เคบิน 20 ยังคงเงียบสงบเหมือนเช่นเคย พี่น้องส่วนใหญ่ยังคงติดภารกิจอยู่นอกค่าย มีเพียงบรรยากาศที่เย็นเยียบและกลิ่นอายของเวทมนตร์โบราณเท่านั้นที่คอยต้อนรับการกลับมา กลิ่นโลหะที่ถูกหลอม, กลิ่นกำยานที่ใช้ในพิธีกรรม, และกลิ่นหอมจางๆ ของสมุนไพรแห้งที่แขวนอยู่ตามผนัง ผสมปนเปกันจนกลายเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของบ้านแห่งนี้
เมื่อเดินผ่านห้องโถงกลางเข้าไปยังส่วนของเวิร์คชอป ก็พบกับนิโคไล ครอฟต์ น้องชายร่วมบ้านคนเดียวที่ยังคงไมไ่ด้ออกไปติดภารกิจที่ไหน เด็กหนุ่มวัยสิบสามกำลังนั่งขัดมีดสั้นของตนเองอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างเงียบเชียบ ดวงตาของเขาจดจ่ออยู่กับใบมีดในมือ ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง
“สวัสดี… เหมือนหนนี้จะพึ่งเจอกันครั้งแรก นิโคไลรึเปล่า? ฉันไนมีเรีย.. เรียกไนท์ก็ได้” เสียงเรียบๆ เอ่ยทักขึ้น
“ใช่..ครับ คุณคงเป็นพี่สาวคนนั้นที่ไม่ค่อยยอมออกจากห้องรึเปล่า?” นิโคไลสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เขาก็เพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ โดยไม่พูดอะไร นั่นคือนิสัยของเขา ไม่ค่อยช่างพูด แต่การกระทำกลับละเอียดอ่อนและใส่ใจเสมอ
“จะว่าแบบนั้นก็ได้ ฉันไม่ค่อยได้เจอหน้าพี่น้องคนอื่นๆ น่ะ แต่ก็.. อย่าพึ่งตัดสินกันเลยนะ ปกติแล้วฉันแค่คุยกับเพื่อนผีมากกว่าคนเลยไม่ค่อยชินเท่าไรเวลาผูกมิตร แต่ถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วยก็บอกได้เสมอไม่ต้องเกรงใจ”
ความคิดที่ผุดขึ้นมาเมื่อเช้านี้ได้ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างที่ชัดเจนขึ้นแล้วในใจของธิดาแห่งเฮคาที “จริงสิ… ฉันมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย” ร่างอรชรกล่าวพลางทิ้งตัวลงนั่งตรงข้าม “เกี่ยวกับสัญลักษณ์ของบ้านเรา”
สุภาพสตรีลึกลับอธิบายแนวคิดเรื่องการสร้างเข็มกลัดประจำบ้านให้น้องชายฟัง มันไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นคำปรึกษา เป็นการขอความเห็นจากสมาชิกในครอบครัวคนหนึ่ง นิโคไลฟังอย่างตั้งใจ แววตาที่เคยเรียบเฉยนั้นค่อยๆ ทอประกายแห่งความสนใจขึ้นมาทีละน้อย เมื่อได้ยินถึงการหลอมรวมความเป็นหนึ่งเดียวของพวกเขากับพี่น้องที่เป็นดัง่ครอบครัวเข้าไว้ด้วยกัน เด็กหนุ่มก็พยักหน้าตอบรับอย่างแข็งขัน
“ดีเลย งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า... ครับ”
โชคดีที่สินสงครามและวัตถุดิบที่รุ่นพี่และเพื่อนร่วมค่ายคนอื่นๆ หามาได้นั้นมีเก็บไว้ในคลังของเคบินอย่างเหลือเฟือ เงินจันทราที่ส่องประกายเรืองรองในที่มืดและอเมทิสต์เวทสีม่วงเข้มถูกนำออกมาวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะทำงาน
การสร้างสรรค์จึงเริ่มต้นขึ้นในความเงียบ มีเพียงเสียงโลหะที่ถูกค้อนทุบเบาๆ และเสียงขูดของเครื่องมือสลักเท่านั้นที่ดังขึ้นเป็นจังหวะ ทั้งสองแบ่งงานกันทำอย่างรู้ใจโดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากพูดอะไร ร่างทรงเสน่ห์รับหน้าที่ในการใช้เวทมนตร์หลอมและขึ้นรูปเงินจันทราให้กลายเป็นจันทร์เสี้ยวที่งดงาม นางใช้ความทรงจำเกี่ยวกับมารดาและพลังที่เพิ่งได้รับมาเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบ เข็มกลัดถูกทำขึ้นตามจำนวนของสมาชิกในเคบิน 20
ส่วนนิโคไล ด้วยความที่มือของเขานิ่งและละเอียดอ่อนกว่า เขาก็รับหน้าที่ในการฝังอเมทิสต์เวทลงไปบนพื้นหลังของจันทร์เสี้ยว และสลักเสลาลวดลายที่ซับซ้อนของสัญลักษณ์ต่างๆ ทั้งคบเพลิง, งู, และสุนัขผู้ซื่อสัตย์ ลงบนตัวเรือนเงินอย่างบรรจง
“แหมๆ ดูเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ สองพี่น้อง” เสียงของวิญญาณสาวดังขึ้นอย่างอดไม่ได้ “นี่ถ้าไม่ติดว่าบรรยากาศมันเหมือนโรงงานนรกไปหน่อย ฉันคงคิดว่าพวกเธอกำลังทำกิจกรรมสานสัมพันธ์กันอยู่”
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่มีใครรู้ ในที่สุด เข็มกลัดต้นแบบชิ้นแรกก็เสร็จสมบูรณ์ทางกายภาพ มันงดงามและเปี่ยมด้วยพลังอย่างที่ตั้งใจไว้ แต่ยังขาดสิ่งสำคัญที่สุดไป นั่นคือการปลุกเสก
ทั้งสองนำเข็มกลัดทั้งหมดที่ทำเสร็จแล้วไปยังลานรับแสงจันทร์ที่อยู่โถงกลางเคบิน ที่นั่น รูปปั้นหินอ่อนของเทพีเฮคาทีตั้งตระหง่านอยู่กลางลาน อาบไล้ไปด้วยแสงจันทร์ที่ส่องสว่างนวลตา
ไนท์เป็นผู้นำในการประกอบพิธี นางวางเข็มกลัดทั้งหมดลงบนแท่นบูชาที่อยู่หน้ารูปปั้น ก่อนจะคุกเข่าลงพร้อมกับนิโคไลที่ทำตามอย่างรู้งาน ไม่มีบทสวดที่ดังกระหึ่ม ไม่มีแสงสีที่น่าตื่นตา มีเพียงคำอธิษฐานที่เปล่งออกมาจากใจจริง
“....มารดาแห่งทางสามแพร่ง ผู้พิทักษ์ม่านหมอก” เสียงของธิดาแห่งเฮคาทีกังวานในความเงียบ “โปรดประทานพรและพลังของท่านลงมาสู่สัญลักษณ์แห่งนี้ ให้มันเป็นเครื่องชี้นำ ปกป้อง และหลอมรวมเหล่าบุตรธิดาของท่านให้เป็นหนึ่งเดียวกัน”
ใช้มีดสั้นกรีดลงบนฝ่ามือของตนเองและนิโคไลอย่างแผ่วเบา หยาดโลหิตของเดมิก็อดสองสายเลือดหยดลงบนเข็มกลัดแต่ละชิ้น เป็นการผูกพันธะด้วยสายเลือด
ทันใดนั้นเอง แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาก็พลันสว่างจ้าขึ้น! เข็มกลัดทั้งหมดที่อยู่บนแท่นบูชาเริ่มเปล่งประกายสีเงินอมม่วงออกมาอย่างนุ่มนวล เงินจันทราส่องแสงเรืองรองราวกับมีชีวิต อเมทิสต์เวทก็ทอประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวนับล้านดวง สัญลักษณ์ของคบเพลิง, งู, และสุนัขดูเหมือนจะเคลื่อนไหวได้อยู่บนตัวเรือน
คาถาที่ร่ายไว้ทำงานอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว เมื่อแสงนั้นจางลง เข็มกลัดแต่ละชิ้นก็ดูเหมือนจะธรรมดาเหมือนเดิม แต่กลับแฝงไว้ด้วยพลังเวทมนตร์ที่อัดแน่นอยู่ภายใน
ผู้เป็นพี่สาวหยิบเข็มกลัดชิ้นหนึ่งขึ้นมาแล้วติดลงบนอกเสื้อของน้องชาย รอยยิ้มเล็กๆ ที่หาได้ยากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนิโคไลเป็นครั้งแรกของวัน มันคือผลงานแห่งความภาคภูมิใจ คือสัญลักษณ์แห่งความเป็นหนึ่งเดียวของเคบิน 20 ที่จะคงอยู่ไปอีกนานแสนนาน
“ขอบคุณนะนิโคไล ไม่สิ.. น้องชาย หวังว่าพี่น้อง ที่ยังไม่ได้กลับมาจะชอบมันนะ.. ขอให้พวกเขากลับมาอย่างปลอดภัย”
ความเงียบเป็นพยานแทนเสียงอธิษฐานและคำอวยพร ถึงผู้ร่วมสายเลือดที่ผจญโชคชะตาอยู่ห่างไกล
*****
แบบฟอร์มส่งเข็มกลัด (ส่งทั้งสองขนาด)
กลุ่มเทพเจ้าของคุณ: เทพีเฮคาที
รูปภาพเข็มกลัดขนาด 20x20 px:

รูปภาพเข็มกลัดขนาด 84x84 px:
