Infirmary ⋘ สถานพยาบาล ⋙

Infirmary

⋘ สถานพยาบาล ⋙

สถานพยาบาลของค่ายจูปิเตอร์ ไม่ได้เป็นเพียงอาคารอิฐปูนธรรมดาแต่เป็นการผสมผสานอย่างลงตัวระหว่างความสง่างามของสถาปัตยกรรมโรมันโบราณเข้ากับฟังก์ชันการใช้งานที่ทันสมัยสำหรับการรักษาพยาบาล ภายนอกอาคารสะท้อนกลิ่นอายของโรมโบราณได้อย่างชัดเจน ด้วยกำแพงหินที่แข็งแกร่งและหลังคากระเบื้องสีส้มแดงที่วางเรียงกันเป็นชั้น ๆ ราวกับตึกรามบ้านช่องในยุคจักรวรรดิ เสาหินขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านรับน้ำหนักหลังคา สร้างความรู้สึกโอ่อ่าและมั่นคงให้กับผู้มาเยือน

หน้าต่างไม้บานเล็ก ๆ ที่ปิดสนิทช่วยให้บรรยากาศภายในดูสงบและเป็นส่วนตัว ธงที่มีสัญลักษณ์แอสคูลาปิอุสบนพื้นขาวโบกสะบัดอยู่เหนืออาคาร เป็นเครื่องยืนยันถึงจุดประสงค์ของการเป็นสถานที่แห่งการเยียวยา ทว่าเมื่อก้าวเข้ามาภายใน คุณจะสัมผัสได้ถึงความทันสมัยที่ถูกซ่อนเร้นไว้ภายใต้เปลือกนอกแบบโรมันโบราณ

แสงสว่างจากหน้าต่างบานใหญ่และโคมไฟที่ให้แสงนุ่มนวลช่วยขับเน้นบรรยากาศที่สะอาดและปลอดโปร่ง แม้จะไม่มีอุปกรณ์ไฮเทคเหมือนโรงพยาบาลในนิวโรม แต่การจัดวางเวชภัณฑ์ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นขวดยาเนคทาร์ แอมโบรเซีย ยาหอมจากยูนิคอร์นหรือเครื่องเทศเลมูเรียน ล้วนถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบและเข้าถึงง่าย บ่งบอกถึงระบบการจัดการที่เป็นมืออาชีพและมีประสิทธิภาพ เตียงพยาบาลที่เรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน ตลอดจนเครื่องมือแพทย์พื้นฐานที่จำเป็น ล้วนถูกคัดสรรมาเพื่อรองรับการรักษาอาการบาดเจ็บของเหล่านักรบกึ่งเทพ

สถานพยาบาลแห่งนี้จึงเป็นมากกว่าแค่ "สถานที่รักษา" แต่เป็นสัญลักษณ์ของความหวังและจุดพักพิงที่ผสมผสานอดีตและปัจจุบันเข้าไว้ด้วยกันอย่างกลมกลืน ที่ซึ่งเวทมนตร์โบราณแห่งการรักษาของปราณจัล บุตรแห่งแอสคูลาปิอุส ผสานกับการดูแลเอาใจใส่ที่ทันสมัย เพื่อฟื้นฟูร่างกายและจิตใจของเหล่ากึ่งเทพแห่งค่ายจูปิเตอร์ให้พร้อมกลับไปเผชิญหน้ากับอันตรายอีกครั้ง

Healer name list

⋘ บุคลากรภายในสถานพยาบาลค่ายจูปิเตอร์ ⋙

ปราณจัล
วันเกิด 24 กันยายน ค.ศ.1997

ปรานจัลเป็นกึ่งเทพโรมันเชื้อสายอินเดีย บุตรของเทพแอสคูลาปิอุส ซึ่งเป็นเทพแห่งการรักษา ด้วยสายเลือดนี้ เขาจึงมีความสามารถพิเศษในการใช้เวทมนตร์การรักษา และเขาก็ยังเป็นหัวหน้าผู้รักษาเพียงคนเดียวที่มีชื่ออยู่ในค่ายจูปิเตอร์ นอกเหนือจากความสามารถแล้ว ปรานจัลยังเป็นคนที่มีบุคลิกที่อ่อนโยน ใจดี และซื่อสัตย์ ซึ่งทำให้เขากลายเป็นที่พึ่งพิงของเหล่าผู้บาดเจ็บในยามสงครามและการต่อสู้ การปรากฏตัวของเขาในหนังสือ The Tyrant's Tomb แสดงให้เห็นถึงบทบาทสำคัญในการดูแลอพอลโล และการทำหน้าที่ดูแลผู้บาดเจ็บหลังจากสิ้นสุดการต่อสู้ แม้ว่าเขาจะเป็นชาวโรมัน แต่เขากลับเรียกชื่อบิดาในแบบกรีกว่า "แอสคลีเพียส" ซึ่งเป็นรายละเอียดที่น่าสนใจเกี่ยวกับตัวละครของเขา

ลูปิน เวสท์
วันเกิด 30 ตุลาคม ค.ศ. 2000

ด้วยวัย 15 ปี ลูปิน เวสท์ บุตรชายแห่งจูเวนตัสเดินทางออกจากบ้านหมาป่าด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า ทว่าเขากับพลาดท่าถูกอสุรกายแย่งชิงจดหมายยืนยันตนเข้ากองร้อยไปอย่างน่าเสียดาย ทำให้ไม่สามารถบรรจุเข้ากองร้อยได้อย่างที่ใจต้องการและแม้ว่าหนทางข้างหน้าจะดำมืด แต่ด้วยความช่วยเหลือจากแม่ทัพของค่ายในขณะนั้นก็ทำให้เขาได้เข้ามาเป็นผู้ช่วยภายในสถานพยาบาลประจำค่ายแทนการเป็นสมาชิกกองร้อยตามทั่วไป - ลูปินเป็นคนใจดี เขาสุภาพ มารยาท ช่างเกรงอกเกรงใจ แต่กลับมีด้านที่เจ้ากี้เจ้าการเมื่อพูดถึงการรักษาคนไข้

เนฟร่า โจนส์
วันเกิด 2 มีนาคม ค.ศ. 1999

ไม่มีใครรู้ว่าใครคือเจ้าของสายเลือดต้นแบบที่ไม่น่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างของค่ายจูปิเตอร์คงไม่พ้นเนฟร่า จากสาวบ้านรวยตกลงมาสู่เส้นทางแสนลำบากของการเป็นครึ่งเทพ เดิมทีเธอเคยเชื่อว่าการเป็นคนพิเศษจะนำมาซึ่งความสะดวกสบาย แต่เมื่อความจริงไม่เป็นเช่นนั้น เธอก็ตัดสินใจทำสิ่งที่ถูกจารึกไว้ในข้อห้ามของค่ายอย่างการกินจดหมายรับรองโดยหวังว่าจะได้ถูกดีดออกจากเมือง แต่ผลลัพธ์ดูจะไม่เป็นไปตามที่หวัง เธอถูกเขี่ยให้มาเป็นพยาบาลจำเป็นภายในสถานพยาบาลโดยไร้ทางต่อต้าน - เนฟร่าเป็นสีสันเพียงหนึ่งเดียวของสถานพยาบาลท่ามกลางคนเงียบขรึมทั้งสองคน เธอมักจะทำเสียงดัง หลายครั้งก็ซุ่มซ่าม แต่ก็มีด้านที่ชอบปกป้องและทำความเข้าใจคนรอบข้างจนถูกเรียกว่าเป็นผู้รักษาจิตใจมากกว่ากายภาพ

( อาจพบเห็นบุตรหรือธิดาอะพอลโล่เวียนมารักษาในบางโอกาส)

Moneka HONOR

วันที่ 08 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ สถานพยาบาล เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (พบ ซูกิ)

ประตูไม้สีอ่อนถูกผลักเปิดอย่างช้า ๆ กลิ่นสะอาดของน้ำยาฆ่าเชื้อผสมกับกลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ ลอยอบอวลในห้องพักผู้ป่วย ข้างในเงียบสงบ มีเพียงเสียงนกจากหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ให้ลมพัดเข้ามา ผ้าม่านสีขาวพลิ้วเบาไปตามแรงลม แสงแดดยามบ่ายลอดเข้ามาแต่งแต้มบรรยากาศให้ดูอบอุ่น ซูกินั่งเอนอยู่บนเตียงไม้สไตล์โรมัน ข้างเตียงมีขวดน้ำวางไว้ เธอกำลังหยิบขึ้นมาจิบเล็กน้อยเมื่อเสียงประตูดังขึ้นพอดี ดวงตาคมเข้มตวัดมองไปทางนั้นก่อนจะแนบสายตาอ่อนลงเมื่อเห็นโมนีก้าเดินเข้ามา

โมนีก้าในชุดกระโปรงเหมือนเดิมก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใส มือยังคงจับประตูไว้ครู่หนึ่งก่อนปล่อยช้า ๆ เธอยกมือปัดเส้นผมที่หล่นลงมาบังแก้มเล็กน้อยแล้วก้าวเข้าไปใกล้ เต็มไปด้วยความคิดถึงและความห่วงใย

“เป็นยังไงบ้างอ่ะซูกิ” โมนีก้าเอ่ยเสียงหวานอย่างพยายามทำให้บรรยากาศสดใสขึ้น “สามวันแล้วนะ อาการดีขึ้นยัง?” ซูกิหัวเราะเบา ๆ แม้สีหน้าจะยังซีดอยู่บ้างแต่แววตากลับสดใส “ดีขึ้นแล้วล่ะ อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกเหมือนกระดูกจะหักทุกครั้งที่ขยับเหมือนวันแรก” เธอวางแก้วน้ำลง พลางใช้แขนที่ไม่บาดเจ็บยันตัวลุกขึ้นนั่งตรงขึ้นเล็กน้อย

โมนีก้าเลยเดินเข้ามาข้างเตียง นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ใกล้ ๆ แล้วยกมือแตะหลังมือเพื่อนสาวเบา ๆ แววตาเป็นประกายอย่างโล่งใจ “ก็ดีแล้วสิ… ฉันนึกว่าจะต้องลากเธอออกไปเที่ยวไม่ได้อีกซะแล้ว”

ซูกิส่ายหัวนิด ๆ “ยังไงก็ยังไม่หายดีหรอก แต่เห็นหน้าเธอทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย” โมนีก้ายิ้มกว้างขึ้นจนดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงแดดเป็นประกายอบอุ่น ราวกับแค่การมาเยี่ยมครั้งนี้ก็พอจะทำให้ทั้งสองลืมความหนักหน่วงของศึกที่เพิ่งผ่านไป หลังจากนั้นเธอก็ถอนหายใจยาวเหมือนปลดความกดดันในใจออกมากับลมอุ่น ๆ ที่เล็ดลอดเข้ามาจากหน้าต่าง เธอหันไปสบตาซูกิ ดวงตาสีเทาเงินสว่างวาบขึ้นมาเล็กน้อยเหมือนกำลังซ่อนบางอย่างในใจ ก่อนเอ่ยถามเสียงเบาแต่ชัดเจน

“ซูกิ… รู้หรือยังว่าเธอได้อยู่กองร้อยไหน?”

ซูกิที่ยังมีผ้าพันแผลพาดตรงไหล่ขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้มแม้สีหน้าจะยังไม่เต็มร้อย “รู้แล้วสิ… ฉันได้อยู่กองร้อยที่หนึ่ง” น้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจ กองร้อยที่หนึ่งคือสุดยอดของค่าย ใคร ๆ ก็รู้ว่าที่นั่นคือที่รวมคนเก่งที่สุด โมนีก้าเงยหน้าขึ้นหัวเราะเบา ๆ สั่นศีรษะน้อย ๆ ก่อนจะตอบกลับ “งั้นฉันต่างออกไปหน่อยนะ… ฉันได้อยู่กองร้อยที่สอง ไม่ได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ ด้วย” เธอพูดพลางยักไหล่เหมือนไม่คิดมาก แต่ในแววตากลับฉายความรู้สึกที่ลึกกว่านั้น ทั้งความโล่งใจและความดื้อรั้นผสมกัน

ซูกิเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ มองโมนีก้าแล้วพ่นลมหายใจออกมา “ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยก็ติดกัน… กองร้อยหนึ่งกับกองร้อยสองอยู่ใกล้กันมาก เวลาอยากเจอกันก็ไม่ยาก” เธอหยุดไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิม “แต่แปลกนะ ฉันนึกว่าเธอจะได้กองร้อยหนึ่งด้วยซ้ำดูจากสิ่งที่เธอทำระหว่างทาง ฉันไม่เห็นใครฆ่าก๊อบลินสามสิบกว่าตัวได้ชิล ๆ แบบเด็ดผักเหมือนเธอ”

โมนีก้าได้ยินแบบนั้นกลับส่ายหัวทันที หน้าสวย ๆ ทำเป็นบึนิด ๆ แล้วหันหน้าหนีเหมือนเด็กดื้อ “ไม่หรอก ฉันไม่อยากอยู่หรอกกองร้อยที่หนึ่งน่ะ… เก่งก็จริงแต่ก็เข้มงวดเกินไป ไม่เหมาะกับฉันหรอก ฉันแค่… อยากอยู่ที่ที่ฉันหายใจได้ไม่ต้องแข่งขันทุกลมหายใจ แต่เหมือนจะคิดผิดนิดหน่อยกองร้อยที่สองดูกระหายชัยชนะแปลก ๆ จนฉันเหนื่อยใจ”

คำพูดนั้นออกมาพร้อมรอยยิ้มเอ๋อ ๆ ประจำตัว แต่ในน้ำเสียงกลับมีบางสิ่งที่หนักแน่นกว่าที่ซูกิเคยได้ยินมาก่อน จนซูกิเพียงแต่จ้องเธอนิ่ง ๆ แล้วตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ก็แล้วแต่เธอสิ… แต่อย่าลืมว่ากองร้อยไหนก็ไม่ได้สำคัญไปกว่าตัวเธอเองนะโมนีก้า” โมนีก้าเบิกตาโตนิด ๆ ก่อนจะยิ้มหวานให้ซูกิในที่สุด ราวกับคำพูดนั้นช่วยยืนยันความคิดของเธอว่าการเลือกเส้นทางที่เหมาะกับหัวใจตัวเอง… คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว

หลังจากคุยกันเสร็จโมนีก้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ เสียงขาเก้าอี้เสียดสีกับพื้นหินขัดในห้องเงียบ ๆ ของสถานพยาบาลดังขึ้นเบา ๆ เธอยกมือจัดชายเสื้อให้เข้าที่แล้วโน้มตัวลงเล็กน้อย เอ่ยกับซูกิด้วยน้ำเสียงที่ทั้งอ่อนโยนและขี้เล่น “เธอพักผ่อนเถอะน่า… ฉันไม่กวนแล้ว เดี๋ยวฉันไปทำภารกิจประจำวันต่อก่อน ไม่งั้นจะโดนมองแรงด้วยมั้งเป็นเด็กใหม่ด้วย” เธอพูดพลางทำหน้าล้อเลียนแบบเด็ก ๆ พร้อมแลบลิ้นเล็กน้อยให้เพื่อนสาวทอมบอยที่ยังนั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง 

ซูกิเลิกคิ้ว มองเธอเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็เลือกถอนหายใจแทน ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย “ไปเถอะ… แต่กลับมาเล่าให้ฟังด้วยว่าทำอะไรบ้าง อย่าหาเรื่องใส่ตัวเองอีกล่ะ”

โมนีก้าแกล้งยกมือขึ้นทำท่าเซอร์วิสเหมือนทหาร “รับทราบค่ะคุณผู้ป่วย!” แล้วหัวเราะคิก ก่อนจะเดินไปที่ประตู เธอหยุดเล็กน้อยเหลือบตามองซูกิอีกครั้ง แววตาสีเทาเงินฉายแสงอบอุ่นจาง ๆ คล้ายจะบอกเป็นนัยว่า ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอ จากนั้นเธอก็เปิดประตูออกไป ทิ้งไว้เพียงเสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่ค่อย ๆ ไกลออกไป ขณะที่ซูกิเอนตัวลงกับหมอนอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ริมฝีปากยังคงมีรอยยิ้มเล็ก ๆ ติดอยู่ เหมือนพอใจที่เห็นเพื่อนยังมีแรงและร่าเริงพอจะเดินหน้าต่อไป

รางวัล: พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7 [TGC-10] อัสทริก เดวอน ซูกิ

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

สถานพยาบาล

Date and Time

วันที่ 2 ธันวาคม 2025 • 15.33 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

กว่ามื้อกลางวันที่มาถึงช้ากว่าปกติจะจบลงก็ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง คลีเมนทิสเป็นฝ่ายที่ทานเสร็จก่อนตามประสาพวกที่ไม่ได้ขยันกินแถมยังไม่ชอบความรู้สึกแน่นท้องสักเท่าไหร่ เรียกได้ว่าหากร่างกายไม่ได้ถูกออกแบบมาให้ต้องทานอะไรสักอย่างเข้าไปในแต่ละวันเพื่อประทังชีวิต เธอต้องลืมการมีอยู่ของอาหารเหล่านี้ไปเลยอย่างไม่ต้องสงสัย

ถึงอย่างนั้นเด็กสาวก็ไม่ได้เร่งรุดรุ่นพี่แต่อย่างไร เธอเข้าใจดีว่าแต่ละคนใช้เวลาไปกับมื้ออาหารมากน้อยไม่เท่ากัน และสำหรับชาวอิตาเลียนอย่างวินเซนโซ คาดเดาได้ว่าในวัฒนธรรมของเขามันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ประมาณหนึ่งเลยทีเดียว

ครู่เดียวหลังจากกลับมาเจอกันอีกครั้งหนึ่งสมาชิกกองร้อยที่สองและอีกหนึ่งสมาชิกกองร้อยที่สี่ก็ออกเดินอีกครา เส้นทางไปสู่สถานที่ถัดไปทำหน้าที่เป็นวิธีการย่อยอาหารได้เป็นอย่างดี มาถึงจุดหมายถึงได้ทราบว่าปลายทางคืออะไร

“ที่นี่คือสถานพยาบาลของค่ายจูปิเตอร์ ไม่ได้แช่งนะแต่รู้ไว้ก็น่าจะเป็นการดีกว่า”

บุตรีแห่งจัสติเทียไม่ได้ถือสา เพราะแม้แต่เธอเองก็ยังมีลางสังหรณ์ว่าคงจะต้องแวะมาขอความช่วยเหลือจากเหล่าพยาบาลและผู้บำบัดจากที่นี่บ่อย ๆ แน่ บางทีอาจจะบ่อยพอ ๆ กับการใช้บริการโรงฝึกเลยด้วยซ้ำ

“บุคลากรของที่นี่มีสามคน — ปราณจัล เวสท์ กับโจนส์ — ถ้าอยากจำหน้าก็ลองดูภาพที่แปะอยู่ตรงผนังเอา”

จากตอนแรกที่กำลังจะบอกว่าไม่เป็นไร คิดอีกทีมองไว้บ้างว่าใครจะเป็นคนช่วยชีวิตเธอในอนาคตก็น่าจะดีกว่า

“งั้นขอเวลาสักครู่นะคะ”

รางวัลภารกิจ

• EXP +15

Eloise HEROES

วันที่ 5 ธันวาคม 2025
เวลา 19.00 น.

รถพยาบาลฉุกเฉินแล่นเข้าสู่เขตค่ายจูปิเตอร์ ก่อนจะหยุดลงอย่างนุ่มนวลหน้าสถานพยาบาลซึ่งเป็นอาคารที่ผสมผสานความสง่างามของสถาปัตยกรรมโรมันโบราณเข้ากับความทันสมัยของการรักษาพยาบาล กำแพงหินที่แข็งแกร่งและหลังคากระเบื้องสีส้มแดงที่วางเรียงกันเป็นชั้น ๆ ดูโอ่อ่าและมั่นคง ทว่าธงที่มีสัญลักษณ์แอสคูลาปิอุสบนพื้นขาวที่โบกสะบัดอยู่ก็เป็นเครื่องยืนยันว่าที่นี่คือสถานที่แห่งการเยียวยา

ทันทีที่ประตูรถเปิดออก ร่างของโมนีก้าก็ถูกนำลงจากรถอย่างรวดเร็วเพื่อเข้าสู่ภายใน คนที่เดินมารับเคสด้วยท่าทีสงบแต่เร่งรีบคือชายหนุ่มชาวโรมันเชื้อสายอินเดียผู้มีบุคลิกอ่อนโยน ‘ปราณจัล’ หัวหน้าผู้รักษาของค่ายจูปิเตอร์และบุตรแห่งเทพแอสคูลาปิอุส

“รีบพาคนไข้ไปที่เตียงกู้ชีพด่วนที่สุด!” ปราณจัลออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างของโมนีก้าจะถูกนำเข้าไปยังส่วนลึกของสถานพยาบาลอย่างเร่งด่วน

ขณะที่ปราณจัลเริ่มดำเนินการกู้ชีพอย่างเข้มข้นนั้นเอง หญิงสาวอีกคนก็เดินเข้ามาในบริเวณโถงต้อนรับ เธอมีท่าทางที่กระฉับกระเฉง แต่ก็แฝงความซุ่มซ่ามเล็กน้อย เธอสวมชุดพยาบาลจำเป็นและดูเหมือนต้องการซักประวัติอย่างเร่งด่วน เธอแนะนำตัวว่าชื่อ เนฟร่า โจนส์ ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเอโลอิสและนักศึกษาชายอย่างรวดเร็ว

“เอาล่ะค่ะ! ฉันเนฟร่า โจนส์นะคะ เป็นผู้ช่วยพยาบาลที่นี่” เนฟร่ากล่าวเสียงดังฟังชัด “ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องรบกวน แต่ฉันต้องเก็บข้อมูลเพื่อนำไปให้คุณหมอวินิจฉัย ช่วยเล่าอาการตอนที่คุณเจอนิดนึงค่ะ”

เอโลอิสที่ยังคงยืนตัวสั่นจากเหตุการณ์ก่อนหน้าพยายามรวบรวมสติ แล้วเริ่มเล่ารายละเอียดอย่างช้า ๆ

“คือ...เรากำลังคุยกันอยู่ค่ะ จู่ ๆ คุณโมนีก้าก็หน้าซีดมาก หายใจติดขัด แล้วก็ทรุดลงไปเลยค่ะ หัวใจเต้นแรงมากตอนแรก แต่จากนั้นก็อ่อนแรงลงไปเลย...ฉันเลยเริ่ม CPR ค่ะ”

เนฟร่าจดข้อมูลลงในกระดาษอย่างรวดเร็ว แต่ก็แอบทำเสียง 'แง่ว' เบา ๆ เมื่อปากกาในมือเกือบจะหลุดมือ 

“อืม...เข้าใจแล้วค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้น “แล้วขอเบอร์ติดต่อญาติหน่อยได้ไหมคะ?”

