The Lost Caduceus

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 08:40 AM

ความเงียบที่ตามมาหลังการต่อสู้ที่ดุเดือดนั้นหนักอึ้งและเต็มไปด้วยฝุ่นผงสีทอง อนุสรณ์สถานชั่วคราวแด่ราชาก็อบลินที่เพิ่งจะล่มสลายไป เสียงหอบหายใจของทั้งสามคนดังก้องอยู่ในห้องสวีทที่บัดนี้กลายเป็นซากปรักหักพัง, เป็นหลักฐานของความรุนแรงที่เพิ่งจะเกิดขึ้น

เสียงถอนหายใจดังมาตามลม พร้อมกับเสียงกระซิบของเยซู

'ทุกอย่างเละเทะไปหมด ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะเก็บกวาดทุกอย่างให้เรียบร้อย พระบิดาคงไม่พอพระทัยกับสิ่งนี้...'

บุตรแห่งโชคชะตาเป็นคนแรกที่ปรับตัวได้ เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง, ปล่อยให้อะดรีนาลีนที่เคยพลุ่งพล่านค่อยๆ ลดระดับลง, ก่อนจะเริ่มเดินไปข้างหน้า, ก้าวข้ามเศษแก้วและซากแชนเดอเลียร์ที่พังยับเยินอย่างระมัดระวัง เป้าหมายของเขาคือวัตถุชิ้นเดียวที่ยังคงส่องประกายท่ามกลางความพินาศ

คทาคาดูเซียส

เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้, เขาก็เห็นว่ามันไม่ได้รับความเสียหายเลยแม้แต่น้อย มันนอนทอดตัวอย่างสงบนิ่งอยู่บนพรมที่ไหม้เกรียม, โลหะสีทองของมันสะท้อนแสงสีทองอ่อนจางของยามเช้าที่ไม่มีวันสิ้นสุดจนดูเหมือนจะเรืองแสงได้ในตัวเอง ปีกเล็กๆ ที่ปลายคทายังคงสมบูรณ์, แต่ที่น่าสนใจที่สุดคือ…งูสองตัวที่พันรอบคทานั้น, ซึ่งถูกสลักเสลาขึ้นมาอย่างวิจิตรบรรจง, ดูเหมือนจะมีชีวิตชีวาอย่างน่าประหลาด

เขาเอื้อมมือออกไป…

ในวินาทีนั้นเอง, งูโลหะทั้งสองตัวก็ขยับ

ดวงตาที่เคยเป็นเพียงอัญมณีเล็กๆ บัดนี้กลับลืมขึ้น, ส่องประกายด้วยสติปัญญาและความหงุดหงิด, ร่างโลหะของพวกมันบิดตัวและเลื้อยไปรอบๆ คทาราวกับกำลังยืดเส้นยืดสายหลังจากที่ถูกกักขังมานาน

"นี่มันอะไรกัน?" เอ็มบีพึมพำ, เดินเข้ามาดูใกล้ๆ ด้วยความทึ่ง

"ซซซซ…ใคร? พวกเจ้าเป็นใคร?" งูตัวหนึ่งที่ดูจะตัวใหญ่กว่าเล็กน้อยและมีแววตาดุกร้าวฟ่อออกมา, เสียงของมันแหบแห้งเหมือนโลหะเสียดสีกัน "แล้วเฮอร์เมสไปไหน!?"

"ข้าหิวจะแย่อยู่แล้วนะ, จอร์จ" งูอีกตัวหนึ่งบ่นอุบอิบ, เสียงของมันแหลมสูงและเจือความรำคาญใจ "แล้วนี่มันที่ไหน? สกปรกสิ้นดี!"

"จอร์จ…กับมาร์ธา…" ดาชิพึมพำกับตัวเอง, สมองของเขาเชื่อมโยงทุกอย่างเข้าด้วยกันในทันที "โนอาห์! กล่องนั่น!"

