[ลองไอส์แลนด์] ตลาดนัดลองไอส์แลนด์

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

13.07.2025 | 02:00 PM

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจที่เป็นทางการ, แอ็กเซลตัดสินใจว่าการสำรวจภาคสนามด้วยตัวเองเป็นสิ่งจำเป็น การทำความเข้าใจระบบนิเวศของมนุษย์ที่อยู่รายล้อมค่ายก็สำคัญไม่แพ้การทำความเข้าใจภัยคุกคามจากอสูรกาย ตลาดนัดกลางแจ้งของลองไอส์แลนด์คือห้องทดลองที่สมบูรณ์แบบ—วุ่นวาย, เต็มไปด้วยผู้คนหลากหลาย, และเป็นแหล่งข้อมูลชั้นดีเกี่ยวกับวิถีชีวิตในท้องถิ่น

อากาศยามบ่ายอบอวลไปด้วยกลิ่นเพรทเซลอบใหม่, น้ำมันทอด, และฝุ่นผงจากของเก่าที่ถูกนำมาวางขาย เสียงต่อรองราคาและเสียงเพลงที่เปิดจากลำโพงคุณภาพต่ำปะปนกันจนกลายเป็นเสียงหึ่งๆ ที่เป็นฉากหลังของชีวิตมนุษย์ บุตรแห่งไทคีเดินลัดเลาะไปตามแผงลอยต่างๆ อย่างไม่รีบร้อน สายตาของเขากวาดมองทุกสิ่ง แต่ไม่ได้จดจ่อกับอะไรเป็นพิเศษ เขาคือผู้สังเกตการณ์, เป็นเงาที่กลมกลืนไปกับฝูงชน

เขาไม่คุ้นเคยกับการมองทะลุม่านหมอก เท่าใดนัก เขารู้ว่ามันมีอยู่—พลังที่บิดเบือนการรับรู้ของมนุษย์เพื่อซ่อนเร้นโลกแห่งเทพเจ้า แต่การจะแยกแยะว่าความผิดปกติไหนคือเรื่องบังเอิญ และความผิดปกติไหนคือสัญญาณอันตราย ยังคงเป็นทักษะที่เขาต้องฝึกฝน

และแล้ว...เขาก็สัมผัสได้ถึงมัน

มันไม่ใช่ภาพที่เห็น แต่เป็นความรู้สึก...ความรู้สึกที่สั่นสะเทือนในระดับสัญชาตญาณ มีบางอย่างไม่เข้าพวก ร่างเล็กๆ สกปรกมอมแมมในเสื้อผ้าเก่าขาดรุ่งริ่งกำลังด้อมๆ มองๆ อยู่ใกล้แผงขายเครื่องประดับเงิน มนุษย์คนอื่นอาจมองว่าเป็นแค่คนจรจัดที่น่าสงสาร แต่สำหรับแอ็กเซล, มีบางอย่างในท่าทางของมันที่ผิดเพี้ยน—ความโลภที่ฉายออกมาอย่างชัดเจนเกินไป, แววตาที่สอดส่ายไปมาอย่างรวดเร็วผิดมนุษย์

แล้วช่วงเวลาแห่งการยืนยันก็มาถึง

เมื่อเจ้าของแผงหันไปสนใจลูกค้ารายอื่น, มือของร่างเล็กนั้นก็ฉวยไปยังสร้อยข้อมือเงินเส้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว ในเสี้ยววินาทีนั้น, ม่านหมอกได้เกิดการกระเพื่อม สำหรับมนุษย์ทั่วไป อาจเห็นเป็นแค่มือที่สั่นเทาและคล้ำแดด แต่สำหรับบุตรแห่งไทคี, ภาพที่ปรากฏคือมือที่มีนิ้วยาวผิดส่วน, ผิวหนังสีเขียวซีด, และเล็บยาวแหลมคม

ก็อบลิน? น่าจะใช่ ไม่ผิดแน่

มันน่าจะเป็นตัวที่ยังอ่อนประสบการณ์และโง่เขลาอย่างเห็นได้ชัด ความโลภของมันมีอำนาจเหนือกว่าสัญชาตญาณในการพรางตัว

แอ็กเซลไม่ลังเล เขาขยับทันที แต่ไม่ใช่การพุ่งเข้าไปปะทะ เขาล้วงกระเป๋าหยิบเหรียญทองสัมฤทธิ์ของเขาออกมา—เหรียญสองด้านรูปเทพีกับกอร์กอน—แล้วดีดมันขึ้นไปในอากาศ แสงแดดที่กระทบกับโลหะส่งประกายวูบวาบไปกระทบสายตาของก็อบลิน

ประกายโลภอย่างดิบเถื่อนลุกวาบขึ้นในดวงตาเล็กๆ ของมัน มันลืมสร้อยเงินไปในทันทีแล้วหันมาจับจ้องที่เหรียญทองของแอ็กเซลแทน

ร่างสูงหมุนตัวเดินอย่างใจเย็นไปยังตรอกแคบๆ ระหว่างแผงขายเต็นท์สองหลัง มันคือเวทีที่เขาเลือกไว้ เสียงฝีเท้าเล็กๆ ที่รีบเดินตามมาอย่างไม่ปิดบังยืนยันว่าเหยื่อติดกับแล้ว

เมื่อลับสายตาผู้คน, แอ็กเซลก็หยุดและหันกลับมาเผชิญหน้า ในตรอกที่อับแสงนี้, ม่านหมอกสลายไปอย่างสมบูรณ์ เผยให้เห็นร่างที่แท้จริงของมัน—ก็อบลินตัวเล็ก ผิวหนังสีเขียวเหี่ยวย่น, ดวงตาดำขลับเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย, และรอยยิ้มที่เผยให้เห็นฟันแหลมคมไม่สม่ำเสมอ ในมือของมันถือมีดสนิมเขรอะที่ชักออกมาจากที่ไหนสักแห่ง

"ของ...ของรักของข้า!" มันแผดเสียงแหบแห้งออกมา

"เกมนี้เดิมพันสูงไปสำหรับคุณ" แอ็กเซลตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลขณะที่ปลดเข็มกลัดรูปปืนออกจากปกเสื้อ ในพริบตา, โลหะชิ้นเล็กๆ ก็ขยายขนาดและแปรเปลี่ยนรูปทรงกลายเป็นปืนลูกโม่สองกระบอก

ก็อบลินส่งเสียงกรีดแหลมบาดหูแล้วพุ่งเข้าใส่ มันรวดเร็ว, แต่ไร้ซึ่งกลยุทธ์ เป็นการโจมตีของสัตว์ร้ายมากกว่านักรบ

แอ็กเซลเอียงตัวหลบปลายมีดที่พุ่งเข้ามาเฉียดแก้มไปเพียงนิดเดียว พร้อมกับใช้ปืนกระบอกหนึ่งตบเข้าที่ข้อมือของมันอย่างแรงและแม่นยำ เสียงกระดูกลั่นดัง  กร๊อบ มีดสนิมเขรอะหลุดจากมือที่บิดเบี้ยวของมันกระเด็นไปกระทบผนังตู้คอนเทนเนอร์

ก่อนที่มันจะได้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด, ปากกระบอกปืนก็จ่ออยู่ที่หว่างคิ้วของมันแล้ว....วินาทีแห่งความเงียบงัน...

"ราตรีสวัสดิ์" ปัง!

เสียงปืนดังสะท้อนก้องอยู่ในตรอกแคบ ร่างของก็อบลินกระตุกเฮือก, ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกตะลึง ก่อนที่หัวของมันจะระเบิดออกเป็นเศษเนื้อและของเหลวสีดำน่าขยะแขยง ร่างที่ไร้หัวของมันล้มลงกับพื้นแล้วสลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทองในทันที ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกำมะถันจางๆ และมีดสนิมเขรอะบนพื้น

แอ็กเซลลดปืนลงอย่างไม่สะทกสะท้าน เขาใช้ปลายรองเท้าเขี่ยมีดให้กลิ้งเข้าไปซ่อนใต้ถังขยะใกล้ๆ ปืนในมือของเขากลับคืนสู่สภาพเข็มกลัดอีกครั้งและถูกติดกลับไปที่ปกเสื้ออย่างเรียบร้อย

เขาก้าวออกจากตรอกกลับสู่แสงแดดและความวุ่นวายของตลาดนัดอีกครั้ง ปรับปกเสื้อให้เข้าที่ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสียงปืนเมื่อครู่คงถูกม่านหมอกบิดเบือนให้กลายเป็นเสียงยางรถระเบิดหรือเสียงพลุจากเด็กเล่นพิเรนทร์

ไม่มีใครสนใจ, ไม่มีใครรู้

นี่คือโลกที่เขาอาศัยอยู่—โลกที่ความตายอันโหดร้ายสามารถเกิดขึ้นได้ในตรอกถัดไป และโลกก็จะยังคงหมุนต่อไปอย่างไม่ไยดี

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตก็อบลินครั้งแรก
สินสงคราม: หมวกก็อบลิน
Link

Power Money Game Music

CABIN19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

16.07.2025 | 07:30 PM

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจการเป็นนักเรียนดีเด่นและนักลงทุนทางสังคม, แอ็กเซลตัดสินใจว่าการเปลี่ยนบรรยากาศเป็นสิ่งจำเป็น ตลาดนัดลองไอส์แลนด์ที่อยู่ไม่ไกลจากเขตแดนของค่ายคือตัวเลือกที่สมบูรณ์แบบ มันคือศูนย์รวมของความวุ่นวายแบบมนุษย์, เป็นแหล่งข้อมูลชั้นดี, และที่สำคัญ, เป็นแหล่งรวมของว่างราคาถูก

เขาเดินลัดเลาะไปตามแผงลอยที่เริ่มจะเก็บของ, ซื้อเคบับเนื้อและเดินกินไปพลางสำรวจไปพลาง ความคิดในหัวของเขายังคงวนเวียนอยู่กับเกมที่ต้องเล่นกับมารดาผู้ห่างเหิน และในขณะที่สายตาของเขากวาดผ่านร้านค้าโดยรอบเขาก็เห็นมัน....ชุดเดรสลายเสือสุดเซ็กซี่... รอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของบุรุษชาวรัสเซีย

"ของเซ่นไหว้ชิ้นต่อไป..." เขาพึมพำกับตัวเอง, ก่อนจะจ่ายเงินซื้อมาโดยไม่แม้แต่จะต่อราคา

เมื่อเขาเดินออกจากตลาด ความอึกทึกของตลาดนัดค่อยๆ จางหายไปข้างหลัง ถูกแทนที่ด้วยความเงียบของถนนที่ทอดตัวยาวขนาบข้างด้วยแนวป่าทึบเพื่อกลับไปยังค่าย แล้วกลิ่นนั้นก็ลอยมาเตะจมูกของเขา

มันคือกลิ่นของความทรงจำที่ไม่น่าพิสมัย—กลิ่นสาบของแกะเปียกฝนและกลิ่นเลือดเก่าๆ ที่ติดอยู่ในอากาศ...กลิ่นของไซคลอปส์

แอ็กเซลหยุดเดิน เขายืนนิ่ง, ทุกประสาทสัมผัสตื่นตัวถึงขีดสุด เขาจำกลิ่นนี้ได้ดี...มันคือกลิ่นเดียวกับที่ติดตามเขาและโนอาห์มาตลอดทางในวันแรกที่มาถึงค่าย

เงาร่างมหึมาหนึ่งแยกตัวออกจากความมืดของแนวป่า, ก้าวออกมาขวางทางของเขาบนถนน มันคือยักษ์ตาเดียวตนเดิม, แต่ตอนนี้มีสิ่งที่แตกต่างออกไป—ขาที่ยังกะเผกข้างหนึ่ง ทำให้การเดินของมันดูโยกเยกไม่มั่นคง เป็นของที่ระลึกจากการตกเหวครั้งนั้นที่เขาเป็นคนจัดให้ 

ดวงตาข้างเดียวของมันกลับเต็มไปด้วยความเกลียดชังอันบริสุทธิ์ที่พุ่งตรงมายังเขา

"เจ้า..." เสียงคำรามแหบห้าวของมันดังสะท้อนก้อง "ข้า...เจอเจ้าแล้ว..."

บุตรแห่งโชคชะตาถอนหายใจเบาๆ ราวกับรู้สึกรำคาญมากกว่าหวาดกลัว "แน่นอนอยู่แล้ว" เขาตอบเสียงเรียบ "ปัญหาเก่าๆ มักจะชอบกลับมาหลอกหลอนเสมอ"

เขาไม่คิดว่ามันตายไปแล้วตอนที่โชคชะตาส่งฝูงนกมาทำให้มันเสียจังหวะจนตกเหว แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้

"ข้าจะ...ขยี้เจ้า!" ไซคลอปส์คำรามลั่น, ยกกระบองไม้ขนาดใหญ่ขึ้นชี้มาที่เขา

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดทิ้งเคบับที่กินเหลือลงบนพื้น, ก่อนจะแตะปลายนิ้วลงบนเข็มกลัดรูปปืนที่ปกเสื้ออย่างช้าๆ

"ก็ดีเหมือนกัน" รอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา "ฉันไม่ชอบปล่อยให้บัญชีค้างคานานเกินไป"

ในแสงสุดท้ายของวันที่ไม่มีวันจบสิ้น, เด็กหนุ่มกึ่งเทพและอสูรกายจากอดีตของเขายืนเผชิญหน้ากันบนถนนที่ว่างเปล่า

ถึงเวลาปิดบัญชีแล้ว.....การต่อสู้ไม่ได้เริ่มต้นด้วยเสียงแตรสงคราม แต่เริ่มต้นด้วยเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนพื้นถนน

ไซคลอปส์ไม่ได้รอให้แอ็กเซลเตรียมใจ มันก้าวขาที่กะเผลกข้างหนึ่งมาข้างหน้า, ใช้มันเป็นจุดหมุนเพื่อเหวี่ยงกระบองไม้ขนาดมหึมาที่อยู่ในมือเป็นวงกว้างในแนวนอน เสียงหวีดหวิวของอากาศที่ถูกตัดผ่านดังลั่น, มันคือการโจมตีที่มุ่งหวังจะบดขยี้ทุกสิ่งให้แหลกเป็นผงธุลีในครั้งเดียว

แต่บุตรแห่งโชคชะตาไม่ใช่เป้านิ่ง เขาไม่ได้ถอยหลัง แต่กลับสไลด์ตัวต่ำลง, เคลื่อนที่ไปข้างหน้า, เข้าสู่ 'จุดบอด' ของการโจมตี กระบองไม้ที่หนักอึ้งเฉียดผ่านแผ่นหลังของเขาไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด เขาสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนเมื่อปลายกระบองกระแทกเข้ากับต้นไม้ริมถนนจนมันโค่นลงมาดังสนั่น

ปัง!

เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นขณะที่เขากำลังยืดตัวตรง กระสุนทองสัมฤทธิ์เจาะเข้าที่หัวไหล่ของยักษ์ตาเดียว แต่มันก็เหมือนแค่ถูกยุงตัวใหญ่กัด—สร้างความรำคาญมากกว่าความเจ็บปวด ไซคลอปส์คำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว, หันกลับมาพร้อมกับเหวี่ยงกระบองในแนวตั้ง, ทุบลงมายังจุดที่แอ็กเซลยืนอยู่อย่างจัง

พื้นถนนแอสฟัลต์แตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ เศษหินและยางมะตอยกระเด็นไปทั่วทุกทิศทาง แต่ร่างสูงได้เคลื่อนตัวออกไปก่อนแล้ว, กระโดดหลบไปด้านข้างอย่างคล่องแคล่ว

การต่อสู้ในช่วงแรกเป็นไปอย่างสูสีและตึงเครียด มันคือการเผชิญหน้าระหว่างพละกำลังที่มหาศาลกับความเร็วที่เหนือชั้น แอ็กเซลต้องเคลื่อนไหวตลอดเวลา, ใช้พื้นที่ถนนที่จำกัดให้เป็นประโยชน์, หลบหลีกการโจมตีที่รุนแรงแต่ละครั้งอย่างฉิวเฉียด เขายิงตอบโต้ไปหลายนัด, แต่ผิวหนังที่หนาและแข็งแกร่งของไซคลอปส์ทำให้กระสุนส่วนใหญ่ทำได้แค่สร้างรอยถลอกหรือฝังเข้าไปในชั้นไขมันเท่านั้น

ทว่าสมองของนักวางแผนไม่เคยหยุดทำงาน แม้ร่างกายจะกำลังเต้นระบำอยู่บนเส้นด้ายแห่งความตาย, แต่ในใจของเขากลับเยือกเย็นและกำลังวิเคราะห์

จุดอ่อน...ทุกสิ่งย่อมมีจุดอ่อน

และจุดอ่อนของอสูรกายตนนี้ก็ชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไร—ขาข้างที่บาดเจ็บจากการตกเหวในครั้งนั้น

เมื่อไซคลอปส์ยกกระบองขึ้นสูงอีกครั้งเพื่อเตรียมทุบลงมา, แอ็กเซลก็เห็นโอกาสของเขา เขาไม่ได้หลบออกด้านข้างเหมือนทุกที แต่กลับพุ่งตรงเข้าไปหามัน, สวนทางกับการโจมตีที่กำลังจะมาถึง

มันคือการเดิมพันที่เสี่ยงที่สุด...และให้ผลตอบแทนสูงที่สุดเช่นกัน

ขณะที่กระบองยักษ์กำลังทุบลงมายังพื้นถนนที่ว่างเปล่าเบื้องหลังเขา, บุตรแห่งไทคีก็สไลด์ตัวลอดใต้หว่างขาของมันอย่างพอดิบพอดี และในเสี้ยววินาทีที่เขาอยู่ใต้ร่างของมันนั่นเอง, เขาก็เหนี่ยวไกปืนรัวติดต่อกันสามนัด—ไม่ใช่ที่ลำตัวหรือหัว—แต่ยิงอัดเข้าไปที่หัวเข่าข้างที่บาดเจ็บอยู่แล้วอย่างแม่นยำ

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงคำรามที่ดังออกมาครั้งนี้ไม่ใช่เสียงแห่งความโกรธอีกต่อไป แต่เป็นเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดแสนสาหัส หัวเข่าที่เคยบาดเจ็บอยู่แล้วบัดนี้ถูกทำลายจนหมดสิ้น เสียงกระดูกที่แตกละเอียดดัง กร๊อบ อย่างน่าสยดสยอง ขาข้างนั้นพับงอผิดรูปอย่างสิ้นเชิง ร่างมหึมาของไซคลอปส์เสียสมดุลและทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างแรง, กระแทกจนถนนสั่นสะเทือน

เกมได้เปลี่ยนข้างโดยสมบูรณ์

"ทีนี้เราก็มาเล่นกันในระดับเดียวกันแล้ว" แอ็กเซลพูดเสียงเรียบขณะยืดตัวขึ้นยืน, ปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้า

ไซคลอปส์พยายามยันตัวเองขึ้นมา, ดวงตาข้างเดียวของมันแดงก่ำด้วยความแค้นและหยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวด มันเหวี่ยงแขนไปมาอย่างบ้าคลั่ง, ปัดป่ายไปทั่วอย่างสิ้นหวัง แอ็กเซลเดินวนรอบร่างของมันอย่างใจเย็น, รักษาระยะห่างที่ปลอดภัย กระสุนทองสัมฤทธิ์ทุกนัดที่ยิงออกไปคือตะปูที่ตอกย้ำชะตากรรมของมัน—นัดหนึ่งเข้าที่ข้อศอก, อีกนัดหนึ่งเข้าที่มือที่กำกระบอง

ทว่าในความสิ้นหวังนั้น อสูรกายก็สร้างบาดแผลสุดท้ายของมันได้สำเร็จ มันรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายขว้างกระบองไม้ออกไปอย่างไม่คิดชีวิต แอ็กเซลเบี่ยงตัวหลบได้ทัน, แต่ปลายด้ามที่หมุนคว้างกลางอากาศก็ฟาดเฉี่ยวเข้าที่แขนซ้ายของเขา ความเจ็บปวดผุดขึ้นมา โชคดีมากที่เขาไม่ได้รับแรงกระแทกนั้นไปตรงๆไม่งั้นอาจจะมีกระดูกแตกกระดูกหักกันบ้าง

"ชิ..." เขาอุทานเบาๆ  แต่แววตาของเขายังคงเยือกเย็นไม่เปลี่ยนแปลง

ความเจ็บปวดเป็นเพียงข้อมูลอีกอย่างหนึ่งที่ต้องนำมาประมวลผล

เขาเมินความเจ็บที่แขน, ยกปืนขึ้นมาอีกครั้ง, คราวนี้เล็งไปที่เป้าหมายสุดท้ายอย่างเด็ดเดี่ยว—ดวงตาข้างเดียวที่กำลังเบิกโพลงจ้องมองด้วยความเกลียดชัง

ไซคลอปส์อ้าปาก เหมือนจะตะโกนสาปแช่งเป็นครั้งสุดท้าย

ปัง!

เสียงปืนนัดสุดท้ายดังขึ้นอย่างเด็ดขาด, เงียบกว่าทุกครั้ง, แต่กลับทรงพลังที่สุด กระสุนเจาะทะลุผ่านดวงตานั้นเข้าไปยังสมองโดยไม่มีสิ่งใดขวางกั้น ร่างมหึมาของมันกระตุกเฮือกเป็นครั้งสุดท้าย, แข็งทื่อไปชั่วขณะ, ก่อนจะค่อยๆ สลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทองอร่ามที่ส่องประกายวูบวาบในแสงสุดท้ายของวัน แล้วจางหายไปกับสายลม

ความเงียบกลับคืนสู่ถนนที่เต็มไปด้วยร่องรอยการต่อสู้อีกครั้ง

แอ็กเซลยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง หายใจหอบเล็กน้อย แขนข้างที่บาดเจ็บถูกทิ้งลงข้างลำตัวอย่างหมดแรง

บัญชีถูกปิดแล้ว...แต่ก็มีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตCyclopsครั้งแรก
สินสงคราม: ตาไซคลอปส์
Link

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Nymeria HEROES

20-07-2025 08.30 AM

I want to be your everything little darling

เสียงเดินเท้าที่สม่ำเสมอบนทางลาดยางเงียบหายไป ถูกแทนที่ด้วยเสียงจอแจที่ค่อยๆ ดังขึ้นของตลาดนัดยามเช้าในลองไอส์แลนด์ มันคือโลกอีกใบหนึ่งที่เต็มไปด้วยสีสันและกลิ่นอายของชีวิตชีวา กลิ่นป็อปคอร์นที่เพิ่งคั่วใหม่ๆ, กลิ่นหอมหวานของสายไหม, และเสียงดนตรีจังหวะคึกคักที่ดังออกมาจากซุ้มเกมต่างๆ สร้างบรรยากาศที่ดูไร้เดียงสาและห่างไกลจากภยันตราย

