[ประเทศอิตาลี] กรุงโรม

Rome, Italy

กรุงโรม ประเทศอิตาลี

กรุงโรม (Rome)

เมืองหลวงของประเทศอิตาลี หนึ่งในเมืองที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์มากที่สุดในโลก
ก่อตั้งขึ้นราว 753 ปีก่อนคริสตกาล และเป็นศูนย์กลางของจักรวรรดิโรมันที่เคยแผ่ขยายอำนาจครอบคลุมยุโรป ตะวันออกกลาง และแอฟริกาเหนือ ภายหลังการล่มสลายของจักรวรรดิ กรุงโรมยังคงเป็นศูนย์กลางของศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก โดยเป็นที่ตั้งของนครรัฐวาติกัน ซึ่งเป็นรัฐเอกราชที่เล็กที่สุดในโลกและเป็นที่ประทับของสมเด็จพระสันตะปาปา ทุกซอกมุมของเมืองล้วนเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งอดีต ทั้งซากอาราม โคลอสเซียม วิหารแพนธีออน และฟอรัมโรมานุม ซึ่งยังคงเป็นเครื่องเตือนใจถึงความรุ่งเรืองของอารยธรรมโบราณ

จุดเด่นของกรุงโรมคือความผสมผสานอย่างกลมกลืนระหว่างอดีตและปัจจุบัน นักท่องเที่ยวสามารถเดินจากโบราณสถานอายุพันปีไปยังร้านแฟชั่นทันสมัยภายในไม่กี่นาที บนถนนหลายเส้นในโรมยังคงมีลักษณะดั้งเดิม คือคับแคบและปูหิน แม้จะเป็นเมืองที่เก่าแก่ แต่โรมยังมีชีวิตชีวาและเปี่ยมเสน่ห์ ทั้งในด้านอาหารอิตาเลียนรสเลิศ คาเฟ่บรรยากาศดี และผู้คนที่เต็มไปด้วยอัธยาศัยไมตรี จึงไม่แปลกที่โรมจะได้รับสมญานามว่า "เมืองนิรันดร์" (The Eternal City) เพราะไม่ว่าจะผ่านมากี่ยุคกี่สมัย กรุงโรมก็ยังคงเป็นจุดหมายสำคัญในใจของนักเดินทางจากทั่วโลก

.

จุดเชื่อมต่อรถไฟเฮเฟตัส:

ชานชาลาที่ 9 สถานีรถไฟโรมาเทอร์มินี

สำหรับท่านไม่มีตั๋วโปรดซื้อตั่วที่เคาน์เตอร์

* ก่อนชำระเงินอย่าลืมบวกภาษีทุกครั้ง *

สายด่วนพิเศษ (ความเร็ว 10485 กม./ชม.) ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 20 ดรักม่า ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 100 ดรักม่า สายด่วน (ความเร็ว 3000 กม./ชม.) (เปิด 15/7/2025) ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 15 ดรักม่า ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 80 ดรักม่า สายประหยัด (ชมวิวทิวทัศน์) (ความเร็ว 900 กม./ชม.) (เปิด 15/7/2025) ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 5 ดรักม่า ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 30 ดรักม่า

ตรวจสอบเส้นทางเดินรถ

🚇

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

16 · พฤษภาคม · 2025 · 17.30 น.

          เดม่อนในร่างแมวเหมียวน้อยนั่งรถเปิดประทุนมากับคุณยายใจดีนานกว่าสี่ชั่วโมง ตลอดเส้นทางสายลมพัดต้องขนปุยๆ ของเขา ทำให้รู้สึกสดชื่นไม่น้อย บรรยากาศของอิตาลีที่เปลี่ยนผ่านจากชนบทสู่ตัวเมืองใหญ่แห่งโรมก็สร้างความเพลิดเพลินได้ไม่แพ้กัน ดวงตาสีเขียวมรกตของเขากวาดมองทิวทัศน์สองข้างทางอย่างสนใจ แม้ในใจจะเร่งรีบแค่ไหน แต่การได้พักหายใจในร่างแมวก็ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

          ในที่สุด รถก็จอดเทียบฟุตปาธริมถนนสายหนึ่งในใจกลางกรุงโรม คุณยายใจดีลูบหัวเขาเบาๆ "ถึงแล้วจ้ะเจ้าเหมียว โชคดีนะ"

          เดม่อนกระโดดลงจากรถอย่างคล่องแคล่ว พลางส่งเสียง "เมี๊ยว!" สั้นๆ เป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะออกวิ่งไปตามท้องถนนทันที เท้าเล็กๆ ของแมวเหมียวเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว หลบเลี่ยงผู้คนและยวดยานพาหนะที่พลุกพล่าน เสียงแตรดังระงมผสมกับเสียงผู้คนจอแจบ่งบอกถึงความเป็นมหานคร

