับจะประเมินทุกอณูของความพร้อมก่อนการทดสอบครั้งสุดท้าย

“เชื้อเพลิงสำหรับเครื่องบินรบค่ะ” ว่าที่แม่มดสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นห่อเบอร์เกอร์ให้

นักบินในตำนานรับไปโดยไม่ได้เอ่ยคำขอบคุณใดๆ แต่สายตาที่อ่อนลงเล็กน้อยนั้นก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว “วันนี้คือบทสรุปของทุกสิ่งที่เราเรียนกันมา” หล่อนกล่าวเสียงเรียบ “ตั้งใจให้ดีล่ะ เพราะพรุ่งนี้จะไม่มีโอกาสให้แก้ตัวอีกแล้ว”

น้ำเสียงนั้นหนักแน่นและเปี่ยมด้วยความหมาย มันคือคำพูดของครูที่รู้ดีว่าลูกศิษย์กำลังจะก้าวเข้าสู่สมรภูมิที่แท้จริง

“ก่อนที่เราจะเริ่มภาคปฏิบัติ” เอมีเลียกล่าวต่อ “เรามาทบทวนทฤษฎีกันอีกครั้ง” ภาพฉายเวทมนตร์ปรากฏขึ้นกลางอากาศเป็นรูปของอสุรกายสามชนิดที่คุ้นเคย

“เฮลล์ฮาวนด์ จงใช้ความเร็วและความคล่องตัวให้เป็นประโยชน์ อย่าปะทะตรงๆ แดรคีเน ล่อให้พวกมันเข้ารุมในที่แคบแล้วใช้โล่กระแทกเพื่อทำลายการประสานงาน ยักษ์ไลสโตรโกเนียน ให้ใช้สมอง อย่าใช้กำลัง หาสิ่งกีดขวาง ทำให้พวกมันเสียหลักล้มด้วยตัวเอง”

ทฤษฎีถูกสรุปจบลงอย่างรวดเร็วและกระชับ จากนั้นก็เป็นการฝึกการเคลื่อนที่บนพื้นที่จำลองที่ไม่เรียบและเต็มไปด้วยสิ่งกีดขวาง ธิดาแห่งเฮคาทีต้องเรียนรู้ที่จะตระหนักถึงรอบทิศทาง ระวังหลังอยู่เสมอ และใช้ทุกย่างก้าวให้เกิดประโยชน์สูงสุด

และแล้วก็มาถึงช่วงเวลาสำคัญที่สุด การทดสอบขั้นสุดท้ายในฉากการต่อสู้จำลอง

เอมีเลียชี้นิ้วไปยังกลางลานประลอง หุ่นยนต์อสูรที่ทำเลียนแบบจากสัมฤทธิ์สามตัวอยู่ตรงนั้นมาพักใหญ่แล้ว ดุท่ารุ่นพี่จะขอความช่วยเหลือจากกระท่อมเฮเฟตัสมาไม่น้อยในการฝึกพวกเธอ พวกมันคำรามลั่นด้วยเสียงของกลไกที่น่าขนลุก เฮลล์ฮาวนด์ที่เคลื่อนไหวได้เร็วดั่งเงา, แดรคีเนที่แกว่งดาบและแส้ไปมาอย่างน่ากลัว, และยักษ์ไลสโตรโกเนียนขนาดจำลองที่ยังคงดูน่าเกรงขาม

“เป้าหมายของเธอคือเอาชีวิตรอดและทำลายพวกมันให้ได้ทั้งหมด” เอมีเลียสั่งการ “ฉันจะประเมินผลจากท่าทาง การตัดสินใจ และการใช้ทักษะของเธอ เริ่มได้!”

สิ้นเสียงคำรามของครูฝึก เฮลล์ฮาวนด์จักรกลก็พุ่งเข้าใส่เป็นตัวแรก!

ไนท์ไม่ได้พุ่งเข้าปะทะ แต่กลับวิ่งหลบไปทางด้านข้าง ใช้เสาหินจำลองเป็นที่กำบัง ดวงตาที่คมกริบกวาดมองการเคลื่อนไหวของศัตรูทั้งหมดอย่างรวดเร็ว แดรคีเนกำลังขยับปีกเข้ามาจากทางซ้าย ในขณะที่ยักษ์กำลังเงื้อกระบองเตรียมทุบ

“แผน แผนอยู่ไหน!” เสียงของวิญญาณสาวดังขึ้นอย่างร้อนรน

ธิดาแห่งเฮคาทีใช้ความคิดในเสี้ยววินาที นางกระแทกโล่เข้ากับเสาหินอย่างแรงจนเกิดเสียงดังสนั่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเฮลล์ฮาวนด์ ก่อนจะพุ่งตัวออกจากที่กำบังแล้วสไลด์ตัวลอดใต้แขนของยักษ์ที่กำลังเหวี่ยงกระบองลงมาอย่างสุดแรง

โครม! กระบองทองสัมฤทธิ์ฟาดเข้ากับพื้นดินจนสะเทือนเลื่อนลั่น

จังหวะนั้นเอง ไนท์ก็ดีดตัวขึ้นมาอยู่ด้านหลังของยักษ์แล้วใช้ดาบแทงเข้าไปที่ข้อพับเข่าที่เป็นจุดเชื่อมต่อกลไกอย่างแม่นยำ ยักษ์จักรกลเสียหลักล้มคุกเข่าลง แดรคีเนที่กำลังพุ่งเข้ามาต้องชะงักกะทันหัน

นั่นคือโอกาสที่รอคอย! ร่างอรชรไม่รอช้า พุ่งตัวเข้าใส่แดรคีเนทันที เสียงดาบปะทะกับดาบดังขึ้นเป็นประกายไฟ โล่ถูกใช้เพื่อปัดป้องแส้ที่ฟาดเข้ามา ก่อนที่เจ้าของรอยยิ้มงามจะใช้ท่า “ป้องกันและสวนกลับ” ที่เพิ่งเรียนมาสดๆ ร้อนๆ

เคร้ง! โล่รับการฟันของแดรคีเนไว้ได้ ก่อนที่คมดาบของไนท์จะแทงสวนกลับเข้าไปที่ช่องว่างใต้แขนของหุ่นยนต์อย่างรวดเร็ว แดรคีเนจักรกลชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่แสงไฟในดวงตาของมันจะดับวูบลง

เหลือเพียงตัวสุดท้าย เฮลล์ฮาวนด์ที่กำลังวิ่งวนรอบตัวอย่างสับสน

“จบมันซะ!”

สตรีผู้สวมแหวนผีสิงไม่ได้รอให้ศัตรูตั้งตัวได้ นางใช้ความได้เปรียบจากพื้นที่ที่ไม่เรียบกระโดดขึ้นไปบนซากของยักษ์จักรกล แล้วพุ่งตัวลงมาหาเฮลล์ฮาวนด์จากมุมสูงราวกับเป็นนักล่าแห่งรัตติกาล คมดาบฟาดเฉือนลงไปที่ลำคอของมันอย่างแม่นยำและไร้ซึ่งความปรานี ศีรษะของหุ่นยนต์สุนัขกลิ้งหลุนๆ ไปกับพื้น

ทุกอย่างกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงหอบหายใจของหญิงสาวและเสียงกลไกที่กำลังจะหยุดทำงาน

เอมีเลียเดินเข้ามาเงียบๆ ใบหน้าของหล่อนยังคงเรียบเฉย แต่ในแววตานั้นมีความพึงพอใจฉายชัดออกมา

“การตัดสินใจดี การเคลื่อนไหวใช้ได้” หล่อนกล่าวสรุป “แต่ยังลังเลเกินไปในจังหวะสุดท้าย”

ครูฝึกผู้เป็นตำนานหยุดยืนตรงหน้าลูกศิษย์ ก่อนจะวางมือลงบนบ่าของไนท์เบาๆ “แต่สำหรับภารกิจที่เธอกำลังจะไปเจอ แค่นี้ก็ถือว่าสอบผ่านแล้วล่ะ”

มันคือคำชมที่สูงที่สุดเท่าที่จะได้รับจากเอมีเลีย แอร์ฮาร์ต และคือตราประทับสุดท้ายที่ยืนยันว่า ธิดาแห่งเฮคาทีคนนี้ พร้อมแล้วสำหรับทุกสิ่งที่จะมาถึงในภารกิจ.. เอ๊ะ หรือเหมือนเธอลืมอะไรไปบางอย่าง

*****

เข้าเรียนวิชาดาบและโล่ 4/4 ครบ!

รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

กินสเต็กมิโนทอร์ย่าง : ผู้กินอาหารจานนี้ผ่านโรลเพลย์และส่งมาไอดี GOD ได้รับ +3 Point

[NPC-06] เอมีเลีย (แมรี่) แอร์ฮาร์ต

ให้ แฮมเบอร์เกอร์ ของโปรด +20

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

การพูดคุย: +5 ความสนิทสนม คือผมเรียนกับคุณคับ

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

2/4 SWI
5th August 2025 9-11 AM

   เช้านี้ลานฝึกทวนเต็มไปด้วยไอหมอกบาง ๆ จากทะเลสาบที่อยู่ไม่ไกล แดดยังอ่อนแต่ก็เริ่มแผดขึ้นเล็กน้อย เสียงนกร้องประสานกับเสียงฝีเท้าของเด็ก ๆ ที่ทยอยเข้ามาในลานฝึก

   ริปลีย์มาถึงพร้อมเหงื่อซึมเล็กน้อยหลังจากการวอร์มอัพ เธอหยิบทวนฝึกบุด้วยนวมขึ้นมาหมุนทดสอบน้ำหนัก ก่อนโซเฟียจะก้าวเข้ามาด้วยเสื้อค่ายสีส้มและกางเกงยีนส์เหมือนเคย มือข้างหนึ่งถือถ้วยกาแฟดำไอน้ำกรุ่น

   “เช้า ๆ แบบนี้สมองยังไม่ตื่นใช่ไหม? ดีเลย…จะได้ตื่นเพราะทวนของฉัน”

   ก่อนเข้าฝึกแทงและปัดป้อง โซเฟียให้ทุกคนยืนเป็นวงแล้วทำ Footwork Drill – ก้าวหน้า, ถอยหลัง, สไลด์ข้าง – เพื่อปลุกกล้ามเนื้อและฝึกสมดุล

   ริปลีย์ใช้พื้นฐานบัลเลต์เข้าช่วย ทำให้ก้าวได้มั่นคง แต่โซเฟียก็แกล้งเดินมาสะกิดทวนเธอแรง ๆ เพื่อดูว่าจะเสียจังหวะหรือไม่

   “อย่าเต้นเหมือนอยู่ในงานกาล่า…นี่คือการขยับตามจังหวะการเอาตัวรอด”

   ในช่วงต่อมาเป็นการเรียนรู้ศาสตร์แห่งการแทง (The Science of the Thrust) โซเฟียสาธิตการแทงสูง (High-line) และต่ำ (Low-line) พร้อมเน้นให้แรงส่งมาจากเท้า–สะโพก–ลำตัว–ไหล่–แขน ปลายทวนพุ่งอย่างตรงและเร็ว

   ริปลีย์ลองตาม แต่แรก ๆ ยังใส่แรงมากเกินไปจนเสียจังหวะ เธอจึงปรับให้เน้นความแม่นแทนความแรง

   “อย่าฆ่ามันด้วยพลัง…ฆ่ามันด้วยการแทงที่แม่นยำ ถูกที่ถูกเวลา”

   ต่อไปเป็นการเรียนศิลปะแห่งการปัดป้อง (The Art of the Parry) โซเฟียใช้ทวนเบี่ยงการโจมตีจากคู่ฝึกอย่างนุ่มนวล แต่คมพอจะเปิดช่องสวนกลับทันที (Riposte)

   นักเรียนถูกจับคู่ให้ฝึกแบบช้า ๆ – ฝ่ายหนึ่งแทงตามรูปแบบ อีกฝ่ายปัดแล้วสวน ริปลีย์จับคู่กับเดมิก็อดบ้านแอรีสที่สูงกว่าเธอเกือบหัว แต่เธอใช้การสไลด์หลบพร้อมปัดให้คู่ฝึกเสียจังหวะ ก่อนแทงกลับอย่างรวดเร็ว

   “ดี…จังหวะนั้นคงเสียเขี้ยวไซคลอปส์ไปแล้วหนึ่งซี่”

   โซเฟียที่เดินผ่านมาเห็นพอดีก็หัวเราะเบา ๆ พร้อมเอ่ยอย่างชอบใจ การเรียนทั้งสามหัวข้อการเรียนรู้นี้กินเวลาไปตามคาบเรียนสองชั่วโมงโดยไม่รู้ตัว ครั้นเมื่อใกล้เวลาเลิกคลาสโซเฟียก็เป่านกหวีดเพื่อเรียกให้ทุกคนหยุดก่อนจะมารวมตัวกันเพื่อฟังสรุปความหลังเลิกคลาส

   “จำไว้—ทุกการเคลื่อนไหวต้องมีเหตุผล ถ้าทำไปเพราะดูเท่…ก็เตรียมโดนเจี๊ยะเป็นเนื้อจุ๊ยซี่ก่อนได้เลย”

   เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ จากนักเรียนดังขึ้น พร้อมกับความรู้สึกว่าทุกคนตื่นเต็มตาแล้ว ริปลีย์เดินออกจากลานฝึกพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ และทวนฝึกที่รู้สึก “คุ้นมือ” ขึ้นกว่าเดิมมาก

   อา…วันนี้น่าจะฝึกแค่นี้ได้ล่ะมั้ง ?

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ โซเฟีย คลาร์ก
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย


ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP
@God