[เมืองควิเบก]

Quebec City, Canada

เมืองควิเบก ประเทศแคนาดา

ควิเบกซิตี
ประเทศแคนาดา

          ควิเบก หรือ เกแบ็ค (Québec) เป็นหนึ่งในมณฑลที่มีเอกลักษณ์ที่สุดของแคนาดา เพราะเป็นดินแดนที่ใช้ ภาษาฝรั่งเศส เป็นภาษาราชการเพียงแห่งเดียว ทำให้มีวัฒนธรรม สถาปัตยกรรม และบรรยากาศที่แตกต่างจากพื้นที่อื่นของประเทศอย่างชัดเจน เมืองหลวงคือ ควิเบกซิตี (Québec City) ส่วนเมืองที่ใหญ่ที่สุดคือ มอนทรีออล (Montréal) ซึ่งเป็นศูนย์กลางด้านเศรษฐกิจและวัฒนธรรมของภูมิภาคนี้

          ประวัติศาสตร์ของควิเบกเริ่มจากการเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศสในศตวรรษที่ 17 โดยก่อตั้งขึ้นปี 1608 โดยซามูเอล เดอ แชมเพลน ก่อนจะถูกอังกฤษยึดครองในปี 1763 แต่วัฒนธรรมฝรั่งเศสยังคงสืบต่อมาจนถึงปัจจุบัน ทำให้ผู้คนที่นี่เรียกว่า เกเแบคัวส์ (Québécois) มีความภาคภูมิใจในภาษาและรากเหง้าฝรั่งเศสสูง มีประเพณี เทศกาล และอาหารเฉพาะถิ่น เช่น poutine, tourtière และน้ำเมเปิลที่ขึ้นชื่อ

          ควิเบกมีภูมิทัศน์สวยงามหลากหลาย ตั้งแต่กำแพงเมืองเก่าในควิเบกซิตี ซึ่งเป็นมรดกโลก ไปจนถึงธรรมชาติอันกว้างใหญ่ของป่า แม่น้ำ และภูเขา รวมถึงแม่น้ำเซนต์ลอเรนซ์ที่เป็นเส้นเลือดใหญ่ของภูมิภาค จุดเด่นสำคัญได้แก่ Château Frontenac, Old Québec, Montmorency Falls, พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ต่าง ๆ และเมืองเก่าแบบยุโรปที่พบได้ยากในทวีปอเมริกาเหนือ ทำให้ควิเบกเป็นจุดหมายที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ คลาสสิก และมีชีวิตชีวาในทุกฤดูกาล ทั้งหน้าหนาวที่โรแมนติกและหน้าร้อนที่คึกคักไปด้วยเทศกาล

ผู้ปกครองเมืองนี้: บอเรอัส/อควิลอน

Eloise HEROES

วันที่ 30 เมษายน 2025
เวลา 19.00 น.
(เนื้อหาต่อเนื่องกับภารกิจเหมันต์อ่อนแรง)

หลังภารกิจส่งมอบไอซ์สโตนแด่เทพีคิโอเน่สำเร็จลุล่วงไปได้ ความคิดถึงบ้าน(?) ที่ลองไอแลนด์ก็เข้าเกาะกุมจิตใจของเหล่าเดมิก็อดอย่างรุนแรงยิ่งกว่าพายุหิมะใด ๆ เอโลอิส แจสเปอร์ ป้าคาเรน และเคอร์ติส จึงตัดสินใจมุ่งหน้าสู่ท่าเรือควิเบก เพื่อโบกมือลาแผ่นดินแคนาดา (สักทีโว้ย!!!) และเริ่มต้นการเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลกลับสู่แคมป์ฮาล์ฟบลัด

ถนนที่ทอดยาวสู่ท่าเรือในยามค่ำของควิเบกยังคงส่องสว่างแดดเปรี้ยงอยู่เช่นเคย ป้าคาเรนในชุดลายดอกสีชมพูบานเย็นเดินนำหน้าทีมด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงเป็นพิเศษเพราะรู้ว่าจะได้กลับค่ายแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เธอดูเป็นที่สะดุดตาที่สุดคือถุงสายรุ้งผ้าใบขนาดมหึมาและชะลอมเต็มมือทั้งสองข้าง มันยัดแน่นจนป่องเป่งไปด้วยเสบียงกรังนานาชนิด ชีสเค้กขนาดจัมโบ้ แครกเกอร์เนยถั่ว ไส้กรอกรมควัน แอปเปิลแดงสดที่เพิ่งแอบเด็ดมาจากสวนข้างทาง และน้ำแร่ขวดใหญ่ที่ผูกติดกันเป็นพวง ป้าคาเรนหันมาทางเพื่อนร่วมทีมด้วยสีหน้าจริงจัง

“ฉันจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์อดอยากกินยำยำช้างน้อยแบบตอนที่เรือเคว้งคว้างกลางทะเลอีกเด็ดขาด! พวกเธอจำไม่ได้หรือไงว่าตอนนั้นลำบากแค่ไหน เรื่องกินสำหรับคนไทยมันเรื่องใหญ่ย่ะ!” ป้าคาเรนบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่ใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความทรงจำอันเลวร้าย ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เหล่าเดมิก็อดคนอื่นต่างพากันลืมเลือนไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเท้าก้าวเข้าสู่บริเวณท่าเรือ กลิ่นเฉพาะตัวของแม่น้ำเซนต์ลอว์เรนซ์ที่มีกลิ่นอายของน้ำจืดปะปนกับความเค็มอ่อน ๆ ที่ลอยมาจากมหาสมุทรก็เข้ามาปะทะจมูก เอโลอิสสังเกตเห็นเรือประมงและเรือท่องเที่ยวจอดเทียบท่าเรียงราย เธอมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบผ้าเช็ดปากสีเหลืองเนื้อดีที่เคยพับซุกไว้ออกมา แสงแดดยามเช้ากระทบกับผ้าผืนเล็กนั้นจนเกิดเป็นประกายวูบวาบเพียงชั่วครู่เดียว

เอโลอิสยื่นมือออกไปพร้อมกับร่ายมนตร์เล็ก ๆ ที่มีเพียงเหล่าลูกหลานเทพเจ้าเท่านั้นที่สามารถทำได้ พลังงานสีทองอ่อน ๆ ห่อหุ้มผ้าเช็ดปากครู่หนึ่งก่อนที่มันจะคลี่ตัวขยายออก และเปลี่ยนรูปลักษณ์อย่างรวดเร็ว กลายเป็นเรือมินิบานาน่าที่มีรูปลักษณ์โค้งมนเหมือนกล้วยหอมขนาดยักษ์สีเหลืองนีออนพร้อมหัวเรือรูปปั้นกริฟฟอนอีกครั้งหนึ่ง

“โอเค กลับมาสู่สภาพปกติแล้วนะมินิบานาน่า” เอโลอิสพูดเบา ๆ ขณะลูบคลำที่กาบเรือที่เป็นมันเงา เธอมั่นใจว่าถึงแม้จะมีใครผ่านมาเห็นเข้า ถึงจะเห็นพวกเขาก็จะเห็นเพียงภาพลวงตาอะไรสักอย่างอยู่ดี 

 

ทุกคนพากันลงเรือ แจสเปอร์ บุตรแห่งแอรีส ผู้มีพละกำลังไม่ธรรมดาจัดการยกกระเป๋าเสบียงหนักอึ้งของป้าคาเรนลงเรือได้อย่างสบาย ๆ จากนั้นพวกเขาก็จัดแจงที่นั่งกันอย่างลงตัว เคอร์ติส นกกระทาคู่ใจของเอโลอิสเกาะอยู่ที่ขอบเรืออย่างมั่นคงด้วยความเคยชิน ป้าคาเรนผู้ซึ่งพกสมบัติบ้ามาเต็มกระเป๋ารีบขุดค้นหาสิ่งของบางอย่างในถุงสีรุ้งของเธอ ก่อนจะยื่นวัตถุขนาดเหมาะมือให้เอโลอิส มันคือกระบอกโลหะสีบรอนซ์วาววับที่มีลวดลายของปีกเล็ก ๆ สลักอยู่รอบตัวกระบอก ส่วนฝาปิดด้านบนมีสัญลักษณ์ของทิศทั้งสี่สลักไว้อย่างปราณีต และใช่! มันคือกระบอกบรรจุลมสี่ทิศของเฮอร์มีสที่ก็ไม่รู้ว่าป้าแกมีมันมาได้ยังไง ป้าคาเรนเร่งเร้าด้วยดวงตาเป็นประกาย

“นี่! เอาไปใช้ซะ! ฉันอยากจะกลับบ้านเต็มทนแล้วนะ! ถ้าเราแล่นแบบเต่าคลานเหมือนคราวก่อน ฉันคงเป็นลมตายเสียก่อนจะถึงค่ายแน่” ป้าคาเรนยื่นกระบอกนั้นให้เอโลอิส

เอโลอิสรับมันมาสัมผัสความเย็นของโลหะโบราณ เธอหัวเราะเบา ๆ เมื่อคิดถึงความกังวลเกินเหตุของป้าคาเรน

“คราวนี้...คงได้ใช้งานมันจริง ๆ แล้วสินะ” เอโลอิสพึมพำ

เธอเดินไปที่ท้ายเรือมินิบานาน่า ก่อนจะหันปากกระบอกที่ทำจากโลหะสีบรอนซ์วาววับไปทางด้านหลังของเรือ และในวินาทีต่อมา เธอก็ตัดสินใจที่จะไม่รอช้า เอโลอิสเปิดฝากระบอกออก วินาทีที่ฝาปิดถูกยกออก เสียงคำรามดุดันและพลังงานลมสีขาวขุ่นที่มองไม่เห็นก็ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรงยิ่งกว่าการระเบิดของภูเขาไฟขนาดย่อม มันไม่ใช่ลมธรรมดา แต่เป็นลมที่อัดแน่นด้วยพลังงานสูงที่ถูกควบคุมโดยพลังเวทมนตร์ของเฮอร์มีส

เรือมินิบานาน่าทั้งลำกระชากตัวออกไปข้างหน้าอย่างฉับพลันราวกับถูกดีดด้วยหนังสติ๊กยักษ์ ความเร่งที่เกิดขึ้นนั้นรุนแรงและป่าเถื่อนอย่างไม่น่าเชื่อ ทุกคนในเรือแทบจะลืมวิธีการหายใจไปชั่วขณะ แรงเหวี่ยงทำให้แจสเปอร์ต้องใช้แขนอันแข็งแกร่งโอบกอดป้าคาเรนเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอปลิวตกเรือไปเสียก่อน เคอร์ติสถึงกับต้องใช้กรงเล็บเกาะขอบเรือไว้จนแน่น ดวงตาของมันเบิกกว้างด้วยความตกใจ

ความเร็วของเรือไวอย่างไม่น่าเชื่อ มันพุ่งทะยานตัดผิวน้ำในแม่น้ำเซนต์ลอว์เรนซ์จนเกิดเป็นม่านน้ำสีขาวพวยพุ่งสูงเหนือหัวเรือ พลังลมที่ถูกผลักดันจากกระบอกบรรจุลมนั้นราวกับเทอร์โบไอพ่นวิเศษที่ทำให้เรือไม้ (ที่ดูเหมือน) ธรรมดา ๆ ลำนี้กลายเป็นเรือแข่งความเร็วสูงระดับเรือลาดตระเวน 

ลมนั้นแรงจนแทบจะพาหนังหน้าของพวกเขาออกไปหมด! มันเป็นแรงลมที่บีบอัดจนใบหน้าของเอโลอิสและแจสเปอร์เสียรูปทรง ป้าคาเรนส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นปนหวาดกลัวขณะที่ม่านน้ำและลมปะทะเข้ากับใบหน้าของเธออย่างต่อเนื่อง

มินิบานาน่าพุ่งทะยานลงไปตามแม่น้ำเซนต์ลอว์เรนซ์ สายน้ำอันกว้างใหญ่ที่พาพวกเขาออกจากอ้อมกอดของแผ่นดินแคนาดาไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย ทิวทัศน์สองฝั่งแม่น้ำกลายเป็นเพียงภาพพร่ามัวสีเขียวและน้ำตาลที่ถูกลากผ่านไปอย่างฉับพลัน

150 นอต คือ ความเร็วที่เรือลำนี้กำลังแล่นอยู่ ซึ่งทำลายสถิติเรือเดินสมุทรทั้งหมดที่มีอยู่บนโลกมนุษย์ มันคือความเร็วที่สามารถพาพวกเขาครอบคลุมระยะทางหลายร้อยไมล์ทะเลในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น จุดหมายปลายทางของพวกเขาคืออ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์ ซึ่งจะนำพวกเขาเข้าสู่เขตแดนอันกว้างใหญ่และท้าทายของมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือ ภายใต้เสียงคำรามของลมและคลื่นที่ถูกแหวกออกไปอย่างรุนแรง เอโลอิสจับกระบอกบรรจุลมไว้แน่น รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าแม้จะต้องทนต่อแรงลมที่พยายามจะฉีกผิวหนังของเธอออกไป

“ดูเหมือนว่าเรากำลังจะได้กลับบ้านเร็วกว่าที่คิดเอาไว้เยอะเลยนะ” เธอตะโกนแข่งกับเสียงลม แต่เสียงของเธอก็แทบจะไม่ได้ยิน

มินิบานาน่าพุ่งทะยานอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นเพียงจุดสีเหลืองเล็ก ๆ ที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสุดขีด มุ่งหน้าสู่อ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์ที่ห่างออกไปข้างหน้า หวังว่ามันจะพาไปถึงน่ะนะ...

ใข้กระบอกบรรจุลมสี่ทิศ

@God 

Eloise HEROES

วันที่ 30 เมษายน 2025
เวลา 21.00 น.

เรือมินิบานาน่าพุ่งทะยานตัดผืนน้ำของแม่น้ำเซนต์ลอว์เรนซ์ด้วยความเร็วที่เหนือจริงจนน่าหวาดหวั่น เสียงคำรามของลมที่ปะทะกับตัวเรือดังสนั่นหวั่นไหวราวกับเครื่องบินเจ็ตกำลังพุ่งผ่าน ทำให้การพูดคุยสื่อสารใด ๆ กลายเป็นเรื่องที่ต้องใช้พลังเสียงทั้งหมดที่มีเพื่อตะโกนแข่งกับพายุที่สร้างขึ้นมาเอง

ทุกคนในเรือต้องก้มหน้าหลบแรงลมที่พยายามจะพัดพวกเขาให้ปลิวไปจากยานพาหนะสีเหลืองนีออนลำนี้ แจสเปอร์ถูกจัดให้นั่งอยู่บริเวณหน้าหัวเรือรูปกริฟฟอน เขาคือคนแรกที่เห็นถึงมหันตภัยที่กำลังคืบคลานเข้ามา เสียงหวีดหวิวของลมปะทะ จู่ๆ ดวงตาของแจสเปอร์ก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าของเขาที่ถูกแรงลมบีบจนเสียรูปทรงแสดงออกถึงความตื่นตระหนก เขามองเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าอย่างชัดเจนมันเป็นโค้งน้ำที่หักศอกและฝั่งแม่น้ำที่เป็นป่าทึบกำลังพุ่งเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็วราวกับภาพลวงตา

“เฮ้ย!...เดี๋ยว! ข้างหน้ามันมีฝั่ง เลี้ยวเรือสิโว้ย! เราจะเสยขึ้นบกนะ!”