          เป้าหมายของเขาคือสถานีรถไฟหลักของเมือง ที่ซึ่งเขาหวังว่าจะพบกับซานชาลาเฮเฟตัส เส้นทางรถไฟเครือข่ายใต้ดินทั่วโลกที่มีศูนย์กลางอยู่ที่แกรนด์เซ็นทรัลในนิวยอร์ก การเดินทางด้วยวิธีนี้ดูจะเป็นทางที่เร็วและปลอดภัยที่สุดสำหรับเดมิกอดอย่างเขา

          เมื่อวิ่งมาถึงหน้าสถานีรถไฟอันโอ่อ่า เดม่อนก็แปลงร่างกลับเป็นมนุษย์อีกครั้งอย่างรวดเร็ว เขากระชับเสื้อยืดสีส้มให้เข้าที่ พลางกวาดตามองหาทางเข้าสู่โลกใต้ดินของเหล่าเดมิกอดอย่างระมัดระวัง

          เดม่อนในร่างมนุษย์ก้าวเข้ามาในสถานีรถไฟหลักของโรม ความวุ่นวายของผู้คนหลั่งไหลดุจสายน้ำ เสียงประกาศจากลำโพงดังอู้อี้ผสมกับเสียงลากกระเป๋าและเสียงพูดคุยหลายภาษา เขากวาดสายตาไปรอบๆ พยายามมองหาป้ายบอกทางหรือสัญลักษณ์ใดๆ ที่จะนำไปสู่ชานชาลาเฮเฟตัส เส้นทางรถไฟใต้ดินของเหล่าเดมิกอด

          เขาเดินลัดเลาะผ่านฝูงชนไปเรื่อยๆ สายตาจับจ้องไปที่มุมมืดและซอกหลืบต่างๆ ที่อาจเป็นทางเข้าลับ ไม่นานนัก เขาก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ มุมหนึ่งของสถานีที่ค่อนข้างเปลี่ยว มีชายร่างเล็กคนหนึ่งกำลังนั่งขัดรองเท้าหนังคู่มันวาวอย่างขะมักเขม้น ใบหน้าเหี่ยวย่นมีเคราแพะ สวมเสื้อคลุมสีเขียวเข้ม และหมวกใบโตที่แทบจะบังใบหน้าทั้งหมด

          'เลปพราคอน?' เดม่อนเลิกคิ้ว เขาจำข้อมูลที่เคยศึกษามาได้แม่นยำ ภูตแคระเจ้าเล่ห์ที่รักทองคำยิ่งกว่าสิ่งใด และมักจะซ่อนตัวอยู่ตามมุมอับ

          เดม่อนตัดสินใจเดินเข้าไปหาอย่างเงียบเชียบ พยายามไม่ให้เสียงฝีเท้าของตัวเองดังเกินไป เมื่อเข้าไปใกล้พอ เขาก็ยืนจ้องมองเลปพราคอนตัวนั้นนิ่งๆ ตามตำนาน หากจ้องมันแล้ว มันจะหนีไปไหนไม่ได้

          เลปพราคอนดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงการจ้องมอง มันเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตาเล็กๆ สีเขียวเข้มจับจ้องมาที่เดม่อนอย่างระแวง ท่าทางของมันแข็งทื่อไปในทันที ราวกับถูกตรึงไว้ด้วยพลังงานบางอย่าง

          "ไง เจ้าตัวเขียว" เดม่อนเอ่ยทักเสียงเรียบ "กำลังทำอะไรอยู่แถวนี้ล่ะ"

          เลปพราคอนไม่ตอบ มันยังคงจ้องเขม็งมาที่เดม่อน ราวกับพยายามจะหาช่องว่างให้ตัวเองได้หลบหนี

          "ฉันรู้ว่านายคือใคร" เดม่อนพูดต่อ "และฉันก็รู้ว่านายมีอะไร"

          ดวงตาของเลปพราคอนเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย มันพยายามจะขยับตัว แต่ก็ทำไม่ได้

     "ไม่ต้องกลัวหรอก" เดม่อนยิ้มมุมปาก "ฉันไม่ได้อยากได้ทองของนายหรอกนะ แค่อยากให้ช่วยอะไรบางอย่าง"

          ทันทีที่พูดจบ เลปพราคอนก็พยายามจะพุ่งหนี แต่เดม่อนเร็วกว่า เขาคว้าหมวกใบโตของมันไว้ได้ทัน ทำให้มันไม่สามารถหายตัวไปได้

          "อ๊าก! ปล่อยนะเจ้ามนุษย์!" เลปพราคอนร้องเสียงแหลม พยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง "แกอยากได้อะไรกันแน่! เงินทอง? เพชรพลอย? ข้ามีให้หมด!"

          "ฉันไม่ได้อยากได้ของพวกนั้น" เดม่อนตอบ "ฉันอยากได้พร"

          เลปพราคอนหยุดดิ้น มันมองเดม่อนอย่างไม่เชื่อสายตา "พร? เจ้ามนุษย์โง่เง่า! พรของข้ามีค่ากว่าทองคำทั้งโลกเสียอีก!"

          "ฉันรู้" เดม่อนพยักหน้า "และฉันก็รู้ว่านายให้พรได้ 1 ข้อ เพื่อแลกกับการเป็นอิสระ"

          เลปพราคอนถอนหายใจอย่างหงุดหงิด "ก็ได้ๆ เจ้าอยากได้อะไรล่ะ? ความมั่งคั่ง? อำนาจ? ความรัก?"

          "ไม่" เดม่อนส่ายหน้า "ฉันต้องการพรที่รัดกุมที่สุด เพื่อไม่ให้นายเล่นตุกติกกับฉันได้" เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของเลปพราคอนอย่างแน่วแน่ "ฉันขอพรให้ฉันมีความอดทน ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ ที่จะเข้ามาในชีวิต และขอให้ฉันมีกำลังใจที่แข็งแกร่ง ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้ายแรงแค่ไหนก็ตาม"

          เลปพราคอนอ้าปากค้าง มันไม่เคยเจอคำขอพรแบบนี้มาก่อน ปกติมนุษย์มักจะขอแต่เรื่องเงินทองหรืออำนาจ

          "เจ้า...เจ้าแน่ใจนะ?" เลปพราคอนถามเสียงตะกุกตะกัก

          "แน่ใจ" เดม่อนยืนยัน "พรข้อนี้ จะต้องเป็นไปตามที่ฉันพูดทุกประการ ไม่มีการบิดพลิ้ว ไม่มีการเล่นตุกติก"

          เลปพราคอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ก็ได้ๆ ข้าให้พรเจ้าตามที่ขอ...ขอให้เจ้ามีความอดทน ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ ที่จะเข้ามาในชีวิต และขอให้เจ้ามีกำลังใจที่แข็งแกร่ง ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้ายแรงแค่ไหนก็ตาม!"

          ทันทีที่เลปพราคอนกล่าวจบ ร่างของเดม่อนก็รู้สึกเหมือนมีพลังงานบางอย่างไหลเวียนเข้ามาในตัว มันไม่ใช่พลังที่ทำให้เขารู้สึกแข็งแกร่งขึ้นในทันที แต่เป็นความรู้สึกสงบและมั่นคงที่แผ่ซ่านไปทั่วจิตใจ

          "ขอบคุณ" เดม่อนพูด พลางหยิบเหรียญดรักม่าสีทองอร่าม 20 เหรียญออกจากกระเป๋า แล้ววางลงบนมือของเลปพราคอน

          เลปพราคอนตาโตเมื่อเห็นเหรียญทองคำ มันรีบคว้าหมวกกลับมาสวมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งเสียง "ฮิฮิ!" เบาๆ แล้วหายตัวไปในอากาศ เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นดินจางๆ

          เดม่อนยิ้มเล็กน้อย เขารู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด พรที่ได้รับนั้นอาจจะไม่ได้ทำให้เขารวยขึ้นหรือมีพลังมหาศาล แต่เขารู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงภายในจิตใจ ความมุ่งมั่นที่จะตามหาพ่อที่แท้จริงกลับมาเต็มเปี่ยมอีกครั้ง

          เขาเดินต่อไปตามทางเดินในสถานีรถไฟ คราวนี้สายตาของเขามองเห็นสิ่งต่างๆ ชัดเจนขึ้น ราวกับมีอะไรบางอย่างนำทาง ไม่นานนัก เขาก็พบกับป้ายเล็กๆ ที่เขียนว่า "ชานชาลาเฮเฟตัส" พร้อมกับสัญลักษณ์รูปค้อนและทั่ง

          เดม่อนเดินเข้าไปยังทางเข้าลับที่ซ่อนอยู่หลังร้านขายของที่ระลึกเล็กๆ เขาพบกับพนักงานคนหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดช่างสีน้ำเงินเข้ม พนักงานคนนั้นมองเขาด้วยแววตาที่รู้กัน

          "ตั๋วไปนิวยอร์กครับ" เดม่อนพูด

          พนักงานพยักหน้า ก่อนจะยื่นตั๋วโลหะสีทองให้เขา "เที่ยวต่อไปจะออกในอีกสิบนาทีครับ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ"

เดม่อนรับตั๋วมา พลางเดินลงบันไดไปยังชานชาลาเบื้องล่าง เสียงเครื่องจักรกลขนาดใหญ่ดังกระหึ่มอยู่เบื้องล่าง บ่งบอกถึงการทำงานของเครือข่ายรถไฟใต้ดินของเทพเจ้า

+โอน 20 ดรักม่าขอพรแล้ว ขอให้มีความอดทน ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค (+5 Point)

จ่ายค่ารถไฟแล้ว สายด่วนพิเศษ 20 ดรักม่า

NC

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

31.07.2025 | 00:20 AM

รถไฟแห่งเฮเฟตัสชะลอความเร็วลง, เสียงกลไกที่เคยดังสม่ำเสมอเปลี่ยนเป็นเสียงโลหะบดกันที่แผ่วเบา, ก่อนจะหยุดนิ่งสนิทลงที่ชานชาลาของสถานีโรมาเทอร์มินี ประตูเหล็กกล้าเปิดออก, ปลดปล่อยพวกเขาจากความเงียบที่ถูกควบคุมด้วยเวทมนตร์สู่ความวุ่นวายยามเที่ยงคืนของนครที่ไม่เคยหลับใหลอย่างแท้จริง

อากาศของกรุงโรมนั้นแตกต่างจากนิวยอร์กโดยสิ้นเชิง มันไม่ได้มีกลิ่นของไอน้ำและแอสฟัลต์, แต่กลับมีกลิ่นของประวัติศาสตร์, ของหินอ่อนที่ถูกกาลเวลาขัดเกลา, และของชีวิตที่ดำเนินไปอย่างเชื่องช้ากว่าแต่ก็ซับซ้อนไม่แพ้กัน

"เอาล่ะ ฟังทางนี้" แอนนาเบ็ธรวบรวมทุกคนที่ยังคงมีสภาพอิดโรยจากการเดินทางและการต่อสู้ที่ไม่ได้หยุดพัก "พวกเธอทำได้ดีมากที่นิวยอร์ก…ดีเกินคาดด้วยซ้ำ" เธอกล่าว, ดวงตาสีเทาพายุของเธอกวาดมองทุกคนด้วยแววตาที่เจือความภาคภูมิใจ "เพราะฉะนั้น, ฉันจะปรับแผนเล็กน้อย…จากสี่, เหลือแค่สองตัวก็พอ"

ข่าวดีนั้นทำให้เดมิก็อดรุ่นน้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"แต่ก่อนอื่น…ไปหาอะไรกินกันก่อน" เธอประกาศ "เรามีเวลาหนึ่งชั่วโมง"

พวกเขาหาที่นั่งกันที่ร้านพิซซ่าเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ยังคงเปิดให้บริการอยู่, กลิ่นของแป้งที่อบใหม่ๆ และซอสมะเขือเทศลอยอบอวลอยู่ในอากาศ, เป็นกลิ่นของความปกติที่ทุกคนโหยหา เหล่าเดมิก็อดรุ่นน้องเริ่มสั่งอาหารและพูดคุยกันอย่างมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง, แต่ผู้นำกลุ่มกลับยังคงนั่งเงียบ, สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่ลูกทีม, สมองของเธอยังคงทำงาน, ประเมินจุดแข็งและจุดอ่อนของแต่ละคน

บุตรแห่งโชคชะตาสังเกตเห็นความทุ่มเทนั้น เขาไม่ได้เอ่ยคำใด, เพียงแค่ลุกขึ้นเดินกลับไปยังเคาน์เตอร์, แล้วกลับมาพร้อมกับพิซซ่าถาดใหญ่หนึ่งถาด

"ผมไม่แน่ใจว่าคุณชอบหน้าไหน" เขากล่าวเรียบๆ, วางถาดพิซซ่าหน้าซาลามี่คลาสสิกลงตรงกลางระหว่างเขากับหล่อน "แต่คิดว่าอันนี้น่าจะปลอดภัยที่สุด"

มันคือการกระทำที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของตรรกะ—ผู้นำที่ท้องอิ่มย่อมตัดสินใจได้ดีกว่าผู้นำที่หิว—แต่ก็แฝงไว้ด้วยความใส่ใจที่ถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดี

แอนนาเบ็ธเหลือบมองพิซซ่า, แล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา, รอยยิ้มจริงใจปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ"ขอบใจนะ"

เวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว, เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย, เสียงหัวเราะ, และรสชาติของชีสที่อุ่นร้อน เมื่อทุกคนดูเหมือนจะมีพลังกลับคืนมาแล้ว, แอนนาเบ็ธก็กลับเข้าสู่โหมดผู้นำอีกครั้ง

"เอาล่ะ เป้าหมายต่อไปของเรา…ไม่ได้สวยงามเหมือนพิซซ่านี่หรอกนะ" เธอกล่าว, น้ำเสียงของเธอกลับมาจริงจังเช่นเคย

"มันคืออุโมงค์ระบายน้ำโรมันโบราณ…โคลอากา แม็กซิมา"

"และเราจะแอบเข้าไปทางชั้นใต้ดินของมหาวิหารซานเคลเมนเต, ผ่านแท่นบูชาของเทพมิทราส" เธอกล่าวสรุป, ดวงตาของเธอส่องประกายด้วยความท้าทายและความรู้ "เตรียมตัวให้พร้อม…เพราะใต้กรุงโรมมันมีอะไรมากกว่าแค่ซากปรักหักพัง"

พวกเขาฉวยโอกาสในช่วงเวลาที่นครโบราณกำลังหลับใหล, ลอบเข้าไปในมหาวิหารซานเคลเมนเตอย่างเงียบเชียบราวกับภูตผี, เดินผ่านแท่นบูชาของพระคริสต์ที่ส่องสว่าง, แล้วลงไปสู่ชั้นใต้ดินที่เย็นเยียบ—ที่ซึ่งโบสถ์คริสต์ในศตวรรษที่สี่ถูกสร้างทับวิหารของเทพมิทราส

พวกเขาเดินลึกไปกว่าจุดที่นักท่องเที่ยวได้รับอนุญาต, ผ่านทางเดินแคบๆ ที่สลักด้วยสัญลักษณ์โบราณ, จนกระทั่งมาถึงปากทางเข้าของอุโมงค์ระบายน้ำโรมันโบราณ—โคลอากา แม็กซิมา

อากาศเปลี่ยนไปในทันที, กลายเป็นกลิ่นของน้ำนิ่ง, โคลน, และความเน่าเปื่อยที่ถูกกักเก็บไว้ใต้พิภพมานานหลายศตวรรษ ทุกคนต่างสงสัยว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในความมืดมิดที่ไร้จุดสิ้นสุดนี้, แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยคำถามใดๆ ออกมา, เพราะทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเสียงคือศัตรูตัวฉกาจที่สุดในถ้ำของอสูรกาย

เด็กหนุ่มจากบ้านเฮคาทีพึมพำคาถาเบาๆ สร้างลูกไฟเล็กๆ ขึ้นมาในฝ่ามือ, ส่องให้เห็นทางเดินที่ชื้นแฉะและผนังหินที่เก่าแก่

และนั่นคือตอนที่พวกเขาเห็นมัน

รอยครูดขนาดใหญ่ปรากฏอยู่บนผนัง, ลึกและยาว, ราวกับถูกสร้างขึ้นโดยบางสิ่งบางอย่างที่ทั้งหนักและใหญ่กำลังเคลื่อนที่ผ่านไปในที่แคบๆ ถัดจากนั้นไม่ไกล, พวกเขาก็พบกับสิ่งที่น่าขนลุกยิ่งกว่า—คราบของงูที่ถูกลอกทิ้งไว้, มันโปร่งแสงและเหนียวเหมือนหนัง, มีขนาดใหญ่พอๆ กับท่อดับเพลิง

ไม่นานนัก, พวกเขาก็ได้พบกับเจ้าของคราบนั้น

มันขดตัวอย่างสงบนิ่งอยู่ในห้องโถงเล็กๆ ข้างหน้า, ร่างมหึมาของมันใหญ่โตจนแทบจะเต็มพื้นที่, เกล็ดสีซีดของมันสะท้อนแสงสีฟ้าจางๆ จากลูกไฟจนดูเหมือนจะเรืองแสงได้ในตัวเอง—ฮิปนาลิส, งูนิทราในตำนาน

ในเสี้ยววินาทีที่แสงไฟส่องไปกระทบดวงตาของมัน, มันก็ลืมตาขึ้น, และการปะทะก็ได้เริ่มต้นขึ้น

"ฉันจะเป็นตัวล่อเอง! ส่วนนาย ก่อกวนมัน! มันเป็นงูในที่มืดน่าจะไวต่อแสงและกลิ่น" ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟลัดตะโกนบอกทีมโดยประโยคหลังเขามุ่งเป้าไปที่ ชายหนุ่มเคบิน 20 ก่อนจะพุ่งทะยานไปข้างหน้า, รองเท้ามีปีกของเขาทำงานอย่างสมบูรณ์แบบ, เขาวิ่งไต่ไปตามผนังที่โค้งมนของอุโมงค์, ยิงปืนคู่ในมือเพื่อดึงดูดความสนใจของอสูรกายร่างยักษ์ให้มาอยู่ที่เขาเพียงผู้เดียว

ฮิปนาลิสส่งเสียงฟ่อที่ดังก้องกังวาน, มันพุ่งเข้าฉกด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ, แต่เป้าหมายของมันกลับพลาดไปอย่างฉิวเฉียด, เขี้ยวพิษของมันกระแทกเข้ากับผนังหินจนเกิดเป็นรอยแตก

เด็กหนุ่มจากบ้านเฮคาที, ร่ายคาถาอย่างรวดเร็ว, เขาส่งสัญญานบอกทุกคนก่อนสร้างลูกบอลแสงที่สว่างจ้าจนแสบตาขึ้นมาแล้วส่งมันให้ระเบิดออกเบื้องหน้าของเจ้างูยักษ์, ทำให้มันต้องหดหัวกลับด้วยความมึนงง ตามมาด้วยม่านควันสีดำที่มีกลิ่นฉุนซึ่งพวยพุ่งเข้าไปที่จมูกของมันโดยตรง, รบกวนประสาทสัมผัสในการรับกลิ่นของมันอย่างแม่นยำและไม่ส่งผลกระทบต่อคนอื่นๆ

มันคือจังหวะที่พี่น้องจากบ้านอธีน่ารอคอย

เอเดรียนและลิเลียน่าพุ่งเข้าใส่จากสองทิศทาง, หอกทองสัมฤทธิ์ในมือของพวกเขาทอประกายวาววับ, พวกเขาไม่ได้เล็งไปที่เกล็ดที่แข็งแกร่ง, แต่เล็งไปที่ช่องว่างระหว่างเกล็ดและข้อต่อที่บอบบางกว่า ปลายหอกของพวกเขาแทงทะลวงเข้าไปในเนื้อที่อ่อนนุ่ม, ทำให้มันกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ฮิปนาลิสบ้าคลั่ง, มันสะบัดหางฟาดไปมาอย่างไม่เลือกทิศทาง, ทุบผนังอุโมงค์จนเศษหินร่วงหล่นลงมาเป็นห่าฝน, สร้างความโกลาหลและอันตรายให้กับทุกคน

