[กระท่อมที่ 19] Lounge

Cabin Tyche's Lounge

 Cabin Tyche's  Lounge

โถงแห่งความเงียบงัน ซ่อนตัวจากโลกภายนอกด้วย ผนังไม้สลับโทนเข้มอ่อนถูกรังสรรค์เป็นลวดลายเรขาคณิตสไตล์โมเดิร์นทันสมัย พื้นหินอ่อนเย็นตัดกับเฟอร์นิเจอร์โทนอบอุ่น—เบาะนั่งสีครีมนวล โซฟาหนังเนื้อเนียน โต๊ะไม้โอ๊คขัดมัน และแจกันขนาดใหญ่ที่บรรจุดอกไม้แห้งโปรยกลิ่นวินเทจจางๆ ลอยอยู่ในอากาศแสนสงบ ทุกอย่างในห้องนี้ส่งเสียงเบาๆ ว่า อยู่กับปัจจุบัน แต่ไม่ลืมมองหาความหมายของอนาคต ไฟสีทองส้มจากโคมสร้างมิติอันนุ่มนวล—ไม่ใช่แค่ส่องสว่างแต่เหมือนโอบกอด เป็นสถานที่ที่เหมาะจะพูดคุยกับเพื่อนเก่า

หรือแม้กระทั่งกับตัวตนในอนาคตของเราเอง

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 11:20 AM

ภารกิจที่ยาวนานและน่าปวดหัวได้สิ้นสุดลง, ทิ้งไว้เพียงความเหนื่อยล้าที่กัดกินลึกไปถึงกระดูกและความพึงพอใจที่ได้ปิดฉากมันลงได้สำเร็จ ใครจะไปคาดคิดว่าการกลับมาค่ายในครั้งนี้, เขาจะต้องหอบของพะรุงพะรังกลับมาด้วยราวกับเป็นคนบ้าหอบฟาง—กล่องสมาร์ทโฟนเครื่องใหม่, หมวกเกราะของบุตรแห่งโลกิ, และสินสงครามในกระเป๋าเป้—สมบัติที่ได้มาอย่างยากลำบากเหล่านี้ทำให้ทุกย่างก้าวของเขาหนักอึ้งกว่าปกติ

เมื่อเขาเปิดประตูเคบินหมายเลขสิบเก้าเข้าไป, ความเงียบและไอเย็นที่คุ้นเคยก็โอบล้อมกาย, เป็นการต้อนรับที่เขาโหยหา แต่แล้ว, เขาก็หยุดชะงัก

มีคนอยู่ในโถงหลัก

หญิงสาวหนึ่งยืนหันหลังให้อยู่ใจกลางห้อง, เธอกำลังพิจารณาการตบแต่งภายในของเคบิน เรือนผมสีทองคำอร่ามของเธอสะท้อนแสงสีทองอ่อนจางของยามเช้าที่ไม่มีวันสิ้นสุดจนดูเหมือนจะเรืองแสงได้ในตัวเอง, และอาภรณ์ที่ดูเรียบง่ายของเธอกลับดูเหมือนมีเวทมนต์แฝงอยู่

คงจะเป็นพี่น้องต่างแม่คนใหม่ที่เพิ่งถูกอ้างสิทธิ์กระมัง…ดาชิคิดในใจ, ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เขาตั้งท่าจะเดินผ่านหล่อนไปอย่างเงียบๆ, มุ่งหน้าไปยังห้องนอนของตัวเองเพื่อทิ้งสมบัติทั้งหมดนี้ลงบนเตียง

แต่แล้ว, เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น, หยุดทุกการกระทำของเขาลงในทันที

"เจ้าทำได้ดีมาก…แอ็กเซล"

มันคือน้ำเสียงที่ทั้งหวานล้ำและก้องกังวานราวกับเสียงเหรียญทองที่ตกกระทบกันในห้องโถงที่เงียบสงัด เป็นเสียงเดียวกับที่เขาได้ยินกระซิบในโถงบูชา

