[บ้านพักหมายเลข 3] ห้องโถงหลัก

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Unlock The Power
8th July 2025 7.30 PM

   เมื่อร่างเล็กได้อาบน้ำชำระร่างกายให้เรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาเอนหลังพักผ่อน ริปลีย์ในชุดนอนนั้นเดินมานั่งเล่นที่โถงกลางบ้านพัก ดวงตาเล็กเลื่อนมองรอบกายก่อนที่จะหยุดที่รูปปั้นของผู้เป็นพ่อบังเกิดเกล้า โพไซดอน

   ริปลีย์เดินตรงไปยังรูปปั้นของเขา จ้องมองอยู่พักหนึ่งเชียวก็คิดขึ้นได้ว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังดีไหม แม้ว่านี่จะไม่ใช่เตาไฟก็เถอะ—

   ถ้าได้ยินก็คือได้ยิน ไม่ได้ยินก็ถือว่าระบายความในใจก็แล้วกัน

   “วันนี้ได้ฆ่ามอนสเตอร์เป็นครั้งแรกล่ะค่ะ” เสียงหวานของบัลเลรีน่าสาวเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ “น่าทึ่งที่ก่อนห้านี้เอาแต่วิ่งหนีแท้ ๆ แต่พอต้องทำใจเผชิญหน้ากับมันกลับได้รู้ว่าการปลิดชีพสิ่งมีชีวิตมันง่ายดายขนาดเลยเชียว”

   เธอกลัวว่าวันหนึ่งจะเป็นแบบนั้น เป็นสิ่งมีชีวิตด่อนแอที่ถูกผู้แข็งแกร่งดับลมหายใจ แต่ก็กลัวตัวเธอที่นิ่งเฉยกับการคร่าชีวิตได้มากขนาดนี้

   “ไม่ฆ่าก็ถูกฆ่าสินะคะ”

   มือเล็กยื่นไปวางที่ฝ่ามือของรูปปั้นโพไซดอนเบา ๆ หลังตาลงเพื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่หลั่งไหลเข้ามา

   ราวกับว่าในวันที่เธอได้ก้าวข้ามความอ่อนแอครั้งแรก มีพ่อของเธอคอยอวยพรอยู่ไม่ห่างกาย

ปลดล็อก เซ็นเชอร์น้ำ
ใช้ตื่นรู้ 2 แต้ม

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Unlock The Power
17th July 2025 9PM

   ในที่สุดเธอก็ได้กลับบ้านแล้ว !

   ริปลีย์ที่กลับมาถึงค่ายเอาช่วงเย็น ๆ ไปกินข้าวกับลิเลียน่า ไทเลอร์ และ เบย์ สโตนบรูค เพื่อเป็นการฉลองการทำภารกิจแรกของริปลีย์และฉลองที่ทุกคนกลับมาอย่างปลอดภัน

   “ดีจริง ๆ ที่ไม่ต้องลอยไปหายัยออตตี้บ้านฮาเดสซะแล้ว”

   เป็นอีกครั้งที่เธอยังคงใช้คำว่า กลายเป็นเพื่อนจอร์จ แทนคำว่า ตาย อยู่เสมอ อาจเป็นเพราะเป็นการปลอบใจตัวเธอเองล่ะมั้งที่ว่าการตายก็แค่ทำให้เธอกลายเป็นวิญญาณไปแกล้งยัยพี่สาวร่วมบ้านที่ตอนนี้กลายเป็นพี่สาวต่างบ้านไปแล้วเรียบร้อย

   มือเล็กยกผ้าขนหนูขึ้นเช็ดเรือนผมสีน้ำตาลทองสว่างที่เปียกชื้น กายบางในชุดนอนเดินตามทางในบ้านมายังโถงกลางบ้าน

   “เหนื่อยหน่อยนะพี่ริปลีย์”

   “ไม่หน่อยหรอกรีช อย่างกับซ้อมหนีตายตลอดเวลาแหนะ”

   บทสนทนาของสองสาวในบ้านหลังใหญ่ได้กำเนิดขึ้นในรอบหลายวันที่ไม่ได้เจอกัน มือเล็กของริปลีย์ยื่นไปลูบหัวของรีชาเบา ๆ ก่อนจะนึกถึงเด็ก ๆ สามคนที่เธอเพิ่งไปกู้ชีพมา แก๊งพ่อมดแม่มดในโลกทวยเทพ เธอนึกถึงว่าหนึ่งในนั้นมีคนที่มักจะจดจ้องลำน้ำตลอดยามขับผ่าน ความรู้ของเธอได้บอกว่าบางทีเอียนอาจจะเป็น—น้องชายของเธอก็ได้ ?

   “รีช เราอาจจะมีสมาชิกใหม่ก็ได้นะ— Maybe ?”

   “จริงหรอพี่ริปลีย์!?”

   ดวงตาของรีชาวาวใสเปล่งประกายจนน่าเอ็นดู แม้ว่าอยากจะยอมรับไปเต็มปากว่าเป็นแบบนั้น แต่ถ้าเธอคาดการผิดขึ้นมาจะไม่ทำให้ความหวังของเด็กน้อยคนนี้ที่จะกลายเป็น ‘รุ่นพี่’ ในวันข้างหน้าพังทลายหรอกหรอ ? ริปลีย์ทำได้เพียงยกยิ้มเบา ๆ ก่อนจะย่อตัวเพื่อเอ่ยกับรีชาอย่างอ่อนโยน

   “Just maybe— ไม่แน่ใจว่าพี่จะคิดถูกไหม แต่ถ้าถูกก็ถือว่าดีใช่ไหมล่ะ ?” เธอเอ่ยบอกตามตรง “เดี๋ยวขอไปทักทายพ่อหน่อยว่ากลับบ้านแล้ว ส่วนเด็กดีน่ะ ต่อให้ตอนนี้จะสว่างจนแสบตาก็เถอะแต่ก็สามทุ่มแล้ว ไปนอนเร็ว”

   “ค่า !”

   ดวงตากลมมองตามร่างเล็กของน้องน้อยในค่ายรีบวิ่งไปหอนอนฝั่งหญิงที่ที่ตอนนี้มีเธอกับรีชาพักกันสองคน ก่อนที่จะเดินลึกตรงไปยังรูปปั้นของโพไซดอนเพื่อคุยกับเขา

   “สวัสดีค่ะพ่อตอนนี้ฉันกลับมาถึงบ้านแล้วนะ” เธอเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นวางประทับ ณ มือของรูปปั้น “ฉันต้องไปถึงแอตแลนต้าเพื่อกู้ชีพเด็กสามคน หวิดจะกลายเป็นเพื่อนจอร์จซ้ำแล้วซ้ำเล่า— หมายถึง เกือบจะกลายเป็นวิญญาณลอยกลับค่ายน่ะค่ะ จอร์จมันชื่อของวิญญาณที่ติดตามร็อกซาน่า ธิดาแห่งฮาเดสมาตั้งแต่เด็ก ๆ ฉันเลยชอบล้อความตายด้วยชื่อของเขาบ่อย ๆ อย่างไรก็ตาม สายน้ำเยียวยาของคุณที่มอบพลังให้น่ะ ช่วยได้เยอะเลยน่ะ ขอบคุณนะคะ”

   วินาทีนั้นเองที่เธอเอ่ยจบ สายลมกลิ่นเค็มพัดโชยโอบกายเล็ก แม้ตอนแรกจะรู้สึกเย็นสบาย แต่ว่าความหนักอึ้งที่ทำให้เธอหัวหนักเกินทนนั้นแล่นเข้ามาโดยพลัน ริปลีย์รู้ว่ามีสิ่งใดแปลกไปจากตอนแรก แต่ก็รู้สึกว่าร่างกายนี้ไม่อาจจะต่อต้านการทิ้งกายลงนั่งพิงกับแท่นรูปปั้น ความมืดมิดได้เข้ามาเธอสลบไปจามภาระของร่างกายที่หนักอึ้งกระทันหัน

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปลดพลัง ภูมิคุ้มกันพิษ สื่อสารกับสัตว์ทะเล&ม้า ภูมิคุ้มกันเปียก และ ฟองอากาศแห่งชีวิต ใช้ค่าตื่นรู้ 7 แต้ม

