[บ้านใหญ่] สถานพยาบาลประจำค่าย

Nanette · โพสต์ 2024-5-17 23:30:02

Nanette Leblanc

สถานพยาบาลประจำค่าย

นาแนตต์เดินตามไครอนมาหยุดอยู่หน้าสถานพยาบาลประจำค่าย ทันทีที่เห็นคนเจ็บ พยาบาลสาวซึ่งอยู่แถว ๆ นั้นก็กุลีกุจอพานาแนตต์มานั่งยังเตียงที่ว่างอยู่ ก่อนจะขอไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล

ผู้อำนวยการค่ายเดินมาหยุดอยู่หน้าเด็กสาวไม่ไกลจากเตียงนัก พลางส่งยิ้มให้เธออย่างใจดี ด้วยเขารู้ดีว่าเวลาค่ายฮาล์ฟบลัดมีเด็กใหม่ทีไร มันก็หมายความว่าเด็กคนนั้นต้องผ่านเรื่องที่ชวนให้ตกใจ กลัว หรือตื่นตระหนกเช่นเดียวกัน

“มาจ้ะ”

พยาบาลสาวกลับมาพร้อมอุปกรณ์ทำแผล ซึ่งมันไม่เหมือนกับที่ใช้กันทั่วไป นาแนตต์มองไปยังไครอนราวกับขอความคิดเห็น ไม่แน่ใจว่าสิ่งนี้จะช่วยแผลถลอกของเธอได้แน่เหรอ แต่ไครอนก็เพียงพยักหน้ารับให้รอดู

“จริงสิ จริงด้วย หนูต้องโทรหาคุณพ่อ” เพราะอารามตกใจและต้องวิ่งหนีอสุรกาย ทำให้นาแนตต์ลืมคนที่อยู่ฝรั่งเศสไปเสียสนิท เด็กสาวจับรอบตัวของตัวเองก็พบว่าโทรศัพท์มือถือนั้นอยู่ในกระเป๋าถือที่อยู่ในกระเป๋าเดินทางอีกที และกระเป๋าเดินทางตอนนี้มันคงนอนแอ้งแม้งอยู่ตรงไหนซักที่นอกค่าย ถ้าเกิดคีชาไม่เอามาให้อย่างที่ว่านะ เธอจะตายไปหยิกให้ถึงที่เลย

“โทรศัพท์ธรรมดาจะใช้งานในบริเวณค่ายนี้ไม่ได้หรอกนะ จริง ๆ ก็โทรออกได้แต่เขาจะฟังเธอไม่รู้เรื่อง หากอยากติดต่อกับคนนอกค่าย ต้องไปใช้โทรศัพท์ที่อินเตอร์เน็ตคาเฟ่ของบ้านเฮอร์มีสน่ะ”

ไครอนอธิบายข้อมูลใหม่ให้เธอ ซึ่งมันทำให้นาแนตต์ไม่สบายใจสักนิด

“แล้วแบบนี้หนูจะเล่นโซเชี่ยลได้มั้ยคะ ดูยูทูปด้วย”

ไครอนส่ายหน้า “ถ้าอยากใช้อินเตอร์เน็ตก็ต้องไปใช้ของบ้านเฮอร์มีสเหมือนกัน”

นาแนตต์ไหล่ตก เด็กสาวยู่หน้า ดูเหมือนค่ายฮาล์ฟบลัดนี่จะไม่ได้ดั่งใจอะไรซักอย่างเลย

“เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อยจ้ะ”

ใช้เวลาไม่นานแผลถลอกและรอยเลือดบางส่วนบนร่างกายของเด็กสาวก็หายไปราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นาแนตต์ยิ้มกว้างที่ผิวสวย ๆ ของเธอจะไม่เป็นแผลเป็น เสียงใสกล่าวขอบคุณพยาบาลประจำสถานพยาบาลค่าย ก่อนจะกระโดดลงจากเตียงเพื่อไปยังบ้านเฮอร์มีสกับไครอนต่อ

bettyleg

Denista · โพสต์ 2024-12-8 11:20:59

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

บนเตียงห้องพยาบาลที่เงียบสงบ กลิ่นยา เสียงฝีเท้า และการพลิกตัวของผู้คนที่บาดเจ็บลอยเข้าสู่ประสาทสัมผัสของหนึ่งในทายาทสายเลือดอะโฟรไดท์ที่บาดเจ็บจากการออกไปทำภารกิจชั่วคราว เปลือกตาของเนเรซ่าขยับช้า ๆ เธอรู้สึกตัวมาได้ระยะหนึ่งแล้วแต่ยังไม่ต้องการที่จะตื่น มันน่าเบื่อมากที่ไม่ว่าจะตื่นมาตอนไหนก็ยังเจอแต่แสงอาทิตย์ บางทีการหลับฝันแบบนี้ไปตลอดกาลก็อาจจะเป็นเรื่องดี

แต่นั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

เสียงถอนหายใจยาวเหยียดดังมาจากเตียงของธิดาอะโฟรไดท์เรียกให้ผู้ดูแลประจำห้องพยาบาลหันมาให้ความสนใจ “ รู้สึกตัวแล้วเหรอจ๊ะ ” นางพยาบาลแสนสวยเดินมาพร้อมรอยยิ้มประหนึ่งนางฟ้า เนเรซ่าไม่คุ้นหน้าเธอ.. เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่รู้จักหน้าตาของคนในบ้านอะโฟรไดท์ ดังนั้นสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าย่อมเป็นคนของเคบินอื่น

ที่หน้าตาดี.. มีความสามารถในการรักษา

“ อา.. ”

ธิดาอะพอลโล่สินะ ความคิดของเนเรซ่าเลื่อนลอยไปถึงคนที่เป็นพ่อของพวกเขา ชายรูปงามกับท่าทางมั่นใจในตัวเอง ‘ ฉันไม่แปลกใจที่ในหลาย ๆ ตำนานเขาเป็นคนที่โดดเด่นแต่ก็อาภัพ ’ เนเรซ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะสับสนกับความคิดของตัวเองแต่เป็นเพราะความประหลาดใจที่ความเจ็บปวดหายไปราวกับไม่เคยมี

“ วิเศษเลย.. ”

“ ใช่ไหมล่ะ ”

พยาบาลสาวยกยิ้มอย่างใจเย็น เธอนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วยพร้อมกับอธิบายเพิ่มเติม “ ตอนนี้เธอไม่มีแผลบนตัวแล้ว แม้แต่รอยแผลเป็นก็ไม่มี ” เพื่อตรวจสอบว่าเธอไม่เป็นไร บุตรสาวอะพอลโล่ขยับเข้ามาจับแขนของเธอยกเคลื่อนไปมา “ ปวดตรงไหนอยู่ไหม? ”

“ ไม่ค่ะ ” เนเรซ่าส่ายหัว เธอหลุบตาลงมองตักของตัวเอง มุมปากยกขึ้นอย่างมีเสน่ห์ “ ขอบคุณมากนะคะ ”

“ มันเป็นหน้าที่ของฉัน ” เธอคนนั้นพยักหน้าก่อนจะถอดถุงมือออก “ตอนไทสันพาเธอเข้ามาฉันตกใจมาก ญี่ปุ่นไม่ใช่เขตที่อสูรกายออกอาละวาดในตอนนี้ แต่บนตัวเธอกลับมีร่องรอยของมันเต็มไปหมด ”

“ อ๋อ.. ฉันเจอก็อบลิน ตัวอะไรสักอย่างที่คล้ายทานูกิ แล้วก็เจอคิตสึเนะน่ะค่ะ ”

“ ตัวอะไรสักอย่างที่คล้ายทานูกิ? ฉันเชื่อว่านั่นคงเป็นบาเกะดานูกิที่โด่งดังในเกาะญี่ปุ่น ” อามินให้คำแนะนำรุ่นน้องเกี่ยวกับสายพันธุ์ของอสูรกายที่เจออย่างสุภาพ เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นจากที่นั่งข้างเตียงก่อนจะพูดว่า “ ถ้าอยากพักที่นี่อีกสักระยะก็ได้ ร่างกายเธอเสี่ยงต่อการเป็นไข้อยู่เหมือนกัน เดี๋ยวพี่ไปหยิบยามาให้ พักตรงนี้ไปก่อนนะ ”

ไม่มีจังหวะให้ปฏิเสธด้วยซ้ำ คิมอามินคนนั้นพูดจบก็หันหลังเดินไป ทิ้งให้เนเรซ่าได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ และเอนหลังลงกับเตียงอีกครั้งอย่างเหม่อ

รักษาตัว - 5 ดรักม่า | โอนแล้ว

Denista · โพสต์ 2024-12-8 12:27:46

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ขณะที่เนเรซ่ากำลังนั่งเตะขารอให้ผู้ดูแลคนสวยนำยากลับมาให้ พรหมลิขิต(?)ก็นำพาคน ๆ หนึ่งให้กลับมาเจอในแบบที่เธอไม่คิดว่าจะเจอ “ เนเรซ่า? ” เสียงของชายอีกคนที่เหมือนจะคุ้นเคยแต่ก็ไม่ได้ยินมานานมากแล้วทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง

“ .. โอ้ ”

เป็นเวลาหลายเดือนแล้วหลังจากที่เธอหักอกเขา คิ้วของเนเรซ่าขมวดเข้าหากัน ‘ เจโรม ’ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้ากังวลและไม่เชื่อ “ คุณบาดเจ็บเหรอ? ” ไอดอลหนุ่มก้าวเท้าเข้ามายืนข้างเตียงอย่างรวดเร็ว เขาย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับเธอ สายตาของเขากวาดมองผ่านผ้าพันแผลที่ยังไม่ถูกแกะออกสลับกับรอยยับยู่ยี่บนเตียงที่บอกให้รู้ว่าเธอพักที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว

“ คุณไปทำอะไรมา เด็กในค่ายไม่สมควรบาดเจ็บไวขนาดนี้.. ” เพื่อไม่ให้เขาแสดงออกเหมือนลูกหมาสติแตกไปมากกว่านี้ นิ้วชี้ของเนเรซ่ายกขึ้น เธอยื่นมือไปใกล้หน้าเขาเชิงว่าให้เงียบ ดวงตาของบุตรแห่งท้องทะเลช้อนมองเธอด้วยความไม่เข้าใจแต่ก่อนที่จะได้คิดไปถึงสิ่งอื่น ก้านนิ้วของเนเรซ่าก็ถือวิสาสะเกี่ยวปอยผมของเขามาม้วนเล่นจนเจ้าของเส้นผมชะงักค้าง

“ ผมนายยาวขึ้น ”

“ อ อืม ”

นัยน์ตาสีมูนสโตนที่ลึกลับและซับซ้อนส่องประกายอย่างขบขัน “ ก็ดี ฉันชอบนะ ”

เสมือนว่าความร้อนพุ่งทะยานมาหลอมรวมบนใบหน้าของไอดอลขวัญใจสาว ๆ เจโรมกระแอมเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าเพื่อให้ผมของเขาหลุดออกจากนิ้วของเธอ เนเรซ่าเห็นการกระทำที่พยายามหลบเลี่ยงของเขาก็หัวเราะเบา ๆ ‘ เดินเข้ามาก่อนแท้ ๆ .. เจอแค่นี้ยังรับไม่ไหว เขาไม่น่าจะเป็นคนที่เหมาะกับฉันหรอก ’ ธิดาแห่งอะโฟรไดท์เอนแผ่นหลังลงกับเตียงผู้ป่วย เปลือกตาของเธอปิดลงเพื่อหลบหนีจากแสงสว่างแต่ริมฝีปากกลับขยับเพื่อสนทนา

“ กลับมาแล้วเหรอ ”

“ ใช่ ”

เธอไม่ได้ลืมตาขึ้นมองเขา ไม่ได้ขยับเขยื้อนแต่ก็แค่ถาม “ กลับมาทำอะไร ” มันเป็นคำถามละลาบละล้วง เธอรู้ แต่เนเรซ่าก็มีสิทธิจะถามในฐานะคนที่สามารถแสร้งทำเป็นว่าไม่อยากเจอเขามากที่สุด ซึ่งครั้งนี้ไม่ได้มีเสียงทุ้มตอบกลับอย่างรวดเร็วเหมือนเคย เขาใช้เวลาพิจารณานานกว่าที่เธอคิดเอาไว้ ทั้งสัมผัสได้ถึงสายตาที่ลังเลใจของเขาด้วย

“ ผม.. ผมกลับมาให้คำแนะนำเรื่องการปรับตัวกับรัตติกาลที่หายไป ”

“ เข้าใจแล้ว ”

สาวสวยจากเคบินที่สิบลืมตาพร้อมกับดันแผ่นหลังขึ้นจากเตียง เธอปัดเส้นผมของตัวเองมาพาดไหล่ข้างหนึ่งขณะที่หย่อนขาลงจากเตียงผู้ป่วย “ งั้นก็ขอให้สนุก มีเด็กหลายคนสติแตกกับเรื่องนี้ ” มือของเธอตบลงเบา ๆ ที่ไหล่ของเขา เนเรซ่ารู้ตัวว่าเธอกำลังทำอะไร.. ประคองผู้ชายคนหนึ่งไว้ในมือแล้วเอียงมือไปมาให้เขาไขว่เขว้ นั่นคือสิ่งที่เธอทำได้ และทำได้ดีมาเสมอ บางทีมันคงจะเป็นการดีแล้วที่เจโรมไม่ได้เลือกพูดว่ากลับมาเพื่อ ‘ เธอ ’ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น เนเรซ่าคงตัดสินใจลงมือทำสิ่งที่เลวร้ายกว่านี้มาก

“ ฉันยังมีธุระให้ต้องไปทำ ” ดวงตาของสาวจิ้งจอกจากบ้านแห่งความรักเหลือบไปมองอามิน ผู้ดูแลคนสวยที่แอบฟัง เธอหันกลับไปมองเจโรมด้วยปลายหางตา คำพูดคำจาฟังดูแล้วมีความห่างเหินระดับหนึ่งที่ทำให้เขาใจหวิว “ ฉันไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันอีกจนกว่าจะพ้นปีใหม่ ”

“ ขอให้โชคดี ปาร์ค ” เมื่อพูดจบ ที่ปรึกษาประจำเคบินที่สิบก้มหัวลงขอบคุณผู้ดูแลประจำห้องพยาบาล เธอรับยาแก้ไขมาถือไว้ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

+7 ความสัมพันธ์กับเจโรม : จากสกิลหอมเย้ายวน (ไม่ต้องก็ได้ สงสาร)

Eloise · โพสต์ 2024-12-29 00:48:10

วันที่ 22 ธันวาคม 2024

เวลา 01.00 น.

เอโลอิสลืมตาขึ้นมาในสถานพยาบาลของค่ายฮาล์ฟบลัด กลิ่นสมุนไพรและยารักษาโชยแตะจมูก กลิ่นสะอาดพวกนี้จะว่าชินก็ชินอยู่เพราะแม่ของเธอก็ทำงานที่โรงพยาบาล เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาเลื่อนลอย บรรยากาศรอบตัวช่างไม่คุ้นเคย เตียงคนเจ็บถูกจัดเรียงรายเป็นแถวยาวมีเพียงม่านกั้นซึ่งไม่ได้ถูกใช้ปิดเลยด้วยซ้ำ เอโลอิสชำเลืองมองไปที่เตียงอื่น ๆ ข้างเธอ บนเตียงเหล่านั้นมีผู้บาดเจ็บมากมาย สภาพแตกต่างกันไป บางคนมีเพียงรอยถลอก บางคนมีผ้าพันแผลพันไว้ทั่วตัว

"คุณเอโลอิสฟื้นแล้วเหรอขอรับ!" เสียงที่คุ้นเคยทำให้เธอต้องลดสายตาลงมอง ดูเหมือนว่าเคอร์ติสยืนอยู่บนอกของเธอ ปีกเล็ก ๆ ของมันขยับไปมาเหมือนกำลังดีใจ

"ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่..." เธอถามออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา

"คุณอามินบอกว่าคุณเอโลอิสอ่อนเพลียจากการสู้ศึกอย่างหนัก ร่างกายรับไม่ไหวก็เลยสลบไปขอรับ แต่ไม่ต้องห่วง แผลของคุณเอโลอิสคุณอามินจัดการให้แล้วขอรับ!"

ยังไม่ทันที่เอโลอิสจะพูดอะไรต่อ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นที่ปลายเตียง ก่อนจะปรากฏร่างของชายหนุ่มที่เชื้อสายอินเดียร่างบึกบึนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา พี่สุมิตร พี่ชายเพียงคนเดียวที่ไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อที่โอลิมปัสรีบตรงมายังสถานพยาบาลทันทีที่ได้ยินว่าเธอได้รับบาดเจ็บ

"นี่เอโลอิสไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?" เขาถามพร้อมชูสามนิ้วตรงหน้าเธอ "เธอเห็นมือกี่นิ้ว?"

“หกนิ้ว…” เอโลอิสตอบ

“โธ่ ไม่นะ! สมองของน้องสาวฉันไปหมดแล้ว พี่จะไปหาคุณอามินให้มาตรวจอาการเธอ” ยังไม่ทันที่พี่สุมิตรจะได้เดินไปเอโลอิสก็รีบคว้าแขนพี่ชายเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยวสิ พี่สุมิตรฉันล้อเล่นน่า สามนิ้ว…ไม่ต้องห่วงน้องสาวพี่นะแข็งแรงจะตาย” ไม่พูดเปล่าเอโลอิสยังทำท่าเบ่งกล้ามโชว์พี่ชายด้วยเพื่อให้เขาสบายใจ

“เฮ้อ…ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ” สุมิตรถอนหายใจอย่างโล่งออก

“ว่าแต่…” เหมือนเอโลอิสจะมีคำถามที่สงสัย สีหน้าเธอดูเหมือนมีบางอย่างค้างคาอยู่ในใจ

“อะไรเหรอ?” สุมิตรถาม

“เอลลิส…เขาเป็นยังไงบ้าง ตอนที่ต่อสู้ฉันจำได้ลาง ๆ ว่าโลกิทำร้ายเขา”

คำถามนั้นทำให้บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปทันที สุมิตรชะงักไปครู่หนึ่ง ขณะที่เคอร์ติสที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ก็กระพือปีกเบา ๆ ก่อนหันมามองหน้าสุมิตร ทั้งสองไม่มีใครพูดอะไร แต่ใบหน้าของพวกเขาก็แทบจะบอกทุกอย่างแล้ว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอึดอัดและความลังเลบางอย่างมันทำให้เอโลอิสพอจะเริ่มเดาได้

ลางสังหรณ์แปลก ๆ ทำให้เธอไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ตรงนี้ได้อีกต่อไป เอโลอิสตัดสินใจใช้มือดันตัวเองขึ้นจากเตียงคนไข้แม้ว่าร่างกายจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ ก่อนที่เธอจะเดินแบบเดี้ยง ๆ ด้วยความเร็วเท่าที่ขาจะพาไปได้เพื่อไปยังกองไฟเฮสเทีย

“เดี๋ยวเอโลอิสเธอยังไม่หายดีนะ!” เสียงสุมิตรตะโกนไล่หลัง

ณ จุดนี้เอโลอิสคงไม่สนอะไรแล้วในหัวของเธอมีเพียงว่าอยากจะไปถึงบริเวณกองไฟให้เร็วที่สุดเพื่อหาคำตอบในสิ่งที่เธอสงสัย ในใจก็พยายามคิดเข้าข้างตัวเองขอให้ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เธอกำลังคิดกังวลอยู่ด้วยเถิด…

ชำระค่ารักษาพยาบาล 5 ดรักม่า

Mackenzie · โพสต์ 2025-1-18 00:11:53

76. teammates

-08.01.25 / 03:02PM.-

หลังจากค้นหาปลายทางที่ต้องไปและวิธีเดินทางแบบคร่าว ๆ แล้ว แมคเคนซีก็ออกจากบ้านเฮอร์มีสมาที่สถานพยาบาลของค่ายต่อ เขาควรเริ่มจัดกระเป๋าเสียที จะได้ไม่ต้องรีบร้อนเมื่อใกล้ถึงวันเดินทาง

“อ้าว แมคเคนซี สวัสดีจ้ะ ไม่พบกันซะนานเลย”

เสียงใส ๆ ของคิม มินอา หัวหน้าสถานพยาบาลดังขึ้นเมื่อเห็นแมคเคนซีเดินเข้าประตูมา

“สวัสดีครับคุณคิม ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง งานยุ่งไหม”

เดมิก็อดหนุ่มทักทายธิดาแห่งอพอลโล เกือบจะพูดว่า “วันนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมนะครับ” ไปแล้วเมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสดั่งดวงอาทิตย์ของเธอ แต่ก็ถูกใบหน้าหล่อคมเข้มของหนุ่มละตินบ้านโพไซดอนผู้เป็นคนรักลอยเข้าหัวมาดึงสติเอาไว้ก่อน

“ถ้าเทียบกับช่วงสิ้นปีแล้ว ตอนนี้ถือว่าไม่ยุ่งเลยจ้ะ…”

เธอพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไป ซึ่งแมคเคนซีก็รู้ดีว่าเพราะอะไร ทั้งคู่จึงได้เพียงแต่ส่งยิ้มให้กันบาง ๆ อย่างเข้าอกเข้าใจ เมื่อสงครามวันเหมายัน ในขณะที่เขาและเดมิก็อดคนอื่น ๆ ออกไปสู้รบกับฝูงมอนสเตอร์ที่มาบุกค่าย อีกกลุ่มที่ยุ่งไม่แพ้กันก็คือฝ่ายแพทย์และพยาบาลที่ต้องคอยวิ่งวุ่นปฐมพยาบาลและรักษาผู้ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ที่มีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่หลังสงครามสิ้นสุดลง เขาก็ยังเห็นหญิงสาวและหน่วยแพทย์พยาบาลคนอื่น ๆ คอยทำหน้าที่แข็งขันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ซึ่งแมคเคนซีนึกขอบคุณคนกลุ่มนี้อยู่ในใจที่มีส่วนเป็นกำลังสำคัญช่วยไม่ให้ค่ายฮาล์ฟบลัดต้องเกิดความสูญเสียไปมากกว่านี้

“พอเข้าปีใหม่มหาวิทยาลัยที่นิวโรมก็เปิดภาคเรียนแล้ว หลายคนต้องไปอยู่หอจนกว่าจะปิดเทอมช่วงเดือนพฤษภาเลย…ว่าแต่วันนี้เธอมาที่นี่ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าจ๊ะ”

คำว่ามหาวิทยาลัยเรียกความสนใจจากแมคเคนซีได้นิดหน่อย แต่ก็จำเป็นต้องตอบคำถามหญิงสาวก่อน

“เปล่าครับ ผมแค่จะมารับอาหารเทพสำหรับไปทำภารกิจเท่านั้นเอง”

“เอ๊ะ ไปทำภารกิจ เธอไปรับคำพยากรณ์จากคุณเรเชลมาเหรอ ลำบากแย่เลย ถ้าอย่างนั้นต้องเตรียมตัวดี ๆ นะ มาทางนี้สิ ฉันจะไปเอาอาหารเทพให้”

คิม มินอามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าแมคเคนซีจะไปทำภารกิจเดินทาง จากนั้นเธอก็นำเขาไปยังห้องหัตถการที่ถูกแบ่งส่วนออกมาจากห้องพยาบาลรวมขนาดใหญ่

“ที่นี่แหละจ้ะ รอแป๊บนึงนะ อ้าว หมอคีธ อยู่นี่เอง มีคนไข้เหรอ ขอเข้าไปเอาอาหารเทพหน่อยนะจ๊ะ”

หัวหน้าหน่วยพยาบาลหันมาบอกบุตรแห่งเฮคาทีก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนอยู่ในห้อง

“อืมฮึ ตามสบายคุณคิม ฉันแค่ทำแผลให้คุณซูนิดหน่อย เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

เสียงนุ่มนวลฟังรื่นหูของคนในห้องทำเอาแมคเคนซีถึงกับต้องแอบชะโงกหน้าเข้าไปดูเล็กน้อย ภายในห้องหัตถการนอกจากคุณคิมที่เพิ่งเข้าไปแล้วก็ยังมีผู้หญิงอยู่อีกสองคน คนนึงเป็นหญิงสาวผมประบ่ากำลังพันแผลตรงช่วงต้นแขนให้กับหญิงสาวร่างเล็กกว่าที่มีผมยาวสลวยถึงกลางหลัง

"ได้แผลมาอีกแล้วเหรอ คราวนี้ไปโดนอะไรมาจ๊ะรูบี้"

คิม มินอาถามพลางเดินมาดูแผลของรูบี้ที่ถูกพันไว้เรียบร้อย

“แค่พลาดพลั้งตอนฝึกวิทยายุทธนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอก ไปทำภารกิจอีกแล้วเหรอ ช่วงนี้มีคนออกนอกค่ายเยอะจัง”

เสียงของผู้ได้ชื่อว่าเป็นคนป่วยดังเจื้อยแจ้ว แผ่นหลังบอบบางเหยียดตรงดูสง่า เหมือนเธอจะไม่ได้สนใจบาดแผลตรงต้นแขนสักเท่าไหร่

“นั่นเหรอ คนที่จะไปทำภารกิจ…”

หางตาของผู้เป็นแพทย์ปรายมองมาทางนี้พอดีราวกับรับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเขามานาน หากทำเป็นเมินเฉยก็ดูจะเสียมารยาท แมคเคนซีจึงก้าวเข้ามาพ้นบานประตูเพียงเล็กน้อย

“ครับ ผมเอง แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น อยู่บ้านหลังที่ยี่สิบ ยินดีที่ได้รู้จัก”

หลังจากแนะนำตัวแล้วก็ยิ้มบางให้สองสาวงามและอีกหนึ่งสาวเท่ที่หันมามองเขาเป็นตาเดียว ให้ตายสิ ถึงเขาจะเคยทำงานในสถานที่อโคจร ได้ชื่อว่าเป็น ‘บาร์เทนเดอร์ใหม่สุดหล่อ’ ที่แต่ละคืนต้องพบเจอลูกค้าเทสดีมีฐานะมากหน้าหลายตาก็ตาม แต่นั่นก็ผ่านมาได้เกือบปีแล้วตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ตอนนี้เขาเริ่มไม่ชินเอาเสียเลยเมื่อตกเป็นเป้าสายตาเช่นนี้

“แนะนำตัวซะเต็มยศ ยินดีที่ได้รู้จักคุณลินคอล์น เฟลิจิตัส คีธ อยู่บ้านฮีบี้ แต่อยู่สถานพยาบาลบ่อยกว่า”

คุณหมอจากบ้านฮีบี้ยกมือป้องปากหลุดขำออกมาเบา ๆ ดวงตาสีเข้มเจือแววเอ็นดูปนขบขัน เหมือนเธอจะดูออกว่าชายหนุ่มคนเดียวในที่นี้กำลังเกร็งอยู่

“ฉันรูบี้ ซู ลูกสาวท่านพ่อแอรีส ยินดีที่ได้รู้จัก”

หญิงสาวร่างเล็กธิดาเทพแห่งสงครามผงกศีรษะให้เพียงเล็กน้อย แม้ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มประดับอยู่เหมือนคนอื่นแต่ก็งดงามในแบบฉบับของตนเอง

“บ้านหมายเลขยี่สิบ…เทพีเฮคาทีใช่ไหม จูลี่น้อยอาการเป็นยังไงบ้าง เมื่อตอนเกิดสงครามที่คุณควินท์พามาส่ง อาการหอบของเขาไม่ค่อยดีเลย ตอนนี้ทำอะไรที่หนัก ๆ หรือเปล่า”

เหมือนว่าคีธจะนึกถึงน้องชายคนเล็กของบ้านแมคเคนซีขึ้นมาได้จึงรัวคำถามใส่ด้วยความห่วงใย

“สุขภาพดีขึ้นมากแล้วครับ ตอนนี้ก็สนุกกับการฝึกปรุงยาอยู่ ขอบคุณคุณเฟลิจิตัสที่ช่วยดูแลจูลี่ให้นะครับ”

เหมือนจะจำได้ว่าตอนที่ทำความสะอาดบ้านด้วยกัน จูลี่เคยเล่าให้เขากับซิลเวอร์ฟังว่าตอนอยู่สถานพยาบาลมีคุณหมอใจดีคนหนึ่งคอยดูแลอยู่…หรือว่าจะเป็นคุณหมอคนนี้กันนะ

“แข็งแรงขึ้นก็ดีแล้ว ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย เรียกแค่หมอคีธก็พอ แล้วก็ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นหรอก คนกันเองทั้งนั้น”

คีธโบกมือไปมาอย่างไม่ใส่ใจด้วยท่าทางสบาย ๆ

“แต่คุณยังเรียกผมว่าคุณลินคอล์นเลย“

”อ้อ…ฉันเรียกนามสกุลคนไข้จนติดปากแล้ว ให้เรียกชื่อมันเลยไม่ชิน อย่าเพิ่งขยับเยอะสิคุณซู ฉันเพิ่งทำแผลให้เองนะ”

พูดจบคุณหมอก็ส่งยิ้มให้อีกครั้ง แล้วหันไปดูความเรียบร้อยของผ้าพันแผลให้รูบี้ที่กำลังลองขยับยกแขนขึ้นลงต่อ

“นี่จ้ะแมคเคนซี ว่าแต่เธอจะไปทำภารกิจที่ไหนเหรอ”

คิม มินอานำอาหารเทพที่หยิบออกมาจากตู้เก็บของส่งให้แมคเคนซีก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ขอบคุณครับ เมืองเยลโลวไนฟ์ที่แคนาดาครับ ถ้าผมตีความคำพยากรณ์ไม่ผิดนะ”

บอกพลางรับอาหารเทพจากหัวหน้าสถานพยาบาลมาถือไว้ อย่างนึงมีหน้าตาคล้ายช็อกโกแลตบาร์ ส่วนอีกอัน…คลับคล้ายคลับคลาว่าดีนจะเคยใช้มันรักษาเขาที่บาดเจ็บสาหัสตอนไปทำภารกิจที่ปารีสด้วยกัน

“เชื่อในสัญชาติญาณของตนเองเถอะ นอกจากน้องชายโง่ของฉันก็ไม่มีใครโง่ไปกว่านี้แล้ว”

รูบี้กอดอกพูด ดูท่าคงจะนึกถึงน้องชายโง่ที่ว่าขึ้นมา เธอจึงอมยิ้มน้อย ๆ

“ถ้าไม่ผิดพลาดก็คงดี ดูเหมือนว่าผมต้องแข่งกับเวลา น้องของผมถูกองค์กรลับจับตัวไป เขาจะถูกกลายพันธุ์ให้เป็นลาเมียในคืนเดือนมืดก่อนฤดูใบไม้ผลิ…ผมต้องรีบหาเพื่อนร่วมทีมแล้วไปช่วยเขา”

หลังจากพูดเนื้อหาของภารกิจแบบคร่าว ๆ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ

“พวกคนชั่วช้าสมควรตาย ฉันขอร่วมเดินทางไปด้วยได้หรือไม่”

รูบี้ผลุนผลันลุกพรวดขึ้นทันที ดวงตาเรียวรีทรงอัลมอนด์มองแมคเคนซีด้วยสีหน้าจริงจังจนยากจะปฏิเสธ

“ก็..ก็ได้อยู่หรอก แต่แผลที่แขน—-”

“บาดแผลแค่นี้ยังห่างไกลหัวใจนัก ชีวิตคนสำคัญยิ่งกว่า ฉันผ่านการเดินทางมาแล้วมากมาย รับรองว่าเด็กคนนั้นจะปลอดภัย”

“ให้รูบี้ไปช่วยเถอะจ้ะ เห็นแบบนี้แต่เก่งมากนะ ไปทำภารกิจสำเร็จมาหลายที่แล้ว ต้องช่วยเธอได้มากแน่ ๆ”

คิม มินอาช่วยพูดเสริมให้อีกคน เมื่อมองมาที่รูบี้แล้วจนถึงตอนนี้เธอก็ยังจ้องเขาตาไม่กระพริบ ในเมื่อมีคนฝีมือดีเต็มใจจะช่วยแล้ว หากไม่ยอมรับน้ำใจก็ดูจะเสียมารยาทเกินไป

“ตกลง ถ้างั้นก็ขาดอีกแค่คนเดียวแล้ว”

เหมือนความหวังเริ่มถูกเติมเต็ม ตอนนี้ทีมทำภารกิจของแมคเคนซีเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

“ช่วงนี้เด็ก ๆ ไปเรียนกันหมด คงไม่ค่อยมีใครอยู่ค่าย หมอคีธก็ว่างน่ะสิ สนใจไปทำภารกิจหน่อยไหมจ๊ะ”

หัวหน้าหน่วยพยาบาลหันมาชวนคีธที่กำลังใส่หูฟังแล้วหยิบมือถือมาเปิดพอดแคส เมื่อถูกทักเธอจึงโคลงศีรษะเล็กน้อย

“อืม…คนที่ถูกจับไปเป็นเด็กด้วย ฉันคงอยู่เฉยไม่ได้ ดูท่าคงถึงเวลาเอาเสื้อดาวน์มาปัดฝุ่นแล้วสิ”

“งั้นก็แปลว่าทีมผมครบคนแล้วงั้นเหรอ”

เหมือนจะยังงุนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าอยู่ คล้ายยังไม่อยากเชื่อว่าตอนนี้เขารวบรวมสมาชิกไปทำภารกิจครบแล้ว

“ใช่จ้ะ”

“ใช่”

“อืมมมมฮึ~”

เสียงของทั้งสามสาวดังขึ้นพร้อมกันเป็นการยืนยันในสิ่งที่แมคเคนซีสงสัย

“อ..เอ่อ ขอบคุณทุกคนมากครับ เดี๋ยวผมจะไปลงชื่อให้ แล้วเรามานัดคุยรายละเอียดการเดินทางกันอีกที”

พอบอกแบบนั้น เพื่อนร่วมทีมทั้งสองที่เพิ่งรู้จักกันเป็นวันแรกก็พยักหน้ารับ

“อย่าลืมเตรียมเสื้อกันหนาวหนา ๆ ไปนะจ๊ะ ตรงนั้นเข้าเขตขั้วโลกเหนือแล้ว อากาศคงหนาวมากเลยล่ะ”

คิม มินอาเตือนพร้อมรอยยิ้ม หลังจากนัดแนะวันคุยรายละเอียดเรื่องการเดินทางและการทำภารกิจกับรูบี้และคีธแล้ว หัวหน้าหน่วยพยาบาลสาวก็เดินมาส่งแมคเคนซีที่หน้าประตูสถานพยาบาล

"ขอบคุณคุณคิมมากนะครับที่ช่วยหาสมาชิกให้ ตอนนี้ไม่ค่อยมีคนอยู่ที่ค่ายเลย ดีนเองก็ติดภารกิจด้วย ซิลเวอร์ก็ไปทำธุระของทางบ้าน ผมเลยยังคิดไม่ตกว่าจะชวนใครดี"

เดมิก็อดกล่าวขอบคุณอีกครั้ง ด้วยความที่เป็นมนุษย์อินโทรเวิร์ท แม้จะมาอยู่ค่ายได้เกือบปีแต่เขาก็ยังไม่ค่อยรู้จักใครมากนัก เมื่อถึงช่วงเวลาแบบนี้จึงค่อนข้างลำบากไม่น้อย

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ทุกคนที่นี่เต็มใจช่วยเหลือกันทั้งนั้นแหละ ขอให้ทำภารกิจสำเร็จและเดินทางกลับมาอย่างปลอดภัยนะ"

ธิดาแห่งอพอลโลกล่าวอวยพรพร้อมรอยยิ้ม ทั้งสองคนสนทนากันอีกเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน

สรุปสถานการณ์

-รูบี้ ซู และ เฟลิจิตัส คีธ ตอบรับเข้าร่วมภารกิจ

-รับอาหารเทพ

Dean · โพสต์ 2025-5-15 07:25:46

328

รับยาวิเศษ

(TUE) 13/05/2025 เวลา 16.00 น.

หลังจากรับคำปรึกษาและกรอกแบบฟอร์มสำหรับภารกิจเดินทางแล้ว ดีนรู้ได้ทันทีว่าสิ่งต่อไปที่เขาจะต้องทำคืออะไร.. นั่นก็คือการมารับเสบียงอาหารเทพหรือน้ำทิพย์จากศูนย์พยาบาลประจำค่ายฮาล์ฟบลัด

“สวัสดี ผมมาขอรับยาวิเศษสำหรับการไปทำภารกิจเดินทางครับ”

“เชิญกรอกแบบฟอร์มการเบิกจ่ายทางนี้ค่ะ”

นางพยาบาลคนสวยยื่นแบบฟอร์มให้ดีนกรอก นี่จึงเป็นอีกครั้งของวันที่ชายหนุ่มต้องกรอกชื่ออันยาวเหยียดจนเมื่อยมือของตัวเองลงไป จากนั้นก็ไปนั่งรอให้เจ้าหน้าที่ศูนย์พยาบาลจัดการเตรียมยาให้

บรรยากาศของห้องพยาบาลยังคงเหมือนเดิม ทุกอย่างมีสีขาวสะอาดตา ครั้งล่าสุดที่ดีนมาคือตัดแว่นสายตาซึ่งตอนนี้เขาก็ได้รับมันมาเรียบร้อยแล้วและสวมใส่อยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลา

“สวัสดีคุณนีล มาที่ห้องพยาบาลหวังว่าจะไม่ได้เจ็บป่วยตรงไหนนะ หรือว่าแว่นที่ตัดไปมีปัญหาหรือเปล่า?”

เสียงทักของหญิงสาวโทนเสียงเท่ดังมาจากอีกด้าน เธอคือ ‘เฟลิจิตัส คีธ’ ธิดาแห่งฮีบี้ หนึ่งในแพทย์หญิงของศูนย์พยาบาลค่ายฮาล์ฟบลัดที่ดูแลโรคเกี่ยวกับเด็ก เธอคือเพื่อนร่วมภารกิจของแมคเคนซีเมื่อหลายเดือนก่อน

ดีนโบกมือพร้อมกับส่งเสียงทัก แอบรู้สึกผิดเป็นบ้าเลยที่เคยหึงแมคเคนซีจากเธอและรูบี้เพราะไปทำภารกิจกับแฟนหนุ่มของเขา

“ฮาย คุณหมอ เปล่าหรอกผมสบายกายดีแต่ไม่ค่อยสบายใจเท่าไร พอดีว่าจู่ ๆ ภารกิจเดินทางก็เด้งใส่หน้าน่ะครับ” บุตรแห่งโพไซดอนยิ้มแหยตอบ

“โอ้…” หมอคีธอุทานเพียงสั้น ๆ จากนั้นจึงเดินลิ่วมาหาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ยาวข้าง ๆ ต่อมาบทสนทนาจากความห่วงใยและอยากใส่ใจจึงเกิดขึ้น “ภารกิจเดินทางเหรอคะ คราวนี้คุณต้องเดินทางไปไหน?”

“ต้องไปที่นิวเจอร์ซีย์ก่อนน่ะครับ จากนั้นก็ไปนู่นเลย.. เอกวาดอร์”

“โอ้โห ไกลนะนั่น แถมยังเดินทางลำบากอีกต่างหาก” เฟลิจิตัสกุมคางพลางนึกเส้นทางว่าเอกวาดอร์อยู่ส่วนไหนของอเมริกาใต้

“พอตัวเลยล่ะ”

“แล้วมีเพื่อนร่วมภารกิจหรือยังคะ?” คุณหมอถาม แต่จากท่าทางของดีนแล้วเธออ่านออกได้ไม่ยากเลยว่าชวนใครไป

“ยังไม่ได้ชวนครับ แต่มัดมือชกไปแล้ว ลงชื่อไปแล้วด้วยไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ผมหมายถึงแมคซี่น่ะ งวดนี้จะไม่ยอมคลาดจากเขาอีกเด็ดขาด”

“ว่าแล้วเชียว” หญิงสาวหัวเราะน้อย ๆ “แล้วอีกคนล่ะ… พอจะเล่าเกี่ยวกับคำทำนายได้ไหมคะ?”

“ได้สิ ไม่ใช่ความลับอะไรอยู่แล้ว อีกไม่เกินห้านาทีผมว่าเดี๋ยวคงมีข่าวลือเรื่องคำทำนายว่อนไปทั่วค่าย” บุตรแห่งโพไซดอนยักไหล่ จากนั้นเริ่มเล่า “ต้องไปช่วยชาร์ล็อตน้องสาวของแมคซี่ที่นิวเจอร์ซีย์น่ะครับ ตอนออกจากค่ายก็เลยต้องไปกันแค่สองคน ภารกิจนี้เกี่ยวกับเจ้าตัวร้ายที่ชื่อว่า ‘อะพอลลีออน’ จะถูกเหล่าสาวกไซคลอปส์ปลุกพลังขึ้นมาทำลายล้างโลกตามวิวรณ์… น่ากลัวเป็นบ้าเลยใช่ไหมล่ะครับ”

“คุณชาร์ล็อต…” หมอคนสวยทำหน้านึกอยู่เล็กน้อยก่อนจะนึกออก “อ้อ หมายถึงคุณลิเลี่ยน ฉันจำเธอได้แล้ว เห็นว่าเมื่อปีที่แล้วเธอออกไปทำภารกิจมานี่คะแต่ไม่ได้ข่าวการกลับมาของกลุ่มนั้นเลย หรือว่า… อย่าบอกนะว่านี่คือภารกิจช่วยเหลือน่ะ”

“คุณเดาได้ถูกเผง!” ดีนดีดนิ้ว ทว่าหลังจากนั้นสีหน้าและน้ำเสียงของเขาก็เจื่อนลง “จากคำทำนายบอกว่าคนหนึ่งตาย อีกคนจมลงสู่บ่อให้การลืมเลือนอะไรสักอย่าง มีแต่คนเดียวที่รอดและรอวันตายคือชาร์ล็อต ผมไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลยจริง ๆ”

“....” คีธนิ่งเงียบไปนิดนึงก่อนจะวางมือลบบนบ่าหนาแล้วบีบเบา ๆ “คุณนีล คุณลินคอล์น แล้วก็คุณลิเลี่ยนต้องปลอดภัยค่ะ ฉันเชื่ออย่างนั้น พวกคุณถือเป็นกลุ่มคนมีฝีมือที่หาตัวจับยากนะ”

“โธ่ ฝีมือดีหาตัวจับยากอะไรกันครับ ผมน่ะสุดจะกาก รอดมาได้เพราะดวงดีล้วน ๆ”

ดีนไม่ได้ถ่อมตน เขาไม่เคยถ่อมตัว แต่กับเรื่องการต่อสู้น่ะ ใช้ดวงไปแล้วมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นคือเรื่องจริง

“แต่ว่าคุณโค่นคราเคนได้ไม่ใช่เหรอคะ? มีเดมิก็อดไม่กี่คนที่ทำแบบนั้นได้หรอกนะ”

“อะไรนะ!?” ดีนหลุดโวยออกมาทันทีเมื่อรู้ว่ามีคนนอกกลุ่มโพไซดอนรู้เรื่องนี้ด้วย เขาเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำเสียงดังเกินไปจึงลดน้ำเสียงลงมาเป็นแทบกระซิบ “คุณหมอไปรู้เรื่องนี้มาจากไหนน่ะ อย่าบอกนะว่าแมคซี่ก็รู้เรื่องนี้ด้วยแล้ว… ตายล่ะ!”

“หืมมมม?” เฟลิจิตัสเลิกคิ้วสูง แรกเริ่มไม่เข้าใจ แต่ด้วยความฉลาดเฉลียวก็พอจะจับต้นชนปลายได้จากอาการล่กเหมือนทำความลับแตกของคนตรงหน้า “ฉันได้ยินลูกก๊อบลินของน้องชายที่บ้านเล่าให้เขาฟังน่ะค่ะ เห็นว่าได้เพื่อนใหม่ชื่อวูล์ฟเฟียหรืออะไรนี่แหล่ะ เด็กพวกนั้นชอบไปเล่นกันแถวคอกม้ากันบ่อย ๆ แต่เหมือนลูกก๊อบลินตัวนั้นถูกเลี้ยงโดยเพกาซัสก็เลยพูดภาษาคนไม่ได้… พูดได้แต่ภาษาก๊อบลินกับร้องฮรี้ ๆ”

“โธ่เอ๊ย เจ้าไข่ผำเองสินะ”

ถึงกับต้องยกมือขึ้นกุมขมับ เขาขอให้พี่น้องปิดเรื่องถูกคราเคนชนเรือจนต้องนอนโรงพยาบาลแอตแลนติสแรมเดือน แต่กลับลืมบอกสัตว์เลี้ยงของตัวเอง ว่าห้ามให้สัตว์เลี้ยงของเธอเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้สัตว์เลี้ยงของใครฟัง

ก็หวังว่าคนเก็บตัวอย่างแมคเคนซีจะไม่ไปได้ยินข่าวลือเรื่องนี้จากที่ไหนเข้า

“อย่าบอกนะว่าคุณไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณลินคอล์นน่ะ?”

“ก็… ไม่ได้บอก ใครจะกล้าบอกล่ะครับว่าถึงชนะแต่ก็ถูกคราเคนรัดจนเกือบตาย”

“หืมมมม?” เฟลิจิตัสขึ้นเสียงสูงอีกครั้ง เพราะความจริงจากปากเจ้าตัวไม่เหมือนสารที่เธอได้รับฟังมา คุณหมอสาวจึงหัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนว่าความลับเรื่องเฉียดตายของคุณจะยังไม่ถูกเปิดเผยนะคะ เพราะที่ฉันฟังมาคะน้าไม่ได้พูดแบบนั้น วูล์ฟเฟียน่าจะเล่าวีรกรรมยกยอความกล้าหาญของคุณมากกว่าน่ะค่ะ”

“อ๊ะ.. งั้นเหรอ งี้เป็นผมเองสิที่หลุดปากออกมาเอง” บุตรแห่งโพไซดอนเปลี่ยนจากกุมหัวมาเป็นลูบท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ

“ถ้าคุณไม่อยากให้คนอื่นรู้ฉันจะเก็บเป็นความลับให้ก็ได้ค่ะ” ธิดาฮีบี้ยกนิ้วขึ้นจุ๊ปาก “แต่การเป็นคนรักที่ดีต่อกันควรจะไว้ใจซึ่งกันและกัน แล้วก็เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตของตัวเองไม่ว่าทุกข์หรือสุขในทุกช่วงเวลาให้กันฟังนะคะ แน่นอนว่าคนรักอาจจะเป็นห่วงหรือไม่สบายใจ แต่ฉันคิดว่าเขามีสิทธิ์ที่จะได้รู้เรื่องราวของคุณด้วยค่ะ อีกอย่างคุณนีลคงรู้สึกไม่ดีใช่ไหมคะ หากว่าคุณลินคอล์นเต็มไปด้วยความลับที่ปิดบังเอาไว้น่ะ”

“อุก.. เถียงไม่ออกเลยแฮะ” ดวงตาสีเปลือกไม้เสมองไปทางอื่น ก็เรื่องที่ปิดบังแฟนหนุ่มน่ะมีแค่เรื่องเฉียดตายจากคราเคนเสียที่ไหน แล้วเมื่อลองคิดตามก็คงไม่โอเคจริง ๆ นั่นแหล่ะ ถ้าหากแมคเคนซีมีเรื่องปิดบังเขาไว้... “เอาไว้.. ถ้าผมมีความมกล้ามากพอจะเล่าทุกอย่างให้เขาฟังแล้วกัน”

“นั่นก็แล้วแต่คุณนา~” หมอคีธหรี่ตาลงพร้อมกับยิ้มออกมา

“คุณหมอคีธคะ ผลเลือดของคนไข้ออกมาแล้วค่ะ” เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่พยาบาลผู้ช่วยเรียกตัวหมอสาวพอดี ช่วงเวลาแห่งการเม้ามอยจึงน่าจะหยุดอยู่เพียงเท่านี้

“หมดเวลาอู้งานของฉันแล้วสิ เดี๋ยวขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ ส่วนเรื่องภารกิจก็ขอให้โชคดีมีชัยกันทุกคนนะ”

เฟลิจิตัสค้อมศีรษะให้ก่อนจะเดินเข้าห้องตรวจไป ส่วนดีนก็ได้แต่โบกมือลาพร้อมกับยิ้มเจื่อน ๆ ส่งเธอ แต่เพียงไม่นานทางห้องยาก็ประกาศเรียกชื่อ

“คุณดีนคะ ยาที่ขอไว้ได้แล้วค่ะ”

“ครับ ขอบคุณมากนะ”

ร่างสูงลุกขึ้นไปรับยารักษาแผลระดับเทพ ไม่รู้ว่าพยาบาลจัดตัวไหนให้มาแต่แน่นอนว่าเป็นของดีร้อยเปอร์เซ็น ด้วยการตอบแทนชายหนุ่มจึงบริจาคดรักม่าเป็นค่าบำรุงรักษาจำนวนหนึ่ง

ขอรับน้ำทิพย์หรืออาหารเทพ (รับแทนสมาชิกคนอื่น)
บริจาคเงินค่าบำรุงรักษาศูนย์พยาบาล 20 ดรักม่า

Lucas · โพสต์ 2025-6-1 09:50:30

รักษาตัวและยืนยันสถานะ

ลูคัสไม่เคยไปค่ายที่ไหนไกลกว่าสกอตแลนด์ กลาสโกลว์ เมืองที่มีมนต์เสน่ห์สำหรับเขามาก เขาหลงไหลเมืองนี้ไม่ต่างจากสนทนากับผู้หญิงที่เขานัดทานข้าวเย็นเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ละครั้งมีความหมายสำหรับเขามาก นี่เป็นครั้งแรกและตลอดชีวิตที่ต้องพำนักสถานที่ที่แม่ให้มาอยู่เพื่อความปลอดภัย โชคดีที่เหลือล็อคเก็ตไม่หายไปกับสายน้ำ

โทมัสไม่ชอบไม่ชอบใจกับประสบการณ์การเดินทางครั้งนี้ เช่นเดียวกับลูคัสที่กำลังหงุดหงิดกับเสื้อผ้าเปียกชื้นของตัวเอง เข้าไม่ชอบใจความไม่สบายตัวของตัวเอง อากาศร้อน ลมไม่ค่อยพัดผ่านมา ยิ่งทำให้หงุดหงิดง่าย ไม่รู้ว่าชะตากรรมของพวกลูกเรือสินค้าเป็นอย่างไร

แซเทอร์หนุ่มหันมามองพวกเขาเป็นระยะตลอดเส้นทางที่ไปค่ายพยาบาล แทบไม่พูดอะไรออกมาเลย เขาคิดว่าแซเทอร์หนุ่มกลัวอาการไม่สบอารมณ์ของโทมัสที่พร้อมระเบิดใส่ใครก็ตามที่เข้ามาหา ค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นป่า เนินเขา และชายหาด มันเหมือนค่ายพักร้อนทั่วไป แต่ที่เขาสังเกตเห็นได้ชัดคือไม่ว่าจะเป็นแซเทอร์หรือคนที่ผ่านมา พวกเขามักหลีกเลี่ยงไม่ยอมคุย พยายามเดินให้ห่างจากตัวเขามากที่สุด

"ไม่ต้องแปลกใจหรอก ลุค บุตรหรือธิดาของพ่อเธอไม่เป็นที่ต้อนรับของลูกๆคณะเทพโอลิมปัส" โทมัสหันมาตอบพลางยิ้มให้กับเขา อย่างน้อยก็ในความคิดของเขา "พวกเธอมักโดดเดี่ยวเสมอ ทำใจไว้บ้างเถอะ" โทมัสตบไหล่เป็นการให้กำลังใจ

"อย่าบอกนะว่านายเป็นลูกฮาเดสอีกคน" แซเทอร์หนุ่มหันมาพูดด้วยความประหลาด "ไม่ใช่หรอกใช่ไหม?" เขายังถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

"เขาจะเป็นลูกฮาเดสหรือไม่ มันก็ไม่ใช่ธุระของแก เจ้าแซเทอร์จอมสงสัย"

โทมัสแยกเขี้ยวใส่พลางลูบหนวดเคราเปียกชื้นของตัวเองด้วยความหงุดหงิดปนรำคาญ

"ก็ได้ ก็ได้ ฉันไม่สงสัยแล้วก็ได้" แซเทอร์หนุ่มทำท่ายกมือสองข้างยอมแพ้

เมื่อการต่อปากต่อคำจบลง พวกเขาทั้งสามคนเดินมาถึงค่ายพยาบาลของค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ ลูคัสเห็นว่ามีกลุ่มวัยรุ่นสวมชุดคล้ายบุรุษพยาบาลกำลังเดินเข้า-ออกสถานพยาบาล บางคนในที่นี้อายุอ่อนกว่าลุคหลายปี แซเทอร์หนุ่มพาพวกเขามายังเตียงว่างสองเตียงใกล้กัน

"พวกนายพักผ่อนอยู่ที่นี่ก่อนให้คุณสาวแสนสวยตรวจพวกนายอย่างละเอียด ส่วนฉันจะไปตามไครอนให้มาหาพวกนาย"แซเทอร์หนุ่มพูดจบ ไม่รอช้าเดินไปสนทนากับพยาบาลแล้วก็รีบเดินออกจากสถานพยาบาล

พวกเขานอนลงบนเตียงพักผ่อนหลังจากพบเจอเหตุการ์หนักหนาสาหัส ลุคหันไปเห็นว่าโทมัสนอนหลับทันทีที่หัวถึงหมอน แต่เขามองบนเพดานมีความรู้สึกข่มตานอนหลับไม่หลับ มันอาจจะเพราะสถานที่ไม่คุ้นเคยและเพิ่งมาถึงสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยสำหรับตัวเขาเอง

"มีมนุษย์ครึ่งเทพป่วยอีกแล้วเหรอ" เสียงของสดใสของพยาบาลดังขึ้น "แต่เจคแจ้งว่าเป็นสมาชิกใหม่เพิ่งมาถึงค่าย" เธอเดินมาตรงเตียงของลุคกับโทมัส และมีคนติดตามมาด้วยสองคน

"สวัสดีมนุษย์ครึ่งเทพหน้าใหม่ ฉันคิม อามิน บุตรีของเทพอะพอลโล ฉันเป็นหมอประจำค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้" คุณหมอมีหน้ายิ้มแย้มและชี้ให้พยาบาลคนหนึ่งไปที่เตียงของโทมัสที่อยู่ถัดไป "โทมัสไปรับเธอมาเหรอเนี่ย แล้วพวกเธอบาดเจ็บจากการเดินทางตรงไหนบ้างไหม?หรือมีอาการข้างเคียงบ้างไหม?" เธอสวมเริ่มใช้สายตาประเมินอาการเบื้องต้นของลุค

"ผมลูคัส แฮร์ริสัน "ลุคทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง "พวกเราเพิ่งเดินมาจากอังกฤษ มีอาการขวัญผวาจากการเดินทางนิดหน่อยครับ"

"แน่นอนว่าฉันต้องรู้จักแซเทอร์มาดเซอร์คนนั้น เขาชอบไปรับตัวมนุษย์ครึ่งเทพของสามมหาเทพเสมอ" หมอคิมใช้ไฟฉายขนาดเล็กพกพาตรวจดูตาทั้งสองข้าง วัดชีพจรตรงข้อมือขวา "ไม่มีส่วนไหนบาดเจ็บหรือได้รับผลกระทบอะไร ส่วนอาการขวัญผวาอาจต้องใช้เวลา กว่าจะฟื้นตัว คิดไว่าไม่นานคงกลับมาเป็นปรกติ" หมอคิมประเมินอาการป่วยเห็นว่าไม่มีสิ่งใดเดินไปตรวจโทมัสแบบเดียวกับที่ตรวจกับลุค

ไม่นานแซเทอร์ที่ชื่อว่าเจคเดินเคียงข้างมากับคนครึ่งมาคนหนึ่งอายุน่าจะมากกว่าโทมัส เขาดูเป็นคนนิ่ง สุขุม ใจเย็น จากสายตาการประเมินของลูคัส เขาทักทายหมอผู้หญิงเสร็จ ค่อยเดินมาหาลูคัสกับโทมัส

"การเดินทางเป็นยังไงบ้าง โทมัส ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม"

คนครึ่งม้าถามโทมัสที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ พลางกันมาทางลูคัส

"ถ้าไม่นับการเจอคลื่นสูง 30 เมตรในมหาสมุทร พายุเฮอร์เคน และปลาโครงกระดูกที่มาพาค่าย ที่เหลือก็ไม่มีปัญหาอะไร"

โทมัสรายงานการเดินทางด้วยท่าทางกวนประสาท มันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขากลับมาเป็นปรกติแล้ว

"สวัสดี หนุ่มน้อย ฉันชื่อไครอน เป็นผู้อำนวยการค่ายแห่งนี้ และเป็นเซนทอร์ เผื่อเธอจะไม่รู้จัก"

ไครอนยิ้มกว้างยื่นมือมาจับมือลูคัส เขย่ามือสามครั้ง ค่อยดึงกลับไป

" ผมลูคัส แฮร์ริสันครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณไครอน"

ลุคแสดงความเป็นมิตรและมารยาทด้วยการยิ้ม เพราะไม่ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันที่ได้มาเห็นอะไรที่คนภายนอกเรียกว่าตำนานที่ไม่มีอยู่จริง มีเพียงแค่ในนิยายเท่านั้น

"ฉันขอแสดงความดีใจและต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ ปลาโครงกระดูกที่โทมัสเล่ามา นั่นคงเป็นพ่อของเธอส่งมาช่วยเหลือและพามาที่ค่ายเลยสินะ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นเหล่าเทพโอลิมปัสช่วยเหลือมนุษย์ครึ่งเทพ" ไครอนพูดด้วยความแปลกใจนิดหน่อย คาดไม่ถึงว่าการมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดจะมีเทพช่วยเหลือลูกๆของพวกเขาด้วย "เพื่อเป็นการต้อนรับการมาถึงค่ายของเธอ ฉันมีเสื้อชาวค่ายฮาล์ฟบลัดให้กับเธอ ถือเป็นการมาถึงค่ายและเป็นชาวค่ายแล้ว" ไครอนยื่นเสื้อชาวค่ายฮาล์ฟบลัดมาให้ลูคัส มันเป็นเสื้อแบบเดียวกันกับที่ลูคัสเห็นระหว่างทางมาสถานพยาบาล

ระหว่างการสนทนากันในสถานพยาบาลและกล่าวการต้อนรับสมาชิกใหม่ของค่ายฮาล์ฟบลัด พลัดมีแสงเรืองรองปรากฎเหนือศีรษะของลูคัส มันเป็นหมวกใบหนึ่งมีกลิ่นอายความมืด เย็นยะเยือก แผ่ออกมา เรืองรองกว่าแสงไฟในสถานพยาบาล จนพยาบาลและหมอคิมต่างต้องเดินมาดู โดยรักษาระยะห่างพอสมควร

"คิดไว้แล้วว่าต้องใช่ ทันทีที่โทมัสพูดถึงปลาโครงกระดูก เธอเป็นบุตรของฮาเดส นับว่าหายากทีเดียว" ไครอนสบตากับโทมัส และหันมาดูสัญลักษณ์เหนือศีรษะของลุค "สัญลักษณ์หมวกล่องหนของฮาเดส ลุค พ่อของเธอได้รับรองเธอเป็นบุตรของเขาแล้ว ลุค บุตรแห่งฮาเดส มันเป็นการยืนโดยสมบูรณ์แล้ว"

ไม่นานแสงสว่างเรืองรอง เจิดจ้า ของหมวกล่องหนเหนือศีรษะของลูคัสได้หายไป ทันทีที่ไครอนได้กล่าวการรับรองบุตรของฮาเดสเสร็จสิ้น ทำให้เขาอดนึกถึงคำพูดของโทมัสไม่ได้ว่า คนในค่ายฮาล์ฟบลัดไม่ค่อยต้อนรันหรืออยากเข้าใกล้ลูกๆของฮาเดส แต่ความคุ้นเคยกับการอยู่คนเดียวมานาน จึงไม่ค่อยแปลกใจกับเรื่องพวกนี้

"เมื่อกี้คุณไครอน คุณพูดถึงหมวกล่องหนของฮาเดส หมวกล่องหนคืออะไรครับ"

ลูคัสสงสัยเกี่ยวกับหมวกล่องหนมาก ไม่เคยได้ยินหรืออ่านผ่านมาก่อน มันอาจจะเพราะเขาไม่ได้สนใจมันด้วยเหรือเปล่า

"สัญลักษณ์หมวกล่องหนของฮาเดสที่ปรากฎเหนือศีรษะของเธอเมื่อซักครู่นี้ มันคือสมบัติหรือาวุธประจำกายของฮาเดส บางครั้งเรียกมันว่า หมวกแห่งความมืด มันสามารถทำให้ผู้สวมใส่หมวกใบนี้ล่องหน หายตัวได้ในความมืด และมันยังสามารถควบคุมความืดได้ ตามประวัติหมวกใบนี้ถูกสร้างขึ้นโดยไซคลอปป์ มันมอบให้กับฮาเดสในการต่อสู้ในสงคามไททัน" ไครอนอธิบายและขยายความของสัญลักษณ์หมวกล่องหนให้ลูคัสและทุกคนได้รับทราบโดยย่อ "เอาล่ะ ฉันจะพาเธอไปบ้านพักของพ่อเธอ โทมัสไปด้วยกันสิ "

ไครอนโบกมือให้ทั้งคู่ลุกขึ้นจากเตียงคนไข้ ทุกคนในค่ายรู้แล้วว่าสมาชิกใหม่ของค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นบุตรของฮาเดส เพิ่งได้รับการรับรอง ไครอนเดินนำพวกเขาสองคนออกจากสถานพยาบาลมุ่งหน้าสู่บ้านพักของฮาเดสที่ได้จัดสร้างไว้บุตรหรือธิดาได้พำนักอาศัยที่ค่ายฮาล์ฟบลัด ค่ายฤดูร้อนแห่งนี้

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			ลงทะเบียน

[บ้านใหญ่] สถานพยาบาลประจำค่าย

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

ดูบอร์ด