ด่านเก็บค่าผ่านทางสะพานเบย์

Bay Bridge Toll Plaza

(รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา)

ด่านเก็บค่าผ่านทางสะพานเบย์

[ ส่งเงินมา ]

ด่านเก็บค่าผ่านทางนี้ตั้งอยู่ทางฝั่งโอ๊คแลนด์ (Oakland) บนทางหลวง I-80 เป็นจุดเริ่มต้นของสะพานข้ามอ่าวซานฟรานซิสโก-โอ๊คแลนด์ (San Francisco-Oakland Bay Bridge) ผู้ขับขี่จะชำระค่าผ่านทางเฉพาะขาเข้าสู่ซานฟรานซิสโกเท่านั้น (ทิศตะวันตก) ปัจจุบันด่านเก็บค่าผ่านทางทั้งหมดเป็นระบบอิเล็กทรอนิกส์เต็มรูปแบบ ไม่อนุญาตให้ชำระด้วยเงินสดแล้ว โดยใช้ระบบ FasTrak หรือการชำระเงินตามป้ายทะเบียน (Toll-by-Plate) แม้จะเป็นเพียงด่าน แต่จุดนี้คือประตูเชื่อมโยงที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งระหว่างอีสต์เบย์ (East Bay) กับมหานครซานฟรานซิสโก โดยมีทิวทัศน์ของสะพานและเส้นขอบฟ้าเมืองรออยู่เบื้องหน้า

Moneka HONOR

วันที่ 19 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ด่านเก็บค่าผ่านทางสะพานเบย์ ปฐมพยาบาลจำลองและการเคลื่อนย้ายผู้บาดเจ็บจากอุบัติรถชน

คมลมจากอ่าวพัดเอากลิ่นเกลือจาง ๆ มาปะทะเกราะและสายหนังจนเย็นเสียดผิว ขบวนของกองร้อยที่ 2 เคลื่อนจากเขตสถานี BART ออกสู่เมืองเปิดโล่ง มุ่งหน้าไปยังด่านเก็บค่าผ่านทางสะพานเบย์ ที่ตั้งตระหง่านอยู่ฝั่งโอ๊คแลนด์เหมือนซี่ฟันเหล็กเรียงรายคุมประตูสู่ซานฟรานซิสโก ระยะทาง 10.0 กิโลเมตร ต้องปิดงานให้ได้ภายใน 2 ชั่วโมง ไม่มีข้อแก้ตัว ไม่มีหยุดพักนอกคำสั่ง พื้นผิวทางคอนกรีตถูกราดยาวเป็นริ้วเลนแยกด้วยแท่งแบริเออร์ เสาไฟฟ้าเหล็กทาสีซีดเรียงรายเหมือนทหารเฝ้าด่าน บางช่วงมีรอยแตกร้าวและก้อนกรวดที่ถ้าพลาดเพียงนิดเดียวก็พอจะทำให้ข้อเท้าบิดเสียจังหวะทั้งหน่วยได้ โมดูลด่านเก็บเงินถูกตั้งคู่อุโมงค์แคบ ๆ ให้ต้องลอดช่องทาง หัวคานต่ำจนโล่สคูทุมเฉียดผ่านเป็นเสี้ยวคืบ ทุกอย่างออกแบบมาเพื่อบังคับระเบียบและวัดวินัย

เฟเบียส รูฟัส ยังคงอยู่ในกิ่งไม้ที่เหน็บข้างเอวของโมนีก้า “จังหวะที่สาม ยืดช่วงก้าวให้คงที่ รักษาระยะครึ่งช่วงแขน!” เสียงเขาก้องลอยเหนือเสียงลม กองร้อยเดินทัพกัดฟันบังคับจังหวะ เหงื่อซึมผ่านเสื้อซับเกราะจนหนักและชื้น กล้ามเนื้อหลังและบ่าของทุกคนเผาไหม้อย่างเงียบ ๆ จาก สัมภาระเต็มรูปแบบ ที่ถูกรัดเพิ่มมาตั้งแต่ก่อนขึ้น BART แต่เมื่อเลขเวลาเดินบนครองเส้นหนึ่งชั่วโมง เหลือ อีกหนึ่งชั่วโมง เสียงคำสั่งใหม่ก็ตัดอากาศ

