Beastlore: The Field Notes of Ripley

Beastlore
[ The Field Notes of Ripley ]

  

   โอเค ฟังนะ...

   ฉันไม่ได้ตื่นเช้ามาคิดว่า “วันนี้ชั้นจะเจอวัวเหล็กพ่นไฟจากขุมนรกแน่ ๆ” (ใครจะคิดแบบนั้นวะ?)

   ฉันแค่หวังจะใช้ชีวิตในค่ายฮาล์ฟบลัดแบบเงียบ ๆ เต้นบัลเลต์บ้าง กวาดสระน้ำบ้าง กินโยเกิร์ต ดูนกนางนวล แต่ไม่เลย—โชคชะตาหรือใครสักคน (มองไปที่ท่านพ่อโพไซดอน) ดันพาฉันมาอยู่ใน “เควสต์ประสบภัยระดับหมอลำ”

   แถมตอนสู้กันก็ไม่มีใครเตรียมบัลเลต์คลาสให้ฉัน warm-up ด้วย คือจะขอซัก plié หรือ grand jeté ก็ไม่มีใครให้เวลามีแค่ “หอกสัมฤทธิ์” หนักบรรลัยหนึ่งเล่ม กับเสียงโค้ชเบย์ตะโกนว่า "ระวังหลัง!"

   เพราะงั้น…ฉันเลยคิดว่า "เอาวะ อย่างน้อยก็เขียนบันทึกไว้ เผื่อวันนึงมีคนถามว่า รอดมาได้ยังไง" (คำตอบ: บางทีก็เดชะบุญ บางทีก็ลื่นล้มหลบกรงเล็บพอดี)

   ฉันตั้งชื่อบันทึกนี้ว่า "Beastlore" เพราะว่า "Monsters are real, and I’ve seen them." (แล้วก็บางตัวก็น่ารัก…ถ้าไม่พยายามจะกินเราอะนะ)

   ขอให้โชคดีสำหรับใครก็ตามที่เปิดมาอ่านเล่มนี้ และถ้าอ่านถึงตรงนี้—เธอน่าจะมีปัญหาชีวิตเหมือนฉันแหละ ยินดีด้วย!

   – ริปลีย์ สวอนสัน
   (ยังใส่รองเท้า point อยู่…ถึงจะเลอะเลือดอสูรกายไปบ้างก็เถอะ)

Beastlore
[ The Field Notes of Ripley ]
EP. I

   ชื่ออสุรกาย: Harpy (ฮาร์ปี้)

  รูปลักษณ์อสุรกาย:

  มีลักษณะเป็นหญิงแก่รูปร่างผอมกรัง ปีกใหญ่และกรงเล็บอันแหลมคมแทนแขน แขนขาเต็มไปด้วยขนและเกล็ดบางส่วน เสียงร้องแหลมปานจะฉีกแก้วหู และกลิ่นตัวนั้น… พูดตรง ๆ ว่าเหมือนถังขยะหมักในฤดูร้อน (แถมโดนฝนอีกต่างหาก)

  การพิชิตครั้งแรก ณ ที่ใด: ณ ป่าต้องห้ามหรรษา

  ชีวประวัติอสุรกาย:

  ข้อมูลโดยสังเขป (สอบถามจากลิเลียน่า): ฮาร์ปี้เป็นสัตว์ปีศาจในตำนานกรีก กึ่งนางพญากับนกนักล่า มีหน้าที่เป็นผู้ลงทัณฑ์ผู้กระทำผิดในนามของเหล่าเทพ หรือไม่ก็แค่ชอบขโมยของกินและทำลายทรัพย์สินของมนุษย์เล่น ๆ ปีกของมันคือจุดอ่อนหลัก เพราะใช้ในการเคลื่อนไหวหลัก—หากเสียปีกไป จะอ่อนแอลงอย่างมากและไม่สามารถโจมตีจากฟากฟ้าได้อีกฃ

  ข้อมูลจากประสบการณ์ตรง (ก่อนภารกิจ): หนึ่งในฝูงฮาร์ปี้เคยบุกทำลายรถแม่ฉันกับร็อกซาน่าตอนขับส่งเข้าค่ายวันแรก นางขวิดจนไฟท้ายหลุด ฝากรอยกรงเล็บไว้เหมือนลงชื่อบนฝากระโปรงรถ เกือบจะได้ฝากตัวเป็นเพื่อจอร์จแล้ว—ไม่แปลกที่ฉันจะมีแค้นฝังหุ่น