ทว่า, ท่ามกลางความสับสนอลหม่านนั้น, ดาชิก็ยังคงเยือกเย็น เขาวิ่งหลบหางที่ฟาดลงมาอย่างเฉียดฉิว, แล้วใช้พลังแห่งโชคชะตาที่มองไม่เห็นของเขา…บิดเบือนความเป็นไปได้

จู่ๆ, หินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งที่ควรจะตกลงมาใส่หัวของลิเลียน่า, กลับเปลี่ยนทิศทางไปกระแทกเข้ากับหัวของฮิปนาลิสอย่างจัง, ทำให้มันชะงักงันไปชั่วครู่

นั่นคือช่องว่างสุดท้ายที่พวกเขาต้องการ

"แทงคอมัน!" แอนนาเบ็ธตะโกนสั่ง, เป็นครั้งแรกที่เธอส่งเสียงเข้ามาแทรกแซง

สองพี่น้องแห่งปัญญาพุ่งเข้าใส่เป็นครั้งสุดท้าย, ประสานงานกันอย่างสมบูรณ์แบบ, หอกทั้งสองเล่มแทงทะลวงเข้าไปที่ลำคอของมันพร้อมกัน, ตัดผ่านเส้นเลือดและเส้นเอ็นที่สำคัญ

ร่างมหึมาของฮิปนาลิสชักกระตุกอย่างรุนแรง, ก่อนจะแน่นิ่ง, แล้วสลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทอง, ทิ้งไว้เพียงความเงียบและเสียงหอบหายใจของเหล่าเดมิก็อดผู้มีชัย

"เยี่ยมมาก เดี๋ยวออกไปฉันให้พักจนสิบโมงแล้วเราค่อยไปกันต่อ" แอนนาเบ็ธประกาศด้วยความพึงพอใจ ซึ่งทุกคนต่างดีใจที่จะได้พักเสียที

Train with Annabeth (9/10)

Gift: Pizza (her favourite)

ความสัมพันธ์กับ NPC รุ่นพี่ที่สังกัด x2 (เฉพาะการให้ของ)

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ลงท้าย 2,4,6,8  + 2 bonus

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตฮิปนาลิสครั้งแรก Link

สินสงคราม:

เกล็ดฮิปนาลิส (เลขไบต์สุดท้าย เลขคู่)

ธุลีนฤมิต (เลขไบต์สุดท้าย เลขคี่)

LUK 70+ ดรอปมากกว่า 1 โดยจำนวนคือเลขไบต์รองท้าย

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

31.07.2025 | 05:00 PM

รถ SUV ที่เคยเป็นเหมือนยานเกราะเคลื่อนที่และห้องประชุมเฉพาะกิจ, บัดนี้ได้กลับสู่บทบาทของมันในโลกมนุษย์ จอดลงอย่างเรียบร้อยที่หน้าสถานีรถไฟโรมาเทอร์มินีที่พลุกพล่านและไร้ซึ่งความปรานี บรรยากาศที่เคยผ่อนคลายและเต็มไปด้วยไอเกลือของทะเลเมดิเตอร์เรเนียนถูกแทนที่ด้วยกลิ่นของดีเซล, เสียงประกาศที่ฟังไม่รู้เรื่อง, และพลังงานที่สับสนวุ่นวายของฝูงชนที่กำลังรีบเร่งไปยังจุดหมายของตัวเอง

"เรามีเวลาหนึ่งชั่วโมง" แอนนาเบ็ธประกาศ, ดับเครื่องยนต์และหันมามองลูกทีมของเธอ "พวกเธอจะไปเดินเล่น, หาของที่ระลึก, หรือเข้าห้องน้ำก็ตามสบาย แต่กลับมารวมตัวกันให้ตรงเวลาที่ชานชาลาที่เราจะไปนิวยอร์ก เข้าใจนะ?"

ทุกคนพยักหน้ารับ, ก่อนที่ผู้นำกลุ่มจะหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาโทรหาใครบางคนเพื่อจัดการเรื่องโลจิสติกส์ปลายทาง—การนัดให้คนมารับที่แกรนด์เซ็นทรัลในบ่ายโมงตรงตามเวลาท้องถิ่น รวมถึงไปจัดการคืนรถ มันคือการวางแผนที่มองการณ์ไกล, เป็นการกระทำที่บุตรแห่งไทคีให้ความเคารพ

เมื่อได้รับอิสรภาพชั่วคราว, เหล่าเดมิก็อดรุ่นเยาว์ก็แยกย้ายกันไปตามความสนใจของตัวเอง สองพี่น้องจากบ้านอธีน่าเดินไปดูแผงขายหนังสือพิมพ์, ในขณะที่เด็กหนุ่มจากบ้านเฮคาทีตรงไปยังร้านกาแฟเพื่อหาน้ำตาลเข้าร่างกาย

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมใดๆ ทั้งสิ้น เขาชวนแอนนาเบ็ธให้ไปโคลอสเซียมด้วยกัน เพราะระหว่างทางเขาได้ยินเสียงบางอย่าง ซึ่งมันทำให้เขาคิดถึงตอนเจอเทพโดลอส...

ไม่ถึงสิบนาที พวกเขาก็มาถึงสถาปัตยกรรมใหญ่โต ที่อยู่คู่กรุงโรมมาทุกยุคทุกสมัย ทั้งคู่เดินตรงเข้าไปที่ทางเข้าด้วยความระแวง

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

31.07.2025 | 05:10 PM

กลิ่นอายของหินเก่าและประวัติศาสตร์ที่ถูกกักเก็บไว้หลายศตวรรษต้อนรับการมาเยือนของพวกเขา, แสงสีทองอ่อนจางของสนธยาที่ไม่มีวันสิ้นสุดสาดส่องลงมา, ย้อมสถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ให้กลายเป็นสีซีดเซียวที่ทั้งงดงามและน่าขนลุก บุตรแห่งโชคชะตาเดินนำหน้าไปหนึ่งช่วงตัว, ดวงตาสีฟ้าเทาของเขากวาดมองไปรอบๆ, ไม่ได้ชื่นชมความยิ่งใหญ่, แต่กำลังประเมินทุกมุมอับและเงามืดที่อาจจะซ่อนภัยคุกคามไว้

ทว่า, ทันทีที่เท้าของเขาก้าวพ้นธรณีประตู, เข้าสู่ลานประลองที่เคยชุ่มโชกไปด้วยเลือดของเหล่านักรบกลาดิเอเตอร์, เสียงโลหะเสียดสีกับหินที่แห้งและน่าขนลุกก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ประตูเหล็กโบราณที่ดูเหมือนจะหลับใหลมานานนับศตวรรษ…ก็เลื่อนลงปิดอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง, ตัดขาดพวกเขาออกจากกัน

กับดัก!?

ในเสี้ยววินาทีเดียวกันนั้นเอง, เงาร่างสามร่างก็ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า, สองร่างปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของแอนนาเบ็ธที่ยืนอยู่ด้านหลัง, และอีกหนึ่งร่างก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา

จุดที่ควรจะเป็นกลับกลายเป็นอสรพิษที่ชูคอขึ้นขู่ฟ่อ—กอร์กอน

สัญชาตญาณที่ถูกขัดเกลามาอย่างดีสั่งให้เขาเบือนหน้าหนีในทันที, หลบเลี่ยงการสบตากับอสูรกายที่สามารถสาปให้เป็นหินได้ด้วยการสบตาเพียงครั้งเดียว

เขาไม่ได้โง่พอที่จะลองดีกับตำนาน เขาต้องจบเกมนี้ให้เร็วที่สุด แอนนาเบ็ธกำลังเผชิญหน้ากับมันถึงสองตัว

เขาทรุดตัวลง, ใช้เสาหินที่แตกร้าวเป็นที่กำบัง, แล้วหยิบสมาร์ทโฟน Hydro X เครื่องใหม่ออกมา มันไม่ได้ถูกเปิดขึ้น, แต่หน้าจอสีดำสนิทของมันก็ทำหน้าที่เป็นกระจกเงาที่สมบูรณ์แบบได้เช่นกัน

การต่อสู้ในรูปแบบใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

เขาไม่ได้มองไปที่ศัตรูโดยตรง, แต่กลับมองภาพสะท้อนที่บิดเบี้ยวของมันบนหน้าจอโทรศัพท์ มันคือระบำมรณะที่ต้องอาศัยสมาธิและปฏิกิริยาตอบสนองขั้นสูงสุด เสียงเล็บที่แหลมคมของกอร์กอนขูดไปบนพื้นหิน, มันค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้, พยายามจะหาจังหวะให้เขาสบตา

เขาไม่ได้ชักปืนออกมาในทันที, แต่กลับใช้ความคล่องแคล่วว่องไวของรองเท้ามีปีกในการรักษาระยะห่าง, วิ่งวนรอบอสูรกาย, ใช้เสาหินที่แตกร้าวและซากปรักหักพังเป็นที่กำบัง, เรียนรู้จังหวะการเคลื่อนไหวของมันผ่านภาพสะท้อนที่บิดเบี้ยว

ห้านาทีที่ยาวนานราวกับชั่วนิรันดร์, มันคือการเดิมพันที่ใช้ชีวิตเป็นของกลางพัน ทุกครั้งที่มันพุ่งเข้าใส่, เขาก็หลบได้ในวินาทีสุดท้าย, ทุกครั้งที่มันพยายามจะใช้สายตาต้องคำสาป แต่เขาก็ไม่มองมันตรงๆแม้แต่ครั้งเดียว

จนกระทั่งความอดทนของมันสิ้นสุดลง

กอร์กอน ซึ่งเริ่มจะหงุดหงิดกับการเล่นซ่อนหา ตัดสินใจพุ่งเข้าใส่, มันอ้าปากกรีดร้อง เผยให้เห็นเขี้ยวที่แหลมคม ตั้งใจจะจบเกมนี้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

นั่นคือสิ่งที่เขารอคอย บุตรแห่งโชคชะตา, ซึ่งเห็นภาพทั้งหมดผ่านเงาสะท้อน, ไม่ได้หลบ, แต่กลับยกปืนขึ้น, เล็งไปยังจุดที่เขาคำนวณไว้ล่วงหน้า

ปัง!

เสียงปืนนัดเดียวดังสนั่นไปทั่วสังเวียนโบราณ กระสุนทองสัมฤทธิ์ที่ถูกคำนวณมาอย่างดีพุ่งแหวกอากาศ, เจาะเข้าที่กลางหน้าผากซึ่งเต็มไปด้วยเกล็ดของมันอย่างแม่นยำ

ร่างของอสูรกายแข็งทื่อไปชั่วขณะ, เสียงกรีดร้องของมันขาดห้วง, ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะสลายกลายเป็นกองฝุ่นสีทอง, แล้วปลิวหายไปกับสายลม, ทิ้งไว้เพียงความเงียบและเสียงสะท้อนของการต่อสู้ที่เพิ่งจะจบลง

บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้เสียเวลาไปกับการพักหายใจ เขาเก็บปืนของตัวเองที่แปรสภาพกลับไปเป็นเข็มกลัดเช่นเดิม, แล้วรีบตรงไปยังประตูเหล็กที่กั้นขวางพวกเขาไว้ เขามองหากลไก, และในที่สุดก็พบกับคันโยกเหล็กที่ขึ้นสนิมและดูเหมือนจะไม่ได้ถูกใช้งานมานานหลายศตวรรษ

เขาใช้พละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ดันมันลง, เสียงโลหะครูดกับหินที่แหบแห้งและโหยหวนดังขึ้นอีกครั้ง, และประตูที่หนักอึ้งก็ค่อยๆ เลื่อนเปิดออกอย่างเชื่องช้า, เผยให้เห็นภาพที่อยู่อีกฟากหนึ่ง

แอนนาเบ็ธ เชส ยืนหอบหายใจอยู่ไม่ไกล, มือข้างหนึ่งยังคงกำด้ามมีดทองสัมฤทธิ์ของเธอไว้แน่น ที่ปลายเท้าของเธอมีกองฝุ่นสีทองกองหนึ่ง, และข้างๆ กันนั้นคือร่างของกอร์กอนตัวสุดท้ายที่กำลังสั่นระริกและโปร่งแสง, ค่อยๆ สลายหายไปในอากาศ ธิดาแห่งอะธีน่าจัดการกับศัตรูของเธอได้สำเร็จเช่นกัน

ความโล่งใจแล่นผ่านเข้ามาในความคิดของเขา, แต่ก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกผิด

"ขอโทษจริงๆ" เขาเอ่ยขึ้น, น้ำเสียงของเขาไม่ได้เยือกเย็นเหมือนปกติ, แต่เจือความรู้สึกผิดอย่างแท้จริง "ผมไม่ควรพาคุณมาที่นี่...มันเป็นกับดัก"

แอนนาเบ็ธเงยหน้าขึ้น, เธอไม่ได้แสดงความโกรธหรือตำหนิ, แต่กลับมีแววของความเข้าใจและความเหนื่อยล้าในดวงตาสีเทาพายุของเธอ "ไม่เป็นไร" เธอกล่าว, น้ำเสียงยังคงหอบเล็กน้อย "ในโลกของเรา…มันยากที่จะแยกแยะได้ว่าเสียงกระซิบที่ได้ยินเป็นคำเชิญจากมิตรหรือเป็นเหยื่อล่อของศัตรู"

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ, ยืดตัวตรง, กลับเข้าสู่โหมดผู้นำอย่างรวดเร็ว

"เรารีบกลับไปรวมกับคนอื่นๆ ที่สถานีเถอะ" เธอกล่าวสรุป, แล้วหันหลังให้กับโคลอสเซียมที่บัดนี้ได้กลายเป็นสุสานของอสูรกาย, โดยไม่แม้แต่จะเหลียวกลับไปมอง

พวกเขาเดินออกจากสังเวียนโบราณ, กลับสู่แสงสีทองอ่อนจางของกรุงโรมที่ไม่มีวันมืดมิด, ทิ้งความรุนแรงและประวัติศาสตร์ที่เปื้อนเลือดไว้เบื้องหลัง มุ่งหน้ากลับไปยังสถานีรถไฟ คนอื่นๆรอพวกเขาอยู่ และเมื่อไปถึงก็ได้เวลาขึ้นรถไฟกันพอดี เหล่าเดมิก็อดบอกลากรุงโรม และหวนคืนสู่นิวยอร์ก…

Talk with Annabeth 

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ลงท้าย 2,4,6,8  + 2 bonus

+ 2 ตื่นรู้ จากการพิชิตกอร์กอนครั้งแรก Link

สินสงคราม: Dungeon Random

LUK 80+ ดรอปมากขึ้่น โดย x2 จากจำนวนที่ได้

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri