【Second Cohort】⚜ ⊣ DRAWING ROOM ⊢ ⚜

【 Inter bella et gloriam, requies est victoria animi 】

ห้องนั่งเล่นของกองร้อยที่ 2 แห่งค่ายจูปิเตอร์แห่งนี้ถูกตกแต่งอย่างสง่างามและเต็มไปด้วยกลิ่นอายของอารยธรรมโรมันโบราณ ผนังหินอ่อนสีขาวขลับตัดกับเสาโครินเธียนสูงตระหง่านที่รับน้ำหนักโถงเพดานอันโอ่อ่า ประดับด้วยจิตรกรรมฝาผนังเล่าเรื่องราววีรกรรมทหารโรมันในสนามรบ

ด้านบนสุดแขวนธงผ้าสีแดงสดจารึกคำว่า SPQR สัญลักษณ์แห่งอำนาจและเกียรติของโรม ข้างใต้ธงเหล่านั้นคือชั้นวางหนังสือไม้เข้มสูงจรดเพดาน เต็มไปด้วยตำรายุทธศาสตร์และตำราภาษาละตินเก่าแก่ ตรงกลางห้องวางชุดโซฟาผ้าสีครีมนุ่มนั่งสบาย รายล้อมด้วยโต๊ะไม้กลมเตี้ยและหมอนขนาดใหญ่ในโทนหนังน้ำตาล ข้างผนังมีต้นมะกอกประดับในอ่างดินเผา ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ใจกลางวิหารของกรุงโรม

และที่เด่นที่สุดคือโล่ทองคำขนาดใหญ่ (รู้แล้วสินะว่าเงินกองร้อยหายไปไหนหมด) ฝังอยู่กลางผนังไม้สลักด้านหลังเป็นตราสัญลักษณ์ของกองร้อยที่ 2 อันน่าภาคภูมิใจ

Moneka HONOR

วันที่ 18 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงดึกจนถึงเช้า เวลา 00.00 - 09.00 น. ณ ห้องนั่งเล่น กองร้อยที่ 2 ค่ายจูปิเตอร์

เมื่อมาถึงห้องโถงนั่งเล่น โมนีก้าพบว่าที่นี่เงียบงันไม่ต่างจากห้องนอน แต่กลับให้ความรู้สึกโปร่งและอบอุ่นมากกว่า แสงคบเพลิงจากผนังด้านข้างส่องกระทบเก้าอี้ไม้ทรงโรมันและโซฟาหนังสีเข้มเรียงรายอยู่รอบเตาผิงใหญ่ที่ประดับตราสัญลักษณ์กองร้อยที่สอง กลิ่นควันไม้หอมอ่อน ๆ ลอยปะปนกับกลิ่นน้ำมันหอมจากเทียนประดับที่เหล่าลาร์เรสจุดไว้ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

โมนีก้าก้าวไปหยุดใกล้เตาผิง เธอยกมือขึ้นลูบผิวหินอ่อนเย็นจัดของขอบเตาเหมือนกำลังดึงเอาความเยือกเย็นจากก้อนหินเข้าสู่ร่างกายเพื่อดับความร้อนรุ่มในใจ เสียงคำพยากรณ์ยังดังก้องอยู่ในหัว อัคนีทมิฬจะปะทุขึ้นในแดนหิมะ สี่ดวงดาวจะถูกกลืนกินโดยเงามืด… หญิงสาวหลับตาแน่น พยายามบังคับไม่ให้มันก้องชัดขึ้นกว่าเดิม

แม้จะไม่มีเสียงเพลงหรือบทสนทนาจากใคร แต่เพียงได้ยินเสียงไฟเตาผิงแตกเป๊าะ ๆ และเสียงลมเบา ๆ เล็ดลอดเข้ามาจากหน้าต่างสูง โมนีก้าก็รู้สึกว่าความตึงเครียดในอกค่อย ๆ คลายลงทีละน้อย เธอเอนตัวลงนั่งบนโซฟาหนังนุ่ม ปล่อยให้ความอบอุ่นจากเปลวไฟค่อย ๆ โอบล้อม ขณะที่จิตใจยังคงต่อสู้กับคำทำนายอันลึกลับ เธอรู้ดีว่าความเงียบสงบนี้อาจเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนที่โชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้จะเริ่มต้นขึ้นจริง ๆ แต่ในคืนนี้ อย่างน้อยเธอก็ยังมีลมหายใจของตนเอง และไฟอุ่น ๆ ตรงหน้าเป็นเพื่อนคลายเหงา