เซเทอร์หนุ่ม, ซึ่งกำลังยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ, สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง เขารีบกุลีกุจอล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายข้างของเขา, หยิบกล่องกระดาษที่เฮอร์เมสให้มาออกมาอย่างทุลักทุเล

จอร์จและมาร์ธาชูคอขึ้นสูง, เตรียมจะพุ่งเข้าฉก, แต่ในวินาทีนั้นเอง, กลิ่นหอมหวานของขนมทาร์ตไข่ที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวานเนคทาร์และแอมโบรเชียป่นก็ลอยไปแตะจมูกของพวกมัน

ความเกรี้ยวกราดหายไปในทันที ถูกแทนที่ด้วยความตะกละอย่างไม่ปิดบัง

โนอาห์รีบเปิดกล่องแล้ววางมันลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว งูทั้งสองตัวเลื้อยลงจากคทาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ, พุ่งเข้าไปในกล่องแล้วเริ่มกินขนมที่อยู่ข้างในอย่างมูมมาม, ไม่สนใจสิ่งรอบข้างอีกต่อไป

"โอเค…ดูเหมือนว่าวิกฤตจะผ่านไปแล้ว" เอ็มบีกล่าว, มองภาพนั้นด้วยความขบขัน

เมื่อจัดการกับขนมจนหมดสิ้น, งูทั้งสองตัวก็ดูจะอารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด, แม้จะยังคงมีแววตาที่ระแวดระวังอยู่ก็ตาม

"เอาล่ะ, พวกเจ้าเป็นใครกันแน่?" จอร์จถาม, เสียงของมันยังคงห้วนอยู่ แต่ก็ลดความดุกร้าวลงไปมาก

"ผมแอ็กเซล" บุรุษชาวรัสเซียแนะนำตัวเองอย่างสุภาพ, พร้อมกับผายมือไปยังเพื่อนร่วมทีม "นี่คือเอ็มบี, และโนอาห์"

"พวกเราถูกส่งมาเพื่อนำคทา…และพวกคุณ…กลับไปหาเฮอร์เมส”

เมื่อได้ยินว่าจะได้กลับไปหาเจ้านาย, ท่าทีของงูโลหะทั้งสองก็เปลี่ยนไปในทันที ความระแวดระวังที่เคยมีอยู่ถูกแทนที่ด้วยความกระตือรือร้นอย่างไม่ปิดบัง

"กลับไปหาเขาเหรอ!?" จอร์จฟ่อออกมา, เสียงของมันยังคงห้วนอยู่แต่ก็เจือความดีใจ "เยี่ยม! แล้วจะรออะไรกันอยู่อีกล่ะ!?"

"ไปกันได้แล้ว!"

"ใช่ๆ! รีบไปกันเถอะ!" มาร์ธาเสริม, ร่างโลหะของมันเลื้อยไปรอบๆ คทาอย่างตื่นเต้น "ข้าเบื่อที่นี่จะแย่อยู่แล้วนะ สกปรกสิ้นดี! ข้าอยากกลับไปนอนบนหมอนผ้าไหมนุ่มๆ ของข้าแล้ว!"

ทว่า, บุตรแห่งโชคชะตากลับไม่ได้ขยับตัว เขายืนนิ่ง, กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องสวีทที่บัดนี้ไม่ต่างอะไรกับซากปรักหักพังของสงครามย่อมๆ

"ยังก่อนครับ" เขากล่าวเรียบๆ, หยุดความกระตือรือร้นของทุกคนลงในทันที "เราทิ้งสภาพนี้ไว้ไม่ได้"

"ทำไมจะไม่ได้!?" จอร์จโวยวาย "ไม่ใช่เรื่องของเราซะหน่อย!"

ผู้สืบทอดของตระกูลมิคาอิลอฟไม่ได้เสียเวลาไปกับการโต้เถียง เขาเพียงแค่เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงที่ยังคงสภาพพอใช้การได้ ยกหูขึ้น แล้วกดหมายเลขโทรศัพท์สิบหลักที่เขาจำได้ขึ้นใจ

"สวัสดีครับ" เขากรอกเสียงลงไปในสาย, น้ำเสียงของเขาสุภาพ "ผม ห้อง 812 โรงแรมมาร์เซล...ใช่ครับ เกิด 'อุบัติเหตุ' ที่ไม่คาดฝันนิดหน่อย...ต้องการบริการ 'ทำความสะอาดพิเศษ' ครับ"

โนอาห์ที่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ เบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินคำว่า 'ทำความสะอาดพิเศษ' ในขณะที่เอ็มบีเพียงแค่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย, ทึ่งในความเป็นมืออาชีพที่คาดไม่ถึงนี้