◆BELIEVER◆
(ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)
- โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

◆ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ◆
โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Surprise—
17th July 2025 10 PM

   เวลา 21:08 น. — บ้านโพไซดอน, โถงกลางบ้าน

   เสียงประตูส่งเสียงเมื่อ ซันซ์ มาเดิล เคานต์ ผลักเข้ามาก่อน ตามติดด้วย เจโรม ปาร์ค ซึงยอน ที่สะพายกระเป๋ากีฬาไว้ด้านหลัง ทั้งคู่เพิ่งกลับจากการฝึกกลางลานค่าย รอยเปื้อนดินยังเกาะตามข้อศอกและแขนเสื้อ ขณะที่ซันซ์พูดโวยวายเสียงดังตามสไตล์

   “ให้ตายเถอะ! ไอ้พวกค่ายแอรีสนี่มันเล่นแรงชะมัด—เจ็บสีข้างไปหมด”

   “ก็บอกให้ใส่เสื้อเกราะก่อนแล้วไง…” เจโรมถอนหายใจเบา ๆ ก่อนวางกระเป๋าลง

   ทั้งคู่กำลังจะเดินเข้าครัวเพื่อหาน้ำดื่ม แต่จังหวะนั้นเอง สายตาของเจโรมเหลือบไปเห็นบางอย่างตรงรูปปั้นโพไซดอน—ร่างหนึ่งนั่งฟุบอยู่ข้างแท่นหิน สีผมทองน้ำตาลสว่างสะท้อนแสงเทียนจาง ๆ อย่างคุ้นตา

   “…ริปลีย์?” เจโรมเรียก

   ซันซ์หันขวับทันที “หือ? เฮ้! เดี๋ยว…เธอทำอะไรอยู่ตรงนั้น”

   เสียงฝีเท้าเร่งรีบเข้ามาใกล้ ริปลีย์นั่งพิงแท่นหิน มือยังแตะเบา ๆ ที่ฐานรูปปั้น ร่างเธอดูสงบนิ่ง แต่สีหน้าซีดเซียวเล็กน้อย ขนตายาวสั่นระริกเหมือนฝันอยู่ท่ามกลางทะเลลึก

   เจโรมย่อตัวลงทันที นิ้วแตะข้อมือเพื่อตรวจชีพจร “ยังมีชีพจรปกติ…แค่สลบไปเฉย ๆ แต่เย็นตัวผิดปกตินิดหน่อย”

   ซันซ์ทรุดนั่งลงข้าง ๆ มองสีหน้าเธออย่างไม่วางตา แล้วเอ่ยเบา ๆ พร้อมลูบหน้าผากที่มีเหงื่อบาง ๆ “ตกใจหมด—นึกว่าจะล้มหัวฟาดไปเฝ้าพ่อซะแล้ว”

   เจโรมเหลือบมองรูปปั้นโพไซดอนแล้วพึมพำ “…หรือว่าเธอเพิ่งได้รับพลังใหม่?”

   “รับพลังแบบรวดเดียว?” ซันซ์ทำหน้าฉงน

   “บางทีมันอาจจะมากเกินไป— แถมได้ยินว่าไปช่วยเด็กน้อยกับโค้ชเบย์มาอีก…” เจโรมอธิบายด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเด็กน้อยที่เป็นทั้งรุ่นน้องและลูกศิษย์ของเขาในคราวเดียวกัน เท่าที่ได้ยินมาว่าเธอไปสู้ชีวิตที่แอตแลนต้า กลับมาก็สลบไปเพราะปลดพลังเยอะร่วมกับความอ่อนล้า ร่วงป๊อกแบบกะเอาคุ้มทั้งไปทำภารกิจทั้งปลดล็อกพลัง

   ซันซ์ถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจโยนสัมภาระไปไว้ที่โซฟาในห้องโถงบ้านเพื่อกลับมายกตัวริปลีย์ขึ้นอุ้มด้วยท่าทางระวังสุด ๆ “งั้นพาเธอขึ้นไปหอนอนเถอะ จะปล่อยให้เธอฟุบอยู่นี่ทั้งคืนไม่ได้หรอก เดี๋ยวเป็นหวัดอีก”

   “ระวังหัวเธอด้วยนะ” เจโรมยกผ้าขนหนูเปียกหมาดที่หล่นอยู่ใกล้มือเธอขึ้นมาถือไว้แล้วเดินนำหน้า เปิดประตูฝั่งหอนอนหญิงให้สหายร่วมรุ่นได้ช่วยยกเด็กสาวรุ่นน้องไปนอนดี ๆ

   เวลา 22:01 น. — หอนอนฝั่งหญิง บ้านโพไซดอน

   เสียงนาฬิกาไม้ตีเบา ๆ ขณะที่ ริปลีย์ สวอนสัน ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ สายลมหอมเค็มยังลอยอยู่ในจมูก แต่กลิ่นนั้นแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นจากห้องที่เธอคุ้นเคย

   ผ้าห่มผืนบางถูกห่มไว้ถึงคอ ไฟในห้องเปิดไว้เบาสลัว เสียงลมหายใจของใครบางคนดังเบา ๆ อยู่ข้าง ๆ

   เธอเหลือบมองก็เห็นโต๊ะข้างเตียงมีโน้ตเขียนด้วยลายมือของใครบางคนวางไว้อย่างเรียบร้อย

“Welcome home, Ripley. You did well.” — Jerome & Sanz

   ริมฝีปากเธอแย้มรอยยิ้มบาง ๆ ขึ้นช้า ๆ อย่างไม่รู้ตัว

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-03] เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย


@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Special Meet with Dad ?
24th July 2025 4 PM

   จบจากการเรียนภาษากรีกโบราณกับรีเบคก้าแล้วนั้นก็ได้เวลาเตรียมตัวที่บ้านเพื่อเตรียมเก็บของออกไปท่องทะเลในวันนี้เสียที ริปลีย์เดินออกมาจากห้องพักหญิงเพื่อที่จะออกเดินทางได้แล้ว เจโรมที่เป็นพี่ชายต่างแม่พ่วงตำแหน่งเมนเทอร์พี่เจโรมคงจะไปรอที่ชายหาดยามเย็น

   แต่ว่าอย่าแรกที่เข้ามาในสายตาของเธอคือเอียน เด็กน้อยที่เธอเพิ่งช่วยมาได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็ต้องจากเขาไปไกลราว ๆ สี่วันเสียแล้ว

   “พี่ริปลีย์จะไปไหนหรอฮะ ?”

   “พอดีว่าต้องออกไปฝึกับพี่เจโรมน่ะ”

   “จะไม่อยู่บ้านอีกคนหรอฮะ ?”

   น้ำเสียงหงอยเหงาของเด็กที่เห็นพี่ชายหลาย ๆ คนเดินออกจากบ้านเพื่อทำภารกกิจบ้าง ไปเรียนบ้าง จนตอนนี้ทั้งบ้านเหลือแค่เธอ เจโรม และเอียน

   แล้วตอนนี้เธอกับเจโรมยังจะออกไปท่องทะเลด้วยกันอีกจนเหลือเขาคนเดียวในบ้านกว้างใหญ่

   “นี่เอียน จริง ๆ ถ้านับวันนี้ที่เราอยู่ด้วยกันแล้ว รอพี่อีกสักสองวันแล้ววันที่สี่นับจากวันนี้พี่จะกลับมาหาเอียนพร้อมพี่เจโรมแน่นอน” เธอเอ่ยพร้อมกับย่อตัวลูบหัวเด็กตัวน้อย “ระหว่างนี้ก็ไปเล่นกับคาเซีย ไปเล่นกับไคล์ อย่าลืมไปเรียนตามคลาสไม่ให้ขาดด้วย เข้าใจไหมคะ ?”