“หยุด!” เฟเบียสสั่ง ขบวนชะงักกลางคอขวดช่องทางแคบที่ล้อมด้วยเสาคอนกรีตและเหล็กเส้นจำลองยื่นงอเหมือนเถาวัลย์โลหะ

ทันทีตอนนั้นเสียง “อั่ก!” สองครั้งดังแทบพร้อมกัน ทหารฝึกสองนายที่รับบทภาวะฉุกเฉิน ล้มลงข้างซากคอนกรีตเป็นการโดนรสชน...เนียนซะไม่มี(ประชด) นายหนึ่งกุมต้นขาเลือดจำลองซึมผ้ากางเกงจนแดงฉาน อีกนายโอบไหล่ซ้ายแสดงอาการไหล่เคลื่อนและเจ็บจนยกแขนไม่ได้ เฟเบียสประกาศหนักแน่น “สถานการณ์บาดเจ็บ! ปฐมพยาบาลและเคลื่อนย้าย ภารกิจต้องดำเนินต่อ!” ทุกอย่างเกิดขึ้นแทบพร้อมกัน โมนีก้าที่อยู่หัวแถวลดย่อตัว เข้าถึงพื้นที่ก่อนใคร เธอไม่แตะตัวผู้บาดเจ็บทันทีแต่สแกนสภาพแวดล้อม ก่อนใช้เข็มทิศจำลองชี้จุดเศษเหล็กแหลมด้านขวา, แผ่นคอนกรีตร้าวที่อาจยุบ, และช่องว่างแคบที่เหมาะทำเลนปลอดภัยให้ทีม “พื้นที่ปลอด! เปิดช่องซ้ายหนึ่งเมตร!” เธอสั่งสั้น ๆ มืออีกข้างชูสัญญาณให้ถอยโล่ออกจากแนวเสี่ยง

ทหารหมายเลขสอง มือชุดแพทย์ก็เปิดสัมภาระ รูดซิปถุงปฐมพยาบาลขนาดเล็ก หยิบผ้าพันแผลแบบกดห้ามเลือดและผ้ายืด เธอย้ายเข็มขัดดาบของตนให้คล้องสูงขึ้นเพื่อไม่เกะกะมือ จากนั้น กดตรงเหนือแผล ที่ต้นขาผู้บาดเจ็บตำแหน่งเหนือจุดเลือดไหล ก่อนพันรัดเป็นชั้น กดซ้ำด้วยแผ่นอัดลงแรง โมนีก้าก้ม ตรวจดูผิวหนัง ปลายเท้า สีผิว ของผู้บาดเจ็บ ประเมินการไหลเวียนจำลองตามบทฝึก “พันแน่นได้ แต่ต้องยังรู้สึกเต้นชีพจรปลายเท้า” เธอเอ่ยเสียงนิ่ง “ดีคงที่!”

อีกฝั่งผู้บาดเจ็บไหล่ซ้าย เพื่อนร่วมหน่วยเปิดชุดสลิงพยุงแขนจากผ้าพันสามเหลี่ยม พาดใต้ข้อมือขึ้นผูกท้ายทอย เสริมด้วยผ้าพันรอบอกเพื่อยึดต้นแขนตรึงกับลำตัว ลดแรงกระเทือน แววตาโมนีก้ากวาดดวงตาไหล่ห้อย, ตำแหน่งกระดูก, อาการชา เธอสรุปทันที “ตรึงเพิ่ม อย่าให้แบกน้ำหนักแขนซ้ายเลยแม้แต่นิดเดียว” ทั้งหมดใช้เวลาไม่ถึงห้านาที แต่ทุกวินาทีคือการสอบ มือของทุกคนสั่นจากความล้า ไม่ใช่จากความกลัว