ร่างของบุตรแห่งไทคีแข็งทื่อไปในทันที ข้าวของในอ้อมแขน…ทั้งหมดดูเหมือนจะหนักอึ้งขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล, ถ่วงให้ขาของเขาติดอยู่กับพื้น

สตรีผมทองหันกลับมา, และในที่สุด, เขาก็ได้เห็นใบหน้าของหล่อน—ใบหน้าที่เขาเคยเห็นเพียงแค่ในรูปสลักหินอ่อนที่เย็นเฉียบ, แต่บัดนี้กลับมีชีวิต, มีเลือดเนื้อ, และกำลังแย้มยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่ทั้งงดงามและคาดเดาไม่ได้, เป็นรอยยิ้มของเทพีแห่งโชคชะตาที่กำลังพึงพอใจกับผลงานของแชมเปี้ยนคนโปรด

เครื่องจักรที่ทำงานด้วยตรรกะและสติปัญญาในหัวของเขา…พลันหยุดชะงักลงอย่างสมบูรณ์ ภาพของผู้หญิงคนนี้ทับซ้อนกับรูปสลักที่เขาเคยไปนั่งปรับทุกข์และต่อว่ามาตลอดหลายสัปดาห์ ทุกคำพูด, ทุกการทดลอง, ทุกการกระทำที่เขาเคยทำ…มันไม่ได้ถูกส่งไปในความว่างเปล่า

แต่กลับถูกรับฟังโดยผู้หญิงคนนี้มาโดยตลอด

เขาไม่เคยคิด…ไม่เคยคาดหวัง…ว่าจะได้เจอตัวเป็นๆ ในเร็ววันนี้

"ความเป็นอยู่ของเจ้า…คงจะวุ่นวายน่าดูสินะ" หล่อนเอ่ยถาม น้ำเสียงยังคงความขบขันไว้อย่างไม่ปิดบัง สนุกกับปฏิกิริยาที่หาได้ยากของบุตรชายที่ปกติจะเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

บุตรแห่งโชคชะตาพยายามจะเอ่ยคำใดคำหนึ่งออกมา, แต่ริมฝีปากของเขากลับแห้งผาก, และคำพูดที่เคยถูกเรียบเรียงไว้อย่างดีในหัวก็พลันหายไปจนหมดสิ้น เขารู้สึกเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่ากำลังทำอะไรผิด, เหมือนผู้เล่นที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าเจ้าของคาสิโนเฝ้ามองเขามาตลอดทั้งเกม

เขาทำได้เพียงแค่ยืนนิ่ง อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก และในที่สุด…คำพูดคำเดียวที่เขาเค้นออกมาได้ก็คือสรรพนามที่สุภาพแต่กลับสร้างระยะห่างที่ไกลสุดขอบฟ้า

"…คุณ”

รอยยิ้มที่มุมปากของเทพีแห่งโชคชะตากว้างขึ้นเมื่อเห็นปฏิกิริยาที่หาได้ยากนั้น หล่อนหัวเราะในลำคอเบาๆ เป็นเสียงหัวเราะที่ฟังดูเหมือนเสียงกระดิ่งลมที่ทำจากทองคำ

"โอ้...ดูเหมือนว่าเจ้าจะสับสนและมีเรื่องมากมายที่จะพูดสินะ" หล่อนกล่าว, น้ำเสียงยังคงความขบขันไว้อย่างไม่ปิดบัง "แต่ถ้ายังเรียบเรียงไม่ได้ในตอนนี้ก็ไม่เป็นไร"

"นี่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกัน…เอาไว้ครั้งหน้าเมื่อเจ้าพร้อมกว่านี้ก็ได้"

ไทคีเหลือบมองไปยังข้าวของที่บุตรชายของหล่อนกำลังกอดไว้แน่นในอ้อมแขน—สมาร์ทโฟน, หมวกเกราะ, และกระเป๋าเป้ที่ดูหนักอึ้ง "แต่ก่อนอื่น…ดูเหมือนว่าเจ้าจะต้องการที่เก็บ 'สมบัติ' พวกนี้ดีๆ เสียก่อนนะ"

"ข้าทำห้องเก็บสมบัติให้ดีกว่า...ถือเป็นของรับขวัญ..." หล่อนกล่าว "เจ้าจะได้ไม่ต้องคอยหอบอะไรไปมาเหมือนคนบ้าอีก"

สมองของบุตรแห่งโชคชะตาที่เคยหยุดทำงานไปเริ่มกลับมาประมวลผลอีกครั้ง, แต่มันก็ยังคงช้าและติดขัด เขามองหน้าของสตรีผู้เป็นมารดา, คำพูดมากมายที่เขาเคยอยากจะพูด…บัดนี้กลับหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงคำขอบคุณที่แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ

"...ขอบคุณครับ"

ไทคีพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเคลื่อนตัวเข้ามาหาเขาอย่างนุ่มนวล

ร่างสูงของดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดยังคงแข็งทื่อ ไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย ขณะที่อ้อมแขนที่ดูบอบบางแต่กลับแฝงไว้ด้วยอำนาจที่มองไม่เห็นของเทพีแห่งโชคชะตาโอบรอบตัวเขาอย่างแผ่วเบา มันไม่ใช่การกอดที่อบอุ่น แต่เป็นการสัมผัสที่ทั้งใกล้ชิดและห่างเหินในเวลาเดียวกัน เป็นการแสดงความเป็นเจ้าของที่ไร้คำพูด

"สิ่งที่เจ้าต้องทำนับจากนี้มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น" หล่อนกระซิบข้างหูของเขา, น้ำเสียงหวานล้ำของหล่อนส่งตรงเข้าไปในจิตวิญญาณที่กำลังสับสนวุ่นวาย

"จงถวายสินสงครามจากอสูรกายเจ็ดตนมา…แล้วทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางเอง"

สิ้นคำพูดนั้น, ร่างของหล่อนก็ไม่ได้หายวับไป, แต่กลับค่อยๆ โปร่งแสงและสลายกลายเป็นละอองแสงสีทองอร่าม, เหมือนกับฝุ่นผงของอสูรกายที่เขาเพิ่งจะปราบมา, แล้วจางหายไปกับอากาศที่เย็นเฉียบ, ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมจางๆ

Build Storage 1/2

Heroes: +25 ความโปรดปราน

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ: +15 ความโปรดปราน

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

01.08.2025 | 05:40 PM

สนธยานิรันดร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างไม่ได้มีความหมายใดๆ เป็นพิเศษ ในเคบินหมายเลขสิบเก้า, โลกของบุตรแห่งโชคชะตาได้หดแคบลงเหลือเพียงแค่โต๊ะทำงานไม้สีเข้มและพิธีกรรมที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี มันคือความสงบที่ถูกสร้างขึ้น, คือการเตรียมความพร้อมที่เป็นทั้งวินัยและศิลปะ

ภารกิจจัดงานเลี้ยงของไทสันยังสามารถรอได้…แต่ภารกิจล้างบางของแคลรีสต้องใช้ความพร้อมในทันที

ผ้ารองสีดำถูกกางออกบนโต๊ะ, สร้างเวทีสำหรับนักแสดงหลักในวันนี้—ปืนพกคู่ใจของเขา เขาวางมันลงอย่างนุ่มนวล, ก่อนจะเริ่มต้นกระบวนการถอดชิ้นส่วนด้วยความชำนาญที่ลื่นไหลและเงียบเชียบ โครงปืน, สไลด์, ลำกล้อง, และสปริงรีคอยล์ถูกแยกออกจากกันและจัดวางอย่างเป็นระเบียบ, ราวกับชิ้นส่วนของปริศนาที่อันตราย

กลิ่นฉุนที่คุ้นเคยของน้ำยาล้างปืนลอยขึ้นมาในอากาศ, ปะปนกับกลิ่นจางๆ ของโลหะและดินปืน เสียงของแปรงทองเหลืองที่ขูดไปตามเกลียวในลำกล้องเพื่อขจัดคราบเขม่าที่ฝังแน่น, เสียงของผ้าสำลีที่เช็ดทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมจนเงาวับ—ทุกอย่างคือซิมโฟนีแห่งการบำรุงรักษาที่เขาเป็นวาทยกร

เมื่อทุกชิ้นส่วนสะอาดหมดจดราวกับกระจก, เขาก็เริ่มขั้นตอนสุดท้าย—การชโลมน้ำมันหล่อลื่นเพียงบางๆ, ไม่มากและไม่น้อยเกินไป, ก่อนจะประกอบทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพเดิม เสียง คลิก ที่หนักแน่นและน่าพึงพอใจเมื่อสไลด์ถูกดึงกลับเข้าที่, คือการยืนยันว่าอาวุธของเขาพร้อมแล้วที่จะทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง

ขั้นตอนต่อไปคือการสำรวจกระสุน

แม็กกาซีนทั้งหมดถูกนำออกมาวางเรียงกันเป็นแถว, และกระสุนทองสัมฤทธิ์แต่ละนัดก็ถูกนำออกมาตรวจสอบด้วยสายตาที่เฉียบคม, ส่องประกายเรืองรองจางๆ ภายใต้แสงไฟในห้อง นี่คือสินทรัพย์, คือทุนรอนสำหรับการลงทุนในสมรภูมิที่กำลังจะมาถึง

สำหรับภารกิจที่ความเสี่ยงต่ำเช่นนี้…ไม่จำเป็นต้องขนไปทั้งหมด เขาคำนวณจำนวนที่เหมาะสม, บรรจุกระสุนกลับเข้าไปในแม็กกาซีนสามสี่อันที่เขาเลือก, แล้วเก็บส่วนที่เหลือกลับเข้าที่อย่างเป็นระเบียบ

มันคือการอุ่นเครื่องที่ไม่ซับซ้อน, คือการเก็บกวาดที่ตรงไปตรงมา, แตกต่างจากการต่อสู้และการเจรจาที่ซับซ้อนในช่วงหลายวันที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง

เมื่อการเตรียมการทุกอย่างเสร็จสิ้น, เขาก็สอดปืนที่เย็นเฉียบและเปี่ยมด้วยความพร้อมกลับเข้าไปในซองพกที่ซ่อนไว้อย่างแนบเนียน น้ำหนักที่คุ้นเคยที่ข้างลำตัวคือเครื่องเตือนใจถึงอำนาจที่เขาควบคุมได้

ได้เวลาออกไปล่าสัตว์แล้ว

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

05.08.2025 | 07:00 PM

กลิ่นของอาหารค่ำที่ถูกเผาเป็นเครื่องเซ่นยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูก, เป็นเครื่องเตือนใจถึงธุรกรรมที่ต้องทำกับเหล่าทวยเทพทุกวี่ทุกวัน แต่เมื่อเขาก้าวกลับเข้ามาในเคบินหมายเลขสิบเก้า, กลิ่นของโลกภายนอกก็จางหายไป, ถูกแทนที่ด้วยไอเย็นของหินอ่อนและความเงียบที่เป็นระเบียบ—ความสงบที่เขาเป็นผู้สร้างขึ้นมาเอง

ทว่าในวันนี้, ความสงบนั้นกลับมีองค์ประกอบใหม่ที่ไม่คุ้นเคยแทรกเข้ามา

มีใครบางคนอยู่ในห้องนั้งเล่น

ร่างของเด็กสาวคนหนึ่งกำลังนั่งคุกเข่าอยู่หน้าชั้นวางหนังสือเล็กๆ ที่เป็นสมบัติส่วนกลางของเคบิน, แสงสีทองอ่อนจางของสนธยานิรันดร์ส่องกระทบเส้นผมสีช็อกโกแลตที่ตรงสลวยของเธอขณะที่เธอกำลังจัดเรียงม้วนกระดาษและหนังสือเก่าๆ ที่เคยถูกวางสุมกันไว้อย่างไม่เป็นระเบียบที่เขาไม่ว่างมาจัดการ ให้เข้าที่อย่างใจเย็นและเป็นระบบ ทุกการเคลื่อนไหวของเธอนั้นเงียบเชียบ, ตั้งใจ, และเปี่ยมด้วยประสิทธิภาพ