แต่สำหรับผู้มาเยือนจากค่ายฮาล์ฟบลัดแล้ว เบื้องหลังความรื่นเริงนั้นกลับซ่อนกลิ่นอายที่น่ารังเกียจเอาไว้

“แหมๆ ดูท่าทางจะชอบที่นี่กันนะ เจ้าพวกฟันผุ” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในห้วงคำนึงอย่างเย้ยหยัน “ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางความโลภและเสียงหัวเราะของมนุษย์ ช่างเป็นแผนการที่แยบยลเสียนี่กระไร”

เบาะแสที่เคธี่ให้มานั้นไม่ใช่พิกัดที่ชัดเจน แต่เป็นกลิ่น กลิ่นสาบเฉพาะตัวของก็อบลินที่ผสมกับกลิ่นโลหะสนิมจางๆ และความละโมบที่จับต้องได้ สองเท้าพาร่างอรชรเดินไปตามกลิ่นนั้น ผ่านซุ้มขายของเล่นและร้านอาหารไปจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่โซนเกมเสี่ยงโชค

แล้วก็ได้พบกับพวกมัน ฝูงก็อบลินสิบตัวในร่างจำแลงของเด็กวัยรุ่นและชายวัยกลางคนที่ดูซอมซ่อ กำลังกดดานเกาะกลุ่มกันอยู่แถวตู้คีบตุ๊กตาและซุ้มปาลูกโป่ง ดวงตาเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ของพวกมันสอดส่ายไปมา คอยหาจังหวะที่จะฉกชิงเงินหรือของมีค่าจากนักท่องเที่ยวที่ไม่ระวังตัว

สิบตัว กับลูกธนูสามสิบดอก มันคือความได้เปรียบที่มากเกินพอ แต่บททดสอบนี้ไม่ได้วัดกันที่ชัยชนะ แต่วัดกันที่ประสิทธิภาพ

“เอาล่ะ ถึงเวลาแสดงละครโรงใหญ่แล้ว” เจ้าของนัยน์ตาลึกลับพึมพำกับตัวเอง

ว่าที่แม่มดสาวแสร้งทำทีเป็นนักท่องเที่ยวที่สนใจอยากจะลองเสี่ยงโชค นางเดินเข้าไปที่ซุ้มปาลูกโป่งซึ่งมีก็อบลินตัวหนึ่งในร่างของชายอ้วนลงพุงเป็นเจ้าของร้านอยู่ ควักเงินออกมาจ่ายค่าเกมอย่างคนใจกว้าง

“ขอสามดอกค่ะ” สุภาพสตรีลึกลับกล่าวด้วยรอยยิ้มที่สดใสเกินจริง

ขณะที่กำลังแสร้งทำเป็นเล็งลูกดอกไปที่ลูกโป่งอย่างเงอะๆ งะๆ นั้นเอง ร่างบางก็จงใจเซไปข้างหลัง “อุ๊ย!” ชนเข้ากับเสาค้ำของซุ้มปาลูกโป่งอย่างจัง!

โครม!

ทั้งซุ้มที่สร้างขึ้นมาอย่างลวกๆ พังครืนลงมาอย่างไม่เป็นท่า! ลูกโป่งหลากสีแตกกระจายพร้อมกับเสียงดังลั่น สร้างความโกลาหลและความสนใจจากผู้คนรอบข้างได้ในทันที!

ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายนั้นเอง การล่าก็ได้เริ่มต้นขึ้น

ฟิ้ว!

ลูกธนูดอกแรกพุ่งออกจากคันธนูที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมอย่างเงียบเชียบและแม่นยำ มันปักเข้าที่กลางหลังของก็อบลินตัวหนึ่งที่กำลังจะวิ่งหนีไป ร่างของมันล้มคว่ำลงแล้วสลายกลายเป็นผงธุลีไปในพริบตา โดยไม่มีใครทันสังเกตเห็น ลูกศรดอกที่ 1

ฝูงก็อบลินที่เหลือแตกฮือไปคนละทิศคนละทาง แต่นักล่าก็ไม่ได้ร้อนรน นางใช้สายตากวาดมองอย่างรวดเร็ว ประเมินเส้นทางหนีของแต่ละตัวแล้วเริ่มไล่เก็บไปทีละเป้า

ฟิ้ว!

ก็อบลินตัวที่สองที่พยายามจะมุดเข้าไปใต้ตู้คีบตุ๊กตาล้มลงพร้อมกับลูกธนูที่ปักอยู่ตรงท้ายทอย ลูกศรดอกที่ 2

ก็อบลินตัวที่สามที่วิ่งไปทางซุ้มโยนห่วงถูกสกัดไว้ด้วยลูกธนูที่ยิงดักหน้า ก่อนที่ลูกธนูดอกที่สี่จะปลิดชีพมันอย่างเลือดเย็น ลูกศรดอกที่ 3 และ 4

การต่อสู้เปลี่ยนจากการลอบสังหารมาเป็นการไล่ล่าที่ดุเดือด ก็อบลินตัวหนึ่งที่หลบอยู่หลังชิงช้าสวรรค์เด็กเล่นยิงธนูที่ทำจากไม้และเศษเหล็กสวนกลับมา ร่างบางเอี้ยวตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด คว้าลูกธนูหยาบๆ ของมันที่ปักอยู่กับพื้นขึ้นมา แล้วพุ่งเข้าใส่ในระยะประชิด! นางใช้แรงทั้งหมดปักลูกธนูของมันกลับเข้าไปในลำคอของมันเอง!

ก็อบลินอีกตัวหนึ่งพุ่งเข้าใส่จากด้านหลัง แต่ก็ถูกสกัดไว้ด้วยลูกธนูที่ยิงสวนออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เจ้าของรอยยิ้มงามจะกระชากลูกธนูนั้นออกมาจากร่างที่กำลังจะสลายไปแล้วยิงซ้ำไปยังเป้าหมายตัวถัดไปที่กำลังจะปีนขึ้นไปบนหลังคาซุ้มขายฮอทด็อก

ลูกศรดอกที่ 5, 6, 7 และ 8

การล่าดำเนินต่อไปอย่างเป็นระบบและไร้ซึ่งความปรานี ลูกธนูถูกใช้อย่างประหยัดและแม่นยำที่สุด ทุกดอกที่ปล่อยออกไปคือความตายที่แน่นอน ในที่สุดก็อบลินตัวสุดท้ายก็ล้มลง เสียงกรีดร้องของมันถูกกลืนหายไปกับเสียงจอแจของตลาดนัด รวมทั้งสิ้น 13 ดอก ยังคงเหลือเฟือ

หลังจากรอจนร่างของพวกมันสลายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงลูกธนูสัมฤทธิ์สวรรค์ที่ตกอยู่บนพื้น มือที่วาดเฮนน่าจนเต็มก็ค่อยๆ เก็บพวกมันกลับคืนสู่กระบอกอย่างใจเย็น ก่อนจะเดินออกจากที่เกิดเหตุราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เพื่อเป็นการฉลองชัยชนะเล็กๆ สตรีตาคมแวะซื้อขนมสายไหมสีชมพูฟูฟ่องอันใหญ่มาอันหนึ่ง รสหวานละมุนของมันช่วยชะล้างรสขมของสงครามออกไปได้บ้าง นางเดินไปนั่งพักที่สวนหย่อมเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลนัก ตั้งใจจะซึมซับความสงบสุขที่เพิ่งได้มา

แต่ดูเหมือนว่าวันนี้โชคชะตาจะยังไม่อยากให้นางได้พักผ่อนง่ายๆ

ขณะที่กำลังจะงับสายไหมคำแรกนั้นเอง สัตว์ตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งก็กระโดดออกมาจากพุ่มไม้ มันคือกระต่ายที่มีเขาเหมือนกวางงอกออกมาจากหัว แจ็คคาโลป ดวงตาของมันใสซื่อและน่ารักน่าเอ็นดู แต่การกระทำของมันกลับตรงกันข้าม มันพุ่งเข้าใส่สายไหมในมืออย่างรวดเร็ว!

“โอ๊ะ!”

ความน่ารักของมันเกือบจะทำให้นางใจอ่อน แต่ความพยายามที่จะขโมยของหวานอันล้ำค่านั้นคือฟางเส้นสุดท้าย สุภาพสตรีลึกลับหยิบลูกธนู “มือสอง” ที่เพิ่งเก็บมาได้ดอกหนึ่งขึ้นมาพาดสาย แล้วปล่อยมันออกไปอย่างรวดเร็ว

แจ็คคาโลปที่กำลังจะงับสายไหมล้มลงแน่นิ่งไป ร่างของมันสลายไปพร้อมกับสายไหมคำแรกที่นางยังไม่ได้ลิ้มรส ลูกศรดอกที่ 14

“ให้มันได้อย่างนี้สิ” เจ้าของเสียงกระซิบกับวิญญาณถอนหายใจอย่างระอา

ดูเหมือนว่าดวงของนางในวันนี้จะไม่ค่อยดีนัก เมื่อกำลังจะเดินไปขึ้นรถบัสเพื่อกลับค่าย ก็มีกลุ่มสิ่งมีชีวิตเล็กๆ อีกกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้น พวกมันมีลักษณะคล้ายเม่นแต่กลับเดินสองขาเหมือนมนุษย์ และในมือก็ถือธนูเล็กๆ ที่อาบยาพิษไว้ พัควัดจิ

แต่ที่เลวร้ายที่สุดคือ พวกมันไม่ได้มาโจมตี แต่กลับอาศัยจังหวะที่นางเผลอ ขโมยลูกธนูที่เหลืออยู่ในกระบอกของนางไปจนเกือบหมด แล้ววิ่งแยกย้ายกันหนีไป!

“เอาจริงดิ!?” คราวนี้เป็นเสียงของแคลร์ที่อุทานออกมาอย่างเหลืออด “นี่มันวันปล่อยอสุรกายหรือไง!?”

การไล่ล่ารอบใหม่จึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เดิมพันไม่ใช่แค่การทดสอบ แต่คืออาวุธทั้งหมดที่มีอยู่ เธอต้องวิ่งไล่ยิงเจ้าพวกตัวจิ๋วที่ว่องไวปานปรอททั้งห้าตัวนั้นให้ครบ เพื่อทวงลูกธนูทุกดอกกลับคืนมา ก่อนที่จะได้เดินทางกลับค่ายเสียทีในวันที่แสนจะวุ่นวายนี้ ไนมีเรียใช้ทักษะในการยิงธนูคุ้มค่าที่เรียนมาแล้วในสี่หน แสงศรลัดผ่านอากาศเข้าเป้าทุกดอกเหมือนจับวาง ไครอนมาเห็นคงคิดว่าส่งเธอไปผิดกระท่อม ในที่สุดหลังกระชากลูกศรออกจากหัวของพัควัดจิตัวสุดท้ายเธอก็ได้เดินทางกลับค่ายเสียที

*******

แจ็คคาโลป พิชิตครั้งแรก +2 ตื่นรู้

สินสงคราม: แจ็คคาโลป

เขาแจ็คคาโลป (เลขไบต์หลักสุดท้ายออกคู่)

เขี้ยวแจ็คคาโลป (เลขไบต์หลักสุดท้ายออกคี่)

ได้ทั้งเขาและเขี้ยว (เลขไบต์หลักสุดท้ายออก 0)

(LUK 60+ ขึ้นไป เลขไบต์รองสุดท้าย คือจำนวนที่ได้)

(LUK 80+ และได้เลขหลักสุดท้ายไบต์ 9 จะได้สินสงครามหายากแทนสินสงครามปกติ)

ไข่แจ็คคาโลป

สินสงคราม: กอบลิน x10

หมวกก็อบลิน

หากมีค่า LUK 50 หน่วย จะดรอปดาบก็อบลินเพิ่ม 1 ชิ้น

สินสงคราม: ฝูงพัควัดจิ X5

พิษกัดกร่อน

(LUK 80+ ได้จำนวนตามเลขไบต์หลักสุดท้าย)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Jemena BELIEVER

Jimena Fernández

📅 วันที่: 5 สิงหาคม พุทธศักราช 2568

🌓 หัวข้อ: : ตลาดนัดลองไอส์แลนด์แห่งเสียงกระซิบ

📍 สถานที่: ตลาดนัดลองไอซ์แลนด์

  

    ตลาดนัดในช่วงเวลายามบ่ายที่ลองไอส์แลนด์ คือเต็มไปด้วยความคึกคักถึงแม้ว่าในช่วงเวลานี้ทุกอย่างจะดูเข้าสู่โลกแห่งความเงียบงันและโลกของดินแดนเวทมนตร์ที่อำพรางอยู่เบื้องหลังม่านแห่งความธรรมดาเหล่านี้ก็ตาม ตรงบริเวณลานกว้างใกล้ชุมชนชายทะเลกลายเป็นสีสันแห่งชีวิตทุกวัน หลังช่วงเวลาประมาณเที่ยงตรงเป็นต้นไป

เพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อมาก็เริ่มที่จะมีเสียงล้อของรถขายอาหารประเภทฟู้ดทรัคครืดคราดและถูกเข็นนำเข้ามาตามทางดิน เธอสังเกตเห็นชายหนุ่มจากบรู๊คลินคนหนึ่งเขากำลังทำการหมุนแป้งพิซซ่าอยู่บนฟากฟ้าในลีลาที่เกินกว่าจะเรียกว่าธรรมดาได้ ในขณะที่ตรงบริเวณร้านบาร์บีคิวที่อยู่ติดและข้างเคียงกันก็กำลังทำการย่างซี่โครงเนื้อส่งกลิ่นหอมฟุ้งผสมกลิ่นควันถ่านอยู่ด้วย แล้วถัดไปก็คือร้านเคบับไก่ที่หมุนเครื่องเสียบดุนิ่งราวกับต้องมนตร์ ไฟอ่อน ๆ ยังคงเรืองรองอยู่แม้ในตอนนี้มันจะเป็นเวลาในช่วงยามบ่าย และ เป็นวันที่มีแดดแรงมากอีกวันหนึ่งก็ตาม

ถัดไปมีร้านขายเสื้อผ้าฝ้ายทอมือจากชาวชนบท งานคราฟต์ที่ประดิษฐ์จากวัสดุธรรมชาติ และเครื่องประดับลูกปัดที่บรรจงร้อยด้วยมือจากฝีมือ ของผู้เฒ่า ผู้แก่ที่ดูเหมือนจะเดินทางมาจากอีกยุคและสม้ยหนึ่ง ล้วนมีวางขายเรียงรายใต้เต็นท์หลากสี ทั้งหมดของตลาดลองไอช์แลนด์แห่งนี้ดูเหมือนจะหลอมรวมทั้งศิลป์ ทั้งกลิ่น และเสียงเอาไว้จนครบและจบลงในที่เดียวกันเลยก็ว่าได้

แต่ทว่าสาวน้อยตัวเล็กๆ เธอมีนามว่า "ฮิเมนา เฟร์นันเดซ" หรือจีน่า มิได้มาเพื่อกิน หรือช้อปปิ้ง… แต่เธอกำลังมายืนรอคอยบางสิ่งบางอย่างที่มีความลึกซึ้งกว่านั้นก่อนที่หลังจากนั้นแค่เพียงไม่นานนัก จะมีคนคนหนึ่ง พูดประโยคนี้ออกมาว่า

 "เธอจะได้ยินเสียงของมัน... ถ้าเธอฟังอย่างตั้งใจ"

คำเตือนนั้นวนเวียนในหัวของเธออีกครั้ง เหมือนเสียงกระซิบจากเงามืด

พอจบคำพูด ของ ประโยคดังกล่าวลงไปได้เพียงแค่ไม่นานนัก เธอก็เลือกที่จะทำการยืนอยู่ตรงบริเวณริมรั้วไม้สีหม่นที่ใกล้กับร้านน้ำมะนาว แววตาสีเข้มทอดมองไปยังผู้คนที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมา บางคนในตอนนี้ก็กำลังส่งรอยยิ้มม่ให้กับเธออย่างสุภาพ บ้างคนก็เลือกทีจะเดินเฉียดตัว ของ เธอไปโดยไม่หันมามอง หรือ ว่าเหลียวแลกันเลยแม้แต่น้อย ในตอนนี้ และ เวลานี้เธอเลือกที่จะทำการหลับตาลง พร้อม กับ ทำการสูดลมหายใจเข้า...ออก แล้วรอแล้วรอเล่า...เฝ้าแต่รอ กะต้ากกุ๊กๆ

รอเสียงกระซิบที่คล้ายจะล่องลอยมากับกลิ่นหอมตลบอบอวลของพิซซ่า...

