Im Harin | อิม ฮาริน

ImHarin -

Im Harin (อิม ฮาริน)

เกี่ยวกับฉัน

วันเกิด: 7 กันยายน 2010

สถานที่เกิด:  คฤหาสน์อิม เมือง: กรุงโซล

 ประเทศ: เกาหลีใต้

สิ่งที่ชอบ: 1.  เป็ดน้อย

2. ความยุติธรรม

3. การอ่านหนังสือท่ามกลางสายฝน

4. การสืบสวนเรื่องลึกลับ

5. การวาดภาพ

สิ่งที่ไม่ชอบ: 1.การเอาเปรียบ หรือ รังแกผู้อื่น

2. คำโกหก

3. เสียงดังวุ่นวาย

4. การถูกละเลย หรือ การไม่ได้รับความยุติธรรม

ครอบครัว:

พ่อ: Im Dohyun (อิม โดฮยอน)

สิ่งที่ทำให้คุณมีความสุข: 1.ได้ใช้เวลาอยู่กับเป็ดน้อย ของ เธอ

2. การจิบโกโก้อุ่นๆ และอ่านหนังสือดีๆ สักเล่มหนึ่ง ในช่วงยามที่ฝนตก

3. การได้ช่วยเหลือผู้อื่น ให้ได้รับความเป็นธรรม

4. การวาดรูป

5. การได้ใช้เวลาอยู่ กับ คุณพ่อตลอดทั้งวัน ทั้งคืน

ความกลัว: 1. ความมืดที่ไร้เสียงและจุดมุ่งหมาย

2. การถูกทอดทิ้ง โดย คนที่ตนเองรัก

3.  การสูญเสียการควบคุมตนเอง

4. ความไม่รู้ สิ่งที่มองไม่เห็น แต่ก็รู้ว่ามีอยู่

5. การทำผิดพลาด จนเกิดความอยุติธรรม

ข้อบกพร่องร้ายแรง: ไม่ได้เป็น 

โรคประจำตัวเดมี่ก็อต: เป็นทั้งสองโรคค่ะ

1.โรคดิสเล็กเซีย

(เป็นโรคการเรียนรู้โดยใช้ภาษา มันทำให้เจ้าตัวมีปัญหาในการถอดรหัสคำและนำเสียงของคำมารวมกันเพื่อให้เข้าใจ ถึงแม้ว่าจะมีอะไรมากกว่านั้นก็ตาม มันทำให้การอ่านคล่อง การสะกดคำ และความเข้าใจในการอ่านเป็นเรื่องยากมาก อาจดูเหมือนเป็นเพียงความยากลำบาก แม้ว่าจะมีบางกรณีที่คำศัพท์สั่นไหว บรรทัดของคำผสานกันหรือแยกออกจากกัน หรือคำลอยหรือหลุดออกจากหน้า เพราะเป็นผลมาจากการที่สมองของมนุษย์กึ่งเทพ "ถูกกำหนดมาแต่เกิด" ในการตีความ ภาษากรีกโบราณไม่ใช่ภาษาอังกฤษ ดังนั้นหากเป็นภาษาอังกฤษจะมีความลำบากสูง แต่ถ้าเป็นภาษากรีกจะทำให้คุณเรียนรู้ได้เร็วกว่า)

2.โรคสมาธิสั้น

(มีลักษณะของการไม่ตั้งใจในระดับสูง มักวอกแวก หุนหันพลันแล่น และกระสับกระส่าย กระทำมากกว่าปกติ หรือไวเกินไป มนุษย์กึ่งเทพส่วนใหญ่จะเป็นโรคนี้กัน แต่จริงๆ แล้วมันเป็นสัญญาณของประสาทสัมผัสที่เพิ่มขึ้นและความถนัดตามธรรมชาติในการต่อสู้ โรคสมาธิสั้นยังช่วยให้ครึ่งเทพมีการตอบสนองในสนามรบได้ดีขึ้น และสามารถดูได้ว่าคู่ต่อสู้จะโจมตีจุดใดเนื่องจากการเกร็งของกล้ามเนื้อ มักจะเกิดขึ้นควบคู่กับดิสเล็กเซียในมนุษย์กึ่งเทพ)

เกริ่นแนะนำตัว: "ฉันชื่ออิม ฮาริน... เด็กหญิงธรรมดาในสายตาใครหลายคน แต่เบื้องหลังรอยยิ้มเงียบงันนั้น ฉันคือบุตรี ของ คุณพ่ออิม โดฮยอนมองเห็นเงาของความไม่ยุติธรรมที่แฝงอยู่ในโลกใบนี้ แม้จะรักเป็ดตัวน้อย ชอบอ่านหนังสือใต้สายฝน และวาดภาพเงาลึกลับบนกระดาษสีซีด แต่ในดวงตาคู่นี้ ฉันเฝ้าจับตามองความจริง... แม้มันจะถูกซ่อนอยู่ในความเงียบที่สุดก็ตาม"

