[บันทึกการเดินทาง] - ช่วยเหลือรุ่นพี่อะธีน่าผู้ไม่เปิดเผยตัว

"Summer Mission – พารุ่นใหญ่ไปนอนรับลมทะเล"

“เดมิก็อดมันไม่มีวันสงบ ๆ ชิว ๆ เลยใช่ไหมเนี่ย?”

อยู่ดี ๆ ก็มีเทพมากระซิบบอกว่า “ไปช่วยรุ่นพี่ที่ริชมอนด์ที” ฟังดูง่าย ๆ ใช่ไหม? แต่เดี๋ยว… ทำไมมันถึงบานปลายกลายเป็นภารกิจพาคน ๆ หนึ่งไปส่งถึงท่าเรือแม็กซิโก?! และยังมีข้อแม้สุดโหดว่า “ห้ามให้พวกสายลับรัฐบาลรู้เด็ดขาด”

โอเค หนีอสูรกายก็ว่าเหนื่อยแล้ว นี่ยังต้องหนีสายลับอีก งานนี้ไม่รู้ว่าเราจะรอดจากเงื้อมมืออสูรกาย หรือจากน้ำมือรัฐบาลกันแน่

ถ้าการเดินทางครั้งนี้คือเส้นทางไปสู่วีรกรรม… ก็ขอให้มันจบแบบไม่ต้องนอนโรงพยาบาล (หรือคุก) ก็พอแล้วเถอะ!

คณะผู้ร่วมเดินทาง

(1) คูเปอร์ โจนส์

(2) เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล

(3) เคย์ล่า เฮย์เดน

"เอาล่ะ…ภารกิจนี้ไม่มีอะไรซับซ้อนเลย ก็แค่พาคน ๆ หนึ่งไปให้ถึงแม็กซิโกโดยไม่ให้ใครรู้ตัว ไม่เจอมอนสเตอร์ ไม่โดนสายลับจับ ไม่ระเบิดอะไรกลางทาง…ง่ายจะตาย!

ไม่เป็นไร…แผนฉุกเฉินของเราคืออะไรนะ? อ๋อ ใช่! แผนฉุกเฉินของทีมเราคือ… วิ่งหน้าตั้งเวลาเจอพวกสายลับไง!"

By คูเปอร์… เด็กโข่งแห่งบ้านอะธีน่า

“การเดินทางครั้งนี้ทำให้ฉันรู้ว่าชีวิตของเดมิก็อดไม่ต่างจากการเล่นเกมโชว์—คุณไม่มีวันรู้ว่าประตูไหนจะเปิดออกมาแล้วมีอสูรกายวิ่งใส่คุณ… หรือจะมีคูเปอร์ยืนอยู่พร้อมไอเดียสุดเพี้ยนอีกแล้ว

ไม่สิ…บางทียังไม่รู้ว่าอะไรน่ากลัวกว่ากันด้วยซ้ำ”

By เมเรซ… ผู้ชายที่ผมสวยที่สุดในค่ายฮาล์ฟบลัด

            

Cooper HEROES

22/07/2025 11.00 น. – 12.00 น.

 

ปฏิบัติการค้นหารุ่นพี่ผู้ซ่อนเร้น

 

 

กาแฟลาเต้ที่เขาสั่งเมื่อเช้าก็ยังไม่หมดดี แต่คูเปอร์เริ่มสงสัยว่าตัวเองดื่มมันไปกี่อึกแล้วถึงยังอยู่ตรงโต๊ะเดิมได้ยาวนานขนาดนี้ เขานั่งอยู่มุมริมหน้าต่างของร้านชื่อ Coffee & Commonwealth ในเมืองริชมอนด์ที่มีชื่อแสนเก๋ราวกับหลุดมาจากหนังสายลับยุค 70 ร้านนี้มีความคลาสสิกอยู่ในตัว ทั้งกลิ่นกาแฟที่อบอวล เครื่องเล่นแผ่นเสียงเก่าที่ยังใช้งานได้ และบาริสต้าที่สวมผ้ากันเปื้อนลายธงอังกฤษพร้อมหมวกเบเร่ต์ชวนให้นึกว่าอีกฝ่ายอาจจะกำลังส่งรหัสลับอยู่ก็เป็นได้

 

เขานั่งอยู่ตรงข้ามกับชายหนุ่มอีกคนที่ไม่ว่าจะหันไปมุมไหนก็ยังดูเหมือนหลุดมาจากปกแมกกาซีนแฟชั่นของฝรั่งเศส เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาลกับเส้นผมสีชมพูพาสเทลที่ดูเหมือนไม่เคยกระพือแม้ลมจะพัดแรงแค่ไหน และดวงตาคู่นั้นก็น่าจะสะกดใจอสูรกายได้ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้คำรามเสียด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวกลับเอาแต่ดูดชาเขียวเย็นของตัวเองพลางเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อย ๆ โดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา

 

“เราถูกส่งมาช่วยรุ่นพี่ที่อาจจะกำลังถูกตามล่าโดยทั้งสายลับอเมริกาและปีศาจในตำนาน แล้วเทพเจ้าก็ส่งเรามานั่งจิบลาเต้แทนที่จะวาร์ปไปกอดคอเธอหน้าประตูบ้านเลย” เจ้าของดวงตาสีเทาเปรยขึ้นเสียงเบา แต่ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดแม้แต่น้อย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ขันประหลาด ๆ แบบที่ไม่รู้จะเรียกว่าชื่นชมในความโกลาหลหรือยอมแพ้ดี

 

“อาจเป็นกลยุทธ์” เมเรซตอบเรียบ ๆ พลางหยิบหลอดใหม่มาเสียบลงในแก้วชาด้วยท่วงท่าเหมือนดีไซเนอร์กำลังสเก็ตช์ร่างชุดคอลเลกชันฤดูใบไม้ผลิ

 

คูเปอร์หัวเราะในลำคอ เอามือดีดฝุ่นเล็ก ๆ ออกจากแขนเสื้อเชิ้ต ก่อนจะหยิบสมุดบันทึกปกหนังขึ้นมาวางบนโต๊ะ เปิดหน้าแรกที่เขาขีดเขียนรายละเอียดสั้น ๆ ไว้ด้วยหมึกสีดำ

 

ชื่อเป้าหมาย เคย์ล่า เฮย์เดน อดีตบรรณารักษ์รัฐสภาคนที่ 14 ปัจจุบันหลบหนีการจับกุมขององค์กรไม่ทราบชื่อ หลบซ่อนอยู่ในเมืองริชมอนด์ ซึ่งมีการเคลื่อนไหวผิดปกติจากทั้งสายลับและอสุรกาย

 

คำสั่งคือ เข้าหาตัวเป้าหมายโดยไม่เป็นจุดสนใจ

 

ข้อห้าม: ไม่ให้เกิดเหตุรุนแรงจนกว่าจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

ข้อควรระวัง: ต้องระวังอย่าประมาท อย่าเปิดเผยข้อมูลให้ใคร

 

เขายิ้มบางอย่างเอื่อยเฉื่อยขณะพลิกหน้าถัดไป มันเป็นแผนที่ของเมืองริชมอนด์พร้อมรอยปากกาสีแดงที่ขีดวงไว้ตรงบริเวณชานเมืองตะวันออก

 

“ฉันว่าเราเริ่มที่นี่ก่อนคืนนี้” ชายหนุ่มเจ้าของสมุดบันทึกเงยหน้าขึ้นมา เหลือบตามองเมเรซที่ยังคงเล่นโทรศัพท์เหมือนเบื่อโลก

 

“แถวนี้เต็มไปด้วยพวกปลอมตัวดีเกินมนุษย์ธรรมดา” เมเรซตอบโดยไม่ละสายตา “มีผู้ชายอายุห้าสิบใส่เสื้อฮู้ด เล่นเกมมือถือในร้านเบเกอรี่นั่นมา 2 ชั่วโมงแล้วโดยไม่ขยับตัวเลยสักนิด น่าสงสัยกว่าคุกกี้รสทูน่า”

 

“หืม คุกกี้รสทูน่านี่ฟังดูอันตรายกว่าพวกอสุรกายอีกนะ” เจ้าของประโยคนั้นพูดพลางวางแก้วลาเต้ลงเบา ๆ แล้วหันไปมองหน้าต่างที่สะท้อนเงาของผู้คนภายนอก

 

ฝั่งถนนตรงข้ามมีชายในชุดสูทสีกรมเดินผ่านหน้าร้าน เขาแสร้งอ่านหนังสือพิมพ์แต่กลับถือมันกลับหัว มือซ้ายถือกาแฟที่ไม่มีไอน้ำร้อนลอยออกมาแม้จะเป็นแก้วร้อนเสียด้วยซ้ำ

 

คูเปอร์ขยับแว่นตากันแดดลงมาคลุมดวงตาสีเทา แล้วหันไปพึมพำกับคนฝั่งตรงข้ามว่า “นายเห็นไหม ชายชุดสูทที่สามจากซ้าย พวกนั้นดูเป็นสายลับจริง ๆ มากกว่านักท่องเที่ยวหรือเจ้าหน้าที่ตรวจส้วม”

 

เมเรซเหลือบตาไปก่อนจะพูดว่า “เสื้อสูทตัดเย็บจากผ้าแคนวาสลายซาตินฝรั่งเศส รุ่นหายาก ราคาหลายพันเหรียญ ดื่มกาแฟแบบไม่แตะปากแก้ว...อืม สายลับจริงหรือเศรษฐีคลั่งแฟชั่นก็ยังไม่แน่ใจ”

 

“ก็ถือว่าอันตรายทั้งคู่นั่นแหละ” ผู้พูดวางสมุดลงแล้วหันกลับมาโฟกัสที่การวางแผนต่อ

 

ระหว่างนั้นประตูร้านเปิดออกอย่างเบา เสียงกระดิ่งกระทบกันดังกริ่งเบา ๆ หญิงสาววัยกลางคนในชุดกางเกงสแล็กสีเทากับเสื้อยืดสีเข้มเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าถือเล็ก ๆ ที่ไม่เข้ากับเสื้อผ้าเลยแม้แต่นิด มันดูธรรมดาจนผิดปกติ และสิ่งที่ผิดธรรมชาติกว่านั้นคือท่าทางเดินที่เบาราวกับไม่ได้เหยียบพื้นจริง ๆ

 

เมเรซเหลือบตาให้ เขาไม่พูดอะไรแต่วางแก้วชาเขียวลงช้า ๆ นิ้วเรียวยาวแตะปลายโชคเกอร์ราวกับส่งสัญญาณ ซึ่งคนตรงข้ามก็เข้าใจทันทีโดยไม่ต้องพูดออกมา

 

"เธออาจเป็นหนึ่งในพวกนั้น"

 

เขาเหลือบไปมองหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง ทันใดนั้น เมเรซก็ย่นคิ้ว ไม่ใช่เพราะรำคาญ แต่เพราะเขารับรู้ถึงเจตนาบางอย่างที่แผ่ออกมาจากผู้หญิงคนนั้น

 

“เธอรู้ตัวแล้ว ว่าเรามองอยู่” เขาพูดเรียบ ๆ น้ำเสียงราวกระซิบแต่เพียงพอให้คนร่วมโต๊ะได้ยิน ดวงตาข้างขวาที่เป็นสีเทาเข้มขึ้นเรื่อย ๆ

 

ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีหม่นเทาเก็บสมุดลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว หยิบแว่นตาอีกอันออกมาสวมแทน แล้วพูดขึ้นมาเหมือนชวนคุยกันเล่น ๆ ว่า “งั้นไปจ่ายเงินแล้วเปลี่ยนร้านกันดีกว่า ฉันว่าร้านต่อไปน่าจะมีเค้กดีกว่า”

 

พวกเขาทั้งสองลุกขึ้นจากโต๊ะโดยที่ไม่มีใครหันหลังให้ทางประตูเลยแม้แต่วินาทีเดียว ก่อนจะเดินออกไปราวกับเป็นเพียงชายหนุ่มสองคนที่ออกมาเดินเล่นใต้แสงแดดที่ไม่มีวันลับขอบฟ้า

 

ความจริงคือพวกเขาเพิ่งเลี่ยงการปะทะกับคนที่อาจจะเป็นสายลับที่แฝงตัวมาอย่างแนบเนียน โดยไม่จำเป็นต้องชักหอกหรือทำอะไรให้มันเว่อร์วัง

 

 

แม้ว่าการจิบลาเต้ไปพร้อม ๆ กับวิเคราะห์การจารกรรมระดับประเทศอาจจะดูไม่ใช่งานในฝันของใครสักคน แต่สำหรับเขาแล้ว มันก็คล้ายกับการดูภาพยนตร์สนุก ๆ ที่คุณไม่มีวันรู้ว่าฉากถัดไปจะเจออะไร

 

 

พวกเขาเดินออกจากร้านคาเฟ่โดยไม่รีบร้อน ท่ามกลางเมืองที่เหมือนกำลังซ่อนห้วงลมหายใจของบางสิ่งบางอย่างไว้ใต้ท้องถนน แสงแดดยังทอประกายสะท้อนกระจกตึกแถวที่เรียงตัวกันเป็นแนว แต่ในสายตาคูเปอร์ ทุกเงามืดระหว่างซอกตึกนั้นอาจเป็นจุดที่ใครสักคนกำลังเฝ้าสังเกตอยู่ก็ได้ เขาขยับคอเสื้อเชิ้ตเล็กน้อย เหมือนกับว่ามันช่วยจัดสมาธิให้มั่นคงขึ้น

 

 

 

“ตามที่เราวางแผนกันไว้” คูเปอร์เปิดบทสนทนาในขณะที่ยังไม่หยุดเดิน น้ำเสียงของเขาเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน ไม่หลุดรอดไปยังไมโครโฟนล่องหนที่พวกสายลับรักอาจจะติดไว้ใต้กระถางต้นไม้ มือหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมหยิบมือถือเดดาลัส ที่กำลังเปิดภาพของหญิงชราผมสีดำ ภาพถ่ายของเคย์ล่า เฮย์เดน

 

“เราจะแยกกันไปสืบหาเบาะแสบริเวณรอบ ๆ นี้ นายตรวจตามแนวถนนฝั่งตลาด ฉันจะขึ้นด้านบน แล้วใช้วิธีของฉันจัดการ... ถ้าเทพีอะธีน่าพาเรามาที่นี่จริง ก็แปลว่าเคย์ล่าต้องอยู่ไม่ไกลเกินระยะปาหิน…แบบคนขว้างเก่ง”

 

 

เมเรซเหลือบตามองภาพนั้นก่อนจะเปล่งเสียงในระดับที่คนทั่วไปคงคิดว่าเขากำลังตำหนิแบรนด์เสื้อผ้าสักตัว "หวังว่าแม่นั่นจะไม่ตัดผมเปลี่ยนลุคไปเป็นสไตล์พังก์นะ ไม่งั้นฉันจะไม่ให้อภัยเลยจริงๆ"

 

"แค่เธอยังไม่ปลอมตัวเป็นกระถางต้นไม้หลบอยู่ในสวนหน้าบ้านก็บุญแล้ว" ชายหนุ่มหัวเราะน้อย ๆ ในลำคอ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอันเต็มไปด้วยเมฆโปร่งที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ทว่าในแววตาสีเทาคู่นั้นกลับฉายแววของแผนการที่ซ่อนอยู่

 

เมเรซยักไหล่เบา ๆ มือเรียวยกแว่นกันแดดขึ้นเหน็บบนผมโดยไม่กลัวจะเสียทรง ก่อนจะตอบด้วยเสียงเรียบแต่มีน้ำหนัก “อย่าให้ฉันต้องมารับซากนายนะ”

 

“ถ้านายเห็นฝูงนกฮูกบินวนเหมือนงานแฟชั่นโชว์กลางฟ้า นั่นแปลว่าฉันยังไม่ตายแน่” คนพูดยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยอย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินลัดเลาะเข้าซอยข้างตึกแถวที่มีผนังปูนแตกร้าวกับป้ายโฆษณาที่หลุดห้อยแอ่นอยู่ปลายมุม

 

เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครตามหลัง คูเปอร์จึงหยุดอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ริมลานร้าง เขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนกิ่งไม้ที่ขดตัวซับซ้อนเหมือนใยสมองมนุษย์ จากนั้นก็ผิวปากเบา ๆ และทันทีที่เสียงนั้นจบลง ฝูงนกฮูกก็ปรากฏตัวขึ้นจากเงาไม้ ร่อนลงมาเงียบเชียบราวกับภาพฝันกลางวัน

 

เจ้าสัตว์ปีกเงียบสงบเหล่านี้มีหลากหลายขนาด บ้างเล็กเท่าแก้วกาแฟ บ้างใหญ่เกือบเท่าแมวบ้าน แต่ทุกตัวล้วนมีดวงตาคมกริบที่สะท้อนแสงจ้า พวกมันล้อมวงบนกิ่งไม้ ขอบรั้ว และหลังคารถบรรทุกร้างอย่างพร้อมเพรียงราวกับรอคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา

 

“หวัดดีพวก” คูเปอร์ส่งเสียงทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง “วันนี้ฉันมีภารกิจให้ช่วยหน่อย...เคย์ล่า เฮย์เดน จำชื่อไว้นะ ดูรูปให้ดี”

 

เขาหยิบมือถือขึ้นมาเปิดภาพหญิงชราในชุดสูทเรียบร้อย ใบหน้าเรียบเฉียบคม ดวงตาซ่อนแววเจ้าเล่ห์เหมือนคนที่อ่านหนังสือมาเกินหมื่นเล่ม และกำลังจะปิดเล่มที่หมื่นหนึ่ง

 

“เธออยู่แถวนี้แน่ พวกนายแยกกันบิน สำรวจทุกจุดในรัศมีสามกิโล ถ้าเจอ...บินวนเป็นรูปแปดให้ฉันรู้ โอเคนะ” ชายหนุ่มยกคิ้วอย่างคาดหวัง

 

เหล่านกฮูกเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ตัวหนึ่งจะพยักหน้าช้า ๆ ซึ่งดูน่าประหลาดเพราะมันแฝงแววเข้าใจในแบบที่นกทั่วไปไม่ควรจะมี นกฮูกตัวหนึ่งส่งเสียง ‘ฮู้’ ขึ้นมาอย่างน่าเอ็นดู อีกตัวสะบัดปีกจนขนนุ่มปลิวร่วงลงมาแผ่วเบา แล้วพวกมันก็แยกย้ายกันออกไปอย่างคล่องแคล่ว บางตัวโฉบลงไปใกล้ตลาด บางตัวบินเหนือถนน บางตัวก็หายเข้าไปในร่มเงาของอาคารสูง จากนั้นฝูงนกก็ทะยานขึ้นฟ้าอย่างเงียบกริบ ละลายหายเข้าไปในแสงแดดที่ไม่มีวันลับขอบฟ้า

 

 

เมื่อเหล่าสหายมีขนบินออกไปแล้ว คูเปอร์ก็ก้าวเข้าไปหลังตึกที่มีเงาพอจะหลบมุมแสงได้ เขาหลับตา สูดลมหายใจลึก แล้วปล่อยให้พลังไหลผ่านร่างกาย

 

ร่างของเขาเริ่มเปลี่ยน ดวงตาสีเทากลายเป็นทรงกลมเล็ก ขอบทองละเอียด ผิวหนังกลายเป็นขนปุกปุยสีน้ำตาลเข้มที่ไล่เฉดอย่างสมบูรณ์แบบ ปีกกว้างแผ่จากแผ่นหลัง ร่างทั้งร่างค่อย ๆ หดเล็กลงจนนกฮูกตัวใหญ่ตัวหนึ่งร่อนลงแทนที่ชายหนุ่ม

 

เจ้านกฮูกหมุนคอครึ่งรอบแล้วเริ่มบินขึ้นฟ้า ปีกมันกระพือเบา ๆ ในจังหวะมั่นคง แววตาคมไล่มองตามแนวตึก ถนนเล็ก ซอกอาคาร และระเบียงที่รกเรื้อด้วยของเก่า ทุกจุดคือข้อมูล ทุกลมหายใจคือสมรภูมิ

 

ในขณะเดียวกัน เมเรซเดินเลี้ยวเข้าตรอกใกล้ ๆ ตลาดของเก่า เขาไม่ได้แปลงร่างเป็นสัตว์บินเหมือนอีกคน แต่ร่างกายเขากลับเปลี่ยนสภาพเป็นวัตถุกลืนไปกับกำแพงอิฐด้านหนึ่ง เหมือนร่างนั้นค่อย ๆ ถูกดูดกลืนกับภาพวาดแบบกราฟฟิตีธรรมดา ๆ ที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

 

เมื่อสายตาของทุกคนผ่านเลยเขาไปอย่างไม่ไยดี เมเรซจึงเริ่มเคลื่อนไหวผ่านผนังอย่างช้า ๆ เปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นแมวสีเทาที่กระโดดออกมาจากหลังถังขยะแล้วเดินด้วยท่วงท่าราวกับเป็นเจ้าเมืองตัวจิ๋ว

 

เขาหยุดชะงักใต้รถคันหนึ่งที่จอดทิ้งไว้ พลางชะเง้อมองชายสองคนในชุดลำลองที่กำลังพูดคุยกันเบา ๆ ทั้งคู่สวมหมวกแก๊ป มีหูฟังแบบสายโทรศัพท์ติดที่คอเสื้อ และที่ชัดเจนที่สุดคือ...พวกเขาไม่มีเงา

 

บุตรแห่งความรักพึมพำกับตัวเองในใจว่านั่นอาจจะไม่ใช่สายลับธรรมดา และอาจจะไม่ใช่มนุษย์เลยด้วยซ้ำ แมวสีเทากระโจนขึ้นไปบนถังขยะแล้ววิ่งขึ้นหลังคาแถวตึกด้านหลัง จากนั้นแปลงร่างเป็นกระถางต้นไม้หนึ่งใบ...ชนิดที่ใครเห็นก็จะรู้สึกแค่ว่ามันดูแปลกดี แต่ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะหยุดมองนานนัก

 

มีคนหนึ่งหันมามองพอดี ดวงตาสีน้ำเงินเข้มแทบจะไร้แวว เขาหยุดนิ่งครู่หนึ่ง เหมือนกำลังใช้บางอย่างตรวจสอบความผิดปกติ แต่ไม่พบอะไร ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็หันกลับไปพูดกับคู่หูแล้วเดินจากไปพร้อมเสียงฝีเท้าที่กดเบาแต่มีน้ำหนักบนพื้นปูน

 

เมเรซยังคงนิ่งอยู่ในสภาพกระถางต้นไม้บนขอบหน้าต่าง คิดว่าบางทีเขาอาจจะได้ตำแหน่งพรางตัวแห่งปีไปครอง

 

ในขณะที่อีกฟากหนึ่งบนฟ้าสูง คูเปอร์ในร่างนกฮูกบินโฉบผ่านแถวห้องสมุดเก่าที่มีหลังคาสังกะสีขึ้นสนิม สายตาคมกริบของเขาสแกนผ่านช่องหน้าต่างทุกบาน แต่เขายังไม่พบร่องรอยที่พอจะรู้ได้ว่า เคย์ล่านั่นอยู่ที่ใด

 

.

 

.

 

.

 

ร่างนกฮูกสีน้ำตาลหายไปในชั่ววินาที กลับกลายเป็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยืนอยู่กลางตรอกเงียบสงัด คูเปอร์ใช้ฝ่ามือพยุงตัวเองพิงกำแพงปูน รู้สึกถึงแรงดันภายในกล้ามเนื้อที่เกร็งแน่นราวกับวิ่งมาราธอนมาสามสนามติดกัน การแปลงร่างอาจเป็นความสามารถที่เขาภูมิใจที่สุด แต่มันก็แลกกับการสูญเสียพลังงานมหาศาล และทุกครั้งที่คืนร่างก็เหมือนลมหายใจจะขาดไปครึ่งหนึ่ง

 

ชายหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อย ปล่อยให้สายลมกลางเมืองพัดผ่านเส้นผมสีน้ำตาลที่ยังมีเหงื่อชื้นเล็ก ๆ พลางสูดหายใจลึกเพื่อเรียกสมาธิกลับคืน แต่ความเงียบของตรอกนั้นกลับสั่นสะเทือนเพราะเสียงแหวกอากาศที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่ให้ตั้งตัว

 

สัญชาตญาณอันแหลมคมสั่งให้เขาก้าวถอยพร้อมหมุนตัวหลบในเสี้ยววินาที ลูกธนูสีดำที่มีปลายแหลมยาวเฉียดหน้าของคูเปอร์ไปจนได้ยินเสียงลมเสียดข้างแก้ม ก่อนจะปักลงบนผนังด้านหลังจนเกิดเสียงกระแทกแหลม

 

“จริงสิ...นี่ไม่ใช่เมืองที่ปลอดภัยขนาดนั้น” เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ดวงตาสีเทาเหลือบมองไปยังทิศที่ลูกศรถูกปล่อยออกมา

 

ร่างของสิ่งมีชีวิตครึ่งคนครึ่งม้าปรากฏชัดขึ้น มันเป็นเซนทอร์ขนสีน้ำตาลเข้ม หัวไหล่หนาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นเก่า ร่างกายแข็งแรงจนเห็นเส้นกล้ามเนื้อเรียงเป็นมัด มือหนึ่งจับคันธนูไม้ดำที่ดูเหมือนสร้างขึ้นจากไม้โบราณอาบมนตร์ร้าย ดวงตาของมันแฝงความกราดเกรี้ยวชวนให้รับรู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่ฝ่ายที่มาเจรจาสงบแน่นอน

 

คูเปอร์กัดฟันนิด ๆ เรียกหอกสัมฤทธิ์ออกจากแหวนดาราจรัส ปลายนิ้วแตะวงแหวนแล้วมันก็ปรากฏมีหอกยาวสีทองแดงเรืองแสงอ่อน ๆ ยามต้องแสง ออกมา

 

“อยากคุยดี ๆ ก็เลือกวิธีผิดแล้วล่ะเพื่อน” เสียงของเขาราบเรียบแต่แฝงรอยขันขัน

 

เซนทอร์ตอบกลับด้วยการเล็งคันธนูตรงมาที่เขาอีกครั้ง

 

ชายหนุ่มวิ่งหลบไปด้านข้างพร้อมกับปักหอกลงพื้นเพื่อใช้แรงเหวี่ยงตัวออกจากแนววิถีลูกศร ธนูดอกต่อไปพุ่งเฉียดปลายรองเท้าหนังของเขาไปเพียงปลายนิ้วมือ เสียงมันกระแทกพื้นคอนกรีตดังเปรี้ยงจนเศษปูนกระเด็น

 

“เล่นธนูนี่มันโกงไปหน่อยไหม” เขาตะโกนขึ้นมา ก่อนจะหมุนหอกในมืออย่างคล่องแคล่ว

 

เมื่อเขาสบจังหวะจึงเหวี่ยงหอกใส่โครงเหล็กเสาไฟด้านข้าง เสียงกระแทกดังสนั่น เศษสนิมหล่นใส่พื้นถนนจนเป็นเสียงลั่นที่ดึงความสนใจของเซนทอร์ชั่ววินาที

 

นั่นคือเวลาที่เขาพุ่งเข้าใกล้ คูเปอร์กระโดดขึ้นจากพื้นโดยใช้ปลายหอกเป็นแรงยัน เขาเหยียบกำแพงตึกข้าง ๆ เพื่อเร่งความเร็ว ก่อนจะฟาดปลายหอกเฉียดไหล่ของคู่ต่อสู้จนมันต้องถอยม้ากลับอย่างฉับพลัน แต่เซนทอร์นั้นก็ไม่ธรรมดา มันหันตัวอย่างรวดเร็ว ยิงลูกธนูสวนขึ้นมาจนคูเปอร์ต้องทิ้งตัวลงพื้นแล้วหมุนตัวหลบอีกครั้ง

 

เสียงธนูแหวกอากาศเป็นระลอก เขาไม่มีเวลาจะเล่นสวยนัก มือกระชับหอกก่อนพุ่งตรงเข้าหา มันเป็นการพนันระหว่างความเร็วของเขากับความแม่นยำของคู่ต่อสู้

 

“ถ้าแพ้นี่คงจะดูโง่สิ้นดี” ชายหนุ่มพึมพำแล้วพุ่งตัวต่ำอย่างรวดเร็ว

 

เซนทอร์ปล่อยลูกศรทันที แต่คูเปอร์หมุนหอกขึ้นขวางในแนวเฉียงจนโลหะสัมฤทธิ์กระแทกกับปลายธนู เสียงโลหะเสียดสีก้องเหมือนเสียงระฆัง เขาใช้จังหวะนั้นดันตัวขึ้นด้านข้างและฟาดปลายหอกไปยังแขนของเซนทอร์จนมันสะดุ้ง คันธนูแทบหลุดมือ

 

ร่างม้าของมันเตะพื้นจนฝุ่นฟุ้ง มันคำรามด้วยเสียงต่ำ คูเปอร์ใช้จังหวะที่มันเสียหลักหมุนหอกฟันอากาศใส่ขาท่อนหน้า แม้จะไม่ได้ทำร้ายมากแต่ก็พอให้มันถอยห่างออก

 

“อยากลองคุยดี ๆ ไหม ยังทันอยู่นะ” เสียงของเขาก้องไปในตรอก แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือสายตาโกรธเกรี้ยวและลูกธนูอีกดอก

 

คูเปอร์กัดฟันวิ่งบิดตัวเลี่ยง และใช้หอกแทงกระแทกพื้นสร้างแรงเหวี่ยงให้ร่างพุ่งไปประชิด ระยะนี้ไม่เหลือโอกาสให้เซนทอร์ยิงได้ถนัด เขาหมุนหอกฟาดอย่างต่อเนื่องราวกับการเต้นรำ เสียงปลายโลหะปะทะคันธนูไม้เกิดประกายถี่ การต่อสู้กินเวลานานกว่าที่คิด ทั้งสองแลกจังหวะรุกและรับกันหลายรอบ 

 

เซนทอร์คำรามก้อง เสียงกระแทกกับผนังตึกใกล้ ๆ ทำให้ชาวเมืองแถวนั้นชะงักไปชั่วครู่ แต่ด้วยหมอกมายาที่ปกคลุมการรับรู้ ผู้คนอาจเห็นเขากำลังใช้ท่อแป๊บไล่ฟาดนักเลงร่างใหญ่แทน ซึ่งถ้าให้เลือก คูเปอร์ก็ไม่อยากเป็นไฮไลท์ในคลิปไวรัลบนอินเตอร์เน็ตแน่ ๆ

 

เซนทอร์ยกธนูขึ้นเล็งอีกครั้ง ดวงตาคมวาวด้วยความมั่นใจ ทว่าคราวนี้ชายหนุ่มกลับตัดสินใจสวนในจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายปล่อยสายธนู เขาก้มหลบต่ำให้ลูกศรเฉียดเหนือศีรษะ ปลายหอกของเขากระแทกเข้ากับขาหน้าของเซนทอร์อย่างแรง

 

มันร้องลั่นด้วยความเจ็บ ดวงตาที่เคยแฝงความมั่นใจเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว มันตวัดขาหน้าหมายจะกระแทกเขาให้ล้ม แต่คูเปอร์พลิกตัวหลบอย่างว่องไว มือหมุนหอกกลับแล้วพุ่งแทงตรงจุดอ่อนใต้ซี่โครง

 

เสียงเหล็กเสียดกับเนื้อดังลึก เซนทอร์คำรามก้องสะบัดตัวแรงจนเขาเกือบปลิวไปกระแทกกำแพง แต่ชายหนุ่มยังเกาะด้ามหอกแน่น เขาหมุนตัวอาศัยแรงสะบัดนั้นเป็นแรงเหวี่ยง ตวัดหอกไปที่คอของมันด้วยจังหวะเฉียบขาด

 

ร่างใหญ่สะดุ้งเฮือก ก่อนที่ทุกสิ่งจะเงียบลง เซนทอร์ทรุดตัวลงช้า ๆ ดวงตาดับแสง มันสลายกลายเป็นฝุ่นละอองสีทองระยิบระยับ ล่องลอยกระจายไปกับสายลม

 

คูเปอร์ยืนนิ่ง สูดลมหายใจลึก หยดเหงื่อผสมฝุ่นละอองเกาะอยู่บนหน้าผาก  ก่อนยกมือเช็ดคราบเลือดที่ปากแผลเล็กบนแก้ม

 

คูเปอร์ควงหอกแล้วเรียกมันกลับเข้าสู่แหวนดาราจรัส พลางก้มหน้ามองร่องรอยการต่อสู้ที่กระจายอยู่รอบตัว รู้ดีว่าการต่อสู้นี้อาจจะไปกระตุ้นสายลับหรืออสุรกายตัวอื่นให้จับตาเพิ่มขึ้น

 

เขาสะบัดผมเบา ๆ เหมือนจะปลดความเครียดออกจากบ่า ก่อนจะเดินออกจากตรอกในจังหวะที่นกฮูกตัวหนึ่งบินโฉบลงมาเกาะที่ราวเหล็กและส่งเสียงร้องทัก

 

“ได้เรื่องบ้างไหมเพื่อน” เขายิ้มบาง ๆ ให้มัน “ถ้ามีอะไรก็ไปบอกเมเรซด้วย เดี๋ยวฉันจะตามไป”

 

ชายหนุ่มหันหลังให้ซากลูกธนูบนพื้น เดินออกไปด้วยท่าทีที่มั่นคงกว่าเดิมพร้อมความตั้งใจจะเริ่มค้นหาเคย์ล่า เฮย์เดนต่อโดยไม่รอช้า

 

สรุปสถานการณ์

-คูเปอร์และเมเรซ แยกย้ายกันออกค้นหา เคย์ล่า เฮย์เดน  

-คูเปอร์ต่อสู้กับเซนทอร์

หลักฐานการพิชิต

เซนทอร์นักรบ

สินสงคราม

กีบเซนทอร์ (เลขไบต์สุดท้าย เลขคู่)

+ 2 ตื่นรู้จากการพิชิตครั้งแรก

Cooper HEROES

 

22/07/2025 12.00 น. – 12.30 น.

  

หน้าที่ 2

คูเปอร์ก้าวออกจากตรอกเงียบ ๆ ลมหายใจที่ยังไม่ทันจะคืนความเรียบก็ถูกแทนด้วยเสียงกระพือปีกดังฟึ่บ ๆ ใกล้ศีรษะ ดวงตาสีเทาเหลือบขึ้นไปมอง เห็นนกฮูกตัวหนึ่งบินโฉบลงมาพร้อมเสียงร้องที่เขาคุ้นหูเกินกว่าจะเข้าใจผิด มันคือหนึ่งในพวกคู่หูปีกขนที่เขาเพิ่งส่งไปลาดตระเวนเมื่อครู่ แต่ที่ทำให้เขาหยุดก้าวเท้ากลางถนน คือเศษกระดาษสีหม่นที่ผูกอยู่ตรงข้อเท้าของมัน

 

“เอ๊ะ...นี่นายไปแวะร้านกาแฟแล้วเจอบัตรกำนัลกลับมาเหรอ หรือมันเป็นข่าวดีจริง ๆ” เสียงของเขาแฝงรอยยิ้มล้อเล่น แต่มือกลับเอื้อมไปรับเศษกระดาษนั้นด้วยความระวัง

 

นกฮูกกระพือปีกพลางส่งเสียงฮูกเบา ๆ ราวกับจะบอกว่า "ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ" ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ พลางพูดกับมันว่า “โอเค ไม่ใช่บัตรกำนัลสินะ งั้นขอดูหน่อยว่าของดีอะไรที่นายหอบมา”

 

เขาคลี่กระดาษออก มันไม่ใช่ข้อความตรง ๆ แต่เป็นบรรทัดสั้น ๆ ที่เขียนด้วยลายมือเรียบและคม บ่งบอกถึงความตั้งใจ เหมือนบทกลอนที่ซ่อนรหัสไว้ในจังหวะคำ

 

“แสงเก่าเลือนหายใต้เพดานแก้ว

เสียงสมุดร้องไห้ไร้คนเหลียว

ประตูบานที่เจ็ดคือเส้นทาง

รอคนครองปัญญาเคียงเงาไฟ”

 

ด้านล่างมีตัวย่อ K.H. เขียนด้วยหมึกจาง ๆ

 

คูเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย พลิกกระดาษไปมาหลายครั้งเหมือนหวังว่าจะมีข้อความลับซ่อนอยู่ด้านหลัง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ “นี่มัน...งานถนัดของรุ่นพี่บ้านเดียวกันจริง ๆ ใช่ไหม คำใบ้แบบนี้คิดว่าฉันจะตีความได้ในสิบวิหรือไง”

 

เขากวาดสายตาอ่านท่อนกลอนซ้ำอีกครั้ง

 

แสงเก่าเลือนหาย...เพดานแก้ว...เสียงสมุดร้องไห้... บางอย่างเริ่มเชื่อมโยงในหัว “ห้องสมุดเก่าแน่นอน” เขาพึมพำพลางจิ้มปลายกระดาษเบา ๆ “แต่เพดานแก้ว...เมืองนี้มีตึกที่มันดูสวยเกินไปจะพังไปพร้อมห้องสมุดร้างจริงไหมนะ”

 

เขาหยิบมือถือขึ้นมาเสิร์ชข้อมูลภาพเมืองรอบ ๆ และตึกที่เคยเป็นสถานที่สำคัญของริชมอนด์ “ประตูบานที่เจ็ดคือเส้นทาง...” เขาพึมพำเหมือนคิดกับตัวเอง “ห้องสมุดชั้นในสุดอาจจะมีประตูมากกว่าหนึ่ง คงต้องนับบานจริง ๆ”

 

นกฮูกที่เกาะอยู่บนราวเหล็กเอียงคอราวกับพยายามบอกอะไร

 

“อะไร นายรู้รึเปล่าว่าประตูบานที่เจ็ดอยู่ไหน” เขาหัวเราะขำ ๆ แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าพวกนกฮูกพวกนี้ฉลาดอย่างน่ากลัว บางครั้งมันก็ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ผู้ติดตามแผนของนกพวกนี้มากกว่า

 

เขาเก็บกระดาษใส่ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต ก่อนพูดกับนกฮูก “ไปบอกเพื่อน ๆ ว่าพวกเรามีจุดน่าสงสัยแล้ว เดี๋ยวฉันจะตามไปเช็คเอง แต่ก่อนอื่นต้องไปรวมตัวกับเจ้าหนุ่มแฟชั่นนิสต้าก่อน ไม่งั้นเขาคงคิดว่าฉันหายไปซื้อรองเท้าใหม่”

 

ชายหนุ่มพุ่งตัวออกจากตรอก ก้าวยาว ๆ ด้วยฝีเท้าที่มั่นคง เขามุ่งหน้าไปทางจุดนัดพบกับเมเรซ โดยระหว่างเดินก็ยังไม่หยุดคิดถึงปริศนาในกระดาษ ความรู้สึกว่ารุ่นพี่เคย์ล่าอาจตั้งใจกำหนดเส้นทางให้พวกเขาหาทางเข้าถึงเธอแบบไม่ใช่ทางตรงเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

 

เมื่อเข้าใกล้จุดนัดพบ คูเปอร์เปรยกับตัวเอง “ถ้าเมเรซเจอปริศนาแบบนี้ เขาอาจจะตีความว่ามันเป็นรหัสลับของงานแฟชั่นโชว์ฤดูหนาว...เดี๋ยวลองถามดูหน่อยดีกว่า”

 

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าเบา ๆ ด้านหลังทำให้เขาหันไปมอง และพบกับร่างสูงผอมเพรียวของเมเรซที่ก้าวออกมาจากมุมอาคาร ใบหน้าสวยเฉียบและแววตาสองสีจับจ้องมาที่เขาเหมือนจะถามโดยไม่ต้องพูดว่า “เจออะไร?”

 

คูเปอร์ยกเศษกระดาษขึ้นเล็กน้อย ยิ้มพลางว่า “ได้เบาะแสแล้วล่ะ ฉันได้กระดาษนี่ใด้มาจากนกฮูกอีกที แต่นายช่วยดูทีสิ นี่มันกลอนหรือการบ้านของใครสักคนที่หลุดมา”

 

เขาส่งกระดาษให้อีกฝ่าย ก่อนรอฟังความคิดเห็นจากปากของเมเรซ ซึ่งปกติแล้วจะมาพร้อมน้ำเสียงที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังสอบแฟชั่นดีไซน์รอบไฟนอลอยู่ทุกครั้ง

 

เมเรซหยิบกระดาษจากมือคูเปอร์อย่างระมัดระวัง เหมือนกลัวว่ามันจะเป็นเศษผ้าโบราณจากพิพิธภัณฑ์ที่ถ้าพับผิดมุมจะมีเทพเจ้าโผล่มาสาป เขากวาดตาอ่านกลอนนั้นช้า ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นสบสายตาของชายหนุ่มผมน้ำตาล

 

“แล้วนายคิดว่ามันหมายถึงที่ไหน” น้ำเสียงเรียบ แต่ในแววตากลับเหมือนกำลังทดสอบความเฉียบคม

 

คูเปอร์ยักไหล่นิด ๆ คล้ายจะยอมรับว่าตัวเองก็ยังไม่มั่นใจเต็มร้อย “ฉันเดาว่าเป็นห้องสมุดเก่า...คำว่า เสียงสมุดร้องไห้ไร้คนเหลียว น่าจะหมายถึงหนังสือที่ถูกทิ้งจนฝุ่นจับ แต่คำว่า เพดานแก้ว นี่สิ ฉันไม่แน่ใจเลยว่าหมายถึงที่ไหนกันแน่ ห้องสมุดในเมืองนี้มีหลายแห่ง แต่แบบที่มีเพดานแก้วมันดูไม่ค่อยเข้ากับคำว่าร้างสักเท่าไร”

 

เมเรซกระตุกมุมปากเล็ก ๆ ก่อนเอ่ยขึ้น “นายบอกว่าได้กระดาษนี้มาจากพวกนกฮูกที่นายส่งไปใช่ไหม งั้นทำไมไม่ลองถามเจ้าตัวนั้นดูล่ะว่ามันได้มาได้ยังไง”

 

คูเปอร์ชะงักไปชั่วอึดใจ ก่อนจะตบหน้าผากตัวเองเบา ๆ “จริงด้วยแฮะ ฉันนี่มันโง่เป็นพัก ๆ เลยนะ ลืมไปว่าเจ้านกพวกนี้คุยภาษาเราได้”

 

ทันทีที่ผิวปากเรียก นกฮูกตัวเดิมก็บินร่อนลงมาเกาะบนราวเหล็กใกล้ ๆ และจ้องตาเขาราวกับจะบอกว่า นึกได้แล้วเหรอเพื่อน?

 

“โอเค ขอโทษทีที่มองข้ามนาย” คูเปอร์เอ่ยขำ ๆ ก่อนถามต่อ “เศษกระดาษนี่ นายได้มาจากที่ไหน”

 

เจ้านกฮูกกระพือปีกเบา ๆ ส่งเสียงทุ้ม ๆ ที่ไม่เข้ากับตัวมัน “มีผู้หญิงคนหนึ่งในชุดคลุมดำ เธอเรียกข้าลงไปที่ถนนแถวนั้น แล้วมอบกระดาษให้ฉัน เธอบอกแค่ให้ส่งให้ถึงเจ้า ข้าไม่รู้หรอกว่าคนที่ชื่อเคย์ล่าอยู่ที่ไหน เพราะเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น”

 

คูเปอร์กับเมเรซสบตากันเล็กน้อย ชายหนุ่มผมน้ำตาลพึมพำ “ผู้หญิงในชุดคลุมดำ...ฟังดูเป็นสัญญาณว่ารุ่นพี่เราอาจจะยังเคลื่อนไหวอยู่นอกที่ซ่อน”

 

“หรือไม่ก็เป็นใครสักคนที่อยากล่อเราไปติดกับดัก” เมเรซพูดเรียบ ๆ แต่สายตาเป็นประกายวาววับ เหมือนกำลังอ่านกลยุทธ์เกมหมากรุก

 

“ไม่ว่าจะอันไหน ฉันก็ไม่มีทางเลือกมากนัก” คูเปอร์บอก พลางคลี่กระดาษขึ้นอีกครั้งแล้วอ่านช้า ๆ “ประตูบานที่เจ็ดคือเส้นทาง... หมายความว่าสถานที่นี้ต้องมีหลายประตูแน่ อาจเป็นห้องสมุดขนาดใหญ่ หรือไม่ก็สถานที่ที่มีสถาปัตยกรรมคลาสสิก แต่เพดานแก้วนี่...มันเหมือนคำใบ้ชัด ๆ ว่าควรหาสถานที่ที่มีโดมกระจกหรืออะไรทำนองนั้น”

 

เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนเปรยเบา ๆ “แต่เธออาจจะไม่ได้อยู่ในสถานที่ใหญ่ขนาดนั้น ถ้าเคย์ล่าสามารถปลอมตัวออกมาซื้อเสบียงได้ เธอคงไม่เสี่ยงกลับเข้าไปในตึกใหญ่ ๆ ที่ถูกจับตามอง ฉันว่าพื้นที่ที่ต้องดูคงเป็นร้านเก่า ๆ หรือโกดังร้างที่ถูกปรับให้เป็นห้องเก็บหนังสือส่วนตัวมากกว่า”

 

“นั่นหมายความว่านายจะตัดห้องสมุดสาธารณะใหญ่ ๆ ทิ้งสินะ” เมเรซถามพลางหมุนกระดาษระหว่างนิ้วเรียวยาว

 

“ใช่ มันเสี่ยงเกินไป” คูเปอร์ตอบทันควัน “ถ้าเป็นฉันจะไม่เลือกที่ที่คนพอจำได้แน่นอน ยิ่งเธออยู่ในสถานะคนที่ถูกไล่ล่า เธอต้องซ่อนตัวในที่ซึ่งธรรมดาจนคนไม่เหลียวมอง”

 

เขาหยุดคิดชั่วอึดใจ มือข้างหนึ่งแตะคางขณะที่สายตาเหลือบมองไปทางตึกแถวเก่า ๆ ที่เรียงกันเป็นแนวยาว “บางที...อาจเป็นร้านหนังสือมือสองที่ใครลืมไปแล้ว หรือห้องใต้ดินของตึกเก่า ฉันว่าเราควรเริ่มไล่สำรวจแถวโซนนี้ก่อน”

 

เมเรซเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งประชดเล็ก ๆ “ชักเริ่มมีสมองเป็นของตัวเองแล้วนี่”

 

คูเปอร์หัวเราะแผ่ว “ฉันก็มีนะ แค่ไม่ได้โชว์ให้ใครเห็นบ่อย ๆ”

 

เขาเดินไปที่ราวเหล็กแล้วก้มหัวลงพูดกับนกฮูก “ขอบคุณสำหรับข้อมูลมาก เพื่อน ถ้าบินต่อได้ก็ช่วยวนดูแถวตึกชั้นเดียวหรือร้านเก่า ๆ ที่มีป้ายหนังสือด้วย ฉันจะตามเบาะแสทางนี้เอง”

 

 

คูเปอร์หันไปทางเมเรซ “งั้นเราไปลองสำรวจโซนโกดังเก่ากับตลาดด้านหลังละแวกนี้ก่อน นายว่าไง”

 

“ก็ไม่แย่หรอก” เมเรซยักไหล่ “ขอแค่ไม่ต้องเดินฝ่าแฟชั่นตลาดนัดฉันก็โอเค”

 

“งั้นไปกันเถอะ” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเอ่ย ก่อนทั้งคู่จะเริ่มเคลื่อนไปตามซอยแคบ ๆ โดยมีคำใบ้ในกระดาษเป็นเข็มทิศในภารกิจอันเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนนี้

 

 

คูเปอร์เดินเคียงข้างเมเรซในจังหวะก้าวสบาย ๆ แต่สายตากลับกวาดมองไปทุกทิศทางอย่างระวัง เขาหันไปถามคนข้างตัวเสียงต่ำว่า “ตอนนายออกสำรวจข้างล่าง เจออะไรบ้าง”

 

เมเรซเหลือบมองเขาเพียงแวบหนึ่งก่อนตอบเสียงเรียบ “เมืองนี้เต็มไปด้วยคนที่ดูผิดปกติ ฉันเจอกลุ่มคนแต่งตัวธรรมดา แต่เดินด้วยจังหวะที่เป็นระเบียบราวกับหน่วยฝึกยุทธวิธี แถมบางคนยังมองตามสายตาฉันราวกับจะวัดใจกัน แต่ฉันยังไม่แน่ใจว่าเป็นสายลับหรืออสูรกาย”

 

คูเปอร์พยักหน้าเบา ๆ ไม่ได้พูดแทรก จนกระทั่งเมเรซกล่าวต่อ “ที่แย่กว่าคือทางที่เรากำลังจะไป ก็มีคนลักษณะนี้อยู่ด้วยเหมือนกัน นายควรระวังตัวให้มาก อย่าทำตัวโดดเด่น หรือคิดจะเล่นมุขอะไรที่เรียกร้องความสนใจเข้าใจไหม”

 

“เล่นมุขเนี่ยนะ ฉันดูเป็นคนแบบนั้นเหรอ” คูเปอร์ส่งยิ้มเอื่อย  พลางยักไหล่ “โอเค ๆ นายเป็นคนจริงจังแบบนี้ก็ดี จะได้คุมสมดุลกันหน่อย”

 

เมเรซไม่ได้ตอบ เพียงแค่ก้าวเดินต่อโดยไม่หันมามอง ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลจึงยอมเก็บคำพูดไว้แล้วปล่อยให้ความคิดในหัวเดินตามบทกลอนที่เขายังไม่เข้าใจ

 

“แสงเก่าเลือนหายใต้เพดานแก้ว เสียงสมุดร้องไห้...” คูเปอร์พึมพำกับตัวเองเบา ๆ เหมือนต้องการสะกดคำเหล่านั้นให้ติดอยู่ในหัว เขาพยายามนึกถึงสถานที่ในริชมอนด์ที่อาจมีเพดานแก้วหรือโครงสร้างแบบนั้นอยู่ แต่ก็ติดปัญหาว่าห้องสมุดส่วนใหญ่ในเมืองนี้เป็นอาคารอิฐหรือคอนกรีต ไม่ใช่สถาปัตยกรรมแก้วใส

 

ทั้งคู่เดินผ่านฟุตบาทที่เต็มไปด้วยร้านขายของเก่าและผู้คนสัญจรไปมา ริมทางมีนักดนตรีเปิดหมวกเล่นกีตาร์อยู่ เพลงที่เล่นเป็นทำนองแจ๊สเก่าที่ให้บรรยากาศขมุกขมัว คูเปอร์หยุดก้าวเพียงชั่วครู่ เหมือนจะดึงสมาธิกลับมา ก่อนจะเดินต่อ

 

เขาเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังงมเข็มในมหาสมุทรจริง ๆ การหาคนคนเดียวในเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ไหนจะพวกสายลับที่ตามหาเคย์ล่าอยู่ด้วย ใครจะเจอเธอก่อนกัน...เขาไม่อาจเดาได้

 

“นายคิดว่าเธออยู่ที่ไหน” เมเรซถามขึ้นกะทันหัน น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความสนใจ

 

คูเปอร์ขยับคอเสื้อเหมือนกำลังคิดหาคำตอบ “ฉันยังไม่แน่ใจ คำใบ้ในกลอนน่าจะเกี่ยวกับสถานที่ที่เงียบและถูกลืม แต่เพดานแก้วนี่สิ ฉันพยายามเชื่อมโยงแล้วก็ยังไม่เห็นภาพ อาจเป็นโกดังที่ถูกปรับปรุง หรือร้านหนังสือเก่า...”

 

เขาชะงักเล็กน้อย เหมือนอะไรบางอย่างแล่นวาบขึ้นมาในหัว “...ร้านหนังสือเก่า ที่อยู่ข้างสถานีรถไฟฉันเห็นว่าร้านตรงนั้นทำหลังคาด้วยกระจกน่าจะเพื่อให้แสงลอดเข้าไปในนั้นได้ หรือมันอาจจะใช่ที่นั่น”

 

“ร้านหนังสือริมสถานีรถไฟ?” เมเรซเลิกคิ้ว ดวงตาสีชมพูและสีเทาเหลือบมองเขาอย่างประเมิน “ฟังดูเป็นไปได้ แต่แถวนั้นฉันเห็นพวกน่าสงสัยอยู่สองสามคน”

 

“ดี เราจะได้ทดสอบว่าสัญชาตญาณเราถูกหรือเปล่า” คูเปอร์เอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงรอยมั่นใจ แม้ในใจเขาจะรู้ดีว่ามันอาจเสี่ยง

 

ขณะเดินต่อ คูเปอร์ยังไม่หยุดคิดคำกลอนนั้น “เสียงสมุดร้องไห้ไร้คนเหลียว” มันเหมือนสื่อถึงหนังสือที่ถูกทิ้งไว้ในที่ที่ไม่มีคนไปอ่าน หรือห้องสมุดส่วนตัวที่ร้างผู้คน “ประตูบานที่เจ็ด” ทำให้เขาเริ่มนับจำนวนร้านเก่าที่มีหลายทางเข้าออก เพราะสถานที่แบบนี้ไม่ใช่ทุกแห่งที่จะมีประตูมากกว่าหนึ่ง

 

เขาเหลือบตามองเมเรซซึ่งกำลังเดินอย่างไม่รีบร้อน ร่างสูงผอมเพรียวแต่แฝงความสง่าของคนที่พร้อมจะแปลงร่างหนีหรือหลบซ่อนได้ทุกเมื่อ “นายว่าถ้ารุ่นพี่ปลอมตัวออกมาจริง เธออาจซ่อนตัวอยู่ที่พวกเราไม่คาดคิดเลยไหม แบบคาเฟ่เก่าหรือห้องเช่าในอาคารธรรมดา”

 

“อาจเป็นไปได้ ถ้าเธอฉลาดพอจะหนีพวกนั้นมาได้ตั้งหลายสัปดาห์ การหาที่ซ่อนที่ธรรมดาที่สุดน่าจะปลอดภัยกว่า” เมเรซตอบนิ่ง ๆ

 

คูเปอร์ครุ่นคิดตามคำพูดนั้น เขารู้ดีว่าการซ่อนตัวในความธรรมดาเป็นยุทธวิธีที่ใช้ได้ผลเสมอ เพราะคนมักจะมองข้ามสิ่งที่ดูไม่เด่น แต่ปัญหาคือ...ที่ธรรมดามีเยอะเกินไป

 

พวกเขาเดินต่อท่ามกลางเสียงรถและผู้คน ราวกับทุกสิ่งรอบตัวกำลังซ่อนบางอย่างไว้ใต้ความวุ่นวาย เขาตัดสินใจว่าเมื่อไปถึงแถวสถานีรถไฟ จะลองเดินสำรวจร้านหนังสือเก่านั้น และบางทีอาจต้องให้นกฮูกบินวนอีกครั้งเพื่อจับตาสถานที่ที่ซ่อนอยู่ในมุมสายตาของมนุษย์ทั่วไป

 

“เรายังไม่ควรรีบร้อนมากเกินไป” คูเปอร์พึมพำเบา ๆ ขณะก้าวลงทางเท้าตรงหัวมุมถนน “ฉันว่าแค่ระวังไม่ให้ใครตามหลัง ก็ถือว่าเรานำอยู่หนึ่งก้าวแล้ว”

 

เมเรซปรายตามองเขานิด ๆ ก่อนตอบ “ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น”

 

เสียงผิวปาก ดังขึ้นจากริมฝีปากของบุตรแห่งอะธีน่า เขาส่งสัญญาณเรียกนกฮูกคู่หูของตนมาอีกครั้งเพื่อให้มันบินสำรวจเส้นทางข้างหน้า โดยในใจคูเปอร์ยังคงทบทวนกลอนนั้นซ้ำ ๆ เหมือนพยายามต่อจิ๊กซอว์ที่เหลือเพียงไม่กี่ชิ้นแต่ยังไม่ลงตัว

 

.

 

.

 

.

 

22/07/2025 13.00 น.

 

เสียงฝีเท้าของคนสองคนดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอเมื่อทั้งคู่เดินเข้าสู่บริเวณสถานีรถไฟเก่าของเมืองริชมอนด์ สถานีนี้ไม่ได้ใหญ่โตโอ่อ่าเหมือนสถานีในเมืองหลวง แต่มีเสน่ห์ในแบบอาคารอิฐสีแดงเข้มกับป้ายเก่าที่สลักชื่อสถานีด้วยอักษรซีดจาง ราวกับเวลาหยุดนิ่งไว้ตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีก่อน

 

คูเปอร์ก้าวไปข้างหน้าพร้อมเหลือบสายตามองรอบ ๆ ฝูงชนที่เดินผ่านหน้าสถานี มีนักท่องเที่ยวอยู่บ้าง แต่สายตาของเขาก็สะดุดกับชายคนหนึ่งที่ยืนพิงเสาเหมือนไม่ได้รอรถไฟจริง ๆ สายตาของคนคนนั้นจับตามาที่พวกเขาแวบเดียวก่อนหันกลับไป คูเปอร์ไม่แสดงท่าทีสงสัยให้เห็น แต่กลับเอ่ยกับเมเรซเสียงเบา “ถ้ามีคนมองแบบนั้นอีกสักสองครั้ง ฉันจะคิดว่าเราเป็นดาราดังแล้วนะ”

 

เมเรซปรายตาสีชมพูและสีเทาเหลือบมอง แล้วตอบเรียบ ๆ “ไม่หรอก นายไม่ได้ดูดังขนาดนั้นหรอก”

 

คูเปอร์ยักไหล่เหมือนชินกับคำเหน็บแนม แล้วเดินตามป้ายไม้ที่บอกทางไปยังร้านหนังสือเก่าที่ตั้งอยู่ริมถนนเล็ก ๆ หลังสถานี

 

ร้านหนังสือดูเล็กและธรรมดาจนน่าประหลาดใจ ประตูไม้สีเข้มมีป้ายกระจกเก่า ๆ แขวนอยู่ว่า “เปิด” และภายในสามารถมองทะลุเห็นชั้นหนังสือไม้สูงที่เรียงรายกันจนแทบไม่เหลือทางเดิน ฝุ่นบาง ๆ ลอยคลุ้งในอากาศที่ถูกเจาะด้วยลำแสงที่ลอดจากเพดานกระจกซึ่งเป็นเหมือนโดมโค้ง คูเปอร์เผลอหยุดมองเพดานนั้นอย่างสนใจ

 

“เพดานแก้ว…” เขาพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา ความคิดบางอย่างเริ่มประติดประต่อเข้ากับกลอนที่เขาอ่านเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่แล้ว

 

เสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อทั้งคู่ผลักประตูเข้าไป กลิ่นหนังสือเก่ากับกลิ่นหมึกจาง ๆ คลุ้งไปทั่ว อุณหภูมิด้านในเย็นลงเล็กน้อยเหมือนโลกอีกใบที่ตัดขาดจากเสียงวุ่นวายด้านนอก

 

หลังเคาน์เตอร์ไม้เล็ก ๆ มีชายวัยกลางคนสวมแว่นกรอบหนา ใบหน้าดูใจดี เขายกสายตามองทั้งคู่แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้ม “หาหนังสืออะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ”

 

คูเปอร์เดินยิ้ม เข้าไปเหมือนเป็นแค่นักเดินทางที่แวะมาเดินดูหนังสือ มือไล้ไปตามสันหนังสือเล่มเก่าบนชั้น “ก็แค่เดินดูครับ เห็นร้านนี้จากนอกสถานี ดูเก่าแต่มีเสน่ห์ดี”

 

เมเรซก้าวตามมาเงียบ ๆ แต่สายตาคมของเขากลับจับจ้องชายเจ้าของร้านเหมือนจะอ่านความคิดอีกฝ่ายจากท่าทางเล็กน้อยที่หลุดออกมา

 

“ร้านนี้ไม่ค่อยมีคนแวะมาหรอกครับ” เจ้าของร้านตอบพร้อมยิ้มบาง แต่คูเปอร์กลับจับได้ถึงแววตาที่ไม่สอดคล้องกับรอยยิ้ม “ถ้าอยากหาหนังสือพิเศษ ลองมุมขวาสุดเลยครับ ตรงชั้นล่างจะมีของเก่าจากยุโรป”

 

“ของเก่าจากยุโรป…” คูเปอร์ย้ำคำ ราวกับตั้งใจให้หลุดออกมา แล้วหันไปทางเมเรซ “นายสนใจไหม ของแบบนี้อาจมีมูลค่ามากกว่าที่คิดนะ”

 

เมเรซเพียงพยักหน้าเล็กน้อย แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องเจ้าของร้านอย่างไม่วางตา ราวกับมองทะลุรอยยิ้มและคำพูดสุภาพนั้น เหมือนบางอย่างไม่ถูกต้อง

 

คูเปอร์เดินช้า ๆ ไปทางมุมที่อีกฝ่ายบอก สายตาเหลือบมองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาที่แจ่มชัดก็พบว่ามีหนังสือบางเล่มถูกจัดเรียงเหมือนตั้งใจบังตู้ไม้ด้านหลัง ซึ่งปิดด้วยกลอนประตูเล็ก ๆ ที่ไม่สมควรมีในร้านหนังสือธรรมดา เขาไม่ได้แตะต้องมันทันที แต่ความรู้สึกบางอย่างในสายเลือดกำลังบอกเขาว่าที่นี่อาจไม่ใช่เพียงร้านหนังสือ

 

“รู้สึกไหมว่าที่นี่มัน...เงียบเกินไป” เขากระซิบถามเมเรซที่เดินตามเข้ามาใกล้ “แบบว่าเงียบจนเหมือนซ่อนอะไรไว้”

 

เมเรซเลิกคิ้วแล้วตอบเบา ๆ “เงียบยังไงก็ดีกว่าดังแต่นายพูดถูก บางอย่างมันไม่ปกติ ”

 

คูเปอร์ค่อย ๆ หันกลับไปมองเจ้าของร้านอีกครั้ง เขายังยิ้มเหมือนเดิม แต่แววตาเหมือนคนที่ระแวดระวังอะไรบางอย่าง หรือเฝ้ารอการกระทำผิดพลาดเพียงเล็กน้อย

 

“ถ้าเคย์ล่าอยู่ที่นี่จริง เธอเลือกซ่อนตัวได้ฉลาดมาก” คูเปอร์พึมพำราวกับพูดกับตัวเอง “เพราะไม่มีใครจะคิดว่ามีอะไรซ่อนอยู่หลังชั้นหนังสือธรรมดาแบบนี้”

 

เขาเดินดูหนังสือต่อไปด้วยท่าทีสบาย ๆ เหมือนคนแค่สนใจเล่มเก่า ๆ มือเอื้อมหยิบหนังสือปกแข็งเล่มหนึ่งออกจากชั้น ก่อนส่งให้เมเรซดูเป็นเชิงบังสายตาเจ้าของร้าน

 

“นายว่าไง” เขากระซิบเสียงต่ำ “เราควรลองแอบสำรวจด้านหลังตู้ไม้ตรงมุมนั่นดีไหม”

 

เมเรซเพียงขยับมุมปากเป็นรอยยิ้มบาง  “ฉันว่าเรากำลังเดินถูกทางแล้วล่ะ”

 

 

คูเปอร์เดินทอดก้าวช้า ๆ รอบมุมห้องหนังสือ ท่ามกลางกลิ่นไม้เก่าและฝุ่นที่แอบซุกอยู่ในช่องระหว่างสันหนังสือ เขาหยุดอยู่ตรงหน้าตู้ไม้โบราณที่บังผนังด้านหลังอย่างน่าประหลาด ตู้ใบนี้ไม่เหมือนชั้นอื่น มันดูสูงเกินไปหน่อย และไม่มีป้ายบอกหมวดหมู่หนังสือเหมือนชั้นอื่น ๆ ในนั้นมีเพียงเล่มหนังสือปกแข็งเรียงกันเป็นแนวที่ดูไร้ระเบียบอย่างจงใจ

 

เมเรซเดินมาใกล้โดยไม่พูดอะไร แต่สายตาสองสีของเขาชัดเจนว่าจับตาทุกการเคลื่อนไหว ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลจึงพูดขึ้นเบา ๆ

 

“ตู้หนังสือนี่มันผิดธรรมชาตินะ ไม่มีหมวดหมู่ ไม่มีชื่อเรียงตามตัวอักษร แล้วดูตรงมุมขวาบนนั่นสิ”

 

นิ้วของคูเปอร์ชี้ไปยังขอบไม้มุมหนึ่งซึ่งแง้มออกจากกำแพงอย่างแทบมองไม่เห็น หากไม่เพ่งมากพอไม่มีทางสังเกตได้

 

“ดูเหมือนจะเป็นบานพับ”

 

“จะเปิดเลยไหม” เมเรซถามด้วยเสียงราบเรียบ แต่แฝงความตื่นตัว

 

“ถ้าฉันเป็นรุ่นพี่ที่อาศัยความเงียบเป็นเกราะ ฉันคงไม่อยากให้ประตูลับเปิดเสียงดังหรอก”

 

คูเปอร์ค่อย ๆ ไล้นิ้วตามขอบชั้นหนังสือ แล้วพบว่าหนังสือเล่มหนึ่งในแถวนั้น มีรอยกดลึกบริเวณสันหนังสือ ราวกับมีคนจับมันซ้ำ ๆ

 

เขายกมือดึงหนังสือเล่มนั้นออกอย่างระมัดระวัง เสียง “ติ๊ก” ดังแผ่วเหมือนกลไกเก่าแก่ที่รอเวลาถูกปลดเปลื้อง และแล้ว...ชั้นไม้ทั้งแผงก็ขยับเล็กน้อย จากนั้นจึงเลื่อนเปิดออกโดยไม่มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดแม้แต่น้อย

 

เบื้องหลังคือทางเดินแคบ ๆ มืดสลัว มีเพียงแสงจากร้านหนังสือที่ลอดเข้าไปได้บ้าง คูเปอร์กวาดสายตามองรอบร้านอย่างเร็ว เห็นว่าเจ้าของร้านยังอยู่หลังเคาน์เตอร์และไม่ได้เคลื่อนไหวมากนัก

 

เขาเลื่อนตัวเข้าไปก่อนโดยไม่ส่งเสียง เรียกเมเรซตามเข้ามา เสียงฝีเท้าของทั้งสองเบาและหนักแน่นในเวลาเดียวกัน

 

ทางเดินนั้นมีความแคบพอจะให้คนเดินได้เพียงทีละคน กลิ่นไม้เก่าผสมกับกลิ่นกระดาษราวกับพวกเขากำลังเดินเข้าสู่ท้องของหนังสือสักเล่มที่ยังไม่เคยมีใครอ่านจบ

 

เมื่อเดินไปได้ระยะหนึ่ง ทางเดินนั้นก็สิ้นสุดลงที่ประตูไม้เรียงกันสามบานบนผนังโค้งลึกคล้ายกับห้องใต้ถุน

 

คูเปอร์หยุดอยู่ตรงกลาง ดวงตาสีเทาไล่มองบานประตูทีละบาน ทุกบานดูคล้ายกันจนแทบจะแยกไม่ออก หนึ่งในนั้นเป็นบานไม้โอ๊คที่มีรอยขีดเล็ก ๆ อีกบานมีมือจับที่ใหม่กว่าชัดเจน ส่วนบานสุดท้ายทึบสนิท ไม่มีร่อง ไม่มีรอยขีดใด ๆ

 

“ถ้าเป็นฉันจะไม่เลือกบานที่ดูใหม่” เมเรซกระซิบ

 

“บานที่ไม่มีอะไรเลยก็น่าสงสัยเหมือนกัน เหมือนมันอยากให้เราคิดแบบนั้น” คูเปอร์ตอบ แล้วก้าวถอยมาเล็กน้อย พิจารณารอบห้อง เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อดึงสมาธิกลับมา

 

เขาก้มลงมองพื้น เห็นว่าพื้นไม้หน้าบานหนึ่งมีร่องรอยฝุ่นถูเป็นทางจาง ๆ บ่งบอกว่ามีคนผ่านเข้าออกเมื่อไม่นานนี้

 

“บานซ้าย” เขาพูดสั้น ๆ แล้วเอื้อมมือไปบิดลูกบิดเบา ๆ ประตูเปิดออกพร้อมเสียงคลิกเบา ๆ เหมือนฝุ่นที่ซุกอยู่ในร่องกลไกสั่นไหว

 

เมื่อผลักเข้าไป สิ่งที่เห็นคือห้องขนาดไม่ใหญ่ มีแสงไฟสลัวจากโคมดวงเล็กกลางเพดาน กลิ่นสมุดหนังเก่า ละอองฝุ่น และชาอุ่นจาง ๆ ลอยอยู่ในอากาศ

 

ภายในห้องนั้นมีโต๊ะไม้เล็กตั้งอยู่ และตรงข้ามโต๊ะนั้น หญิงสูงวัยผิวดำในชุดคลุมทึบกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ ใบหน้าของเธอสงบ ดวงตาจับจ้องมาทางพวกเขาเหมือนรู้ว่าจะมาถึงในเวลานี้

 

คิ้วของเธอยกขึ้นเพียงนิดเดียวก่อนจะกล่าวเสียงต่ำอย่างมั่นคง

 

“พวกเธอช้ากว่าที่ฉันคาดไปนิดหน่อยนะ แต่ก็ดีกว่ามาไม่ถึง”

 

คูเปอร์ยืนนิ่ง สบตากับหญิงตรงหน้า ริมฝีปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย

 

“… คุณคือเคย์ล่า เฮย์เดน?”

 

ความคิดเห็นของผู้บันทึก

 

“การตามหารุ่นพี่เคย์ล่าให้เจอเคลียร์เรียบร้อย แต่ทว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของภารกิจเพียงเท่านั้น...”

Cooper HEROES

 

หน้าที่ 3

คุยกับผู้สูงวัยต้องใช้ความสมองกว่าที่คิด

กลิ่นชาอุ่นและกระดาษเก่าเกาะอยู่ในลมหายใจของทั้งคู่ขณะที่ประตูค่อย ๆ ปิดลงด้านหลัง เคย์ล่า เฮย์เดนยังคงนั่งอย่างสงบ ราวกับไม่ได้แปลกใจแม้แต่น้อยที่มีคนสองคนบุกผ่านทางลับเข้ามาถึงตรงนี้

 

คูเปอร์ก้าวไปข้างหน้าเพียงครึ่งก้าว รักษาระยะให้พอเหมาะก่อนโน้มตัวเล็กน้อย “คูเปอร์ โจนส์” เขาเอ่ยชื่อตัวเองอย่างชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงนิ่งแต่มีความอบอุ่นแฝงอยู่ “เรามาจาก... ค่ายฮาล์ฟบลัด”

 

คูเปอร์ยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอียงหน้าตอบรับคำพูดของหญิงชราเบื้องหน้าอย่างไม่ปิดบังความทึ่งปนเคารพในน้ำเสียงอันมั่นคงนั้น ไม่มีความลังเลในแววตาเคย์ล่า เฮย์เดนแม้แต่น้อย แม้อายุจะล่วงเข้าสู่วัยที่คนส่วนใหญ่เริ่มเอาแต่นั่งอยู่ในสวนหรือสะสมแสตมป์ แต่สายตาของเธอยังเฉียบคมราวกับเพิ่งอ่านรายงานลับจากกองบัญชาการเมื่อคืน

 

 

เขาผายมือเล็กน้อยไปทางร่างสูงข้างตัว “แล้วนี่ เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล”

 

เมเรซพยักหน้าสั้น ๆ “ยินดีที่ได้พบ” น้ำเสียงของเขาเรียบเย็น แต่ก็ไม่แข็งกระด้างจนดูเป็นศัตรู

 

เคย์ล่ากวาดตามองพวกเขาทีละคน แววตาของหญิงสูงวัยนั้นคมชัดอย่างน่าประหลาด ไม่ใช่แค่สายตาของคนที่ผ่านการอ่านหนังสือมาก แต่เป็นสายตาที่เคยอ่านทั้งคนและสถานการณ์อย่างทะลุปรุโปร่ง

 

“ฉันรู้ว่าพวกเธอเป็นใคร” เธอตอบในที่สุด เสียงของเธอเรียบลึกแต่มีแรงกดแฝงอยู่ “และรู้ว่าทำไมถึงมา”

 

 

คูเปอร์เหลือบตามองเมเรซแวบหนึ่ง ก่อนกลับมาสบตาเคย์ล่า “ถ้ารู้แล้วก็คงไม่ต้องเสียเวลาพูดอ้อมค้อมสินะ”

 

“แต่ถ้าเธอรู้ว่าพวกนั้นกำลังตามหาคุณอยู่” เมเรซเสริม น้ำเสียงไม่เปลี่ยนแต่เน้นชัดในคำว่า พวกนั้น “ทำไมถึงยังเสี่ยงออกมาเดินข้างนอก ส่งข้อความผ่านนกฮูกให้เราแบบนี้”

 

มุมปากของเคย์ล่ายกขึ้นเล็กน้อย คล้ายรอยยิ้มที่ไม่บอกว่าพอใจหรือท้าทาย “บางครั้ง การยืนอยู่เฉย ๆ ให้คนคิดว่าเราซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง กลับอันตรายกว่าการเดินอยู่ต่อหน้าพวกเขา”

 

คูเปอร์ฟังแล้วรู้สึกได้ว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้เป็นเพียงอดีตบรรณารักษ์ธรรมดา แต่เป็นคนที่มองเกมออกก่อนจะลงมือเล่น เขาไม่ได้พูดโต้ทันที เพียงแต่นั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แล้วกล่าวเสียงนิ่ง “งั้นเราคงต้องคุยกันยาว”

 

เคย์ล่าเอนตัวเล็กน้อย ดวงตาไม่ละจากพวกเขาแม้เพียงชั่วขณะ “ใช่ แต่พวกเธอต้องฟังก่อน ว่าสถานการณ์ตอนนี้ซับซ้อนกว่าที่คิด”

 

เมเรซก้าวไปยืนพิงผนังด้านหนึ่งอย่างเงียบ ๆ เหมือนเลือกจะเฝ้าดูมากกว่าร่วมวงสนทนา แต่สายตาสองสีนั้นจับตาทุกท่าทีของเคย์ล่าอย่างไม่คลาดเคลื่อน

 

 

“ทำไมคุณถึงเลือกมาอยู่ที่นี่” คูเปอร์เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนา น้ำเสียงไม่รีบร้อนแต่แฝงความอยากรู้จริงจัง “ผมหมายถึง…จากทุกที่ที่คุณจะซ่อนตัวได้ คุณเลือกอยู่ในร้านหนังสือเล็ก ๆ ที่สถานีรถไฟ”

 

 

เคย์ล่ามองทั้งสองด้วยแววตานิ่งสงบ รับฟังอย่างไม่มีแววลังเลหรือหวั่นไหว ราวกับบทแนะนำตัวนี้คือเพียงบทกลอนหนึ่งที่เธอเคยอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า จังหวะเธอตอบกลับมาช่างราบเรียบ แต่น้ำเสียงกลับฟังแล้วสะกิดใจราวกับปลายปากกาจรดลงหน้ากระดาษ

 

“ที่นี่ปลอดภัยกว่าที่เห็นนะ” เธอเอ่ยช้า ๆ “เจ้าของร้าน...เขาไม่ใช่แค่คนขายหนังสือธรรมดา เขาเป็นคนที่น่าเชื่อถือ”

 

ไม่มีคำอธิบายที่วกวนหรือหย่อนความมั่นใจ น้ำเสียงนั้นเหมือนมีน้ำหนักของกองหนังสือทั้งห้องบรรจุอยู่

 

เมเรซขมวดคิ้วเล็กน้อย ย่อคำถามลงเหลือเพียงเส้นด้ายเดียวที่จำเป็น “เพราะอะไรถึงไว้ใจเขา?”

 

หญิงชรานั่งตัวตรงราวกับไม่เคยรู้จักกับคำว่าอายุ ดวงตาของเธอจ้องมองชายหนุ่มผมสีชมพูนิ่งนานพอจะทำให้ใครหลายคนหลบสายตา แต่ไม่ใช่เขา

 

“เขากับฉันมีปฏิสัมพันธ์กันมาก่อน” เธอว่า

เพียงเท่านั้น ไม่มีคำขยายความ ไม่มีชื่อ ไม่มีเหตุการณ์ประกอบ

 

“และถ้าพวกเธอสงสัยว่าเหตุใดเจ้าของร้านถึงไม่หวาดระแวงพวกเธอ...ก็เพราะฉันบอกเขาไว้ล่วงหน้า ว่าหากมีชายหนุ่มคนใดผ่านเข้ามาโดยบังเอิญ แต่มีดวงตาสีเทา  ให้ช่วยแนะนำพวกเขามาที่นี่”

 

คูเปอร์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนหัวเราะแผ่ว ๆ ในลำคออย่างอดไม่อยู่ หัวใจของเขากระตุกเล็กน้อย

 

“เอาเข้าจริง ผมยังนึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะกลมกลืนกับเมืองนี้ได้ยังไง” เขากระซิบกับตัวเอง แล้วเหลือบตามองเมเรซที่ยืนกอดอกอย่างไม่ประหลาดใจเท่าไร

 

ดวงตาสีเทาเหม่อมองหญิงตรงหน้า ความคิดวิ่งพล่านในหัวเขาแต่ไม่หลุดออกมาเป็นถ้อยคำทันที...ในตอนที่เขาเองยังลังเลจะวางแผนต่ออย่างไรดี หญิงชรากลับดึงเขากลับเข้าสู่บทสนทนาได้ด้วยถ้อยคำง่าย ๆ  และมีชั้นเชิงเสียจนคนฟังอย่างเขารู้สึกว่า อาจเป็นเรื่องดีที่เธอคือฝ่ายเรา

 

“ถ้าจะพูดให้ชัด...” เขากระซิบ

“รุ่นพี่เคย์ล่า...สมแล้วที่เป็นธิดาแห่งอะธีน่า ถึงผมจะเป็นลูกแม่คนเดียวกัน แต่แค่คิดกลอนแบบนี้ผมคงต้องพึ่งนกฮูกสามตัวกับดนตรีคลาสสิกกระตุ้นสมองก่อนถึงจะเขียนได้สักวรรคเดียว…”

 

คูเปอร์ละสายตาจากภวังค์ภายใน หยิบกระดาษคำใบ้ออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นไปด้านหน้า

 

“คุณเขียนกลอนนี่เองใช่ไหมครับ?” เขาถาม พร้อมแสดงออกอย่างเคารพในท่วงท่าของผู้มีประสบการณ์

 

“แน่นอน” เคย์ล่าตอบทันทีโดยไม่อ้อมค้อม “ไม่ใช่กลอนที่ดีที่สุดของฉันหรอก แต่พอจะชี้ทางให้กับใครบางคนที่มีสมองพอจะตีความ...ซึ่งฉันก็หวังไว้ลึก ๆ ว่าพวกเธอจะเข้าใจ”

 

“เราใช้เวลาพอสมควรครับ” ชายหนุ่มยอมรับเสียงเบา “แต่ดีใจที่ไม่ได้เดินเข้าร้านสักอย่างผิดเวลา”

 

เคย์ล่าขยับนิ้วไล้ขอบแก้วชาอย่างแผ่วเบา แววตาไม่เผยอะไร แต่ท่าทางนั้นเหมือนกำลังตัดสินอะไรบางอย่าง...หรือไม่ก็กำลังกลั่นความคิดให้อยู่ในรูปประโยคที่คนทั่วไปพอจะเข้าใจได้

 

เคย์ล่าจิบชาช้า ๆ อีกครั้ง แล้ววางถ้วยลงบนจานรองเสียงแผ่ว เธอกวาดตามองทั้งคู่ เหมือนกำลังชั่งน้ำหนักว่าพวกเขาพร้อมสำหรับสิ่งที่จะพูดต่อไปหรือยัง

 

 

เคย์ล่านั่งนิ่งหลังฟังทั้งคูเปอร์และเมเรซ เธอวางถ้วยชาลงบนจานรองด้วยความเงียบสงบ ก่อนจะเปรยขึ้น “อย่างที่พวกเธอรู้ ตอนนี้ฉันกำลังถูกซีไอเอตามล่า...ไม่ใช่แค่ซีไอเอ แต่ยังมีพวกองค์กรลับของรัฐอื่น ๆ ที่ฉันไม่อยากเอ่ยชื่อด้วย หลังจากเกษียณจากตำแหน่งบรรณารักษ์รัฐสภา ฉันไม่มีแม้แต่วันเดียวที่ได้ใช้ชีวิตธรรมดา พวกเขากลัวว่าฉันจะเปิดเผยข้อมูลที่ไม่ควรเปิดเผย ทั้งที่จริง ๆ แล้ว...สิ่งที่ฉันพกติดตัวมามันมีค่ามากกว่าเอกสารเป็นหมื่นแผ่น”

 

น้ำเสียงของเธอหนักแน่น ฉะฉาน และไม่แสดงให้เห็นถึงวัยชราที่ผ่านเกินเจ็ดสิบปีแม้แต่น้อย คูเปอร์เผลอนั่งตัวตรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ขณะที่เมเรซยังคงพิงผนังอย่างสงบ แต่แววตาสีชมพูและสีเทาเปล่งประกายบ่งบอกว่าคำพูดของเคย์ล่าจับความสนใจเขาเต็มที่

 

คูเปอร์นั่งฟังอย่างเงียบงัน แววตาสีเทาทอประกายจากแสงโคมบนเพดาน ผิวปากเบา ๆ พลางลูบปลายคาง “จากนั้นคุณก็หนีมาที่ริชมอนด์”

 

“ใช่” เคย์ล่าพยักหน้า “ฉันเปลี่ยนเส้นทางตลอดเวลา พักที่เมืองเล็ก ๆ บ้าง หลีกเลี่ยงกล้องวงจรปิด หยุดติดต่อกับคนที่เคยรู้จักจนกระทั่งฉันมาถึงที่นี่ ที่ที่ฉันยังมีใครบางคนให้พึ่งพาได้”

 

“ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันต้องเปลี่ยนที่อยู่ทุกคืน เดินทางหลบซ่อนจนมาถึงริชมอนด์ โชคดีที่ฉันติดต่อคนที่ไว้ใจได้…เขาช่วยให้ฉันพักที่นี่”

 

หญิงชราหยุดพักประโยค สายตากวาดมองคูเปอร์กับเมเรซเหมือนจะเปิดโอกาสให้ถาม แต่เมื่อทั้งคู่ยังคงเงียบ ฟังด้วยความตั้งใจ เธอจึงพูดต่อ “และเมื่อคืน…ฉันฝันถึงสัญญาณ ฝันว่ามีคนจะมาช่วยฉัน หนึ่งในนั้นมีดวงตาสีเทา อีกคนมีดวงตาที่ไม่เหมือนใคร นั่นทำให้ฉันแน่ใจว่ามารดาของพวกเราเป็นผู้ส่งคนมาหาฉัน”

 

คูเปอร์เหลือบตามองเมเรซเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปที่เคย์ล่า เขารู้สึกได้ถึงแรงกดดันแปลก ๆ จากคำพูดนั้น เหมือนเธอกำลังพูดถึงโชคชะตาที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

 

เมเรซเป็นฝ่ายขยับตัวก่อน เสียงของเขาเรียบเฉียบ “แล้วแผนของคุณล่ะครับ คุณอยากให้เราพาคุณหนีไปเรื่อย ๆ หรือมีปลายทางที่วางไว้แล้ว”

 

เคย์ล่าหลุบตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มมุมปากที่บ่งบอกถึงการคุมสถานการณ์ “ฉันไม่ได้ตั้งใจให้พวกเธอพาฉันวิ่งหนีไปตลอด ฉันมีเป้าหมาย ฉันได้ติดต่อใครบางคนที่เมืองมาซัตลาน ประเทศเม็กซิโก ที่นั่นมีเรือรออยู่ ฉันตั้งใจจะขึ้นเรือและล่องออกมหาสมุทรแปซิฟิก ไปหาที่สงบ ๆ ในบั้นปลายชีวิต”

 

เธอพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจนราวกับได้ตัดสินใจไว้แล้วนาน คูเปอร์เมื่อได้ยินชื่อเมืองนั้นก็ยกมือขึ้นนวดขมับ มาซัตลาน…จากริชมอนด์ไปถึงนั่น เขาคิดในใจ เราจะต้องผ่านหลายรัฐ ต้องหลีกเลี่ยงสายตาพวกหน่วยงาน และยังไม่รู้ว่าจะเจออสุรกายกี่ฝูงที่ดักรออยู่ระหว่างทาง นี่มันไม่ใช่แค่ยาก แต่แทบจะเป็นไปไม่ได้

 

เขานั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่แววตาจะสว่างวาบขึ้นมาราวกับประกายไฟแล่นผ่านความคิด ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเงยหน้าขึ้น “ผมนึกออกแล้วว่าจะไปยังไง แต่เราต้องกลับไปนิวยอร์กก่อน”

 

ทันทีที่พูดจบ คิ้วของเคย์ล่าก็ขมวดเข้าหากันทันที ดวงตาคมวาวแฝงแววไม่พอใจ “นั่นมันย้อนเส้นทางที่ฉันเพิ่งหลบหนีมา เธอรู้ไหมว่ามันเสี่ยงแค่ไหน ซีไอเอยังมีเครือข่ายแน่นหนาในเมืองนั้น”

 

คูเปอร์ยกมือขึ้นคล้ายจะขอให้เธอฟังจนจบ เขากระแอมเล็กน้อยก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต หยิบผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองผืนหนึ่งออกมาแล้วกางมันตรงหน้า

 

“นี่คือตัวช่วยของเรา”

 

เมเรซเหลือบตามามองก่อนเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย “นายพกผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองมาตลอดทางเพื่อโชว์ช่วงดราม่าอย่างนี้หรือไง”

 

คูเปอร์หัวเราะหายใจสั้น ๆ “มันไม่ใช่ผ้าเช็ดหน้าธรรมดา มันคือ เรือมินิบานาน่า”

 

เขาวางมันลงบนโต๊ะไม้แล้วใช้นิ้วแตะขอบเบา ๆ “มันดูเหมือนผ้าเช็ดปาก แต่จริง ๆ คือเรือแคนูพิเศษที่ซื้อมาเผื่อการเดินทางภารกิจนี้ ตัวเรือเป็นสีเหลืองนีออนสะดุดตา มีรูปปั้นกริฟฟอนอยู่ตรงหัวเรือ ควบคุมด้วยระบบออโตไพลอต ไม่ต้องพายเอง ความเร็วเทียบเรือยอร์ชได้ด้วยซ้ำ และที่สำคัญ…มันล่องทะเลได้โดยไม่กลัวแตกหัก”

 

เขายิ้มบาง ๆ ที่มุมปากราวกับกำลังภูมิใจในของแปลกที่พกติดตัวมา “เมื่อเราไปถึงนิวยอร์ก เราจะขึ้นรถไฟเฮเฟตัสไปนิวโรม จากที่นั่น เราสามารถออกสู่ชายฝั่งซานฟรานซิสโก แล้วใช้เรือลำนี้ล่องลงไปถึงเม็กซิโกได้”

 

เคย์ล่าจ้องผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองบนโต๊ะ ดวงตาไม่กะพริบอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคูเปอร์ “เธอคิดว่าทุกอย่างมันจะง่ายดายอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ จากริชมอนด์ไปนิวยอร์กก็เสี่ยงพอแล้ว ยังจะต้องผ่านทั้งซีกทวีปเพื่อไปซานฟรานซิสโก แล้วยังต้องแล่นทะเลอีกครึ่งค่อนโลก”

 

คูเปอร์ยักไหล่ ท่าทีผ่อนคลายเหมือนไม่คิดจะรับแรงกดดันที่เธอพยายามทดสอบ “ก็จริง มันไม่ง่ายแน่ แต่…” เขายกยิ้มที่มุมปาก “…ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกครับ”

 

ความเงียบโรยตัวอยู่ระหว่างทั้งสามอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เมเรซจะเปรยขึ้นเบา ๆ “อย่างน้อยฉันก็ยอมรับว่านายกล้าพูดแผนที่ฟังดูบ้าขนาดนี้ออกมา”

 

คูเปอร์เหลือบตาหันไปหาคู่หู ยักคิ้วกวน ๆ “กล้าอย่างเดียวไม่พอหรอก ต้องมั่นใจด้วย”

 

เคย์ล่ายังคงนั่งนิ่ง แต่ในดวงตาของเธอมีประกายบางอย่างเปลี่ยนไป เหมือนกำลังชั่งน้ำหนักว่าแผนการบ้าบิ่นนี้อาจเป็นทางเดียวจริง ๆ

 

 

เคย์ล่าหลับตาลง มือเหี่ยวย่นวางบนพนักเก้าอี้อย่างสงบ แต่เส้นเลือดบนหลังมือบ่งบอกถึงความตึงเครียดของความคิดที่แล่นอยู่ในสมองอันคมกริบของเธอ เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่อึดใจ ดวงตาของหญิงสูงวัยก็ลืมขึ้นอีกครั้ง ประกายคมวาวในแววตานั้นสะท้อนถึงการประเมินสถานการณ์อย่างละเอียดถี่ถ้วน

 

เธอหันกลับมาสบตากับคูเปอร์โดยตรง “ฉันยังยืนยันว่าการเดินทางทางบกจากริชมอนด์ไปนิวยอร์กไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดนัก” เสียงของเธอเด็ดขาด แต่ไม่แข็งกระด้าง “ฉันมั่นใจว่าเส้นทางสายหลักทั้งหมดถูกจับตาไว้แล้ว และไม่ใช่แค่ซีไอเอเท่านั้น แต่ยังมีองค์กรลับอื่นที่ไม่เปิดเผยตัวตน พวกเขามีทั้งตาและหูบนท้องถนน แถมอาจมีกลุ่มอสูรกายปะปนอยู่ด้วย การเดินทางแบบนั้นไม่ต่างจากเอาตัวไปวางบนเขียง”

 

คูเปอร์เงียบ ไม่โต้แย้งในทันที แต่เอนหลังเล็กน้อย ดวงตาสีเทาของเขาเหลือบไปยังมุมห้องราวกับกำลังค้นหาคำตอบที่ซ่อนอยู่ นิ้วเรียวแตะเบา ๆ ที่ริมฝีปากตัวเองขณะใช้ความคิด จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์เดดาลัสขึ้นมา กดหน้าจอค้นหาเส้นทางอยู่สักพักก่อนจะหันกลับมาทางรุ่นพี่อวุโส

 

“ผมว่ามีวิธีที่จะเดินทางถึงนิวยอร์กได้ปลอดภัยกว่าเส้นทางบก” เขาพูดพลางชูโทรศัพท์ขึ้นให้ดู “เราจะไปทางน้ำ เราจะเดินทางไปยังนอร์ฟอล์กก่อน จากนั้นใช้เรือมินิบานาน่าแล่นตรงขึ้นเหนือสู่ท่าเรือนิวยอร์ก มันทั้งเร็วและช่วยเลี่ยงสายตาพวกที่คุมถนนหลักได้”

 

เมเรซที่ยืนกอดอกอยู่เอียงหน้ามองเพื่อนร่วมทีม สีหน้าเรียบเฉย แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับเป็นการทักท้วงอย่างเฉียบคม “ถึงแม้โลกตอนนี้จะสว่างทั้งยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าการเดินทางทุกอย่างจะสะดวกเหมือนกลางวันตลอดเวลา นายคิดบ้างไหมว่าจะต้องพาคนวัยอย่างเธอ…” เขาเหลือบตามองเคย์ล่า “…ลงเรือและนั่งกลางทะเลนาน ๆ ไหนยังจะเสี่ยงโดนตรวจพบระหว่างทางอีก”

 

คูเปอร์ยกยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากเหมือนเตรียมไว้แล้ว เขาเอื้อมมือไปแตะที่แหวนห้วงมิติ แสงสีเงินวาบขึ้นชั่วขณะ ก่อนที่ในมือเขาจะปรากฏขวดแก้วเล็กใส ภายในบรรจุน้ำสีฟ้าอมเขียวใสระยิบระยับเหมือนของเหลวที่เก็บประกายรุ่งอรุณไว้ทั้งหยด

 

เมเรซหรี่ตาอย่างไม่เชื่อสิ่งที่เห็น “นั่นมัน… น้ำแห่งความเยาว์วัย ของเทพีฮีบี้นี่” เสียงเขาต่ำลงนิด แต่ชัดถ้อยชัดคำ “ฉันจำได้ ตอนเราทำภารกิจที่ร้าน ฮีบี้จีบี้ส์ ที่ไทม์สแควร์ ของขวดนั้นมันตกเป็นของฉัน…หรือว่า—”

 

คูเปอร์รีบยกมืออีกข้างขึ้นกระแอมเบา ๆ ขัดก่อนที่อีกฝ่ายจะฟังดูเหมือนกล่าวหาเขาตรง ๆ “อย่าเพิ่งปรักปรำ ฉันไม่ได้ขโมยของจากนายสักหน่อย” เสียงเขามีรอยขัน แต่แววตายังคงจริงจัง “ฉันได้ขวดนี้มาจากเพื่อนร่วมค่ายอีกคน เขาแบ่งให้ฉันไว้ต่างหาก”

 

เคย์ล่าที่นั่งฟังอยู่เลิกคิ้วเล็กน้อย สีหน้าสงบ แต่แววตาเผยความสงสัยชัดเจนว่าของในมือชายหนุ่มคือสิ่งที่เธอเองไม่คาดว่าจะเห็นในชีวิตจริง

 

คูเปอร์หันกลับไปทางเธอ แล้วยกขวดแก้วขึ้นเล็กน้อยราวกับกำลังอธิบายผลงานทดลอง “น้ำนี้ เมื่อดื่มแล้วจะย้อนวัยผู้ดื่มกลับไปเป็นเด็กอายุราวแปดขวบ ร่างกายสดใหม่ มีแรงเดินทางไกลได้ไม่ต่างจากเด็กที่วิ่งเล่นทั้งวัน แต่ผลของมันมีแค่สามวัน หลังจากนั้นก็จะกลับคืนสู่สภาพเดิม”

 

เขาวางขวดน้ำลงบนโต๊ะเบื้องหน้าอย่างระมัดระวัง ดวงตาสีเทาวาวระยับด้วยประกายความคิด “แผนของผมคือ เมื่อเราเตรียมทุกอย่างพร้อมสำหรับการเดินทาง เราจะให้คุณดื่มสิ่งนี้ คุณจะมีสภาพร่างกายของเด็ก ซึ่งสะดวกต่อการอำพรางสายตาผู้คน เราจะไม่ต้องคอยปกป้องคุณจากความเหนื่อยล้าในการเดินทางไกล อีกทั้งใครจะมาคาดคิดว่าหญิงสูงวัยผู้ถูกตามล่าจะกลายเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ในสายตา”

 

เมเรซปล่อยเสียงหึในลำคอแผ่ว ๆ ดวงตาสองสีจับจ้องที่คูเปอร์อย่างประเมิน “ไอเดียนี้มัน…บ้าดี แต่ก็ฉลาดในเวลาเดียวกัน”

 

เคย์ล่าโน้มตัวเล็กน้อย ดวงตาที่เต็มไปด้วยร่องรอยประสบการณ์จับจ้องไปยังของเหลวในขวดแก้วเล็ก ใบหน้าเธอไม่แสดงรอยยิ้มหรือความตกใจ แต่แววตาเปลี่ยนเป็นสายตาของคนที่กำลังทดสอบ  ไม่ใช่เพียงขวดน้ำ หากแต่เป็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่กล้าเสนอแผนการบ้าบิ่นเช่นนี้

 

“เธอกำลังบอกให้ผู้หญิงวัยเจ็ดสิบสามอย่างฉันหดตัวลงไปอยู่ในร่างเด็กแปดขวบ เพื่อจะหนีไปทั้งแผ่นดินและครึ่งค่อนทะเล” น้ำเสียงเธอนิ่ง แต่ทุกถ้อยคำหนักแน่น

 

คูเปอร์วางศอกบนพนักเก้าอี้ เอนตัวเล็กน้อย ยกยิ้มบางที่มุมปาก ดวงตาสีเทาเจือประกายซนที่ไม่เคยหายไปจากตัวเขา “ฟังดูบ้าใช่ไหมครับ แต่ถ้าแผนการที่ดีที่สุดของเราคือทำสิ่งที่ศัตรูคิดไม่ถึง…บางทีมันก็อาจเป็นหนทางเดียว”

 

เสียงในห้องเงียบลงเหลือเพียงเสียงลมหายใจและกลิ่นชาสมุนไพรจาง ๆ ที่ลอยอ้อยอิ่ง บรรยากาศนั้นบีบแน่นไปด้วยความจริงจังที่ทั้งสามคนรู้ดีว่า  เส้นทางจากริชมอนด์สู่นิวยอร์กเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น

.

.

.

22/07/2025 16.40 น.

 

หลังจากที่เคย์ล่าใช้เวลานิ่งคิดแล้วตอบรับข้อเสนอของรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง คูเปอร์ก็ลุกจากเก้าอี้ เขาเก็บผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองกลับสู่กระเป๋าเสื้อ เหลือบตามองเคย์ล่าและเมเรซอีกครั้ง “ฉันจะออกไปดูรอบ ๆ เอง ระหว่างนี้ฝากนายช่วยดูแลรุ่นพี่ด้วย”

 

เมเรซไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาสองสีจับจ้องที่คูเปอร์ราวกับจะบอกว่า อย่าโง่จนกลับมาไม่ได้ ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเพียงยิ้มมุมปากตอบรับ ก่อนหันหลังเดินออกไป

 

เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านดังกรุ๊งกริ๊ง ร่างสูงโปร่งหายลับไปในตรอกเงียบสงัดของเมืองริชมอนด์ คูเปอร์เดินช้า ๆ มือซุกในกระเป๋ากางเกง ทอดสายตามองรอบตัวอย่างระมัดระวัง เขากำลังสำรวจทางหนีทีไล่ที่อาจใช้ได้ หากสถานการณ์บีบให้พวกเขาต้องหลบออกไปจากร้านโดยไม่ให้ใครสังเกต

 

ซอยเล็ก ๆ ที่ทอดยาวไปด้านหลังเต็มไปด้วยกลิ่นอับของขยะและคอนกรีตเปียกชื้น เขาเหลือบตาไปทางตึกแถวด้านซ้าย เห็นบันไดเหล็กหนีไฟที่อาจใช้ลัดขึ้นไปยังหลังคาได้ อีกด้านหนึ่งมีทางลอดแคบที่พาไปเชื่อมกับถนนสายเล็ก ข้อมูลเหล่านี้ถูกบันทึกลงในหัวเหมือนเขากำลังร่างแผนที่หนีฉุกเฉินในใจ

 

แต่ทันใดนั้น ลมหายใจของเขาชะงักเมื่อเสียงครืดคราดของบางสิ่งดังขึ้นจากเงามืดตรงมุมกำแพง เสียงเสียดสีกับพื้นคอนกรีตลากยาวเหมือนเกล็ดเลื้อย

 

คูเปอร์ชักแหวนออกมาอย่างไม่ลังเล ปลายนิ้วแตะวงแหวนดาราจรัส แสงสว่างพลันเปล่งวาบ และหอกสัมฤทธิ์ยาวก็ปรากฏในมือ ท่าทีของเขาเปลี่ยนทันทีจากนักสำรวจเป็นนักรบ

 

และสิ่งที่เลื้อยออกมาจากเงามืดก็คือ…ร่างของ ลาเมีย

 

ท่อนบนเป็นหญิงสาวงดงาม ผิวซีดขาว ดวงตาสีเหลืองส่องแสงราวกับเปลวไฟ แต่จากเอวลงไปกลับเป็นลำตัวงูเกล็ดดำมันวาวเลื้อยไปมาบนพื้น เธอยิ้มบาง ริมฝีปากแดงฉ่ำเผยเขี้ยวคมแหลม

 

“เด็กน้อย…ฉันได้กลิ่นเจ้ามาตั้งแต่ก้าวแรก” เสียงแผ่วหวานชวนหลงใหล แต่ทุกถ้อยคำแฝงด้วยความกระหาย

 

คูเปอร์กำศาสตราในมือแน่น ตั้งหอกขึ้นข้างตัว “เสียใจด้วย ฉันโตเกินวัยที่เธอชอบจะล่าแล้วล่ะ”

 

เสียงฟู่ดังขึ้นเมื่อเธอเลื้อยเข้าหา ลำตัวงูพุ่งตรงมาด้วยความเร็วผิดธรรมชาติ คูเปอร์เหวี่ยงหอกตัดอากาศ พุ่งใส่ท่อนแขนขาวผ่องที่กำลังจะคว้าคอเขา แต่ลาเมียกลับหลบได้ราวกับล่วงรู้จังหวะ

 

หอกกระแทกกับผนังประกายไฟกระจาย ชายหนุ่มหมุนตัวแล้วฟาดด้ามหอกกลับใส่ลำตัวงู เสียงเกล็ดกระทบโลหะดัง “แกร๊ง!” ลาเมียร้องคำราม ลำตัวสะบัดแรงหมายพันธนาการเขา คูเปอร์รีบถอยกรูดแล้วแทงหอกใส่กลางวงโค้งของลำตัวนั้น

 

เลือดสีดำทะลักออกมากลิ่นคาวคละคลุ้ง ลาเมียแผดเสียงแหลมสูง สายตาเธอเต็มไปด้วยความอาฆาต นางเงยหน้าส่งเสียงกรีดราวจะเรียกบางสิ่ง คูเปอร์ไม่ปล่อยให้เป็นไปได้ เขาพุ่งตัว ใช้แรงเหวี่ยงหอกตวัดฟันเฉียงจากหัวไหล่ลงมา ร่างงูสะดุ้งเฮือก ก่อนที่ทั้งร่างจะสลายกลายเป็นฝุ่นสีทองปลิวกระจายไป

 

คูเปอร์ยืนหอบ หยาดเหงื่อผสมเลือดเกาะบนใบหน้า เขาเพิ่งคิดว่าพอจะได้พักหายใจ ทว่าทันใดนั้นเสียง ปัง! ของกระสุนดังขึ้น เส้นทางวิถีกระสุนเฉียดหูเขาไปเพียงเสี้ยวนิ้ว

 

ชายหนุ่มสะดุ้ง หันขวับไปยังทิศทางเสียงปืน ร่างหนึ่งปรากฏในเงามืด บุรุษในชุดคลุมสีดำ ก้าวออกมาช้า ๆ ดวงตาเรืองวาวสีแดงฉายออกมาจากใต้ฮู้ด

 

คูเปอร์ยกหอกขึ้นเตรียมรับ แต่แล้วเมื่อเขากระพริบตา ร่างนั้นกลับเปลี่ยนแปลง กลายเป็นจักรกลสูงเกือบสองเมตร โลหะสีดำทมิฬส่องแสงสะท้อนกับแสงไฟจากเสาไฟใกล้เคียง แขนทั้งสองข้างเปลี่ยนสภาพเป็นปืนเลเซอร์และใบมีดพลังงาน มันคือ เดธแมชชีน

 

“ล่า…ทำลาย…” เสียงทุ้มกลไกคำรามออกมา

 

คูเปอร์สบถในใจ “เจอของยากแล้วไง” เขาพุ่งตัวหลบแทบจะพร้อมกับที่ปืนเลเซอร์ยิงเปลวแสงสีแดงเฉียดร่างไป เศษคอนกรีตแตกกระจาย

 

เขาพุ่งไปประชิด ใช้หอกแทงใส่ช่วงข้อต่อระหว่างแขนกับลำตัว เสียงโลหะเสียดสีก้องดัง แต่หอกสัมฤทธิ์แทงไม่ลึกพอจะหยุดมัน มันสะบัดแขน ใบมีดพลังงานเฉียดหน้าเขาจนผิวร้อนวูบ

 

คูเปอร์กัดฟัน ดวงตาสีเทากวาดหาจุดอ่อน เขาจำได้จากตำราที่เคยอ่าน ระบบระบายความร้อน…เซลล์พลังงาน…เซนเซอร์…

 

เขาอาศัยจังหวะที่เดธแมชชีนยกแขนขึ้นเพื่อเล็งจรวดนำวิถี หมุนตัวไปด้านหลัง ใช้หอกกระแทกเต็มแรงที่ช่องระบายความร้อนด้านหลัง เสียงโลหะแตกดังสนั่น ไอน้ำร้อนพุ่งออกมา

 

จักรกลคำรามด้วยเสียงกลไกขัดข้อง ปืนเลเซอร์ยิงผิดทิศพุ่งไปกระแทกกำแพงแทน เขาไม่ปล่อยโอกาสพุ่งขึ้น ใช้หอกเสียบตรงช่องพลังงานใต้แผงอก สีแดงวาบขึ้นพร้อมเสียงระเบิดเล็ก ๆ

 

ร่างเดธแมชชีนโงนเงนก่อนทรุดฮวบลงกับพื้น ร่างเหล็กมหึมาค่อย ๆ สลายเป็นเศษโลหะดำที่ระเหิดหายไปกับอากาศ

 

คูเปอร์หอบหนัก หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา แต่ยังไม่ทันได้ตั้งหลัก เสียง ครืด ครืด ของกลไกหนัก ๆ ดังขึ้นอีกครั้งจากปลายซอย เสียงฝีเท้าโลหะและกลไกสั่นสะเทือนพื้น มันไม่ใช่ตัวเดียว…มีอีกหลายตัว

 

เขากัดฟัน คิดไวเหมือนสายฟ้า สู้ไม่ไหวแน่ ต่อให้ฆ่าได้ก็หมดแรงก่อน

 

ดวงตาสีเทาหลุบลง เขาเรียกพลังในกาย ร่างสูงโปร่งบิดไหว ก่อนจะแปลงเป็นนกฮูกสีน้ำตาล ปีกกว้างสยายออก คูเปอร์บินทะยานขึ้นสู่บนฟ้าเหนือเมือง เลือกเส้นทางเงียบที่สุดเพื่อลอบกลับไปยังร้านหนังสือ ลมเย็นตีปีก เขามุ่งหน้ากลับไปยังที่กบดานของเคย์ล่า รู้ดีว่าครั้งนี้เขาโชคดีที่รอดออกมา แต่ครั้งหน้าคงไม่มีโอกาสให้พลาดอีก

ความคิดเห็นของผู้เขียนบันทึก

เคย์ล่าตัดสินใจแล้ว และผมดีใจที่เธอเลือกเชื่อเราอย่างน้อยก็เชื่อพอจะลองแผนบ้าบิ่นนี้ น้ำของฮีบี้ยังอยู่ในกระเป๋า ผลมันแค่สามวัน แต่สามวันนี้อาจเป็นหน้าต่างเดียวที่เราจะพา “เด็กหญิงวัยแปดขวบชื่อเคย์ล่า” หลุดจากเรดาร์ได้

เส้นทางถูกล็อกคร่าว ๆ : ริชมอนด์ → นอร์ฟอล์กทางน้ำ → ขึ้นท่าที่นิวยอร์ก → รถไฟเฮเฟตัสสู่นิวโรม → ออกชายฝั่งซานฟรานซิสโก แล้วค่อยปล่อย “เรือมินิบานาน่า” ลากพวกเราไปให้ถึงมาซัตลาน แผนมันดูเว่อร์ก็จริง แต่ถ้าศัตรูเดาไม่ถูก เราก็ได้ระยะหายใจ

ผมออกไปสำรวจตรอกหลังร้าน ได้ทางหนีทีไล่สองจุด ก่อนจะเจอของจริงติด ๆ กัน ทั้งลาเมีย และเดธแมชชีนหนึ่งตัว… แล้วก็เสียงฝีเท้าเหล็กอีกหลายคู่ตามมา 

ต่อจากนี้ เราต้องเคลื่อนตอนคนซา เตรียมตัวให้พร้อม และออกสู่ทางน้ำให้เร็วที่สุด แม่ครับ…ถ้าท่านมองอยู่ ช่วยกันสายตาพวกนั้นให้มองข้ามเราที อย่างน้อยจนกว่าจะถึงนอร์ฟอล์กก็ยังดี

 

หลักฐานการพิชิต

 

เดธแมชชีน

 

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=188

 

+ 2 ตื่นรู้จากการพิชิตครั้งแรก

 

ลาเมีย

 

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=187

 

+ 2 ตื่นรู้จากการพิชิตครั้งแรก

 

สินสงคราม

 

ลาเมีย

 

(หากมี LUK 60+ จะได้ x2 จากจำนวนที่ดรอป

 

เกล็ดลาเมีย

 

เดธแมชีน

 

หากมีค่า LUK 100 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2 (เฉพาะวัตถุดิบสุ่ม ที่ไม่ใช่อุปกรณืและกระดาษแปลน)

 

โลหะผสมพิเศษ (10 หน่วย) (ดรอปทุกกรณีไม่สุ่ม)

 

Cooper HEROES

หน้าที่ 4

เริ่มปฏิบัติการหลบหนี

 

Richmond

23/07/2025 03.36 น.

 

ลมในตรอกเล็กยังคงมีไอชาอุ่นติดปลายจมูกอยู่จาง ๆ ตอนที่คูเปอร์กลับมาถึงห้องลับใต้ร้านหนังสือ แผนการถูกวางอย่างฉับไวราวสเก็ตช์แรกของภาพใหญ่ที่พร้อมลงสีทันที เขาย้ำกับตัวเองอย่าคิดเยอะเกินไปจนเสียจังหวะ

 

ไอเดียไปนอร์ฟอล์กด้วยอูเบอร์ถูกสรุปโดยไม่ต้องเปิดประชุมยืดยาว เหตุผลข้อหนึ่ง ประหยัดเวลา เพราะระบบขนส่งสาธารณะมีขีดจำกัดเรื่องความเร็วและจุดแวะพักที่ทำให้หลุดจังหวะ ข้อสอง จะออกเดินทางหลังเที่ยงคืนซึ่งโลกอาจสว่างแจ้งตลอดวันคืน แต่ตารางบริการก็ยังเคลื่อนตามนาฬิกา ไม่ใช่ท้องฟ้า

 

ตัวเลขราคาที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้หัวใจชายหนุ่มหวิววาบ 109 ดอลลาร์นะคุณผู้ชม! กระเป๋าสตางค์ร้องเพลงบัลลาดขึ้นมาเองเลยทีเดียว แต่เมื่อตัดสินใจแล้วก็ต้องจ่าย เขาเลือกจุดรับส่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้านหนังสือ ผ่านการไล่เช็กรอบบริเวณจนแน่ใจว่าไม่น่ามีเงาที่สามเฝ้ามองอยู่

 

ก่อนออกเดิน เคย์ล่าดื่มน้ำแห่งของความเยาว์วัย ร่างสูงวัยค่อย ๆ หดลงเป็นเด็กหญิงวัยราวแปดขวบ ผมดกดำ นัยน์ตาเฉียบคมแบบเดิมไม่มีผิด มีเพียงสรีระที่เล็กลงทำให้เงาบนพื้นสั้นลงอย่างน่าเอ็นดู บรรยากาศรอบตัวเธอยังมีอำนาจเงียบ ๆ แบบคนคุมห้องสมุดใหญ่ ที่ยกนิ้วชี้เพียงนิดเด็กทั้งชั้นก็พร้อมนั่งหลังตรงได้อย่างพร้อมเพรียง

 

คูเปอร์ส่งมีดสั้นสัมฤทธิ์ให้เธอ “เผื่อมีอะไรฉุกเฉินนะครับ”

 

เธอส่ายหน้าเบา ๆ คล้ายจะบอกว่าตนเองก็พอมีอาวุธของตัวเอง แต่เมื่อเห็นสายตาเขาจริงจังจึงรับไว้ คลี่มุมปากน้อย ๆ แบบคนที่ยอมตามแผนเพื่อให้ทุกอย่างลื่นไหล

 

ทั้งสามมายืนรอที่จุดนัดหมาย ความเงียบก่อร่มเงาบาง ๆ เหนือฟุตบาท คูเปอร์กะความเสี่ยงตามสัญชาตญาณ พลางฟังเสียงเมืองที่ไม่หลับใหลแต่แสร้งเงียบ เช็กซ้ำว่าบริเวณนี้ไม่มีคนสะพายหูฟังที่ไม่เล่นเพลง ไม่มีรองเท้าหนังที่ยืนอยู่นานผิดปกติ ไม่มีแว่นกันแดดที่ไม่ควรอยู่บนหน้าในแสงที่ไม่บาดตา

 

ไฟหน้ารถเลี้ยวเข้ามาช้า ๆ หยุดเทียบขอบทาง เมเรซก้าวไปก่อนด้วยท่วงท่าที่แปลกตากว่าปกติ อัธยาศัยดีเสียจนหน้าปัดดาวเคราะห์น้อยในใจคูเปอร์สั่นริก ๆ เขาแลกคำสั้น ๆ กับคนขับด้วยน้ำเสียงเรียบเนียนเหมือนสปอตโฆษณาน้ำหอม แล้วจึงผายมือเรียกทั้งสองขึ้นนั่งโดยไม่เสียเวลา

 

ในรถ อากาศเย็นเฉียบทำให้ความคิดคมชัดขึ้น คูเปอร์นั่งเบาะหลังกับเด็กหญิงที่แค่กะพริบตาก็ดูโตกว่าวัย ส่วนชายตาสองสีไปฝั่งตรงข้าม ม่านบังสายตาข้างหนึ่งเลื่อนลงเพียงครึ่งเพื่อเช็กทางข้างหน้าโดยไม่ดึงความสนใจ

 

“ถ้าคนขับถาม” คูเปอร์กระซิบเบาพอที่ลมจากช่องแอร์ยังต้องชะงักฟัง “เราไปเที่ยวทะเลกันแบบคนอยากเปลี่ยนบรรยากาศนะ”

 

“ฉันแต่งตัวเหมือนคนไปทะเลตรงไหน” เมเรซหลุบตาลงมองโชคเกอร์กับต่างหูเงินระย้าของตัวเองเบา ๆ น้ำเสียงไร้อารมณ์แต่ปลายประโยคมีประกายล้ออยู่ริมน้ำเสียง

 

เด็กหญิงวางมือเล็กบนตักอย่างสงบ ดวงตากวาดอ่านถนนเหมือนอ่านสารบัญหนังสือเล่มหนา “ถ้ามีด่านหรืออะไรผิดปกติ ฉันจะเป็นคนชี้”

 

รถเคลื่อนออกจากริชมอนด์อย่างนุ่มนวล เมืองค่อย ๆ ถอยหลังเป็นริ้วไฟ คูเปอร์นับจังหวะสัญญาณไฟเขียวแดงเพื่อกะช่วงเปลี่ยนเลนที่ไม่สะดุด เงียบฟังไส้ในของเมืองว่ามีอะไรตามมาหรือไม่

 

 

ไม่นานแสงของเสาไฟถนนเปลี่ยนจากถี่เป็นห่าง เสียงเมืองหลอมเป็นเสียงถนนโล่ง ๆ ที่ลากยาวแบบดนตรีมินิมอล

 

คูเปอร์เปิดบทสนทนาเบาดุจพรม “ถ้าเจออะไรที่ไม่ควรเจอ นายเป็นคนบอกฉันนะ”

 

“ฉันบอกอยู่แล้ว นายต่างหากอย่าทำเสียงผิวปากตอนคิดกลยุทธ์ ข้างนอกอาจมีกล้องเสียง” เมเรซตอบโดยไม่เงยหน้า แต่ปลายน้ำเสียงนุ่มลงเล็กน้อยอย่างห่วงแบบไม่ขยายความ

 

เด็กหญิงเหลือบเขม้นในแบบผู้ดูแลชั้นวางหนังสือ “อย่าเถียงในเรื่องเล็กน้อย พวกเธอสองคน”

 

 

Norfolk

23/07/2025 04.30 น.

 

รถวิ่งผ่านป้ายเขตชานเมือง สัญญาณบางอย่างในร่างคูเปอร์สั่นเบา ๆ เหมือนสายกีตาร์ถูกดีด เขาขยับมือไปแตะหอกที่เก็บในแหวนโดยอัตโนมัติ ความทรงจำสดใหม่เรื่องลาเมียและเดธแมชชีนยังอุ่นอยู่ที่กล้ามเนื้อ เขาบอกตัวเองให้แบ่งแรงไว้สำหรับตอนต้องกระโดดเข้าชนจริง ๆ

 

ราวครึ่งทาง เมเรซเอียงหน้า สายตาสีชมพูหรี่ลงนิดเดียว “มีรถคันหนึ่งอยู่หลังเราไกล ๆ เขาเปลี่ยนเลนเหมือนเราเป๊ะมาสามครั้งแล้ว”

 

คูเปอร์ขยับตัวเล็กน้อย ลมหายใจเสมอคอ ไม่รีบเร่ง “เดี๋ยวให้คนขับรับโทรศัพท์ ฉันจะจังหวะให้เขาเข้าช่องทางขนส่ง แล้วออกอีกช่องหนึ่งเพื่อดูว่ายังมีอะไรตามมาไหม”

 

ไม่มีใครต้องโทรจริง ๆ แค่ปรับท่าทาง เปลี่ยนเลนตามช่องรถบรรทุก ใช้รถคันใหญ่บังสายตาไว้สองสามครั้ง พอออกสู่ช่องเดิมอีกที เงานั้นหายไปเหมือนน้ำหยดลงทราย

 

“คงแค่นักเดินทางใจตรงกัน” เมเรซว่ากึ่งบ่นกึ่งชม “หรือไม่ก็คิดว่าพวกเราไม่น่าสนใจพอจะเสียเวลา”

 

“สุดยอดเลย การไม่มีเสน่ห์ในเวลาที่ควรไม่มีเสน่ห์เป็นพรจริง ๆ” คูเปอร์ปล่อยถ้อยคำเบาหวิว คลี่ไหล่ให้คลายตึง

 

ทิวทัศน์เปลี่ยนเป็นแนวโกดังไกล ๆ สะพานข้ามน้ำและกลิ่นอายใกล้ทะเลที่เริ่มขมเค็มอยู่ในลำคอ เส้นขอบฟ้าของนอร์ฟอล์กโผล่ขึ้นเหมือนบันทึกหน้าใหม่ที่กำลังถูกเปิด ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองออกมาพลิกดูอีกครั้งเพียงเสี้ยวอึดใจ แล้วซ่อนไว้ในเสื้อเชิ้ตเหมือนก่อนหน้านี้

 

รถชะลอที่จุดลงตามที่เลือกไว้ซึ่งไม่ใช่ท่าเรือหลัก แต่เป็นช่วงแถบอุตสาหกรรมที่เงียบกว่า มีเสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ ลอยผ่านอากาศ ริมน้ำสะท้อนแสงสว่างที่ไม่มีวันจาง คูเปอร์กวาดตามองพื้นที่รอบ ๆ อีกครั้ง เช็กทางลัด ทางกลับหลัง พื้นที่กำบัง และระยะวิ่งไปถึงผิวน้ำโดยไม่ถูกใครมองชัด

 

เขาพยักหน้าให้เมเรซ อีกฝ่ายขยับต่างหูเงินนิดเดียวเหมือนเป็นสัญญาณเงียบ เด็กหญิงกระชับเสื้อคลุมที่ยาวเกินเข่าเล็กน้อย มือเล็กซ่อนโกร่งด้ามมีดสัมฤทธิ์ที่เอวไว้ใต้เนื้อผ้า

 

“ถึงเวลาโชว์ของ” คูเปอร์เอ่ยเบา ๆ เหมือนพึมพำกับทะเลที่รออยู่เบื้องหน้า

 

พวกเขาเลี้ยวเข้าแนวเงาท่าเรือที่ไม่มีใครมองมา ก้าวลงตามขั้นคอนกรีตหยาบสู่ขอบน้ำ กลิ่นเกลือและสนิมประสานกันจนแสบจมูกนิด ๆ คูเปอร์กางผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองในมือ นิ้วไล้ลวดลายที่มองด้วยตาเปล่าก็เหมือนผืนผ้า แต่ปลายนิ้วสัมผัสรู้ว่ามันซ่อนโครงเรืออยู่ข้างใต้

 

เขากระซิบถ้อยคำที่ได้รับมาพร้อมไอเท็มนั้น เบาและสั้นเหมือนเคาะประตูบ้านเพื่อนสนิท

 

ผืนผ้ากะพริบวาบ แล้วแผ่ตัวออกเป็นความโค้งมนสีเหลืองนีออนเฉียบ ลำเรือเล็กสายพันธุ์กล้วยโผล่ขึ้นทับความว่างเปล่า ด้านหน้าเป็นรูปปั้นกริฟฟอนที่ยืดอกอย่างภาคภูมิ แววตาหินของมันวาวขึ้นนิดเดียวเหมือนกำลังขานรับผู้ถือสิทธิ์

 

“น่ารักกว่าที่คิด” เมเรซเอียงคอมองเหมือนประเมินงานศิลป์มากกว่าพาหนะ “และเด่นกว่าที่ควรเด่นนิดหน่อย”

 

“สัญญาว่าความเด่นจะมีประโยชน์เวลาเราต้องขู่คลื่นลม” คูเปอร์ยักคิ้วอย่างคนเอนจอยกับของแปลกที่จัดหาไว้ เขาผายมือให้เด็กหญิงก้าวขึ้นก่อน วางผ้าคลุมรองขอบที่นั่งเพื่อกันลื่น ส่วนตัวเองจัดกระเป๋าและน้ำหนักสมดุลอย่างคล่องแคล่ว

 

เมื่อทุกคนนั่งประจำตำแหน่ง เขาแตะฐานกริฟฟอนเบา ๆ ระบบออโตไพลอตติดขึ้นด้วยเสียงหายใจของโลหะที่พึ่งตื่น ลำเรือยกหัวเล็กน้อยเหมือนสัตว์เลี้ยงที่พร้อมออกวิ่ง

 

“เส้นทางขึ้นเหนือ ขนาดความเร็วตามสภาพคลื่น” เขาพูดชัด คอมมานด์ถูกเรือรับและสื่อสารกลับด้วยแสงสว่างจาง ๆ บริเวณดวงตากริฟฟอน

 

ผิวน้ำแตะท้องเรืออย่างสุภาพ ก่อนจะลื่นไถลไปข้างหน้าเป็นเส้นเงียบ ลมหายใจของทะเลพัดพาเสี้ยวกลิ่นสนิมออกจากใจให้เหลือแค่ความเค็มสดที่ตีปลายลิ้น

 

คูเปอร์หันมาทางคู่หู “ถ้านายจะปลอมเป็นอะไรสักอย่างเพื่อพราง เราอาจต้องใช้ตอนเข้าใกล้ท่าเรือใหญ่”

 

“ฉันคิดไว้แล้ว” เมเรซตอบสั้น ๆ ดวงตาสองสีมองเส้นขอบน้ำราวชั่งระยะกับจังหวะคลื่น “เราไม่จำเป็นต้องพรางตลอดทาง แค่เฉพาะจุด”

 

เด็กหญิงนั่งนิ่ง แผ่นหลังตรง ดวงตาไล่ไปตามแนวคลื่นราวสะกดบรรทัดลม เธอหันมาพูดเบามาก “เมื่อเข้าใกล้ปากอ่าว อย่าตัดตรง ให้เลาะแนวเงาแทน คลื่นสะท้อนจะทำให้เราดูเหมือนก้อนน้ำหนักธรรมดาในโซนาร์”

 

คูเปอร์รับคำทันที ปรับทิศเรือผ่านฐานกริฟฟอน แสงที่ดวงตาหินกระพริบตอบเช่นเห็นพ้องกันทั้งคณะ

 

ลำสีเหลืองฉวัดเฉวียนไปบนผืนน้ำที่โอบล้อมด้วยแสงไม่โรยรา เสียงเมืองจางลง เหลือเพียงเสียงเรือเล็มผิวน้ำและเสียงใจที่กลับมานิ่งอีกครั้ง

 

คูเปอร์ทอดสายตามองทางยาวที่รออยู่ นิวยอร์ก รถไฟเฮเฟตัส นิวโรม ซานฟรานซิสโก แล้วมาซัตลาน ทุกชื่อเหมือนหมุดสีแดงปักเรียงบนแผนที่ในหัว เขาไม่รู้ว่าระหว่างทางจะมีอสูรกายหรือสายลับคนไหนโผล่จากเงามืดอีก แต่รู้ว่าทีมเล็ก ๆ นี้กำลังขยับไปพร้อมกันอย่างจริงจัง

 

เขาก้มมองนิ้วตัวเองที่แตะแหวนดาราจรัส แววตาไล่จากกริฟฟอนกลับไปยังเด็กหญิง แล้วจบที่คนผมสีชมพูซึ่งนั่งนิ่งเหมือนรูปปั้นที่พร้อมจะเปลี่ยนรูปเมื่อจำเป็น

 

“ไปนิวยอร์กกัน” เขาพูดแค่นั้น แต่ลมกับน้ำรับไปต่อให้ยาวกว่าถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยมากนัก

 

แสงแดดจัดสะท้อนผิวน้ำวูบวาบเป็นเส้นเงินจนแทบแสบตา คูเปอร์ยกแว่นตาดำขึ้นมาสวม ปล่อยลมหายใจออกช้า ๆ เหมือนจะตัดบทสนทนากับดวงอาทิตย์ที่ไม่เคยหลับใหลสักที เขาไม่ใช่พวกที่ชอบนั่งแช่กลางแดดแบบนี้นาน ๆ และเมื่อสายลมจากทะเลไม่พอจะบรรเทาได้ เขาก็รู้ว่าถึงเวลาต้องหาตัวช่วย

 

ชายหนุ่มแตะแหวนดาราจรัสเบา ๆ แสงวูบเล็กน้อยก่อนที่มือจะหนักขึ้นพร้อมกระบอกโลหะสีบรอนซ์วาวที่ประดับลวดลายปีกน้อย ๆ มันคือ กระบอกบรรจุลมสี่ทิศ ของเฮอร์มีส ไอเทมที่เขาซื้อมาแบบครึ่งบ่นครึ่งหวังว่าจะได้ใช้สักวัน…ใครจะคิดว่ามันจะได้ออกโรงเร็วขนาดนี้

 

“นั่นอะไรน่ะ” เสียงใสของเคย์ล่าในร่างเด็กหญิง ดังขึ้นพร้อมดวงตากลมโตที่แม้จะอยู่บนใบหน้าอายุแปดขวบ แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยประสบการณ์เจ็ดสิบกว่าปี

 

คูเปอร์ยกกระบอกขึ้นหมุนให้แสงสะท้อนลายปีกเล่น “กระบอกลมสี่ทิศครับ ของเฮอร์มีส ซื้อมาในราคาเจ็บปวดนิดหน่อย แต่ก็คุ้มสำหรับตอนนี้” น้ำเสียงเขาฟังดูแทบจะเหมือนพนักงานขายที่กำลังปิดการขายสินค้าพรีเมียม “มันจะปล่อยลมที่แรงจนเรือพุ่งเหมือนติดเทอร์โบไอพ่น ถ้าคำนวณไม่ผิดนะ การเดินทางที่ควรจะกินหลายชั่วโมง เราจะเหลือแค่สี่ชั่วโมงถึงนิวยอร์ก”

 

เมเรซที่พิงขอบเรืออยู่หันมาขมวดคิ้วเล็กน้อย “แล้วใช้งานยังไง ไม่บอกเดี๋ยวฉันเผลอเปิดใส่หน้าแทน”

 

“ก็เหมือนไอพ่นน่ะ” คูเปอร์อธิบายพลางทำท่าหมุนฝาปิด “แค่หันปากมันไปทางท้ายเรือแล้วเปิด ฝาลมก็จะพุ่งออกมาแรงพอจะทำให้เรือพุ่งไปข้างหน้า ห้ามหันผิดทางเด็ดขาด ไม่งั้นเราคงได้แหวกทะเลถอยหลังอย่างสวยงาม”

 

เขาหัวเราะเบา ๆ พลางส่งกระบอกให้เคย์ล่าซึ่งนั่งกึ่งกลางเป็นคนกลางส่งต่อให้เมเรซ เด็กหญิงรับของอย่างระมัดระวังกว่าที่ควรสำหรับวัยนั้น ก่อนจะวางมันลงในมือชายหนุ่มผมสีชมพู

 

เมเรซพลิกของในมือช้า ๆ แววตาสองสีสะท้อนแสงแดด เขาเอียงหน้าเล็กน้อยเหมือนกำลังวิเคราะห์งานออกแบบ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ถ้ามันระเบิดใส่หน้า ฉันจะถือว่านายเป็นคนโฆษณาเกินจริง”

 

คูเปอร์ยักไหล่พลางยกยิ้มมุมปาก “ถ้าไม่เสี่ยงนิดหน่อยก็ไม่เรียกการเดินทางแบบเราแล้วล่ะ”

 

เด็กหญิงถอนหายใจเบา ๆ “พวกเธอนี่ชอบเล่นกับไฟนัก” แต่ดวงตาเธอก็ยังจับจ้องเรือเหมือนคำนวณเส้นทางหนีเผื่อไว้แล้ว

 

เมเรซขยับไปนั่งมั่นที่ท้ายเรือ จับกระบอกให้แน่น หันปลายไปตามแนวท้องเรือสีเหลืองนีออนที่ลอยสั่นเล็กน้อยบนคลื่น จากนั้นหมุนฝาปิดโลหะช้า ๆ

 

ทันทีที่เสียง คลิ๊ก ดังขึ้น ลมอัดแน่นพุ่งออกมาจากปากกระบอก เสียงหวีดดังสูงสะท้อนผิวน้ำ เรือมินิบานาน่ากระตุกเหมือนสัตว์เล็กที่ตื่นตกใจ ก่อนจะพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยแรงมหาศาล

 

น้ำกระจายแตกซ่านเป็นเส้นยาวด้านหลัง หัวเรือยกสูงเล็กน้อย ขอบกริฟฟอนทองเรืองวาวราวกับกำลังหัวเราะไปกับความเร็วที่ฉีกอากาศออกไป เสียงทะเลแปรเปลี่ยนจากซู่ซ่าเป็นครืน ๆ หนักแน่น เรือทั้งลำไถลไปข้างหน้าเหมือนลูกธนูที่ถูกปล่อยจากสาย

 

คูเปอร์จับขอบเรือแน่นแต่หัวเราะออกมา “โอ้โห! เหมือนนั่งจรวด!”

 

สายลมแรงปะทะใบหน้า แว่นดำแทบหลุด เคย์ล่าตัวเล็กต้องกดหมวกผ้าที่ใส่ไว้แน่น ขอบผมดำปลิวสะบัด แต่สีหน้ากลับนิ่งกว่าที่ใครคิด ราวกับกำลังสนุกกับการนั่งม้าพยศที่เชื่อฟังคำสั่งเธออย่างดี

 

เมเรซนั่งนิ่งพอให้คิดว่าเป็นรูปปั้น แต่สายตาสองสีของเขาแวววาวด้วยประกายท้าทาย “เอาล่ะ…ดูเหมือนเราจะไม่ต้องนั่งอาบแดดไปถึงพรุ่งนี้แล้ว”

 

เรือสีเหลืองเล็กพุ่งฉีกผิวน้ำออกไป ทิ้งริ้วคลื่นยาวไกลเบื้องหลัง การเดินทางสู่ท่าเรือนิวยอร์กเริ่มขึ้นด้วยความเร็วที่ใครก็คาดไม่ถึง…

 

 

คูเปอร์และสมาชิกร่วมทีมออกเดินทางสู่นิวยอร์ก

 

 

ความคิดเห็นของผู้เขียนบันทึก

 

ไม่คิดเลยว่าการนั่งรถออกจากริชมอนด์กลางดึกจะทำให้ใจเต้นแรงขนาดนี้ ทั้งที่มันก็แค่การนั่งเบาะหลัง มองไฟถนนไหลผ่านไปเรื่อย ๆ แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนทุกสัญญาณไฟ ทุกเลนที่เปลี่ยน มีเดิมพันซ่อนอยู่

 

พอเรือมินิบานาน่าออกตัวจริง ๆ ผมหัวเราะออกมาโดยไม่ทันคิด เหมือนปล่อยความกดดันที่แบกมาตลอดสองสามวัน ทุกอย่างเร็วเกินคาด ลมแรงจนแว่นแทบปลิว แต่ความเร็วแบบนั้นกลับทำให้ใจผมสงบลงอย่างประหลาด รู้สึกว่าถึงแม้ทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยความเสี่ยง อย่างน้อยเราก็ยังขยับไปข้างหน้าด้วยกัน

 

บางทีการเดินทางมันไม่ต้องมีคำอธิบายหรู ๆ ก็ได้ แค่มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ของตัวเองท่ามกลางเสียงคลื่น ก็คงพอแล้ว

 

 

 

 

มอบ น้ำแห่งความเยาว์วัย ให้ 'เคย์ล่า เฮย์เดน'

มอบ มีดสั้นสัมฤทธิ์ ให้ 'เคย์ล่า เฮย์เดน'

ใช้ กระบอกบรรจุลมสี่ทิศ (ส่งมอบให้แอดมินแล้ว)

จ่ายค่าอูเบอร์ 109 ดอลลาร์

Cooper HEROES

 

หน้าที่ 5

การเดินทางแสนสนุก!

 

 

New York

23/07/2025 08.20 น.

 

ใช้เวลาเพียงไม่นาน เรือสีเหลืองมินิบานาน่าก็แล่นเข้ามาใกล้ชายฝั่งนิวยอร์ก แสงแดดยามเช้าเริ่มเฉียงกระทบผิวน้ำสะท้อนระยิบระยับ เวลาในนาฬิกาข้อมือคูเปอร์ชี้ไปที่ 8 โมงเกือบจะยี่สิบพอดิบพอดี เกือบตรงตามคาดการณ์ และที่สำคัญ พวกเขามาถึงโดยไม่มีอุปสรรคจากทั้งอสูรกายหรือสายลับใด ๆ เลย

 

การขึ้นฝั่งตรงท่าเทียบเรือกลางเมืองเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเลือกได้แน่ สามคนจึงเลี่ยงไปขึ้นฝั่งในย่านโกดังร้างเงียบสงัดแทน เสียงเรือเล็กกระทบกับผนังปูนดัง ก๊อง แผ่วเบา คูเปอร์ก้าวลงก่อน ยื่นมือไปช่วยเคย์ล่าที่อยู่ในร่างเด็กหญิง และเมเรซตามลงมาเป็นคนสุดท้าย

 

“อย่าลืมว่าเรามาแบบลับ ๆ” เมเรซเอ่ยเสียงต่ำทันทีที่เท้าแตะพื้น เขาก้าวนำสายตาสองสีกรอกไปรอบ ๆ ราวกับกำลังอ่านลมหายใจของเมือง

 

ไม่กี่ก้าวถัดมา เขาก็ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณหยุด “มีคน… กำลังเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ ๆ” น้ำเสียงของเขาสั้น กระชับ แต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น “บางทีอาจจะไม่ใช่พวกธรรมดา ทางที่ดีเราควรเลี่ยง อย่าให้ถูกเห็น”

 

คูเปอร์พยักหน้า เห็นพ้องอย่างเงียบ ๆ เขารู้ดีว่าอาวุธสัมฤทธิ์ในมือไม่ได้มีไว้ใช้ต่อกรกับมนุษย์ธรรมดา หากต้องเผชิญหน้าคนเหล่านั้น พวกเขาทำได้เพียงทำให้สลบ ไม่ใช่ฆ่า  แต่ความวุ่นวายใด ๆ ก็มีแต่จะทำให้เส้นทางที่เหลือลำบากขึ้นไปอีก

 

เคย์ล่าในร่างเด็กมองทั้งสองหนุ่มด้วยแววตาที่นิ่งเกินวัย “พวกเธอเดินนำเถอะ ฉันจะตามจังหวะให้”

 

พวกเขาเคลื่อนไหวเงียบเชียบไปตามเงาตึกสูง ใช้ตรอกซอกซอยบังตัวจากถนนหลัก เสียงฝีเท้าของกลุ่มชายชุดสูทดังลอดมาเป็นระยะ แต่ไม่ใกล้พอที่จะเห็นเงา ทั้งสามหยุดนิ่งหลายครั้ง ซ่อนอยู่หลังถังขยะหรือกำแพงที่พอจะบังได้ ก่อนเลี่ยงเส้นทางออกมาสู่ถนนอีกด้านโดยไม่ถูกใครจับตามอง

 

หลักฐานการหลบหนีในระบบ

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=190

 

เมื่อพ้นออกมาถึงถนนใหญ่ได้สำเร็จความรู้สึกตึงเครียดในอากาศก็คลายลงเล็กน้อย เคย์ล่าหันมาถามเสียงเรียบ “แล้วต่อไปเราจะไปกันยังไง”

 

คูเปอร์ไม่ตอบด้วยคำพูด แต่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบเหรียญดรักม่าขึ้นมา แสงสะท้อนสีเงินหม่นวูบวาบในแสงแดด

 

เมเรซเห็นท่าทีนั้นก็เลิกคิ้วสูงทันที “อย่าบอกนะว่านายจะเรียกใช้ บริการนั้น?” น้ำเสียงกึ่งระคนระหว่างประหลาดใจกับไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

 

คูเปอร์เพียงยักไหล่ ยิ้มมุมปาก ก่อนจะโยนเหรียญลงพื้นถนนเสียง กริ๊ง! พร้อมเอ่ยวาจา “O Sisters Three, I seek thy speed. Come ride the storm and answer my need. !”

 

เพียงชั่วอึดใจ หมอกควันสีเทาก็ก่อตัวขึ้นกลางถนน รถแท็กซี่คันเก่าทรุดโทรมปรากฏขึ้นราวกับผุดมาจากอากาศ บนเบาะหน้า มีสามพี่น้องหญิงชราผมฟู นัยน์ตาเพียงดวงเดียวกลางหน้าผากผลัดกันถือเป็นเจ้าของ

 

“ขึ้นมาเร็วสิ เด็กน้อยทั้งหลาย” หนึ่งในนั้นแค่นเสียงหัวเราะพร่า “พวกเราไม่มีเวลาให้ใครชักช้า”

 

คูเปอร์ก้าวไปคุยอย่างไม่ลังเล “ปลายทาง สถานีแกรนด์เซ็นทรัล  ก่อนเก้าโมงเช้า”

 

จากนั้นเขาหันกลับมาทางคู่หูและรุ่นพี่ “รถไฟเฮเฟตัสออกเก้านาฬิกา ถ้าเราจะไปนิวโรมทัน นี่คือทางเดียวที่การันตีว่าไม่พลาด”

 

เมเรซถอนหายใจยาว สีหน้าชัดเจนว่าไม่อยากฝากชีวิตไว้กับพาหนะนี้เท่าไร แต่ก็จำต้องก้าวขึ้นไปนั่ง ขณะที่เคย์ล่ามองรถด้วยสายตาประเมิน ก่อนจะก้าวขึ้นโดยไม่เอ่ยวาจา ทว่าแววตาเล็กน้อยบ่งบอกถึงความรู้สึกที่ผสมทั้งความประหลาดใจกับความระแวง

 

เมื่อผู้โดยสารทั้งสามเข้าที่นั่ง ประตูแท็กซี่ก็กระแทกปิดดัง ปัง! คนขับกระแทกคันเร่งโดยไม่มีเข็มขัดนิรภัย ไม่มีระบบเบรก ABS และไม่มีความปรานีใด ๆ รถแท็กซี่สามพี่น้องเทาพุ่งออกจากหมอกควันด้วยความเร็วที่ทำให้ถนนนิวยอร์กสั่นสะเทือน— การเดินทางชวนหัวใจวายสู่แกรนด์เซ็นทรัล เริ่มต้นขึ้นแล้ว

 

 

รถแท็กซี่สีเหลืองเก่าที่เหมือนจะพังได้ทุกเมื่อพุ่งทะยานออกจากหมอกควัน เสียงเครื่องยนต์คำรามก้องไปทั่วถนน นิวยอร์กที่วุ่นวายอยู่แล้วกลับกลายเป็นเพียงเงาสะบัดผ่านสายตาเมื่อความเร็วพุ่งขึ้นอย่างผิดธรรมชาติ

 

คูเปอร์กดตัวแน่นไปกับเบาะ มือหนึ่งคว้าไปยึดประตูอีกข้างจับเบาะหน้าไว้ ดวงตาสีเทาเบิกกว้างภายใต้แว่นดำที่เกือบหลุดออกมา เสียงลมหายใจของเขาแทรกไปกับเสียงหัวเราะแหบพร่าของสามพี่น้องบนเบาะหน้า

 

เมเรซถึงกับกุมขมับแต่ยังพยายามนั่งอย่างสงบ เขาแสร้งทำเหมือนไม่สะทกสะท้าน แต่แววตาสองสีก็สะท้อนความตึงเครียดที่ยากจะซ่อน เขาเหยียดขาเล็กน้อยเหมือนพยายามหาจุดทรงตัว เผื่อว่ารถจะพลิกคว่ำในอีกไม่กี่วินาที

 

เคย์ล่าในร่างเด็กหญิงยึดมีดสั้นสัมฤทธิ์ที่คูเปอร์มอบให้ไว้แน่น แม้รูปลักษณ์จะเป็นเด็กแปดขวบแต่สายตายังคงเฉียบคมและเต็มไปด้วยสมาธิ เธอนั่งนิ่งแต่แววตากวาดไปตามถนนทุกเลน เหมือนกำลังอ่านเกมการขับบ้าระห่ำนี้ราวกับมันคือกระดานหมากรุก

 

รถแท็กซี่เลี้ยวหักศอกโดยไม่แตะเบรก เสียงยางเสียดสีกับพื้นถนนดังเอี๊ยดจนประกายไฟกระจาย ตัวรถเอียงจนเกือบจะคว่ำ แต่ก็ยังประคองกลับมาตรงทางได้อย่างเหลือเชื่อ หนึ่งในพี่น้องหัวเราะคิกคักพลางตะโกนใส่พวงมาลัย “เร็วขึ้นสิ เร็วกว่านี้อีก”

 

คูเปอร์กัดฟันพลางตะโกนสวน “นี่มันเร็วพอจะไปถึงวันพรุ่งนี้แล้วนะ” แต่แน่นอนว่าเสียงของเขาถูกกลบด้วยเสียงเครื่องยนต์และเสียงหัวเราะแหบของหญิงชราสามคน

 

เมเรซพึมพำเสียงเรียบแต่ชัดเจนพอที่คูเปอร์จะได้ยิน “ถ้าเรารอดไปถึงแกรนด์เซ็นทรัลโดยไม่ตายเพราะอุบัติเหตุ ฉันจะถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ของมารดานาย”

 

เคย์ล่ายังคงนิ่ง เธอเพียงยกคิ้วเล็กน้อย ก่อนหันไปมองคูเปอร์แล้วเอ่ยด้วยเสียงเด็กใส ๆ แต่แฝงด้วยความเคร่งขรึม “โฟกัสไปที่แผนต่อไป อย่าปล่อยให้ความกลัวกลบสติ”

 

รถแท็กซี่สามพี่น้องยังคงพุ่งทะยานผ่านการจราจรในนิวยอร์กที่แน่นขนัดราวกับมันไม่ได้มีสัญญาณไฟหรือกฎจราจรใด ๆ บนโลกใบนี้ เสียงแตรจากรถรอบข้างดังระงม เสียงเหล็กเสียดสีแว่วขึ้นเมื่อรถแท็กซี่เฉียดชนอีกคันจนสีถลอกทิ้งร่องรอยไว้

 

ทั้งสามผู้โดยสารถูกโยนซ้ายทีขวาทีตามแรงเหวี่ยงของการเลี้ยว แต่ไม่มีใครพูดอะไรอีก ทุกคนต่างรู้ดีว่าขณะนี้สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้คือเกาะให้แน่น และภาวนาให้แท็กซี่คันนี้พาพวกเขาไปถึงแกรนด์เซ็นทรัลก่อนเก้าโมงโดยไม่แหลกเป็นเศษเหล็กเสียก่อน

 

Grand Central Terminal

23/07/2025 08.45 น.

 

การเดินสุดหวาดเสียวที่ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีแต่กลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอายุสั้นลงหลายปี แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอย่างน้อยพวกสามพี่น้องเทาก็พาพวกเขามายังสถานีแกรนด์เซ็นทรัลได้ทันเวลา และอย่างน้อยก็พามาส่งแบบยังมีชีวิตและอวัยวะครบ 32 ประการ หลังจากที่จ่ายค่ารถแท็กซี่อีก 2 ดรักม่าที่เหลือ ไม่มีเวลาให้เอ้อระเหย พวกเขาก้าวเท้าเข้าสู่สถานีรถไฟอันโอ่โถง สถาปัตยกรรมแบบโบซาร์ที่โดดเด่น

 

ตัวอาคารสูงโอ่อ่า เพดานโค้งประดับภาพจิตรกรรมกลุ่มดาววาววับ แสงจากโคมไฟระย้าส่องกระทบพื้นหินอ่อนขัดมันจนเป็นประกาย ผู้คนเดินขวักไขว่ บางคนแบกกระเป๋าเดินทาง บางคนจิบกาแฟในมือ แต่ท่ามกลางความวุ่นวายนี้ ทั้งสามรู้ดีว่าพวกเขาไม่ได้มาในฐานะนักท่องเที่ยว

 

“ถ้าจำไม่ผิดต้องไปที่ชานชาลาเก้าใช่ไหม” คูเปอร์เอ่ยพลางกวาดสายตาไปรอบ ๆ ดวงตาสีเทาของเขาสะท้อนทั้งความระแวดระวังและความตื่นตัว

 

เมเรซตอบกลับเสียงเรียบ “ใช่ แต่ไม่ใช่ชานชาลาธรรมดา ต้องเข้าผ่านกลไกบนเสาต้นหนึ่ง เดี๋ยวฉันพาไป” จากนั้นเขาเหลือบตามองคูเปอร์เล็กน้อยพร้อมแซวติดตลก “อ้อ อย่าเผลอเดินชนเข้าไปตรง ๆ เหมือนในหนังโรงเรียนพ่อมดล่ะ นายไม่ได้มีไม้กายสิทธิ์นะ”

 

คูเปอร์หัวเราะหึ ๆ “ก็รู้แล้วน่า”

 

ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที พวกเขาก็มาถึงเสาหินอ่อนต้นหนึ่งที่ดูไม่แตกต่างจากเสาอื่นในโถงใหญ่ ทว่าที่ฐานมีปุ่มโลหะเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ เมเรซเอื้อมมือกด เสียงกลไกเบา ๆ ดังขึ้นเหมือนลมหายใจลอดร่องหิน จากนั้นผนังเสาก็เผยรอยแยบเล็กพอให้เดินผ่าน

 

ทั้งสามก้าวเข้าไป ร่างกายเหมือนถูกแรงกดดันเบา ๆ โอบรัดอยู่ชั่วขณะ ก่อนทุกอย่างจะเปิดออกสู่พื้นที่ใหม่

 

ชานชาลาที่เก้าปรากฏตรงหน้า ไม่ได้หรูหราโอ่อ่าเหมือนโถงใหญ่ด้านนอก หากแต่เต็มไปด้วยบรรยากาศลึกลับ เส้นทางเหล็กทอดยาวหายไปในความมืด รถไฟสีดำสนิทที่ตกแต่งด้วยทองแดงและลวดลายเฟืองกลไกจอดนิ่งอยู่ เสียงฮัมต่ำ ๆ ของพลังงานเวทมนตร์ก้องสะท้อนอยู่ในอากาศ

 

คูเปอร์แทบไม่รอให้ใครพูดอะไร เขารีบวิ่งไปยังเคาน์เตอร์เล็ก ๆ ที่มีพนักงานสวมแว่นหนาเตอะนั่งอยู่ “ตั๋วไปนิวโรม สามที่ครับ”

 

พนักงานเงยหน้าขึ้น เสียงราบเรียบเอ่ยตอบ “สำหรับสายจากนิวยอร์ก แกรนด์เซ็นทรัล ไปนิวโรม มีเพียงชั้นประหยัดเท่านั้น ราคาที่นั่งละห้าดรักม่า ยืนยันจะซื้อไหม”

 

“ครับ” คูเปอร์พยักหน้าอย่างไม่ลังเล ควักดรักม่า 15 เหรียญวางลงตรงหน้า พนักงานรับไปแล้วหยิบตั๋วโลหะเล็ก ๆ สามใบส่งคืนมา

 

ทั้งสามแลกเปลี่ยนสายตากันเพียงสั้น ๆ ก่อนจะก้าวขึ้นรถไฟ เสียงโลหะกระทบพื้นบันไดก้องกังวาน พวกเขารีบหาที่นั่งในตู้โดยสารชั้นประหยัด ซึ่งแม้จะไม่หรูหรา แต่เก้าอี้บุหนังเรียงรายก็ดูมั่นคงพอสำหรับการเดินทางอันยาวไกล

 

คูเปอร์ทรุดตัวนั่งลงพร้อมถอนหายใจยาว เหมือนความตึงเครียดที่สะสมมาตลอดทั้งเช้าถูกระบายออกไปบางส่วน เมเรซนั่งข้าง ๆ เอนหลังหลับตาเหมือนกำลังคุมสมาธิ ส่วนเคย์ล่าในร่างเด็กนั่งตรงข้าม มองออกไปยังหน้าต่างบานเล็กที่เผยให้เห็นเพียงความมืดของอุโมงค์

 

เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นต่ำ ๆ ราวประกาศการเริ่มต้นบทใหม่ของการเดินทาง รถไฟเฮเฟตัสสั่นสะเทือนเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนออกจากชานชาลาที่เก้า พาพวกเขาออกจากมหานครนิวยอร์ก มุ่งหน้าไปสู่เส้นทางลับที่เชื่อมโลกมนุษย์กับนิวโรม

ความคิดเห็นของผู้เขียนบันทึก

ผมน่าจะชินกับความเร็วแล้วใช่ไหม หลังจากนั่งเรือมินิบานาน่ามาทั้งคืน แต่แท็กซี่สามพี่น้องนี่…เล่นเอาใจแทบหลุดออกมาอยู่ข้างถนน นิวยอร์กที่เคยคิดว่าหนักหน่วง กลายเป็นแค่ภาพเบลอ ๆ ที่วิ่งสวนสายตาไปหมด หัวเราะไม่ออก ได้แต่เกาะเบาะให้แน่น แล้วก็ภาวนาในใจว่าอย่าให้ตายโง่ ๆ ตรงถนนแมนฮัตตันเลย

แต่ถึงอย่างนั้น…พอเราก้าวออกมาหน้าแกรนด์เซ็นทรัลแบบครบสามสิบสองอวัยวะนะ ฮะฮา มันกลับมีความรู้สึกตลกปนโล่งใจเหมือนฝันร้ายที่จบลงกะทันหัน แค่เดินเข้าไปในโถงใหญ่ เห็นเพดานสูง ผมก็รู้สึกว่าตัวเองกลับมามีลมหายใจจริง ๆ อีกครั้ง

พอได้นั่งเก้าอี้บุหนังบนรถไฟเฮเฟตัส ความเหนื่อยโถมเข้ามาทีเดียวเหมือนคลื่นใหญ่ เพราะรู้สึกว่าทั้งร่างกายและหัวใจต้องการพักจริง ๆ เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นช้า ๆ เหมือนบอกว่า “ไม่ต้องคิดอะไรตอนนี้หรอก แค่หายใจไปพร้อมเสียงล้อเหล็กก็พอ”

บางทีการรอดมาได้ในเช้าวุ่นวายที่สุด แค่นี้ก็นับเป็นชัยชนะเล็ก ๆ ของวันแล้วล่ะ

 

 

ชำระค่าบริการแท็กซี่พี่น้องเทา 3 ดรักม่า

ชำระค่าตั๋วรถไฟชั้นประหยัด 3 ที่นั่ง 15 ดรักม่า

Cooper HEROES

หน้าที่ 6

ชีวิตบนรถไฟก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น

 

HephaestusTrain

23/07/2025 10.20 น.

 

รถไฟเฮเฟตัสเคลื่อนตัวไปบนรางเวทมนตร์อย่างมั่นคง ความเร็วมหาศาลที่ไม่น่าจะเข้ากับตู้โดยสารชั้นประหยัดที่เบาะยังปรับได้ไม่เกินเก้าสิบองศา กับหน้าต่างกระจกที่บังคับให้เปิดเพื่อรับลมเอาเอง แต่กลับกลายเป็นเสน่ห์แปลก ๆ ของการเดินทาง

 

คูเปอร์เอนตัวนั่งบนเบาะหนังที่ค่อนข้างแข็ง นัยน์ตาสีเทากวาดมองออกไปนอกหน้าต่าง ลมแรงตีเข้ามาจนผมสีน้ำตาลปลิวสะบัด วิวด้านนอกพร่าเลือนไปด้วยความเร็ว แต่ยังเห็นเส้นต้นไม้ ทุ่งหญ้า และบางครั้งเป็นเงาของภูเขาที่ฉายผ่านไปราวกับแสงแฟลช

 

ตรงข้ามเขา เคย์ล่าในร่างเด็กแปดขวบ นั่งกอดอกหลับตา พยายามข่มตัวเองให้พักผ่อน แต่สีหน้าของเธอยังเคร่งเครียดจนเหมือนผู้ใหญ่เต็มตัวมากกว่าเด็ก เมเรซนั่งข้าง ๆ หลับตาพริ้มเช่นกัน แต่ไม่ใช่การพักผ่อนธรรมดา เขาเหมือนเข้าสมาธิ ลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บางครั้งริมฝีปากขยับเล็กน้อยราวกับร่ายมนต์เงียบ ๆ ป้องกันภัย

 

คูเปอร์ถอนหายใจเบา ๆ แล้วล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ต หยิบสมุดเล็กที่สภาพปกเก่าแต่ยังคงแน่นหนาออกมา เขาเปิดหน้าที่ขีดเขียนด้วยลายมือยุ่งเหยิง เต็มไปด้วยแผนการคร่าว ๆ สัญลักษณ์แปลก ๆ ที่เขาคัดลอกมาจากหนังสือ และแผนที่ที่วาดด้วยดินสออย่างลวก ๆ

 

“แผนการบ้าบิ่นจริง ๆ” เขาพึมพำกับตัวเอง พลางจรดดินสอเพิ่มเส้นทางที่เพิ่งผ่าน  ริชมอนด์ไปนอร์ฟอล์ก ขึ้นเรือมินิบานาน่า ขึ้นฝั่งที่นิวยอร์ก แล้วต่อรถไฟเฮเฟตัส คูเปอร์มองดูเส้นลายมือขรุขระแล้วหัวเราะในลำคอ “ถ้าแม่มาเห็นคงบอกว่าลูกชายวาดแผนที่ได้เละกว่าลูกนกเขี่ยรังอีก”

 

เขาปิดสมุด เก็บมันกลับลงกระเป๋า ก่อนจะยกขวดน้ำขึ้นดื่ม อากาศที่พัดเข้ามาแม้จะสดชื่น แต่ก็แห้งจนทำให้ริมฝีปากแตกนิด ๆ

 

เสียงกุกกักจากตู้โดยสารด้านหน้าเรียกความสนใจ คูเปอร์เหลือบมองไป เห็นผู้โดยสารคนอื่น ๆ ที่ต่างมีรูปลักษณ์หลากหลายกว่าที่ควรจะเป็นสำหรับรถไฟธรรมดา มีชายคนหนึ่งสวมหมวกกว้างปิดบังใบหน้า แต่เท้าที่โผล่พ้นกางเกงกลับเป็นกีบแพะ และเด็กสาวผมดำที่นั่งอ่านหนังสือกรอบปกหนังสือเก่าซึ่งเขาสาบานได้ว่าเป็นภาษากรีกโบราณ

 

รถไฟสายนี้ไม่ใช่ของคนธรรมดาแน่นอน และคูเปอร์ก็ไม่แปลกใจนัก เพียงแต่พยายามทำตัวให้กลมกลืนที่สุด เขาพิงหัวกับพนักเบาะ หลับตา ปล่อยให้เสียงก้องของล้อเหล็กบนรางเวทมนตร์กล่อมใจให้ผ่อนคลาย

 

แต่ภายในหัวของเขากลับยังทำงานไม่หยุด เขานึกถึงสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า เมืองนิวโรมที่เขาไม่เคยไปมาก่อน เส้นทางสู่ซานฟรานซิสโก และการเดินเรือลงไปถึงเม็กซิโก ทุกอย่างฟังดูยาวไกลราวกับฝันไป

 

“ถ้าฉันรอดกลับไปได้ คราวหน้าจะนั่งเรือกอนโดลาในสวนสาธารณะพอแล้ว” เขาพึมพำเบา ๆ เหมือนสัญญากับตัวเอง

 

รถไฟยังคงแล่นไปข้างหน้า เสียงหวูดต่ำก้องสะท้อนในอุโมงค์เบื้องหน้า แสงไฟจากเพดานตู้โดยสารกระพริบวูบวาบเมื่อผ่านช่วงรางบางจุด ราวกับจะเตือนว่าการเดินทางครั้งนี้ เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

 

เสียงล้อเหล็กเสียดสีกับรางดังกึกก้องอย่างสม่ำเสมอ รถไฟเฮเฟตัสแล่นไปด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ แต่บรรยากาศภายในตู้โดยสารกลับเต็มไปด้วยความเรียบง่ายของชั้นประหยัด เก้าอี้หนังสีหม่นที่ปรับเอนได้ไม่เกินเก้าสิบองศา เสียงลมพัดวูบวาบเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดไว้เพื่อระบายอากาศ สายลมปะทะผมคูเปอร์จนยุ่งเหยิง แต่เขาไม่ได้สนใจนัก กลับรู้สึกว่ามันช่วยกลบความอึดอัดในอกได้ดีเสียด้วยซ้ำ

 

เขาเอนตัวพิงพนัก หันหน้ามองวิวสองข้างที่พร่าเลือนราวกับภาพวาดที่ใครบางคนละเลงสีอย่างรีบร้อน บางจังหวะเห็นต้นไม้ที่กลายเป็นเส้นตรงสีเขียว บางจังหวะก็แลบวาบด้วยสีเทาของภูเขาหิน เสียงผู้โดยสารคนอื่นแว่วอยู่เบื้องหลัง บางคนคุยกันเบา ๆ บางคนหลับสนิทพิงกระจก มีบ้างที่เสียงหัวเราะแว่วมา แต่โดยรวมแล้วรถไฟเส้นนี้กลับมีความสงบประหลาด

 

เคย์ล่าในร่างเด็กนั่งไขว่ห้างบนเบาะตรงข้าม ใบหน้าสงบแต่แฝงด้วยความคิด เธอหยิบมีดสัมฤทธิ์เล่มเล็กที่คูเปอร์มอบให้ขึ้นมาดู สะท้อนแสงจากโคมไฟเหนือหัวเป็นประกายแหลมคม เด็กแปดขวบทั่ว ๆ ไปอาจหยิบของเล่นตุ๊กตามากอด แต่สำหรับเธอ กลับเป็นอาวุธที่จับด้วยความเคยชินเหมือนเป็นปากกาหรือหนังสือ

 

“ทำหน้าแบบนั้นระวังคนอื่นเขาจะคิดว่าเด็กคนนี้หนีออกมาจากบ้านนักล่าปีศาจนะครับ” คูเปอร์แซวเสียงเบา พลางฉีกยิ้มน้อย

 

เคย์ล่าเงยหน้ามองเขา แววตานิ่งเช่นเดิม แต่ริมฝีปากยกยิ้มเพียงเสี้ยววินาที “ถ้าคนพวกนั้นยังไม่รู้จักเดมิก็อด ก็ไม่เป็นไรหรอก” น้ำเสียงเธอนิ่งราบ แต่เฉียบคมราวกับเส้นด้ายเหล็ก

 

คูเปอร์หัวเราะในลำคอแล้วหันไปทางเมเรซที่นั่งข้าง ๆ เจ้าตัวพิงศีรษะกับพนักเก้าอี้ หลับตาพริ้มเหมือนคนกำลังพัก แต่คูเปอร์รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่เคยวางการ์ดจริง ๆ ดวงตาสองสีของเมเรซแม้ปิดอยู่ แต่การหายใจเป็นจังหวะและท่าทางนิ่งสงบทำให้คูเปอร์มั่นใจว่าเขากำลังใช้สมาธิเพื่อปรับประสาทสัมผัส คอยฟังและจับความเคลื่อนไหวในตู้โดยสารนี้อยู่ตลอด

 

“นายไม่คิดจะพักบ้างรึไง” คูเปอร์ถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

 

เมเรซลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง มองด้วยดวงตาสีชมพูสลับเทา “ถ้าเราพักพร้อมกันทั้งสามคน แล้วใครจะคอยเฝ้ารอบข้าง” น้ำเสียงเรียบง่าย แต่พอได้ยินก็ทำให้คูเปอร์ถอนหายใจยาว

 

“นายก็พูดถูก”

 

เวลาผ่านไปช้า ๆ รถไฟสั่นสะเทือนเล็กน้อยเมื่อเปลี่ยนราง แสงไฟเหนือศีรษะกระพริบวูบวาบ คูเปอร์หยิบสมุดเล็กออกมาอีกครั้ง เปิดหน้าที่เต็มไปด้วยลายเส้นขีดเขียนสับสน เขาก้มหน้าวาดสัญลักษณ์บางอย่างต่อ เติมเส้นทางใหม่ในแผนที่อย่างตั้งใจ

 

เคย์ล่าเอียงคอ มองสมุดนั้นแล้วถามขึ้น “นายชอบบันทึกแบบนี้เสมอหรือ”

 

“ก็…มันช่วยให้ผมไม่ลืมว่าเราเดินทางมาถึงไหนแล้ว” คูเปอร์ตอบเสียงเรียบ แต่สายตากลับกวาดไปยังลายเส้นที่ดูเละเทะเกินกว่าจะใช้เป็นแผนที่ได้จริง “ถึงจะเหมือนลายมือไก่เขี่ยก็เถอะ”

 

“มันไม่เลวหรอก” เคย์ล่าตอบช้า ๆ “การบันทึกคือการยืนยันว่าเราเคยผ่านตรงนั้นมาแล้ว”

 

คูเปอร์เงยหน้ามองเธอ ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากเด็กแปดขวบ เขายิ้มจาง ๆ ก่อนจะหันกลับไปเขียนต่อ

 

ไม่นานนัก พนักงานรถไฟเดินผ่านมาตามทางเดิน ร่างกายเหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่บนเสื้อกั๊กมีตราสัญลักษณ์ของเฟืองทองแดงที่หมุนวนเองช้า ๆ คูเปอร์สังเกตเห็นแล้วก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือผู้ช่วยของเฮเฟตัส อาจไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา พนักงานหยุดตรวจตั๋วทีละคน เมื่อมาถึงแถวของพวกเขา คูเปอร์ยื่นตั๋วโลหะทั้งสามใบออกไป

 

พนักงานก้มศีรษะเล็กน้อย เสียงกลไกเบา ๆ ดังขึ้นจากตราสัญลักษณ์บนเสื้อ ก่อนจะคืนตั๋วให้ พวกเขาผ่านไปโดยไม่มีปัญหา

 

เสียงรถไฟยังคงฮัมต่ำ ๆ เป็นจังหวะคงที่ แต่ในอกของคูเปอร์กลับไม่สงบ เขารู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่การโดยสารธรรมดา ทุกครั้งที่รถไฟผ่านเส้นทางใหม่ มันพาพวกเขาเข้าใกล้จุดหมายมากขึ้น แต่ก็เท่ากับเข้าใกล้อันตรายที่ซ่อนอยู่มากขึ้นเช่นกัน

 

เขาเหลือบมองเพื่อนร่วมทางทั้งสอง  เมเรซที่ยังคงหลับตาเฝ้าระวัง และเคย์ล่าในร่างเด็กที่นั่งนิ่ง แววตาเต็มไปด้วยความคิดที่ไม่อาจคาดเดาได้  

 

รถไฟแล่นต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง แสงไฟลอดเข้ามาเป็นจังหวะเหมือนหัวใจเต้น ทุกคนรู้ว่าเส้นทางนี้ยังอีกยาวไกล และบททดสอบที่แท้จริงเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

 

เสียงรถไฟยังคงดังสม่ำเสมอ กึก กึก กึก เป็นจังหวะที่กลายเป็นเพลงกล่อมประสาทผู้โดยสารหลายคนให้เอนหลับ แต่ไม่ใช่สำหรับคูเปอร์ นัยน์ตาสีเทาที่มักวอกแวกไปทั่วจับจ้องกับเพดานอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเจ้าตัวจะตีหน้าฉงนเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

 

“ให้ตายสิ” เขาพึมพำเบา ๆ พลางทุบหน้าผากตัวเองเบา ๆ หนึ่งที “ทำไมเพิ่งคิดได้ตอนนี้เนี่ย”

 

เมเรซลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง มองด้วยหางตา “อะไรอีกล่ะ” น้ำเสียงเขาเรียบแต่ชวนหงุดหงิดเล็ก ๆ ราวกับเตรียมใจแล้วว่าคูเปอร์ต้องเล่นอะไรเพี้ยน ๆ แน่

 

คูเปอร์ไม่ตอบทันที แต่ยกมือแตะที่แหวนดาราจรัส แสงวาบเล็ก ๆ ส่องขึ้น ก่อนจะปรากฏห่อผ้าใบหนึ่งวางอยู่บนตัก เขาคลี่ออกเผยให้เห็นกล่องอาหารที่บรรจุแซนด์วิชไก่เย็น ๆ  ถั่ว และขวดน้ำสองสามใบ

 

“อาหาร” เขาพูดพร้อมยิ้มกว้างเหมือนนักมายากลที่โชว์ทริกเด็ด “ผมดันลืมไปว่าเราไม่ได้กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ”

 

เคย์ล่าในร่างเด็กเอียงคอเล็กน้อย แววตาคมสงบแต่มีประกายวาวบางอย่าง “อย่างน้อยนายก็คิดออกก่อนที่เราจะเป็นลมกลางตู้โดยสาร” เธอพูดเสียงนิ่ง แต่คูเปอร์แอบได้ยินว่าเหมือนแฝงรอยล้อเลียนอยู่ลึก ๆ

 

เมเรซถอนหายใจพลางยื่นมือมาหยิบถุงถั่ว “ดีแล้วที่นายพกมา ไม่งั้นฉันคงต้องแปลงร่างเป็นเชฟทำอาหารจากอากาศว่างเปล่า” เขาว่าเสียงเนือย แต่ในแววตาสองสีกลับมีประกายขันซ่อนอยู่

 

คูเปอร์หัวเราะเบา ๆ พลางยื่นแซนด์วิชไปให้เคย์ล่า “ระวังอย่าเผลอใช้มีดสัมฤทธิ์หั่นแซนด์วิชนะครับ รุ่นพี่ เดี๋ยวมันทะลุโต๊ะไปอีกฝั่ง”

 

เด็กหญิงวัยแปดขวบในร่างเคย์ล่าจับแซนด์วิชด้วยท่าทีสงบ ดวงตาคมหันมาจ้องเขาเพียงเสี้ยววินาที “ฉันไม่ใช่เด็กประถมจริง ๆ หรอกนะคูเปอร์”

 

เขายักไหล่ยิ้มเจื่อน “ก็แค่ล้อเล่นหน่อย”

 

บรรยากาศในตู้โดยสารที่เงียบเชียบกลับเริ่มอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย กลิ่นแซนด์วิชผสมกับกลิ่นเหล็กและน้ำมันของรถไฟ ทุกคนต่างกัดเคี้ยวอย่างเงียบ ๆ มีเพียงเสียงกระซิบเบา ๆ จากผู้โดยสารบางกลุ่มที่คุยกันเป็นพัก ๆ

 

คูเปอร์เอนหลังลงอีกครั้ง มือถือขวดน้ำเย็น ๆ มาจ่อริมฝีปากก่อนดื่มอึกใหญ่ ความกระหายที่สะสมมาทั้งวันเหมือนถูกชะล้างออกไป เขาหันไปทางหน้าต่าง เห็นเงาสะท้อนตัวเองบนกระจกที่พร่าจากความเร็ว ดวงตาสีเทาจับจ้องออกไปในทุ่งหญ้าที่วิ่งผ่านราวกับคลื่นทะเล

 

“บางทีชีวิตบนรถไฟก็ดีกว่าที่คิดนะ” เขาพูดขึ้นมาเหมือนคุยกับตัวเอง “อย่างน้อยมันก็ทำให้เราได้หยุดหายใจจริง ๆ สักพัก”

 

เมเรซเอียงหัวพิงพนัก หลับตาอีกครั้งแต่ริมฝีปากขยับช้า ๆ “จนกว่าจะมีอะไรโผล่มาให้เราต้องวิ่งอีกน่ะแหละ”

 

เคย์ล่าที่นั่งนิ่งกว่าทั้งสองเอื้อมมือเล็ก เช็ดเศษขนมปังที่ติดมุมปากของตัวเองแล้วตอบเสียงเรียบ “การเดินทางคือการพักผ่อนชั่วคราว การพักผ่อนคือการเตรียมพร้อมสำหรับบทต่อไป อย่าลืมสิ”

 

คูเปอร์เหลือบตามองรุ่นพี่อวุโสที่ตอนนี้อยู่ในร่างเด็กแล้วหัวเราะ “พูดแบบนี้ก็ไม่ต่างจากครูประจำชั้นเลยนะครับ”

 

เคย์ล่าเลิกคิ้ว แต่ไม่ได้ตอบอะไร เพียงยกขวดน้ำขึ้นจิบเงียบ ๆ

 

และรถไฟก็ยังคงแล่นต่อไป เสียงล้อเหล็กเสียดสีกับรางเป็นจังหวะไม่ขาดสาย ขณะที่สามเดมิก็อดนั่งอยู่ในความเงียบสลับเสียงหัวเราะเล็กน้อย ราวกับนี่คือช่วงเวลาสั้น ๆ ที่พวกเขาได้ลืมไปว่าข้างหน้ามีอันตรายรออยู่

 

เสียงล้อเหล็กเสียดรางยังดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ราวกับดนตรีประกอบให้กับการสนทนาเล็ก ๆ ในตู้โดยสารที่เริ่มอบอุ่นขึ้นหลังมื้ออาหารง่าย ๆ คูเปอร์เพิ่งดื่มน้ำไปหนึ่งอึก พลันหูของเขาก็ได้ยินเสียงทุ้ม ๆ ของเมเรซที่ถามขึ้น

 

“แล้วหลังจากไปถึงนิวโรม นายคิดจะทำยังไงต่อ”

คำถามนั้นทำให้มือของคูเปอร์ที่กำลังจะหยิบถั่วเพิ่มหยุดค้างกลางอากาศ เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนกำลังประมวลผล ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

 

“ก็นั่นสิ…” เขาพึมพำในลำคอ “พูดตรง ๆ ฉันก็ครุ่นคิดมาสักพักแล้ว”

 

เขาวางถุงถั่วลงบนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเบาะ แล้วเอนตัวไปด้านหลัง ดวงตาสีเทาหลุบต่ำอย่างใช้ความคิด ก่อนจะยกหน้าขึ้นสบตากับทั้งคู่ “พวกนายก็คงรู้อยู่แล้ว หลังจากที่กลางคืนหายไป โลกมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป นิวโรมไม่ใช่เมืองลับอีกแล้ว พวกเขาเปิดตัวกับสาธารณชนในฐานะ ‘เมืองท่องเที่ยว’ อย่างเป็นทางการ ถึงแม้ความจริงจะยังถูกปกปิดอยู่ก็ตาม”

 

เคย์ล่าขมวดคิ้ว ดวงตาคมที่อยู่ในร่างเด็กสาววัยแปดปีจับจ้องชายหนุ่มราวกับกำลังชั่งน้ำหนักคำพูด “เปิดตัวต่อสาธารณชน… แต่ยังปิดบังความจริง พูดง่าย ๆ ว่ามันยังสวมหน้ากากอยู่สินะ”

 

คูเปอร์ยิ้มเจื่อน “ก็ประมาณนั้นแหละ ถึงจะมีนักท่องเที่ยวเต็มเมือง แต่ไม่มีใครรู้ว่าคนที่พวกเขาเดินผ่านคือเดมิก็อด ”

เขาหยุดหายใจครู่หนึ่งราวกับจะวัดปฏิกิริยาของทั้งสอง “แผนของฉันคือ ฉันจะติดต่อเพื่อนที่อยู่ซานฟรานซิสโก ให้เขามารับเราที่นิวโรมแล้วช่วยพาไปยังชายฝั่งแถบนั้น”

 

คำว่า “เพื่อน” ทำให้เคย์ล่ายกคิ้วสูงขึ้นในทันที “เพื่อน?” น้ำเสียงเธอไม่ได้ประชด แต่แฝงความทดสอบ “เพื่อนแบบไหน เพื่อนที่ไว้ใจได้จริง ๆ เหรอ”

 

คูเปอร์เกาศีรษะ แววตาสีเทาสะท้อนความลังเลเล็กน้อย ก่อนเขาจะยกมือขึ้นเหมือนขอยอมแพ้ “โอเค เข้าใจที่ถามนะ รุ่นพี่… ก็บอกตรง ๆ เลยว่าฉันรู้จักเขาเมื่อปีก่อน ก่อนที่ผมจะมาค่าย เราเคยทำงานด้วยกัน และเขาเคยช่วยฉันไว้หลายครั้งด้วย” 

เขาหยุดหายใจลึกก่อนเอ่ยต่อ “จากที่รู้จักกันมา ฉันไม่เคยเห็นว่าเขามีเจตนาลับลมคมในอะไร เขาเป็นพวกพูดตรง ๆ ทำตรง ๆ แต่…” เขายกมือขึ้นอีกครั้งเหมือนจะกันไม่ให้เคย์ล่าแทรก “แต่ฉันก็ไม่ใช่คนไร้เดียงสา พอเข้าใจว่าระแวงไว้ก็ดีเหมือนกัน”

 

เมเรซที่ฟังอยู่เงียบ ๆ เอียงหัวพิงพนัก ดวงตาสองสีหรี่ลงเล็กน้อย “เพื่อนที่ไว้ใจได้ในโลกของเรา… ก็นับว่าเป็นของหายากนะคูเปอร์” เขาเอ่ยช้า ๆ คล้ายกำลังวิเคราะห์ “แต่ถ้าคนคนนั้นเคยช่วยนายจริง ๆ อย่างน้อยมันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีกว่าการสุ่มฝากชีวิตไว้กับใครก็ไม่รู้”

 

คูเปอร์หัวเราะในลำคอ “ก็จริงอย่างที่นายว่า ฉันไม่ได้อยากให้พวกเราผูกชะตากับคนที่ไม่รู้จักหรอก แต่ในสถานการณ์นี้… การมีคนช่วยอีกแรงมันก็ดีกว่าเดินตาบอดไปเรื่อย ๆ ใช่ไหม”

 

เคย์ล่าไม่ตอบทันที เธอนั่งตัวตรง มือเล็ก ๆ ประสานกันบนตัก ดวงตาคมที่ไม่สมกับวัยเด็กมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเงาตัวเองทาบกับวิวทิวทัศน์ที่เคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว “ความไว้ใจ… ไม่ใช่ของที่มอบได้ฟรี ๆ มันต้องพิสูจน์” เธอหันกลับมามองทั้งคู่ “ถ้าเพื่อนนายพิสูจน์ได้จริง ฉันก็จะยอมรับ แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้น เราไม่ควรลดการระแวดระวังแม้แต่วินาทีเดียว”

 

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ความเงียบอึดอัด หากเป็นความเงียบที่ทุกคนกำลังคิดถึงสิ่งเดียวกัน  ว่าหนทางข้างหน้ายังคงเต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่แน่นอน

 

คูเปอร์ยกขวดน้ำขึ้นมาดื่มอีกอึก ก่อนวางลงบนโต๊ะ “เข้าใจแล้ว รุ่นพี่” น้ำเสียงของเขานิ่งกว่าเมื่อครู่ “ฉันจะติดต่อเพื่อนคนนั้น แต่จะไม่ยกเขาเป็นทางเลือกเดียว เราจะเตรียมแผนสำรองไว้ด้วย”

 

เมเรซเหลือบตามองคูเปอร์และเคย์ล่าสลับกัน ก่อนเอ่ยเสียงเบา “อย่างน้อยนายก็ยังฟังคนอื่นบ้าง”

 

คูเปอร์หันไปยิ้มกว้างใส่ “ฉันไม่ได้ดื้อทุกเรื่องซะหน่อย”

 

“เถียงไม่หยุดยังจะกล้าพูดอีก” เมเรซพึมพำเบา ๆ แต่แววตาสีชมพูเทาก็ฉายประกาย

 

เสียงหัวเราะเล็ก ๆ หลุดจากคูเปอร์พลางเอนหลังลงอีกครั้ง มือข้างหนึ่งยกขึ้นปิดตาชั่วครู่ ให้ร่างกายได้ซึมซับการพักผ่อนสั้น ๆ ที่มีค่า ส่วนเมเรซก็ยังคงนั่งนิ่งราวกับคอยเฝ้าดูรอบด้านแม้อยู่ในรถไฟ และเคย์ล่าก็ยังนั่งสงบ ราวกับกำลังเดินหมากในกระดานที่พวกเขาเพิ่งเริ่มลงมือ

 

รถไฟเฮเฟตัสยังคงวิ่งฉิวด้วยความเร็วเกือบพันกิโลเมตรต่อชั่วโมง ทะลุภูมิประเทศที่เปลี่ยนจากทุ่งหญ้าเป็นแนวป่า และจากป่าเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่โผล่มาแล้วหายไปในชั่วพริบตา เหล่าเดมิก็อดทั้งสามคนได้แต่ซ่อนความกังวลไว้หลังเสียงหัวเราะ และความเงียบอันยาวนาน เพราะพวกเขารู้ดีว่าเมื่อถึงนิวโรม การทดสอบที่แท้จริงคงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

 

 

 

ความคิดเห็นผู้เขียนบันทึก

 

ลมจากหน้าต่างรถไฟตีหน้าแรงพอให้ตาแสบ แต่มันช่วยให้หัวไม่ฟุ้งเกินไป เสียงล้อเหล็กกึก ๆ ๆ กลายเป็นเมโทรนอมให้ใจผมค่อย ๆ ช้าลง เบาะชั้นประหยัดแข็งไปหน่อย แต่พิงไปนาน ๆ ก็พอเจอองศาที่ไม่ปวดหลัง

 

 

รถไฟยังไปข้างหน้าไม่หยุด เหมือนชีวิตเราช่วงนี้แหละ ไปเรื่อย ๆ แบบไม่ค่อยถามความเห็นเจ้าตัว ผมเลยขอวางหัวพิงพนักอีกหน่อย ปล่อยให้เสียงกึก ๆ เป็นคนคิดแทน ระหว่างที่หัวใจค่อย ๆ ยอมเชื่อว่า ตอนนี้เราปลอดภัยพอจะหลับตาได้ครึ่งลมหายใจแล้ว

 

 

มอบ แซนวิช ให้ 'เคย์ล่า เฮย์เดน' 1 ea

 

มอบ ธัญพืชอบเกลือ ให้ 'เคย์ล่า เฮย์เดน' 1 ea

 

มอบ น้ำแร่ ให้ 'เคย์ล่า เฮย์เดน' 1 ea

 

 

มอบ แซนวิช ให้ 'เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล'  1 ea

 

มอบ ธัญพืชอบเกลือ ให้ 'เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล' 1 ea

 

มอบ น้ำแร่ ให้  'เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล' 1 ea