[กระท่อมหมายเลข 28] ห้องนอนรวม

bed room Frozen, Shared, Luminous

ห้องนอน บ้านหมายเลข 28

ห้องนอนรวมอยู่เหนือบันไดน้ำแข็งใต้หลังคาแสงออโรรา เตียงเดี่ยวแต่ละหลังทำจากน้ำแข็งเรืองแสงสีฟ้า จัดวางอย่างห่างกันเพื่อความเป็นส่วนตัว พื้นหิมะนุ่มปกคลุมห้อง เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดสร้างจากหิมะอมตะและน้ำแข็งใส สร้างบรรยากาศเย็นสบายและมีพื้นที่สำหรับนั่งเล่นเล็ก ๆ ภายในห้องเช่นเดียวกัน

❄️❄️ Sleep on beds of glowing ice, watched over by the eternal Arctic Aurora.❄️❄️

Xolotl HONOR

วันที่ 26 เดือน ตุลาคม ปี 2025

เวลาเช้า เวลา 07.00 น. ณ บ้านพักหมายเลข 28 ห้องนอนรวม

◀️┃▶️

เช้าวันใหม่ที่บ้านพักหมายเลข 28 มาถึงพร้อมแสงอ่อนสีเงินที่สะท้อนผ่านเพดานน้ำแข็งเป็นระลอกคลื่นเยือกใส เสียงลมเหนือพัดผ่านนอกหน้าต่าง ทำให้ม่านหิมะโปร่งบางพลิ้วไหวราวลมหายใจของโลก คีอาร์เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเงียบงัน ผมสีบลอนด์ทองแดงส่องประกายอ่อนในแสงยามเช้า ขณะที่อากาศเย็นล้อมรอบตัวเหมือนอ้อมแขนของหิมะที่มีชีวิต 

เตียงของเธอทำจากน้ำแข็งเรืองแสงสีฟ้าอ่อน วางอยู่ในแนวสมมาตรกับเตียงอื่น ๆ รอบห้อง ความเรียบกริบของห้องนี้ทำให้เธอรู้สึกพอใจ ไม่มีเสียงรบกวน ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวเกินจำเป็น พื้นปกคลุมด้วยหิมะหนานุ่ม ดุจพรมที่ไม่เคยรู้จักฝุ่นหรือความร้อน ทุกอย่างถูกออกแบบอย่างแม่นยำและงดงามจนดูเหมือนภาพจำลองในหัวของใครบางคนที่รักระเบียบพอ ๆ กับเธอเอง

คีอาร์ขยับตัวช้า ๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งหลังตรง ผ้าห่มไหมสีเทาอมเงินร่วงลงมาเป็นคลื่น เธอมองฝ้าเพดานที่ส่องแสงออโรราแผ่วเบา รู้สึกถึงไอเย็นที่ซึมเข้าสู่ผิวและลมหายใจ เธอชอบความรู้สึกนี้ ความนิ่งที่ไม่ต้องแสร้งทำ ความเยือกเย็นที่ไม่ต้องยิ้มตอบ นาฬิกาในหัวเธอแจ้งเตือนว่าตอนนี้เป็นเวลาที่ปกติเธอควรลุกไปเรียน แต่โลกในตอนนี้ไม่มีบทเรียน ไม่มีโรงเรียน ไม่มีแม่ที่คอยบังคับตารางเวลาอีกแล้ว เหลือเพียงค่ายที่เรียกตัวเองว่า Half-Blood Camp และกองเอกสารที่ยังรอการลงชื่อรับรองผู้ปกครองใหม่ เรื่องที่เธอไม่เข้าใจนัก

เธอคิดถึงกฎระเบียบของมนุษย์ในเมืองใหญ่ บัตรประชาชน หมายเลขพลเมือง ระบบภาษี แล้วตั้งคำถามเงียบ ๆ ในใจว่า เทพเจ้ามีสิ่งเหล่านี้ไหม? หรือพวกเขาเพียงอ้างสิทธิ์โดยไม่ต้องมีเอกสารใด ๆ รองรับ? คำถามนั้นจางหายไปพร้อมกับไอเย็นจากลมหายใจที่เปลี่ยนเป็นหมอกจาง ๆ

