[บันทึกการเดินทาง] The Final Act of Eternal Beauty

Nanette BELIEVER

Nanette
10k tweets

Follow

Nanette
@barbiegirl

Aphrodite's daughter

Cabin 10 𐙚
Birthday: 3 June Go out on a mission : August 2025

127 Tweets 1717 Followers

Tweets Tweets and repliesMedia Likes

pinned tweet
nanette @barbiegirl14 aug

Paris, I'm cominggg

bettyleg

ณ เมืองแห่งแฟชั่น นิรันดรความงามจักจาง เมื่อหอสูงส่องแสงสะท้อนเงาของความเปลี่ยนแปลง

สายเลือดรัก จักพบความจริงอันแสนขม ดอกไม้เหล็ก ร่วงโรยก่อนอรุณจะรุ่งราง

เอเตียน! เจโนวีฟ! มีใครอยากไปทำภารกิจกับเราบ้างง 0/

*read*

อย่าอ่านแล้วไม่ตอบนะ!!

ผู้ทำภารกิจ
นาแนตต์ เลอบลังก์
เอเตียน โลรองต์
เจโนวีฟ อีเมอร์สัน
เอกสารอนุมัติการออกเดินทาง | พล็อตภารกิจ

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

15 สิงหาคม 2025, 18.00 น.

“คุ้มครองพวกเราด้วยนะคะแม่” เสียงใสดังขึ้นแผ่วเบาราวกับคำกระซิบผ่านสายลม นาแนตต์คล้ายมือทั้งสองข้างที่ผสานกันไว้ใต้คางออกก่อนจะลืมตาขึ้น ซึมซับความอบอุ่นที่เตาไฟบูชาเทพเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมคำบอกลาเทพีอะโฟร์ไดต์ ก่อนจะหิ้วกระเป๋าเป้ (ซึ่งไปยืมมาจากใครซักคนภายในกระท่อมหมายเลข 10) ก่อนจะออกเดินมุ่งตรงไปทางประตูหน้าค่าย

“มาโน่นละ” เสียงของเด็กสาวผู้ร่วมทางอีกคนดังขึ้น ก่อนที่เจโนวีฟจะดึงตัวเองที่กำลังพิงกรอบประตูเสาหินอยู่ขึ้นมายืนดี ๆ เธอส่งยิ้มให้นาแนตต์เล็กน้อยจนคุณหนูบลังก์ต้องยิ้มตอบ แต่ก็หุบยิ้มทันทีเมื่อน้ำเสียงเรียบเฉยของผู้ร่วมทางอีกคนดังขึ้น

“นึกว่าเปลี่ยนใจกลับไปนอนซะละ”

เอเตียน คือบุตรของอะธีน่าคนเดียวที่นาแนตต์ไปอ้อนวอนขอให้มาร่วมเดินทางด้วยกัน ใช่ อ้อนวอน เด็กสาวต้องตื้ออยู่นานกว่าอีกคนจะยอมมาด้วย ส่วนสาเหตุที่ใช้หว่านล้อมนั้นก็ไม่มีอะไรไปมากกว่าเขาเก่ง หล่อ (อันนี้ไม่ได้พูดให้ได้ยิน) และก็เป็นคนฝรั่งเศส แตกต่างจากเจโนวีฟลิบลับที่ตกลงแทบจะในทันที นาแนตต์คิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะสายใยพี่น้องอะไรแบบนั้น

“ไม่หรอกหน่า ฉันรับภารกิจมาแล้วหนิ ป่ะ ไปกั…”

“ขอบคุณพระเจ้าที่เธอไม่หิ้วกระเป๋าลากมา” ดวงตาแสนเฉยเมยตามแบบฉบับของเอเตียนปรายตาไปมองกระเป๋าเป้ใบเก่าที่นาแนตต์สะพายไว้ก่อนจะหันหลังเดินนำ คนที่เหมือนจะโดนว่ากลาย ๆ ก็เถียงไม่ทันเลยต้องเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้

“เอาล่ะ ปารีสใช่ไหมที่เราจะไป” เจโนวีฟถามขึ้นแทรกเสียงของป่าไม้ยามค่ำคืน พร้อมด้วยเสียงฝีเท้าของเด็กทั้งสอง

“ใช่ ฉันวางแผนมาแล้ว เราจะใช้บริการรถไฟเฮเฟตัส การขึ้นเครื่องบินมันเสี่ยงใช่ไหมล่ะ” น้ำเสียงของนาแนตต์สดใสและเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ มือทั้งสองข้างของเด็กสาวกำสายกระเป๋าสะพายไว้ขณะเชิดหน้าขึ้นน้อย ๆ ราวกับว่าที่เธอวางแผนมานั้นมันสุดแสนจะฉลาดเลย แต่ทุกอย่างก็พังทลายลงเมื่อเจโนวีฟพูดต่อ

“แต่เธอรู้ใช่ไหมว่าเธอจะต้องจ่ายค่าโดยสารให้พวกเราสองคนด้วย” พวกเราสองคนที่ว่าก็คือเจโนวีฟและเอเตียน รวมกับนาแนตต์ด้วยแล้วคือเธอจะต้องจ่ายสามเท่า

“ห๊า? ทำไมงั้น!?”

“ก็เธอเป็นคนชวนพวกเรามา และนี่ก็ภารกิจเธอหนิ” เอเตียนสำทับ และมันก็เป็นเหตุผลที่ยากจะปฏิเสธ

“ก็ได้” นาแนตต์รับปากเสียงเบา พลางคำนวณในหัวเร็วจี๋ว่าจ่ายค่ารถไฟแล้วเธอจะเหลือเงินไว้ช้อปปิ้งอีกเท่าไหร่

“แล้วถึงปารีสแล้วเอาไงต่อ” เจโนวีฟถามขึ้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยากจะมั่นใจว่าพวกเรามีแผนเดียวกัน หรือแค่อยากชวนคุยทำลายความเงียบก็เท่านั้น

“ที่ฉันคิดไว้นะ พอถึงปารีส เราจะไปสืบเบาะแสกันที่ช็อปดิออร์ก่อน ต่อด้วยชาแนล แล้วก็-” นาแนตต์ชะงักเมื่อทั้งสองคนที่เดินนำหน้าอยู่หยุดเดิน ก่อนจะหัวเราะแหะ ๆ เมื่อทั้งเอเตียนและเจโนวีฟต่างมองมาด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ “แหะ ไม่เห็นด้วยเหรอ”

เจโนวีฟส่ายหน้า “ฟังจากคำพยากรณ์แล้วฉันว่าตัวต้นเรื่องคงไม่ไปแถว ๆ ร้านแบรนด์เนมหรูหรอกน่ะ”

“ใครจะไปรู้เล่า!”