เอโลอิสชี้ไปยังเสื้อยืดสีส้มสดใสของค่ายฮาล์ฟบลัดที่เธอสวมอยู่ พร้อมกับส่ายหน้า

“ฉันไม่ใช่ญาติของเธอค่ะ แล้วก็ไม่มีสมาร์ทโฟน” เอโลอิสกล่าว

เนฟร่ามองชุดสีส้มอย่างพิจารณา ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจในทันทีว่าเด็กสาวตรงหน้าเป็นพวกกรีกไม่ใช่โรมัน เธอจึงหันไปหาฝ่ายชายแทน

“แล้วคุณล่ะคะ?”

ฝ่ายชายยื่นกระดาษที่มีตัวเลขเขียนไว้ให้ 

“ผมมาเวอริค วอห์น ครับ นี่เบอร์ 9876234 ครับ แต่ผมก็ไม่ใช่ญาติของเธอเช่นกันครับ ผมแค่พลเมืองดีที่โทรแจ้งรถพยาบาลเฉย ๆ”

เนฟร่าก้มลงมองข้อมูลในกระดาษ ก่อนจะยักไหล่

“อืม...ได้ค่ะ งั้นก็กรอกไว้เผื่อฉุกเฉินเฉย ๆ” เธอพูดก่อนจะพยักหน้าให้ทั้งสองคน “เรียบร้อยค่ะ ข้อมูลครบถ้วนแล้ว ฉันจะนำข้อมูลนี้เข้าไปข้างในให้คุณหมอปราณจัลวินิจฉัยต่อนะคะ รบกวนทั้งสองท่านรออยู่ตรงที่นั่งด้านนอกก่อนนะคะ”

เนฟร่าเดินวุ่นวายถือเอกสารเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เอโลอิสและมาเวอริคนั่งรออยู่บนเก้าอี้ไม้ที่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบในบริเวณโถงต้อนรับ

เอโลอิสถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเล็กน้อยที่การซักประวัติจบลง เธอหันไปหาชายหนุ่มผู้มีน้ำใจคนนั้น

“ขอบคุณมากนะคะพี่” เอโลอิสกล่าวด้วยความรู้สึกผิด “เดือดร้อนพี่เลยจริง ๆ ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวแท้ ๆ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” มาเวอริคตอบ  “ต่อให้คุณไม่เรียก ถ้าผมมาเห็นผมก็ช่วยอยู่ดี”

เอโลอิสยิ้มรับด้วยความซาบซึ้งใจ

“จริงสิ!” เอโลอิสกล่าวพร้อมกับยื่นมือออกไปอย่างเป็นมิตร “ฉันเอโลอิส เพจค่ะ ธิดาแห่งเฮเฟตัส พอดีมาร่วมเทศกาลกับมาสอบ DSTOMP น่ะค่ะ”

มาเวอริคยื่นมือมาจับตอบอย่างสุภาพ

“มาเวอริค วอห์น บุตรแห่งมาร์ส ยินดีที่ได้รู้จักครับ” 

ทั้งคู่เริ่มพูดคุยกันเพื่อฆ่าเวลาและความตึงเครียดเรื่องการสอบและชีวิตในค่าย จู่ ๆ ในความเงียบสงบของสถานพยาบาลที่ได้ยินแต่เสียงเดินแผ่วเบาของเจ้าหน้าที่ เสียงท้องร้องดังสนั่นขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจใคร

โครกกกก…ครากกกก…

ใบหน้าของเอโลอิสเห่อร้อนทันที เธอหัวเราะแห้ง ๆ ด้วยความอาย

“แหะ ๆ ขอโทษด้วยค่ะ” เธอรีบกล่าว “ฉันยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยค่ะ ตั้งแต่สอบเสร็จก็มีแต่เรื่องวุ่นวาย”

“ไม่เป็นไรครับ ผมก็เริ่มหิวเหมือนกัน” มาเวอริคหัวเราะเบา ๆ อย่างเป็นมิตร

เอโลอิสทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าคาดเอว เธอดึงเอาถุงกระดาษสีน้ำตาลออกมาอย่างระมัดระวัง ภายในคือไก่ทอดเกาหลีที่เธอตั้งใจจะกินเป็นอาหารเย็น

“พอดีฉันมีนี่ค่ะ” เอโลอิสกล่าว “ไก่ทอดค่ะ...กะจะกินตอนดูพระอาทิตย์ตกดิน แต่ก็อย่างที่เห็นน่ะค่ะ”

เธอคลี่ถุงออก กลิ่นไก่ทอดหอมกรุ่นที่เคลือบซอสรสชาติจัดจ้านหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณโถงต้อนรับ เอโลอิสยื่นไก่ทอดชิ้นหนึ่งให้มาเวอริค

“พี่ทานด้วยกันไหมคะ? รอแบบนี้คงหิวแย่เลย”

มาเวอริคลังเลเล็กน้อย แต่ก็รับไก่ทอดชิ้นนั้นมาด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณมากครับ”

ทั้งคู่เริ่มแทะไก่ทอดกันอย่างเงียบ ๆ คุยกันต่อเรื่องการเรียน

“จะเข้า ม.นิวโรมเหรอ?”

“ยังไม่แน่ใจแต่มาสอบเผื่อไว้น่ะค่ะ” เอโลอิสตอบ

“แล้วสอบผ่านไหม?” มาเวอริคถามด้วยความสนใจ

“ผ่านแล้วค่ะ! ได้ 92 คะแนนเลย” เอโลอิสยิ้มอย่างภาคภูมิใจ 

ดวงตาของมาเวอริคเป็นประกายด้วยความยินดี

“โอ้! ยอดเยี่ยมมากครับ! ยินดีด้วยจริง ๆ ผมจะรอต้อนรับรุ่นน้องอย่างคุณนะ”

ทั้งคู่คุยกันฆ่าเวลาเพื่อลดความตึงเครียด คลอไปกับเสียงกระดูกไก่ที่กระทบกันเบา ๆ จนในที่สุด...

เสียงประตูเปิดออกและ ปราณจัล หัวหน้าผู้รักษาก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินในที่สุด ทั้งเอโลอิสและมาเวอริครีบลุกขึ้นยืนพร้อมกัน โดยที่เอโลอิสยังคงถือซากไก่ทอดชิ้นสุดท้ายไว้ในมือ ปราณจัลเดินมาหยุดตรงหน้าทั้งสองคน ใบหน้าของเขาแม้จะดูเหนื่อยล้าแต่ก็ฉายแววโล่งอก

“คนไข้...พ้นขีดอันตรายแล้วครับ” ปราณจัลกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบและอ่อนโยน

เอโลอิสและมาเวอริคต่างถอนหายใจออกมาอย่างแรงพร้อมกันด้วยความโล่งอก

“เธอมีอาการหัวใจวายเฉียบพลันครับ” ปราณจัลอธิบายต่อ “แต่โชคดีมากที่พวกคุณ CPR ได้ทันท่วงที ไม่อย่างนั้นคงไม่รอด แต่ตอนนี้กู้ชีพได้แล้วครับ ต้องรอดูอาการอีกหน่อยนะครับ”

เอโลอิสเอนตัวพิงกำแพงด้วยความรู้สึกโล่งอกจนแทบจะอ่อนแรงไปทั้งตัว 

“พ้นขีดอันตรายแล้ว…ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตั้งแต่มานิวโรม ฉันจะเจอเรื่องมากมายขนาดนี้” เอโลอิสพึมพำกับมาเวอริคด้วยความเหนื่อยล้า 

เธอรู้ดีว่าค่ำคืนนี้คงเป็นคืนที่ยาวนาน แต่สิ่งที่เธอต้องทำก่อนนอนแน่ ๆ คือการภาวนาให้คุณโมนีก้าหายเร็ว ๆ พร้อมกับนั่งเขียนแบบพิมพ์เขียวสำหรับอุปกรณ์ป้องกันที่ซับซ้อนที่สุดในชีวิตเธออย่างตั้งใจที่สุดเพื่อเป็นของขวัญหลังจากคุณโมนีก้าหายดี

[NPC-38] มาเวอริค วอห์น

มอบของชอบ NPC 

ไก่ทอดเกาหลี  +20 แต้มมิตรภาพ

[NPC-80] ปราณจัล

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

พาโมนีก้ามารักษาพยาบาล

@God 

Moneka HONOR

วันที่ 05 เดือน ธันวาคม ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 19.00 น. เป็นต้นไป ณ สถานพยาบาลค่ายจูปิเตอร์

โถงทางเดินของโรงพยาบาลค่ายจูปิเตอร์ยังคงเงียบงัน มีเพียงเสียงเครื่องวัดชีพจรดังแผ่วจากห้องฉุกเฉินผสมกับกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ลอยอวลทั่วอากาศ แสงไฟนีออนสีขาวซีดสะท้อนบนผนังหินอ่อนเย็นเฉียบ ตราสัญลักษณ์นกอินทรีโรมันเหนือประตูห้องฉุกเฉินจับแสงเหมือนทองคำเก่า เวลาผ่านไปราวชั่วโมง แต่ในความเงียบนั้นทุกนาทีกลับยาวนานจนเหมือนชั่วนิรันดร์

เมื่อประตูเปิดออก เสียงล้อเตียงเข็นดัง “แกร็ก” ก้องไปทั่วโถงกว้าง ร่างของหญิงสาวบนเตียงถูกเข็นออกมาอย่างช้า ๆ เธอนอนนิ่งภายใต้ผ้าห่มสีขาวที่คลุมถึงอก ผมสีน้ำตาลเข้มแซมไฮไลต์ฟ้าแผ่กระจายอยู่บนหมอนอย่างยุ่งเหยิง ใบหน้าซีดจัดแต่ยังคงมีลมหายใจบางเบาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ นั่นคือสัญญาณเล็ก ๆ ที่บอกให้เอโลอีสรู้ว่าโมนีก้ายังมีชีวิตอยู่

#เอโลอีส @Eloise 

พยาบาลสาวคนหนึ่งที่เข็นเตียงอยู่หันมายิ้มอ่อน ๆ “คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว ตอนนี้หัวใจกลับมาเต้นตามจังหวะปกติแล้วค่ะจากที่คุณหมอได้บอกก่อนหน้านี้ แต่ยังต้องดูอาการอย่างใกล้ชิดนะคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคงแต่เปี่ยมความเห็นใจ “ตอนนี้ให้ทางคนไข้พักผ่อนก่อนนะคะ พวกคุณสามารถกลับได้เลย ทางเราจะดูแลรักษาต่อให้เอง ขอบคุณทั้งสองท่านมากที่พาเธอมาทันเวลา ไม่งั้น... คงไม่ทันแน่ค่ะ” 

#เอโลอีส @Eloise 

คำพูดของพยาบาลนั้นค่อย ๆ จางไปพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ห่างออกเรื่อย ๆ เหลือเพียงกลุ่มพยาบาลที่จัดการสายระโยงระยางรอบเตียง และเสียงเครื่องช่วยหายใจที่ดังต่อเนื่องเป็นจังหวะเดียวกับแสงไฟกระพริบบนเครื่องวัดชีพจร

ภายในห้องพักฟื้น แสงสีขาวอ่อนลอดผ่านผ้าม่านลงมาบนปลายเท้า แสงนั้นแตะขอบเตียงแล้วไหลเลยไปกระทบแจกันเล็กข้างหัวเตียง ดอกไลแลคสีม่วงครามเพียงดอกเดียวตั้งอยู่ตรงนั้น กลีบของมันเคยเฉาเพราะขาดน้ำ แต่บัดนี้กลับชูช่อขึ้นเล็กน้อย ราวกับตอบรับแรงกระเพื่อมบางอย่างที่มองไม่เห็น

จังหวะเครื่องวัดชีพจร “ติ๊ก…ติ๊ก…” ดังก้องในความเงียบ ก่อนจะเร็วขึ้นเพียงเสี้ยววินาที เหมือนหัวใจของหญิงสาวเริ่มตอบสนองต่อบางสิ่งที่เรียกอยู่จากที่ไกลแสนไกล อากาศในห้องเย็นลงอย่างแปลกประหลาด ความสว่างซีดของไฟนีออนพลันกลายเป็นแสงอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย อุ่นพอจะทำให้ปลายนิ้วของหญิงสาวที่นอนนิ่งกระตุกเบา ๆ ข้างนอกหน้าต่าง ฟ้าสีเทาอมทองของโลกที่ไร้ราตรีค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเฉดอ่อนลงราวกับมีใครกำลังแต่งท้องฟ้าใหม่ เงาใบไม้เคลื่อนไหวโดยไร้ลม ดอกไลแลคสั่นระริกอีกครั้ง

โมนีก้าพักฟื้น

Moneka HONOR

วันที่ 06 เดือน ธันวาคม ปี 2025

ช่วงเย็น เวลา 18.00 น. เป็นต้นไป ณ สถานพยาบาล ค่ายจูปิเตอร์

เช้าวันถัดมา หลังจากที่โมนีก้านอนนิ่งไปหนึ่งวันเต็ม เสียงนาฬิกาและเครื่องช่วยหายใจดังเป็นจังหวะอ่อน ๆ ในห้องพักฟื้น แสงยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านบางทำให้ห้องพักฟื้นส่วนตัวทั้งห้องอาบด้วยสีทองอ่อนเหมือนผืนข้าวสุก โมนีก้าขยับนิ้วมือเล็กน้อยในขณะนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ก่อนที่เปลือกตาจะค่อย ๆ เปิดออกอย่างเชื่องช้า ภาพแรกที่เธอเห็นคือชายคนหนึ่งนั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียง ศีรษะของเลสเตอร์พิงขอบเตียง มือข้างหนึ่งของเขากุมมือเธอไว้แน่น รอยเส้นเลือดบนหลังมือของเขาแสดงถึงการอดนอน ดวงหน้าเปื้อนเงาอ่อน ๆ ของความเหนื่อย เขาดูเหมือนผ่านการเฝ้าทั้งคืนโดยไม่ขยับไปไหนเลย ความรู้สึกอุ่นชื้นจากมือของเขาไหลผ่านเข้าสู่ปลายนิ้วของเธออย่างอ่อนโยน

“เลสเตอร์…” เสียงของโมนีก้านั้นเอ่ยอย่างแหบพร่ามัวเมื่อเรียกชื่อของแฟนของตนเอง

ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น ดวงตาสีฟ้าสดนั้นวูบสว่างราวกับแสงพระอาทิตย์ส่องทะลุหมอกยามหนาวเหน็บเขามองเธออย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะรีบโน้มตัวเข้ามาหา “โมนี่! คุณตื่นแล้ว! เดี๋ยว อย่าเพิ่งพูด” เขาหยิบแก้วน้ำจากโต๊ะหัวเตียงอย่างลนลาน แล้วค่อย ๆ ประคองให้โมนีก้าดื่มด้วยมือของตนเองที่สั่นเล็กน้อย “ดื่มก่อนนะ ค่อย ๆ เดี๋ยวจะสำลัก”

เมื่อโดนป้อนน้ำโมนีก้าก็ดื่มมันช้า ๆ ความเย็นสดชื่นนั้นทำให้ลำคอที่แห้งผากรู้สึกดีขึ้น และตอนที่ดื่มเสร็จเธอก็พยายามพูด แต่เสียงของโมนีก้าก็ยังแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน “ขอโทษนะ... ฉันทำให้คุณต้อง...”