   “เข้าใจฮะ”

   ทั้งสองกี่ยวก้อยสัญญากันเบา ๆ ก่อนที่ริปลลีย์จะกอดเด็กน้อยสักรอบเพื่อให้เขารู้สึกว่าเธอจะกลับมาหาเขาแน่นอน

   “ป้ะ เดินไปส่งพี่หน้าบ้านเร็ว”

   จากทางเดินในบ้าน เดินมาเจอเข้ากับห้องโถงหลักของบ้านที่ควรว่างเปล่า ทว่า… ณ สถานที่ที่เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งยังคงดังก้องอยู่ไม่ไกลจากบ้านไม้หลังใหญ่ของเคบินหมายเลข 3 ปรากฎชายร่างสูงในชุดเสื้อฮาวาย และ ในมือของเขา คือ หนังสือนิตยสารที่มีรอยไหม้และปกมันคือก็อซซิสเฮอร์มีส—

   Oh Sh*t

   คำว่าชิบหายตัวโต ๆ แปะอยู่เต็มหน้าของริปลีย์ ภาพที่เธอโยนมันลงเตาไฟโดยลืมไปว่ามันเป็นเตาไฟเซ่นไหว้(เทพ)เจ้าฉายชัดในหัว มือเล็กที่ว่างอยู่ไม่ได้จับจูงมือเด็กน้อยก็ยกขึ้นมาลูบหน้าแรง ๆ หนึ่งรอบ ไม่ต้องสืบให้มากความ ของเซ่ไหว้ในมือที่ส่งถึงเขาชัดขนาดนี้ย่อมต้องเป็นเขาคนเดียว

   โพไซดอน—

   โพไซดอนเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มคล้ายคลื่นล้อเล่นบนใบหน้าของเขา

   “ลูกของข้าเผาของถวายที่น่าสนใจดีจริง ๆ นะ…”

   ริปลีย์รีบยกมือขึ้นมาโบกไปมา หน้าขึ้นสีเหมือนลูกตำลึงที่ตกลงน้ำทะเล

   “ช้าก่อนค่ะ หนูอธิบายได้—”

   “ ‘บุตรแห่งไวน์ กับธิดาแห่งน้ำ — จับมือถือแขนกลางห้องสมุด’… ‘บรรยากาศรอบตัวมีม่านพลังแห่งความหวาน’…” เขาอ่านคร่าว ๆ ราวกับต้องการทวนเนื้อหาในมืออีกรอบ ก่อนที่เขาจะเข้นหัวเราะเบา ๆ “ลูกเจ้าอ้วนนั่นน่ะหรอ ?”

   “คือว่า นั่นน่ะเป็นเรื่องใส่สีตีใข่ชัด ๆ เลยค่ะ ทั้งหมดก็แค่อุบัติเหตุที่ฉันต้องรับผิดชอบที่ทำเขาเจ็บตัวแทนก็แค่นั้นเลย”

   “แค่นั้น ?”

   “ใช่ค่ะ แค่นั้น หนูก็แค่จะไปหาเรื่องเกี่ยวกับ—มิโนทอร์” เธอเอ่ยก่อนที่จะหันไปทางเอียน “ใช่สิ นี่เอียนค่ะ ที่หนูไปช่วยไว้จากมิโนทอร์ เด็กคนนี้แหละค่ะ”

   “ดี เยี่ยมมากธิดาของข้า” เขาเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหาเด็กทั้งสอง “ได้ยินที่เจ้าพูดก่อนหน้าว่าจะไปออกทะเลใช่ไหม ? เอาหินสมุทรเทพทั้งหมดที่เจ้ามีมาสิ”

   ริปลีย์ไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ว่าทำตามเขาแต่โดยดี หยิบหินทั้งหมดที่มีในตัวออกมาวางเรียงให้เขาทั้งหมดราว ๆ สามสิบกว่าก้อน โพไซดอนที่เห็นจำนวนทั้งหมดแล้วก็หยิบพวกมันทั้งหมดมากองรวมกันราว ๆ สามสิบก้อนและทำอะไรสักอย่างที่ทำให้พวกมันทั้งหมดเปล่งแสงจรัสออกมา ณ ช่วงเวลาที่เธอลืมตตาขึ้นมาอีกที ตรงหน้าของเธอมีสองอย่าง หนึ่งคือเครื่องรางจากหินสมุทรเทพเมื่อครู่ และแหวนหนึ่งวงสวยงาม

