[ประเทศอิตาลี, กรุงโรม] ย่านทราสเตเวเร่

Trastevere

⋘ ย่านทราสเตเวเร่ ⋙

ทราสเตเวเร่ คือหัวใจที่เต้นรัวของกรุงโรม เป็นย่านเก่าแก่ที่อบอวลไปด้วยมนต์ขลังแห่งอดีต ตั้งอยู่ฝั่งตะวันตกของแม่น้ำไทเบอร์ (Tiber River) ชื่อของย่านนี้เองก็มาจากภาษาละตินที่ว่า “Trans Tiberim” ซึ่งแปลว่า "ข้ามแม่น้ำไทเบอร์" เมื่อคุณข้ามสะพาน Ponte Sisto เข้าสู่ย่านนี้ราวกับได้ก้าวเข้าสู่เขาวงกตที่เต็มไปด้วยตรอกซอกซอยหินกรวดแคบ ๆ ที่ทอดยาวสลับซับซ้อนไปมา อาคารที่นี่มีสีสันสดใสตั้งแต่สีส้มอิฐไปจนถึงสีเหลืองมัสตาร์ด และยังมีระเบียงที่ตกแต่งด้วยต้นไอวี่ ที่เลื้อยปกคลุมอย่างงดงาม ทุกมุมถนนคือภาพถ่ายที่สมบูรณ์แบบ ร้านค้าเล็ก ๆ ที่ตั้งเรียงรายจำหน่ายสินค้าหัตถกรรมอิตาเลียนแท้ ๆ ร้านเจลาโต้ที่ส่งกลิ่นหอมหวาน และร้านอาหารแบบดั้งเดิมที่เรียกว่า “Trattoria” ที่ปรุงอาหารท้องถิ่นด้วยสูตรเก่าแก่จากรุ่นสู่รุ่น เสน่ห์ที่แท้จริงของทราสเตเวเร่อยู่ที่บรรยากาศยามค่ำคืน เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ย่านนี้จะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง แสงไฟสีนวลจากโคมไฟริมทางส่องกระทบพื้นหินให้เปล่งประกาย ผู้คนมากมายออกมานั่งจิบไวน์และเบียร์ในลานจัตุรัสหลัก Piazza di Santa Maria in Trastevere เสียงดนตรีจากนักดนตรีข้างถนนดังคลอเบา ๆ ผสมผสานกับเสียงหัวเราะและบทสนทนาที่สนุกสนาน แม้จะมีผู้คนพลุกพล่าน แต่ย่านทราสเตเวเร่ก็ยังคงรักษาความเป็นชุมชนท้องถิ่นที่อบอุ่นเอาไว้ได้ คุณจะเห็นชาวโรมรุ่นเก่า ๆ นั่งพูดคุยกันหน้าบ้าน หรือเด็ก ๆ วิ่งเล่นบนถนนหินกรวดที่พวกเขาคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก ย่านนี้จึงไม่ได้เป็นเพียงแค่แหล่งท่องเที่ยว แต่เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งโรมที่ยังคงหายใจอยู่ และเชื้อเชิญให้ทุกคนได้เข้ามาสัมผัสกับเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่สามารถหาได้จากที่อื่น ท่ามกลางตรอกซอกซอยที่คดเคี้ยวของย่านทราสเตเวเร่ มีร้านขายของเก่าโรมันแห่งหนึ่งที่ดูเหมือนจะซ่อนตัวอยู่จากสายตาผู้คน ภายนอกเป็นเพียงฉากหน้าธรรมดา แต่เบื้องหลังประตูบานนั้นกลับซุกซ่อนความลับอันยิ่งใหญ่ไว้ ที่นี่คือ เครือข่ายส่วนตัวของสภาเซเนท ที่ถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตและซับซ้อน มันทำหน้าที่เป็น ศูนย์บัญชาการลับ สำหรับภารกิจกู้ภัยและปฏิบัติการสอดแนมทั่วทั้งทวีปยุโรป และที่สำคัญที่สุด ที่นี่ยังเป็น ทางเชื่อมประตูสู่ค่ายจูปิเตอร์ ที่สามารถนำเหล่าบุตรแห่งเทพกลับสู่บ้านได้อย่างปลอดภัยในยามฉุกเฉิน

ดังนั้น หากคุณเป็นบุตรแห่งเทพที่ต้องการความช่วยเหลือเร่งด่วนในดินแดนยุโรปอันห่างไกลนี้ จงมองหาอาคารที่ถูกทิ้งร้างแห่งนั้น ทางเข้าจะถูกปกปิดไว้ด้วยเวทมนตร์และเทคโนโลยีโบราณ เมื่อเข้าไปแล้ว คุณจะได้พบกับผู้พิทักษ์ที่ซื่อสัตย์ และความช่วยเหลือที่พร้อมจะพาคุณกลับบ้านอย่างปลอดภัย

Moneka HONOR

วันที่ 04 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ ย่ายทราสเตเวร่ กรุงโรม อิตาลี ยุโรป

ถนนก้อนกรวดอิฐเก่าของทราสเตเวเร่ยังชื้นไอแม่น้ำ ลมหอบกลิ่นมะกอกทอดกับกาแฟคั่วจากบาร์เปิดเช้า ๆ ลอยปะทะหน้าตรอกแคบ ๆ ที่พวกเขาเดินเรียงเงากันไป—เวลาเช้ามืด 04.00 แต่โลกยังขาวซีดเหมือนพลบค่ำที่ไม่ยอมจบ เพราะกลางวันยาวนานผิดธรรมชาติ เสียงรองเท้าแตะหินดังแผ่วสม่ำเสมอ “อ๊า…จะว่าไปวันนี้มีงาน Ieiunium Cereris นะครับ” ฮารุโตะบอกพลางยิ้ม ดวงตาเขียวมีประกายคึกคักของคนรู้วันสำคัญ “พิธีถือศีลอดเพื่อคารวะท่านเซเรส คุณโมนีก้าห้ามพลาดเลยนะครับ”

โมนีก้าที่กำลังเดินเหม่อเธอสะดุ้งเล็ก ๆ ก่อนยิ้มตาม “พึ่งรู้เลยค่ะ พิธีเกี่ยวกับแม่หรอคะ? คิดถึงแม่จังเลย…ถ้ากลับไปจะรีบเข้าร่วมแน่นอนค่ะ” เธอพูดพลางดึงแขนเสื้อคลุมให้ปิดข้อมือ กำไลสุริยุปราคายังเย็นนิด ๆ จากลมยามเช้า ทันทีที่คิดถึงมัน สีหน้าก็ร้อนขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ

วินเซนโซเหล่มองโมนีก้าแบบคนฉลาด “อารมณ์ดีเชียวนะ เมื่อวานยังตาแดงจะร้องไห้ วันนี้ยิ้มจนปากจะฉีกแล้วมีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ!” โมนีก้าตอบเร็วเกินไป ใบหน้าขึ้นสีจนฮารุโตะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ อิซิเลียส่ายหน้าอย่างเหนือกว่า “ผู้คนที่เพิ่งเจอโรคหัวใจเฉียบพลันมักปฏิเสธอาการ” เธอพึมพำ แล้วอลันในมือก็หลุดหัวเราะแผ่ว ๆ ลูคัสกระแอม “การมีสติคือสิ่งที่ดีนะ” เขาตัดบท อดยิ้มมุมปากไม่ได้เมื่อเห็นโมนีก้าหันหนีราวกับโดนไฟ

ตรอกที่เลี้ยวเข้ามามีป้ายไม้เก่าห้อยอยู่สูง ๆ อ่านอักษรละติน Aediculum Memor หน้าร้านบานประตูไม้โอ๊กทึบ ลายทองจาง ๆ เป็นเสี้ยวเถาวัลย์และรวงข้าว เหล็กดัดหน้าต่างไล่ลายหมาป่าโรมัน เจ้าของร้านชายชราในเสื้อกั๊กสีน้ำหมึกเงยหน้าขึ้นจากบัญชี พอเห็นเสื้อของลูคัสก็พยักหน้ารับสั้น ๆ “เครือข่ายส่วนตัวของเซเนทน่ะ” วินเซนโซกระซิบกับโมนีก้า “ที่นี่มีประตูเชื่อมหลายเส้น อันหนึ่งไปค่ายจูปิเตอร์”

ภายในร้านแคบยาว กลิ่นหนังเก่า ผงหินอ่อน และน้ำมันสนข้นแน่น ชั้นไม้เรียงเต็มไปด้วยหน้ากากหิน ภาชนะเทอร์ราคอตตา เหรียญโบราณ และลูกศรหัวตะกั่ว ไฟตะเกียงแก๊สทำให้ทุกอย่างอมทองพอ ๆ กับแสงนอกหน้าต่าง ชายชราโบกมือเชื้อเชิญพวกเขาไปยังผ้าม่านกำมะหยี่สีองุ่นที่มุมสุดของร้าน หลังผ้าม่านเป็นโถงเล็ก ๆ มีเสาประตูออเดริกสองต้นพิงผนัง และตรงกลางตั้งกรอบประตูโรมันครึ่งวงกลม หินสีเทามีจารึกจาง ๆทับซ้อนกันอย่างประหลาด แผ่นบรอนซ์รูปรวงข้าวฝังอยู่ตรงกึ่งกลางทับหลัง เสียงเมืองด้านนอกเหมือนถูกหรี่ลงทันทีที่ก้าวเข้ามา

เจ้าหน้าที่สองคนในเครื่องแบบเซเนทยืนรออยู่แล้ว “จะส่งกลับเป็นระลอกนะครับ เว้นช่วงคนละสี่จังหวะเพื่อความเสถียร” หนึ่งในนั้นอธิบาย ลูคัสพยักหน้ารับ “ผมไปก่อน” เขาก้าวขึ้นเดินทางผ่านช่องว่างในซุ้มประตูบิดคล้ายผิวน้ำ เขาสูดลมสั้น ๆ หันมามองพวกพ้องทีละคน แล้วก้าวผ่านหายไปอย่างเงียบ ๆ 

“ฉันต่อเอง” อิซิเลียพูดเรียบ เงาของเธอขยายเป็นแพรองรองเท้าพื้นหนาแล้วเดินมุ่งหน้าตรงเข้าหายไปตาม ฮารุโตะหันมายิ้มให้โมนีก้า “เจอกันอีกฝั่งนะครับคุณคนเก่ง อย่าลืมถ้าหัวใจเต้นแรงไปจะไม่ดีเอานะ” เขายกสองนิ้วท่าวี แล้วก็พูดคำเดียวกัน พลางก้าวหายไปกับแสง

วินเซนโซชูตะกร้าอุปกรณ์ของที่แฮบมา “ได้กาแฟดี ๆ เยอะเลยเอาไว้ชงกาแฟให้ถ้าเจอกันแล้วกันนะ” เขาคลายยิ้มทำเสียงหล่อเกินจริง ก่อนที่ตัวเขาจะหายเข้าไปเหมือนไอควัน เหลือแต่โมนีก้าและความเงียบหนึบ ๆ ในห้องเล็ก เธอกลืนน้ำลาย แอบแตะกำไลที่ข้อมือมันโลหะเย็นน้อยลงทันทีเหมือนตอบรับการสัมผัส ภาพเมื่อคืนแล่นกลับมาโดยไม่ขออนุญาต อีตาคนหน้าจืด อย่างเลสเตอร์ภาพนั้นที่เขา โน้มตัวลง…สัมผัสอุ่นที่หน้าผาก คำว่า แม่สาวดอกไลแลค ทำเอาหัวใจเธอเต้นพลาดจังหวะอีกครั้ง

เจ้าหน้าที่พยักหน้าให้ “คุณเป็นคนสุดท้ายครับ พร้อมเมื่อไหร่ เชิญ”

“ค่ะ” เธอตอบเบา ๆ แล้วก้าวขึ้นวงหิน หยดเหงื่อเย็นไหลที่ท้ายทอยเธอสูดลมหายใจแล้วมุ่งหน้าเดินเข้าไปภายในซุ้มประตูทันที พื้นใต้เท้าสั่นน้อย ๆ เหมือนก้อนกรวดคลึงกันเอง แสงที่ช่องซุ้มประตูบิดช้า ๆ กลายเป็นผืนกระจกดำเงา ก่อนค่อย ๆ คล้ำ ลึก เสียงของร้านค้า เมือง ของแม่น้ำ ถอยไกลราวมีใครหมุนปุ่มเบาเสียง โลกทั้งใบเลยโน้มเข้าหาความมืดอ่อนโยน ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือเงาของความมืดจากนั้นทุกอย่างก็มืดลงราวกับไร้แสงเหมือนใครเป่าเทียนให้ดวงหนึ่ง…เพื่อจุดดาวอีกดวงในที่ไกลกว่า