แจสเปอร์ตะโกนสุดเสียงจนเส้นเลือดที่คอโปนขึ้นมา แต่เสียงของเขากลับถูกกลืนหายไปเกือบหมดโดยเสียงคำรามของลม

วู้ววววววววววววววววววว~

เอโลอิสซึ่งนั่งอยู่ท้ายเรือใกล้กับแหล่งกำเนิดพลังงานของกระบอกบรรจุลม พอจะได้ยินเสียงของเขาอย่างเลือนราง เธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะควบคุมทิศทางเรือ พยายามบังคับกระบอกถือมันไว้แน่นจนข้อนิ้วซีดขาว แต่เรือลำเล็กกลับไม่ตอบสนองต่อการบังคับของเธอเลยแม้แต่น้อย

“ไม่ได้…มันบังคับไม่ได้เลยแจสเปอร์!” เอโลอิสตะโกนกลับไปอย่างสิ้นหวัง “กระบอกบ้านี่มันเร็วเกินไป! มันเหมือนกับว่ามันพุ่งไปข้างหน้าได้อย่างเดียว”

ความเร็ว 150 นอตของเรือทำให้ระยะทางหลายร้อยเมตรหดสั้นลงจนเหลือเพียงไม่กี่วินาที ภาพของต้นไม้ใหญ่และก้อนหินริมฝั่งที่กำลังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ทำให้ทุกอย่างดูเลวร้ายจนเกินควบคุม

“ถ้าเราไปต่อเราเสยแน่ ๆ เรือจะพัง แล้วทุกอย่างก็จะพังด้วย!” แจสเปอร์ตะโกนซ้ำ คำพูดของเขาขาดห้วงเพราะแรงลมที่กระแทกเข้าปากอย่างต่อเนื่อง

ป้าคาเรนที่ถูกแจสเปอร์กอดไว้แน่นถึงกับปล่อยโฮออกมาด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำเพราะความเร็วและแรงลมที่บีบอัด

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! โอ๊ย! ฉันยังไม่อยากตายตอนอายุเท่านี้!” ป้าคาเรนกรีดร้องด้วยเสียงแหลมสูงที่สามารถแทรกผ่านเสียงลมอันบ้าคลั่งมาได้

เคอร์ติสถึงกับแสดงความกังวลอย่างชัดเจน มันใช้ความว่องไวของนกกระทาพุ่งกระโดดออกจากขอบเรือที่มันเกาะอยู่ และใช้กรงเล็บเกาะแน่นอยู่ในเสื้อของแจสเปอร์อย่างอัตโนมัติ ใบหน้าของมันซีดเผือดราวกับมนุษย์

“แล้วจะทำยังไงดี หนูเลี้ยวเรือไม่ได้ จอดเรือก็ไม่ได้!” เอโลอิสตะโกนถามกลับไปด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยหยดน้ำที่เกิดจากความเร็วของเรือ

ทันใดนั้นป้าคาเรนก็ใช้สติทั้งหมดที่พอจะเหลืออยู่ แม้ว่าดวงตาจะหลับปี๋เพราะกลัวภาพเบื้องหน้า เธอก็ยังคิดถึงทางออกที่ง่ายที่สุดและเป็นหนทางเดียวที่เหลืออยู่

“โยนมันทิ้งไปเลย! โยนกระบอกบ้านี่ทิ้งไปเดี๋ยวนี้! เร็วเข้าเอโลอิส! ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้โว้ยยยยยยยยย!”

คำสั่งของป้าคาเรนเต็มไปด้วยความเด็ดขาดที่มาจากความกลัวตาย เอโลอิสไม่รอช้าอีกต่อไปแล้ว! เธอเห็นแล้วว่าฝั่งแม่น้ำอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ช่วงลำเรือเท่านั้นไม่ปล่อยตอนนี้เสยบกแน่

วิ้งงงงง!

เอโลอิสตัดสินใจทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่นักเดินเรือทุกคนเคยทำมา เธอออกแรงสุดตัว เหวี่ยงกระบอกบรรจุลมสี่ทิศสีบรอนซ์วาววับนั้นออกไปจากเรือสุดแรง ทันทีที่กระบอกหลุดออกจากมือ พลังงานลมที่รุนแรงก็ยุติลงอย่างกะทันหัน เสียงคำรามของลมถูกแทนที่ด้วยเสียงกระแทกของน้ำที่ผิวน้ำ เรือมินิบานาน่าที่กำลังพุ่งด้วยความเร็ว 150 นอต สูญเสียแรงขับเคลื่อนทั้งหมดทันที มันเกิดอาการกระชากตัวอย่างรุนแรงอีกครั้ง แต่เป็นแรงกระชากของการลดความเร็วแบบฉับพลัน ทุกคนในเรือถูกเหวี่ยงไปด้านหน้าอย่างรุนแรง ป้าคาเรนร้องกรี๊ดอีกครั้งด้วยความตกใจ แจสเปอร์ต้องออกแรงมหาศาลเพื่อยึดป้าคาเรนและตัวเองไว้กับกาบเรือ

ซวบบบบบ!

เรือมินิบานาน่าไถลไปบนผิวน้ำที่ถูกกวนจนปั่นป่วน มันเบี่ยงเบนทิศทางเพียงเล็กน้อยตามแรงสุดท้ายที่เอโลอิสพยายามควบคุมด้วยไม้พาย หัวเรือรูปกริฟฟอนเฉียดผ่านโขดหินริมฝั่งไปเพียงปลายนิ้วเท่านั้น หากช้าไปเพียงเสี้ยววินาทีเดียว เรือไม้สีเหลืองลำนี้คงแตกกระจายเป็นเศษซากติดกับตลิ่งของแม่น้ำเซนต์ลอว์เรนซ์ไปแล้ว

เรือลดความเร็วลงอย่างรวดเร็ว จาก 150 นอต เหลือ 50 นอต...30 นอต...10 นอต...จนในที่สุดมันก็แล่นฉิวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ด้วยความเร็วปกติของเรือมินิบานาน่า เสียงในเรือเงียบสงัดลงทันที มีเพียงเสียงหอบหายใจของทุกคน และเสียงน้ำที่กระทบกับกาบเรือที่แล่นอย่างช้า ๆ เท่านั้นที่ยังคงอยู่

ป้าคาเรนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองไปที่ก้อนหินและต้นไม้ที่อยู่ข้างเรือห่างออกไปเพียงสองช่วงแขน เธอปล่อยเสียงกรี๊ดในลำคอออกมาอีกครั้งด้วยความหวาดเสียว

“เกือบไปแล้ว...เกือบไปแล้วพ่อแก้วแม่แก้ว ขวัญเอ๊ยขวัญมา…” ป้าคาเรนพูดด้วยเสียงสั่นเครือ และหันไปมองหาผู้ร้ายอย่างกระบอกบรรจุลม “แล้วกระบอกบ้านั่นมันไปไหนแล้วเนี่ย?”

เอโลอิสหอบหายใจหนัก ๆ เธอชี้ไปที่จุดๆ หนึ่งในแม่น้ำ

“หนูโยนมันทิ้งไปแล้วป้า หวังว่ามันจะไม่ไปสร้างปัญหาให้ใครอีกนะ”

กระบอกโลหะสีบรอนซ์วาววับของเทพเฮอร์มีส ลอยคว้างอยู่กลางแม่น้ำเซนต์ลอว์เรนซ์ ก่อนจะจมหายลงไปในผืนน้ำอย่างช้า ๆ เรือมินิบานาน่าล่องไปตามกระแสน้ำอย่างสงบอีกครั้ง ความตื่นตระหนกจากเหตุการณ์เกือบเสยฝั่งจางหายไปถูกแทนที่ด้วยความโล่งอกอย่างมหาศาล และตามมาด้วยอาการหอบเหนื่อยจากการถูกแรงลมกระชากอย่างรุนแรง ทุกคนในเรือมินิบานาน่าทรุดตัวลงบนที่นั่งของเรือสีนีออนอย่างหมดสภาพ มีเพียงเสียงน้ำที่กระทบกับลำเรือและเสียงหอบหายใจของป้าคาเรนเท่านั้นที่ดังอยู่

แจสเปอร์เป็นคนแรกที่เริ่มฟื้นตัวจากอาการช็อก เขายืดตัวตรง มองดูผิวน้ำที่ถูกกระบอกบรรจุลมรบกวนเมื่อครู่ด้วยความเคารพปนโมโห

“นั่นมันเร็วแบบบ้าไปแล้ว!” แจสเปอร์พึมพำ “พวกเราเกือบตายเพราะเสยฝั่งแล้วเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าจะรีบกลับค่ายรับรองเลยว่าผมไม่เอาตัวมาเสี่ยงขนาดนี้แน่”

เอโลอิสเก็บไม้พายที่ใช้ควบคุมทิศทางเรืออย่างทุลักทุเลเมื่อสักครู่ เธอนั่งคิดทบทวนถึงเหตุผลที่ทำให้การบังคับล้มเหลว ดวงตาของบุตรีแห่งเฮเฟตัสฉายแววครุ่นคิด

“ฉันว่า...เราเข้าใจการทำงานของมันแล้วนะ” เอโลอิสเริ่มพูดเสียงเบาลง “กระบอกบรรจุลมของเฮอร์มีสอันนี้ มันไม่ได้ทำมาให้เลี้ยวหรือหักหลบอะไรได้เลย มันถูกออกแบบมาเพื่อพุ่งทะยานด้วยความเร็วคงที่สูงสุดเท่านั้น”

ป้าคาเรนที่ยังคงลูบหน้าอกเพื่อเรียกขวัญคืนมา พยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง

“ใช่! ถูกต้อง! ถ้าจะใช้ของวิเศษพวกนี้แบบไม่ตายก่อน ก็ต้องใช้มันให้ถูกทาง!” ป้าคาเรนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยภูมิปัญญาแห่งการเอาตัวรอด “ถ้ามันพุ่งตรงได้อย่างเดียว...งั้นเราก็แค่ต้องหันทิศทางเรือไปยังจุดที่สามารถพุ่งตรงได้ไกลที่สุดเท่านั้นเอง”

คำกล่าวของป้าคาเรนจุดประกายความคิดในทันที แจสเปอร์รีบคว้าแผนที่พับยับเยินที่เขามีออกมาคลี่ดูบนพื้นเรือ แม้จะเปียกน้ำเล็กน้อย แต่เส้นทางในแม่น้ำเซนต์ลอว์เรนซ์ยังคงปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน

“โอเค ดูนี่นะ” แจสเปอร์ชี้ไปบนแผนที่ด้วยนิ้วโป้งที่เปียกชื้น “เราอยู่ในช่วงกลางของแม่น้ำที่เริ่มกว้างขึ้นมากแล้ว เราแค่ต้องพุ่งตรงไปตามร่องน้ำนี้ ซึ่งมันจะนำเราไปสู่มหาสมุทรแอตแลนติกเหนือ...ระยะทางจากจุดนี้ไปน่าจะไกลอยู่”

“กระบอกนั้นบอกว่ามันพาเราไปได้ 300 ถึง 450 ไมล์ทะเลในสามชั่วโมง” เอโลอิสคำนวณอย่างรวดเร็ว “หมายความว่าถ้าเราไม่ชนอะไร เราจะไปถึงมหาสมุทรภายในหกชั่วโมง”

การตัดสินใจถูกกำหนดขึ้นอย่างรวดเร็ว การเดินทางที่น่าเบื่อหน่ายหลายวันจะถูกย่อให้เหลือเพียงไม่กี่ชั่วโมง หากพวกเขาใช้ของวิเศษนี้ได้อย่างชาญฉลาด ทั้งสามคน (และเคอร์ติสที่ยังคงเกาะแจสเปอร์แน่น) ช่วยกันใช้ไม้พายพยายามหันหัวเรือมินิบานาน่ารูปกริฟฟอนให้ชี้ตรงไปตามร่องน้ำที่ต้องการ พวกเขาใช้เวลาเกือบห้านาทีในการจัดตำแหน่งเรือให้เข้าที่เข้าทาง และมั่นใจว่าไม่มีแผ่นดิน โขดหิน หรือเรือลำอื่นใดกีดขวางในรัศมีที่ไกลที่สุดเท่าที่ดวงตาจะมองเห็น

“แน่ใจนะแจสเปอร์ ไม่มีเกาะโผล่มาอีกใช่ไหม?” เอโลอิสถามย้ำด้วยความหวาดระแวง

“ไม่มีแล้ว ตรงนี้มันกว้างพอสำหรับเรือบรรทุกเครื่องบินเลยล่ะ” แจสเปอร์ยืนยันพร้อมกับประสานมือเข้ากับด้ามไม้พายของป้าคาเรน เพื่อล็อกทิศทางเรือให้มั่นคง

เมื่อทุกอย่างเข้าที่เรียบร้อย ป้าคาเรนก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มที่ทำให้เอโลอิสรู้ทันทีว่าการผจญภัยยังไม่จบลงง่าย ๆ ป้าคาเรนล้วงเข้าไปในถุงสายรุ้งผ้าใบขนาดมหึมาของเธออีกครั้ง และหยิบวัตถุชิ้นเดิมออกมา

มันคือกระบอกโลหะสีบรอนซ์วาววับที่มีลวดลายของปีกเล็ก ๆ สลักอยู่รอบตัว มีสัญลักษณ์ทิศทั้งสี่อยู่บนฝาปิด...กระบอกบรรจุลมสี่ทิศของเฮอร์มีส... กระบอกที่สอง!

“อะไรกันเนี่ยป้า! ป้ามีกระบอกแบบนี้กี่อันกันแน่” เอโลอิสอุทานอย่างตกใจ

ป้าคาเรนยักไหล่ด้วยท่าทางสบาย ๆ 

“ก็...มีอีกอันน่ะสิ! เอาไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉินไง แต่เธอต้องอย่าพลาดเชียวนะ ไม่ใช่ว่าฉันจะมีของพวกนี้เยอะหรอกนะ” ป้าคาเรนยื่นกระบอกบรรจุลมกระบอกที่สองให้เอโลอิส พร้อมกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

เอโลอิสรับกระบอกที่สองมาไว้ในมือ สัมผัสถึงพลังงานลมที่อัดแน่นอยู่ภายใน มันเหมือนกับกระบอกแรกไม่ผิดเพี้ยน

“โอเคค่ะ รอบนี้เราจะไม่พลาด ทุกคน...เตรียมพร้อมแล้วนะ!”

เอโลอิสเดินไปที่ท้ายเรือ หันปากกระบอกสีบรอนซ์วาววับไปทางด้านหลังเรืออย่างมั่นคง เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ มองไปยังเส้นทางน้ำเบื้องหน้าที่ทอดยาวอย่างไร้ขีดจำกัด และในวินาทีต่อมา...

ฉึก!

ฝาปิดถูกเปิดออกอีกครั้ง!

ตูมมมมมมมมมมมม!

พลังงานลมสีขาวขุ่นคำรามดุดันถูกปลดปล่อยออกมาอีกรอบ! รุนแรง รวดเร็ว และป่าเถื่อนไม่แพ้ครั้งแรก!

เรือมินิบานาน่ากระชากตัวออกไปข้างหน้าอย่างฉับพลันอีกครั้ง!

วู้ววววววววววววววววววววววววววววววววว~

เสียงลมหวีดหวิวกลับมากลืนกินทุกสรรพเสียงอีกครั้ง ใบหน้าของทุกคนในเรือถูกบีบอัดจนเสียรูปทรง ความเร็วสูงสุด 150 นอต กลับมาอีกครั้ง เอโลอิสมองเห็นผิวน้ำเบื้องล่างของพวกเขาที่กำลังเปลี่ยนจากสีหม่นเทาเป็นสีครามอมเขียวที่เข้มขึ้นเรื่อย ๆ กลิ่นไอของน้ำที่พัดปะทะใบหน้าเริ่มมีรสเค็มจัดจ้านมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด พวกเขากำลังทิ้งเขตน้ำจืดไปอย่างรวดเร็ว และกำลังเข้าสู่เขตน้ำกร่อยอันกว้างใหญ่ 

มินิบานาน่าพุ่งทะยานต่อไป ทิ้งร่องรอยน้ำสีขาวฟูฟ่องยาวเป็นทางหลายไมล์ไว้เบื้องหลัง เบื้องหน้ามีเพียงผืนน้ำสีเข้มที่เปิดกว้างและขอบฟ้าสีครามที่ดูเหมือนจะบรรจบกันและคงถึงมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือตามกำหนดถ้าไม่ผิดแผน

ใข้กระบอกบรรจุลมสี่ทิศ

@God