เมื่อมันเงียบเกินไปโมนีก้าก็หยิบกล่องเพลงสีทองอ่อนขึ้นมาเปิด ฝาไม้แกะสลักค่อย ๆ คลายตัวพร้อมเสียงคลิกเบา ๆ แล้วทำนองบรรเลงอ่อนหวานก็ค่อย ๆ ไหลรินออกมา เป็นทำนองเก่าที่แม่ของเธอชอบบังคับให้ฟังตั้งแต่ยังเด็ก เพลงที่เธอเคยบ่นว่าฟังแล้วเชื่องช้า แต่ยามนี้กลับฟังดูอบอุ่นประหนึ่งอ้อมกอดที่คุ้นเคย เสียงเครื่องสายลอยคลอไปทั่วห้องโถงของกองร้อยที่สองซึ่งเงียบสงบ มีเพียงแสงจากโคมไฟเหนือหัวส่องลงมาบนโต๊ะไม้ยาวที่เธอนั่งอยู่

หญิงสาวนั่งฟังอยู่ครู่หนึ่ง รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นแม้ดวงตายังคงหม่นกังวล จากนั้นเธอจึงลุกขึ้นไปหยิบกล่องเครื่องมือที่พกติดตัวมาตลอด เปิดฝากล่องออกมาก็เห็นลวดเส้นเล็ก ค้อนหัวกลม สีทอง สีเงิน และชิ้นผ้าไหมสำหรับขัดเงา เธอหยิบลวดขึ้นมาดัดทีละน้อย ปลายนิ้วค่อย ๆ บรรจงกดให้โค้งรับกันเป็นวง เสียงค้อนกระทบแผ่นโลหะดังแผ่ว ๆ ผสานไปกับทำนองเพลงที่ยังคงเล่นอยู่เบื้องหลัง

เวลาผ่านไปทีละน้อย โมนีก้าสลับระหว่างการดัดลวดกับการทาสี ใช้หัวแปรงเล็กแต้มสีทองให้ประกายระยิบจนเกิดลวดลายที่เธอค่อย ๆ เห็นเป็นรูปวงแหวนโอบรวงข้าว สื่อถึงสัญลักษณ์แห่งเทพีเซเรสที่อยู่ในใจเธอมาตลอด ดอกไม้เล็ก ๆ ที่เธอดัดขึ้นด้วยมือก็ประดับอยู่รอบ ๆ ราวกับกำลังผลิบานกลางแสงเช้า

“แม่คะ…” เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบา พลางใช้ผ้าเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก “หนูกำลังสับสน หนูไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย หนูจะรับรู้มันได้เร็ว ๆ นี้ใช่ไหมคะ? ขอแม่อวยพรให้หนูด้วยนะ…” เสียงพูดแผ่วคล้ายคำอธิษฐานหลอมรวมไปกับเสียงดนตรีในกล่องเพลงราวกับถูกส่งผ่านไปยังวิหารของเทพีเซเรสที่ไกลโพ้น

เมื่อเข็มกลัดเสร็จสมบูรณ์ เธอถือมันขึ้นมาส่องกับแสงเช้า โลหะสีทองสว่างสะท้อนกับแสงที่ลอดเข้ามาจากหน้าต่างสูง เป็นเครื่องรางเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความตั้งใจและความรักจากหัวใจของลูกสาวผู้สืบสายเลือดเทพีธัญพืช โมนีก้าลูบมันเบา ๆ เหมือนจะรับพลังจากแม่เข้าสู่ใจ ก่อนจะเหลือบตามองรอบโต๊ะก็พบคราบสีที่เปื้อนเต็มไปหมด

หญิงสาวรีบเก็บกวาด ล้างแปรงและจัดเครื่องมือเข้ากล่องอย่างเรียบร้อย เสียงเพลงจากกล่องบรรเลงยังคงดำเนินไปอย่างไม่รู้จบ จนกระทั่งเธอเหลือบตาไปเห็นนาฬิกาบนผนัง เข็มสั้นชี้ตรงเลขเก้าพอดี “โอ้แม่เจ้า…เช้าแล้วและสายแล้วด้วย” เธอพึมพำ ยกมือปิดปากหาวน้อย ๆ ก่อนรีบเก็บเข็มกลัดใส่กระเป๋าผ้า รวบผมให้เรียบร้อยแล้วคว้ากระเป๋าเรียน เตรียมออกเดินทางไปยังอคาเดเมียเซเนกาเพื่อเริ่มวันใหม่ แม้ราตรีจะผ่านไป แต่คำพยากรณ์และเครื่องรางในมือก็ยังคงเป็นเงาที่ตามเธอไปทุกย่างก้าว

แบบฟอร์มส่งเข็มกลัด

กลุ่มเทพเจ้าของคุณ: สายเลือดแห่งเซเรส

รูปภาพเข็มกลัดขนาด 20x20 px: [ปักตะไคร้]

รูปภาพเข็มกลัดขนาด 84x84 px: [ปักตะไคร้]

Moneka HONOR

วันที่ 07 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเย็น เวลา 16.00 - 16.30 น. ห้องนั่งเล่น กองร้อยที่ 2

              เสียงขีดปากกาบนกระดาษดังแผ่วในห้องนั่งเล่นกองร้อยที่ 2 โรมันทรงกลิ่นฝุ่นและกลิ่นผงชอล์กเก่า ๆ โมนีก้านั่งพับเพียบอยู่บนพื้นข้างโต๊ะกาแฟไม้โอ๊ก ใบหน้าเธอเรียบเฉยแต่ดวงตานั้นคุกรุ่นราวไฟลามใต้เถ้าถ่าน แสงบ่ายลอดม่านบาง ๆ เข้ามาเฉียงกระทบแก้มซีด เธอก้มหน้าจดคำว่า ศรัทธาและการเชื่อมโยง ลงบนสมุด แต่แรงมือกลับหนักราวจะกรีดกระดาษให้ขาด

              “เรียนสี่คาบมันไม่พอรึไง…” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง เสียงลอดไรฟัน ปลายปากกาจิ้มคาไว้ตรงชื่อ Persephone บนหน้ากระดาษก่อนจะถอนหายใจแรงจนผมหน้าม้ากระเพื่อม เธอรู้ว่าคนอื่นในกองร้อยไปเดินเล่นกันหมดแล้ว บางคนยังหัวเราะลั่นจากระเบียงชั้นบน แต่เธอกลับต้องมานั่งทำรายงานคาบ 5 เพียงลำพัง

              ในอกของโมนีก้าเหมือนมีบางอย่างร้อนจัด ไม่ใช่แค่โกรธ แต่คือความรู้สึกว่าตัวเอง ไม่เก่งพอ เธอกัดริมฝีปากแน่น รอยย่นที่หว่างคิ้วลึกขึ้น สมุดเล่มนั้นเปิดค้างอยู่ตรงหน้า มีข้อความเขียนไว้ครึ่งบรรทัด “เรียนคลาสที่ 5 ทั้งที่คนอื่นเรียน 4 ฉันคงโง่มากสินะ” เธอหยุดมองคำนั้นอยู่นาน มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมหน้าผาก ความเงียบหนักอึ้งในห้องเหมือนกดหัวใจให้จมลง

“หรือเพราะฉันไม่ตั้งใจเรียนพอ…” เสียงเธอเบาราวกระซิบกับเงาตัวเองที่สะท้อนบนพื้น คิ้วขมวดจนแทบชนกัน เธอส่ายหัวเร็ว ๆ เหมือนพยายามไล่ความคิดนั้นออก แล้วคว้าขวดน้ำผลไม้ที่เย็นจัดมากระดกจนหมด น้ำสีชมพูไหลผ่านคอแต่ไม่ช่วยดับไฟในใจเลยสักนิด

              เธอปาดปากแรง โยนขวดเปล่าลงถัง เสียงกระทบเหล็กดังแกร๊กสะท้อนในห้องโล่ง โมนีก้ากลับไปนั่งนิ่ง มองสมุดตรงหน้าอีกครั้ง นิ้วมือค่อย ๆ ลากตามบรรทัดที่เธอเขียนจดหมายถึงอะพอลโล่เมื่อครู่ รอยยิ้มบางจางปรากฏขึ้นชั่ววูบ “ฉันจะพยายามก็ได้…อย่ามองแบบนั้นสิคุณเทพเจ้า” เธอพูดเหมือนตอบใครสักคนในอากาศ เสียงหัวเราะแผ่วเบาแต่ขมขื่นหลุดออกมาในที่สุดเธอก็กลับมาจับปากกาอีกครั้งและเขียนต่อไปด้วยแรงอารมณ์ที่รู้สึกแย่สุด ๆ

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

กองร้อยที่สอง

Date and Time

วันที่ 13 ธันวาคม 2025 • 08.40 น.

Purpose

รับไอเทมจากรุ่นพี่

NPC

ลูคัส อควินัส

พอการทัวร์สิ้นสุดลงคนที่ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำมากนักก็เขวหน่อย ๆ อย่างช่วยไม่ได้ โชคดีที่รับข้อมูลจากหนึ่งในรุ่นพี่ซึ่งมีโอกาสพบเจอและพูดคุยในโรงอาหาร ถึงได้ทราบว่าระหว่างที่ยังมีทักษะไม่พอออกทำภารกิจเดินทาง การทำกิจวัตรของค่ายและเข้าคลาสเพื่อเรียนรู้และฝึกฝนก็เป็นวิธีการใช้เวลาได้อย่างมีประโยชน์