  ประสบการณ์ของคุณ:

  ขอตั้งชื่อบันทึกประสบการณ์นี้ไว้เลยว่า “จงจำชื่อฉันไว้…เจ้าปีศาจตัวเหม็น”

  การเข้าไปในป่าต้องห้ามเพื่อเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ในครั้งนี้ไม่ใช่แค่ภารกิจ—มันคือ การปิดบัญชีแค้นส่วนตัว ชัด ๆ เมื่อเสียงร้องแรกแหลมดังขึ้น ฉันรู้ทันทีว่านี่คือ ของจริง และมันก็โฉบลงมาทักทายกันแบบไม่ต้องรำคาญคุยก่อนเหมือนมนุษย์ ฉันใช้หอกยาวที่ถือถนัดสองมือ (เหมือนถือไม้คทาออกเวทีบัลเลต์) ปัดกรงเล็บแล้วพลิกจังหวะสวนกลับไปที่ปีกอย่างแรง ปีกหัก—สิ้นอิสระ ฮาร์ปี้ร่วงลงกับพื้น แต่ที่หนักกว่านั้นคือจังหวะที่แทงทะลุขั้วหัวใจไปจนสุดพื้นดิน ฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง—บางอย่างที่ไม่เคยรู้สึกในคลาสเต้น… ความว่างเปล่าแบบประหลาด

  หลังแทงเสร็จ ฉันสบัดหอกให้เลือดกระจายลงบนใบไม้พื้นป่า พอเห็นเลือดซึมลงดิน ฉันก็เริ่มสั่นเล็กน้อย… ใจไม่ได้สั่นเพราะกลัว แต่มัน ตื่นรู้ มากกว่า ว่าการเอาชีวิตใคร—even ถ้าเป็นปีศาจ—ไม่ใช่เรื่องเล็กเลย

  แต่ฉันจะไม่ลืม

   จะไม่ลืมว่าโลกนี้มันโหด

  และบางที…เราก็ต้องโหดพอจะอยู่ให้รอด

  “แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องไปคลาสฝึกต่ออีกอยู่ดี” — เอาเถอะ อย่างน้อยก็ได้แต้มภารกิจกับไครอนแล้วหนึ่ง!

   – ริปลีย์ สวอนสัน
   (ยังใส่รองเท้า point อยู่…ถึงจะเลอะเลือดอสูรกายไปบ้างก็เถอะ)

Beastlore
[ The Field Notes of Ripley ]
EP. II

   ชื่ออสุรกาย: Cyclops (ไซคลอปส์)

  

   รูปลักษณ์อสุรกาย:
   สิ่งมีชีวิตรูปร่างยักษ์ สูงราว 12 ฟุต ผิวหยาบหนาเป็นสีเทาปนเขียว มีเส้นขนกระจายตามแขนขา กล้ามแน่นยิ่งกว่านักมวยปล้ำ ตรงกลางหน้าผากมีตาดวงโตสีเหลืองเพียงดวงเดียว กลิ่นตัวแรงขนาดที่แมลงวันยังเวียนหัว อาวุธคู่ใจคือขวานหินขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนเอาก้อนหินภูเขาไฟมาผูกติดไม้

  การพิชิตครั้งแรก ณ ที่ใด: ป่า---อีกแล้ว ?

   ชีวประวัติอสุรกาย:
   จากการสอบถามโค้ชเบย์ + หนังสือในห้องสมุดค่าย: ไซคลอปส์เป็นเผ่ายักษ์ตาเดียวในตำนานกรีก มีหลากหลายชนิด บางสายพันธุ์รับใช้เทพเจ้า บางสายพันธุ์กลับเป็นปีศาจป่าเถื่อนที่ชอบจับคนมากิน ตัวที่พวกเราเผชิญหน้าเป็นแบบหลัง — ป่าดิบเถื่อน แถมยังชอบทำเสียงฮัมเพลงหลอนประสาทขณะเดินล่าหาเหยื่อ จุดอ่อนหลักคือ ดวงตาดวงเดียวตรงกลางหน้าผาก และการรับรู้เสียงที่ไว หากได้กลิ่นหรือเสียงแปลก ๆ พวกมันจะพุ่งเข้าใส่ทันที

   ประสบการณ์ของคุณ:
   ขอตั้งชื่อบันทึกนี้ว่า “ไซคลอปส์ตาเดียวกับขี้มูกหนึ่งลิตร”
   ตอนแสงแดดใกล้ลับขอบเขา พวกเรายังเดินเท้าอยู่บนเส้นทางป่าแคบ ๆ เพราะหินถล่ม รถบัสไปต่อไม่ได้ ระหว่างทางมีเสียงขวานฟันต้นไม้ และเสียงฮัมเพลงต่ำ ๆ ตามมาแบบไม่มีต้นเสียง โค้ชเบย์ยังไม่ทันออกปากว่า “มีบางอย่างไม่ปกติ” เจ้านั่นก็โผล่หัวออกมาจากหลังต้นสน! ไซคลอปส์ตาเดียว ตัวโตระดับตึกหนึ่งชั้น ถือขวานหินพุ่งเข้ามาทางลิเลียน่าแบบไม่พูดไม่จา
   ฉันหลบไปด้านข้าง แล้ววิ่งหาแหล่งน้ำใกล้ ๆ ซึ่ง—โชคดีมากที่มีธารน้ำข้างทางอยู่ แค่ปลายนิ้วแตะ ฉันก็ รู้สึกถึงแรงสายน้ำ วิ่งเข้าสู่ร่าง แทนที่จะสร้างหอกน้ำ ฉันเลือก ใช้พลังของสายน้ำเคลือบลงบนหอกจริง ที่ถืออยู่—กลายเป็นหอกที่เหมือนมีคมใสแหลมยืดออกมาจากปลาย พลังน้ำรอบด้ามมันสั่นไหวราวกับคลื่นในพายุ
   “ระวังหัวนะ!” ฉันตะโกนแล้ว ซัดหอกเข้าใส่ไซคลอปส์ตรงโพรงจมูก
   ใช่—ตรงโพรงจมูกจริง ๆ ! น้ำที่เคลือบหอกทำให้คมแทงลึกเข้าไป ทะลุโพรงจมูก ผ่านเข้าไปถึงสมอง ดวงตาเดียวของมันเหลือกเบิกกว้างก่อนที่ร่างยักษ์จะล้มตึงเหมือนต้นไม้โค่น
   ฉันวิ่งเข้าไปกระชากหอกกลับคืนมา— และแบบ… eww
   มันมีน้ำมูกเหนียว ๆ สีเขียวอมเหลืองติดอยู่ที่ปลายหอกกับน้ำเคลือบด้วย!
   ฉันแทบกรี๊ด วิ่งไปล้างหอกที่ธารน้ำทันที ขัดซ้ำ 3 รอบ และสาบานว่าจะ ไม่มีวันใช้หอกแทงจมูกใครอีก…ถ้ามีทางเลือกอื่นนะ แต่ก็ใช่ว่าจะไร้ค่า — ฉันได้เรียนรู้ว่า
   หอก + น้ำ = ของขวัญจากพ่อโพไซดอน
   และบางที อี๋ก็จำเป็น ถ้าจะช่วยให้เรารอดชีวิต
   คืนนี้เราก่อไฟริมลำธารใต้ฟ้าใกล้มืด แม้จะเหนื่อย แต่ก็ยังหัวเราะได้กับคำพูดของลิเลียน่าว่า “หอกทะลุจมูก…จริง ๆ แล้วนั่นมันก็เวอร์ชั่นโหดของ ‘วิงการ์เดียมเลวิโอซา’ แหละ”
   ...ยอมรับเลยว่า ใช่ — แค่ไม่ต้องมีโทรลล์ในห้องน้ำก็พอแล้ว

   – ริปลีย์ สวอนสัน
   (ขอจัดแรงกิ้งอสูรกายให้เจ้านี่เป็นตัวที่จะไม่แต่งสวยไปปราบเด็ดขาด)

Beastlore
[ The Field Notes of Ripley ]
EP. III

   ชื่ออสุรกาย: Minotaur (มิโนทอร์)

  รูปลักษณ์อสุรกาย:
  อสูรร่างกึ่งคนกึ่งวัว สูงกว่า 8 ฟุต กล้ามเนื้อแน่นจนเห็นชัดแม้ในแสงสลัว เขาสีดำขลับขนาดใหญ่โค้งยาวสองข้างแหลมราวอาวุธ ดวงตาสีแดงก่ำ หายใจพ่นไอร้อนออกมาทุกครั้งที่มันกรนคำราม กลิ่นตัวเหม็นสาบคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นสนิมเหล็ก เลือด และเขม่าน้ำมัน ด้านมือถือขวานใหญ่ และใช้ทั้งแรงและความโกรธเป็นอาวุธหลัก