"ใช่ครับ...เอาแบบ 'ครบวงจร' เลย" บุรุษชาวรัสเซียกล่าวต่อ "ทำให้ทุกอย่างกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เหมือนใหม่...สิบห้านาที? ยอดเยี่ยมครับ"

เขาวางหูโทรศัพท์ลง, ไม่สนใจปฏิกิริยาของเพื่อนร่วมทีม "เรารออีกสิบห้านาที"

และพวกเขาก็รอ…

สิบห้านาทีต่อมา, เสียงเคาะประตูที่สุภาพและเงียบเชียบก็ดังขึ้น แอ็กเซลเดินไปเปิดประตู, เผยให้เห็นชายสองคนในชุดหมีสีเทาธรรมดา, ในมือของพวกเขาถือกล่องเครื่องมือขนาดใหญ่และถุงพลาสติกสีดำหนาเตอะ พวกเขาไม่ได้เอ่ยคำใด, เพียงแค่พยักหน้าให้กับเจ้าของห้องอย่างรู้งาน, แล้วก้าวเข้ามาข้างใน, เริ่มต้นทำงานของตัวเองอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพราวกับเครื่องจักร

"ไปกันได้แล้ว" ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดกล่าวกับทีมของเขา, เมื่อแน่ใจแล้วว่าทุกอย่างอยู่ในความควบคุมของผู้เชี่ยวชาญ

ทั้งสามคนเดินออกจากห้องสวีทที่กำลังจะถูกลบความทรงจำ, ออกจากโรงแรมมาร์เซลที่สงบสุข, มุ่งหน้ากลับไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่, พร้อมกับคทาคาดูเซียสที่กลับมาอยู่ในสภาพปกติและงูพูดได้สองตัวที่บัดนี้เงียบเสียงลงอย่างน่าประหลาดใจ

เครื่องยนต์ถูกสตาร์ท, และรถยนต์ Nissan Altima ก็เคลื่อนตัวออกจากเมืองนิวเฮเว่น, มุ่งหน้ากลับสู่นิวยอร์ก, ทิ้งความโกลาหลและความวุ่นวายทั้งหมดไว้เบื้องหลัง, ราวกับเป็นเพียงแค่ฝันร้ายที่เกิดขึ้นแล้วก็จางหายไป

ให้อาหารจอร์จ มาร์ธา

ใช้บริการเก็บกวาด 120 USD

ปฏิสัมพันธ์กับ โนอาห์ & เอ็มบี

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 09:10 AM

การเดินทางที่ควรจะราบรื่นและน่าเบื่อกลับจบลงอย่างกะทันหัน

ขณะที่รถยนต์สีดำเงา กำลังแล่นอยู่บนทางด่วนที่ค่อนข้างว่างเปล่า, ทิ้งเมืองนิวเฮเว่นไว้เบื้องหลังได้ราวแปดสิบกิโลเมตร, จู่ๆ รถก็เสียหลักอย่างไม่มีสาเหตุ พวงมาลัยในมือของโนอาห์สั่นสะท้าน, และรถก็เริ่มหมุนคว้างกลางถนน เสียงยางรถยนต์ที่บดขยี้ไปกับพื้นยางมะตอยดังลั่น, ตามมาด้วยแรงเหวี่ยงมหาศาลที่อัดร่างของทุกคนให้ติดกับเบาะนั่ง โนอาห์เหยียบเบรกจนสุดแรงเกิด, ส่งผลให้รถหยุดนิ่งอย่างรุนแรงจนทุกคนหัวคะมำไปข้างหน้า

เมื่อความโกลาหลสงบลง, มีเพียงเสียงหอบหายใจของพวกเขาและเสียงเครื่องยนต์ที่ยังคงทำงานอยู่เท่านั้นที่ดังขึ้นทำลายความเงียบ แต่สิ่งที่ปรากฏขึ้นนอกหน้าต่างกลับน่าตกใจยิ่งกว่าอุบัติเหตุที่เพิ่งเกิดขึ้น

หมอกสีเขียวที่ข้นและหนาทึบก่อตัวขึ้นจากความว่างเปล่า, โอบล้อมรถของพวกเขาราวกับเป็นกำแพงที่มองไม่เห็น, ตัดขาดพวกเขาจากโลกภายนอกอย่างสมบูรณ์ มันไม่ใช่หมอกธรรมดา, แต่เป็นไอพิษที่บิดเบี้ยวและมีชีวิต

และท่ามกลางม่านหมอกนั้น, เงาร่างหนึ่งก็ค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้น

ชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากไอสีเขียว, รูปร่างสูงโปร่ง, สวมเสื้อโค้ทหนังสีดำยาว, ผมสีดำสนิทของเขาเปียกลู่เล็กน้อย "กระจอกสิ้นดี" เขาบ่นอุบอิบกับตัวเอง, ไม่ได้สนใจรถยนต์ที่จอดขวางทางอยู่เลยแม้แต่น้อย "ช่วยไปตั้งเยอะ…ได้แค่นี้เอง ก็อบลินกระจอก"

เขาหันมามองรถยนต์ที่แน่นิ่ง, ดวงตาสีเขียวมรกตของเขาส่องประกายวาววับในม่านหมอก, แล้วรอยยิ้มที่เยือกเย็นก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก "เอาล่ะ, ดูเหมือนว่าข้าคงต้องลงมือเก็บกวาดเองสินะ"

เขาแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เรียบและเปี่ยมด้วยความเย่อหยิ่ง "ข้าคือแร็กนาร์ เมสัน…บุตรแห่งโลกิ"

"โลกิ?" เอ็มบีอุทานออกมาจากเบาะหลัง เป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบ "เทพที่โดนฮัลค์จับฟาดพื้นในหนังอเวนเจอร์สน่ะเหรอ?"

แร็กนาร์ไม่ได้สนใจคำพูดนั้นเลยแม้แต่น้อย สายตาของเขายังคงจับจ้องมาที่บุรุษชาวรัสเซียที่นั่งอยู่เบาะหน้า "ส่งคทานั่นมา…แล้วข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปอย่างสงบ" เขากล่าว, ยื่นข้อเสนอที่เหมือนคำขู่มากกว่า "และอย่าคิดจะตุกติก แม้ว่านี่จะไม่ใช่ร่างจริงของข้า…แต่ก็เกินพอที่จะจัดการกับพวกเจ้าได้"

แอ็กเซลไม่ได้ตอบในทันที เขาปลดล็อกเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูประตูก้าวลงจากรถอย่างสงบนิ่ง ตามด้วยโนอาห์ที่ยังคงมีสีหน้าตื่นตระหนก "เอ็มบี อยู่ในรถ" เขาออกคำสั่งสั้นๆ

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินไปหยุดยืนอยู่หน้ารถ, เผชิญหน้ากับบุตรแห่งโลกิที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของถนน

"เรื่องนั้นคงจะไม่ได้หรอกครับ" เขาเอ่ยตอบอย่างสุภาพ น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง "ภารกิจของเราคือต้องส่งคทาคืนกลับไปให้เฮอร์เมส เราไม่ใช่เด็กอมมือ…ถ้าคิดจะชิงคทาจริงอย่างน้อยๆก็น่าจะส่งร่างจริงมาด้วยตัวเอง"

ยังไม่ทันที่แร็กนาร์จะได้เอ่ยคำใดตอบโต้, เข็มกลัดรูปปืนบนปกเสื้อของดาชิก็แปรสภาพกลายเป็นปืนพกสีดำทะมึน

ปัง!

เขาเหนี่ยวไกปืนโดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว กระสุนทองสัมฤทธิ์พุ่งแหวกม่านหมอกสีเขียว, ตรงไปยังกลางแสกหน้าของบุตรแห่งโลกิ แต่แร็กนาร์กลับเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์, เอียงศีรษะหลบได้อย่างเฉียดฉิว, ทิ้งให้กระสุนพุ่งไปเจาะเข้าที่ป้ายบอกทางข้างหลังจนเกิดเป็นรูโบ๋

รอยยิ้มบนใบหน้าของแร็กนาร์กว้างขึ้น, แววตาของเขาเปลี่ยนจากความเย่อหยิ่งเป็นความสนุกสนานที่อันตราย

การปะทะ…ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

"พวกเด็กโง่เขลา" เขาพึมพำ, ก่อนที่ร่างของเขาจะสลายหายเข้าไปในม่านหมอกสีเขียว, ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะเยาะที่ก้องกังวาน

วินาทีต่อมา, เขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านข้างของดาชิ, มีดสั้นสีดำทมิฬในมือของเขาตวัดผ่านอากาศด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์, ตั้งใจจะกรีดเข้าที่ลำคอของบุตรแห่งโชคชะตา

ทว่า, โชคชะตาที่ถูกบิดเบือนไม่ได้เข้าข้างเขา

ในจังหวะที่คมมีดกำลังจะสัมผัสกับผิวหนัง, แอ็กเซลกลับสะดุดเข้ากับรอยแตกเล็กๆ บนพื้นยางมะตอยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น, ทำให้ร่างของเขาล้มลงไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน คมมีดของแร็กนาร์จึงพลาดเป้าไปอย่างฉิวเฉียด, กรีดผ่านอากาศที่ว่างเปล่า

"อะไรวะ!?" แร็กนาร์สบถออกมาด้วยความหงุดหงิด, ไม่เข้าใจว่าทำไมการโจมตีที่สมบูรณ์แบบของเขาถึงได้ล้มเหลวอย่างน่าขัน

เสียงแหลมสูงของขลุ่ยต้นอ้อดังขึ้นจากด้านข้าง โนอาห์แม้จะหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว แต่ก็ยกขลุ่ยของตัวเองขึ้นมาเป่าอย่างสุดความสามารถ มันคือการก่อกวนที่ได้ผลชะงัด

ดาชิ, ซึ่งบัดนี้ลุกขึ้นยืนแล้ว, ไม่ได้ปล่อยให้โอกาสทองนี้หลุดลอยไป เขากระหน่ำยิงปืนคู่ในมืออย่างต่อเนื่อง, กระสุนแต่ละนัดไม่ได้เล็งไปที่จุดตาย, แต่กลับยิงไปที่เศษซากของป้ายบอกทาง, พื้นถนน, และทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวบุตรแห่งโลกิ

ความโชคร้ายถาโถมเข้าใส่แร็กนาร์อย่างไม่หยุดยั้ง

กระสุนนัดหนึ่งแฉลบเข้ากับชิ้นส่วนโลหะ, พุ่งไปเฉี่ยวที่แขนของเขา อีกนัดหนึ่งทำให้เศษกรวดกระเด็นเข้าตา, ทำให้เขาสูญเสียการมองเห็นไปชั่วขณะ และในจังหวะที่เขากำลังจะร่ายเวทมนตร์เพื่อตอบโต้, เขากลับสำลักไอหมอกของตัวเอง, ทำให้คาถาที่ควรจะทรงพลังกลับกลายเป็นเพียงประกายไฟที่น่าสมเพช

"ไอ้พวกเวรเอ๊ย!" เขาคำรามลั่น ความเย่อหยิ่งถูกแทนที่ด้วยความเกรี้ยวกราดอย่างสมบูรณ์แบบ

แต่ก็สายเกินไปที่จะตั้งตัวแล้ว

"เอ็มบี! ตอนนี้แหละ!" ดาชิตะโกนสั่ง, เสียงของเขาดังลั่นไปทั่ว

หน้าต่างรถด้านหลังถูกเลื่อนลง, เผยให้เห็นแสงสีขาวเจิดจ้าที่สว่างวาบขึ้นมา เอ็มบี, ซึ่งใช้เวลาทั้งหมดในการรวบรวมพลัง, ได้บีบอัดแสงสว่างบริสุทธิ์ให้กลายเป็นลูกศรที่ส่องประกายราวกับเศษเสี้ยวของดวงอาทิตย์ เขาปล่อยมันออกไป

ลูกศรแสงพุ่งแหวกม่านหมอกสีเขียว, ทิ้งร่องรอยของความร้อนและกลิ่นโอโซนไว้เบื้องหลัง, มันคือหอกแห่งการชำระล้างที่พุ่งตรงไปยังเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว

แร็กนาร์พยายามจะหลบ, แต่โชคชะตาก็ยังคงเล่นตลกกับเขาต่อไป เขาสะดุดพื้นถนนทำให้เสียหลักไปในจังหวะสุดท้ายที่เลวร้ายที่สุด

ลูกศรแสงพุ่งเข้าปะทะที่กลางอกของเงาร่างนั้นอย่างจัง

ไม่มีเสียงระเบิด…มีเพียงเสียงกรีดร้องที่โหยหวนและแสงสีขาวที่สว่างจ้าจนบดบังทุกสิ่ง ร่างเงาของแร็กนาร์สั่นสะท้านอย่างรุนแรง, ผิวหนังของเขาปริแตกออก, เผยให้เห็นความว่างเปล่าที่อยู่ข้างใน, ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกเผาไหม้ด้วยพลังงานบริสุทธิ์, สลายกลายเป็นไอสีเขียวที่ถูกแสงสว่างกลืนกินจนหมดสิ้น

"นี่มันยังไม่จบ!" เสียงสุดท้ายของเขาดังก้องกังวานอยู่ในอากาศ "จำชื่อของข้าไว้ให้ดี ไอ้พวกเด็กนรก!!"

เมื่อแสงสว่างจางลง, ม่านหมอกสีเขียวก็สลายหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่, ทิ้งให้ถนนทางด่วนกลับสู่สภาพปกติที่เงียบสงบอีกครั้ง

ทว่า, บนพื้นยางมะตอยที่ร่างของแร็กนาร์เคยอยู่, กลับมีวัตถุชิ้นหนึ่งตกอยู่—หมวกเกราะที่สลักลวดลายไว้อย่างวิจิตรบรรจง, มันคือสิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่จากเงาของบุตรแห่งโลกิ

บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำเดินเข้าไปหามันอย่างเยือกเย็น, ปืนในมือของเขาสลายกลายเป็นเข็มกลัดเช่นเดิม เขาย่อตัวลง, หยิบหมวกเกราะที่ยังคงอุ่นๆ นั้นขึ้นมาพิจารณา, ก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับขึ้นรถ, ทิ้งความเงียบและคำขู่อาฆาตที่ยังคงลอยอวลอยู่ในอากาศไว้เบื้องหลัง

ปะทะกับเงาแรกนาร์ Link

สินสงคราม: หมวกแรกนาร์

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

27.07.2025 | 10:30 AM

รถยนต์ Nissan Altima ที่บัดนี้ดูเหมือนจะผ่านสงครามโลกขนาดย่อมมา จอดลงอย่างเงียบเชียบที่หน้าร้าน UPS ที่คุ้นเคย, เป็นการปิดฉากการเดินทางที่ยาวนานและน่าปวดหัวอย่างเป็นทางการ ชั่วโมงที่ผ่านมาบนท้องถนนของรัฐคอนเนตทิคัตและนิวยอร์กนั้นไม่ได้เงียบเหงา, แต่มันกลับเต็มไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้วที่ไม่หยุดหย่อนของงูโลหะสองตัวที่เพิ่งจะถูกปลดปล่อย

"ภาพห้องโสโครกของเจ้ากัสตงนั้นยังติดตาข้าไม่หายเลย" จอร์จบ่นไม่หยุด

"นั่นสิ, จอร์จ! แล้วดูเบาะรถนี่สิ! หยาบกระด้างสิ้นดี! ผิวข้าแทบจะถลอกหมดแล้วนะ! มันไม่เหมือนหมอนผ้าไหมของเฮอร์เมสเลยซักนิด!" มาร์ธาโอดครวญ

บุตรแห่งโชคชะตาถอนหายใจออกมาเบาๆ, ปิดเปลือกตาลงชั่วครู่เพื่อสงบสติอารมณ์ การฟังงูสองตัวเถียงกันเรื่องคุณภาพของเบาะรถยนต์…มันคือความทรมานในรูปแบบใหม่ที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะต้องเจอแม้เขาจะแอบเห็นด้วยกับสิ่งที่มันพูดก็ตาม

เมื่อก้าวเข้าไปในร้าน, พวกเขาก็พบกับเฮอร์เมสในชุดสูทสั่งตัดที่ไร้รอยยับเช่นเคย, เขากำลังยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์, นิ้วของเขาเคาะไปบนจอแท็บเล็ตที่ส่องประกายด้วยแสงสีฟ้าจางๆ ด้วยความเร็วที่มองแทบไม่ทัน

"ภารกิจเสร็จสิ้นแล้วครับ" ดาชิกล่าวเรียบๆ, เดินเข้าไปวางคทาคาดูเซียสลงบนเคาน์เตอร์อย่างระมัดระวัง เขาเล่าสรุปเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างรวบรัด—ตั้งแต่การเผชิญหน้ากับราชาก็อบลินกัสตง, แผนการที่จะใช้คทาเพื่อแพร่โรคระบาด, ไปจนถึงการแทรกแซงที่ไม่คาดคิดจาก 'อำนาจ' อีกขั้วหนึ่งในนิวเฮเว่น

เทพเจ้าแห่งสารไม่ได้แสดงความประหลาดใจกับเรื่องของกัสตง, แต่เมื่อได้ยินถึงการเผชิญหน้าในโบสถ์, เขาก็หยุดการกระทำทั้งหมดลง, เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย, แววตาที่เคยดูวุ่นวายเปลี่ยนเป็นความครุ่นคิดที่เยียบเย็น "น่าสนใจ" เขาพึมพำกับตัวเอง

"และสุดท้าย" บุตรแห่งกล่าว, หยิบหมวกเกราะที่บุบเล็กน้อยออกมาจากกระเป๋าแล้ววางมันลงบนเคาน์เตอร์ "ระหว่างทางกลับ, เราถูกเงาของแร็กนาร์ บุตรแห่งโลกิ ดักโจมตี เขาอยู่เบื้องหลังกัสตง"

เฮอร์เมสหยุดเดิน แล้วเสียงหัวเราะที่แห้งและไร้ความขบขันก็ดังออกมาจากลำคอของเขา "ให้ข้าทวนนะ… ก็อบลินโบราณขโมยคทาของข้า, เอาไปซ่อนในอาณาเขตของพระเจ้าของชาวคริสต์, โดลอสชักชวนพวกเจ้าไปตีกับเยซู และตอนนี้พวกลูกหลานของไวกิ้งก็เข้ามาเอี่ยวด้วย… สมบูรณ์แบบ…สมบูรณ์แบบจริงๆ"

เขาส่ายหัว, ก่อนจะหันมามองหน้าดาชิด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป, เป็นแววตาของความประทับใจ"ข้าเริ่มจะเข้าใจแล้ว…ว่าทำไมไทคีถึงได้เดิมพันกับเจ้าสูงนัก...พวกเจ้าท้งสองคนก็ทำได้ดีมาก" เทพแห่งการสื่อสารชายตามองเซเทอร์กับบุตรแห่งอพอลโล

แล้วเขาก็เอื้อมมือไปหยิบคทาของตัวเองขึ้นมา, วัตถุศักดิ์สิทธิ์ดูเหมือนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้กลับคืนสู่มือของเจ้าของที่แท้จริง

"ในที่สุด!" เสียงแหบแห้งของจอร์จดังขึ้นจากบนคทา "ท่านปล่อยให้พวกเราไปอยู่ในมือของไอ้พวกก็อบลินกระจอกได้ยังไงกัน!? เน่าเหม็นที่สุด!"

"แล้วดูสภาพข้าสิ!" มาร์ธาฟ่อเสียงแหลม "ขี้ฝุ่นเต็มไปหมด! ท่านต้องขัดเงาข้าใหม่ทั้งหมดเลยนะ! ท่านไม่เคยดูแลพวกเราดีๆ เลย!"

"โอเค, โอเค, ข้ารู้แล้ว" เฮอร์เมสถอนหายใจยาว, ความหงุดหงิดของผู้เป็นนายฉายชัดบนใบหน้า, แต่ในดวงตาของเขากลับมีแววของความรักและความเอ็นดูที่ไม่ได้ปิดบัง เขาลูบลำตัวโลหะของงูทั้งสองอย่างแผ่วเบา "พวกเจ้าอดทนได้ดีมาก, เด็กๆ" เขากล่าวชม

"ข้อตกลงก็คือข้อตกลง" เฮอร์เมสกล่าว, รอยยิ้มของนักธุรกิจที่พึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า "และภารกิจที่สำเร็จลุล่วงเกินความคาดหมาย…ก็สมควรได้รับรางวัลที่ยอดเยี่ยม"

เขาดีดนิ้วหนึ่งครั้ง, อากาศเบื้องหน้าก็บิดเบี้ยว, เผยให้เห็นภาพของวัตถุสองชิ้นที่ลอยอยู่อย่างน่าอัศจรรย์—ภาพโฮโลแกรมที่คมชัดจนแทบจะจับต้องได้

"ข้ามีรางวัลให้พวกเจ้าเลือกสองอย่าง" เขากล่าว, ผายมือไปยังภาพแรก—ประตูทองคำที่เปิดออกสู่ทิวทัศน์อันงดงามของยอดเขาโอลิมปัส "ทางเลือกที่หนึ่ง: สิทธิ์ในการเยี่ยมชมโอลิมปัสเป็นเวลาสามวันเต็ม...โอกาสที่มนุษย์น้อยคนนักจะได้สัมผัส"

จากนั้นเขาก็ผายมือไปยังภาพที่สอง—รองเท้าผ้าใบหุ้มข้อแอร์เมสที่มีปีกเล็กๆ ขยับไปมาอย่างนุ่มนวล "หรือทางเลือกที่สอง: รองเท้ามีปีก รุ่นคลาสสิกแอร์เมสสั่งทำเลียนแบบรองเท้าของข้าเอง"

บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้ใช้เวลาในการตัดสินใจนานนัก "ผมขอเลือกรองเท้าครับ ดูเหมือนจะมีคนอยากไปโอลิมปัสมากกว่าผมอยู่..."

"แล้วเจ้าล่ะ, นักดนตรี?" เทพแห่งสารหันไปถามเอ็มบี

บุตรแห่งอพอลโลดูลังเลอยู่เพียงชั่วครู่, ก่อนที่ดวงตาของเขาจะส่องประกายด้วยความหวัง "ผม…ผมขอไปโอลิมปัสครับ! ผมอยากเจอท่านพ่อ…อยากให้ท่านได้ฟังดนตรีของผมสักครั้ง เชื่อว่าเขาจะต้องเข้าใจมีนมากกว่าคนที่บ้านแน่นอน!!!"

ส่วนโนอาห์ เมื่อถูกถาม, เขาก็รีบส่ายหัวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว "เอ่อ...ผมขอสละสิทธิ์ครับท่าน" เขากล่าวตะกุกตะกัก

"ผมรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ดีพอสำหรับรางวัลระดับนั้น แค่รอดกลับมาได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว"

เฮอร์เมสมองเซเทอร์หนุ่มด้วยแววตาที่อ่อนลงเล็กน้อย, เจือความเห็นใจ "ความถ่อมตนก็เป็นคุณสมบัติที่ดี เซเทอร์น้อย แต่การคว้าโอกาสก็เป็นสิ่งที่ควรทำ คราวหน้าอย่าปฏิเสธอะไรง่ายๆเล่า"

"เอาล่ะ, ในเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย" เทพเจ้าในชุดสูทกล่าวสรุป "ข้าจะส่งพวกเจ้าที่เหลือกลับค่ายฮาล์ฟบลัดเอง"

"ผมมีที่นึงต้องไปก่อนกลับค่ายโปรดส่งเราไปที่ร้านเดดาลัสแทนได้ไหมครับ?" แอ็กเซลเอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างสุภาพ

โนอาห์ร้องห๊ะ เทพแห่งสารเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ "ตามสบาย..." ก่อนจะดีดนิ้วอีกครั้งหนึ่ง

ในเสี้ยววินาทีนั้น, ทิวทัศน์ของร้าน UPS ก็บิดเบี้ยวและสลายไป, ถูกแทนที่ด้วยภาพของอาคารสไตล์ลอฟท์

ภารกิจได้สิ้นสุดลงอย่างเป็นทางการแล้ว

สำเร็จภารกิจการเดินทาง : Lost Caduceus

รางวัลที่ต้องการรับ

+200 พลังใจ +250 ดรักม่า +5 point

+30 ป้ายเกียรติยศ(HB)

+200 เกียรติยศ  +300 ความกล้า +200 ศรัทธา

+1 หัวใจ กับ เฮอร์มีส 

Heroes: +25 ความโปรดปราน

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ: +15 ความโปรดปราน

ทำภารกิจเดินทางทวยเทพสำเร็จ ได้โบนัสความโปรดปรานหัวใจ 1 ดวง / +5 Point

รองเท้ามีปีก (Axel)

การเดินทางไปโอลิมปัส (MB)

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri