【Second Cohort】⚜ ⊣ ENTRANCE ⊢ ⚜

【 Ambitio, Certamen, Perfectio 】

เมื่อเดินทางมายังหอพักของกองร้อยที่ 2 เบื้องหน้าคืออาคารหินทรงโรมันอันสง่างามโดดเด่นด้วยเสาสูงเรียงแถวกันห้าเสา ด้านบนประดับด้วยธงสีแดงสดตัดลายทองสัญลักษณ์ม้าศึกสง่างามแสดงสัญลักษณ์กองร้อยที่ 2 อย่างภาคภูมิ รอบข้างรายล้อมด้วยกระถางดอกไม้ขนาดใหญ่หลากสี กลิ่นอายของระเบียบวินัยและศักดิ์ศรีแผ่กระจายทั่วลานหินกว้าง ธงที่ปักเรียงรายสองข้างทางมีหมายเลข “II” แสดงถึงลำดับกองร้อย พร้อมคำขวัญแห่งศักดิ์ศรีของพวกเขา

ความทะเยอทะยาน, การแข่งขัน, และการแสวงหาความสมบูรณ์แบบ

สถาปัตยกรรมอันโอ่อ่าบ่งบอกถึงความมีระบบและคุณภาพที่เฉียดเคียงกองร้อยที่ 1 จนได้รับการยกย่องว่าเป็นกองร้อยอันดับสองที่น่าภาคภูมิใจในกองพันที่สิบสองฟุลมินาตา มาสคอตประจำกลุ่มของกองร้อยนี้คือ “ม้าสีทอง” สัญลักษณ์แห่งความเร็ว ร้อนแรง และศักดิ์ศรีอันยิ่งใหญ่ จึงไม่แปลกที่หากคุณจะพบเห็นว่าเหล่าสมาชิกกองร้อยที่สองเก่งกาจด้านการขี่ม้าและพุ่งหลาวหอกโรมัน

Moneka HONOR

วันที่ 08 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 18.00 - 21.00 น. ณ ENTRANCE กองร้อยที่สอง เขตที่พักกองร้อย ค่ายจูปิเตอร์ 

ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นโทนชมพูอมส้ม แสงแดดที่อ่อนโยนทอดผ่านยอดเสาและธงสีแดงเข้มของกองร้อยที่สองสะท้อนเป็นประกายอุ่น โมนีก้าก้าวเดินไปตามถนนหินอ่อนที่เรียงรายด้วยกระถางดอกไม้ใหญ่หลากสี ทั้งม่วงสด เหลืองทอง และแดงเพลิง กลิ่นหอมของดอกไม้คลุ้งลอยมากับสายลม เธอหยุดยืนอยู่ครู่หนึ่ง มองดอกไม้ที่เอนไหวไปตามแรงลมราวกับกำลังทักทายผู้มาเยือน

เธอเอียงคอน้อย ๆ รอยยิ้มบางแตะริมฝีปาก เหม่อมองภาพตรงหน้าเหมือนปล่อยใจให้ล่องลอย ความเหนื่อยล้าที่สะสมจากการเดินทางและการเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์หลายครั้งค่อย ๆ คลายออกเล็กน้อยเพราะความสงบของสถานที่แห่งนี้ เสียงพูดคุยของเพื่อนร่วมกองร้อยบางกลุ่มที่เดินสวนไปมาคล้ายกลายเป็นเพียงเสียงแผ่วเบาในฉากหลัง

โมนีก้าสูดลมหายใจลึก ๆ รับกลิ่นหอมหวานของดอกไม้เข้าเต็มปอด ก่อนจะก้าวต่อช้า ๆ ไปตามเส้นทางหินอ่อนที่ทอดเข้าสู่ตัวอาคารหอพักใหญ่ของกองร้อยที่สอง ธงสีแดงที่ปักเรียงรายพริ้วสะบัดอยู่เหนือศีรษะ บ่งบอกชัดเจนว่านี่คือบ้านหลังใหม่ที่เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อจากนี้

ในที่สุด เธอก็ยกมือดันประตูไม้บานใหญ่ของหอพัก ก้าวข้ามธรณีประตูเข้าสู่ความอบอุ่นและการพักผ่อนที่รออยู่ภายใน

แบบฟอร์มส่งอัปเดทป้ายประจำกองร้อย

สังกัดกองร้อยที่อัปเดท : กองร้อยที่ 2

รูปภาพป้ายประจำกองร้อย : จิ้ม

รูปภาพป้ายหน้ากองร้อย : จิ้ม

รางวัล: +100 เกียรติยศ และ +20 ดีนาเรียส สำหรับผู้อัปเดท

Moneka HONOR

วันที่ 18 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 09.00 - 10.00 น. ณ ENTRANCE กองร้อยที่สอง เขตที่พักกองร้อย ค่ายจูปิเตอร์ 

โมนีก้าวิ่งสี่คูณร้อยออกจากกองร้อยที่สองด้วยสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อคลุมยูนิฟอร์มเสื้อสีขาวกระโปรงสีน้ำเงินเข้มปลิวตามแรงฝีเท้า เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนดังตึง ๆ ลั่นไปทั่วทางเดิน เธอเพิ่งแต่งตัวเสร็จและยังไม่ทันตั้งสติ แต่เวลาบนหน้าปัดนาฬิกากลับกดดันให้ต้องรีบเต็มที่ ดวงตาสีเทาเงินวาววับเพราะความลนลาน ทว่าก่อนจะพ้นประตูหน้ากองร้อย เธอกลับพุ่งชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ราวกำแพงหิน ราวกับชนเสาโอเบลิสก์ที่ไม่มีวันขยับ โมนีก้าถึงกับล้มก้นจ้ำเบ้าเสียงดัง 

“โอ๊ย!” ความเจ็บแล่นขึ้นมาตามสันหลังจนต้องร้องออกมาโดยไม่ทันคิด

“ระวังหน่อย” เสียงทุ้มเย็นที่คุ้นหูดังขึ้นเหนือศีรษะ เธอเงยหน้าขึ้นก็พบร่างชายหนุ่มในชุดคลุมเสื้อเหมือนจะสบาย ๆ และมีตราตรงนั้น พรินซิเปีย!!! ดวงตาคมเฉียบราวสายฟ้าของโรมมองลงมาอย่างนิ่งสงบ ควินตัส แอนเดอร์สัน แม่ทัพหนุ่มผู้เป็นตำนานของค่ายจูปิเตอร์ยืนอยู่ตรงหน้า แขนยกไขว้พลางเอียงคิ้วเล็กน้อย

โมนีก้าตาเบิกกว้าง “คะ! คุณควินตัส!” เสียงตะกุกตะกักรีบเอ่ยขอโทษ “ขอโทษค่ะ ๆ ฉันรีบไปเรียนที่เซเนกาน่ะค่ะ กลัวสา—”

ควินตัสมองเธอแล้วขยับมุมปากน้อย ๆ คล้ายรอยยิ้มที่ไม่ถึงกับขำ “ตอนนี้เก้าโมงเช้า ถ้าเรียนที่เซเนกา เธอสายนานแล้วล่ะ” หญิงสาวชะงักเหมือนถูกฟาดกลางใจ “หา…อะไรนะคะ!” เธออ้าปากค้างทันที ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ “ไม่นะ! ฉันทั้งไม่ได้กินข้าว ทั้งนอนไม่พอ นี่มัน…โอ๊ย จะบ้าตาย!” เธอทิ้งตัวนั่งกุมศีรษะครู่หนึ่งจนเส้นผมสีม่วงครามกระจายปกแก้มขาว

ควินตัสย่อตัวลงเล็กน้อยส่งมือให้เธอจับ “ลุกไหวไหม” เสียงเรียบแต่แฝงความเอ็นดู เขามองเธอที่กำลังพยายามหอบลมหายใจ โมนีก้าจับมือเขาแบบไม่เก่อเขินพลางลุกขึ้นพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ขอบคุณค่ะ…วันนี้คงเป็นเช้าที่ซวยที่สุดในชีวิตตั้งแต่ที่มาที่ค่ายแล้ว”

“บางครั้งการเริ่มวันด้วยการล้ม อาจเป็นวิธีให้เธอช้าลงบ้าง” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยเรียบ ๆ แต่แฝงน้ำเสียงสอนใจ “ไปเถอะ อย่างน้อยก็หาอะไรกินก่อนค่อยไปเรียนรอบบ่าย อย่าฝืนร่างกาย” คำพูดนั้นทำให้โมนีก้าชะงักอีกครั้ง หญิงสาวเม้มปากแล้วพยักหน้าช้า ๆ “ค่ะ…ฉันจะจำไว้” แม้ในใจยังเต้นระส่ำจากทั้งความตกใจและแรงบีบคั้นของเวลา แต่สายตาที่ควินตัสส่งมาทำให้ความลนลานค่อย ๆ คลายลงทีละน้อย

แสงเช้าของกรุงโรมใหม่ยังคงส่องลอดกระจกบานสูงเข้ามาเป็นริ้วทองสวยงาม โมนีก้าขยับถอยหนึ่งก้าวพลางยกมือเช็ดเหงื่อจากขมับ แม้ยังเจ็บสะโพกจากการชนเมื่อครู่ แต่เสียงหัวใจที่เต้นแรงยิ่งกว่ากลับเป็นสิ่งที่ทำให้เธอหายใจติดขัด “งั้น…ขอตัวก่อนนะคะ ตอนนี้จะสิบโมงแล้ว อีกไม่กี่นาทีนี้เอง” น้ำเสียงเธอเจือทั้งความลนลานและความเก้อเขิน

ควินตัสเลิกคิ้วเล็กน้อย “สิบโมง? เธอจะไปทันเรียนรอบบ่ายอยู่แล้ว ทำไมต้องรีบขนาดนั้—”

คำพูดยังไม่ทันจบ เสียงติ๊กของนาฬิกาใหญ่ในกองร้อยก็ดังขึ้นพร้อมกับเข็มสั้นแตะเลขสิบ เข็มยาวตรงเป๊ะพอดี วินาทีนั้นเอง อากาศรอบตัวโมนีก้าราวกับถูกดูดออกไป ความเงียบประหลาดเข้าครอบคลุม ก่อนที่ประกายแสงสีทองขาวจะปะทุขึ้นจากปลายเท้าของเธอ แสงนั้นสว่างจนบาดตาราวกับสายฟ้าแตกกลางวัน “โมนีก้า!” ควินตัสร้องเรียกทันที สายตาคมเบิกกว้าง เขาเอื้อมมือไปข้างหน้า แต่ปลายนิ้วกลับสัมผัสได้เพียงความร้อนวาบรอบตัวหญิงสาว รัศมีทองคำส่องแผ่กว้างออกไปเป็นวง คลื่นพลังบางอย่างพัดกระจายจนธงประจำกองร้อยสั่นไหว

โมนีก้าเองเบิกตากว้างไม่แพ้กัน “นี่มั—!” เสียงเธอถูกกลืนหายไปในแสงพร่างพราย ร่างกายเบาหวิวราวกับถูกยกขึ้นจากพื้น ลมหายใจติดขัดจนเธอทำได้เพียงสบตากับควินตัสในเสี้ยววินาทีสุดท้าย ใบหน้าคมของแม่ทัพหนุ่มปรากฏอยู่กลางหมอกแสง ตรึงแน่นในดวงตาสีเทาเงินของเธอ

แล้วทุกอย่างก็ขาวโพลน ราวกับโลกทั้งใบหายไป เหลือเพียงความเงียบและประกายสว่างจ้า

เมื่อแสงดับลง กองโถงกองร้อยกลับคืนสู่ความเงียบสงบเช่นเดิม แต่พื้นที่ที่โมนีก้าเคยยืนอยู่กลับว่างเปล่า เหลือเพียงกลิ่นหอมบางของดอกไลแลคปะปนกับกลิ่นดินอุ่น และสายลมเย็นที่พัดผ่านราวกับทิ้งสัญญาณบางอย่างไว้ ควินตัสยืนนิ่ง ใบหน้าฉายทั้งความตกตะลึงและความเป็นห่วง ดวงตาเรียบสงบของแม่ทัพหนุ่มสั่นระริก เขายกมือที่เอื้อมออกไปค้างไว้กลางอากาศ สัมผัสได้เพียงความว่างเปล่าและคำถามที่ไร้คำตอบว่า โมนีก้าหายไปที่ใดและใครคือผู้เรียกเธอไปในยามสิบนาฬิกาตรงนั้นตรงนั้น

หายวับไปกับตาแม่ทัพ เขาจะได้ไม่บอกว่าเราหนีทัพ จีเนียส

[NPC-13] ควินตัส แอนเดอร์สัน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 27 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ช่วงเย็น เวลา 16.00 น. เป็นต้นไป ณ กองร้อยที่สอง เขตที่พักกองร้อย ค่ายจูปิเตอร์ 

ลมอ่อนยามเย็นพัดผ่านแนวธงสีแดงของกองร้อยที่ 2 อย่างแผ่วเบา ผืนผ้าไหมทอทองสะบัดปลิวตามจังหวะลมหายใจของค่ายราวกับกำลังเฝ้ามองผู้คนที่ผ่านไปมา เบื้องหน้าคืออาคารหินทรงโรมันอันสูงสง่า เสาสีเทาอ่อนห้าเสาเรียงกันอย่างมาดมั่น เงาของมันทอดทาบลงบนลานหินกว้างซึ่งกำลังถูกย้อมด้วยสีทองอ่อนของช่วงบ่ายแก่ ๆ โมนีก้านั่งลงบนม้านั่งหินอ่อนใกล้เรือนกระจกข้างอาคารนั้น เธอวางกระเป๋าหนังลงข้างตัวแล้วพ่นลมหายใจออกมาช้า ๆ เหมือนปล่อยโลกทั้งใบให้ลอยหลุดออกจากบ่าในคราวเดียว ร่างเล็กในโค้ทสีอ่อนโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ฝ่ามือทาบเข้าที่หน้าผากราวกับต้องการเก็บเสียงภายในหัวให้สงบลงสักครู่หนึ่ง

วันนี้ยาวนานเหลือเกิน วันนี้หนักเหลือเกิน และวันนี้… เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำได้ดีพอไหม

ไม่นาน เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นมาแต่ไกล เสียงที่เธอรู้จักดีตั้งแต่ยังไม่เห็นตัว ราวกับจังหวะดนตรีประจำตัวเขาเอง เมื่อเงาสูงของใครคนหนึ่งทอดลงข้างม้านั่ง เธอก็ไม่จำเป็นต้องมองก็รู้ว่าใคร เลสเตอร์ชะลอฝีเท้าลงก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ แสงสีทองอ่อนรอบตัวเขาเหมือนจะสว่างขึ้นนิดเดียวเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ เขาไม่พูดอะไรตอนแรก ไม่ถาม ไม่เร่ง ไม่กลบเกลื่อนด้วยมุกจีบเธอแบบเก่า ๆ

“แสงอาทิตย์ของผมมันหม่นหมองไปหน่อยนะครับ” เขาพูดเบา ๆ เสียงทุ้มละมุนจนเธอเกือบเผลอร้องไห้ออกมา โมนีก้าสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันไปมองเขา ตาสีเทาเงินของเธอสว่างขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ แสงจากเนตรฟีบี้สะท้อนจากรัศมีของเขาราวกับทั้งคู่เป็นกลไกเดียวกัน

“มาแล้วเหรอ?” เธอถามเสียงแผ่ว “วันนี้เร็วกว่าปกตินะ”

“ผมรู้สึกว่า… จุดศูนย์กลางของจักรวาลของผมหายใจไม่สะดวกเอาซะเลย” เลสเตอร์ว่าอย่างตรงไปตรงมาจนเธอหลุดยิ้มจาง ๆ ออกมา เขาเอื้อมมือหนึ่งไปจับมือเธอที่วางบนตัก บีบเบา ๆ อย่างปลอบโยน “เป็นอะไรไปครับ เซนจูเรี่ยนของผม ทำไมถึงดูเหนื่อยขนาดนี้” โมนีก้ามองมือเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดหายใจลึกแล้วพูดออกมาราวกับความหนักทั้งหมดพรวดพราดออกมาพร้อมคำพูด

“ไม่รู้สิ… มันหนักน่ะ เลสเตอร์” เธอพูดช้า ๆ “ฉันเข้ามาที่นี่ไม่ถึงหกเดือน ทุกอย่างมันถาโถมเหมือนคลื่นซัดตลอดเวลา ฉันต้องเป็นเซนจูเรี่ยนที่ดีให้ทุกคนเชื่อใจ ต้องจัดงานให้ยิ่งใหญ่ ต้องเป็นธิดาเซเรสที่ไม่พลาด… แล้วก็ต้องจัดการเรื่องของเราอีก” เธอหันไปสบตาเขา น้ำเสียงสั่นเล็กน้อยแต่จริงใจอย่างที่สุด “ทำไมทุกคนถึงโยนทุกอย่างมาให้ฉัน? ฉันทำมันได้ไม่ดีพอใช่ไหม? หรือฉันผิดที่ไม่เก่งพอ… ทำไมถึงเหนื่อยขนาดนี้”

“เพราะคุณเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่พวกเขามีครับ โมนีก้า ผมไม่ได้ว่าคนอื่นไม่ดีที่สุดนะ แต่คุณก็คือหนึ่งในคนที่่ทุ่มเทกับมันมาก” เขาพูดชัดถ้อยชัดคำ ไม่มีการล้อเล่น มีเพียงความจริงที่เขาเชื่อเต็มหัวใจ “พวกเขาไม่ได้มอบงานให้คุณเพราะคุณไม่ดีพอ แต่เพราะคุณทำได้ดีที่สุด พวกเขาเชื่อในคุณ มากกว่าที่คุณเชื่อในตัวเองเสียอีก” ในช่วงที่พูดแววตาของเลสเตอร์อ่อนลงจนแทบละลายความกังวลทั้งหมดในอกเธอ “และคนที่เพิ่งผ่านการต่อสู้กับเงามืดของเทพเจ้า จัดการงานบรูมาเลียได้อย่างงดงาม จะมาบอกตัวเองว่าไม่เก่งพอได้ยังไงกันคนดี?”

เขาขยับเข้าไปใกล้จนปลายจมูกเกือบแตะกัน ลมหายใจของเขาอุ่นราวกับแสงฤดูร้อน “ฟังผมนะ มิวส์ของผม คุณกำลังแบกภาระของเทพเจ้าไว้บนไหล่มนุษย์ของคุณรู้ไหม… มันหนักอยู่แล้ว และมันสมควรให้คุณได้พัก” เลสเตอร์ก้มลง จูบหน้าผากเธอแผ่วเบาราวกับวางแสงอาทิตย์ลงบนผิวของเธอ

แล้วเขาก็ดึงเธอเข้ามากอด กอดแน่นพอให้เธอรู้ว่าถ้าหากโลกถล่มลงมาเขาจะยันไว้ให้ กอดที่โอบล้อมความเหนื่อยล้าและปล่อยให้เธอพิงได้โดยไม่ต้องขอโทษ “โอลิมปัสจะยังไม่ระเบิดถ้าคุณพักผ่อนสักครู่” เลสเตอร์ก้มลงกระซิบชิดใบหู น้ำเสียงทุ้มนุ่มของเขาสั่นสะเทือนอยู่ตรงแนวกระดูกไหปลาร้าของเธอ 

โมนีก้ายังคงซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นและมั่นคงของเลสเตอร์ แผ่นอกของเขาแน่นและอบอุ่นราวกับเก็บแสงอาทิตย์เอาไว้ทั้งดวง เธอซึมซับความร้อนจากกายเขาอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้มันไล่ความเย็นชาและหนักอึ้งที่จับแน่นอยู่ในอกให้คลายตัวลงทีละน้อย ลานหน้าที่พักกองร้อยที่ 2 ซึ่งเต็มไปด้วยกระถางดอกไม้และธงผืนแดงของโรมดูจะเงียบลงกว่าปกติ ราวกับทั้งค่ายเห็นพ้องกันว่าจะปล่อยให้มุมเล็ก ๆ นี้เป็นพื้นที่ของคนสองคนเท่านั้น 

“วันนี้ผมไม่ต้องการอะไร… ผมต้องการแค่ให้คุณได้พักในอ้อมกอดของผม… แล้วบอกผมหน่อยสิ คุณอยากให้ผมเล่นเพลงอะไรให้ฟังดี?”

โมนีก้าพ่นลมหายใจออกมาอย่างช้า ๆ เหมือนพยายามระบายทั้งความเครียดและความรู้สึกหมดแรงที่อัดแน่นอยู่ข้างใน ความเหนื่อยล้าทำให้เสียงของเธอเต็มไปด้วยแววสิ้นหวังจนเจ้าตัวเองก็ยังตกใจ “ฉันไม่อยากฟังเพลงหรอก… ฉันแค่อยากพัก” เธอพูดเสียงอู้อี้ซุกอยู่ในอกเขา “อยากพักไปเลย… พักตลอดกาลไปเลย”

สิ้นคำพูดในชั่วขณะนั้นเอง ร่างกายของเลสเตอร์ก็แข็งทื่อขึ้นเล็กน้อยอย่างรู้สึกได้ อ้อมแขนที่โอบเธออยู่กระชับแน่นขึ้นราวกับกลัวว่าเธอจะหลุดหายไปกับลมหายใจถัดไป เขาดันตัวเธอออกห่างเพียงนิดเดียวพอให้เห็นใบหน้าของเธอชัด ๆ ดวงตาสีฟ้าของเขาฉายแววผสมกันทั้งความกังวลและความไม่พอใจที่เธอกล้าพูดประโยคนั้นออกมา

“ไม่พูดแบบนี้สิครับ โมนีก้า” น้ำเสียงของเขากลับมาจริงจังและต่ำลึก ราวกับไม่ใช่แค่ชายหนุ่มธรรมดา แต่เป็นเทพเจ้าที่กำลังปกป้องสิ่งล้ำค่าที่สุดของตน “เราเพิ่งให้คำมั่นสัญญาต่อกันไป… คุณจะหนีผมไปทาทารัสงั้นเหรอ? ผมไม่ให้ไปนะ” เขาเอ่ยนามนรกด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ไม่ใช่เพราะกลัวความตาย แต่เพราะความคิดที่จะต้องสูญเสียคนรักไปอีกครั้งทำให้เขาไม่อาจยอมรับได้เลยสักนิด

เลสเตอร์ยกมือขึ้น เกลี่ยปลายนิ้วโป้งเบา ๆ ไปตามแนวแก้มซีดของเธอ พยายามยกมุมปากตัวเองให้กลายเป็นรอยยิ้มแบบเดิมที่ทั้งขี้โม้และพยายามทำตัวเท่ แต่ตอนนี้ในแววตายังเต็มไปด้วยเงากังวลที่ซ่อนเก็บไว้ไม่มิด “คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้หรอก” เขาพูดด้วยความมั่นใจที่เป็นธรรมชาติของเทพแสงอาทิตย์ “เพราะคุณรู้ดีว่าถ้าคุณหายไป… ผมจะตามไปทุกที่ ไม่ว่าจะทาทารัส นรกของโรมัน หรือไปถึงดินแดนของเทพฮินดูนั่นอีกครั้ง ผมจะตามไปเพื่อถามเหตุผล… ว่าทำไมคุณถึงถึงกล้าทิ้งความหล่อเหลาของผมไปได้”

โมนีก้าสบตาเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ในนัยน์ตาเทาเงินของเธอสะท้อนให้เห็นบางอย่างที่เนตรฟีบี้รับรู้ไม่ใช่เพียงความขี้เล่นของเขา แต่เป็นความเป็นเจ้าของและความกลัวที่ถูกซ่อนไว้อย่างเงียบเชียบ เธอพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเหมือนหัวใจโดนกระตุกกลับเข้าที่ “ฉันไม่อยากไปไหนหรอก… ฉันแค่อยากหาย ๆ ไปซะ” เธอเอียงหน้าแนบฝ่ามืออุ่นร้อนของเขาเหมือนแมวตัวเล็กที่หาแหล่งความร้อน “หายไปกับนายแค่นั้น… ไม่เป็นแล้วเซนจูเรี่ยน ไม่เป็นแล้วเดมิก็อต”

ทันทีที่คำว่า หายไปกับนายแค่นั้น หลุดจากริมฝีปากของโมนีก้า แววตาของเลสเตอร์ก็อ่อนลงราวกับมีใครดับไฟแห่งความหงุดหงิดทิ้ง แล้วจุดเปลวไฟอีกชนิดขึ้นมาแทนที่ เป็นเปลวไฟของความปรารถนาที่แสนดื้อด้านและเป็นอมตะในแบบของเทพเจ้าผู้เคยหลงรักมนุษย์มานับศตวรรษ เขาคว้าไหล่เธอไว้แน่น โน้มตัวเข้ามาใกล้จนหน้าผากของทั้งคู่ชนกันอย่างนุ่มนวล ลมหายใจร้อนของเขาคลอกับลมหายใจแผ่วของเธอ

“โอ้… ความปรารถนาที่เป็นอมตะของผมนี่เอง” เลสเตอร์กระซิบ ดวงตาสีฟ้าสว่างวาบด้วยความยินดีและเสน่หา “ถ้าอย่างนั้น… ผมก็จะจัดให้” เขาดึงเธอเข้าแนบชิดอีกครั้ง แขนข้างหนึ่งโอบรัดเอวเล็กของเธอไว้มั่นราวกับจะไม่ยอมให้เธอหลุดไปไหนได้อีกแม้แต่ก้าวเดียว

“คุณอยากหายไปกับผมใช่ไหม? ได้สิ”

เลสเตอร์ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว แทนที่จะผลักไสคำขอหลบหนีของเธอ เขากลับเลือกจะสร้างพื้นที่หลบหนีนั้นให้เอง หลบหนีจากความกดดัน หน้าที่ ภารกิจ และดวงตาทั้งค่ายที่จับจ้องมาที่เธออยู่ตลอดเวลา เขาโน้มตัวลงมาใกล้ริมฝีปากของเธอจนระยะห่างคงเหลือเพียงลมหายใจ มองลึกเข้าไปในดวงตาเทาเงินคู่นั้นซึ่งสะท้อนทั้งความอ่อนล้าและความดื้อดึงในคนเดียวกัน

“ในตอนนี้คุณไม่ต้องเป็นเซนจูเรี่ยน… คุณไม่ต้องเป็นเดมิก็อต คุณแค่เป็นของผม” คำพูดของเขาหนักแน่น ราวกับคำประกาศอำนาจกลางสนามรบ แต่แฝงความอ่อนโยนที่มีให้เพียงเธอคนเดียว “แต่ตอนนี้เราอยู่ในค่ายจูปิเตอร์… ผมจะให้คุณพักผ่อนอย่างที่คุณควรได้รับ ท่านพ่อผมคงไม่ว่าหรอกมั้ง ซุสน่ะ” เมื่อพูดจบเลสเตอร์ก็ก้มลงกดจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของเธออีกครั้ง คราวนี้แผ่วจนคล้ายการสวดภาวนา จากนั้นเลื่อนสันจมูกไล้ไปตามแก้มของเธอเบา ๆ เป็นสัมผัสอ่อนโยนที่พยายามลบความรู้สึกไร้ค่าทั้งหมดออกไปจากความคิดของเธอ

“ผมจะทำให้ลานนี้… เป็นเหมือนสวนส่วนตัวของเราบนโอลิมปัส” เลสเตอร์ว่าต่อด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ที่ที่คุณสามารถพักได้เต็มที่โดยไม่มีใครมารบกวน” เขาเอื้อมมือไปหยิบกีตาร์ที่วางพิงอยู่ข้างม้านั่งขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะจัดท่านั่งให้เหมาะสม

“หลับตาลงนะครับ มิวส์ของผม…” เสียงของเขานุ่มลงอีก “ผมจะทำให้คุณหายไปจากโลกนี้ด้วยเพลงของผมเอง อย่างน้อยก็สามสิบนาที จนกว่าคุณจะรู้สึกว่าตัวเองพร้อมจะกลับมาเป็นเซนจูเรี่ยนที่พร้อมของผมอีกครั้ง” ในจังหวะนั้นลานหินเงียบลง มีเพียงลมเย็นปลายฤดูกาลพัดผ่านธงสีแดงเหนือศีรษะ กับเสียงกีต้าเงียบ ๆ ก็ดังขึ้นมาเหมือนกับปล่อยให้ใครบางคนได้หลับตาฟังเพลงเท่านั้น

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

กองร้อยที่สอง

Date and Time

วันที่ 3 ธันวาคม 2025 • 06.00 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

เช้าวันรุ่งขึ้นคนเป็นไกด์นำเที่ยวเดินทางมาถึงกองร้อยที่ 2 ตามที่นัดหมายไว้ เบื้องหน้าคืออาคารหินทรงโรมันอันสง่างามที่โดดเด่นด้วยเสาสูงห้าเสาเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ ธงสีแดงสดตัดลายทองสัญลักษณ์ม้าศึกสง่างามประดับอยู่ด้านบนอย่างภาคภูมิใจ

วินเซนโซยืนรออยู่ไม่นานนัก คลีเมนทิสก็เดินออกมาจากด้านในอาคาร เธออยู่ในเสื้อสีม่วงปักลายสัญลักษณ์ของค่ายจูปิเตอร์เช่นเดียวกันกับเมื่อวาน ต่างกันออกไปตรงที่เปลี่ยนมาสวมคู่กับกางเกงขากระบอกโดยเหน็บชายเสื้อเอาไว้ในนั้น ดวงตาเรียวสีน้ำตาลเทาดูสดใสตามประสาคนที่ได้พักผ่อนเต็มอิ่ม พร้อมสำหรับการทัวร์อีกวัน

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

คนถูกทักทายพยักหน้าตอบรับพลางกวาดสายตาไปที่สถาปัตยกรรมรอบข้างที่รายล้อมด้วยกระถางดอกไม้และธงที่มีหมายเลขโรมัน II กับคำขวัญว่า ความทะเยอทะยาน, การแข่งขัน, และการแสวงหาความสมบูรณ์แบบ ปักอยู่

“อรุณสวัสดิ์ ความยุติธรรมเดินได้ ที่นี่ดูเคร่งครัดสมกับเป็นกองร้อยที่สองจริง ๆ นะ ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อวานเธอต้องขอไปอาบน้ำทันทีหลังจบการทัวร์”

คนช่างจ้อแกล้งเน้นเรียกเธอด้วยฉายาที่ตั้งขึ้นใหม่ทันที ทำให้เขาเห็นปฏิกิริยาของคลีเมนทิสที่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อถูกล้อเลียนตั้งแต่เช้า ไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองใด ๆ เพียงแต่เธอจ้องมองเขาด้วยแววตาที่แทบจะแปลงออกมาได้เป็นประโยค ‘จะเริ่มกวนประสาทกันแต่เช้าเลยเหรอ ?’

“ฉันแค่ไม่ค่อยถูกกับกลิ่นเหม็นอับค้่ะ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการแสวงหาความสมบูรณ์แบบของกองร้อยฉันเลยสักนิด”

เธอตอบก่อนจะเป็นฝ่ายเข้าเรื่องเอง

“แล้วเราจะเริ่มทัวร์จากส่วนไหนของค่ายต่อดีคะพี่มะกรูด หรือว่าอยากดื่มกาแฟก่อนดี”

วินเซนโซยิ้มกว้าง ฉายาที่เธอตั้งใจซึ่งเลียนจากนามสกุลเบอร์กาม็อตโตของเขาดูไม่ทำให้เจ้าตัวเดือดร้อนเลยสักนิด

“แน่นอนว่าต้องไปดื่มกาแฟก่อน... ล้อเล่น”

เขาหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางหรี่ตาของเธอในตอนที่ยังไม่เฉลยความจริง ดูเหมือนจะสนุกกับการแกล้งเด็กวัยสิบห้าปีที่เปรียบเสมือนหัวไช้เท้ามีชีวิตซึ่งกวนประสาทได้มากกว่าที่คิดในสายตาของเขา

“ฉันดื่มมาแล้วตั้งแต่ก่อนเดินมาที่นี่ด้วยซ้ำ วันนี้ฉันจะพาเธอไปดูมหาวิทยาลัยนิวโรม — ว่าแต่กองรอยที่สองนี่คงไม่ต้องให้ฉันพาทัวร์หรอกใช่มั้ย”

คลีเมนทิสพ่นลมหายใจ เขากำลังถามในสิ่งที่ทราบคำตอบอยู่แล้ว

“ไม่ต้องค่ะ”

รางวัลภารกิจ

• EXP +15

Moneka HONOR

วันที่ 11 เดือน ธันวาคม ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 08.00 น. เป็นต้นไป ณ หน้าทางเข้ากองร้อย 2

ยามเช้าของค่ายจูปิเตอร์ในวันถัดมานั้นงดงามราวกับฉากในเทพนิยาย ท้องฟ้ายังอาบด้วยสีชมพูเรื่อของอรุณรุ่ง กลิ่นหอมของดอกไม้จากกระถางเรียงรายหน้ากองร้อยที่สองลอยอบอวล ผสมกลิ่นหินอ่อนสะอาดที่เพิ่งโดนแสงแรกของวันแตะต้อง เสียงธงสีแดงสดตัดลายทองปลิวสะบัดเบา ๆ ท่ามกลางลมเช้าให้ความรู้สึกทั้งสง่าและเงียบสงบ

และในความงดงามนั้นมีชายคนหนึ่งยืนอยู่ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าเข้มทับด้วยแจ็กเก็ตลินินสะอาดหมดจด ปกเสื้อพับเรียบ แว่นกันแดดแบรนด์หรูวางอยู่ตรงคอเสื้ออย่างจงใจ เขายืนกอดอกอยู่หน้าประตูอาคารด้วยท่าทีที่ดูดีเกินกว่าจำเป็น ใบหน้าที่มักจะยิ้มพรายในทุกโอกาสกลับดูเคร่งเครียดผิดปกติ ใช่ เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส กำลังอยู่ในภาวะที่ไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด เรื่องเมื่อคืนยังตามหลอกหลอนเขาไม่หยุด ภาพโมนีก้าที่ร้องไห้ในความมืดตรงหน้าวิหารยังติดอยู่ในหัวอย่างฝังแน่น เขาไม่เคยเห็นเธอในสภาพนั้นมาก่อน และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะปลอบยังไงดีในฐานะที่เขาเป็น... เทพเจ้าไร้ความสมบูรณ์แบบที่สุดในสวรรค์…กับการทำให้แฟนสาวคนหนึ่งรู้สึกดียังทำไม่ได้

ไม่นานนักเสียงประตูไม้เปิดเบา ๆ ดึงความคิดของเขากลับมา โมนีก้าเดินออกมาช้า ๆ จากภายในกองร้อยที่สอง ร่างในชุดโค้ทครีมอ่อนกับกางเกงขายาวสีอ่อนเข้าชุดกัน ผมสีน้ำตาลเข้มสะท้อนแสงอาทิตย์จนเห็นประกายไฮไลท์ฟ้าอิเล็กทริก ใบหน้าเธอซีดและบวมเล็กน้อยตรงรอบตา แววตาเทาเงินที่เคยมีประกายกลับมืดหม่นราวกับกระจกที่ผ่านฝน

เลสเตอร์สบตาโมนีก้าในทันที และหัวใจของเขาก็เหมือนหยุดเต้นไปวินาทีหนึ่ง “อรุณสวัสดิ์ครับ แม่สาวไลแลคของผม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะร่าเริงที่สุดเท่าที่ทำได้ จงใจให้เหมือนทุกครั้งที่เขาแกล้งพูดอวดหล่อเพื่อทำให้เธอขมวดคิ้ว แต่ในแววตากลับมีความกังวลที่ปิดไม่มิด

โมนีก้าไม่ตอบทันที เธอมองเขาอยู่นานจนเลสเตอร์เริ่มรู้สึกว่าทุกวินาทีในสายตานั้นหนักกว่าการถูกยิงด้วยลูกศรซะอีก ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาหาเขาเงียบ ๆ แล้วเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้แน่น “ไปคุยกันตรงโน้นหน่อยได้ไหมคะ?” เสียงโมนีก้านั้นเอ่ยถามเบา ๆ เลสเตอร์ยังไม่ทันตอบ เธอก็ออกแรงดึงเขาไปทางเรือนกระจกด้านข้าง ที่นั่นไร้ผู้คนและล้อมรอบด้วยดอกไม้บานในแสงอาทิตย์แรกของวัน เสียงกรอบแกรบของพื้นกรวดใต้ฝ่าเท้าทั้งคู่ดังอยู่ครู่หนึ่งก่อนทุกอย่างจะเงียบลง

ทันทีที่เข้ามาในมุมที่ปลอดสายตา โมนีก้าก็ขยับเข้าหาเลสเตอร์โดยไม่ลังเล และโผเข้ากอดเขาแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก ชายหนุ่มเบิกตาเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร เขารู้ได้ทันทีจากสัมผัสนั้น … แขนของเธอสั่น หัวไหล่ของเธอเย็น และแรงกอดนั้นหนักแน่นราวกับเธอกลัวจะหลุดหายไปจากโลกนี้จริง ๆ โมนีก้าฝังหน้าเข้ากับอกของเขา ไม่พูดอะไรเลยสักนิดเียว มีเพียงแต่อ้อมแขนรัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนเลสเตอร์รู้สึกถึงความเจ็บแปลบในหัวใจตัวเอง เขาไม่รีรออีกต่อไป จะต้องพูดหรือปลอบงั้นหรอ? ไม่จำเป็นต้องเล่นบทใด ๆ อีกแล้ว เขาทิ้งมาดของเทพเจ้าผู้หลงตัวเองลงทั้งหมด และโอบร่างของเธอกลับอย่างแนบแน่นที่สุดเท่าที่มนุษย์จะทำได้

กลิ่นหอมอ่อนของไลแลคและเบอร์รี่จากเรือนผมของเธอลอยแตะจมูกเขาเหมือนกลิ่นแห่งความจริง ความจริงที่ว่า เธอไม่ใช่คนที่ต้องเข้มแข็งเสมอไป และเขาไม่จำเป็นต้องเป็นพระอาทิตย์ตลอดเวลาเพื่อจะอยู่ข้างเธอได้

เลสเตอร์ก้มหน้าลงเล็กน้อย เสียงกระซิบของเขาสั่นเบา ๆ เมื่อจะพูดกับโมนีก้าในยามนี้ “ไม่เป็นไรนะ... ผมอยู่ตรงนี้” โมนีก้าไม่ตอบ แต่เขารู้ว่าเธอกำลังร้องไห้อีกครั้ง เพราะแผ่นอกเขาเริ่มเปียกอุ่นอย่างเงียบ ๆ จึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรอีก มือรวบเธอไว้แน่นขึ้นอีกหน่อย โอบเธอเหมือนกลัวว่าถ้าเผลอคลายมือ เธอจะสลายไปกับลมเช้าของค่าย เหมือนฝุ่นละอองของแสงแรกที่หายไปก่อนใครเห็น เสียงหัวใจของเลสเตอร์ดังสม่ำเสมอข้างหูของเธอ เหมือนจังหวะของบทกวีที่เขาไม่เคยกล้าเขียนออกมา เพราะคำที่อยากพูดมากที่สุดในตอนนี้คือสิ่งที่ธรรมดาเกินไปสำหรับเทพเจ้า แต่จำเป็นที่สุดสำหรับมนุษย์คนหนึ่ง “ผมรักคุณนะ โมนีก้า”

คำบอกรักนั้นช่างหวานล้ำและเป็นน้ำหวานผ่านไหลเย็นที่ไหลหล่อเลี้ยงความรู้สึกของโมนีก้า เธอยังคงซุกอยู่ในอ้อมกอดของเลสเตอร์ น้ำตาของเธอไหลอาบลงมาจนเสื้อของเขาเปียกเป็นวงกว้างแต่ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีเสียงร้องคร่ำครวญ มีเพียงเสียงหายใจสั่นเครือเบา ๆ เหมือนเธอกำลังพยายามกลืนความปวดร้าวทั้งหมดลงไปในอกให้มันหายไปเอง “โลกของเดมิก็อดมันโหดร้ายกับเด็กธรรมดาจังเลยนะ...” เธอเอ่ยเสียงพร่า แผ่วจนแทบเป็นเพียงลมหายใจ “ทุกคนผ่านกันไปได้ยังไงกัน... ทำไมฉันถึงอ่อนแอ ผ่านมันไปไม่ได้สักที...”

เลสเตอร์ไม่ได้ตอบทันทีกับคำถามนั้นของโมนีก้า เขาเพียงแค่ก้มหน้าลงมองเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่สั่นอยู่ตรงอกตัวเอง มือหนาของเขาลูบผ่านเรือนผมนุ่มนั้นเบา ๆ ราวกับกลัวว่าการแตะต้องจะทำให้เธอแตกสลาย “เพราะเดมิก็อดไม่ใช่คนธรรมดาไง” เขาตอบในที่สุด เสียงของเขานุ่มแต่แฝงด้วยความจริงจัง “พวกเขาเป็นครึ่งหนึ่งของสิ่งที่เกินกว่ามนุษย์ มีพลังของเทพเจ้าไหลเวียนอยู่ในตัว แต่ร่างกายก็ยังเป็นมนุษย์อยู่... มันเลยไม่เคยง่ายเลยสักอย่าง”

โมนีก้าเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่งเมื่อส่งสายตาให้เลสเตอร์ได้รับรู้ น้ำตายังไหลแต่แววตาเธอสั่นระริก “เกิดเป็นเดมิก็อด... มันต้องเป็นขนาดนี้เลยหรอ?”

เลสเตอร์สบตาเธอจนดวงตาสีฟ้าของเขาฉายแววเศร้าที่แทบไม่เคยเห็นมาก่อน “มันไม่ควรเป็นแบบนี้หรอก แต่โลกใบนี้ไม่ได้ให้ทางเลือกกับเรา เด็กทุกคนที่นี่ต้องโตเร็วกว่าที่ควร ต้องมีแผลก่อนถึงจะรู้จักคำว่ากล้าและเมื่อกล้าเราก็จะรอดจากโลกอสุรกายที่โหดร้ายนี้”

“งั้นเด็กพวกนั้น...” โมนีก้าเสียงสั่น “พวกเขามีจิตใจที่เปราะบาง... ที่ถูกปกคลุมไว้ด้วยความจำเป็นต้องเป็นวีรบุรุษใช่ไหม?” เลสเตอร์นิ่งไปกับคำนั้น หยุดลูบผมโมนีก้าชั่วขณะก่อนพยักหน้า “ใช่... และความโหดร้ายที่สุดคือ พวกเขาถูกสอนให้เชื่อว่ามันคือเกียรติ มันคือสิ่งที่ต้องภาคภูมิใจ ทั้งที่จริงมันคือการเอาชีวิตตัวเองไปแลกกับความสงบของโลก”

โมนีก้าสูดหายใจแรง น้ำเสียงเธอสั่นพร่า “การมีภารกิจ... การมีศัตรูให้ต่อสู้... มันทำให้ทุกคนจมอยู่กับปัจจุบัน จนไม่มีใครได้เยียวยาแผลเก่าของตัวเองเลยใช่ไหมคะ?”

เลสเตอร์ยกมืออีกข้างขึ้นแตะข้างแก้มเธอเบา ๆ นิ้วโป้งของเขาเช็ดน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหลของโมนีก้าเบา ๆ “เพราะถ้าเขาหยุดเพื่อมองแผล... เขาจะล้มก่อนถึงเส้นชัย” เขาพูดช้า ๆ ราวกับกำลังสารภาพ “และผมเองก็เคยเป็นแบบนั้น ผมเคยหลงคิดว่าการเดินต่อคือความกล้า ทั้งที่จริงมันคือการหนี”

“พวกเขาจะตายเอานะ...” โมนีก้าเสียงแผ่วจนแทบเป็นเสียงลมหายใจ “และฉัน...” โมนีก้ากลืนคำต่อไปไว้ในคอ แต่ร่างกายกลับสั่นเทา น้ำตาไหลพรั่งพรูเหมือนทำนบที่แตกออก เลสเตอร์ไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงรวบเธอไว้แน่น โอบจนร่างเล็กของเธอแทบจมหายไปในวงแขน

“ชู่ว...” เสียงเลสเตอร์แผ่วคล้ายบทเพลงที่ขับกล่อมกลางราตรี “ไม่ต้องพูดแล้วนะ ผมรู้ว่าคุณเหนื่อย... ผมรู้ว่ามันหนัก แต่คุณไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว โมนี่” มือของเขาลูบหลังเธอขึ้นลงเป็นจังหวะ ราวกับปลอบเด็กที่ฝันร้าย โมนีก้าไม่ตอบแต่ขยับเข้ามาใกล้จนหน้าแนบกับอกของเขาอีกครั้ง ความอบอุ่นจากร่างกายเลสเตอร์แทรกซึมเข้าสู่ผิว เธอรู้สึกถึงจังหวะหัวใจของเขาเต้นสม่ำเสมออยู่ข้างหู มันกล่อมให้เธอได้พักหายใจในโลกที่ไม่เคยปรานีใครเลยสักนิด

“ถ้าฉันไม่เจอคุณ ฉันคงสติแตกไปแล้ว...” โมนีก้าพูดช้า ๆ เหมือนคำทุกคำกำลังลากหัวใจของตัวเองออกมาทีละส่วนให้เลสเตอร์ฟัง “ถ้าฉันไม่มีเพื่อน ๆ ที่กองร้อยที่สอง ฉันคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปในค่ายนี้หรอกเลสเตอร์ แต่ขนาดตอนนี้... ฉันยังไม่อยากอยู่เลยด้วยซ้ำ” น้ำเสียงเธอสั่นพร่า “พวกเขาฝึกจิตใจกันขนาดไหนกันถึงต้องเจอแบบนั้นแทบจะตลอดเวลาหรอคะ? เพื่อน ๆ ของคุณ... คนแต่ละคนต้องผ่านอะไรกันบ้าง ทำไมฉันถึงใช้ตรรกะของคนปกติกับโลกนี้ไม่ได้เลย?”

“จะบอกว่าฉันไม่เหมาะกับมันงั้นหรอ? ฉันก็มีเลือดครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์เหมือนกันนะคะ เลสเตอร์... แล้วทำไมฉันถึงต้องถูกคาดหวังให้เป็นเหมือนคนที่ไม่รู้จักกลัวด้วย? ฉันอยากพัก... แค่อยากพัก แบบหายไปสักพัก” คำพูดที่พรั่งพรูของโมนีก้าทำให้เลสเตอร์ยังคงเงียบ เขารวบร่างเธอไว้ในอ้อมแขนแน่นขึ้นจนเธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรง มือของเลสเตอร์เลื่อนขึ้นมาลูบเส้นผมสีน้ำตาลเข้มไฮไลท์ฟ้าอ่อนนั้นเบา ๆ ราวกับกำลังกล่อมให้เธอกลับสู่ความสงบ “โมนีก้า... คุณมีคนที่ซัพพอร์ตคุณอยู่เสมอนะ” เสียงเขาแผ่วแต่มั่นคง “มีผม มีเพื่อน ๆ มีแม่กับพ่อของคุณที่รักคุณมาก”

โมนีก้าส่ายหัวช้า ๆ ดวงตาเธอยังคงพร่า น้ำเสียงเธอแผ่วเหมือนจะหลุดไปกับลมหายใจ “ฉันรู้ค่ะ ฉันน่ะโชคดีมาก... แม่ไม่เคยทิ้งฉันเหมือนเทพองค์อื่น ๆ เลย คอยส่งของมาให้ตลอด กอดฉันทุกครั้งที่เจอกัน ถึงจะรู้ว่าติดต่อกันมากไม่ได้ แต่แม่ก็ฝากนายมาบอกฉันเสมอว่าแม่รักลูกนะ... พ่อก็ยังทักหาฉันบ่อย ๆ แต่ทำไม... ทำไมฉันยังมองไม่เห็นอะไรเลย จิตใจฉันมันอ่อนแอเหลือเกิน จนฉันรู้สึกว่า—” คำพูดของเธอขาดห้วงกลางประโยค น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้งโดยไม่ต้องสะอื้น และในความเงียบระหว่างนั้น เลสเตอร์เพียงยกมือขึ้นแตะข้างแก้มของเธอเบา ๆ นิ้วโป้งของเขาเกลี่ยน้ำตาออกอย่างแผ่วราวกับจะกลัวทำร้ายเธอ

“โมนีก้า...” เขาเอ่ยชื่อเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “คุณรู้ไหมว่าคุณเหมือนอะไรในสายตาผม”

หญิงสาวที่โดนถามเช่นนั้นก็ส่ายหัวช้า ๆ อย่างอ่อนแรงต่อการกระทำนี้ “คุณเหมือนฤดูใบไม้ผลิ ที่รัก” เลสเตอร์ยิ้มบางให้กับแฟนสาวของตัวเอง “เป็นกลีบดอกไม้ที่งดงามที่สุดหลังฤดูหนาว เป็นสิ่งที่งดงามแต่เปราะบางที่สุดในโลก ต้องได้รับแสงอาทิตย์ ความอบอุ่น และความอ่อนโยน เพื่อจะได้ผลิบานอีกครั้ง” มือของเขาเลื่อนมาประคองใบหน้าเธอก่อนก้มลงเล็กน้อย กระซิบชิดหูราวกับบทกวีที่เขาเขียนเพื่อเธอโดยเฉพาะ

แสงแรกอาบกลีบ

ใจเย็นเฉกสายลม

ใบไม้ผลิยิ้ม

“คุณคือฤดูที่ทำให้โลกมีสีสันขึ้นอีกครั้งนะ โมนี่ บางครั้งดอกไม้ก็แค่ต้องการเวลาพักจากพายุหิมะที่พัดโหมกระหน่ำตลอดฤดูหนาว ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่ผลิบานอีกครั้งในช่วงฤดูแห่งการเริ่มต้นใหม่โมนีก้า” เพราะคำนั้นทำให้โมนีก้ารู้สึกอะไรบางอย่าง เธอาสูดหายใจช้า ๆ พิงอกของเขาไว้แน่น “ถ้าฉันคือฤดูใบไม้ผลิ...” เธอพึมพำเสียงสั่น “งั้นคุณก็คือดวงอาทิตย์ที่ส่องให้ฉันผลิบานอีกครั้งใช่ไหมคะ?”

“ผมจะยอมเป็นแสงนั้นตราบใดที่คุณยังต้องการมันเลยครับ”

รอยยิ้มของโมนีก้าปรากฎเล็ก ๆ กับคำของเลสเตอร์ แม้ความมืดและทรมารในใจยังไม่หายไปทว่ารอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากก็ปรากฎขึ้น  “ขอฉันพักนะเลสเตอร์” เสียงนั้นเบาจนแทบกลืนไปกับลมหายใจ เลสเตอร์นิ่งไปชั่วขณะเมื่อได้ยินเสียงขอร้องนั้นมันไม่ใช่คำที่เขาได้ยินบ่อยจากเธอ และไม่ใช่คำที่เขาเคยคิดว่าจะได้ยินจากคนที่แข็งแกร่งพอจะยืนหยัดในโลกที่โหดร้ายแบบนี้ได้ เขาใช้เวลาเพียงอึดใจเดียวในการคิด ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “ได้สิครับ…พักเถอะ” เสียงเลสเตอร์นั้นอ่อนโยนเหมือนกับแสงอาทิตย์ในยามเช้า “ผมจะอยู่ตรงนี้ อยู่ข้าง ๆ คุณเสมอ”

โมนีก้านิ่งไปในอ้อมแขนนั้นนานกว่าที่เลสเตอร์คิด เธอเงียบจนเขาคิดว่าเธอคงผล็อยหลับไปในที่สุด ร่างเธออบอุ่นแต่สั่นไหวราวกับเด็กที่เพิ่งผ่านฝันร้าย เขาโอบเธอไว้แน่นอีกนิด รู้สึกโล่งใจที่อย่างน้อยเธอได้พัก... จนกระทั่งมีเสียง 

“ฟืดดดดดดดดดดดดดด” ดังขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ตามด้วยสัมผัสอุ่นชื้นเหนียว ๆ แปะเต็มหน้าอก

เลสเตอร์ก้มมองลงมา สีหน้าชะงักเมื่อรู้สึกถึงของเหลวอุ่นเหนียวที่แผ่กระจายเต็มหน้าอกเสื้อเชิ้ตตัวใหม่ราคาแพงของแบรนด์อิตาเลียนแท้ น้ำมูกของโมนีก้า! “เดี๋ยวนะ...” เขากะพริบตาเร็ว ๆ เหมือนไม่อยากเชื่อสายตา “โมนีก้า... คุณพ่นน้ำมูกใส่เสื้อผมเหรอ…” โมนีก้าที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นชะงักไปชั่วครู่ ราวกับสมองของเธอกำลังโหลดข้อมูลใหม่ ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ผละตัวออกจากอ้อมแขนของเขา แล้วทำหน้ามึน ๆ ใส่เขา “โห กอดอะไรกันนักหนายะ ร้อนชิบ…” เธอพูดเสียงเรียบแต่แฝงความหงุดหงิดแบบไม่อายเลยสักนิด พลางปัดเสื้อของตัวเองไปมาอย่างรำคาญ เลสเตอร์นิ่งค้างกับปฎิกิริยานั้นริมฝีปากอ้าค้างแต่พูดอะไรไม่ออก เขาจำได้ในทันที 

บุคลิกนี้! ใช่เลย…บุคลิกที่เขาเคยเจอตอนเรือเฟอร์รี่จากสเปนไปอิตาลีกลางทะเลเมดิเตอร์เรเนียน เมื่อครั้งที่โมนีก้า (หรือก็คือเธออีกคนหนึ่ง) ฆ่าคนแล้วบอกว่าถ้าไม่ผิดกฎหมายก็ถือว่าไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วหลังจากนั้นก็เดินว่อนไปทั่วเรือในชุดบิกินี่กับกางเกงขาสั้น ไม่ยอมใส่เสื้อผ้าเต็มตัวสักครั้ง แล้วบ่นเขาเสียงดังเรื่องครีมกันแดด เดินซนไปว่อนทั่วเรือจนแทบจะตะครุบไล่จับไม่ทัน ใช่, เขาไม่มีวันลืม

ตอนนั้นโมนีก้าอีกคนเป็นตัวป่วนของจริง ไม่กลัวอะไรเลย พูดเร็วคิดไว และชอบทำให้เขาปวดหัวสุด ๆ ตอนนี้ก็เหมือนกัน แค่ไม่ถึงห้านาทีหลังพักจากการร้องไห้ เธอก็กลายเป็นคนละคนไปแล้ว “อะ อืม…สวัสดีครับ คุณ...อีกคนหนึ่ง” เขาพูดช้า ๆ อย่างระมัดระวัง ทั้งที่น้ำเสียงยังมีความตกใจปนอยู่ ปกติเขาจะมั่นใจในตัวเองแต่เวลาอยู่ต่อหน้าแบบนี้เขาไปไม่ค่อยเป็นเท่าไร “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“อย่ามาทำเสียงเรียบใส่ฉันหน่อยเลยนายหน้าตกกระ ฉันจำได้นะ รอบที่แล้วฉันโดนนายตามต้อย ๆ ขนาดไหน” เธอว่าพลางยักคิ้ว หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อโค้ทออกมาเช็ดจมูกตัวเองแบบไม่แคร์สายตาเขาเลยสักนิด เลสเตอร์ถึงกับยกมือปิดหน้าในสภาพนั้นเพราะเมื่อก้มลงมองเสื้อของตัวเองสภาพมันไม่จืดเลยสักนิด “พระบิดาช่วยด้วย...” เขาพึมพำกับตัวเอง “ผมเพิ่งรีดเสื้อตัวนี้เมื่อเช้านะ โมนี่...”

“ใครโมนี่ยะ ฉันชื่อไม่ใช่นั่นซะหน่อย” เธอตอบทันควัน น้ำเสียงมีแววท้าทายและติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย “เรียกฉันว่า...อืม...เรียกอะไรก็แล้วแต่นั่นแหละ ฉันไม่ใช่คนที่นายเพิ่งกอดเมื่อกี้แน่นอน”

“ก็เห็นอยู่ว่าไม่ใช่...คนที่ผมกอดเมื่อกี้น่ารักกว่าเยอะเลย” เลสเตอร์ถอนหายใจยาวแต่ยังอดขำไม่ได้ เพราะหากเขาเป็นเลสเตอร์ที่ไร้ซึ่งพลังของเทพเจ้าเขาคงทำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำกับสถานะการณ์นี้ “พูดงี้คือหาเรื่องกันปะเนี้ย” เธอปรายตาใส่เขาแล้วสะบัดผมพลางเดินไปเปิดประตูเรือนกระจก “ฉันขี้ร้อนจะตายอยู่แล้ว ขอนอนตากลมหน่อยเหอะ” เลสเตอร์ได้แต่มองตามพร้อมรอยยิ้มมุมปาก เขารู้ดีว่าบุคลิกนี้ของโมนีก้าเป็นเสมือนลิ้นชักซน ๆที่หลบซ่อนอยู่ในหัวของเธอ และในทางหนึ่ง...เขาก็รู้สึกดีที่ได้เห็นเธอกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง แม้ว่ามันจะมาในรูปแบบของการทำให้เสื้อเขาเปรอะน้ำมูกก็ตาม

“ก็เอาเถอะ...” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วเดินตามเธอออกไปช้า ๆ “ตราบใดที่คุณยังยิ้มได้ ถึงจะเป็นในร่างของตัวป่วนก็ตาม ผมก็พอใจแล้วล่ะ”

โมนีก้าหันขวับกลับมามองหน้าเลสเตอร์ แววตาวาววับเหมือนมีประกายซุกซนแอบซ่อนอยู่ใต้เส้นผมที่สะบัดเบา ๆ ก่อนจะยกคางขึ้นพูดอย่างถือดี “ฉันชื่อเอสต้า” เสียงนั้นมีน้ำหนักมั่นใจแต่ติดจะยียวนหน่อย ๆ เลสเตอร์กระตุกคิ้วทันที “เอสต้า? ตั้งชื่อห่วยมากเลยนะ” เขาเอ่ยเสียงเรียบแต่เจือรอยยิ้มมุมปากอย่างคนเริ่มหาเรื่อง “รู้ไหมว่า Aesta ในภาษาละตินมันแปลว่า ฤดูร้อนนี้ ฟังดูเหมาะกับคนที่ไม่คิดอะไรเลยแบบคุณดี” เอสต้าหรี่ตา หน้ายู่ในทันทีใส่เลสเตอร์ “ห่วยตรงไหนยะ? อย่างน้อยมันก็ดูร้อนแรงกว่าอารมณ์ของคุณนั่นแหละ คุณพ่อพระอาทิตย์” น้ำเสียงเหน็บแนมจากเอสต้าชัดเจนพอจนเลสเตอร์หัวเราะออกมาเสียงดัง เขายกมือพนมขึ้นเหมือนยอมแพ้

“โอเค ๆ ฤดูร้อน…เหมาะกับคุณก็ได้ เพราะคุณก็ร้อนจนผมแทบไหม้อยู่แล้ว ถึงผมจะเป็นพระอาทิตย์ที่งดงามและสง่าผ่าเผยก็ตาม”

“ก็อย่ามากอดสิ ร้อนจะตายอยู่แล้ว!” เอสต้าตอบกลับพลางเอานิ้วจิ้มหน้าอกเขาเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยท่าทีท้าทาย แถมยังจิ้ม ๆ เหมือนกับตอนกดตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญสมัยก่อนด้วย

“แล้วใครเป็นคนพ่นน้ำมูกใส่เสื้อผมก่อนละ” เลสเตอร์สวนกลับทันควัน แววตาเจ้าเล่ห์ระคนขบขัน “นี่ยังดีนะที่ผมไม่คิดว่าเป็นการโจมตีด้วยอย่างอื่น” 

“นายว่าไงนะ?!” เอสต้าถลึงตาใส่ก่อนจะหัวเราะออกมาจริง ๆ เสียงหัวเราะของเธอสดใสแต่มีแววซน “โอ๊ย พ่อคุณขี้บ่นอีกแล้ว ไม่เปลี่ยนเลยนะ ฉันว่าเสื้อนายน่าจะขอบคุณฉันด้วยซ้ำ อย่างน้อยมันก็ได้สัมผัสความมีชีวิตชีวา!”

“ชีวิตชีวาแบบเหนียว ๆ นี่สินะ” เลสเตอร์พูดประชด มือข้างหนึ่งยกขึ้นขยี้ผมเธอแรง ๆ จนเส้นผมยุ่งฟู “พูดมากจริง ๆ เลยแม่สาวฤดูร้อน”

“อ๊าย! หยุดนะ! อย่ามายุ่งกับผมฉันสิ!” เอสต้าตะโกนทั้งที่หัวเราะไม่หยุด มือพยายามปัดมือเขาออกแต่ก็ไม่ทัน เขายิ่งขยี้แรงกว่าเดิม แกล้งจนผมเธอยุ่งเหมือนรังนก “เลสเตอร์! นี่มันเส้นผมของผู้หญิงนะ!”

“ก็ไม่เห็นเธอจะดูแลมันเลยนี่นา” เขายักคิ้วตอบกลับ ยิ้มแบบคนได้เปรียบสุดขีด “ผมช่วยจัดทรงใหม่ให้ฟรี ๆ เลย ถือว่าเป็นบริการจากเทพแห่งความงามและดวงอาทิตย์”

“อ๋อ จริงเหรอคะคุณชายย?” เอสต้าตอบด้วยน้ำเสียงประชดจัดจ้าน “บริการเฮงซวยอะไรเนี่ย! ฉันจะไปคิดเงินเพิ่มนะที่ทำให้ผมฉันยุ่งแบบนี้!” เลสเตอร์หัวเราะก้องกับคำนั้น

“คิดเงินเพิ่มเหรอ? คุณคิดจะเรียกเก็บค่ากอดจากเทพด้วยเหรอแม่สาวฤดูร้อน?”

“ทำไม จะเบี้ยวหรือไงยะ” เอสต้าทำตากรุ่มกริ่ม พูดพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาแบบท้าทาย “หรือว่ากลัวเสียศักดิ์ศรีหนุ่มหล่อ? อันนี้คือหล่อแล้วชะ?”

“นี้คุณกำลังท้าท้ายผมอยู่นะเนี้ย ผมไม่เคยกลัวเรื่องนั้นอยู่แล้ว” เลสเตอร์ตอบพลางยกคิ้วสูง ดวงตาสีฟ้าคมกริบส่องประกายหยิ่งอย่างคนรู้ว่าตัวเองหล่อจนโลกหมุน “แต่ระวังไว้เถอะ คุณอาจจะตกหลุมรักผมอีกรอบ”
“โอ้ คุณนี่มันหลงตัวเองเกินมนุษย์ไปแล้วนะ เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส”
“คุณพูดเหมือนผมเป็นมนุษย์จริง ๆ งั้นแหละ มนุษย์ที่ไหนจะเสน่ห์ร้อนแรงเกินห้ามใจขนาดนี้” เขาตอบเสียงเรียบแต่น้ำเสียงมีรอยยิ้ม “แต่ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยผมก็มีฤดูร้อนของตัวเองแล้ว”
“พูดหวานแบบนี้กับทุกคนหรือแค่กับคนที่ทำเสื้อคุณเปื้อนน้ำมูกเท่านั้น?”

“เฉพาะคนที่ทำให้หัวใจผมเปื้อนด้วยครับ” เขาตอบอย่างไม่ลังเล

“โอ๊ย พอเลย!” เอสต้าปัดมือเขาแล้วหัวเราะออกมาขำ ๆ กับท่าทาง “พูดแบบนี้นี่แหละ ฉันถึงเข้าใจว่าทำไมคนอื่นถึงมองว่านายเป็นเทพที่ลูกดกที่สุดในจักรวาล”

“แต่คุณก็ยังอยู่ตรงนี้ ข้าง ๆ ผม”

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5

Kai -

17:15 น. ทางเข้ากองร้อยที่ 2 (12/12/2025)

จากสีม่วงอันสูงศักดิ์ของกองร้อยที่หนึ่ง พวกเขาเดินถัดมาไม่ไกลก็พบกับอาณาเขตที่ถูกย้อมไปด้วยสีแดงสดและสีทอง อาคารตรงหน้านั้นดูโอ่อ่าและแข็งแกร่งไม่แพ้กัน เสาหินห้าต้นตั้งตระหง่านรับน้ำหนักอาคารอย่างมั่นคง ธงทิวรูปม้าศึกสีทองโบกสะบัดอย่างองอาจ กลิ่นอายของที่นี่แตกต่างออกไปเล็กน้อย... มันไม่ใช่ความนิ่งสงบของผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุด แต่เป็นความร้อนแรงของผู้ที่กำลังตะเกียกตะกายขึ้นไป

ไคหยุดอ่านป้ายคำขวัญภาษาละตินที่สลักไว้เหนือซุ้มประตู ‘Ambitio, Certamen, Perfectio’

“ความทะเยอทะยาน การแข่งขัน และความสมบูรณ์แบบ...” ไคทวนคำเหล่านั้นเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองคนข้างกาย “ฟังดู... ดุดันกว่ากองร้อยของเรานะครับ”

โนอาห์ยืนกอดอกมองอาคารหลังนั้นด้วยสายตาที่ซับซ้อน มันคือความผูกพันและชัยชนะที่เขาเคยสร้างไว้ “กองร้อยที่สองคือเงาที่ไล่ตามหลังกองร้อยที่หนึ่งอย่างไม่ลดละ พวกเขาคือที่รวมของคนที่มีฝีมือแต่ขาดโอกาส หรือคนที่กระหายจะพิสูจน์ตัวเองว่าดีพอที่จะขึ้นไปอยู่ข้างบน”

“เหมือนที่คุณเคยทำสินะครับ” ไคเอ่ยดักคออย่างรู้ทัน

“ใช่” โนอาห์ยอมรับหน้าตาเฉย มุมปากยกยิ้มภูมิใจ “ตอนที่ฉันถูกส่งมาที่นี่ ฉันเปลี่ยนความโกรธให้เป็นระเบียบวินัย เปลี่ยนพวกที่เดินสะเปะสะปะให้กลายเป็นกองทหารม้าที่เร็วที่สุดในค่าย... ม้าสีทองนั่นไม่ได้ได้มาเพราะโชคช่วย แต่ได้มาเพราะพวกเราขี่ม้าจนก้นระบมและฝึกปาทวนจนไหล่แทบหลุด”

ไคพยักหน้าช้า ๆ สายตามองเข้าไปในลานหินกว้าง เห็นสมาชิกกองร้อยบางคนที่กำลังเช็ดถูอาวุธอย่างขะมักเขม้น ไม่มีใครนั่งอู้งาน

“มิน่าล่ะ... บรรยากาศถึงดูเคร่งเครียดกว่านิดหน่อย” ไคตั้งข้อสังเกต “เหมือนคนที่กำลังกลั้นหายใจรอจังหวะจะแซง”

“ถูกต้อง” โนอาห์หันกลับมาสบตาไค “อย่าประมาทพวกเขาเด็ดขาด ไค โดยเฉพาะในสนามรบ ถ้ากองร้อยที่หนึ่งเผลอสะดุดขาตัวเองเมื่อไหร่ กองร้อยที่สองพร้อมจะควบม้าข้ามหัวเราไปคว้าชัยชนะทันที... และเชื่อเถอะ ฉันรู้ดีกว่าใครว่าพวกเขากัดไม่ปล่อย”

“น่าสนใจครับ” ไคกระตุกยิ้ม แววตาเป็นประกายท้าทาย “การเป็นที่หนึ่งโดยไร้คู่แข่งคงน่าเบื่อแย่ การมีหมาป่า ไม่สิ หรือในกรณีนี้คือ ม้าศึกมาคอยไล่กวด คงทำให้บัลลังก์ของพวกเราสนุกขึ้นเยอะ”

“ปากดี” โนอาห์ส่ายหน้าขำ ๆ ก่อนจะออกเดินต่อ “ไปกันเถอะ ไปดูกองร้อยที่เหลือ จะได้รู้ว่าทำไมเราถึงโชคดีที่ไม่ได้ไปอยู่ตรงนั้น”

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• ทัวร์กองร้อยที่สอง EXP +15
  

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ โนอาห์ คลาร์ก +5

Moneka HONOR

วันที่ 13 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 16.00 น. เป็นต้นไป ณ หน้ากองร้อยที่ 2

ยามเย็นย่ำฟ้ากรุงนิวโรมเปลี่ยนจากสีทองอ่อนเป็นส้มอมแดง อาคารหินของกองร้อยที่ 2 ตั้งเด่นท่ามกลางลานกว้าง ล้อมด้วยธงสีแดงสดสะบัดปลิวอยู่เหนือกระถางดอกไม้หอมกรุ่น เอสต้ายืนอยู่ตรงทางเดินหินหน้าอาคารในชุดเดรสผ้าไหมสีแดงเข้มที่ขับกับผิวซีดจนราวกับเปลวเพลิงที่เดินได้ เธอสางผมที่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนสีให้กลายเป็นแดงสด พลางมองเงาสะท้อนตัวเองในกระจกหน้าต่างบานสูงด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ 

“ถ้าโมนีก้าไม่ตื่น งั้นฉันก็จะไปแทนเอง จะเป็นมิวส์หรือปีศาจคืนนี้ก็แล้วแต่ว่าคืนนี้จะสนุกแค่ไหน”

เสียงเครื่องยนต์ดังก้องขึ้นจากปลายถนน รถมาเซราติสีเชอร์รี่คันหรูแล่นเข้ามาจอดอย่างสง่างามราวกับตั้งใจจะอวดใครสักคน เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส เทพอพอลโลในคราบมนุษย์หนุ่ม เดินลงจากรถในชุดสูทสีดำสนิทพอดีตัว กระดุมเสื้อเชิ้ตเปิดเผยช่วงลำคอเล็กน้อยอย่างตั้งใจให้ดูเท่ เขายักคิ้วส่งให้พร้อมรอยยิ้มกวนประสาเทพที่รู้ตัวดีว่าตัวเองหล่อ “ถ้าเป็นโมนีก้าตัวจริงก็คงสวยกว่านี้นะ แต่ตอนนี้ก็ถือว่าสวยใช้ได้เลยล่ะ”

เอสต้าหัวเราะในลำคอ ยกคิ้วขึ้นอย่างขี้เล่น “คุณนี่มันพูดเหมือนคนมีประสบการณ์เยอะเลยนะคะ เจ้าคนเจ้าชู้ แต่ระวังหน่อย ไฟมันไหม้มือได้เหมือนกันละมั้ง ในร่างมนุษย์เนี้ย”

เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยื่นช่อดอกไม้ในมือให้ เป็นช่อกุหลาบสีแดงสดสลับด้วยไลแลคอ่อน “ผมควรจะบอกว่า ดอกไม้นี่เหมาะกับคุณ แต่พูดแบบนั้นก็ดูจำเจ เพราะเอาเข้าจริง ผมว่าดอกไม้พวกนี้น่ะ... อิจฉาคุณด้วยซ้ำที่คุณใส่ชุดแดงแล้วเด่นกว่า”

“ปากหวานแบบนี้ อย่าลืมบอกแฟนคุณด้วยนะคะ เดี๋ยวหึงตาย” เอสต้ารับดอกไม้มาถือไว้ในมือข้างหนึ่ง ทำเสียงเน้นคำว่าแฟนชัดเจนราวกับจงใจ

เลสเตอร์เลิกคิ้ว “พูดเหมือนคนอื่นไม่ใช่เธออย่างนั้นแหละ โมนีก้า”

เอสต้าหัวเราะเบา ๆ “แหม ก็ในเมื่อฉันยืนอยู่ตรงนี้ มันก็เหมือนฉันเป็นแฟนคุณจริง ไม่ใช่เหรอคะ?” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความยั่วเย้าแบบที่โมนีก้าตัวจริงไม่ค่อยใช้ บ่งบอกได้ว่านั้นไม่ใช่โมนีก้าเลยสักนิด จนเลสเตอร์หัวเราะลั่น “ให้ตายสิ วันนี้คุณพูดจาได้แสบกว่าปกติอีกนะ แม่สาวไลแลคของผม”

“วันนี้ไม่ใช่ไลแลคค่ะ เป็นสีแดงและมันก็แดงเถือก เหมือนไฟเลย” เอสต้าตอบพร้อมเดินอ้อมมานั่งข้างเขาในรถ เธอไขว้ขาอย่างสบายอารมณ์ สายตาเฉียงมองเขาจากด้านข้าง “แล้วไงคะ จะขับรถหรือจะนั่งมองฉันทั้งคืน?”

“ทั้งสองอย่างก็ได้” เขาตอบกลับทันควันก่อนจะสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำ ก่อนที่รถมาเซราติจะเคลื่อนตัวแล่นออกจากหน้ากองร้อยสองผ่านเสาธงสีแดงที่สะท้อนแสงไฟยามเย็น “รู้ไหม บรูมาเลียสำหรับผมน่ะ คือเทศกาลที่ไว้ฉลองสิ่งที่ยังคงอบอุ่นอยู่ในฤดูหนาว ถ้าไม่มีคุณ... ผมว่ามันคงหนาวมาก”

เอสต้าหัวเราะในลำคออีกครั้ง เอนตัวพิงเบาะ เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเบา “โอ้ย หยุดเถอะ คำพูดแบบนั้นมันทำให้ฉันอยากเปิดประตูลงจากรถมากเลยนะคะ คุณพูดเหมือนกำลังจีบใครอยู่อย่างงั้นแหละ”

“ผมก็จีบอยู่นี่ไง” เลสเตอร์ตอบพลางเหลือบมองเธอด้วยรอยยิ้มร้าย ๆ

เอสต้าหันมามองเลสเตอร์ตรง ๆ ในแสงไฟจากถนนที่สะท้อนผ่านกระจกหน้า “งั้นเหรอคะ คุณรู้ไหม ถ้าคุณพูดแบบนี้กับโมนีก้า... เธอคงละลาย แต่พูดกับฉัน…คุณต้องระวังจะโดนจูบกลับนะคะ เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส” เสียงหัวเราะของเขากับเสียงล้อรถบดบนถนนหินดังสลับกันเป็นจังหวะก่อนที่รถจะมุ่งหน้าไปยังอาคารจัดเลี้ยงของมหาวิทยาลัยนิวโรมซึ่งส่องแสงระยิบระยับอยู่ลิบ ๆ ในค่ำคืนของเทศกาลบรูมาเลียที่เพิ่งเริ่มต้น

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5

Moneka HONOR

วันที่ 14 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 14.30 น. เป็นต้นไป ณ กองร้อยที่ 2 (เดินทางไปสอบ)

บ่ายคล้อยของวันนั้น แสงอาทิตย์ยามบ่ายสองสาดทาบบนอาคารหินสีเทาของกองร้อยที่ 2 จนเกิดประกายทองอ่อนสะท้อนจากขอบเสาหินเรียงราย ธงสีแดงเข้มของจูปิเตอร์ที่ประดับอยู่ด้านหน้าไหวพลิ้วในสายลมอบอุ่น ส่งเสียงกรอบแกรบเบา ๆ เหมือนจังหวะกลองเรียกนักรบให้กลับที่ประจำการ เอสต้าเดินข้ามลานกว้างด้วยท่าทีสบาย ๆ มือหนึ่งถือกล่องไม้ที่เพิ่งได้มาจากร้านมาร์คัส อีกมือแกว่งไปมาอย่างไร้จุดหมาย ดวงตาสีเทาเงินของเธอมองอาคารตรงหน้าด้วยความรู้สึกคุ้นเคยประหลาด ทั้งที่จริงแล้วเธอไม่ใช่เจ้าของร่างนี้แท้ ๆ

เมื่อก้าวเข้ามาถึงห้องพักส่วนตัวในเขตกองร้อย เธอวางกล่องลงบนโต๊ะหินแล้วเปิดออก กลิ่นหนังใหม่ปนกลิ่นเหล็กอ่อน ๆ ลอยขึ้นทันที ข้างในคือชุดบอดี้สูทที่โมนีก้าสั่งตัดไว้ เนื้อผ้ายืดหยุ่นสีดำแวววาวที่ออกแบบมาเพื่อรับพลังของเซเรสโดยเฉพาะ เอสต้าจับเนื้อผ้าขึ้นมาทาบกับแสงก่อนจะยิ้มกริ่ม “โอ้... ดูไม่เลวเลยนี่นา” เธอสวมมันอย่างรวดเร็ว เมื่อรูดซิปขึ้นจนสุด เอสต้าก็หมุนตัวหน้ากระจกสองสามรอบ ผ้ายืดแนบไปกับรูปร่างอย่างพอดีราวกับร่างกายนี้เกิดมาเพื่อใส่มันโดยเฉพาะ “ไม่อึดอัดอย่างที่คิดแฮะ... แถมยังเบาอีก” เธอบิดตัว ทดสอบการเคลื่อนไหว แล้วหัวเราะเบา ๆ “บางแต่ไม่ขาด แถมเย็นด้วย นี่มันโคตรน่ากลัวเลยนะโมนีก้า เธอสั่งอะไรไว้กันแน่เนี่ย”

ขณะก้าวออกจากห้องจนถึงหน้าประตูทางออก เสียงรองเท้ากระทบหินดังขึ้นก้องในทางเดิน เธอยกมือขึ้นปัดปอยผมแดงเชอร์รี่ที่ตกลงมาบังหน้า ลมจากนอกอาคารพัดผ่านปลายผมให้พลิ้วสะท้อนแสงแดดบ่ายจาง ๆ และในวินาทีนั้นเอง ความทรงจำหนึ่งก็แล่นกลับมาในหัวของเธอเหมือนฉายภาพซ้ำ

ตอนเจ็ดโมงเช้า หน้าค่ายกองร้อยที่ 2 มีกลุ่มเดมิก็อดบางส่วนกำลังรวมตัวฝึกตามตารางเช้า ขณะที่เอสต้าในคราบโมนีก้ายืนหาวหวอดอยู่ตรงบันไดหิน เสียงของใครบางคนดังขึ้นด้านหลังเธอตอนนั้น ‘คุณบลอสซัม! วันนี้ผมมีเรื่องจะบอก’

ตอนนั้นเธอจำได้ว่าเธอหันกลับไปมอง เห็นชายหนุ่มร่างสูงในเสื้อกั๊กหนังและกางเกงแข่งรถตัวเรืองแสงสีเหลือง ๆ เขาก็คือลาร์เรส แจ็คสัน ฟอสเตอร์ ครูผู้สอนวิชาขับยานยนต์ในภารกิจยืนเท้าเอวอยู่ เขาดูเหมือนคนเพิ่งหลุดจากสนามแข่งมากกว่าครูสอนหนังสือ ‘หลังจากกิจวัตรประจำวันเสร็จ เจอกันที่อุโมงค์คัลลีคอตต์นะ จะเริ่มการทดสอบสนามครั้งแรก อย่าสายนะ เซนจูเรี่ยน’ ตอนนั้นเอสต้าก็แค่พยักหน้ารับส่ง ๆ ด้วยท่าทางเบื่อหน่าย ก่อนจะหันกลับไปทำท่าจะหลับคาเสาของค่าย พอถึงตอนนี้พอคิดย้อนกลับมา เธอหัวเราะเบา ๆ ออกมาเอง “โอ้ ฉันลืมสนิทเลย...”

เธอเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เข็มชี้เกือบบ่ายสามโมงเย็น “อ๊ะ เห้ย...” เอสต้าดึงผ้าคลุมสั้นขึ้นมาสวมพาดไหล่อย่างลวก ๆ แล้วรีบสาวเท้าออกจากเขตกองร้อยทันที ท้องฟ้ายามบ่ายทอดเงาทับเสาหินจนดูเหมือนระเบียบทัพที่ยืนรอคำสั่ง แสงแดดกระทบธงสีแดงสดจนกลายเป็นสีเลือดอ่อนที่สะท้อนเข้าดวงตาเธอ เสียงฝีเท้าของเอสต้าดังก้องบนลานหินก่อนจะค่อย ๆ เบาลงเมื่อเข้าใกล้ทางลาดไปยังอุโมงค์คัลลีคอตต์