[ประเทศรัสเชีย, เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก] Mikailov's Penthouse

Mikailov's Penthouse

ใจกลางมหานครเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ที่ซึ่งประวัติศาสตร์และสถาปัตยกรรมอันรุ่งโรจน์บรรจบกับความทันสมัย มีเพนท์เฮาส์สุดหรู ที่รู้จักกันในนาม "เดอะ สกาย พาเลซ" (The Sky Palace) ตั้งตระหง่านอยู่บนยอดตึกระฟ้าที่สูงที่สุด ที่นี่คืออาณาเขตของตระกูลมิคาอิลอฟ (Mikailov) ตระกูลผู้ทรงอิทธิพลที่กุมอำนาจเบื้องหลังอาณาจักรคาสิโนและสถานบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในรัสเซีย ภาพที่ปรากฏคือห้องเลานจ์หลักของเพนท์เฮาส์แห่งนี้ ที่ซึ่งความหรูหราถูกนิยามผ่านความโอ่อ่าและความสงบเย็น เพดานที่สูงโปร่งเป็นพิเศษและผนังกระจกใสบานยักษ์จรดเพดาน เปิดมุมมองแบบพาโนรามาให้เห็นทิวทัศน์ของเมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กเบื้องล่าง แสงธรรมชาติสาดส่องเข้ามาอาบไล้พรมขนสัตว์สีอ่อนและเฟอร์นิเจอร์ร่วมสมัยที่จัดวางอย่างพิถีพิถัน สะท้อนถึงรสนิยมอันไร้ที่ติ สไตล์การตกแต่งคือความสมบูรณ์แบบของความเรียบง่ายที่แฝงไปด้วยความมั่งคั่ง โทนสีโดยรวมเป็นแบบโมโนโครม ใช้สีขาว ครีม เทา และดำเป็นหลัก ตัดกับความแวววาวของโครงสร้างโลหะสีทองเหลืองขัดเงาของโต๊ะกลาง โคมไฟ และขอบเฟอร์นิเจอร์ โซฟาสีขาวบริสุทธิ์ที่ออกแบบอย่างประณีต เชื้อเชิญให้เอนกาย แต่ในขณะเดียวกันก็รักษาระยะห่างที่บ่งบอกถึงความเป็นส่วนตัว ผนังด้านในสุดถูกครอบครองโดยภาพวาดแอ็บสแตรกขนาดมหึมา ที่มีเท็กซ์เจอร์หยาบกระด้างตัดกับพื้นผิวที่ราบเรียบของผนัง ราวกับเป็นตัวแทนของความซับซ้อนและอำนาจที่ซ่อนอยู่ของตระกูล เหนือขึ้นไปมีโคมไฟระย้าดีไซน์แปลกตารูปทรงคล้ายโลหะหลอมเหลวสีทอง ลอยเด่นอยู่กลางอากาศ เป็นทั้งงานศิลปะและเครื่องหมายแห่งความมั่งคั่ง ที่นี่ไม่ใช่แค่บ้าน แต่คือป้อมปราการลอยฟ้า ระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนาและซับซ้อนเกินกว่าที่คนนอกจะจินตนาการได้ ข้อมูลเกี่ยวกับสมาชิกในตระกูลมิคาอิลอฟนั้นเป็นความลับสุดยอด มีน้อยครั้งที่จะปรากฏตัวต่อสาธารณะ และทุกย่างก้าวจะถูกจับตาโดยทีมรักษาความปลอดภัยระดับสูง เพนท์เฮาส์แห่งนี้จึงเป็นทั้งที่พำนักและศูนย์บัญชาการ ที่ซึ่งการตัดสินใจสำคัญๆ ที่ส่งผลกระทบต่ออาณาจักรของพวกเขาถูกสร้างขึ้น ท่ามกลางความเงียบสงบและทิวทัศน์ของเมืองที่อยู่ภายใต้อิทธิพลของพวกเขานั่นเอง

Axel HEROES

You think I'm such a flowerMy petals are poison that you smoke on 'em

ลมยามค่ำคืนพัดเอาความวุ่นวายจากเสียงเบสในคลับให้เจือจางลงเล็กน้อย ไฟนีออนกระพริบสะท้อนกระจกประตูคลับด้านหลัง เสียงหัวเราะของผู้คนยังหลงเหลืออยู่ในอากาศ กลืนไปกับควันจากปลายมวนบุหรี่ที่เขาจุดขึ้น เขายืนพิงผนังหินแกรนิตข้างทางออก พ่นควันสีเทาออกทางริมฝีปาก ใบหน้านิ่งเฉย ไม่ยิ้ม แต่ไม่ทุกข์ — แค่เงียบงัน เสื้อเชิ้ตสีดำตัวบางถูกปลดกระดุมสามเม็ด ทับด้วยแจ็กเก็ตผ้าวูลที่ดูแพงเกินจำเป็นในคืนแบบนี้ ทุกอย่างบนร่างเขาถูกเลือกอย่างพิถีพิถัน แต่ไม่ได้ต้องการคำชม ดาชิสูบบุหรี่ธรรมดา — ไม่มีเมนทอล ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีรสผลไม้.... แค่ควัน กับความเงียบ ที่เขาอยากได้หลังจากปั้นหน้ายิ้มในห้องที่เต็มไปด้วยผู้คนที่เขาจำชื่อได้ไม่หมด เขาพ่นควันครั้งที่สาม ก่อนจะชำเลืองไปทางเงาเบาบางที่แอบซ่อนอยู่ในมุมมืดไม่ไกล เพียงเสี้ยววินาที 

'น่าจะชื่อ...โนอาห์... ไม่ก็โนเอล นามสกุลอะไรซักอย่าง... จำไม่ได้แล้ว...' ความคิดลอยเข้ามาเงียบๆ และผ่านไปเหมือนควันบุหรี่ที่เขาพ่นออกมา 'ไม่เคยคุยด้วยซักหน...แต่จำได้ว่า ตั้งแต่เกรดหก จนมหาวิทยาลัย...ก็มีหมอนี่โผล่อยู่ในห้องเรียนเดียวกันเสมอ...ตอนแรกก็คิดว่า โรงเรียนอันดับท็อปของเมือง...พ่อแม่จะส่งลูกมาเรียนก็คงธรรมดา แต่...' เขาขมวดคิ้วน้อยๆ ยกบุหรี่ขึ้นอีกครั้ง '...ถึงระดับนี้มันก็เกินไป' เขาแค่นยิ้มบางให้กับตัวเอง ไม่ใช่เพราะขบขัน หากแต่เป็นยิ้มของคนที่กำลังคิดว่าบางเรื่องมัน เกินความบังเอิญ ไปหน่อยแล้ว 

 ภายใต้ไฟถนนที่ริบหรี่ เงาของ ใครบางคน ยังคงอยู่ที่เดิม ไม่เคลื่อนไหว ไม่พูด ไม่แม้แต่จะจาม ชายหนุ่มไม่ได้เดินเข้าไปหา... ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด ออกมา เขาแค่สูบบุหรี่ต่อไป ปล่อยให้เวลาไหลเชื่องช้าเหมือนควัน บางทีเขาแค่อยากรู้ ว่าคนที่เฝ้ามองเขามาตลอด... จะอยู่ได้นานแค่ไหน ก่อนจะต้อง เผยตัว ออกมาเอง โอเค... ชายหนุ่มประเมินผิดไป หลังจากสูบหมดมวนที่สอง เขาก็หันกลับไปทางเงามืด เหลือบตามองคนที่ซ่อนอยู่ ด้วยความอดทนที่เริ่มหดหาย 

 “ออกมาเถอะ คิดว่าฉันไม่รู้สึกตัวหรอ?" น้ำเสียงของเขานิ่งสงบ แต่เย็นชา เงานั้นขยับเล็กน้อย ก่อนร่างของชายหนุ่มในเสื้อฮู้ดสีหม่นจะก้าวออกมาช้าๆ โนอาห์ — เด็กหนุ่มที่มีรอยยิ้มประหม่าเป็นเครื่องแบบ และมีสายตาที่มักจะไม่กล้าสบตาใคร ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ราวกับนักเรียนที่ถูกจับได้ว่าโกงข้อสอบ 

"...ฉันไม่ได้แอบ" โนอาห์พึมพำ “แค่อยู่ใกล้เฉยๆ เผื่อ... นายเมาแล้วเดินข้ามถนนโดยไม่ดูรถ" 

"ตั้งแต่เกรดหก นายก็อยู่'ใกล้ๆ'ฉันตลอดเลยสินะ” ดาชิพ่นลมหายใจ รอยยิ้มของเขาเย็นกว่าสายลมค่ำคืน 

"มันก็แค่... เราเรียนที่เดียวกันบ่อยก็แค่นั้น โรงเรียนดีๆ มีอยู่ไม่กี่แห่ง—" 

“จนถึงมหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน ภาคเดียวกัน วิชาเดียวกัน ?” ดาชิก้าวเข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าว “ถ้าจะให้เชื่อว่านี่คือเรื่องบังเอิญ... นายควรฝึกแถให้เนียนกว่านี้” 

โนอาห์เบือนหน้าหนีเล็กน้อย กัดริมฝีปากอย่างกังวลใจ

“นายไม่เข้าใจหรอก... มันอธิบายไม่ง่าย...” 

 “ถ้าอย่างนั้นก็พูดยากๆ มาเลยสิ” เสียงของดาชิไม่ได้เพิ่มระดับขึ้นแม้แต่น้อย แต่มันกดแรงลงบนอากาศจนรู้สึกเหมือนเวลาหยุดหมุน แต่ก่อนที่โนอาห์จะได้เอ่ยคำใด ควันสีดำคล้ำสายหนึ่งก็พุ่งออกมาจากตรอกข้างคลับ ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องโกลาหลจากด้านใน เพียงชั่ววินาที... 

ประตูคลับเปิดผางออก เสียงระเบิดเบาๆ ดังขึ้นพร้อมกับเปลวเพลิงที่พวยพุ่งจากห้องโถง ผู้คนวิ่งหนีออกมาราวกับประตูนรกที่เปิดออก 

 "เชี่ยไรเนี่ย—" โนอาห์ตะโกน แต่เสียงเขาขาดหายเมื่อดาชิหันไปมองสิ่งที่กำลังวิ่งออกจากกลุ่มควัน 

เงาร่างของมันสูงใหญ่... ลำตัวผอมโกรก ร่างสีดำสนิทจนดูดแสงรอบข้าง ดวงตาแดงก่ำสว่างวาบราวถ่านลุก มันไม่มีปีก แต่กลับพุ่งผ่านกลางอากาศได้อย่างอิสระ ทุกย่างก้าวที่มันแตะพื้นถนน — เหล็กเกือกม้าทิ้งร่องรอยเพลิงไว้เบื้องหลัง ไนท์แมร์...  ดาชิผงะถอยเพียงครึ่งก้าว ดวงตาเขาหรี่ลงอย่างระแวดระวัง โนอาห์พลันยืนขวางหน้าเขาทันทีโดยไม่คิด

"หลบไป—!" ดาชิกำลังจะก้าวแซงหน้าออกไป แต่มือของโนอาห์กลับยันอกเขาไว้แน่น ราวกับพยายามปกป้อง "ไม่! อย่าเข้าไปใกล้มันนะ!" เสียงของโนอาห์เปลี่ยนไป — ร้อนรน หนักแน่น และเด็ดขาดกว่าที่เขาเคยได้ยิน แต่ไนท์แมร์ไม่รอใคร มันส่งเสียงร้องต่ำๆ เหมือนฝันร้ายของปีศาจก่อนพุ่งพรวดเข้าใส่รถที่จอดอยู่ริมถนน...พร้อมทั้งเหวี่ยงหัวลงกระแทกกระจกจนแตกละเอียด เปลวไฟลุกท่วมโดยไม่มีเชื้อเพลิง 

“นายรู้อะไรจริงๆด้วย” ดาชิพูดพลางจ้องโนอาห์ "ฉันบอกแล้ว... เรื่องพวกนี้ มันซับซ้อนกว่าที่นายคิด" โนอาห์กระชับมือแน่น — แววตาไม่ใช่เด็กขี้อายอีกต่อไป เปลวไฟลามจากคลับสู่ตัวอาคารใกล้เคียง เสียงไซเรนเริ่มได้ยินแว่วมาไกลๆ และในเสี้ยววินาทีที่ไนท์แมร์แหงนหน้าขึ้น เงาของมันสะท้อนในตาของดาชิ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสัตว์ร้าย — รอยยิ้มของผู้ที่ได้กลิ่น โลหิตของเทพ 

"วิ่ง!" โนอาห์คว้าแขนคนข้างกาย ก่อนจะออกวิ่งสุดแรงไปตามตรอกซอยเล็กๆ ที่แทรกอยู่ระหว่างตึกสองฝั่ง ไนท์แมร์คำรามจากเบื้องหลัง เปลวเพลิงแผ่รัศมีลุกลามตามมาอย่างรวดเร็ว พื้นคอนกรีตใต้เท้าเปลี่ยนเป็นร้อนจัด ดาชิรู้สึกถึงไอความตายจากด้านหลังราวกับมันหายใจรดต้นคอ "ทางขวา!" โนอาห์ตะโกน หมุนตัวพาพวกเขาเข้าไปในตรอกที่เล็กเกินกว่าม้าตัวโตจะเข้าได้สะดวก เสียงกีบม้าขูดกับผนังปูนดังสนั่น เศษปูนหล่นกระแทกลงมาจากข้างบน ดาชิพ่นลมหายใจหอบ รู้สึกถึงรอยไหม้ที่ชายแขนเสื้อ เขาเลี้ยวเข้ามาทันหวุดหวิด 

“ไอ้ม้าเวรนี่ทำไมตามเราไม่เลิกเลยนะ...” เขาคำราม ขณะลูบแขนเสื้อที่แหว่งไปจากเปลวไฟ โนอาห์ชะงักไปเล็กน้อย เหงื่อไหลเป็นทาง แต่ใบหน้ากลับซีดอย่างประหลาด 

"มันมาเพราะกลิ่นของนาย... กลิ่นของสายเลือดที่มันเกลียดที่สุด..."

ดาชิหันขวับมามอง "เลือดกลุ๊ป เอบี เนกาทีฟ?"

"...สายเลือดเทพ" เงียบ เหมือนคำคำนั้นทำให้โลกหยุดหายใจ

“พูดบ้าอะไรของนาย...” แต่ก่อนที่เขาจะพูดต่อ โนอาห์ก็ยกมือขึ้น — แล้วกระชากกางเกงของตนออก ทันใดนั้น ดาชิเห็นบางอย่าง... 

ขาท่อนล่างของโนอาห์ไม่ใช่มนุษย์ มันปกคลุมด้วยขนละเอียดสีสนิม กีบเท้าแข็งดำวาววับ "ฉัน... เป็นแซเทอร์" โนอาห์สารภาพ พลางหลบสายตา "เผ่าพันธุ์ที่คอยดูแล... พวกนาย" 

 

"พวก...ฉัน?" ดาชิถามช้าๆ 

 

"ลูกของเทพ..." โนอาห์พูดเบาๆ "หรือเดมิก็อด อย่างที่นายเป็น" ยังไม่ทันให้ดาชิได้ทันตั้งคำถาม เสียงผนังฝั่งซ้ายก็แตกกระจาย — ไนท์แมร์พุ่งเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้มันใช้กีบฟาดทลายทางตัน 

 "ไม่มีเวลาแล้ว วิ่งไปให้เร็วกว่านี้!" 

 “ไม่มีทาง นายคิดเหรอว่าคนกับแพะจะวิ่งเร็วกว่าม้า?!” ดาชิหันไปสบตาเขา — แต่นั่นแหละคือจุดที่ทุกอย่าง พลิก 

เสียงระเบิดเบาๆ ดังจากเบื้องหลังไนท์แมร์ ถังดับเพลิงในรถฉุกเฉินที่จอดทิ้งไว้ข้างทางลุกขึ้นกระแทก มวลควันสีขาวพุ่งเข้าตาอสูรม้าโดยบังเอิญ ทำให้มันชะงักไปในจังหวะสำคัญ สปอตไลท์จากป้ายโฆษณานีออนด้านบนตกลงมากระแทกลงตรงหน้าอสูรพอดี ทำให้มันต้องถอยหลังหลบชั่วขณะ ทั้งสองคนรีบฉวยจังหวะวิ่งทะลุช่องทางที่เปิดใหม่จากแรงระเบิด ข้ามเศษกระจก ข้ามเศษป้าย แล้วหายเข้าไปในความมืดที่ปลอดเปลวเพลิง — ทิ้งไนท์แมร์ไว้เบื้องหลัง ท่ามกลางเสียงหวีดของ ไซเรนและเพลิงที่ยังไม่สิ้น.... 

"นั่นมัน... โคตรฟลุค” โนอาห์ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นหอบจนตัวโยนหลังหลุดพ้นจากอสูรกาย 

“ก็ปกตินะ...” ดาชิหอบหนักไม่ต่างกัน หลังพิงไปกับกำแพง เสียงหัวเราะดังในลำคอเบาๆ

------------------------------------------------------------------------------

รางวัลสมาชิกใหม่ที่ถูกเชิญชวน:
ทันทีที่ลงโรลเพลย์แรกได้รับ +500 EXP
และ เงินเริ่มต้นจากพ่อแม่ +1,000 ดอลล่าร์
และถุงเงินจากพ่อแม่เทพเจ้า +25 ดรักม่า