เรื่องกิจวัตรไว้ก่อนเถอะ สิ่งที่คลีเมนทิสจนมากกว่าคือการเข้าเรียน

เธอได้รับตารางเรียนของเดือนนี้มาสักพักแล้ว เริ่มศึกษาข้อมูลล่วงหน้าและลิสต์รายการสิ่งที่ต้องซื้อเป็นอุปกรณ์จนพบว่ายาวเหยียด ลำพังเงินเก็บของเธอคงไม่พอดูแลค่าใช้จ่ายในเรื่องนี้ หากหาทางออกไม่ได้จริง ๆ คงต้องเขียนจดหมายไปขอเงินสมทบทุนจากคังมีโซแล้วกระมัง

คุณย่ายินดีจะช่วยเหลือเธอเสมอ เรื่องนั้นเมฟทราบแต่ทุนเดิม บ้านราทิแกนร่ำรวยไม่เป็นสองรองใครในกรุงโรมใหม่ ข้าวของเพียงเท่านี้ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งร่วงแต่อย่างไร ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าเด็กสาวจะอยากรบกวนผู้ใหญ่ ความเกรงใจทำให้ข้อสรุปของเธอเป็น ‘ลองหาวิธีดูเองก่อน แล้วเก็บความช่วยเหลือของมีโซเอาไว้เป็นตัวเลือกสุดท้าย’

“รุ่นพี่ว่างอยู่รึเปล่าคะ พอจะให้ปรึกษาได้มั้ย”

เพราะแบบนั้นจึงเลือกเดินเข้าหารุ่นพี่กองร้อยที่สองคนแรกในครรลองสายตา หากจำไม่ผิดคนตรงหน้าชื่อลูคัส รวมถึงเป็นรองหัวหน้ากองร้อยของเธอด้วย เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม จังหวะที่เว้นเงียบไปทว่าไม่เดินหนีเป็นสัญญาณให้พูดต่อ

“ฉันว่าจะไปซื้ออุปกรณ์การเรียนค่ะ เลยอยากสอบถามว่าพี่พอจะรู้ร้านดี ๆ บ้างหรือเปล่า เป็นร้านขายของมือสองก็ได้นะคะ ฉันไม่ติด”

“ถ้าไม่ติดเรื่องใช้ของมือสอง ทำไมลองขอจากรุ่นพี่ที่เข้าคลาสจบแล้วดูล่ะ”

“ทำแบบนั้นได้เหรอคะ”

น้ำเสียงของเธอซ่อนความประหลาดใจไว้ไม่มิด คลีเมนทิสไม่ทันคิดถึงความเป็นไปได้ว่าจะมีคนอยากส่งต่ออุปกรณ์เหล่านั้น มันดูเป็นสิ่งที่ต่อให้ไม่ได้หยิบมาใช้บ่อยแต่มีไว้เผื่อต้องการก็ดีกว่า ถึงอย่างไรคนในค่ายจูปิเตอร์ก็เป็นทหาร ของจำพวกนี้มีประโยชน์ไม่มากก็น้อยอยู่แล้ว

“แน่นอน ! หรือจะเอาของฉันไปเลยก็ได้ ตามมาสิ”

อีกฝ่ายว่าแบบนั้นบุตรีแห่งจัสติเทียจึงได้ก้าวเดินตามแต่โดยดี ถึงจะทราบอยู่แก่ใจว่าทำเพื่อเอาของจากเขา แต่เมื่อพวกมันมาอยู่ในอ้อมแขนก็ชวนให้ต้องเบิกตาโตด้วยความตกใจอยู่ดี ทั้งเกราะ ทั้งหมวก รองเท้าเดินทัพ โล่ และอาวุธอีกหลากหลายชิ้นทั้งที่เธอบอกเขาว่าต้องการเพียงอย่างเดียวแต่ลูคัสก็ยืนกรานให้รับไปทุกแบบ

‘ของแบบนี้ยิ่งฝึกหลายอย่างก็ยิ่งดี’ อีกฝ่ายว่าแบบนั้น คนปฏิเสธไม่ลงอย่างคลีเมนทิสเลยต้องแบกน้ำหนักของวัตถุที่สร้างขึ้นจากโลหะทั้งหมดนั้นจนขาแทบทรุด

“ให้จริง ๆ เหรอคะ..”

ปลายเสียงดูไม่มั่นใจนัก คล้ายว่าเกรงใจอยู่หลายส่วนเลยทีเดียว ต่อให้เขาจะบอกว่ายังมีสำหรับใช้เองอยู่เหลือเฟือก็ตาม ทว่าสุดท้ายเด็กสาวก็เลือกรับมาโดยไม่ตั้งคำถามอะไรอีก ราวกับรีบตัดบทเพื่อหนีจากคำเชิญชวนไปวิ่งรอบค่ายจูปิเตอร์วันละ 12 ครั้งที่รองหัวหน้ากองร้อยเกริ่นขึ้นมา