[บันทึกการเดินทาง] From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates

SUKI

✦

MONEKA

✦

บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates

วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025
ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 06.00 น. เริ่มต้นเดินทาง ณ บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

สายลมยามเช้ามืดพัดเบา ๆ ผ่านยอดไม้สูงแห่งหุบเขาโซโนมา กลิ่นดินชื้นและไอหมอกปะทะปลายจมูกของโมนีก้าแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาที่ไม่เคยมีกลางคืนมายาวนานแล้วแต่เธอก็จิตนาการถึงกลิ่นดิ้นชื้นที่แสนอุดมสมบูรณ์ได้ดี เธอกับซูกิยืนเคียงกันอยู่หน้าประตูบ้านหมาป่า กระเป๋าเป้สะพายหลังอยู่บนบ่า เสียงเหล็กของกราดิอุสที่กระทบฝักเบา ๆ ทุกครั้งที่ซูกิก้าวเดินทำให้บรรยากาศเคร่งขรึมยิ่งขึ้น เบื้องหน้าของทั้งคู่เป็นหมาป่าสีขาวสง่างาม ร่างสูงใหญ่ราวเงาสถิตของเทพีผู้พิทักษ์ 

ทันทีที่ทั้งสองหยุดตรงหน้า ลูปาแปรสภาพเป็นร่างสตรีงาม ผมสีเงินยาวระยับไหลลงมาถึงเอว ร่างนั้นเต็มไปด้วยรัศมีอันเย็นสงบ แต่แฝงไปด้วยพลังที่ยิ่งใหญ่เกินมนุษย์ ดวงตาสีอำพันจับจ้องทั้งโมนีก้าและซูกิราวกับอ่านทะลุถึงแก่นจิตใจ “พวกเจ้ามาไกลแล้ว” เสียงของนางอบอุ่นแต่แฝงความหนักแน่นดั่งระฆังศักดิ์สิทธิ์ “ข้าภูมิใจในตัวเจ้าทั้งสอง”

โมนีก้ากัดริมฝีปากเบา ๆ หัวใจเต้นแรง เธอไม่เคยชอบกับการที่ต้องฝึกฝนตัวเองสักเท่าไรสักเท่าไร ความฝันของเธอไม่ใช่การใส่เกราะยืนอยู่แนวหน้า แต่เป็นการได้ใช้ชีวิตอิสระร้องเพลง เต้น เรียน หัวเราะ และมองฟ้าในยามค่ำคืนที่เธอแสนคิดถึง แต่เธอก็รู้ดีว่าโลกใบนี้ไม่ปล่อยให้ใครอยู่ในความฝันตลอดไป หากอยากรอดหากอยากปกป้องคนที่รักและตนเองเธอก็ต้องแข็งแกร่ง

ดวงตาสีเงินเทาใสของโมนีก้าสบเข้ากับสายตาของลูปา เธอสูดลมหายใจเข้าลึกยืนหลังตรงโดยไม่บ่นแม้แต่คำเดียว แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความลังเลก็ตาม ซูกิยกมือแตะที่ด้ามกราดิอุสข้างตัวเล็กน้อย แววตาเย็นนิ่งของเธอสะท้อนถึงความพร้อม เธอไม่พูดพร่ำอะไร เพียงก้าวมายืนข้างโมนีก้าเหมือนเป็นกำแพงที่มั่นคง ลูปามองทั้งสองด้วยรอยยิ้มที่แฝงด้วยความภาคภูมิ

“การเดินทางจากนี้ไม่ใช่เพียงการทดสอบกำลังแต่เป็นการทดสอบหัวใจ หากเจ้าผ่านไปได้ ค่ายจูปิเตอร์จะเปิดประตูต้อนรับ และเจ้าจะได้เป็นหนึ่งในกองทหารที่สิบสองฟุลมินาตา” เสียงของลูปาก้องกังวานเหมือนเสียงป่าเองกำลังสวดมนต์

ดวงตาของโมนีก้าสั่นไหววูบหนึ่งแต่เธอก็ยิ้มสดใสขึ้นมาเหมือนเดิม พยายามกลบความกลัวในใจ “เข้าใจแล้วค่ะ…หนูกับซูกิจะไปให้ถึง” ซูกิเพียงพยักหน้าเล็กน้อย แววตาหนักแน่นไม่สั่นไหว ต่างจากโมนีก้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์หลายชั้น แต่สุดท้ายทั้งสองก็ยืนเคียงกันอย่างพร้อมจะออกเดินทาง

ลูปาในร่างสตรีงามยกมือขึ้นเหนือศีรษะ แสงอำพันระยิบระยับคลี่ออกเหมือนม่านแห่งรุ่งอรุณ ก่อนจะค่อย ๆ ก่อตัวเป็นแผ่นแผนที่โบราณเก่าแก่ที่ทำจากหนังสัตว์ บนแผนที่นั้นเต็มไปด้วยลายเส้นสลักเป็นอักษรละตินโบราณและสัญลักษณ์ที่แปลกตา เส้นทางทอดยาวคดเคี้ยวผ่านป่า ภูเขา และแม่น้ำไปยังสัญลักษณ์ของตราค่ายที่สลักไว้ ค่ายจูปิเตอร์นั่นเอง พร้อมกันนั้นในมืออีกข้างของนางก็เผยให้เห็นเข็มทิศเล็ก ๆ ทำจากทองสัมฤทธิ์หน้าปัดฉลุลายดวงดาว เข็มสีเงินส่องประกายไหวเล็กน้อยราวกับจะหันตามลมหายใจของโชคชะตาเอง 

“สิ่งนี้คือแผนที่โบราณและนี่คือเข็มทิศแห่งโชคชะตา” ลูปากล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง “มันจะไม่ชี้ไปทางทิศเหนือ แต่มันจะชี้ไปยังเส้นทางที่หัวใจของเจ้าจำเป็นต้องเดินต่อไป”

โมนีก้ารับของทั้งสองมาด้วยดวงตาเทาสีเงินที่เบิกกว้างตอนที่มองเห็นแผนที่ แอบเบะปากเล็ก ๆ ตอนเห็นระยะทาง “60?…70 ไมล์?…จริงดิ? โลกนี้ไม่มี ปักหมุด GPS แล้วเหรอคะ?” แต่ทันใดนั้นเธอก็หยุดหันไปหัวเราะแห้ง ๆ “อ้อ ลืมไป เปิดโทรศัพท์ก็โดนพวกมอนสเตอร์ตามล่าแน่ ๆ …” เธอพยายามยกของที่ได้มาไปให้ซูกิทันที “เอาเถอะฝากเธอถือดีกว่าซูกิ ฉันเชื่อมือเธอนะ” น้ำเสียงเหมือนเด็กขี้กังวลที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก

แต่ซูกิขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงนิ่ง ๆ ตามนิสัย “แล้วแหวนที่แม่เธอให้มาวันแรกที่มาถึงบ้านหมาป่าล่ะ? แหวนดาราจรัสนั่นมีมิติพิเศษอยู่ข้างใน เธอเก็บทุกอย่างไว้ในนั้นสิปลอดภัยกว่ามากนะ อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว”

โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ เหมือนเพิ่งนึกออก มือซ้ายยกขึ้นมองแหวนสีเงินบนนิ้วกลางของตัวเองที่ประดับด้วยอัญมณีสีน้ำเงินอมม่วงแวววาว “เชี่ย…จริงด้วย! ลืมไปเลยอะ นี่แม่อุตส่าห์ส่งจดหมายมากับแหวนให้ตั้งแต่วันแรก… ฉันนี่มัน…โง่จริง ๆ” ซูกิเพียงส่ายหน้าเล็กน้อย แต่ในแววตาแฝงรอยยิ้มที่ยากจะมองเห็น ขณะที่โมนีก้ารีบเก็บแผนที่โบราณและเข็มทิศลงในมิติของแหวน เสียงแหวนสั่นสะท้อนเบา ๆ เหมือนกลืนวัตถุเหล่านั้นหายวับเข้าไปในแสงดารา

“โอเค…ปลอดภัยแล้ว!” โมนีก้ายกมือขึ้นทำท่าชูสองนิ้วแบบสดใสเหมือนเดิม แม้ใจลึก ๆ จะยังตื่นเต้นไม่หายกับระยะทางอันยาวไกลที่รออยู่ตรงหน้า

“ก็ดี อย่างน้อยคราวนี้เธอไม่ลืมอีกแล้ว” ซูกิเอ่ยสั้น ๆ 

โมนีก้าเลยแลบลิ้นใส่เพื่อนบัดดี้สาวทอมบอย “ก็อย่าพึ่งมั่นใจไปสิ ฉันนี่แหละ ตัวลืมขั้นเทพ แต่ครั้งนี้จะทำให้ดีที่สุดแน่นอน!” ก่อนที่เธอจะหันกลับไปยังร่างสตรีงามของลูปา รอยยิ้มอ่อนหวานปรากฏบนใบหน้า เธอยกมือไหว้แบบงุ่มง่ามนิด ๆ ตามสไตล์ของคนที่มีพี่เลี้ยงเป็นคนไทยตั้งแต่ 2 ขวบจนถึง 10 กว่าปี “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ ยินดีที่ได้พบกันนะคะหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจและความอบอุ่นจากใจ

 

ลูปาไม่ตอบทันที นางเพียงก้าวเข้ามาใกล้ ใช้ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไปตามเส้นผมสีม่วงครามอ่อนที่สะท้อนแสงแดดเหนือศีรษะของโมนีก้า ก่อนจะโน้มตัวลงมาสบตาโดยตรง ดวงตาสีอำพันของนางประกายระยิบราวกับกักเก็บแสงดาวเอาไว้ “ดวงตาของเจ้า…สีเทาเงินบริสุทธิ์ งดงามนัก เหมือนกับดวงตาของเทพีมิเนอร์วา เทพีแห่งปัญญาและการศึก หากเป็นในของเทพีกรีกคนจะเรียกว่า Athena of Grey eye”

โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ ปากเล็กอ้าอย่างงงงวย “หา? หนูเป็นลูกของเทพีเซเรสนะคะ ไม่ใช่เทพีมิเนอร์วา…คนละสายเลยค่ะ” เธอเอียงหัวน้อย ๆ เหมือนแมวสงสัย แต่กลับทำให้ภาพนั้นน่ารักจนแม้แต่ซูกิยังต้องเหลือบตามองเล็กน้อย

“ข้าเพียงเปรียบเปรย ดวงตาของเจ้ามีประกายที่ลึกซึ้งเกินกว่าที่เจ้ารู้ตัว นั่นคือสิ่งที่ทำให้เจ้าแตกต่าง” ลูปาหัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงทุ้มนุ่มราวกับสายลมพัดผ่าน จากนั้นนางก็ยกมือขึ้นประสานตรงอก หลับตาลงครู่หนึ่งก่อนเอ่ยพรโบราณเป็นภาษาละติน เสียงนั้นกังวานก้องในใจโมนีก้าและซูกิ คล้ายเสียงของผืนป่าทั้งป่าและสายลมที่พัดผ่านภูเขามารวมกันเป็นถ้อยคำอวยพรอันศักดิ์สิทธิ์

“เดินไปเถิด เด็กน้อยแห่งเซเรส และเจ้า เด็กน้อยผู้ถือสติอันมั่นคง ฟ้าจะเปิดทางให้พวกเจ้า แม้เส้นทางจะยากเย็นแต่ความกล้าหาญและมิตรภาพจะเป็นดวงไฟนำทาง”

โมนีก้ากัดริมฝีปากน้อย ๆ เหมือนกำลังกลั้นไม่ให้ร้องไห้ เธอก้มศีรษะอย่างแรงแล้วบอกสั้น ๆ “หนูจะไม่ลืมค่ะ” ทันใดนั้นซูกิที่ยืนเงียบมาตลอดเพียงยกมือจับบ่าโมนีก้าแน่น ๆ เป็นการให้กำลังใจเงียบ ๆ ก่อนทั้งสองจะหันหลังกลับ เดินก้าวแรกออกจากบ้านหมาป่าไปพร้อมกัน กระเป๋าสะพายแนบตัว กราดิอุสและแผนที่เก็บในแหวนดาราจรัส แสงแดด 24 ชั่วโมงสาดส่องลงมาทาบเงายาวไปบนเส้นทางหินกรวดที่ทอดออกจากบ้าน

และเบื้องหลังคือพื้นที่สงบเงียบของบ้านหมาป่าและสายตาของลูปาที่ยังคงมองส่งแผ่นหลังทั้งสองอย่างเอ็นดู จนกว่าจะถึงวันที่ได้พบกันอีกครั้ง…สักวันหนึ่ง

รางวัล : กระเป๋าคาดเอวจากลูปา 1 ชิ้น

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปรานของเทพ +25

บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates

วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025
ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 09.00 น. ออกเดินทางจาก หุบเขาโซโนมา ไปที่ Sonoma County Library รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

ดวงตาสีเทาเงินของโมนีก้าเป็นประกายระยิบวาวยามต้องแสงแดดที่ลอดผ่านกิ่งไม้ลงมา เธอก้าวเดินไปพลางยกมือกอดกระเป๋าสะพายแน่นเหมือนกำลังตัดสินใจจะสารภาพอะไรบางอย่าง ก่อนในที่สุดก็หันหน้ามาทางซูกิที่เดินเคียงอยู่ด้านข้าง “ซูกิ…เราไปที่ห้องสมุดโซโนมาก่อนได้ไหม? Sonoma County Library น่ะ” ซูกิที่ได้ยินจึงเลิกคิ้วเธอสะพายกราดิอุสไว้บนไหล่ข้างหนึ่ง เสียงเรียบติดห้าวเอ่ยถาม “ห้องสมุด? ทำไม อยู่ ๆ ถึงอยากไปที่นั่น” น้ำเสียงไม่ใช่การปฏิเสธ แต่เต็มไปด้วยความสงสัยอย่างจริงจัง

โมนีก้ากัดริมฝีปากน้อย ๆ สายตาเลื่อนลอยเหมือนกลัวว่าคำพูดตัวเองจะถูกปฏิเสธ “ก็…ฉันอยากส่งอีเมลหาพ่อน่ะ อยากบอกเขาว่าไม่ต้องห่วง ถึงแม้โทรศัพท์ฉัน…ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าโดนลูปาโยนทิ้งไปตั้งแต่วันแรกก่อนมาถึงบ้านหมาป่าเสียอีก” เธอหัวเราะแห้ง ๆ แฝงความเจ็บใจปนน้อยใจ “ก็เพราะโทรศัพท์มันจะล่อพวกอสูรกับมอนสเตอร์มานี้เนอะ ฉันเข้าใจได้ แต่ฉันว่าพ่อฉันต้องเป็นห่วงมากแน่ ๆ” สายลมพัดผมสีม่วงครามของเธอปลิวคลอเคลียแก้มซีดใส ดวงตาแสดงความกังวลอย่างปิดไม่มิด เธอขยับเข้าใกล้ซูกิแล้วเอียงคออ้อนแบบเด็ก ๆ 

“นะนะ…ไปด้วยกันเถอะ นิดเดียวเอง แค่ส่งเมลไม่เกินห้านาทีฉันสัญญา”

ซูกิถอนหายใจเบา ๆ แต่แววตาคมใต้เรือนผมสีบลอนด์กลับอ่อนลง เธอหยุดก้าว หันไปมองโมนีก้าเต็ม ๆ ดวงตาสีเข้มสะท้อนทั้งความลังเลและความยอมรับ “เธอนี่…เอาแต่ใจจริง ๆ นะ”

โมนีก้ายิ้มกว้างทันทีที่เห็นท่าทางนั้น รีบสอดแขนคล้องแขนซูกิแล้วแกว่งไปมาเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ “แปลว่าไปได้ใช่ไหม เย้!!” เสียงหัวเราะสดใสของเธอดังก้องไปตามทางเดินกลางป่าที่เริ่มเชื่อมเข้าสู่ถนนลูกรัง ซูกิส่ายหัวน้อย ๆ แต่ปากกลับกระตุกยิ้มจาง “ก็ได้…แต่ถ้าเกิดเรื่อง ฉันจะลากเธอออกมาก่อนทันที เข้าใจไหม”

โมนีก้าพยักหน้าหงึกหงักจนผมปลิวสะบัด “เข้าใจค่า! ว่าแต่…เธอว่าที่ห้องสมุดมีคาเฟ่เล็ก ๆ ไหมนะ ฉันเริ่มอยากกินเค้กละ” เสียงบ่นกึ่งเล่นกึ่งจริงของเธอทำให้บรรยากาศการเดินทางเช้าตรู่เต็มไปด้วยความขบขันและอบอุ่น ทั้งสองเดินเคียงกันต่อไป โดยมีจุดหมายแรกคือ Sonoma County Library ที่กำลังรออยู่ไม่ไกลนัก

เมื่อเดินทางถึง Sonoma County Library ประตูไม้บานใหญ่เปิดออกสู่โถงที่เงียบสงบ กลิ่นกระดาษเก่าเจือปนกับกลิ่นกาแฟอ่อน ๆ ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ โมนีก้าหอบกระเป๋าสะพายสีชมพูใบเล็กติดตัวมากับซูกิ สายตาสีเทาเงินบริสุทธิ์กวาดมองไปรอบ ๆ พลางยิ้มบาง ๆ อย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าภายในแทบไม่มีคนอยู่ นอกจากเจ้าหน้าที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ที่นั่งจัดเอกสารอยู่

“ดีเลย คนน้อย…” เธอกระซิบกับซูกิ ก่อนจะเดินไปตรงเคาน์เตอร์อย่างมั่นใจทั้งที่ในอกยังเต้นแรง ซูกิเหลือบมองตามเธอ สีหน้าครึ่งอึ้งครึ่งระแวดระวัง

โมนีก้าหยุดตรงหน้าเจ้าหน้าที่หญิงวัยกลางคน แล้วยกมือไหว้เล็ก ๆ แบบติดสไตล์คนไทย เธอเอียงคอเล็กน้อยทำสีหน้าอ่อนโยน น้ำเสียงอ้อนวอน “คุณคะ…พอดีโทรศัพท์ของหนูเสีย แล้วหนูเองไม่ใช่คนพื้นที่ เลยลงทะเบียนใช้อีเมลของที่นี่ไม่ได้ หนูมีเรื่องสำคัญมาก อยากฝากคุณช่วยส่งอีเมลให้หน่อยได้ไหมคะ”

เจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้นอย่างงุนงงเล็กน้อย “เอ่อ…ได้ค่ะ แต่ส่งไปที่ไหนล่ะหนู?” หลังจากนั้นโมนีก้าจึงหยิบกระดาษที่จดชื่อร้านขายยาพร้อมที่อยู่ในเมืองเอแวนส์วิลล์ รัฐอินเดียนา ยื่นไปให้ “ส่งไปที่นี่ค่ะ ร้านขายยาชื่อนี้ บอกเขาว่า ‘ลูกสาวคุณ M. โทรศัพท์พังติดต่อไม่ได้ หากได้รับโทรศัพท์จะติดต่อกลับ’ แค่นี้ก็พอค่ะ” เธอจงใจทำเสียงให้สั่นนิด ๆ คล้ายคนกำลังตกทุกข์ เจ้าหน้าที่เลยพยักหน้ารับด้วยท่าทีเห็นใจทันที

ซูกิที่ยืนกอดอกพิงเสาข้าง ๆ ถึงกับชะงัก เธอมองโมนีก้าแล้วแทบอยากหัวเราะออกมาแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะสิ่งที่เห็นคือเพื่อนร่าเริงจอมดื้อของเธอกำลังใช้หัวสมองอย่างจริงจังเนียนเสียจนเหมือนเด็กสาวที่หลงทางและต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ โมนีก้าหันมาทางซูกิ ดวงตาสีเงินเป็นประกายแวววาวแล้วยักคิ้วให้เล็ก ๆ ราวกับจะบอกว่า เห็นไหมล่ะ ฉันก็ฉลาดเป็นเหมือนกันนะ

ซูกิส่ายหัวเบา ๆ พึมพำในลำคอ “เรื่องใหญ่ไม่เคยจริงจัง เรื่องเล็ก ๆ ดันทำเป็นเนียนได้เป็นงานเป็นการ…” แต่สายตากลับมีแววเอ็นดูปนขำจาง ๆ

เจ้าหน้าที่รีบพิมพ์ข้อความตามที่โมนีก้าบอกแล้วกดส่งออกไป “เรียบร้อยแล้วค่ะ หวังว่าทางบ้านจะเข้าใจนะคะ” โมนีก้ายกมือไหว้อีกครั้ง ยิ้มกว้างจนแก้มป่อง “ขอบคุณมากเลยค่ะ! ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือนะคะหนูซาบซึ้งจริง ๆ”

เมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากห้องสมุด แสงแดดแรงของโลกที่ไม่มีกลางคืนส่องต้องร่างทั้งสองอย่างอบอุ่น โมนีก้ายืดตัวอย่างภาคภูมิใจ “เรียบร้อย! พ่อฉันต้องโล่งใจแล้วแน่ ๆ” ซูกิมองเธอด้วยหางตา พลางแสยะยิ้มบาง “โล่งใจแน่ แต่ฉันน่ะสิ ปวดหัวกว่าเดิม…” โมนีก้าแกล้งหัวเราะร่าแล้วเกี่ยวแขนเพื่อนสาวไว้ “เอาน่า อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้บื้อไปซะทุกเรื่องหรอกใช่ไหมล่ะ” ซูกิหลุดหัวเราะในที่สุด

แต่ทว่าโมนีก้าที่กำลังจะเดินออกจากห้องสมุดกลับชะงักกึก เหมือนสมองแล่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอหมุนตัวหันกลับไปทางเจ้าหน้าที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ทันที เสียงหวานสดใสดังขึ้น 

"อ๊ะ! ขอโทษนะคะ ขอถามอีกอย่างค่ะ พวกเรากำลังจะเดินทางเข้าเมือง ไปที่ Larkspur Ferry Terminal น่ะค่ะ อยากรู้ว่ามีบริการแท็กซี่ใกล้ ๆ แถวนี้ไหมคะ? หนูหามานานแล้วไม่เจอเลยค่ะ" เจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ยิ้มอ่อน ๆ อย่างเอ็นดู "ถ้าเดินออกไปตรงหัวมุมถนนด้านทิศใต้ จะมีป้ายแท็กซี่จอดประจำค่ะ บางคันก็เข้ามาส่งนักเรียนที่นี่บ่อย พอจอดพักก็รับผู้โดยสารต่อ ลองไปตรงนั้นดูนะคะ" โมนีก้าแทบจะตบมือดีใจ ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์เป็นประกาย "โอ้ ขอบคุณมากเลยค่ะ! ดีจริง ๆ คิดว่าต้องเดินหาให้ทั่วเมืองแล้วเสียอีก" เธอก้มหัวน้อย ๆ แบบมีมารยาทแต่เต็มไปด้วยความสดใสตามสไตล์

ข้าง ๆ ซูกิยืนกอดอกถอนหายใจเบา ๆ พึมพำออกมาเสียงเรียบ "อีกนิดก็คงถามทางไปสนามบินแน่ ๆ" แต่ในใจกลับโล่งขึ้นมากเพราะไม่ต้องเสียเวลาเดินหลงไปทั่วเมือง โมนีก้าได้ยินเข้าหูพอดีก็แกล้งทำปากยื่นหันมาแยกเขี้ยวใส่เพื่อน "หึ๊ย อย่ามาดักคอสิ! อย่างน้อยฉันก็ยังคิดออกนะยะ"

ซูกิเลิกคิ้วแล้วหัวเราะในลำคอ "ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่พูดตามจริง…" บรรยากาศระหว่างทั้งสองเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ โมนีก้ากุมแขนซูกิแล้วดึงให้เดินตามตนออกจากห้องสมุด เส้นทางต่อไปคือการหาป้ายแท็กซี่ที่เจ้าหน้าที่บอกไว้ เพื่อมุ่งหน้าสู่ Larkspur Ferry Terminal

เมื่อออกมาจากห้องสมุดเสียงก้าวเท้าของโมนีก้าที่กำลังเดินเคียงคู่ซูกิไปยังป้ายแท็กซี่ชะงักลงกลางทางอย่างกะทันหัน ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์เบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นแววเคร่งเครียด เธอขมวดคิ้วและยกมือขึ้นจับแขนของซูกิแน่น ร่างกายแข็งเกร็งราวกับสัญชาตญาณกำลังเตือนถึงภัยที่ซ่อนอยู่ "เดี๋ยวก่อนซูกิ…" เสียงเธอเบาหวิวแต่เต็มไปด้วยแรงสั่นสะท้านจากความรู้สึกอันชัดเจน โมนีก้าหันมองรอบตัว เห็นเพียงถนนร้างและลมที่พัดใบไม้ให้ปลิวว่อน ไม่มีแม้แต่เงาของมนุษย์สักคน แต่ความรู้สึกถูกจับจ้องนั้นกลับรุนแรงขึ้นทุกขณะ ราวกับสายตาหลายสิบคู่กำลังซ่อนตัวอยู่หลังม่านอากาศ

เธอรีบกระชากแขนซูกิให้วิ่งออกนอกเส้นทางตรงไปยังลานกว้างที่ปราศจากผู้คน ลานที่เงียบสงัดมีเพียงแสงแดดอาบทาทุกซอกมุม ทำให้ยากต่อการซ่อนตัว แต่กลับเพิ่มความตึงเครียดเข้าไปแทน เพราะที่โล่งยิ่งเผยให้รู้ว่าหากศัตรูโผล่มาจะไม่มีที่ให้หลบ ซูกิที่วิ่งเคียงข้างไม่เสียเวลาเอ่ยถามอะไร เพียงปรายตามองรอบด้านด้วยสัญชาตญาณนักรบ ก่อนเสียงทุ้มต่ำแต่มั่นคงเล็ดลอดออกจากริมฝีปาก 

"จำนวนมาก… ฉันนับไม่ได้เลย แต่รับรู้ได้… กำลังล้อมเราอยู่" 

เมื่อพูดจบซูกิเธอก็ขยับมืออย่างแม่นยำ กราดิอุสของซูกิถูกชักออกมาเป็นดาบไม้เรียวขัดเงาในมือเธอกลายเป็นเส้นสายที่สะท้อนแสงราวกับเปลวเพลิงที่พร้อมจะเผาผลาญศัตรู ดวงตาของซูกิแคบลงเย็นเฉียบแต่ร่างกายตั้งมั่นไม่หวั่นไหว

โมนีก้ากลืนน้ำลายแล้วพยักหน้าช้า ๆ มือเธอก็กำกราดิอุสของตัวเองแน่นเหมือนกัน ใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก แต่สายตาเป็นประกายอย่างแน่วแน่ "อืม…ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน" เธอกระซิบตอบ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความพร้อมที่จะเผชิญหน้า อากาศรอบตัวเริ่มอึดอัดอย่างประหลาด ความเงียบถูกแทนที่ด้วยเสียงกรีดเบา ๆ ของกรงเล็บ เสียงฝีเท้าเล็กใหญ่ที่ก้องสะท้อนจากทุกทิศ ทั้งสองสาวยืนหลังพิงกันกลางลาน ราวกับนักรบผู้รอคอยศึกใหญ่ที่กำลังเปิดม่าน

!!!!!?

และทันทีที่สายลมคราวนี้พัดผ่านพร้อมกับใบไม้ที่ผลิวเสียงแสยะฟันและหัวเราะแหบห้าวดังลั่นรอบลานโล่ง ก่อนที่ร่างพิกลพิการตาโปนขาโก่งของก๊อบลินจะโผล่มาเป็นแถว ๆ ทะลักออกจากพุ่มไม้กับท่อระบายน้ำเก่า เสียงกรงเล็บข่วนพื้นดังแกรก ๆ ทำเอาอากาศหนาวเย็นลงอย่างน่าประหลาด โมนีก้าเบิกตากว้าง แต่เพราะเสียงกระซิบแห่งพงไพรแว่วเข้ามาในหัว เธอสูดลมหายใจลึกแล้วหันไปบอกเพื่อนสาว "มี 32 ตัว!! หัวหน้า 1 รองหัวหน้า 1 ที่เหลือลูกกระจอกอีกสามสิบ!" ทันทีที่พูดจบ พวกมันก็กู่ร้องโหยหวนวิ่งเข้ามาเป็นฝูง ราวกับคลื่นทะเลสาดซัดเข้าหาผืนทราย ดินใต้เท้าสั่นสะเทือน โมนีก้าดึงกราดิอุสขึ้นสูงกัดฟันพลางสบถ 

"เวรเอ๊ยยยย! พวกมันจะมากันเยอะขนาดนี้ทำห่าอะไร๊!!!" เสียงของเธอดังก้องปนโกรธเกรี้ยว แววตาสีเทาเงินเปล่งประกายราวกับจะฝืนโชคชะตาทั้งหมดด้วยกำลังใจของตัวเอง

ซูกิที่ยืนข้างหลังไม่พูดพร่ำทำแค่สะบัดกราดิอุสออกไปตรง ๆ จังหวะแรกก๊อบลินตัวที่วิ่งนำถูกเฉือนล้มทันที เลือดสีทองกระจายกลางอากาศ ร่างของเธอเต็มไปด้วยสมาธิ เย็นเยียบ มั่นคงราวกับนักรบที่ถูกฝึกมาชั่วชีวิต ต่างกับโมนีก้าที่ด่าไม่หยุดตั้งแต่เริ่มเพราะในใจหมายคิดว่ามันจะแค่การทดสอบอะไร ขอที่ไม่ใช่การต่อสู้บ้างไม่มีหรอ!!! 

"บัดซบ! แกอย่ามาโดดข้างหลังนะโว้ย! ซูกิ!! ข้างซ้าย ๆๆ!!" เสียงดาบฟาดฟันปะทะกับกระดูกหนา ๆ ของก๊อบลินดังฉับ ฉับ ฉับ กรีดอากาศผสมกับเสียงโวยวายของโมนีก้าที่ไม่ยอมเงียบแม้แต่วินาที "ส้นตีน! พวกแกเตี้ยแล้วยังจะกล้ากัดฉันอีกเรอะ! ไปตายซะ เจ้าพวกขี้เรื้อนนนนน!!!" เธอฟันฉับลงกลางหัวก๊อบลินอีกตัวเลือดทองสาดเลอะพื้นหิน ฝูงก๊อบลินแผ่กว้างออกเป็นวงล้อม แต่แทนที่สองสาวจะถอยพวกเธอกลับยืนแนบหลังสู้หลัง กราดิอุสสองเล่มส่องประกายกลางแสงแดด 24 ชั่วโมง

 "ซูกิ!" โมนีก้าตะโกน ทั้งยังหัวเราะหอบ "วันนี้พวกมันได้เจอฉันเวลาหงุดหงิดแล้ว!!!" หลังคำพูดบ่นเสียงปะทะก้องไปทั่วลาน ราวกับสนามรบเล็ก ๆ ถูกกางขึ้นตรงนั้น ดวงตาของโมนีก้าแม้เต็มไปด้วยความหงุดหงิด แต่ลึก ๆ ก็ลุกโชนด้วยความมุ่งมั่นไม่แพ้เพื่อนคู่หูของเธอเลย

เสียงกราดิอุสฟาดฟันดังสนั่นไปทั่วลานโล่ง ทุกการฟาดลงคือประกายทองที่สาดกระจาย เมื่อก๊อบลินถูกแทง ท้องฟ้าเหนือหัวที่สว่างโร่ยิ่งทำให้เลือดทองระยิบระยับราวกับเศษดาวที่แตกกระจาย พวกมันกรีดร้องทีละตัว ก่อนสลายหายไปเหมือนฝันร้ายที่ถูกฉีกทิ้ง โมนีก้าแม้หอบจนอกกระเพื่อม แต่แววตาสีเทาเงินยังไม่ยอมแพ้ เธอฟันก๊อบลินไปพลางสบถไปพลาง "แม่ง!! มาเดินหากู๊ดแท็กซี่! ไม่ใช่มารบโว้ยยย!!! พวแกไปตายซะ!!" ดาบในมือเธอฟาดลงอีกครั้ง เสียงเนื้อแตกดังแฉะ ร่างอัปลักษณ์ทรุดฮวบลงก่อนจะกลายเป็นละอองทองลอยหาย

ซูกิยืนมั่นคงเหมือนเงาเย็น ดาบในมือเธอคมกริบไร้ความลังเล ทุกท่วงท่าที่สะบัดออกไปทำให้ก๊อบลินร่วงอย่างแม่นยำไม่เปลืองแรงสักนิด ราวกับคำนวณทุกจังหวะไว้หมดแล้ว เธอเหลือบตามองโมนีก้าที่บ้าดีเดือดอยู่ข้าง ๆ แล้วเอ่ยสั้น ๆ 

"โวยวายให้น้อยกว่านี้สิ จะได้ไม่เหนื่อยเกิน"

"ไม่เหนื่อยหรอก!!" โมนีก้าตะโกนกลับทั้งที่เหงื่อท่วมหน้าผาก ก่อนจะฟันอีกดาบใส่ตัวหนึ่งที่พุ่งมา "โอ๊ยยย! ตายไปอีกตัวแล้ว! เหลือกี่ตัวแล้ววะ!!" เธอกวาดตามอง "ยี่สิบ…สิบห้า…สิบสอง!!"

จำนวนก๊อบลินค่อย ๆ ลดลง ฝูงที่เคยเป็นคลื่นมหึมาก็เริ่มแตกกระจาย ซูกิใช้ดาบแทงสวนเข้าหน้าอกอีกตัวแบบเฉียบคม เลือดทองสาดใส่ปลายคางของเธอ แต่เจ้าตัวไม่ขยับหนีแม้แต่นิด ร่างนั้นสลายไปทันทีเหลือเพียงไออุ่นในอากาศ โมนีก้าที่หอบหายใจแรงเริ่มกัดฟัน ยกดาบขึ้นแม้แขนสั่น "ฉันยังไม่ตายโว้ย!! จะมากี่ตัวก็จะส่งกลับหาไปญาติในนรกให้หมด!!!" เสียงประกาศกร้าวสะท้อนทั่วลาน เหมือนคำสาบานว่าเธอไม่มีวันยอมล้มลงตรงนี้เด็ดขาด 

หลังจากนั้นไม่นานฝูงก๊อบลินก็สลายหายไปหมดเพราะโดนทั้งโมนีก้าและซูกิจัดการ โมนีก้าที่หอบก็เหลือบมองไปรอบ ๆ เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้นหญ้า หอบแรงจนไหล่กระเพื่อม ผมสีม่วงครามที่รวบลวก ๆ หลุดรุ่ยลงมาเกะกะหน้า เธอใช้มือปัดเช็ดเหงื่อออกพลางบ่น “โอ้ยยย…ฉันจะเป็นลมแล้วนะ…มันอะไรนักหนาเนี้ย จะไปห้องสมุด จะหารถแท็กซี่ ไม่ได้จะมาสู้กับก๊อบลิน 30 กว่าตัวอย่างกับสงครามมมม…”

ซูกิยืนเท้าเอวอยู่ไม่ไกล หอบเหมือนกันแต่ยังคุมสีหน้าได้ เธอเหลือบตามองโมนีก้าที่แทบจะนอนแผ่กับพื้นแล้วถอนหายใจ “งั้นพักก่อน เดี๋ยวถ้าไปต่อแบบนี้จะล้มกันหมด” เสียงทุ้มเย็น ๆ แต่แฝงความเป็นห่วงทำให้โมนีก้าเงยหน้ามองแล้วพยักหน้ารัว “พัก ๆๆๆ ใครไม่พักฉันพัก!”

ไม่นานนัก ซูกิก็พยุงโมนีก้าให้เลื่อนไปนั่งใต้ร่มไม้ใหญ่ ทิ้งให้เธอหอบอยู่คนเดียวก่อนจะเดินหายไปเงียบ ๆ โมนีก้าทำหน้างง “หายไปไหนอีกวะเนี้ย…อย่าทิ้งฉันนะซูกิ๊~~” เสียงลากยาวแบบงอน ๆ ก่อนจะเอนหลังพิงต้นไม้หลับตาลงสักพักให้หัวใจเต้นสงบลง แล้วเสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้น ซูกิเดินกลับมาพร้อมกับอะไรบางอย่างในมือเป็นกระป๋องโค้กสีแดงเย็นเจี๊ยบ มีหยดน้ำเกาะราวกับเพิ่งออกจากตู้เย็น เธอยื่นมาเงียบ ๆ ให้โมนีก้าเหมือนเรื่องเล็กน้อย “เอ้า…ดื่มซะ จะได้มีแรง”

โมนีก้าตาโตเป็นประกายทันที “โอโหหหหห ซูกิ๊!!! นี่มันของศักดิ์สิทธิ์ในตำนานนนน!!” เธอรีบคว้าไป กอดกระป๋องไว้เหมือนเจอของรักแล้วกระดกซวบแรก มือเล็กจับกระป๋องมาแนบแก้มให้ความเย็นซึมเข้าผิวก่อนจะเปิดฝา ซ๊าาาาา เสียงดังเบา ๆ ดังขึ้นพร้อมกับฟองซ่า ไม่นานรสซ่าหวานเย็นวิ่งลงคอทำเอาเธอตาเคลิ้ม “อ๊าาาาาา…สวรรค์มีจริงงงงง” 

โมนีก้ายกขึ้นดื่มรวดเดียวจนคอเปียก ลมหายใจหอบเมื่อครู่กลายเป็นเสียงครางเบา ๆ อย่างฟิน “อ๊าาาา โคตรสดชื่นนนน! อย่างกับกับได้พลังชีวิตคืนมาเลยง่ะ!”

ซูกิยืนกอดอกมองแล้วส่ายหน้าเบา ๆ แต่ริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มบาง ๆ “เหนื่อยแทบตาย ดาบก็แทบหัก แต่โค้กกระป๋องเดียวทำให้ยิ้มได้… เธอนี่มันประหลาดจริง ๆ”

ซูกิกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่อยู่ ส่ายหน้าเบา ๆ “โอเวอร์ทุกเรื่องจริง ๆ เลยนะเธอ…” แต่ดวงตาก็อ่อนลง เหมือนจะยินดีที่ได้เห็นเพื่อนมีความสุขหลังผ่านศึกหนัก โมนีก้าเช็ดปากหันมายิ้มแฉ่งทั้งที่เหงื่อยังท่วม “ขอบคุณนะซูกิ ถ้าไม่มีเธอ ฉันตายไปแล้วแน่ ๆ…ทั้งสู้ ทั้งโค้ก…นี่แหละเพื่อนแท้!” แล้วก็หัวเราะเสียงดังพลางยกกระป๋องขึ้นชนกับอากาศเหมือนกำลังฉลองชัย เมื่อเห็นแบบนั้นซูกิหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เธอ เอาหลังพิงต้นไม้ใหญ่ เสียงใบไม้ไหวตามแรงลมพัดคลอไปกับเสียงหอบหายใจที่ค่อย ๆ เบาลงของทั้งคู่ โมนีก้าดื่มไปพลางก็แอบเอียงตัวไปซบหัวไหล่ซูกิเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวเหมือนร่างกายที่เหนื่อยอ่อนแค่หาที่พักพิง

“ซูกิ…ถ้าไม่มีเธอ ฉันคงจะได้ตายก่อนที่จะได้ดื่มโค้กเย็น ๆ แบบนี้แน่” โมนีก้าพูดย้ำอีกครั้งเสียงเธอเบาจนเหมือนกำลังพึมพำกับสายลม แต่ความจริงพูดให้คนข้าง ๆ ได้ยินชัดเจน

ซูกิเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้ผมสีม่วงครามของโมนีก้าเบา ๆ “พักซะ เดี๋ยวค่อยไปต่อ…ฉันจะอยู่ตรงนี้เอง ไม่ต้องห่วง”

หลังจากทั้งสองนั่งพักกันประมาณ 10 - 20 นาที ก็ลุกขึ้น แต่ทว่าซูกิต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นโมนีก้าเอาแต่บ่นไม่หยุด ทั้งน้ำเสียงออดอ้อนทั้งใบหน้าที่ทำแก้มป่องเหมือนเด็กน้อยที่ไม่อยากไปโรงเรียน “โมนีก้า ลุกได้แล้ว เราต้องไปหาแท็กซี่นะ” น้ำเสียงเข้มแต่แฝงความอ่อนโยนดังขึ้น แต่แทนที่โมนีก้าจะลุก เธอกลับทิ้งตัวพิงต้นไม้ กอดกระป๋องโค้กเปล่าไว้แน่นแล้วส่ายหน้า “ไม่อ่ะ เหนื่อยยยยย จะพักตรงนี้ไม่ไปไหนทั้งนั้น!” ดวงตาสีเทาเงินมองขึ้นมาอย่างดื้อ ๆ ราวกับกำลังท้าทายให้ซูกิทำอะไรสักอย่าง

ซูกิเม้มปากแน่น ก่อนจะพึมพำเบา ๆ “เธอนี่มันจริง ๆ เลยนะ…” จากนั้นไม่รอให้โมนีก้าตั้งตัว สาวทอมบอยก็โน้มตัวลงจับแขนเล็ก ๆ ของเพื่อนร่างบางแล้วอุ้มขึ้นมาอย่างง่ายดาย ราวกับกำลังหิ้วแมวดื้อที่กำลังโวยวาย โมนีก้ายังไม่ทันจะตั้งหลักดีนักร่างบางก็ถูกแขนแข็งแรงของซูกิสอดเข้ามาใต้รักแร้แล้วช้อนขึ้นเหมือนหิ้วแมวตัวโตที่ไม่อยากไปไหน เสียงร้องโวยวายลั่นดังขึ้นทันที 

“เห้ยยยย! ซูกิ ปล่อยฉันลงนะเว้ยยย! ฉันเดินเองก็ได้! อ๊าา อย่าจับตรงนั้นนนน เดี๋ยวผมยุ่งหมดดด!”

ดวงตาสีเทาเงินของเธอเบิกกว้าง มือเล็กทั้งสองฟาดอากาศพัลวันเหมือนจะดิ้นให้หลุด แต่แรงของซูกิที่ผ่านการฝึกมาเข้มข้นทุกวันกลับแน่นและมั่นคงยิ่งกว่าเหล็กกล้า เดินดุ่ม ๆ ไปข้างหน้าพร้อมโมนีก้าที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในอ้อมแขน “หยุดดิ้นได้แล้วโมนีก้า เงียบหน่อยเถอะ เดี๋ยวคนแถวนี้คิดว่าฉันลักพาตัวใครอยู่” ซูกิถอนหายใจเฮือกใหญ่แต่ยังคงน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ถ้าเธอยังเอาแต่งอแง ไม่ถึงป้ายแท็กซี่สักทีหรอก” ซูกิพูดพลางขยับอุ้มแบบสบาย ๆ เหมือนไม่ได้ลำบากอะไรเลย น้ำเสียงราบเรียบแต่แววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดูปนปวดหัว

“ฉันไม่งอแงซะหน่อย! แค่พักยังไม่ครบโควต้านี่นา! ซูกิใจร้ายที่สุด!” โมนีก้าทำปากยื่น ตาเอ่อด้วยความขุ่นเคืองแบบเด็กโดนแกล้ง แต่พอหันมองด้านข้างแล้วเห็นว่าซูกิกำลังอุ้มเธออย่างมั่นคงเหมือนกับไม่มีอะไรหนักเลย ความเขินก็ค่อย ๆ แทรกเข้ามาในอก คนถูกอุ้มจ้องแก้มซูกิใกล้ ๆ แล้วบ่นเสียงอู้อี้ “ถ้าไม่ใช่เพื่อนนะ ฉันจับทำผัวไปแล้วจริง ๆ ให้ตายสิ…”

ซูกิชะงักนิดเดียวตอนได้ยินหูแดงวาบแต่ทำเป็นไม่สนใจ แค่กระชับแขนให้มั่นแล้วก้าวยาว ๆ ต่อไปเหมือนไม่ได้ยินอะไร ทว่ามุมปากกลับกระตุกขึ้นน้อย ๆ แบบไม่อาจห้ามได้ ซูกิเพียงแค่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ท่ามกลางแสงแดดที่ยังสว่างจ้าเหมือนกลางวันตลอดเวลา เหมือนทุกย่างก้าวมีทั้งเสียงโวยวาย ขี้บ่น และเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ที่ค่อย ๆ ทำให้บรรยากาศระหว่างทั้งสองอบอุ่นอย่างประหลาด ทิวทัศน์รอบข้างค่อย ๆ เปิดออกจากป่ามาเป็นถนนลูกรังที่นำไปสู่จุดรอแท็กซี่ 

แสงแดดตลอด 24 ชั่วโมงส่องลงบนเงาทั้งสองที่ทอดยาวไปตามทาง เงาของสาวทอมบอยผู้แข็งแรง และเงาของเด็กสาวผมม่วงที่ยังดิ้นงอแงเหมือนแมว แต่หัวใจกลับเต้นแรงเพราะรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

[ปักตะไคร้]

อื่น ๆ : มีค่า LUK 50 หน่วย ดรอปดาบก๊อบลินเพิ่ม 1 ชิ้น

จัดการก๊อบลินไปทั้งหมด 31 ตัว = 31 ชิ้น

(นับแบบนี้ไหมคะ? ไม่มั่นใจ หรือได้แค่ 1 เท่านั้น)

รางวัล : ดาบก๊อบลิน

บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates

วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025
ช่วงสายถึงเที่ยง เวลา 09.00 - 13.00 น. ออกเดินทางจาก Sonoma County Library เพื่อไปที่ Larkspur Ferry Terminal รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

Part. 1

ระหว่างทางการเดินทางไปท่ารถแท็คซี่ไม่มีการว่างเว้นเสียงโวยวายของโมนีก้าดังไม่หยุดเมื่อถูกซูกิอุ้มพามายังท่ารถแท็กซี่ พอถึงที่เธอรีบตะโกนลั่น “พอได้แล้ว ปล่อยยยย!” ซูกิถอนหายใจแรง ๆ แล้วทำตามคำพูดนั้นทันที ปล่อยลงแบบไม่ออมแรง “ตุ๊บ!” ก้นของโมนีก้ากระแทกพื้นจนสะดุ้งตาโต “โอ๊ยยย! ก้นฉันแทบหักแล้วนะ!” เธอตะโกนเสียงดังพร้อมทำหน้าบูดบึ้งสุดฤทธิ์ แต่ไม่ทันไรโมนีก้าก็ลุกพรวด วิ่งกระโดดเกาะหลังซูกิเหมือนแมวแสบที่ไม่ยอมเลิกรา “เอาคืนบ้างละนะ!” มือเล็ก ๆ ขยี้หัวทอมบอยเต็มแรง ทำเอาผมซูกิยุ่งเป็นรังนก

“เฮ้ย! หยุดนะโมนีก้า!” ซูกิพยายามแกะตัวเพื่อนออก แต่โมนีก้าก็หัวเราะคิกคัก ขยี้หัวแรงขึ้นเรื่อย ๆ “นี่แหละโทษฐานปล่อยฉันตกก้นจ้ำเบ้า!” คนรอแท็กซี่ที่อยู่ใกล้ ๆ ต่างหันมามองเป็นสายตาเดียว บางคนแอบยิ้มกับภาพสองสาวที่เล่นกันเหมือนเด็กนักเรียนมัธยมต้นไม่มีผิด ขณะที่โมนีก้าเองก็ยิ่งได้ใจ ขยับมือทำผมซูกิให้ฟูจนแทบกลายเป็นเฮดจ์ฮ็อก

  “โมนีก้า! ถ้าไม่หยุดนะ ฉันจะอุ้มเธอไปโยนใส่แท็กซี่จริง ๆ ด้วย” ซูกิขู่เสียงเข้ม แต่โมนีก้าก็ยื่นหน้าออกมาข้างไหล่แล้วแลบลิ้นใส่ “แล้วยังไงล่ะ~ ใครจะห้ามฉันได้!” บรรยากาศระหว่างรอแท็กซี่จึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงโวยวายและความอบอุ่นแบบเพื่อนสนิท เสียงหัวเราะใส ๆ ของโมนีก้ายังคงดังสะท้อนอยู่ในลานรอรถ แต่ก็ถูกหยุดลงเมื่อซูกิเอามือดันตัวเธอออกไปนิดหนึ่งเพราะเธอตัวเล็กกว่า แรงดันแค่นั้นก็ทำให้โมนีก้าถอยหลังไปหนึ่งก้าวเหมือนลูกแมวโดนปัดออกจากอกเจ้าของ

ซูกิยกมือเสยผมให้เข้าที่ แล้วจัดแว่นกันแดดสีเข้มบนใบหน้าตัวเอง พูดด้วยเสียงนิ่ง “พอเลย ๆ เล่นพอแล้ว ไปถามแท็กซี่กันดีกว่า ว่าคันไหนจะไป Larkspur Ferry Terminal ได้บ้าง” โมนีก้าชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเบ้ปากใส่เพื่อนเสียงดังชัด “หึ ทำเป็นจริงจังไปได้!” เธอกอดอกเชิดคอเหมือนจะไม่ยอมง่าย ๆ สายตาก็ยังคงมองซูกิแบบหมั่นไส้

ซูกิถอนหายใจเบา ๆ แต่เสียงเรียบนิ่งนั้นกลับแฝงด้วยน้ำหนักจนโมนีก้าต้องหยุดเถียง “จะถึงเร็ว ๆ หรือจะถึงช้า เลือกเอา”

โมนีก้าถูกตอกจนเงียบกริบไปชั่วขณะก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง “ก็ได้ ๆ! ไปถามเลยสิ ไป๊!” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความงอแง แต่สายตาที่แอบมองตามแผ่นหลังกว้างของซูกิก็มีแววขำ ๆ ละมุนใจ เธอยังคงยืนกอดอกเชิดคอ ทำเป็นไม่สนใจ ขณะที่ปล่อยให้ซูกิก้าวตรงไปหาคนขับแท็กซี่ที่จอดเรียงรายอยู่ริมถนน ท่ามกลางแสงแดดที่ส่องจ้าไม่มีวันดับของโลกใบนี้

ไม่นานเสียงรองเท้าของซูกิดังกึกก้องเบา ๆ บนพื้นคอนกรีตเมื่อเธอก้าวตรงไปยังแถวแท็กซี่ที่จอดเรียงรายอยู่ข้างลานกว้าง ท่าทางมั่นใจและจริงจังราวกับทหารตรวจแนวรบในสนามศึก ต่างจากโมนีก้าที่พองแก้มงอนตุ๊บป่อง ยืนกอดอกเชิดคออยู่ข้างหลัง แต่สายตากลมโตสีเทาเงินก็ยังคอยเหลือบมองตามเพื่อนสาวอย่างแอบอยากรู้อยากเห็น ซูกิสอบถามทีละคัน แต่เสียงตอบกลับจากคนขับก็แทบจะเหมือนกันหมด 

“มีคนจองแล้วครับ”

“ต้องรออีกหน่อย” 

จนโมนีก้าเริ่มถอนหายใจแรง ๆ อยู่ด้านหลัง กระแทกเท้ากับพื้นดังปังอย่างเด็กดื้อ ทำเอาคนผ่านไปมาบางคนแอบหันมามอง แต่แล้วเสียงเครื่องยนต์จากแท็กซี่คันสีเหลืองคันใหม่ที่พึ่งขับเข้ามาก็ดึงความสนใจของทั้งคู่ทันที ซูกิรีบก้าวไปถามและในที่สุดคนขับชายวัยกลางคนท่าทางใจดีก็พยักหน้าตอบรับ “ได้เลย ขึ้นมาเถอะหนู ไป Larkspur Ferry Terminal ใช่ไหม?” คำตอบนั้นทำให้บรรยากาศที่อึน ๆ คลายลงทันที โมนีก้าที่แอบฟังอยู่ข้างหลังถึงกับเผลอหรี่ตาลงแล้วยิ้มบาง ๆ เหมือนจะดีใจ แต่ก็ยังคงทำท่าทีงอนอยู่เหมือนเดิม พอซูกิหันกลับมาเธอก็รีบเชิดหน้าทำเป็นไม่สนใจทันที

ซูกิไม่พูดพร่ำอะไร เธอก้าวมาหยุดตรงหน้าโมนีก้า ก่อนเอื้อมมือคว้าข้อมือเล็กแล้วลากเบา ๆ ให้เดินตาม “ไปได้แล้วคุณหนูขี้บ่น” น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงความดุ ทำเอาโมนีก้าที่โวยวายมาตลอดทางหน้าขึ้นสีแดงจัด

“ฉันเดินเองได้ย่ะ!” เธอโวยวายออกมาแต่ก็ยังยอมให้ซูกิลากขึ้นรถแท็กซี่อย่างง่าย ๆ ในที่สุด พอประตูปิดลงเสียงดังปัง รถก็เคลื่อนออกจากลานช้า ๆ ทิ้งแสงแดดจ้า 24 ชั่วโมงไว้เบื้องหลัง

โมนีก้าทรุดตัวลงกับเบาะรถ พลางทำแก้มป่อง ๆ อยู่ต่อ แต่สายตาสีเงินบริสุทธิ์กลับสะท้อนความโล่งใจที่ในที่สุดพวกเธอก็หารถได้เสียที ส่วนซูกิก็นั่งลงข้าง ๆ พลางถอนหายใจยาว มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนกำลังแอบขำเพื่อนสาวที่งอแงราวกับเด็กน้อย แต่กลับเดินทางมุ่งหน้าสู่เส้นทางใหม่อย่างกล้าหาญในเวลาเดียวกัน

บรรยากาศในรถแท็กซี่คันสีเหลืองที่แล่นออกจากตัวเมืองโซโนมาไปตามถนนสายกว้างเงียบสงบ กลายเป็นเหมือนฉากหนังสบาย ๆ อย่างน่าประหลาด คนขับแท็กซี่หันมาทักด้วยรอยยิ้มกว้าง เสียงทุ้มอบอุ่นถามว่า “ไป Larkspur Ferry Terminal ใช่ไหม? เด็ก ๆ ดูเหมือนจะมาจากค่ายหรือโรงเรียนฝึกอะไรสักอย่างเลยนะ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นกันเองที่ทำให้รถทั้งคันดูผ่อนคลายขึ้นทันตา โมนีก้าอมยิ้ม หันไปตอบสั้น ๆ แบบขี้เล่น “ก็คล้าย ๆ แบบนั้นค่ะ” แล้วหันไปหาซูกิที่นั่งนิ่งเหมือนกำลังคุมสีหน้าไม่ให้แสดงอะไรออกมา แต่แววตาคมกริบใต้กรอบแว่นกลับยังคงจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวรอบรถอยู่เงียบ ๆ

ไม่นานนัก คนขับก็เอื้อมไปเปิดวิทยุเสียงบีทจังหวะดนตรีดังขึ้นมา โมนีก้าที่กำลังเหม่ออยู่ในทันทีดวงตาสีเงินบริสุทธิ์ก็วาววับขึ้นมาราวกับเด็กที่ได้ของเล่นใหม่ “โอ้ว! เพลงนี้มัน…” เธอรีบเอื้อมตัวไปข้างหน้าแทบจะพาดเบาะคนขับ “ขอเปิด SexyBack ของ Justin Timberlake ได้ไหมคะะะะ!!” เสียงสดใสเกินจะห้าม คนขับหัวเราะแล้วกดเปลี่ยนช่องตามที่เธอบอก ทันทีที่ท่อนแรกดังขึ้น โมนีก้าก็โยกหัวตามจังหวะฮัมเนื้อร้องเบา ๆ อย่างเพลิดเพลิน ราวกับลืมไปเลยว่าเมื่อกี้ยังนั่งงอแงอยู่

ซูกิปรายตามองเพื่อนสาวแล้วส่ายหัวอย่างปลง ๆ ก่อนเอ่ยแซวเสียงเรียบแต่ชัดเจน “จริงดิ? เพลงนี้น่ะนะ? รสนิยมเธอนี่มัน…คลาสสิกปนป่วงสุด ๆ” น้ำเสียงเหมือนจะบ่น แต่หางเสียงกลับมีความขำเจืออยู่

“อะไร๊! SexyBack มันเพราะจะตาย ไม่ได้ป่วงนะยะ! เพลงเซ็กซี่สำหรับคนเซ็กซี่ไง” โมนีก้าหันมาเถียงทันควันพร้อมทำแก้มป่อง ดวงตาเปล่งประกายตบมือเบา ๆ ตามจังหวะเพลง ซูกิกลั้นหัวเราะไม่อยู่ หลุดยิ้มกว้างออกมา “โอเค ๆ เอาที่เธอชอบก็แล้วกัน แต่อย่าร้องตามดังจนคนขับหูดับก็พอ” โมนีก้ายิ่งได้ทีก็ทำเป็นร้องท่อนฮุคเบา ๆ พร้อมโยกตัวนิด ๆ บนเบาะเหมือนคนกำลังอยู่ในคอนเสิร์ตย่อม ๆ คนขับหัวเราะชอบใจ เธอเองก็สนุกเต็มที่ ส่วนซูกิถึงจะทำหน้าเหมือนไม่สน แต่ในใจกลับแอบโล่งอกที่เห็นเพื่อนยังยิ้มได้ แม้การเดินทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

เสียงเครื่องยนต์ของแท็กซี่ก้องกังวานเป็นจังหวะสม่ำเสมอขณะรถเคลื่อนไปตามทางลาดยาวของหุบเขา ถนนเริ่มเบาบางจากผู้คนและรถคันอื่น ๆ แสงแดดที่เจิดจ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงสาดลงมาบนผิวถนนให้ดูเหมือนสีเงินวับวาวตัดกับเงาต้นไม้สูงใหญ่สองข้างทางที่เริ่มหนาทึบขึ้นเรื่อย ๆ

โมนีก้านั่งเอนตัวไปข้างหน้าคุยกับคนขับอย่างออกรส ดวงตาเทาเงินของเธอเป็นประกายทุกครั้งที่เจอนกตัวแปลกบินผ่านหรือเมื่อเห็นผืนป่าเขียวเข้มแทรกตัวระหว่างโขดหิน “ว้าววว ตรงนั้นเหมือนนกเหยี่ยวเลยใช่ไหมคะ? ปีกมันสวยมาก! …อ๊ะ คุณลุงขับรถอยู่แถวนี้บ่อย ๆ ต้องเคยเห็นอะไรเจ๋ง ๆ เยอะเลยแน่” เธอถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น จนคนขับหัวเราะแล้วเล่าเรื่องชาวบ้านเจอหมีกับกวางแถวนี้อยู่บ่อย ๆ 

ขณะที่โมนีก้าเอียงตัวไปติดกระจกมองออกนอกหน้าต่างอย่างเพลิดเพลิน ปากก็ถามไม่หยุด รอยยิ้มสดใสจนคนขับพลอยคุยไปด้วยอย่างสนุก ซูกิที่นั่งข้าง ๆ กลับนิ่งเงียบกว่าเดิม เธอไม่ใช่คนชอบพูดมากอยู่แล้ว แถมตอนนี้สายตาคมคอยกวาดไปรอบ ๆ ตลอดเวลา ทุกครั้งที่รถเลี้ยวเข้าสู่ทางโค้งที่ต้นไม้หนาแน่น เธอก็จะขยับตัวเล็กน้อยจับกราดิอุสแน่นขึ้นราวกับสัญชาตญาณกำลังเตือน เสียงหัวเราะใส ๆ ของโมนีก้ากับคนขับตัดกับบรรยากาศเงียบสงัดนอกตัวรถที่มีเพียงเสียงนกร้องประปรายและลมพัดใบไม้ เส้นทางเริ่มเปลี่ยนจากถนนเมืองกว้าง ๆ กลายเป็นถนนคดเคี้ยวที่มีเงาป่าทึบทอดยาวเป็นฉากหลัง ความตื่นตัวของซูกิชัดเจนยิ่งขึ้น เธอมองออกไปยังความเงียบที่ผิดปกติ พลางคิดว่า…เส้นทางนี้อาจไม่ธรรมดาเหมือนที่เห็นก็ได้

ระหว่างทางอยู่ ๆ เสียงล้อเสียดถนนดังครืด ๆ จนทั้งคันรถส่ายไปมา ทำให้โมนีก้าที่กำลังหัวเราะอยู่เงียบลงทันที ใบหน้าของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ ดวงตาสีเทาเงินหันไปมองซูกิที่กำลังจับพนักเบาะไว้แน่น “อะ อะไรอ่ะ!?” เธอร้องถามเสียงสูง คนขับแท็กซี่สีหน้าตื่นเล็กน้อย พยายามประคองพวงมาลัยให้รถชิดขอบถนน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจแรง ๆ แล้วบอกเสียงหนัก “ขอโทษนะเด็ก ๆ เหมือนยางแตกเมื่อกี้หรือเปล่าไม่แน่ใจ เดี๋ยวขอลงไปดูหน่อยนะ”

โมนีก้ารีบพยักหน้าแรง ๆ “ค่ะ ๆ เมื่อกี้ก็ได้ยินเสียงดังปังเลย!” ส่วนซูกิก็เพียงตอบสั้น ๆ แต่สายตาคมเข้มจ้องออกไปนอกกระจกอย่างระแวดระวัง “ฉันก็ได้ยินเหมือนกัน”

รถหยุดที่ไหล่ทางซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้สูงตะคุ่ม ๆ ลมพัดใบไม้ไหวกราว บรรยากาศเงียบจนได้ยินเพียงเสียงจักจั่นกับเสียงเครื่องยนต์ดับลง คนขับแท็กซี่หยิบไฟฉายออกจากประตูแล้วก้มลงสำรวจล้อหลัง เสียงเคาะโลหะเบา ๆ ดังขึ้นตามจังหวะมือเขาที่ตรวจ ซูกิไม่ยอมอยู่นิ่ง เธอผลักประตูฝั่งตัวเองแล้วก้าวลงมาพร้อมกราดิอุสที่เหน็บไว้ด้านหลังแต่คนขับไม่น่าจะเห็นละมั้ง? น่าจะโดนบังอยู่ ความเคยชินทำให้เธอคอยระแวดระวังรอบป่า เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ ทางโค้งที่รถผ่านเมื่อครู่ เงามืดของป่าลึกทำให้เธอไม่ไว้ใจเอาเสียเลย

โมนีก้าซึ่งนั่งอยู่ในรถชะโงกหน้าออกไปมองตามทั้งสองคน สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เป็นยังไงบ้างคะ? แตกจริงหรือเปล่า?” เสียงสดใสเอ่ยถาม แต่ดวงตาเธอเป็นประกายเหมือนกำลังมองหาอะไรสนุก ๆ คนขับเงยหน้าขึ้นพร้อมถอนหายใจอีกครั้ง “อืม แตกจริง ๆ เดี๋ยวคงต้องเปลี่ยนยางสำรอง…โชคดีที่ยังพอมีอยู่หลังรถ” เขาพูดพร้อมจะลุกไปเปิดกระโปรงหลัง แต่ซูกิขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม เธอไม่ได้ห่วงแค่เรื่องยางสัญชาตญาณกำลังบอกเธอว่า บางอย่างในป่ารอบ ๆ นี่ ไม่ได้เงียบไปทั้งหมดอย่างที่ควร

ซูกิขยับก้มตัวลงเล็กน้อยดวงตาคมกริบกวาดผ่านลายเส้นที่ยางด้านข้างมันไม่ใช่การสึกหรอ ไม่ใช่หินแหลมทิ่ม แต่เหมือนรอยมีดกรีดทแยงชัดเจนหรือรอยจากกระสุนเล็ก ๆ ตรงนั้น?? หืม?  สายตาของเธอแข็งขึ้นทันที แต่ยังคงทำเสียงเรียบขรึมถามคนขับ “ยางฉีกเป็นรอยยาวเลยนะคะ…เจอแบบนี้บ่อยเหรอ?”

คนขับแท็กซี่หัวเราะเบา ๆ เพื่อตอบแต่แฝงความเกร็ง “ก็…ถนนป่าแบบนี้ เจอบ้างแหละหนู ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวลุงจัดการเอง” เขาเดินไปที่ท้ายรถเตรียมจะเปิดกระโปรงหลัง

ในเวลาเดียวกัน โมนีก้าที่นั่งอยู่ด้านในกลับรู้สึกเหมือนหัวใจเธอถูกบีบรัด เสียงกระซิบเบา ๆ แผ่วผ่านเข้ามาในหู ไม่ใช่เสียงใครที่อยู่ตรงนี้ แต่เป็นเสียงของพงไพร เสียงลมที่พัดผ่านกิ่งไม้ดังเหมือนถ้อยคำที่แปลได้ชัดเจน อย่าไว้ใจ…อย่าไว้ใจคนเขา…

ดวงตาสีเทาเงินของโมนีก้าเบิกกว้างทันที ความร้อนวูบวิ่งผ่านแผ่นหลังเธอพยายามกลืนลมหายใจไม่ให้สั่นเกินไป โมนีก้าเดินลงมาจากรถแท็คซี่หญิงสาวทำทีเป็นบ่นเสียงดังเหมือนคนรำคาญสถานการณ์ “โธ่! ต้องเสียเวลาอีกแล้วเหรอเนี่ย ฉันอยากไปต่อเร็ว ๆ นะ!” น้ำเสียงนั้นเรียบง่าย เหมือนคนไม่พอใจธรรมดา แต่ในจังหวะเดียวกัน มือเรียวของเธอก็เอื้อมไปคว้ามือของซูกิที่อยู่ใกล้ บีบแน่นแรงจนผิดปกติ

ซูกิสะดุ้งเล็กน้อยแต่เข้าใจทันที ดวงตาคมเหลือบลงสบสายตาโมนีก้า เธออ่านได้ชัดจากประกายหวาดระแวงในดวงตาคู่นั้นโมนีก้ารู้บางอย่างที่เธอเองก็สงสัยอยู่แล้ว ซูกิเลยแสร้งทำเป็นถอนหายใจแล้วพึมพำเบา ๆ “ก็ต้องรอเขาเปลี่ยนล่ะนะ จะทำยังไงได้” น้ำเสียงฟังเหมือนยอมแพ้ แต่แววตากลับกดต่ำลง เต็มไปด้วยการจับตามองทุกฝีก้าวของคนขับแท็กซี่ที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ด้านท้ายรถ ในความเงียบนั้น ทั้งคู่รับรู้ตรงกันอย่างไม่ต้องพูดมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลและตอนนี้คือการแสดงละครตบตา

ลมป่าพัดโชยผ่านถนนลูกรัง กลิ่นดินผสมกลิ่นยางรถยนต์ที่แตกยังคงคลุ้งอยู่ คนขับแท็กซี่วัยกลางคนปาดเหงื่อพลางหัวเราะเก้อ ๆ ก่อนจะหันมาพูดเสียงทุ้มนุ่มเหมือนพ่อบ้านใจดี “ยางที่มีไม่ได้สูบอ่ะสิ งั้นเราก็น่าจะต้องรอหน่อยนะ เดี๋ยวฉันโทรไปบอกให้ร้านมาเปลี่ยนหรือยกรถแล้วกัน ขอโทษนะแม่หนู” น้ำเสียงอ่อนโยนจนแทบไม่ต่างจากคุณลุงข้างบ้าน แต่ในดวงตากลับไม่มีความซื่อจริง ซูกิที่ยืนอยู่ด้านข้างเหลือบมองด้วยสายตาคมเข้ม พลางบีบมือโมนีก้าแน่นขึ้นเหมือนจะส่งสัญญาณว่า อย่าเพิ่งไว้ใจ

โมนีก้าเองก็ยังคงทำหน้าร่าเริง เธอฉีกยิ้มกว้างแล้วเอียงคอพูดติดขำ “ไม่เป็นไรค่า~” แต่แววตาสีเงินกลับวาวด้วยความหวาดระแวง แก้มพองตุ่ย ๆ คล้ายงอนที่การเดินทางต้องสะดุด เธอกอดอกบ่นเสียงดัง “เฮ้อ ไปช้าแน่เลย แบบนี้กว่าจะถึงเฟอร์รี่ก็ปาไปบ่ายแล้วมั้ง!” 

ซูกิก็ยังไม่ปล่อยมือเพื่อน เธอทำเพียงพยักหน้ารับคำคนขับด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่พูดอะไรเกินจำเป็น เพียงแต่ขยับตัวนิด ๆ บังโมนีก้าไว้ด้านหลัง ดวงตายังคงจับจ้องไปที่ป่ารอบข้างที่เงียบผิดปกติ โมนีก้าพยายามหัวเราะกลบเกลื่อน “แต่ก็โอเคแหละ อย่างน้อยก็มีเวลาชมนกชมไม้เพิ่มอีกนิด” เธอแกล้งพูดเสียงสดใส ยกมือทำท่าเหมือนกำลังชี้นกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ ทั้งที่ในใจกลับเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเพราะเสียงกระซิบแผ่วเบาของพงไพรที่ยังคงดังก้องเตือนอยู่

บรรยากาศรอบตัวจึงเหมือนมีสองชั้น ชั้นบนคือรอยยิ้มสดใสของเด็กสาวที่ทำทีไม่รู้เรื่องอะไร ส่วนชั้นล่างคือความตึงเครียดที่ก่อตัวขึ้นในเงามืดเงียบของป่า ราวกับทุกใบไม้ที่ไหวเอนกำลังเฝ้าดูว่าพวกเธอจะก้าวต่อไปอย่างไร…

และทันทีที่ทำเช่นนั้น!! เสียงหวีดวูบของกระสุนฉีกอากาศดังขึ้นชัดเจน ปัง! เศษหินกระจายกระแทกพื้นถนนห่างจากโมนีก้าไปไม่ถึงหนึ่งคืบ ไม่นานเสียงหวีดเฉียดอากาศ ฟิ่ววว! ดังขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่กระสุนจะฝังลงบนตัวถังรถแท็กซี่จนโลหะบุ๋มดัง ปัง! โมนีก้าตกใจตาโตแทบกรีดร้องออกมา หากซูกิไม่คว้าแขนกระชากร่างเพื่อนสาวหลบลงกับพื้นเสียก่อน ตอนนี้อาจจะมีเลือดแดงแทนละอองทอง โมนีก้าหัวใจเต้นแรงรัว เธอแทบไม่ทันตั้งตัว ดวงตาสีเทาเงินเบิกกว้างตกใจสุดขีด ก่อนจะสบเข้ากับแววตาคมเข้มของซูกิที่โน้มตัวทับกันไว้ต่ำติดกับพื้นหญ้า “อย่าขยับ…มีคนซุ่มอยู่ในป่า” ซูกิเอ่ยเสียงต่ำกระซิบชิดหู น้ำเสียงเย็นจัดแต่มั่นคง

คนขับแท็กซี่วัยกลางคนที่เมื่อครู่ยังตีหน้าใจดี ตอนนี้กลับสะดุ้งโหยงและกะพริบตาปริบ ๆ แต่ไม่มีความตกใจจริงในแววตาเลยสักนิด กลับเหมือนคนที่รู้อยู่แล้วมากกว่า โมนีก้าเห็นเข้าก็พ่นลมหายใจสั้น ๆ พลางกัดฟันแน่น ความร่าเริงปลอมเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นความขุ่นเคืองผสมหวาดระแวงในทันที

เสียงกระซิบแห่งพงไพรตื่นก้องในหัวโมนีก้าอีกครั้งเสียงไม้ใบเสียดสีกันดังคล้ายคำพูด ระวัง…เขาเป็นเหยื่อล่อ…

โมนีก้าหอบหายใจแรงมือสั่นเทาแต่ก็พยายามควบคุมอารมณ์ “ชิบหายจริง ๆ…ยิงมาเลยเรอะ!” เธอพึมพำรัวเป็นภาษาอังกฤษปนไทยอย่างลนลาน แต่ยังคงสวมรอยเป็นคนที่แค่ตกใจไม่ใช่ใครที่มีพลังพิเศษ โมนีก้าหน้าซีดเล็กน้อย แต่กัดริมฝีปากเรียกสติกลับมา เธอกระซิบตอบซูกิ “มีพวกมัน…ซ่อนในป่า…ไม่ใช่แค่คนเดียว” ดวงตาสีเงินของเธอส่องประกายมั่นคงขึ้นท่ามกลางเหงื่อเย็นที่เกาะขมับ ซูกิขยับตัวช้า ๆ มือหนึ่งยังจับกราดิอุสไว้แน่น ปลายนิ้วอีกข้างกดลงบนมือโมนีก้าเหมือนจะบอกว่า ใจเย็น เดี๋ยวจัดการเอง แล้วค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจเตรียมเคลื่อนไหว

“ฉันบอกแล้ว…ตรงนี้ไม่ปลอดภัย” ซูกิพึมพำเสียงต่ำก่อนหันมาสบตาโมนีก้า ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความจริงจังและการเตรียมใจจะปะทะ โมนีก้าเองกัดริมฝีปากแน่น ความกลัวบีบคั้น แต่หัวใจกลับเต้นแรงด้วยความมุ่งมั่น รู้แล้วว่าหนีไม่ได้แน่ คราวนี้คงไม่ใช่มอนสเตอร์ธรรมดา…แต่มนุษย์ที่กำลังล่าเธอ 

ในขณะที่เงียบสงัดเพียงไม่กี่อึดใจ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ หลายคู่กลับดังขึ้นจากในพงไม้ มาพร้อมกับแสงวาววับของโลหะไม่ใช่เพียงกระสุนเดียวที่พวกเขาต้องเจอ แต่คือกลุ่มคนติดอาวุธที่กำลังล้อมเข้ามาช้า ๆ… ซูกิหรี่ตามอง เห็นเงาดำเลือน ๆ ของคนสวมหมวกคลุมใบหน้าเล็งปืนจากแนวไม้ สอง…สาม…สี่ เธอนับเงียบ ๆ แล้วกัดฟันแน่น ก้าวมาขวางด้านหน้าโมนีก้าดาบกราดิอุสในมือสะท้อนแสงแดดจัดจ้า

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดินแห้งกรังเป็นจังหวะหนัก ๆ ดังขึ้นจากพงไม้ข้างทาง เงาของร่างสิบร่างค่อย ๆ ปรากฏออกมา แต่ละคนสวมชุดธรรมดาอย่างชาวบ้านทั่วไป ทว่าในมือกลับเต็มไปด้วยอาวุธมีทั้งปืนสั้น มีดปลายแหลมและกระบองเหล็กที่ส่องแสงสะท้อนแดดจ้า พวกเขาเคลื่อนเข้ามาล้อมรอบรถแท็กซี่อย่างเป็นระบบราวกับฝึกมา โมนีก้าที่เดิมยังทำท่าโวยวายเล่น ๆ ถึงกับชะงัก ดวงตาสีเงินเบิกกว้างทันที เธอจับแขนเสื้อซูกิแน่น เหงื่อเย็นผุดขึ้นตรงขมับ ความรู้สึกจากเสียงกระซิบพงไพรเมื่อครู่ชัดเจนขึ้นอันตรายตรงหน้าเป็นจริงแล้ว

ซูกิเองไม่รอช้า เธอขยับก้าวครึ่งคืบเข้าข้างหน้ามือจับดาบกราดิอุสที่เหน็บไว้ข้างเอวทันที ดวงตาคมเรียวหรี่ลง ประเมินระยะและจำนวนศัตรูอย่างรวดเร็ว

แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งสองสะดุดใจไม่ใช่การมาของคนกลุ่มนี้ หากเป็นปฏิกิริยาของคนขับแท็กซี่ ที่ตอนแรกแสร้งทำหน้าเหลอหลาว่าไม่รู้เรื่องแต่เด็กหนุ่มในกลุ่มโจรคนหนึ่งกลับร้องบอกเสียงดัง “มาแล้วครับหัวหน้า!”

เสียงนั้นเหมือนดาบฟันลงกลางอากาศ ตัดความสงสัยที่ยังเหลืออยู่ออกเป็นเสี่ยง คนขับแท็กซี่หน้าเสียทันที เขาตวัดมือเขกกบาลลูกน้องดัง ป๊อก! แล้วสบถ “เสียแผนหมดเลยไอ้เวรเอ๊ย!” จากนั้นเขาหันหน้ามาทางโมนีก้าและซูกิ สีหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ถูกเปิดเผยอย่างเต็มที่น้ำเสียงไม่เหลือเค้าความใจดีเหมือนก่อนหน้า “เด็กเดมิก็อดสองคน…จับไปเข้ากองทัพเราตามคำสั่งนายซะ อย่าทำพลาด!”

โมนีก้าเบิกตาโพลง หัวใจเต้นแรง “หา?! พวกนี้มันรู้ว่าเราเป็นเดมิก็อดตั้งแต่แรกเหรอ!” เธอเผลอพูดออกมาเสียงหลง แต่ยังคงยกมือเหมือนจะขึ้นตั้งรับอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ทำอะไรไม่ถูกเพราะเธอกำลังกลัว

ซูกิกัดฟันแน่นตวัดสายตาไปรอบวงล้อม เสียงของเธอทุ้มต่ำเต็มไปด้วยแรงกดดันที่ต่างจากท่าทีขี้เล่นของเพื่อนสาว “หึ…ดูเหมือนจะเลี่ยงไม่ได้แล้วสินะ” เงียบงันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เหล่าคนติดอาวุธเริ่มก้าวเข้ามาใกล้ วงล้อมแคบลงเรื่อย ๆ ความตึงเครียดปกคลุมจนทุกการหายใจเหมือนจะกลายเป็นประกายไฟรอเพียงการปะทุ… หลังจากนั้นซูกิเบี่ยงตัวเข้าข้างโมนีก้า กราดิอุสในมือสะท้อนแสงแดดวาบอย่างน่าเกรงขาม สายตาของเธอคมดุจมีดโกน ร่างสูงเพรียวทอมบอยที่ไม่เคยลังเลในสนามฝึกหันหน้าตรงเข้าหาศัตรูจริงเป็นครั้งแรก เสียงของเธอเย็นเฉียบ “โมนีก้า…ตั้งสติ เตรียมตัวสู้”

โมนีก้าสะดุ้งเฮือก เธอส่ายหน้ารัว ๆ ดวงตาสีเงินสั่นไหว “แต่ว่า…นั้นคนจริงนะ ไม่ใช่มอนสเตอร์! เราไม่ได้ซ้อมหรือฝึกมาเพื่อฆ่าคนนะซูกิ!” เสียงสั่นเครือเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ร่างกายเธอสั่นระริกจนจับกราดิอุสที่เอาออกมาแทบไม่อยู่

ซูกิไม่หันมามองเพียงเอ่ยเสียงหนักแน่นราวกับกำลังบังคับให้เพื่อนรักตื่นขึ้น “อาวุธของเราไม่ได้ฆ่าคนธรรมดาได้หรอก จำไม่ได้เหรอ แร่สัมฤทธิ์วิเศษมันเลือกเป้าหมาย ถ้าฟันใส่มนุษย์ธรรมดา มันจะทะลุไปเหมือนไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น แต่กับคนพวกนี้…มันทำให้สลบได้”

“แต่ว่า…!” โมนีก้าโวยลั่นริมฝีปากสั่นเครือ ร่างเล็กถอยหลังหนึ่งก้าวมองเหล่าคนติดอาวุธที่กำลังเข้ามาใกล้ “แต่นั่นพวกผู้ชายจริง ๆ เลยนะ! ดูดิ อาวุธครบมือแถมเป็นทหารด้วย! เราสู้ไม่ได้หรอก…ฉัน…ฉันไม่ไหวหรอก!” เสียงของเธอเต็มไปด้วยความกลัวที่ไม่เคยปิดบังได้ ดวงตาสีเงินพร่าเลือนราวกับจะร้องไห้ออกมา ซูกิกัดฟันแน่น ก่อนขยับเข้าประชิดบีบข้อมือโมนีก้าแรงพอสมควรเพื่อเรียกสติ ดวงตาคมกริบของเธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของโมนีก้า 

“ฟังฉัน โม เธอจะสู้หรือจะโดนจับตัวไปตลอดชีวิต เลือกเอา” คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางอก โมนีก้าถึงกับตัวแข็งชะงัก หัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิด ขณะที่วงล้อมแคบเข้ามาเรื่อย ๆ และเสียงฝีเท้าของศัตรูดังก้องสะท้อนหัวใจเธอ

และนั้นคือการเริ่มต้น…การต่อสู้กับมนุษย์ครั้งแรกของ มนก บซ

[ปักตะไคร้]

อื่น ๆ : -

รางวัล : -

บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates

วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025
ช่วงสายถึงเที่ยง เวลา 09.00 - 13.00 น. ออกเดินทางจาก Sonoma County Library เพื่อไปที่ Larkspur Ferry Terminal รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

Part. 2

เสียงเหล็กกระทบเหล็กดังขึ้นทันทีที่ซูกิพุ่งเข้าชนกับชายติดอาวุธ เธอใช้กราดิอุสตวัดเบี่ยงดาบของอีกฝ่ายออกไปด้านข้างอย่างแม่นยำ ร่างเพรียวของทอมบอยเคลื่อนไหวอย่างนักสู้ตัวจริง ขณะที่โมนีก้าซึ่งยังลังเล ใจเต้นระส่ำ แต่เมื่อเห็นทหารอีกคนพุ่งเข้ามา เธอกัดฟันกรอดแล้วตะโกนออกมาในหัวแบบคนสติแตก ตายเป็นตายโว้ย! โมนีก้าไม่ใช้ท่วงท่าแบบนักรบ แต่ใช้สัญชาตญาณดิบล้วน ๆ เธอก้มหลบคมมีดยาวที่ฟาดมาเฉียดเส้นผม ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ท้องน้อยของชายตรงหน้า มือเรียวยกขึ้นรวบกำปั้นแน่นแล้วฟาดเปรี้ยงลงไปตรงกล่องดวงใจของเขาอย่างแม่นยำ

“โอ๊ยยยยยย!!” เสียงกรีดร้องดังลั่น ปนกับสีหน้าบิดเบี้ยวของทหารคนนั้น ก่อนร่างจะทรุดฮวบลงไปกับพื้นมือกุมหว่างขาแน่น

“โดนไปซะเถอะ!!!” โมนีก้ากรีดร้องต่อเนื่อง เตะซ้ำ ๆ แบบไม่ยั้ง ราวกับระบายทั้งความกลัวและความโกรธที่ถูกบังคับให้สู้ทหารผู้นั้นดิ้นจนแน่นิ่งไปในที่สุด

ซูกิที่หันมาเห็นพอดี ถึงกับชะงักกลางสนามประลอง เธอต่อสู้มาไม่น้อยเจอทั้งท่วงท่าดาบและกลยุทธ์มากมาย แต่สิ่งที่เห็นต่อหน้าตอนนี้…โมนีก้าที่ใช้วิธีบีบไข่กับเตะซ้ำจนอีกฝ่ายสลบ เธออึ้งกิมกี่ไปเลย “……แม่เจ้า” ซูกิพึมพำเบา ๆ ตาโตแบบคาดไม่ถึง แต่ก็รีบหันกลับไปตั้งการ์ดรับการโจมตีจากศัตรูอีกสองคน พลางเหลือบมองเพื่อนสาวผมสีม่วงครามที่ยืนหอบแฮ่ก ๆ อยู่กับพื้น นี่มัน…โคตรน่ากลัว แต่โคตรได้ผลว่ะ

โมนีก้าสะบัดผมเถิกออกจากหน้า กราดิอุสในมือยังสั่นเล็กน้อย แต่แววตาเทาเงินตอนนี้กลับเปล่งประกายอย่างบ้าระห่ำ “ใครมันจะมาขวางอีกมั้ย…ห๊ะ?!” เหล่าทหารที่เหลือบางคนถึงกับผงะถอยโดยไม่รู้ตัว เพราะนี่ไม่ใช่การต่อสู้แบบนักรบ แต่มันคือความดิบเถื่อนที่ใครเจอก็ต้องขนลุก

ไม่นานเสียงกรีดร้องโหยหวนดังระงมไปทั่วทางโค้งกลางป่า เหล่าทหารรับจ้างสิบชีวิตที่ตอนแรกกรูเข้ามาอย่างมั่นใจ ตอนนี้ต่างนอนเกลื่อนอยู่กับพื้นด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว มือกุมหว่างขา ร้องโอดโอยเหมือนคนใกล้สิ้นใจ บางคนหมดสติไปแล้วด้วยซ้ำ กลิ่นเหล็กจากอาวุธผสมกับกลิ่นเหงื่อคละคลุ้งเต็มอากาศ แต่สิ่งที่ชัดเจนที่สุดกลับเป็นเสียงหอบหายใจแรง ๆ ของโมนีก้า หญิงสาวผมม่วงครามยืนหอบเหงื่อท่วม ดวงตาสีเทาเงินเบิกกว้างอย่างคลั่งแค้น กราดิอุสในมือยังสั่นด้วยแรงที่ไม่รู้ว่ามาจากความเหนื่อยหรือความคุ้มคลั่ง เธอไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้นตอนต่อสู้ มีแค่สัญชาตญาณล้วน ๆ ที่พุ่งเป้าไปตรงจุดตายของเพศชายทุกคน

เธอก้มตัวกระแทกเข่าเข้าที่หว่างขาคนหนึ่งอย่างแรงจนเขาหมอบไปกับพื้น ก่อนจะหันไปอีกคน ฟาดกราดิอุสเบี่ยงวิถีมีดของมัน แล้วใช้มือซ้ายคว้ากล่องดวงใจ บีบแน่น….ไม่สิ บิดเหมือนบิดผลส้ม!! เสียงกรีดร้องโหยหวนดังสนั่นราวกับเสียงสัตว์ถูกเชือด ก่อนร่างนั้นจะทิ้งตัวลงอย่างหมดสภาพ “หลับไปซะ!!” โมนีก้าตะโกนสุดเสียง ฟาดเท้าเข้าที่ข้อพับอีกคนจนร่างทรุด ก่อนจะตามด้วยการเตะรัว ๆ ตรงหว่างขาไม่ยั้ง แม้ฝ่ายนั้นจะหมดสติไปแล้วเธอก็ยังไม่หยุด

“โมนีก้า! พอได้แล้ว!” ซูกิรีบกระโจนเข้ามาจับแขนดึงเธอออก เสียงของทอมบอยเต็มไปด้วยความกังวลและจริงจัง ดวงตาสีนิลเบิกกว้างอย่างตกใจ “เขาจะทำพันธุ์ไม่ได้แล้วนะเว้ย!”

โมนีก้าหยุดหอบหายใจแรง ๆ ใบหน้าแดงก่ำจากทั้งแรงและอารมณ์ เธอหันมามองซูกิด้วยตาโตคล้ายเพิ่งได้สติ หญิงสาวเหลือบไปมองรอบ ๆ ภาพที่เห็นคือทหารรับจ้างเกือบสิบชีวิตนอนเกลื่อนพื้น บางคนหมดสติ บางคนร้องโอดโอยเสียงครางเบา ๆ ดังระงมเหมือนฝันร้ายกลางวัน โมนีก้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ หัวใจยังเต้นรัวไม่หยุด แล้วกระซิบเสียงแหบ “เรา…เราทำไปขนาดนี้เลยเหรอ…”

ซูกิยังจับแขนเธอแน่นเหมือนกลัวว่าเธอจะพุ่งเข้าไปซ้ำอีก ร่างทอมบอยหอบเบา ๆ เช่นกัน แต่ยังพยายามทำตัวมั่นคง “ใช่…แต่มันก็ช่วยให้เราไม่โดนจับตัวไป ถึงเธอจะทำเกินกว่าเหตุไปนิดหนึ่งก็เถอะแต่นี่คือการเอาตัวรอด เข้าใจไหม?”

โมนีก้ายังคงยืนตัวสั่น เธอมองคนขับแท็กซี่ซึ่งเป็นหัวหน้า สลบเหมือดนอนกุมหว่างขาอยู่ไม่ไกล สีหน้าเขาบ่งบอกได้ชัดว่า เจ็บไปทั้งชาติ แล้วเธอก็เบือนหน้าหนีไปทางซูกิ ดวงตาเทาเงินเต็มไปด้วยทั้งความโล่งใจและความสับสน ก่อนที่ซูกิจะจับมือโมนีก้าให้วิ่งออกไปจากตรงนี้ปล่อยพวกนี้ทิ้งไว้ เสียงหอบหายใจดังแข่งกับฝีเท้าของทั้งคู่ที่กระทบพื้นถนนอย่างเร่งรีบ ซูกิยังคงจับข้อมือโมนีก้าแน่นลากเธอให้วิ่งไปด้วยกัน ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองเหล่าทหารรับจ้างที่นอนเกลื่อนอยู่เบื้องหลัง หญิงสาวทอมบอยเอ่ยสั้น ๆ แต่หนักแน่น 

“ไปกันเถอะ ผ่านเนินตรงนี้ไปก็พ้นแล้ว อย่าหยุดเด็ดขาด”

เสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านถนนคดโค้งที่เพิ่งเต็มไปด้วยเสียงต่อสู้ไม่นาน โมนีก้าเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก ขณะมองทหารรับจ้างกว่า 10 ชีวิตนอนกองระเกะระกะอยู่กับพื้นดิน บางคนโอดโอยเบา ๆ แต่ส่วนใหญ่หมดสติสนิทแล้ว สายตาเธอเป็นประกายแบบเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากยกยิ้มร้าย ๆ ก่อนพึมพำ “เดี๋ยวก่อนสิ....อืม… จัดการแล้วไม่แฮบของมันก็เสียดายแย่สิ” ว่าแล้วเธอก็ย่องเข้าไปค้นกระเป๋าเสื้อ กระเป๋ากางเกง และเป้ใบเล็กของพวกมันทีละคน สภาพเหมือนนักล่าที่กำลังรื้อของล่าซาก จนซูกิยืนกอดอกถอนหายใจ มองภาพนั้นแล้วส่ายหน้าแรง ๆ

“มีคนตั้งสิบกว่าคน…” โมนีก้าพึมพำเสียงสูง พลางหยิบธนบัตรที่ยับยู่ยี่ขึ้นมาชู “แต่แม่งพกเงินกันมาแค่ 100 ดอลลาร์… ฮะ? จริงดิ นี่มันอะไรกันเนี่ย โจรกระจอกหรือก๊อบลินยังคุ้มกว่าอีก”

ซูกิกลอกตา พูดเสียงเรียบแต่ฟังแล้วฟาดแรง “นี่เธอคิดจะนับกำไรขาดทุนจากการอัดพวกทหารติดอาวุธจริง ๆ เหรอโม?”

โมนีก้าไม่สนยังคุ้ยต่อจนเจอเพียงอาหารฉุกเฉินห้าหกซองแท่งโปรตีน รสชาติดูไม่น่ากินเอาซะเลย เธอเบะปาก ใส่เสียงบ่นยาวเหยียด “เหอะ! ต่อให้ไปฆ่าก๊อบลินยังได้ดาบก๊อบลินไว้ขายแพงกว่าอีก พวกแกนี่มันไม่คุ้มค่าแรงเลยว่ะ โธ่เอ๊ยยย…” ก่อนที่โมนีก้าจะทันยกเท้าจะไปซ้ำใส่พวกนั้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด ซูกิก็รีบเข้ามาลากแขนแรง ๆ กระซิบเสียงเข้ม “พอได้แล้วโม! ไปก่อนเถอะ ถ้ามีคนอื่นผ่านมาเห็นเราจะซวยจริง ๆ”

“แต่ฉันยังไม่ได้—”

“ไป!!”

โมนีก้าถูกดึงกระชากจนเกือบเซ ร่างบางเลยถูกซูกิลากออกไปจากจุดเกิดเหตุอย่างรวดเร็ว ร้องโวยวายอย่างไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่มีทางสู้แรงทอมบอยสาวที่เอาจริงเอาจังได้ ทิ้งไว้เพียงภาพหญิงสาวที่ยังหันกลับไปมองเหล่าทหารสลบไสลตาละห้อยเหมือนเสียดาย โอกาสจะทำพันธ์ไม่ได้จริง ๆ

บรรยากาศบนถนนจึงเหลือเพียงความเงียบกับกองทหารรับจ้างไร้สติ ขณะที่สองสาววิ่งหายลับไปกับเส้นทางโค้ง

เสียงฝีเท้าทั้งคู่ดังประสานกันไปตามเส้นทางโค้ง ป่ารอบข้างสั่นไหวด้วยแรงลมและเสียงใบไม้กระซิบเหมือนจะบอกให้วิ่งไปข้างหน้า อย่าหยุด อย่าหันกลับ เสียงหัวใจของโมนีก้าดังก้องในหู เธอกัดฟันบอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่า อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น

เมื่อทั้งสองก้าวข้ามพ้นเนิน เสียงโอดครวญและความวุ่นวายด้านหลังก็ค่อย ๆ เลือนหายไป ท่ามกลางแสงแดดที่ยังคงส่องแรงราวกับไม่มีค่ำคืนอยู่บนโลกนี้ โมนีก้าทรุดตัวลงคุกเข่าหอบแรง มือกดที่อกพยายามดึงลมหายใจกลับมา ซูกิก็หยุดตาม ใบหน้าของเธอแดงจัดจากความเหนื่อย แต่ยังคงยืนมั่นคง คอยระแวดระวังรอบด้าน “รอดแล้ว…” ซูกิพูดสั้น ๆ ดวงตาคมยังไม่วางใจนักแต่ก็ผ่อนลมหายใจยาวออกมา เธอเหลือบมองเพื่อนสาวข้าง ๆ ที่นั่งคุกเข่าเหมือนแมวหอบแดด แล้วอดยิ้มบาง ๆ ไม่ได้

โมนีก้ายกหน้าขึ้นเหงื่อไหลผ่านแก้มสีซีดแต่ริมฝีปากกลับยิ้มจาง ๆ อย่างโล่งอก “ขอบคุณนะซูกิ…ถ้าไม่มีเธอ ฉันคงจบตรงนั้นไปแล้ว” เสียงใบไม้พลิ้วไหวเหมือนธรรมชาติกำลังตบมือยินดีกับการรอดพ้นครั้งนี้ ขอบคุณแรงฝึกฝนที่บ้านหมาป่า ขอบคุณเสียงกระซิบของพงไพรที่ช่วยเตือน และเหนือสิ่งอื่นใด ขอบคุณที่พวกเธอยังมีแรงก้าวต่อไปข้างหน้าสู่เส้นทางที่รออยู่เส้นทางที่จะพาไปถึงค่ายจูปิเตอร์ในไม่ช้าหรือช้ากันนะ?

ระหว่างนั่งพักโมนีก้านั่งพิงเข่าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อพยายามปรับจังหวะการเต้นของหัวใจให้สงบลง แม้ใบหน้าจะยังมีเหงื่อซึม แต่ดวงตาสีเทาเงินกลับจับจ้องไปยังซูกิที่ยืนระแวดระวังอยู่ไม่ห่าง เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังมากกว่าทุกครั้ง “เราจะปล่อยพวกเขาไปแบบนั้นจริงเหรอ… ถ้ามีใครผ่านมาเห็นเข้าล่ะ? จะไม่เป็นปัญหาหรือ?”

ซูกิเงียบไปอึดใจ ก่อนถอนหายใจเบา ๆ พลางก้มมองโมนีก้าด้วยสายตาสงบนิ่ง “ไม่น่าจะมีใครมาเห็นหรอก แถวนั้นมันเปลี่ยวมาก ถึงมีก็คงอีกนานกว่าคนจะผ่าน” เธอหยุดเล็กน้อย ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “พวกนั้นไม่ใช่กุ๊ยทหารธรรมดา ดูจากอาวุธกับอุปกรณ์ เจ้านายของพวกเขาต้องเงินหนาแน่นอน”

โมนีก้าขมวดคิ้วใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้งด้วยความกังวล เธอถามต่อทันที “ขนาดเจ้านายเงินหนานะเนี้ยพกเงินแค่ 100 ดอล แม่ง...ว่าแต่ทำไมต้องจับเรา? เราก็แค่จะไปค่ายจูปิเตอร์เองนะ…”

ซูกิกัดริมฝีปากข้างในเล็กน้อยแววตาแข็งกร้าวขึ้นเมื่อเอ่ยตอบ “ไม่รู้เหมือนกัน แต่เดาได้อย่างหนึ่งพวกนั้นคงมาเพื่อจับเดมิก็อดโดยเฉพาะ ไม่งั้นจะรู้ได้ยังไงว่าเราไม่ใช่คนธรรมดา” ลมพัดผ่านกิ่งไม้เหนือศีรษะ เสียงใบไม้เสียดสีกันเหมือนย้ำคำพูดของซูกิ โมนีก้ารู้สึกหนาววาบทั้งที่แดดแรงตลอด 24 ชั่วโมง เธอหันไปสบตาเพื่อนสาวทอมบอย ก่อนที่ซูกิจะเอ่ยต่อน้ำเสียงเย็นแต่แฝงความมุ่งมั่น “หลังจากนี้เราคงไม่ได้เจอแค่มอนสเตอร์แล้วล่ะ แต่จะเจอคนด้วย… อุปสรรคมันจะโถมเข้ามาทั้งสองทางเราต้องเตรียมใจไว้”

โมนีก้ากำมือแน่นเธอพยักหน้าช้า ๆ แม้แววตาจะยังมีร่องรอยความกังวล แต่ในนั้นกลับมีไฟที่เริ่มติดขึ้นอีกครั้ง “เข้าใจแล้ว… ถ้างั้นเราต้องไปให้ถึงค่ายจูปิเตอร์ให้ได้ ไม่ว่ามันจะมีใครรออยู่ข้างหน้า” ซูกิปรายตามองโมนีก้าที่พูดออกมาแบบนั้นก่อนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย คล้ายจะบอกว่าใช่แล้วโดยไม่ต้องพูดอะไรออกมาอีกเลย

ลมอุ่น ๆ พัดผ่านสองร่างที่ยืนอยู่ริมถนน เสียงจิ้งหรีดแว่วมาแผ่วเบา ทั้งที่ท้องฟ้ายังคงสว่างไสวด้วยแสงอาทิตย์ที่ไม่เคยลับของโลกใบนี้ แต่กลับให้ความรู้สึกวังเวงจนผิดปกติ โมนีก้ายืนกอดอก ดวงตาสีเงินวาวส่องสะท้อนความไม่สบายใจ เธอหันมามองซูกิน้ำเสียงออกแนวกวนแต่ปนกังวล 

“นี่… เราจะเดินจากตรงนี้ไปจริง ๆ เหรอ? คือ… จะมีรถผ่านตรงนี้บ้างมั้ยเนี่ย?”

ซูกิเองก็ไม่ได้ดูมั่นใจไปกว่ากันนัก เธอกวาดตามองไปตามถนนที่ทอดยาวคดเคี้ยวลับไปในป่าใหญ่ ก่อนถอนหายใจยาว มือหนึ่งจับดาบกราดิอุสที่เหน็บเอวไว้แน่นพลางตอบ “ก็ดูไม่ค่อยจะมีรถหรอก…ถนนเปลี่ยวขนาดนี้แต่เราก็ไม่มีทางเลือก ต้องไปต่อให้ถึง Larkspur Ferry ยังไงก็ต้องลอง” โมนีก้ากับซูกิหันมามองหน้ากันพร้อม ๆ กัน ความเงียบกดทับอยู่ชั่วขณะเหมือนจะถามกันด้วยสายตาว่า จะเอาไงต่อดี? โมนีก้าเป็นฝ่ายทำหน้ามุ่ยออกมาก่อน 

เธอเตะกรวดก้อนหนึ่งกระเด็นออกไปไกล “โอ๊ยยย แบบนี้มันซวยชัด ๆ นะ เดินก็ได้…แต่ถ้าเจอพวกเมื่อกี้อีกล่ะ? จะสู้ไหวเหรอ?”

ซูกิยกคิ้วมองเพื่อนสาวก่อนยักไหล่ ตอบเรียบ ๆ แต่จริงจัง “ไม่ไหวก็ต้องไหวแล้วล่ะ โม เอาแบบนี้ เราเดินไปเรื่อย ๆ ก่อน เผื่อโชคดีเจอรถสักคันก็โบก ถ้าไม่เจอ…อย่างน้อยเราก็ยังคืบไปข้างหน้า” โมนีก้าเบ้ปากใส่ซูกิแต่สุดท้ายก็พยักหน้าอย่างจำยอม ดวงตาสีเงินยังคงเต็มไปด้วยความดื้อรั้น 

“ก็ได้… แต่ถ้าฉันเมื่อยนะ ฉันจะขึ้นหลังเธออีกแน่ ๆ เลยบอกไว้ก่อน”

ซูกิถอนหายใจพึมพำเบา ๆ “จะเอาแต่ใจอะไรกันนักหนานะเธอเนี้ย” แต่ดวงตากลับมีแววอ่อนโยนเล็กน้อยที่มองไม่พ้นสายตาของโมนีก้า ทั้งคู่จึงยืนอยู่ข้างทางริมป่า มองหน้ากันอีกครั้งเหมือนจะย้ำคำถามเดิมในใจว่า ยังไงดีต่อไปนะ… แล้วทั้งคู่ก็ก้าวออกพร้อมกันสู่ถนนสายเปลี่ยวที่ทอดยาวโดยไม่รู้เลยว่าข้างหน้าจะเจอสิ่งใดรออยู่

อื่น ๆ : -

รางวัล : -

บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates

วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025
ช่วงบ่าย เวลา 13.00 - 16.00 น. ออกเดินทางเพื่อไปที่ Larkspur Ferry Terminal รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

ถนนลูกรังทอดยาวผ่านแนวป่าและเนินหญ้าที่ดูเวิ้งว้างจนผิดปกติ เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังสม่ำเสมอเหมือนจังหวะกลองเบา ๆ ของการเดินทางที่ไร้รถผ่าน ทั้งสองสาวดูไม่ต่างจากเด็กหลงที่กำลังเดินดุ่ม ๆ อยู่กลางที่เปลี่ยว โมนีก้าเอียงหน้า ถอนหายใจเสียงดังพลางกอดอกแน่นด้วยท่าทีหงุดหงิด “นี่มันถนนหรือทางลับไปสวรรค์เนี่ย? ทำไมไม่มีรถผ่านสักคันเลย… รู้สึกเหมือนซวยทั้งวันแล้วนะ ใช้โชคไปหมดกับตอนอัดก๊อบลินกับพวกทหารหรือไง…” น้ำเสียงกึ่งบ่นกึ่งประชดทำให้บรรยากาศที่ว่างเปล่าไม่เงียบจนเกินไป

ซูกิเดินเคียงข้างมีสีหน้าตั้งมั่นเหมือนเดิม พลางหันมามองเธอด้วยสายตาที่แฝงความใจเย็น “ทนอีกหน่อยน่าโม ถ้าหิวหรือเหนื่อยก็ดื่มน้ำก่อนสิ เธอมีแหวนดาราจรัสอยู่ไม่ใช่เหรอ? น้ำที่เก็บไว้น่าจะยังเย็นเหมือนตอนแรกนั่นแหละ”

โมนีก้าหรี่ตาใส่เพื่อนทอมบอยเหมือนอยากหาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้า ขยับมือไปที่แหวนประดับอัญมณีเล็ก ๆ บนปลายนิ้ว เสี้ยวแสงสะท้อนออกมาเมื่อเธอหมุนแหวนเบา ๆ ทันใดนั้นก็ปรากฏขวดน้ำเย็นหยดเกาะไหล่ข้างออกมาราวกับเพิ่งถูกหยิบจากตู้แช่ โมนีก้าหยิบมาดื่มแล้วทำเสียง “อา~” อย่างโล่งใจ

“เย็นจริงด้วย แม่ฉันนี้ใจดีนะเนี้ยให้ของดีมาแบบนี้” เธอยกขวดขึ้นยื่นให้ซูกิพลางยักคิ้ว “เอ้า ดื่มด้วยกันหน่อย จะได้สดชื่นทั้งคู่” ซูกิรับมาอย่างไม่พูดมาก แต่รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นตรงมุมปาก เธอยกน้ำขึ้นดื่มแล้วคืนให้โมนีก้า จากนั้นเดินต่อไปอย่างมั่นคง สองเงาบนถนนเปลี่ยวทอดไปข้างหน้าเป็นภาพที่ดูเหมือนธรรมดา แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความผูกพันที่แน่นแฟ้นขึ้นทุกย่างก้าว

เดินไปไม่นานเสียงเครื่องยนต์แว่วมาแต่ไกล ทำให้ทั้งโมนีก้าและซูกิที่กำลังเดินด้วยสภาพเหมือนเด็กหลงกลางถนนลูกรังสะดุ้งหันมองแทบพร้อมกัน ดวงตาสีเทาเงินของโมนีก้าเบิกกว้างทันที “เฮ้ย! ได้ยินใช่ไหม เสียงรถแน่ ๆ เลย!” เธอเอามือจับแขนซูกิเขย่าอย่างตื่นเต้นเหมือนเด็กเจอร้านขนม ทั้งสองหยุดยืนกลางไหล่ทาง เงี่ยหูฟังจนแน่ใจว่าเสียงนั้นไม่ใช่ภาพลวงหู และแล้วรถบรรทุกขนไม้คันใหญ่ก็ค่อย ๆ โผล่พ้นทางโค้ง เสียงเครื่องดังครืน ๆ มาพร้อมกับกลิ่นน้ำมันและฝุ่นดินที่ลอยคลุ้งขึ้นมา มันเป็นรถขนท่อนซุงขนาดยักษ์ที่ด้านหลังบรรทุกไม้เรียงกันเป็นตั้งสูงจนแทบชนฟ้า ล้อเหล็กฝุ่นจับหนาแน่นบ่งบอกว่าคันนี้เพิ่งลากไม้จากป่าลึกมาไม่นาน ซูกิไม่รอช้า ยกแขนเรียวยาวโบกแรง ๆ สองสามครั้งเพื่อส่งสัญญาณให้หยุด ใบหน้าคมเข้มของเธอยังคงนิ่งเรียบอย่างตั้งใจ

แต่รถคันนั้นกลับแล่นตรงต่อไปเหมือนไม่เห็นเสียงเรียกขอความช่วยเหลือจากเด็กสาวสองคน คนขับชายแก่เคราขาวที่นั่งหลังพวงมาลัยเพียงเหลือบตามองแวบเดียวก่อนจะหันกลับไปสนใจถนน สายตาเย็นชาและเฉยเมยจนทำให้โมนีก้าที่เฝ้ารอหวังแทบหน้าคว่ำ

“หา?! นี่เขาไม่คิดจะหยุดเลยเหรอ?!” โมนีก้าโวยลั่น มือเท้าสะเอวพลางทำหน้าเบ้ “แหม…สงสัยคนขับคงไม่ชอบแนวทอมบอยมั้ง เลยไม่อยากรับขึ้นรถ” น้ำเสียงเธอเจือแกล้งแขวะ กัดเพื่อนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ซูกิหันขวับมามองทันที ดวงตาคมกริบสะท้อนแสงแดดที่สาดเปรี้ยงตลอด 24 ชั่วโมง ริมฝีปากกระตุกขึ้นอย่างหมั่นไส้ “พูดอะไรของเธอห๊ะ!” ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวเพื่อนแรง ๆ จนเส้นผมสีม่วงครามของโมนีก้ากระเซอะกระเซิงฟูฟ่องเหมือนหญ้าโดนลมพายุพัด

“โอ๊ย ๆ ๆ ๆ หัวฉัน! หยุดนะซูกิ! เดี๋ยวฉันหัวฟูเหมือนรังนกแล้วเนี่ย!” โมนีก้าโวยวายเสียงหลง 

แต่ใบหน้ากลับยิ้มกว้างจนหูแทบฉีก ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดการเดินเท้าหลายชั่วโมงดูเหมือนจะเบาลงไปชั่วขณะ สองเงาเล็กยังคงเดินเคียงข้างกันไปบนถนนที่ทอดยาวไร้สิ้นสุด แม้จะไม่รู้ว่ารถคันต่อไปจะเป็นมิตรหรือศัตรู แต่เสียงหัวเราะและการหยอกล้อของทั้งคู่กลับดังกลบความวังเวงของเส้นทางเปลี่ยวได้อย่างน่าประหลาด

ต่อมาแดดยังส่องแรงกล้าเหมือนเดิม แม้เวลาจะเลยเข้าสู่ช่วงสายถนนเปลี่ยวก็ยังคงวังเวงมีเพียงเสียงนกป่ากับสายลมที่พัดพาใบไม้ปลิวไปมา ผ่านไปไม่ถึงสิบห้านาที เสียงเครื่องยนต์ก็ดังแว่วขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นรถกระบะสีเงินเก่า ๆ ที่แล่นมาจากทางไกล โมีก้าเบิกตาเป็นประกายเหมือนเจอแสงแห่งความหวัง เธอยกมือห้ามซูกิทันที “หยุด! ไม่ต้องโบกนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง!” น้ำเสียงมั่นใจแบบโอเวอร์สุด ๆ จนซูกิหรี่ตาจับตามองด้วยความสงสัย

โมนีก้าก้าวฉับ ๆ ออกไปยืนกลางถนน หน้าตาเหมือนฮีโร่สาวที่จะหยุดรถทั้งโลกได้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเริ่มแสดงท่วงท่าที่เรียกได้ว่าการโบกรถขั้นเทพทั้งที่เธอไม่เคยทำในชีวิตมาก่อน มือทั้งสองกางออกแล้วโบกขึ้นลงแรง ๆ จากนั้นก็ทำท่าประกอบเหมือนนักเต้นโคฟเวอร์เพลง SexyBack ของ Justin Timberlake ที่เธอเพิ่งฟังไปเมื่อเช้า พร้อมทั้งส่งยิ้มระยิบระยับแบบเวอร์ ๆ

ซูกิที่ยืนกอดอกมองอยู่ด้านหลังถึงกับเอามือกุมขมับแล้วพึมพำ “นี่เธอจะหยุดรถ…หรือออดิชันเกิร์ลกรุ๊ปกันแน่”

รถกระบะขับใกล้เข้ามา คนขับเป็นชายวัยกลางคนสวมหมวกแก๊ปสีซีด เขาชะลอรถลงเหมือนกำลังงงกับสิ่งที่เห็น ภาพสาวผมสีม่วงครามยืนเต้นโบกรถกลางถนน มือนึงโบก มือนึงทำท่าหัวใจ แล้วก็ส่งสายตาปิ๊ง ๆ ใส่รัว ๆ เสียงเบรกดังเอี๊ยดดดด รถหยุดจริง ๆ …แต่เพราะตกใจจนต้องเหยียบเบรกแทบมิดเท้า คนขับยื่นหน้าออกมาแล้วร้องลั่น “เฮ้ย! หนูทำอะไรของหนูเนี่ย เกือบหัวใจวายแล้วรู้ไหม!”

โมนีก้ารีบยกมือพนมเหมือนขอโทษเขา แต่ยังยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “เห็นไหม! ฉันบอกแล้วว่าฉันทำได้!” 

ซูกิถอนหายใจเฮือกใหญ่ ส่ายหน้าอย่างระอาแต่ก็แอบยกยิ้มบาง ๆ “ถ้าฉันไม่อยู่ด้วยนะเธอคงโดนใครหาว่าบ้าไปแล้วแน่ ๆ …แต่เอาเถอะ อย่างน้อยมันก็หยุดจริง ๆ” แล้วทั้งสองก็หันมามองหน้ากัน โมนีก้าเงยคางเชิดเล็กน้อยเหมือนจะบอกว่า ชัยชนะของฉัน ส่วนซูกิก็ส่ายหัวพลางตบไหล่เพื่อนเหมือนจะบอกว่า เออ เก่งแล้ว ยัยเพี้ยน 

เสียงลมร้อนพัดโชยมากับถนนโล่ง ๆ ขณะโมนีก้าหันไปทำตาเป็นประกายใส่คนขับกระบะที่กำลังมองมาทางเธอ ชายวัยกลางคนหรี่ตาเล็กน้อยเหมือนยังไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังเจอเด็กสาวแบบไหนกันแน่ แต่ด้วยท่าทางที่ดูอ้อน ๆ และน้ำเสียงหวาน ๆ ของโมนีก้า เขาก็ยอมใจอ่อน “จะไปที่ไหนล่ะ หนู?” เขาถามเสียงทุ้มต่ำ มือยังจับพวงมาลัยแน่น ๆ

โมนีก้าตอบทันทีพร้อมส่งยิ้มใส่แบบเต็มร้อย “กำลังจะไปที่ Larkspur Ferry Terminal ค่ะคุณอา ถ้าเกิดผ่านตรงไหนใกล้ ๆ หนูลงก็ได้ค่ะ เดี๋ยวค่อยต่อแท็กซี่ไปเอง ไม่อยากรบกวนคุณอามาก” น้ำเสียงเธอเหมือนเจ้าหญิงมาขอร้องคนใช้ แต่ในสายตาคนฟังก็ดูน่าหลงเชื่ออยู่ไม่น้อย ชายขับรถหัวเราะเบา ๆ พลางเกาศีรษะ “อ้อ ๆ ได้สิ ได้สิ งั้นขึ้นตรงกระบะหลังนั่นแหละ ร้อนหน่อยทนเอานะ ฉันต้องขับเข้าเมืองอยู่แล้ว”

“ขอบคุณค่าาา” โมนีก้าร้องเสียงใส ก่อนจะหันมาเลิกคิ้ว ยักคิ้วให้ซูกิแบบสะใจเต็มที่ แววตาเธอชัดเจนว่า เห็นไหมล่ะ ฝีมือฉัน!

ซูกิยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ ถอนหายใจยาวแล้วกลอกตาเบา ๆ แต่ปากกลับยกขึ้นนิดหน่อยเหมือนกลั้นขำไม่อยู่ “อื้อหือ…สุดยอดไปเลยแม่สาวสายปิ๊ง ถ้าเธอไปออดิชันละครเวทียังไงก็ได้บทแน่นอน” โมนีก้าหัวเราะคิกแล้วสะบัดผมสีม่วงครามเบา ๆ อย่างภาคภูมิใจ “ก็ว่าแล้ว…ฉันนี่มันโบกรถขั้นเทพจริง ๆ” จากนั้นทั้งสองก็เดินไปที่ท้ายกระบะ กระเป๋าสะพายวางไว้ข้างตัว ก่อนจะปีนขึ้นนั่งเรียบร้อย ขณะที่รถค่อย ๆ เคลื่อนออกไปตามถนนลูกรังฝุ่นตลบ เสียงหัวเราะเบา ๆ ของโมนีก้าก็ยังไม่หยุดเหมือนกำลังดื่มด่ำกับชัยชนะเล็ก ๆ ของเธอ ส่วนซูกิก็นั่งพิงขอบกระบะ มองเพื่อนสาวข้าง ๆ ด้วยความเอ็นดูปนระอา รู้ดีว่าเส้นทางที่รออยู่ข้างหน้านั้นยังยาวไกลนัก แต่ก็ชัดเจนว่า…อย่างน้อยจะไม่เงียบเหงาแน่นอน

ระหว่างการนั่งรถกระบะท้ายสั่นเป็นจังหวะตามล้อรถที่บดไปบนถนนลูกรัง ลมเย็นพัดตีกับใบหน้าโมนีก้าจนผมสีม่วงครามปลิวสะบัด เธอนั่งกอดเข่า เอนหลังพิงขอบกระบะเหมือนปล่อยตัวให้ลอยไปกับการเดินทาง สายตาเหม่อเล็กน้อย ราวกับจมอยู่กับความคิดที่ซ่อนลึกในใจ “เฮ้ ซูกิ…” เธอหันมาหาเพื่อนสาวทอมบอย เสียงแผ่วลงราวกับกำลังสารภาพความลับ “เมื่อครั้งเราวิ่งหนีพวกทหารที่นอนเกลื่อนอ่ะ…ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนะ” ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ไหววูบเล็กน้อย “เธอเหมือนแม่ฉันมากเลย แต่ผมสีบลอนด์ทองสวยมากเลยนะ ไม่เหมือนเดิมเท่าไหร่ แต่ฉันมั่นใจว่าใช่จริง ๆ…”

ซูกิที่นั่งข้าง ๆ ขยับตัวหันมามองเต็มตา แววตานิ่งแต่แฝงความอ่อนโยน “บางทีแม่เธออาจเป็นห่วงก็ได้นะโมนีก้า เทพีเซเรสไม่ใช่แค่เทพีแห่งพืชผลนี่นา…แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของความรักของมารดาด้วย” เธอพูดช้า ๆ เหมือนอยากให้คำพูดซึมลึกลงไปในใจเพื่อน

โมนีก้ากัดริมฝีปากเล็กน้อยก่อนหัวเราะเบา ๆ คล้ายจะกลบเกลื่อน “ก็ใช่ แต่…ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นแม่จริง ๆ ไหม หรือเป็นแค่ภาพลวงตา ตอนนั้นฉันหันกลับไปอีกทีเธอก็หายไปแล้ว” เมื่อพูดแบบนั้นลมก็พัดแรงขึ้น โมนีก้าหันหน้ากลับไปมองเส้นทางเบื้องหน้า ดวงตาสีเทาเงินพราวระยับท่ามกลางแดดจัดที่ยังคงไม่เคยลับขอบฟ้า “แม่กับพ่อน่ะ ขี้เป็นห่วงสุด ๆ เลยล่ะ แม่ฉันเข้มงวดนะ บางทีก็ทำฉันหงุดหงิด แต่ก็รู้แหละว่าเพราะแม่รักฉันมาก ๆ …ส่วนพ่อก็คอยตามใจจนบางทีแม่ก็บ่น แต่ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็รู้ว่าทั้งคู่รักฉันมากที่สุด”

ซูกิฟังเงียบ ๆ สายลมตีใบหน้าเธอเหมือนกัน แต่สีหน้าสงบลงอย่างเห็นได้ชัด เธอเอื้อมมือมาตบเข่าโมนีก้าเบา ๆ ไม่พูดอะไรมาก เพียงแต่ให้สัมผัสเล็กน้อยแทนคำปลอบใจ โมนีก้าเหลือบตามองแล้วหัวเราะนิด ๆ “อย่าทำเป็นเท่นักเลย ขอบคุณก็แล้วกันนะ” จากนั้นก็พิงหัวลงกับแขนตัวเอง ปล่อยให้รถกระบะแล่นไปบนถนนทอดยาว ทิ้งให้เสียงลมและบรรยากาศอบอุ่นระหว่างเพื่อนสองคนคลออยู่ข้างหู ราวกับความผูกพันนั้นยิ่งแน่นแฟ้นขึ้นทุกครั้งที่ได้เผชิญสิ่งไม่คาดฝันร่วมกันท่ามกลางรถกระบะยังคงวิ่งไปเรื่อย ๆ ล้อบดเข้ากับผิวถนนที่เริ่มเปลี่ยนจากลูกรังขรุขระมาเป็นถนนลาดยางกว้างขวางขึ้นเรื่อย ๆ เสียงเครื่องยนต์ต่ำ ๆ กลายเป็นจังหวะกล่อมใจให้ทั้งคู่เหมือนกำลังเข้าสู่โลกอีกใบที่แตกต่างจากความอันตรายกลางป่าที่ผ่านมา

“อยากนอนไหม? เหนื่อยมามากนี้เธอน่ะ เห็นบ่นไม่อยู่” ซูกิเริ่มประโยคถามก่อน

โมนีก้าหันมองซูกิด้วยแววตาล้อเล่นเล็กน้อย ยกมุมปากขึ้นยิ้ม “ไม่หรอก ไม่อยากหลับ…ฉันอยากเอาหน้าปะทะลม รู้สึกสดชื่นกว่าเยอะเลย” ว่าแล้วเธอก็เอนหลังพิงขอบกระบะ เงยหน้าขึ้นให้ลมเย็นที่พัดผ่านตีเข้ามาเต็ม ๆ ผมสีม่วงครามปลิวว่อนราวกับเปลวเพลิงต้องลม ซูกิหรี่ตามองเพื่อนสาวท่ามกลางแสงแดดที่ยังสว่างตลอดเวลา ปล่อยให้รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า เธอพยักหน้าช้า ๆ “งั้นก็ตามใจ แต่ถ้าเผลอหลับหัวโขกกระบะอย่ามาโวยนะ” เสียงกึ่งล้อกึ่งจริงของซูกิทำให้โมนีก้าหัวเราะคิกเบา ๆ

บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปทีละน้อย ต้นไม้ใหญ่สองข้างทางค่อย ๆ เว้นระยะห่างมากขึ้นแทนที่ด้วยเสาไฟสูงเรียงราย ถนนเริ่มกว้างขึ้น รถราที่ผ่านมาเริ่มมีมากขึ้น บ่งบอกว่าพวกเธอกำลังใกล้เข้าสู่เขตเมืองใหญ่เข้าไปทุกที

โมนีก้ายกมือกางออกไปกลางอากาศเหมือนเด็กที่ลองจับสายลม ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงอาทิตย์วาววับราวกับกระจกใส เธอหันไปมองซูกิอีกครั้งแล้วบอกเบา ๆ “ขอบคุณนะ ที่ยังอยู่ข้าง ๆ กัน…ไม่งั้นฉันคงไม่รอดมาถึงตรงนี้หรอก” ซูกิเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยกมือตบไหล่โมนีก้าเบา ๆ แบบไม่ต้องการคำพูดให้มากความ รถกระบะยังคงแล่นไปข้างหน้า เส้นทางที่ทอดยาวบนทางหลวงกำลังพาทั้งคู่เข้าใกล้ความท้าทายครั้งใหม่ทีละนิด

 

เมื่อเข้าตัวเมืองเสียงเครื่องยนต์กระบะค่อย ๆ ดับลงเมื่อชายวัยกลางคนชะลอรถและจอดสนิทตรงสี่แยกไฟแดง โมนีก้าที่กำลังเงยหน้ารับลมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองคนขับด้วยความงุนงง เขาหัวเราะเบา ๆ พลางพยักพเยิดไปทางด้านนอก “ตรงนี้แหละ ลงได้เลย ฉันต้องไปต่อแล้ว” โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนประกายสดใส เธอประนมหัวเล็กน้อยพลางพูดเสียงนุ่ม “ขอบคุณมากนะคะคุณอา ช่วยชีวิตหนูกับเพื่อนไว้จริง ๆ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจ ซูกิที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็โค้งศีรษะให้เล็กน้อยตามมารยาท

ตอนที่ก้าวลงจากกระบะ โมนีก้าพึ่งสังเกตว่าบริเวณนี้ไม่ใช่ที่เปลี่ยวเลย กลับเป็นสี่แยกในเขตชุมชนเล็ก ๆ มีผู้คนเดินสวนกัน รถวิ่งขวักไขว่ และที่สำคัญคือมีแท็กซี่สีเหลืองจอดรอผู้โดยสารเรียงกันอยู่ด้านข้างถนนพอดี “โห…จอดตรงนี้พอดีเลยเหรอคะ” เธอหันไปมองอีกฝ่ายด้วยความทึ่ง

ชายเจ้าของรถหัวเราะในลำคอ ยักคิ้วส่งให้ราวกับบอกเป็นนัยว่า เห็นไหมล่ะ ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรหรอก รอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าที่คร่ำหวอดกับการใช้ชีวิตบนท้องถนนทำให้โมนีก้าเผลอยิ้มกว้างตอบกลับไปด้วยความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก “ไปกันเถอะโมนีก้า” ซูกิเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความเร่งเร้า เธอสะพายกระเป๋าแน่นพลางหันไปมองเพื่อนสาวที่ยังยืนยิ้มค้าง “อ๋อ ๆ ไปแล้ว ๆ” โมนีก้าตอบพลางหัวเราะคิก เดินไปคว้าแขนซูกิแล้วพากันตรงไปยังแถวรถแท็กซี่

เพียงไม่นานทั้งคู่ก็เลือกแท็กซี่ได้คันหนึ่ง คนขับหญิงที่เปิดประตูรออย่างสุภาพ โมนีก้าก้าวขึ้นไปนั่งก่อนแล้วหันกลับไปยิ้มให้ซูกิที่ตามขึ้นมานั่งข้าง ๆ ประตูปิดลงอย่างมั่นคง แท็กซี่คันใหม่ค่อย ๆ เคลื่อนออกจากแถว ทิ้งเสียงผู้คนและความจอแจไว้เบื้องหลัง ถนนในเมืองใหญ่เต็มไปด้วยผู้คนและรถที่สัญจรไปมาไม่ขาดสาย แท็กซี่สีเหลืองคันที่ทั้งโมนีก้าและซูกินั่งอยู่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปตามเส้นทางอย่างราบรื่น บรรยากาศคราวนี้แตกต่างจากครั้งก่อนมาก เพราะอยู่ในเขตชุมชนหนาแน่น ปลอดภัยกว่าระหว่างทางหลวงหรือป่าเงียบเหงาเสียอีก ทำให้ความกังวลในใจทั้งคู่เบาบางลงอย่างเห็นได้ชัด

โมนีก้านั่งเอนหลังพิงเบาะพลาสติกสีเทาพร้อมยิ้มกว้างอย่างมีความสุข คุณคนขับแท็กซี่ครั้งนี้เป็นผู้หญิงวัยกลางคน ใบหน้าใจดีและท่าทางกระฉับกระเฉง เธอเปิดเพลง Smart ของ LE SSERAFIM ผ่านลำโพงรถ เสียงบีททันสมัยกับจังหวะเร้าใจดังก้องในรถพอดี ทันทีที่ท่อนแรกดังขึ้น ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ของโมนีก้าก็เป็นประกาย “โอ้ยยย เพลงนี้! ซูกิ ๆ ฉันชอบมากเลยอ่ะ” เธอพูดพลางโยกหัวตามจังหวะอย่างสนุกสนาน ริมฝีปากฮัมเนื้อเพลงอย่างมั่นใจ ราวกับกำลังอยู่ในคอนเสิร์ตส่วนตัวกลางเบาะหลังแท็กซี่

ซูกิหันมามองพลางถอนหายใจเล็กน้อย แต่สายตาก็เต็มไปด้วยความขำที่พยายามซ่อน “ฉันรู้แล้วน่า…” เธอพูดเรียบ ๆ แต่ในใจคงจะอมยิ้มกับความเป็นตัวของตัวเองของเพื่อนสาว

โมนีก้าไม่สนใจ กลับโน้มตัวเข้าไปกระซิบเสียงดังพอให้เพื่อนฟัง “ฉันเต้นเพลงนี้ได้นะเว้ย! เต้นเป๊ะด้วย” แล้วก็หัวเราะคิกคักเหมือนเด็กอวดความลับใหญ่โตที่สุดในโลก เธอทำท่าขยับแขนเล็กน้อยตามท่อนฮุค แต่ก็ต้องรีบหยุดเพราะเกรงใจพื้นที่ในรถ “อย่าเพิ่งโชว์ที่นี่ล่ะ เดี๋ยวไปทำให้คนขับตกใจขับรถหลุดเลน” ซูกิพูดติดตลก ดวงตาเรียวยาวเหลือบไปทางด้านหน้าเหมือนจงใจแซว

โมนีก้าหันไปทางกระจก มองเงาตัวเองที่สะท้อนกลับมาแล้วหัวเราะเสียงใส “หึ้ยยย ไม่เอาไว้ถึงค่ายก่อนค่อยโชว์ก็ได้” เสียงหัวเราะสดใสของเธอผสมกับทำนองเพลงที่ยังคงเล่นต่อ ทำให้บรรยากาศการเดินทางครั้งนี้ต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่ความตึงเครียด ไม่ใช่การวิ่งหนีตาย แต่เป็นช่วงเวลาเล็ก ๆ ของความสุขที่ทั้งโมนีก้าและซูกิได้แบ่งปันร่วมกัน ก่อนที่เส้นทางสู่ Larkspur Ferry Terminal จะค่อย ๆ ใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที

เมื่อรถแท็กซี่สีเหลืองจอดสนิทตรงหน้าอาคาร Larkspur Ferry Terminal โมนีก้าแทบไม่รอให้รถหยุดดีด้วยซ้ำเธอรีบเปิดประตูก้าวลงไปทันที ร่างเล็กในชุดเดินทางดูราวกับเด็กที่พึ่งได้ปล่อยออกจากโรงเรียน ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ทอประกายวิบวับเมื่อเงยหน้ามองท่าเรือกว้างใหญ่เบื้องหน้า กลิ่นน้ำเค็มจากอ่าวซานฟรานซิสโกพัดมาแตะปลายจมูก คลุกเคล้ากับเสียงนกนางนวลที่บินโฉบเหนือศีรษะ

“ว้าวววว ที่นี่แหละเหรอ ซูกิ! เราจะได้ไปซานฟรานซิสโกจริง ๆ แล้ว!!” โมนีก้าตะโกนเสียงใส ทั้งที่ยังวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ได้หันกลับมามอง

ด้านหลัง ซูกิถอนหายใจยาวอย่างระอาปนเอ็นดู มือหนึ่งหยิบกระเป๋าอีกใบขึ้นมาสะพายแทนเพื่อน ส่วนอีกมือยื่นเงินสดให้กับคุณคนขับแท็กซี่หญิงที่ส่งยิ้มใจดีตอบรับ “ขอบคุณที่มาส่ง” เสียงทอมบอยราบเรียบแต่แฝงด้วยความสุภาพ เมื่อจัดการเรื่องค่าโดยสารเสร็จ ซูกิก็เดินตามโมนีก้าที่ตอนนี้วิ่งไปหยุดตรงขอบทางเดินไม้ มองไปยังเรือเฟอร์รี่ลำใหญ่สีขาวสลับน้ำเงินที่จอดเทียบท่าอยู่ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มตื่นเต้นเหมือนเด็กที่เห็นขนมชิ้นโปรดเป็นครั้งแรก “ซูกิ! ดูสิ ๆ ลำใหญ่กว่าที่คิดอีกนะ แล้วเราจะได้ขึ้นไปนั่งตรงดาดฟ้าใช่ไหม อยากให้ลมปะทะหน้าแบบเต็ม ๆ เลยอ่ะ!”

ซูกิเดินมาถึงข้าง ๆ พลางยกมือกดแว่นกันแดดที่สวมอยู่ ดวงตาจับจ้องไปยังฝูงคนที่กำลังทยอยต่อแถวซื้อตั๋ว “ใจเย็นหน่อยเถอะโมนีก้า เดี๋ยวโดนคนอื่นมองว่าบ้าเอานะ” โมนีก้าหันกลับมายู่ปากใส่ แต่ก็ยังยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่ เส้นผมสีม่วงครามปลิวสะบัดตามแรงลมจากอ่าว เธอยกแขนขึ้นโบกไปมาราวกับกำลังต้อนรับการผจญภัยครั้งใหม่ที่รออยู่ตรงหน้า ในที่สุดก็ก้าวมาถึงจุดหมายแรกของการเดินทางสู่ค่ายจูปิเตอร์อย่างแท้จริง

อื่น ๆ : -

รางวัล : -

บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates

วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025
ช่วงเย็น เวลา 16.00 - 18.00 น. ออกเดินทางจาก Larkspur Ferry Termina Golden Gate Ferry เส้น Larkspur–San Francisco ไป San Francisco Ferry Building รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารดังแว่วก้องไปทั่วท่าเรือ Larkspur Ferry Terminal ก่อนที่กลุ่มผู้คนจะทยอยเดินขึ้นบันไดเหล็กสู่เรือเฟอร์รี่ลำใหญ่สีขาวน้ำเงินที่เทียบท่าอยู่ โมนีก้ากับซูกิยืนอยู่ในแถวค่อนข้างท้าย ๆ มือหนึ่งของโมนีก้ากำตั๋วแน่น ส่วนอีกมือจับแขนเพื่อนสาวทอมบอยแน่นด้วยความตื่นเต้น ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์กวาดมองรอบ ๆ ไม่หยุด เมื่อก้าวเข้าสู่ตัวเรือ กลิ่นเค็มของน้ำทะเลผสมกับกลิ่นน้ำมันดีเซลลอยมาแตะจมูก เสียงผู้โดยสารพูดคุยกันเบา ๆ คลอไปกับเสียงคลื่นกระทบตัวเรืออย่างสม่ำเสมอ โมนีก้าแทบไม่ลังเล เธอลากซูกิพรวดขึ้นบันไดไปยังดาดฟ้าด้านบนสุด เลือกที่นั่งติดราวเหล็กที่มองเห็นวิวเบื้องหน้าได้กว้างไกลที่สุด

“โอ้โห…สวยมากเลยซูกิ!” เสียงของโมนีก้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ขณะเอื้อมมือยันราวแล้วโน้มตัวมองออกไปยังผืนน้ำกว้างใหญ่ ดวงตาเปล่งประกายสะท้อนแสงอาทิตย์ยามบ่ายที่ยังสว่างไสว แม้เวลาจะล่วงเลยมาถึงสี่โมงเย็นแล้วก็ตาม

ซูกิถอนหายใจเฮือกใหญ่ นั่งลงข้าง ๆ พร้อมวางกระเป๋าเป้เดินทางเล็ก ๆ ไว้บนตัก “เธอนี่นะ…เหนื่อยมาตั้งแต่เช้ายังมีแรงตื่นเต้นได้อีกเนอะ” น้ำเสียงติดประชดเล็กน้อยแต่ดวงตาที่มองเพื่อนก็แฝงความเอ็นดู

โมนีก้าหันมายักคิ้วพลางยิ้มกว้าง “ก็ไม่รู้สิ บรรยากาศมันดีนี่นา ลมเย็น วิวสวย แถมไม่มีใครมาลอบยิงเราด้วย…แค่นี้ก็คุ้มแล้ว!” 

ลมทะเลพัดแรงขึ้น เส้นผมสีม่วงครามของโมนีก้าปลิวสะบัด เธอกางแขนออกเล็กน้อยปล่อยให้สายลมโอบกอดร่างกายเหมือนกับนกน้อยกำลังจะโบยบิน ซูกิขยับแว่นกันแดดลงเล็กน้อยมองภาพนั้นแล้วส่ายหัวเบา ๆ แต่ในใจกลับแอบโล่งใจที่เห็นโมนีก้าอารมณ์ดี เรือค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากท่า แหวกคลื่นทะเลกว้างตรงไปยังเส้นทาง Larkspur–San Francisco ขณะที่โมนีก้ายังคงเกาะราวเหล็กแน่น ดวงตาทอประกายคาดหวังกับสิ่งที่จะรออยู่ ณ San Francisco Ferry Building ปลายทางของการเดินทางครั้งนี้

เสียงคลื่นซัดกระทบเรือดังเบา ๆ คลอไปกับเสียงลมพัดแรงบนดาดฟ้า โมนีก้าที่นั่งหันหน้าออกไปทางทะเลก็หันกลับมาทางซูกิด้วยแววตาวาววับเหมือนคิดอะไรสนุก ๆ ได้ เธอเท้าคางกับราวเหล็กแล้วเอียงหัวถามเสียงใส “ซูกิ…เราลองมาเล่นละครกันไหม? แบบว่า–” แต่ยังไม่ทันที่คำพูดจะออกมาเต็ม ซูกิก็รีบพุ่งตัวมากดมือปิดปากเพื่อนสนิทแน่นทันที แรงกดเต็มไปด้วยความสิ้นหวังแบบคนที่รู้ทางหนีทีไล่ของเพื่อนดีเกินไป 

“หยุดเลยนะ…อย่าแม้แต่จะคิดร้องเพลงนั้นออกมาเชียว!” น้ำเสียงเข้มขรึมตัดผ่านสายลมจนโมนีก้าตาโต อู้อี้ๆๆ ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนเหมือนแมวโดนจับอาบน้ำ

“อื้อออ อุอิอิอุ๊อออ!!” เสียงอู้อี้ดังลอดมือที่ปิดปากอยู่ แต่ซูกิไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ เพราะรู้ทันว่าโมนีก้าต้องเตรียมจัดเต็ม My Heart Will Go On จังหวะยืนกางแขนแน่ ๆ

ซูกิยื่นหน้าเข้ามาใกล้พลางกัดฟันกระซิบ “อยากให้คนทั้งเรือหันมามองรึไง? จะเป็นแจ๊คกับโรสเหรอ? ฝันไปเถอะ! แล้วอีกอย่าง…เขาห้ามพูดเรื่องเรือล่มบนเรือ เข้าใจไหม!” โมนีก้าเบิกตากว้างกว่าเดิม พยายามสะบัดหัวหนีแต่ก็หัวเราะอู้อี้ในลำคอ เสียงหัวเราะสั่นสะท้านไปกับมือที่กดปิดปากไว้ ยิ่งโดนกดก็ยิ่งหัวเราะหนักเข้าไปอีกจนไหล่สั่นไปหมด ซูกิถึงกับถอนหายใจแรง ๆ แล้วพูดเสียงเครียดปนเหนื่อย 

“เฮ้อ…ยัยบ้าพลัง นี่มันเรือเฟอร์รี่ ไม่ใช่เรือไททานิกนะโว้ย!”

ในที่สุดซูกิก็ยอมปล่อยมือออกเพราะเริ่มเหนื่อยกับการจับฟัด เพียงแค่ชั่วพริบตาโมนีก้าก็ยกมือขึ้นปาดน้ำลายตัวเองที่เลอะนิด ๆ จากการโดนปิดปาก แล้วแกล้งหันไปกอดอกเชิดหน้าเหมือนน้อยใจ แต่ดวงตากลับมีประกายซุกซน “ก็แค่จะเล่นนิดเดียวเองนี่นา…ใจร้ายชะมัดเลยซูกิ” 

ซูกิปรายตามองแล้วหยิบขวดน้ำขึ้นจิบ “ถ้าร้องขึ้นมาจริง ๆ ฉันจะโยนเธอลงทะเลให้ฉลามพาไปเป็นเพื่อนเลยคอยดู” น้ำเสียงราบเรียบแต่มุมปากยกขึ้นนิด ๆ เหมือนกลั้นขำไม่ไหว บรรยากาศบนดาดฟ้าเลยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอันสดใสของโมนีก้า กับสีหน้าขึงขังแต่ก็แพ้ทางเพื่อนของซูกิ ทั้งสองยังคงยืนเคียงข้างกัน มองทะเลกว้างใหญ่เบื้องหน้าปล่อยให้ลมทะเลพัดเล่นไปตามบทละครตลก ๆ ของพวกเธอเอง

เสียงเครื่องยนต์เรือเฟอร์รี่ดังก้องอยู่เบื้องหลัง ขณะที่สายลมทะเลพัดแรงจนเส้นผมสีม่วงครามของโมนีก้าปลิวสะบัด เธอหันไปทางเพื่อนสาวทอมบอยที่ยืนพิงราวเรือพลางถามเสียงใส “ซูกิ…เราต้องลงตรงไหนหรอ?” ซูกิเหลือบตามองออกไปทางเส้นขอบฟ้า ก่อนตอบเรียบ ๆ “San Francisco Ferry Building ไง ตรงท่าเรือหลักน่ะ เราต้องไปที่นั่นแหละ” จากนั้นก็หันมามองโมนีก้าตรง ๆ ดวงตาคมที่ซ่อนอยู่หลังแว่นกันแดดสะท้อนแสงแดดวาววับ “แล้วนี่…เรามาถูกทางใช่ไหม? แน่ใจนะว่าไม่พาอ้อมโลกไปโผล่อะลาสก้านะ?”

โมนีก้าเบะปากน้อย ๆ แต่ก็ยิ้มแล้วพยักหน้า “ถูกทางแล้วล่ะ ก่อนขึ้นเรือฉันดูเข็มทิศที่ลูปาให้มาแล้ว มันชี้ทางตรงมาที่นี่เป๊ะ ๆ ไม่ต้องห่วง” เธอแตะเบา ๆ ที่กระเป๋าคาดอกเหมือนจะยืนยันว่าของวิเศษนั้นยังอยู่กับตัวจริง ๆ

ซูกิถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อยแล้วตอบ “ก็ดี งั้นรอหน่อยนะ กว่าจะถึงฝั่งก็อาจจะค่ำ ๆ หน่อย”

โมนีก้าหันขวับใบหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิดแต่ก็มีแววคิดถึงอยู่ในนั้น “ดึกหรือไม่ดึกมันก็ไม่มีความต่างหรอก! ก็ไม่เห็นมีช่วงเวลากลางคืนจริง ๆ เลยนี่นา อาทิตย์มันส่องหัวอยู่ตลอดเวลา…” เธอกอดอกแน่นแล้วบ่นอุบ แววตาสีเทาเงินสะท้อนความหม่นเศร้านิด ๆ “อีกชาติเศษมั้งกว่าฉันจะได้เห็นดาว ได้เห็นฟ้าค่ำที่มืดจริง ๆ อีกครั้ง…”

ซูกิมองเพื่อนเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งแล้วเอื้อมมือมาตบไหล่เบา ๆ “อดทนไว้ เดี๋ยวพวกเดมอก็อดคนอื่น ๆ ก็จะหาทางได้เห็นเองสักวัน” น้ำเสียงแม้ราบเรียบแต่แฝงความจริงใจอย่างที่สุด โมนีก้าเลยยิ้มบาง ๆ ตอนได้ยินแม้จะยังบ่นแต่ก็คลายใจขึ้นนิดหน่อย เธอเอนศีรษะลงกับแขนที่กอดอกอยู่แล้วมองออกไปสู่ทะเลกว้าง ปล่อยให้เสียงเครื่องเรือและลมทะเลกลบความคิดถึงฟ้ายามค่ำคืนที่เธอโหยหาอยู่ในใจ

สายลมทะเลพัดเย็นพาเอากลิ่นเกลือทะเลลอยมาแตะจมูก เส้นผมสีม่วงครามของโมนีก้าปลิวสะบัด เธอวางข้อศอกพาดราวเรือพลางเหม่อมองออกไปยังผืนน้ำกว้างใหญ่ที่ทอดตัวไกลสุดสายตา คลื่นกระทบกับท้องเรือดังซ่าเบา ๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอ ราวกับเสียงดนตรีที่คอยกล่อมใจให้เธอสงบลง หญิงสาวเหลือบสายตาไปยังเพื่อนข้างกายอย่างซูกิที่นั่งพิงเก้าอี้เหล็กด้วยท่าทีสบาย ๆ ดวงตาคมใต้กรอบแว่นกันแดดมองออกไปข้างหน้าไม่ต่างจากเธอ เสี้ยวหน้านั้นทำให้โมนีก้าเผลอยิ้มมุมปากออกมา ก่อนจะถามเสียงแผ่วแต่แฝงความกังวล 

“ซูกิ…เห็นว่าในค่ายจะมีกองร้อยหลายกอง ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน…เธอจะคิดถึงฉันบ้างไหม?”

คำถามนั้นทำให้ซูกิหันหน้ามามองเต็ม ๆ สีหน้าของเพื่อนสาวทอมบอยไม่มีร่องรอยลังเลเลยแม้แต่น้อย น้ำเสียงหนักแน่นจนโมนีก้าใจอุ่นขึ้นทันที “คิดถึงสิ ไม่ต้องห่วง ถึงจะถูกแยกไปอยู่คนละกองร้อย แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนเหมือนเดิมเสมอไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอก” โมนีก้าชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์เบิกกว้างขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มจริงใจที่แฝงความโล่งใจ เธอหันกลับไปมองทะเลกว้างอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หัวใจเธออบอุ่นขึ้นมากกว่าตอนแรก ราวกับไม่ว่าอนาคตจะยากลำบากแค่ไหน เธอก็ยังมีเพื่อนที่มั่นคงอยู่ข้าง ๆ เสมอ

อื่น ๆ : -

รางวัล : -

บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates

วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025
ช่วงค่ำ เวลา 18.00 - 21.00 น.เดินทางถึง San Francisco Ferry Building และออกเดินทางไป Lomas Cantadas Rd รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

เสียงหวูดเรือดังก้องไปทั่วอ่าวซานฟรานซิสโก ขณะเฟอร์รี่เคลื่อนตัวเข้าเทียบท่าอย่างมั่นคง ทิวทัศน์ตรงหน้าเผยให้เห็นอาคาร San Francisco Ferry Building สีขาวโอ่อ่า ประดับด้วยหอนาฬิกาสูงตระหง่านกว่า 75 เมตร ด้านหลังทอดยาวไปถึงสะพาน Bay Bridge ที่ตัดกับฟ้าสีครามและน้ำทะเลระยิบระยับราวกับเพชรที่กระจายทั่วผืนฟ้าและน้ำ 

โมนีก้าในชุดกระโปรงสีสวยโดนลมพัดผมปลิวสะบัด เธอยืนเกาะราวกั้นดาดฟ้าเรือ ก่อนเบิกตากว้าง ดวงตาสีเทาเงินเป็นประกายสะท้อนความตื่นเต้น “สวยมากเลยอ่ะซูกิ! ดูสิ ตึกหอนาฬิกานั่น สูงตั้งเจ็ดสิบห้าเมตรเลยนะ รู้มั้ย ที่นี่เขาไม่ได้เป็นแค่ท่าเรือ แต่ยังเป็นศูนย์กลางคมนาคมของเมืองนี้มาตั้งแต่ก่อนแล้วด้วยนะ มีตลาดอาหารท้องถิ่นด้วย ของกินเยอะมากเลยล่ะ!” น้ำเสียงสดใสผสมความอวดรู้เล็กน้อยจนคนรอบ ๆ เผลอหันมามองด้วยรอยยิ้ม

ซูกิที่สะพายกระเป๋าอยู่ข้างหลังหันมามองเพื่อนสาวอย่างเอือม ๆ แต่ก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างขำขัน “นี่เรามาทัวร์ประวัติศาสตร์หรอ? หรือจะมาลงเรียนเป็นไกด์นำเที่ยวอีกงานหนึ่ง?” โมนีก้าหันมาเบ้ปากอย่างไว ใบหน้าที่แดงน้อย ๆ เพราะแดดตลอดทางยิ่งดูน่าหยิก “เล่าให้ฟังเฉย ๆ ย่ะ! จะได้ไม่บื้อไง” พูดจบยังหันไปแลบลิ้นใส่เพื่อน ทำเอาซูกิกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่

เมื่อเรือเปิดประตูให้ผู้โดยสารลง โมนีก้าก็ก้าวลงบันไดพร้อมกับผู้คนจำนวนมาก กลิ่นกาแฟหอม ๆ ลอยมาตามลม กลิ่นขนมปังอบใหม่และผลไม้สดผสมเข้าด้วยกัน เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วหันมามองซูกิด้วยรอยยิ้มสดใส ราวกับเด็กสาวที่ได้ออกผจญภัยในดินแดนใหม่ที่รอคอยการค้นพบ โมนีก้าเดินออกมาจากตัวอาคาร Ferry Building อย่างอารมณ์เสียเล็ก ๆ ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนความผิดหวังเมื่อเห็นแผงตลาดที่ปิดเก็บของกันเกือบหมดแล้ว แม่ค้าและพ่อค้าต่างทยอยเก็บลังไม้ ผลไม้สด และขนมอบที่เหลือกลับเข้ารถเข็น เสียงกุญแจล็อกแผงดังขึ้นเป็นระยะ ๆ เธอเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือบอกเวลา 18.00 น. พอดี ทว่าท้องฟ้าที่สว่างจ้าเหมือนเวลาเที่ยงตรงกลับทำให้หญิงสาวไม่รู้เลยว่าความจริงมันค่ำแล้ว

“เห้ออออ…” โมนีก้าพ่นลมหายใจยาว ๆ จนผมสีม่วงครามปลิวสะบัดเล็กน้อย แก้มป่องขึ้นด้วยความงอแง “นึกว่าจะได้เดินตลาด หาอะไรอร่อย ๆ กินก่อนขึ้นรถแท็กซี่ไปอุโมงค์คัลลีคอตต์ซะอีก แบบนี้ก็อดเลยดิ…” เธอเอ่ยเสียงหงุดหงิดพร้อมกอดอกแน่นเหมือนเด็กถูกขัดใจ

ซูกิที่เดินเคียงข้างเอียงคอมองแล้วหัวเราะหึในลำคอ ก่อนจะยกมือเกาท้ายทอยพลางบอกอย่างใจเย็น “เฮ้อ โม ถ้าหิวขนาดนั้น เราหาอะไรกินแถวนี้ก่อนไหม? ถึงตลาดจะปิดแล้ว แต่ร้านรอบ ๆ ท่าเรือยังพอมีอยู่นะ อย่างน้อยคงมีคาเฟ่หรือร้านฟาสต์ฟู้ดเปิดอยู่บ้างล่ะ” โมนีก้าหันมามองเพื่อนด้วยสายตาเป็นประกายเหมือนได้ยินข่าวดี แต่ก็ยังทำเชิดปากน้อย ๆ “ก็ได้… แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่เอาอะไรเบา ๆ แล้วก็ไม่กินสลัดผักหรอกนะ ถ้าเจอเบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่ ๆ หรือพิซซ่าหน้าแน่น ๆ ล่ะใช่เลย”

ซูกิหลุดหัวเราะ “เธอนี่เอาแต่กินจริง ๆ นะ” แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพียงจับมือโมนีก้าให้เดินตามไปตามถนนด้านข้างท่าเรือที่เริ่มคึกคักด้วยผู้คนที่กำลังจะกลับบ้าน บรรยากาศรอบ ๆ ยังเต็มไปด้วยแสงแดดอุ่นเจิดจ้าที่ไม่เคยลับขอบฟ้า แต่สำหรับโมนีก้ากลิ่นหอมของอาหารจากร้านเล็ก ๆ ตามทางต่างหากที่กำลังเป็นแสงนำทางในใจเธอ

ระหว่างการเดินหาร้านอาหารเสียงฝีเท้าเบา ๆ ของผู้คนที่กำลังเดินกลับบ้านดังคลอเคลียไปกับบรรยากาศริมท่าเรือ แต่ทันทีที่โมนีก้าเหลือบตาไปเห็นรถฟู้ดทรักคันหนึ่งที่มีป้ายไฟเล็ก ๆ เขียนว่า Hainanese Chicken Rice ดวงตาสีเทาเงินก็เปล่งประกายราวกับเจอขุมทรัพย์ เธอแทบจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว รีบคว้าแขนซูกิลากพุ่งตรงเข้าไปหาอย่างไม่ลังเล

“เฮ้ย! โม เบา ๆ หน่อยสิ!” ซูกิร้องประท้วงเบา ๆ แต่ก็ถูกลากมาจนเกือบสะดุดเท้าไปกับขอบฟุตปาธ

“ซูกิ!! ข้าวมันไก่! เห็นป้ายไหม ข้าวมันไก่! แบบไทยหรือสิงคโปร์ก็ไม่รู้ แต่ฉันไม่สนแล้ว หิว!” โมนีก้าเอ่ยเสียงดังจนเจ้าของรถฟู้ดทรักหัวเราะออกมาเบา ๆ หญิงสาวก้าวไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ก็แทบจะทุบมือลงบนโต๊ะอย่างคนหิวโซ “เอาข้าวมันไก่พิเศษค่ะ ไม่เอาเลือดกับเครื่องในนะคะ ขอน้ำซุปถ้วยใหญ่ แล้วข้าวเยอะ ๆ เลย 1 จานค่ะ!” เธอสั่งแบบไม่ปล่อยให้เจ้าของร้านได้พักหายใจ ก่อนหันหน้ากลับไปหาเพื่อนสาวทอมบอย “ซูกิ สั่งเองนะ ฉันไม่ยุ่ง”

ซูกิยืนกอดอกถอนหายใจหนัก ๆ แต่แววตาแอบเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ครับ ๆ งั้นผม(?)…เอาแบบธรรมดาก็พอ ไม่ต้องพิเศษ อกไก่ก็พอ” น้ำเสียงนิ่ง ๆ ของเธอตัดกับความตื่นเต้นเว่อร์วังของโมนีก้าเสียจนเจ้าของรถฟู้ดทรักอดยิ้มกว้างไม่ได้ โมนีก้ายืนโยกตัวไปมาอย่างกับเด็กกำลังรอขนม ระหว่างนั้นเธอก็เหลือบมองกลิ่นข้าวหอมมันที่ลอยมาแตะจมูก น้ำลายแทบไหลออกมาเลยทีเดียว “โอ๊ยยย ฉันรักอเมริกาตรงนี้แหละ ฟู้ดทรักก็ยังมีข้าวมันไก่ให้กิน! ซูกิ นี่คือสวรรค์ชัด ๆ”

ซูกิส่ายหัวเบา ๆ พร้อมหัวเราะหึในลำคอ “สวรรค์หรือท้องแตกกันแน่วะวันนี้…” แต่ก็ยอมยืนรอข้าง ๆ โดยมีโมนีก้าที่กำลังตาเป็นประกายเหมือนรอของขวัญชิ้นใหญ่ที่สุดในชีวิต

ไม่นานทั้งโมนีก้าและซูกิก็ได้กินข้าวมันไก่สมใจอยากสตรีผมม่วง กลิ่นหอมของข้าวมันไก่ร้อน ๆ ลอยอบอวลอยู่รอบโต๊ะเล็ก ๆ ที่ตั้งไว้ข้างรถฟู้ดทรัก เสียงผู้คนเดินผ่านไปมาบ้างประปราย แต่สำหรับโมนีก้าแล้วโลกทั้งใบเหมือนจะหยุดลงตรงหน้าจานข้าวของเธอ หญิงสาวคีบชิ้นไก่ขึ้นมากินพร้อมข้าวคำใหญ่ ๆ ดวงตาสีเทาเงินแทบจะเปล่งประกาย เธอเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยจนแทบอยากร้องเพลงสรรเสริญ แน่นอนว่าพอเจอแตงกวาข้างจานเธอก็เบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนทั้งหมดไปใส่จานของซูกิอย่างไม่ลังเล “เอ้า เอาไปเลย ฉันไม่กิน”

ซูกิที่กำลังตักข้าวคำเล็ก ๆ ใส่ปากเลิกคิ้วมอง “นี่คือการแบ่งปันหรือการกำจัดของเหลือกันแน่นะ?” แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รับแตงกวาไปกินต่อโดยไม่บ่นมาก

โมนีก้าเงยหน้าขึ้นจากจาน หัวเราะคิก “อย่างน้อยถ้ากินข้าวมันไก่ก็ไม่ต้องเสียเวลามานั่งเขี่ยผัก ง่ายดีออก” เพื่อนสาวทอมบอยถอนหายใจยาวแต่แววตากลับมีรอยขำจาง ๆ แฝงอยู่ เธอถามขึ้นเรียบ ๆ “เธอชอบอาหารเอเชียมากเลยเหรอ?”

โมนีก้าพยักหน้าแรง ๆ ทันที พลางตักไก่เข้าปากอีกคำ “ชอบสิ! แต่ที่ชอบที่สุดคืออาหารไทยกับอาหารญี่ปุ่นนะ” เธอเอ่ยเสียงสดใส ก่อนสายตาจะอ่อนลงเล็กน้อยเหมือนระลึกความหลัง “หลังจากแม่เสียไป พี่เลี้ยงที่บ้านเป็นคนไทย…เธอทำอาหารอร่อยมาก ๆ ฉันเลยติดรสชาติแบบนั้นมาตลอด กินเผ็ดได้ด้วยนะ ไม่ได้แพ้อะไรพวกนั้นเลย” ซูกิฟังแล้วก็พยักหน้าเบา ๆ แววตาเหมือนจะเห็นโมนีก้าในมุมที่ลึกขึ้นกว่าเดิม “อ๋อ…งั้นไม่แปลกที่เวลาเจอของกินไทย เธอถึงตาโตทุกที”

โมนีก้าหัวเราะคิกก่อนจะตักข้าวคำใหญ่ใส่ปากแล้วพูดอู้อี้ “ก็ของมันอร่อยนี่นา! ไม่เชื่อก็ลองสิ” เธอเลื่อนชิ้นไก่ไปตรงหน้าซูกิแบบยื่นซ้อมให้

ซูกิส่ายหัวปฎิเสธพร้อมหัวเราะหึในลำคอ “เออ ๆ กินไปเถอะ เดี๋ยวก็อิ่มจนเดินไม่ไหวอีกตามเคย” เป็นการกินข้าวที่แสนอร่อยสำหรับคนสองคนแหละนะ ถึงบรรยากาศมันจะเป็นช่วงเวลากลางวันตลอดเวลาก็ตามที

หลังจากอิ่มท้องด้วยข้าวมันไก่แสนอร่อยแล้ว โมนีก้าก็ลุกขึ้นคว้าจานพลาสติกกับช้อนส้อมไปทิ้งในถังขยะที่เจ้าของรถฟู้ดทรักจัดไว้ หญิงสาวเช็ดมือกับทิชชู่แล้วพ่นลมหายใจอย่างพอใจ “เรียบร้อย ไม่ทิ้งเกลื่อนกลาดแน่นอน” เธอหันไปยักคิ้วให้ซูกิที่ยืนกอดอกมองอย่างเอือม ๆ แต่ก็ยิ้มบาง ๆ เหมือนรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นพวกที่ถึงจะซุ่มซ่ามแต่ก็ใส่ใจรายละเอียดพวกนี้เสมอ ทั้งสองเดินออกจากลานอาหารชั่วคราวเข้าสู่ถนนใหญ่ที่ยังคงคึกคักด้วยรถรา แม้จะเป็นเวลาเย็นแล้วแต่ท้องฟ้าก็ยังคงสว่างไสวเหมือนเที่ยงวันไม่มีผิดเพี้ยน ความจริงข้อนี้ทำให้โมนีก้าบ่นอุบ “เห้อ เมื่อไหร่โลกนี้จะมีกลางคืนจริง ๆ ซะทีนะ ฉันอยากเห็นดวงดาวแล้วเฟ้ย…”

ซูกิปรายตามองแล้วตอบเสียงเรียบ “ถ้าอยากเห็นดวงดาวก็รอให้ไปถึงค่ายจูปิเตอร์ก่อนเถอะ ตอนนี้หารถไป Lomas Cantadas Rd ให้ได้ก็พอแล้ว” โมนีก้าพยักหน้าหงึก ๆ แต่พอเห็นป้ายแท็กซี่เท่านั้นแหละ เธอก็รีบลากแขนเพื่อนสาวไปทันที “เร็วเข้า ๆ ก่อนจะโดนใครแย่งไป!”

แท็กซี่คันหนึ่งพอดีเพิ่งเทียบจอด คนขับเป็นชายเชื้อสายลาตินท่าทางใจดี เขาลดกระจกลงถามปลายเสียงเหนื่อย “ไปไหนกันครับ?” ซูกิขยับก้าวไปอธิบายด้วยท่าทีสุภาพ “ไป Lomas Cantadas Road ค่ะ ช่วยไปส่งตรงทางเข้าหน่อยนะคะ เราไม่สามารถลงเดินบนทางหลวงได้”

“ได้ครับ แต่ต้องลงตรงจุดที่ปลอดภัยที่สุดนะเป็นจุดลงชมวิว ไม่งั้นตำรวจเห็นมีปัญหาแน่” คนขับพยักหน้าช้า ๆ แล้วทำมือประมาณว่าขึ้นรถได้เลย

โมนีก้าโผล่หน้าไปเสริมทันทีด้วยรอยยิ้มกว้าง “โอเคค่ะคุณอา แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว!” หลังจากนั้นทั้งสองก็รีบขึ้นรถไปนั่งเบาะหลัง เสียงประตูปิดดังปังเหมือนเป็นสัญญาณเริ่มต้นของเส้นทางใหม่ รถแท็กซี่ค่อย ๆ แล่นออกจากย่านตลาด มุ่งหน้าสู่เส้นทางหลวงที่ทอดยาวไปยังสันเนินเขาของ Lomas Cantadas อย่างเงียบสงบ ทว่าภายในหัวใจของทั้งโมนีก้าและซูกิกลับรู้ดีว่า การเดินทางนี้เพิ่งเริ่มต้น และสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าคงไม่ง่ายดายอย่างแน่นอน

บนเบาะหลังของแท็กซี่ที่กำลังแล่นออกจากตัวเมืองเข้าสู่ทางหลวง โมนีก้านั่งเหยียดขาเล็กน้อยเหมือนคนหมดแรง สายตาเธอทอดออกไปนอกกระจกมองวิวตึกสูงที่ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นป่าริมทางและไหล่เขา เธอหันหน้ากลับมาแล้วเอียงหัวพิงไหล่ของซูกิอย่างเกียจคร้าน น้ำเสียงอ่อนล้าแต่แฝงด้วยความกังวลเอ่ยขึ้น “เราจะถึงแล้วใช่ไหม… คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกหรือเปล่า?”

ซูกิที่นั่งตรงข้าง ๆ หันสายตามามอง เห็นใบหน้าของเพื่อนสาวที่แม้จะพยายามทำเป็นสบาย ๆ แต่แววตากลับซ่อนความหวาดระแวงเอาไว้ เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ก็คงมีแหละ…อย่าลืมว่าตอนที่เราลง มันไม่ใช่ตรงเมือง แต่เป็นจุดชมวิวบนทางหลวง หลังจากนั้นต้องเดินเท้าไปต่ออีก ถ้ามีมอนสเตอร์หรือพวกคนประหลาดก็เลี่ยงไม่ได้”

โมนีก้าฟังแล้วพยักหน้าเบา ๆ พลางยกมือขึ้นกอดอก “อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ แต่ขอเถอะ…ไม่เอาอีกแล้วพวกทหาร รับมือยากกว่ามอนสเตอร์อีก” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายปนหงุดหงิดที่นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ 

ซูกิมองเธอแล้วพ่นลมหายใจสั้น ๆ ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งวางลงบนไหล่เพื่อนสาว บีบเบา ๆ เป็นเชิงปลอบ “ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะมีอะไรโผล่มาอีกเราก็ผ่านมันไปด้วยกันได้เหมือนเดิม” โมนีก้าเหลือบตาขึ้นสบกับซูกิดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงแดดลอดเข้ามาในรถ เธอไม่พูดอะไร แค่ยิ้มบาง ๆ อย่างขี้เล่นเหมือนเคย แล้วเอียงหัวพิงไหล่ซูกิแน่นขึ้นเล็กน้อยเหมือนหาที่พึ่ง รถแท็กซี่ก็ยังคงแล่นไปบนถนนยาวเหยียด เสียงเครื่องยนต์และเสียงลมปะทะกระจกคือท่วงทำนองเดียวที่อยู่รอบตัวพวกเขาในเวลานั้น

อื่น ๆ : -

รางวัล : -

บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates

วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025
ช่วงค่ำ เวลา 18.00 - 21.00 น.เดินทางถึง San Francisco Ferry Building และออกเดินทางไป Lomas Cantadas Rd รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ก่อนขึ้นรถ)

ระหว่างที่โมนีก้าและซูกิกำลังจะเดินออกจากโซนอาหารเพื่อไปหาแท็คซี่ไม่นานเสียงหัวเราะทุ้ม ๆ ก้องขึ้นกลางอากาศ เหมือนมาจากงานเลี้ยงที่ไม่เห็นหน้าเจ้าภาพ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ดูสิ…สองสาวเดมิก็อดหน้าตาบึ้งตึงเหมือนคนเพิ่งถูกแฟนเท!” เสียงนั้นแฝงไปด้วยความกวนโอ๊ยและเสียดสี จนโมนีก้ากับซูกิหันไปมองตามเสียงแทบพร้อมกัน

ชายผิวเข้มคนหนึ่งเดินยิ้มกว้างเข้ามา ท่าทางทะเล้น สบาย ๆ เหมือนคนไม่มีพิษมีภัย เขาสวมเสื้อยืดเรียบ ๆ แต่รอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวนี่แหละที่สะดุดตา รอยยิ้มแบบคนที่พร้อมจะกวนประสาทใครสักคนทุกเมื่อ “โอ้โห ๆ ทำไมทำหน้าเหมือนเพิ่งแพ้พนันมาได้ล่ะฮะ สองสาว? พักหน่อยไหม ร้านฟาสต์ฟู้ดตรงนั้นเขากำลังทอดเฟรนช์ฟรายส์ใหม่ ๆ เลยนะ…ว่ากันว่าใครได้กินก็จะลืมความซวยไปชั่วคราวล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

โมนีก้าเลิกคิ้วทันที หันไปกระซิบกับซูกิว่า “เขาเป็นใครน่ะเดินมาอยู่ ๆ ก็มากวนตีนได้กวนจริงจังเลยนะเนี้ย…” แต่ดวงตาเธอดันแพรวพราวเมื่อมองไปที่ร้านอาหารที่ชายคนนั้นชี้ไป เฟรนช์ฟรายส์สีทองกรอบ ๆ กับกลิ่นหอมลอยมาแตะจมูกพอดี

ซูกิทำหน้าขรึม มือข้างหนึ่งวางที่ด้ามกราดิอุสอย่างระแวดระวัง แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้ตรง ๆ เธอเหลือบมองผู้ชายคนนั้นแล้วถอนหายใจ “โมนีก้า…อย่าเพิ่งหลงไปกับคำพูดคนแปลกหน้า…” ชายคนนั้นยักคิ้ว ยิ้มเจ้าเล่ห์แต่ยังคงท่าทางขี้เล่นเต็มที่ 

“แหม ทำไมจริงจังกันนักเล่า โลกก็โหดร้ายพอแล้วนี่นา อย่างน้อยปล่อยให้ท้องพอมีความสุขบ้างก็ไม่เสียหายหรอก จริงไหม?” โมนีก้าที่ได้ยินก็เม้มปากกลอกตาอย่างลังเล เหมือนครึ่งหนึ่งอยากพุ่งไปสั่งเฟรนช์ฟรายส์ อีกครึ่งก็รู้สึกว่าคนตรงหน้ามันกวนใจเกินไปอย่างบอกไม่ถูก…

ซูกิที่ตอนแรกทำท่าเหมือนจะดึงแขนโมนีก้าไว้กลับชะงักไปนิดเดียว ดวงตาหรี่มองชายปริศนาตรงหน้าอย่างจับผิด เหมือนจะพยายามแยกแยะว่าเขาเป็นคนธรรมดาหรือไม่ใช่ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร ชายคนนั้นก็หัวเราะพรืดออกมาอีกครั้ง เสียงกวนหูเสียจนทั้งบรรยากาศรอบ ๆ เปลี่ยนเป็นเหมือนตลาดสดชั่วคราว “เอ้า ๆ อะไรกันน่ะ ทำหน้าเหมือนเด็กห้ามกินขนมอย่างนั้นทำไมล่ะหนูสาว ถ้าเฟรนช์ฟรายส์ไม่ถูกใจก็เพิ่มชีสเยิ้ม ๆ หน่อยดีไหม? รับรองหายงอนปุ๊บ!” เขาพูดไปก็ทำท่าราวกับกำลังยืดชีสจากพิซซ่าตรงหน้า ทั้งที่ตรงนั้นไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากอากาศเปล่า

โมนีก้าเบ้ปากทันที แก้มพอง ๆ เหมือนลูกโป่งจนดูน่าหมั่นไส้ “ไม่เอาค่ะ...หนูอยากกินของหวานมากกว่าเฟรนช์ฟรายส์น่ะ” น้ำเสียงฟังดูเหมือนเด็กเอาแต่ใจที่ถูกแกล้งเข้าเต็ม ๆ

แต่ดูเหมือนคำพูดนี้จะเข้าทางชายคนนั้น เขายกคิ้วขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายบนใบหน้า “ของหวานเหรอ? อ้อ งั้นง่ายเลย ตรงหัวมุมนั้น ร้านโดนัทไง! โรยน้ำตาลผสมอบเชย หอมฟุ้งหวานกรอบ กัดเข้าไปแล้วละลายในปากเลยนะ…แถมยังมีแบบไส้ครีมวนิลาที่พอแหวกออกมา ครีมก็ไหลเยิ้มเหมือนลาวา…” แค่คำบรรยาย เสียงทุ้มกวน ๆ ก็ทำเอาตาของโมนีก้าเป็นประกายทันที แทบจะกลายเป็นรูปหัวใจ เธอหันไปทางซูกิอย่างรวดเร็ว “ซูกิฉันอยากกิน นะ ๆ ไปกันเถอะ ฉันอยากกินสุด ๆ เลย!” ล่อง่ายชะมัด…

ซูกิถอนหายใจเฮือกใหญ่ยกมือกุมขมับแต่ก็ไม่ได้ห้าม เพื่อนสาวของเธอเวลามีของกินมาตั้งตรงหน้ายังไงก็แพ้ทุกที แถมชายแปลกหน้าคนนี้ก็ดูเหมือนจะเจาะจงปั่นหัวโมนีก้าให้ยิ่งน่าหมั่นไส้เข้าไปใหญ่

ชายคนนั้นหัวเราะอีกครั้ง “ฮ่า ฮ่า ฮ่า! เห็นไหมล่ะ ของกินนี่มันคืออาวุธทรงพลังที่สุดในโลกจริง ๆ” เสียงหัวเราะสะท้อนก้อง ราวกับเขาไม่ได้พูดแค่กับสองสาว แต่พูดเพื่อประกาศให้ทั้งจักรวาลได้ยินเลยด้วยซ้ำ โมนีก้าที่ตอนแรกทำท่าจะงอแง ตอนนี้กลับยิ้มแก้มแทบแตก เดินนำไปทางร้านโดนัตอย่างร่าเริง ราวกับลืมความระแวดระวังไปสิ้น…

ไม่นานพวกเขาก็เดินมาที่ร้านโดนัทกลิ่นหอมหวานของโดนัทเพิ่งทอดใหม่ ๆ ลอยคลุ้งไปทั่ว มันผสมกับไออุ่นของช็อกโกแลตละลายจนทำให้โมนีก้าตาลุกวาวเธอหยิบโดนัทวานิลลาขึ้นมาอย่างทะนุถนอม ก่อนกัดเข้าไปหนึ่งคำ แป้งนุ่มฟูราวกับก้อนเมฆ ตัดกับกลิ่นหอมละมุนของวานิลลาที่กระจายเต็มปาก ซูกิที่นั่งข้าง ๆ ก็กินด้วยเช่นกัน ถึงเธอจะไม่ใช่สายของหวาน แต่ก็ยอมกัดโดนัทเคลือบช็อกโกแลตไปคำหนึ่ง พอได้รสเข้มข้นก็เผลอยิ้มบาง ๆ ออกมา โมนีก้าเห็นก็หันมาแซวทันที “ของหวานคือพลังชีวิตจริง ๆ!”

ขณะนั้นชายผิวดำร่างสูงก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตรงข้ามอย่างสบาย ๆ วางข้อศอกบนโต๊ะแล้วเท้าคาง ดวงตาวิบวับเหมือนกำลังหาความสนุก เขายิ้มกวน ๆ จนเห็นฟันขาววับ ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มเต็มไปด้วยจังหวะของการล้อเล่น

“เอาล่ะ สาว ๆ เรากินไปหัวเราะไปดีกว่าใช่ไหม? ฉันชื่อโมมุส เควเรลล่า …นักเล่าเรื่อง ผู้ชื่นชอบเสียงหัวเราะและเรื่องน่าขันที่สุดในโลก” เขาทำท่ากวาดมือเหมือนประกาศบนเวที “แล้วยัยหนูพลังสดใส กับเพื่อนสาวทอมบอยผู้เงียบขรึมนี่…ใครจะเล่าเรื่องตลกที่สุดของตัวเองให้ฉันฟังบ้างล่ะ?”

โมนีก้าวางโดนัทลงแล้วเช็ดคราบน้ำตาลบนแก้มพลางยกมืออย่างร่าเริง “หนูชื่อโมนีก้านะคะ! ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ!” น้ำเสียงสดใสเหมือนเด็กนักเรียนตอบคำถามคุณครู ก่อนหันไปดันแขนซูกิ “เร็วสิ แนะนำตัวบ้างน่า” ซูกิถอนหายใจแต่ก็ยิ้มมุมปากเล็ก ๆ “ซูกิ” เธอตอบสั้น ๆ ตามสไตล์เรียบง่าย “เพื่อนของยัยนี่แหละ”

โมมุสหัวเราะพรืดออกมา ก้มหน้าลงแล้วตบโต๊ะเบา ๆ “ดีมาก! งั้นบอกมาสิ เรื่องไหนที่ตลกที่สุดในชีวิตของพวกเธอ อยากฟังเรื่องแบบ…เอาให้อายจนอยากมุดดินนั่นแหละ ฮ่า ๆ ๆ”

โมนีก้าเหลือบตามองซูกิ ตาเป็นประกายซน ๆ ทันที “หืม? เยอะด้วยสิ แต่เดี๋ยว ๆ มีเรื่องหนึ่งตลกมากกก หนูเล่าก่อน ๆๆ!” เธอหันกลับมาหัวเราะคิกคักเหมือนกำลังนึกเรื่องเด็ดขึ้นมาแล้ว โมนีก้าวางโดนัทไว้ข้าง ๆ ทำท่าจริงจังขึ้นเล็กน้อยเหมือนนักเล่าเรื่องมืออาชีพ ก่อนจะเอียงตัวโน้มเข้ามาใกล้ทั้งซูกิและโมมุส ดวงตาสีเทาเงินของเธอเปล่งประกายราวกับพร้อมจะระเบิดความฮาออกมาในทันที “อันนี้ไม่ใช่เรื่องของหนูนะคะ แต่เป็นเรื่องที่คุณแม่บ้านเล่าให้ฟัง…คุณแม่บ้านเป็นคนไทย เขาเล่าว่าที่เมืองไทยมีนักเลงพวกหนึ่งนะคะ แบบฟีลมาเฟียครองเมืองอะไรทำนองนั้น วันหนึ่งพวกเขาจะไปตามหาคู่อริที่เคยเป็นเพื่อนกัน”

โมนีก้าทำเสียงเข้มเลียนแบบนักเลงไทย “มันก็เดินเข้าไปในร้านเพื่อนคู่อริ แล้วก็บอกเสียงโหด ๆ ว่า… ‘ไอ้เปี๊ยกอยู่ไหน!’” ซูกิที่นั่งฟังอยู่ถึงกับเอามือปิดหน้า หันหนีเพราะรู้สไตล์เพื่อนดีว่าเรื่องนี้ต้องมีหักมุมแน่นอน ส่วนโมมุสหัวเราะคิกตั้งแต่ยังไม่จบเรื่อง

โมนีก้าเล่าต่อด้วยท่าทางประกอบเต็มที่ “ทีนี้เจ้าของร้านที่ชื่อมงคลนะคะ พอได้ยินชื่อเพื่อนรัก ก็ใจหายแว้บ! ด้วยความรักเพื่อนสุดชีวิต เขาเลยบอกว่า… ‘ไม่เจอมันหลายปีแล้ว ไม่ได้ติดต่อกันเลย!’” เธอหยุดเว้นจังหวะ ยกมือประกอบทำหน้ากังวลเลียนแบบ แล้วก็ระเบิดประโยคเด็ดออกมา “แล้วทันใดนั้น! ไอ้เปี๊ยกตัวจริงก็เคาะประตูร้านดังปั้ง!! พร้อมพูดว่า ‘เฮ้ย มึงปิดร้านทำไมวะ ดูหนังโป้อยู่อ่ะสิ’”

หลังจากนั้นโมนีก้าก็เล่าแบบถึงพริกถึงขิง…

เสียงหัวเราะดังลั่นโต๊ะ โมมุสหัวเราะก๊ากจนต้องก้มหน้าตบโต๊ะ น้ำตาแทบไหล “โอ๊ยยย! นี่มัน…! นี่มันปลาหมอตายเพราะปากของแท้ ฮ่า ๆ ๆ ๆๆ!” ซูกิเอามือกอดอกแต่ก็ยิ้มไม่หยุด “โคตรพีค คือพยายามช่วยเพื่อนสุดใจ แต่เปี๊ยก…แกทำลายกำแพงทั้งหมดด้วยปากตัวเอง”

โมนีก้าหัวเราะจนตัวงอ “ใช่! สุดท้ายก็เลยโดนคู่อริจับไปทั้งคู่เลยนั่นแหละ กลายเป็นปลาหมอตายเพราะปากจริง ๆ ฮ่า ๆ ๆ” โมมุสยกแก้วน้ำโค้กขึ้นชูเหมือนกับจะประกาศ “เพื่อเกียรติของไอ้เปี๊ยก ผู้สอนเราว่า บางทีปากก็คมยิ่งกว่าดาบ!” แล้วก็หัวเราะต่ออีกยก

เสียงหัวเราะของโมมุสยังคงดังระงมอยู่ในอากาศ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่เคยหายจากใบหน้า เขายกมือปาดน้ำตาที่เล็ดออกมาเพราะขำจัด ๆ แล้วหันมาพูดพลางส่ายหัวเบา ๆ “บางทีคนไทยก็แปลกจริง ๆ นะพวกเธอว่าไหม? เรื่องฮา ๆ แบบนี้มีไม่รู้จบ ฟังยังไงก็ไม่หมด ประเทศนี้มันบันเทิงของแท้เลย ฮ่า ๆ ๆ”

โมนีก้าที่กำลังเลียซอสช็อกโกแลตจากปลายนิ้วหัวเราะคิก พยักหน้าอย่างแรง “จริงค่ะ! คนไทยนี่ขำไม่หยุด พวกเขาเหมือนคนที่ไม่ค่อยเครียดเลย ไม่ว่าเรื่องใหญ่หรือเล็กก็หาเรื่องขำได้ตลอด”

ซูกินั่งพิงเก้าอี้มองทั้งสองอย่างระอา ๆ แต่ก็ยิ้มตามบรรยากาศ “ก็จริงนะ คนไทยบางทีเหมือนมีพลังพิเศษด้านตลก…เจออะไรพวกเขาก็หาทางปล่อยมุขได้หมด”

 โมมุสทำท่าชี้นิ้วไปข้างหน้าเหมือนเพิ่งคิดอะไรเด็ด ๆ ขึ้นมา “งั้นว่าง ๆ ฉันควรไปเที่ยวที่นั่นบ้างนะ! ขึ้นชื่อว่าดินแดนแห่งเสียงหัวเราะแบบนี้ ฉันต้องลองสัมผัสดูสักครั้ง ฮ่า ๆ ๆ” และก่อนที่โมนีก้าจะได้ตอบ เขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงในท่วงท่าลำลองแต่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ เขากวาดตามองทั้งสองสาวแล้วเอ่ยขึ้นเสียงกังวาน “ขอบคุณสำหรับอาหารและเรื่องตลกมื้อนี้นะ…ทั้งสองสาว” เขาเท้าคางยิ้มบาง ดวงตาเป็นประกายกรุ้มกริ่ม “มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าที่ทำให้ท้องไส้ฉันแทบปั่นป่วน หวังว่าเราจะได้พบกันอีก…ทั้งแม่สาวผมทองกับแม่สาวน้อยดวงตาเทาเงินบริสุทธิ์” ว่าพลางขยิบตาให้โมนีก้าด้วยก่อนจากไป

คำพูดท้ายของเขาทำให้โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ หัวใจเต้นแปลก ๆ อย่างไม่เข้าใจ ส่วนซูกิเลิกคิ้วทันที จับจ้องผู้ชายปริศนานี้ด้วยสายตาไม่ไว้ใจ แต่โมมุสเพียงหัวเราะหึในลำคอแล้วหมุนตัวเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะและความรู้สึกปริศนาให้สองสาวนั่งมองหน้ากัน

โมนีก้านั่งนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหันหน้ามาทางซูกิพร้อมกับทำแก้มป่อง “ตาเทานี่มันแปลกหรอ? ก็เห็นคนก็มองตาฉันบ่อย ๆ เหมือนกันนะ” น้ำเสียงเจือความสงสัยจริง ๆ ซูกิเหลือบตามองเพื่อนสาวแล้วถอนหายใจเบา ๆ ก่อนอธิบายเสียงเรียบ “มันไม่ได้แปลกหรอก แต่ปกติดวงตาสีเทาของคนทั่วไปมันจะคล้ายฟ้าที่อ่อนมาก ๆ เหมือนละอองหมอก แต่ของเธอนี่สิ…มันเป็นเทาล้วน ๆ เลย เหมือนสีเงินที่ถูกขัดจนใส ไม่มีสีอื่นเจือปนเลยสักนิด”

โมนีก้าได้ยินก็ยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ “อืม ก็ช่างเถอะน่า ฉันไม่คิดว่ามันสำคัญอะไรหรอก” ว่าแล้วก็ยืนขึ้น ปัดกระโปรงและเสื้อให้เข้าที่ แล้วหันมายิ้มกว้างให้เพื่อนสาว

ซูกิเองก็ลุกตาม เธอสะพายกระเป๋าเก็บดาบกราดิอุสไว้แน่นอย่างเป็นนิสัย ก่อนเอ่ยเรียบ ๆ “งั้นไปกันเถอะ…อย่าเสียเวลาอยู่ตรงนี้เลย เรามีเส้นทางต้องเดินอีกยาว” โมนีก้าเดินเคียงข้างเพื่อน ก้าวเท้าออกไปบนถนนที่ทอดสู่จุดหมายใหม่ ใบหน้าเธอยังคงยิ้มร่าเริงราวกับไม่ได้ยึดติดกับคำพูดแปลก ๆ เมื่อครู่ แต่ในแววตาเทาเงินนั้นกลับมีแววบางอย่างที่ทั้งซูกิและใครก็ตามที่มองเห็น…คงสัมผัสได้เพียงลาง ๆ ว่ามันไม่ใช่ดวงตาธรรมดา

อื่น ๆ : -

รางวัล : โบนัสความโปรดปรานของ [God-38-1] โมมุส

โบนัสจาก จากเหตุการณ์เลี้ยงอาหาร - โบนัสความโปรดปราน +10

โบนัสจาก เรื่องเล่าตลกที่ถูกใจ - โบนัสความโปรดปราน +30

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปรานของเทพ +25

บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates

วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025
ช่วงดึก เวลา 21.00 - 23.00 น. เดินทางถึง Lomas Cantadas Rd เดินตามป้าย East Bay Skyline National Recreation Trail จนถึง อุโมงค์คัลลีคอตต์ รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

แท็กซี่คันเก่าค่อย ๆ ชะลอแล้วหยุดที่จุดชมวิวบนถนนสายแคบที่โอบล้อมด้วยเนินเขาเขียวชอุ่ม กลิ่นหญ้าสดใหม่หลังลมพัดแรงโชยมากระทบหน้า โมนีก้าลงจากรถทันทีที่ซูกิยื่นแบงค์ให้คนขับเรียบร้อย เธอสูดลมหายใจลึกรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่แตกต่างจากในเมืองโดยสิ้นเชิง "ที่นี่มัน…โล่งดีจัง" โมนีก้าว่าพลางกวาดสายตาไปตามเส้นทางป่าเล็ก ๆ ที่ทอดยาวลงไปเหมือนเชิญชวนให้ก้าวต่อ เสียงนกร้องระงมจากแนวไม้ข้างทางสายลมพัดใบไม้ไหวเป็นจังหวะ เธออดไม่ได้ที่อยากจะยกมือถือขึ้นมาแต่ก็ต้องนึกได้ว่าเปิดไม่ได้เดี๋ยวมอนสเตอร์โผล่ อีกอย่างตอนนี้ไม่มีมือถือติดตัวด้วย…

"ให้ตายสิ อยากถ่ายเก็บไว้มากเลย" โมนีก้าบ่นแบบงอแงเล็กน้อย

ซูกิเหลือบมองหน้าเพื่อนสาวที่กำลังทำแก้มป่อง ก่อนพูดเรียบ ๆ แต่แฝงความอบอุ่น "ไม่ต้องถ่ายหรอก จำเอาไว้ในหัวก็ได้บางทีแบบนั้นมันชัดกว่าภาพถ่ายอีก"

"พูดเหมือนคนแก่เลยนะเธอเนี่ย" โมนีก้าเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนแล้วหัวเราะนิด ๆ ระหว่างเดิน ซูกิไม่ตอบเพียงสะพายกระเป๋าให้กระชับขึ้นแล้วชี้ไปยังเส้นทาง "เดินไปเรื่อย ๆ เถอะ เส้นทางนี้จะค่อย ๆ โอบรอบไป พอถึงจุดสูงหน่อยเธอจะมองเห็น Oakland Hills อยู่ตรงนั้นเป็นเหมือนภาพวาดเลยล่ะ"

หญิงสาวดวงตาเทาเงินเบิกกว้างเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น “จริงเหรอ! งั้นไปกันเลยสิ อยากเห็นแล้ว” เธอเริ่มออกก้าวนำไปสองสามก้าว ร่างอ้อนช้อยแต่เต็มไปด้วยพลังงานเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังจะได้เที่ยวเล่น ซูกิส่ายหัวเบา ๆ แต่ก็เดินตามไปเคียงข้าง ระหว่างทางต้นไม้ใหญ่ตั้งตระหง่าน ขอบทางเต็มไปด้วยดอกหญ้าเล็ก ๆ ที่บานตามฤดูกาล เสียงลมเสียดใบไม้ดังเหมือนเสียงกระซิบ ทั้งสองเดินไปด้วยกันอย่างไม่เร่งรีบ ปล่อยให้วิวตรงหน้าและท้องฟ้าสว่างไสวตลอดกาลเป็นฉากหลัง

เสียงฝีเท้าของทั้งคู่ดังเบา ๆ บนทางเดินที่โรยด้วยใบไม้แห้งสีแดงส้มที่ปลิวลงมาจากยอดไม้ โมนีก้าแกว่งแขนไปมาอย่างลั้ลล้า ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มสดใสราวกับเด็กหญิงกำลังวิ่งเล่นในสวน "จะว่าไป…นี่มันก็ช่วงฤดูเก็บเกี่ยวแล้วสินะ พวกพืชผลคงเริ่มออกรวงเต็มที่" เธอพูดออกมาอย่างเพลินใจ ก่อนจะหมุนตัวเบา ๆ ผมสีม่วงครามสะบัดตามแรงหมุน แล้วเสียงใส ๆ ของเธอก็เริ่มขับขานเป็นท่วงทำนอง เพลงที่ออกจากริมฝีปากคล้ายบทกวีแห่งฤดูใบไม้ร่วง

“♪เป็นเวลาจะเปลี่ยนสีสันบนใบไม้～ เป็นเวลาตกแต่งแสงฉายแดงฉาน～ เป็นเวลาผลิตลูกไม้ที่สุกหวาน～ เป็นเวลาเป่าผ่านลมเย็นจากใจ～ ความ～หนาว～ย่าง～กราย～ปก～คลุม～ทุก～ทาง～♪” เสียงของเธอก้องสะท้อนเบา ๆ ไปตามแนวเนินเขา ใบไม้เหนือศีรษะไหวเอนเสมือนตอบรับ นกตัวเล็ก ๆ ที่เกาะกิ่งไม้ก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วคลอไปกับเพลงของเธอ ทำให้บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสดใสเกินบรรยาย ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบของเส้นทาง Lomas Cantadas Rd ท่วงทำนองที่เธอขับขานไม่ได้หวือหวาเหมือนนักร้องมืออาชีพ แต่แฝงด้วยความสดใสเป็นธรรมชาติ ราวกับเธอกำลังสื่อสารกับฤดูใบไม้ร่วงที่คืบคลานเข้ามา ทุกถ้อยคำที่เธอร้องสอดประสานเข้ากับสายลมอุ่น ๆ ที่พัดผ่านใบไม้จนเกิดเสียงพลิ้วไหว

ซูกิที่เดินเคียงข้างถึงกับหันมามอง แวบแรกเธอเหมือนจะตำหนิ แต่สุดท้ายกลับหลุดหัวเราะในลำคอ "เธอนี่มัน…จริง ๆ เลยนะโมนีก้า คนอื่นเดินป่าก็ระวังอันตราย แต่เธอกลับร้องเพลงซะงั้น" น้ำเสียงกวนประสาท แต่สายตากลับแฝงความเอ็นดูก่อนหลุดหัวเราะเบา ๆ "นี่เธอ…ร้องเพลงเดินกลางป่าเฉยเลยนะ ลั้ลล้าเกินไปหรือเปล่าเนี่ย"

โมนีก้าหันมายักคิ้ว ตาเทาเงินระยิบระยับเหมือนกระจกเงาที่สะท้อนแสงแดด "ก็ฤดูใบไม้ร่วงมันโรแมนติกนี่นา จะให้ฉันเดินเงียบ ๆ ได้ยังไง" เธอชูแขนออกไปกวาดอากาศ แล้วหมุนตัวเบา ๆ ผมสีม่วงครามสะบัดไล้ไปตามจังหวะเพลงเหมือนสายไหมพลิ้ว เธอยังร้องต่อด้วยน้ำเสียงสดใสเหมือนเด็กหญิงที่กำลังเล่นกับธรรมชาติ "เป็นเวลาจะเปลี่ยนสีสันบนใบไม้～…" ระหว่างนั้น เสียงกระซิบแผ่วเบาในหูของโมนีก้าเสียงแห่งพงไพรที่เธอเพิ่งได้พลังมา ดูเหมือนจะประสานเข้ากับบทเพลง เสียงไม้ไหวเหมือนตอบรับ เสียงนกเล็ก ๆ ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเหมือนร้องคลอตาม ทำให้บรรยากาศอบอวลไปด้วยความกลมกลืน

ซูกิส่ายหัวเหมือนยอมแพ้ "เอาเถอะ ร้องไปเถอะ อย่างน้อยก็ดีกว่าบ่นว่าเหนื่อย" เธอเอ่ยพร้อมยกยิ้มมุมปาก เดินตามเพื่อนที่ตอนนี้กำลังแผ่รัศมีความสุขออกมาจนทำให้ทางเดินดูสดใสขึ้นเป็นพิเศษ โมนีก้าหัวเราะสดใสแล้ววิ่งนำหน้าไปสองสามก้าว เธอแหงนหน้ามองยอดไม้สีแดงส้มที่เริ่มเปลี่ยนสี "นี่แหละ ฤดูเก็บเกี่ยวที่แม่ชอบเล่าให้ฟังบ่อย ๆ สมัยฉันเด็ก ๆ … ถึงจะไม่มีเวลากลางคืน แต่ก็ยังมีฤดูกาลที่หมุนเวียนเปลี่ยนไปนะ" เมื่อพูดจบก็ฮัมเพลงจนเสียงของเธอประสานไปกับสายลมที่พัดแผ่วเหมือนธรรมชาติเองกำลังตั้งใจฟังอยู่

เวลาผ่านไปสักพักเสียงรองเท้ากระทบทางเดินดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ โมนีก้าและซูกิเดินไปตามป้ายไม้ที่เขียนว่า East Bay Skyline National Recreation Trail เส้นทางทอดผ่านไปท่ามกลางต้นไม้สูงใหญ่และทุ่งหญ้าที่ลู่เอนไปตามแรงลม เมื่อผ่านโค้งหนึ่งออกมา ปรากฏเป็นเนินเขา Oakland Hills อันงดงามตัดกับท้องฟ้าที่สว่างไสว และเบื้องล่างคือแถวบ้านสวยงามที่เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ โมนีก้าเหมือนเด็กเจอของเล่นใหม่ เธอวิ่งไปข้างหน้าแทบจะลืมความเหน็ดเหนื่อย เส้นผมสีม่วงครามสะบัดไปตามแรงก้าวเท้า ก่อนจะหยุดยืนตรงขอบทางแล้วโน้มตัวมองลงไปยังบ้านเรือนสีอ่อนที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางต้นไม้ "ว้าว…ซูกิ ดูสิ บ้านเต็มไปหมดเลย!" เธอร้องตาโตเป็นประกาย

 

แต่แล้วทันใดนั้นก็ทำหน้าบูดบึ้งเหมือนคนเพิ่งคิดอะไรได้ "เอาเข้าจริงนะ บ้านพวกนี้ต้องแพงแน่เลยอ่ะ เธอดูสิ วิวดีจะตาย อยู่ตรงเขาแบบนี้ ต้นไม้ร่มรื่น…อย่างน้อยก็หลายล้านดอลลาร์แน่นอน" 

ซูกิที่เดินตามมาช้า ๆ แค่ส่ายหน้า หัวเราะหึในลำคอ "เธอนี่นะ…เดินป่ามาตั้งไกลเพื่อจะมาบ่นเรื่องราคาอสังหาฯ ?" เธอพูดพลางหยิบขวดน้ำออกมาดื่ม โมนีก้ากอดอกเชิดคอ "ก็ฉันอดคิดไม่ได้นี่นา บ้านเล็ก ๆ ยังไงก็คงแพงกว่าที่ฉันเคยอยู่มาทั้งชีวิตฉันแน่ ๆ" น้ำเสียงออกจะประชด แต่ในดวงตากลับยังเปล่งประกายตื่นเต้นกับทิวทัศน์เบื้องล่าง

ซูกิยกมือแตะไหล่เพื่อนเบา ๆ "เลิกคิดเรื่องเงินเถอะโมนีก้า ตอนนี้เรายังต้องหาทางไปค่ายจูปิเตอร์ให้ได้ก่อน ไม่ใช่มานั่งนับเงินพวกเศรษฐี Oakland"

โมนีก้าเบ้ปาก หันมามองซูกิแล้วยักคิ้ว "ก็จริง…แต่จะว่าไปนะ ถ้าเราเป็นเศรษฐีบ้างก็คงดีใช่ไหม? ฉันจะสร้างบ้านหลังใหญ่แล้วเอาไว้เลี้ยงสัตว์ขนฟูตัวอ้วนที่แสนน่ารักให้หมดเลย" คำพูดนั้นทำให้ซูกิหัวเราะพรืดออกมา "เธอนี่ฝันได้ทุกที่จริง ๆ เลยนะ" แล้วทั้งคู่ก็ยืนชมวิวต่ออีกครู่ ปล่อยให้ลมเย็นพัดผ่าน เสียงใบไม้เสียดสีกันดังซู่ซ่าเหมือนกำลังหัวเราะเบา ๆ ไปพร้อมกับพวกเธอ

เมื่อเดินออกจากช่วงเนินเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นและกระชั้นดังสะท้อนออกมาจากแนวต้นไม้หนาทึบข้างทาง จนพื้นดินสั่นสะเทือนเล็กน้อย โมนีก้าหยุดก้าวทันที ใบหน้าที่เมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยความตื่นตาตื่นใจจากวิวเนินเขากลับแปรเปลี่ยนเป็นความเคร่งขรึม ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์เหลือบมองไปทางซูกิพลางขมวดคิ้ว 

“ได้ยินไหม เสียงฝีเท้า…”

ซูกิที่จับด้ามกราดิอุสแน่นอยู่แล้วก็พยักหน้าช้า ๆ ดวงตาคมเข้มกวาดมองรอบด้าน “อืม ได้ยิน…และมันไม่ใช่แค่ไม่กี่ตัวแน่ ๆ จังหวะฝีเท้าเร็ว แถมไม่เป็นระเบียบด้วย” เธอกัดฟันต่ำพลันหันกลับมาสบตาเพื่อนสาวที่ยืนเตรียมพร้อมเคียงข้าง “ฉันเดาได้แล้ว…ก๊อบลิน”

โมนีก้าเบิกตาเล็กน้อยก่อนจะหันมายักคิ้วกวน ๆ “เดี๋ยวเถอะ…ไม่ใช่ว่าช่วงเช้ารอบก่อนก็เพิ่งเจอไปใช่มั้ย? หรือว่านี้เป็นงานประจำของเราล่ะ ก๊อบลินสเลเยอร์เลยดีไหมซูกิ?”

ซูกิไม่ได้ตอบแค่ขยับดาบขึ้นตั้งการ์ด คำตอบแทนด้วยสายตาที่ชัดเจนจนไม่ต้องพูดอะไรเพิ่ม แต่โมนีก้ายังไม่วายพึมพำต่อ “โอเค ๆ ก๊อบลิน…แต่อย่างน้อยขอให้มันไม่ใช่ 30 ตัวขึ้นนะ…” ทว่าก่อนที่เธอจะได้พูดจบ เสียงแหลมแสบหูดังขึ้นพร้อมกันจากในพุ่มไม้ และทันใดนั้นเงาร่างเล็กสีเขียวคลาน วิ่ง และกระโจนออกมาเป็นฝูง ดวงตาเรืองแสงแดงก่ำสะท้อนแดด ดาบสนิมและหอกแหลมคมสะบัดวาววับ “แว๊กกกกกกกกก!!!” เสียงโหยหวนของมันสอดประสานกันราวกับเสียงฝูงปีศาจ

โมนีก้าแทบจะอยากกลอกตาจนมองข้างหลังตัวเอง “เอ้า…ชิบหายแล้วซูกิ ไม่ใช่ 30 แต่ 32 ตัวไม่เป๊ะ ๆ เลยวุ้ย” เธอหัวเราะแห้ง ๆ พลางขยิบนิ้วเลื่อนแหวนดาราจรัสหยิบกราดิอุสออกมาจากฝักด้วยความเร็ว เส้นผมสีม่วงครามปลิวสะบัดพร้อมลมที่ก่อตัวขึ้นจากแรงก้าวของฝูงอสุรกาย ซูกิปรายตามองเพื่อนสาวพร้อมยกดาบขึ้นขนานลำตัว เสียงทุ้มสั้นกระแทกออกมา “แหม่…นับดีเอาซะละเอียดด้วย…งั้นก็พร้อมหรือยังล่ะโมนีก้า?”

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก พลันดวงตาสีเงินเทาวาววับสะท้อนแสงราวกับโลหะที่เพิ่งถูกขัดใหม่ “พร้อมสิ…เอาให้มันรู้ไปเลยว่าก๊อบลินกับมนุษย์ ใครจะได้กลับบ้าน” เสียงฝีเท้าของก๊อบลินใกล้เข้ามาเต็มที ฟุ้งฝุ่นดินลอยขึ้นคลุ้งในอากาศ ขณะที่สองสาวเพื่อนซี้กำดาบแน่นเตรียมพุ่งเข้าหาฝูงปีศาจอย่างไม่มีทางเลือก

หลังจากนั้นเสียงกรีดร้องของก๊อบลินระงมไปทั่วบริเวณเมื่อพวกมันโถมเข้ามาเป็นระลอกแรก ซูกิพุ่งตัวออกไปอย่างมั่นคง กราดิอุสในมือฟาดฉับเข้าที่ลำตัวของตัวที่วิ่งนำมา ดวงตาคมกริบของเธอหันไปมองโมนีก้าด้วยความสงสัยทันทีที่เห็นเพื่อนสาวทำหน้าเรียบนิ่งผิดปกติ “เฮ้ ทำไมตอนนี้ไม่บ่นแฮะ? ปกติปากเธอแทบจะดังยิ่งกว่าดาบนี่อีกนะ”

โมนีก้ายกกราดิอุสขึ้นหมุนสวนแรงโจมตีของก๊อบลินอีกสองตัว ก่อนจะฟันฉับเดียวจนพวกมันสลายกลายเป็นละอองทอง เธอหอบนิด ๆ แต่ยังหัวเราะในลำคอ เส้นผมสีม่วงครามสะบัดไปตามแรงเหวี่ยงของคมดาบ 

“บ่นก็เปลืองแรงน่ะสิจ๊ะ ปลงแล้วว่ะ จะมากี่สิบกี่ร้อยตัวก็เข้ามาเหอะ ตอนนี้ฆ่าก๊อบลินก็เหมือน…หั่นผักสด ๆ จากตลาดยังไงยังงั้น ฆ่าเหมือนผักเหมือนปลาแล้วตอนนี้น่ะ”

ซูกิขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ริมฝีปากกลับเผลอยกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางเอาเรื่องของโมนีก้า เธอแทงดาบทะลุอกก๊อบลินอีกตัวจนมันสลายไปในทันที “ก็จริง…ถ้าเลือกได้ระหว่างมอนสเตอร์พวกนี้กับคนจริง ๆ เธอกับฉันก็เลือกฆ่ามอนสเตอร์เหมือนกัน อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องรู้สึกผิดมาก” โมนีก้าไม่ตอบทันที แต่กลับก้าวข้ามซากละอองของก๊อบลินที่เพิ่งโดนเธอฟันร่วง มุมปากยกยิ้มราวกับนักล่าที่กำลังได้ของเล่นใหม่ เธอหมุนดาบไปรอบ ๆ แล้วตะโกนบอกเพื่อนสาวเสียงดัง 

“ซูกิ! ดูนี่สิ ฟันฉับเดียว!” พูดจบก็ก้าวพุ่งเข้าหาก๊อบลินที่กระโดดจากกิ่งไม้เหนือหัวมา ฟันขึ้นจากล่างขึ้นบนจนร่างมันแหลกคากลางอากาศ ก่อนจะสลายหายไปเหมือนควัน เสียงหอบผสมเสียงหัวเราะของโมนีก้าดังก้องเหนือสนามรบเล็ก ๆ นี้ เธอหันไปสบตาซูกิที่กำลังจัดการตัวสุดท้ายในระลอกนั้น “เห็นไหมล่ะ? รอบนี้ฉันไม่ต้องบ่น แค่ฆ่าอย่างเดียวก็พอแล้ว!” 

และแล้วฝุ่นดินคละคลุ้งกับละอองทองที่ปลิวว่อนรอบตัว สองสาวยืนหอบหายใจกลางวงล้อมก๊อบลินที่เหลือกำลังฮือเข้ามา แต่สายตาของทั้งคู่กลับไม่ได้หวาดหวั่นแม้แต่น้อย มีเพียงประกายความมาดมั่นราวกับนักรบผู้เริ่มชินกับกลิ่นอายของสงคราม

ฉับ!!

โมนีก้าฟันก๊อบลินตัวสุดท้ายจนมันสลายหายไปเป็นละอองทอง เธอหอบแรง ๆ สองสามที ก่อนจะยกมือขึ้นปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก เส้นผมสีม่วงครามปลิวไปตามลมที่พัดผ่านเบา ๆ รอบตัวเต็มไปด้วยหมวกเหล็กก๊อบลินที่ตกเกลื่อนกลาดทั้งสามสิบสองใบเหมือนกองขยะ เธอมองแล้วก็ถอนหายใจยาว “เห้อ…นี่คือของที่ได้จากการฆ่าก๊อบลินทั้งหมดใช่มั้ยเนี่ย…หมวกนี่นะ? เราต้องเอาไปขายใช่ปะ หรือแบบ…บริจาคได้มั้ย? กองเป็นเข่งแบบนี้มันตลกอะ”

ซูกิที่ยังยืนถือกราดิอุสหอบไม่ต่างกัน หันมามองกองหมวกที่เกลื่อนพื้นแล้วหัวเราะจาง ๆ “ก็น่าจะได้นะ แต่ฉันว่าน่าจะมีค่าอยู่บ้างแหละ เดี๋ยวพอถึงค่ายลองถามพวกผู้ใหญ่ในค่ายดูแล้วกันว่าเขารับไหม หรือจะให้บริจาคไปเลยก็คงไม่มีใครว่าอะไร”

โมนีก้าถอนหายใจอีกทีแต่ก็ยักไหล่ ก่อนจะยกมือขึ้นขยับนิ้วเรียกพลังจากแหวนดาราจรัส วงแหวนส่องแสงวาบเบา ๆ แล้วหมวกก๊อบลินทั้งหมดก็ลอยขึ้นจากพื้น หายเข้าไปในมิติพิเศษของแหวนเหมือนถูกดูดเข้าไปทีละใบจนหมดเกลี้ยง พื้นกลับมาสะอาดราวกับไม่เคยมีสงครามขนาดย่อม ๆ เกิดขึ้นเลย เธอมองแล้วก็หัวเราะนิด ๆ “สะอาดเอี่ยมเลยอะ อย่างกับเราไม่ต้องมาสู้ตายสู้รอดกันเมื่อกี้เลย”

ซูกิยกดาบพาดบ่าแล้วมองเพื่อนสาวที่ยังหายใจแรงอยู่ ก่อนจะยกมือแตะไหล่เบา ๆ “เอาน่า อย่างน้อยเราก็รอดมาได้แบบไม่มีแผลใหญ่ ถือว่าเป็นกำไรแล้ว”

โมนีก้าหันมายิ้มให้ ดวงตายังคงเป็นสีเทาเงินที่สะท้อนแสงแดดระยิบระยับ เธอพยักหน้าช้า ๆ “อืม…จริงด้วย ไปกันต่อเถอะก่อนจะมีฝูงใหม่มาอีก ฉันไม่อยากจะสะสมหมวกเพิ่มแล้วอะ” ซูกิหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินเคียงข้างเธอออกจากสนามรบเล็ก ๆ ท่ามกลางละอองทองที่ยังลอยค้างกลางอากาศเหมือนประกายฝุ่นในแสงแดด

ซูกิก้าวเดินช้า ๆ ตามเส้นทางดินที่ทอดไปตามแนวป่า ข้างทางมีใบไม้ร่วงกราวเป็นพรมบาง ๆ เธอหันไปมองโมนีก้าที่เดินกระโดดขาเดียวบ้าง เหวี่ยงแขนเล่นบ้างเหมือนคนอารมณ์ดี แล้วก็ถามขึ้นมาเสียงนิ่ง ๆ แต่แฝงด้วยความอยากรู้ “ปกติเธอเจอมอนสเตอร์บ่อยมั้ยเนี่ย ดูเหมือนเธอชินกับมันเร็วเกินไปนะ” โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ ตอนได้ยินพลางโยนก้อนกรวดลงไปตามทางให้มันกลิ้งกระทบก้อนหินอีกก้อน 

“ไม่บ่อยหรอก จริง ๆ นะ…ครั้งแรกที่เจอน่ะจำได้แม่นเลย มิโนทอร์ ตัวเบิ้ม ๆ นั่นแหละ มันไล่ตามฉันอยู่พักใหญ่ ทำให้รู้เลยว่าโลกที่อยู่มันแฟนตาซีชิบหาย ไม่ใช่โลกธรรมดา ๆ อย่างที่เคยคิดแล้ว” เธอพูดพลางส่ายหัวน้อย ๆ เหมือนนึกย้อนถึงตอนนั้น

เธอยกมือไพล่หลังแล้วเดินต่อหันมายิ้มให้ซูกิ “แล้วก็หลังจากนั้นถึงได้มาที่บ้านหมาป่าหุบเขาโซโนมา พอมาอยู่ที่นั่นก็…เรียกว่าครบเซ็ตเลยล่ะ เจอก๊อบลินกวนประสาท เจอฮาร์ปี้โวยวาย แล้วก็มีไซคลอปส์ที่วิ่งไล่พวกเรากับลูปัสตอนฝึกพิเศษในป่าเร้ดวู้ดนั่นอีก จำได้ใช่มั้ย? วิ่งกันเกือบขาติดดินเลยนะ”

ซูกิพยักหน้าพร้อมหัวเราะหึ ๆ ออกมาเบา ๆ “จำได้สิ ข้าว่าฉันเกือบเสียปอดไปวันนั้นแล้วด้วยซ้ำ บาดเจ็บก็บาดเจ็บยังจะต้องวิ่งอีก” เธอส่ายหัวกับภาพความวุ่นวาย แต่สายตากลับอ่อนลงเมื่อมองโมนีก้า “แต่เอาจริง ๆ นะ เธอรับมือได้ดีกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย”

โมนีก้าแกล้งเชิดคอขึ้นแล้วทำเสียงทะเล้น “แน่นอนสิ ก็ฉันมันคนเก่งไงล่ะ ไม่งั้นจะรอดมาจนถึงตอนนี้เหรอ? แต่เพราะมีเธอนั้นแหละ ไม่งั้นฉันก็คงจะไม่เข้มแข็งขนาดนี้หรอก” ซูกิกลอกตาแต่ยกยิ้มน้อย ๆ เดินต่อไปเคียงข้าง เหมือนสองสาวที่กำลังชินกับการเดินท่ามกลางโลกที่เต็มไปด้วยอสูร แต่ยังคงหาความสนุกและเสียงหัวเราะได้ทุกย่างก้าว

ระหว่างนั้นการเดินทางก็มาเรื่อย ๆ จนกระทั่งใกล้ถึงอุโมงค์แล้ว แต่ทว่าโมนีก้าและซูกิกลับหยุดพร้อมกันอย่างทันทีเพราะมีเสียงสะเทือนหนักหน่วงราวกับแผ่นดินไหวเบา ๆ แทรกเข้ามาในจังหวะก้าวเดินของทั้งสอง สายลมพัดพาเอากลิ่นคาวสนิมเหล็กปนกลิ่นสัตว์ป่าเก่าแก่ลอยมากับอากาศจนโมนีก้าชะงัก ซูกิเองก็หยุดทันทีแทบจะในวินาทีเดียวกัน ดวงตาของทั้งคู่สบกันโดยไม่ต้องพูดอะไรทั้งสองต่างรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดา เพียงชั่วครู่เงาดำมหึมาก็ทาบลงบนเส้นทางเบื้องหน้า มิโนทอร์ปรากฏตัว ร่างกายกำยำล่ำสันกล้ามเนื้อพองโตเหมือนถูกสลักขึ้นมาจากหิน ศีรษะเป็นวัวดุร้าย ดวงตาสีแดงฉานราวกับเปลวเพลิงแห่งนรก จมูกกว้างพ่นลมหายใจฟืดฟาดออกมาราวกับกระทิงคลั่ง ทุกย่างก้าวทำให้พื้นสั่นสะเทือนจนฝุ่นปลิวขึ้นมา

โมนีก้าเบิกตากว้างทันที ความทรงจำเก่าแวบขึ้นมาภาพครั้งแรกที่เธอถูกมันไล่ล่าที่สวนสาธารณะเมืองเอแวนส์วิลล์ รัฐอินเดียน่า ความหวาดกลัวเจือปนความไม่เชื่อในตอนนั้นยังติดตรึงอยู่ในใจ เธอกัดริมฝีปากแน่นก่อนเอ่ยเสียงสั่นเล็กน้อย 

“นี่มัน…ตัวนั้น…หรือเปล่านะ?...จะจริง ๆ เหรอ?”

ซูกิยกดาบกราดิอุสขึ้นในท่าพร้อมทันทีแต่สายตาก็เหลือบไปยังโมนีก้าเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของมิโนทอร์กวาดตามองเธอไม่วางตา มันก้าวเข้ามาช้า ๆ ท่าทางเหมือนสัตว์นักล่าที่เจอเหยื่อถูกใจ ความโกรธเกรี้ยวผสมความกระหายสะท้อนออกมาในแววตาแดงฉานนั้น

เสียงหอบหายใจของมันดังประหนึ่งคำรามก้องในอก มันยกขวานสองคมขึ้นสูงจนแสงแดดกระทบใบมีดวาววับ แล้วตะโกนคำรามออกมาจนเสียงสะท้อนก้องไปทั่วทั้งเส้นทาง เหมือนจะประกาศว่าเหยื่อในคราวนี้คือโมนีก้าเท่านั้น โมนีก้าก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลยที่ถูกมันไล่ครั้งแรก แต่ในขณะเดียวกันก็มีประกายไฟแห่งความมุ่งมั่นแวบขึ้นในดวงตาสีเทาเงิน เธอกำหมัดแน่นแล้วหันไปสบตาซูกิ สายตาสื่อเพียงคำเดียว

"ฉันจะสู้…" 

ซูกิพยักหน้ารับเงียบ ๆ ก้าวมายืนเคียงข้างเธอ กราดิอุสและดาบสองเล่มสะท้อนแสงแดดระยิบระยับ ในวินาทีนั้น เสียงคำรามของมิโนทอร์ดังก้องสะท้านฟ้า กลบทุกเสียงรอบข้าง เหมือนการประลองครั้งนี้ถูกกำหนดให้เกิดขึ้นอีกครั้งแต่ต่างกันตรงที่คราวนี้โมนีก้าไม่ได้ยืนลำพัง ฉันจะคุ้มกันให้” ซูกิเอ่ยก่อนที่เธอจะก้าวออกไปข้างหน้า โมนีก้าพยักหน้ารับ สายตาจริงจัง มือขยับหมุนแหวนดาราจรัสที่สวมอยู่บนนิ้วทันทีแสงสีเงินแวบวับแล่นผ่านปลายนิ้ว ก่อนที่กราดิอุสจะปรากฏขึ้นในมือ น้ำหนักอาวุธที่คุ้นเคยทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้น ดวงตาสีเทาเงินเพ่งตรงไปยังมิโนทอร์ตรงหน้า

ร่างยักษ์ครึ่งคนครึ่งวัวคำรามลั่น เสียงดังก้องสะท้อนก้องไปทั่วอุโมงค์ ลมหายใจร้อนผ่าวพ่นออกมาเป็นควันหนา มันยกขวานขึ้นสูง สายตาแดงก่ำเหมือนสัตว์ป่าที่หิวกระหายเลือด แล้วทันใดนั้นมันก็ก้าวพุ่งเข้ามาเร็วราวกับภูเขาที่เคลื่อนที่ได้

ซูกิเป็นคนแรกที่พุ่งไปขวาง เธอขยับดาบขึ้นรับการโจมตี แต่แรงของมิโนทอร์นั้นมหาศาลเกินไปสันขวานที่เหวี่ยงลงมาฟาดเข้ากับร่างของซูกิเต็มแรง เสียงกระแทกดังสนั่น ปังงง! ร่างเธอถูกเหวี่ยงปลิวกระแทกต้นไม้ใหญ่ด้านข้างอย่างรุนแรง ต้นไม้สั่นสะเทือน ใบไม้ร่วงพร่างพรู เธอร่วงลงกับพื้นอย่างจัง เสียงหอบหายใจขาดห้วง เลือดซึมจากขมับและซึมออกมาตรงมุมปาก แขนขาอ่อนแรงแทบจะขยับไม่ได้

โมนีก้าช็อกจนยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาเบิกกว้าง “ซูกิ!!” เสียงตะโกนหลุดออกมาอย่างเจ็บปวด ความโกรธและความหวาดกลัวประดังเข้ามาในหัวใจ ร่างกายเธอสั่นสะท้านด้วยแรงอารมณ์ กราดิอุสในมือถูกกำจนแน่นจนเส้นเลือดบนแขนปูดขึ้นชัดเจน ลมหายใจของเธอถี่รัว เสียงกระซิบแห่งพงไพรดังขึ้นรอบตัว คล้ายกับธรรมชาติกำลังโอบล้อมและกระตุ้นให้ลุกขึ้นสู้ ใบไม้ไหวเอนตามแรงลมที่ไม่รู้มาจากไหน ราวกับป่าเองก็กำลังยืนอยู่ข้างเธอ ลมพัดแรงขึ้นจนเส้นผมสีม่วงครามพลิ้วสะบัด ใบไม้ไหวตามแรงลมราวกับร่วมเป็นสักขีพยาน พลังสายเลือดแห่งเซเรสพลุ่งพล่านทั่วร่างจนแทบควบคุมไม่อยู่

โมนีก้าก้าวเท้าออกไปข้างหน้า ดวงตาไม่วอกแวกไปทางอื่นอีกแล้ว เธอจ้องตรงไปยังมิโนทอร์ที่ยืนคำรามอยู่ข้างหน้า เสียงของเธอสั่นน้อย ๆ แต่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว “ถ้าแกอยากได้เลือด…มาลองดูสิ” มือเรียวหมุนกราดิอุสขึ้นในท่าพร้อม ฟันกรามขบแน่น หัวใจเต้นถี่รัวไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เพราะเลือดนักสู้ในตัวเริ่มเดือดพล่าน เสี้ยววินาทีนี้เองน้ำเสียงของเธอแม้จะสั่นเล็กน้อย แต่ชัดเจนและแน่วแน่ 

“แกทำร้ายเพื่อนฉัน…งั้นเตรียมใจไว้เถอะ”

เสียงหอบหายใจของซูกิยังหนักหน่วง เธอพยายามยันกายขึ้นจากลำต้นไม้ที่กระแทกเมื่อครู่ ดวงตาคมหรี่ลงมองเพื่อนสาวตรงหน้า แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้เลือดในกายเย็นวาบ โมนีก้าที่เธอรู้จัก…เด็กสาวผู้สดใส ขี้บ่น ขี้เล่น บางครั้งก็ขี้งอแง แต่ตอนนี้ ร่างตรงหน้ากลับไม่ใช่แบบนั้นอีกต่อไป ดาบกราดิอุสในมือเธอวาววับในแสงแดดที่ไม่มีวันลับคา ฟาดฟันออกไปอย่างแม่นยำและเฉียบคม ทุกการเคลื่อนไหวแฝงความเย็นเยือก แข็งกระด้าง ราวกับเป็นนักรบที่ผ่านสงครามนับพันปีไม่ใช่โมนีก้าที่หัวเราะง่าย ๆ เมื่อไม่กี่นาทีก่อน

ดวงตาสีเทาเงินที่มักเปล่งประกายตอนเจอของกินหรือเวลาได้แกล้งใคร ตอนนี้กลับว่างเปล่า ไร้ซึ่งอารมณ์ ราวกับถูกน้ำแข็งเกาะกินทั้งดวงใจ เธอพุ่งเข้าหามิโนทอร์ที่สูงใหญ่กว่าหลายเท่า โดยไร้ความลังเล ปลายกราดิอุสกรีดลึกเข้าไปในกล้ามเนื้อสัตว์ร้ายอย่างแม่นยำ ทุกจังหวะคือความโหดเหี้ยมที่ไม่เหลือพื้นที่ให้ศัตรูแม้แต่วินาทีเดียว

เสียงคำรามของมิโนทอร์สะท้านสะเทือนป่ารอบด้าน แต่ไม่นานนักก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางต่ำ ๆ ก่อนจะถูกเงียบงันลงด้วยการแทงสุดท้ายที่เฉียบขาด ดาบสีเงินทะลวงเข้ากลางอก สะบัดแรงหนึ่งที เลือดสีทองพุ่งกระเซ็นเปื้อนแขนเสื้อและผิวของโมนีก้า เธอไม่สะทกสะท้าน ไม่แม้แต่จะหลบ เลือดสีทองไหลย้อยลงตามแนวใบมีด ก่อนที่โมนีก้าจะสะบัดกราดิอุสแรง ๆ ให้หยดเลือดกระเซ็นหลุดร่วงไปกับพื้น เสียงโลหะสะท้อนออกมาเย็นเยียบ

ร่างยักษ์ของมิโนทอร์โงนเงนอยู่เพียงอึดใจ ก่อนจะทรุดฮวบลงตรงหน้าเธอ ดินสะเทือนเล็กน้อยเมื่อร่างมันกระแทกพื้น ฝุ่นผงฟุ้งขึ้นปกคลุม เสียงทุกอย่างเงียบงันลงทันตา

โมนีก้ายืนอยู่ตรงนั้นอย่างเย็นชา ดวงตาไร้ประกาย มองร่างสิ้นใจของศัตรูเหมือนสิ่งไร้ค่าเหมือนการสังหารนั้นเป็นเพียงเรื่องปกติที่ไม่ต้องคิด ไม่ต้องรู้สึกอะไร 

ซูกิที่นั่งพิงต้นไม้ร่างกายยังเจ็บหนัก แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก นี่มัน…ไม่ใช่โมนีก้าแน่นอน เธอคิดในใจความสงสัยความกลัวและความห่วงใยปะปนกันยุ่งเหยิง ภาพนั้นที่เธอเห็นในวินาทีนั้นคือเพื่อนสาวคนเดิม ยืนเหนือร่างมิโนทอร์ที่ล้มตาย สง่างามแต่เย็นชา ดุจดั่งนักรบที่โลกไม่เคยรู้จักมาก่อน…

เสียงลมหายใจของป่ารอบด้านกลับคืนมาอีกครั้งหลังจากร่างมิโนทอร์ยักษ์นั้นสลายหายไปเป็นละอองทองที่ลอยคลุ้งกลางอากาศ แสงแดดที่ไม่เคยดับสะท้อนประกายละอองเหล่านั้นให้ดูราวกับเกล็ดดาวตกจากฟ้า โมนีก้าสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนคนเพิ่งตื่นจากฝันร้าย เธอกะพริบตาปริบ ๆ แล้วหันมองมือที่ยังจับกราดิอุสอยู่ สัมผัสโลหะเย็นเฉียบทำให้สติของเธอค่อย ๆ กลับคืนมา ดวงตาสีเทาเงินของเธอไม่ได้เย็นชาหรือว่างเปล่าอีกต่อไป แต่กลับมีประกายชีวิตแบบเดิมแบบที่ซูกิรู้จัก โมนีก้าหันขวับไปทันทีเมื่อเห็นเพื่อนสาวทอมบอยของเธอยังคงนั่งพิงต้นไม้ หน้าเปื้อนฝุ่น หายใจแรง และมีเลือดซึมตามแขนจากแรงกระแทกเมื่อครู่

“ซูกิ! ไหวไหม?” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาคราวนี้เต็มไปด้วยความห่วงใย ไม่ใช่โทนลมหายใจที่แข็งกระด้างอย่างเมื่อครู่ โมนีก้าทิ้งกราดิอุสให้สลายกลับเข้าไปในแหวน ก่อนรีบก้าวไปคุกเข่าข้าง ๆ ซูกิ มือทั้งสองสั่นน้อย ๆ ขณะพยายามพยุงเธอขึ้น “เดี๋ยวฉันช่วยนะ ลุกไหวหรือเปล่า?”

ซูกิเงยหน้ามองเพื่อนสาว ดวงตาคมยังแฝงความระแวดระวังแต่พอเห็นประกายห่วงใยที่แท้จริงในดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์คู่นั้น เธอก็ผ่อนลมหายใจยาวราวกับยอมรับว่านี่คือโมนีก้าคนเดิมที่เธอรู้จัก

โมนีก้าไม่พูดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเลย เหมือนมันเป็นแค่เงามืดที่ถูกลบออกจากใจไปแล้ว เธอเพียงโอบแขนซูกิขึ้นมาคล้องคอ พลางยิ้มบาง ๆ แม้จะเหนื่อยแทบขาดใจ “เราไปกันเถอะ จะถึงแล้ว…อย่าหยุดตรงนี้นานเลยนะ” เสียงหัวใจของทั้งคู่ดังประสานกันในความเงียบของป่า เหมือนคำถามมากมายถูกกดทับเอาไว้ในอก โดยไม่มีใครยอมพูดออกมาในตอนนี้ ทั้งสองต่างรู้ว่าเวลาและการเดินทางต่อไปจะค่อย ๆ เปิดเผยความจริงทั้งหมดเอง

เสียงก้องสะท้อนในอุโมงค์คัลลีคอตต์ทำให้ทุกก้าวเดินของโมนีก้ากับซูกิยิ่งชัดเจนขึ้นทุกที ซูกิอาศัยแรงเพื่อนสาวพยุงเดิน แม้บาดแผลจากแรงกระแทกเมื่อครู่จะยังแสบช้ำ แต่แววตาของเธอกลับไม่ได้จ้องมองทางข้างหน้า หากแต่เหลือบไปที่โมนีก้าครั้งแล้วครั้งเล่า ความสงสัยกัดกินใจ แต่เธอเลือกจะกลืนคำถามลงไปในลำคอ…คำถามต้องมาแต่ไม่ใช่เวลานี้

ปลายอุโมงค์สว่างวาบขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินใกล้ออกไป เสียงเกราะกระทบกันเบา ๆ ดังขึ้นพร้อมเงาสองร่างปรากฏเด่นชัดออกมา ทหารในชุดเกราะโรมันยืนเฝ้าเวรยามตรงทางเข้าสู่ค่ายจูปิเตอร์ ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนสีทันทีที่เห็นสภาพสองสาวที่คนหนึ่งร่างกายสะบักสะบอม มีเลือดซึมไหลลงตามแขน ส่วนอีกคนกลับแทบไร้รอยขีดข่วนมีดวงตาสีเทาเงินยังส่องประกายมั่นคง

“เดมิก็อด…” หนึ่งในนั้นพึมพำเสียงแผ่วเมื่อเห็นสัญลักษณ์ที่โมนีก้ายกแขนขวาขึ้น รอยสักเรืองรองเล็กน้อยด้วยพลังเทพีเซเรสประสานกับเสี้ยวสัญลักษณ์ของเทพเจนัส มันคือหลักฐานแน่ชัดที่ไม่อาจปลอมแปลงได้

สตรีผมแดงดวงตาเข้มที่ยืนเฝ้ายามอยู่แทบไม่รอให้คิดซ้ำ เธอรีบวิ่งเข้ามาพยุงซูกิออกไปจากแขนโมนีก้า น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? สภาพแบบนี้…” โมนีก้าเม้มปากแน่นเล็กน้อย ก่อนตอบเสียงหนักแน่นแต่ยังคงนุ่มนวล “มิโนทอร์ค่ะ”

คู่หูของสตรีผมแดงเป็นชายหนุ่มในเกราะโรมันตะลึงไปชั่วขณะ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดขึ้นทันที “มิโนทอร์? งั้นเราต้อง…” เขาหันไปเตรียมเรียกกำลังเสริมทันควัน แต่โมนีก้ารีบก้าวข้างหนึ่งไปขัด “ไม่ต้องค่ะ”

“มันตายแล้ว”

ความเงียบชั่วขณะปกคลุมรอบ ๆ อุโมงค์ มีเพียงเสียงลมหายใจแรง ๆ ของซูกิที่ยังเจ็บจากบาดแผล ทหารทั้งสองหันมองหน้ากัน สีหน้าผสมระหว่างความประหลาดใจและความเคารพ ก่อนจะหันมามองโมนีก้าอีกครั้งด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป 

ไม่นานเสียงฝีเท้ากระหึ่มไปตามพื้นอุโมงค์เมื่อหญิงสาวผมแดงโบกมือเรียกเพื่อนผู้ชายของเธอ “ดานิโล มาช่วยหน่อยสิ!” น้ำเสียงเธอเด็ดขาดแต่แฝงความแกล้งยั่วนิด ๆ แบบที่คนคุ้นนิสัยจะรู้ว่ามีทั้งความจริงจังและความเจ้าเล่ห์ปนอยู่ในที ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในเกราะโรมัน ดวงตาคมกริบแต่เงียบงัน ไม่พูดแม้แต่คำเดียว ก้าวเข้ามาหยัดตัวอย่างมั่นคงก่อนก้มลงช้อนแขนซูกิขึ้นอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเขานิ่งสนิทไม่เผยอารมณ์ แต่แรงอุ้มมั่นคงราวกับหินผา

โมนีก้าก้าวตามไปอย่างใกล้ชิด เธอไม่วางตาจากซูกิเลยสักวินาที ขณะที่ซูกิแม้เจ็บหนักแต่ก็ยังพยายามฝืนยกมือส่งสัญญาณเล็ก ๆ ว่าไม่เป็นไร โมนีก้ารู้ทันทีว่าซูกิแค่ไม่อยากให้ตัวเองกังวล

หญิงสาวผมแดงหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ ริมฝีปากโค้งขึ้นเหมือนแมวขโมยที่รู้ความลับของทุกคน “ฉันชื่อเลธิเซีย อะลอนโซ่ จะนำพวกเธอผ่านอุโมงค์ไปยังค่ายเองนะ” แววตาสีแดงไวน์ของเธอวับวาวในแสงไฟตะเกียงราง ๆ คล้ายจะอ่านความคิดคนตรงหน้าได้ทั้งหมด เธอกวาดสายตาขึ้นลงที่โมนีก้าเหมือนจะสำรวจแต่ไม่พูดอะไรเกินจำเป็น “ส่วนเจ้าคนเงียบ ๆ นั่น” เธอพยักพเยิดไปทางชายที่อุ้มซูกิ “ชื่อดานิโล โคเกลียเนเซ่ เขาไม่ค่อยพูดหรอก แต่ไว้เดี๋ยวพอถึงค่ายก็คงได้รู้จักกันมากกว่านี้เอง”

บรรยากาศในอุโมงค์เงียบสงัด เสียงน้ำหยดตามผนังดังก้องคลอไปกับก้าวเท้าของทั้งสี่คน เลธิเซียเดินนำหน้าอย่างสง่างาม ดานิโลอุ้มซูกิไว้แน่นส่วนโมนีก้าเดินเคียงข้าง แม้ทุกอย่างดูปลอดภัย แต่ในใจเธอเต็มไปด้วยคำถามก้าวแต่ละก้าวในอุโมงค์นี้เหมือนพาพวกเขาเข้าใกล้ชะตากรรมมากขึ้นทีละน้อย…

[ปักตะไคร้]

[ปักตะไคร้]

รางวัล: +100 พลังใจ, 35 ดีนาเรียส, อาหารเทพ 1 แท่ง, +50 EXP, +3 Point

ผ่านการทดสอบเส้นทางวีรบุรุษ - โบนัสความโปรดปราน + 35 [God-29] ลูปา

รางวัลพิเศษ : +2 ตื่นรู้, +5 Point

ผ่านการทดสอบเส้นทางวีรบุรุษ - โบนัสความโปรดปราน +20 [God-29] ลูปา

ผ่านการทดสอบเส้นทางวีรบุรุษ - โบนัสความโปรดปราน +20 [God-07-2] มาร์ส

ผ่านการทดสอบเส้นทางวีรบุรุษ - โบนัสความโปรดปราน +20 [God-27] เบลโลน่า

รางวัลเพิ่มเติม : 

มีค่า LUK 50 หน่วย ดรอปดาบก๊อบลินเพิ่ม 1 ชิ้น

จัดการก๊อบลินไปทั้งหมด 32 ตัว = 32 ชิ้น

ได้รับดาบก๊อบลิน 32 ชิ้น

+2 ตื่นรู้จากการกำจัด มิโนทอร์ ครั้งแรก

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7 เลธิเซีย อะลอนโซ่

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7 ดานิโล โคเกลียเนเซ่

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7 [TGC-10] อัสทริก เดวอน ซูกิ

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15

(ทำไมพึ่งมีซูกิ 555 ฮืออ ไม่ได้ใส่มาตั้งเยอะ)