“รูปขบวนเคลื่อนย้าย!” โมนีก้าสลักคำสั่งใหม่ทันที

เธอคลี่ผ้าห่มฉุกเฉินจากสัมภาระ ผืนผ้าสะท้อนความร้อนสีเงินพับซ้อนเป็นสาม ทบเชือกสนามสองเส้น ม้วนเป็นขอบ สอดใต้กับคานโล่สคูทุมสองผืน กลายเป็นเปลสนามเฉพาะกิจน้ำหนักเบาแต่กระจายน้ำหนักได้ดี เธอเข้าที่จับหัวเปล ส่วนเพื่อนอีกคนจับท้าย ทหารคนที่สาม แบกหามผู้บาดเจ็บไหล่ด้วยเทคนิค fireman’s carry แบบลดแรง ควงลงบ่าแต่ล็อกกะดูกสันหลังให้ตรง ใช้มืออีกข้างยึดหน้าขาเพื่อป้องกันแกว่ง

เฟเบียสไม่ให้ช่องว่างแม้ลมหายใจ “เดินหน้า! จังหวะที่สาม! รักษาระยะห่าง! ผู้บาดเจ็บห้ามตก!” ขบวนเคลื่อนหนักขึ้นกว่าสองเท่า สำหรับสองตำแหน่งนำ เปลสนามสั่นเล็กน้อยตามจังหวะก้าว โมนีก้าคุมด้วยไหล่และข้อมือย่อต่ำ, แกว่งแขนสั้น, ปรับฝีเท้าให้นุ่มเพื่อไม่ให้แรงกระแทกวิ่งเข้าตัวผู้บาดเจ็บ ทุกก้าวเหมือนตะกุยโคลนหนืด ทั้งที่เป็นคอนกรีตเพราะน้ำหนักและลมสวนจากอ่าวที่ผลักแนวหน้าตลอดเวลา

หนึ่งกิโล… สองกิโล… เสาไฟสลับแบริเออร์เหมือนกรอบภาพเดิมวนซ้ำ เสียงหายใจ “ฮึ่ม ฮึ่ม” กลืนกับเสียงโล่ขัดกัน “ครืด” และ เสียงนับจังหวะที่โมนีก้าเปล่งให้ทีมฟังเบา ๆ เพื่อหลอมก้าวให้เป็นอันหนึ่งอันเดียว “ซ้ายขวา… ซ้ายขวา…” เธอคุมลมหายใจ เข้า 2, ออก 2 เพื่อให้คนแบกผู้บาดเจ็บไหล่ตามทันโดยไม่กระชากจังหวะ

ด่านจำลองโปรยซากคอนกรีตเตี้ย ๆ เป็นช่วง ๆ บังคับให้ยกระดับปลายเท้า โมนีก้าใช้ส้นเท้ารับแล้วถ่ายน้ำหนักไปกลางเท้ากันข้อเท้าพลิก ขณะผ่านซอกเหล็กงอ เธอสั่งสั้น ๆ “เอียงโล่เข้ากันเสี้ยวแรงลม!” บอกเพื่อลดแรงปะทะให้คนท้ายที่กำลังรับบาดเจ็บบนบ่า เวลาบนนาฬิกาดิจิทัลจำลองไหลเร็วอย่างโหดร้าย 1:20:00… 1:35:00… 1:45:00 กล้ามเนื้อแขนของโมนีก้าเริ่มชา เส้นเอ็นข้อศอกตึงถึงหัวไหล่ แต่ดวงตาสีเทาเงินยังเย็นนิ่ง เธอแค่ขยับคางเล็กน้อยส่งสัญญาณสลับมือซ้ายนำเพื่อลดล้าจุดเดิมโดยไม่หยุดก้าว

เมื่อเดินทางถึงช่องด่านโมนีก้าก็ชัดขึ้นข้างหน้า เสากั้นเลนตั้งเรียงเหมือนซี่หอก โมนีก้าเช็คอีกครั้ง “ผู้บาดเจ็บคงที่” เสียงเธอบอกตอบ “คงที่!” ทุกคนก็ตอบเหมือนกันดังพร้อมกัน เมื่อเดินทางผ่านใต้คานสุดท้าย เสียงลมแรงเปิดเป็นผืนกว้าง เห็นเส้นขอบฟ้าซานฟรานซิสโกลาง ๆ หลังโครงสะพาน 