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาในทันที, เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น, สังเกตการณ์จากเงามืด, ประเมินผู้มาใหม่ที่ไม่ได้คาดฝัน เธอไม่ได้กำลังรื้อค้น, แต่กลับกำลัง ‘สร้างระเบียบ’—เป็นการกระทำที่ไม่ได้รุกล้ำอาณาเขตของเขา แต่กลับกำลังจัดระเบียบมันให้ดีขึ้น, ซึ่งในสายตาของดาชิแล้ว…มันคือสิ่งที่น่าพึงพอใจ

เมื่อเด็กสาวจัดหนังสือเล่มสุดท้ายเข้าที่และปัดฝุ่นที่มองไม่เห็นออกจากปกหนังของมัน, เขาก็ตัดสินใจที่จะทำลายความเงียบ

"ดูเหมือนว่าเคบินของเราจะมีผู้ดูแลระบบคนใหม่"

เสียงที่ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้ร่างของเด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย, แต่เธอก็ไม่ได้หันมาอย่างตื่นตระหนก เธอลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ, ปัดฝุ่นออกจากกระโปรงของตัวเอง, แล้วหันมาเผชิญหน้ากับเขาด้วยท่าทีที่สงบนิ่งเกินวัย ดวงตาสีน้ำตาลเฮเซลของเธอมองตรงมาที่เขา, ไม่ได้มีความประหม่า, แต่กลับเต็มไปด้วยการประเมินอย่างสุขุม

"ขอโทษที่ไม่ได้ขออนุญาตก่อนค่ะ" เธอกล่าว, น้ำเสียงของเธอเบาแต่ชัดเจน "ฉันแค่เห็นว่ามันรกไปหน่อย เลยอยากจะจัดให้มันเข้าที่"

"ลูซีน ฟู่" เธอแนะนำตัวเอง ค้อมล ศีรษะลงเล็กน้อย "เพิ่งจะย้ายเข้ามาเมื่อเช้านี้ค่ะ"

"แอ็กเซล มิคาอิลอฟ" เขาตอบกลับ, พยักหน้ารับ "เธอไม่ได้ทำอะไรผิด มันรกจริงๆ ฉันยอมรับ แต่ไม่มีเวลามาจัดการเสียที ดีเสียอีกที่เธอจัดการ"

"คุณคือคนรับผิดชอบเคบินนี้หรอคะ?" คำถามถูกเอ่ยออกมา ชัดเจนว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังเช็คลำดับขั้น

"รักษาการณ์น่ะ...ยังไม่มีการแต่งตั้งที่ปรึกษาฯอย่างเป็นทางการ"

"ฉันชอบความเป็นระเบียบ" เขากล่าว, เป็นการประกาศกฎของบ้านอย่างอ้อมๆ ที่สุภาพที่สุด "และฉันก็ไม่ชอบเสียงดัง"

"ฉันก็เหมือนกันค่ะ" ลูซีนตอบกลับในทันที, รอยยิ้มจางๆ ที่แทบจะมองไม่เห็นปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ "ฉันจะพยายามไม่สร้างความวุ่นวายให้คุณ"

"ดี" เขากล่าวสั้นๆ

มันไม่ใช่การเริ่มต้นของมิตรภาพที่อบอุ่น, แต่เป็นการสร้างข้อตกลงทางธุรกิจที่มองไม่เห็น, เป็นการยอมรับในความเข้ากันได้ของระบบปฏิบัติการที่คล้ายคลึงกัน บุตรแห่งโชคชะตาและเงาผู้จัดการระเบียบ…ดูเหมือนว่าพวกเขาจะสามารถอยู่ร่วมกันได้โดยไม่มีปัญหา

บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำพยักหน้ารับเล็กน้อย, ก่อนจะเดินจากไปยังห้องนอนของตัวเอง, ทิ้งให้ลูซีนได้ทำงานของเธอต่อไป…การมีพันธมิตรที่เข้าใจในคุณค่าของความเป็นระเบียบอยู่ในพื้นที่เดียวกัน…อาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสมอไป

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri