[หุบเขาโซโนมา][หมู่บ้านทางตอนเหนือ] ร้านวัตถุดิบของป้าเดอมัวส์

ร้านวัตถุดิบของป้าเดอมัวส์

{ หมู่บ้านตอนเหนือ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา }

【 ร้านวัตถุดิบของป้าเดอมัวส์ 】

「 วันนี้อยากกินอะไรดีล่ะ? 」

ท่ามกลางทิวเขาเขียวชอุ่มของหุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย มีหมู่บ้านเล็ก ๆ ทางตอนเหนือที่อบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้สดใหม่และแสงแดดยามสายอุ่นสบาย ที่สุดปลายทางของถนนโรยกรวดสายเล็ก ๆ ตัดผ่านแปลงดอกไม้หลากสีคึกคัก นำทางสู่กระท่อมสีครีมหลังคากระเบื้องดินเผาอบอุ่นใจ นั่นคือ “Auntie Demois’s Ingredient Shop” หรือที่รู้จักกันในหมู่เดมิก็อดแห่งบ้านหมาป่าว่า “ร้านวัตถุดิบของป้าเดอมัวส์”

ร้านนี้ไม่ใหญ่โตหรูหรา แต่กลับเป็นหัวใจของการกินดีอยู่ดีของเหล่าลูกครึ่งเทพทั้งหลายที่พำนักอยู่ในหุบเขา ตั้งแต่เด็กฝึกฝนพลังใหม่ยันนักรบผู้คร่ำหวอด ต่างเคยแวะเวียนมาหาซื้อข้าวของจำเป็นจากร้านนี้ ตั้งแต่สมุนไพรสด ซอสลับ น้ำมันมะกอกจากสวนข้างหลัง ไปจนถึงผลไม้และผักสดที่ป้าเดอมัวส์เลือกเองกับมือทุกเช้า มีแม้กระทั่งวัตถุดิบหายากที่ใช้ในการทำอาหารพลังงานสูงไว้บำรุงหลังการฝึกหนักหรือออกศึก มีรถบรรทุกสีเขียวหน้าร้านที่จอดแน่นิ่งใต้ต้นไม้บ่งบอกถึงการขนของส่งเข้าเมือง

Moneka HONOR

วันที่ 29 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเย็น เวลา 16.00 - 18.00 น. ณ ร้านวัตถุดิบของป้าเดอมัวส์ หมู่บ้านตอนเหนือ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา

เสียงรองเท้าผ้าใบของโมนีก้ากระทบไปตามทางโรยกรวดที่ทอดยาวผ่านแปลงดอกไม้หลากสีสัน ลมเย็นจากหุบเขาพัดพากลิ่นหอมละมุนของลาเวนเดอร์ ดอกป๊อปปี้แดง และดอกทานตะวันให้ลอยอบอวลไปทั่ว  เสียงกรวดเสียดสีกับรองเท้าของโมนีก้าดังแผ่ว ๆ ขณะที่เธอเดินผ่านสวนดอกไม้หลากสีที่โอบล้อมร้านเล็ก ๆ เอาไว้ เธอชะลอฝีเท้าเล็กน้อย จ้องไปยังป้ายไม้เหนือประตูร้านที่สลักไว้ว่า Auntie Demois’s Ingredient Shop แล้วถอนหายใจเบา ๆ “ถึงแล้วสินะ…” เสียงพึมพำแผ่วเบาหลุดออกจากริมฝีปาก เธอกระชับตะกร้าที่คุณลูปัสฝากมาแน่นขึ้น รู้สึกถึงน้ำหนักที่ไม่ใช่เพียงวัตถุดิบ แต่เหมือนเป็นน้ำหนักของความไว้วางใจที่เธอต้องส่งต่อให้ถูกต้อง 

หญิงสาวอดยกมือสูดลมหายใจลึก ๆ อย่างผ่อนคลายไม่ได้ ถึงแม้ท้องฟ้าจะยังคงสว่างโร่ดั่งเวลาเที่ยงวัน แต่ในหัวใจของเธอกลับมีความรู้สึกเหมือนโหยหาความมืดของยามค่ำคืนที่ไม่รู้จะได้กลับมาเมื่อไร

เมื่อก้าวเข้าใกล้ประตูไม้กระจกเสียงกระดิ่งเล็ก ๆ เหนือกรอบประตูก็ดัง กรุ๊งกริ๊ง ต้อนรับ ภายในร้านอวลไปด้วยกลิ่นขนมปังอบใหม่ น้ำมันมะกอก และสมุนไพรสด ๆ ที่แขวนเรียงรายอยู่เหนือหัว พื้นไม้เก่าแต่สะอาดสะอ้านส่งเสียงกรอบแกรบเบา ๆ ตามจังหวะก้าวเดิน “อ้าว…เด็กใหม่จากบ้านแจ็คสินะ?” เสียงแหบห้าวแต่ใจดีดังมาจากด้านใน เคาน์เตอร์ไม้โอ๊คเผยให้เห็นหญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมในผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยจากกาลเวลาแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น ดวงตาสีเฮเซลเป็นประกายอย่างคนที่รู้ทันทุกอย่าง

โมนีก้าชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบพยักหน้าแล้วยกตะกร้ามาให้ “เอ่อ…ค่ะ ป้าเดอมัวส์ใช่มั้ยคะ? ฉันมาจากบ้านแจ็ค ลอนดอน…”

หญิงคนนั้นยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “อ้อ…งั้นก็เข้าใจแล้วล่ะจ้ะ เขาฝากเด็กสาวผมม่วงครามตาเทาเงินคนนี้มาใช่มั้ยล่ะ?” โมนีก้าขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจที่ป้าเดอมัวส์รู้รายละเอียดของเธอ แต่ก็ไม่กล้าถามออกไป เธอเพียงยกยิ้มบาง ๆ กลับไปแทน “ค่ะ…ฉันเอง”

ป้าเดอมัวส์หันหลังไปหยิบกล่องไม้สองสามกล่องออกมาวางบนเคาน์เตอร์ “เอาล่ะ หนักหน่อยนะ ถือไปดี ๆ ล่ะ เดี๋ยวมันจะหกหมดจะอดกินเอา” เธอเดินไปจัดของให้โมนีก้าแล้วหยิบตะกร้าของโมนีก้าใส่ของเรื่อย ๆ โมนีก้าสูดหายใจลึกมองกล่องวัตถุดิบตรงหน้าเหมือนกับมันคือภารกิจใหม่ในมือ เธอยกมือแตะเบา ๆ ที่ตะกร้าที่ใส่ของจัดหนักจัดเต็ม ...หนักวุ้ย แล้วเงยหน้าขึ้นส่งรอยยิ้มสดใส “ขอบคุณมากนะคะคุณป้า…ฉันจะดูแลมันอย่างดีที่สุด” เธอเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินทางออกไปจากร้านเงียบ ๆ 

และในแวบนั้นเองแสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างร้านก็สาดลงมาบนเส้นผมม่วงครามของเธอจนเป็นประกายราวกับหญ้าเงินกลางทุ่ง ทำให้ป้าเดอมัวส์ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

อื่น ๆ: มาโดนใช้งาน 555555

Moneka HONOR

วันที่ 02 เดือนกันยายน ปี 2558

ช่วงเย็น เวลา 16.00 - 18.00 น. ณ ร้านวัตถุดิบของป้าเดอมัวส์ หมู่บ้านทางตอนเหนือ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (มาซื้อของ)

เสียงกระดิ่งหน้าประตูไม้ดังกริ๊งเมื่อโมนีก้าผลักบานประตูเข้ามา กลิ่นหอมหวานของขนมอบใหม่ผสมกับกลิ่นสมุนไพรสดที่แขวนเรียงรายตามชั้นทำให้เธอแทบจะกระโดดด้วยความดีใจ "ว้าวววว~ สวรรค์ของฉันชัด ๆ" เธอเอ่ยอย่างตาเป็นประกายก่อนจะลากซูริให้ก้าวเข้ามาในร้านด้วย แม่สาวทอมบอยอย่างซูริถอนหายใจเบา ๆ มืออีกข้างขยับถือกระเช้าหวายสำหรับใส่ของที่ป้าเดอมัวส์เตรียมไว้ให้ผู้ซื้อขณะที่สายตายังคงกวาดมองรอบร้านเพื่อความปลอดภัยมากกว่าจะสนใจสินค้าบนชั้นวาง

ไม่รอช้าโมนีก้าพุ่งไปยังโซนดูแลความงามทันที มือเล็กคว้าชุดแผ่นมาร์กหน้ากลิ่นดอกไม้หอมสดใหม่ใส่ตะกร้าอย่างมั่นใจ ตามด้วยครีมบำรุงผมสูตรน้ำนมและครีมกันแดด SPF 100(?) ที่เธอถือเป็นของศักดิ์สิทธิ์ประจำวัน "อันนี้จำเป็นมากนะ! ถ้าไม่ได้ฉันต้องตายคาแดดชัวร์ ๆ" เธอหันไปพูดเสียงใสแต่ซูริทำได้เพียงเลิกคิ้วนิ่ง ๆ เหมือนกำลังถามว่า นี่มันของกินตรงไหนเนี่ย

โมนีก้าไม่สนใจสายตานั้นเธอกลับหันเหไปยังโซนขนมทันที เธอหยิบกัมมี่หมีรสผลไม้หลากสีหนึ่งถุง เค้กช็อกโกแลตลาวาหนึ่งกล่อง แถมยังหันไปคว้าครัวซองเนยสดอบใหม่มาเพิ่มอีกสามชิ้นหอมจนเธอยกขึ้นดมตรงจมูกอย่างไม่อายใคร ก่อนจะหันมาโยนใส่ตะกร้าที่ซูริถืออยู่ “ซูริ ๆ เธอต้องลองนี่นะของโปรดฉันเลย” ซูริรับตะกร้าที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ อย่างปลงใจก่อนพูดเสียงเรียบ 

“นี่มันเริ่มไม่ใช่การตุนของฝึกพิเศษแล้ว แต่เป็นงานเลี้ยงบุฟเฟต์ส่วนตัวมากกว่านะโมนีก้า”

“โอ๊ยย~ ก็ฝึกพิเศษคืนนี้มันใช้พลังงานเยอะไง ฉันต้องเตรียมไว้สิ! ถ้าไม่มีแรงแล้วล้มกลางป่าใครจะช่วยล่ะ? เธอไง! แล้วถ้าเธอแบกฉันไม่ไหวล่ะ? เห็นมั้ย ฉันคิดเผื่อเธอแล้วด้วยนะ!” โมนีก้าพูดพลางทำท่ากอดอกพยักหน้าให้ตัวเองราวกับกำลังใช้เหตุผลเหนือใคร ซูริส่ายหัวเบา ๆ แต่สายตาที่เหลือบมองเพื่อนสาวกลับเต็มไปด้วยความเอ็นดู เธอเดินตามเงียบ ๆ พร้อมยกตะกร้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยขนมและของใช้จนแทบล้น

เสียงป้าเดอมัวส์หัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากหลังเคาน์เตอร์ไม้ “หนูผมม่วงมาทีไรก็ทำร้านฉันคึกคักทุกทีเลยนะจ๊ะ ของกินกับของสวยงามนี่เลือกเก่งนัก”

โมนีก้ายิ้มกว้าง รีบยกมือไหว้ป้า “ก็หนูต้องสวยด้วย และอิ่มท้องด้วยไงคะคุณป้า~” ซูริยกตะกร้าขึ้นเล็กน้อยเหมือนจะบอกใบ้ว่า ของเต็มแล้วจริง ๆ แต่โมนีก้ายังเหลือบตามองไปที่โซนเครื่องดื่มเพิ่มพลังงานอีกแววตาวิ้งวับอย่างกับเจอขุมทรัพย์ใหม่

ดูท่าการช้อปปิ้งครั้งนี้จะยาวกว่าที่คิด…เพราะตอนนี้โมนีก้าเดินวนไปเรื่อย ๆ ในร้านเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ สายตาเป็นประกายทุกครั้งที่เห็นอะไรสะดุดตา มือเล็กก็หยิบใส่ตะกร้าที่ซูริถืออย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง คราวนี้หยุดชะงักตรงชั้นเล็ก ๆ ที่มีสินค้านำเข้า เธอเบิกตากว้าง "โอ้โห ยาดมหงษ์ไทย! ของจริงเลยนะเนี่ย" ว่าแล้วก็หยิบขึ้นมาสองกระปุกโยนใส่ตะกร้าอย่างไม่ลังเล

ซูริก้มมองยาดมกับของที่ล้นตะกร้าแล้วถอนหายใจยาว "เธอนี่…จะฝึกพิเศษหรือจะเปิดตลาดนัดกลางป่ากันแน่" โมนีก้าแค่ยักไหล่ยิ้มทะเล้นก่อนจะหันไปสะดุดตากับโชคเกอร์สีดำ เธอหยิบขึ้นมาลองทาบคอตัวเองหน้ากระจกเงาที่มุมชั้น "ว้าว…สวยอ่ะ ใส่แล้วต้องเข้ากับชุดฉันแน่ ๆ" แล้วก็ใส่ลงตะกร้าโดยไม่ฟังเสียงบ่นของซูริ ไม่หยุดแค่นั้น เด็กสาวผมสีม่วงครามยังเดินไปหยิบขวดน้ำหอมเล็ก ๆ อีกหนึ่ง "อันนี้ต้องเอา" เธอประกาศเสียงใส "ก็กลิ่นประจำตัวฉันมันเป็นไลแลคใช่มั้ย แต่พอมีน้ำหอมที่เข้ากันมันยิ่งเสริมความหอมไง เข้าใจป่ะ มันหาเจอยากนะ"

ซูริเลิกคิ้วมองพลางพึมพำ "เธอนี่จริง ๆ เลย…" แต่ก็ยังยกตะกร้าหนักขึ้นกว่าเดิมโดยไม่บ่นอะไรต่อ

ตอนแรกก็เหมือนจะพอแล้ว แต่โมนีก้ายังวกกลับไปที่ชั้นอาหารแห้ง หยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาหนึ่งแพ็กใหญ่เต็มมือ "ต้องมีสิ ของจำเป็นสุด ๆ เลยนะ!" ก่อนจะคว้าโดนัทช็อกโกแลตโรยชิปกับขวดโคล่าอีกสองขวดแบบไม่คิด ซูริมองตะกร้าที่ใกล้จะแตกออกจากกันแล้วถอนหายใจแรงกว่าเดิม “โอเค…นี่มันไม่ใช่การตุนแล้ว นี่มันคือการย้ายบ้าน”

โมนีก้าหัวเราะคิกคักเหมือนไม่รู้สึกผิดอะไรเลย ยื่นมือแตะไหล่ซูริเบา ๆ “ก็มาแล้วทั้งที ต้องจัดเต็มสิ จริงมั้ย~ เดี๋ยวเราก็ได้ใช้หมดนั่นแหละน่า” ซูริมองคนข้าง ๆ ที่ยังยิ้มระรื่นเหมือนโลกสดใสด้วยสายตาอ่อนใจ แต่ลึก ๆ ก็อดยกยิ้มจาง ๆ ไม่ได้ ความจริงการได้เห็นโมนีก้ามีชีวิตชีวาขนาดนี้ มันก็ดีเหมือนกัน หลังจากนั้นทั้งสองก็เอาของไปคิดเงิน ป้าเดอมัวส์หัวเราะเอ็นดูตอนกดเครื่องคิดเงินติ๊ด ๆ ๆ ของที่โมนีก้าเลือกพาเหรดเรียงกันยาวเหยียดทั้งของกินของสวยงามยันยาดมไทย คุณป้าส่ายหัวพร้อมบ่นขำ ๆ ว่า “หนูเอามาเปิดตลาดเล็ก ๆ หรือยังไงกันนี่” แต่ก็คิดเงินอย่างใจดีใส่ถุงกระดาษให้เรียบร้อย

พอเดินออกมานอกร้าน อากาศยามเย็นของโซโนมาพร้อมแสงแดดที่ยังส่องทั้งที่เวลาใกล้ค่ำทำให้หุบเขาดูระยิบระยับสดใส โมนีก้าเดินยิ้มกว้าง อารมณ์ดีเหมือนเพิ่งได้รางวัลใหญ่ มือเล็กยื่นไปคว้าถุงใบใหญ่หมายจะยกเอง แต่ทันใดนั้นซูริก็ก้าวมาข้างหน้าดึงถุงไปถือเสียหมดไม่แม้แต่จะให้โอกาสเธอแตะ “เฮ้! ฉันก็ยกได้นะ” โมนีก้าเถียงเสียงใส แต่ซูริสะบัดไหล่เบา ๆ ถือถุงหนัก ๆ เหมือนเบาเป็นปุยนุ่น ท่าทีลุย ๆ นิ่ง ๆ ของเธอทำให้ภาพตรงหน้าดูเหมือนผู้ชายหน้าสวยคนหนึ่งกำลังแบกของให้แฟนสาวไม่มีผิด

โมนีก้าหัวเราะร่วนยกมือป้องปากแล้วแกล้งเอียงคอแซว “โอ๊ย ถ้าไม่ใช่เพื่อนนะ ฉันจับทำผัวไปแล้วจริง ๆ นี่แมนเกินผู้ชายบางคนอีก!”

ซูริชะงักนิดเดียวแล้วหันมามอง แววตาคมฉายแววทั้งเขินทั้งขำ แต่ก็เพียงแค่ส่ายหัวพลางกระชับถุงในแขน “พูดมากน่าเดินไปเถอะ เดี๋ยวล้มทับถุงขนมเธอหรอก” โมนีก้ายิ่งหัวเราะเสียงดัง ยกมือไหว้ขอบคุณเพื่อนสาวอย่างโอเวอร์ “ขอบพระคุณเจ้าค่ะคุณสามีแห่งบ้านหมาป่า~” เล่นเอาซูริหน้าแดงหน่อย ๆ แม้ปากจะทำเฉยแต่ใบหูแดงลามขึ้นนิด ๆ อย่างห้ามไม่อยู่

ทั้งคู่เดินเคียงกันท่ามกลางเส้นทางโรยกรวดที่ทอดยาวกลับสู่บ้านหมาป่า โมนีก้ายังฮัมเพลงเบา ๆ แถมคุยไม่หยุด ส่วนซูริแม้ทำทีเงียบแต่ก้าวเดินมั่นคงราวกับเป็นกำแพงที่คอยปกป้องเพื่อนข้างกายแบบไม่ต้องเอ่ยอะไรให้มากความ บรรยากาศกลับบ้านเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่นที่ทำให้หุบเขาในยามกลางวันตลอดกาลกลับดูสดใสยิ่งขึ้น

อื่นๆ : แค่โรลเล่นน่ะ อิอิ