   “เครื่องรางที่จะทำให้ข้ารับรู้ถึงเจ้าอยู่เสมอ ธิดาแห่งข้า ส่วนแหวนวงงนี้เอาวไว้เก็บข้าวของจำนวนมาก ดูจากท่าทางของเจ้าแล้วคงจะชอบหอบของไม่ใช่น้อย ๆ เอาไปถอะ”

   ทั้งเพราะบารมีของเขาและการที่เขาเป็นพ่อของเธอทำให้เธอทำตามที่เขาพูดไปโดยปริยาย มือเล็กหยิบของทั้งสองอย่างตรงหน้ามาถือไว้และพินิจดูให้ดี ดวงตาเล็กเหลือบไปเห็นหินที่ยังเหลือก็หยิบมายื่นให้เขาอีกที

   “ในเเมื่อท่านให้เครื่องรางกับหนูแล้ว ถ้าอย่างนั้นหนูให้มันค่ะ”

   โพไซดอนรับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฎเบาบาง เมื่อเขาเห็นว่าธุระของเขาได้จัดการลงจนนเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้วก็ค่อย ๆ เรืองแสงออกมาและหายไปภายในพริบตา

   ]“เดี๋ยวสิ—”

   เธอยังไม่ทันได้บอกลาเลย…

   สุดท้ายคำบอกลานั้นกก็ได้เอ่ยออกมาแค่บอกลาเอียนคนเดียว ก่อนที่เธอจะเดินทางไปยังชายหาดของค่ายเพื่อไปหาเจโรมเสียที

สะสมครบ 30 ก้อนเพื่อสร้างเป็น เครื่องรางสวมใส่ (คุณภาพทอง) จะช่วยเสริมการควบคุมพลังมั่นคงตลอดเวลาแม้จะถูกวายร้ายทำให้ถูกตัดขาดการเชื่อมโยงกับโพไซดอนในบางครั้ง

มอบบูชาถวายแก่เทพแห่งท้องสมุทรทุกองค์ ได้รับความโปรดปราน +50

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ โพไซดอน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

การปฏิสัมพันธ์กับ เอียน มาร์โลว์ การพูดคุย +7 ความสนิทสนม ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

[ทุกครั้งที่เจอโพไซดอนหรือเนปจูนแบบเจอกันจริงและใส่เสื้อตัวนี้จะได้รับความโปรดปรานโบนัส+5]

◆BELIEVER◆
(ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)
- โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

◆ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ◆
โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Unlock The Power
26 th August 2025 8 AM

   ในช่วงเวลาที่แสนสดใส (?) แสงแดดส่องแยงตาน่ารักน่าชัง (?) ริปลีย์ผู้ที่พัผ่อนจากการไปโจมตีปีศาจทั้งหลายในป่าต้องห้ามมาสักพักก็ได้ฤกษ์ออกไปหาเดินเล่นจากเตียงนอนของเธอหน่อย

   “พี่หายดีแล้วหรอ?”

   เสียงน้อย ๆ ของเอียนดังขึ้นเมื่อเห็นร่างของหญิงสาวกายบางผู้มีศักดิ์เป็นรุ่นพี่และพี่สาวที่เขาเคารพรักพ่วงผู้ช่วยชีวิต ริปลีย์เดินไปด้านหลังโซฟาที่เอียนกำลังนั่งอยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวน้อย ๆ ของเด็กอายุสิบสองสิบสามปีจนหัวฟู

   “หายดีตั้งแต่วันสองวันแรกแล้ว ที่เหลือขี้เกียจอ่ะ นอนเล่น”

   ริปลีย์เดินเนือย ๆ ต่อไปยังส่วนในของโถงกลางบ้าน สถานที่ที่มีรูปปั้นของผู้เป็นพ่อประดิษฐานไว้เป็ฯดั่งแหล่งรวมใจ ที่พึ่งพิงและน่าจะเป็นของขลังปกปักรักษษได้บ้านได้ล่ะมั้ง ?

   ถ้าเทพที่เป็นพ่อของเธอถือว่าเป็นเทพผู้น่านับถือและมีผู้ศรัทธาไม่ต่างกันกับเทพในศาสนาอื่น ๆ ก็คงไม่ต่างจากรูปปั้นจีซัสในบ้านแหละ

   “หลังจากนี้ก็ต้องออกไปโลกภายนอกอีกแล้วหรือเปล่านะ ?”

   น้ำเสียงหวานเอ่ยก่อนจะยื่นมือไปวาง ณ ฝ่ามือที่ยื่นมาให้ลูก ๆ ทุกคนในเคบินที่สาม ทันใดนั้นเองเสียงภายนอกพลันอื้ออึง เสียงคลื่นสาดซัดไกล ๆ กลับใกล้เข้ามาราวกับว่ายืนอยู่โขดหินกลางทะเล วินาทีนั้น โลกทั้งใบของริปลี่ย์ก็หดแคบลงเหลือเพียงสัมผัสแห่งมหาสมุทร กลิ่นอายของค่าย... เสียงพูดคุยของเอียนที่เปิดการ์ตูนดูอยู่ไกลๆ... ทุกอย่างเลือนหายไป เหลือเพียงเสียงคลื่นที่คำรามก้องอยู่ในโสตประสาท อากาศในห้องโถงพลันเปลี่ยนเป็นกลิ่นเกลือและไอหมอกเค็มจัด พื้นไม้ใต้เท้าของเธอรู้สึกราวกับกำลังโคลงเคลงเบาๆ เหมือนยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือที่ล่องอยู่กลางทะเลลึก

   เปลือกตาของเธอปิดลงโดยไม่รู้ตัว แต่ภาพที่เห็นในมโนสำนึกกลับชัดเจนยิ่งกว่าครั้งไหน... มันไม่ใช่ภาพ แต่เป็น ความรู้สึก

   เธอรู้สึกถึงแนวชายฝั่งของลองไอส์แลนด์ที่อยู่ห่างออกไป... รู้สึกถึงกระแสน้ำอุ่นกัลฟ์สตรีมที่ไหลเวียนอยู่ไกลออกไปหลายร้อยไมล์... รู้สึกถึงความเย็นเยียบของร่องลึกก้นสมุทรมาเรียนาที่อยู่อีกฟากของโลก ราวกับว่าแผนที่ของมหาสมุทรทั้งหมดได้ถูกกางออกและประทับลงในจิตวิญญาณของเธอ

   เธอรู้ตำแหน่งของตัวเอง... รู้ตำแหน่งของแอตแลนตา... รู้ตำแหน่งของลอนดอน... ทุกที่ที่เคยไป ทุกที่ที่ผืนน้ำสัมผัสถึง... ตอนนี้มันอยู่ในหัวของเธอทั้งหมด

   และในขณะที่จิตใจของเธอกำลังท่องไปทั่วโลก... พลังงานนั้นก็ได้ไหลผ่านร่างกายของเธอลงสู่ปลายนิ้วที่ยังคงสัมผัสกับรูปปั้น

   ฟู่...

   หยดน้ำในแก้วที่เอียนวางทิ้งไว้บนโต๊ะข้างโซฟาค่อยๆ สั่นไหว ก่อนที่มันจะลอยตัวสูงขึ้นจากแก้วอย่างนุ่มนวล ไม่สั่นคลอน ไม่แตกซ่านเหมือนครั้งที่เธอพยายามฝึกกับเจโรม ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป... มันไม่ได้ถูก "บังคับ" แต่กำลัง "ตอบสนอง"

   มวลน้ำก่อตัวเป็นทรงกลมที่สมบูรณ์แบบ ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศราวกับไข่มุกแห่งท้องทะเล

   "พี่ริปลีย์... เมื่อกี้..."

   เสียงเรียกที่สั่นเทาของเอียนดึงสติของเธอกลับมาสู่ความเป็นจริง ภาพมหาสมุทรในหัวเลือนหายไป เสียงคลื่นกลับไปอยู่ไกลดังเดิม

   ทรงกลมน้ำที่ลอยอยู่กลางอากาศค่อยๆ คลายตัวและหยดกลับลงสู่แก้วใบเดิมอย่างนุ่มนวลจนแทบไม่มีเสียง

   ริปลี่ย์ดึงมือออกจากรูปปั้นช้าๆ เธอก้มลงมองฝ่ามือของตัวเอง... แล้วเงยหน้าขึ้นมองรูปสลักหินอ่อนของผู้เป็นบิดา รอยยิ้มบางๆ ที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและความเข้าใจได้ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ

   นี่เธอได้พลังอีกแล้วใช่ไหม ?

   “ไม่มีอะไรเอียน แค่เรื่องปกติของเด็กทะเลที่พ่อเพิ่งจะให้ของเล่นใหม่น่ะ”

   ริปลีย์เดินออกมาจากรูปปั้นของเทพโพไซดอนก่อนจะเดินไปลูบหัวเอียนอีกรอบเพื่อปลอบใจเขาว่าทั้งหมดนั้นเป็ฯพลังของเธอไม่ใช่ใครอื่นให้ต้องกังวลใจ เอียนพยักหน้ารับทราบว่าเรื่องเหล่านี้คงจะต้องเกิดขึ้นกับเขาในสักวันเป้นแน่

   “แล้วผมจะเป็นแบบนี้ไหม?”

   “เป็นสิ ไว้นายฝึกไปเรื่อย ๆ ลองไปไฮไฟฟ์กับรูปปั้นโพไซดอนดูเผื่อจะมีอะไรน่าสนใจเกิดขึ้นน่ะนะ”

   “ริปลีย์ ๆ เธอเดินได้แล้วหรอ ?”

   เสียงของร็อกซาน่าดังขึ้นเมื่อเธอกลับมายังห้องโถงกลางแถวโซฟาซึ่งเป็นจุดที่คนภายนอกเดินเข้ามาในเคบินจะเจอที่แรก ริปลีย์เดินไปหาพี่สาวของเธอทันทีที่เห็นร่างเล็ก ๆ วัยห้าขวบของเจ้าหล่อน

   “เดินได้แล้วสิ ก่อนหน้านี้สำออยทั้งนั้—โอ้ย !”

   “นังตัวดีแกทำสำออยให้ฉันเป็นห่วงหรอกหรอ ?!”

   มือเล็ก ๆ ฟาดผัวะเข้าเต็มรักที่แขนต้นแขนบาง แม้จะเป็นแรงเด็กน้อย แต่ว่าเวลาเด็กน้อยตีแรง ๆ มันก็เจ็บเหมือนกันนะ ริปลีย์ที่ร้องออกมาทำท่าทางเหมือนกับเจ็บเนื้อเจ็บตัวเกินกว่าความเป็นจริงนัก

   “โอ้ย ร็อกซี่ เธอตีฉันจนช้ำไปหมดแล้ว”

   “ตีทีเดียวเหอะ !”

   “เอ่อ ทั้งสองไม่ตีกันนะครับ”

   ภาพตรงหน้าของเอียนตอนนี้คือภาพของเด็กห้าขวบกำลังเท้าเอวใส่หญิงอายุสิบเจ็ดที่นอนโอดโอยแบบปลอม ๆ ที่พื้นห้องโถง เป็นอะไรที่ชวนงุงงและเหม่อลอยเอามาก ๆ หากว่าเขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าที่อายุห้าขวบมันมาจากฝีมือของฮีบี้น่ะ—

   “ภาพลักษณ์ฉันหายหมดแล้วอ่ะร็อกซี่”

   “หล่อนไม่มีอยู่แล้วย่ะ อย่ามาพูด”

   สุดท้ายแล้วริปลีย์ก็เลือกจะชวนร็อกซาน่าไปเดินเล่นข้างนอก ปล่อยให้เอียนได้นั่งเล่นในหอพักต่อไปในเช้าวันอังคารแสนสงบ

เปิดใช้งานเอฟเฟค

การปฏิสัมพันธ์กับ [TGC-07] ร็อกซาน่า ออตาเวีย
การพูดคุย +7 ความสนิทสนม

การปฏิสัมพันธ์กับ [TGC-05] เอียน มาร์โลว์
การพูดคุย +7 ความสนิทสนม

ปลดพลัง ควบคุมน้ำ และ เข็มทิศมหาสมุทร ใช้แต้มตื่นรู้ 13

@God