  การพิชิตครั้งแรก ณ ที่ใด: โกดังร้าง ฉากสุดคลาสสิคของการกำจัดตัวร้าย

   ชีวประวัติอสุรกาย:
  จากการค้นคว้า + คำแนะนำจากโค้ชเบย์: มิโนทอร์เป็นสัตว์ประหลาดในตำนานกรีก มีต้นกำเนิดจากเกาะครีต เป็นลูกของราชินีกับวัวศักดิ์สิทธิ์ (ไม่ขอลงรายละเอียด) ถูกขังไว้ในเขาวงกตลับซับซ้อนก่อนจะถูกธีซีอุสสังหารในตำนานดั้งเดิม
  ในโลกความจริงของพวกเรา มิโนทอร์มักโผล่ออกมาในพื้นที่ร้าง ล่าพวกกึ่งเทพด้วยสัญชาตญาณอันรุนแรง มันมีแรงกายมหาศาล ความเร็วเหนือมนุษย์ และทนต่อการโจมตีระดับธรรมดา จุดอ่อนหลักคือ “บริเวณกลางหน้าผาก” และ “ด้านหลังคอ” ซึ่งเป็นจุดเปราะของกะโหลกหนา

  ประสบการณ์ของคุณ:

   ขอตั้งชื่อบันทึกตอนนี้ว่า “เมื่อมิโนทอร์มาเคาะห้องตีสาม”
  ตีสามแบบไม่ใช่กลางคืน... เพราะโลกนี้ไม่มีราตรี เสียงคำรามนั้น—ฉันจะไม่มีวันลืม มันสะท้อนอยู่ในอกเหมือนเบสดังสุดวอลลุ่ม ตื่นแบบไม่ต้องตั้งปลุก เพราะพื้นดินมันปลุกให้เอง พวกเรารีบวิ่งตามกลิ่นเวทจนถึงโกดังร้าง เด็กสามคนตัวสั่น มุดอยู่ในช่องแคบ—ยังปลอดภัย แต่ไม่นานถ้ามิโนทอร์บ้าพลังจะพังทั้งตึก
  ฉันทำหน้าที่ “กำบัง” พาเด็ก ๆ ไปซ่อน และให้คำสัญญาที่สำคัญกว่าสิ่งใด

  “ถ้าจบเรื่องนี้ได้ เราไปหาอะไรอร่อยกินกัน โอเค?”

  เด็กพยักหน้า ฉันไม่รู้ว่ากลัวฉันหรือกลัวมันมากกว่า แต่ก็หวังว่า...จะกลัวฉันน้อยกว่านิดนึง
  จากนั้นฉันวิ่งกลับไปช่วยลิเลียน่าและโค้ชเบย์ที่กำลังรับมือมิโนทอร์ เจ้านั่นแรงเยอะเกินมนุษย์—ตีลิเลียน่ากระเด็น แต่เธอก็ลุกมาแทงสวนอย่างไม่ยอมแพ้ ฉันใช้พลังค้นหาน้ำจนเจอบึงด้านนอกโกดัง รีบวิ่งไปแตะผิวน้ำ น้ำเย็นซึมเข้าสู่ตัวฉัน แล้ว—ฉันใช้พลังสร้าง ศรวารี จากมวลน้ำ ยิงพุ่งเข้าใส่มิโนทอร์จนบาดเจ็บ
  มันหันมา มุ่งเป้าใส่ฉันทันที พุ่งใส่พร้อมความโกรธสุดขีด ฉันปั้นโล่น้ำขึ้นต้านแรงกระแทก มันแตกกระจาย—แต่กันไว้ได้บางส่วน ฉันกระเด็นตกลงไปในบึง... แต่ขอบคุณพ่อโพไซดอน ที่น้ำคือบ้านของฉัน
  จากตรงนั้น ฉันเห็นโค้ชเบย์โจมตีจากด้านบน ลิเลียน่าตามซ้ำจากด้านหลังมิโนทอร์ทรุดลง—และฉันรู้ว่า นี่คือจังหวะของฉัน ฉันเคลือบหอกสัมฤทธิ์ด้วยวารีเข้มข้นและยืนเหนือผิวน้ำราวกับถูกผลักขึ้นโดยคลื่นสมุทร

  “ขอโทษนะ...แต่พ่อคงไม่ปล่อยให้ฉันล้มเหลวหรอก”

  ฉันพุ่งตัว หมุนหอกลงอย่างแม่นยำ แทงกลางหน้าผากของมันจนเสียงทุกอย่างเงียบ มันสลายกลายเป็นฝุ่น อย่างเท่เลยครับพี่น้อง

  เรารอด—และเด็ก ๆ ก็ยังมีชีวิตอยู่

  ฉันทรุดตัวลง ขอบคุณทุกอย่างที่ยังไม่ทำให้ฉันต้องไปทักทายจอร์จมันซะวันนี้เลย

   – ริปลีย์ สวอนสัน
   (คิดถึงกลางคืนสุด ๆ)

Beastlore
[ The Field Notes of Ripley ]
EP. IV

   ชื่ออสุรกาย: Troll (โทรลล์)

  รูปลักษณ์อสุรกาย:
  สูงกว่า 3 เมตร หน้าตาคล้ายลูกผสมระหว่างก็อตซิลล่าที่ไม่ได้นอนกับคนงานไซต์ก่อสร้างที่ลืมอาบน้ำมา 3 ปี ผิวหยาบหนาสีเขียวหม่นปนเทา มีขี้ไคลติดตามข้อต่อ เหงื่อไหลเป็นน้ำมันเครื่อง หน้าบาน ๆ มีจมูกโตคล้ายเตาอบพิซซ่า และน้ำมูกเหนียวไหลตลอดเวลา มือหยาบใหญ่ถือท่อนเหล็กเป็นอาวุธเสียงดัง “ฟึ่บ! ปัง!” ทุกครั้งที่เหวี่ยงเข้าใส่อะไร

  การพิชิตครั้งแรก ณ ที่ใด: ห้างร้างที่ไม่มีใคร

   ชีวประวัติอสุรกาย:
  จากบันทึกของโค้ชเบย์ + เรื่องเล่าจากรุ่นพี่ในบ้านเฮอร์มีส: โทรลล์อุตสาหกรรมคือกลายพันธุ์ของโทรลล์ป่า ถูกมนต์ดำและเวทของเทพเจ้าเก่าที่หลงเหลือในเขตอุตสาหกรรมร้างเปลี่ยนสภาพให้ดุร้ายยิ่งขึ้น พวกมันอาศัยอยู่ในเมืองที่มนุษย์ทิ้งร้าง ไม่มีความสามารถในการวางแผน แต่แข็งแรง บ้าพลัง และเจ็บแต่ไม่รู้ตัว จุดอ่อนหลักคือ “ระบบหายใจ” — กล่าวคือ ถ้าจมูกโดนอะไรอุดเข้าไป พวกมันจะมึนงง งุนงง และหยุดขยับชั่วคราว

  ประสบการณ์ของคุณ:

   ขอตั้งชื่อบันทึกตอนนี้ว่า “หอกน้ำกับฮีเลียมแห่งชัยชนะ”

   จอดรถแวะซื้อขนมกับห้องน้ำไม่เคยเป็นสัญญาณเตือนภัย แต่... “โทรลล์อุตสาหกรรม” นี่คือของแถมที่เราไม่ได้สั่ง

   เสียงคำรามแรกที่ดังขึ้น ฉันคิดว่าเป็นเสียงจากหนัง Godzilla ที่เปิดทิ้งไว้จนเจ้านั่นวิ่งออกมาฟาดรถกระบะระเบิดเสียง “ปุ๊ง” เหมือน Pop Toy ขนาดยักษ์

   เด็กสามคน—คาเซีย เอียน ไคล์—หน้าซีดจนอยากหาผ้าห่มคลุมให้ ลิเลียน่าและโค้ชเบย์ลงสนามอย่างกับทีมอเวนเจอร์ ส่วนฉัน รับหน้าที่ดูแลเด็ก ๆ... ก่อนที่เสียงในหัวจะแว่วขึ้นว่า

   “ถึงเวลาโชว์ของแล้วค่ะคุณหงส์!”

   ฉันหยิบขวดน้ำออกจากเป้—น้ำธรรมดานี่แหละ พึมพำเล็ก ๆ สร้างหอกวารีจากฝ่ามือ พร้อมหรี่ตาข้างหนึ่งตั้งสมาธิ และเป้าหมายของฉันคือ...

   จมูก

   ของเจ้าโทรลล์จมูกบาน โล่ง เหมือนหลุมอุกกาบาตบนหน้า

   “จำไว้นะเด็ก ๆ — นี่น่ะคือการใช้ วิงการ์เดียม เลวิโอซา ของจริง!”

   หอกน้ำพุ่งออกไป เสียงแหวกอากาศชัดเจนและ… ปึ้ก! ยัดพอดีเป๊ะเข้าไปในรูจมูก

   โทรลล์เปลี่ยนเสียงคำรามจาก “GRRRHHH!!” เป็น “แอ่ก!?!!” เหมือนโดนสูบฮีเลียม มันยืนนิ่ง ขาตึง น้ำตาไหล น้ำมูกพุ่ง แล้วล้มตึงลงทั้งอย่างนั้น

   ฉันไม่พูดอะไรอีก — เพราะเสียงเด็ก ๆ ดังขึ้นแทน
   “มัน… จบแบบนี้เลยเหรอ?”
   “แม่จะภูมิใจกับหอกน้ำยัดจมูกมั้ยนะ…”
   “เหมือนดูหนังตลกไซไฟเลยพี่…”

   โค้ชเบย์ถึงกับพูดว่า “ใครเล่าที่ค่าย ฉันจะปฏิเสธหมด”

   ส่วนฉัน… แค่ยิ้ม และปล่อยให้หอกวารีสลายไป
   “ประสบการณ์วันนี้: ได้ฆ่าโทรลล์ด้วยขวดน้ำดื่มไซส์ 500 มล.”
   “ความมั่นใจของเด็ก ๆ: เพิ่มขึ้น 40%”
   “อาวุธลับ: ความกล้า + ความแสบเล็กน้อย”

   แวะซื้อขนมเสร็จแล้วค่ะ — ขอกลับขึ้นรถได้ยัง?

   – ริปลีย์ สวอนสัน
   (ลาก่อนเจ้าน้ำมูกย้อย)

Beastlore
[ The Field Notes of Ripley ]
EP. V

   ชื่ออสุรกาย: Melusine (เมลูซีน)

  รูปลักษณ์อสุรกาย:
  รูปร่างภายนอกแรกเริ่มของเมลูซีนปรากฏเป็นชายหนุ่มงดงามราวเทพบุตรจากเทพนิยาย มีดวงตาอ่อนโยน แวววาวราวแสงเทียน ลมหายใจอบอุ่นดึงดูดจนรู้สึกคุ้นเคย แต่ภายหลังเมื่อลวงสำเร็จ—ภาพมายานั้นสลาย กลายเป็นร่างของหญิงสาวเงือกผมยาวสีดำสนิท ร่างท่อนล่างเป็นหางปลาคู่ขนาดใหญ่ พริ้วไหวในกระแสน้ำ ท่วงท่าทุกอิริยาบถสง่างามราวราชินีแห่งมหาสมุทร แต่ใบหน้าของนางแม้จะงดงาม ก็เต็มไปด้วยความเยือกเย็นและโทสะ แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อสายเลือดแห่งเทพทะเล

  การพิชิตครั้งแรก ณ ที่ใด: กลางมหาสมุทรแอตแลนติก

   ชีวประวัติอสุรกาย:
  ข้อมูลจากหอสมุดค่าย + บันทึกของรุ่นพี่อควาไดน์แห่งบ้านโพไซดอน: เมลูซีนเป็นอสุรกายในตำนานยุโรปดั้งเดิม เล่าขานว่าเป็นหญิงสาวครึ่งงูหรือครึ่งปลาที่สืบสายเลือดจากภูตทะเล บางเรื่องเล่าว่าเธอเคยเป็นธิดาแห่งสายน้ำที่ถูกสาปจากความทรยศ หรือเคยเป็นราชินีที่โดนหักหลังจนกลายเป็นอสูร
  ในกรณีของเมลูซีนที่พวกเราพบ—นางคือ เงาแห่งความเคียดแค้นที่ก่อเกิดในมหาสมุทรที่ไร้แสงจันทร์ บางทฤษฎีว่า นางเคยมีสายสัมพันธ์กับมหาเทพทะเลบางองค์ แต่ถูกทอดทิ้ง นางจึงเปลี่ยนความรักให้กลายเป็นแรงแค้นและเร่ร่อนใต้เกลียวคลื่นเรืองแสง คอยล่อลวงสายเลือดแห่งทะเลให้จมลงสู่ห้วงน้ำตลอดกาล

  ประสบการณ์ของคุณ:

   ขอตั้งชื่อบันทึกตอนนี้ว่า “แด่แสงจันทร์ที่หายไป และสายน้ำที่โอบกอดฉันไว้”

   วันนี้… ฉันได้ล่องเรือกลางมหาสมุทรแอตแลนติก ไม่มีคืน ไม่มีดาว ไม่มีจันทร์ แต่คลื่นทะเลด้านล่างกลับเปล่งแสงเหมือนกำลังฝันอยู่ในโลกที่ไม่มีจริง

   ตอนแรกฉันเห็นเขา—ชายหนุ่มอบอุ่นที่เหมือนมาจากละครรักในทีวีหลังข่าว ยิ้มแบบที่ใจอ่อนทุกที เขาเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงที่...คุ้นเหลือเกินเหมือนเสียงจากในหัวนอนฝันดี

   แต่เจโรม—พี่ชายที่เปรียบเสมือนเข็มทิศในทะเล—สะกิดฉันให้ตื่น

   “ตั้งสติไว้ริปลีย์ จับหอกซะ”

   เมื่อฉันมองอีกครั้ง สิ่งที่เห็นไม่ใช่ความฝัน แต่คือ เมลูซีน ผู้ซ่อนพิษในเปลือกน้ำเสียง

   นางตะโกนใส่เรา “สายเลือดของเทพมหาสมุทร…พวกแกน่ะ…อย่าได้อยู่เลย”

   และศึกก็เริ่มขึ้น คลื่นซัด ฟ้าปิด น้ำวนราวกับเกลียวโกรธของโลก

   เจโรมใช้หอกหมุนสร้างเกราะปัดละอองน้ำมีดจากท้องฟ้า ฉัน—ใช้สัมผัสแห่งทะเลค้นหาร่างจริงของนางที่แอบอยู่ในน้ำวนใต้เรือ พอเจอ...เราก็เริ่มจู่โจมทันที

   เจโรมปล่อยแรงระเบิดคลื่นกระแทกให้น้ำกระจาย เมลูซีนโผล่ขึ้นกลางน่านน้ำ—ฉันรู้ว่าถึงเวลาแล้ว

   ฉันถือหอก สตรอมบริงเกอร์ กางขาให้มั่น ยึดตัวด้วยสายน้ำ และดีดกายขึ้นเหนือผิวน้ำ แทงหอกลงกลางอกของเธอด้วยแรงทั้งหมดที่มี เสียงแหลมหวีดสุดท้ายของเมลูซีนถูกกลืนไปกับแสงที่สลายตัวเธอลงไปใต้เกลียวคลื่น

   “ข้า…เกลียดนัก…”

   นั่นคือคำสุดท้ายของเธอ คำพูดที่ไม่ได้สาปเรา—แต่สาปแช่งความทรงจำของเธอเอง

   ฉันตกลงในน้ำ แต่เจโรมควบกระแสน้ำช่วยฉันกลับขึ้นเรือ เราทั้งคู่ไม่พูดอะไรสักพัก… เพราะบางครั้งน้ำทะเล ก็เก็บความเงียบได้ดีกว่าคำพูด

– ริปลีย์ สวอนสัน
(ว่าแต่ เขาคือใครกันแน่นะ ?)

Beastlore
[ The Field Notes of Ripley ]
EP. VI

   ชื่ออสุรกาย: Lusca (ลูซก้า)

  รูปลักษณ์อสุรกาย:
  ร่างมหึมาที่ครึ่งบนเป็นฉลามขาวขนาดเท่าช้าง หัวกว้าง ฟันแหลมเรียงตัวราวใบมีดหลายแถว ดวงตาสีดำสนิทไร้ม่านตา ท่อนล่างคือหนวดปลาหมึกมหึมานับสิบเส้นยาวนับสิบเมตร ซึ่งสามารถใช้ฟาด กวาด หรือดึงสิ่งมีชีวิตเข้าไปในปากอันเวิ้งว้างได้ หนวดแต่ละเส้นมีพลังดูดมหาศาล ผิวหนังของมันสามารถพรางตัวให้กลมกลืนไปกับท้องทะเลได้อย่างแนบเนียน ขนาดตัวโดยรวมว่ากันว่าใหญ่เกือบ 200 ฟุต

  การพิชิตครั้งแรก ณ ที่ใด: กลางมหาสมุทรแอตแลนติก

   ชีวประวัติอสุรกาย:
  จากบันทึกโบราณ + คำเตือนจากรุ่นพี่แห่งบ้านโพไซดอน: ลูซก้าเป็นอสูรกายที่เชื่อกันว่าอาศัยอยู่ใน Blue Holes (ปล่องน้ำลึกใต้ทะเล) ของบาฮามาส เป็นสิ่งมีชีวิตลูกผสมระหว่าง ฉลามขาว กับ ปลาหมึกยักษ์ หรืออาจเป็น เซฟาโลพอดโบราณสายพันธุ์กลายพันธุ์ ที่ยังมีชีวิตอยู่ ว่ากันว่ามันสามารถเปลี่ยนสีเพื่อพรางตัว มีพลังดูดมหาศาล และมีสัญชาตญาณนักล่าที่โหดเหี้ยมโดยเฉพาะต่อสายเลือดของเทพมหาสมุทร
  เคยมีบุตรแห่งโพไซดอนหลายคนหายตัวในทะเลลึกโดยไม่รู้สาเหตุ—และมีเพียงคำเดียวในกระแสคลื่นที่บอกเล่าว่า “ลูซก้า” คือผู้กระทำและเร่ร่อนใต้เกลียวคลื่นเรืองแสง คอยล่อลวงสายเลือดแห่งทะเลให้จมลงสู่ห้วงน้ำตลอดกาล

  ประสบการณ์ของคุณ:

   ขอตั้งชื่อบันทึกตอนนี้ว่า “มหากาพย์เฉียดตายเกือบได้กลายเป็นเพื่อนจอร์จ”

   มันควรจะเป็นวันกลับบ้าน ท้องทะเลแอตแลนติกเปิดทาง ฟ้าหม่นคลื่นสงบแต่แล้ว... คลื่นก็หยุดนิ่ง — อย่างผิดปกติจนน่าขนลุก

   “เงียบเกินไป...” พี่เจโรมว่าอย่างนั้น

   แล้วเสียงดูดน้ำขนาดมหึมาก็ดังขึ้นน้ำวนยักษ์ปรากฏ — และจากกลางใจของมัน ลูซก้า ก็ผงาดขึ้น หัวฉลาม ขาหนวด ฟันแหลม หนวดมหึมานับสิบเส้นขนาดใหญ่กว่าทุกอย่างที่ฉันเคยเห็น มันเปล่งเสียงในหัวเราว่า

   “สายเลือดโพไซดอน…อย่าได้อยู่เลย”

   แต่ฉันไม่ยอมมาตายที่นี่ ไม่ใช่วันนี้

   ฉันใช้ “ฟองอากาศแห่งชีวิต” ปกป้องพี่ชาย แล้วกระโดดตามเขาลงไปใต้ทะเลมืดสนิท ลูซก้าใช้ความมืดและหมึกพรางตัว แต่ฉันใช้ “เซนเชอร์น้ำ” ค้นหาตำแหน่งกระแสน้ำบิดผิดธรรมชาติ

   เจอแล้ว...

   ฉันเร่งตัวพุ่งแทงหอกผ่านม่านพรางเข้าไป ลูซก้าคำราม และบ้าคลั่ง หนวดฟาดมืดทะเล พี่เจโรมสร้าง “มวลน้ำหมุนสวนทิศ” ทำให้มันเสียการควบคุม

   ฉันล่อมันไปที่น้ำตื้น แล้ว—

   “ตอนนี้แหละ ริปลีย์!”

   ฉันใช้พลังทั้งหมด แทงหอกสตรอมบริงเกอร์เข้าที่ เหงือกหลังกราม ของมัน จุดที่ไม่มีเกราะหนา ไม่มีหนวดกัน แสงเทอร์ควอยซ์ระเบิดออก ลูซก้ากรีดร้องลั่นก่อนร่างจะสลายกลายเป็นหมึกดำและน้ำทะเล

   เงียบ...

   เราสองพี่น้องว่ายขึ้นเรืออีกครั้ง หมดแรงเกือบขยับตัวไม่ได้

   “...โหดกว่าวาฬสามตัวรวมกันอีก”

   “ดีนะที่มันช้าลง ไม่งั้นคงกลายเป็นอาหารเช้าไปแล้ว”

   เราหัวเราะ หอบ เหงื่อปะปนเกลียวคลื่น ชนกำปั้นกับพี่ชายเบา ๆ — รอยยิ้มที่ได้จากรอดตายของจริง

– ริปลีย์ สวอนสัน
(เกือบได้เป็นเพื่อนจอร์จของแทร่แล้ว)