“หยุด!” เสียงคุณไคลน์สาดลงมาจากกิ่งไม้

ขบวนหยุดนิ่งพร้อมกันแบบเสี้ยววินาที โล่ลงพื้น ครืน เดียว กลิ่นเหล็กร้อนกับเกลือทะเลคลุ้งขึ้น โมนีก้าค่อย ๆ วางเปลสนามลงอย่างนุ่มที่สุดเท่าที่ไหล่อ่อนล้าคู่นี้จะทำได้ ผู้บาดเจ็บทั้งสองปลอดภัย ผ้าพันแผลยังแน่นดี สลิงไหล่ตรึงอยู่ตำแหน่งเดิม ไม่มีการตกหล่นไม่มีการเซทับขบวนหลัง เธอพิงสันโล่กับต้นขา หอบลมยาวหนึ่งครั้งเหมือนยืมอากาศทั้งอ่าวมาแบ่งปอด ดวงตาสีเทาเงินหรี่ลง เหงื่อไหลผ่านแนวคางหยดลงพื้นเป็นจุดเข้ม ๆ บนคอนกรีต

เฟเบียสที่เป็นกิ่งไม้อยู่นั้นเขาเอ่ยสั้นและคมใส่ทุกคน “ผู้บาดเจ็บปลอดภัย การเคลื่อนย้ายเป็นระเบียบ วินัยชัดเจน ดีมาก!!” หยุดหนึ่งจังหวะ ก่อนเพิ่มแรงกดเล็กน้อยในน้ำเสียง “จำไว้ความเห็นอกเห็นใจโดยไม่มีวินัยคือความหุนหัน วินัยโดยไร้ความเห็นใจคือความว่างเปล่า เลกิโอนารีต้องมีทั้งสอง” โมนีก้าพยักหน้ารับเล็กน้อย ส่งให้เพื่อนร่วมหน่วยทั้งสี่คนพยักหน้าตอบ ไม่มีคำพูด มีแต่แววตาที่บอกว่า เรา แบกผ่านมันมาด้วยกันจริง ๆ เสียงคลื่นลมจากอ่าวพาดผ่านด่านเหมือนฉากปิดลำดับหนึ่งเท่านั้น เพราะทุกคนรู้ดีว่าการเดินทัพยังไม่จบ เส้นทางต่อไปยังรออยู่ข้างหน้า และตราบใดที่ยังมีคำสั่งจากลาร์เรสสุดโหด ก็ยังไม่จบตรงนั้นแหละ

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-02] เฟเบียส รูฟัส

Moneka HONOR

วันที่ 14 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 15.30 น. เป็นต้นไป ณ สะพานเบย์ (การควบคุมความเร็วและจิตใจ)

หลังจากตรวจสอบทุกระบบจนมั่นใจ เอสต้าก็ขึ้นไปนั่งบนที่นั่งคนขับของซีซ่าร์ แม็กซิมัส รถม้าคลาสสิกที่เธอยังคงคิดในใจว่า เสร่อเกินบรรยาย แต่ก็ต้องยอมรับว่าพลังของมันนิ่งและสมดุลอย่างน่าประหลาด เสียงเครื่องยนต์ไม้เริ่มคำรามเบา ๆ ราวกับสัตว์โบราณที่ถูกปลุกให้ตื่นและแน่นอนว่าเธอภาวนาว่ามันคงไม่ได้ดังมากจนรถคันข้าง ๆ สังเกต “พร้อมไหมครับ?” ยาซานถามอย่างใจเย็น พลางคาดเข็มขัด เขาโน้มตัวเล็กน้อยเพื่อดูว่าทุกอย่างเรียบร้อย “จำไว้นะ ถนนข้างหน้าเป็นถนนสาธารณะแล้ว กฎทุกอย่างต้องใช้ตามจริงทั้งหมด”

“ค่ะ รุ่นพี่” เอสต้าตอบเสียงราบเรียบ แต่ในใจกลับตะโกน ใครบอกว่าฉันอยากขับไอ้ของเสร่อคันนี้ออกไปโชว์ใครเขากันล่ะเนี่ย!

รถม้ารุ่นใหม่ล่าสุด (?) วิ่งออกจากอุโมงค์คัลลีคอตต์อย่างราบรื่น แสงแดดยามบ่ายกระทบกับพื้นไม้โอ๊คด้านหน้า แสงสะท้อนผ่านม่านโปร่งบางเหนือหลังคา เอสต้ากระพริบตาเล็กน้อยเพื่อปรับสายตา มองผ่านกระจกใสที่สลักตรา SPQR เหมือนภาพฝันของโรมันยุคใหม่ ระยะทางช่วงแรกผ่านเขตภูเขาเบิร์กลีย์ ถนนคดเคี้ยวแต่ไม่ชันนัก เธอค่อย ๆ กดคันเร่ง พวงมาลัยไม้ตอบสนองอย่างนุ่มนวล ไมล์ขึ้นจาก 0 ไป 15 ... 30 ... 40 อย่างเป็นจังหวะ

“ดีมากครับ ควบคุมความเร็วได้ดี” ยาซานพูดพร้อมพยักหน้า เขาชี้ไปป้ายทางข้างหน้า “พอถึงเมืองให้จำไว้ว่า เขตที่อยู่อาศัยจะจำกัดไม่เกิน 25 ไมล์ต่อชั่วโมงนะครับ”

“ค่ะ ๆ เข้าใจค่ะ” เอสต้าตอบเสียงเรียบแต่ในใจแอบบ่น ยี่สิบห้าน่ะเหรอ... ขนาดปีกแมลงยังเร็วกว่าเลยมั้ง

ระยะ 7.3 ไมล์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมืองเบื้องหน้าคือซานฟรานซิสโกในยามบ่าย รถราวิ่งขวักไขว่ตามสภาพเมืองใหญ่ เสียงแตรแผ่วเบาแทรกอยู่ไกล ๆ แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตามากกว่าคือเส้นทางคดโค้งที่มุ่งสู่ สะพาน Bay Bridge เส้นทางข้ามอ่าวอันคับคั่งของเมือง เมื่อรถเข้าใกล้ทางขึ้นสะพาน การจราจรเริ่มหนาแน่นจนเกือบหยุดนิ่ง ลมจากอ่าวพัดแรงกระแทกตัวถังไม้โอ๊คจนรถสั่นเบา ๆ เธอจับพวงมาลัยแน่น ดวงตาเทาเงินกะพริบวูบ เนตรแห่งฟีบี้ส่องแสงทองจางช่วยให้มองเห็นการเคลื่อนไหวของรถรอบข้างชัดเจนยิ่งขึ้น เธอเว้นระยะรถได้พอดีราวกับคำนวณด้วยสัญชาตญาณ

“ใจเย็นครับ” ยาซานพูดพร้อมหัวเราะนุ่ม “ลมแรงช่วงนี้เป็นปกติของอ่าว ถ้ารู้สึกไม่มั่นใจให้ชะลอนะ”

"ไม่เป็นไรค่ะ” เอสต้าตอบพลางหันหน้ากลับไปทางถนน “แต่รถติดนี่สิ... ถ้าไม่ติดก็คงดีมาก” ในใจเธอบ่นรัว ๆ แถมยังหนักมากด้วย โอ้ พระเจ้า! แกคิดว่าเป็นกรุงเทพหรือไงกัน?! ฉันจะต้องใช้เวลาอีกกี่นาทีในการลากเจ้าเฟอร์นิเจอร์ติดล้อคันนี้ไปถึงกลางสะพานกันแน่!?

เมื่อถึงช่องทางเก็บเงิน เอสต้าค่อย ๆ จ่ายเงินตามรนะบบให้เรียบร้อย เสียง ติ๊ง! ดังขึ้นพร้อมแสงเขียวจากการชำรัเงิน ประตูยกขึ้นอย่างนุ่มนวล เธอค่อย ๆ กดคันเร่งอีกครั้ง รถม้าเวทเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ในช่วงลมเย็นจัดจากอ่าวพัดผ่านกระจกหน้ารถ เธอมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีจากทองบ่ายเป็นฟ้าอมส้มของยามเย็น เสียงเครื่องยนต์ไม้ดังครืดเบา ๆ สม่ำเสมอ “ยอดเยี่ยมครับ เซนจูเรี่ยนบลอสซัม” ยาซานพูดขณะจ้องท้องฟ้าเหนือสะพาน “คุณขับได้ดีนะ”

เมื่อรถซีซ่าร์ แม็กซิมัสแล่นขึ้นสู่ช่วงกลางสะพาน Bay Bridge เสียงเครื่องยนต์ไม้ผสานเข้ากับเสียงลมแรงที่พัดซัดมาจากอ่าวซานฟรานซิสโกจนเกิดเป็นจังหวะสั่นสะเทือนเบา ๆ รอบตัว เอสต้ากระชับมือบนพวงมาลัยแน่น ดวงตาสีเทาเงินของเธอฉายแสงทองจางในแสงแดดยามเย็นเนตรแห่งฟีบี้เริ่มทำงาน มองเห็นการเคลื่อนไหวรอบข้างชัดเจนราวกับทุกอย่างชะลอความเร็วลง รถมอร์ทัลทั้งหลายขวักไขว่ในทุกเลน แสงไฟท้ายกระพริบวูบวาบดั่งดาวแดงระยิบ

“ระวังขวาไว้ด้วยครับ รถตู้กำลังเบรก” เสียงยาซานดังอย่างใจเย็นราวครูฝึกประจำสนาม เขามองเธอจากด้านข้าง พลางตรวจความเร็วบนแผงเรือนไมล์ที่คงที่อยู่ที่ 52 ไมล์ต่อชั่วโมง

“เห็นแล้วค่ะ รุ่นพี่” เอสต้าตอบอย่างมั่นใจ มือเธอขยับพวงมาลัยนิดเดียวเพื่อเบี่ยงเลนซ้ายอย่างนุ่มนวลก่อนใช้สัญญาณไฟเปิดไว้ล่วงหน้า เสียง ติ๊กติ๊กติ๊ก ดังอย่างเป็นจังหวะก่อนที่รถจะเคลื่อนไปในช่องว่างเล็ก ๆ ระหว่างรถเก๋งสีเงินกับมินิแวน เธอหมุนพวงมาลัยในองศาพอดี รักษาความเร็วให้สมดุลโดยไม่ต้องเบรกหนัก รถทั้งคันไหลไปตามจังหวะถนนอย่างนุ่มราวกับมีเส้นล่องหนคอยนำทาง

ในหัวของเอสต้ามีแต่เสียงพึมพำประชดตัวเอง โอ้ ไอ้เชี้ย... ฉันกำลังขับตู้โชว์ไม้กลางฝูงเหล็กนี่นะ... ถ้าใครรู้ว่ามันมีมนต์พรางคงขำกลิ้งแน่

เมื่อเข้าเลนหลักได้ เอสต้าคงระยะห่างจากรถข้างหน้าไว้เป๊ะราวกับจับตาด้วยไม้บรรทัด ดวงตาเนตรทองของเธอมองทะลุม่านพลังเล็ก ๆ ที่พรางอยู่ เห็นไอระเหยของเครื่องยนต์คันหน้าไหลวนอย่างสมมาตร “ระยะปลอดภัย... สามคันรถพอดี” เธอพึมพำเบา ๆ

“ดีมากครับ” ยาซานเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “คุณเริ่มเข้าใจการอ่านจังหวะของการขับรถบนถนนแล้ว”

“ค่ะ ก็ไม่ยากเท่าไหร่... แค่ต้องพยายามไม่อยากขับรถคนข้างหน้าทิ้งลงอ่าวก็พอ” เธอว่าหน้านิ่ง แต่เสียงนั้นเจือความหงุดหงิดปนขำ ยาซานหัวเราะเบา ๆ จนแทบกลั้นไม่อยู่

แสงสีทองของยามเย็นค่อย ๆ ละเลียดไปทั่วสะพาน รถทุกคันเริ่มหนาแน่นอีกครั้งก่อนเข้าสู่ทางลาดชันขึ้นสู่ตอนกลางสะพาน เอสต้ามองกระจกข้างตรวจช่องว่างซ้ายขวาอย่างชำนาญ เธอใช้จังหวะสั้น ๆ ในการเปลี่ยนเลนอีกครั้ง ขยับมือเปิดไฟเลี้ยวติดขึ้น เสียงเครื่องยนต์ตอบรับในระดับคงที่ รถไหลเรียบโดยไม่สะดุดแม้ในระยะห่างแค่ไม่กี่ฟุต

“ดีมากครับ เซนจูเรี่ยนบลอสซัม” ยาซานพูดพร้อมรอยยิ้มบางที่มุมปาก “แต่ตอนนี้มาลองอะไรสนุก ๆ กันหน่อย”

“สนุก? หืออ” เอสต้าหันมามองครึ่งตา “อย่าบอกนะว่ารุ่นพี่จะให้ขับแบบ Fast & Furious บนสะพานที่มีมอร์ทัลอยู่เต็มไปหมดเนี่ย”

ยาซานไม่ตอบคำถามนั้น เขาเพียงเอียงตัวเล็กน้อย มือแตะคทาแห่งแสงสนธยาที่แขวนอยู่ข้างเอว ก่อนจะออกคำสั่งเสียงเรียบแต่เด็ดขาด “Evasive Maneuver” เสียงยาซานยังคงนิ่งบอกับทางเอสต้าที่ขับอยู่ “คันหน้าเบรกกะทันหันทางขวา คันหลังเร่งความเร็ว เข้าซ้ายเดี๋ยวนี้” เอสต้าหรี่ตาเล็กน้อย แสงทองในดวงตาเทาเงินพลันลุกวาบ เธอปล่อยลมหายใจสั้น “รับทราบ” มือทั้งสองจับพวงมาลัยแน่นแล้วหมุนควงซ้ายเฉียบ รถม้าพลังเดมิก็อดเบี่ยงตัวในองศาเป๊ะ ร่างทั้งคันเอียงนิด ๆ แต่ไม่เสียสมดุล ล้อไม้กระทบพื้นซีเมนต์เพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะกลับเข้าช่องกลางใหม่อย่างสงบนิ่ง เธอกระตุกพวงมาลัยกลับพร้อมดึงคันเร่งเสริมแรงพลังเวทให้รถทรงตัวอยู่บนความเร็วเดิม เสียงเครื่องยนต์ร้องต่ำแต่มั่นคงราวกับกำลังหัวเราะเยาะแรงโน้มถ่วง

ยาซานยิ้มบาง ดวงตาเปล่งประกายสนธยา “ยอดเยี่ยม... คุณจัดการได้เก่งกว่าที่ผมคาดไว้มาก นึกว่าจะลนลานเสียแล้ว”

เอสต้าหัวเราะในคอ “รุ่นพี่คะ ถ้าอยากจะทดสอบอะไรอีกล่ะก็ ช่วยบอกก่อนนะคะว่าฉันต้องทำในถนนจริง”
“แต่นั่นแหละคือจุดประสงค์ของการสอบ” เขาตอบเรียบ ๆ พลางมองเส้นทางเบื้องหน้า “การเอาตัวรอดในโลกที่ไม่รอให้คุณพร้อมก่อนและไม่ประมาท”

เธอส่ายหน้าเบา ๆ แต่ยิ้มมุมปาก “เข้าใจละ... โลกมันโหดก็ต้องบ้ากว่ามันสินะ” เธอเร่งเครื่องอีกนิด เสียงลมกระแทกหน้ารถดังขึ้นพร้อมความเร็วที่คงที่ 55 ไมล์ต่อชั่วโมง รถม้าพลังเวทคันไม้ไหลเข้าสู่เส้นตรงกลางสะพาน Bay Bridge ท่ามกลางแสงอาทิตย์ช่วงเย็น

[NPC-85] ยาซาน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

รออนุมัติผ่านถึงจะได้ไปต่อ