บุคลิกภาพ: “ฮารินเป็นหญิงสาวผู้เด็ดเดี่ยว สุขุม และยุติธรรมจนใคร ๆ ก็เกรงใจ เธอไม่ทนเห็นความอยุติธรรม และพร้อมยืนหยัดเพื่อตอบแทนทุกสิ่งที่สมควร แต่ลึก ๆ แล้ว เธอคือ ‘เป็ดน้อยในคราบนักล้างแค้น’ ที่เงอะงะเล็ก ๆ เขินง่าย ชอบของน่ารัก และมีมุมอบอุ่นที่คนใกล้ตัวเท่านั้นจะเห็น”

ImHarin -

ประวัติตัวละคร

      ในโลกใบนี้ ซึ่งหมุนวนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ผู้คนที่เดินผ่านกันไป ผ่านกันมา โดยแทบไม่ได้มองดูลึกเข้าไปภายในดวงตา ของ ใครเลยสักคน ในโลกใบนี้ มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ซ่อนตัว อยู่ในมุมที่เงียบงัน ของ ความธรรมดา มุมที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยๆ กับ สายลมอ่อนๆ ที่พัดผ่านบริเวณต้นไม้ใหญ่ภายในสวนหลังคฤหาสน์ เธอมีชื่อว่า อิม ฮาริน เด็กหญิงที่ใครต่อใครอาจคิดว่าไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด เธอก็เป็นเพียงแค่เด็กหญิง เด็กหญิงแสนธรรมดา เชย ๆ เงียบ ๆ คนหนึ่ง ที่เหมือนจะไม่มีแสงใดส่องผ่านตัวเธอ แต่แท้จริงแล้ว หากได้มองให้ลึกลงไปจากเปลือกนอกอันเรียบเฉยนั้น ใครเลยจะรู้ว่าเด็กคนนี้คือเป็ดน้อยนักล้างแค้น ที่คลี่ปีกแห่งความยุติธรรมไว้แนบอก รอวันได้โบยบินบนท้องฟ้ากว้างไกลของโชคชะตา ...

       เธอเกิดและเติบโตในคฤหาสน์สกุลอิมอันโอ่อ่าหรูหรา ณ กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้ ภายใต้การดูแลของคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว อิม โดฮยอน ชายหนุ่มที่อาจไม่เก่งเรื่องหวานคำ แต่ในดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความรักบริสุทธิ์ที่ทอแสงให้กับลูกสาวเพียงคนเดียวเสมอมา เขาเรียกเธอว่า ลิตเติ้ลฮาริน ตั้งแต่วันที่เธอยังไม่รู้จักโลกว่าใหญ่แค่ไหน เด็กหญิงเติบโตมาในโลกใบเล็กที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาเป็ดสีทอง การ์ตูนช่องเดียวซ้ำ ๆ และสวนสาธารณะที่มีเป็ดจริง ๆ ว่ายวนอยู่ในบึง

      ในวัยเพียงสามขวบ ฮารินก็เริ่มเผยแววความเป็นนักสังเกตการณ์ตัวน้อย ด้วยความช่างซัก ช่างถาม และชอบเดินตามเป็ดในสวนอย่างไม่ลดละ เธอจ้องตาเป็ดแล้วพูดกับพ่อว่า “ป๊า เป็ดเหมือนหนูเลยเนอะ” ด้วยความเชื่ออันไร้เดียงสาแต่น่าประหลาดใจ เด็กหญิงชอบแยกของเล่นตาม “ความยุติธรรม” ถ้าหมีเท็ดดี้ล้มลง มันต้องได้สิทธิ์นั่งข้างหน้าก่อน เธอเชื่อในความเท่าเทียมจนถึงขั้นระบายสีเป็ดทุกตัวให้เป็นสีทอง เพื่อให้พวกมัน “เท่าเทียมกับตัวโปรดของหนู” เสมอ

      เมื่อฮารินเติบโตขึ้นในช่วงวัย 6 ถึง 8 ขวบ เธอกลายเป็นเด็กหญิงแสนกล้าหาญ มีหัวใจนักสู้ และมีรอยยิ้มประหลาดใจแบบเปิ่น ๆ ที่ทุกคนหลงรัก เธอเข้าโรงเรียนประถมอย่างเรียบร้อย และกลายเป็นที่รู้จักในฐานะเด็กหญิงผู้ชอบตะโกนออกไปว่า “มันไม่ยุติธรรมเลยนี่น่า!” ทุกครั้งที่มีใครบางคนโดนกลั่นแกล้ง เธอชอบแบ่งขนม ชอบเขียนไดอารี่ และตั้งโลกตุ๊กตาเป็ดของตัวเองให้เป็นสถานที่ซึ่งทุกตัวมีสิทธิ์เท่ากัน เธออาจจะยังเล็ก แต่เธอมีหัวใจที่ใหญ่โตพอจะโอบอุ้มความถูกต้องเอาไว้แนบอกเสมอ

     พอถึงวัย 9 ถึง 11 ปี ฮารินเริ่มมีความคิดที่ลึกซึ้ง เธอไม่เพียงมองเป็ดในบึงด้วยสายตาอ่อนโยน แต่ยังบ่นกับตัวเองว่า “มันก็มีวิธีของมันนะ” เธอเขียนบทละครเรื่อง ศาลแห่งเด็กน้อย ขึ้นเอง และแสดงให้พ่อกับคนในบ้านดูด้วยแววตาเปล่งประกาย เธอชอบฟังเสียงดนตรีเบา ๆ ในยามเช้า เสียงพวกนั้นปลุกความสงบในใจ และทำให้เธอรู้สึกเหมือนโลกยังมีที่สำหรับคนที่รักความยุติธรรมอย่างเธอ

      และแล้ว...เมื่อเธอก้าวเข้าสู่วัย 12 ปี โลกใบนี้ก็เริ่มแสดงด้านที่ต่างออกไป เธอเริ่มเห็น "บางสิ่งบางอย่าง" ที่คนอื่นมองไม่เห็นอสุรกายสีดำเงียบที่คอยจ้องมองเธอระหว่างทางไปโรงเรียน และตามหลอกหลอนในยามค่ำคืน แต่ฮารินไม่หวาดกลัว เธอสงบนิ่ง เหมือนเป็ดที่ลอยบนผืนน้ำ แม้จะมีคลื่นลมข้างใต้ เธอยังวาดภาพเป็ดตัวน้อย ๆ ยังจินตนาการถึงดินแดนอันไกลโพ้น และยังเขียนจดหมายถึง “ใครสักคน” ในที่ที่เธอไม่รู้ว่ามีจริงหรือเปล่า จดหมายที่ไม่เคยถูกส่งออกไป แต่กลับเก็บไว้อย่างทะนุถนอมราวกับสิ่งล้ำค่า

      ในช่วงอายุ 13 ถึง 14 ปี เด็กหญิงคนนี้กลายเป็นหญิงสาวน้อยที่เปี่ยมด้วยความเข้าใจโลก เธอมีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คนที่มักร่วมเล่น ร่วมคิด และร่วมฝันไปกับเธอ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ เธอกลายเป็นคนที่เงียบขรึมขึ้นเล็กน้อย ราวกับรู้ว่าบางสิ่งในโลกใบนี้กำลังพังทลายลงโดยไร้เสียง เธอเรียนรู้ได้ดีในโรงเรียน แม้ใจจะไม่ค่อยอยู่กับบทเรียนเท่าไร เพราะจิตใจของเธอยังคงล่องลอยอยู่กับเรื่องเล่าที่ไม่ได้รับการอธิบาย จากโลกที่ไม่มีใครเชื่อว่า “มีจริง” นอกจากเธอเอง

      และแล้ว...ก็ถึงวันที่เธอมีอายุครบ 15 ปีบริบูรณ์ วันที่อสุรกายไม่เพียงแค่จ้องมองอีกต่อไป แต่มันเริ่ม “ตามล่า” อย่างเอาเป็นเอาตาย วันที่เธอจำต้องหลบหนีเพื่อปกป้องชีวิตของพ่อผู้เป็นทุกสิ่งในโลกของเธอ เธอวิ่งด้วยหัวใจที่สั่นระรัว แต่สายตาแน่วแน่เหมือนนักรบ เธอแบกกระเป๋าใบหนึ่งที่บรรจุเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุด กับของสำคัญบางอย่างที่รวมถึงจดหมายถึงพ่อฉบับหนึ่ง กับ ของสำคัญบางอย่างที่รวมถึงจดหมายถึงพ่อฉบับหนึ่ง ฉบับที่เขียนไว้ด้วยหัวใจ และวางไว้ในกล่องจดหมายหน้าบ้านเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนออกเดินทาง

      เธอวิ่งมาชนกับชายรูปร่างประหลาด ผู้มีขาแพะและกลิ่นหญ้าอ่อน เขาแนะนำตัวว่าเป็นแซเทอร์ และรู้ทันทีว่าเด็กหญิงตรงหน้าไม่ใช่ “ธรรมดา” เช่นที่ใคร ๆ เข้าใจ เขาเอ่ยคำพูดบางอย่างที่เปลี่ยนเส้นทางชีวิตของเธอไปตลอดกาล เขาบอกเธอว่า เธอคือผู้ที่ต้องไปยัง “ค่ายฮาล์ฟบลัด” ดินแดนที่อยู่ห่างไกล แต่ปลอดภัยจากเงามืด

      ก่อนจาก เธอขอกลับไปยังคฤหาสน์อิมอีกครั้ง เธอยืนอยู่หน้าบ้าน หย่อนจดหมายฉบับเล็ก ๆ ลงในกล่องจดหมาย แล้วมองขึ้นไปยังหน้าต่างห้องนอนเก่าอย่างแสนอาลัย น้ำตาคลอเบ้า แต่มือที่ถือกระเป๋ากลับมั่นคง เธอกระซิบเบา ๆ ว่า “หนูจะกลับมาแน่นอน ป๊า...” แล้วก้าวขึ้นรถยนต์ที่จอดรอเธออยู่

       เสียงเครื่องยนต์ค่อย ๆ ห่างออกจากคฤหาสน์ตระกูลอิม พร้อมกับหัวใจของเป็ดน้อยนักล้างแค้น ที่เริ่มต้นการเดินทางไกลที่สุดในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้