“อย่า—อย่าเพิ่งพูดอะไรแบบนั้นนะ” เสียงของเลสเตอร์เข้มขึ้นตัดคำของโมนีก้าทันทีจนเธอต้องเงียบไป เลสเตอร์สบตาเธอตรง ๆ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยแววตำหนิแต่แฝงความห่วงใยอย่างปวดร้าว “ผมเป็นห่วงแทบคลั่งเลยรู้ไหม คุณหัวใจหยุดเต้นไปจริง ๆ หมอพูดแบบนั้นต่อหน้าผมเลยตอนผมมาอ่ะ ผมคิดว่าคุณจะ...” เขาหยุดพูดแค่ตรงนั้น ราวกับไม่อยากเอ่ยคำที่กลัวที่สุดออกมา เขาสูดหายใจแรง ขยับมือจับมือเธอแน่นขึ้น “โมนีก้า... คุณคิดว่าตัวเองเป็นเครื่องจักรทำงานหรือไง? ทำงานจนล้มขนาดนี้ ผมโมโหมาก ๆ สติแทบแตกตอนรู้เรื่อง คุณรู้ไหมว่าทำให้ผ—” เขาหยุดอีกครั้ง เสียงสั่นอย่างหงุดหงิดในความเป็นห่วง “เซเรสมาหาคุณไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะกฎของเหล่าเทพเรื่อง... แต่ผมมาหาได้ เพราะผมเป็นแฟนคุณ เข้าใจไหม?”

โมนีก้าหลุบตามองเลสเตอร์ ดวงตาสีเงินบริสุทธิ์วาวสะท้อนแสงจากเครื่องมอนิเตอร์ภายในห้องพักฟื้นคนไข้ เธอขยับยิ้มบางส่งให้เลสเตอร์กับสิ่งที่ได้รับรู้เมื่อครู่ “คุณพูดเหมือนกำลังบ่นเลยนะ...”

“เพราะผมกำลังบ่นอยู่จริง ๆ ไง!” เขาโพล่งทันที สีหน้าของเลสเตอร์เต็มไปด้วยความเคร่งเครียดแบบตลกร้าย “โมนีก้าคุณกำลังแบกโลกของมนุษย์ที่ไร้สติไว้บนบ่าหรือยังไงฮะ ทำไมไม่คิดถึงตัวเองบ้าง!”

“คุณก็ยังหลงตัวเองเหมือนเดิมด้วย...” โมนีก้าเบือนหน้าหนีเล็กน้อย เพราะเสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกมาท่ามกลางความแห้งในลำคอ

พอเห็นและได้ยินเสียงหัวเราะนั้นเลสเตอร์ก็ยักคิ้วพลางยิ้มจาง ๆ ให้กับโมนีก้า “ผมไม่ได้หลงตัวเอง ผมแค่รู้ว่าผมเจ๋งพอจะมาดูแลแฟนตัวเองนะครับ” เขายื่นมือขึ้นแตะผมของโมนีก้าอย่างระมัดระวัง “แต่คราวหน้า ถ้าคุณคิดจะสลบอีก บอกผมก่อนนะ ผมจะเตรียมใจไว้ก่อน จะได้ไม่ตื่นกลางดึกแล้วคิดว่าผมเสียคุณไปแล้วอีก” สัมผัสจากมือของเลสเตอร์นั้นอบอุ่นจนโมนีก้าอดรู้สึกดีไม่ได้ “ฉัน...ไม่ได้อยากให้คุณเป็นห่วงขนาดนั้นนะ”

“ผมจะไม่ให้เป็นห่วงแฟนแล้วจะให้เป็นห่วงใครล่ะครับ?” เลสเตอร์พูดพลางแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ “ผมมีลูกกับเพื่อนให้ห่วงเยอะแยะ แต่แฟนผมมีคนเดียวเท่านั้นนะ” น้ำเสียงเขาออกจะภาคภูมิใจเสียจนคนฟังหน้าแดงไปทั้งซีก โมนีก้าพยายามกลั้นยิ้มแต่ไม่สำเร็จ ใบหน้าซีด ๆ ของเธอเริ่มขึ้นสีระเรื่อ เลยแก้เขินด้วยการยื่นมือไปดึงแก้มเขาเบา ๆ ทั้งที่แรงยังไม่กลับมาเต็มที่ “คุณนี่มัน... พ่อหนุ่มพระอาทิตย์จอมเจ้าชู้จริง ๆ หยอดเก่งตลอดเลยนะ”

เลสเตอร์ยกคิ้วสูงอย่างท้าทายเพราะโมนีก้าทำแบบนั้น “เจ้าชู้เหรอ? ผมเรียกว่ามีพรสวรรค์ในการทำให้คนหลงเสน่ห์ต่างหากครับ”

“สมัยก่อนคุณก็เจ้าชู้จริง ๆ นั่นแหละ” โมนีก้าพูดแซวต่อ เสียงของเธอก็ยังคงแหบแห้งแต่ก็ยังแฝงความอบอุ่นอย่างเห็นได้ชัด “แค่ตอนนี้ดีขึ้นหน่อย เพราะฉันไม่ให้มีโอกาสได้ทำ”
เลสเตอร์เลยยกมืออีกข้างขึ้นยอมจำนน “ครับ ๆ แม่สาวไลแลคของผมพูดอะไรก็ถูกหมด” จากนั้นจึงลดน้ำเสียงลงนุ่มกว่าเดิม “เหนื่อยมากใช่ไหม?”
“เหนื่อยสิ..” เธอตอบพลางหลับตาแผ่ว “แม่มาไม่ได้ใช่ไหมคะ...” 

เลสเตอร์จึงให้คำตอบด้วยการส่ายศีรษะช้า ๆ “ใช่ แม่ของเธอเทพีเซเรสมาไม่ได้ตามกฎห้ามเจอลูกนั้นแหละ ฝากความคิดถึงกับความเป็นห่วงที่มีโคตรมากมาเท่านั้น เธอบอกว่าอยากให้คุณพักยาว ๆ อย่าเพิ่งห่วงโลกทั้งใบอีกสักพัก” เขาวางมือไว้ข้างหมอนก่อนจะหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม แหวนโลหะสีเงินเข้มที่ประดับอัญมณีสองสีตรงกลางสีน้ำเงินและสีทอง เหมือนพลังของฟ้าผ่ากับดวงอาทิตย์สลับหมุนวนในนั้น “ผมเกือบลืมเลย นี่เป็นของรางวัลที่คุณต้องได้จากกิจกรรม ลูดี โรมานี ที่ผ่านมา แหวนเคลื่อนย้ายจากเทพีเฮร่า ผมได้มาสักพักแล้ว แต่...ลืมเอามาให้” แสงของแหวนวสงนั้นสะท้อนกับแสงไฟห้องพยาบาลจนเกิดเงาสีฟ้าทองส่องผ่านใบหน้าของโมนีก้า เธอเอื้อมมือรับมันไว้ช้า ๆ น้ำหนักของแหวนดูเบา แต่กลับรู้สึกได้ถึงพลังแฝงอยู่ภายใน

“สวยมากเลย...” เธอกระซิบเบา “ไว้ฉันมีโอกาสจะส่งของไปถวายพระนาง ฝากขอบคุณด้วยนะ”

คำตอบนั้นทำให้เลสเตอร์ยิ้มเอ็นดู “ฝากขอบคุณแทนเธอได้ก็เท่านั้นแหละ แต่พระนางคงจะจำเธอได้แน่ ดูสิ เทพีเฮร่าคงหัวเราะทั้งวันแน่”

“คุณนี่นะ...” โมนีก้าอดหัวเราะไม่ได้ เสียงหัวเราะของเธออ่อนแรงแต่สดใสพอจะทำให้บรรยากาศทั้งห้องสว่างขึ้นอย่างประหลาด กลิ่นไลแลคและเบอร์รี่หวานจากผิวของเธอลอยอบอวลรวมกับกลิ่นยาในอากาศจนกลายเป็นกลิ่นอุ่น ๆ ของชีวิตที่กลับมาอีกครั้ง

ช่วงเวลานั้นแสงจากหน้าต่างบานสูงเริ่มอาบเข้ามาในห้องพักฟื้นจนส่องถึงปลายเตียง เงาสีทองอุ่นสะท้อนบนผิวแก้วน้ำและขอบแหวนที่วางอยู่ข้างหมอน เสียงเครื่องมอนิเตอร์เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ สอดรับกับเสียงหายใจของหญิงสาวที่เริ่มกลับมาเป็นปกติ เลสเตอร์ยังคงนั่งพิงเก้าอี้ไม้ตัวเดิม มือของเขายังวางอยู่ใกล้มือของโมนีก้าไม่ยอมขยับไปไหน “คุณจะอยู่อีกนานไหม?” เสียงของโมนีก้าเอ่ยถามแบบแผ่วแต่เต็มไปด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเช่นเคย ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนเงาของชายหนุ่มที่เธอมองอยู่

เลสเตอร์หันมามอง พลางยักไหล่เบา ๆ “ความจริงก็อยากอยู่จนกว่าคุณจะออกจากโรงพยาบาลเลยด้วยซ้ำ”

“ไม่จำเป็นหรอก คุณเฝ้ามาทั้งคืนแล้ว ฉันจะใช้พลังอีกหน่อย เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง เป็นลูกเซเรสนะ ฟื้นตัวเร็วอยู่แล้ว” โมนีก้าเอ่ยยิ้ม ๆ มองเลสเตอร์ เขาเลยก้มลงมองเธออย่างดื้อรั้น “ก็ได้...งั้นผมขออยู่เฝ้าอีกแป๊บหนึ่งแล้วกัน ถ้าหลับก็หลับตรงนี้แหละ” น้ำเสียงนั้นดูจะยอมแต่สายตาไม่ยอมสักนิด

โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ กับปฎิกิริยานั้นแล้วเอื้อมมือไปหยิบแท็บเล็ตดีไซน์โลหะสีเงินขึ้นมาจากโต๊ะหัวเตียงท็บเล็ตเดดาลัสของเธอนั้นเองเป็นเครื่องมือสื่อสารอัจฉริยะของพวกเดมิก็อด เธอจิ้มหน้าจออย่างคล่องแคล่ว แม้ปลายนิ้วยังมีสายแปะวัดชีพจรติดอยู่ก็ตาม เสียงติ๊ดเบา ๆ ดังขึ้นหลายครั้ง ก่อนข้อความบนจอสว่างขึ้น “งึม ๆ … พอดีฉันจะแจ้งคนอื่นหน่อยว่าฉันปลอดภัยดีน่ะ...” เธอพึมพำเบา ๆ ขณะพิมพ์ “แล้วก็...ขอให้ใครสักคนรับงานฉันไปทำแทนที ฉันยังไม่ได้ส่งของเลย” ในขณะที่เลสเตอร์ก็ชะโงกหน้ามาดูจนแทบจะชนกันอยู่แล้ว “ของอะไรอีกล่ะ?”

“สั่งทำของน่ะ แต่ตอนนี้ไปไม่ได้แล้ว เดี๋ยวโอนกรรมสิทธิ์ให้คนอื่นทำแทนละกัน” เธอตอบเสียงเรียบพลางลากนิ้วส่งคำสั่งอัตโนมัติในหน้าระบบ จนเลสเตอร์มองจอนั้นอย่างเอ็นดู พร้อมกับยิ้มขำในท่าทีมุ่งมั่นของเธอ “ดีมากเลย โมนี่ ผมดีใจที่อย่างน้อยคุณก็เลือกจะพักบ้าง ไม่งั้นคงต้องอัญเชิญเทพีเซเรสมาลากตัวคุณไปพักเองแน่ ๆ”

“พักเพราะไม่ไหวต่างหาก...” โมนีก้าเอ่ยแล้วถอนหายใจ “ไม่งั้นคนแถวนี้คงร้องไห้”

เลสเตอร์เชิดหน้าเล็กน้อยทันทีเหมือนคนถูกยกยอ “ผมก็คิดอยู่แล้วว่าถ้าคุณไม่ฟื้น ผมคงกลายเป็นคนที่ทำได้แต่บทกวีโศกศัลย์ไฮกุสัลลาปังคพิสัยไปทั้งชีวิตแน่ ใครบ้างจะไม่ร้องไห้ถ้าคนรักของเทพพระอาทิตย์ต้องล้มลง” 

“ดูพูดเขา…” โมนีก้ากลอกตาแล้วหัวเราะพลางส่ายหัวไปมาแบบไม่เชื่อหรอก

“ก็ผมพูดความจริงน่ะสิ คุณมิวส์ของผม” เขายกคิ้วอย่างภูมิใจบนใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่เห็นหรือว่าแสงอาทิตย์วันนี้สดใสขึ้นเพราะใครน่ะครับคนแถวนี้”

“เพราะคุณหลงตัวเองไม่เลิกนั่นแหละไม่ใช่เพราะฉัน” เธอสวนกลับในทันทีแต่เสียงยังขบขับและแววตาแอบหัวเราะ เขาเลยเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วยิ้มกว้างขึ้น “อ้อ ถ้าคุณพูดแบบนี้อีกนิด ผมอาจจะคิดว่าตัวเองหายเหนื่อยจากการเฝ้าทั้งคืนแล้วก็ได้นะ”

โมนีก้าเบือนหน้าหนีเพื่อกลั้นยิ้มกับคำนั้น แต่สุดท้ายก็หลุดหัวเราะออกมาจนได้ เสียงหัวเราะของเธอคล้ายระฆังเงินที่ดังสะท้อนเบา ๆ ไปทั่วห้องพักฟื้น แสงช่วงเวลากลางวันสีทองที่ลอดผ่านม่านบางทาบลงบนผมของทั้งคู่ จนกลายเป็นภาพอบอุ่นที่ทั้งโรงพยาบาลคงไม่อาจเก็บไว้ในความทรงจำได้ครบถ้วน สงของชีวิตที่ค่อย ๆ กลับคืนมาอีกครั้ง ทั้งในตัวโมนีก้า และในดวงตาของเลสเตอร์ที่มองเธอด้วยรอยยิ้มเงียบ ๆ

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน ธันวาคม ปี 2025

ช่วงบ่าย เวลา 13.00 น. เป็นต้นไป ณ สถานพยาบาล

บ่ายวันที่ 10 ธันวาคม แสงแดดเหนือค่ายจูปิเตอร์อ่อนนุ่มจนแทบคล้ายฤดูใบไม้ผลิแม้จะเป็นช่วงฤดูหนาวก็ตาม แสงสีทองลอดผ่านบานหน้าต่างของโรงพยาบาลหลวง กระทบพื้นหินอ่อนสีอ่อนจนส่องประกายอบอุ่น บรรยากาศของวันนั้นสดใสพอ ๆ กับอารมณ์ของหญิงสาวที่กำลังเก็บข้าวของอยู่บนเตียงคนไข้ โมนีก้าในเสื้อโค้ทผ้าสีครีมอ่อนกับกางเกงยีนส์เข้ารูป กำลังจัดกระเป๋าสะพายใบเล็กอย่างใจเย็น เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่มีไฮไลต์สีฟ้าอิเล็กทริกสะท้อนแสงอาทิตย์จนดูเหมือนล้อมด้วยประกายฝุ่นเงิน ทุกการเคลื่อนไหวของเธอดูเบากว่าครั้งก่อนมาก ร่างกายเริ่มฟื้นเต็มที่แต่อารมณ์กลับซับซ้อนกว่าที่คิดในช่วงนี้

“บางที...” เธอพึมพำเบา ๆ ขณะรูดซิปกระเป๋า “อาจจะชวนเลสเตอร์ไปกินข้าวด้วยกันก็ดี... หรือไม่ก็ไปไหว้เทพจูปิเตอร์สักหน่อย” โมนีก้าพึมพำแบบนั้นเพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาเลสเตอร์อยู่เป็นเพื่อนเธอในทุกบ่ายของวัน เขามาบ่นเรื่องร้อยแปดพันเก้า ซึ่งมันก็น่ารำคาญแต่ก็น่าเอ็นดูไปด้วย

ยังไม่ทันจะคิดจบ เสียงประตูเลื่อนเบา ๆ ก็ดังขึ้น เลสเตอร์เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มกว้าง ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายราวกับท้องฟ้าเพิ่งเปิดหลังฝน “อ้า…ในที่สุดก็ไม่ต้องเห็นคุณในชุดคนป่วยสักที” เขาเอ่ยอย่างโล่งอก “พระอาทิตย์ในใจผมเหมือนได้ขึ้นท้องฟ้าอีกครั้งเลยนะ”

โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ พลางสะบัดหัวน้อย ๆ กับคำพูดนั้น “พูดเวอร์ไปเถอะคุณน่ะ”

“เวอร์อะไรกันครับ นี่คือคำพูดแห่งความจริงทั้งนั้น” เลสเตอร์เอ่ยแล้วยักคิ้วอย่างภาคภูมิ “หรือจะให้ผมแต่งเพิ่มอีกสักบทดี”

“ไม่ต้องเลยค่ะเลสเตอร์” โมนีก้ารีบสวนเสียงเรียบแต่แฝงรอยยิ้ม ก่อนจะถามต่ออย่างช้า ๆ “ว่าแต่ วันนี้คุณว่างไหม?”

เลสเตอร์เลิกคิ้วทันที “ว่างแน่นอน ถ้ามีคุณ โลกทั้งใบผมก็ต้องว่างให้อยู่แล้วไหมครับ”

โมนีก้ากลั้นหัวเราะก่อนพูดต่อ “ฉันอยากไปสั่งของที่ร้านค้าสักหน่อย แล้วก็อยากไปไหว้เทพจูปิเตอร์ด้วย” คำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัยกับการที่แฟนสาวของตนเองจะไปไหว้เทพจูปิเตอร์  “หืม ไปไหว้เทพจูปิเตอร์เหรอ? มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า?”

คำถามนั้นทำให้โมนีก้าส่ายหัวช้า ๆ จนเส้นผมพลิ้วตามแรงลมอ่อนจากหน้าต่าง “ไม่แน่ใจค่ะ แค่รู้สึกว่า...ควรไป มันจะดีขึ้นน่ะ” เลสเตอร์นิ่งไปครู่หนึ่งกับปฎิกิริยาการตอบกลับนั้นแม้ว่าจะเป็นห่วงแต่เหมือนจะมีอะไรบางอย่างละมั้ง แต่โมนีก้าก็ไม่ได้กังวนจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเสียหน่อย ก่อนเขาจะพยักหน้า “ก็ได้ ถ้าคุณอยากไป ผมจะไปด้วย” เขากล่าวเรียบง่าย แต่แฝงรอยยิ้มอบอุ่นในน้ำเสียง ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินทางออกจากห้องพักฟื้นแล้วเดินออกจากสถานพยาบาลของค่ายจูปิเตอร์ไปด้วยกัน

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5

Kai -

15:45 น. สถานพยาบาล (12/12/2025)

ธงขาวประทับตราคทาที่มีงูพันเกลียวหรือสัญลักษณ์แห่ง ‘แอสคูลาปิอุส’ โบกสะบัดอยู่เหนืออาคารทรงโรมันหลังคากระเบื้องสีแดงอิฐ บ่งบอกสถานะของสถานที่แห่งนี้ได้อย่างชัดเจน ไคก้าวตามหลังโนอาห์เข้าไปด้านใน สัมผัสแรกที่ได้รับไม่ใช่กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึกเหมือนโรงพยาบาลทั่วไป แต่เป็นกลิ่นหอมเย็นสดชื่นของสมุนไพรและเครื่องเทศเลมูเรียนที่ช่วยให้จิตใจสงบลง

ภายในห้องโถงสีขาวสะอาดตา แสงแดดอุ่น ๆ ลอดผ่านหน้าต่างบานไม้เข้ามาตกกระทบกับชั้นวางขวดยาที่จัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบระดับมิลลิเมตร ไคกวาดตามองป้ายชื่อยา—เนคทาร์, แอมโบรเซีย, ยาหอมจากยูนิคอร์น—ทุกอย่างถูกแยกหมวดหมู่ไว้อย่างดีเยี่ยมจนน่าประทับใจ สำหรับคนเจ้าระเบียบอย่างเขา ที่นี่ดูน่ารื่นรมย์กว่าลานฝึกฝุ่นตลบเมื่อครู่เป็นไหน ๆ

“เงียบสงบดีนะครับ” ไคเปรยขึ้นพลางมองเตียงพยาบาลที่ปูผ้าตึงเปรี๊ยะไม่มีรอยยับ “สะอาดสะอ้าน สมกับที่เป็นสถานที่รักษาชีวิต”

“ตอนนี้มันเงียบเพราะยังไม่มีคนเจ็บหนัก” โนอาห์ตอบเสียงเรียบ พิงไหล่กับกรอบประตูพลางกอดอกมองรุ่นน้อง “แต่หลังจากจำลองซ้อมรบ หรือกลับจากภารกิจเสี่ยงตาย ที่นี่จะวุ่นวายจนนายจินตนาการไม่ออกเลยล่ะ หัวหน้าแพทย์อย่างคุณปราณจัล หรือคุณลูปิน แทบจะไม่ได้พัก”

“ผมหวังว่าตัวเองคงไม่ต้องมารบกวนเวลาพักผ่อนของพวกเขานะครับ” ไคพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความถือดีไว้ลึก ๆ “การบาดเจ็บคือผลลัพธ์ของความผิดพลาดในการคำนวณ หรือไม่ก็ความอ่อนแอ... ซึ่งผมพยายามหลีกเลี่ยงทั้งสองอย่าง”

โนอาห์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง มุมปากยกยิ้มคล้ายจะเอ็นดูในความมั่นใจนั้น “พูดได้ดี แต่จำไว้นะไค แม้แต่นักรบที่เก่งที่สุดในกองร้อยที่หนึ่งก็ยังมีแผลเป็น... บางครั้งแผลเป็นก็ไม่ใช่เครื่องหมายของความผิดพลาด แต่เป็นหลักฐานว่านายรอดชีวิตมาได้เพื่อสู้ต่อ”

ไคชะงักไปเล็กน้อยกับคำสอนที่คาดไม่ถึง เขามองสบตากับรุ่นพี่ตรงหน้า ก่อนจะพยักหน้ารับช้า ๆ อย่างให้เกียรติ “ผมจะจำไว้ครับ พี่โนอาห์”

“ดี” โนอาห์ผละออกจากกรอบประตู “ไปกันต่อเถอะ ก่อนที่นายจะเริ่มวิจารณ์การจัดวางขวดยาบนชั้นนั้นว่าสีไม่ไล่โทนกัน”

“ผมเพิ่งจะคิดเรื่องนั้นพอดีเลย” ไคหลุดยิ้มออกมาบาง ๆ ยอมรับความจริงข้อนั้นแต่โดยดี ก่อนจะเดินตามคนนำทางออกไปสู่จุดหมายถัดไป

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• ทัวร์สถานพยาบาล EXP +15
  

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ โนอาห์ คลาร์ก +5