คีอาร์ยกมือแตะปลายแว่นให้เข้าที่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน หิมะบนพื้นส่งเสียงเบา ๆ ใต้ฝ่าเท้า ขณะที่เธอก้าวไปยังหน้าต่าง กระจกเย็นเฉียบแตะปลายนิ้วจนชา ภายนอกคือป่าสนที่ถูกหิมะคลุมเป็นผืนเดียวกัน ลมเหนือยังคงพัดแผ่วเหมือนเสียงของพ่อที่เธอไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ

เธอจำคำแนะนำของคนในค่ายได้ ‘ลูกครึ่งเทพต้องฝึกฝนและเคารพรูปปั้นของผู้ปกครองของตน’ เมื่อคิดถึงคีอาร์ถอนหายใจเบา ๆ ความเย็นจากกระจกไหลซึมเข้ามาในหัวใจที่ไม่อุ่นอยู่แล้ว

“เคารพงั้นเหรอ...” เธอพูดกับตัวเองเสียงแผ่ว สายตาเรียบเฉยเหมือนผิวน้ำแข็ง “ฉันไม่เห็นความจำเป็นตรงไหนเลย” คำพูดนั้นไม่มีน้ำหนักของการกบฏ มันเป็นเพียงข้อสรุปทางตรรกะ เพราะการคำนับเทพเจ้าที่ไม่เคยช่วยชีวิตเธอ ไม่ได้สร้างคุณค่าทางเหตุผลใด ๆ ให้สมการการดำรงอยู่ของเธอเลยแม้แต่น้อย

เธอหมุนตัวกลับ มองห้องพักอีกครั้ง เตียงทุกเตียงถูกจัดวางในระยะเท่ากัน ผ้าห่มพับอย่างสมมาตร หมอนอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม เส้นแสงจากเพดานสะท้อนบนพื้นหิมะอย่างสมดุลราวกับภาพในสมองของนักคำนวณ คีอาร์ยกผมที่หล่นลงมาปรกหน้า เกลี่ยมันไปด้านหลังอย่างเรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้อง เสียงฝีเท้าบนหิมะยังคงสม่ำเสมอ เธอไม่เร่ง ไม่ช้า ทุกย่างก้าวมีเหตุผลและทิศทาง

ระหว่างเดินลงบันไดน้ำแข็ง เธอมองเห็นรูปปั้นบอเรอัสตั้งอยู่กลางโถงบูชาที่เป็นน้ำแข็งอยู่ไกล ๆ ร่างสูงในอาภรณ์พายุ หน้าตาเข้มงวดเหมือนความหนาวเองที่แปลงเป็นมนุษย์ ลมหิมะหมุนรอบรูปปั้นนั้นราวกับกำลังมีชีวิต คีอาร์หยุดมองอยู่ห่าง ๆ ไม่มีคำอธิษฐาน ไม่มีความรู้สึกศรัทธา มีเพียงความคิดที่แล่นขึ้นในหัวว่า สิ่งนี้… คือสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า “พ่อ”? เธอยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะขยับนิ้วแตะลูกอมในกระเป๋าเสื้อ คลี่กระดาษห่ออย่างเงียบงัน กลิ่นแตงโมผสมเมนทอลแผ่ซ่านไปทั่วอากาศ เธออมลูกอมไว้ ปล่อยให้ความเย็นคมกล่อมปลายลิ้น

Xolotl HONOR

วันที่ 15 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเช้า เวลา 06.00 น. ณ บ้านบอเรอัส

◀️┃▶️

เช้าวันเสาร์ปลายฤดูใบไม้ร่วงมาเยือนค่ายฮาล์ฟบลัดด้วยความเยือกเย็นแบบที่คีอาร์มักชอบเป็นพิเศษ ท้องฟ้าถูกเคลือบด้วยม่านสีเทาอ่อนและเมฆบางที่ลอยต่ำเหมือนหายใจเข้าออกช้า ๆ ของฤดูที่กำลังจะตายไป ลมเหนือพัดผ่านหน้าต่างไม้ของกระท่อมบอเรอัสพาเอาความเย็นจัดแบบเฉพาะตัวของสายเลือดเธอเข้ามาทักทายก่อนใคร 

คีอาร์ลืมตาอย่างเงียบงัน ดวงตาเทาอมเขียวสะท้อนสภาพห้องพักที่เรียบเป็นระเบียบราวสถาปัตยกรรมจำลอง ทุกสิ่งถูกวางไว้ตำแหน่งเดิมทุกวัน ไม่มีสิ่งใดหลุดจากรูปแบบที่เธอจัดไว้แม้แต่ครึ่งนิ้ว เธอไม่ใช่คนที่ตื่นอย่างสดใส แต่ตื่นอย่างมีเหตุผลเพราะต้องตื่น เธอลุกจากเตียงอย่างช้า ๆ เหมือนคำนวณแรงที่ใช้เพื่อไม่ให้ผ้าห่มหล่นผิดทิศ ลากปลายเท้าไปหยุดที่หน้ากระจกไม้สีซีดแล้วมองภาพสะท้อนของตัวเองที่ยืนอยู่อย่างสงบ ใบหน้าที่ดูอ่อนโยนและปลอดภัยสำหรับสังคมยังอยู่ครบ แต่ในดวงตานั้นไม่มีประกายใดที่เหมือนเด็กสาววัยสิบห้าปกติ มีเพียงความว่างเปล่าที่ถูกจัดระเบียบตามแบบฉบับของสติปัญญาเย็นเฉียบเท่านั้น

เธออาบน้ำด้วยความรวดเร็วและมีแบบแผน เปิดน้ำอุ่นเพียงชั่วครู่แล้วหมุนกลับไปหาน้ำเย็นจัดที่ทำให้ผิวหนังของเธอรู้สึกตื่นในแบบที่แท้จริง หลังจากนั้นเธอเช็ดตัวด้วยผ้าฝ้ายเนื้อหนาอย่างเป็นจังหวะ ใจของเธอเริ่มวางแผนวันล่วงหน้า เส้นทางไปยังย่านบอร์ดเวย์ของนิวยอร์ก ระยะเวลาเดินทาง ความแออัดที่คาดการณ์ไว้ สภาวะอากาศที่อาจเปลี่ยนกลางทาง รวมถึงความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นเมื่อไปพบเอมีเลียตามนัด

คีอาร์หยิบชุดเดรสกระโปรงแนว Dark Academia แบบที่เธอใส่ประจำออกมา เสื้อคอสูงสีครีม ผ้าคลุมไหล่ไหมสีดำสนิท และกระโปรงพลีทยาวเหนือเข่าเล็กน้อย ชุดเรียบ นุ่ม และมีความขรึมของชนชั้นผู้มีการศึกษาอย่างที่แม่เธอเคยกำชับไว้เสมอเวลาพาเธอไปยังงานเลี้ยงสังคมในฐานะเคาน์เตสฝึกหัด

แต่วันนี้เธอเพิ่มรายละเอียดเล็กน้อย กระดุมทองแดงตรงอกหนึ่งเม็ด แหวนวงบางเงินเย็นที่เพิ่มความประณีตให้มือของเธอ และการเกล้าผมต่ำที่ทำให้ใบหน้าของเธอดูอ่อนหวานขึ้นกว่าปกตินิดเดียวแบบที่ถ้าคนไม่สังเกตคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอตั้งใจ 

ทั้งหมดนี้ไม่ได้ทำเพื่อความพิเศษ แต่ทำเพื่อสร้างความรู้สึกเป็นกันเองและน่าเชื่อถือกับรุ่นพี่เอมีเลียต่างหาก

ความคิดคำนวณหมุนไปอย่างราบรื่น ไม่มีความตื่นเต้นหรือคาดหวัง มีเพียงการเตรียมตัวล่วงหน้าเพื่อรับมือสถานการณ์แบบที่ก่อให้ความเสี่ยงน้อยที่สุด

หลังแต่งตัวเสร็จ คีอาร์หยิบแว่นกลมคู่ใจขึ้นมาสวม มันลบความแหลมคมของดวงตาของเธอ ทำให้เธอดูเหมือนเด็กสาวที่บริสุทธิ์ ใสซื่อ และไว้ใจได้ ภาพลักษณ์ที่เธอสร้างเองอย่างละเอียด คีอาร์เดินออกจากห้องไปพร้อมลมหายใจเย็นจัดที่ทำให้ผมของเธอสั่นไหวเบา ๆ จากนั้นเธอมุ่งหน้าตรงไปยังบริเวณเตาไฟบูชาเทพหน้าโรงอาหารตามที่เธอทำทุกครั้งก่อนออกจากค่าย