เมืองพอร์ตแลนด์

Portland

( รัฐออริกอน • สหรัฐอเมริกา )

พอร์ตแลนด์

City of Roses

พอร์ตแลนด์ เป็นเมืองที่มีประชากรมากที่สุดในรัฐออริกอน สหรัฐอเมริกา ตั้งอยู่ในภูมิภาคแปซิฟิกตะวันตกเฉียงเหนือ ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของรัฐออริกอน พอร์ตแลนด์เป็นเมืองที่มีประชากรมากเป็นอันดับที่ 30 ของสหรัฐ และยังได้ชื่อว่าเป็นเมืองที่ร่มรื่นที่สุดในสหรัฐอีกด้วย

นอกจากนี้เมืองพอร์ตแลนด์รัฐออเรกอนเหมาะอย่างยิ่งสำหรับการปลูกกุหลาบกลางแจ้งเนื่องจากตั้งอยู่ในเขตภูมิอากาศชายฝั่งทะเลตะวันตก มีฤดูร้อนที่อบอุ่นและแห้งแล้ง ฤดูหนาวที่มีฝนตกแต่อากาศอบอุ่น และมีดินเหนียวมาก พอร์ตแลนด์จึงเป็นที่รู้จักในชื่อเมืองแห่งกุหลาบหรือเมืองกุหลาบตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 19 หรือต้นศตวรรษที่ 20

Moneka HONOR

วันที่ 14 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเย็น เวลา 16.22 - 17.10 น. ถึงพอร์ตแลนด์ ลาดตระเวน มุ่งหน้าสู่ ซีแอตเทิล (234 กิโลเมตร = 18 นาที) 

เสียงเครื่องยนต์ยังคงก้องสะท้อนในห้องโดยสารเมื่อเครื่องบินลาดตระเวนลดระดับเหนือฟากฟ้าของรัฐออริกอน เมฆสีเงินขาวเคลื่อนตัวช้า ๆ เบื้องล่างเผยให้เห็นทิวทัศน์ของเมืองพอร์ตแลนด์ที่กางออกเป็นผืนกว้างกลางหุบเขา วิวของแม่น้ำวิลลาเม็ตต์คดเคี้ยวผ่านใจกลางเมืองเหมือนเส้นด้ายสีเงินที่ถักทอเมืองทั้งเมืองเข้าด้วยกัน ตึกสูงสลับบ้านเรือนเตี้ย ๆ แทรกไปด้วยผืนป่าและสวนสาธารณะที่เขียวชอุ่มจนสมฉายาเมืองกุหลาบ

โมนีก้าเลิกคิ้วเล็กน้อย พลางก้มลงมองผ่านหน้าต่างตรวจสอบทุกจุดด้วยสายตาคมกริบ เธอกวาดตาไปตามถนนใหญ่ ลานกว้างริมแม่น้ำ และหลังคาอาคารสูงทีละส่วน จนแน่ใจว่าไม่มีการเคลื่อนไหวผิดปกติหรือร่องรอยของสัตว์ประหลาดที่สภาเซเนทกังวล รายงานจากเครื่องเรดาร์ก็สงบนิ่งเช่นเดียวกับทิวทัศน์เบื้องล่าง

“พอร์ตแลนด์เคลียร์ค่ะ ไม่พบสิ่งผิดปกติ” เธอกดไมค์รายงานเสียงนิ่งแต่มั่นคง

นักบินที่ประจำคันบังคับพยักหน้ารับพร้อมกดบันทึกข้อมูล “รับทราบ ต่อไปซีแอตเทิล ระยะทาง 146 ไมล์ เวลาบินประมาณ 18 นาที” เขาเอ่ยพลางตรวจสอบค่าลมและเส้นทางบนจอ

โมนีก้ายักไหล่แล้วยิ้มบาง “ซีแอตเทิลสินะ เมืองนี้ในหนังซอมบี้ทีไรกลายเป็นจุดเริ่มซอมบี้ทุกที” เธอหัวเราะนิด ๆ ก่อนเสริมด้วยน้ำเสียงจริงจังปนขี้เล่น “ฉันชอบซีรีส์ iZombie มากนะคะ อย่างน้อยซอมบี้เรื่องนั้นก็ไม่แหวะเกินไป ดูแล้วสบายใจดี” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังผ่านชุดสื่อสาร “งั้นคงต้องคอยดูว่าเราจะเจอฝูงซอมบี้บนท้องฟ้าหรือเปล่า” นักบินตอบติดตลกแต่ยังคงมือแน่นบนคันบังคับ

โมนีก้าอมยิ้ม มองออกไปยังเส้นขอบฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีอ่อนของแสงบ่าย เธอสูดลมหายใจลึก รู้สึกถึงทั้งความผ่อนคลายและความตื่นเต้นที่รออยู่ข้างหน้า ก่อนจะปรับสายรัดเก้าอี้ให้กระชับ เตรียมตัวสำหรับการบินต่อไปสู่ซีแอตเทิล เมืองแห่งหมอกและตำนานที่กำลังรอการสำรวจจากเธอและคู่หูนักบินอยู่เบื้องหน้า

Moneka HONOR

วันที่ 16 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเที่ยง เวลา 12.08 - 12.38 น. ถึงพอร์ตแลนด์ ลาดตระเวน มุ่งหน้าสู่ ซีแอตเทิล (234 กิโลเมตร = 18 นาที) 

ท้องฟ้าเหนือรัฐโอริกอนทอดกว้างเป็นสีฟ้าใสสว่างสะอาด เมฆสีขาวบางลอยเรียงตัวเหนือยอดไม้และแม่น้ำโคลัมเบียที่บิดโค้งไหลผ่านใจกลางเมืองพอร์ตแลนด์ เครื่องบินลาดตระเวนลดระดับลงเหนือเส้นขอบเมืองอย่างสง่างาม แสงแดดยามเที่ยงสะท้อนกับปีกเครื่องจนเกิดเป็นประกายวาบเหมือนเส้นเงินขีดผ่านกลางฟ้า

เมืองเบื้องล่างดูร่มรื่นราวสวนขนาดใหญ่ ถนนสายหลักซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มไม้เขียวขจี และแสงแดดที่ลอดผ่านยอดไม้กระทบกับหลังคาบ้านเรือนเรียงราย ดอกกุหลาบที่ปลูกอยู่ตามสวนสาธารณะหลายแห่งสะท้อนสีสดใส แม้จะมองจากบนฟ้าก็ยังเห็นแววอ่อนหวานของเมืองที่ได้ชื่อว่า “City of Roses” โมนีก้ามองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มบาง “ถึงพอร์ตแลนด์แล้วค่ะ” เธอรายงานพลางตรวจสอบข้อมูลเรดาร์บนจอ “อากาศค่อนข้างเสถียร ทัศนวิสัยชัดเจน ไม่มีพายุหรือคลื่นพลังผิดปกติในบรรยากาศ”

“รับทราบ” อาเธอร์ตอบจากที่นั่งนักบิน เสียงของเขานิ่งแต่นุ่มลึก “เราจะบินวนรอบเมืองครึ่งชั่วโมงตามแผน ถ้ามีอะไรเคลื่อนไหวบนพื้นดินหรือในอากาศ ให้แจ้งทันที”

“เข้าใจค่ะ” เธอหยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมาอีกครั้ง เสียงเครื่องยนต์เบา ๆ สอดประสานกับเสียงพัดลมระบบปรับแรงดันภายในห้องนักบิน กล้องในมือเธอกวาดมองพื้นที่อย่างละเอียด จากแม่น้ำโคลัมเบียที่ทอดยาวทางทิศเหนือ ไปจนถึงเขตภูเขาทางทิศตะวันออกที่แสงแดดส่องกระทบปลายหิมะบนยอดเขาเมานต์ฮู้ด “เมืองนี้ดูสงบดีนะคะ” เธอพูดขึ้นโดยไม่ได้ละสายตาจากกล้อง “ไม่เหมือนเมืองอื่นที่เราเจอมาทั้งเช้า”

อาเธอร์เหลือบมองข้าง ๆ แล้วพูดเสียงเรียบ “พอร์ตแลนด์เป็นเมืองที่คนมักบอกว่าหายใจได้เต็มปอด ไม่ต้องมีสิ่งก่อสร้างบดบังฟ้า... อาจเป็นเพราะมันเป็นเมืองของดอกไม้ก็ได้” โมนีก้ายิ้มเล็กน้อยกับถ้อยคำนั้น “เมืองของกุหลาบสินะคะ” เธอพูดพลางจดบันทึกในแท็บเล็ต “ฟังดูโรแมนติกดีนะ”

“แล้วคุณไม่ชอบเหรอ เมืองที่มีชื่อเล่นแบบนี้” เขาถามขณะปรับความเร็วให้เครื่องคงที่ “ชอบสิคะ แค่ไม่เคยคิดว่าจะได้มามองมันจากบนฟ้าแบบนี้” เธอหัวเราะแผ่วเบา “ถ้าไม่ได้อยู่ในค่าย ฉันคงอยากมานั่งกินไอศกรีมในสวนกุหลาบมากกว่า”

“ไว้จบภารกิจครั้งนี้สิ” เขาตอบ “อาจจะได้ทำจริง ๆ”

“ฟังดูดีนะคะ” เธอยิ้มจาง ก่อนกลับไปทำงานต่อ ตรวจสอบจุดพลังงานอีกสองสามตำแหน่งจนแน่ใจว่าทุกอย่างปกติ เวลาผ่านไปสามสิบนาทีอย่างรวดเร็ว เมืองทั้งเมืองถูกสำรวจอย่างละเอียด ไม่มีสัญญาณปีศาจหรือคลื่นพลังที่ผิดธรรมชาติจากมิติใด ๆ เธอกดไมค์รายงานอีกครั้ง “พื้นที่พอร์ตแลนด์ปกติทุกประการค่ะ เคลียร์ ไม่มีสิ่งผิดปกติในรัศมีตรวจจับ”

อาเธอร์พยักหน้า “ดีมาก งั้นเราจะเปลี่ยนเส้นทางต่อไป จุดหมายถัดไปคือซีแอตเทิล ระยะทาง 234 กิโลเมตร ใช้เวลาเดินทางประมาณ 18 นาทีเท่านั้น”

“รับทราบค่ะ” เธอตอบสั้น ๆ ขณะบันทึกข้อมูลลงในรายงาน “12.38 น. ลาดตระเวนเหนือพอร์ตแลนด์เสร็จสิ้น สภาพอากาศปลอดโปร่ง เมืองร่มรื่น สงบดีเกินคาด” อาเธอร์หัวเราะในลำคอเบา ๆ “ดูเหมือนคุณจะชอบที่นี่นะ”

“อืม... มันให้ความรู้สึกเหมือนบ้านละมั้งคะ พอดีว่าคุณแม่ของฉันตอนที่ยังไม่รู้ว่าเป็นเทพีเซเรสเขาเปิดร้านดอกไม้ค่ะ” เธอตอบโดยไม่หันไปมองเขา “เมืองที่เต็มไปด้วยกลิ่นดอกไม้ กับลมที่ไม่เร่งรัดให้ใครต้องรีบเติบโต” ชายหนุ่มยิ้มบาง มองออกไปนอกหน้าต่างขณะปรับคันบังคับ “บางทีฟ้าก็ต้องมีคนแบบคุณคอยมองรายละเอียดเล็ก ๆ แบบนั้นแหละ ถึงจะรู้ว่ามันยังสวยอยู่จริง ๆ” โมนีก้าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเบา ๆ “และบางทีก็ต้องมีคนคอยพาให้ฟ้าขึ้นสูงกว่าที่เคยมองเห็นด้วยค่ะ”

เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อ เครื่องบินเร่งความเร็ว ละอองเมฆสีขาวลอยผ่านกระจกด้านหน้า ท้องฟ้ากลายเป็นผืนผ้าสีฟ้าเข้มตัดกับแสงเงินของปีกเครื่อง เมืองพอร์ตแลนด์ค่อย ๆ เล็กลงอยู่เบื้องหลัง เหลือเพียงรอยแสงจาง ๆ ที่แต่งแต้มกลิ่นกุหลาบไว้ในอากาศ ก่อนที่ทั้งสองจะมุ่งหน้าสู่จุดหมายถัดไป ซีแอตเทิล เมืองแห่งฝนหมอกและเสียงคลื่น ที่กำลังรออยู่ตรงขอบฟ้าเหนือสุดของเส้นทางนี้