Infirmary ⋘ สถานพยาบาล ⋙

Infirmary

⋘ สถานพยาบาล ⋙

สถานพยาบาลของค่ายจูปิเตอร์ ไม่ได้เป็นเพียงอาคารอิฐปูนธรรมดาแต่เป็นการผสมผสานอย่างลงตัวระหว่างความสง่างามของสถาปัตยกรรมโรมันโบราณเข้ากับฟังก์ชันการใช้งานที่ทันสมัยสำหรับการรักษาพยาบาล ภายนอกอาคารสะท้อนกลิ่นอายของโรมโบราณได้อย่างชัดเจน ด้วยกำแพงหินที่แข็งแกร่งและหลังคากระเบื้องสีส้มแดงที่วางเรียงกันเป็นชั้น ๆ ราวกับตึกรามบ้านช่องในยุคจักรวรรดิ เสาหินขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านรับน้ำหนักหลังคา สร้างความรู้สึกโอ่อ่าและมั่นคงให้กับผู้มาเยือน

หน้าต่างไม้บานเล็ก ๆ ที่ปิดสนิทช่วยให้บรรยากาศภายในดูสงบและเป็นส่วนตัว ธงที่มีสัญลักษณ์แอสคูลาปิอุสบนพื้นขาวโบกสะบัดอยู่เหนืออาคาร เป็นเครื่องยืนยันถึงจุดประสงค์ของการเป็นสถานที่แห่งการเยียวยา ทว่าเมื่อก้าวเข้ามาภายใน คุณจะสัมผัสได้ถึงความทันสมัยที่ถูกซ่อนเร้นไว้ภายใต้เปลือกนอกแบบโรมันโบราณ

แสงสว่างจากหน้าต่างบานใหญ่และโคมไฟที่ให้แสงนุ่มนวลช่วยขับเน้นบรรยากาศที่สะอาดและปลอดโปร่ง แม้จะไม่มีอุปกรณ์ไฮเทคเหมือนโรงพยาบาลในนิวโรม แต่การจัดวางเวชภัณฑ์ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นขวดยาเนคทาร์ แอมโบรเซีย ยาหอมจากยูนิคอร์นหรือเครื่องเทศเลมูเรียน ล้วนถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบและเข้าถึงง่าย บ่งบอกถึงระบบการจัดการที่เป็นมืออาชีพและมีประสิทธิภาพ เตียงพยาบาลที่เรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน ตลอดจนเครื่องมือแพทย์พื้นฐานที่จำเป็น ล้วนถูกคัดสรรมาเพื่อรองรับการรักษาอาการบาดเจ็บของเหล่านักรบกึ่งเทพ

สถานพยาบาลแห่งนี้จึงเป็นมากกว่าแค่ "สถานที่รักษา" แต่เป็นสัญลักษณ์ของความหวังและจุดพักพิงที่ผสมผสานอดีตและปัจจุบันเข้าไว้ด้วยกันอย่างกลมกลืน ที่ซึ่งเวทมนตร์โบราณแห่งการรักษาของปราณจัล บุตรแห่งแอสคูลาปิอุส ผสานกับการดูแลเอาใจใส่ที่ทันสมัย เพื่อฟื้นฟูร่างกายและจิตใจของเหล่ากึ่งเทพแห่งค่ายจูปิเตอร์ให้พร้อมกลับไปเผชิญหน้ากับอันตรายอีกครั้ง

Healer name list

⋘ บุคลากรภายในสถานพยาบาลค่ายจูปิเตอร์ ⋙

ปราณจัล
วันเกิด 24 กันยายน ค.ศ.1997

ปรานจัลเป็นกึ่งเทพโรมันเชื้อสายอินเดีย บุตรของเทพแอสคูลาปิอุส ซึ่งเป็นเทพแห่งการรักษา ด้วยสายเลือดนี้ เขาจึงมีความสามารถพิเศษในการใช้เวทมนตร์การรักษา และเขาก็ยังเป็นหัวหน้าผู้รักษาเพียงคนเดียวที่มีชื่ออยู่ในค่ายจูปิเตอร์ นอกเหนือจากความสามารถแล้ว ปรานจัลยังเป็นคนที่มีบุคลิกที่อ่อนโยน ใจดี และซื่อสัตย์ ซึ่งทำให้เขากลายเป็นที่พึ่งพิงของเหล่าผู้บาดเจ็บในยามสงครามและการต่อสู้ การปรากฏตัวของเขาในหนังสือ The Tyrant's Tomb แสดงให้เห็นถึงบทบาทสำคัญในการดูแลอพอลโล และการทำหน้าที่ดูแลผู้บาดเจ็บหลังจากสิ้นสุดการต่อสู้ แม้ว่าเขาจะเป็นชาวโรมัน แต่เขากลับเรียกชื่อบิดาในแบบกรีกว่า "แอสคลีเพียส" ซึ่งเป็นรายละเอียดที่น่าสนใจเกี่ยวกับตัวละครของเขา

ลูปิน เวสท์
วันเกิด 30 ตุลาคม ค.ศ. 2000

ด้วยวัย 15 ปี ลูปิน เวสท์ บุตรชายแห่งจูเวนตัสเดินทางออกจากบ้านหมาป่าด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า ทว่าเขากับพลาดท่าถูกอสุรกายแย่งชิงจดหมายยืนยันตนเข้ากองร้อยไปอย่างน่าเสียดาย ทำให้ไม่สามารถบรรจุเข้ากองร้อยได้อย่างที่ใจต้องการและแม้ว่าหนทางข้างหน้าจะดำมืด แต่ด้วยความช่วยเหลือจากแม่ทัพของค่ายในขณะนั้นก็ทำให้เขาได้เข้ามาเป็นผู้ช่วยภายในสถานพยาบาลประจำค่ายแทนการเป็นสมาชิกกองร้อยตามทั่วไป - ลูปินเป็นคนใจดี เขาสุภาพ มารยาท ช่างเกรงอกเกรงใจ แต่กลับมีด้านที่เจ้ากี้เจ้าการเมื่อพูดถึงการรักษาคนไข้

เนฟร่า โจนส์
วันเกิด 2 มีนาคม ค.ศ. 1999

ไม่มีใครรู้ว่าใครคือเจ้าของสายเลือดต้นแบบที่ไม่น่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างของค่ายจูปิเตอร์คงไม่พ้นเนฟร่า จากสาวบ้านรวยตกลงมาสู่เส้นทางแสนลำบากของการเป็นครึ่งเทพ เดิมทีเธอเคยเชื่อว่าการเป็นคนพิเศษจะนำมาซึ่งความสะดวกสบาย แต่เมื่อความจริงไม่เป็นเช่นนั้น เธอก็ตัดสินใจทำสิ่งที่ถูกจารึกไว้ในข้อห้ามของค่ายอย่างการกินจดหมายรับรองโดยหวังว่าจะได้ถูกดีดออกจากเมือง แต่ผลลัพธ์ดูจะไม่เป็นไปตามที่หวัง เธอถูกเขี่ยให้มาเป็นพยาบาลจำเป็นภายในสถานพยาบาลโดยไร้ทางต่อต้าน - เนฟร่าเป็นสีสันเพียงหนึ่งเดียวของสถานพยาบาลท่ามกลางคนเงียบขรึมทั้งสองคน เธอมักจะทำเสียงดัง หลายครั้งก็ซุ่มซ่าม แต่ก็มีด้านที่ชอบปกป้องและทำความเข้าใจคนรอบข้างจนถูกเรียกว่าเป็นผู้รักษาจิตใจมากกว่ากายภาพ

( อาจพบเห็นบุตรหรือธิดาอะพอลโล่เวียนมารักษาในบางโอกาส)

Moneka HONOR

วันที่ 08 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ สถานพยาบาล เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (พบ ซูกิ)

ประตูไม้สีอ่อนถูกผลักเปิดอย่างช้า ๆ กลิ่นสะอาดของน้ำยาฆ่าเชื้อผสมกับกลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ ลอยอบอวลในห้องพักผู้ป่วย ข้างในเงียบสงบ มีเพียงเสียงนกจากหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ให้ลมพัดเข้ามา ผ้าม่านสีขาวพลิ้วเบาไปตามแรงลม แสงแดดยามบ่ายลอดเข้ามาแต่งแต้มบรรยากาศให้ดูอบอุ่น ซูกินั่งเอนอยู่บนเตียงไม้สไตล์โรมัน ข้างเตียงมีขวดน้ำวางไว้ เธอกำลังหยิบขึ้นมาจิบเล็กน้อยเมื่อเสียงประตูดังขึ้นพอดี ดวงตาคมเข้มตวัดมองไปทางนั้นก่อนจะแนบสายตาอ่อนลงเมื่อเห็นโมนีก้าเดินเข้ามา

โมนีก้าในชุดกระโปรงเหมือนเดิมก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใส มือยังคงจับประตูไว้ครู่หนึ่งก่อนปล่อยช้า ๆ เธอยกมือปัดเส้นผมที่หล่นลงมาบังแก้มเล็กน้อยแล้วก้าวเข้าไปใกล้ เต็มไปด้วยความคิดถึงและความห่วงใย

“เป็นยังไงบ้างอ่ะซูกิ” โมนีก้าเอ่ยเสียงหวานอย่างพยายามทำให้บรรยากาศสดใสขึ้น “สามวันแล้วนะ อาการดีขึ้นยัง?” ซูกิหัวเราะเบา ๆ แม้สีหน้าจะยังซีดอยู่บ้างแต่แววตากลับสดใส “ดีขึ้นแล้วล่ะ อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกเหมือนกระดูกจะหักทุกครั้งที่ขยับเหมือนวันแรก” เธอวางแก้วน้ำลง พลางใช้แขนที่ไม่บาดเจ็บยันตัวลุกขึ้นนั่งตรงขึ้นเล็กน้อย

โมนีก้าเลยเดินเข้ามาข้างเตียง นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ใกล้ ๆ แล้วยกมือแตะหลังมือเพื่อนสาวเบา ๆ แววตาเป็นประกายอย่างโล่งใจ “ก็ดีแล้วสิ… ฉันนึกว่าจะต้องลากเธอออกไปเที่ยวไม่ได้อีกซะแล้ว”

ซูกิส่ายหัวนิด ๆ “ยังไงก็ยังไม่หายดีหรอก แต่เห็นหน้าเธอทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย” โมนีก้ายิ้มกว้างขึ้นจนดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงแดดเป็นประกายอบอุ่น ราวกับแค่การมาเยี่ยมครั้งนี้ก็พอจะทำให้ทั้งสองลืมความหนักหน่วงของศึกที่เพิ่งผ่านไป หลังจากนั้นเธอก็ถอนหายใจยาวเหมือนปลดความกดดันในใจออกมากับลมอุ่น ๆ ที่เล็ดลอดเข้ามาจากหน้าต่าง เธอหันไปสบตาซูกิ ดวงตาสีเทาเงินสว่างวาบขึ้นมาเล็กน้อยเหมือนกำลังซ่อนบางอย่างในใจ ก่อนเอ่ยถามเสียงเบาแต่ชัดเจน

“ซูกิ… รู้หรือยังว่าเธอได้อยู่กองร้อยไหน?”

ซูกิที่ยังมีผ้าพันแผลพาดตรงไหล่ขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้มแม้สีหน้าจะยังไม่เต็มร้อย “รู้แล้วสิ… ฉันได้อยู่กองร้อยที่หนึ่ง” น้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจ กองร้อยที่หนึ่งคือสุดยอดของค่าย ใคร ๆ ก็รู้ว่าที่นั่นคือที่รวมคนเก่งที่สุด โมนีก้าเงยหน้าขึ้นหัวเราะเบา ๆ สั่นศีรษะน้อย ๆ ก่อนจะตอบกลับ “งั้นฉันต่างออกไปหน่อยนะ… ฉันได้อยู่กองร้อยที่สอง ไม่ได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ ด้วย” เธอพูดพลางยักไหล่เหมือนไม่คิดมาก แต่ในแววตากลับฉายความรู้สึกที่ลึกกว่านั้น ทั้งความโล่งใจและความดื้อรั้นผสมกัน

ซูกิเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ มองโมนีก้าแล้วพ่นลมหายใจออกมา “ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยก็ติดกัน… กองร้อยหนึ่งกับกองร้อยสองอยู่ใกล้กันมาก เวลาอยากเจอกันก็ไม่ยาก” เธอหยุดไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิม “แต่แปลกนะ ฉันนึกว่าเธอจะได้กองร้อยหนึ่งด้วยซ้ำดูจากสิ่งที่เธอทำระหว่างทาง ฉันไม่เห็นใครฆ่าก๊อบลินสามสิบกว่าตัวได้ชิล ๆ แบบเด็ดผักเหมือนเธอ”

โมนีก้าได้ยินแบบนั้นกลับส่ายหัวทันที หน้าสวย ๆ ทำเป็นบึนิด ๆ แล้วหันหน้าหนีเหมือนเด็กดื้อ “ไม่หรอก ฉันไม่อยากอยู่หรอกกองร้อยที่หนึ่งน่ะ… เก่งก็จริงแต่ก็เข้มงวดเกินไป ไม่เหมาะกับฉันหรอก ฉันแค่… อยากอยู่ที่ที่ฉันหายใจได้ไม่ต้องแข่งขันทุกลมหายใจ แต่เหมือนจะคิดผิดนิดหน่อยกองร้อยที่สองดูกระหายชัยชนะแปลก ๆ จนฉันเหนื่อยใจ”

คำพูดนั้นออกมาพร้อมรอยยิ้มเอ๋อ ๆ ประจำตัว แต่ในน้ำเสียงกลับมีบางสิ่งที่หนักแน่นกว่าที่ซูกิเคยได้ยินมาก่อน จนซูกิเพียงแต่จ้องเธอนิ่ง ๆ แล้วตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ก็แล้วแต่เธอสิ… แต่อย่าลืมว่ากองร้อยไหนก็ไม่ได้สำคัญไปกว่าตัวเธอเองนะโมนีก้า” โมนีก้าเบิกตาโตนิด ๆ ก่อนจะยิ้มหวานให้ซูกิในที่สุด ราวกับคำพูดนั้นช่วยยืนยันความคิดของเธอว่าการเลือกเส้นทางที่เหมาะกับหัวใจตัวเอง… คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว

หลังจากคุยกันเสร็จโมนีก้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ เสียงขาเก้าอี้เสียดสีกับพื้นหินขัดในห้องเงียบ ๆ ของสถานพยาบาลดังขึ้นเบา ๆ เธอยกมือจัดชายเสื้อให้เข้าที่แล้วโน้มตัวลงเล็กน้อย เอ่ยกับซูกิด้วยน้ำเสียงที่ทั้งอ่อนโยนและขี้เล่น “เธอพักผ่อนเถอะน่า… ฉันไม่กวนแล้ว เดี๋ยวฉันไปทำภารกิจประจำวันต่อก่อน ไม่งั้นจะโดนมองแรงด้วยมั้งเป็นเด็กใหม่ด้วย” เธอพูดพลางทำหน้าล้อเลียนแบบเด็ก ๆ พร้อมแลบลิ้นเล็กน้อยให้เพื่อนสาวทอมบอยที่ยังนั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง 

ซูกิเลิกคิ้ว มองเธอเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็เลือกถอนหายใจแทน ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย “ไปเถอะ… แต่กลับมาเล่าให้ฟังด้วยว่าทำอะไรบ้าง อย่าหาเรื่องใส่ตัวเองอีกล่ะ”

โมนีก้าแกล้งยกมือขึ้นทำท่าเซอร์วิสเหมือนทหาร “รับทราบค่ะคุณผู้ป่วย!” แล้วหัวเราะคิก ก่อนจะเดินไปที่ประตู เธอหยุดเล็กน้อยเหลือบตามองซูกิอีกครั้ง แววตาสีเทาเงินฉายแสงอบอุ่นจาง ๆ คล้ายจะบอกเป็นนัยว่า ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอ จากนั้นเธอก็เปิดประตูออกไป ทิ้งไว้เพียงเสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่ค่อย ๆ ไกลออกไป ขณะที่ซูกิเอนตัวลงกับหมอนอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ริมฝีปากยังคงมีรอยยิ้มเล็ก ๆ ติดอยู่ เหมือนพอใจที่เห็นเพื่อนยังมีแรงและร่าเริงพอจะเดินหน้าต่อไป

รางวัล: พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7 [TGC-10] อัสทริก เดวอน ซูกิ

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)