Apollo's Shrine ⋘ เทวสถานอะพอลโล่ ⋙

Apollo's Shrine

⋘ เทวสถานอะพอลโล่ ⋙

เทวสถานอะพอลโล่

ตั้งตระหง่านบนยอดเนินเทมเพิล ไม่ห่างจากวิหารไดอาน่าซึ่งเป็นเทพีคู่แฝด ตัวอาคารสร้างขึ้นจากหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์และทองคำที่เปล่งประกายระยิบระยับ ประตูทางเข้าแกะสลักเป็นรูปดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้น พร้อมกับคำพยากรณ์ที่สลักไว้บนผนัง ที่นี่ไม่ใช่เพียงแค่สถานที่ศักการะบูชา แต่เป็นศูนย์รวมพลังแห่งปัญญาและการรักษาที่ซึ่งเหล่าบุตรธิดาแห่งอะพอลโลจะใช้ในการทำสมาธิและฝึกฝนพลังของตนเอง

ภายในเทวสถานอบอวลไปด้วยแสงสว่างและกลิ่นหอมของดอกทานตะวัน ที่ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความหวังและแสงอาทิตย์ นอกจากนี้ยังมีเครื่องดนตรีโบราณและตำราการแพทย์วางเรียงรายอยู่ทั่วบริเวณ ทำให้ผู้มาเยือนรู้สึกถึงความศักดิ์สิทธิ์และความสงบอย่างลึกซึ้ง

เทวสถานอะพอลโลจึงเป็นสัญลักษณ์ของ ความหวัง, ปัญญา, และศิลปะ เป็นสถานที่ที่คอยย้ำเตือนว่าแสงสว่างและความจริงจะนำทางเราไปสู่เส้นทางที่ถูกต้องเสมอ

Moneka HONOR

วันที่ 17 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงสาย เวลา 09.00 - 10.00 น. ณ ณ เทวสถานอะพอลโล่ เนินเทมเพิล ค่ายจูปิเตอร์

ภายในวิหารของเทพอะพอลโล่ เสียงดนตรีแผ่วเบาจากสายพิณที่ลมพัดให้สั่นสะเทือนดังก้องสะท้อนในห้องโถงอันโอ่อ่าซึ่งสว่างไปด้วยแสงทองอบอุ่นจากหน้าต่างกระจกสีสลับลวดลายเทพพยากรณ์และดอกทานตะวัน โมนีก้าเดินเข้าสู่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ด้วยหัวใจที่สงบนิ่ง เธออุ้มกระเป๋าผ้าที่มีไข่ฟีนิกซ์แนบอกไว้แน่น รู้สึกถึงแรงอุ่นไหวภายในมันเหมือนจังหวะเต้นของหัวใจอีกดวงหนึ่ง ข้างในวิหารนี้เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้และกลิ่นไม้จันทน์ผสมกันอย่างละเอียดอ่อน เครื่องพิณทองคำถูกจัดวางเรียงข้างแท่นบูชาใหญ่ที่มีรูปสลักเทพอะพอลโล่ยืนถือพิณและคันศร ร่างสูงสง่าถูกส่องด้วยแสงที่ลอดผ่านกระจกด้านบนราวกับดวงอาทิตย์ส่องตรงมายังผู้เป็นเจ้าของสถานที่โดยเฉพาะ

โมนีก้าเงยหน้าขึ้นมอง แล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้าไป แต่ก่อนที่เธอจะเริ่มพิธี เธอกลับเห็นชายหนุ่มคุ้นหน้าในเสื้อสีดำเรียบ ๆ นั่งอยู่ใกล้มุมหนึ่งของวิหาร แสงอ่อนจากหน้าต่างสาดลงบนเส้นผมดำสนิทของเขา เผยให้เห็นสีหน้าเงียบสงบและสายตาที่กำลังจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ในมือ หยาน? 

เธอก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวังและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "พี่หยาน… ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่เลยค่ะ" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นพลางคลี่ยิ้มบาง ๆ เขามีแววตาอ่อนโยนแต่ก็แฝงความนิ่งสงบแบบคนที่ผ่านการพิจารณาโลกมาอย่างลึกซึ้ง "ไม่ได้พบกันตั้งนานเลยนะ" เขาตอบเบา ๆ พร้อมวางโทรศัพท์ลงข้างตัว

โมนีก้านั่งลงข้าง ๆ แล้วหัวเราะเบา ๆ "ขอโทษจริง ๆ นะคะ ที่ไม่ได้ไปเรียนภาษาจีนกับพี่เลย พอดีมีภารกิจของค่ายจูปิเตอร์ด่วนมาก… กลับมาก็แทบไม่ได้พัก"

หยานส่ายหน้าน้อย ๆ พร้อมรอยยิ้มที่มีแววเอ็นดู "ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันรู้แล้ว เห็นข่าวจากพวกคนของค่ายจูปิเตอร์ว่าเธอกลับมาพร้อมบาดแผลไม่น้อยเลยนะ ร่างกายดีขึ้นแล้วใช่ไหม" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยที่ไม่ต้องแต่งเติม เธอพยักหน้าเล็กน้อย "ค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ถึงยังไม่หายดีเต็มร้อยแต่ก็ดีกว่าช่วงนั้นมาก อีกไม่นานถ้าไม่มีภารกิจคงได้ไปเรียนกับพี่หยานสักที"

เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ "ไม่ต้องรีบก็ได้ ภาษามันไม่หนีไปไหนหรอก สิ่งสำคัญคือสุขภาพเธอนั่นแหละ" เสียงของเขานุ่มและอบอุ่นราวกับแสงแดดที่ลอดผ่านกระจกใสตกลงบนพื้นหินอ่อน

โมนีก้าส่งยิ้มตอบ แต่พลันสังเกตว่าเมื่อครู่เขามองหน้าจอโทรศัพท์อย่างจริงจังจนน่าสงสัย "เมื่อกี้พี่หยานดูอะไรอยู่น่ะคะ?" เธอถามอย่างสุภาพแต่แฝงความอยากรู้ 

หยานเหลือบมองเธอครู่หนึ่งก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้บรรยากาศเงียบสงบถูกทำลายลงด้วยเสียงข่าวจากคลิปที่พี่หยานเปิดให้ดูบนโทรศัพท์ หน้าจอแสดงภาพ “เหตุการณ์พิเศษ ร่างฉายมนุษย์อะพอลโล่บนท้องฟ้าที่คนในตำนานมองเห็นจากทุกมุมโลกน่ะ” พร้อมเสียงบรรยายที่ยังไม่ทันจบ ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนเป็นชายคนหนึ่งในชุดเรียบแต่สง่างาม แสงอาทิตย์ระยิบระยับล้อมรอบร่างของเขาราวกับเป็นจุดศูนย์กลางจักรวาล

“เอาล่ะ เอาล่ะ!” เสียงในคลิปดังขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ฉันเข้าใจดีว่าทุกคนตื่นเต้นที่จะได้พบฉัน ใครบ้างจะไม่ตื่นเต้นล่ะ จริงไหม? ฉันคือ อะพอลโล เทพแห่งแสงสว่างและดวงอาทิตย์ ผู้สร้างบทเพลงที่ทำให้แม้แต่ซุสยังต้องโยกหัวตาม!” เสียงหัวเราะของเขาตามมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่กล้องจะจับภาพเขาเท้าสะเอว ยิ้มอย่างผู้รู้คุณในเสน่ห์ของตัวเอง

“ฉันคือเทพแห่งคำพยากรณ์ ผู้รู้ทุกอย่าง... ถึงแม้ตอนนี้จะขี้เกียจทำนายไปหน่อย และแน่นอนว่าฉันก็คือเทพแห่งการยิงธนูที่ไม่เคยพลาดเป้า... ยกเว้นตอนที่ธาเลียขับรถม้าของฉันนั่นแหละ” เสียงเขาแผ่วลงพร้อมการยักไหล่ที่เจือรอยยิ้มจงใจให้ดูเท่ราวกับคนที่รู้ดีว่าตัวเองหล่อจนโลกต้องหยุดมอง

โมนีก้ามองภาพนั้นแล้วค้างไปนิดหนึ่ง แววตาเธอเหมือนคนที่ไม่แน่ใจว่าควรจะกราบไหว้หรือปิดหน้าแล้วหัวเราะกันแน่ ขณะที่ในคลิป อะพอลโลยังพูดต่อด้วยความภาคภูมิใจ “ตอนนี้ฉันมีฉายาใหม่ที่เพิ่งได้รับจากการกู้โลกน่ะนะ... พวกคุณสามารถเรียกฉันว่า ‘เทพแห่งความมืดมิดชั่วคราว’ หรือผู้สังเคราะห์สุริยคราสก็ได้! ฉันคือคนเดียวที่จะสามารถนำความมืดมาบดบังแสงของตัวเองเพื่อช่วยรักษาสมดุลของโลกไว้ได้ยังไงล่ะ!”

แล้วเขาก็เริ่มอ่านกลอนของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ “ราตรีทดแทน แสงดับลงชั่วขณะหนึ่ง ฉันยังเทพเสมอ” 

(หน้า มนก ตอนนี้)

…….อึ้ง

โมนีก้าค้างไปอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ หันไปมองพี่หยานด้วยสายตาอึ้งปนตะลึงสุดขีดเหมือนคำว่าพูดไม่ออก ถูกประทับไว้กลางหน้าผาก เธอหลุดหัวเราะเบา ๆ แต่พยายามกลั้นไว้ให้สุภาพที่สุดในวิหาร “พี่หยาน... คนนี้... พ่อพี่จริง ๆ เหรอคะ?” หยานถอนหายใจยาวอย่างคนทำใจได้มานาน เขากดปิดคลิปแล้วพยักหน้าช้า ๆ “อืม... ใช่แล้ว” น้ำเสียงเขาราบเรียบแต่แฝงความจำยอมแบบคนที่ผ่านเรื่องนี้มาไม่รู้กี่รอบ “เขาเป็นแบบนี้เสมอ... เหมือนทุกครั้งที่...ทุกครั้งที่หมายถึงทุกครั้งจริง ๆ”

โมนีก้ากลั้นหัวเราะไม่อยู่แล้วในที่สุด หลุดหัวเราะเบา ๆ ออกมาอย่างอดไม่ได้ “พี่หยานคงเหนื่อยสินะคะ... พ่อหลงตัวเองขนาดนี้ ฉันแทบจะกราบวิหารนี้อีกครั้งเพื่อขอให้เทพอะพอลโล่ลดระดับความมั่นใจลงหน่อยเลยค่ะ”

หยานมองเธอด้วยรอยยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องหรอก เธอขอไปก็เท่านั้น เขาคงเพิ่มมันขึ้นอีกเป็นสองเท่า” ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกันเบา ๆ เสียงนั้นสะท้อนในวิหารราวกับดนตรีที่เบาสบาย แต่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา แสงอาทิตย์ลอดผ่านกระจกสีทองตกกระทบหน้าโมนีก้าทำให้เธอดูเหมือนมีออร่าของตนเอง พี่หยานหันไปมองรูปสลักเทพอะพอลโล่แล้วส่ายหัวเบา ๆ “อย่างน้อย... เขาก็ยังเป็นแรงบันดาลใจให้ใครหลายคน ถึงจะพูดมากไปหน่อยก็เถอะ”

โมนีก้าอดยิ้มไม่ได้ “แต่ก็จริงค่ะ ถ้าไม่มีเขา เราคงไม่มีทั้งเพลงและแสงในตอนนี้” เธอพูดอย่างจริงใจ ก่อนจะมองกลับไปยังรูปสลักอีกครั้ง ในใจลึก ๆ เธอกลับรู้สึกถึงพลังบางอย่างจากเทพแห่งแสงสว่างนั้น พลังที่อาจจะหลงตัวเองหน่อยแต่ก็เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นที่จะปกป้องสิ่งที่รักเสมอ 

ภายในวิหารอะพอลโล่ที่ยังคงอบอวลไปด้วยแสงสีทองอ่อน ๆ จากกระจกสเตนกลาส โมนีก้าเงยหน้ามองรูปสลักของเทพเจ้าแห่งแสงอีกครั้งหลังจากที่คลิปข่าวบ้า ๆ นั่นจบลงในหัว เธอถอนหายใจอย่างคนที่พยายามตั้งสติ ก่อนจะหันกลับไปมองหยานที่ยังถือโทรศัพท์อยู่ในมือ “ความจริงนะคะ...” เธอเอ่ยขึ้นพลางยิ้มมุมปากเบา ๆ “จากที่ดูเหมือนว่าเทพอะพอลโล่น่าจะต้องการของบางอย่างเพื่อ... ฉันว่าฉันพอจะส่งให้ได้ค่ะ พอดีเมื่อวานไปจัดการเจ้าซาลาแมนเดอร์ไฟมาพอดีเลย ของครบทุกอย่างที่เกี่ยวกับที่เทพอะพอลโล่บอกเลยค่ะ”

หยานหันมามองเธอทันที ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เคยนิ่งสงบมีประกายบางอย่างคล้ายเอ็นดู “งั้นก็อย่าลืมส่งของที่วิหารเมอร์คิวรี่นะ เขาจะเป็นคนจัดส่งต่อให้ท่านอะพอลโล่โดยตรง” น้ำเสียงของเขาเรียบ สุภาพ แต่ยังคงอบอุ่นในแบบของพี่ชายที่คอยดูแลเธออยู่ห่าง ๆ

โมนีก้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ค่ะ ได้เลย เดี๋ยวฉันจะไปส่งให้” เธอเอื้อมมือไปหยิบน้ำแร่เย็น ๆ จากแหวนดาราจรัสแล้วยื่นให้เขา “พี่ต้องดื่มน้ำบ้างนะคะ ของชอบนี้นะ” เขาเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่งอย่างประหลาดใจ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วรับขวดน้ำมาจากมือเธอ “ขอบใจนะ เธอนี่รู้ดีเกินไปทุกที” เขาเปิดขวดแล้วจิบอย่างสงบ แววตาที่มองเธอมีทั้งความเอ็นดูและความห่วงใยแบบคนที่คุ้นเคยกันมานาน

โมนีก้าส่งยิ้มอบอุ่นกลับไป “งั้นฉันขอตัวไปไหว้เทพอะพอลโล่ก่อนนะคะ”

หยานพยักหน้า “ได้สิ แล้วพบกัน”

ทั้งสองแยกกันตรงกลางโถง วิหารที่ปกคลุมด้วยกลิ่นดอกทานตะวันและแสงแดดยามสายทำให้บรรยากาศดูศักดิ์สิทธิ์ราวกับอยู่ในความฝัน โมนีก้าเดินไปยังแท่นบูชาสูงสุดที่มีรูปสลักเทพอะพอลโล่ในท่วงท่าถือพิณและคันศรอย่างสง่างาม ใบหน้าเปี่ยมด้วยความมั่นใจหรือเรียกให้ตรงกว่านั้นก็คือความมั่นหน้าจนแทบจะทะลุออกมาจากหินอ่อน เธอขมวดคิ้วนิดหน่อย หัวเราะในลำคอเบา ๆ “ทำไมฉันถึงรู้สึกหมั่นไส้ท่านขนาดนี้ก็ไม่รู้นะคะ...” เธอพูดพลางวางช่อดอกแสงตะวันลงตรงฐานรูปสลัก แล้วค้อมศีรษะเล็กน้อย “แต่ก็มาไหว้ตามที่สัญญาไว้เมื่อวานแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องมาทำให้จริงจังขนาดนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน”

มือเรียวแตะที่แท่นบูชาเบา ๆ พลังรอบตัวพลันเปล่งประกายขึ้นเล็กน้อย ความอุ่นจากแสงรอบตัวทำให้เธอรู้ทันทีว่าพลังของเทพอะพอลโล่ยังคงอยู่ที่นี่แน่นหนา “ช่วยรับของที่ฉันจะส่งไปให้ด้วยนะคะ... ฉันเชื่อว่าคงจะจัดการส่งถึงท่านเรียบร้อยแน่”

เสียงลมหายใจของเธอเบาลง ก่อนจะหัวเราะแผ่วเบา “รอบตัวฉันมีแต่พลังของคุณเต็มไปหมดเลยค่ะ ฉันเลยอดคิดไม่ได้... ว่าบางทีฉันก็คิดถึงคนที่คล้ายท่านอยู่นิดหน่อย” เธอพูดด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “อย่างตอนที่ไปช่วยคนที่ไม่รู้จักหน้าคาดตา...ต้องไปเสี่ยงอันตรายทั้งที่...มัน... ไม่รู้สิ มันเหมือนจะดีแต่ก็ เห่อ...เอาเถอะ ทั้งหมดก็เพราะเลสเตอร์ เจ้าคนขี้เก็กที่ไม่ต่างกับท่านเลยด้วยซ้ำ” เธอส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นพนมอีกครั้ง “เอาเป็นว่า... เกียรติอันนี้ฉันยกให้ท่านแล้วกันนะคะ หวังว่าถ้าได้เจอกันตัวจริงเมื่อไหร่ ท่านจะลดระดับความมั่นหน้าลงบ้าง... อย่างน้อยให้เหลือแค่ครึ่งเดียวของวันนี้ก็ยังดี”

หลังจากพูดจบ เธอหันหลังให้แท่นบูชา เดินออกไปอย่างสงบ ทิ้งไว้เพียงแสงแดดที่สะท้อนกับกลีบดอกแสงตะวันราวกับคำอธิษฐานเล็ก ๆ ที่ยังคงลอยอยู่กลางอากาศ เสียงพิณแผ่วบางจากลมหวิว ๆ ผ่านเสาใหญ่ดังก้องคล้ายเสียงหัวเราะของเทพเจ้าแห่งแสงสว่างผู้มั่นใจในเสน่ห์ของตนเองแต่สำหรับโมนีก้าแล้ว มันคือเสียงล้อเลียนอ่อน ๆ จากฟากฟ้า

[God-09] อะพอลโล

ถวาย ช่อดอกไม้ ของจิปาถะ เกรดเขียว - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

เผาค่าความศรัทธาแก่เทพ

ข้า โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ขอมอบศรัทธาต่อเหล่าเทพแก่ เทพอะพอลโล จำนวนศรัทธาที่มอบให้: 2000 แต้ม

(ทุก ๆ 1000 ศรัทธา = 50 ความโปรดปรานต่อเทพองค์นั้น) = ได้รับความโปรดปราน +100

เผาเกียรติยศแก่เทพ

ข้า โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ขอถวายเกียรติยศแก่เหล่าเทพ แก่เทพอะพอลโล เทพแห่งพระอาทิตย์

จำนวนเกียรติยศที่มอบให้: 3000 แต้ม

ได้รับ: +3 เหรียญอะพอลโล, ความโปรดปราน +15 (ทุก ๆ 1000 เกียรติยศ = +1 เหรียญอะพอลโล , +5 ความโปรดปรานต่ออะพอลโล)

[TGC-09] หยาน

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

มอบ น้ำแร่ สิ่งที่ชอบที่สุดของ TGC - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 08 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ยามเย็น เวลา 15.30 น. ณ เทวสถานอะพอลโล่ เนินเทมเพิล ค่ายจูปิเตอร์

วิหารแห่งอะพอลโลในยามบ่ายเปล่งแสงราวสวรรค์ที่หลอมรวมกับแสงทองของอาทิตย์ ประตูหินอ่อนเปิดกว้างรับสายลมอบอุ่นที่พัดกลิ่นดอกทานตะวันและกลิ่นเรซินจากเทียนหอมลอยกระจายอยู่ทั่วห้องโถง เสากลมสูงเรียงรายขึ้นไปสู่เพดานโค้งที่ประดับด้วยกระจกสีทองอร่ามสะท้อนภาพเทพแห่งแสงสว่างผู้ยืนอยู่ตรงกลาง รูปปั้นของอะพอลโล สูงสง่าในท่วงท่าถือพิณและคันธนู ดวงตาหินอ่อนแกะสลักงดงามจนเหมือนมีแสงอาทิตย์จริง ๆ เปล่งประกายออกมาจากภายใน

โมนีก้าเดินเข้ามาช้า ๆ เสียงส้นสูงดังคลิกเบา ๆ บนพื้นหินอ่อนสีขาว เธอหยุดตรงบันไดหน้ารูปปั้นแล้วมองขึ้นไป ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ “โอ้ย...จริงดิ ฉันต้องมาบูชาแฟนตัวเองเนี่ยนะ? บ้าบอที่สุดเลย” เธอพึมพำกับตัวเอง แต่สายตาก็ยังมองรูปปั้นอย่างอดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม

เธอขยับแหวนดาราจรัสตรงนิ้วกลางข้างซ้าย ก่อนเทียนหอมกลิ่นไลแลคผสมเบอร์รี่หวานจะปรากฏขึ้นในมือ “เอ้า นี่ของถวายค่ะ คุณเทพดวงอาทิตย์สุดฮอตของโอลิมปัส” เธอวางเทียนไว้ตรงฐานแท่นหินหน้ารูปปั้น แสงไฟจากเทียนส่องสะท้อนเส้นโครงแกะสลักของพิณในมือเทพเจ้าให้ดูเหมือนกำลังเปล่งเสียงอยู่ “เทียนหอมเอาไว้จุดตอนทำงานนะ เผื่อคุณเหนื่อยจากการส่องแสงทั้งวัน” เธอกล่าวติดขี้เล่น ดวงตาเทาเงินของเธอไหวระยับราวกับสะท้อนแสงจากเปลวเทียน

โมนีก้าวางมือทาบอก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลปนขี้บ่นตามแบบฉบับของเธอ “แล้วก็จะมาถวายเกียรติยศให้ด้วย คือฉันต้องบอกคุณอีกหรอว่าวีรกรรมของฉันคืออะไร เอาเป็นว่าการได้คบกับเลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส นี่แหละคือวีรกรรมอันกล้าหาญที่สุดในชีวิตฉันเลยล่ะ” เธอพูดพลางหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ไหนจะต้องมาเจอไพธอน...แล้วโดนมันฟาดหางใส่เกือบตายอีก แต่ฉันก็ไม่ถอยนะ เห็นไหม ยังอยู่ดี แถมยังน่ารักเหมือนเดิมด้วย”

เธอยักไหล่เบา ๆ แล้วมองขึ้นไปบนรูปปั้นอีกครั้ง “ยังไงก็อยากจะบอกนะว่าการเดินทางครั้งนี้มันสนุกมาก ถึงจะมีช่วงที่อ่อม ๆ ไปบ้างก็เถอะ แต่...ขอบคุณนะที่อยู่ด้วยกันมาตลอด” น้ำเสียงตอนท้ายอ่อนลงจนแทบเป็นกระซิบ ความอบอุ่นแผ่วในคำพูดนั้นช่างขัดกับรอยยิ้มขี้เล่นบนริมฝีปากที่เธอพยายามคงไว้ โมนีก้าถอยออกมาหนึ่งก้าว โน้มศีรษะลงอย่างอ่อนน้อม “ฝากเนื้อฝากตัวต่อจากนี้ด้วยนะคะ คุณเทพระอาทิตย์แสนหลงตัวเอง” แล้วหมุนตัวกลับ เส้นผมสีน้ำตาลเข้มพลิ้วตามแรงลมที่ลอดเข้ามาจากหน้าต่างสูง

พอเดินออกจากวิหาร เสียงหัวเราะของเธอก็ดังแผ่ว “โอ๊ย เขินชะมัด รูปปั้นแฟนตัวเองจะไม่ให้เขินได้ยังไงเนี่ย” เธอยกมือแตะหน้าตัวเองที่เริ่มร้อนนิด ๆ ก่อนจะหัวเราะอีกครั้งเบา ๆ พลางพูดกับตัวเอง “แต่ก็ว่าไม่ได้หรอก การได้เป็นแฟนกับพ่อหนุ่มเจ้าชู้แสนฮอตของโอลิมปัส...ก็ไม่ได้แย่นี่นา อิอิ” ลมอบอุ่นพัดผ่าน เสียงเทียนหอมในวิหารยังคงส่องแสงนุ่มไหวเบา ๆ เหมือนคำตอบเงียบ ๆ จากเทพผู้ถูกบูชา ว่าเขาเองก็คงกำลังยิ้มอยู่เช่นกัน

[God-09] อะพอลโล

ถวาย เทียนหอม ของจิปาถะ - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

เผาเกียรติยศแก่เทพ

ข้า โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ขอถวายเกียรติยศแก่เหล่าเทพ แก่เทพอะพอลโล เทพแห่งพระอาทิตย์

จำนวนเกียรติยศที่มอบให้: 20000 แต้ม

ได้รับ: +20 เหรียญอะพอลโล, ความโปรดปราน +100 (ทุก ๆ 1000 เกียรติยศ = +1 เหรียญอะพอลโล , +5 ความโปรดปรานต่ออะพอลโล)

(มาทำให้แฟนเต็ม 10 ดวงสักที เขิน 555+)

Moneka HONOR

วันที่ 09 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ยามบ่าย เวลา 14.00 น. ณ เทวสถานอะพอลโล่ เนินเทมเพิล ค่ายจูปิเตอร์

แสงของยามบ่ายทอดผ่านยอดโดมทองของวิหารอะพอลโลจนเกิดเป็นประกายระยับทั่วลานหินขาว เสียงสายลมอุ่นพัดแผ่วพาเอากลิ่นกำยานและเสียงพิณอันแผ่วเบาล่องลอยอยู่ในอากาศ เมื่อโมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ก้าวเข้ามาในวิหารแห่งแสงสว่างอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพื่อสักการะ หากแต่เพื่อทำบางสิ่งที่เธอเตรียมใจไว้นานแล้ว เธอค่อย ๆ ยกมือแตะที่แหวนดาราจรัส วงแหวนเปล่งประกายเล็กน้อยก่อนจะปรากฏกระเป๋าผ้ากำมะหยี่สีดำในมือ โมนีก้าจ้องมันอยู่พักหนึ่ง ใบหน้าขาวซีดสะท้อนแสงทองอ่อนของวิหาร ดวงตาเทาเงินของเธอฉายแววลังเลอยู่ครู่ ก่อนที่เสียงทุ้มอบอุ่นจากด้านหลังจะดังขึ้น

“โมนีก้าเหรอ? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

เธอหันกลับไปทันที เห็นร่างสูงของพี่หยานเดมิก็อดลูกครึ่งแห่งอะพอลโลในเสื้อกันหนาวสีดำเรียบ ยืนถือดอกไม้อยู่หน้ารูปปั้นของเทพบิดา เขาเงยหน้ามามองพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่อบอุ่นพอจะทำให้ใจใครสักคนเต้นผิดจังหวะ “อ้าว พี่หยาน...สวัสดีค่ะ พี่มาสักการะเทพอะพอลโลเหรอคะ?” เธอถามพี่หยานด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“อืม… ก่อนสอบ แต่ไม่คิดว่าจะเจอเธอวันนี้ ไม่ค่อยเห็นเลยช่วงนี้ ไปทำภารกิจมาอีกแล้วเหรอ?” โมนีก้าพยักหน้าเบา ๆ “ใช่ค่ะ ช่วงนี้เรื่องเยอะนิดหน่อย แต่ก็...กลับมาพักแล้วล่ะ” หยานหัวเราะในลำคอเบา ๆ ตอนได้ยิน เสียงเขาเหมือนสายลมอุ่นเล็ก ๆ “ดีแล้ว พักบ้างนะอย่าฝืนมากนัก”

“ขอบคุณค่ะพี่หยาน” เธอยิ้มบาง ก่อนจะหยิบเหรียญทองที่สลักตราแห่งดวงอาทิตย์ขึ้นมาจากกระเป๋า “จริงสิ พี่หยาน ฉันอยากถามหน่อย เหรียญอะพอลโลนี่…ใช้ยังไงเหรอคะ?” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “จะใช้ทำอะไรเหรอ?”

“คือ...ฉันเห็นว่า ถ้านำมาถวายเทพ จะช่วยเพิ่มพลังให้สัตว์เลี้ยงวิเศษได้ ฉันเลยอยากลองดูค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าต้องทำยังไง” เมื่อโมนีก้าบอกแบบนั้น หยานก็เดินเข้ามาใกล้เพื่อดูตัวเหรียญ ในจังหวะที่แสงแดดกระทบเส้นผมดำขลับของเขาจนดูมีประกายทอง “อ๋อ ถ้าแบบนั้น...ต้องเผามันในเปลวไฟบูชาของท่านพ่อ เผาพร้อมคำถวายเกียรติ เพื่อส่งพลังศักดิ์สิทธิ์ให้สัตว์ที่เราปรารถนา แต่ต้องพามันมาด้วยนะไม่งั้นพลังจะไม่ถึง หรืออาจจะถึงก็ไม่แน่ใจ แต่ควรพามาน่ะ”

โมนีก้าพยักหน้า “เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“ว่าแต่...” เขาโน้มตัวเล็กน้อย “สัตว์วิเศษของเธอนี่ตัวไหนเหรอ?”

โมนีก้าเงียบไปชั่วอึดใจ เธอกะพริบตา มองซ้ายมองขวาในวิหารที่ว่างเปล่า ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาแต่ชัด “เอ่อ...มานี่หน่อยสิ เจ้าเหมียว...” ทันใดนั้น ลมเย็นแผ่วผ่านเข้ามาในวิหารราวกับม่านหมอกบาง ๆ เลื้อยเข้ามาจากเงามุมเสา และร่างเงาดำโปร่งแสงก็โผล่ขึ้นอย่างเงียบงัน ดวงตาสีอำพันของมันส่องแสงราวเทียนในคืนจันทร์หงาย หางของมันเรืองสีม่วงระยับอ่อน ๆ คล้ายม่านหมอกแห่งความลึกลับ แมวผีนำโชคปรากฏตัวอย่างสง่างาม มันเดินทอดน่องอย่างเงียบเชียบเข้ามาหาเธอ ก่อนจะคลอเคลียที่ข้อเท้าแล้วนั่งนิ่งเหมือนกำลังมองทุกอย่างเข้าใจ

หยานชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ “นี่แมวผีนำโชคเหรอ... เธอนี่เลือกเพื่อนร่วมทางได้ไม่ธรรมดาจริง ๆ”

“มันเลือกฉันเองน่ะค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ฮ่ะ ๆ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มบาง แต่ในน้ำเสียงมีความอบอุ่นแฝงอยู่เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่ช่วยมันจากสัตว์ประหลาดตัวอื่นกับเลสเตอร์ “มันมาเจอตอนคืนฮาโลวีนน่ะค่ะ ไม่สิ ก่อนฮาโลวีน เจอที่เรือเฟอร์รี่ข้ามฟากไปอิตาลีค่ะ ตั้งแต่นั้นก็ไม่ยอมไปไหนอีกเลย”

หยานพยักหน้ารับเมื่อโมนีก้าพูดจบ ก่อนจะเดินไปยังด้านข้างแท่นบูชา หยิบเตาเผาเล็ก ๆ ทำจากสำริดที่สลักลวดลายคลื่นแสงอาทิตย์รอบขอบขึ้นมา เขายื่นให้เธอด้วยท่าทีเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความใส่ใจ “เผาเหรียญในนี้แหละ เปลวไฟจะส่งผ่านพลังโดยตรงถึงท่านพ่อ” เขากล่าวด้วยเสียงนุ่มลึกประจำตัว

โมนีก้ารับมาอย่างระมัดระวัง นิ้วเรียวสัมผัสถึงความอุ่นของโลหะที่เพิ่งถูกใช้เมื่อไม่นานมานี้ “ขอบคุณมากค่ะพี่หยาน” เธอพูดพลางเงยหน้ามองเขา แววตาเทาเงินมีประกายสดใสขึ้นเล็กน้อย ชายหนุ่มตั้งท่าจะขอตัวก่อน “งั้นผมขอตัว ยังมีแท็คบุคอีกหลายเล่มต้องอ่าน คืนจันทร์นี้มีควิชพอดี”

“ค่ะพี่ ขอบคุณนะคะ” โมนีก้าพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มบาง “อ้อ… เดี๋ยวก่อนสิคะพี่หยาน ถึงจะช้าไปเก้าวันแต่… นี่ค่ะ ขนมนิ้วมือแม่มด สุขสันต์ฮาโลวีนย้อนหลังนะคะ” เธอยื่นกล่องเล็ก ๆ ห่อด้วยกระดาษสีม่วงเข้มให้ กลิ่นหอมของอบเชยและน้ำตาลไหม้อ่อน ๆ ลอยขึ้นจาง ๆ หยานเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มบาง รับของไปอย่างสุภาพ “ของฝากงั้นสินะ ขอบคุณมากเลยนะโมนีก้า”

“อย่าลืมกินตอนอ่านหนังสือนะคะ จะได้ไม่ง่วง”

เขาหัวเราะเบา ๆ เพื่อตอบรับโมนีก้า “จะพยายาม…แล้วเธอก็อย่าโหมงานนักล่ะ รู้ไหม”

โมนีก้าชะงักไปครู่เมื่อโดนเตือนอีกแล้ว ก่อนจะหัวเราะน้อย ๆ “ค่ะ จะพยายามนะคะ”

หลังจากนั้นหยานก็โบกมือลา แล้วเดินจากไปทางประตูวิหาร ร่างสูงของเขาถูกกลืนไปกับแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ทอดลงบนพื้นหินอ่อน เหลือไว้เพียงกลิ่นขนมอบอุ่นในมือเธอและความรู้สึกบางอย่างที่อบอุ่นอยู่ในอก เมื่อเขาลับตา โมนีก้าก็หันกลับมาทางแท่นบูชาอีกครั้ง เธอวางเตาเผาสำริดลงบนแท่น จุดไฟด้วยคาถาเล็ก ๆ จากปลายนิ้ว เปลวไฟสีทองลุกขึ้นเงียบ ๆ เธอหยิบเหรียญอะพอลโลขึ้นมาในมือ แสงจากมันสะท้อนเข้าตาเธอระยิบระยับ

“ข้า โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ขอถวายเหรียญนี้แด่ท่านอะพอลโล ผู้เป็นแสงแห่งฟ้า...(?) ขอให้พลังแห่งท่านมอบความเข้มแข็งแก่เจ้าเหมียวออร่าของข้า ให้มันมีแรงอีกนิดไว้แกล้งท่านคืน” เธอพูดพลางยิ้มมุมปากน้อย ๆ เสียงหัวเราะในลำคอแผ่วเบาเมื่อคิดถึงแฟนหนุ่มของเธอ เทพเจ้าผู้เอาแต่ใจและมักทะเลาะกับแมวผีของเธอไม่เว้นวัน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะฝากคำขอไว้ในควันไฟนั้น

โมนีก้าหลุบตาลงเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าเบา ๆ ก่อนจะพูดเสียงแผ่วเหมือนกระซิบ “ขอให้นายช่วยมันด้วยนะ ถึงจะตีกันทุกครั้งที่เจอก็เถอะ…” เสียง “เมี้ยว” เบา ๆ ดังมาจากมุมวิหาร ออร่าปรากฏตัวอีกครั้ง มันเดินเข้ามานั่งข้างเธอ เงยหน้าขึ้นมองเปลวไฟที่ยังคงส่องแสงสุดท้ายอยู่ ก่อนจะกระพริบตาช้า ๆ เหมือนเข้าใจทุกอย่าง โมนีก้าลูบหัวมันเบา ๆ รอยยิ้มอบอุ่นแตะที่มุมปาก “ดีล่ะ เจ้าเหมียว เรามีแรงเพิ่มแล้วนะ... แต่อย่าไปกวนเขามากล่ะ” ออร่าแค่มองกลับ ดวงตาอำพันของมันทอแสงวาว ๆ เหมือนหัวเราะอยู่ในใจ ในความเงียบของวิหาร เสียงเตาไฟแตกเปรี๊ยะเบา ๆ

เผา เหรียญอะพอลโล บูชาเทพ จำนวน 6 เหรียญ

สัตว์เลี้ยงได้รับ 5 Lv. ต่อ 1 เหรียญ = 6 x 5 = 30 Lv.

เอฟเฟคที่ 4: สามารถเผาบูชาแก่อะพอลโลพร้อมถวาย -1000 เกียรติยศ เพื่อมอบพรพัฒนาสัตว์วิเศษแก่ลูกของคุณเลื่อนระดับ 5 Level ได้

เผาเกียรติยศแก่เทพ

ข้า โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ขอถวายเกียรติยศแก่เหล่าเทพ แก่เทพอะพอลโล เทพแห่งพระอาทิตย์

จำนวนเกียรติยศที่มอบให้: 6000 แต้ม

เอฟเฟคที่ 4: สามารถเผาบูชาแก่อะพอลโลพร้อมถวาย -1000 เกียรติยศ เพื่อมอบพรพัฒนาสัตว์วิเศษแก่ลูกของคุณเลื่อนระดับ 5 Level ได้

[TGC-09] หยาน

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

มอบ นิ้วมือแม่มด (ขนม) - เพิ่มความสัมพันธ์ NPC ทุกประเภท +40

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

เทวสถานอะพอลโล่

Date and Time

วันที่ 3 ธันวาคม 2025 • 10.54 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

อาคารที่ใช้ทองคำและดวงอาทิตย์เป็นสัญญะ ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็เดาได้ไม่ยากว่าพวกเขามาถึงเทวสถานของอะพอลโลแล้วเรียบร้อย แน่นอนว่าดอกไม้ชนิดแรก ๆ ที่ได้เห็นและได้กลิ่นเมื่อก้าวเข้ามาด้านในคือทานตะวันซึ่งมีความเชื่อมโยงกับทิวาโดยตรง แต่สิ่งที่เธอเตรียมมานั้นไม่ใช่ดอกไม้ชนิดเดียวกัน

“เผื่อว่าท่านจะได้รับทานตะวันจนเบื่อแล้ว ทางนี้ขอถวายดอกลอเรลแทนนะคะ”

เสียงนุ่มบอกขณะวางช่อบุปผาดังกล่าวลงบนแท่นบูชา เธอทำความเคารพแก่เขาต่ออีกพักหนึ่งก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปเมื่อหมดธุระ ไม่วายถูกเซ้าซี้ให้เล่าถึงแนวคิดเบื้องหลังการเลือกมันจากวินเซนโซ

“รุ่นพี่นี่ขี้สงสัยเหมือนกันนะคะ แต่ก็ — ลอเรลเป็นพืชที่มีความสัมพันธ์กับเทพอะพอลโลมาก มันคือสัญลักษณ์ของชัยชนะ บทกวี และคำทำนาย ถ้านำไปทำเป็นพวงหรีดก็มักจะถูกมอบให้กับผู้ชนะหรือกวีด้วยค่ะ”

“เธอมีความรู้เรื่องแบบนี้เยอะจังแฮะ ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใครคงนึกว่าบุตรีแห่งฟลอร่า”

คำพูดนั้นทำให้คลีเมนทิสหรี่ตามองเขาอย่างคาดโทษ แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น แสดงชัดว่าไม่ได้ถือสา รวมถึงได้ไม่ชี้แจงต่อด้วยว่าที่มีข้อมูลจำพวกนี้มากเป็นพิเศษเพราะชอบค้นหนังสือในห้องสมุดของครอบครัวตั้งแต่เด็ก

ตอนนั้นเล่มที่มีภาพประกอบสวย ๆ เท่าที่หาเจอก็มีแค่สารานุกรมดอกไม้พืชพรรณนี่นะ

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ค่าความสัมพันธ์กับ วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต +5

ถวายของบูชาให้แก่เทพเทพี

• ค่าความโปรดปรานจากเทพอะพอลโล (ช่อดอกลอเรล) +15 • โอนไอเทมให้ God เรียบร้อย

รางวัลภารกิจ

• EXP +15

ผลประโยชน์จากชื่อเสียง • คนมีเกียรติ (Honor)

• โบนัสความโปรดปรานทวยเทพ +25 • อะพอลโล
• โบนัสความสัมพันธ์ต่อ TGC +5 • วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน ธันวาคม ปี 2025

ช่วงดึก เวลา 21.00 น. เป็นต้นไป ณ เทวสถานอะพอลโล่ เนินเทมเพิล ค่ายจูปิเตอร์

ยามราตรีของค่ายจูปิเตอร์ยืดยาว ท้องฟ้าไม่มืดสนิท แต่ถูกย้อมด้วยม่วงอมส้มเรื่อรางราวกับแสงสุดท้ายของอาทิตย์ไม่ยอมดับลงเสียที เพราะพลังของเทพเวสเปอร์ยังตรึงขอบฟ้าไว้ให้สว่างคล้ายพลบค่ำไม่รู้จบ ลมเย็นจากเนินเทมเพิลพัดโชยผ่านต้นไซเปรสที่เรียงรายนำทางสู่เทวสถานอะพอลโล่ เสียงสายลมเสียดผ่านช่องเสาหินอ่อนดังแผ่วเบา ดุจบทเพลงเศร้าที่ไร้ผู้บรรเลง โมนีก้านั่งอยู่ตรงบริเวณหน้าวิหารอะพอโลที่มีกำแพงสลักรูปดวงอาทิตย์ เธอเลือกที่จะมาที่นี่แทนวิหารของแม่อย่างวิหารเซเรสที่กำลังมีกิจกรรมช่วงบรูมาเลียอยู่ ไม่ใช่เพราะอยากจะสักการะอะพอลโลหรือวิงวอนสิ่งใด เพียงเพราะโมนีก้าก็แค่อยากหาที่พักใจจากโลกที่ทำให้เธอเหนื่อยเกินไปจนร่างกายแทบแตกสลายออกเป็นฝุ่นละออง

หญิงสาวนั้นนั่งลงกับขั้นหินตรงบันได พิงหลังกับเสาหินสีขาวที่เย็นเฉียบ ร่างบางของโมนีก้าในตอนนี้ดูโดดเดี่ยวท่ามกลางอาหารสีขาวทองที่งดงามเกินกว่าที่มนุษย์จะขาดคิด ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ทอดมองออกไปนอกเนินเทมเพิล เมืองทั้งเมืองเบื้องล่างนั้นว่างไสวราวกับทะเลแห่งแสงของการเฉลิมฉลิง แต่ในแววตางามราวกับกระจกแก้วคู่นั้นกลับว่างเปล่าอย่างน่ากลัวเกินกว่าที่ใครจะคิด

หยดน้ำตาสีใสไหลอาบแก้วขาวซีดของโมนีก้าเงียบ ๆ ไม่มีเสียงสะอื้นจากเซนจูเรี่ยนสาว ไม่มีแม้แต่เสียงสูดลมหายใจ มันสั่นจนไม่รู้จะสั่นยังไงแล้ว มันเป็นการร้องไห้ของคนที่เหนื่อยเกินกว่าที่จะพูดออกมาเป็นเสียงหรือคำบ่นด่าว่าเปล่า ราวกับหัวใจของเธอได้แตกสลายไปก่อนแล้ว เหลือเพียงร่างที่ยับขยับตามคำสั่งและความเคยชินเท่านั้นแหละ ในห้วงความคิดที่แน่นหนักและเริ่มดำมืดเรื่อย ๆ โมนีก้าเริ่มคิดสิ่งที่ทำให้เธออยากจะหายไปจากโลกใบนี้ขึ้นทุกที

ทำไมฉันต้องทำแบบนี้ด้วย? ทำไมต้องกู้โลกซ้ำวนไปมา ๆ ทั้ง ๆ ที่มันไม่เคยจะกู้ฉันเลยสักนิดเดียว…

แต่ถึงอย่างงั้นพออยู่หน้าคนอื่นเธอก็ยังคงยิ้มออกมา เธอยังแกล้งหัวเราะกับเลสเตอร์อย่างมีความสุขบอกเขาว่าเธอไม่เป็นอะไร แกล้งทำให้ทุกอย่างมันดูง่าย ดูว่าเธอรับได้ ส่งอะไรมาเธอก็รับได้ ทั้งที่ในใจของเธอก็รู้ดีว่าตัวเองกำลังสั่นสะเทือนแตกสลายราวกับจะล้มลงไปเสียให้ได้ โมนีก้าอยากจะหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ตัวเองจะไปได้ อยากทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังให้หมด เธอไม่เคยภูมิใจในความที่ตัวเองต้องมาแบกรับอะไรแบบนี้เลย แต่เสียงในหัวกลับตะโกนกลับมาซ้ำมาซ้ำไป

ไม่ได้โมนีก้า ไม่ใช่เธอ เธอคือคนที่ทุกคนพึ่งพาได้ เธอโตแล้วนะ เธอต้องยิ้ม ต้องเข้มแข็งต้องเป็นแบบนั้นต่อไปต่อให้เธอต้องแตกสลายก็ตาม

น้ำตาของโมนีก้านั้นไหลต่อเนื่องจากเสื้อของเธอเปียก ก่อนที่จะก้มหน้าลงมองมือที่สั่นเทาเบา ๆ รอยกำไลสุริยคติที่สะท้อนแสงม่วงอ่อน ๆ จากผ้าเหมือนเตือนว่าเธอเป็นใครและทำอะไรได้ แต่ในตอนนี้นั้นแสงกลับดูเย็นชาจนเธออยากโยนมันทิ้งไปเสียให้มันพ้น ๆ มือของเธอ ในใจของโมนีก้ามีบางอย่างที่หนักอึ้งเหมือนก้อนหินใหญ่นั้นคอยถ่วงจิตใจอยู่ภายในกลางอกของเธอ ความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเครื่องจักรทำภารกิจของค่ายจูปิเตอร์ ที่ต้องทำงานเพื่อเป้าหมายที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ ไม่ใช่เพราะยาอกทำ แต่มันเพราะเธอต้องทำ

โมนีก้ารู้สึกหัวใจของความเป็นมนุษย์ที่มีครึ่งหนึ่งในตัวเองถูกยึดไปนานแล้ว เหมือนมีใครบอกให้เธอเดินต่อทั้ง ๆ ที่เธออยากจะหยุดพักเต็มที

“ฉันเหนื่อย…” น้ำเสียงของโมนีก้าเอ่ยออกมาจนแทบไม่ได้ยิน “เหนื่อยจนไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ฉันสู้เพื่ออะไร…” 

เพียงแค่นั้นน้ำตาของโมนีก้าก็ไหลออกมาแบบพรั่งพรูอย่างไม่รู้ตัว ตอนแรกเธอสู้เพราะอยากจะเอาตัวรอด แต่เหมือนกลับโดนโยนลงไปที่หุบเหวครั้งแล้วครั้งเล่า เธอเคยคิดว่าจะต้องปกป้องคนที่เธอรักให้ได้ แต่รู้ไหม? ถ้าคนที่เรารักเก่งกว่าเรา เราจะต้องปกป้องเขาอีกทำไมกัน?

สายลมพัดแรงขึ้นนิดหนึ่ง กลีบดอกทานตะวันปลิวจากบริเวณแทนบูชาภายในวิหารแตะมาที่ไหล่ของโมนีก้าราวกับการปลอบประโลมจากเทพเจ้าแห่งแสงอาทิตย์ที่หลงตัวเอง แต่ถึงอย่างงั้นมันก็ไม่อุ่นพอที่จะกลบความหนาวในใจของเธอออกไปได้เลยสักนิด โมนีก้ารู้ว่าเลสเตอร์เข้าใจเธอในแบบของเขา เขารู้ว่าเวลาที่เธอไม่พูดหรือเวลาที่เห็นเธอฝืนยิ้มมันไม่ได้หมายความว่าโอเค… เลสเตอร์รู้ทุกอย่าง

แต่คนอื่นล่ะ?...

คนอื่นในค่ายที่มองเธอเป็นแค่ผู้ผู้ภัยของคำพยากรณ์ที่ไม่มีคนทำอย่างงั้นหรอ? เข้าใจบ้างไหมว่าเบื้องหลังรอยยิ้มของโมนีก้า คำว่า ค่ะ ได้ค่ะ ของเธอมันมีน้ำหนักเท่ากับภูเขาไกรลาสที่ถ่วงอยู่ในอกเล็ก ๆ ของเธอ “จะมีไหม… สักที่ที่ฉันจะหายไปโดยที่ไม่มีใครรู้…” โมนีก้าพึมพำน้ำเสียงแผ่ว ๆ ในลำคอของเธอ ภาพเบื้องหน้าพร่ามัวไปด้วยน้ำตา ฟ้าที่ไม่ยอมมืดกลับทำให้โลกยิ่งดูโหดร้ายขึ้นทุก ๆ ที เพราะแม้แต่ความมืดก็ไม่เหลือให้เธอได้หลบพักผ่อนกายหรือใจ โมนีก้าได้แต่กอดเข่าตัวเองแน่น ร้องไห้ออกมา หวังเพียงสักวันหนึ่งพระอาทิตย์ที่เธอรักจะไม่ต้องมาเห็นเธอในสภาพแบบนี้อีก 

และแม้ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ไม่มีเลสเตอร์ ไม่มีเพื่อน ไม่มีแม่ ไม่มีเทพหรือเทพีองค์ใด โมนีก้าก็ยังคงร้องไห้เงียบ ๆ ใต้แสงอาทิตย์ที่ไม่ยอมลับขอบฟ้า ราวกับจะถามท้องฟ้าว่า

 ฉันต้องเป็นคนเข้มแข็งอีกนานแค่ไหนถึงจะหาย ๆ ไปสักที...พอกันทีกับหน้าที่เครื่องจักรของค่ายทหารที่โหดร้าย ที่นี่ไม่ใช่เซฟโซนของฉันเลย...

Moneka HONOR

วันที่ 17 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเที่ยง เวลา 11.40 น. เป็นต้นไป ณ วิหารอะพอลโล (แฟนขี้งอน!!)

แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านกระจกสีของวิหารอะพอลโล ร่วงกระทบพื้นหินอ่อนสีทองจนระยิบระยับไปทั้งทางเดิน เอสต้าในร่างโมนีก้าเดินออกมาจากป่าแห่งวิหารไดอาน่าด้วยอารมณ์สบาย ๆ ตั้งใจจะตรงกลับค่ายจูปิเตอร์เสียที แต่เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น ปลายเท้ากลับหยุดลงตรงหน้าบันไดหินอ่อนสีขาวของวิหารที่เปล่งแสงอาทิตย์ราวกับจะส่องหน้าเธอให้แสบตา เธอกะพริบตาปริบ ๆ แล้วมองขึ้นไป ตัวอักษรคำว่า APOLLO สลักอยู่เหนือบานประตูขนาดใหญ่ พื้นกระจกสะท้อนเงาเธอกลับมาในมุมที่เหมือนกำลังโดนทดสอบยังไงชอบกล

“อื้อหือ...” เธอพึมพำขณะขมวดคิ้ว หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วหมุนตัวกลับ “โอเค วิหารผิดแล้ว ฉันจะไปทางนี้—” แต่ยังไม่ทันได้เดินครบสามก้าว โลกทั้งใบเหมือนหมุนกลับ แสงสีทองวาบขึ้นตรงหน้า แล้วเธอก็กลับมายืนที่เดิม หน้าบันไดของวิหารอะพอลโล

“...เฮ้ เดี๋ยว...” เอสต้าชะงัก ก่อนจะลองเดินอีกครั้ง คราวนี้เปลี่ยนทิศ หันซ้าย เดินอ้อมผ่านสวนหินข้าง ๆ ไปทางถนนหลัก แต่พอพ้นต้นทานตะวันไม่กี่กอ แสงทองก็แผ่วไหวเหมือนมีมือบางอย่างดึงเธอกลับมาทีละก้าว โลกสั่นไหววาบอีกครั้ง แล้ว 

เธอก็กลับมายืนอยู่ตรงจุดเดิมเป๊ะ!

เอสต้าหลุดหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะที่แห้งและปนหงุดหงิด “อ๋อ เข้าใจละ... เล่นงี้ใช่ไหม” มือทั้งสองกอดอกแน่นจนหน้าอกดันขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีเทาเงินมองขึ้นไปยังประตูทองอย่างเอือมระอา “นายจะเล่นแบบนี้ใช่ไหม เลสเตอร์? นายใช้อำนาจเทพเจ้ากับแฟนตัวเองเนี้ยนะ?”

ไม่มีเสียงตอบกลับจากข้างใน มีเพียงแสงทองอบอุ่นที่สาดผ่านประตูออกมาเหมือนจะหัวเราะใส่เธอเบา ๆ ความเงียบแบบนั้นแหละที่ทำให้เธอยิ่งรู้ ใช่แน่ ๆ นี่มันฝีมือของหมอนั่น!

เอสต้าเอียงคอ ถอนหายใจพลางมองรูปปั้นเทพหนุ่มขนาดมหึมาที่อยู่ภายใน ตัวสูงสง่าดังแสงตะวัน เส้นผมและรัศมีทองสะท้อนแสงราวจะมีชีวิต ดวงหน้าหล่อเหลาจนแทบจะหลุดจากหินมามองสบตาเธอได้จริง ๆ และนั่นทำให้เธอเห็นภาพในหัวชัดเจน ร่างของเลสเตอร์ในเวอร์ชันเทพอะพอลโล ยืนกอดอกพิงเสาค้ำสรวงฟ้า สีหน้าไม่พอใจสุด ๆ ขณะบ่นใส่เธอด้วยน้ำเสียงที่แสนจะหลงตัวเอง

เสียงในหัวของเธอก้องขึ้นอย่างชัดเจนโอ เอสต้า...และโมนีก้าเจ้าด้วย… เจ้ากล้าดียังไงถึงคิดจะเดินผ่านแฟนที่เพอร์เฟกต์ที่สุดในเอกภพอย่างข้าไปได้!  

เอสต้ากลอกตาแทบจะทันที “มาแล้ว...”

เจ้ากลอกตางั้นหรือ? รู้ไหมว่าดวงตาคู่นี้ของเจ้าช่างโชคดีแค่ไหนที่ได้สะท้อนภาพของข้า... อะพอลโล!

เสียงเลสเตอร์ในร่างเทพยังพูดต่ออย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด…และแน่นอนว่าเอสต้านั้นแทบจะเดาได้เลยว่าเขาจะพูดว่าอะไร 

ข้าคือมหาเทพผู้บันดาลรุ่งอรุณทอแสงเหนือโลกมนุษย์ ข้าคือเจ้าของบทเพลงที่ไพเราะจนมิวส์ทั้งเก้าต้องยอมก้มกราบ ข้าคือผู้รักษาที่กุมความลับแห่งชีวิต และข้าคือผู้พยากรณ์ที่มองเห็นจุดจบของดวงดาว! เจ้ารู้หรือไม่ว่าในวินาทีที่เจ้าพยายามจะสะบัดบ๊อบใส่ข้า เหล่านิมฟ์นับพันนางทั่วกรีซกำลังอ้อนวอนขอเพียงแค่เศษเสี้ยวของสายตาที่ข้ามอบให้เจ้าเพียงผู้เดียวในตอนนี้!

เงยหน้าขึ้นมองมาดูท้องฟ้าสิเอสต้า! มองดูความสมบูรณ์แบบนี้ซะ! ร่างกายที่ไร้ตำหนิราวกับหินอ่อนที่ถูกสลักโดยมือของโชคชะตา สติปัญญาที่ลึกซึ้งยิ่งกว่ามหาสมุทร และความรวยที่สามารถซื้อดาวเคราะห์ทั้งดวงมาทำเป็นของขวัญให้เจ้าได้โดยขนหน้าแข้งไม่ร่วง! ข้าคือสัญลักษณ์แห่งความจริง แสงสว่าง และความงามทางศิลปะที่ศิลปินทั่วโลกพยายามจะลอกเลียนแบบมาตลอดนับพันปี แต่ไม่มีใครทำได้... เพราะข้าคือต้นฉบับเพียงหนึ่งเดียว!

เจ้าควรจะสำนึกไว้ทุกวินาทีที่หายใจเข้า ว่าเจ้ากำลังถูกโอบกอดโดยชายที่หล่อเหลาที่สุดในทำเนียบทิพยเทพ ชายที่มีพรสวรรค์ครบทุกด้านจนแม้แต่ซุสยังต้องแอบอิจฉาในบางครั้ง! การเดินผ่านวิหารของข้าโดยไม่หันมามองน่ะหรือ? นั่นมันอาชญากรรมทางอารมณ์ชัด ๆ ! เจ้าควรจะหมอบราบคาบแก้วและขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เจ้าได้มีแฟนที่เพอร์เฟกต์ รวยสติแตก และเร่าร้อนจนเตียงนี้แทบจะลุกเป็นไฟขนาดนี้!

และตอนนี้... ในเมื่อเจ้าได้รับเกียรติให้เป็นสมบัติของความสมบูรณ์สำหรับข้าแบบนี้แล้ว เจ้าไม่มีสิทธิ์หนีไปไหนทั้งนั้น จนกว่าข้าจะอนุญาต! 

เจ้ายังนิ่งอยู่อีกเหรอ? นี่เจ้าไม่เข้าใจแรงสั่นสะเทือนของประวัติศาสตร์ที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าเจ้าเลยใช่ไหม!

เจ้ารู้ไหมว่ามาตรฐานของแฟนที่ดีในโลกมนุษย์น่ะมันต่ำเตี้ยเรี่ยดินแค่ไหน? ผู้ชายทั่วไปอาจจะพาเจ้าไปกินมื้อค่ำหรูๆ แต่ข้า... ข้าสามารถย่อส่วนกลุ่มดาวลูกไก่มาประดับโต๊ะอาหารให้เจ้าได้! ลองคิดดูสิเอสต้า... เจ้าคบกับใครอยู่? เจ้าคบกับชายที่เป็นเจ้าของใบหน้าซึ่งปรากฏอยู่ในทุกงานประติมากรรมที่สวยที่สุดในโลก ข้าคือต้นแบบของคำว่าดูดี โดยที่ข้าไม่ต้องใช้ฟิลเตอร์ ไม่ต้องพึ่งโบท็อกซ์ เพราะความหล่อของข้ามันเป็นอมตะและเรืองแสงได้เองในที่มืด! เจ้าเคยเห็นพระเอกฮอลลีวูดคนไหนที่มีผิวสีแทนทองเพอร์เฟกต์ตลอดปีโดยไม่ต้องพึ่งสเปรย์ฉีดผิวไหม? ก็ข้านี่ไง! เพราะข้าคือดวงอาทิตย์! ข้าคือแสงแดดที่สาดส่องลงบนซิกแพคของตัวเองทุกเช้าเพื่อให้มันดูคมชัดระดับ 8K ตลอดเวลา!

แล้วเรื่องความเปย์น่ะหรือ? อย่าให้ข้าต้องเซด! รถสปอร์ตที่เจ้าเห็นคนรวย ๆ ขับกันน่ะ มันก็แค่เศษเหล็กเมื่อเทียบกับรถศึกพลังแสงอาทิตย์ของข้า รถของข้าไม่ได้ขับเคลื่อนด้วยน้ำมันราคาแพง แต่มันขับเคลื่อนด้วยพลังงานบริสุทธิ์ของจักรวาล! ถ้าเจ้าอยากไปช้อปปิ้งที่ปารีส ข้าสามารถพาเจ้าพุ่งผ่านชั้นบรรยากาศไปลงจอดที่หน้าหอไอเฟลได้ภายในเวลาที่เจ้ายังไม่ทันจะได้เติมลิปสติกด้วยซ้ำ และข้าการันตีได้เลยว่าไม่มีด่านตรวจไหนกล้าเรียกตรวจใบขับขี่ของเทพแห่งสัจจะอย่างข้าแน่นอน!

ความฉลาดของข้าน่ะเหรอ? ข้าคือเทพแห่งคำพยากรณ์นะเอสต้า! ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะอยากกินอะไรก่อนที่เจ้าจะหิวซะอีก (ถึงแม้บางครั้งข้าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เพื่อให้เจ้าได้มีโอกาสอธิบายความต้องการของตัวเองบ้างก็เถอะ) ข้ารู้จุดจบของดวงดาว รู้สูตรลับของน้ำอมฤต และรู้แม้กระทั่งว่าไอ้พวกกิ๊กเก่าของเจ้าน่ะมันเทียบข้าไม่ได้เลยแม้แต่เล็บขบ! การที่เจ้าได้นั่งอยู่ตรงนี้ เคียงข้างชายที่มีไอคิวระดับอนันต์และมีเสน่ห์ดึงดูดใจยิ่งกว่าหลุมดำน่ะ มันไม่ใช่แค่เรื่องโชคดี แต่มันคือปาฏิหาริย์ที่สวรรค์ประทานลงมาให้ชีวิตอันแสนธรรมดาของเจ้าเลยนะ!

เจ้าควรจะตื่นขึ้นมาทุกเช้าแล้วมองไปที่หน้าต่าง พอเห็นแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาเจ้าควรจะยิ้มแล้วพูดว่า 'ขอบคุณนะอะพอลโล แฟนของฉันช่างทำงานหนักเหลือเกินเพื่อโลกใบนี้' เพราะทุกครั้งที่ข้าขับรถข้ามขอบฟ้า ข้าก็ทำเพื่อรักษาบรรยากาศโรแมนติกให้เจ้าทั้งนั้น! ใครจะแต่งกวีไฮกุให้เจ้าได้ทุกห้านาที? ใครจะยิงธนูสลักชื่อเจ้าลงบนก้อนเมฆ? ไม่มี! มีแค่ข้าคนเดียวที่รวยพอ สวยงามพอ และมีรสนิยมสูงส่งพอที่จะคู่ควรกับการเป็นยอดดวงใจของข้า!

ดังนั้น เลิกทำหน้าเหมือนเบื่อโลกแบบนั้นได้แล้ว เพราะโลกใต้นี้ไม่มีอะไรน่ามองไปกว่าใบหน้าของข้าอีกแล้วเอสต้า! ยอมรับเถอะว่าการมีแฟนเป็นเทพเจ้าที่เพอร์เฟกต์ขนาดนี้น่ะ มันคือรางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่มนุษย์คนหนึ่งจะได้รับในรอบสามพันปี! เจ้าไม่ได้เป็นแค่แฟน... แต่เจ้าคือผู้โชคดีที่ได้รับสิทธิ์ในการครอบครองอัญมณีที่ล้ำค่าที่สุดในโอลิมปัส และสิทธิ์นั้นข้าขอมอบให้เจ้า... เพราะข้าใจกว้างและใจดีที่สุดในบรรดามหาเทพทั้งปวงยังไงล่ะ! (ยาวกว่านี้อีกประมาณ 2 หน้ากระดาษ)

“พอเลย!” เอสต้าตะโกนสวนกลางอากาศ กอดอกแน่นกว่าเดิม “โอ้ย บ่นยาวกว่าคำพยากรณ์ทั้งค่ายอีกมั้งเนี่ย! นายรู้มั้ยว่าฉันแค่จะไปกินข้าวเที่ยง!” เธอพูดพลางจ้องไปที่รูปปั้นราวกับจะเถียงกับตัวจริงตรงหน้า แสงอาทิตย์สะท้อนเข้าตาเธอเหมือนกำลังจ้องตอบราวกับประชด “อย่ามามองแบบนั้นนะเลสเตอร์ ฉันไม่ใช่โมนีก้านะ!” เธอชี้นิ้วใส่รูปปั้นอย่างหงุดหงิด แต่ริมฝีปากกลับแอบยิ้มบาง ๆ “นายใช้พลังบังคับทางเดินให้ฉันกลับมาหาอีกเนี้ยนะ โอ้ย ให้ตายสิ นี่มันไม่ใช่การแสดงความรัก นี่มันสตอล์กเกอร์โรคจิตที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ชัด ๆ”

เสียงเงียบอีกครั้งแต่คราวนี้สายลมพัดกลีบดอกทานตะวันปลิวผ่านเท้าเธอ แสงแดดข้างในเหมือนส่องแรงขึ้นเล็กน้อย ราวกับกำลังจะพูดว่า ก็เพราะข้ารักเจ้าไง

เอสต้าถอนหายใจยาว “เฮ้อ... นายมันบ้าจริง ๆ เลสเตอร์” เธอส่ายหัว หัวเราะน้อย ๆ แล้วเดินขึ้นไปจนถึงบันไดขั้นแรก “ก็ได้ ๆ ถือว่าสักการะให้ละกัน” เธอพูดเสียงยานคางพลางยกมือไหว้แบบขอไปที “แด่ท่านเทพผู้หลงตัวเองแห่งศตวรรษ ขอให้ผมทองของท่านไม่หลุดร่วงแม้ต้องยืนตากแดดไปอีกพันปี” พูดจบก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับ เสียงรองเท้าแตะพื้นหินอ่อนก้องไปทั่วลานวิหาร เธอยกมือป้องแดดพร้อมบ่น “แค่ขอให้คราวหน้าอย่าเล่นพลังงอแงใส่อีกละกัน ฉันไม่ได้มีเวลามานั่งทะเลาะกับพระอาทิตย์ทุกวันนะ!”

แสงทองในวิหารอะพอลโลยังคงส่องแรงราวกับตั้งใจจะไม่ให้ใครหนีไปไหนได้ง่าย ๆ เอสต้าในร่างโมนีก้ายังยืนเท้าเอวอยู่ตรงหน้าบันไดหินอ่อน เงาสะท้อนของเธอทอดยาวไปจนเกือบถึงแท่นบูชา กลางอากาศอบอุ่นนั้นยังมีความรู้สึกบางอย่างที่เรียกว่า ดื้อด้าน(โคตร ๆ) ลอยวนอยู่ เธอยักคิ้วมองขึ้นไปบนรูปปั้นเทพเจ้าผู้เปล่งรัศมีจนแทบจะต้องใส่แว่นกันแดด แล้วบ่นพึมพำออกมาเสียงดังพอให้ทั้งวิหารได้ยิน

“โอเค นายชนะแล้วเลสเตอร์ ฉันจะพูดก็ได้ ว่านายมันงอ—” ยังไม่ทันจบคำ แสงสีทองรอบตัวก็ส่องแรงขึ้นจนต้องยกแขนบังหน้า “โอ้โห นี่ไง พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็เล่นเอาแสงจ้าจนตาจะบอด!” บรรยากาศรอบ ๆ สั่นเล็กน้อย คล้ายเสียงหัวเราะที่ไม่ได้ยินด้วยหูแต่สัมผัสได้ในอก เสียงของอะพอลโลหรือพูดให้ถูกคือ เสียงของความหลงตัวเองในแบบเลสเตอร์ดังขึ้นในหัวเธออย่างชัดเจน 

งอแง? หลงตัวเองงั้นเหรอ เอสต้า... เธอนี่ช่างใช้คำได้ไม่เข้ากับผู้ชายที่เพอร์เฟ็กต์ขนาดนี้เลยนะ ข้ามันก็มีดีให้หลงจริง ๆ นี่นา จะให้เรียกว่าหลงตัวเองได้ยังไง?

เอสต้ากรอกตาจนแทบจะมองเห็นสมองตัวเอง “โอ้ย ฉันควรเดาได้ตั้งแต่ตอนเห็นดอกทานตะวันพวกนั้นแล้ว...” เธอบ่น ก่อนจะลองหมุนตัวเดินออกไปอีกครั้ง แต่ทว่า เธอไม่สามารถก้าวออกไปพ้นประตูได้จริง ๆ เหมือนมีม่านแสงบาง ๆ กั้นไว้ พอลองผลักเบา ๆ ก็เหมือนดันกำแพงอุ่น ๆ ที่ยืดหยุ่นแต่ไม่ขยับสักนิด

“นี่นายจะไม่ให้ฉันออกไปใช่ไหม!” เธอหันกลับไปพูดเสียงดังจนสะท้อนในวิหาร เสียงในหัวตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจแบบคนที่มีซิกซ์แพ็กในใจ 

ใช่!! จนกว่าเจ้าจะสำนึกในความรักอันยิ่งใหญ่ของข้าเสียก่อน

“สำนึกในความ... เฮ้อ เจ้าพระอาทิตย์บ้าเอ๊ย” เอสต้าถอนหายใจยาวอย่างเหลืออด เธอเท้าเอวอีกข้าง มองรูปปั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “เอางี้ละกัน จะให้ฉันสักการะใช่ไหม จะได้จบ ๆ ไป” ว่าแล้วเธอก็หยิบของบางอย่างออกมาจากแหวนดาราจรัส วงแหวนที่สะท้อนแสงสีรุ้งระยิบระยับ ก่อนที่ช่อกุหลาบสีแดงสดจะค่อย ๆ ปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือ เธอหมุนข้อมือหนึ่งทีจนกลีบกุหลาบสะบัดเล่นกับลม แล้ววางมันลงตรงแท่นบูชาเสียงดัง ปั้ง! 

“นี่ค่ะ ช่อดอกไม้แดงสดจากแหวนดาราจรัสของแท้ เอาไปเลย ดอกไม้แห่งความรัก แด่ท่านเทพผู้เพอร์เฟกต์ที่สุดในจักรวาลทั้งสิบสองมิติ” บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีแสงสีทองวาบเหมือนแสงกระพริบของใครบางคนที่พยายามกลั้นหัวเราะ เสียงในหัวของเลสเตอร์ดังขึ้นอีก 

พูดแบบนั้นดูประชดชะมัด...

“ก็เพราะมันประชดน่ะสิ” เอสต้าตอบกลับทันทีอย่างไม่ลังเล แต่แสงรอบตัวกลับไม่จางลง แถมยังเริ่มระยิบระยับกว่าเดิมอีก เธอหรี่ตาใส่รูปปั้นพลางบ่น “อย่าบอกนะว่ายังไม่พอใจอีก?” แสงทองข้างในเหมือนกระพริบตอบช้า ๆ เหมือนคนพยักหน้า

เอสต้าสูดหายใจลึกก่อนจะพูดช้า ๆ “โอเค ๆ เอาก็เอา...” แล้วเธอก็ยืนเท้าเอว พูดเสียงดังอย่างขัดใจ “รัก! ได้ยินไหม รัก! พอใจยัง?” เธอเงียบไปหนึ่งอึดใจ ก่อนที่ลำแสงสีทองจะอาบทั่ววิหารเหมือนพระอาทิตย์หัวเราะเสียงดังจนสะเทือนทุกผนัง แสงที่ส่องลอดกระจกกลายเป็นประกายเต้นระยับเหมือนมีใครเปิดโหมดอวดดีขั้นสุด เอสต้ากรอกตา “ฉันรู้นะว่านายยิ้มอยู่แน่ ๆ นายมั—โอ้ย ฉันพูดคำว่ารักให้แล้ว! หยุดทำหน้าแบบนั้นในหัวฉันสักทีได้ไหม!” เธอส่ายหัวพร้อมเดินถอยออกจากแท่นบูชา คราวนี้เหมือนม่านแสงค่อย ๆ เปิดทางให้ ขณะเธอกำลังจะก้าวออกจากวิหาร เสียงในหัวเลสเตอร์ยังดังขึ้นเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ที่แทบมองเห็นได้ 

รู้ไหม... เจ้าพูดคำว่ารักได้เสียงน่ารักมากเลยนะ ข้าวเที่ยงของเจ้าวันนี้จะอร่อยขึ้นสิบเท่าแน่ ๆ

“ไอ้พระอาทิตย์หลงตัวเอง!” เธอตะโกนกลับไปโดยไม่หันหลัง เสียงหัวเราะอุ่น ๆ ดังตามหลังมาอีกระลอก

เอาน่า... ข้าก็มีดีให้หลงจริง ๆ นี่นา~

“ฉันจะเอาผ้ามาคลุมรูปปั้นนายไว้ให้มิดเลย!” เอสต้าบ่นพลางเดินออกจากวิหารด้วยใบหน้าแดงนิด ๆ ทั้งจากแดด ทั้งจากความหงุดหงิด และอีกนิดจากความเขินที่ไม่ยอมรับกับใครทั้งนั้น ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะของเทพหนุ่มที่สะท้อนก้องไปทั่ว วิหารอะพอลโลเรืองแสงขึ้นเล็กน้อย ราวกับมีใครเพิ่งได้รับคำสารภาพที่นาน ๆ ทีจะได้ยิน

[God-09] อะพอลโล

ถวาย ช่อดอกไม้ (กุหลาบสีแดง) - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

(ใส่มาทำไมมมมม)

Moneka HONOR

วันที่ 18 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาเช้า เวลา 10.00 น. เป็นต้นไป ณ วิหารอะพอลโล

เมื่อแสงสายสาดผ่านกระจกสีทองของวิหารอะพอลโล แสงนั้นตกกระทบลงบนพื้นหินอ่อนจนดูคล้ายลำแสงจากสวรรค์ที่ถูกเทรินให้เป็นลวดลายระยิบระยับ เอสต้าในร่างของโมนีก้าเดินเข้ามาด้วยท่าทีไม่ค่อยเต็มใจนัก มือกอดอกแน่นขณะปรายตามองรูปสลักสูงใหญ่ของเทพเจ้าแห่งแสง ดวงตาเทาเงินของเธอสะท้อนเงาเปลวแดดที่ลอดผ่านม่านกระจก ภายในใจมีทั้งความรู้สึกขัดใจและขบขันปะปนกันอยู่เต็มเปา

“ที่ฉันมาเนี่ย... ไม่ใช่เพราะอยากมาหรอกนะ แต่เพราะต้องมาถวายวันนี้ต่างหาก นายก็งอนไปได้เมื่อวานน่ะ” เธอพูดเสียงงึมงำเหมือนเด็กโดนบังคับให้มาขอโทษแม้ไม่รู้ว่าผิดอะไร ท่าทางงอนง้อของเธอขัดแย้งกับรัศมีศักดิ์สิทธิ์รอบตัววิหารเสียจนบรรยากาศดูขัดแปลกแต่ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ

เอสต้าเดินเข้าไปยังแท่นบูชา วางช่อกุหลาบสีขาวแซมแดงลงตรงกลางพานทองอย่างระมัดระวัง กลิ่นหอมหวานตัดกับกลิ่นกำยานที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่รอบห้อง ก่อนจะพูดพลางยืนเท้าสะเอว “ก็เอาล่ะ นี่ของถวายอย่างเป็นทางการนะคะ ถือว่าหมดหนี้บุญคุณเรื่องที่นายช่วยโมนีก้าไว้ช่วงนี้” เธอหรี่ตาเล็กน้อยแล้วเริ่มบ่นเหมือนเปิดพจนานุกรมความกวน “ระหว่างทางที่ผ่านมา ฉันเจอพวกลูกวัลแคนบ้าเกราะทองที่คิดว่าตัวเองเท่ เจอพ่อค้าปากดี เจอขนกริมาลคินราคาแพงชิบหาย แต่รู้ไหมอะไรที่ภูมิใจที่สุด? การต้องมานั่งฟังนายบ่นเรื่องพรสวรรค์ของตัวเองนั่นแหละ ฟังไปก็สงสัยว่าเทพเจ้ากับกระจกเงานี่ใครหลงตัวเองกว่ากันแน่” และหลังจากนั้นเอสต้าก็เล่าวีรกรรมความซนของตัวเองที่ไปบนบานไหว้ 9 วิหาร 3 วันเต็มให้ฟังว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย

เสียงสะท้อนของเธอวิ่งผ่านเสาหินและเพดานโดมราวกับใครบางคนหัวเราะแผ่ว ๆ ตอบกลับจากอากาศ เธอเบือนหน้าหน่อยหนึ่งแล้วเชิดคางขึ้นอย่างท้าทาย “โอ๊ย ไม่ต้องทำเสียงแบบนั้นเลย ฉันพูดจริงนะ ก็เพราะแบบนี้แหละนายถึงน่ารักดี ยังจะงอนอีกเหรอ”

เอสต้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ฉันกำลังจะไปแล้วล่ะ แทนโมนีก้า ระหว่างทางเธอคงกลับมาเอง ตอนนี้หัวใจของเธอดีขึ้นเยอะเลยนะ นายก็มีส่วนเยอะด้วยแหละ อย่าทำหน้าภูมิใจล่ะ... ฉันเห็นนะหมายถึงคิดออกอ่ะ” เธอหันหลังให้รูปสลัก ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงทองวูบหนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วแต่แฝงความอบอุ่น “ไว้เจอกัน อย่าอแงนักล่ะ ฉันต้องไปเตรียมตัวเดินทางต่อแล้ว”

เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอหันกลับมาพูดอีกทีพร้อมยิ้มมุมปากแบบกวน ๆ “ถ้าคิดถึงก็ทักเนคทาร์ หรือโทรมาก็ได้ ฉันเปิดแจ้งเตือนไว้เฉพาะนายกับแม่นะ จะถือว่าเป็นสิทธิพิเศษเลยล่ะ” แสงแดดลอดผ่านกระจกลงมาสาดบนพื้นตรงที่เธอยืนอยู่พอดี ราวกับเทพเจ้าแห่งแสงยิ้มบาง ๆ ให้คำลาของหญิงสาวผู้เอาแต่ใจคนนี้ เธอก้าวออกจากวิหารอย่างสงบ แต่ปลายเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเธอยังสะท้อนอยู่ในห้องโถง

เผาเกียรติยศแก่เทพ

ข้า โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ขอถวายเกียรติยศแก่เหล่าเทพ แก่เทพอะพอลโล เทพแห่งพระอาทิตย์

จำนวนเกียรติยศที่มอบให้: 24000 แต้ม

ได้รับ: +24 เหรียญอะพอลโล, ความโปรดปราน +120(เต็มแล้ว) (ทุก ๆ 1000 เกียรติยศ = +1 เหรียญอะพอลโล , +5 ความโปรดปรานต่ออะพอลโล)

[God-09] อะพอลโล

ถวาย ช่อดอกไม้ (กุหลาบสีขาวและแดง) - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

(กันนางงอนอีก แต่เต็มแล้วนะ รอเดี๋ยวมาปลด)