[ทางด่วน CA-24]

ทางด่วน CA-24

(รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา)

ทางด่วน CA-24

[ ประตูสู่อ่าวตะวันออก East Bay ]

ทางด่วนแคลิฟอร์เนียสาย 24 (CA-24) เป็นเส้นทางสำคัญในบริเวณอ่าวซานฟรานซิสโก เชื่อมระหว่างโอ๊คแลนด์ (ใกล้ซานฟรานซิสโก) กับเมืองในฝั่งตะวันออก (East Bay) เช่น วอลนัทครีก จุดเด่นคือ อุโมงค์คัลลีคอตต์ (Caldecott Tunnel) ที่เจาะผ่านเนินเขาเบิร์กลีย์ (Berkeley Hills) ซึ่งเป็นเส้นทางหลักสำหรับผู้ที่เดินทางข้ามเนินเขาแห่งนี้และมีทัศนียภาพอันสวยงาม ทางด่วนนี้ยังขนานไปกับเส้นทางรถไฟ BART เป็นส่วนใหญ่ ทำให้เป็นเส้นทางคมนาคมที่สำคัญอย่างยิ่งในเขตนี้

Moneka HONOR

วันที่ 19 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 08.20 - 08.44 เป็นต้นไป ณ ทางด่วน CA-24 ซานฟรานซิสโก การเดินทัพในสภาพภูมิประเทศจำลอง (อุโมงค์/ทางลาดชัน)

เสียงลมหายใจหนักของกองร้อยที่ 2 ดังระงมขึ้นพร้อมกับแรงฝีเท้าที่กระแทกคอนกรีต เสียงโลหะกระทบกันเป็นจังหวะก้องกังวานทั่วโครงสร้างมหึมาของ ทางด่วน CA-24 ถนนคอนกรีตสายเก่าที่เคยเป็นเส้นเลือดใหญ่ของโลกมนุษย์ แต่บัดนี้กลับถูกแปรสภาพเป็นสนามทดสอบของทวยเทพและลูกครึ่งเทพโดยสมบูรณ์ ผิวทางร้าวลึกและขรุขระสะท้อนแสงแดดยามเช้าที่แทงลงมาระหว่างรอยแยกของโครงสร้างเบื้องบน ด้านหน้าพวกเขาคือทางลาดเอียงชันราวสี่สิบห้าองศาที่นำเข้าสู่อุโมงค์คัลลีคอตต์ ประตูหินที่ทั้งร้อนและมืด เหมือนรอยแผลในเนินเขาเบิร์กลีย์

โมนีก้า บลอสซัม อยู่หัวแถว ท่ามกลางเสียงโลหะและฝุ่นร้อน เธอกัดฟันแน่น ร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักกลับรู้สึกสั่นเล็กน้อยเพราะสัมภาระที่กดทับอยู่บนบ่าทั้งสอง ความหนักนั้นเหมือนภูเขา แต่สายเลือดแห่งเซเรสในตัวเธอ สายเลือดของผู้ครอบครองพื้นดินและพืชผล ทำให้หัวใจเธอเชื่อมกับความมั่นคงของโลกทุกครั้งที่เท้าสัมผัสพื้นคอนกรีต

“จังหวะที่สี่!” เสียงของ เฟเบียส รูฟัส ดังชัดเจนจากกิ่งไม้ที่เหน็บอยู่ข้างเอว น้ำเสียงเยือกเย็นแต่เด็ดขาด “เปลี่ยนเป็นการเดินทัพเร่งด่วน! ใช้แรงจากน่อง! โมนีก้า! อย่าให้เท้าเจ้าไถล!”

โมนีก้าปรับท่าทันที เธอโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ลดการแกว่งแขน ใช้ปลายเท้าจิกเข้ากับรอยแตกของคอนกรีตทุกก้าวเพื่อเพิ่มแรงยึดเกาะ เสียงหอบของเพื่อนร่วมหน่วยดังประสานกันในอุโมงค์ที่สะท้อนเสียงอย่างโหดร้าย ราวกับทุกคนกำลังหายใจในอกของอสูรยักษ์ ขณะนั้นเธอรู้สึกถึงแรงดันจากข้างหลัง แรงจากเพื่อนร่วมหน่วยที่พยายามรักษาแนวแถวไม่ให้แตก แต่แรงโน้มถ่วงกลับดึงทุกคนลงอย่างไม่ปรานี

“ทหารที่สาม! รักษาระยะ! อย่าพิงเพื่อนข้างหน้า!” เสียงเฟเบียสดุดันขึ้นทันที “พวกเจ้าทุกคนต้องแบกน้ำหนักของตัวเอง!” แรงดุจากลาร์เรสเหมือนฟ้าผ่าที่ปลุกสติทั้งกองร้อย เสียงของรองเท้าเหล็กขูดกับคอนกรีตดังแสบแก้วหู ครืด ครืด ท่ามกลางเสียงเกราะกระทบและลมหายใจที่เหมือนเสียงคลื่นในถ้ำ

โมนีก้าเงยหน้ามองไปข้างหน้า เพดานอุโมงค์ทอดยาวเป็นแนวลาดขึ้นสู่ความมืดไร้สิ้นสุด เหงื่อไหลจากหน้าผากหยดลงพื้น เธอสูดลมหายใจลึก เปลี่ยนจากการหายใจถี่เป็นจังหวะยาวและคงที่ เหมือนรากไม้ที่ฝังลึกลงดิน เธอเริ่มรู้สึกถึงแรงสั่นจากพื้น ไม่ใช่เพราะแผ่นดินแต่เป็นเพราะจังหวะการก้าวของกองร้อยที่ประสานกันอย่างสมบูรณ์

“โมนีก้า!” เสียงเฟเบียสกลับมาอีกครั้ง คราวนี้อ่อนลงแต่ยังหนักแน่น “ก้าวให้มั่นคง! หากเท้าเจ้าลื่น นั่นหมายถึงความล้มเหลวของทั้งหน่วย! เจ้าคือรากฐาน จงเป็นรากฐานที่มั่นคงของพวกเขา!”

คำพูดนั้นเหมือนเสียงจากในดิน มันแทรกซึมเข้าไปในเส้นเลือดของเธอ ร่างของโมนีก้าจึงเปลี่ยนเท้าที่เหยียบลงไปในรอยแตกของคอนกรีตรู้สึกแน่นหนาอย่างประหลาด สายเลือดแห่งเซเรสตอบสนองกับการเรียกของโลก เธอรับรู้ได้ถึงแรงจากพื้นดินที่ส่งกลับขึ้นมา แรงนั้นช่วยผลักเธอขึ้นทีละก้าวเหมือนมีรากไม้มองไม่เห็นคอยยึดไว้ใต้เท้า เพื่อนร่วมหน่วยด้านหลังเริ่มส่งเสียงเชียร์กันเบา ๆ ในระหว่างหอบ “อีกนิดเดียว... บลอสซัม นำต่อไป...!” เสียงนั้นแม้พร่าแต่เต็มไปด้วยความพยายาม

ใช้เวลาเกือบสิบห้านาทีเต็มกว่าพวกเขาจะขึ้นถึงยอดทางลาดสูงสุด เหงื่อของทุกคนหยดลงบนพื้นคอนกรีตเป็นรอยดำเรียงรายเหมือนแผนที่แห่งความอดทน พอถึงจุดสูงสุด ลมหายใจของพวกเขาหนักราวกับไฟที่กำลังมอด และเกราะเหล็กทุกชิ้นก็ร้อนระอุไปด้วยไอร่างกาย และทุกคนก็ต้องเตรียมตัวรับสำหรับการสอบต่อไป

รางวัล: พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [Lares-02] เฟเบียส รูฟัส

Moneka HONOR

วันที่ 14 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 17.00 น. เป็นต้นไป ณ ทาง CA-24

ยามเย็นราวห้าโมง แสงอาทิตย์ทอดยาวบนผิวน้ำทะเลด้านซ้ายของทางหลวงหมายเลข 24 ทองระยับแสบตา ลมจากชายฝั่งพัดกระแทกตัวรถม้าซีซ่าร์ แม็กซิมัส ที่ยังคงแล่นเรื่อยไปตามเส้นทางลาดยาวริมชายหาด เสียงคลื่นกระทบฝั่งประสานกับเสียงเครื่องยนต์ไม้ที่เริ่มครางต่ำผิดปกติ จังหวะต่อมา เข็มวัดความร้อนค่อย ๆ พุ่งขึ้นจนเกือบแตะขีดแดง “อย่าบอกนะว่า—” เอสต้าหันขวับดวงตาเทาเงินเบิกกว้างก่อนตวัดสายตาไปทางยาซานทันที “รุ่นพี่... ใช่ไหม หนูรู้นะว่าพี่ตั้งใจแน่ ๆ”

ยาซานทำหน้าสงบเยือกเย็นจนน่าหมั่นไส้ที่สุดในโลก เขาเหลือบมองมาตามนิสัยคนไม่รู้ไม่ชี้ “หืม? ผมเปล่านี่ครับ รถมันอาจจะแค่... ต้องการการดูแลเพิ่มขึ้นหน่อย”

“ความรักเหรอคะ? ความระอามากกว่ามั้งคะ!” เอสต้าสบถในลำคออย่างรำคาญ ก่อนเสียง ปัง! ดังขึ้นตามด้วยแรงกระตุกของรถ “อย่าบอกนะว่ายางแตกด้วย ว๊อยยย!” เอสต้าสูดหายใจแรง พวงมาลัยสะบัดเล็กน้อย เธอรีบเปิดไฟฉุกเฉินและตบเลนขวาอย่างใจเย็นอย่างน่าประหลาด มือหมุนพวงมาลัยให้ออกชิดขอบถนนทางไหล่ เสียงกรวดใต้ล้อดังกรอบแกรบจนรถค่อย ๆ จอดสนิท

“ตามหลักแล้วนะคะ รุ่นพี่ควรเป็นคนไปตั้งสัญญาณเตือนหน้าหลัง เพราะฉันเป็นผู้หญิงงามบอบบางผู้ต้องคงที่อยู่ในรถเพื่อความปลอดภัย” เอสต้าพูดพลางเอนตัวพิงพวงมาลัย เสียงประชดเต็มขั้น ยาซานเลิกคิ้วแต่ยอมลงจากรถโดยดี เขาเดินอ้อมไปเปิดท้ายรถ ดึงกรวยเวทมนตร์กับไฟสัญญาณสีส้มออกมาตั้งไว้ทั้งสองด้าน สัญญาณวาบขึ้นรอบตัวรถเป็นวงแสงเวทสลับกระพริบ “เรียบร้อยครับ” เขาว่าเสียงเรียบ

ขณะนั้นเอสต้าก็ลงจากรถ กลิ่นไอเกลือจากทะเลผสมกลิ่นเหล็กร้อนลอยในอากาศ เธอก้มดูฝากระโปรงที่ยังมีควันสีขาวพวยพุ่งออกมา เสียงโลหะปะทุ ปุ ๆ ๆ คล้ายกำลังหายใจแรง “ดูท่าจะได้ฝึกซ่อมกลางแดดลมทะเลแล้วล่ะ...” เธอพูดเสียงเรียบแต่แฝงหงุดหงิด มือหนึ่งรูดซิปแจ็กเก็ตขึ้น มืออีกข้างบิดล็อกฝากระโปรงแล้วดึงขึ้น ไอร้อนพุ่งใส่หน้าแต่เธอไม่สะทกสะท้าน ดวงตาเทาเงินเปล่งแสงทองจาง ๆ ของเนตรฟีบี้กวาดมองไปทั่วเครื่องยนต์อย่างนิ่งลึก

“โอเค... ขั้นแรก หม้อน้ำรั่ว น้ำยาหมด ท่อหล่อเย็นขาดตรงข้อต่อที่สองจากปั๊มน้ำ” เธอชี้ปลายไขควงไปยังจุดที่น้ำไหลรินเบา ๆ “ถ้าไม่ปิดระบบตอนนี้ เครื่องจะโอเวอร์ฮีตภายในสามนาทีแล้วฝาสูบจะบิดตัว พังแน่ ๆ”

ยาซานเดินเข้ามาข้าง ๆ กอดอกฟังอย่างตั้งใจ “อืม… แล้วจะเช็กยังไงให้รู้ว่าเป็นหม้อน้ำแน่ ไม่ใช่ปั๊มน้ำเสีย?”

“ง่ายค่ะ ดูตรงนี้” เอสต้าก้มลงเปิดฝาหม้อน้ำแผ่ว ๆ ให้ไอร้อนระบายออก แล้วชี้ที่ฝาปิด “พอเปิดแล้วแรงดันตก แต่ไม่มีเสียงดูดน้ำกลับเข้าท่อ แปลว่าน้ำหายหมดไม่ได้หมุนเวียน ถ้าเป็นปั๊มน้ำจะมีเสียงฟู่ยาวกับแรงดันสลับขึ้นลง แปลว่าปัญหาหลักอยู่ที่หม้อน้ำรั่ว ไม่ใช่ปั๊ม” เอสต้าเธอพูดรัวราวช่างเทคนิคอาชีพ จากนั้นก็เปลี่ยนท่ามาย่อเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น ลากนิ้วถูคราบใต้ขอบล้อหลัง “ส่วนยางแตก สองจุด หนึ่งข้างซ้ายหลังอีกข้างขวาหน้า” เธอพูดขณะหมุนล้อดูรอยรั่ว “อันนี้ไม่ใช่โดนของมีคม แต่ยางเสื่อมจากความร้อนสะสม ฉะนั้นตอนเปลี่ยนต้องลดแรงอัดในยางอะไหล่ลงสิบเปอร์เซ็นต์ก่อนติดตั้ง ไม่งั้นมันจะระเบิดตอนขับบนถนนร้อนแบบนี้”

“พูดเหมือนเคยทำบ่อย” ยาซานพูดติดหัวเราะ

“ไม่รู้สิคะ… รุ่นพี่คิดว่ายังไงอ่ะ?” เอสต้าตอบพลางคว้าผ้าเช็ดมือเช็ดเหงื่อแล้วเปิดกล่องเครื่องมือท้ายรถ ตรวจดูอุปกรณ์ทีละชิ้น

“ขั้นตอนถัดไปคือประเมินน้ำหนักสิ่งของในรถ” เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงครูฝึก “เพราะถ้าจะเปลี่ยนยางด้านหลังบนพื้นเอียงแบบนี้ ต้องถ่ายน้ำหนักออกก่อน ไม่งั้นแม่แรงจะล้ม ฉะนั้นก่อนซ่อมต้องย้ายของหนักทั้งหมด เครื่องมือและเสบียงมาฝั่งตรงข้ามก่อนค่อยยก”

“โอเค แล้วถ้าไม่มีอุปกรณ์พวกนี้ล่ะ?” ยาซานถามเหมือนตั้งใจทดสอบ

“ก็ใช้วิธีหาการเสริมสร้างคานพยุงชั่วคราว หรือถ้าไม่มีพลังอะไรเลยก็หาไม้หรือหินขนาดเท่ากำมือวางแทนแม่แรงพยุงเฟรมรถไว้ให้ได้ก่อนค่อยถอดล้อ ไม่งั้นรถจะถล่มทับตายก็ได้มั้ง” เสียงลมพัดแรงขึ้น ผมสีเชอร์รี่สะบัดเข้าหน้าผาก เอสต้าปัดออกพลางพึมพำระหว่างตรวจสอบ “ส่วนระบบหล่อเย็นเนี่ย ถ้าไม่มีน้ำยาสำรอง ใช้น้ำสะอาดผสมน้ำเกลือเล็กน้อยแทนได้ จะช่วยคงจุดเดือดของน้ำให้สูงขึ้น แต่ต้องจำไว้ว่ามันใช้ได้แค่ชั่วคราว ขับต่อได้ไม่เกินห้ากิโล”

ยาซานฟังเงียบ ๆ ก่อนหัวเราะในลำคอ “พูดเหมือนคู่มือซ่อมรถเดินได้เลยนะเนี้ยท่าทางจะชอบรถพอสมควรเลยสินะ”

เอสต้าหันมามองคนแซวตาเขม็ง “หนูไม่ใช่คู่มือค่ะ รุ่นพี่ หนูคือทางออกสุดท้ายสำหรับการซ่อมบ้า ๆ นี้แหละ” เธอกระตุกยิ้มแล้วชี้ไขควงในมือไปที่เขา “แต่อย่าคิดว่าหนูจะซ่อมฟรีนะคะ ครั้งหน้ารุ่นพี่เลี้ยงเลมอนโซดาสองขวด”

ยาซานหัวเราะ ยกมือยอมแพ้ “ตกลง... แค่ได้ดูคุณตรวจรถ ผมก็รู้แล้วว่ารถผมเองคงไม่รอดจากคำบ่นแน่ถ้ามันพังต่อหน้า” เอสต้าหัวเราะเสียงใสจากคำนั้นแต่ยังไม่ละมือจากเครื่องยนต์ ดวงตาเธอส่องแสงทองจาง ๆ อีกครั้ง ขณะเช็กท่อ เว้นระยะ วัดความร้อนที่ยังตกค้างบนผิวเหล็ก “สรุปคือปัญหาหลักมีสามอย่าง หม้อน้ำรั่ว ท่อขาด ยางเสื่อม เราแก้ได้ทั้งหมดถ้ามีเวลาสิบห้านาทีกับเครื่องมือครบ”

เอสต้าลุกขึ้นปัดฝุ่นจากมือ ยืดตัวเต็มความสูง “แต่ถ้าพี่ตั้งใจให้มันพังอีกทีนะ... คราวหน้า หนูจะเอาประแจฟาดแทนหม้อน้ำเลย”

ยาซานตอบพลางพยักหน้า ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ แต่แฝงเจตนาบางอย่าง “ผมจะถือว่านั่นคือคำเตือนเชิงเทคนิค งั้นคำถามสุดท้ายของวันนี้ ถ้าซ่อมไม่ได้เลยล่ะ จะเลือกทิ้งรถหรือขนย้ายของสำคัญยังไง?”

เอสต้าหันมามองเขา แววตาแพรวพราวขึ้นทันที เธอยกมือซ้ายขึ้น แหวนดาราจรัสที่นิ้วกลางเปล่งประกายทอง “ง่ายมากค่ะ หนูมีนี่ จัดเก็บของทั้งหมดเข้าคลังพกพาได้ในสามวินาที ขนทั้งรถก็ยังไหว” ยาซานเงียบไปครู่หนึ่งที่เห็นเธอทำแบบนั้นก่อนหลุดหัวเราะเบา ๆ “ผมควรจะรู้แล้วสินะ ว่าคำตอบของคุณไม่มีในคู่มือของกรมยานยนต์แน่ ๆ”

“ก็แน่สิคะ รุ่นพี่ถามแบบนี้ใครจะตอบตามตำราได้บ้างล่ะ?” เอสต้าตอบกวน ๆ ก่อนเสริมด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “แต่ถ้าไม่มีแหวน หนูก็จะทิ้งรถ ติดต่อเจ้าหน้าที่ผ่านระบบสื่อสาร แล้วเอาเฉพาะของสำคัญที่สุด อาวุธ เอกสารภารกิจ เสบียง น้ำดื่ม แค่นั้นพอ ของอื่นไว้ทีหลังเลยค่ะ รถเปลี่ยนได้ชีวิตเปลี่ยนไม่ได้”

ยาซานพยักหน้าอย่างพอใจ “คำตอบสมบูรณ์แบบเลยนะเนี้ย”

เอสต้าหัวเราะเบา ๆ “ขอบคุณค่ะ แต่คราวหน้าขอให้รถไม่ต้องระเบิดเพื่อทดสอบก็จะดีมากค่ะ”

“ถ้าคุณยังขับแบบนี้ ผมว่ารถทั้งค่ายอาจอยากให้คุณเป็นเจ้าของแน่ ๆ” ซายานเอ่ยแซวแบบนั้น

เอสต้าหัวเราะพรืดออกมา “อย่าพูดแบบนั้นสิ รุ่นพี่... เดี๋ยวหนูจะคิดว่าพี่จีบ”

“ผมไม่ได้จีบกับคนที่มีแฟนแล้วหรอกนะ” เขาตอบเรียบ ๆ แต่สายตากลับแฝงประกายสนุก “ผมกำลังทดสอบสมาธิของเธอต่างหาก”

“อ๋อเหรอคะ งั้นพี่สอบตกค่ะ เพราะหนูยังขำอยู่เลย”

[NPC-85] ยาซาน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

รออนุมัติผ่านถึงจะได้ไปต่อ

Xolotl HONOR

วันที่ 18 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเช้า เวลา 08.30 - 17.00 น. เป็นต้นไป ณ ทางด่วน CD-24 รัฐแคลิฟอร์เนีย ไปถึง เบเกอร์สฟีลด์ รัฐแคลิฟอร์เนีย (460 กม.)

◀️┃▶️

             ถนนสายยาวทอดตัวขนานไปกับชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิก แสงแดดเช้าสีอ่อนสะท้อนจากผิวน้ำระยิบระยับราวกระจก เงาภูเขาด้านตะวันออกทอดทาบลงบนถนนทางด่วนแคลิฟอร์เนียสาย 24 ที่ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเข้าสู่เส้นทางสู่อีสต์เบย์ เสียงรถยนต์แล่นผ่านเป็นจังหวะคงที่ คล้ายเสียงลมหายใจของเมืองที่ไม่เคยหลับ คีอาร์นั่งอยู่ตรงริมหน้าต่างของรถประจำทางคันหนึ่งที่มุ่งหน้าออกจากโอ๊คแลนด์ไปยังเบเกอร์สฟีลด์ ร่างบางในชุดโค้ตสีเทาเข้มและผ้าพันคอขาวสะอาดขมวดแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยขณะถือโทรศัพท์เดดาลัสในมือ GPS บนหน้าจอเรืองแสงสีน้ำเงินบอกเส้นทางที่ทอดยาวเกินกว่าที่เธอจะนับได้ เธอขยับนิ้วปัดหน้าจอช้า ๆ ก่อนพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “อีกหกร้อยกว่ากิโลเมตร… ไม่นานเท่าไหร่หรอก”

             เธอเคยชินกับการเดินทางที่มีคนขับให้ มีเส้นทางชัดเจน มีจุดพักที่แน่นอน แต่วันนี้กลับต้องอยู่บนรถโดยสารเก่าที่เบาะสั่นทุกครั้งที่ล้อกระแทกรอยต่อถนน กลิ่นเครื่องยนต์อ่อน ๆ ลอยมาปะปนกับกลิ่นน้ำหอมแตงโมเมนทอลจากเสื้อคลุมของเธอ คีอาร์เหลือบตามองผู้โดยสารรอบข้าง ชายวัยกลางคนกำลังหลับพิงกระจก หญิงชราอ่านหนังสือพิมพ์ ส่วนเด็กหนุ่มที่นั่งถัดไปใส่หูฟังและขยับเท้าตามจังหวะเพลง

             คีอาร์เบือนหน้ากลับไปยังหน้าต่างอีกครั้ง แสงแดดยามเช้าส่องผ่านลงมาบนเส้นผมสีบลอนด์ทองแดงของเธอจนดูเหมือนเปลวไฟอ่อน ๆ ลมทะเลพัดผ่านกระจกที่เปิดไว้เพียงรอยแคบ เสียงลมพัดกระทบหูฟังดูเหมือนเสียงกระซิบของเพื่อนเก่าที่ไม่มีตัวตน

             จากเนินเบิร์กลีย์ที่เธอเพิ่งผ่านมา เบื้องหลังคือค่ายจูปิเตอร์ ที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับลูกครึ่งเทพโรมัน แต่สำหรับเธอมันกลับรู้สึกเหมือนกรงทองที่ไม่มีวันจบสิ้น คีอาร์หลุบตา ปลายนิ้วแตะกระจกที่เย็นเฉียบ เส้นทางนี้จะนำไปสู่อะไร... หรือแค่พาออกจากสิ่งที่ไม่อยากเจอ เธอไม่รู้ แต่ตรรกะในหัวบอกชัดว่าทุกการเคลื่อนไหวต้องมีเหตุผล และตอนนี้ เหตุผลของเธอคือการหาวัตถุดิบที่ต้องใช้ในการสั่งทำของพิเศษจากมาร์คัส

             รถประจำทางแล่นข้ามทางด่วนเข้าสู่ถนนที่มองเห็นแนวชายหาดทอดยาวข้างหนึ่งกับผาหินแห้งแล้งอีกด้าน เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งแผ่วเบา กลืนไปกับเสียงเครื่องยนต์ที่ครางเป็นจังหวะ เธอมองเห็นป้ายบอกทางที่เขียนว่า Walnut Creek 10 miles และ Interstate 5 South – Bakersfield / Los Angeles

             สายตาของเธอทอดยาวไปตามเส้นสีเหลืองกลางถนนซึ่งค่อย ๆ ลับไปในระยะไกล ดวงตาเทาอมเขียวสะท้อนแสงเหมือนกระจกเรียบเยือก เธอนิ่งเงียบและสังเกตทุกสิ่ง รถยนต์ที่แซงผ่านไป เสียงล้อบดบนยางมะตอย การเปลี่ยนแรงลมที่พัดสวนทาง ทุกอย่างถูกบันทึกในหัวของเธออย่างเป็นระบบ

             เด็กหนุ่มข้าง ๆ หันมาถามอย่างไม่ตั้งใจ “นี่ไปทางลอสแองเจลิสเหรอครับ?”

             คีอาร์หันมามอง เขาเห็นเพียงรอยยิ้มบาง ๆ และเสียงตอบเรียบ “ยังไม่ถึงค่ะ ฉันลงเบเกอร์สฟีลด์”

             “อ๋อ...ไกลอยู่นะครับ” เขาหัวเราะแห้ง ๆ

             คีอาร์เพียงพยักหน้า ไม่พูดต่อ เธอกลับไปมองหน้าต่างอีกครั้ง ปล่อยให้เสียงคลื่นและเสียงรถกลืนความคิดทั้งหมด เธอไม่ได้รู้สึกกังวล ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น เพียงตื่นตัวเหมือนเสือที่หลับตาแต่ยังฟังทุกเสียงรอบตัว ถนนข้างหน้าดูไม่มีที่สิ้นสุด ลมพัดเอากลิ่นเกลือทะเลมาปะทะปลายจมูก เธอสูดลมหายใจลึก กลิ่นนั้นเย็นเฉียบจนราวกับลมหายใจของบอเรอัสเอง เธอไม่รู้ว่าที่ปลายทางจะเจออะไร แต่เธอพร้อม เพราะความไม่คาดฝันคือสิ่งเดียวที่เธอวางแผนไว้ล่วงหน้าเสมอ

---

ออกเดินทางสู่ดินแดนกันไกลโพ่นนน