“ชู่วววว” เอเตียนรีบยกนิ้วชี้ขึ้นแตะชิดริมฝีปากของตัวเองทันทีเมื่อเห็นว่านาแนตต์เสียงดังเกินไปแล้ว เสียงลมพัดแรงขึ้นจนยอดไม้สั่นไหว พลันบรรยากาศขนลุกก็เข้ามาโอบล้อมพวกเราไว้ “รีบเดินเถอะ”

.

.

.

นาแนตต์ไม่แน่ใจนักว่าทำไมเธอถึงเลือกเวลาการออกจากค่ายในช่วงเย็นแบบนี้ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงมันก็จะค่ำ และบรรยากาศก็ดูจะอันตรายขึ้น

เราทั้งสามคนเดินเท้ามาถึงยังถนนใหญ่ ก่อนจะเลือกวิธีการโบกรถไปยังสถานีรถไฟเฮเฟตัส ระหว่างทางนาแนตต์นั่งกอดกระเป๋าแน่น พยายามสังเกตทุกอย่างรอบตัวเพราะนี่คือครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เธอออกมาทำภารกิจข้างนอกค่าย

ดวงหน้าหวานหันไปมองเพื่อนสาวร่วมทีมที่ส่งฝ่ามือมาลูบต้นแขนเธอเบา ๆ ราวกับปลอบประโลม นาแนตต์เอ่ยคำขอบคุณเบา ๆ ท่ามกลางสายตาของเอเตียนที่ก็มองมาอยู่เช่นเดียวกัน ก่อนที่รถยนต์ของคนใจดีจะหยุดลง

“ขอบคุณค่า” นาแนตต์กล่าวขอบคุณเสียงใส อย่างน้อยพวกเราก็มาถึงสถานีรถไฟกันแล้ว เพราะไม่รู้ว่าต้องเดินไปทางไหนเลยให้เอเตียนนำ ตรงมายังชานชาลาที่ 9 เฮเฟตัส

“สถานีรถไฟการ์ดูนอร์ ฝรั่งเศส” เอเตียนบอกจุดหมาย ก่อนจะหันมามองเธอที่ต้องเป็นคนจ่ายค่าโดยสาร นาแนตต์ยู่ปาก แต่ก็ยอมเปิดกระเป๋าหยิบเหรียญดรักม่าจำนวนหนึ่งมาให้

ทั้งสามคนได้ตั๋วเรียบร้อย ก็พากันไปขึ้นรถไฟ นาแนตต์หวังว่าระหว่างการเดินทาง จะไม่เจออสุรกายตัวไหนหรอกนะ

โดยสารรถไฟเฮเฟตัสชั้นประหยัดไปสถานีรถไฟการ์ดูนอร์ ประเทศฝรั่งเศส (โอนเงินแล้ว)

bettyleg

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

16 สิงหาคม 2025, 6.00 น.

การนั่งรถไฟเอเฟตัสสายประหยัดนั้นสะดวกสบายอยู่มาก็จริง แต่ระยะเวลาในการเดินทางนั้นค่อนข้างยาวนาน เสียจนนาแนตต์หลับไปหลายตื่นก็ยังไม่ถึง ทั้งการต้องนอนนั่งเป็นเวลานาน ๆ ก็ทำให้ร่างกายเริ่มจะรู้สึกปวดเมื่อย เด็กสาวกอดกระเป๋าเป้ตัวเองไว้แน่นขณะสัปหงก รู้สึกตัวอีกทีก็เป็นแรงเขย่าที่ต้นแขน

“นาแนตต์ตื่น” เจโนวีฟอาสาเป็นผู้กล้าในการปลุกยัยคุณหนูจากบลัวส์ เธอเขย่าแขนเพื่อนร่วมทางหลายครั้งแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น สุดท้ายเลยต้องหันไปส่งสายตาเป็นเชิงว่าช่วยหน่อยให้เด็กหนุ่มคนเดียวในกลุ้ม เอเตียนลอบถอนหายใจก่อนจะโน้มตัวลงแล้วใช้ปลายนิ้วมือนิ้วโป้งและชี้บีบจมูกรั้นไว้

เป็นการกระทำที่แย่มากหากนาแนตต์รู้ตัว เพราะมันทำให้เธอเริ่มจะหายใจไม่ออกจนต้องลืมตาตื่นขึ้นมาเอง

“ทำอะไรของนายเนี่ย!”

“ปลุก”

เอเตียนตอบหน้าตาย ไม่สนใจเสียงโวยวายของคนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย เจโนวีฟเห็นท่าว่าการเสียงดังภายในรถไฟนี้ท่าจะไม่ดีจึงเข้ามาห้ามทัพ

“พอ ๆ เลิกตีกัน เรามาถึงแล้ว ลงจากรถไฟกันเถอ” นาแนตต์มุ่ยหน้าแต่ก็ยอมลุกแต่โดยดี แต่ไม่วายส่งสายคาดโทษให้บุตรของเทพีอะธีน่าไปด้วย

สถานีรถไฟการ์ดูนอร์ กรุงปารีส ฝรั่งเศสคือจุดหมายของพวกเขา นาแนตต์เดินออกมาจากสถานีรถไฟพลันความรู้สึกเหมือนได้กลับบ้านก็หลั่งไหลเข้ามาจนมุมปากวาดโค้งเป็นรอยยิ้ม เด็กสาวบิดขี้เกียจขณะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ คิดไม่ออกว่าจะมีคนคิดทำลายเมืองแห่งนี้ไปทำไม

“เริ่มจากอะไรก่อนดี ไม่เอาช็อปแบรนด์เนม” เจโนวีฟเอ่ยถาม และก็เอ่ยดักทางคนที่กำลังส่งสายตาเป็นประกายไว้ได้ทัน นาแนตต์ยู่ปากอีกครั้ง ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงยอมให้ใครก็ไม่รู้มาขัดใจขนาดนี้ อาจจะเป็นผลพวงจากการอยู่ที่ค่ายเลือดผสมนานเกินไป

“ณ เมืองแห่งแฟชั่น นิรันดรความงามจักจาง..” เสียงเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นจนเด็กสาวทั้งสองต้องหันไปมอง “ฉันคิดว่าเราอาจจะต้องไปสืบเบาะแสจากสถานการณ์แปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ อย่างเช่นสถานที่สวยงามบางแห่งถูกทำลาย”

“ฉลาดดีนี่โลรองต์”

เจ้าของนามสกุลโลรองต์ไม่ตอบอะไร ทำเพียงแค่ไหวไหล่ราวกับไม่แยแสคำชมนั้นจนคนชมเบ้ปาก นาแนตต์ละสายตาจากดวงหน้าหวานของเอเตียนพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อีกครั้ง แล้วร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ตั้งโชว์โทรทัศน์เครื่องใหญ่ผ่านตู้กระจก กำลังรายงานข่าวก็ทำให้เธอคว้าแขนเจโนวีฟข้ามถนนมุ่งไปฝั่งนั้นทันที

“ไปดูทางนั้นกันเถอะ”

เจ้าของนามสกุลโลรองต์ไม่ตอบอะไร ทำเพียงแค่ไหวไหล่ราวกับไม่แยแสคำชมนั้นจนคนชมเบ้ปาก นาแนตต์ละสายตาจากดวงหน้าหวานของเอเตียนพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อีกครั้ง แล้วร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ตั้งโชว์โทรทัศน์เครื่องใหญ่ผ่านตู้กระจก กำลังรายงานข่าวก็ทำให้เธอคว้าแขนเจโนวีฟข้ามถนนมุ่งไปฝั่งนั้นทันที

“เมื่อคืนที่ผ่านมา เกิดเหตุความวุ่นวายขึ้นที่กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส เมื่อมีผู้ไม่หวังดีนำสิ่งปฏิกูลไปป้ายบริเวณโดยรอบ ประตูชัยฝรั่งเศส หรือ Arc de Triomphe สถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์และแลนด์มาร์กชื่อดัง สร้างความเสียหายและความไม่เรียบร้อยให้กับพื้นที่ เบื้องต้นเจ้าหน้าที่ได้เร่งทำความสะอาดและตรวจสอบจุดเกิดเหตุ ขณะนี้ยังอยู่ระหว่างการติดตามหาตัวผู้ก่อเหตุ ซึ่งล่าสุดยังไม่สามารถจับกุมได้”

“อี๋ววววว” นาแนตต์ทำหน้าพะอืดพะอมเมื่อเห็นภาพในข่าว ผิดกับบุตรแห่งอะธีน่าที่กำลังตั้งใจฟัง

“เราควรไปตรวจสอบที่นั่นกันไหม”

“ฉันว่าใครก็ตามที่ก่อเรื่องคงไม่ย้อนกลับมาซ้ำสอง แต่เราอาจจะแกะรอยจากที่นั่นได้”

“พวกนายว่าเรากำลังเจอกับพวกตัวเหม็นขั้นสุดเลยงั้นเหรอ”

นาแนตต์ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่ไม่ได้รับคำตอบอะไรที่จะยืนยันได้ นอกจากจะไปค้นหาความจริงที่ประตูชัยตามข่าวนั้น

.

.

.

ประตูชัยฝรั่งเศสตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า แม้ว่าจะผ่านเรื่องราวไม่ปกติในคืนที่ผ่านมา แต่มันก็ยังดูสวยอยู่ดี และสถานการณ์โดยรอบก็ดูปกติ ราวกับว่าตำรวจอยากจะปกปิดเหตุการณ์ไม่ปกติก่อนหน้านี้

ด้วยความที่ยังคงเป็นเวลาเช้าอยู่ ทำให้ไม่มีผู้คนสัญจรเยอะนัก เด็กทั้งสามถึงได้สามารถเดินเข้าไปใกล้ประตูชัยได้ ทั้งนาแนตต์ เอเตียน และเจโนวีฟต่างพากันเดินสำรวจร่องรอยที่เหลือโดยรอบ ก่อนที่จะเป็นนาแนตต์ที่เจออะไรบางอย่างเข้า

“เฮ้ทุกคน เจ้านี่มันดูแปลก ๆ นะ” เอเตียนและเจโนวีฟเดินเข้ามาสมทบ ก่อนที่พวกเขาจะพบเข้ากับเศษผ้าสกปรก ๆ ตกอยู่ พลันกลิ่นแปลก ๆ ก็โชยมา

“กลิ่นอสุรกาย” เอเตียนว่า

“แถวนี้เหรอ” นาแนตต์หันซ้ายหันขวา เธอยังไม่พร้อมสู้กับใครตอนนี้นะ

“ไม่ มันไม่ได้อยู่แถวนี้ในตอนนี้หรอก”

“ฉันว่ามันอาจจะกำลังหาเป้าหมายใหม่เพื่อก่อความวุ่นวาย เธอว่ามันน่าจะไปที่ไหน” เจโนวีฟหันมาถามความเห็นเจ้าบ้าน แต่เธออาจจะลืมไปว่านาแนตต์เกิดที่บลัวส์นะ

“ฉันเหรอ ถ้าเป็นฉันก็คงไปพิพิธภัณฑ์ลูฟว์ ไม่ก็แวร์ซายล์ล่ะมั้- อย่าบ้าหน่า แวร์ซายล์เลยนะ”

เจโนวีฟไหวไหล่ เพราะทางเดียวที่จะรู้ได้ก็คือต้องลองเสี่ยงไปดูเท่านั้น

bettyleg

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

16 สิงหาคม 2025, 9.00 น.

ทั้งสามคนตกลงกันว่าจะไปยังพระราชวังแวร์ซายล์เพื่อสืบหาร่องรอยของต้นตอแห่งความวุ่นวายนี้ ทว่ายังไม่ทันที่นาแนตต์จะลากแขนเพื่อนทั้งสองคนให้ไปด้วยกัน ความรู้สึกบางอย่างก็ทำให้เธอจ้องไปยังร้านกาแฟหัวมุมถนนฝั่งตรงข้าม พลันหญิงสาวผมบลอนด์ ผิวขาว ดวงตากลมโตที่ฉายแววหม่นแสงอยู่น้อย ๆ ก็เรียกความสนใจของเธอไป เพราะหญิงสาวผู้นั่งติดกับกระจกร้านอยู่นั้น มีใบหน้าละม้ายคล้ายนาแนตต์ไม่มีผิด

“เป็นอะไร” เอเตียนถามขึ้นเมื่อเห็นยัยคุณหนูที่ปกติมักจะเจื้อยแจ้วยืนนิ่งค้างราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน พอหันไปตามสายตาของนาแนตต์เขาก็ได้เข้าใจ “เทพีอะโฟร์ไดต์”

“ไหนนะ” เจโนวีฟถามขึ้นเสียงดังพลางหันจนคอแทบเคล็ด แล้วหญิงสาวผู้ปรากฏโฉมเป็นความงามในอุดมคติของเธอก็อยู่ในครรลองสายตา

“ม…แม่เหรอ ไม่คิดว่าจะได้เจอมาก่อนเลย” นาแนตต์พึมพำ เด็กสาวปั้นหน้าไม่ถูก ความรู้สึกทั้งหลายประดังประเดเข้ามาจนก้าวขาไม่ออก

“รออะไรอยู่ล่ะ เข้าไปหาเถอะ”

เอเตียนออกแรงดันแผ่นหลังเล็กเบา ๆ ก่อนที่ทั้งสามคนจะพากันข้ามถนนมา เสียงกริ่งเหนือประตูร้านกาแฟดังขึ้นบ่งบอกถึงลูกค้ากลุ่มใหม่ เจโนวีฟส่งยิ้มเบา ๆ ให้พนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์พลางดึงแขนนาแนตต์ที่ยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูกเดินไปหาเทพีมารดา

“…”

หญิงสาวละสายตาจากแก้วกาแฟตรงหน้าพลางเงยขึ้นมามองเด็กทั้งสามที่ยืนล้อมเธอไว้ ลักยิ้มข้างแก้มเผยขึ้นเมื่อเธอระบายยิ้มบาง ก่อนที่มือเรียวจะผายออก

“นั่งสิ เดี๋ยวฉันเลี้ยงกาแฟ”

เจโนวีฟยิ้มกว้าง กดไหล่เพื่อนตัวเล็กอย่างนาแนตต์ให้นั่งลงตรงข้ามเทพีมารดา ด้วยความที่เธออยู่ค่ายมานานกว่ายัยคุณหนูจากบลัวส์ที่เพิ่งเข้าค่ายมาไม่ทันไร เธอจึงเข้าใจดีว่านาแนตต์ยังไม่มีภูมิคุ้มกันในการเจอหน้าเทพ โดยเฉพาะคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่มากนัก

นาแนตต์จ้องไปที่ใบหน้าของคนตรงข้ามอย่างไม่ปิดบัง เธอไม่ได้สนใจว่าใครจะสั่งเมนูอะไร เพราะความคิดในหัวตอนนี้กำลังตีกัน รวมถึงความรู้สึกในอกด้วย ทั้งตื่นเต้น ดีใจ หรือแม้แต่เศร้าใจ สุดท้ายก็เป็นความเข้าใจว่าทำไมพ่อของเธอถึงได้ตกหลุมรักแม่

“เธอ นาแนตต์สินะ” นาแนตต์สะดุ้งน้อย ๆ เมื่อถูกเรียกชื่อ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วหลบสายตา “ได้ยินเสียงเธอมาตั้งนาน วันนี้ได้เจอเสียที หน้าตาน่ารักดีนี่นา”

เอเตียนขนลุกซู่ การที่เทพีแห่งความงามเอ่ยชมใคร เท่าที่เคยได้ยินมาก็จบไม่สวยซักราย แต่คุณหนูนี่เป็นลูกสาวของเธอนี่นะ คงจะไม่เป็นอะไร

“เอ่อ ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ” เอเตียนถามขึ้น มันไม่ใช่ว่าจะมีโอกาสที่จะเจอเทพกันได้ง่าย ๆ หากไม่มีเรื่องคอขาดบาดตาย ก็คงจะเป็นเรื่อง... อะไรก็คิดไม่ออกแล้ว

“ฉันแค่ต้องการมาคิดอะไรเงียบ ๆ หน่อยน่ะ เรื่องเฮเฟตัส” เทพีเว้นวรรคไปเล็กน้อย “ฉันรู้สึกว่าฉันควรจะทำอะไรบ้างให้เฮเฟตัส”

นาแนตต์ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเธอไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรดี เช่นเดียวกับเพื่อนร่วมทางที่ฟังนิ่ง ๆ

“พวกเธอมีความคิดอะไรดี ๆ บ้างไหม”

ทั้งโต๊ะเงียบกริบ ก่อนที่นาแนตต์จะพูดขึ้น “ลองมอบของขวัญให้ดูไหมคะ เป็นของที่เขาชอบ น่าจะดีใจได้บ้าง”

เธอไม่รู้หรอกว่าเหล่าเทพจะมีความรู้สึกอะไรแบบนี้เหมือนมนุษย์ไหม แต่ดูจากการที่ลงมามีความสัมพันธ์กับมนุษย์โลกแสดงว่าพวกเขาก็มีความรัก โลภ โกรธ และหลงเหมือนกัน ดังนั้นอะไรที่ใช้ได้กับพวกเรา ก็ต้องใช้ได้กับพวกเขาเช่นเดียวกัน

“งั้นเป็นอะไรดีล่ะ”

“อืม.. ถ้าเป็นของที่เขาไม่คิดว่าจะได้รับล่ะคะ น่าจะมีคุณค่ามาก อย่างเครื่องประดับที่แม่ทำเอง” หลุดเรียกหญิงสาวว่าแม่ออกมาไม่รู้ตัว อะโฟร์ไดต์นิ่งคิดไปนิดก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

“ไว้จะลองไปคิดดู ว่าแต่พวกเธอทำตามคำพยากรณ์ไปถึงไหนแล้วล่ะ” จะสงสัยว่าเทพีอะโฟร์ไดต์รู้ได้อย่างไรว่าพวกเรากำลังมาทำภารกิจ แต่นาแนตต์ก็นึกขึ้นได้ว่าเธอเล่าให้ฟังก่อนออกจากค่ายมาเองนี่นา

“ยังไม่คืบหน้าเลยค่ะ แต่คิดว่าจะไปที่พระราชวังแวร์ซายล์ดู” เจโนวีฟออก

“ก็อบลิน”

“คะ?”

“ก็พวกก็อบลินน่าเกลียดนั่นแหละที่ก่อเรื่องพวกนี้ขึ้น”

ราวกับจิกซอว์ถูกประกอบกันเป็นภาพรวม ทุกอย่างสามารถประติดประต่อเป็นเรื่องราว

“อย่างนี้นี่เอง! งั้นพวกมันก็อยากจะทำลายเมืองนี้สินะคะ” นาแนตต์เบ้ปาก พวกตัวเหม็นนี่มันนิสัยไม่ดีจริง ๆ “งั้นเราต้องรีบไปหยุดพวกมัน”

“ขอบคุณครับเทพี” เอเตียนค้อมศีรษะให้หญิงสาวเล็กน้อย ก่อนที่จะขอตัวแล้วพาเพื่อนทั้งสองออกมา

“ขอบคุณค่ะแม่! ไว้เจอกันนะคะ!”

.

.

.

“ไหนล่ะพวกก็อบลิน”

เด็กสาวตระกูลบลังก์ยืนเท้าเอวเงยหน้ามองพระราชวังแวร์ซายส์อันโอ่อ่า ด้วยความช่วยเหลือจากเทพีมารดา ตอนนี้พวกเราทั้งสามคนมายืนอยู่หน้าพระราชวังแล้วเรียบร้อย ถึงแม้เทพีอะโฟรไดต์จะบอกใบ้ แต่ก็ไม่สามารถระบุเป้าหมายหรือสถานที่อยู่ของก็อบลินได้แน่ชัด สาเหตุหลักคือเธอไม่อยากจะเข้าไปยุ่งกับคำทำนาย สุดท้ายก็ต้องทำตามแผนเดิมอยู่ดี 

“เข้าไปข้างในกันเถอะ”

“เดี๋ยว ๆ ฉันต้องจ่ายค่าเข้าให้พวกเธออีกใช่ไหม” นาแนตต์ยกมือห้าม ส่วนมืออีกข้างก็กำกระเป๋าสะพายของตัวเองไว้แน่น

“ก็ต้องเป็นอย่างนั้น”

“เอาเถอะหน่า ท่องเอาไว้ว่าเพื่อภารกิจ”

เจโนวีฟดันหลังเพื่อนหน้ายู่ให้เดินเข้าไปด้านใน หวังว่านาแนตต์จะยังไม่รู้ตัวเร็ว ๆ นี้ว่าเธอจะต้องเสียเงินไปกับอะไรอีกเยอะมาก

+50 พลังงาน จากการดื่มกาแฟ  

+20 ความโปรดปรานจากอะโฟร์ไดต์ (ช่วยแม่คิดของขวัญที่จะให้เฮเฟตัส)

bettyleg

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

16 สิงหาคม 2025, 12.00 น.

ทั้งสามคนเดินเข้าไปยังพระราชวังแวร์ซายส์ ผ่านแกลอรีที่เป็นโถงทางเดินทอดยาว ของประดัยสวยงามสีทองอร่ามชวนให้คุณหนูจากบลัวส์ไขว้เขว นาแนตต์แวะดูรูปวาดตรงนั้นที ดูเครื่องเรือนทำจากทองตรงนี้ที จนเกือบลืมไปแล้วว่าเรามีภารกิจอะไรกันที่นี่

และก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนนี้นักท่องเที่ยวในห้องจัดแสดงนี้เริ่มบางตาลงไปมากแล้ว จนในที่สุดเหลือแค่เพียงพวกเขาสามคน กับกลุ่มเด็กนักศึกษาอีกสองสามคนเท่านั้น

“พวกเธอได้กลิ่นอะไรแปลก ๆ ไหม”

ขณะที่กำลังชมภาพวาดอยู่นั่นเอง คนที่มีประสาทการรับกลิ่นได้ดีเป็นพิเศษอย่างนาแนตต์ก็จุดประเด็นขึ้นมา เด็กสาวทำหน้ายู่ กลิ่นแปลก ๆ นั้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นกลิ่นเหม็นเน่าชวนให้ต้องยกมือขึ้นมาบีบจมูก ก่อนที่หางตาจะเหลือบไปเห็นนักศึกษาสองสามคนนั้นกำลังเปิดกระเป๋าแล้วล้วงหยิบอะไรซักอย่างออกมา เตรียมจะปาเข้าไปยังผนังพระราชวัง

สัญชาตญาณการเอาตัวรอดจากของสกปรกและกลิ่นเหม็นทุกชนิดบอกนาแนตต์ว่าอะไรในกระเป๋านั้นต้องไม่ใช่เรื่องดี ๆ แน่ ๆ พอกระพริบตาอีกหนึ่งที จากเด็กวัยรุ่น ก็กลายเป็นก็อบลินตัวเขียวอื๋อเสียแล้ว

“พวกมันอยู่นั่น!”

เอเตียนชี้มือให้เจโนวีฟรู้ตัว ส่วนนาแนตต์น่ะสบตากับพวกมันแล้วเรียบร้อย

“กรี๊-” ยังไม่ทันจะเปิดปากกรีดร้องแบบที่อยากทำ เจโนวีฟก็ยกมือขึ้นมาปิดปากของเธอเสียก่อน ก่อนที่เพื่อนร่วมบ้านและอาจจะนับได้ว่าเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดก็ตบไหล่เธอแรง ๆ หนึ่งทีพร้อมเอ่ย

“ไปเร็ว ไปสู้มันกัน”

นาแนตต์อยากจะบ้า ไม่ได้เตรียมใจมาสู้กับพวกมันตอนนี้นะ!

ถึงจะอยากวีนเท่าไหร่แต่เพราะอสุรกายที่กระโจนมาอยู่ตรงหน้าแล้วทำให้เธอต้องดึงมีดสั้นสัมฤทธิ์ออกมา ผู้คนภายในแกลอรีต่างหนีหายกันอย่างเป็นใจ นาแนตต์ไม่รู้ว่ามันจะมีกล้องวงจรปิดภายในพระราชวังจับภาพอยู่ไหม ไม่เช่นนั้นอาจจะมีภาพฟุตเทจเด็กสามคนกำลังต่อสู้กับนักศึกษาวัยรุ่นอยู่ก็ได้

“ล่อมันออกไปข้างนอกเถอะ” เอเตียนเสนอแนะ เพราะเขาไม่อยากจะทำลายข้าวของภายในพระราชวังแห่งนี้ ซึ่งสองสาวที่เหลือก็เห็นด้วย และเจโนวีฟก็เป็นหน่วยกล้าตายในการโยนหนังสือเล่มหนาใส่หัวพวกมัน

“วิ่ง!”

ทั้งสามคนวิ่งออกมายังสวนด้านนอกตัวปราสาท นาแนตต์หอบหายใจเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกได้ถึงกลิ่นไออสุรกายใกล้เข้ามา ในจังหวะที่ก็อบลินกำลังง้างมือยกดาบหมายจะฟันเข้าไปที่หัวไหล่ของเด็กสาว นาแนตต์ก็รีบกลิ้งตัวหลบทันที

“อย่ามาเล่นทีเผลอสิยะ!”

“แบ่งกันจัดการคนละตัวนะ!”

“ห๊ะ!”

เจโนวีฟตะโกนมาจากอีกมุมหนึ่งของสวน พร้อมกับเอเตียนที่ก็วิ่งหายไปพร้อมกับก็อบลินอีกตัว ทิ้งให้นาแนตต์เผชิญหน้ากับเจ้าก็อบลินตัวเหม็นที่ลอบกัดเธอเมื่อครู่นี้อยู่คนเดียว ถึงแม้ว่าจะเคยสู้กับก็อบลินมาก่อน แต่เจ้าตัวนี้มันดูแข็งแกร่งไม่ใช่เล่น ๆ เลย

“พวกนั้นไม่รู้จักคำว่าคนเดียวหัวหายสองคนเพื่อนตายหรือยังไงกันน- กรี๊ดดดดดดด”

เสียงกรีดร้องแหลมสูงยิ่งกว่าเสียงก็อบลินดังขึ้นอีกครั้ง นาแนตต์กระโดดหลบคมดาบไปด้านข้างพลางขว้างมีดสั้นเป็นการตอบโต้หมายจะให้มันปักเข้าไปที่กลางลำตัวของก็อบลิน แต่มันก็พลาดเป้าไปปักอยู่ที่กำแพงวังด้านหลัง

นาแนตต์ไม่ปล่อยจังหวะเสียเปล่า อย่างไร้แล้วเธอก็ต้องวิ่งเข้าไปดึงมีดออก เลยอาศัยจังหวะที่มันกำลังเผลอหันมองไปยังทิศทางที่มีดสั้นของเธอพุ่งไป วิ่งเข้าไปหาพลางใช้เท้าถีบไปที่ข้อมือข้างที่มันกำลังถือดาบออกอย่างแรงจนดาบปลิวหลุดมือ ก่อนจะใช้หมัดต่อยเข้าไปที่ใบหน้าอาบด้วยเมือกลื่นของมันจนหน้าหัน

ส่วนเธอก็พะอืดพะอมจนจะอ้วก

เด็กสาวจากบลัวส์รีบวิ่งไปดึงมีดสั้นของตัวเองออก ก่อนจะขว้างมันออกไปอีกครั้งจนมันพุ่งไปปักเข้าท้ายทอยก็อบลินที่กำลังก้มลงหยิบดาบพอดี

“จบแล้วสินะ”

นาแนตต์ถอนหายใจ เช็ดมือกับเสื้อตัวเองลวก ๆ แล้ววิ่งออกไปตามหาเจโนวีฟและเอเตียน

“เฮ้! เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”

เจโนวีฟที่เห็นเธอก็วิ่งเข้ามาหา พร้อมกับเอเตียนที่มาสมทบ พวกเขาทั้งคู่จัดการก็อบลินไปหมดแล้ว แต่เรื่องยังไม่จบ เมื่อเอเตียนโชว์สิ่งที่ได้มาเป็นเบาะแส

มือใหญ่ของเด็กหนุ่มคลี่กระดาษยับยู่ยี่ออก มันเป็นภาพวาดราวกับเด็กอนุบาลของก็อบลินที่มีพวกอสุรกายตัวเขียวกำลังโจมตีหอไอเฟลอยู่

“เมื่อหอสูงส่องแสงสะท้อนเงาของความเปลี่ยนแปลง สายเลือดรัก จักพบความจริงอันแสนขม ดอกไม้เหล็ก ร่วงโรยก่อนอรุณจะรุ่งราง... หอสูง ดอกไม้เหล็ก ทำไมถึงคิดไม่ได้นะ หอไอเฟล เมื่อก่อนคนฝรั่งเศสก็ไม่ชอบมันนี่นา แต่สุดท้ายก็กลายเป็นสัญลักษณ์ของฝรั่งเศส นั่นมันคือความความสัมพันธ์อันแข็งแกร่งแต่เปราะบางเลยไม่ใช่หรือยังไงกัน!”

คุณหนูจากบลัวส์พูดยาวเหยียด ส่วนเพื่อนร่วมทางอีกสองคนเมื่อได้ฟังแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาจึงรีบรุดไปยังสถานที่ตั้งหอไอเฟลในทันที

bettyleg

Nanette BELIEVER

Nanette Leblanc

16 สิงหาคม 2025, 12.00 น.

“...พบผู้ก่อความไม่สงบบริเวณหอไอเฟล ขณะนี้เจ้าหน้าที่กำลังเร่งเข้าควบคุมพื้นที่และพยายามจัดการกับสิ่งปฏิกูลทั้งหลาย โดยพื้นที่ภายใต้หอไอเฟลเองและบริเวณโดยรอบถูกปิดล้อม ประชาชนกรุณาหลีกเลี่ยงการสัญจรในเส้นทางนั้น...”

นาแนตต์ทำหน้าตาไม่ถูก เมื่อขณะที่พวกเขากำลังจะเรียกแท็กซี่เพื่อจะไปหอไอเฟล เสียงรายงานข่าวจากวิทยุภายในตัวรถก็ดังแทรกขึ้นมาพร้อมกับลุงคนขับที่หันมาสบตากัน

“จะไปไหน” เขาถามออกมาเป็นภาษาฝรั่งเศส ซึ่งเป็นเอเตียนที่ชิ่งตอบไปก่อน และยังไม่ทันจะจบประโยคดี เขาก็พูดแทรกขึ้นมาในทันที “โอ๊ย ไม่ไปหรอกนะ ไม่ได้ยินหรือไงว่าเขาห้ามผ่าน ไม่ไป ๆ เนี่ย ได้ยินมาว่าใครไม่รู้มือบอนละเลงหอไอเฟลตั้งแต่ฐานถึงยอดเสาด้วยของเหม็นเน่าจนชาวบ้านแถวนั้นเขาอยู่กันไม่ได้”

ราวกับเจอฝันร้าย นาแนตต์เบ้หน้า แล้วเธอจะไปสู้ได้ยังไงล่ะเนี่ย

“แต่พวกหนูต้องไปที่นั่นจริง ๆ นะคะ ลุงขับไปจอดแถว ๆ นั้นก็ได้ เดี๋ยวหนูในทิปเพิ่ม” พอพุดถึงเงิน ชายวัยกลางคนก็มีท่าทีลังเลเล็กน้อย สุดท้ายก็ยอมขับไปส่งพวกเธอแถว ๆ นั้น

แถว ๆ นั้นก็แย่แล้ว

“นี่เราต้องเดินอีกไกลเท่าไหร่กันนะ!”

นาแนตต์อยากจะวีน ไม่เพิ่งแค่กับตาลุงที่มาส่งเสียไกลจนพวกเธอต้องเดินเท้าอีกเป็นกิโล กับยัยเจเนวีฟที่บังคับขู่เข็ญให้เธอต้องให้ทิปตานั่นตามที่ตกลงกันไว้เป็นเงินอีกจำนวนหนึ่งอีก

“เอาหน่า เรื่องนี้จบเดี๋ยวก็ได้กลับไปพักแล้ว”

“กลับไปพักที่ไหนล่ะ กลับค่ายไปเดี๋ยวก็ต้องไปฝึกอีก- อุ๊บ!”

คุณหนูเลอบลังก์ยกมือขึ้นมาปิดจมูกทันทีเมื่อกลิ่นเหม็นเน่าโชยมาแต่ไกล ท่าทางของนาแนตต์ทำให้เด็กหนุ่มหนึ่งเดียวในกลุ่มรู้ได้ทันทีว่าพวกเขาใกล้ถึงหอไอเฟลแล้ว ก่อนที่ภาพฝันร้ายจะปรากฏอยู่ตรงหน้า ทั้งตัวหอไอเฟลเอง ทั้งสนามหญ้าข้างใต้ต่างเต็มไปด้วยขยะและสิ่งปฏิกูลต่าง ๆ ส่งกลิ่นโชยมา แม้ว่าจะมีเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังจัดการกับพวกมัน แต่เขาก็รู้ดีว่าคงใช้เวลาอีกพักใหญ่ ๆ ไม่ก็เป็นหลักเดือนที่สถานที่แห่งนี้จะพร้อมเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาเยี่ยมชมอีกครั้ง

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย” ขนาดเจโนวีฟยังไม่เชื่อสายตา แล้วนาแนตต์จะไปเหลืออะไรล่ะ ยัยคุณหนูร้องไห้ แต่จะสูดจมูกเข้าไปก็ทำไม่ได้เพราะมันเหม็น “แล้วเธอทำบ้าอะไรของเธอห๊ะ” เจโนวีฟหันมาถาม ก่อนจะเข้าใจเมื่อนาแนตต์หยิบน้ำหอมขึ้นมาพรมใส่ตัวไม่หยุด

“เฮ้พวกเธอ ฉันว่าตำรวจพวกนั้นท่าทางแปลก ๆ”

เพราะข่าวที่ออกไปรวมถึงกลิ่นเหม็นที่แทบจะทนไม่ได้ทำให้บริเวณนี้ไม่มีประชาชนคนอื่นอยู่เลยซักคนเดียว จะมีก็แต่กลุ่มเจ้าหน้าที่ที่เข้ามาเคลียร์พื้นที่ แต่พอเพ่งมองดี ๆ แล้ว ดูเหมือนพวกเขากลับขนขยะมาเทใส่พื้นที่เพิ่มมากขึ้น

“พวกก็อบลินนี่”

ทันทีที่เจโนวีฟพูดถึงก็อบลิน ภาพเจ้าหน้าที่ตำรวจในสายตาของมนุษย์ครึ่งเทพก็เปลี่ยนไป อสุรกายตัวเขียวเหม็น ๆ ปรากฏขึ้นทันที จากจำนวนแล้วดูเหมือนจะมีเกือบสิบตัวได้ แต่พวกเขามีแค่สามคน จะสู้ได้ยังไง

“นี่ พวกมันมีเยอะเกินไปไหม พวกเราจะสู้ได้ยังไง”

นาแนตต์ยกประเด็นขึ้นมาดึงสติเพื่อนอีกสองคนที่หยิบอาวุธออกมาพร้อมสู้เต็มที่แล้ว

“ฉันมีนี่”

“อะไร”

เอเตียนหยิบอะไรบางอย่างออกมา มันเป็นลูกกลม ๆ ดูไปดูมาคล้ายระเบิดทำเอง ในจังหวะนั้นบุตรีแห่งอะโฟร์ไดต์ถึงได้หันไปมองพลางถามเสียงสูงว่าเอาจริงดิ

บุตรแห่งอะธีน่าพยักหน้า มันเป็นเครื่องมือเล็ก ๆ ที่เขาและพี่น้องคนอื่น ๆ ช่วยกันคิดขึ้นมา เด็กหนุ่มโบกมือให้สองสาวเดินตามมา หาจุดเหมาะ ๆ ก่อนจะโยนระเบิดเข้าไปกลางดง

ด้วยความที่เป็นระเบิดทำมือขนาดเล็ก อานุภาพมันไม่ร้ายแรงนักและเสียงก็ไม่ค่อยดัง แน่นอนว่ามันไม่ได้ทำให้ก็อบลินตายในทันที แต่มันพอจะช่วยเปิดทางให้พวกเขาเข้าไปจัดการกับพวกมันได้ง่ายขึ้น

“ไป!”

นาแนตต์อยากจะกรี๊ด แต่เธอก็วิ่งตามคนอื่น ๆ เพื่ออ้อมไปด้านหลังก็อบลินที่กำลังมึนงงเพื่อใช้มีดสั้นสัมฤทธิ์จัดการพวกมันทีละตัว จำนวนลดลงแต่ยังไม่เหลือน้อย พวกมันก็เริ่มจะตั้งสติได้

“ระวัง!”

เจโนวีฟพุ่งเข้ามาจากที่ไหนก็ไม่รู้ก่อนจะใช้ดาบป้องกันตัวนาแนตต์เอาไว้ จากนั้นเธอก็โดนก็อบลินถีบจนกระเด็นไปไกล ส่วนคนที่เพิ่งจะถูกช่วยก็เลือดขึ้นหน้า

“อย่ามาทำเพื่อนฉันนะ!”

การต่อสู้เป็นไปอย่างยากลำบากเพราะจำนวนของพวกมัน นาแนตต์เริ่มเหนื่อยอ่อนพอ ๆ กับเพื่อนอีกสองคน เธอพยายามหาทางหนีทีไล่ เพราะหากสู้ไม่ได้จริง ๆ ก็คงต้องหนี

ทว่าดวงตาสีอ่อนดันเหลือบไปเห็นใครบางคน “แม่” เทพีอะโฟร์ไดต์พยักหน้าให้เธอเบา ๆ นาแนตต์ไม่ทันจะได้ประมวลผลอะไรเธอก็ต้องหันกลับมาป้องกันการโจมตีจากก็อบลินเสียก่อน

“โอ๊ย!” แล้วก็พลาดท่าถูกคมดาบของมันเฉือนเข้าที่ต้นแขนจนได้

เด็กสาวร้องพลางรีบกดแผล เลือดสีแดงไหลซึมผ่านผ้าออกมา นาแนตต์กัดฟันกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ก็อบลินเริ่มหนีหายไป

เอเตียนและเจโนวีฟก็สะบักสะบอมไม่ต่างกัน เธอหันกลับมาสนใจอีกครั้งเมื่อแม่เดินมายืนอยู่ตรงหน้า

เป็นเทพีอะโฟร์ไดต์ที่ช่วยพวกเขาเอาไว้ นาแนนต์เม้มริมฝีปากแน่นที่เธอไม่สามารถปกป้องหรือกำจัดก็อบลินได้ด้วยตัวเอง และเหมือนมารดาจะรู้ถึงได้พูดให้กำลังใจจนความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับก่อตัวขึ้นในใจ

“กลับเถอะ” เทพีอะโฟร์ไดต์พูดแบบนั้นก่อนจะมองไปรอบ ๆ แม้ว่าสัญลักษณ์ของฝรั่งเศสนี้มันจะเละเทะ แต่อย่างไรก็ตามเหล่ามนุษย์ผู้อาศัยอยู่ในประเทศนี้ก็จะหาทางจัดการทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อยู่ดี

“ขอบคุณนะคะ”

นาแนตต์กล่าวขอบคุณกับทุกอย่าง ก่อนจะหิ้วปีกเอเตียนกับเจโนวีฟให้ออกไปจากบริเวณด้วยกันเมื่อได้ยินเสียงรถตำรวจดังมาแต่ไกล

.

.

.

.

.

หลังจากพากันไปทำแผล พวกเขาก็กลับมายังสถานีรถไฟการ์ดูนอร์เพื่อจะโดยสารรถไฟเฮเฟตัสชั้นประหยัดกลับค่ายอีกครั้ง ระหว่างนั่งรอที่ม้านั่ง เด็กสาวจากบลัวส์เอียงศีรษะซบลงบนลาดไหล่ของเพื่อนบ้านอะธีน่าด้วยความเหนื่อยอ่อน แน่นอนว่าค่าตั๋วโชคดีที่มีคนจ่ายให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นนาแนตต์ก็คงต้องได้ควักเงินตัวเองออกอีกแน่

“นี่” เด็กสาวเรียกทั้งเอเตียนและเจโนวีฟให้หันมาสนใจ “ขอบคุณนะ”

ถ้าไม่ได้พวกเขาทั้งสองคนเธอคงแย่ กลับค่ายไปจะทำตัวดี ๆ ด้วยก็แล้วกัน

จบภารกิจ

ผู้ร่วมภารกิจทุกคน: +50 EXP , +40 ดรักม่า, +100 ความกล้าหาญ และ ความศรัทธา

หัวหน้าทีมภารกิจ: เลือกรับไข่แห่งความรัก

bettyleg