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

05.08.2025 | 05:40 PM

สินทรัพย์ชิ้นใหม่ที่ถูกห่อไว้อย่างดีในกระเป๋าเป้สร้างความพึงพอใจที่เย็นเยียบในใจของเขา, แต่การกลับไปยังค่ายฮาล์ฟบลัดในทันที…ก็ดูเหมือนจะเป็นตัวเลือกที่น่าเบื่อหน่ายเกินไป ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดตัดสินใจที่จะยืดเวลาในการสังเกตการณ์โลกของคนปกติออกไปอีกเล็กน้อย, เปลี่ยนเส้นทางจากความคุ้นเคยของแมนฮัตตันสู่ความอลหม่านที่มีเสน่ห์ไปอีกแบบของลองไอส์แลนด์

เขาไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อตามหาอะไรเป็นพิเศษ, แต่ตลาดนัดคือห้องทดลองทางสังคมที่สมบูรณ์แบบ มันคือระบบที่ไร้ซึ่งระเบียบ, ที่ซึ่งผู้คนแสดงความต้องการและความปรารถนาออกมาอย่างเปิดเผย, เป็นกระดานหมากรุกที่แตกต่างจากเกมที่เขาคุ้นเคยโดยสิ้นเชิง

บุรุษชาวรัสเซียเดินลัดเลาะไปตามทางเดินแคบๆ ที่ขนาบข้างไปด้วยแผงลอยซึ่งขายทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่ของเก่าเก็บที่เต็มไปด้วยฝุ่นไปจนถึงงานฝีมือที่ดูแปลกตา, กลิ่นของฮอทด็อกและป๊อปคอร์นลอยปะปนกับกลิ่นสาบของเสื้อผ้ามือสอง, เสียงต่อรองราคาและเสียงหัวเราะดังระงมไปทั่วบริเวณ

ทว่า, ท่ามกลางความวุ่นวายที่มีชีวิตชีวานั้น, สัญชาตญาณของเขาก็จับความผิดปกติได้อีกครั้ง

มันไม่ใช่ความเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเกินไปเหมือนในเซ็นทรัลพาร์ค, แต่เป็นความโชคร้ายที่เกิดขึ้นอย่างผิดปกติในรัศมีที่จำกัด—แผงขายเครื่องประดับที่จู่ๆ ก็ล้มลงโดยไม่มีสาเหตุ, กระเป๋าสตางค์ของนักท่องเที่ยวที่หายไปจากกระเป๋าหลังอย่างลึกลับ, และเสียงของตกที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ จากในจุดที่ไม่มีใครควรจะอยู่

สายตาของเขาจับจ้องไปยังต้นตอของความวุ่นวาย…เงาร่างเล็กๆ ที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและแนบเนียนอยู่ใต้โต๊ะวางสินค้าที่คลุมด้วยผ้าใบผืนใหญ่

มันมีขนาดราวๆ สองสามฟุต, หลังของมันปกคลุมไปด้วยสิ่งที่ดูเหมือนขนเม่นสีเทาที่กระด้าง, และมันก็กำลังใช้มือเล็กๆ ที่มีนิ้วยาวของมันพยายามจะปลดตะขอสร้อยข้อมือออกจากแขนของหุ่นโชว์ตัวหนึ่งอย่างขะมักเขม้น

พัควัดจิ

ข้อมูลจากตำนานพื้นเมืองที่เขาเคยอ่านผ่านตาแล่นเข้ามาในหัว—อสูรกายตัวเล็กจอมเจ้าเล่ห์, ขึ้นชื่อเรื่องการยิงธนูอาบยาพิษและการสร้างความปั่นป่วนเพื่อความสนุกสนานส่วนตัว

บุตรแห่งไทคีไม่ได้คิดจะเข้าไปปะทะซึ่งๆ หน้า, นั่นไม่ใช่การลงทุนที่ฉลาดนัก เขาสังเกตพฤติกรรมของมัน, และพบว่ามันไม่ได้สนใจของมีค่า, แต่มันสนใจ ‘การก่อกวน’ ที่สร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น

เมื่ออ่านเกมออกแล้ว, การเก็บกวาดก็เริ่มต้นขึ้น

เขาเดินผ่านแผงลอยนั้นไปอย่างเป็นธรรมชาติ, แล้ว ‘บังเอิญ’ ทำเหรียญดรักม่าสีทองอร่ามเหรียญหนึ่งหล่นลงบนพื้น, ไม่ไกลจากที่ที่เจ้าพัควัดจิซ่อนตัวอยู่

เสียงโลหะกระทบพื้นดัง แกร๊ง…ได้ผลชะงัด

อสูรกายจอมเจ้าเล่ห์ละความสนใจจากสร้อยข้อมือในทันที, ดวงตาสีดำขลับของมันจับจ้องมาที่เหรียญที่ส่องประกายวาววับ, แล้วมันก็รีบวิ่งออกมาคว้ามันไป, ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในซอกเล็กๆ ที่อยู่ระหว่างเต็นท์สองหลัง

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินตามไปอย่างไม่รีบร้อน, เมื่อมาถึง, เขาก็พบว่ามันกำลังนั่งชื่นชมเหยื่อล่อของเขาอย่างมีความสุข, ไม่ได้ระวังตัวเลยแม้แต่น้อย

เสียงปืนที่ดังขึ้น อีกครั้ง, แหบแห้งและเด็ดขาด ร่างของเจ้าพัควัดจิแข็งทื่อไปชั่วขณะ, ก่อนจะล้มลงแล้วสลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทอง, เหลือทิ้งไว้เพียงเหรียญดรักม่าของเขาที่ตกอยู่บนพื้นอย่างโดดเดี่ยว

การเก็บกวาดเสร็จสิ้นลงอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ

บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำเดินเข้าไปเก็บเหรียญของเขาคืน, ปัดฝุ่นที่มองไม่เห็นออก, แล้วเดินจากไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น การลงทุนในวันนี้…ดูเหมือนจะให้ผลตอบแทนซ้อนผลตอบแทนอย่างน่าพึงพอใจ

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตพัควัดจิครั้งแรก LInk

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri